หัวข้อ: (｡･ω･｡) โลกที่ไม่มีเรื่องบังเอิญ 19]If we are not matched from heaven [p20] 23.05.2019

[lonesomeness]

มารอวันพุธธธธธธธธธธธ

[-west-]

2 secret?




   

         คอนโดขนาด 45 ตารางเมตร เป็นอัตราส่วนกำลังดีสำหรับผู้อาศัยสองคน ห้องของเข็มทิศแยกเป็นสัดส่วนของห้องนอน ห้องอาบน้ำ ส้วม ครัว ห้องนั่งเล่น และระเบียง มีชุดโซฟาจากอิเกีย โทรทัศน์ ตู้หนังสือที่แน่นด้วยแผ่นเกม โปรแกรม และหนังเก่าเกินครึ่ง แก้วกาแฟไม่ล้าง ต้นกระบองเพชรเหี่ยวๆ อาหารแห้งที่ตุนจนล้นออกนอกตู้บิลท์อินที่ติดมากับคอนโด ไม่อยากเชื่อว่านี่คือห้องที่เพิ่งย้ายมาได้สี่เดือน ขณะที่สภาพตัวอาคารคอนโดหรูหรา โอ่โถง เข้าใจว่าราคาแพงระยับ แต่ห้องกลับระยำอย่างผู้ชายวันยังค่ำ

          “ห้องคุณสกปรกฉิบหาย” ผมเคยชินกับการเรียกเขาว่าคุณ ไม่ใช่ทั้งหมด แต่เมื่อโตขึ้นก็หมดวัยเรียก ’เค้า-เอ็ง’ ไปนานแล้ว

          ผมมีช่วงเวลาที่ห่างกับเขาพอประมาณ การเจอหน้ากันอีกครั้งทำให้ประดักประเดิดนิดหน่อย โดยเฉพาะในวันสัมภาษณ์งานที่ถูกเรียกตัวมาพร้อมกัน

          “ไม่มีแม่บ้าน”

          “หาเมียสิ เออ แล้วถ้ามีเมียผมจะโดนเฉดหัวออกจากคอนโดหรือเปล่า เฮ้ย มียาทาเล็บผู้หญิงซุกอยู่ซอกนี้ด้วย”

          ไม่ทันขาดคำเจ้าของห้องก็ตะครุบยาทาเล็บสีชมพูพาสเทลออกไปจากมือ

          “ถ้าเจออะไรที่มันไม่น่าอยู่ในห้องก็ไม่ต้องสนใจ ทิ้งไปเลย”

          “อะไรที่มันไม่น่าอยู่ในห้องบ้างล่ะ”

          “อย่ากวน”

          “แหม”

          ผมทำเสียงยวน ลากกระเป๋าของตัวเองวางแหมะข้างโซฟา ผมมีอุปกรณ์เครื่องใช้ไม่กี่อย่าง กล้องตัวโปรด หนังเรื่องโปรด แม็คบุ๊ก ชุดทำงานที่เหมือนชุดอยู่บ้านและเป็นชุดนอนพร้อมๆ กัน มีเสื้อผ้าทางการไว้สำหรับคุยกับลูกค้าติดมาตัวเดียว รองเท้าแตะสำหรับใส่ไปทำงาน ผ้าใบอดิดาสรุ่นนิยมที่ฝากเพื่อนหิ้วจากไต้หวันติดไว้ท้ายรถ

          “ทำมีลับลมคมใน นี่เราย้ายมาอยู่ด้วยกันแบบคู่ผัวตัวเมียแล้วนะดาร์ลิ้ง”

          “ใครผัวใครเมีย เพ้อเจ้อ”

          เข็มทิศถอดเสื้อ ม้วนแล้วโยนใส่หัวผมก่อนหันไปเปิดพัดลมด้วยนิ้วโป้งตีน ต่ำตมไม่สิ้นสุด

          “ของทุกอย่างแชร์คนละครึ่ง”

          เป็นการบรีฟงานของอาร์ตไดฯ ที่เหี้ยกว่าลูกค้ามาก

          “ไม่คิดจะแนะนำห้องหน่อยเหรอ แบบ นี่ห้องน้ำ นี่ครัว นี่ที่นอนผมนอนฝั่งขวา คุณนอนฝั่งซ้าย ห้ามถอดกางเกงในเป็นเลขแปด ต้องซักผ้าทุกวันไหน บลาๆ”

          “ดีเทลมากไป” เข็มทิศว่าแล้วถอดกางเกงยีนที่สวมอยู่พาดเก้าอี้คอมพิวเตอร์ เหลือบ็อกเซอร์ลายขวางสีเทาฟ้าติดแค่ตัวเดียว

          “อยู่ๆ ไปเถอะ จ่ายค่าเช่าห้องตอนสิ้นเดือน โอนเข้าบัญชีมาเลย ไม่ต้องรอให้ทวง”

          โชคดีฉิบหายที่เป็นมนุษย์เงินเดือน โยนภาระหน้าที่รับผิดชอบใส่พี่ดิวทั้งหมดให้หางานมาค้ำจุนบริษัทต่อไป

           “ปกติทำกับข้าวกินไหม”

          “ซื้อกินถูกกว่า” คู่สนทนาตอบพลางหยิบน้ำขวดพลาสติกจากตู้เย็น เป็นขวดน้ำขวดละสิบบาทต้นๆ รียูสเป็นกระบอกน้ำสำหรับกดน้ำจากตู้หยอดเหรียญอีกที ที่รู้เพราะสภาพยับย่นเต็มประดา เขายกดื่มโดยไม่เทใส่แก้ว ทิ้งตัวลงข้างผมแล้วส่งให้ทีหลัง

          “ซื้อกินนี่หมายถึงอาหาร” ผมหยุดพูดเพราะดื่ม ยิ้มกรุ้มกริ่มที่มุมปากแซว “หรือผู้หญิง”

          “เดี๋ยวกูตบคว่ำ”

          “เฮ้ยๆ ขึ้นมึงกู ไม่น่ารักเลย”

          “ไอ้เบ๊บ” เข็มทิศสางมือเข้าท้ายทอย ยีหัวตัวเองจนโซฟายุบตามแรงสะเทือน “คิดถูกหรือคิดผิดวะ”

          “ไม่รู้อะ แต่เปลี่ยนใจไม่ทันแล้ว” ผมเริ่มสนุกที่ได้แกล้งมนุษย์อินโทรเวิร์ทอย่างเข็มทิศ เผ่าพันธุ์นี้หาได้ยากมากในหมู่ครีเอเตอร์ แน่นอนว่าคณะนิเทศ วารสาร หรืออะไรเทือกนี้ต้องเน้นมนุษย์เอ็กซ์โทรเวิร์ท ตอนมหา’ลัย กลุ่มผมเป็นพวกโหวกเหวกที่สุดในภาควิชา เรียนเอกฟิล์ม ชอบถ่ายภาพ แต่ไม่เก่งโปรแกรม พบว่าตัวเองนอกจากชอบพูดแล้วยังชอบเขียนด้วย โชคดีที่ตอนปีหนึ่งไปร่วมกับก๊วนที่ทำหนังสั้นกันมาตั้งแต่มัธยม เป็นเด็กพื้นที่ ส่วนใหญ่เกาะกลุ่มกันมาก่อนแล้ว ผมไปจอยด้วยทีหลัง

          “นายทำ moment เหรอ” เขาพูดถึงหนังสั้นของผมที่ชวดรางวัลระดับประเทศแต่ถูกพูดถึงในวงการทำหนังประมาณหนึ่ง “พี่รูญบอกว่ารู้จักนายจากงานนั้น”

          “อ๋อ ไม่เชิง ก่อนหน้านี้มีส่งภาพประกวด ได้โชว์ตามแกลลอรี่บ้าง ไปเจอกันในงานที่ขอนแก่น”

          “สายล่ารางวัล” เขาว่า ผมพยักหน้า เขายิ่งเสริม “ก็ดูเป็นคนแบบนั้น”

          “คือยังไง”

          “พวกล่าฝัน แอคทีฟ กะตือรือร้น” ผมไม่ค่อยเข้าใจ แต่ใครๆ ก็ต้องเป็นนักล่าฝันกันไม่ใช่หรือไง “ก็ดีนะ มีแพชชั่น”

          “คนเราก็ต้องมีสิวะ นี่ทำครีเอทีฟไม่ได้มีแรงบันดาลใจอะไรเหรอ อุตส่าห์ขัดคำสั่งแม่”

          “แค่อยากขัด ที่เหลือก็ปล่อยมันไปเอง”

          “ไอเดียนี่มาจากพรสรรค์ล้วน? โคตรน่าอิจฉา”

          “ไม่รู้ว่าพรสวรรค์นี้มาจากไหน อาจเพราะไม่ค่อยได้พูดก็ได้ ไม่น่าอิจฉาหรอก”

          ผมไม่เข้าใจว่าคนมีพรสวรรค์ไม่น่าอิจฉาตรงไหน อะไรก็ง่ายไปหมด อย่างผมเรียกพรแสวง แต่ก็ทำให้มาถึงจุดเดียวกับเขาคือได้เหมือนกัน เหนื่อยหน่อยเท่านั้นเอง

          “ที่จริงก่อนทำงานที่นี่ผมไปสมัครไว้หลายที่นะ เคยไปสมัครบริษัทโฆษณาด้วย”

          “เอเจนซี่?”

          “อ่าฮะ อาหารเสริม แม่งเดินเข้าไปในห้องสัมภาษณ์ ไฟขาวสว่างๆ น่ะ พี่ที่มาสัมภาษณ์บอกให้ทำหน้าฉลาดๆ งงไปดิ”
เข็มทิศหัวเราะในลำคอ ยิ้มแค่มุมปากไว้ท่าตามสไตล์ โอเค อย่างน้อยก็มีมารยาทที่ไม่หลุดก๊ากออกมา

          “โจทย์ยากเลยดิ”

          “เออ จริงๆ ผมไม่ได้โง่แค่หน้านะ โง่จริงแหละ พอบอกให้ทำหน้าฉลาดรู้ปะผมทำไง ทำตาโตๆ อ้าปาก ดีดนิ้วโป๊ะ ไอ้เหี้ย ได้งานเฉย”

          “ไม่ทำที่นั่นล่ะ”

          “เดินออกมาแล้วมันคิดว่ายังไม่ใช่ว่ะ”

          ผมเลื้อยตัวลงบนโซฟา ขยันยัดมือไปตามซอกหลือบของเบาะหาของดี ส่วนอีกฝ่ายยืดแขนสองข้างวางพาดพนักพิง เข็มทิศตัวใหญ่กว่าผมนิดหน่อย มีกล้ามเนื้อมากกว่า เคยสงสัยว่าทำไม แต่ดัมเบลที่วางไว้ใต้ชั้นวางทีวีนั่นก็ตอบคำถามได้ชัด ไม่นับรวมกับบาร์โหนที่ติดไว้หน้าประตูห้องนอน ถ้าไม่ขี้เกียจเล่นเหมือนผมที่ซื้อลู่วิ่งไว้ที่บ้านแต่สุดท้ายกลายเป็นราวตากผ้าเช็ดตัวก็ควรจะมีซิกซ์แพคบ้าง ใช่ มันเป็นเรื่องที่ผู้ชายอายุยี่สิบกว่าๆ ควรจะมี

          “แล้วที่นี่สัมภาษณ์ยังไง เขาโทรตามเหรอ”

          “เปล่า ที่จริงลืมไปแล้วว่าพี่รูญให้นามบัตรไว้ พอไม่รับงานที่นั่นก็เซ็ง ทั้งที่เป็นอดีตนักศึกษาที่คณะจับตามองแต่พอกลับกรุงเทพก็ง่อยแดก แม่บอกให้ลุกมาเก็บห้องจะได้มีแรง โคตรบังเอิญ เจอนามบัตรพี่จรูญในห้อง”

          ตอนที่เจอกันสมัยเรียนเฮาส์นี้ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างชัดเจน เวลาผ่านไปอ่านทวนชื่อบริษัทที่พี่แกทำอีกครั้งถึงกับตาลุกวาว
“นึกถึงหนังสั้นโฆษณาโรลออนที่เปิดตลาดโฆษณารูปแบบใหม่ครั้งแรกนะ เฮาส์แม่งก็ดังเอาดังเอา”

          “หึ เด็กเส้น กะมาเกาะเฮาส์รึไง”

          “ไม่ได้เรียกว่าเกาะ เข้ามาหาประสบการณ์” ผมอยากเป็นผู้กำกับ สักวันหนึ่งต้องได้เป็นผู้กำกับเต็มตัว

          “แล้วคุณล่ะเข้ามายังไง”

          ผมกับเข็มทิศไม่เคยคุยกันในเรื่องจริงจังมาก่อน โดยเฉพาะเรื่องส่วนตัว เรารู้จักกันมากเท่าที่เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งควรรู้จัก มากกว่านั้นก็เป็นคำบอกเล่าของผู้ใหญ่เสียหมด นับเป็นความบังเอิญที่โชคดีของเขา เรียกผมว่าเทพเจ้าแห่งโชคได้ทีเดียวเพราะการปรากฏตัวของผมทำให้ที่ทำงานคลายความอึดอัดจากเจ้าเด็กหัวดีแต่มนุษยสัมพันธ์ต่ำโดยปริยาย

          พี่จรูญไม่อะไรกับเขานัก แต่กับคนอื่นในช่วงวัยเดียวกัน โดยเฉพาะที่จบมาจากสถาบันเดียวกันหมั่นไส้เล็กน้อย ไม่แปลกใจเลยว่าเข็มทิศเป็นตัวทีเด็ดของรุ่นพี่ที่ไม่ยอมเข้าเชียร์ ไม่ร่วมงานคณะที่ไม่พัฒนาความรู้เรื่องการเรียน

          “คนมีฝีมือ” เขาเกริ่นด้วยท่าทางนิ่งเฉยก่อนขยายความ “อาจารย์ส่งมาฝึกงานที่นี่ตอนปี 3 ที่จริงตอนนั้นที่นี่ก็ไม่มีอะไร พี่จรูญเป็นเพื่อนกับอาจารย์ที่ปรึกษา กำลังหาแนวร่วมที่พูดน้อยๆ ไอเดียดีๆ”

          ผมเคยได้ยินพี่ก้อยเล่า รุ่นก่อตั้งเห็นจะมีพี่ก้อยกับพี่จรูญ หัวสมัยใหม่ ไฟแรงตามประสาคนอายุไม่ถึงสี่สิบที่เล่นทุกโซเชียลมีเดียบนโลก เขาอยากให้เด็กรุ่นใหม่มีส่วนร่วมกับเฮาส์ แต่ไม่อยากได้เด็กขี้โม้ ติดที่ไอ้เด็กหัวดีส่วนมากจะปากมากไปพร้อมๆ กัน

          “หลังฝึกงานเสร็จก็รับจ๊อบเล็กๆ ไปทำ ตอนนั้นที่นี่ยังรับแต่งานโฆษณาเล็กๆ อยู่เลย”

          ก่อนหน้านี้ที่นี่จ่ายงานให้ฟรีแลนซ์ เพิ่งรับสมัครพนักงานประจำเมื่อต้นปี ผมกับเข็มทิศเป็นรุ่นล่าสุดและยังไม่มีทีท่าว่าจะเปิดรับเพิ่ม งานที่ทำระบุตำแหน่งชัดเจน แต่เอาเข้าจริงวิ่งทำเกือบทุกอย่าง โดยเฉพาะช่วงที่งานเข้าติดกันได้เป็นตั้งแต่ครีเอเตอร์ฟยันแม่บ้าน อาจารย์เคยบอกว่าทำงานบริษัทเล็กดีอย่าง บริษัทใหญ่ดีไปอีกอย่าง ส่วนใครคิดว่าฟรีแลนซ์คืออาชีพที่อิสระที่สุดบอกได้คำเดียวว่า มึงพลาดแล้วล่ะ

          “เฮ้ย ฟัง shura ด้วยเหรอ”

          ผมรื้อเจอกล่องซีดีแตกๆ หลังโซฟา ข้างในมีแผ่นสภาพแย่ของวงเดียวกับหน้าปก นักร้องสาวที่พ่อเป็นผู้กำกับชาวอังกฤษ ส่วนแม่เป็นสาวรัสเซีย สาวรัสเซียแม่งสุดยอด ถ้าถามสเป็กผมขาวหมวยนี่ตกไปเลย ผมชอบผู้หญิงรัสเซียสุดๆ

          “ฟังแนวนี้เหรอ”

          “ไม่เชิง ฟังทุกอย่างที่เป็นเพลง ถ้าอกหักแล้วอยากขยี้ก็ฟังของ boxx music ของ portrait งี้ ถ้าความรักคือต้องทน ถ้ามันต้องเจ็บ...”

          “เคยร้องเพลงตามงานไหม พวกอีเวนท์เล็กๆ น้อยๆ”

          “โห เคยดิ” เข็มทิศแม่งหูถึง

          “ได้ตังค์ด้วย”

          “ไม่เคยว่ะ ขึ้นไปร้องเพลงสองเพลงให้สาวกรี๊ด เป็นรับเชิญ”

          “งั้นแสดงว่าคงเป็นงานเล็กๆ ที่สนิทกัน”

          “เออ ทำไม”

          “ถ้าร้องตามร้านจะจ่ายเงินให้” เชื่อผมสิ อาร์ติสยังไงก็เป็นอาร์ติส ไม่ว่าจะอินโทรเวิร์ทหรือเอ็กซ์โทรเวิร์ทก็เถอะ “จ้างให้หุบปาก”

          เข็มทิศเล่นเอาผมหุบยิ้มได้ฉับ ถีบเจ้าของห้องลงจากโซฟาสุดแรงที่มี แต่เขาไม่ขยับ กลายเป็นผมเลื่อนตัวเลื้อยขึ้นบนพนักพิงโซฟาแทน

          “เคยมีคนบอกไหมว่าคุณเหมาะกับเป็นจ่าเฉยที่สุดแล้ว พูดทีนึกว่าเปิดฟาร์มหมาอยู่ในปาก”

          ยอมรับความคมกับจังหวะของเขาในงาน แต่ไม่เคยรับได้ในเรื่องส่วนตัวเลยให้ตาย ผมกระโดดจากโซฟา เริ่มรื้อชั้นวางของให้ละเอียด นิสัยของครีเอทีฟคือต้องช่างสังเกต หยิบทุกเรื่องมาพูดได้หมด ชักแม่น้ำทั้งห้าให้พูดจริงๆ ก็คือขี้เสือกนั่นแหละ ผมแค่เอาอาชีพมาบังหน้า

          “คุณฟังแนวอิเล็กโทรนิคเยอะนะ มีบีทเทปด้วย”

          “เอาไว้ฟังตอนทำงาน ถ้าเครียดจะฟัง R&B มากกว่า”

          “Jazz มะๆ”

          “ก็ได้”

          ผมเริ่มเจอเรื่องที่จูนกับเขาติด อย่างน้อยนอกจากงานที่ชอบเหมือนกัน ก็ยังมีเพลงแนวโปรด ขอบคุณพระเจ้าที่เข็มทิศไม่ชอบร็อค เพราะผมฟังร็อคไม่ไหวจริงๆ ให้ตาย

          “จริงๆ ไม่ได้ชอบฟัง electronic หรอก ฟังเพราะเอามาใส่ในงานแล้วติดหู”

          “เหมือนคุกกี้เสี่ยงทายอะนะ”

          “อันนั้นฟังเพราะน้องเขาน่ารัก”

          “ก็น่ารักจริง”

          ประมาณว่าถ้าได้ก็เอา เทิดทูนบูชาเลย แต่ให้เลือกใหม่ผมก็ยังคิดว่ารัสเซียคือที่สุดอยู่ดี

          “แต่ว่าแข็งๆ แบบนี้ผู้หญิงสายแบ๊วเขาจะทนไหวเหรอ”

          “ผู้หญิงสายไหนก็ชอบแข็งๆ”

          อันนี้ไม่ใช่ลักษณะนิสัยแน่ เอี้ยวตัวกลับไปมองเห็นเข็มทิศนอนยืดเหยียดเท้ามาอีกฝั่งของโซฟา กึ่งเปลือยเปล่า ประสานนิ้วมือทั้งสองเข้าด้วยกัน กดคางลงเล็กน้อย สายตาจ้องตรง แต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์มุมปากชวนเซ็กซี่ปนขนลุกซู่ นี่คงเป็นเวอร์ชั่นจ่าหื่นแบบที่ไม่เคยมีใครได้เห็น

          “ทะลึ่งแล้วมึง ทำหน้าทำตาอย่างกับบรีฟให้พระเอกโฆษณาถุงยาง”

          ผมกลับมารื้อซีดี มีวงโปรดของผมด้วย Teeksสุดยอด!Teeksสุดยอด!

          “เขินทำไม”

          “อะไร” ผมไม่ตอบ ทำเฉไฉ รับรู้ด้วยตัวเองว่าร้อนวาบที่หูกับแก้ม ส่วนหัวใจก็เต้นตุบๆ อาจเป็นเพราะภาพเมื่อกี้ เข็มทิศแม่งเซ็กซี่จริงๆ


          เสียงเคาะประตูดังช่วยชีวิตระหว่างที่เดดแอร์ทำงานขยายวงกว้าง เข็มทิศทำหน้าเบื่อหน่ายเหมือนเดิม ลุกหยิบเสื้อที่กองไว้ที่พื้นเมื่อครู่มาสวม ส่วนผมอาสาเปิดประตูหน้าที่เจ้าบ้านครึ่งหนึ่งโดยไม่ถามซ้ำ เดาว่าอย่างมากก็เป็นป้าจอย แม่เข็มทิศ คนไม่มีปากอย่างนี้ไม่น่ามีมิตรสหายมากเท่าไร

          “เอ๊ะ”

          “เอ๊ะ?”

          ผมเอียงคอตามคนคอ หญิงสาวสูงชะลูด ผมดัดตัดสั้นระบ่าสีน้ำตาลอ่อนยืนตรงหน้า คอนแท็กเลนส์สีเทา จมูกโด่ง คิ้ว
โก่ง แต่งหน้าบางๆผงะถอย เธอสวมกางเกงยีนขายาว เสื้อกล้ามด้านในทับด้วยเสื้อแจ็กเกตลายนกพลามิงโก้กับรองเท้าผ้าใบ NMD แซลมอนพิงค์ที่หายากฉิบหาย

          เหี้ย โคตรสตรีท โคตรน่ารัก

          “ขะ...เข็มทิศ มีคนมาหา”

          “อ่อ...เพื่อนพี่เข็มเหรอคะ”

          ผมเพิ่งรู้ว่าเข็มทิศมีชื่อเรียกว่าเข็ม สาวจังครับ

          “ครับ เพื่อนที่ทำงาน...แป็บนะ มันแต่งตัวอยู่”

          ประเมินผู้หญิงตรงหน้าแล้วอายุน่าจะไม่ห่างจากผมนัก เธอยกมือไหว้งงๆ เออ ผมก็งงไม่ต่างกัน หันกลับไปมองความพร้อมของรูมเมทเมื่อเขาสวมกางเกงเรียบร้อยแล้วผมก็เปิดประตูออกกว้าง

          “เดี๋ยวผมลงไปซื้อของกินข้างล่างนะ จะเอาอะไรก็โทรมาแล้วกัน”

          ฉีกยิ้มให้เข็มทิศอีกที เจ้าตัวพยักรับรู้ ผมหยิบกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์โดยไม่ทันได้ถามชื่อน้องผู้หญิง ยิ้มให้อีกครั้งสานสัมพันธ์ อีกฝ่ายยิ้มแห้งตอบมา หางตาผมเห็นปลายเล็บสีชมพูของเธอ เป็นชมพูเดียวกับที่เจอยาทาเล็บในซอกโซฟา ลังเลพักหนึ่งว่าจะทิ้งถุงยางในกระเป๋าสตางค์ให้ดีไหม แต่ห่วงเพื่อนก็เลยเอาออกมาวางโดยใช้ที่เขี่ยบุหรี่ทับไว้หมิ่นๆ คนไทยไซส์มาตรฐานน่าจะใช้ร่วมกันได้ เดี๋ยวค่อยซื้อของตัวเองใหม่ก็ได้วะ ถือเป็นของขวัญต้อนรับการร่วมชีวิตใหม่กับคนที่บังเอิญเห็นหน้ากันมาตลอดชีวิตแล้วเดินออกมา ขยิบตาให้นิดแม้ว่าไอ้เข็มทิศจะทำหน้าเซ็งเต็มประดา

          ลิฟต์อยู่ไม่ห่างจากห้องพักนัก ผมได้ยินคนปากหนักถามเสียงเรียบ ไม่แน่ใจว่าพูดปกติหรือเย็นชา แต่ถ้าผมใช้เสียงแบบนี้เรียกแฟนสาวกูได้ง้อด้วยกระเป๋าแชนแนลแน่

          “มาทำไม”

          “น้อยเป็นห่วงพี่เข็ม"

          ผมบึนปาก กลอกตามองบนเป็นตัวร้ายเหมือนกิ๊กสุวัจนี

          ทำเป็นเงียบเรื่องสาว มีของเด็ดอยู่ในมือแท้ๆ

          ขี้กั๊กนะไอ้สัด




          .
         
          .
         
 



westonwednesday มาแน้ววว
มามืดไปหน่อย เมื่อวานลองยาตัวใหม่ (เดี๋ยวๆ)  เล่าให้ฟังก่อนว่ามีปัญหาเรื่องการนอนค่ะ พอดีหมอปรับยาให้นอนนานขึ้น เลยตั้งหลักนานนิด เมื่อคืนนอนไม่หลับ หลับตีสองตื่นอีกทีห้าโมงเย็น
ความพอดีคืออิหยัง
ตอนนี้น่าจะทันกับรอบที่แล้วหรือยังหว่า? ที่ตัวละครลับโผล่มา
ไว้เจอกันพุธหน้าครัชช

[lonesomeness]

คุณเวสสสสส สงสัยจะเบลอจัด มันซ้ำกัน2รีพลายยยยค่ะ

คาแรคเตอร์เข็มทิศ ตอนแรกเราก็นึกว่าจะเป็นผชนิ่งๆ แบบนิ่งมากๆ
แต่พออ่านถึงตอนที่นอนมองเบ้บบนโซฟาก็คือลบภาพผชนิ่งๆทิ้งไปได้เลย 555

รอวันพุธไม่ไหวแล้ว ขอให้พรุ่งนี้เป็นวันพุธเลยได้มั้ยคะ? 5555 

[Bradly]

น้องคนนั้นคือใครร เริ่มได้เห็นอีกมุมของเข็มทิศแล้วสิ  ขอบคุณคุณเวสนะคะ

[MooMiew]

พวกคาแรกเตอร์เงียบๆเนี่ยน่ากัวนา ความลับของจ่าหื่นไม่มีแค่นี้หรอกกก

[i.am.wee]

ชอบน้องเบ๊บ....

[mkianit]

แง อยากเห็นเขาจีบกัน55555

[PrimYJ]

น้อยคือใคร?

[เนเน่]

มาต่อแล้วววววขอบคุณค่า

[malula]

อยากถามเหมือนกันว่ามาทำไม แหม่ เขากะลังส่งสายตาวิบ ๆ วับ ๆ ให้กัน ถูกแทรกกลางซะงั้น

[กุหลาบเดียวดาย]

สาวน้อย ภาพที่บรรยายจัดว่าดีจริงๆ ชอบด้วยนะเบ๊บ

[miikii]

จ่ายังไงล่ะทีนี้ 

[fsbeentaken]

ทันรอบที่แล้วแล้วค่าาาาา

ความสัมพันธ์มึนๆจะเป็นไงต่อน้ออออ

[Wordslinger]

เข็มทิศสำหรับดิฉันเมื่อตอนก่อนหน้านั้นยังไม่ชัดเท่าไร แต่ตอนนี้ภาพเขาเริ่มเป็นรูปร่างชัดเจนขึ้น มีกล้ามเนื้อ มีสีหน้าท่าทางกวนประสาท(ซึ่งคิดว่าจะทำกับน้องเบ๊บคนเดียว หุๆ) มีนิสัยอย่างผู้ชาย ไม่ได้พูดน้อยแต่คิดว่าคงจะพูดเมื่ออยากพูด แม้จะขี้เก๊กไปหน่อยแต่คิดว่านั่นคงเป็นปรกติวิสัยของเขา แหม...แตท่าเซ็กซีของเขาก็รู้สึกว่าเซ็กซีจริงๆ นั่นแหละค่ะ ฮือ เข้าใจน้องเบ๊บที่จะรู้สึก...แปลกๆ เลยแหละ

แล้วแม่สาวน้อยเคาะประตูนี้เป็นผู้ใด มาจากแห่งหนไหน? ไฉนพี่เข็มทิศจึงชาเย็นใส่เช่นนั้น รอตามติดไม่คิดเบื่อ

ขอบคุณคุณเวสต์สำหรับอัปเดตนะคะ ^______^

[Ta_ii]

อ่านไทป์แบบเบ๊บแล้วอมยิ้ม คือพูดมากก็จริงนะ แต่เรื่องที่คุยก็พยายามหาเรื่องที่มันเกี่ยวกับคนที่คุยด้วย ให้บทสทนามันสานต่อได้ ไม่ใช่พูดอยู่คนเดียว ฮ่าๆๆ

คุณเข็มนี่นิสัยแบบพวกกวนนิ่งๆ แต่น็อคคนฟังได้แน่ๆ ชอบบ ดูคีพลุคคูลๆกับคนอื่น แต่สบายๆถึงกับเบ๊บดี

ปุ่ม skip อยู่ไหนคะ โดดไปวันพุธเลยได้มั้ย

[Rateesiri]

รออ่านจบทีเดียวน้า

[lonesomeness]

มารอค่า

[-west-]

Chapter 3

             ในที่สุด ผมก็กุมความลับอย่างหนึ่งของเข็มทิศไว้ได้
          ถึงแม่ง จะไม่ใช่ความลับเรื่องงานก็เถอะ

          “เฮ้ย ไอ้เบ๊บมาไว”

          เช้าวันจันทร์พี่แบงค์เข้างานสายสุด ส่วนคนแรกที่มาคือน้องฝึกงานที่นั่งจ๋องหน้าประตูตั้งแต่ออฟฟิศยังไม่เปิด มันเป็นเด็กนิเทศที่หล่อฉิบหายวายป่วง หล่อจนเข็มทิศสะเทือน และเป็นที่คุ้นหน้ามากเพราะโดนจับเล่นหนังสั้นกับโฆษณาบางตัวมาก่อนหน้านี้ พูดง่ายๆ ก็เป็นเด็กที่พี่จรูญเคยเรียกใช้งาน หมายถึงก่อนหน้าผมกับเข็มทิศจะเข้ามาทำงาน ส่วนใหญ่บทที่ได้รับก็เป็นพระเอกหน้ามึน พูดน้อย อ้อยอิ่ง แต่เอาเข้าจริง แม่งพูดมากจนน่ารำคาญฉิบหาย

          “หวัดดีครับพี่” มันยกมือไหว้ ไม่ต้องเสียเวลาแนะนำตัว ไอ้พี่แบงค์เดินมาชกมือมันอย่างคนเคยคุ้น

          “หายหัวไปเลยนะมึง”

          “เรียนหนักพี่”

          “เรียนเหี้ยไรหนัก” พี่แบงค์ถาม เด็กฝึกงานเกาท้ายทอยเก้อๆ “เลิกยังกับเมีย หรือผัววะ”

          “โหยพี่ หยาบคายเสมอต้นเสมอปลายเลยครับ”

          ผมชอบไอ้เด็กนี่ตรงนี้ พูดจบมันก็ไหว้ขอโทษพี่แบงค์ปลกๆ อยากเสริมมันว่าไม่ต้องไปเสียเวลาขอโทษคนอย่างไอ้พี่แบงค์หรอก

          “พูดขนาดนี้ไม่ต้องขอโทษแล้วไอ้เวร ได้ใครเป็นพี่เลี้ยง พี่รูญสั่งหรือยัง”

          มันชี้มาทางผม แน่นอน ผมได้รับตำแหน่งพี่เลี้ยงที่รับผิดชอบเด็กฝึกงานโดยได้ค่าเบี้ยเลี้ยงเพิ่มมาอีกจึ๋งหนึ่งตามนโยบาย แต่พี่รูญบอกว่าสุดท้ายก็วนๆ กันสอนเหมือนลักษณะงานที่ไม่ตายตัวนั่นล่ะ

          “แม็กกี้” เป็นชื่อของน้อง พี่แบงค์โอบรอบคอเด็กหนุ่ม มองมาทางผมที่ยังไม่ได้พูดอะไรสักแอะ “มึงก็ไม่ต้องไปคล้อยตามไอ้เบ๊บมันมากนะ”

          “สรุปพี่ชื่อพี่เบ๊บจริงๆ เหรอครับ” อ้าว กวนตีนแล้ว

          แม็กกี้ถามตาใส “ผมนึกว่าเรียกเพราะเป็นแฟนกันเสียอีก”

          “ใครวะ” พี่แบงค์ถาม จริงๆ ไอ้แม็กมันรู้แล้วว่าผมกับเข็มทิศไม่ได้เป็นแฟนกัน หมายถึงไม่ได้คบกัน หมายถึงไม่ได้เป็นเกย์ ไม่ได้เป็นเหี้ยอะไรทั้งนั้น แต่มันยังพูดประโยคเดิมตั้งแต่คนที่สี่ ไม่นับผม เข็มทิศและมัน จนถึงคนสุดท้ายด้วยประโยคเดิมๆ                             

          “พี่เบ๊บกับพี่จ่า”

          “บ๊ะ ไอ้นี่มันไว” พี่แบงค์หัวเราะร่วน ตบไหล่แม็กอีกสองครั้งก่อนเดินไปที่โต๊ะตัวเอง บนโต๊ะมีพวงมาลัยพลาสติกที่ผมซื้อมาให้หลังจากแพ้พนันบอลเมื่อสัปดาห์ก่อน

          “โถ่ พี่แบงค์...”แม็กกี้เริ่มเล่าสตอรี่เดิมซ้ำ “ก็ผมเห็นลงรถมาด้วยกัน แล้วเรียกเบ๊บๆ ขนาดผมกับแฟนยังไม่เคยเรียกแบบนี้เลย โคตรเปิดเผย ดีพี่ ก่อนเราจะให้ใครเคารพเพศสภาพใครเราต้องเคารพตัวเองก่อน”

          “เดี๋ยวมึงจะโดนเข็มทิศเตะ”

          ผมเตือนเพราะเห็นฝั่งนั้นเหล่ตาขวางมาหลายครั้ง เข็มทิศไม่ชอบยุ่มยามกับใคร ผมหมายถึงในกรณีที่ไม่จำเป็นหรือไม่รู้จักกันนานพอ

          “เดี๋ยว อย่าเพิ่งขัดน้อง มึงไม่รู้ไอ้เบ๊บ ไอ้แม็กเนี่ยเรด้าดีสัส”

          “ไอ้ห่าพี่แบงค์ ปีชงเหรอครับ ชงไม่เลิก”

          “ก็มันมีมูล แล้วมาด้วยกันได้ไง นี่มันผิดปกติ ผิดปกติตั้งแต่มึงมาเช้าแล้วเบ๊บ”

          ม้วนนี้ไม่ต้องรอให้แม็กกี้พูด เข็มทิศชิงเล่าก่อน

          “ผมชวนเบ๊บมาอยู่ด้วย เพิ่งย้ายของมา”

          “เช้ดโด้”

          “ยังไม่ได้เช้ดกัน” ผมรีบแย้งก่อนตัวเองจะเสียหาย ไขความลับที่รู้มาให้พ้นมลทิน “อีกอย่าง เลิกแซวผมกับเข็มทิศได้แล้ว เขามีแฟน”

          “เฮ้ย จริง?”พี่มะลิรีบถามหลังฟาดมื้อเช้าเสร็จ เข็มทิศกระแอมไอ ส่วนผมไหวไหล่ไม่สำนึก เบ๊บรู้โลกรู้

          “โคตรสวย”

          “จริงอะ ปิดเงียบเลยนะไอ้จ่า”

          “ก็บอกว่าไม่ใช่แฟน” เข็มทิศเถียง ทำคิ้วขมวดเข้าหากัน “รุ่นน้อง”

          “แหม ถ้ารุ่นน้องจริงทำไมแค่ผมลงไปกินข้าวคนเดียวกลับมาต้องเอาผ้าปูที่นอนไปซักล่ะครับ ถุงยางที่ผมวางไว้บนโต๊ะหน้าทีวีก็หายไปด้วย”

          “ว้าย หยามหัวใจน้องเบ๊บของฉัน” พี่มะลิดึงผมไปซบหน้าอกอวบๆ แต่เผอิญชนพุงก่อนเลยไม่ฟินเท่าไหร่ “ชวนลูกสาวฉันมาอยู่ด้วยแล้วพาผู้หญิงอื่นมานอนที่ห้องเหรอเข็มทิศ ถึงจะเท่แต่พี่ไม่ให้อภัยนะ เนี่ย แม็กเอาไปดูแลเลย”

          “ซวยแล้วมึง มีเรื่องกับสองแม่ลูกหมู” ไอ้พี่แบงค์ยังแซวผมแม้ว่าจะรู้แล้วว่าหมูน่ะชื่อพ่อผม “แล้วจริงปะวะไอ้จ่า”

           เข็มทิศกระแอมไอ จ้องตากับจอคอมโดยไม่โต้ตอบ หูแดง ก่อนจะค่อยๆ ลามเป็นอย่างอื่น ผมไม่ได้ตั้งใจจะประจานเขานะ แต่ผู้ร้ายปากแข็งไม่ยอมให้ความร่วมมือเลยกำลังทำให้กระแสจ่าเบ๊บเข้มข้นเกินไปในออฟฟิศเล็กๆ

          “อีกอย่าง ถึงผมจะไม่มีแฟนตอนนี้ไม่ได้หมายความว่าไม่เคยมีนะเว้ย กำลังโฟกัสเรื่องงานอะ เก็ตไหม”

          “อ๊ะ เคยอ่านงานวิจัยไหมครับว่าผู้ชายทุกคนมีความเป็นเกย์เป็นส่วนประกอบ” แม็กกี้แทรกขึ้นมา ทำตัวฉลาดไม่รู้เวล่ำเวลา “คืองี้ มีการศึกษาน่ะครับว่าผู้ชายที่บอกว่าตัวเองเป็นชายแท้จะมีโอกาสมีอารมณ์กับเพศเดียวกันอยู่ 5% หมายถึงเราอาจจะไม่รู้ตัว...”

          เข็มทิศปาปากกาใส่เด็กฝึกงาน ผมย้ำว่าไอ้นี่มันเด็กฝึกงานที่เข้ามาทำงานวันแรก  “เดี๋ยวกูใช้ชงกาแฟให้เข็ด”

          “ไม่เอาน่าๆ” พี่ใบปอห้ามทัพ รำคาญเต็มทน เข็มทิศคว้าเอาบุหรี่ในลิ้นชักออกมา เดินหลบไปยังที่ประจำและผมก็ก้าวตามไปไม่ห่าง

          “ผมบอกแล้ว ผมดูออก” แม็กกี้ไล่เสียงมา เข็มทิศชูนิ้วกลางให้โดยไม่หันกลับ ดีนะกูหลบทัน ไหวพริบเป็นเลิศเสมอต้นเสมอปลาย





          กลิ่นควันบุหรี่ลอยอวล อ้อยอิ่ง ผมขอบุหรี่จากเข็มทิศ เป็นมวนสุดท้ายที่เหลืออยู่เลยต้องเก็บซองไปทิ้งให้ด้วย วันนี้กระป๋องบุหรี่หายไป อาจะเพราะลมพัดแรงเมื่อวานเย็นที่ผ่านมา

          “คุณโกรธน้องมันเหรอ”

          ผมเริ่มถาม สีหน้าของผู้ชายข้างๆ ไม่สบอารมณ์ ที่จริงตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้ว ผมกลับขึ้นมาบนห้องอีกทีก็เห็นเขานั่งดูหนังเหม่อๆ เปลี่ยนบ็อกเซอร์ตัวใหม่ เครื่องซักผ้าทำงานอยู่หลังห้อง สิ่งที่เปลี่ยนไปคือผ้าปูที่นอนและชุดผ้าห่มครบเซ็ต

          “หรือโกรธผม”

          ไม่ปฏิเสธ แต่มองขวางเท่ากับยอมรับ ผมอัดบุหรี่เข้าปอด เพิ่งมาติดช่วงปีสี่ ที่บ้านไม่รู้ว่าสูบ หรืออาจจะรู้แต่ไม่พูดก็ได้

          “ขอโทษๆ ไม่รู้ว่าจะซีเรียสเรื่องแฟนนี่หว่า”

          “ไม่ใช่แฟน”

          เจ้าตัวยังยืนยัน แล้วซากซองถุงยางนั่นมันอะไรวะ

          “น้องรหัส”

          “อ่าฮะ” ป่วยการจะเถียงกับคนปากแข็งจริงโว้ย “คุณไม่ต้องแก้ตัวกับผมก็ได้รู้ปะ”

          “จะฟังไหม”

          “โอเค”

          เสือขู่ เป็นหนูต้องทำใจ ผมอาจจะผิด โอเค มันเป็นเรื่องที่ต้องดีลกันเพราะยิ่งอยู่ด้วยกันผมต้องรู้ว่าอะไรแตะไม่ได้ ทุกคนมีเรื่องเซนซิทีฟเป็นของตัวเอง ครอบครัว การงาน รูปร่างหน้าตา ส่วนของผมยังหาไม่เจอ คนอะไรจะเพอร์เฟ็คและแข็งแกร่งขนาดนี้

          “น้อยหน่ามีแฟน”

          “เจี๊ยบมาตัดหนังยางเราทำไม”

          “ไอ้เบ๊บ”

          “โอเค ซีเรียสใช่ไหม ก็คุณเพิ่งพูดว่าคุณกับน้องน้อยหน่าเป็นพี่น้องกัน ไม่ถูกเหรอ”

          “แฟนน้อยหน่าไม่ใช่เรา เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันที่คบมาตั้งแต่มัธยม”สะอึกเลยครับ แซวต่อไม่ออก เข็มทิศถอนหายใจก่อนพูดต่อ “แฟนน้องมันเรียนคนละที่”

          “ตอนเรียนที่คุณเรียนที่เดียวกับน้อยหน่าก็เลย...”

          “คบกัน” เชี่ย ไม่น่าเชื่อว่าเข็มทิศ คนอย่างเข็มทิศที่ทั้งเท่ทั้งเก่งจะเป็นได้แค่ชายชู้ อกอีแป้นจะแตก “พยายามเลิกอยู่”

          “คบมานานยัง”

          “ก็ตั้งแต่น้องอยู่ปีหนึ่ง”

          “โหดสัส” ผมหมายถึงแม่กวางน้อยตัวนั้น ถึงว่า เข็มทิศไม่ปริปากพูดถึงแฟนเลยสักครั้ง “ยอมได้ไงวะ เฮ้ย สี่ปีเลยนะเว้ย”

          “ไม่ได้ยอม พยายามแย่งแล้ว น้องมันไม่มา”

          “โอ้โห เลวกว่าที่ผมคิดอีกครับ คุณคิดว่านรกเป็นแค่ชื่อน้ำพริกเหรอ”

          “ถ้ารักคนเก่ามากพอจะมีคนอื่นทำไมวะ ถ้าอยู่ด้วยกันแค่เพราะผูกพัน ทำไมไม่เลิกไปเลยวะ”

          หลังประโยคนั้นบุหรี่หายพรืดไปครึ่งมวน เขาอัดลมหายใจเข้าปอดประหนึ่งว่าสามารถเก็บซากนิโคตินที่เหลือใส่กระเพาะไปด้วย

          “ใจเย็นๆ ก็...” กูนี่ล่ะ ต้องใจเย็นประหนึ่งโต้เถียงกับแอดมินเพจพระนภดล “ถ้าเขาไม่เลิก คุณจะยอมเป็นแบบนี้ตลอดไปเลยเหรอ”

          “ก็ไม่ได้ยอมไง แต่พอเจอกันก็อดไม่ได้”

          เห็นจากสภาพแล้วก็ไม่เกินนั้น ตอนแรกปั้นปึ่งใส่ พอผู้หญิงกลับไปแล้วนั่งจ๋องเป็นลูกหมาถูกทิ้ง

          “ถ้าน้อยหน่ามาอีก ไม่ต้องไปไหนนะ”

          “ว้อท?”

          “อยากจะเลิกจริงๆ แล้ว ไหนๆ ก็เรียนจบ ไม่จำเป็นต้องเจอหน้ากันทุกวันคงทำใจง่ายกว่าเมื่อก่อน ยังไงสองคนนั้นเขาก็ไม่เลิกกัน” เข็มทิศเหยียดแขน วางมือบนระเบียง โค้งตัวลงเล็กน้อยให้กล้ามเนื้อทุกสัดส่วนยืดตึง ได้ยินเสียงกระดูกลั่นเมื่อเกร็งคอ เขาโคลงหัวไปมาแล้วเอามือที่ไม่ได้ถือบุหรี่วางบนท้ายทอย “ไม่ต้องปากมากด้วย”

          “หมายถึงไม่ให้พูดเรื่องน้องน้อยหน่าของคุณอะนะ”

          จริงๆ ไม่น่าถามซ้ำ เขาไม่มีปัญหากับการจับคู่จิ้น แต่หงุดหงิดค้างตั้งแต่ห้ามใจตัวเองไม่ได้และผมยังขยี้แผลเจ้าตัวไปแบบไม่ตั้งใจจังๆ เข็มทิศไม่ทวน เขางุ่นง่านกับการหากระป๋องทิ้งบุหรี่ ผมดึงประตูบันไดหนีไฟ เห็นแก้วเซรามิคของพี่มะลิวางใกล้มือที่สุดก็คว้ามาให้เข็มทิศทิ้งใส่ก่อนเขามองผม มองแก้วในมือ แล้วยืนนิ่งพิจารณา

          “อืม...ก็ได้ แต่อย่ามาทำเล่นๆ นา บอกว่าจะเลิกต้องเลิก ด้วยสัตย์ของลูกเสือ”

          “เหอะ...เออ ถ้าตกกระไดพลอยโจนมาเป็นไม้กันหมาแล้วก็หัดเป็นไม้ที่ไม่ปากหมาด้วย”

          ถามความสมัครใจกูยังว่าอยากเป็นหมาหรืออยากเป็นไม้

          “งงอะไร รับปากแล้ว ด้วยเกียรติของลูกเสือหมู่สาม ถูกแซวว่าเป็นเกย์ก็ช่างแม่งเหอะ ไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย ถูกด่าว่าโง่ยอมให้รุ่นน้องสวมเขามาหลายปีหนักกว่าเยอะ”

          ก็น่าโกรธหรอก ทั้งเสียหน้า เสียศักดิ์ศรี กลายเป็นคนไม่มีศีลธรรมอีก เท่เสียเปล่า เก่งเสียเปล่า ถุ้ย แต่ที่เข็มทิศว่าผมมีทางเลือกอื่นด้วยเหรอวะ ไอ้เวรนี่เห็นแก่ตัวชะมัดยาก

          “มองหน้าทำตาแข็ง มีปัญหา?”

          “ทำไมมึงเอาแต่ใจแบบนี้วะ โอ๊ยย เชี่ย บุหรี่เกือบหล่นลวกมือ” ชายหนุ่มที่เพิ่งขอความช่วยเหลือด้วยการมัดมือชกผมดีดปากที่กำลังจะคาบบุหรี่ มือเขาสะบัดโดนนิ้วที่คีบมวนสีขาวไว้หลวมๆ ให้หล่น

          “ดีไม่เอาบุหรี่จี้ปาก พูดไม่เพราะ”

          “เดี๋ยวๆ เป็นพ่อเหรอครับท่าน ใจเย็นๆ นะ ถามหน่อย ให้ผมช่วยน่ะท่านมีอะไรมาแลกเปลี่ยนบ้าง ผมไม่ใช่ของฟรีนะคร้าบ แล้วเพื่อนฝูงคนอื่นไม่มีหรือไงถึงต้องมาไหว้วานผมน่ะ”

          แม่งไม่อยากยุ่งเรื่องผัวๆเมียๆ เลย กลัวเป็นหมาตอนจบ

          “ใครจะว่างตรงกันได้เท่านี้ แล้วก็บอกแล้วไง นายก็มาเช้าขึ้น ลดค่าน้ำมัน ได้นอนมากขึ้น ได้งานมากขึ้น เดี๋ยวสอนใช้โปรแกรมด้วย”

          “โห แล้วต้องโดนจับเป็นคู่จิ้นหนักกว่าเดิม คุ้มเหรอวะ เกิดเรื่องหลุดไปนอกออฟฟิซคิดว่าเป็นจริงๆ จะจีบสาวติดปะ”
เข็มทิศกลอกตา ผลักหัวผมแล้วเดินนำเข้าตึก ผมหยิบซากบุหรี่ที่หล่นพื้นลงแก้วของพี่มะลิ ก่อนยกทั้งแก้วไปจัดการทำความสะอาดในห้องครัวเล็ก เอาจริงก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรขนาดนั้น แค่มันไส้ในความเจ้ากี้เจ้าการเอาแต่ได้ของเจ้าของห้องเท่านั้น

          “ขอร้องกันดีๆ สักคำไม่มี”

          แสร้งพูดประชดประชันตอนเดินผ่าน ได้ยินเสียงถอนหายใจตามมา กลัวกูไม่รู้หรือไงว่ายังไม่ตาย

          “เออ เดี๋ยวเย็นนี้เลี้ยงเบียร์”

          “ก็แค่เนี้ย”

          “เออ แล้วถุงยางมึงอะรัดกูฉิบหาย พูดมากจะประจานให้ทั่วว่าเล็ก”

          เข็มทิศบ่นก่อนปิดประตูหนีไฟดังกึง! ผมเดินตามเข้ามาติดๆ เลื่อนประตูกระจกของออฟฟิศทำหน้าบูด นี่เรียกว่าโปรดสัตว์ได้บาปชัดๆ

          ไอ้แม็กนั่งดูงานเก่าๆ ที่โต๊ะ ผมสั่งให้มันหัดเขียนสคริปต์จากโฆษณาเก่าๆพอผมไปนั่งข้างๆ ในฐานะพี่เลี้ยงมันก็ยิ้มกรุ้มกริ่มถามเสียงกระซิบกระซาบ “งอนอะไรกัน”

          “นี่ก็สอดรู้สอดเห็นจริง งานน่ะใส่ใจเท่านี้ไหม ไหนมาดู”

          ผมก้มลงไปเล็กน้อย ได้กลิ่นน้ำหอมของมันเตะจมูก เงยหน้าขึ้นจะถามแบรนด์ก็พบว่าก้มหน้าลงใกล้อีกฝ่ายเกินไป เราผงะชั่วครู่ก่อนผมขยับตัวออก

          “น้ำหอมมึงหอมดี”

          “ซีเค ทั่วๆไปอะ พี่ใช้อะไร”

          “สารส้ม” ที่มันเป็นแท่งๆ ขาย เข็มทิศใช้บอดี้สเปรย์ ไม่ได้หอมเป็นพิเศษ แค่ไม่ทำให้มีกลิ่นตอนเหงื่อออกมากๆ

          “ชอบกลิ่นน้ำหอมผมเหรอแต่พี่อย่าใช้เลย แบบนี้ดีแล้ว”

          ผมมองมัน เลิกคิ้วให้ แม็กยิ้มตาปิด “น้ำหอมแพง ผมแนะนำอีกแบรนด์ สบู่นกแก้ว อย่างนี้เลย เหมาะกับพี่แน่ๆ”
          กูจะประเมินมึงไม่ผ่านโปรไอ้เด็กหัวขวด!



          .
         
          .
         
#westonwednesday
 confession แปลว่า คำสารภาพ
ตอนนี้มาจากการที่พระเอกสุดคูลยอมบอกความลับที่แย่ๆ ของตัวเองให้เบ๊บรู้แล้ว! ตัวละครเพิ่มมาอีกตัว  แฮร่ จับตาดูน้องแม็กกันดีๆ ฮะนังมีของงง

เจอกันพุธหน้านะ
อย่าลืมใส่แมสก์ปิดปากปิดจมูกกันด้วยนะทุกคน
รัก

[Bradly]

น้องแม็กจะเป็นมือชงหรือมืออะไรหว่า

[Sykes]

เชียร์น้องเแม็กแทนได้มั้ยคะ 5555 

[malula]

หวายพี่เข็มเป็นชู้เมียชาวบ้าน ต้องจับใส่ตะกร้าล้างน้ำนะเนี่ย

[lonesomeness]

รอวันพุธๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[golove2]

เอาใจช่วยนะพี่เข็ม เลิกเป็นชู้เค้าให้ได้

 

[PrimYJ]

สู้ๆนะเข็มทิศ ตัดใจเลิกให้ได้นะ

[MooMiew]

เอ็นดูน้องแม็ก ต้องเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาจ่าเบ๊บแน่เลย
 
ว่าแต่จ่าเหอะ เอาไม้มากันหมา ระวังได้กับไม้เองนา

[Wordslinger]

น้องแม็กกี้! มาเป็นตัวแปรเพื่อเปลี่ยนจากคู่จิ้นให้เป็นคู่จริงใช่ไหมคะ น่าร้อก ลงมือพายเรือ เจ๊ขอกระโดดขึ้นเรือด้วย น้อยนงน้อยหน่าอะไร มีแฟนก็กลับไปหาแฟนตัวสิจ๊ะ

พอคุณเข็มทิศขอเบ๊บแบบนี้แล้วชักจะสนุกนะคะ ลุ้นว่าเรื่องจะออกมาทางไหน ขอบคุณคุณเวสต์ค่ะ

[เนเน่]

เชียร์น้องแมกได้มั้ยคะพระเอกเราแปดเปื้อนแล้วต้องมาคู่กับเราเท่านั้นปล่อยให้น้องแมกกับน้องเบ๊บเค้าคู่กันไป ดีลลลลลล

[fsbeentaken]

ไม่เอาเข็มทิศแล้วได้มั้ย

ขอแม็กแทนแล้วกัน เข็มทิศมันไม่ซิงงงง

รอวันพุธค่าาา

[tae1234]

ติดตามครับ

[anntonies]

แม็กเบ๊บนี่ยังไงงง