เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 10-01-2019 01:38:05
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ร
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
(http://dl.glitter-graphics.net/pub/1267/1267761pggbvxciek.gif)
งานเขียนที่ผ่านมา
01 - Friend's brother, brother's friend เมื่อเพื่อนสงสัยว่าพี่ชาย... [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32944.0)
02 - เรื่องสั้น เหนือฝัน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33691.0)
03 - รักเร่ Dalhia [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36452.0)
04 - เรื่องสั้น หลบรัก [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39195.0)
05 - คำประกาศของความรู้สึกใหม่ Adore you [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40483.0)
06 - Special Happiness ฝากรักไว้ข้างบ้าน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40617.0)
08 - When the wind blow back [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43545.msg2809650#msg2809650)
09 - โอบตะวัน [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45980.0)
10 - candy [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48823.0)
11 - At first sight [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49998.msg3229151#msg3229151)
12 - สู่กลางใจ | a tu co ra zon [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53541.0)
13 - หลังม่าน | behind the scene [End] ***Ft. Afterday (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53818.0)
14 - กลพยัคฆ์ [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57275.0)
15 - Sexy Naughty Nerdy[End] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67955.msg3868945#msg3868945)
west's talk:
☼ เปิดปีใหม่ด้วยนิยายเรื่องเก่า รีโนเวทใหม่เลยค่ะ ใครจำเรื่อง ในโลกที่ไม่มีเรื่องบังเอิญได้บ้าง เข๊มทิศกับเบ๊บของเรานี่ล่ะ จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด ที่หายมาส่วนหนึ่งก็ไปหาข้อมูลเกี่ยวกับคนทำงานเบื้องหลังการละครตั่งต่างด้วย มีแก้ไขนิดหน่อย แต่จะไม่ทิ้งไปอีกแล้ว ไม่สบายใจเลย ถ้ามีการเข้าใจอะไรผิดพลาดในเนื้อหาทักท้วงกันมาได้นะคะ
ปล. ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้ามาเล่นด้วยนะ สักหนึ่งถึงสองอาทิตย์หลังจากที่เลสิคตาหายดีแล้วจะกลับมาปั่นๆ (ฮา)
และที่ไม่ลืมแน่ๆ
สวัสดีปีใหม่นะคะทุกคน
ขอให้พบแต่สิ่งดีๆ กับชีวิต มีสติและรับมือกับปัญหาที่เข้ามาได้อย่างราบรื่น มีความสุขนะคะ
❤( ^^)人(^^ )❤ﾞ
(https://www.img.in.th/images/c793184b4b32b532aa99c12d5781cdcf.jpg)
west on wednesday
(https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcT2zZFT49Lj5BxpzGD0-eRfERrhNBcGMtr-leP3jlHnTjjytP3D) (https://www.twitter.com/westonwednesday/) (https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQRuqkotV_XM1npaDA1hJv5uxPWmKaub796nA6-lwYljgPm7u8R) (https://www.facebook.com/westonwednesday/)
(http://www.bloggang.com/data/destiny/picture/1116360560.gif)
(https://img.live/images/2019/01/10/B41AF834-E5B8-4ECC-998C-EC311E2E7B3D.png)
c o n t e n t
introduction (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3932359#msg3932359)
1 friends-ship (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3934803#msg3934803)
2 secret (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3937515#msg3937515)
3 confession (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3939904#msg3939904)
4 move on (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3943185#msg3943185)
5 call me, babe (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3944744#msg3944744)
6 fix you (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3947108#msg3947108)
7 dim (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3947108#msg3947108)
8 nothing? (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3952048#msg3952048)
9 friend shit (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3954906#msg3954906)
10 as the way you are (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3957171#msg3957171)
11 let's do it (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3960225#msg3960225)
12 lost control (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3961511#msg3961511)
13 nothing but i miss you (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3961511#msg3961511)
14 respect like the air (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3961511#msg3961511)
15 farewell not well (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3968073#msg3968073)
16 invisible guy (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3969978#msg3969978)
17 hold me as you love me invisible guy (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3972195#msg3972195)
18 In my head (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3974176#msg3974176)
19 if we are not matched from the heaven (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3976325#msg3976325)
Special (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=69363.msg3980203#msg3980203)
*ﾟ‘ﾟ* #โลกที่ไม่มีเรื่องบังเอิญ *ﾟ‘ﾟ*
i f w e n o t m a t c h f r o m t h e h e a v e n
(http://www.bloggang.com/data/destiny/picture/1116360638.gif)
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 10-01-2019 01:42:03
introduction
(https://www.img.in.th/images/3ede061c71d51a74c2d901fe851dded5.jpg)(https://www.img.in.th/images/c33f73610850964ebe9daed2dd1af0e6.jpg)
(https://www.img.in.th/images/ea11ebe7be898d3eee6fec01d9586b66.jpg)(https://www.img.in.th/images/902418bcfc690c38bb48caaa71eaa4f8.jpg)
คนทุกคนมีช่วงเวลาเปลี่ยนผ่านของชีวิต
จากเด็ก สู่วัยรุ่น จากวัยรุ่น เป็นผู้ใหญ่
จากอนุบาล ขึ้นชั้นประถม จากประถม ขึ้นมัธยม โตขึ้นอีกนิดก็เป็นนักศึกษา
.
ผมผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาสวยงามตามครรลองของปุถุขนคนชั้นกลาง มีบ้านเดี่ยวย่านชานเมืองเป็นของตัวเองและครอบครัวเคยมีแฟน แต่เลิกกันช่วงเรียนจบใหม่ๆ หลังจากนั้นก็ไม่ได้คบใครจริงจัง ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน เก็บเงิน ผ่อนรถคันแรกเป็นของตัวเอง
นึกดูแล้วเวลาผ่านไปไวกว่าที่คิด จากคนรู้จักกลายเป็นไม่รู้จัก จากคนรักกลายเป็นคนที่เกลียดกัน ไม่เข้าใจว่าทำไมเมื่อความสัมพันธ์ชู้สาวจบลง ถึงเปลี่ยนมาเป็นเพื่อนกันไม่ได้ แม้ตกลงว่าจะแยกย้ายกันด้วยดีแต่เจอหน้าอีกครั้งกลับทำทีไม่รู้จัก
ผมคงไม่เฮิร์ตขึ้นมาอีกถ้าเมื่อวันก่อนไม่เจอแฟนเก่าโดยบังเอิญ ไม่ได้เสียใจหรอก เรื่องผ่านมานานแล้ว แต่พออยู่คนเดียวก็อดนึกถึงอดีตไม่ได้
.
“เพ้อเจ้อ”
โอเครับ ผมก็ลืมไปว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่คนเดียว ควันสีขาวอมเทาผ่านหน้า ในรัศมีที่สายตามองเห็น ผมมองค้อนคนขัด ค่อนแคะด้วยความรู้สึกรำคาญระคนมันไส้
“คุณไม่เคยมีแฟนรึไง”
เรายืนด้วยกันตรงลานทางพักของบันไดหนีไฟนอกอาคาร มีกระป๋องเบียร์ราคาถูกตั้งไว้สำหรับใส่ก้นกรองบุหรี่ แม่บ้านคงเอามาวางทิ้งไว้ ถ่วงทรายที่ก้นกระป๋องไม่ให้ปลิวหาย อย่างน้อยกระป๋องโง่ๆ นี่คงช่วยให้แม่บ้านหงุดหงิดกับก้นบุหรี่ที่ถูกทิ้งอย่างไร้ความรับผิดชอบน้อยลง
“ถามทำไม” เขาไม่ตอบตรงประเด็นในทันทีเท้าศอกกับระเบียง
ผมโคลงหัวก่อนว่า“ก็ไม่เห็นเคยเล่า”
“จำเป็นต้องเล่า?”
ความจริงแล้ว เราไม่ใช่คนแปลกหน้าจนไม่สามารถถามเรื่องส่วนตัวได้ ตรงกันข้าม ผมกับเข็มทิศรู้จักกันในเกือบทุกช่วงเปลี่ยนผ่านของชีวิต แต่มากกว่าเข็มทิศคือแม่ของเขา อยากถามว่าแม่มึงเป็นไรปะ แต่หน้าก็ไม่ใช่ระดับหมากปริญ เกรงว่าพูดไปแล้วโดนกระทืบจะไม่มีคนคอยโอ๋
ป้าจอยเป็นหนึ่งในสมาคมแม่บ้านว่างงานที่ตั้งขึ้นตั้งแต่ผมเรียนอนุบาล แน่นอน บ้านของผมเป็นฐานทัพ อาจด้วยพื้นที่ที่เป็นส่วนตัว อุปกรณ์ทำครัวครบครัน และพิกัดที่สะดวกที่สุดในการนัดหมายรวมตัวกันกับบรรดาเหล่าแม่ๆ ทั้งหลายทำให้ผมคุ้นเคยกับป้าจอย แม่ของเข็มทิศพอประมาณ
“ป้าจอยอวดลูกจะตายห่า” โดยเฉพาะเมื่อเรียนจบคณะเดียวกับผมแต่คนละมหาวิทยาลัย แหงล่ะ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตัวเองน่ะดี อะไรก็ดี แต่ส่วนตัวระหว่างผมกับเข็มทิศแม้เจอกันบ้างตามงานสำคัญ เช่นงานรับปริญญา งานวันเกิด กลับไม่ค่อยคุยกัน ส่วนหนึ่งอาจเพราะผมว่าป้าจอยน่ารำคาญ ลูกชายก็น่ารำคาญแต่คนละแบบ ป้าแกพูดไม่หยุดขัดกับลูกที่ทำท่าเหมือนผีไม่ได้ส่วนบุญ หน้านิ่ง หยิ่งๆ ไม่ค่อยสมบูรณ์พอดีเหมือนบ้านคนอื่นสักเท่าไร กระทั่งบังเอิญมาเจอกันในที่ทำงานเดียวกันถึงได้คุยกันมากขึ้นด้วยความจำเป็น “ยกเว้นเรื่องแฟนลูกชายหัวแก้วหัวแหวน”
“แกไม่รู้”
“ไม่เล่าล่ะ”
“หึ” เข็มทิศหัวเราะในลำคอเจตนามองเหยียด“ผู้ชาย โตขนาดนี้แล้วด้วย ต้องเล่าเรื่องแฟนให้แม่ฟังเหรอ”
“เล่าดิ คนที่เพิ่งเลิกไปผมเคยพาไปที่บ้านด้วย” ผมมักถูกกล่าวหาว่าเป็นลูกแหง่เหมือนที่เข็มทิศกำลังปรามาสด้วยสายตา ซึ่งผมว่าไม่ นี่ต่างหากที่สิ่งที่ลูกผู้ชายทำกัน เปิดเผย ตรงไปตรงมา
“จริงจังขนาดนั้น?”
“ผมจริงจังกับความรักครับ”
เขายิ้มมุมปาก เลิกคิ้วขึ้น ไม่มองผมแล้ว ทอดสายตาไปยังยอดตึกสูงระฟ้าที่ชั้นบนสุดไล่ความสูงขึ้นลงเหมือนคีย์เมโลดี้ในดนตรีเพลงสักเพลงหนึ่ง
“ก็ดี”
“ดีอยู่แล้ว”
ผมภูมิใจในข้อดีของตัวเองเสมอ ไม่มาก ไม่น้อย ไม่เหมือนเขาที่พูดน้อยเสียจนบางครั้งก็คิดไปว่าสิ่งที่ป้าจอยนำเสนอเป็นความจริงหรือเวอร์ไป แต่เมื่อทำงานด้วยกันหลายครั้งผมก็รู้จักคำว่าพูดน้อย ต่อยหนัก ผมเห็นออร่าความฉลาดของเขา เรียกได้ว่าคมในฝัก แบบนี้ล่ะผู้หญิงชอบนักหนา
“เบ๊บนี่ชอบติดอยู่กับเรื่องเก่าๆ เนอะ แฟนที่เลิกไปแล้ว หรือเรื่องที่แม่เราชอบพูดอวดเรื่องเราตอนเด็ก”
“ก็ไม่เด็กปะ เข้ามหา’ลัยยังพูดอยู่เลย เฮ้ย คุณมันเด็กมหา'ลัยรัฐอันดับหนึ่งของประเทศนะเว้ย ผมนี่ดิออกไปต่างจังหวัดโน่น ได้กลับบ้านเดือนละครั้ง”
“พูดเพราะได้เข้ามหา’ลัยที่อยากให้เข้าน่ะ แต่ไม่ถูกใจคณะที่เรียนนักหรอก”
“แม่อยากให้เรียนสถาปัตย์เหมือนพ่อใช่ไหมล่ะ เคยได้ยินว่าส่งคุณไปเรียนพิเศษวาดรูป”
“อ่าฮะ แต่ตอนเลือกคณะก็ไม่บอกว่าเลือกนิเทศ”
เห็นได้ชัดว่าต่อให้เงียบก็ไม่ได้เรียบร้อย เข็มทิศเป็นคนดื้อเงียบ แต่เขาก็พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าสิ่งที่ขัดคำสั่งมันก็เวิร์กไปอีกแบบ ทำมาหากินด้วยความคิด เรื่องสร้างสรรค์ต้องมาคู่กัน แต่ข้อเสียที่เป็นคนพูดน้อย พูดห้วน พรีเซนท์ให้ลูกค้าซื้องานเลยตกเป็นหน้าที่ผม แรกๆ ตอนเทรนด์งานถูกวางไว้คนละทีม แต่ตอนผ่านโปรฯ พี่จรูญ ไดเร็กเตอร์ก็จับมาอยู่ด้วยกันเพราะเห็นความปากดีกับงานดีที่พากันไปรอด ซึ่งเป็นคุณสมบัติที่ทำให้เป็นทีมเวิร์กแบบที่ลูกค้าต้องการ
“หลังจากเลือกคณะแล้วยืนยันว่าจะเรียนก็ไม่ค่อยคุยกันน่ะ ที่ได้งานที่เดียวกับเบ๊บแม่ยังไม่รู้เลย”
“รู้แล้วมั้ง แม่ผมน่าจะเล่า สี่เดือนแล้วนะ”
“อาจจะ แต่ผมไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่ยืนยันว่าจะทำงานสายนี้ต่อน่ะ”
“พูดจริงดิ แล้วช่วงเรียนแม่ไม่ตัดหางปล่อยวัดเหรอ”
“ไม่ขนาดนั้น แต่อย่าไปขออนุญาตอะไรเชียว ดีที่พ่อสนับสนุน แต่ก็ไม่ค่อยกลับบ้านอยู่ดี"
“แปลว่าตั้งแต่ขึ้นมหาลัยก็ทะเลาะกับที่บ้านมาตลอดเลยดิ”
“เปล่า ไม่ได้ทะเลาะ ไม่เคยทะเลาะ อยู่คอนโดก็สบายดี”
เออ คนอย่างมึงไม่เคยทะเลาะกับใครหรอก ไม่ชอบใจก็แค่เก็บข้าวของหนีออกมา เขาติสท์แบบนี้เหมือนพ่อ คนที่หัวร้อนเลยเป็นคนอื่น อย่างเช่นแม่ หัวหน้า หรือกระทั่งพี่เลี้ยงที่สอนงาน แต่กับผมยังไม่เคยหงุดหงิดเพราะสงครามประสาท ทำไมน่ะเหรอ เพราะผมตีมึนเก่งเป็นบ้าไงล่ะ
“แม่ก็ไม่ได้ถามอะไรด้วย เลยไม่รู้ว่าจะเล่ายังไง”
“ฟังดูห่างๆ กับครอบครัวอะ”
“เหรอ ไม่รู้สึกแฮะ”
เข็มทิศยักไหล่ พ่นควันออกทางจมูก เขาสูบบุหรี่เก่งมาก ทำควันเป็นรูปได้ด้วย ส่วนผมก็แค่อัดๆ เข้าปอดเวลาคิดงานไม่ออก หลังๆ มีเหตุผลอีกอย่างคือเพื่อปลีกตัวมาคุยกับเขา
“รู้เรื่องที่พี่จรูญมาบอกแล้วใช่ปะ งานหน้าอะ”
“อืม โฆษณาบ้านอะนะ”
“เออ พี่แกห่วงว่าคุณจะโนไอเดีย ขายความอบอุ่นน่ะ อืม..เก็ตใช่ปะ”
“ไม่ค่อย” เขาตอบ ซึ่งไม่น่าแปลกใจนักหรอก
“บ้านน่ะ ขายบ้านที่อบอุ่น”
“เราอยู่คอนโด”
“ไม่เว้ย มันไม่เกี่ยวกับคอนโดหรือบ้าน มันคือธีมความอบอุ่น มีกิจกรรมร่วมกัน มีความผูกพัน งานใหญ่นะ เป็นโครงการต้นแบบของบริษัทที่จะเอาตัวนี้ไปลงที่ต่างประเทศด้วย เขาทุ่มกับงานโฆษณามากเลยนะ พี่จรูญบอกถ้าขายได้เดือนนี้ไม่ต้องไปหางานอื่นเลย”
"ก็พูดแบบนี้ตลอด"
เขาถอนหายใจ เออ ผมเข้าใจว่ามันยากสำหรับคนใช้ชีวิตคนเดียว พ่อทำงานเลิกดึก ส่วนแม่ก็เจ้ากี้เจ้าการจนตัวเองสติแตกหนีออกมา
“ย้ายมาอยู่ด้วยกันดิ สั้นๆ เขาให้เวลาไม่ใช่เหรอ นึกไม่ออกว่าคนในครอบครัวต้องทำอะไรกัน”
"บ้าน่า"
แต่คิดอีกทีก็น่าสน ผมเจอเขาโดยบังเอิญตอนออกมาสูบบุหรี่ในวันสัมภาษณ์งาน ย้ำว่าเขาเป็นคนพูดน้อย แต่ฟังเก่ง เขาฟังทุกเรื่องของผม ขณะที่ผมแทบไม่เคยได้ยินเรื่องส่วนตัวของเขาในที่สาธารณะเลย ไอเดียการใช้ชีวิตกับเข็มทิศก็ไม่แย่ ผมหมายถึงในคนขี้เสือกระดับสิบที่อยากรู้ว่าคนที่คิดงานเก่งฉิบหายแต่กลับนำเสนอไม่เป็นอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบไหนก็น่าทบทวนข้อเสนอเหมือนกัน
"แล้วแต่ แค่ลองชวนดู"
“อืม เดี๋ยวลองขอแม่ก่อน ไปอยู่ด้วยสักสองอาทิตย์”
“ยาวกว่านั้นก็ได้ หารค่าไฟด้วย”
“ไอ้สัดนี่ งก”
“คิดว่าชวนมาอยู่เพราะพิศวาสหรือไง” พูดหน้าตาย ทิ้งก้นบุหรี่ลงในกระป๋อง “เดือนที่แล้วช็อตฉิบหาย”
“ลงแมนยูไปอะดิ”
เขาหัวเราะ พระอาทิตย์กำลังตก ทุกอย่างอาบด้วยแสงสีส้ม ลมเย็นๆ โชยพัดให้หน้าม้าแหว่งของผมปลิวปลกลงมาระขนตา เข็มทิศเอี้ยวตัว หันหน้ากลับมาเพียงสี่สิบห้าองศา แสงสีส้มนั้นอาบภาพที่เห็นไปครึ่งหน้า
“รีบดูดแล้วกลับไปทำงานได้แล้ว วันนี้ไม่อยากอยู่ดึก”
เข็มทิศว่าทิ้งท้าย เปิดประตูหนีไฟกลับเข้าไปในออฟฟิศ ผมอัดบุหรี่เข้าปอดอีกสองเฮือกด้วยความเสียดายแล้วทิ้งก้นกรองให้นอนก้นบนเม็ดทรายในกระป๋องเบียร์ที่ถูกอาบด้วยสีเดียวกันบนหน้าของเข็มทิศเมื่อครู่อีกที
.
.
เรื่องเก่ารีโนเวทใหม่พร้อมข้อมูลแน่นกว่าเดิม
ขอโทษที่มาสายอีกแล้ว มัวแต่แต่งความงาม
ฝากเนื้อฝากตัวอีกรอบฮะ เฮ่ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 10-01-2019 02:28:36
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 10-01-2019 07:27:25
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 10-01-2019 08:10:21
เรื่องนี้นี่เอง รอ ๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Sykes ที่ 10-01-2019 10:54:54
เริ่มหัวข้อโดย: wikawee ที่ 10-01-2019 19:07:24
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 10-01-2019 19:25:46
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 10-01-2019 23:29:20
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 11-01-2019 00:09:56
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 11-01-2019 05:32:27
ดีใจมาก ได้อ่านผลงานอีกแล้ว ขอบคุณมากจ้า
เอิ่ม ความสัมพันธ์ดูไม่ซับซ้อน ความคิดก็ซื่อตรงดี
แต่ก็ยังมีความย้อนแย้งกับคู่นี้จริงเลย
เบ๊บคือคนเผือกแห่งปีหรอ ถึงอยากเข้าไปอยู่ด้วย 5555
เข็มทิศคือคนซึน ที่ไม่ค่อยสนโลก
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 11-01-2019 06:44:51
เริ่มหัวข้อโดย: Rateesiri ที่ 11-01-2019 06:50:46
เริ่มหัวข้อโดย: BitterCucumber ที่ 11-01-2019 20:41:04
คิดถึงมาก :mew1: รักษาสุขภาพด้วยนะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 11-01-2019 22:44:11
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 12-01-2019 14:28:48
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
ขอให้เลสิกทำให้ตาใสกิ๊ง สมองแล่นฉิว
เริ่มหัวข้อโดย: fsbeentaken ที่ 13-01-2019 09:21:17
ให้ฟีลตอนเย็น สบายๆ การพูดของเข็มทิศมันมีสเน่ห์มาก
จาก แฟนคลับคุณเวสต์ 55555
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 13-01-2019 14:44:45
เริ่มหัวข้อโดย: เขมกันต์ ที่ 13-01-2019 17:50:03
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 13-01-2019 20:49:07
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 16-01-2019 07:17:25
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 16-01-2019 21:07:34
1 friends - ship
(https://www.img.in.th/images/ae4f639628c77d9484b307a473ff40ef.jpg)
(https://www.img.in.th/images/c217400af7fe38d4f8e26ebc5466c82a.jpg)(https://www.img.in.th/images/a9d1f986a8ca46d7df71e464985c9c9a.jpg)
เรื่องย้ายไปอยู่กับเข็มทิศชั่วคราวเกือบจะเป็นหมันเมื่อเออีเข้ามาแจ้งว่าถูกปาดหน้าเค้กด้วยบริษัทของคนใน หนึ่งคือคอนเน็คชั่นหรือเส้นสายทีมนั้นแข็งกว่า อีกอย่างคือลูกค้าขอทีมเก๋าๆ ไม่ใช่เด็กจบใหม่ที่เพิ่งผ่านโปรฯ แม้พอร์ทของเข็มทิศจะน่าทึ่ง และพอร์ทของผมจะไม่ขี้เหร่ก็ตาม
พี่จรูญเรียกคุยกับทีมหลังผมปรึกษาแม่เรื่องย้ายมาอยู่กับเข็มทิศ‘น่าเสียดาย’ พี่จรูญปลอบเท่านั้น เขาอยากเปิดโอกาสให้เด็กๆ ทว่าคำสั่งของลูกค้าคือเด็ดขาด ลูกค้าว่าในห้องประชุมไม่อยากให้เด็กๆลองผิดลองถูกแต่พี่จรูญก็ให้โอกาสผมในงานอื่นๆ เราเป็นทีมโปรดักชั่นเฮาส์เล็กๆ ในเครือสื่อเจ้าใหญ่ที่ผู้ใหญ่ไม่ได้เห็นความสำคัญนัก ผมเข้าใจนะ แต่ก็เสียดาย ผมชอบบรรยากาศตอนนำเสนองาน มันตื่นเต้นกว่าช่วงทำสตอรี่บอร์ดโคตรๆ ช่วงเวลาที่ลูกค้าจะดูจนจบหรือปิดสไลด์ตั้งแต่สามหน้าแรกเป็นช่วงเวลาที่โคตรอะดรีนาลีนหลั่งเป็นการสอบไฟนอลว่าจะสอบตกสอบหรือผ่าน ยิ่งงานใหญ่ยิ่งท้าทายความสามารถ ขณะที่คนที่อยู่ในทีมเดียวกันอีกคนกลับนิ่งเฉย ไม่หือไม่อือยอมรับผลตัดสินโดยไม่เถียงสักคำ
“คุณไม่อยากทำงานนั้นเหรอ” ผมกระซิบถามเข็มทิศหน้าร้านอาหารตามสั่ง วันนี้เป็นเวรของผมกับเขาที่ต้องลงมาซื้อข้าวให้ทีมงาน บางวันโทรสั่งขึ้นไปส่งได้ ถ้าสาลี่อยู่ แต่เปิดเทอมแล้วเด็กสาวแรกรุ่นลูกสาวป้าติ่งก็ไม่ค่อยได้มาช่วยแม่อีกทีมงานต้องจัดเวรกันลงมาซื้อข้าวกับกาแฟขึ้นไปเสิร์ฟ แต่ไม่รู้ว่าจัดยังไงในหนึ่งเดือนผมกับเข็มทิศจะถูกใช้ให้ลงมามากที่สุด
“ก็ได้ทำงานอื่นอยู่ดีล่ะ พูดเหมือนออฟฟิศมีคนเหลือเฟือ”
“ไม่ใช่แบบนั้นสิ”
“รอเก็บพอร์ทงานอื่นก็ได้ เกือบขายได้แปลว่าเขาสนใจที่นี่อยู่ เดี๋ยวก็มีโปรดักส์ลูกเข้ามา” เขาปลอบเสียงเรียบซึ่งก็จริงอย่างที่ว่าแต่ผมก็เสียดายอยู่ดี
“แต่ถ้าไม่ได้มีพอร์ทหรูอันดับต้นๆ โอกาสโกอินเตอร์ก็น้อยกว่าคนอื่น”
เรื่องของเรื่องก็คือผมมีความฝัน และหนึ่งในนั้นคือการได้ไปเรียนงานกับพี่ป้อม เด็กฟิล์มทุกคนต้องรู้จักชื่อนี้ และมีฝันสูงสุดคือได้เจิดจรัสในแนวทางของตัวเองอย่างไร้ที่ติ พี่ป้อมเป็นคนทำหนังอาร์ตอันดับหนึ่งของไทย เป็นคนที่มีอิทธิพลในเวทีระดับโลก หนังที่ดูไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ถ้าแกะสัญญะที่ในเนื้อเรื่องได้ผู้ชมจะรู้สึกประหนึ่งยูเรก้า ทุกครั้งที่ดูจะถามตัวเองแต่ว่า แม่งคิดได้ไงวะๆ ซ้ำไปซ้ำมา ไม่ใช่เรื่องของสคริปต์ แต่เป็นการถ่ายทำ ซึ่งกว่าผมจะก้าวไปอยู่ข้างๆ พี่ป้อมต้องอาศัยประสบการณ์ล้วนๆ
เอาจริงๆ ได้มีโอกาสเรียนงานกับพี่ป้อมก็อย่างหนึ่ง ได้เก่งแบบพี่ป้อมก็อีกอย่างหนึ่ง หรือแค่เป็นคนทำหนังที่พี่ป้อมเคยเห็นชื่อผ่านตาก็เป็นฝันอีกอย่างหนึ่ง แต่ถ้าลูกค้ารายใหญ่ๆ วางตัวไว้แค่คนรุ่นเก่าเมื่อไรดาวดวงเล็กๆ ของผมจะเจิดจรัสได้ ไม่รู้ว่าเบ๊บคุงจะดังก่อนหรือพี่ป้อมจะตายก่อนกัน
“ทำงานใหญ่ก็ดี แต่ว่าประสบการณ์เรายังไม่ได้ มันเป็นความเสี่ยง ทั้งของลูกค้าทั้งของทีมเรา ขืนทำไปแล้วเละเทะไม่ถูกตราหน้ากันทั้งเฮาส์เหรอ”
“จะไปเละได้ไง ที่ผ่านมาก็ทำได้ดีตลอด พี่จรูญยังบอกว่าอนาคตไกล”
“เป็นพวกถูกชมแล้วเหลิงเหรอ”
แม่ง รู้ทัน
เข็มทิศกระตุกมุมปาก เป็นคนที่ไม่ยิ้มเต็มหน้าเหมือนอมทุกข์ตลอดเวลา เขามองผมที่ทำท่าจ๋อยสนิทด้วยหางตาแล้วอธิบายต่อ “เราเพิ่งผ่านโปรกันมาได้ไม่กี่สัปดาห์เอง งานที่ทำก็สเกลเล็ก พี่จรูญเองก็คงคิดแบบนี้ถึงไม่ได้ไฟท์ให้ แต่ก็มีงานอีกเยอะที่สเกลเล็กแต่เสียงดัง ถ้ามั่นใจก็เก็บไอเดียไว้ใช้ในงานแบบนั้นสิ”
ผมเถียงไม่ออก คำตอบที่เต็มไปด้วยเหตุผลนั่นทำให้อาการงอแงของผมกลายเป็นเด็กน้อยอยากได้ของเล่นทันที
“รู้แล้ว ผมแค่เสียดาย”
“งานในมือตอนนี้น้อยจนมีเวลาเสียดายที่ชวดงานนั้นหรือไง” เข็มทิศพูดประชดประชัน เมื่อคืนก่อนก็กลับบ้านเที่ยงคืน เที่ยงคืนนี่ผมหนีก่อนนะ พวกอิดิตเตอร์ยังอยู่ปั่นงานกันต่อ
“แล้วเรื่องมาอยู่ด้วยยังเหมือนเดิมหรือเปล่า”
“จริงๆ ก็ยังไม่ได้คิดต่อนะ” ผมว่า ไม่มีงานเป็นเป้าหมายแล้วก็ไม่ค่อยอยากออกนอกบ้าน ผมมันพวกติดบ้าน อะไรจะเป็นสวรรค์กว่าการมีอาหารพร้อมทานรออยู่ในทุกมื้อโดยไม่ต้องคิด “อยากให้ไปอยู่ด้วยเหรอ”
“เปล่า พี่จรูญติงมาว่านายมาสาย เข้าใจว่าบ้านไกล”
“เฮ้ย แต่ไม่มีเวลาเข้าออกงานปะวะ”
“แต่มาสายแล้วกลับก่อนนี่มันก็นะ”
ผมไม่เถียง กว่าจะมาถึงก็เลทกว่าคนอื่น มิหนำซ้ำถ้างานเลิกดึกก็ต้องขอกลับก่อน ส่วนวันไหนฝนตก น้ำท่วม ลาได้เลย เวลาเดินทางไม่คุ้มเวลาทำงาน
“ก็บ้านไกลจริงๆ อะ”
“เลยคิดว่าถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ย้ายมาอยู่ใกล้ๆ ก็นะ งานมันต้องทำเป็นทีม”
เรียกว่ากำลังด่าที่ผมกินแรงคนอื่นรวมถึงเขาด้วย คร้านจะงอแงเถียงกลับความจริงก็จุกที่อก ได้แต่ทำหน้าให้ติ๋มที่สุดเท่าที่จะทำได้ ส่วนเรื่องย้ายงานน่ะฝันไปเลย นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่บริษัทที่เด็กรุ่นใหม่อยากทำด้วยมากๆ ไม่ใช่เงินเดือนหรือบริษัทใหญ่โต แต่งานที่ออกสู่สื่อปังทุกตัว มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองและฮิปเหี้ยๆ แน่นอนว่าถ้าผมทำงานอินดี้แต่ตีตลาดได้ผมต้องเป็นบุคคลที่มีรายชื่อติดในคนเขย่าวงการโฆษณาอีกคนแน่ๆถูกต้องครับ ผมเป็นคนGen Z ที่โหยหาชื่อเสียงและความก้าวหน้าในวิชาชีพ เต็มไปด้วย Passion และแรงบันดาลใจ โห พูดถึงตัวเองแล้วโคตรคลู
“หรืออยากนอนที่ออฟฟิศ แต่พี่รูญไม่แนะนำนะ ผีดุ”
“เฮ้ย จริงดิ” บ้าว่ะ ก็อยู่ทำงานด้วยกันดึกๆ ออกจะบ่อย ไม่เห็นเคยเจออะไร “มั่วป่าว หลอกให้ผมไปหารค่าไฟ”
“ค่าไฟมันจะสักกี่บาท”
“เพิ่มค่าน้ำด้วย สุดตัว สองร้อย”
“น้ำมันรถทุกวันนี้เดือนละเท่าไหร่”
“สามพัน”
“เราเอาค่าเช่าห้องแค่พันห้า” กูว่าแล้วต้องมีแผน “ค่าน้ำค่าไฟ ค่าอินเตอร์เน็ตบวกลบไม่เกินห้าร้อย”
เข็มทิศก็คือเข็มทิศ เขาพูดหน้าตายเหมือนที่กุเรื่องผีหรือที่พี่จรูญฝากดุผมเรื่องเข้างานสาย
“นายได้ลดค่าน้ำมัน เอาเงินไปผ่อนรถ เราได้ลดค่าผ่อนคอนโด อยู่แค่ซอยโน้น เดินมาทำงานยังได้เลย แต่ถ้าขี้เกียจขับรถมาได้ อ้อมไปด้านหลังซอย” เขาชี้นิ้วบอกทางคร่าวๆ “ไม่ถึงห้านาที นายถอยจอดยังนานกว่า”
สิ่งที่ผมรับรู้มาตลอดคือเข็มทิศไม่มีเสน่ห์ในด้านงานขาย แต่ก็ไม่คิดว่าจะขายได้โง่ขนาดนี้ ไม่มีอินเนอร์หรือวิธีการโน้มน้าวที่ดีไปกว่าการพูดเนื้อหาแต่ไม่มองหน้ามิหนำซ้ำยังเสือกด่าลูกค้าว่าขับรถห่วยอีก
“ไม่เห็นมีใครเสียอะไร”
ไอ้เวร ถ้าพูดกับผมเพราะกว่านี้สักนิดก็ใจอ่อนนานแล้ว ไม่ใช่เพราะเห็นใจแต่ผมตายข้อเสนอที่ว่าค่าห้องรวมค่าน้ำค่าไฟยังถูกกว่าค่าน้ำมันเกือบครึ่ง ส่วนอาหารย่านนี้ก็ไม่แพง เผลอๆ อยู่ดึกพี่จรูญเลี้ยงข้าวกล่องฟรีเป็นขวัญและกำลังใจอีกประเด็นก็คือ ผมจะไม่ยอมกลับไปขอเงินแม่อีกแล้ว รับปากดิบดีว่าถ้าแม่ดาวน์ให้หลังได้งานจะผ่อนเองนับเป็นศักดิ์ศรีลูกผู้ชายก็ว่าได้ แต่แม่ง ไอ้เวรเบ๊บ ไม่มีแดกยังจะหยิ่ง
ระหว่างการต่อรองอาหารกล่องโฟมสองถุงใหญ่พิเศษก็ถูกยกข้ามเคาน์เตอร์ ร้านข้าวตั้งเรียงกันใต้เต๊นท์ผ้าใบแต่ป้าติ่งเป็นร้านประจำ ป้าแกหน้าไม่รับแขก พูดก็ไม่รับแขก รสชาติอาหารพอแดกได้เลยไม่ค่อยมีคน การทำงานของครีเอทีฟต้องอาศัยความเร็วและผมกับเข็มทิศมักเลือกร้านนี้ให้ทุกคนในออฟฟิศเสมอ ส่วนคนอื่นถ้าไม่ใช่ลูกสาวแกบริการไปส่งถึงหน้าประตูไม่มีทางเหยียบเข้ารัศมีให้ป้าถามได้ว่าวันนี้จะกินอะไรแน่นอน
“กล่องโฟมแม่งทำลายโลก” ผมบ่นอุบ พยายามรักษาสิ่งแวดล้อมด้วยการลดการสร้างขยะ แต่ก็ยากจริงๆ มิหนำซ้ำยังเป็นตัวการก่อคาร์บอนมอนน็อคไซด์ด้วยซ้ำ
“ทีหลังก็เอาปิ่นโตมาซะสิหรือจะใช้มือรองไปกิน จะเทใส่จานเหมือนไอ้ด่างก็ได้นะ เดี๋ยววางจานไว้ให้ใกล้ๆ ถังขยะเขียวโน่น” ป้าติ่งพูดกระแทกตะหลิวกับกระทะ เสียงน้ำร้อนฉู่ฉ่าเมื่อราดลงล้างบนกระทะร้อนๆ เข็มทิศยักคิ้วให้ เขาเป็นคนจ่ายเงินยอดพอดีกับค่าใช้จ่ายทั้งหมดแล้วเดินนำออกมา ผมไม่เถียงต่อเพราะกำลังคิดเรื่องการย้ายไปอยู่กับเข็มทิศเพื่อลดค่าน้ำมัน แต่ต้องเพิ่มรายจ่ายด้านอาหารและความเสี่ยงที่จะโดนป้าติ่งด่ามากขึ้น
บวกลบกันแล้ว ผมอาจจะไม่ประหยัดเงินลงมากนัก แต่นึกถึงเวลาที่มีเหลือแหล่จนสามารถเอาไปรับงานฟรีแลนซ์หรือเรียนงานใหม่ๆ จากเข็มทิศก็ยังก่อประโยชน์กว่าหมกตัวแหกปากร้องเพลงบนรถ ไถทวิตเล่นแม่งทุกแท็กจนมือเปื่อยรถก็ไม่ขยับไปได้สักกี่เมตร
ระหว่างเดินไปรับกาแฟที่สั่งทิ้งไว้จากร้านประจำใต้สำนักงาน เข็มทิศให้เวลาผมคิดเงียบๆ และผมก็ยอมเป็นหมาเซื่องๆ ของเขาในที่สุด
“ต้นเดือนหน้า นายว่าไง”
เจ้าของห้องผิวปากเป็นเพลง ไม่ตอบแต่ตอบด้วยท่าทางให้รู้ว่าพอใจ เท่สัด เอาจริง เข็มทิศน่าโดนจับไปแคสงานมากกว่าทำงานเบื้องหลังอะ คาแรกเตอร์เขาชัดมาก
“เข็มทิศ ถามจริง เคยเล่นหนังสั้นปะ”
“อะไร”
“ตอนมหา’ลัย มันต้องมีบ้างดิ”
“ไม่เคย”
อุปสรรคอย่างเดียวที่เข็มทิศไม่เคยเป็นนักแสดงทั้งที่คุณสมบัติครบผมเข้าใจได้เลยว่าคงเป็นเพราะท่าทางพูดน้อยของเขา แต่ก็เป็นเอกลักษณ์ดี ถึงจะจัดอยู่ในกรอบของผู้ชายเรียบร้อยแต่เข็มทิศก็มีมุมกวนของผู้ชายเหี้ยๆ เยอะ ถ้าให้นึกถึงใครสักคนผมคงบอกว่าเหมือนซันนี่ แต่ซันนี่ก็เป็นพระเอกนะเว้ย อ้อ แต่ซันนี่ก็มีอีคิวมากกว่าไอ้เวรนี่หลายขุม
“ถามทำไม”
“ถ้าให้เล่นจะเล่นได้ปะ”
“ไม่มีทาง” เขาว่า สั้น เด็ดขาด ไม่ใช่เล่นไม่ได้ แต่ไม่มีทางที่มีความหมายว่าฝันไปเถอะไอ้เตี้ย คนอย่างกูไม่มีทางเล่นเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเองให้มึงดูหรอกลืมข้อกำหนดที่ไม่มีข้อกำหนดอย่างหนึ่งไปว่าคนอย่างเข็มทิศไม่มีอะไรที่ทำอะไรไม่ได้ ป้าจอยอวดลูกไว้ขนาดนั้น น้องเข็มทิศคนดี อย่าให้รู้ตอนหลังว่าดีไม่ห่างเหินนะไอ้สัด! ลิฟต์ลงมาแล้ว ชายหนุ่มไม่รอให้ถามต่อ เขาเดินนำขึ้นลิฟต์ก่อนปิดประตูให้เหลือเพียงเราสองคนกับถุงอาหารทั้งสองมือ
..
“อาหารมาแล้วครับคุณพี่”
เสียงเดินไวกว่าแสงเสมอ ผมเป็นหนึ่งในคนที่ร่วมพิสูจน์ทฤษฎีนั้นด้วยการตะโกนเข้ามาในออฟฟิศก่อนตัวถึง เข็มทิศใช้หลังดันประตูกระจก วางข้าวกล่องกับกาแฟเย็นบนโต๊ะรวม ผมเดินตามมาขณะที่เขาหยิบข้าวกล่องและกาแฟของตัวเองไปนั่งที่โต๊ะแล้ว ผมหยิบข้าวกล่องให้พี่จรูญ เรื่องประจบไม่ต้องสอน ทำเป็นโดยกมลสันดาน
“กระดิกหางเลียยันไข่พี่รูญเลยนะมึง”
“อะ แน่นอน ใครเป็นหัวหน้าล่ะครับ” คนตะโกนแซวจากหลังคอมพิวเตอร์แม็คบุ๊ครุ่นล่าสุดเป็นรุ่นพี่วัยเบญจเพสที่ฟาดเคราะห์เบญจเพสด้วยการสนิทกับเข็มทิศ พี่แบงค์เป็นคนปากหมา และใจหมา เข็มทิศด้อมๆ มองๆ อยู่เป็นเดือนกว่าจะเอ่ยปากถามว่ามีอะไรให้ช่วย และเขาเลิกเป็นคนปากหนักทันทีเพราะอยากให้พี่แบงค์สอนโปรแกรมออกแบบ 3D เวอร์ชั่นล่าสุด ซึ่งไอ้พี่แบงค์ก็เพิ่งใจอ่อนยอมสอนก่อนผ่านโปรแค่เดือนเดียว ส่วนที่ว่าใจหมาคือพี่แบงค์ไม่ให้ผมเข้าไปเรียนด้วยเพราะผมไม่ใช่โอตะ ถูกครับ เข็มทิศกับพี่แบงค์แม่งเข้ากันได้เฉยจากเพลงคุ้กกี้เสี่ยงทายที่แม่สาวคณะกระโปรงรุ้งทำปรากฏการณ์ตกหนุ่มๆ ไปเกือบค่อนประเทศ
แต่ไม่ใช่กับผม
ผมอีปิค ไม่ฟังเพลงแมสเว้ย!
“อย่าว่าน้องนะแบงค์ เบ๊บแก้วไหนของพี่”
“หลอดชมพูเลยครับพี่มะลิ”
“แหม อีอ้วน ใครซื้อของกินมาให้มึง มึงก็ปกป้องหมดแหละ” ไอ้พี่แบงค์คนเลวตะโกนแซว ได้คำตอบเป็นนิ้วกลางป้อมๆ ของพี่มะลิ อิดิเตอร์อารมณ์ดีเต็มหน้า
“ทะเลาะอะไรกันหนุ่มๆ”
“หมากัดหมูจ้ะดิว”
“หมูตัวไหนพี่ก้อย”
“หมูมะลิ กับหมูเบ๊บ”
“เฮ้ยๆ ผมบอกว่าเบ๊บมาจากคำว่าเบบี๋ไง” ยืนเท้าเอวข้างพี่จรูญ พี่แกขำคิกไม่ช่วยสักแอะ “เบบี๋ ที่รัก ไม่ใช่หมูเบ๊บนะเว้ย”
“แหม ชื่อจริงมึงก็บุรินทร์ไหม”
“เจ๊ก้อยไม่อยู่ทีมผมเหรอ”
“มีใครทีมแกด้วยเหรออีเบ๊บ” โคตรไม่เข้าใจ ถ้ามีวัตถุดิบชั้นดีสักคนต้องเป็นผมที่ถูกยำเละ เข็มทิศก็อายุเท่ากันไม่เห็นใครจะเปลี่ยนไปแซวทางนั้นบ้าง ผมอยากลิ้มรสผู้ล่า เบื่อเล่นบทเหยื่อจะแย่
“เออ วันนี้ตากล้องเราหายไปไหน”
“พี่โหน่งโดดไปรับงานนอก” ผมตอบพี่ดิว เกิดเสียงฮึ่มฮั่มในลำคอก่อนแย้งให้ “ล้อเล่น ไปรับลูกเมื่อเที่ยงครับ ครูโทรมาบอกว่าน้องนิ้งไม่สบาย ไข้สูง”
“มันเป็นคนแบบนี้อะดิว” พี่ก้อยสำทับ “ไอ้โหน่งนี่ทีมเดียวกับมันสุดๆ แล้วพอเขาไม่อยู่ก็เล่นพวกเดียวกัน ใครจะไปไว้ใจ”
“ผมก็แหย่เล่นไหมล่ะ”
“เด็กเลี้ยงแกะเหรอเรา” พี่ดิวเอาม้วนกระดาษที่ติดมือมาตีหัวก่อนพูดเข้าเรื่อง “เออ โฆษณาโทรศัพท์ของซิมซิมิเราได้นะ เตรียมตัวไว้เลย น่าจะซ้อนกับของโฮมแลนด์ เดี๋ยวใบปอไปจัดคิวทีว่าแบ่งทีมยังไง ใครทำงานอะไรซ้อนอะไรได้บ้าง พรุ่งนี้คุยเรื่องคิวก่อน เก้าโมง พี่รูญสะดวกไหมคะ”
“เอาเลยๆ ช่วงนี้เด็กๆ มันว่างกันเดี๋ยวจะเป็นบ้า”
“โอเคค่ะ ตามนั้นนะใบปอ ส่วนเรื่องบรีฟกับเอ็มวีตัวล่าสุดลูกค้าโอเคแล้ว ฝากชมเบ๊บมาด้วยว่าพรีเซนท์งานได้น้ำไหลไฟดับจริง”
“นับเป็นคำชมใช่ไหมพี่ดิว”
เออีคนเก่งหัวเราะลงคอ เป็นอันรู้กันว่าผมพูดมากจนลูกค้าไม่ทันตั้งคำถาม เคยโดนแซวบ้างว่าหายใจทางผิวหนังหรือเหงือก ส่วนเจ้าของไอเดียหรือเข็มทิศมักจะถูกแซวว่าเอาจ่าเฉยมาตั้งในห้องประชุมทำไม เป็นฉายาให้เรียกกันสนุกปากได้สองวันเต็มแล้วเบื่อกันไปเองเพราะความจ่าเฉยของเจ้าตัว
“พี่ดิวกินข้าวยัง ผมซื้อมาเหลือ เผื่อพี่โหน่ง”
“พี่รูญดูเด็กพี่เอาเถอะ”ไอ้พี่แบงค์แกว่งปากอีกแล้ว ได้นิ้วกลางนิ้วเดียวต่อวันไม่พอจริงๆ “มันใช้คำว่าเหลือกับคนหาเงินให้มัน”
“พี่แบงค์นี่ประหลาดนะครับ ตัวเป็นบ่าง ปากเป็นหมา”
“เล่นกับหมาระวังหมาเลียปากนะจ๊ะหนู”
“ไม่เอาดิแบงค์” พี่ก้อยเปิดมาแบบนี้ไม่เหมือนพี่ก้อยที่ผมรู้จัก “อย่าตีท้ายครัวน้อง ไอ้จ่ามันก็อุตส่าห์วางใจมึง”
เข็มทิศมีชื่อเล่นที่พี่ในเฮาส์เรียกว่าจ่า นับตั้งแต่ที่โดนลูกค้าแซวครั้งนั้น ส่วนผมกับเข็มทิศตกเป็นคู่จิ้นกันหลังจากคนอื่นรู้ว่าเคยเรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก หนักกว่านั้นแม่ยังสนิทกันด้วย
“เออ เมียผมหึงโหดนะ รู้จักขวานไหมพี่แบงค์ เดี๋ยวบิ๊กไบค์พี่ได้โดนขวานจาม”
“กูว่าไอ้จ่ามันจะจามหน้ามึงก่อน ไอ้หมู”
“โวะ บอกว่าไม่ได้ชื่อหมู” ผมพานกลับไปอีกรอบ พี่แบงค์กินข้าวไปพูดไป แต่ที่ทำให้ผมสำลักกาแฟคือจ่าเฉยที่นั่งเงียบๆ หลังคอมพิวเตอร์ของตัวเองเสือกพูดขึ้นมาเสียงดัง
“หมูน่ะ ชื่อพ่อมันครับ”
เป็นครั้งแรกที่ผมคิดว่า ถ้ามึงจะเป็นใบ้ตอนนี้ ก็ไม่มีใครโกรธปะวะเข็มทิศ
.
.
westonwednesday มาแน้ววว
ครั้งก่อน ก่อนลบเรื่องไปจำไม่ได้ว่าถึงตอนไหนแฮะ ใครเคยอ่านแล้ว อ่านแก้เบื่อทวนความจำกันไปก่อนน้า
ขอบคุณทุกกำลังใจที่ให้มาฮับ รับไว้สองมือเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 16-01-2019 21:34:09
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 16-01-2019 22:08:11
ว่าแต่ คุณเข็มทิศอยากให้เบ๊บมาอยู่ด้วยกันเพราะเรื่องงานจริงดิ
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 16-01-2019 23:06:16
ขอบคุณคุณเวสต์สำหรับอัปเดตนี้นะคะ ^___^
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 16-01-2019 23:14:37
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 17-01-2019 01:56:56
ถ้าจำไม่ผิดเคยอ่านถึงตอนที่ย้ายเข้าไปอยู่ด้วยกันแล้ว นั่งฟังเพลงอะไรกันสักอย่าง เอ้า สปอยล์เฉย 5555
ปัญหาอย่างเดียวของเราที่สมาธิสั้น สำหรับเรื่องนี้คือไดอะลอกมันต่อกันซะจนแยกไม่ออกว่า เอ๊ะใครพูดนะ ต้องย้อนกลับไปอ่านซ้ำ แต่ดีค่ะ จะได้อ่านนานๆ ฮ่าา เข้าใจว่าเป็นสไตล์เรื่องนี้ ไม่ต้องเปลี่ยนนะคะ !!
รอเจอกันใหม่พุธหน้าค้าบบ
เริ่มหัวข้อโดย: Ta_ii ที่ 17-01-2019 07:35:59
:m20:
เริ่มหัวข้อโดย: fsbeentaken ที่ 17-01-2019 07:55:15
จำได้ว่าถึงตอนที่เจอแฟนเข็มทิศมาหาที่คอนโดนาาาา
รอต่อปายยย
o13
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 19-01-2019 02:08:52
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 23-01-2019 06:39:05
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 23-01-2019 22:53:47
2 secret?
(https://www.img.in.th/images/c01512b4134f824e63049b4585642fa6.jpg)
คอนโดขนาด 45 ตารางเมตร เป็นอัตราส่วนกำลังดีสำหรับผู้อาศัยสองคน ห้องของเข็มทิศแยกเป็นสัดส่วนของห้องนอน ห้องอาบน้ำ ส้วม ครัว ห้องนั่งเล่น และระเบียง มีชุดโซฟาจากอิเกีย โทรทัศน์ ตู้หนังสือที่แน่นด้วยแผ่นเกม โปรแกรม และหนังเก่าเกินครึ่ง แก้วกาแฟไม่ล้าง ต้นกระบองเพชรเหี่ยวๆ อาหารแห้งที่ตุนจนล้นออกนอกตู้บิลท์อินที่ติดมากับคอนโด ไม่อยากเชื่อว่านี่คือห้องที่เพิ่งย้ายมาได้สี่เดือน ขณะที่สภาพตัวอาคารคอนโดหรูหรา โอ่โถง เข้าใจว่าราคาแพงระยับ แต่ห้องกลับระยำอย่างผู้ชายวันยังค่ำ
“ห้องคุณสกปรกฉิบหาย” ผมเคยชินกับการเรียกเขาว่าคุณ ไม่ใช่ทั้งหมด แต่เมื่อโตขึ้นก็หมดวัยเรียก ’เค้า-เอ็ง’ ไปนานแล้ว
ผมมีช่วงเวลาที่ห่างกับเขาพอประมาณ การเจอหน้ากันอีกครั้งทำให้ประดักประเดิดนิดหน่อย โดยเฉพาะในวันสัมภาษณ์งานที่ถูกเรียกตัวมาพร้อมกัน
“ไม่มีแม่บ้าน”
“หาเมียสิ เออ แล้วถ้ามีเมียผมจะโดนเฉดหัวออกจากคอนโดหรือเปล่า เฮ้ย มียาทาเล็บผู้หญิงซุกอยู่ซอกนี้ด้วย”
ไม่ทันขาดคำเจ้าของห้องก็ตะครุบยาทาเล็บสีชมพูพาสเทลออกไปจากมือ
“ถ้าเจออะไรที่มันไม่น่าอยู่ในห้องก็ไม่ต้องสนใจ ทิ้งไปเลย”
“อะไรที่มันไม่น่าอยู่ในห้องบ้างล่ะ”
“อย่ากวน”
“แหม”
ผมทำเสียงยวน ลากกระเป๋าของตัวเองวางแหมะข้างโซฟา ผมมีอุปกรณ์เครื่องใช้ไม่กี่อย่าง กล้องตัวโปรด หนังเรื่องโปรด แม็คบุ๊ก ชุดทำงานที่เหมือนชุดอยู่บ้านและเป็นชุดนอนพร้อมๆ กัน มีเสื้อผ้าทางการไว้สำหรับคุยกับลูกค้าติดมาตัวเดียว รองเท้าแตะสำหรับใส่ไปทำงาน ผ้าใบอดิดาสรุ่นนิยมที่ฝากเพื่อนหิ้วจากไต้หวันติดไว้ท้ายรถ
“ทำมีลับลมคมใน นี่เราย้ายมาอยู่ด้วยกันแบบคู่ผัวตัวเมียแล้วนะดาร์ลิ้ง”
“ใครผัวใครเมีย เพ้อเจ้อ”
เข็มทิศถอดเสื้อ ม้วนแล้วโยนใส่หัวผมก่อนหันไปเปิดพัดลมด้วยนิ้วโป้งตีน ต่ำตมไม่สิ้นสุด
“ของทุกอย่างแชร์คนละครึ่ง”
เป็นการบรีฟงานของอาร์ตไดฯ ที่เหี้ยกว่าลูกค้ามาก
“ไม่คิดจะแนะนำห้องหน่อยเหรอ แบบ นี่ห้องน้ำ นี่ครัว นี่ที่นอนผมนอนฝั่งขวา คุณนอนฝั่งซ้าย ห้ามถอดกางเกงในเป็นเลขแปด ต้องซักผ้าทุกวันไหน บลาๆ”
“ดีเทลมากไป” เข็มทิศว่าแล้วถอดกางเกงยีนที่สวมอยู่พาดเก้าอี้คอมพิวเตอร์ เหลือบ็อกเซอร์ลายขวางสีเทาฟ้าติดแค่ตัวเดียว
“อยู่ๆ ไปเถอะ จ่ายค่าเช่าห้องตอนสิ้นเดือน โอนเข้าบัญชีมาเลย ไม่ต้องรอให้ทวง”
โชคดีฉิบหายที่เป็นมนุษย์เงินเดือน โยนภาระหน้าที่รับผิดชอบใส่พี่ดิวทั้งหมดให้หางานมาค้ำจุนบริษัทต่อไป
“ปกติทำกับข้าวกินไหม”
“ซื้อกินถูกกว่า” คู่สนทนาตอบพลางหยิบน้ำขวดพลาสติกจากตู้เย็น เป็นขวดน้ำขวดละสิบบาทต้นๆ รียูสเป็นกระบอกน้ำสำหรับกดน้ำจากตู้หยอดเหรียญอีกที ที่รู้เพราะสภาพยับย่นเต็มประดา เขายกดื่มโดยไม่เทใส่แก้ว ทิ้งตัวลงข้างผมแล้วส่งให้ทีหลัง
“ซื้อกินนี่หมายถึงอาหาร” ผมหยุดพูดเพราะดื่ม ยิ้มกรุ้มกริ่มที่มุมปากแซว “หรือผู้หญิง”
“เดี๋ยวกูตบคว่ำ”
“เฮ้ยๆ ขึ้นมึงกู ไม่น่ารักเลย”
“ไอ้เบ๊บ” เข็มทิศสางมือเข้าท้ายทอย ยีหัวตัวเองจนโซฟายุบตามแรงสะเทือน “คิดถูกหรือคิดผิดวะ”
“ไม่รู้อะ แต่เปลี่ยนใจไม่ทันแล้ว” ผมเริ่มสนุกที่ได้แกล้งมนุษย์อินโทรเวิร์ทอย่างเข็มทิศ เผ่าพันธุ์นี้หาได้ยากมากในหมู่ครีเอเตอร์ แน่นอนว่าคณะนิเทศ วารสาร หรืออะไรเทือกนี้ต้องเน้นมนุษย์เอ็กซ์โทรเวิร์ท ตอนมหา’ลัย กลุ่มผมเป็นพวกโหวกเหวกที่สุดในภาควิชา เรียนเอกฟิล์ม ชอบถ่ายภาพ แต่ไม่เก่งโปรแกรม พบว่าตัวเองนอกจากชอบพูดแล้วยังชอบเขียนด้วย โชคดีที่ตอนปีหนึ่งไปร่วมกับก๊วนที่ทำหนังสั้นกันมาตั้งแต่มัธยม เป็นเด็กพื้นที่ ส่วนใหญ่เกาะกลุ่มกันมาก่อนแล้ว ผมไปจอยด้วยทีหลัง
“นายทำ moment เหรอ” เขาพูดถึงหนังสั้นของผมที่ชวดรางวัลระดับประเทศแต่ถูกพูดถึงในวงการทำหนังประมาณหนึ่ง “พี่รูญบอกว่ารู้จักนายจากงานนั้น”
“อ๋อ ไม่เชิง ก่อนหน้านี้มีส่งภาพประกวด ได้โชว์ตามแกลลอรี่บ้าง ไปเจอกันในงานที่ขอนแก่น”
“สายล่ารางวัล” เขาว่า ผมพยักหน้า เขายิ่งเสริม “ก็ดูเป็นคนแบบนั้น”
“คือยังไง”
“พวกล่าฝัน แอคทีฟ กะตือรือร้น” ผมไม่ค่อยเข้าใจ แต่ใครๆ ก็ต้องเป็นนักล่าฝันกันไม่ใช่หรือไง “ก็ดีนะ มีแพชชั่น”
“คนเราก็ต้องมีสิวะ นี่ทำครีเอทีฟไม่ได้มีแรงบันดาลใจอะไรเหรอ อุตส่าห์ขัดคำสั่งแม่”
“แค่อยากขัด ที่เหลือก็ปล่อยมันไปเอง”
“ไอเดียนี่มาจากพรสรรค์ล้วน? โคตรน่าอิจฉา”
“ไม่รู้ว่าพรสวรรค์นี้มาจากไหน อาจเพราะไม่ค่อยได้พูดก็ได้ ไม่น่าอิจฉาหรอก”
ผมไม่เข้าใจว่าคนมีพรสวรรค์ไม่น่าอิจฉาตรงไหน อะไรก็ง่ายไปหมด อย่างผมเรียกพรแสวง แต่ก็ทำให้มาถึงจุดเดียวกับเขาคือได้เหมือนกัน เหนื่อยหน่อยเท่านั้นเอง
“ที่จริงก่อนทำงานที่นี่ผมไปสมัครไว้หลายที่นะ เคยไปสมัครบริษัทโฆษณาด้วย”
“เอเจนซี่?”
“อ่าฮะ อาหารเสริม แม่งเดินเข้าไปในห้องสัมภาษณ์ ไฟขาวสว่างๆ น่ะ พี่ที่มาสัมภาษณ์บอกให้ทำหน้าฉลาดๆ งงไปดิ”
เข็มทิศหัวเราะในลำคอ ยิ้มแค่มุมปากไว้ท่าตามสไตล์ โอเค อย่างน้อยก็มีมารยาทที่ไม่หลุดก๊ากออกมา
“โจทย์ยากเลยดิ”
“เออ จริงๆ ผมไม่ได้โง่แค่หน้านะ โง่จริงแหละ พอบอกให้ทำหน้าฉลาดรู้ปะผมทำไง ทำตาโตๆ อ้าปาก ดีดนิ้วโป๊ะ ไอ้เหี้ย ได้งานเฉย”
“ไม่ทำที่นั่นล่ะ”
“เดินออกมาแล้วมันคิดว่ายังไม่ใช่ว่ะ”
ผมเลื้อยตัวลงบนโซฟา ขยันยัดมือไปตามซอกหลือบของเบาะหาของดี ส่วนอีกฝ่ายยืดแขนสองข้างวางพาดพนักพิง เข็มทิศตัวใหญ่กว่าผมนิดหน่อย มีกล้ามเนื้อมากกว่า เคยสงสัยว่าทำไม แต่ดัมเบลที่วางไว้ใต้ชั้นวางทีวีนั่นก็ตอบคำถามได้ชัด ไม่นับรวมกับบาร์โหนที่ติดไว้หน้าประตูห้องนอน ถ้าไม่ขี้เกียจเล่นเหมือนผมที่ซื้อลู่วิ่งไว้ที่บ้านแต่สุดท้ายกลายเป็นราวตากผ้าเช็ดตัวก็ควรจะมีซิกซ์แพคบ้าง ใช่ มันเป็นเรื่องที่ผู้ชายอายุยี่สิบกว่าๆ ควรจะมี
“แล้วที่นี่สัมภาษณ์ยังไง เขาโทรตามเหรอ”
“เปล่า ที่จริงลืมไปแล้วว่าพี่รูญให้นามบัตรไว้ พอไม่รับงานที่นั่นก็เซ็ง ทั้งที่เป็นอดีตนักศึกษาที่คณะจับตามองแต่พอกลับกรุงเทพก็ง่อยแดก แม่บอกให้ลุกมาเก็บห้องจะได้มีแรง โคตรบังเอิญ เจอนามบัตรพี่จรูญในห้อง”
ตอนที่เจอกันสมัยเรียนเฮาส์นี้ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างชัดเจน เวลาผ่านไปอ่านทวนชื่อบริษัทที่พี่แกทำอีกครั้งถึงกับตาลุกวาว
“นึกถึงหนังสั้นโฆษณาโรลออนที่เปิดตลาดโฆษณารูปแบบใหม่ครั้งแรกนะ เฮาส์แม่งก็ดังเอาดังเอา”
“หึ เด็กเส้น กะมาเกาะเฮาส์รึไง”
“ไม่ได้เรียกว่าเกาะ เข้ามาหาประสบการณ์” ผมอยากเป็นผู้กำกับ สักวันหนึ่งต้องได้เป็นผู้กำกับเต็มตัว
“แล้วคุณล่ะเข้ามายังไง”
ผมกับเข็มทิศไม่เคยคุยกันในเรื่องจริงจังมาก่อน โดยเฉพาะเรื่องส่วนตัว เรารู้จักกันมากเท่าที่เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งควรรู้จัก มากกว่านั้นก็เป็นคำบอกเล่าของผู้ใหญ่เสียหมด นับเป็นความบังเอิญที่โชคดีของเขา เรียกผมว่าเทพเจ้าแห่งโชคได้ทีเดียวเพราะการปรากฏตัวของผมทำให้ที่ทำงานคลายความอึดอัดจากเจ้าเด็กหัวดีแต่มนุษยสัมพันธ์ต่ำโดยปริยาย
พี่จรูญไม่อะไรกับเขานัก แต่กับคนอื่นในช่วงวัยเดียวกัน โดยเฉพาะที่จบมาจากสถาบันเดียวกันหมั่นไส้เล็กน้อย ไม่แปลกใจเลยว่าเข็มทิศเป็นตัวทีเด็ดของรุ่นพี่ที่ไม่ยอมเข้าเชียร์ ไม่ร่วมงานคณะที่ไม่พัฒนาความรู้เรื่องการเรียน
“คนมีฝีมือ” เขาเกริ่นด้วยท่าทางนิ่งเฉยก่อนขยายความ “อาจารย์ส่งมาฝึกงานที่นี่ตอนปี 3 ที่จริงตอนนั้นที่นี่ก็ไม่มีอะไร พี่จรูญเป็นเพื่อนกับอาจารย์ที่ปรึกษา กำลังหาแนวร่วมที่พูดน้อยๆ ไอเดียดีๆ”
ผมเคยได้ยินพี่ก้อยเล่า รุ่นก่อตั้งเห็นจะมีพี่ก้อยกับพี่จรูญ หัวสมัยใหม่ ไฟแรงตามประสาคนอายุไม่ถึงสี่สิบที่เล่นทุกโซเชียลมีเดียบนโลก เขาอยากให้เด็กรุ่นใหม่มีส่วนร่วมกับเฮาส์ แต่ไม่อยากได้เด็กขี้โม้ ติดที่ไอ้เด็กหัวดีส่วนมากจะปากมากไปพร้อมๆ กัน
“หลังฝึกงานเสร็จก็รับจ๊อบเล็กๆ ไปทำ ตอนนั้นที่นี่ยังรับแต่งานโฆษณาเล็กๆ อยู่เลย”
ก่อนหน้านี้ที่นี่จ่ายงานให้ฟรีแลนซ์ เพิ่งรับสมัครพนักงานประจำเมื่อต้นปี ผมกับเข็มทิศเป็นรุ่นล่าสุดและยังไม่มีทีท่าว่าจะเปิดรับเพิ่ม งานที่ทำระบุตำแหน่งชัดเจน แต่เอาเข้าจริงวิ่งทำเกือบทุกอย่าง โดยเฉพาะช่วงที่งานเข้าติดกันได้เป็นตั้งแต่ครีเอเตอร์ฟยันแม่บ้าน อาจารย์เคยบอกว่าทำงานบริษัทเล็กดีอย่าง บริษัทใหญ่ดีไปอีกอย่าง ส่วนใครคิดว่าฟรีแลนซ์คืออาชีพที่อิสระที่สุดบอกได้คำเดียวว่า มึงพลาดแล้วล่ะ
“เฮ้ย ฟัง shura ด้วยเหรอ”
ผมรื้อเจอกล่องซีดีแตกๆ หลังโซฟา ข้างในมีแผ่นสภาพแย่ของวงเดียวกับหน้าปก นักร้องสาวที่พ่อเป็นผู้กำกับชาวอังกฤษ ส่วนแม่เป็นสาวรัสเซีย สาวรัสเซียแม่งสุดยอด ถ้าถามสเป็กผมขาวหมวยนี่ตกไปเลย ผมชอบผู้หญิงรัสเซียสุดๆ
“ฟังแนวนี้เหรอ”
“ไม่เชิง ฟังทุกอย่างที่เป็นเพลง ถ้าอกหักแล้วอยากขยี้ก็ฟังของ boxx music ของ portrait งี้ ถ้าความรักคือต้องทน ถ้ามันต้องเจ็บ...”
“เคยร้องเพลงตามงานไหม พวกอีเวนท์เล็กๆ น้อยๆ”
“โห เคยดิ” เข็มทิศแม่งหูถึง
“ได้ตังค์ด้วย”
“ไม่เคยว่ะ ขึ้นไปร้องเพลงสองเพลงให้สาวกรี๊ด เป็นรับเชิญ”
“งั้นแสดงว่าคงเป็นงานเล็กๆ ที่สนิทกัน”
“เออ ทำไม”
“ถ้าร้องตามร้านจะจ่ายเงินให้” เชื่อผมสิ อาร์ติสยังไงก็เป็นอาร์ติส ไม่ว่าจะอินโทรเวิร์ทหรือเอ็กซ์โทรเวิร์ทก็เถอะ “จ้างให้หุบปาก”
เข็มทิศเล่นเอาผมหุบยิ้มได้ฉับ ถีบเจ้าของห้องลงจากโซฟาสุดแรงที่มี แต่เขาไม่ขยับ กลายเป็นผมเลื่อนตัวเลื้อยขึ้นบนพนักพิงโซฟาแทน
“เคยมีคนบอกไหมว่าคุณเหมาะกับเป็นจ่าเฉยที่สุดแล้ว พูดทีนึกว่าเปิดฟาร์มหมาอยู่ในปาก”
ยอมรับความคมกับจังหวะของเขาในงาน แต่ไม่เคยรับได้ในเรื่องส่วนตัวเลยให้ตาย ผมกระโดดจากโซฟา เริ่มรื้อชั้นวางของให้ละเอียด นิสัยของครีเอทีฟคือต้องช่างสังเกต หยิบทุกเรื่องมาพูดได้หมด ชักแม่น้ำทั้งห้าให้พูดจริงๆ ก็คือขี้เสือกนั่นแหละ ผมแค่เอาอาชีพมาบังหน้า
“คุณฟังแนวอิเล็กโทรนิคเยอะนะ มีบีทเทปด้วย”
“เอาไว้ฟังตอนทำงาน ถ้าเครียดจะฟัง R&B มากกว่า”
“Jazz มะๆ”
“ก็ได้”
ผมเริ่มเจอเรื่องที่จูนกับเขาติด อย่างน้อยนอกจากงานที่ชอบเหมือนกัน ก็ยังมีเพลงแนวโปรด ขอบคุณพระเจ้าที่เข็มทิศไม่ชอบร็อค เพราะผมฟังร็อคไม่ไหวจริงๆ ให้ตาย
“จริงๆ ไม่ได้ชอบฟัง electronic หรอก ฟังเพราะเอามาใส่ในงานแล้วติดหู”
“เหมือนคุกกี้เสี่ยงทายอะนะ”
“อันนั้นฟังเพราะน้องเขาน่ารัก”
“ก็น่ารักจริง”
ประมาณว่าถ้าได้ก็เอา เทิดทูนบูชาเลย แต่ให้เลือกใหม่ผมก็ยังคิดว่ารัสเซียคือที่สุดอยู่ดี
“แต่ว่าแข็งๆ แบบนี้ผู้หญิงสายแบ๊วเขาจะทนไหวเหรอ”
“ผู้หญิงสายไหนก็ชอบแข็งๆ”
อันนี้ไม่ใช่ลักษณะนิสัยแน่ เอี้ยวตัวกลับไปมองเห็นเข็มทิศนอนยืดเหยียดเท้ามาอีกฝั่งของโซฟา กึ่งเปลือยเปล่า ประสานนิ้วมือทั้งสองเข้าด้วยกัน กดคางลงเล็กน้อย สายตาจ้องตรง แต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์มุมปากชวนเซ็กซี่ปนขนลุกซู่ นี่คงเป็นเวอร์ชั่นจ่าหื่นแบบที่ไม่เคยมีใครได้เห็น
“ทะลึ่งแล้วมึง ทำหน้าทำตาอย่างกับบรีฟให้พระเอกโฆษณาถุงยาง”
ผมกลับมารื้อซีดี มีวงโปรดของผมด้วย Teeksสุดยอด!Teeksสุดยอด!
“เขินทำไม”
“อะไร” ผมไม่ตอบ ทำเฉไฉ รับรู้ด้วยตัวเองว่าร้อนวาบที่หูกับแก้ม ส่วนหัวใจก็เต้นตุบๆ อาจเป็นเพราะภาพเมื่อกี้ เข็มทิศแม่งเซ็กซี่จริงๆ
เสียงเคาะประตูดังช่วยชีวิตระหว่างที่เดดแอร์ทำงานขยายวงกว้าง เข็มทิศทำหน้าเบื่อหน่ายเหมือนเดิม ลุกหยิบเสื้อที่กองไว้ที่พื้นเมื่อครู่มาสวม ส่วนผมอาสาเปิดประตูหน้าที่เจ้าบ้านครึ่งหนึ่งโดยไม่ถามซ้ำ เดาว่าอย่างมากก็เป็นป้าจอย แม่เข็มทิศ คนไม่มีปากอย่างนี้ไม่น่ามีมิตรสหายมากเท่าไร
“เอ๊ะ”
“เอ๊ะ?”
ผมเอียงคอตามคนคอ หญิงสาวสูงชะลูด ผมดัดตัดสั้นระบ่าสีน้ำตาลอ่อนยืนตรงหน้า คอนแท็กเลนส์สีเทา จมูกโด่ง คิ้ว
โก่ง แต่งหน้าบางๆผงะถอย เธอสวมกางเกงยีนขายาว เสื้อกล้ามด้านในทับด้วยเสื้อแจ็กเกตลายนกพลามิงโก้กับรองเท้าผ้าใบ NMD แซลมอนพิงค์ที่หายากฉิบหาย
เหี้ย โคตรสตรีท โคตรน่ารัก
“ขะ...เข็มทิศ มีคนมาหา”
“อ่อ...เพื่อนพี่เข็มเหรอคะ”
ผมเพิ่งรู้ว่าเข็มทิศมีชื่อเรียกว่าเข็ม สาวจังครับ
“ครับ เพื่อนที่ทำงาน...แป็บนะ มันแต่งตัวอยู่”
ประเมินผู้หญิงตรงหน้าแล้วอายุน่าจะไม่ห่างจากผมนัก เธอยกมือไหว้งงๆ เออ ผมก็งงไม่ต่างกัน หันกลับไปมองความพร้อมของรูมเมทเมื่อเขาสวมกางเกงเรียบร้อยแล้วผมก็เปิดประตูออกกว้าง
“เดี๋ยวผมลงไปซื้อของกินข้างล่างนะ จะเอาอะไรก็โทรมาแล้วกัน”
ฉีกยิ้มให้เข็มทิศอีกที เจ้าตัวพยักรับรู้ ผมหยิบกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์โดยไม่ทันได้ถามชื่อน้องผู้หญิง ยิ้มให้อีกครั้งสานสัมพันธ์ อีกฝ่ายยิ้มแห้งตอบมา หางตาผมเห็นปลายเล็บสีชมพูของเธอ เป็นชมพูเดียวกับที่เจอยาทาเล็บในซอกโซฟา ลังเลพักหนึ่งว่าจะทิ้งถุงยางในกระเป๋าสตางค์ให้ดีไหม แต่ห่วงเพื่อนก็เลยเอาออกมาวางโดยใช้ที่เขี่ยบุหรี่ทับไว้หมิ่นๆ คนไทยไซส์มาตรฐานน่าจะใช้ร่วมกันได้ เดี๋ยวค่อยซื้อของตัวเองใหม่ก็ได้วะ ถือเป็นของขวัญต้อนรับการร่วมชีวิตใหม่กับคนที่บังเอิญเห็นหน้ากันมาตลอดชีวิตแล้วเดินออกมา ขยิบตาให้นิดแม้ว่าไอ้เข็มทิศจะทำหน้าเซ็งเต็มประดา
ลิฟต์อยู่ไม่ห่างจากห้องพักนัก ผมได้ยินคนปากหนักถามเสียงเรียบ ไม่แน่ใจว่าพูดปกติหรือเย็นชา แต่ถ้าผมใช้เสียงแบบนี้เรียกแฟนสาวกูได้ง้อด้วยกระเป๋าแชนแนลแน่
“มาทำไม”
“น้อยเป็นห่วงพี่เข็ม"
ผมบึนปาก กลอกตามองบนเป็นตัวร้ายเหมือนกิ๊กสุวัจนี
ทำเป็นเงียบเรื่องสาว มีของเด็ดอยู่ในมือแท้ๆ
ขี้กั๊กนะไอ้สัด
.
.
westonwednesday มาแน้ววว
มามืดไปหน่อย เมื่อวานลองยาตัวใหม่ (เดี๋ยวๆ) เล่าให้ฟังก่อนว่ามีปัญหาเรื่องการนอนค่ะ พอดีหมอปรับยาให้นอนนานขึ้น เลยตั้งหลักนานนิด เมื่อคืนนอนไม่หลับ หลับตีสองตื่นอีกทีห้าโมงเย็น
ความพอดีคืออิหยัง
ตอนนี้น่าจะทันกับรอบที่แล้วหรือยังหว่า? ที่ตัวละครลับโผล่มา
ไว้เจอกันพุธหน้าครัชช
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 23-01-2019 22:58:48
คาแรคเตอร์เข็มทิศ ตอนแรกเราก็นึกว่าจะเป็นผชนิ่งๆ แบบนิ่งมากๆ
แต่พออ่านถึงตอนที่นอนมองเบ้บบนโซฟาก็คือลบภาพผชนิ่งๆทิ้งไปได้เลย 555
รอวันพุธไม่ไหวแล้ว ขอให้พรุ่งนี้เป็นวันพุธเลยได้มั้ยคะ? 5555 :z3:
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 23-01-2019 23:04:15
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 24-01-2019 00:40:00
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 24-01-2019 00:56:37
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 24-01-2019 01:14:07
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 24-01-2019 02:06:34
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 24-01-2019 04:12:09
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 24-01-2019 08:57:45
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 24-01-2019 11:10:26
เริ่มหัวข้อโดย: miikii ที่ 24-01-2019 15:53:03
เริ่มหัวข้อโดย: fsbeentaken ที่ 24-01-2019 21:45:07
ความสัมพันธ์มึนๆจะเป็นไงต่อน้ออออ
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 25-01-2019 23:29:56
แล้วแม่สาวน้อยเคาะประตูนี้เป็นผู้ใด มาจากแห่งหนไหน? ไฉนพี่เข็มทิศจึงชาเย็นใส่เช่นนั้น รอตามติดไม่คิดเบื่อ
ขอบคุณคุณเวสต์สำหรับอัปเดตนะคะ ^______^
เริ่มหัวข้อโดย: Ta_ii ที่ 28-01-2019 07:14:35
คุณเข็มนี่นิสัยแบบพวกกวนนิ่งๆ แต่น็อคคนฟังได้แน่ๆ ชอบบ ดูคีพลุคคูลๆกับคนอื่น แต่สบายๆถึงกับเบ๊บดี
ปุ่ม skip อยู่ไหนคะ โดดไปวันพุธเลยได้มั้ย :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Rateesiri ที่ 28-01-2019 17:59:44
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 30-01-2019 19:24:40
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 30-01-2019 23:06:49
Chapter 3
(https://www.img.in.th/images/4e5e230d7b725d3b7f6bab4174d6a05d.jpg)
ในที่สุด ผมก็กุมความลับอย่างหนึ่งของเข็มทิศไว้ได้
ถึงแม่ง จะไม่ใช่ความลับเรื่องงานก็เถอะ
“เฮ้ย ไอ้เบ๊บมาไว”
เช้าวันจันทร์พี่แบงค์เข้างานสายสุด ส่วนคนแรกที่มาคือน้องฝึกงานที่นั่งจ๋องหน้าประตูตั้งแต่ออฟฟิศยังไม่เปิด มันเป็นเด็กนิเทศที่หล่อฉิบหายวายป่วง หล่อจนเข็มทิศสะเทือน และเป็นที่คุ้นหน้ามากเพราะโดนจับเล่นหนังสั้นกับโฆษณาบางตัวมาก่อนหน้านี้ พูดง่ายๆ ก็เป็นเด็กที่พี่จรูญเคยเรียกใช้งาน หมายถึงก่อนหน้าผมกับเข็มทิศจะเข้ามาทำงาน ส่วนใหญ่บทที่ได้รับก็เป็นพระเอกหน้ามึน พูดน้อย อ้อยอิ่ง แต่เอาเข้าจริง แม่งพูดมากจนน่ารำคาญฉิบหาย
“หวัดดีครับพี่” มันยกมือไหว้ ไม่ต้องเสียเวลาแนะนำตัว ไอ้พี่แบงค์เดินมาชกมือมันอย่างคนเคยคุ้น
“หายหัวไปเลยนะมึง”
“เรียนหนักพี่”
“เรียนเหี้ยไรหนัก” พี่แบงค์ถาม เด็กฝึกงานเกาท้ายทอยเก้อๆ “เลิกยังกับเมีย หรือผัววะ”
“โหยพี่ หยาบคายเสมอต้นเสมอปลายเลยครับ”
ผมชอบไอ้เด็กนี่ตรงนี้ พูดจบมันก็ไหว้ขอโทษพี่แบงค์ปลกๆ อยากเสริมมันว่าไม่ต้องไปเสียเวลาขอโทษคนอย่างไอ้พี่แบงค์หรอก
“พูดขนาดนี้ไม่ต้องขอโทษแล้วไอ้เวร ได้ใครเป็นพี่เลี้ยง พี่รูญสั่งหรือยัง”
มันชี้มาทางผม แน่นอน ผมได้รับตำแหน่งพี่เลี้ยงที่รับผิดชอบเด็กฝึกงานโดยได้ค่าเบี้ยเลี้ยงเพิ่มมาอีกจึ๋งหนึ่งตามนโยบาย แต่พี่รูญบอกว่าสุดท้ายก็วนๆ กันสอนเหมือนลักษณะงานที่ไม่ตายตัวนั่นล่ะ
“แม็กกี้” เป็นชื่อของน้อง พี่แบงค์โอบรอบคอเด็กหนุ่ม มองมาทางผมที่ยังไม่ได้พูดอะไรสักแอะ “มึงก็ไม่ต้องไปคล้อยตามไอ้เบ๊บมันมากนะ”
“สรุปพี่ชื่อพี่เบ๊บจริงๆ เหรอครับ” อ้าว กวนตีนแล้ว
แม็กกี้ถามตาใส “ผมนึกว่าเรียกเพราะเป็นแฟนกันเสียอีก”
“ใครวะ” พี่แบงค์ถาม จริงๆ ไอ้แม็กมันรู้แล้วว่าผมกับเข็มทิศไม่ได้เป็นแฟนกัน หมายถึงไม่ได้คบกัน หมายถึงไม่ได้เป็นเกย์ ไม่ได้เป็นเหี้ยอะไรทั้งนั้น แต่มันยังพูดประโยคเดิมตั้งแต่คนที่สี่ ไม่นับผม เข็มทิศและมัน จนถึงคนสุดท้ายด้วยประโยคเดิมๆ
“พี่เบ๊บกับพี่จ่า”
“บ๊ะ ไอ้นี่มันไว” พี่แบงค์หัวเราะร่วน ตบไหล่แม็กอีกสองครั้งก่อนเดินไปที่โต๊ะตัวเอง บนโต๊ะมีพวงมาลัยพลาสติกที่ผมซื้อมาให้หลังจากแพ้พนันบอลเมื่อสัปดาห์ก่อน
“โถ่ พี่แบงค์...”แม็กกี้เริ่มเล่าสตอรี่เดิมซ้ำ “ก็ผมเห็นลงรถมาด้วยกัน แล้วเรียกเบ๊บๆ ขนาดผมกับแฟนยังไม่เคยเรียกแบบนี้เลย โคตรเปิดเผย ดีพี่ ก่อนเราจะให้ใครเคารพเพศสภาพใครเราต้องเคารพตัวเองก่อน”
“เดี๋ยวมึงจะโดนเข็มทิศเตะ”
ผมเตือนเพราะเห็นฝั่งนั้นเหล่ตาขวางมาหลายครั้ง เข็มทิศไม่ชอบยุ่มยามกับใคร ผมหมายถึงในกรณีที่ไม่จำเป็นหรือไม่รู้จักกันนานพอ
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งขัดน้อง มึงไม่รู้ไอ้เบ๊บ ไอ้แม็กเนี่ยเรด้าดีสัส”
“ไอ้ห่าพี่แบงค์ ปีชงเหรอครับ ชงไม่เลิก”
“ก็มันมีมูล แล้วมาด้วยกันได้ไง นี่มันผิดปกติ ผิดปกติตั้งแต่มึงมาเช้าแล้วเบ๊บ”
ม้วนนี้ไม่ต้องรอให้แม็กกี้พูด เข็มทิศชิงเล่าก่อน
“ผมชวนเบ๊บมาอยู่ด้วย เพิ่งย้ายของมา”
“เช้ดโด้”
“ยังไม่ได้เช้ดกัน” ผมรีบแย้งก่อนตัวเองจะเสียหาย ไขความลับที่รู้มาให้พ้นมลทิน “อีกอย่าง เลิกแซวผมกับเข็มทิศได้แล้ว เขามีแฟน”
“เฮ้ย จริง?”พี่มะลิรีบถามหลังฟาดมื้อเช้าเสร็จ เข็มทิศกระแอมไอ ส่วนผมไหวไหล่ไม่สำนึก เบ๊บรู้โลกรู้
“โคตรสวย”
“จริงอะ ปิดเงียบเลยนะไอ้จ่า”
“ก็บอกว่าไม่ใช่แฟน” เข็มทิศเถียง ทำคิ้วขมวดเข้าหากัน “รุ่นน้อง”
“แหม ถ้ารุ่นน้องจริงทำไมแค่ผมลงไปกินข้าวคนเดียวกลับมาต้องเอาผ้าปูที่นอนไปซักล่ะครับ ถุงยางที่ผมวางไว้บนโต๊ะหน้าทีวีก็หายไปด้วย”
“ว้าย หยามหัวใจน้องเบ๊บของฉัน” พี่มะลิดึงผมไปซบหน้าอกอวบๆ แต่เผอิญชนพุงก่อนเลยไม่ฟินเท่าไหร่ “ชวนลูกสาวฉันมาอยู่ด้วยแล้วพาผู้หญิงอื่นมานอนที่ห้องเหรอเข็มทิศ ถึงจะเท่แต่พี่ไม่ให้อภัยนะ เนี่ย แม็กเอาไปดูแลเลย”
“ซวยแล้วมึง มีเรื่องกับสองแม่ลูกหมู” ไอ้พี่แบงค์ยังแซวผมแม้ว่าจะรู้แล้วว่าหมูน่ะชื่อพ่อผม “แล้วจริงปะวะไอ้จ่า”
เข็มทิศกระแอมไอ จ้องตากับจอคอมโดยไม่โต้ตอบ หูแดง ก่อนจะค่อยๆ ลามเป็นอย่างอื่น ผมไม่ได้ตั้งใจจะประจานเขานะ แต่ผู้ร้ายปากแข็งไม่ยอมให้ความร่วมมือเลยกำลังทำให้กระแสจ่าเบ๊บเข้มข้นเกินไปในออฟฟิศเล็กๆ
“อีกอย่าง ถึงผมจะไม่มีแฟนตอนนี้ไม่ได้หมายความว่าไม่เคยมีนะเว้ย กำลังโฟกัสเรื่องงานอะ เก็ตไหม”
“อ๊ะ เคยอ่านงานวิจัยไหมครับว่าผู้ชายทุกคนมีความเป็นเกย์เป็นส่วนประกอบ” แม็กกี้แทรกขึ้นมา ทำตัวฉลาดไม่รู้เวล่ำเวลา “คืองี้ มีการศึกษาน่ะครับว่าผู้ชายที่บอกว่าตัวเองเป็นชายแท้จะมีโอกาสมีอารมณ์กับเพศเดียวกันอยู่ 5% หมายถึงเราอาจจะไม่รู้ตัว...”
เข็มทิศปาปากกาใส่เด็กฝึกงาน ผมย้ำว่าไอ้นี่มันเด็กฝึกงานที่เข้ามาทำงานวันแรก “เดี๋ยวกูใช้ชงกาแฟให้เข็ด”
“ไม่เอาน่าๆ” พี่ใบปอห้ามทัพ รำคาญเต็มทน เข็มทิศคว้าเอาบุหรี่ในลิ้นชักออกมา เดินหลบไปยังที่ประจำและผมก็ก้าวตามไปไม่ห่าง
“ผมบอกแล้ว ผมดูออก” แม็กกี้ไล่เสียงมา เข็มทิศชูนิ้วกลางให้โดยไม่หันกลับ ดีนะกูหลบทัน ไหวพริบเป็นเลิศเสมอต้นเสมอปลาย
กลิ่นควันบุหรี่ลอยอวล อ้อยอิ่ง ผมขอบุหรี่จากเข็มทิศ เป็นมวนสุดท้ายที่เหลืออยู่เลยต้องเก็บซองไปทิ้งให้ด้วย วันนี้กระป๋องบุหรี่หายไป อาจะเพราะลมพัดแรงเมื่อวานเย็นที่ผ่านมา
“คุณโกรธน้องมันเหรอ”
ผมเริ่มถาม สีหน้าของผู้ชายข้างๆ ไม่สบอารมณ์ ที่จริงตั้งแต่เมื่อวานเย็นแล้ว ผมกลับขึ้นมาบนห้องอีกทีก็เห็นเขานั่งดูหนังเหม่อๆ เปลี่ยนบ็อกเซอร์ตัวใหม่ เครื่องซักผ้าทำงานอยู่หลังห้อง สิ่งที่เปลี่ยนไปคือผ้าปูที่นอนและชุดผ้าห่มครบเซ็ต
“หรือโกรธผม”
ไม่ปฏิเสธ แต่มองขวางเท่ากับยอมรับ ผมอัดบุหรี่เข้าปอด เพิ่งมาติดช่วงปีสี่ ที่บ้านไม่รู้ว่าสูบ หรืออาจจะรู้แต่ไม่พูดก็ได้
“ขอโทษๆ ไม่รู้ว่าจะซีเรียสเรื่องแฟนนี่หว่า”
“ไม่ใช่แฟน”
เจ้าตัวยังยืนยัน แล้วซากซองถุงยางนั่นมันอะไรวะ
“น้องรหัส”
“อ่าฮะ” ป่วยการจะเถียงกับคนปากแข็งจริงโว้ย “คุณไม่ต้องแก้ตัวกับผมก็ได้รู้ปะ”
“จะฟังไหม”
“โอเค”
เสือขู่ เป็นหนูต้องทำใจ ผมอาจจะผิด โอเค มันเป็นเรื่องที่ต้องดีลกันเพราะยิ่งอยู่ด้วยกันผมต้องรู้ว่าอะไรแตะไม่ได้ ทุกคนมีเรื่องเซนซิทีฟเป็นของตัวเอง ครอบครัว การงาน รูปร่างหน้าตา ส่วนของผมยังหาไม่เจอ คนอะไรจะเพอร์เฟ็คและแข็งแกร่งขนาดนี้
“น้อยหน่ามีแฟน”
“เจี๊ยบมาตัดหนังยางเราทำไม”
“ไอ้เบ๊บ”
“โอเค ซีเรียสใช่ไหม ก็คุณเพิ่งพูดว่าคุณกับน้องน้อยหน่าเป็นพี่น้องกัน ไม่ถูกเหรอ”
“แฟนน้อยหน่าไม่ใช่เรา เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันที่คบมาตั้งแต่มัธยม”สะอึกเลยครับ แซวต่อไม่ออก เข็มทิศถอนหายใจก่อนพูดต่อ “แฟนน้องมันเรียนคนละที่”
“ตอนเรียนที่คุณเรียนที่เดียวกับน้อยหน่าก็เลย...”
“คบกัน” เชี่ย ไม่น่าเชื่อว่าเข็มทิศ คนอย่างเข็มทิศที่ทั้งเท่ทั้งเก่งจะเป็นได้แค่ชายชู้ อกอีแป้นจะแตก “พยายามเลิกอยู่”
“คบมานานยัง”
“ก็ตั้งแต่น้องอยู่ปีหนึ่ง”
“โหดสัส” ผมหมายถึงแม่กวางน้อยตัวนั้น ถึงว่า เข็มทิศไม่ปริปากพูดถึงแฟนเลยสักครั้ง “ยอมได้ไงวะ เฮ้ย สี่ปีเลยนะเว้ย”
“ไม่ได้ยอม พยายามแย่งแล้ว น้องมันไม่มา”
“โอ้โห เลวกว่าที่ผมคิดอีกครับ คุณคิดว่านรกเป็นแค่ชื่อน้ำพริกเหรอ”
“ถ้ารักคนเก่ามากพอจะมีคนอื่นทำไมวะ ถ้าอยู่ด้วยกันแค่เพราะผูกพัน ทำไมไม่เลิกไปเลยวะ”
หลังประโยคนั้นบุหรี่หายพรืดไปครึ่งมวน เขาอัดลมหายใจเข้าปอดประหนึ่งว่าสามารถเก็บซากนิโคตินที่เหลือใส่กระเพาะไปด้วย
“ใจเย็นๆ ก็...” กูนี่ล่ะ ต้องใจเย็นประหนึ่งโต้เถียงกับแอดมินเพจพระนภดล “ถ้าเขาไม่เลิก คุณจะยอมเป็นแบบนี้ตลอดไปเลยเหรอ”
“ก็ไม่ได้ยอมไง แต่พอเจอกันก็อดไม่ได้”
เห็นจากสภาพแล้วก็ไม่เกินนั้น ตอนแรกปั้นปึ่งใส่ พอผู้หญิงกลับไปแล้วนั่งจ๋องเป็นลูกหมาถูกทิ้ง
“ถ้าน้อยหน่ามาอีก ไม่ต้องไปไหนนะ”
“ว้อท?”
“อยากจะเลิกจริงๆ แล้ว ไหนๆ ก็เรียนจบ ไม่จำเป็นต้องเจอหน้ากันทุกวันคงทำใจง่ายกว่าเมื่อก่อน ยังไงสองคนนั้นเขาก็ไม่เลิกกัน” เข็มทิศเหยียดแขน วางมือบนระเบียง โค้งตัวลงเล็กน้อยให้กล้ามเนื้อทุกสัดส่วนยืดตึง ได้ยินเสียงกระดูกลั่นเมื่อเกร็งคอ เขาโคลงหัวไปมาแล้วเอามือที่ไม่ได้ถือบุหรี่วางบนท้ายทอย “ไม่ต้องปากมากด้วย”
“หมายถึงไม่ให้พูดเรื่องน้องน้อยหน่าของคุณอะนะ”
จริงๆ ไม่น่าถามซ้ำ เขาไม่มีปัญหากับการจับคู่จิ้น แต่หงุดหงิดค้างตั้งแต่ห้ามใจตัวเองไม่ได้และผมยังขยี้แผลเจ้าตัวไปแบบไม่ตั้งใจจังๆ เข็มทิศไม่ทวน เขางุ่นง่านกับการหากระป๋องทิ้งบุหรี่ ผมดึงประตูบันไดหนีไฟ เห็นแก้วเซรามิคของพี่มะลิวางใกล้มือที่สุดก็คว้ามาให้เข็มทิศทิ้งใส่ก่อนเขามองผม มองแก้วในมือ แล้วยืนนิ่งพิจารณา
“อืม...ก็ได้ แต่อย่ามาทำเล่นๆ นา บอกว่าจะเลิกต้องเลิก ด้วยสัตย์ของลูกเสือ”
“เหอะ...เออ ถ้าตกกระไดพลอยโจนมาเป็นไม้กันหมาแล้วก็หัดเป็นไม้ที่ไม่ปากหมาด้วย”
ถามความสมัครใจกูยังว่าอยากเป็นหมาหรืออยากเป็นไม้
“งงอะไร รับปากแล้ว ด้วยเกียรติของลูกเสือหมู่สาม ถูกแซวว่าเป็นเกย์ก็ช่างแม่งเหอะ ไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย ถูกด่าว่าโง่ยอมให้รุ่นน้องสวมเขามาหลายปีหนักกว่าเยอะ”
ก็น่าโกรธหรอก ทั้งเสียหน้า เสียศักดิ์ศรี กลายเป็นคนไม่มีศีลธรรมอีก เท่เสียเปล่า เก่งเสียเปล่า ถุ้ย แต่ที่เข็มทิศว่าผมมีทางเลือกอื่นด้วยเหรอวะ ไอ้เวรนี่เห็นแก่ตัวชะมัดยาก
“มองหน้าทำตาแข็ง มีปัญหา?”
“ทำไมมึงเอาแต่ใจแบบนี้วะ โอ๊ยย เชี่ย บุหรี่เกือบหล่นลวกมือ” ชายหนุ่มที่เพิ่งขอความช่วยเหลือด้วยการมัดมือชกผมดีดปากที่กำลังจะคาบบุหรี่ มือเขาสะบัดโดนนิ้วที่คีบมวนสีขาวไว้หลวมๆ ให้หล่น
“ดีไม่เอาบุหรี่จี้ปาก พูดไม่เพราะ”
“เดี๋ยวๆ เป็นพ่อเหรอครับท่าน ใจเย็นๆ นะ ถามหน่อย ให้ผมช่วยน่ะท่านมีอะไรมาแลกเปลี่ยนบ้าง ผมไม่ใช่ของฟรีนะคร้าบ แล้วเพื่อนฝูงคนอื่นไม่มีหรือไงถึงต้องมาไหว้วานผมน่ะ”
แม่งไม่อยากยุ่งเรื่องผัวๆเมียๆ เลย กลัวเป็นหมาตอนจบ
“ใครจะว่างตรงกันได้เท่านี้ แล้วก็บอกแล้วไง นายก็มาเช้าขึ้น ลดค่าน้ำมัน ได้นอนมากขึ้น ได้งานมากขึ้น เดี๋ยวสอนใช้โปรแกรมด้วย”
“โห แล้วต้องโดนจับเป็นคู่จิ้นหนักกว่าเดิม คุ้มเหรอวะ เกิดเรื่องหลุดไปนอกออฟฟิซคิดว่าเป็นจริงๆ จะจีบสาวติดปะ”
เข็มทิศกลอกตา ผลักหัวผมแล้วเดินนำเข้าตึก ผมหยิบซากบุหรี่ที่หล่นพื้นลงแก้วของพี่มะลิ ก่อนยกทั้งแก้วไปจัดการทำความสะอาดในห้องครัวเล็ก เอาจริงก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรขนาดนั้น แค่มันไส้ในความเจ้ากี้เจ้าการเอาแต่ได้ของเจ้าของห้องเท่านั้น
“ขอร้องกันดีๆ สักคำไม่มี”
แสร้งพูดประชดประชันตอนเดินผ่าน ได้ยินเสียงถอนหายใจตามมา กลัวกูไม่รู้หรือไงว่ายังไม่ตาย
“เออ เดี๋ยวเย็นนี้เลี้ยงเบียร์”
“ก็แค่เนี้ย”
“เออ แล้วถุงยางมึงอะรัดกูฉิบหาย พูดมากจะประจานให้ทั่วว่าเล็ก”
เข็มทิศบ่นก่อนปิดประตูหนีไฟดังกึง! ผมเดินตามเข้ามาติดๆ เลื่อนประตูกระจกของออฟฟิศทำหน้าบูด นี่เรียกว่าโปรดสัตว์ได้บาปชัดๆ
ไอ้แม็กนั่งดูงานเก่าๆ ที่โต๊ะ ผมสั่งให้มันหัดเขียนสคริปต์จากโฆษณาเก่าๆพอผมไปนั่งข้างๆ ในฐานะพี่เลี้ยงมันก็ยิ้มกรุ้มกริ่มถามเสียงกระซิบกระซาบ “งอนอะไรกัน”
“นี่ก็สอดรู้สอดเห็นจริง งานน่ะใส่ใจเท่านี้ไหม ไหนมาดู”
ผมก้มลงไปเล็กน้อย ได้กลิ่นน้ำหอมของมันเตะจมูก เงยหน้าขึ้นจะถามแบรนด์ก็พบว่าก้มหน้าลงใกล้อีกฝ่ายเกินไป เราผงะชั่วครู่ก่อนผมขยับตัวออก
“น้ำหอมมึงหอมดี”
“ซีเค ทั่วๆไปอะ พี่ใช้อะไร”
“สารส้ม” ที่มันเป็นแท่งๆ ขาย เข็มทิศใช้บอดี้สเปรย์ ไม่ได้หอมเป็นพิเศษ แค่ไม่ทำให้มีกลิ่นตอนเหงื่อออกมากๆ
“ชอบกลิ่นน้ำหอมผมเหรอแต่พี่อย่าใช้เลย แบบนี้ดีแล้ว”
ผมมองมัน เลิกคิ้วให้ แม็กยิ้มตาปิด “น้ำหอมแพง ผมแนะนำอีกแบรนด์ สบู่นกแก้ว อย่างนี้เลย เหมาะกับพี่แน่ๆ”
กูจะประเมินมึงไม่ผ่านโปรไอ้เด็กหัวขวด!
.
.
#westonwednesday
confession แปลว่า คำสารภาพ
ตอนนี้มาจากการที่พระเอกสุดคูลยอมบอกความลับที่แย่ๆ ของตัวเองให้เบ๊บรู้แล้ว! ตัวละครเพิ่มมาอีกตัว แฮร่ จับตาดูน้องแม็กกันดีๆ ฮะนังมีของงง
เจอกันพุธหน้านะ
อย่าลืมใส่แมสก์ปิดปากปิดจมูกกันด้วยนะทุกคน
รัก
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 30-01-2019 23:26:55
เริ่มหัวข้อโดย: Sykes ที่ 31-01-2019 01:35:43
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 31-01-2019 06:42:34
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 31-01-2019 12:45:26
เริ่มหัวข้อโดย: golove2 ที่ 31-01-2019 14:51:16
:กอด1: :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 31-01-2019 20:23:10
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 01-02-2019 00:19:41
ว่าแต่จ่าเหอะ เอาไม้มากันหมา ระวังได้กับไม้เองนา :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 01-02-2019 01:04:16
พอคุณเข็มทิศขอเบ๊บแบบนี้แล้วชักจะสนุกนะคะ ลุ้นว่าเรื่องจะออกมาทางไหน ขอบคุณคุณเวสต์ค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 01-02-2019 03:22:03
เริ่มหัวข้อโดย: fsbeentaken ที่ 01-02-2019 15:28:36
ขอแม็กแทนแล้วกัน เข็มทิศมันไม่ซิงงงง
รอวันพุธค่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 01-02-2019 23:59:08
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 02-02-2019 00:29:31
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 06-02-2019 12:37:02
เริ่มหัวข้อโดย: Rateesiri ที่ 06-02-2019 20:56:05
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 06-02-2019 21:14:14
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 07-02-2019 19:02:11
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 09-02-2019 12:04:33
Chapter 4
“งานมาๆๆๆ”
เอาจริง ไม่รู้ว่านั่นเสียงนรกหรือสวรรค์ เราได้คนเพิ่มหนึ่งคน เออีไปรับงานเพิ่มเหมือนได้สิบเข็มทิศมาทำงานด้วย ตั้งแต่ไอ้แม็กมาอยู่นี่งานเข้าตลอดทั้งที่ก็เป็นแค่โปรดักส์ชั่นเฮาส์เล็กๆ เออีที่ทำงานให้ก็ไม่ได้เป็นเออีประจำของเฮาส์ด้วยซ้ำ และผมเบื่องานโฆษณาของสสส.เต็มทนส่งเสริมอะไรนักหนาสัสเอ๊ย!
“โฆษณาไอติมฮอกวอร์ต”
“ได้ๆ เสียงมา ดื่อดึง ดื๊อดือดึง ดื๊อดือดึง ดื๊อดึง”
“เดี๋ยวฟาดด้วยลูกควิดดิช ถุย! ไอ้เบ๊บ จำได้ป่าว สตอรี่บอร์ดที่เคยเบรนสตรอมไปเมื่อหลายเดือนก่อน”
“งานบรีฟพี่มีเป็นล้าน”
ได้ทำสามแสน
“โดนขโมยไอเดียไปอีกสองล้านเจ็ด”
“อยากจะไล่มึงออกจริงๆ งานที่มึงเสนอไอเดียไปถ่ายที่สวนรถไฟไง”
“อ๋อออออออ”
มีไม่กี่ครั้งหรอกที่ผมจะเสนอความเห็นแล้วพี่รูญจะบอกว่าเข้าท่า ส่วนมากคุณเข็มทิศจะแสกกลางวง พูดเรียบๆ เสียงมาตรฐานคาบไปแดกมากกว่า
“ตอนแรกลูกค้าไม่โอเคนี่”
“เออ ตอนนี้ได้ไอเดียใหม่มา”
“ก็อปจากใครเฮียสารภาพมาเลย”
“เข็มทิศเอาอะไรมาอุดปากไอ้เบ๊บที” พี่รูญทนไม่ไหว หันไปขอความช่วยเหลือจากคู่จิ้นของผมชั่วคราว เจ้าของชื่อเงยหน้าจากคอมพิวเตอร์ เลิกคิ้วเล็กน้อย ชูนิ้วกลางให้ผม เกิดเสียง หูยยยยย เป็นวงกว้าง
“จะใช้ไอ้นั่นอุดปากน้องเลยเหรอ ดุจังๆ”
“พูดเป็นเล่ลลล” ผมใช้การม้วนลิ้นแทนพูดคำว่าเป็นเล่นชัดเจน จงใจกวนตีนฐานะที่หยาบคายใส่ก่อน “เดี๋ยวติดฟันกูพอดี อันเท่าไม้จิ้มฟัน”
เกิดเสียง หูยยยยย ขึ้นอีกรอบ คราวนี้เข็มทิศยกยิ้มมุมปากอีกข้าง แต่นั่นไม่ใช่รอยยิ้ม นั่นคือสัญลักษณ์ของความคิดชั่วร้าย ยิ่งเสริมให้ภาพผมเป็นคู่รักกับมันหนักไปอีก เดชะบุญที่พี่รูญยังมีสติเบรกไว้ก่อน
“พวกมึงหยุดฟังกูหน่อย กว่ากูจะไฟต์เอางานนี้มาได้ ตัดงบแล้วตัดงบอีก”
“เอ้า กำไรน้อยแล้วทำทำไมอะพี่ นี่เป็นบริษัทหรือมูลนิธิ”
“ยังไม่หยุด”
มีก้อนกระดาษปามาจากด้านหลัง คาดว่าเป็นของพี่แบงค์เพราะจะตั้งใจฟังงาน พี่รูญยกนิ้วโป้งแทนคำชมก่อนพูดต่อ
“คิดว่าจะเปลี่ยนนักแสดงเป็นทาโร่กับเก๋ากี้ ทีนี้สคริปต์ที่เคยเขียนไว้ต้องเปลี่ยนนิดหน่อยตรงที่จากหญิง-ชายจะเป็นชาย-ชาย แต่ไม่น่ามีอะไรมาก ลูกค้าแค่คิดว่าถ้าได้ตัวคนเป็น LGBTQ จะประหยัดงบกว่าจ้างคู่ขวัญตอนนี้แล้วในโซเชียลโร่กับกี้ก็กำลังดัง”
“ทศวรรษของกระแสวาย”ไอ้แม็กกระซิบ ผมพยักหน้าเห็นด้วย
“ลูกค้าล็อกตัวนักแสดงเหรอพี่”
“ไม่ได้ล็อก กูไปคุยหลังไมค์มาว่าถ้าเสนอไปใหม่ประมาณนี้จะโอเคไหม ทางนั้นเขาให้ลองทำสตอรี่บอร์ดกับสเปรดชีตเข้าไปใหม่ เดี๋ยวเบ๊บกับแม็กช่วยกันแก้สคริปต์แล้วเอามาให้กูดู เข็มทิศรอแก้สตอรี่บอร์ด ด่วน!”
สิ้นคำว่าด่วนของนายกองทุกคนก็กระวีกระวาดกลับที่นั่งของตัวเอง เข็มทิศเดินมาหาผม เท้ามือกับพนักพิง ถามงาน “ว่าไง”
“ว่าไงอะไร”
“ให้ช่วยเปล่า”
“ยังๆ เดี๋ยวมีอะไรแล้วไปบอก น่าจะแนวเดิมนั่นแหละ เปลี่ยนภาพจากหญิงเป็นชาย”
เขาอือๆ ออๆ เหลือบมองไปทางแม็กที่มองพี่วัยโจ๋กลับมาเหมือนกัน
“เดินมาแสดงความเป็นเจ้าของเหรอครับ”
“หาเรื่องนะมึง” ผมหันไปดุ ไอ้เด็กฝึกงานยิ้มเผล่ ไม่สำนึก ท่าทางแม่งกวนๆ มึนๆ เหมือนใครวะ อ๋อ กูเอง อย่าด่ามากเดี๋ยวเข้าตัว“เคยเขียนสคริปต์ไหมไหม”
“เรียนมาทางนี้ก็ต้องเคยทำดิ มึงก็ถามโง่ๆ” เอ้า ยิงปืนนัดเดียวได้ควายสองตัวเลยครับ ผมค้อนขวับ คนพูดยักไหล่ก่อนเดินกลับโต๊ะ นึกว่าไปตั้งแต่ไล่เมื่อกี้แล้ว ไอ้ห่า ยืนหาเรื่องกันจนได้
“ทะเลาะกันเหรอพี่”
“เปล่า แม่ง หมาเงี้ยแหละ”
“หรือว่าหึง”
“เดี๋ยวมึงจะโดนอีกรอบ” ผมดุ เปิดไฟล์งานโฆษณาไอศกรีมที่เคยทำเอาไว้ขึ้นมา “เดี๋ยวกูเอาสคริปต์เดิมไปวางในเครื่องมึงแล้วลองปรับดู เสร็จแล้วส่งมา ธีมตามพี่รูญว่า เอาแบบพร้อมเสนอลูกค้าแล้วเข้าไปพรีเซนต์กับพี่รูญพร้อมกู”
เด็กหนุ่มโอดโอย คิดๆ ไป ตอนผมเริ่มงานใหม่ๆ ไม่มีพี่เลี้ยงคอยสอนงานเลยครับ ซุยกับไอ้เข็มทิศกันสองคน ความจริงไอ้แม็กแม่งต้องแก้ทำงานไปให้พี่รูญด่าเองด้วยซ้ำ ไม่มีผมเป็นซัพพอร์ตเตอร์
“ไม่ต้องบ่นเลยมึง รีบทำรีบลงไปซื้อข้าวเที่ยงด้วย เดี๋ยวพาไป”
วันหลังจะได้ไปเอง ผมขี้เกียจลงไปแล้ว ใช้อำนาจฐานะที่เกิดก่อน เข้างานก่อนเอาเปรียบมัน
“แล้วถ้าส่งบรีฟรอบนี้ลูกค้าผ่านเลยปะพี่” ไอ้แม็กถาม คลิ้กโฟลเดอร์งาน แต่คนตอบเป็นหัวหน้า หาใช่ผมแต่อย่างใด
“เอ้า กูจะไปรู้เหรอ!” พี่รูญมีห้องส่วนตัวจริงแต่พักหลังๆ นี้ออกมานั่งทำงานนอกห้องบ่อย น่าจะตั้งใจดูไอ้แม็กด้วย มันมีแววในวงการมากกว่าเข็มทิศ ไม่ได้หัวไว ทฤษฎีแน่นเท่าแต่เอาทุกอย่าง ส่วนไอ้นั่นได้แต่ทำคูล เก๊กๆ ไม่ออกสื่อไปวันๆ
“อ้าว พี่ไปคุยหลังไมค์มาแล้วนี่”ผมถามบ้าง เลื่อนดูไฟล์เดียวกับที่ให้น้องทำ แก้ของตัวเองไปด้วย
“คนในนั้นเค้าแนะมา แต่ตอนตัดสินใจต้องเจ้าของพรอดักค์”
ผมเกลียดสำเนียงคำว่า พรอดักค์ ของพี่รูญเวลากวนตีนนิดหน่อย แต่ถือว่าศีลเสมอกัน อยู่ด้วยกันได้ โชคดีแค่ไหนที่พี่รูญเมตตาผมมากกว่าคนอื่น ไม่งั้นคงเกลียดกูตายในโทษฐานที่กวนตีนเท่ากันเกินไป “ไม่มีงานทำหนังมาบ้างเหรอพี่”
“ก็มีนะ แต่มึงดูคนเราด้วย”
ใช้นิ้วนับได้ นอกจากงานโปรดัคชั่นส์บางทียังต้องเจียดคนไปทำคอนเทนท์ให้บริษัทในเครืออีก อย่าไปบอกใครเชียวว่าทิปซี่ส์ที่ครองใจวัยรุ่นไทยเนี่ยคนงานน้อยฉิบหาย เอชอาร์ยังไม่มีเลยพ่อเจ้าประคุณ “อยากทำหนังแล้วเหรอ”
“ก็อยาก แต่งานไม่ทัน คนไม่พอก็ทำงานไปก่อนก็ได้”
“คิดแบบนี้มึงอยู่นี่ไปตลอดชาติแหละ ไว้ถ้ามีช่องทางจะลองส่งไปช่วยคนอื่นแล้วกัน”
บริษัทแม่งไม่ขยายก็แบบเนี้ย ปั้นเด็กส่งเจ้าใหญ่ ออกไปทำแมสกันหมด แต่เออ ก็เงินมันเข้างานแมสจริงนี่หว่า
ผมเงียบ พี่แบงค์เรียกพี่รูญไปดูงานที่กำลังทำ เราพากันไปยืนซ้อนหลัง อันนี้ก็แอดเวอร์ไทส์ แม่งไม่เคยได้ทำอย่างอื่นเลย
“กุว่าเสียงตอนจบมันยังไม่ฉ่างว่ะ” ศัพท์เฉพาะของเฮียแก มันไม่ปั๊วะ อีกนิด มันยังไม่โดน ประมาณนั้น
“คือยังไงวะพี่”
“เอาให้มันลงล็อกกับตอนสุดท้ายเลย พอผู้หญิงหุบปากปุ๊บมึงลากเสียงมาใส่ตรงนี้เลย ไหนลองดิ๊”
แม้กกี้ทำงานอยู่ที่เดิม มันไม่ลุกมาดุด้วยคงเพราะโดนเร่ง พี่แบงค์ขยับเมาส์ให้คลื่นเสียงในโปรแกรมเลื่อนไปตามภาพ ผมได้ยินเสียงลมหายใจข้างหู เหลือบหางตาไปเห็นเข็มทิศยืนหน้าเครียดอยู่ใกล้ๆ
”เป็นไรป่าวมึง” กระซิบถาม เขาเหลือบตามองผม ส่งสัญญาณทางสายตาให้สนใจงานตรงหน้า หรืออย่าสาระแนเรื่องของเขานั่นเอง
“เสร็จแล้วออกไปดูดบุหรี่กัน”
ถึงจะกัดกันเป็นหมา แต่ผมกับเขาก็รู้จักกันมาทั้งชีวิต เห็นตั้งแต่เขาหงุดหงิดไอ้แม็กแล้ว คิดว่ากูโง่ดูไม่ออกเลยหรือไงว่าต้องมีอะไร
“โอเค แบบนี้แหละ เดี๋ยวส่งไฟล์นี้ให้กูแล้วทำงานโฆษณาชาเขียวต่อเลย ไอ้เบ๊บเหลือเยอะไหมที่จะให้จ่าดูต่อ”
“ส่งแล้วครับพี่” เป็นสคริปต์ของผมที่เอาไปแมชท์กับสตอรี่บอร์ดที่แก้อีกที ก่อนส่งให้พี่จรูญเป็นไฟนอลก่อนไฟนอล
“เคลียร์ให้เร็วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ากูไปคุยกับฮอกวอร์ต ถ้าผ่านจะเร่งงานเลย มะรืนออกกอง เลื่อนอย่างอื่นไปก่อน”
“งานก็ไม่ได้เงินมากทำไมรีบนักวะ” ผมบ่นงึมงำก่อนเข็มทิศจะเอาตลับบุหรี่สีเงินตบหลังผมแล้วตอบ
“คอนเน็คชั่นไง”
“แล้วยังไม่ได้ไฟล์เหรอ ผมแชร์เข้าลิงค์ไปแล้ว”
“ได้แล้ว แต่ยังไม่ดู ไม่มีอารมณ์”
เขาเดินนำไปที่บันไดหนีไฟ ผมกำชับไอ้แม็กรีบแก้งานคู่ขนานไปกับงานที่ผมส่งให้เข็มทิศแล้วก่อนเดินตามรูมเมทชั่วคราวที่ไม่ยอมรีบทำงานตามคำสั่งหัวหน้าสักที
รูปร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มงองุ้มลงเล็กน้อยเมื่อก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ หัวไหล่ของเขากว้าง เป็นรูปสามเหลี่ยมลงมาจนถึงช่วงเอว ได้ยินจากป้าจอยว่าเข็มทิศเคยเป็นนักว่ายน้ำให้มหา’ลัยตอนอยู่ปีหนึ่ง ได้แชมป์แต่ไหล่ฉีก หลังจากนั้นก็ไม่ค่อยออกกำลังกายเท่าไหร่ อยู่กับเขาผมเห็นแค่ยกดัมเบลวันละไม่กี่รอบกับแพลงค์รอระหว่างไล่ผมไปอาบน้ำคงเพราะบุญเก่ารูปร่างถึงได้ยังคงดูดีผิดมนุษย์วัยทำงานแบบนี้แน่
เสียงข้อความดังขึ้นเป็นระยะ ผมปิดประตูบันไดหนีไฟดังกึง! แต่เจ้าตัวก็ยังไม่เงยหน้าละความสนใจ บุหรี่ก็ยังคานิ้วไม่จุดสูบอย่างที่คิดว่าจะทำ
“คุยกับใครอะ”
เขายักไหล่ จะเก็บโทรศัพท์ลงตอนนั้น แต่ผมมารยาททรามกว่า คว้าฉับไม่ทันให้ตั้งตัว หน้าจอเด้งข้อความที่ยังคุยกันไม่จบขึ้นมา เป็นชื่อของผู้หญิงคนนั้นที่เขาบอกว่าจะตัดใจ
“ตัดใจเหี้ยอะไรของมึง”
“พูดให้น่าฟังหน่อย”
ลืมไป ท่านเจ้าคุณไม่ชอบคำหยาบคาย เข็มทิศจุดไฟแช็ก สูดลมหายใจเอาควันเข้าปอด อมไว้นานกว่าจะพ่นออกมา “เคยตกลงว่าจะไปดูคอนเสิร์ตด้วยกัน ตั๋วส่งมาแล้ว เลยคิดว่าจะให้น้องมันไปดูกับแฟน”
“เฮ้ย ได้ไง”
“แล้วให้ทำไงวะ ไปคนเดียวเหรอ สนุกตาย”
“ไม่ดิ เงินใครซื้อ เงินคุณหรือเงินอีนั่น”
“ก็ต้องเงินเราดิวะ ถามโง่ๆ”
“แล้วไมต้องให้ไปอะ มันบัตรของคุณนะเว้ย ชวนเพื่อนไปก็ได้ เสียเมียแล้วอย่าเสียบัตร เชื่อผม หรือถ้าได้เมียก็อย่าไปเอา ผู้หญิงแบบนี้”
“น้องมันไม่ใช่คนไม่ดี”
“คนดีตายห่า คบซ้อน”
“น้องก็ไม่ได้ตั้งใจปะวะ ใครจะอยากอยู่ในสถานการณ์อิหลักอิเหลื่อแบบนี้”
“ตั้งใจดิ ทำไมจะไม่ตั้งใจ” ผมจ้องหน้าเข็มทิศ ในฐานะคนเคยถูกนอกใจมานับครั้งไม่ถ้วน “การที่มีแฟนแต่ต้องโกหกแฟนไปอี๋อ๋อกับคนอื่นมันไม่ใช่ธรรมชาติเลยนะ มันต้องใช้ความตั้งใจสูงกว่าซื่อสัตย์ตั้งเยอะ ไม่ใช่แค่อี๋อ๋อด้วย นี่มึงเยกันมาตั้งสี่ปี มีลูกทุกครั้งที่เยป่านนี้ได้ห้าคนกว่าๆ ละ”
เข็มทิศมองด้วยหางตา ไม่พอใจ
“อย่าว่าผมไม่ให้เกียรติน้องผู้หญิงเมียคุณเลยนะ แต่ห้าคนที่ว่านั่นก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกคุณหรือลูกผัวเขา โน ผมไม่สนับสนุน ไม่ใช่แค่ไม่สนับสนุนด้วย ผมห้ามเลย คนนี้ไม่ผ่าน รู้จักผัวเขาไหม ทำไมไปแชร์รูอยู่ด้วยกันวะ”
“พูดแรงไปนะเบ๊บ”
“พูดแรงแค่ไหนก็ไม่แรงเท่าสิ่งที่คุณกับน้องทำหรอก คุณไม่ใช่มนุษย์ยุคหินนะเว้ยที่จะอยู่กันเป็นฝูง ใช้ผู้หญิงกับอาหารด้วยกันกับคนอื่น”
เข็มทิศข่มอารมณ์ สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบที่สุดอย่างคนยอมรับผิด “ก็จะเลิกแล้วไง มันก็แค่...อะไรที่เคยตกลงไว้ว่าจะทำด้วยกันก็ทำให้มันสิ้นสุด”
“ไม่จำเป็นเลย คุณหาเรื่องคุยต่างหาก” บัตรคอนเสิร์ตห่าเหวอะไรนั่น ถ้ามันบาดใจนักก็ทิ้งไป ไม่เห็นต้องทักไปคุยให้หงุดหงิดทั้งเรื่องส่วนตัวเรื่องงานแล้วพานมาลงกับเพื่อนๆ
“คุณดูอารมณ์เสียมากเลยนะ ผมส่งงานให้ทั้งที่พี่รูญรีบแต่ก็ยังไม่แก้ ขอโทษทีที่ต้องด่า”แต่รอบนี้มันกระทบกับงานจริงๆ ผมเห็นท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกก็ทั้งสงสารทั้งโมโห แต่ทำไงได้ สิ่งที่เกิดขึ้นเจ้าตัวก็รู้แต่แรกแล้วว่าเป็นเรื่องที่ผิด “งั้นเอางี้ เรื่องคอนเสิร์ตคุณไปกับผม”
“รู้เหรอว่าวงอะไร”
“สนใจเหี้ยไร บัตรฟรี รู้จักไหมก็อีกเรื่อง อ้อ ไม่ใช่bnkแน่ๆ ไม่งั้นคุณคงชวนไอ้ห่าพี่แบงค์ไปตั้งแต่แรกแล้ว”
เข็มทิศหลุดหัวเราะออกมาจนได้ ช่วยให้ผมหายใจโล่งกว่าเดิมเยอะที่ทำเป็นปากดีด่าไปนั่นก็กลัวโดนต่อยเหมือนกัน ดูตัวเขากับตัวผมสิครับ โอ้โห อย่างกับยักษ์ในนิทานเรื่องยักษ์ผู้ฆ่าแจ็ค
“บอกว่าจะให้ช่วย แล้วมีอะไรเกี่ยวกับน้องมันทำไมไม่เล่า”
“เห็นยุ่งอยู่กับไอ้แม็กตั้งแต่เช้า” ก็งานมันยุ่ง ผมอยากให้แม็กทำงานเป็นไวๆ เหมือนกันจะได้โยนงานใส่มันง่ายๆ “น้องมันโอเคไหมล่ะ”
“ก็ดี กวนตีน แต่ไม่ได้กวนส้นตีน เข้าใจใช่ปะว่ามันต่างกัน”
“อืม หล่อดี”
“อ่าฮะ แล้ว?”
เข็มทิศยักไหล่ สูบบุหรี่เข้าไปในปอดอีกเฮือก ทำท่าจะทิ้งแต่เปรี้ยวปากว่ะ ตอนตามออกมาลืมหยิบของตัวเองมาด้วย “อย่าเพิ่งทิ้ง ขอหน่อย”
“ของตัวเองอะ”
“ลืมหยิบมา ขี้เกียจเข้าไปเอา”
“เอามวนใหม่ไป มาดูดต่อกันอะไร จะจูบทางอ้อมเหรอ”
“เปรียบซะกูอยากเอาปากไปขูดถนนเลย”
เข็มทิศเอามือป้ายหน้าผม ลากจากหน้าผากจนถึงคาง ช่วงที่ผ่านปากนั่นเค็มฉิบหาย “เดี๋ยวได้ขูดกำแพงก่อนขูดถนน เอาไป เราเข้าไปแล้ว จะรีบแก้งานให้”
“เดี๋ยว”
“อะไร”
“บล็อกซะ ดีลีทด้วย”คู่สนทนาทำท่าลังเลครู่ใหญ่ ผมล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเขาขู่ถามรุกล้ำความเป็นส่วนตัว “รหัสอะไร”
เขามองหน้า ไม่สบอารมณ์ “ถ้าอยากจะเลิกจริงๆ ก็ต้องทำปะวะ”
“150939”
ผมจัดการทั้งไลน์ เฟซบุ๊ก เบอร์โทรศัพท์ ไม่ลืมเปลี่ยนหน้าจอที่เป็นวิวทิวทัศน์ของมหา’ลัยด้วย แหม ความหลังเอี้ยดขนาดนี้คงตัดใจลงแล้วทำมาบ่นว่ากูจมอยู่กับอดีต
“move on baby”
ผมว่า ก่อนคืนโทรศัพท์ให้ชายหนุ่ม เข็มทิศรับ ทำหน้าลังเลครู่หนึ่งก่อนเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง
..............................................
westonSaturday ฉันผิดเองงง ฉันไม่ขอแก้ตัวใดใดทั้งสิ้น สารภาพค่ะว่าโดนหอกวิ่งเข้าหาเมื่อวันพุธที่ผ่านมา คุมอารมณ์ตัวเองยังไม่ได้ดีพอเลยเสียเรื่องนิยายด้วย แต่เชื่อใจได้เว้ดไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่ๆ เพราะเขียนไปครึ่งเรื่องแล้ว 5555555555 โอเคๆ เจอกันวันพุธ เมื่อคืนจะเปิดคอมลงแล้วคอมงอแง สนุกกับวัน พรรคผ่อนนะคะ อะ ธีมเลือกตั้งก็มา
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 09-02-2019 14:20:04
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 09-02-2019 15:31:53
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 09-02-2019 15:33:44
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 09-02-2019 18:13:18
ขอบคุณคุณเวสต์นะคะสำหรับอัปเดตนี้
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 09-02-2019 21:15:33
เริ่มหัวข้อโดย: fsbeentaken ที่ 09-02-2019 23:21:13
ทิศ เทออย่ามาทำหวงไม่เข้าเรื่องน่า ยังไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย
เริ่มหัวข้อโดย: ณัฐฐา ที่ 10-02-2019 08:14:35
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 10-02-2019 19:59:36
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 10-02-2019 23:15:21
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 10-02-2019 23:40:33
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 11-02-2019 13:10:01
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 13-02-2019 18:49:46
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 13-02-2019 22:26:03
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 13-02-2019 22:36:54
call me, babe
แม่ง โคตรเหมือนเมียตามจิกผัวกับเมียน้อย
บอกตรงๆ ไอ้เรื่องในมุ้งเรื่องใต้เตียงเป็นเรื่องที่ผมอยากเสือกน้อยที่สุดแล้ว อย่างไอ้พี่แบงค์มีหลายกิ๊กก็พอรู้ บ่นๆ บ้างแต่ไม่พูดเยอะ ไม่ได้มองว่าเป็นเรื่องที่ผู้หญิงยอมได้ ผู้ชายยอมไม่ได้ ผู้ชายเจ้าชู้คือความเก่งกาจปราดเปรียวทั้งนั้น อันนี้อินเนอร์ล้วนๆ ส่วนใหญ่ที่เลิกกับแฟนก็เพราะผู้หญิงของผมไปมีคนอื่นก่อนทั้งนั้น
อย่างที่เข็มทิศว่า ถ้าเขาเป็นผัวน้อยดีเด่น ผมก็คงเป็นผัวหลวงแห่งชาติ ผมแม่งโคตรไว้ใจแฟน เอาจริง ตอนผู้หญิงบอกเลิกแต่ละครั้งไม่ว่าเราไปกันไม่ได้ ผมไม่มีเวลาให้ ผมดูแลไม่ดีพอ สุดท้ายก็เพราะเมื่อเอาผมไปเทียบกับคนอื่นต่างหาก ก็อย่างว่า แรกๆ อะไรก็ดี พอเข้าสู่ภาวะปกติอะไรๆ ก็ไม่พอ ซึ่งผมไม่สู้หรอก ถ้ารู้ว่าแฟนมีคนอื่นความพยายามที่จะง้อนั่นเป็นศูนย์เลย อย่างที่ไอ้จ่าว่า คนเราถ้ารักกันมากพอจะหาคนอื่นมาเพิ่มทำไมวะ
“ไหนว่าจะไปฟังพี่รูญด่ากับผม”
แม็กกี้ถามเสียงกระเง้ากระงอด มันกอดไอแพดรุ่นล่าสุดออกมาจากห้องตั้งแต่เช้า ใต้ตาดำคล้ำ หมดสภาพนักแสดงอนาคตไกล “โดนยับเลย”
“เหรอๆ” ผมตอบด้วยคำถาม กดมือถือหลังจากเข้าเกมได้สักพัก
“พี่เบ๊บทำไรวะ”
“สู้อยู่”
“สู้เหี้ยอะไรวะ”
“มีคนๆ” ผมตะโกน ไอ้แม็กหมุนดูรอบตัว ผม พี่แบงค์ พี่โหน่ง เข็มทิศ ก้มหน้าก้มตากับมือถือกันครบองค์
“ตรงไหนวะ”
“หลังต้นไม้”
“พูดกว้างขนาดนี้มึงบอกแค่ในเกมก็ได้ ไม่ได้ช่วยเลย สัด เฮ้ย ตรงนี้มีสไนเปอร์”พี่โหน่ง ตากล้องลูกหนึ่งผู้ติดเกมไม่ต่างกับเด็กหนุ่มวัยกระเตาะอย่างผมกับไอ้เข็มตะโกน ผมยังคงไม่สนใจไอ้แม็ก งานที่มันส่งให้พี่รูญนั่นผมแอบทำส่งเสนอเฮียตั้งแต่เมื่อคืน เฮ้ย กว่าจะเป็นทั้งลูกรักลูกชังได้มันไม่ง่ายนะครับ งานก็ต้องมา ปากก็ต้องดี สันดานก็ต้องเท่ากัน ไม่งั้นดีเกินไปอย่างไอ้เข็มพี่รูญก็เกรงใจไม่กล้ารักมาก กลัวมันกัดเอา ถือคติหมาเห่าไม่กัด หมากัดไม่เห่า
“โหย พี่อะ ไม่สนใจผมเลย ผมเพิ่งไปโดนด่ามานะ”
“เออ ถ้ามึงโดนพี่รูญดีลีทงานต่อหน้าค่อยฟ้องกู”
“เชี่ย ทำจริง?”
“ไม่จริง” ผมว่า ตอนเสนองานจริงๆ เป็นกระดาษครับ เคยแต่โดนฉีกตั้งแต่เปิดได้สองหน้า “เคยโดนลูกค้าขยำงานปาลงถังขยะ โหดๆ หน่อยก็ลุกออกจากห้องประชุมไปเลย ทิ้งคอมเมนต์เดียวว่าเสียเวลา ตอนนั้นกูร้องไห้เป็นวันๆ”
“เป็นสัปดาห์” ไอ้เหี้ยพี่แบงค์ไม่ต้องใส่ไข่ แค่กูเปิดใจเท่านี้ก็แมนสุดๆ แล้ว
“ไม่มีมารยาทเลย แบบนี้ใครอยากจะทำงานด้วย”
“เราไม่ได้อยากได้มารยาทจากลูกค้า ไอ้หนู เชี่ย กูโดนยิงๆ เข็มทิศ มาช่วยหน่อย”
ประโยคแรกพูดกับเด็กฝึกงาน ประโยคหลังพูดกับเพื่อนร่วมทีม ไม่นานพี่แบงค์ถูกสอย ไอ้จ่าอยู่ห่างจากผมหลักสิบเมตรแม่งวิ่งไปช่วยพี่แบงค์ก่อน ไอ้หัวขวด!
“พี่ สนใจผมก่อนดิ”
“โอเค เลือดกูหมด ตายแล้ว ไอ้ห่าเข็ม มึงมันคนใจดำ”
“ไข่ดำด้วยป่าว” พี่แบงค์แม่งพูดได้ มันได้ไปต่อ ส่วนแพทย์สนามในเกมไม่โต้ตอบ ทำปากไม่ออกเสียงว่าโง่เองอยู่หลังคอม ใช่สิพวกมึงมันแท็กทีมกันมา
“อะ ว่ามาๆ เมื่อกี้พี่รูญว่าไงบ้าง”
“ละครเวที”
แปลว่าเกินจริงไปมาก ไม่มีความโฆษณา ไม่สิ คือมันไม่สามารถตีโจทย์ได้ว่าปรับจากงานเดิมคือยังคงใช้ธีมเดิม แค่เปลี่ยนให้สมบทที่แก้ใหม่ ไม่ใช่นำเสนอสตอรี่บอร์ดใหม่ แต่จริงๆ ผมคิดว่าไอเดียแต่ละคนก็ค่อนข้างมีความยูนีคสูงนะ
“เออ แค่ลองทำ อย่าอินเกิน จริงๆ ขั้นตอนมันก็ไม่ใช่ให้มึงมาแก้งานกูได้ทีเดียว อย่างน้อยก็ต้องฟังบรีฟตอนต้นมาเหมือนกันว่าลูกค้าอยากได้มู้ดแอนด์โทนแบบไหน หรูหรา อบอุ่น เฮฮา พอตีเข้าเป็นวายมึงโยนเข้าเอาฮาเลยไง ซึ่งแบบ...เพศที่สามไม่จำเป็นต้องฮาปะวะ มันโรแมนติกเหมือนเดิมได้”
“โคตรยาก โฆษณาไอติม แต่จะเอาโรแมนติก แล้วก็เป็นชาย-ชายด้วย แม่งจะคิดอะไรออกวะนอกจากผลัดกันดูด”
“เรื่องจังไรไว้ใจมึงได้จริงๆ”
แม็กกี้ไม่ทำให้ผิดหวัง แต่ก็ยอมรับว่าบรีฟแม่งเหี้ยจริง แค่ขายไอติมมันก็ควรจะขายเด็กแล้วไหม นี่จะเอาความโรแมนติกยัดลงมา ไอ้เหี้ย มันควรเป็นโทนสนุกสนานสิโว้ย ผมบ่นกับพี่รูญไปรอบแต่ก็อย่างที่บอก สิ่งที่เราคุยกันคืองาน เงิน คอนเน็คชั่นไม่มีความสมจริงห่าเหวอะไรทั้งนั้น และนั่นเป็นหน้าที่ที่ทำให้ต้องจ้างครีเอทีฟ
“ผมจ๋อยเลยอะ พี่แก้ยัง”
“แก้แล้วไง ที่ส่งให้เข็มทิศทำสตอรี่บอร์ดต่อ เมื่อเช้าพี่รูญกับกูเข้าไปคุยกับลูกค้าแล้ว ก่อนมาเนี่ย”
“อ๋อ ถึงว่า ไม่เข้ามาพร้อมพี่เข็มทิศ” เรื่องงานเสือกให้เก่งอย่างเรื่องกูบ้างไหม “แล้วลูกค้าว่าไงฮะ”
“สบายบรื๋อ ตอนนี้พี่ก้อยคุยเรื่องนักแสดงกับขออนุญาตสถานที่ก่อน ตารางลงตัวแล้วจะบอกอีกทีว่าออกกองวันไหน ช่วงนี้มึงก็เขียนคอนเทนต์กิ๊กๆ ก๊อกๆ ลงเว็บโปรโมทเฮาส์ไปก่อน”
เด็กน้อยยังทำหน้าหงิก เสียงไอ้สามตัวข้างหลังยังเล่นเกมกันต่อ ผมไม่ได้เข้าไปดูแล้ว ปิดมือถือขยี้หัวรุ่นน้องไปเบาๆ “งานแรก ทำซึม ทำไม ไม่เคยโดนอาจารย์เล่าให้ฟังเหรอ”
“เปล่า แค่คิดว่าต้องเก่งขนาดไหนพี่ถึงแก้แล้วผ่านเลย ขอดูหน่อยดิ”
“มึงคิดว่ากูเป็นใคร” ผมหัวเราะเฮอะ ใช้นิ้วโป้งชี้ตัวเอง “ผมสายประกวดนะครับ”
“จริงดิ”
“มึงไม่เสิร์ชชื่อพี่เลี้ยงมึงหน่อยเหรอว่าเป็นใครมาจากไหน ไม่ใช่ขี้ๆ นะครับน้อง” อันนี้เรียกได้ทีขี่แพะไล่ แม็กกี้ทำหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“ปกติคนจริงเขาไม่โม้ แต่พี่แม่งโม้ฉิบหาย ผมเสิร์ชแต่ชื่อพี่เข็มทิศ ขึ้นรายชื่อเกียรตินิยมด้วย แต่แปลกว่ะ ดูไม่ค่อยแอคทีฟกับงานเลย”
“มนุษย์อินโทรเวิร์ท”
“แล้วมาอยู่โปรดัคชั่นเฮาส์เนี่ยนะ”
ผมเหลือบมองเข็มทิศ คงจบเกมพอดีถึงเงยหน้ามาสบตาผมก่อนผินดวงตาไปทางอื่น ไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไงบ้าง แต่หลังจากที่จัดการกับโทรศัพท์ไปแล้วเจ้าตัวก็ไม่พูดถึงปัญหาที่ค้างคาอีก ผมไม่รู้ว่าควรปลอบยังไงต่างฝ่ายต่างเงียบ เข้าใจว่าถ้าไม่ด่าแปลว่าไม่ได้โกรธที่ผมถือวิสาสะลบช่องทางติดต่อของเขากับคนรักเก่า โอเค ผมทึกทักเอาเองทั้งหมด แต่ว่า....
“มาทำงานเหมือนโดนบังคับมาทุกวัน”ไอ้แม็กท่าทางจะไม่ชอบเข็มทิศจริงจัง พูดกันใหม่ นอกจากพี่แบงค์ก็ไม่ค่อยมีใครชอบไอ้จ่าตั้งแต่แรกเห็นทั้งนั้น ทำหน้าเหมือนอมขี้ไว้ตลอดเวลา
“เออน่า ไม่ใช่เรื่องของมึง”
“แหนะ มีปกป้อง” ก็เพื่อนกู เดี๋ยวสามเดือนมึงฝึกงานจบก็ไป กูยังต้องอยู่กับเขานี่หว่า “ถามจริงๆ พี่สองคนน่ะ คบกันเหรอ”
“อีควัย” ผมด่าเสียงห้วน เบื่อจะแก้ข่าว พี่เพลีย “เพื่อนกันเฉยๆ เคยเรียนด้วยกันตอนอนุบาล ประถม มัธยม แต่ไม่สนิทกันหรอก แม่สนิทกัน”
แม็กพยักหน้าหงึกหงัก หงุดหงิดกับงานที่โดนด่าเมื่อเช้าน้อยลง “มันก็แปลกไงที่แบบ ทำงานด้วยกันแล้วยังอยู่คอนโดเดียวกัน พี่ไม่รู้สึกเหรอ”
ตอนแรกก็นิดนึง ต่อมาก็ไม่ ตอนนี้เริ่มรู้สึกเพราะมึงพูดนี่ล่ะ จะว่าไปผมก็ไม่เคยเห็นคนวัยทำงานที่ไหนแชร์ที่พักกับคนที่ทำงานจริง ไม่แปลกที่ไอ้แม็กจะคิดว่าผมกับเข็มทิศกิ๊กกัน ใช่ เพราะมึงไม่รู้ไงว่าไอ้เข็มทิศเหี้ยกว่าหน้าที่เห็นเยอะ
“แล้วตอนนี้พี่ทำอะไรอะ” แม็กกี้ถาม ผมที่กำลังขยับเมาส์ไปมาผลักหน้าจอไปให้ดู
“คอนเทนต์โปรโมทเฮาส์ไง”
“อ๋อ แล้วมีแฟนยังอะ”
“ยัง” เอ๊ะ อันนี้ไม่เกี่ยวกับงาน ผมหันหน้ามองมัน แม็กกี้พยักหน้าแล้วก้มหน้าเล่นไอแพกเขียนได้ของมันโดยไม่พูดอะไรออกมา “ถามทำไม”
“อยากเสือกเฉยๆ ถามไม่ได้เหรอ ผมก็โสดเหมือนกัน”
ส่วนอันนี้ผมไม่ได้ถาม แม็กกี้พรีเซนต์เองล้วนๆ
หรือว่าจีบวะ
ถ้าเป็นผู้หญิง แม่งต้องจีบกูแน่ๆ ติดตรงที่มันเป็นผู้ชายเหมือนกัน แล้วยังมีข่าวกับสาวๆ นิดๆ หน่อยๆ ตามกระแสคนหน้าตาดีมาบ้าง เรื่องนั้นเลยตัดไป ทั้งหมดนั่นเป็นเพราะความเสือกจริง แต่ว่านะ...กูขี้เสือกยังไงก็ไม่เสือกแล้วทำท่าทางมีพิลึกพิลั่นแบบนั้นอยู่ดี
“ราเมนร้านนั้นอร่อย”
ระหว่างทาง เข็มทิศพูดขึ้นมา ผมนั่งงอเข่าบนเบาะข้างคนขับกำลังคิดเรื่องแม็กกี้เพลินๆ สะดุ้งตัวขึ้นเล็กน้อยวันนี้ยกหน้าที่ขับรถให้เจ้าของคอนโดด้วยข้ออ้างว่าง่วง พี่รูญรับไปพรีเซนต์งานตั้งแต่เช้า ทิ้งกุญแจให้เข็มทิศขับรถตามมาทั้งที่ความจริงเดินก็ถึง แต่ต่อให้เดินถึงผมก็ขี้เกียจเดินอยู่ดี
“กินไหม”
“ครัวปิดตอนสามทุ่ม”
เหลือบมองนาฬิกา สองทุ่มห้าสิบห้า วนรถจอด สามทุ่มพอดี “พูดทำแป๊ะอะไร”
“เผื่อเลิกงานไว วันหลังพามากิน”
ผมพยักหน้าหงึกหงัก มองรถเลี้ยวเข้าคอนโดโดยที่มีพิซซ่าฟรีในท้องตั้งแต่ทุ่มเศษๆ “เหม่ออะไร”
“หืม? ผมเหรอ แค่คิดว่าไม่ค่อยได้ออกจากออฟฟิศเวลานี้”
“ก็หนีกลับก่อนตลอด” จริงอย่างเขาว่า แต่ไม่รู้สึกผิด “พรุ่งนี้จะออกไปหาอะไรกินก่อนไปไหม”
“ไปไหน”
“คอนเสิร์ตไง”
“อ๋อ” ผมนึกขึ้นได้ เป็นงานเล็กๆ ประตูเปิดบ่ายโมง มีหลายวงขึ้นต่อกัน ซึ่งผมไม่ค่อยฟังอินดี้จ๋าของไทย หมายถึงฟังบ้างแต่วงที่เขาจะไปดูน่ะไม่รู้จักสักวง “ไปร้านราเมนที่คุณบอกก่อนก็ได้ โห ต้องตื่นเช้าไหมอะ อยากนอนหยำแหยะบนเตียง”
“เห็นปะ พอมาอยู่คอนโดก็ขี้เกียจกลับบ้าน”
“ผมไม่กลับบ้านเพราะจะไปคอนเสิร์ตกับคุณต่างหาก” เร้าหรือทำทวงบุญคุณทั้งที่ความจริงลืมไปแล้ว แต่ก็อย่างว่า อยู่คอนโดแล้วสบายจนขี้เกียจกลับไปให้แม่ปลุกตั้งแต่เช้าในวันหยุดอะ
“หึ” เกิดรอยยิ้มเล็กๆ บนหน้า เข็มทิศจอดรถตรงล็อกอย่างจับวาง ผมหิ้วเป้ที่ใส่แล็ปท็อปกับสัมภาระเล็กๆ น้อยๆ ขึ้นบ่า เป็นกระเป๋ารุ่นเดียวกับที่เข็มทิศใช้ แต่คนละสี รุ่นนี้โดนพี่โหน่งบังคับซื้อ มันเป็นนายหน้าหิ้วมาจากญี่ปุ่น ชาร์จเงินเยนอัตราพิเศษแล้วอ้างว่าเป็นค่าขนมหลาน ไอ้ห่า ค่าข้าวเย็นหรูหราของกูทั้งนั้น
“เด็กฝึกงานเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดี ทำไม”
“เปล่า ท่าทางสนิทกัน” ผมพยักหน้า แม็กสนิทกับผมมากที่สุดถ้าเทียบกับคนอื่น ผมยังยืนยันเรื่องกฎของแรงดึงดูดที่จะดูดคนประเภทเดียวกันเข้าหากัน ไม่ใช่แค่บังเอิญที่ผมรับเป็นพี่เลี้ยงสอนงานมันเท่านั้น “เข้ากับคนง่ายดี“
“ก็ไม่เห็นต้องทำให้ยาก” ผมไม่เข้าใจเข็มทิศ ไม่เข้าใจตั้งแต่เด็กยันโตแบบที่เขาไม่เข้าใจผมนั่นแหละ เข็มทิศเหมือนคอนโด ห้อมล้อมด้วยผู้คนแต่โดดเดี่ยว มีความเป็นปัจเจกเอกเทศสูง และแม้ว่าเติบโตมาด้วยสภาพแวดล้อมที่ไม่ต่างจากผมมากนักแต่นิสัยราวกับคนละเจ็นเนอเรชัล “คุณก็อย่าทำตัวเป็นคนแก่ดิ ออกไปเฮฮากับเพื่อนฝูงงี้ ไว้ผมพาไปเล่นบอร์ดเกม รู้จักคนใหม่ๆ เพียบ”
“เหนื่อย”
นั่นไง กูนึกว่าอยู่กับคนใกล้เกษียณ
ลิฟต์พาเราขึ้นมาถึงชั้นที่เป็นห้องพัก เข็มทิศเดินนวยนาดจนถึงประตูก่อนชะงักงันเมื่อเห็นแสงลอดออกมาจากด้านใน
“ไม่ได้ปิดไฟก่อนออกไปเหรอ”เขาถามพลางควานหากุญแจห้องในกระเป๋า
“ผมออกก่อนคุณครับคุณท่าน”
เจ้าของห้องถอนหายใจในความไม่ชอบมาพากล คราวก่อนสาวน้อยสายสตรีทบุกมาถึงห้อง คราวนี้อย่าให้เป็นแม่นะมึง ขี้เกียจฟังป้าจอยโม้เหม็นถึงลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
“แม่มาเหรอ”
“เปล่า น้อยหน่า”เจ้าของห้องตอบแบบไม่ลังเล
น่าเบื่อว่ะผมยื้อกุญแจที่เข็มทิศหาเจอก่อนมาไขเอง เปิดประตูเข้าไป ในห้องเป็นแสงส้มอ่อน ประดับด้วยเทียนอิเกียกลิ่นหอมหวาน บนโต๊ะอาหารเล็กๆ มีไวน์แช่ไว้ในถังน้ำแข็ง ห้องเรียบร้อยขึ้นเป็นกอง ถ้าไม่ได้บิดลูกบิดกับมือคงคิดว่าเข้าห้องผิด มีเมียมาดูแลมันก็ดีแบบนี้ แต่เดี๋ยวก่อน มึงต้องห้ามยินดีปรีดาเว้ย นี่เมียคนอื่น ไม่ใช่เมียเพื่อนมึงด้วยซ้ำ
“เข็ม...อ้ะ…ขอโทษค่ะ”
เด็กสาวมีทีท่าประหลาดใจเมื่อเจอผมเป็นครั้งที่สอง เข็มทิศถูกกันไว้ด้านหลังผมอีกที แต่คงมองหน้ากันและกันนิ่งเพราะสายตาคู่นั้นมองเหนือผมขึ้นไปอีกที
“น้อยไม่รู้ว่าพี่จะมากับเพื่อน”
“เหมือนกันเลย” ผมไม่ปล่อยให้ทั้งสองคนคุยกัน แทรกประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้น “ผมนึกว่าคุณคืนกุญแจให้เข็มทิศแล้ว”
“ก็คิดว่าจะคืนอยู่ค่ะ” น้อยหน้าตอบ วันนี้มาในชุดแนวสตรีทเหมือนเดิม สวมถุงเท้า แต่รองเท้าผ้าใบวางไว้เรียบร้อยในชั้นวางที่ปกติผมใช้วางรองเท้าแตะ “ขอโทษที่เข้ามาโดยไม่ได้บอก ตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์...ปกติไม่ค่อยเห็นพี่เข็มพาใครมาที่ห้อง”
แน่ล่ะสิ พี่เข็มของเจ้ามีเพื่อนที่ไหนอีหนู
เข็มทิศขยับตัว แต่ผมไวกว่าไปยืนบังซ้ำอีกรอบ “งั้นผมขอคืนได้ไหมครับ พอดีเราอยู่ด้วยกัน แล้วผมก็ไม่รู้จักคุณเป็นการส่วนตัว ไม่ค่อยสะดวกใจอะฮะ”
“อ้อ...ได้ค่ะ น้อยหน่าก็คิดอยู่ว่ามีรองเท้าไซส์อื่นวางอยู่ด้วย”เกิดท่าทีกระอักกระอ่วนของคนตรงหน้า แต่ผมนิ่งได้มากกว่าที่คิด เคยเรียนแอคติ้งครับ ถึงเป็นหน่วยกิตน้อยๆ ที่ไม่ได้ใส่ใจมากเท่าไรก็เถอะ อย่าให้พี่ดุ ขอร้อง น้องจะเสียขวัญ
“อืม น้องควรจะรู้อีกอย่างนะ นอกจากพี่ย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วเข็มยังเรียกพี่ว่าเบบี๋ด้วย เข้าใจใช่ไหม”
ไม่ได้โกหก แต่ตอนเด็กๆ เขาเรียกผมตามแม่แบบนี้จริงๆ
“เบ๊บ พอก่อน เดี๋ยวคุยเอง”
อ้าว ไอ้เหี้ย แบบนี้แปลว่าเลือกผู้หญิงใช่ปะ ผมแม่งหงุดหงิด หันกลับมองหน้าเข็มทิศด้วยหางตาแล้วเดินเบี่ยง เออ ได้ เรื่องของมึง จัดการเองเลย กูจะย้ายกลับบ้าน ไม่อยู่ด้วยแล้ว สุดท้ายก็กลายเป็นหมา
“เอางี้ใช่ปะ?”
“เบ๊บ!เดี๋ยว”เขาเรียกอีกครั้ง คว้าหัวไหล่ไว้แต่ผมสะบัด บอกแล้วว่าไม่ชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบไงวะ เข็มทิศไม่ยื้อต่อ ผมเลยเดินเข้าส่วนที่เป็นห้องนอนปิดประตูดังปัง แต่เอาหูแนบบานประตูแอบฟังอีกที ใครจะยอมแพ้ง่ายๆ วะ
“อะไรกันคะ...”
“ไม่เกี่ยวกับน้อยหรอก ขอบใจที่มาดูห้องให้ แต่ก็...พี่อยู่กับเพื่อนแล้ว ขอกุญแจห้องคืนแล้วกันนะ เจ้านั่นมันไม่สบายใจ”
“ไม่เกี่ยวยังไงคะ พี่เข็มบล็อกเบอร์น้อย บล็อกไลน์น้อย เฟซบุ๊กก็ด้วย...ยังไม่เกี่ยวกับน้อยอีกเหรอคะ”
“น้อยหน่า...เราเลือกเขาไม่ใช่เหรอ”เสียงนั้นไม่ดัง แต่ก็ไม่เบา มันยังสั่นและเต็มไปด้วยความตัดพ้อ
“น้อยคิดถึงพี่ ยังไง...เราก็เคยผ่านเรื่องอะไรมาด้วยกันตั้งเยอะ พี่เข็มอย่าทำแบบนี้ได้ไหม น้อยไม่รู้จะทำยังไงแล้ว นอนไม่หลับเลย น้อยก็อยากจะเลิกกับเขา แค่ขอเวลาอีกหน่อย”
อย่ากลับไปนะมึง ผมสาปส่งในใจ ถ้ากลับไปจริงกูจะแฉ แฉให้หมายิ่งกว่ากูไปอีก ไอ้หน้าด้าน
“ไม่ต้องหรอก น้อยเลิกกับเขาไม่ได้อยู่แล้ว”
“น้อยก็เลิกกับพี่ไม่ได้เหมือนกัน พี่เข็ม น้อยขอร้อง”
ผมไม่ได้ยินเสียงอะไร ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงถอนหายใจ ครู่ใหญ่กว่าเสียงทุ้มต่ำจะแทรกขึ้นมา
“พี่จะเอาบล็อกไลน์ออก มีอะไรก็ข้อความมาแล้วกัน แต่อย่ามาเจอกันอีกได้ไหม พี่ขอ ถือว่าคนละครึ่งทางแล้วกัน”
เกิดความเงียบต่อจากนั้นหนึ่ง ไม่มีคำตอบใดๆ หลุดออกมา ไม่มีการต่อรองมากกว่านั้น รักนี่มันยังไงวะ ทำไมคนหนึ่งคนถึงรักใครได้หลายคนพร้อมๆ กันในแบบเดียวกัน ผัวนะเว้ย ไม่ใช่แมว จะรักตัวโน้นตัวนี้คอยเลี้ยงดูให้ยุติธรรมไม่น้อยอกน้อยใจกันได้ยังไง
ผลัวะ!
จังหวะนาทีทองยิ่งกว่าโปรโมชันในห้างเกรดบีประตูห้องนอนก็ถูกดึงออกจากด้านนอก ผมล้มแผละลงบนอกล่ำๆ เหม็นเหงื่อของเข็มทิศ มองลอดรักแร้ไป ไม่มีหญิงสาวตรงหน้าประตูอีกแล้ว เมื่อเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มเจ้าของห้องก็ทำผมรู้สึกอิหลักอิเหลื่อ
“มุกเบบี๋นี่ทุเรศฉิบหาย”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำก่อนกอดผมเอาไว้ กอดเหมือนคนใกล้หมดแรงที่เหนื่อยเต็มทน ผมยังคงยืนในท่าทางประหลาด ขาย่อข้างหนึ่ง ยืดข้างหนึ่ง แต่ยอมให้ชายหนุ่มรัดรึงตัวเองคล้ายเป็นแหล่งพลังงานสุดท้าย
.
.
จนกระทั่งเสียงสะอื้นสิ้นสุดลง
.
.
งือออออ
เว้ดคนขี้ป่วยขอไปนอนก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกังงง
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 13-02-2019 22:58:07
เริ่มหัวข้อโดย: KOWPOON ที่ 13-02-2019 23:17:11
เริ่มหัวข้อโดย: Sykes ที่ 14-02-2019 00:01:09
ปล. คุณเวสหายป่วยไวๆน้าา :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 14-02-2019 00:06:03
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 14-02-2019 00:27:18
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 14-02-2019 00:29:13
ชอบน้องแม็กกี้นะคะ นางมีความแอบโยนหินถามทางด้วย มาแบบเนียน ๆ ซึ่งเป็นเนียนที่เบ๊บก็ระแคะระคาย คือไม่ใช่ว่าเนียนไปเลย แต่ยังมีฮินต์ให้เห็นอยู่ ชอบบบบ
ส่วนอีตาเข็มทิศ ตอนนี้อย่าหลงทิศนะคะ จะไปทางไหนก็ให้มุ่งตรงไปค่ะ ไม่ใช่ว่าเขากลับมาง้อแล้วจะให้เพื่อนเสียหมาแบบนี้ บอกจะไปทิศเหนือดันไพล่ไปทิศใต้ อันนี้เพื่อนจะรู้สึกแย่ แม้ว่าตอนนี้สองคนจะยังไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ความเป็นเพื่อนก็อยู่ตรงนั้นใช่หรือไม่ เพื่อนอุตส่าห์ช่วย เราเองก็ต้องเข้มแข็งนะคะ ใจแข็งด้วย ไม่ใช่เอะอะก็ไอ้นั่นแข็งอย่างเดียว แหม...ตอนนี้อ่านแล้วสงสารเข็มทิศเหมือนกัน แต่ความสัมพันธ์แบบเราสามคนก็แน่นอนว่าไม่มีทางที่ทุกคนจะสุขใจหรอกเนาะ ดังนั้นให้น้อยหน่าไปตามทางของน้อยหน่า เข็มทิศก็หมุนมาทางทิศที่ถูกต้องของตัวเองเถอะ โฮะๆๆๆ
ขอบคุณคุณเวสต์มาก ๆ นะคะสำหรับอัปเดตนี้
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 14-02-2019 01:08:56
หลายปีแล้วอ่ะเนาะ
ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยสเบ๊บปลอบเอง
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 14-02-2019 04:48:13
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 14-02-2019 07:23:48
แล้วย้อนกลับไปออ่านชื่อเรื่องอีกที หรือว่า!!! เรือแม้กเบ๊บเราจะเดินคะ
55555555 ล้อเล่นนะคะ ทีมเข็มทิศอ่ะแหละ ออร่ามันมาขนาดนี้มันก็ต้องใช่แล่วแหละ
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 14-02-2019 12:31:30
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 14-02-2019 12:55:34
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 14-02-2019 15:53:20
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 14-02-2019 21:01:54
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 14-02-2019 22:35:04
เริ่มหัวข้อโดย: Ta_ii ที่ 15-02-2019 18:34:00
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 15-02-2019 22:34:02
ผัวนะเว้ย ไม่ใช่แมว จะรักตัวโน้นตัวนี้คอยเลี้ยงดูให้ยุติธรรมไม่น้อยอกน้อยใจกันได้ยังไง
ชอบบบบบบบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เหมือนว่าจ่า ก็แอบๆหึงแม็กอยู่นะ o18
แม็ก นี่เนียนๆอ่อยเบ๊บสินะ :-[
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: aommyga40 ที่ 17-02-2019 21:04:43
เริ่มหัวข้อโดย: fsbeentaken ที่ 18-02-2019 07:56:53
นังน้อยหน้าก็เห็นแก่ตัวเกินไปจ้า
ขอบคุณที่มาอัพนะค้าคุนเว้ดดด
เริ่มหัวข้อโดย: golove2 ที่ 18-02-2019 16:57:28
แต่ก็ไม่ พอรู้ว่าเค้ามีผัวแล้ว
ปากบอกเลิก แต่พฤติกรรมไม่เลย
ผู้หญิงมาอ่อยถึงที่ ก็กินกันตลอด
อยากให้แม็กได้ผู้ชายที่เด็ดขาดกว่านี้
เปลี่ยนพระเอกทันมั้ย
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 19-02-2019 08:57:23
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 19-02-2019 14:05:16
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 20-02-2019 18:50:55
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 20-02-2019 23:18:12
CHAPTER 6
https://www.youtube.com/watch?v=7pMsxHmN-fI
แม่ง โคตรเซอร์ไพรส์
ผมขยับพลิกตัวในช่วงสายของวันหยุด อยากจะนอนแช่บนเตียงให้ฉ่ำแฉะสมใจแต่ก็สะดุ้งตื่นเพราะมีใครซุกเข้าด้านหลัง ใครที่ว่าไม่ใช่เด็กตัวน้อยๆ เรียกว่าใหญ่โตมโหฬทึกก็ว่าได้ เขาซุกจมูกลงบนบ่า กอดเอวผมไว้ ครางในลำคอคล้ายพูดอะไรในความฝันของตัวเอง
แถวบ้านเรียกอาการนี้ว่าฝันกลางวัน
ปกติแล้วเข็มทิศเป็นคนที่นอนนิ่งมาก เตียงขนาดหกฟุตสำหรับผู้ชายสองคนไม่เป็นปัญหาเลยสักนิด แถมให้ว่ามีหมอนข้างมากั้นตรงกลางไม่ให้จุ๊ดจู๋มาชี้หน้าด่ากันตอนเช้าตามธรรมชาติยังนอนได้สบายๆ ผ้าห่มคนละผืน ฝั่งใครฝั่งมัน ตื่นแล้วก็ม้วนตลบไว้สักมุมบนเตียง วิ่งเข้าห้องน้ำก่อนไปทำงานสายแล้วทักกันคำแรกบนรถ เป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่วันที่ผมย้ายเข้ามาในฐานะไม้กันหมา ที่เกือบเป็นหมาอย่างหวุดหวิด
ส่วนความเซอร์ไพรส์ที่ว่าตอนต้น มันเกิดขึ้นติดๆ กันหลังจากนังน้อยหน่าตัวดีแสลนแจ๋นมาจัดห้องจัดหับ สร้างบรรยากาศชวนเคลิ้มให้เจ้าของห้องกลับไปติดวงจรอุบาทว์แต่รอบนี้ผิดแผน ไม่มีอะไรเหมือนเดิมเพราะเพิ่มเติมคือมีผมกับมุกเบ่บี๋ที่ชีไม่เก็ต ตามด้วยเข็มทิศมากอดผม ร้องไห้ จากนั้นเราก็เปิดเน็ตฟลิกซ์ กินกับไวน์ของหญิงสาวที่เตรียมมอมคนกากอย่างเข็มทิศเต็มที่ ได้ผล เมาไม่เมาก็ดูจากสภาพตอนนี้เอาเถอะ แต่ไม่ใช่กับเธอ แม่งเมาเละเทะกันสองคนถึงขั้นเมื่อคืนเข้าห้องน้ำเจอฉี่ในโถแล้วจำไม่ได้ว่าใครเป็นเจ้าของที่ไม่ทำลายหลักฐาน
เสียงครางยังคงดังอยู่ในลำคอเมื่อแขนเป็นอิสระ หมอนข้างถูกเขี่ยลงไปอยู่ข้างเตียง ไอ้คนยังเมาค้างเพราะฟาดไวน์ของแฟนเก่าคนเดียวไปค่อนขวดพยายามคว้าผมเข้าไปกอด ครั้งนี้ผมจับข้อมือทัน สละผ้าห่มของตัวเองให้อีกฝ่ายกอดแทน
อืม...เอาจริงเขาก็ไม่ได้มีหน้าเดียว ไม่ใช่คนไม่มีความรู้สึก หรือทำอะไรเอาแต่ใจตัวเองมากขนาดที่ผมเข้าใจ เพียงแค่ไม่ได้แสดงออกมาชัดเจนนักว่ากำลังรู้สึกอะไรอยู่ ส่วนหนึ่งเพราะไม่มีคนฟัง ผมจัดเป็นจำพวกที่เมาแล้วเงียบ ง่วง จังหวะกรึ่มๆ เลยปล่อยให้เจ้าของห้องระบายความรู้สึกออกมาว่าเขาไม่เคยรู้สึกว่าแม่อยากฟังสิ่งที่เขาพูด ผมเห็นด้วย ป้าจอยแกเป็นคนพูดน้ำไหลไฟดับ ถ้าไม่มีความตั้งใจแทรกมากพอในเรื่องราวที่คุยอยู่นั้นจะไม่มีบทบาทของคู่สนทนาอยู่เลย
นี่อาจเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมกับเข็มทิศแตกต่างกันแม้ว่าเติบโตมาด้วยกันอย่างห่างๆ ก็ตาม
โทรศัพท์ที่ตั้งเวลาปลุกไว้ตั้งแต่เมื่อคืนสั่นครืด ผมพยายามควานหาแห่งที่มา เมื่อพบว่าเขาซ่อนอยู่อีกฝั่งของเข็มทิศก็ปีนไปปิด เดี๋ยวลุกไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนค่อยมาปลุกเขาอีกที ถ้าไม่ติดว่ามีคอนเสิร์ตคงปล่อยให้นอนยาวๆ ไป
“ทำอะไร”
ผมชะงัก มือที่กดปิดการทำงานของโทรศัพท์ยังค้างอยู่ฝั่งหนึ่ง กลายเป็นผมคร่อมอีกฝ่ายไว้กลายๆ แถมยังอยู่ชิดกันประหนึ่งพระเอกกับนางเอกละครตอนล้มใส่กันในละครน้ำเน่า
“จะจูบคุณมั้งครับ ปิดมือถือเนี่ย”
เข็มทิศพรูลมหายใจออกยาว ลูบหน้าตัวเองแรงๆ จนจมูกแดง “นึกว่าจะจูบจริงๆ”
“ไอ้บ้า ยังไม่สร่างเมาหรือไง”
“ตอนแรกยัง เจอคนจะขโมยจูบแล้วสร่างเลย”
ตลกแล้วไอ้จ่า
“พิรุธอีก”ผมเลิกคิ้วเชิงคำถาม เขาหดมือมาชี้หน้าผม “เขินอะไร”
ผมรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นตุบๆ อีกแล้ว ตอนแรกก็ไม่เขิน พอถูกทักแล้วเขินเลย รีบลุกหยิบผ้าเช็ดตัว ผ้าห่มของตัวเองที่ร่วงลงมาด้วยถูกโยนใส่คนนอนไม่อาบน้ำเมื่อคืน
“พูดไปเรื่อย ผมไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวไปกินราเมนร้านนั้นแล้วค่อยไปคอนเสิร์ตกัน”
เข็มทิศพยักหน้า ซุกตัวลงในผ้านวมสองผืนกลายเป็นก้อนอะไรสักอย่างบนเตียงในวันหยุด เลิกพูดแหย่เรื่องจูบๆ กอดๆ ไม่มีใครติดใจอะไร ผมฟาดเจ้าแมวขี้เซาด้วยผ้าเช็ดตัวหนักๆ เกิดเสียงฮื่อไม่พอใจ แต่ไม่นานจากนั้นก็กลับมากรนเบาๆ เหมือนเดิม
ร้านราเมนที่ว่าเป็นร้านของคนญี่ปุ่นที่ย้ายมาอยู่ในไทยเมื่อไม่กี่ปีก่อน ทำเลเหมาะสำหรับคนไม่มีรถเพราะไม่มีที่จอด โชคดีที่ติดถนนและมีรถไฟฟ้าผ่าน อยู่ใกล้แหล่งที่อยู่อาศัย เข็มทิศกึ่งลากกึ่งถีบผมจนเดินมาจากคอนโดจนถึง อ้างว่าได้ออกแรงบ้างคงสร่างเมาไม่น้อย และจริงอย่างว่า ไม่รู้เพราะหิว เพราะเหนื่อย หรือเพราะเพิ่งหลบจากแดดร้อนๆ เข้าร้านอาหารเย็นๆ ได้ ราเมนที่เจ้าตัวอวดอ้างสรรพคุณว่าอร่อยนักหนาก็โคตรอร่อยจริงๆ ขากลับหลังจากสบายพุงก็เดินแช่มช้าผ่านตะวันเดือดกลับมาเอารถได้อย่างไม่ฉุนเฉียวนัก
“มีวันนึงเลิกงานเร็ว แล้วเห็นร้านนี้เปิดเลยเข้าไปลอง”
เข็มทิศเล่าว่ามาเจอได้ยังไง ความแตกต่างของคนขับรถกับคนเดินถนนคือถ้าเดินเก่งก็จะเป็นเซียนเรื่องของกินอร่อยนอกห้าง ร้านทีเด็ดที่เด็ดจนไม่ต้องจ้างโฆษณา อาศัยปากต่อปากพากันมานั่งจนเต็มร้าน
“ถ้ามาตอนเที่ยงวันทำงานต้องต่อคิว ลุงแกทำคนเดียว ก็ช้าอย่างที่ได้นั่นแหละ แต่วันหยุดคนเข้าห้างกันเยอะ คนก็จะซาๆ หน่อย”
ผมเข้าใจว่าทำไมเขาไม่เคยชวนคนที่ทำงานมาเลย หนึ่งคือไกลกว่าศูนย์อาหารทำให้เสียเวลา สองคือคนเยอะ ต้องจองคิว ทำให้เสียเวลาอีกเช่นกัน
“ดีเนอะ ได้กินอะไรแปลกๆ”
“อืม ไว้จะพาตะลอนร้านแถวนี้ ในซอยหลังคอนโดร้านอร่อยๆ ก็เยอะ แต่ต้องเดิน”
“คือเสาร์อาทิตย์คุณเอาแต่เดินหาร้านของกินงี้เหรอ ทำแอปฯ วงในด้วยปะ” ผมแซว เจ้าตัวหัวเราะเบาๆ
“อยากทำอยู่นะ แต่พอทำแล้วเดี๋ยวก็มีเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยว คราวนี้ร้านทีเด็ดมันไม่เด็ดจริงแล้วอะ เหมือนพวกรีวิวหนังไง”
“เออ จริง โคตรเกลียด บางทีหนังดีๆ แม่งไม่มีคนเข้าเพราะเอาแต่อวยหนังนายทุน”
“ก็ต้องกินข้าวกันทั้งนั้น” มันว่าก็ถูก “อีกอย่าง บางทีคนดูหนังก็ไม่ได้ต้องการอะไรจากหนังมากกว่าผ่อนคลาย จะให้เลิกงานเครียดๆ แล้วมาวิเคราะห์หนังรางวัลทุกคนไม่ได้หรอก ความบันเทิงมันต่างกัน”
“บางทีหนังแมสเนื้อหาดีๆ ก็มีนะ แต่คนแม่งก็ไปสนใจอะไรไม่รู้”
“อืม เหมือนบางเรื่องเนื้อหาไม่ได้มีอะไรเลยนายก็ชอบเพราะตัดต่อดี แสงดี สีสวยไม่ใช่เหรอ”
ก็ใช่อีก ผมเถียงไม่ออก สุดท้ายก็นั่งอมขี้ฟัน ปรับเครื่องเล่นเพลงในรถให้จูนกับโทรศัพท์ของตัวเองไปพลาง ผมมีเพลลิสต์ส่วนตัวที่ชอบฟังวนไปวนมา โชคดีที่เป็นแนวเดียวกับเข็มทิศ เวลารถติดพอนั่งกระดิกตีนฮัมด้วยกันเบาๆ ได้แบบไม่ให้เกิดเด้ดแอร์
“นายอยากเป็นผู้กำกับเหรอ”
“แหม เรียนฟิล์มมา อยากเป็นเด็กเสิร์ฟน้ำในกองมั้งครับ”
“เอ้า ใครจะรู้ เรายังไม่อยากทำงานเกี่ยวกับสื่อเลย”
อ้อใช่ มึงมันไทป์ขอให้ได้ขัดใจแม่
“แล้วคุณอยากทำอะไรอะ”
“ตอน ม.ปลายยังไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าต้องเลือกคณะที่แม่ไม่ชอบ” คนตอบยักคิ้วข้างเดียวกวนๆ ก่อนพูดต่อ “ตอนนี้สนใจเขียนโปรแกรม ต่อไปฟังก์ชั่นแพลตฟอร์มจะบุกตลาด คนใช้มือถือกันหมด จะว่าไปสมัยนั้นก็ยังไม่มีวิชาแขนงนี้ แต่ก็ไม่รู้นะว่าอยากทำจริงๆ หรือแค่ตื่นเต้นไปกับกระแส”
“เออ ตอนเด็กๆ จะมีกี่อาชีพให้นึกถึงวะ โชคดีมากเลยที่บ้านผมชอบดูหนัง เลยรู้ว่าตัวเองอยากเป็นผู้กำกับตั้งแต่ต้น”
คนขับรถพยักหน้าเห็นด้วย ลัดเลาะไปตามถนนที่จีพีเอสพาไป “ฉันว่าจะลาออก ถ้าเก็บเงินเรียนต่อได้”
นึกถึงที่แม็กบอกว่าเข็มทิศทำท่าไม่แฮปปี้กับงานที่ทำอยู่ แม่งมีแผนจะไปต่อจริงๆ ด้วย “เสียดายความสามารถเหมือนกันนะ คือแบบ คุณรู้ตัวใช่เปล่าว่าคุณเป็นคนมีไอเดียที่โคตรเจ๋ง เอามาจากไหนอะ”
“พวกเว็บ weird news ว่างๆ ลองเปิดดูดิ โลกนี้แม่งมีแต่คนบ้า"
"เออ ผมเนี่ยปกติที่สุดแล้ว”
จงภูมิใจเถิดที่เกิดมาเจอกู แต่ผมไม่ค่อยภูมิใจเท่าไหร่ที่เห็นหน้าเข็มทิศแต่เล็กๆ ภาพจำไม่ค่อยดี ที่แน่ๆ โคตรรำคาญแม่มึงเลย
“นี่ปกติแล้วเหรอ... หึ..เราพูดไม่เก่งเหมือนเบ็บ ไม่ใช่คนตลกด้วย ออกจะน่าเบื่อๆ หน่อย”
“อ้าว รู้เหมือนกันนี่” ผมกระเซ้า มองรถซ้ายแล้วให้สัญญาณเข็มทิศเลี้ยวตามจีพีเอสว่า “นึกว่าที่ทำอยู่นี่คีฟลุคเท่ๆ”
“หมดยุคเก็กหล่อแล้ว เดี๋ยวนี้ผู้ชายเท่เอาไว้ควงอวด ผู้ชายที่ผู้หญิงอยากอยู่ด้วยนานๆ เป็นคนอารมณ์ดีมากกว่า”
ผมรู้ว่าเขาคิดถึงเรื่องน้อยหน่าอีกแล้ว ช่วยไม่ได้ เรื่องแม่งยังคาราคาซังฉิบหาย และก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินมาถึงตอนนี้ “ทำไมต้องเป็นน้อยหน่าวะ”
“น้องเป็นคนเดียวที่เข้ามาจีบผมมั้ง” เนี่ย ยิ่งฟังยิ่งไม่ชอบ แฟนเก่าผมไปทำตัวแบบนี้กับใครบ้างหรือเปล่าวะ “ตลอดเวลาที่เรียนด้วยกัน ผมก็ไม่มีใครเลยนอกจากน้อยหน่า”
“ฟังแล้วโคตรเหงา”
“อืม ก็เหงาน่ะแหละ แต่ก็ชิน”
สัญญาณเตือนจากจอในรถสี่ที่นั่งรุ่นล่าสุดร้องบอกว่าถึงที่หมายแล้ว เข็มทิศมองหาที่จอดก่อนสอดรถเข้าซองว่าง เขายังคงขับได้นุ่มนวลและใจเย็นเหมือนนิสัย คอนเสิร์ตเริ่มแล้ว แต่วงที่เขาชอบที่สุดยังไม่ขึ้น ชายหนุ่มสวมเสื้อยืดสีขาวเรียบๆ ผ้าเนื้อหนา โอเวอร์ไซส์ กางเกงวอร์มสีดำ กับรองเท้าผ้าใบและหมวกสีเดียวกัน ส่วนผมหยิบเสื้อสีเหลืองสดกับกางเกงขาสั้นทรงนักเรียนสีน้ำเงินมา ใช้ผ้าพันหัวแทนหมวกในวันที่ไม่มีแรงเซ็ตผม รองเท้าก็เป็นแตะกากๆ เพราะใส่ผ้าใบแล้วตีนเหม็นฉิบหาย
“เข้างานแล้วเดินระวังละกัน เดี๋ยวโดนเหยียบตีน”
“โห ระดับนี้แล้ว”
เสื้อของผมสกรีนชื่อวง coldplay เป็นหนึ่งในนักร้องที่มีชื่อเสียงระดับโลกซึ่งผมยอมรับว่าซื้อใจผมไปได้ทั้งหมด ผมชอบเพลง yellow แต่เพลงที่ทำให้เข็มทิศร้องไห้เมื่อคืนเป็นเพลง fix you ที่รายการเพลงตอนกลางคืนนำเสนอพอดีแน่นอน เสื้อนี่ซื้อเจเจ ตัวร้อยห้าสิบ ตอนนี้หาซื้อคงขึ้นราคาเป็นสองร้อยห้าสิบแล้ว ขึ้นทุกอย่างยกเว้นเงินเดือนกูอะ
“คุณเล่นดนตรีเป็นปะ”
“พอได้ จับคอร์ดเป็นๆ บอดๆ ไม่ค่อยชอบเล่น”
“ไว้เล่นให้ฟังบ้างดิ”
เข็มทิศหันมามองนิ่งๆ ไม่พูดอะไร นักร้องขึ้นตามตารางไปสองวงแล้ว เด็กๆ เยอะฉิบหาย ทั้งผู้หญิงผู้ชาย เราได้สายกระดาษผูกข้อมือที่เหนียวสัสๆ จนแกะไม่ออกสีเขียวสะท้อนแสงมาเป็นสัญลักษณ์ของคนผ่านเข้างานโดยไม่ต้องแสดงบัตรและบัตรประชาชนซ้ำ ไม่รู้ว่าเดี๋ยวนี้จัดงานอีเวนท์เล็กๆ แบบนี้บ่อย หรือเฟสบุ๊กจับความสนใจของเราเก่ง ถ้าลองกดเข้าร่วมกิจกรรมหนึ่งแล้วแม่งฟลัดฟีดส์มาจนถ้าจัดเวลาไม่ดีต้องออกงานทุกสัปดาห์แน่ๆ
แต่ใช้ไม่ได้กับกูครับ เพราะกูไม่มีเงิน
เข็มทิศโยกหัวไปมา เขามารอดูวง Moving and cut ชื่อแม่งก็จี๊ดแล้ว นึกว่าชื่อเพลง นั่นแหละชื่อวง ผมน่าจะเคยฟัง แค่นึกไม่ออกว่ามีเพลงอะไรที่ติดหูบ้าง เสียงกรี๊ดกระหึ่มฮอลเล็กๆ เราอยู่ห่างจากเวทีมายืนหลังสุด พิงเสาคนละฝั่ง ที่งานมีเบียร์ขายด้วยแต่ยังมึนกับไวน์เมื่อคืนเลยเบรกไว้ก่อน ยังไม่อยากโดนไล่ออกจากงานข้อหาเมาแล้วขับตั้งแต่หัวรุ่ง
‘เดี๋ยวๆ พักก่อนค่ะ จบไปแล้วสามวง มีกิจกรรมระหว่างนี้ที่พี่ๆ เขาเตรียมมาให้ระหว่างรอวงใหม่ขึ้นเตรียมเครื่องดนตรี ไหนใครเป็นแฟนนักร้องวงไปส่งกูบขส.ดู๋บ้าง”
ชื่อวงเกรียนฉิบหาย แต่เพลงเมื่อกี้แม่งแนวดี เป็นวงดนตรีแนวฮาร์ดร๊อค&บลู ช่วงปี 1970 ที่เหลืออยู่ไม่กี่วงในไทยแล้วมั้ง เพลงที่เพิ่งจบไปแม่งร้องวนๆ ม้าลายอยากขับรถจี๊บ สรุปว่าวงนี้ตั้งขึ้นเพราะไม่มีรถแล้วให้ม้าลายขับรถจี๊บไปส่งกูที่บขส.เหรอ อะไรยังไง งง
“ไหนคะ พี่มีอะไรมาแจก”พิธีกรยื่นไมค์ไปที่นักร้องที่ไม่ค่อยมีออร่าของนักร้องนัก เขาก้มลงมาเล็กน้อยแล้วตอบเสียงดังฟังชัด
“ไม่มี”
อะ ไม่เตรียมสคริปต์ ไอ้พวกบ้านี่ แต่แฟนคลับไม่ได้โมโหตึงตัง ยังหัวเราะเฮฮาไปด้วย พิธีกรสาวที่ซวยสุดๆ บนเวทีลอกแลก ถามแถวหน้าว่าอยากได้อะไร บัตรเป็นบัตรยืน พวกที่มาก่อนขยับตัวออกไปข้างนอกไมได้ตะโกนว่าอยากกินน้ำ พี่สาวคนสวยเลยจัดให้ ถือขวดน้ำเปล่าที่เตรียมไว้ให้นักร้องวงถัดไปขึ้นโชว์
“งั้นเล่นเกมกันหน่อย ยังไม่บอกว่าให้เล่นอะไร ไหนใครอยากได้น้ำฟรีบ้าง”
ลงทุนฉิบหาย ขวดละสิบบาท
แต่คนแม่งยกมือเว้ย! ผมไม่เข้าใจการตลาดนี้จริงๆ ที่สำคัญคือไอ้เข็มแม่งก็เอากับเขาด้วย “โห เพียบเลย ให้พี่อ๋องเลือกเลยดีกว่า”
นักร้องนำมองไปรอบๆ แล้วมองมาทางผม ชี้นิ้วทั้งที่ผมไม่ได้ยก หันไปมองเข็มทิศ เขายืนหัวเราะ ที่ยกมือเมื่อกี้ไม่ได้ยกเอง ชี้มาบนหัวผม
“น้องเสื้อเหลืองนั่นเลย เออ ไม่ต้องมองใคร มึงนั่นแหละ เสื้อโคลเพลย์เจเจอะ”
ไอ้สัด รู้อีกว่ากูซื้อมาจากไหน ทุกสายตามองกลับมาด้านหลัง ความผิดกูเองที่ใส่เสื้อสีสดใสมาในงาน ไอ้เหี้ย เด็กกางเกงแดงก็มี ทำไมไม่เลือกเขา
“เอ้า ปรบมือดิครับ ขอทางน้องคนนั้นด้วย” ทุกคนแหวกทางให้เสร็จสรรพ ผมหันกลับไปมองหน้าเข็มทิศที่กลั้นหัวเราะจนแทบระเบิด ไอ้เนรคุณ กูมาเป็นเพื่อนมึงนะไอ้หัวขวดเอ๊ย! สถานการณ์บังคับจริงๆ ผมแม่งต้องเดินขึ้นเวทีไปแย่งชิงขวดน้ำราคาสิบบาทกับวงที่เพิ่งฟังครั้งแรก
“รู้เปล่าว่าโคลเพลย์ไม่ได้จัดงานวันนี้” พี่นักร้องแม่งกอดคอผม ถามกวนตีน พิธีกรส่งไมค์ให้ ผมซอยเท้าอยู่กับที่ด้วยความตื่นเต้นนิดหน่อย ในใจคิดว่าโดนแล้วกู โดนแล้ว
“ไอ้สัด!” ผมตะโกนออกไมค์ ชี้หน้าคนจงใจแกล้ง เสียงหัวเราะดังครืนเพราะท่าทางประหลาดนี่แน่ๆ แต่ให้อภัยผมเถอะผมเป็นพวกสคริปต์เป๊ะ มาแบบนี้ก็เหวอสิครับ
“อ้าว เหมือนมีคนโดนแกล้ง วันนี้มากับใครครับน้อง”
“เพื่อนครับ” ผมรับไมค์ ยืนมือสั่น ต่อให้พูดเก่งแค่ไหนก็ต้องเตรียมตัวเตรียมใจบ้างสิวะ เจองี้วงห่าอะไรก็ไม่รู้ ตายแน่กู
“เพื่อนสนิทเหรอ”
“...ครับ”
พิธีกรมองไปทางเข็มทิศ เขายกมือขึ้นกากบาทปฏิเสธ “อ้าว น้องรู้เปล่า เพื่อนสนิทต้องสนิทกันสองคนนะ คิดว่าสนิทคนเดียวไม่เรียกเพื่อนสนิท อะแล้ววันนี้กะมาฟังวงอะไร”
“ไม่ได้ตั้งใจมาครับ ได้บัตรฟรี”
“ไอ้น้อง ตอบอ้อมๆ ก็ได้” พี่แกแซวต่อ เกิดเสียงฮาครืนทั่วฮอลเล็กๆ ก่อนพูดรอเครื่องดนตรีเซ็ตด้านหลัง “คุณเคยเข้าไปนอนในถังน้ำแข็งรึเปล่า”
“ห้ะ?”
“เคยเข้าไปนอนในถังน้ำแข็งรึเปล่า!” เสียงแม่งดังขึ้นอีก ผมส่ายหน้ารัว คนข้างล่างก็กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ พอนักร้องน้ำยื่นไมค์ชี้ลงไปที่แฟนคลับ แม่งต่อบทได้เฉยเลยไว้ย “ลงไป มันเย็นยะเยือก มันหนาว มันเป็นอุณหภูมิที่ติดลบ มันไม่ใช่อุณหภูมิที่เราใช้ชีวิตกันอยู่”
ไอ้เหี้ยยย เอากูออกไปจากโลกใบนี้ที!
ประมาณสามนาทีที่ผมยืนเป็นไอ้งั่งเสื้อโคลเพลย์กํอปเกรดต่ำที่สุดบนเวทีไอ้พี่นักร้องก็ยอมปล่อยผมลงมาพร้อมน้ำเปล่าที่อุณหภูมิห้อง ผมรีบก้าวฉับ ได้มาถึงกลางเวที พี่นักร้องก็เรียกใหม่
“เดี๋ยวก่อน!”
ไหว้ล่ะ กูมีพระ!
“เพราะว่าเราเป็นวงร๊อคฐานะร่ำรวย น้องจะไม่ได้ลงไปพร้อมน้ำเปล่าขวดละสิบบาทแน่ๆ”
กูไม่เอาอะไรทั้งนั้น!
พี่นักร้องเดินลงมา ควักกระเป๋าสตางค์แล้วหยิบแบงค์ร้อยสองใบยัดใส่มือผม เหี้ยอะไรวะเนี่ย “เอาเป็นค่ารถไปบขส.นะน้อง”
การแสดงสิ้นสุดด้วยเสียงหัวเราะลั่น ไอ้พี่นักร้องขึ้นไปคุยกับพิธีกร ไม่ได้สนใจผมอีก เมื่อกลับมาที่เดิม พบว่าไอ้เหี้ยเข็มทิศลงไปนั่งหัวเราะท้องขดท้องแข็งที่พื้นแล้ว
“ไอ้ควาย!”
“ได้มาตั้งสองร้อย เอาน้ำมากินหน่อย”
ไม่ได้มีท่าทางสลดสำนึกอะไรทั้งสิ้น เขายังหัวเราะไป หยุดเป็นครั้งคราวเมื่อกลินน้ำลงคอ ขอให้สำลักน้ำ คนเลว!
เขาเหลือน้ำให้ผมครึ่งขวด ยังสนุกไม่เลิก วงที่เขารอขึ้นต่อ แต่เข็มทิศไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนแรกๆ เขามองหน้าผม ใช้นิ้วเกลี่ยมุมปากที่มีคราบน้ำเปล่าเปียกบนหน้าตัวเองเบาๆ
“น่ารักดี”
“เหรออออออออออ” ผมถามเสียงยาว คู่สนทนาอมยิ้มอย่างมีความสุข เหอะ เมื่อคืนใครวะร้องห่มร้องไห้เหมือนโดนขลิบตอนอายุยี่สิบ อยากจะขำ ผมยกน้ำฟรีขึ้นดื่ม มองคนขี้แกล้งด้วยหางตา แต่ถึงมองยังไงก็คิดไม่ทันว่าไอ้จ่าไม่ใช่จ่าเฉยอย่างที่ใครปรามาส เขาตบก้นกระบอก น้ำพุ่งทะลุจมูกให้ผมสำลักโขลกแล้วหัวเราะต่อ ได้มึง! จะลองดีใช่ไหม ผมอมน้ำที่เหลือพ่นใส่ และโดนรวบคอหนีบใส่รักแร้ทันที
"เล่นน้ำลาย สกปรก"
"ใครเริ่มวะ ปล่อย! โอ๊ย คอกูจะหักแล้ว"
"มันเปื้อนคนอื่น เกรงใจเขาบ้าง หยุดยัง ถ้าหยุดเล่นแล้วจะปล่อย"
"โกงฉิบ..."
"ไม่สน จะหยุดยังล่ะ"
"เออๆๆ ปล่อยได้แล้ว เหม็นจั๊กแร้"
จริงอย่างที่ว่าผู้ชายนึกจะสนิทกัน ก็สนิทกันได้ง่าย หรือจะเหม็นขี้หน้า ก็เหม็นได้ง่ายและไม่มีเหตุผล รวมทั้งไม่ต้องการเหตุผลใดมาซัพพอร์ตทั้งนั้น เมื่อวานยังขู่ให้ผมเป็นไม้กันหมาด้วยไซส์ถุงยาง วันนี้เอารักแร้เหนียวเหงื่อหนีบคอกันก็ได้ เมื่อคืนกอดผมจนน่าสงสาร ดูสิ่งที่วันนี้มันทำสิ พวกเลี้ยงไม่เชื่อง! แต่ยอมรับก็ได้วะว่ารอยยิ้มของเขาเป็นสิ่งที่น่ามองกว่าแก้มเปื้อนน้ำตาเป็นไหนๆ
นักร้องวงที่เข็มทิศชอบขึ้นร้อง ผมเคยฟังหมดทุกเพลง สรุปได้ว่าต่อให้จำชื่อไม่ได้ หรือแยกเพลงไทยเพลงเทศ เพลงแมสเพลงอินดี้ ผมกับเขาก็เสพสื่อเดียวกัน ซึ่งค่อนข้างยากฉิบหายกับการที่ชีวิตหนึ่งเราจะได้เจอคนที่ชอบอะไรคล้ายกันและอยู่ใกล้กันขนาดนี้
ผมเริ่มมองอนาคตของตัวเองกับเข็มทิศในสเต็ปถัดไป เราอาจไปคอนเสิร์ตด้วยกัน ดูหนังเรื่องเดียวกัน ไปอาร์ตแกลลอรี่แล้วอินกับภาพหรือเทคนิกที่ต่างกัน แต่ไม่เป็นตัวน่าเบื่อสำหรับอีกคน ข้อดีคือไม่เหงา ข้อเสียคือผมว่าถ้าชีวิตเรามีเพื่อนแบบนี้สักคนเมียก็ไม่ต้องมีแล้วปะวะ เสี้ยนเราก็มีทินเดอร์ มีเทพเจ้าโพไซดอนให้จ่ายเงินหลักพันนิดๆ กับบริการดีเยี่ยม นอนเฉยๆ ให้พนักงานเสิร์ฟรสสุข ไม่ต้องคอยเทียวไล้เทียวขื่อ สุดท้ายบอกเข้ากันไม่ได้ น่าเบื่อ ผมมันคนไม่มีเวลา หรือมึงฟังเพลงห่าอะไรของมึง
ผมอะ จริงจังกับความรักมากกว่าเรื่องเย แต่ถ้ามีรักแล้วต้องเปลี่ยนตัวเองไปทุกอย่างก็เริ่มไม่มั่นใจว่าตัวเองเหมาะกับมันหรือเปล่า ผมหาคนฟังเพลงแบบเดียวกับผมไม่ได้ คนที่ออกจากโรงแล้วผมพูดถึงเทคนิกตัดต่อหรือการใช้แสงสี ไม่ใช่มาสาดอารมณ์ใส่ว่าทำไมตัวนั้นไม่ทำแบบนั้นแบบนี้ ทำไมเสียทุกอย่างถ้าปัญหามันไม่เกิดหนังเรื่องนี้มันจะทำอะไรให้แก้ปัญหาล่ะฟระ ในฐานะคนทำหนังก็หงุดหงิดทุกทีที่แฟนเก่าๆ เลือกดูหนังรักปัญญาอ่อนแล้วออกมาถามว่าทำไมมันปัญญาอ่อนแบบนี้ แต่ทีมพ่อบ้านใจกล้า ได้แต่ข่มอารมณ์ไว้ คอยจ๊ะจ๋าตอหลดตอแหลให้คุณเธอพอใจไปวันๆ
แล้ววันนึงเธอก็จะไปพอใจกับคนอื่นแทน
รักแท้นี่มันสิ้นหวังฉิบหาย
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 20-02-2019 23:19:08
“เป็นไง”
คนข้างๆ ถามเมื่อคอนเสิร์ตจบ คราวนี้ผมเป็นคนขับ เขาอ้างว่าเพราะขามานำทางแล้ว อยู่ๆ ก็ลืมทางกลับที่ซุกหัวนอนเฉย หลังงานเลิกรถไม่ติดแล้ว เขาพาผมกินก๋วยเตี๋ยวง่ายๆ แถวที่จัดคอนเสิร์ตจนอิ่ม แต่ที่สาหัสกว่าค่าก๋วยเตี๋ยวกับบัตรคอนฯ รวมกันคือค่าซีดีเพลงที่เปิดอยู่ ผมฮัมตามในท่อนฮุก เป็นงานรวมเพลงของศิลปินวันนี้ที่รีมิกซ์ขึ้นใหม่แบบลิมิเต็ดอิดิชั่น ไอ้สัดเข็มไม่เปย์ เขาสั่งให้ผมซื้อแล้วมาฟังด้วยกันบนรถแทน
“ดี ไม่ค่อยได้มาแบบนี้ ปกติไปงานใหญ่ๆ”
“อือ งานนี้มันเล็กๆ เฉพาะกลุ่มจริงๆ ค่ายใหญ่บางค่ายก็มาส่องหาเด็กตามงานนี่แหละ”
“ยูทูปแชนแนลก็มีแล้วปะครับ”
“ได้ฟังร้องสดมันก็ดีกว่าปะล่ะ” เข็มทิศว่า ซึ่งขัดไม่ได้จริง ผมเออออไปกับเขาทุกอย่าง “ถ้าคราวหน้ามีงานแบบนี้อีกอยากมาไหม”
“มาดิๆ”
“อืม ไว้มาด้วยกัน เดี๋ยวชวน”
เยกเข้ เชื่อไหมประโยคเบสิคเมื่อกี้ทำหัวใจผมเต้นตุบๆ ตุบๆ เร่งปรับแอร์ขึ้นให้ลมตีหน้า จู่ๆ ก็รู้สึกร้อนขึ้นมาเฉยๆ ผมเหลือบมองคนพูด เขาโยกหัวมองออกไปนอกกระจก แสงไฟตามถนนเป็นสีส้มกระจายมาจากหลอดไฟเป็นจุด เมื่อเรียงกันบนถนนยาวเป็นเส้นประคล้ายไฟประดับในงานเทศกาล แวบเดียวก็มองตรงกลับมาบนถนนสายหลัก พร้อมกับโทรศัพท์ของคนข้างๆ ดังขึ้น
เข็มทิศที่อมยิ้มตั้งแต่ออกจากงานเริ่มมีสายตาเหมือนเก่า มันว่างเปล่าจนผมนึกถึงเข็มทิศคนที่มีกำแพงของตัวเองเป็นหินจากดาวอังคารที่ไม่มีวัสดุไหนทำลายได้ยกเว้นหาประตูสักบานแล้วเคาะโดยมีข้อแลกเปลี่ยนว่าถ้าเปิดให้เข้า เขาจะได้รับของขวัญคืออะไร
“ป้าจอยเหรอ”
“เปล่า”
เขาหงายโทรศัพท์ให้ดู แม่ผลไม้ร้อยเม็ดนั่นเอง ผมเริ่มฉุนแล้วเหมือนกัน ทำไมกูเดาว่าแม่แล้วต้องเป็นอีนี่ตลอดเลย “รับดิ”
“ไม่อะ โทรมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวก็วาง”
“ถ้าไม่อยู่กับผม คุณจะรับใช่ปะ”
ดวงตาคู่นั้นแสดงนัยยะออกมาถึงความลังเล ผมเปิดไฟเลี้ยว จอดรถข้างทาง
“ทำให้เด็ดขาดไปดิ ก็ลังเล ใจอ่อนแบบนี้ไงถึงได้กลายมาอยู่ในสถานะนี้มาตลอด คุณควรได้รับความรักที่ดีกว่านี้นะเว้ย นี่มันไม่ใช่รัก มันเห็นแก่ตัว”
“ก็พยายามอยู่”
“พยายามก็รับ เปิดลำโพง แล้วเงียบ”
ผมรำคาญ อยากพูดว่ารำคาญสักสิบแปดล้านรอบแต่นับถึงสิบห้าก็ลืมแล้วว่าทำอะไรอยู่ ตัดปัญหาให้เด็ดขาดง่ายกว่านั้นเยอะ เข็มทิศมองหน้าชั่งใจ สุดท้ายก็ทำตาม เขาวางโทรศัพท์แล้วเงียบ ผมหยิบมาให้พอได้ยินเสียงพูดของตัวเองลอดเข้าไปในสายแบบไม่จงใจนัก หรี่เสียงเพลงให้เบาลงสร้างบรรยากาศ
“พี่เข็ม น้อยโทรหา...”
“อื้อ!!!เข็ม...รับโทร...อื้อ....โทรศัพท์......”
ขยับตัวบนรถ จอโทรศัพท์เข้ากับสปริงเบาะให้เกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าด จงใจหายใจหืดหาดใส่ลำโพงเป็นจังหวะ บีบเสียงเบาหวิว ส้่นพร่า
“อื้อ...จะเสร็จแล้ว...อื้อ....แตกเลย...อื้ออ...แตกในตัวเค้าเลย...”
ปลายสายตัดไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ รัวข้อความด่าสารพัดส่วนใหญ่เป็นคำว่าไอ้ทุเรศเด้งขึ้นหน้าจอจนไม่เห็นแบ็คกราวน์โทรศัพท์ เจ้าของเครื่องตาเหลือก หน้าถอดสี คงคิดไม่ถึงวิธีนี้ ผมว่าคนอื่นก็คงคิดไม่ได้ แต่นี่ก็อปปี้ไรเตอร์มือขวาของพี่รูญนะครับ
“ทำอะไรของนายวะ...”
“ทำเสียงเยกันไง ผู้หญิงที่ไหนจะอยากเป็นชู้กับเกย์” ผมหมายถึงผู้หญิงประเภทที่ชอบผู้ชายที่หน้าตา ลักษณะภายนอก แบบควงไว้อวดชาวบ้านคนหนึ่ง เก็บไว้เป็นคู่ชีวิตอีกคนหนึ่ง “ทำไม คุณมีปัญหาอะไร โทรไปง้อก็ได้นะว่าเพื่อนแกล้ง”
ผมคืนโทรศัพท์ให้เขา เร่งเสียงเพลงอีกครั้ง สตาร์ทรถก่อนเคลื่อนตัวออก ที่เหลือก็แล้วแต่เขา แล้วแต่จริงๆ ถ้าโทรไปง้อกูเก็บของกลับบ้านคืนนี้แน่ ไม่รอให้ใครมาฉีกอกหรอก
เข็มทิศกดอ่านข้อความทั้งหมด สีหน้าเรียบเฉย ผมไม่เห็นเนื้อหา พักใหญ่กว่าจะพิมพ์ตอบอะไรสักอย่างแล้วพูดออกมา
“เราพิมพ์บอกไปว่าขอโทษ แต่พยายามบอกเป็นนัยหลายครั้งแล้วว่าตอนนี้คบกับคนที่อยู่ด้วยกัน”
อันนี้ก็เหนือความคาดหมายไปหน่อย แต่น่าพอใจ เลิกให้กูเห็นสักทีเถอะเรื่องนี้ หงุดหงิดฉิบหาย
เพลงป๊อบวงโปรดของเขาเล่นถึงท่อนฮุกพอดี เขาถามผมเบาๆ แต่ได้ยินชัด
“ถามหน่อย เวลาเอากับคนอื่นครางแบบนี้จริงดิ”
ชายหนุ่มหัวเราะ จากในลำคอค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ ผมร้อนที่หูอีกแล้ว แต่ก็หัวเราะตามจนได้
“บ้าปะ เป็นผู้ชายต้องขรึมๆ สิวะ”
“เสียงแม่งโคตรได้จังหวะกับตอนโยกเบาะ”
“ผมเซียนนะครับ ทำเป็นเล่นไป”
ข่มพอเป็นพิธีก่อนร้องแหกปากกับท่อนที่ไม่ได้มันเหี้ยอะไรเลยด้วยกัน
“...หรือเพียงที่ผ่านมา ฉันเองที่ผิดไป ที่รักเธอจนหมดหัวใจอย่างง่ายดาย”
“มึงร้องโคตรเพี้ยน”
“มึงเสียงดีตายล่ะ” ผมสวนกลับทันที เข็มทิศหายใจแรง ก่อนเกิดเสียง ปึง!!!
หมัดหนักๆ ฟาดลงบนคอนโซลหน้ารถก่อนคนต่อยรถจะฟุบลง ไม่ใช่เพราะโกรธที่ผมว่าเขาเสียงไม่ดีหรอก แต่กำลังข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ต่างหาก ผมเหมือนกัน ดีนะที่รถกูแข็งแรง ถ้ามึงต่อยแล้วพลาสติกลูกชายกูแตกเนี่ยกูจะบอกผัวอีน้อยหน่าให้มายิงมึง ไอ้เวร
“จอดรถแป๊บดิ”
อีกสี่ร้อยเมตรจะถึงคอนโดอยู่แล้ว แต่ผมยอมทำตามโดยไม่ถาม ตีไฟระวังเอาไว้ ระวังตำรวจล็อกล้อ ไม่ใช่ระวังคันหลังมาเสย ผมรู้สึกว่าตัวเองต้องพูดอะไรสักอย่าง และก็เลือกพูดในสิ่งที่จริงที่สุดของชีวิต
"เข็มทิศ...เป็นมะเร็งก็ต้องผ่า ผมรู้นะว่ามันเจ็บ แต่ว่า..."
“............”
วินาทีที่ยังพูดไม่จบนั้นเป็นช่วงเวลาที่ถูกคว้าคอเข้าหา เข็มทิศจูบผมรุนแรง หนักหน่วง จูบแบบคนต้องการปลดปล่อยพันธนาการทั้งหมดของตัวเองออกมา ผมนิ่งเพราะทำอะไรไม่ถูกครู่หนึ่งก่อนกัดปากเขาแล้วจูบกลับไปอย่างอ่อนโยน
กลิ่นลมหายใจเราปนกัน ไอระอุทำให้แก้มร้อนผ่าวเสียงของน้ำลายและจังหวะกลีบปากยามบดเบียดและถอนออกดังในรถสี่ประตู จูบทั้งที่ไม่รู้ว่าจูบทำไม จูบทั้งๆ ที่ไรหนวดมันขูดครากจนผมแสบริมฝีปากไปหมด
“โทษว่ะ...แค่รู้สึกอยากจูบ”
“อือ”
ผมตอบเมื่อผละตัวออกมา ผมก็อยากจูบเขาเหมือนกัน และก็ไม่รู้ว่าทำไม
“กลับได้ยัง ง่วงแล้ว”
ไม่มีการสื่อสารใดต่อจากนั้น เราต่างเงียบและจมในภวังค์ของตัวเอง ภวังค์ที่ทั้งเต็มตื้นและว่างเปล่าคละคลุ้งสับสนปะปนกันไป ผมไม่ปลอบเขาต่อ และดูคล้ายเข็มทิศได้รับรางวัลที่ดีมากพอสำหรับการหั่นเฉือนชิ้นส่วนมะเร็งของความรู้สึกไปแล้ว
"ขอบใจ ทุกอย่างเลย"
เจ้าของห้องพูดทิ้งไว้เมื่อถึงที่หมาย เข็มทิศลงจากรถ เดินจ้ำไปในสวนหย่อมของคอนโด ผมไม่ตามไป แต่คิดว่าคงเป็นอีกคืนที่หนักสำหรับเขา
อาจเป็นเพราะเราต่างรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณ..
พรุ่งนี้จะดีขึ้นเอง
.
.
#westonwednesday มาแว้วววว
เริ่มมีความคืบหน้าแล้วค่ะ ความสัมพันธ์ของเพื่อนชายนี่มันกรุ๊งกริ๊ง งุ้งงิ้งดีเหมือนกันเนาะ
เรื่องนี้อีเบ๊บตัวแสบจะเป็นผู้ชายสายปากจัดๆ เชื่อว่าในชีวิตต้องเคยเจอคนแบบนี้กันแน่ๆ เป็นกำลังใจให้จ่าอีกคืน ได้รางวัลไปแล้วห้ามชิ่งนะเออ
เริ่มมีคนอ่าน คนคอมเมนต์มากขึ้นก็ยิ่งเขียนสนุกขึ้นไปเรื่อยๆ เลย ดีใจจัง
อันนี้เอาเพลงมาฝาก เนื้อหาที่หยิบเอานักร้องมาเป็นเรื่องสมมติ แต่วงนี้มีจริงนะ
ส่วนคนแนะนำให้เรารู้จักคือ -JittiRain- ค่ะ นังฟังมาจากร้านเหล้า น้องมีภารกิจที่ร้านเหล้าค่ะ น้องกำลังบวมเป็นถังเบียร์เลยได้ยินเพลงนี้มา
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 21-02-2019 00:40:16
แต่moving and cut ดีจริง เทสเดียวกับจ่าเลย งุ้ยยยยย
พนมันจะไม่ใช่แค่เพื่อนแล้วววว ที่จ่าเล่าว่าไม่เคยมีใครเข้าหา ตอนเรียนก็มีแต่นังน้อย พอทำงานก้เจอเบ๊บ ถูกใจเขาล่ะ ไม่รอดแน่
เริ่มหัวข้อโดย: Rateesiri ที่ 21-02-2019 00:46:20
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 21-02-2019 00:58:27
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 21-02-2019 01:16:39
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 21-02-2019 04:27:22
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 21-02-2019 05:40:04
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 21-02-2019 07:15:45
เริ่มหัวข้อโดย: golove2 ที่ 21-02-2019 09:36:50
:laugh: :laugh:
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 21-02-2019 10:43:49
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 21-02-2019 14:16:29
แง้ เบ๊บนี่น่ารักชะมัดยาหกก
เริ่มหัวข้อโดย: Sykes ที่ 21-02-2019 18:00:17
หน่วงใจกับความรักของพี่เข็มมากเลย ฮือออ :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 21-02-2019 18:09:03
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 21-02-2019 20:23:08
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 21-02-2019 22:31:20
เห็นด้วยกับเบ๊บนะคะที่ว่าหากจะตัดอะไรก็ต้องเอาออกไปให้หมด แต่เข็มทิศเองก็คงต้องการเวลาสำหรับการรักษาใจและทำใจว่าจะต้องลืมเขาให้ได้ ถ้าเป็นชีวิตจริงก็คงนานนะคะกว่าจะลืม พ่อคุณก็รักเขามากด้วยนี่ แต่ถ้ามีเบ๊บอยู่คิดว่าเข็มทิศก็จะต้องผ่านไปได้แน่ ๆ เพราะสังเกตแล้วเข็มทิศจะค่อนข้างสบายใจเวลาอยู่กับนังเบ๊บ
ขอบคุณคุณเวสต์มาก ๆ เลยนะคะสำหรับอัปเดตนี้ เขาทั้งสองใกล้กายแล้ว รอดูว่าจะใกล้ใจเมื่อไร
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 22-02-2019 01:25:57
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 22-02-2019 05:10:46
เริ่มหัวข้อโดย: aommyga40 ที่ 23-02-2019 20:19:37
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 24-02-2019 19:42:34
เป็นไม้กันหมาที่มีอารมณ์ร่วมมากจริงเลย
แต่ก็นะ เบ๊บคือคนที่รักจริงมากกว่าหวังแค่กินไง
สงสารเข็มทิศนะ โลกนี้ขาดคนเข้าใจ ไร้คนฟัง
พอเจอถึงรู้ว่าผิด แต่ก็ยังทำ เพราะไม่มีใครแล้ว
เจอเบ๊บเข้าไป ถึงกับต้องยอมจอดบ้างเลยค่ะ
อารมณ์คงรุนแรงสุดแล้ว เหมือนได้ระบายกับคนที่ไว้ใจ
รอเข็มทิศคิดได้ และใจเย็นขึ้นนะ เบ๊บยังอยู่
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 27-02-2019 18:54:30
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 27-02-2019 21:02:24
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 27-02-2019 23:45:27
Dim
ออกกองเป็นเรื่องบรรลัยที่สนุกสนานอย่างหนึ่งในชีวิต
หรือไม่ก็เป็นความมาโซคิสต์ของตัวเองล้วนๆ ที่ชอบบรรยากาศวุ่นวายแบบห่าลง อะดรีนาลีนหลั่ง เลือดสูบฉีด จากหัวใจลงเท้า จากเท้าขึ้นหัว และคนที่หัวร้อนที่สุดในตอนนี้กำลังกำม้วนกระดาษนั่งเคาะลงบนเข่าถี่ๆ สลับกับปลายเท้าที่ตบพื้นหญ้าซึ่งชื้นด้วยฝนที่ตกลงมาเมื่อวานทั้งวัน ว่าวกันแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
ใช่ครับ วันออกกองตามแพลนคือเมื่อวาน แล้วจู่ๆ ฝนหลงฤดูแม่งมาจากไหนไม่รู้ กองเลยต้องเลื่อนมาเป็นวันนี้ แต่ปัญหาไม่ใช่อยู่แค่ตรงนั้น มาถึงสวนสาธารณะที่นัดหมาย สปริงเกอร์เสือกเปิดทั้งที่จ่ายค่าสถานที่ไว้แล้วว่าจะเข้ามาวันนี้ช่วยงดการรดน้ำหญ้าสักวันเถอะพี่ หญ้าไม่ทันตายหรอกนี่ต้องวุ่นวายต้องไปคุยกับฝ่ายสถานที่ของสวนรายการจากนั้นคือคู่จิ้นที่จะต้องเล่นเป็นตัวนำของแอดฯ นี้ เสือกติดต่อไม่ได้ตั้งแต่เช้าจนเลยเวลานัดหมายมาแล้วครึ่งชั่วโมง
อย่างที่พี่รูญว่า แอดเวอไทส์นี้ไม่ได้กำไรเยอะนัก แต่จะเก็บเป็นพอร์ตของเฮาส์เลยต้องกระเบียดกระเสียนทำกันด้วยการปรับนักแสดง เปลี่ยนสถานที่บ้าง เนี่ย ค่าข้าวกลางวันทีมงานจากกะเพราไก่ไข่ดาวยังเหลือแค่ข้าวกะเพราไก่เลย ระยะเวลาที่ยืดออกไปนอกจากทำให้ตารางงานอื่นเพี้ยนแล้ว ค่าใช้จ่ายอื่นๆ ก็เพิ่มขึ้นด้วย พี่รูญเหงื่อออก แต่ไม่เท่าทีมงานที่เหงื่อตก โดยเฉพาะพี่ก้อยที่เป็นฝ่ายประสานงาน เมื่อเช้าก็ใช้พี่ช่างไฟเอากางเกงในชายทรงคลาสสิคแขวนขาตั้งไฟ เชิดสูง ไม่ให้ถูกรบกวนกันฝนตกไปแล้วตามประเพณีของมนุษย์กอง 4.0 ตามด้วยธูป 16 ดอก ไหว้มูเหว้ พระมิอุมา อย่าว่างมงายเลยครับ มีทุกประเทศ อย่างอินโดนีเซียก็มีเรนแมนเป็นอาชีพจริงจังไว้นั่งกันฝนตก อะไรก็ได้ที่ไม่ให้เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น สุดท้ายตายห่าที่นักแสดงไม่มา เกินกำลังสิ่งศักดิ์สิทธิ์แล้วมั้งครับ
“รอไม่ได้แล้ว เช่าไว้ถึงบ่ายสาม”
“เอาไงอะพี่”
“เด็กสมัยนี้แม่ง...” พี่รูญเก็บคำที่เหลือไว้ในคอ แต่มองตาแล้วหำหดกันเป็นแถบ ผมเปิดพัดลมมือถือเผื่อพี่รูญ ไอ้เข็มไปคุยกับพี่โหน่งหลังกล้อง แม็กกี้ออกมาด้วย มันนั่งกินไอติมไผ่ทองที่เพิ่งวิ่งผ่านไปเมื่อครู่คนเดียว
“เอาคนในกองได้ไหม ไอ้แม็กมันก็ใช้ได้อยู่นะ”
พี่ก้อยเสนอ ผมเห็นด้วย แม็กกี้เคยเล่นโฆษณาบ้าง หน้าตามันก็เป็นแบบพิมพ์นิยมฉิบหาย “ผมว่ามันได้นะพี่”
พี่รูญถอนหายใจเมื่อผมสนับสนุน แต่ปัญหาคือตามที่เสนอสตอรี่บอร์ดไปคือผู้ชายสองคนพี่ก้อยมองมาที่ผม “โน ผมกับไอ้แม็กไม่มีใครมีคาแร็กเตอร์นิ่งเลยพี่”
อีกอย่าง ผมก็ไปเสนองานกับพี่ไงล่ะ จำได้เปล่า
“ไปเรียกเข็มทิศมา”
เข็มทิศผู้ไม่เคยแม้แต่เล่นหนังสั้นให้เพื่อนที่คณะอะนะ
“มองหน้ากูทำไม หรือมึงจะเล่นแทนผัว ไอ้เบ๊บ”
“เปล่าครับๆ” ถึงผมจะหล่อและมีความสามารถมากกว่า ผมก็คิดว่าคาแร็กเตอร์ที่วางไว้เหมาะกับเขามากกว่า “เดี๋ยวผมรีบเลยครับท่าน”
ก่อนพี่รูญจะโมโหกว่านี้ พี่ก้อยทำท่าปาดคอ ผมรีบวิ่งตีนขวิดไปหาไอ้แม็กก่อนเกริ่นกับเข็มทิศว่าพี่รูญเรียก นั่นเป็นการมองตาครั้งแรกระหว่างผมกับเขาหลังจากเกิดเหตุการณ์ห่าเหวเมื่อคืนเข็มทิศตอบในลำคอเหมือนปกติ เดินเฉียดไหล่ไป ผมได้กลิ่นอาฟเตอร์เชฟของเขาทั้งที่เมื่อก่อนก็ไม่ได้กลิ่นชัดขนาดนี้ เหมือนกับว่าการมีอยู่ของเขาที่นี่ชัดเจนขึ้นกว่าภาพตลอดชีวิตที่ผ่านมาอย่างรวดเร็ว
แม่งเอ๊ย ถ้ามีกล้อง ซีนนี้ต้องเป็นลองช็อต แบบที่ผมหน้าของผมปลิวไปกับแรงลมเมื่อเกิดการเคลื่อนที่ของอีกฝ่าย กะพริบตาช้าๆ ทุกสรรพสิ่งเงียบงัน ได้ยินแต่เสียงหัวใจของตัวเอง
“โดนเข้าแล้วดิ”
ตากล้องว่า ปาดเหงื่อที่ผุดบนไรผมไปด้วย บทแดดจะดีก็ดีฉิบหาย ดีแบบเหมือนโลกนี้ไม่เคยมีฝนตกมาก่อน
“กูว่าแล้วไอ้เข็มทิศต้องโดนใช้เล่นแทนซักวัน แต่คิดว่าจะได้เป็นแค่เอ็กซ์ตร้าตอนคนไม่พอ เฮ้ยๆ นี่มันบทตัวพระเอกเลยนี่หว่า”
“เออ ผมไม่เข้าใจว่ะ ฮอกวอร์ตแม่งแบรนด์ก็ดัง ทำไมไม่จ้างดาราที่ได้คุณภาพหน่อยวะ”
“เดี๋ยวนี้เขาเน้นเรียลไง” พี่โหน่งว่า เรียลเชี่ยไร โฆษณาก็รู้อยู่แล้วปะว่าต้องการขายของ หลอกขายของอะ “เอาดารามาขายก็ตรงไปตรงมาเกิน มึงต้องขายของให้เหมือนไม่ขาย เหมือนผู้หญิงแต่งหน้าเหมือนไม่แต่งหน้า”
“ไม่เก็ตครับ”
“กูจะฟ้องพี่รูญ”
“ผมก็จะฟ้องพี่รูญเหมือนกัน” ไอ้พี่โหน่งทำหน้าเหมือนจะต่อยผม ต้องรีบพูดก่อนโดนเหนี่ยวเข้าจริงๆ “ก็พี่พูดไม่รู้เรื่อง”
พี่โหน่งรูดแขนเสื้อขึ้นเหนือบ่าอย่างหาเรื่อง แต่ยังไม่ทันได้ขยับตัวเสียงจากด้านหลังก็ดังขึ้น
“ไม่เลือกงานไม่ยากจนโว้ยๆ”
พี่รูญตะโกนเรียกขวัญก่อนตบบ่านักแสดงจำเป็นเบาๆ เข็มทิศลูบหน้าตัวเอง มองไปที่น้องฝึกงานร่วมชะตากรรม แหม งานออกกองคืองานแก้สถานการณ์เฉพาะหน้า ใครๆ ก็รู้ ผมยิ้มให้เขาแห้งๆ ขวดน้ำในมือเชิงปลอบใจ
“อะไรอะพี่” แม็กเดินมาบ่น ทำหน้ายู่แต่ก็น่ารักดี “ผมไม่ได้อยากมาแคสต์นะ”
“เออ ก็ ทำไงได้...งานทุนน้อย”
“บริษัทตั้งใหญ่โต”
“ใครเขาจะอยากลงทุนผ่านช่องกันวะ สมัยนี้พุ่งแอดส์เข้าเฟซบุ๊ก ทวิตเตอร์คนเข้าถึงมากกว่าเห็นๆ คอนเทนต์มันก็ถูกอย่างกับขี้ ใครก็เขียนได้”
ผมพูดปลอบมัน ทั้งที่ไอ้คนควรปลอบจริงๆ นั่งแหมะอยู่อีกฝั่ง พี่ช่างวิ่งเข้าหาเข็มทิศก่อน ส่วนคนเคยผ่านกล้องและรักสวยรักงามอย่างแม็กไม่ต้องยุ่งเยอะ มันจัดการตัวเองได้ “ออกอากาศจริงจะถูกหั่นเหลือกี่วินาทียังไม่รู้เลย แค่ถือๆ ไอติมเดี๋ยวกราฟฟิคก็จัดการต่อแล้ว”
“ง่ายขนาดนั้นพี่ไม่เล่นคู่ผมอะ” ไอ้นี่ วอนหาตีน “ก็รู้อยู่ว่าพี่เข็มทิศเหม็นขี้หน้าผม”
“เฮ้ย คิดไปเอง มันเป็นคนหน้าเหี้ยแบบนี้อยู่แล้ว ไม่ได้ไม่ชอบมึง ทำตัวสบายๆ รีแล็กซ์เป็นตัวของตัวเอง”
“เฮอะ งั้นก็คงพิเศษกับพี่แค่คนเดียว ไม่คุยด้วยละ พาไปเลี้ยงข้าวปลอบใจเลย”
“ได้” เดี๋ยวกูเบิกงบพี่รูญ เบิกเผื่อของตัวเองด้วย ผมคิดในใจแต่คนข้างหน้ายิ้มแฉ่งเหมือนเสนอตัวเข้าแคสต์โฆษณามาเต็มที่ เออ เด็กสมัยนี้มันอยู่เป็นเว้ย รู้ว่าเรื่องกินเป็นเรื่องใหญ่
“ไฟพร้อม รีเฟล็กซ์เอียงอีกนิดนึง กล้องพร้อม โอเค สองคนเดินกินไอติมมาแล้วเฉี่ยวไหล่กันเบาๆ ยิ้มให้กันแล้วหันไปมองกล้องด้วย ไอ้จ่ากล้องหนึ่ง ตามองหูไอ้แม็กนะอย่ามองหน้าตรงๆ เดี๋ยวมุมไม่ได้ รอกล้องดอลลี่ไปก่อนค่อยยิ้มมุมปากแล้วงับไอติม”
พี่รูญนั่งตะโกนก่อนสั่งแอคชั่น ผมชอบบรรยากาศกองต่อให้มันร้อนบรรลัย ทำนายทายทักอากาศไม่ได้ นักแสดงสายหรือโดดไปดื้อๆ อะดรีนาลีนพุ่งพล่านซ่านทั่วกาย จังหวะที่เสียงเหยียบหญ้ายังดังกว่าลมหายใจนี่มันบรรยายไม่ถูกเลยว่าความรู้สึกมีความสุขระคนตื่นเต้นมันพอกหัวใจให้หนาเตอะแค่ไหน ทั้งโฆษณานี้แม่งมีแค่ฉากเดียว ปรับบทไม่ให้พูดกันด้วย แต่แค่นี้ก็ฉิบหายวายป่วง ชนรอบแรกไอ้แม็กทำไอติมหล่นแผละ รอบสองอากาศร้อนไปหน่อย ไอติมแม่งละลายมาถึงนิ้ว รอบสามเข็มทิศเริ่มมองหน้าหาเรื่อง รอบสี่ไอ้เข็มอีกแล้ว ชนแรงจนน้องมันกระเด็นไปอีกทางทั้งที่แม็กมันตัวใหญ่กว่าเห็นๆ
ผมนั่งจ้องมอนิเตอร์ข้างพี่รูญ ทิศทางการยกถือไอศครีมก็เป็นอีกเรื่องที่ต้องบรีฟให้หนัก ทุกครั้งที่พลาดก็ทุนทั้งนั้น เขากุมหัว สั่งกล้องเดิน ก้มมองนาฬิกา
“ตั้งใจหน่อย รอบสุดท้ายแล้ว ถ้ายังไม่ได้กูจะแก้บทให้พวกมึงเลียไอติมแท่งเดียวกัน”
เป็นคำสั่งที่น่ากลัวกว่าตัดเงินเดือนเป็นไหนๆ ผมนี่ขนลุกเกรียว ไม่ใช่แค่ผม คิดว่าทั้งคู่คงไม่ต่างกัน เข็มทิศหันหลังทำสมาธิ เท้าสะเอว ขณะที่แม็กกี้โบกมือเรียกผมไหวๆ
“จะถ่ายยังพี่”
“ให้สองนาที”
ผมวิ่งเข้าไปหาหนึ่งในนักแสดง แม็กยกมือไหว้ผมเหมือนขอพร “เกร็งเยี่ยวจะราดเลยอะ” ขำมัน ยิ่งปอดแหกกับไอ้เข็มอยู่ด้วย
“จับมือผมดิ มือสั่นแล้ว ทำให้ผมหายตื่นเต้นหน่อย”
“เวอร์จริง” ผมลดมือลงมาจับมือเย็นเฉียบของเด็กฝึกงานในปกครองทั้งที่อากาศร้อนจัด“อะ อุ่นขึ้นยัง”
เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นอีกฝ่ายมองอยู่ก่อน ผมเลิกคิ้วแทนการถามย้ำ แม็กก็ระบายยิ้มออกมา “ดีมากเลยพี่”
“พร้อมยัง เบ๊บหลบ กล้องเดินนะ จ่าอย่าลืมว่าไม่ต้องจ้องหน้า มองไปทางหู รอกล้องแพนไปที่หน้าแม็ก แม็กก็อย่าก้มลงกัดไอติมเร็วไป รอกล้องดอลลี่ไปที่หน้าแล้วขยิบตา สุดท้ายนะ จะหมดเวลาเช่าแล้ว สาม สี่...”
พี่จรูญสั่งเสียงดังโดยไม่ต้องใช้ลำโพง ผมหลบออกมานอกเฟรม ยืนด้านหลังแม็กออกไป เข็มทิศทำตามบท แต่ไม่ได้มองที่หู สายตาของมันมองมาที่ผม นิ่งค้างอย่างนั้นจนเสียงผู้กำกับสั่งคัท แม็กเดินออกจากเฟรมมาหาผมคนแรก ยื่นไอติมที่ตัวเองกัดทิ้งกัดขว้างรอบที่สิบมาให้ ผมนี่อิ่มไอติมแทนข้าวแล้วครับ ส่วนไอ้เข็มส่งต่อให้คนอื่นสลับๆ ไป มีแต่แม็กที่ยืนยันว่าผมต้องกินเพราะผมเป็นพี่เลี้ยงมัน เหตุผลฟังขึ้นฉิบหาย แต่พี่รูญบอกตามๆ ใจมันเถอะ ให้งานจบไวๆ
“โอเค ทีนี้เดี๋ยวไปอัดเสียงไอ้แม็ก ใส่ซาวด์ดนตรีอีกทีน่าจะเรียบร้อย เก็บของ ๆ ก้อยโทรหาไอ้แบงค์ให้แสตนด์บายกูกลับไปคอนโดไม่เจอมันโทรบอกแม่เตรียมโลงศพได้เลย”
ผมแทะไอศกรีมรสผลไม้ข้างตัวเอกโฆษณา มันเอาศอกกระทุ้ง “ชมหน่อยดิ”
“อะไร”
“เมื่อกี้ไง ตอนกล้องดอลลี่มาที่หน้านะ ผมนึกถึงตอนพี่จับมือผมเลย เห็นแล้วอมยิ้มออกมาเอง ทำดีใช่ปะ”
“กูจะไปรู้เหรอ ไม่ได้อยู่หน้าจอมอนิเตอร์ ไปช่วยคนอื่นเก็บของไป เดี๋ยวต้องกลับไปที่ออฟฟิศอีก”
“พี่...”
“เบ๊บ” เสียงของแม็กเงียบไปเมื่อเข็มทิศแทรกขึ้นมา เขามองแม็กด้วยหางตาก่อนมองกลับมาที่ผม “ไปซื้อกาแฟก่อนกลับออฟฟิศปะ”
“ได้ๆ มีใครเอามั่ง”
“ไม่รู้ดิ ไม่ได้ถาม” เออ ตอบสมกับเป็นมึง “ไม่ต้องถามได้ปะ ร้อน อยากรีบออกก่อนรถกอง”
พูดจบก็เดินผ่าผมกับไอ้แม็กไปทางลานจอดรถ ประโยคที่ว่าไม่ต้องถามได้ปะกลายเป็นประโยคคำสั่งแทนคำถามทันที แปลว่าผมไม่มีทางเลือก แหงล่ะ กุญแจรถอยู่ที่ผมและเข็มทิศก็ดูอารมณ์เสียเกินกว่าจะยืนรอ ได้ออกกล้องนิดๆ หน่อยๆ ทำเป็นดาราต้องมีผู้จัดการส่วนตัวเลยนะมึง
“ไปด้วยกันไหม เดี๋ยวกูเข้าออฟฟิศเหมือนกัน อาจจะถึงช้าหน่อย”
“แม็ก ช่วยยกของหน่อย!” พี่โหน่งตะโกนมา กำลังสาละวนกับกล้อง จะว่าไปเก็บของ เสิร์ฟน้ำนี่มันหน้าที่ของเด็กฝึกงานนะครับ เจ้าตัวยักไหล่เชิงตอบว่าไปด้วยไม่ได้
“เจอกันที่ออฟฟิศพี่”
ผมพยักหน้า ก่อนกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไอ้หนุ่มขายาวที่เดินพรวดๆ ไปถึงรถไม่รอกุญแจ อยู่ในรัศมีที่ใกล้พอก็ใช้รีโมทปลดล็อกให้เข็มทิศเข้าไปนั่งก่อน วันนี้กระผมจะทำหน้าที่เป็นคนขับรถพาไปแดกกาแฟเองครับนาย
“เอาน่า คุณ นานๆ ที พี่รูญก็ไม่อยากใช้เด็กๆ ผิดหน้าที่หรอก คุณก็รู้งานนี้...”
“เด็กฝึกงานจีบเหรอ”
ผมสตาร์ทรถ เปิดแอร์เย็นฉ่ำ หัวเราะในคอ “หงุดหงิดจนเป็นบ้าเลยเฮ้ย คนเรา”
“จับมือกันแบบนั้นมันปกติหรือไง”
“น้องมันตื่นเต้น”
“แม็กไม่ใช่มือใหม่” เขาว่า พรูลมหายใจออกมายาว “เคยถ่ายแบบ เล่นโฆษณา เคยเป็นตัวประกอบฉาก เคยเล่นละครเวทีที่มหาลัย เป็นพรีเซนเตอร์ของมหาลัยมาตั้งแต่ปีสอง”
“ก็คุณตั้งท่าไม่ชอบมัน ก็เลยกลัวไง” ช่วยส่องกระจกทีเถอะ หน้าตอนมึงหงุดหงิดดุกว่ายุงที่ว่าร้ายกว่าเสืออีก “ถามจริง มีประเด็นอะไรกับแม็กปะ?”
“แค่บางทีรู้สึกมันปีนเกลียว”
“มันขี้หยอก ใจเย็นน่า มาๆ เดี๋ยวเฮียเลี้ยงกาแฟเองหนู เอาร้านไหนเปิดกูเกิ้ลแมปเลย วันนี้เป็นแกร๊ปคาร์ให้”
“เหอะ”
เสียงพ่นลมหายใจเชิงประชดประชันดังออกมา เขาตบกระเป๋าสองสามครั้งก่อนทิ้งตัวลงเบาะแรง ผมถาม“อะไร”
“ลืมบุหรี่ไว้ที่กอง”
“เอาของผมไปก่อนไหม แต่อยู่ในกระเป๋ากางเกงว่ะ แป๊บนะ รอรถติดเดี๋ยวหยิบให้”
“ข้างไหน”
“ซ้าย เฮ้ยๆๆ! จะมาล้วงมาควักอะไรตรงนี้ ลูกชายเขามีพ่อมีแม่นะคุณ” ดาราหน้ากล้องมือใหม่ถือวิสาสะล้วงหยิบกล่องเหล็กในกระเป๋ากางเกง โชคดีที่ผมไม่ได้ใส่กางเกงพอดีตัว เป็นยีนทรงใหญ่หลวมๆ แบบที่ขยับตัวได้ง่าย เหมาะกับการทำงานนอกสถานที่ไม่งั้นคงมีสยิวกิ้วกันบ้าง
“พูดมาก เดี๋ยวก็ควักให้จริงๆ มีอยู่ตัวเดียวเนี่ยนะ”
“ผมว่าจะลดว่ะ บุหรี่แม่งแพงสัด ขึ้นเอาๆ ไม่เห็นใจคนต้องเก็บเงินไว้รักษามะเร็งปอดอะ นี่ก็แบ่งมาวันละตัว ถึงออฟฟิศแล้วคืนด้วย”
“รายได้น้อยรสนิยมสูง” พูดอีกก็ถูกอีก ต้นเดือนดูดบุหรี่นอก สิ้นเดือนเกือบพึ่งยาเส้นแก้ขัด
“ใจเย็นดิ ด่ากันเหมือนไม่ได้ยืมบุหรี่ผมน่ะ”
ผมมองเข็มทิศผ่านกระจกมองหลังแล้วตัดมาที่จีพีเอสแสดงพิกัดร้านกาแฟใกล้ๆ ต้องเอาใจคุณชายเบอร์ไหนวะถึงจะหายอารมณ์เสียได้
“เอาไหม?”
“หืม?”
“บุหรี่”
“ตักบาตรอย่าถามพระ”
เข็มทิศยื่นบุหรี่ให้ตอนรถติดไฟแดง ผมลดกระจกลง คาบกระดาษที่ยังอุ่นและชื้นจากริมฝีปากของอีกฝ่ายไว้ สูดลมหายใจผ่านก้นกรอง ปล่อยให้ไอควันเข้าปอด ตายผ่อนส่งช้าๆ
“ติดตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ปีหนึ่ง รุ่นพี่พาลอง โห ตอนนั้นโคตรเละ ทั้งเหล้าทั้งบุหรี่ มีดีเรื่องเดียว ผู้หญิง”
เข็มทิศหัวเราะ ผมก็โล่งใจที่เขาอารมณ์ดีขึ้น เปลี่ยนคลื่นวิทยุเป็นเพลงในเพลย์ลิสต์มือถือของตัวเอง แน่นอนเป็นเพลงที่ผมชอบเหมือนกัน
“ฉันลองตอนปีสอง ตั้งแต่มีเรื่องน้อยหน่า ที่บ้านยังไม่รู้เลย”
“กลับบ้านบ่อยนักแหละ”
“อืม ก็ตามนั้น นายล่ะ พ่อแม่ดูรีแล็กซ์นะ คงไม่ห้าม”
“โอ้ กว่าจะผ่านจุดนั้นมาก็โดนด่าจนแม่ปากชานั่นล่ะครับ” ส่วนหูชาน่ะไม่ต้องถาม ผมมันประเภทหูทวนลม เข็มทิศรับบุหรี่คืนจากผมไปสูบต่อ แวบหนึ่งที่เราสบตากันแล้วผมก็นึกถึงเรื่องจูบเมื่อวานขึ้นมา เมื่อเขาแนบริมฝีปากกลับย้ำไปตำแหน่งเดิมที่ผมวางเมื่อครู่หัวใจก็เต้นผิดปกติอีกครั้ง รู้สึกเหมือนกำลังถูกจูบซ้ำเลยว่ะ บ้าเอ๊ย มึงไม่คบผู้หญิงนานเกินไปหรือเปล่าวะเบ๊บ
“นี่ วิธีทำใจอย่างนึงเวลาเลิกกับแฟนเก่าคือหาคนใหม่รู้ป่ะ” ผมรีบพูดก่อนอีกฝ่ายจะทันสังเกตอาการ เข็มทิศเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มีควันสีจางๆ ระหว่างเรา เป็นส่วนที่ไม่สามารถระบายออกไปด้านนอกได้ทัน เขามองผมผ่านกระจกหรี่ตาลงเล็กน้อยแทนคำถาม
“ลองออกไปเที่ยว เจอคนใหม่ๆ บ้าง อาจจะทำใจเรื่องน้อยหน่าง่ายขึ้นนะ ผมใช้วิธีนี้ตลอดเลย มูฟออน”
“เรื่องใจต้องใช้เวลา ไม่ใช่ใช้คน”
“คมสัด นี่พี่ฉ้อยหรือพี่ออด”
“เบื่อผู้หญิง” ประโยคนี้ของเข็มทิศทำผมชะงัก ก่อนอีกฝ่ายจะพูดต่อ “อยากลองพักอยู่นิ่งๆ บ้าง เจ็บมานานไปอยากอยู่แบบใจโล่งๆ บ้าง”
“เหมือนกันเลย รอบนี้หลังจากเลิกกับคนก่อนเลยไม่ได้หาใหม่ ผู้ชายเราแม่ง ถึงจุดนึงก็เลิกอยากจีบสาวเนอะ มันไม่สนุกแล้วอะ มาพยายามอะไรใหม่ๆ พออยู่ในคอมฟอร์ตโซนแล้วไอ้เหี้ย หมาจากไหนไม่รู้คาบไปแดก”
“หมาแบบเราไง”
“โทษๆ ไม่ได้จะแซะ”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก ขยี้บ่อยๆ ก็ดีจะได้ไม่ลืมตัว”
ลืมอีกก็เหี้ยแล้ว เหี้ยแบบหกสายพันธุ์มารวมกันเลย เข็มทิศมองออกไปนอกหน้าต่าง หางตาตกลงจากเดิมเล็กน้อยเมื่อพูดถึงคนรักเก่า รำคาญๆ ทำเหมือนหน้าตาจะหาใหม่ไม่ได้งั้นล่ะ
“เข็ม คือกูก็ยอมรับอะนะว่ารักมันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ถ้ายากตลอดเวลามันก็ไม่ใช่ปะวะ”
“อือ” เขาตอบในลำคอ “คมกว่าคลับฟรายเดย์”
“แน่นอน คลับควายเดย์”
“ปากดี” เข็มทิศว่า หาถังขยะใบเล็กในรถ ถึงจะขี้ยาแต่มีจิตสาธารณะอะ ทิ้งมวนปลายบุหรี่ที่เหลือลงไป ผมเลี้ยวเข้าร้านกาแฟน่านั่งที่ไม่ห่างจากสวนรถไฟเท่าไหร่ บรรยากาศสบายๆ สั่งอเมริกาโน่ของตัวเอง เข็มทิศเอาลาเต้หวานน้อย ละมุนสัด
“นายมีแฟนมากี่คน”
“ตลอดชีวิต?”
“อืม ตลอดชีวิต”
“ที่พาเข้าบ้านก็สอง แต่เพิ่งเอาเป็นตอนมหา’ลัยนะ ตามประสาเด็กอยู่บ้าน โห่ คุณก็รู้”
“น้าฮุยน่าจะเข้ากับลูกได้ดีนี่นา”
“ก็ไม่ทุกเรื่องปะ” เข็มทิศนั่งตรงบาร์ แม้ว่าทั้งร้านจะยังมีที่ว่างอีกมาก สายตาเขาเปลี่ยนเป็นกะลิ้มกะเหลี่ยหยอกล้อ ผมไม่ค่อยเห็นบ่อยนักแต่ดูว่าพอพูดถึงเรื่องอย่างว่าแล้วมันปลาบทุกที “อะไรยังไง มองทำไม”
“เปล่า ไม่ได้มอง”
โกหก
“มองก็มอง” เจ้าตัวสารภาพเมื่อผมหรี่ตาจ้อง อเมริกาโน่ของผมได้ก่อน แต่ผมไม่ถามถึงเรื่องที่เขามองซ้ำเพราะเริ่มรู้สึกหัวใจเต้นแปลกๆ อีกแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะแก่แล้วเหนื่อยง่ายก็คงเริ่มตกหลุมรักเข็มทิศนั่นแหละ
“กำลังคิดว่า แปลกดีที่จูบกันจนปากเยินเมื่อวานแล้วยังมานั่งคุยกันแบบนี้ได้อีก”
แค่ก!
อเมริกาโน้โนโนโน่โนโน บอกเธอง่ายๆ แค่ออกผิดรู พุ่งจากคอขึ้นจมูกเลยครับ บาริสต้าคว้าทิชชูให้ผมแทบไม่ทัน ส่วนตัวการนั่งขำคิก ไม่รู้สึกรู้สา “เสียอาการนะเราน่ะ”
“เออ ไม่ต้องพูดก็ได้ปะ ก็แค่อุบัติเหตุ”
ที่แบบ...ออกจากคอนเสิร์ตฟินๆ แล้วจัดการกับปัญหาได้อย่างบ้าบอที่สุด ความไร้สติไม่มีปุ่มหยุด เลยเตลิดเปิดเปิงกันไปหน่อย
“อือ...ก็อุบัติเหตุจริงนั่นแหละ ทิชชูติดแก้ม”ผมยังไม่ทันประมวลผล เขาก็หยิบเศษกระดาษที่ม้วนจากการถูไถกาแฟออกจากใบหน้าผมเบาๆ ดวงตาคู่นั้นมองมาที่ปากก่อนตลบขึ้นมาสบตา ผมชะงักงัน เหมือนถูกสะกดให้แน่นิ่งไปอย่างนั้น
“ลาเต้ได้แล้วค่ะ”
เสียงบาริสต้าเหมือนเป็นระฆังคั่นยก ผมพรูลมหายใจออกมาเช่นเดียวกับเข็มทิศ เขาหยิบหลอดพลาสติก ก่อนคว้ากุญแจรถที่วางไว้บนเคาน์เตอร์ไป “เดี๋ยวขับให้ ไปเหอะ พี่รูญน่าจะใกล้ถึงออฟฟิศแล้ว”
ผมพยักหน้า จะควักเงินจ่ายแต่เสี่ยใหญ่วางแบงค์พันไว้ก่อน บอกแค่ว่าไว้เคลียร์ทีหลัง
บรรยากาศแบบนี้ ขมุกขมัวด้วยความสับสนระคนหวั่นใจตอนนี้นี่มันอะไรวะ
.....
#westonwednesday มาแน้ว
เจอกันพุธหน้าจะมาคุยด้วยเยอะๆ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์เลยค่ะ อ่านแล้วรู้สึกสนุกกับการเขียนนิยายขึ้นมากๆๆ ฮืออ เหมือนมีเพื่อนเม้า วันนี้ขอพักก่อน กู้ดไนนนนท์ <3
ปล. Dim มีความหมายถึงความสลัว/เรือนลาง หรืออีกนัยยะคือโง่ค่ะ
ตอนนี้เหมือนจะมีคน dim-witted หรือเป็นไอ้เบื๊อกอยู่แน่ๆ
อย่างน้อยก็หนึ่งคนล่ะ แฮร่!
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 28-02-2019 00:02:09
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 28-02-2019 00:05:20
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 28-02-2019 00:08:12
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 28-02-2019 01:40:30
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 28-02-2019 01:41:32
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 28-02-2019 03:06:57
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 28-02-2019 04:17:06
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 28-02-2019 05:51:43
เริ่มหัวข้อโดย: Sykes ที่ 28-02-2019 07:25:04
เข็มทิศ : :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 28-02-2019 10:10:26
เริ่มหัวข้อโดย: golove2 ที่ 28-02-2019 10:53:46
:L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 28-02-2019 11:43:45
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 01-03-2019 05:46:35
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 01-03-2019 12:03:10
เริ่มหัวข้อโดย: fsbeentaken ที่ 01-03-2019 15:33:10
เข็มช้ามสกเดี๋ยวแม็กเก็บนะจ๊ะะะะ
เป็นกำลังใจให้คุณเวสต์นะค้าาาาา
เริ่มหัวข้อโดย: Billie ที่ 01-03-2019 15:56:07
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 01-03-2019 17:38:01
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 02-03-2019 16:16:38
เค้าจะจีบกัน ก็เรื่องของเบ๊บนะ
เบ๊บเอ้ย จะไหวไหม อะไรนิดอะไรหน่อย มีใจเต้นไปอีก
จะเสียเพื่อนแล้วได้แฟน หรือจะเสียสอง
แต่มีความเป็นไปได้ว่า ได้แฟนล่ะ 5555
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 04-03-2019 10:18:40
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 04-03-2019 14:24:16
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 07-03-2019 00:21:26
9. Nothing?
วันนั้น ผมกับเข็มทิศถึงออฟฟิศก่อนคนอื่นๆ ด้วยซ้ำเพราะกว่าจะเก็บของ รวมคนให้ครบก็ใช้เวลาอีกพักใหญ่ พี่แบงค์เปิดคอมเล่นเกมแสตนด์บาย เข็มทิศยืนดูสักพักก็ชวนกันเข้าเกมมือถือด้วยกันก่อนคนอื่นๆ กลับมา
กีฬาสัมพันธ์มันเป็นแบบนี้ พี่รูญควรจัดอีสปอร์ตระดับออฟฟิศบ้างเพื่อความสมานสามัคคีเพราะมันลดความประดักประเดิดที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเข็มทิศได้โข มันยังเป็นคนนั่งเล่นเกมเงียบๆ หน้าคอมตัวเอง และถ่มถุยเมื่อผมใจกล้าหน้าด้านวิ่งไปยิงคู่ต่อสู้ทั้งที่มีแค่ช็อตกันว่าโง่มากกว่ากล้า ส่วนตัวเองซ่อนหลังต้นไม้ ยิงสไนเปอร์เก็บแต้มเอา MVP ของเกมไปแดกสบายๆ
ตอนที่คนในทีมกลับมาผมกับเข็มทิศก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเคยราวกับไม่เคยจูบกัน และมันไม่ได้ทวงถามอีกแล้ว
“เฮ้ย วันนี้ไอ้แม็กกับจ่ามึงกลับไปกันก่อนก็ได้นะ เหนื่อยมาทั้งวัน” ถ้าเข็มทิศกลับผมก็กลับได้สิ ได้โปรด ง่วงนอนฉิบหาย กาแฟไม่ช่วยเฮ้อะไรกูเลย
“ไม่เป็นไรครับ ผมไหว” หน็อย เป็นแค่เด็กฝึกงานทำขยัน ผมวางหางตาที่คนข้างๆ เอาตีนยันเก้าอี้มัน
“กลัวจบแล้วพี่รูญไม่ชวนมาทำงานด้วยเหรอ”
“ก็ด้วย” มันยักคิ้ว นั่งอ่านเว็บต่างประเทศมาเขียนคอนเทนต์ลงเว็บ ”พี่ไหวไหม เห็นนั่งหาวหวอดๆ มาหลายรอบแล้ว”
“ไหว มันก็เพลียแบบนี้แหละ เมื่อวานโดนฝน วันนี้ออกแดด นอนก็หาย”
“งั้นผมกลับก่อนนะครับพี่รูญ” ไอ้เชี่ยจ่าทำดีกว่าแม็ก มันพูดขึ้นในความเงียบที่ทุกคนยังนั่งจมหน้าจอคอม “เบ๊บ จะกลับด้วยกันไหม”
“กลับดิ รถผม” แหม ก็ถามเหมือนไม่รู้สันดานกัน
“งั้นผมกลับด้วยดิ พี่ไม่อยู่ผมก็ไม่รู้จะอยู่ทำอะไร”
งานที่มึงเปิดไว้ไง พูดในใจ กลัวเด็กมันย้อนว่ามึงเป็นพี่เลี้ยงยังโดดออกไปก่อนคนอื่นทั้งที่ไม่ได้ทำห่าอะไรก็ได้แต่ย่นจมูก เด็กหนุ่มกวาดของใช้ลงกระเป๋าก่อนหันมาปิดคอมพิวเตอร์ทันใจ
“เออ เอาน้องมันไปส่งด้วยสิ” พี่จรูญตะโกนข้ามหัวพี่แบงค์แล้วหายเข้าไปหลังพาทิชั่นที่แยกเป็นครัวเล็กๆ ผมไม่มีสิทธิตอบรับหรือปฏิเสธ ก็ได้วะ เห็นว่าวันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน
“พักอยู่แถวไหนอะ”
“ส่งผมที่รถไฟฟ้าก็ได้พี่”
“ไม่เอาๆ เฮียสั่งแล้ว” อย่าลืมสิ ผมน่ะลูกรัก พี่รูญสั่งอะไรก็ต้องทำตามเป๊ะๆ เดี๋ยวเสียตำแหน่งแล้วจะอยู่ในวงการไม่ได้ ทำตัวเละเทะไว้เยอะ “ผมส่งคุณที่คอนโดก่อนดีไหม จะได้พัก”
ผมหันมาถามเข็มทิศ เขาทำหน้าเบื่อเป็นปกติ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่เป็นไร ไปด้วยกัน”
บอกว่าจะแวะส่งก่อนก็ไม่เอา ผมขับรถเองก็ไม่ยอม ทีตอนนี้ทำหน้าบึ้งตึงใส่กระจกมองหลังถอยรถเข้าจอด ผมที่ถูกอัปเปหิมานั่งด้านหลังตั้งแต่ไอ้แม็กโดดขึ้นเบาะหน้าก็ถอนหายใจจนจะถอนสายบัวใส่ยังคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงให้เข็มทิศอารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิม
“จะเข้ามินิมาร์ทใต้คอนโด” เขาพูดขึ้นมาเมื่อดับเครื่องยนต์ ไม่ใช่ทั้งประโยคคำถามและเชิญชวน ผมพยักหน้ารับรู้ รีบตามลงรถก่อนอีกฝ่ายจะกดล็อก
“ผมขึ้นห้องเลยนะ”
ชายหนุ่มไม่ส่งสัญญาณใดกลับมา เดินลิ่วไปในทิศทางตรงข้ามกับห้องพัก ผมยักไหล่ไม่แคร์ไล่หลัง เรื่องของมึงเลย เชิญเก็กหน้าถมึงทึงเหมือนคนตึงโบท็อกซ์ตามสบาย ไอ้เวรเอ๊ย ทำไมผมต้องคอยทำให้มันอารมณ์ดีตลอดเวลาด้วย ถ้ามีความสามารถขนาดนั้นกูไปอยู่คณะตลกไม่มานั่งทำงานด้วยงกๆ แบบนี้หรอก โคตรอันธพาล
เรื่องไม่ชอบใจแม็กพอเข้าใจได้ ผมเองก็ผิดจังหวะกับเพื่อนใหม่บ่อยๆ คนมันไม่คิดก็ไม่คิดไง ใครจะรู้ว่ามึงเซนซิทีฟกับลำดับขั้นขนาดนั้น น้องมันเล่นข้ามหัวนิดหน่อยทำเป็นตึง พี่ว้ากเก่าหรือไงไอ้วอก คิดอีกก็หงุดหงิดอีก แล้วเป็นเตี้ยอะไรต้องมาทำหน้าโกรธใส่ผม ทำหน้าโกรธเหมือนตอนที่แม่โม้เรื่องความอัจฉริยะของลูกชายให้ฟังแจ้วๆ โดยไม่สนใจใครนั่นล่ะ ผมนึกออกแล้ว โคตรเกลียดเลย ไอ้หน้าตาที่ทำราวกับว่าผมเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นป้าจอยที่เอาเกรดมันมาข่มคนอื่น หรือที่ต้องไปส่งแม็ก ทั้งๆ ที่เหนื่อย แต่ทั้งหมดผมยังไม่เห็นความผิดของตัวเองซึ่งทำให้กลายเป็นสนามอารมณ์ของเขาสักอย่าง
โชคดีที่ทางไปบ้านแม็กไม่ไกลนัก แถมยังเป็นช่วงชุมชนที่การจราจรไม่แน่นหนาเลยไม่โดนบ่นซ้ำ แต่ลืมไปว่าเข็มทิศคงไม่บ่น เพราะปากมันตึงโบท็อกซ์ไม่ก็หมอเย็บปากบนกับล่างเข้าหากันไปแล้ว จากที่อารมณ์ดีเพราะจะได้กลับบ้านเร็วกลับเป็นผมหัวร้อนด้วยบรรยากาศมาคุที่เขาสร้างจนต้องดับความหงุดหงิดด้วยการเอาเบียร์ไปนั่งแดกในห้องน้ำ เปิดฝักบัวประกอบเสียงซู่ซ่าคล้ายผ่อนคลายริมน้ำตก รอจนเบียร์หมดกระป๋องก็จัดแจงตัวเองให้เรียบร้อย สวมเสื้อบอลโรงเรียนมัธยมที่คอย้วยยืดกับกางเกงขาสั้นเป็นเครื่องแบบการนอน เช็ดผมพอหมาดก่อนถอนหายใจเมื่อเข็มทิศยืนกดโทรศัพท์พลางสูบบุหรี่ริมระเบียง
“ไง”
เป็นเสียแบบนี้ หัวร้อนได้ไม่นานก็หาเรื่องคุยใหม่ ผมไม่ชอบอยู่ในที่ที่บรรยากาศไม่ดีเลย พอเครียดทุกอย่างก็แย่ลงไปด้วย แน่นอน ผมเป็นเอนเตอร์เทนเนอร์ตัวยง
“อะไร”
“ห้องน้ำว่างแล้ว” ผมเท้าแขนกับระเบียงข้างเขา ควันสีเทากลายเป็นขาวเมื่อพื้นหลังกลายเป็นสีดำ แม้ว่าจะกระดำกระด่างด้วยแสงไฟวาววับบนตัวตึกที่ไล่ระดับความสูงก็ยังคงเป็นม่านสีชัดก่อนจางลงไปช้าๆ “ไม่เหนื่อยเหรอ”
ผมถามซ้ำเมื่อเขายังคงเงียบ ความเงียบเป็นสัญญาณที่ไม่ดี ยิ่งเมื่อคู่สนทนายังคงเลื่อนฟีดเฟสบุ๊กยิ้งแสดงชัดเจนว่าไม่ได้รับความสนใจ ผมเปลี่ยนอิริยาบถ หันหลังให้ภาพเมือง มองเสี้ยวหน้าเขาด้วยการผินหน้าเข้าหาสี่สิบห้าองศา
“แฟนคุณยังติดต่อมาอยู่ไหม”
“มีบ้าง” เขาว่า แม่งไม่เล่าอีกแล้ว กวนตีนสัส “ไม่ได้สนใจ”
“ปากแข็ง”
“ไม่รู้ดิ อยู่ๆ ก็หงุดหงิดเรื่องอื่นแทน”
“ไม่เห็นมีเรื่องไหนไม่หงุดหงิด” ผมพูดลอยๆ กลอกตามองบน พ่อมู้ดดี้กาย เท่สัดปลัดบอก “ผมว่าคุณสูบบุหรี่เสร็จแล้วไปอาบน้ำนอนเหอะ เหนื่อยมากบางทีก็หงุดหงิดไปเรื่อย”
“กินเบียร์มาเหรอ” เขาเปลี่ยนเรื่องเมื่อผมขยับตัวอีกครั้ง เคาะขี้เถ้าลงกระป๋อง พ่นลมหายใจออกมายาวเหยียด ผมครางรับในลำคอ
“เดี๋ยวซื้อมาคืน”
“ไม่เป็นไร ก็ซื้อไว้งั้นๆ ไม่ค่อยได้ดื่มอยู่แล้ว”
“โห เบียร์หายไปกระป๋องเดียวยังรู้ มาบอกไม่ค่อยได้ดื่ม”
“กลิ่นที่ตัว” บุหรี่หมดมวนเมื่อเขาอัดลมหายใจเข้าเต็มปอด ทิ้งเศษซากที่เหลือ ถ่มน้ำลายลงดับจนเกิดเสียงฟู่ก่อนพลิกตัวมาอยู่ในท่าเดียวกับผม “กลิ่นเบียร์ติดอยู่ในลมหายใจ”
“แปรงฟันแล้ว ไม่ต้องกลัวผมดองขี้ฟันมาทำน้ำลายหยดบนปลอกหมอนคุณหรอก”
“ไม่ได้ว่าอะไร เซ็กซี่ดี”
เยกเข้!
หูกูฝาดหรือเปล่า จู่ๆ เจ้าพ่อของความคิดว่าตัวเองโคตรเซ็กซี่มีออร่าก็ชมขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ผมเหลือบตามองเขาระแวดระวัง ไม่ใช่ชมให้เหลิงแล้วผลักกูหล่นระเบียงให้ตายตาหลับเฉยๆ นะ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น” คู่สนทนาเปลี่ยนเป็นอมยิ้ม ใช้ข้อนิ้วหนีบจมูกผมให้ส่ายไปมาเล็กน้อยก่อนผละออก เริ่มสับสนแล้วนะเว้ยว่าเมื่อกี้มึงดูดอะไรเข้าไป “ตอนอยู่กันสองคนก็ดีเนอะ”
“อือ ก็ดี ถ้าคุณไม่ทำหน้าเหมือนอกหักตลอดเวลาอะนะ” พยายามใช้คำที่ดูดีที่สุดแล้ว จริงๆ ต้องเป็นคำว่าอมขี้ ใช่ เข็มทิศแม่งชอบอมขี้ไว้ที่กระพุ้งแก้ม พอเหม็นขึ้นจมูกก็ขมวดคิ้วไปด้วย ผมเลียนแบบหน้าเขาเป็นภาพประกอบ เกิดเสียงหัวเราะในลำคอ เข็มทิศวางมือบนศีรษะผม แทรกผ่านเส้นผมเปียกหมาดไปด้านหลัง
“เก่งนะ ทำให้คนอื่นอารมณ์ดีได้”
“อ้อ แน่นอน”
ผมเอี้ยวตัวหลบไม่ยอมให้สัมผัส มันรู้สึกแปลกๆ ยังไงชอบกล เขาทิ้งมือลงข้างลำตัว มองต่ำลงไปที่ปลายเท้า ขนตาเป็นแพระริกเล็กน้อยเมื่อกลอกตาไปมาก่อนกัดริมฝีปากแสดงถึงความรู้สึกไม่มั่นใจ
“เฮ้ย ล้อเล่น ผมก็ทำคนอื่นอารมณ์เสียได้เท่าๆ กับอารมณ์ดีนั่นแหละ อย่าคิดมาก”
“เปล่า ไม่ได้คิดเรื่องนั้น”
“แล้วคิดเรื่อง...” ยังถามไม่จบประโยคคนที่ก้มหน้าเมื่อครู่ก็เงยหน้าสบตา จังหวะวินาทีที่กำลังคิดกลั่นคำพูดก็ถูกคว้าเข้าไปจูบ เข็มทิศยังคงเป็นนักจูบที่ไม่เคยขออนุญาตอีกฝ่ายราวหัวขโมย ริมฝีปากของเขาหยาบกร้านกว่ารสจูบของผู้หญิง ทั้งสากและคมด้วยไรหนวด ขณะเดียวกันก็เป็นสิ่งเน้นย้ำสัมผัสยามบดขยี้ให้ชัดเจนทุกจังหวะเคลื่อนไหว รสมินต์จากบุหรี่ไม่เหมือนมินต์จากยาสีฝัน รสฝาดเฝื่อนที่ยังค้างคาในลมหายใจเมื่อประสานรวมกับกลิ่นเถ้าถ่านที่เผาไหม้กลายเป็นรสดิบที่แปลกประหลาด ไม่มีการปรุงแต่ง ละเมียดละไม แต่เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความปรารถนาจะครอบครองอย่างชัดแจ้ง เขาจูบผมรุนแรง ก้าวเข้าชิดจนผมต้องถอยจนติดชิดมุมระเบียงต่อสู้ด้วยการจูบกลับโดยไม่อ่อนข้อให้แม้กระผีกริ้น
ความจริงแล้วผมเพิ่งตระหนักรู้ภายหลังว่านั่นเป็นวิธีต่อกรที่ผิดมหันต์
กึง!
คราวนี้ไม่ใช่หลัง แต่เป็นประตูกระจกบานเลื่อนที่ไถลไปจนชนอีกฝั่ง เราจูบกันโดยไม่เข้าใจความหมายของมัน สลับรุกไล่รับคล้ายฉากเต้นรำบนฟลอร์ รู้ตัวอีกครั้ง เมื่อลอยละลิ่วไปกับจุมพิตเผ็ดร้อนไฟในห้องนอนก็ดับ ผมนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง หอบเอาอากาศเข้าปอดมากเท่าที่จะทำได้ มองเพดานโดยไม่สนว่าเข็มทิศไปไหน แต่คงออกไปห้องนั่งเล่นสงบสติอารมณ์ เคยได้ยินว่าถ้าผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ในห้องสองต่อสองไม่ใครก็เสร็จใครแน่ เช่นกัน ผมเคยได้ยินอีกเยอะเกี่ยวกับเรื่องเพศและการบำบัดความใคร่ กะเทย เลสเบี้ยน ผมมันตัวโดดชอบดูหนังเลสเบี้ยนที่สุดในรุ่นด้วยซ้ำ หรือแม้แต่ในชายแท้ในสถานการณ์บางอย่างก็เกิดเรื่องเซ็กส์ขึ้นได้ มนุษย์ถูกผูกความสุขหนึ่งไว้ที่จุดออกัสซั่ม แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะคิดว่าเรื่องราวทั้งหมดมันอาจเกิดขึ้นระหว่างผมกับเพื่อนไม่สนิทที่เห็นหน้าตากันมาตั้งแต่เล็กจนโต ทว่ามันเกือบเกิดขึ้น หลักฐานที่เด่นชัดยังตุงในกางเกงบอลเหมือนลูกดาวน์ซัลโวของเจอราห์ดไม่ผิดเพี้ยน
ไฟด้านนอกดับลง ผมขยับตัวออกจากกลางเตียงหกฟุต คว้าโทรศัพท์มาเล่นในที่มืดแก้เก้อ งอตัวเข้าหากันเล็กน้อยเพราะไม่กล้าลุกไปเข้าห้องน้ำตอนนี้ แสงไฟฉายให้เห็นท่าทางเคลื่อนไหวของใครอีกคนที่หางตา ก่อนน้ำหนักจะถูกถ่ายไปอีกฟากของเตียง
ผมไม่เคยมีปัญหาเรื่องนอนเตียงเดียวกับเข็มทิศเลย ให้ตาย
“คุยกับแม็กเหรอ” เขาถาม ก่อนชะโงกมาดูใกล้ๆ แผ่นอกของเขาเบียดกับแผ่นหลังของผม กลิ่นของบุหรี่ยังติดมากับตัว ผมพลิกตัวนอนหงายหวังว่าผิวสัมผัสของเราลดลงแล้วหัวใจที่เต้นแรงจะแผ่วลงด้วย ให้ตาย ผมดื่มเบียร์ไปแค่กระป๋องเดียวไม่น่าจะเมาได้ แต่ผมจะโทษว่าเป็นเพราะความเมา ทั้งหมดเป็นฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่แม่สอนไว้ตั้งแต่ยังเล็กว่ามันจะพาไปสู่หายนะที่ยิ่งใหญ่
“ไปอาบน้ำดิ”
เขาเลิกคิ้วขึ้น ยังอยู่ในท่าคร่อมผมไว้แม้โทรศัพท์จะร่วงลงไปข้างเตียงเรียบร้อยแล้ว เข็มทิศมองผม ไล่มองตั้งแต่หน้าผาก ตา จมูก ปาก ดวงตาสีดำเคลื่อนรอบกรอบหน้า ก่อนใช้หลังมือเกลี่ยเส้นผมบนหน้าผากผมให้ปาดไปด้านบน ผมกลัวเขาจะจูบหน้าผากรีบเอามือมาตะปบไว้
“เปิดเหม่งผมทำไม”
ชายหนุ่มหัวเราะ รอยยิ้มของเขากำลังทำให้ผมเป็นบ้าอีกครั้ง เม้มริมฝีปากเข้าหากัน เรามองตากันในความมืด มีเพียงแสงจากด้านนอกที่โปรยให้เห็นเพียงลางๆ ว่าเขากำลังทำสีหน้าเหมือนอยากพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เงียบไป ทว่ายังคงไม่ขยับตัวไปนอนในที่ของตัวเอง และผมก็ไม่กล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว
เสียงลมหายใจคล้ายสั่งให้เราทำอะไรบางอย่าง ไม่ผลักไสก็แนบชิด แต่ผมกลับไม่ทำอะไรเลย บื้อใบ้ขึ้นมาเฉยๆ นั่นทำให้เข็มทิศโน้มตัวลงมาจูบผมอีกครั้ง และค่อยๆ ขยายอาณาเขตบนเตียงด้วยการครอบครองทับซ้อนพื้นที่ที่ผมนอนอยู่ เริ่มจากจูบอ่อนโยน แผ่วเบา และเราก็เร่งเร้ามันด้วยแรงขับจำนวนมหาศาล
จูบดูดดื่มไม่ต่างกับบนรถวันนั้น หรือที่ระเบียงวันนี้ ผมผลักอกเขาออกแต่ไม่แรงนัก ไม่ถึงหนึ่งในสิบของแรงที่มีด้วยซ้ำ เข็มทิศจับมือผมไว้ก่อนลากลงมาให้ช่วยปลดตะขอกางเกง และความมัวเมาที่เกิดขึ้นก็สั่งให้ผมปลดกางเกงยีนของเขาออกในที่สุด
"คุณ..." ผมครางท้วง ก่อนประโยคนั้นจะถูกกลืนหาย เข็มทิศยืดตัว เขาถอดเสื้อยืดออกทางศีรษะ เมื่อมองจากมุมที่นอนอยู่ทำให้เห็นรูปร่างชัดเจนขึ้น แต่มันชัดขึ้นอีกเมื่อผมก็ถูกจับถอดเสื้อและกางเกงออก ทาบทับด้วยกล้ามเนื้อแต่ละสัดส่วน
ผมลองวางมือบนกล้ามอก มันไม่ใหญ่จนน่ากลัวแต่เป็นคำตอบได้ดีว่านี่คือผลจากการโหนบาหรือดัมเบล หรือไม่ก็ที่ไปฟิตเนสของคอนโดก่อนผมตื่นในบางวัน เข็มทิศอนุญาตให้ผมแตะไล่ขึ้นไปทีละส่วนเหมือนเด็กหัดเรียนรู้ก่อนโน้มตัวลงมาจูบอีกครั้งราวกับที่ผ่านมาเขาออมมือให้มาก เพราะมันเหนือกว่าจนผมแทบตั้งรับไม่ทัน
เข็มทิศสัมผัสร่างกายของผมหนักหน่วง และมันร้อนขึ้นจนไม่อาจหักห้ามใจได้ ผมไม่อาจคิดถึงเรื่องหญิงชาย ถูกผิด หรือความเป็นเพื่อนของเราได้อีกเราต่างฟาดฟันกันด้วยประสบการณ์ที่เคยผ่านมา ผมได้ยินเสียงพลาสติกแต่ไม่ใส่ใจเกินกว่านวดเฟ้นร่างกายตัวเองและมองตามปลายคางเมื่อจูบนั้นจากไปชั่วขณะ
รู้สึกมวนในท้องจนไม่อาจใส่ใจหรือตระเตรียมความคิดอะไรได้อีก ทุกอย่างมึนงงกระทั่งเขาแทรกตัวเข้ามา ผมเบิกตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเจ็บ สิ่งที่คว้าจับไว้ทันเห็นจะมีเพียงหัวไหล่ เข็มทิศมองผม เขาเม้มปากเข้าหากัน สูดลมหายใจลึก ในสถานการณ์นี้แม้อยากต่อต้านแต่อะไรๆ ก็ดูสายเกินไป
ผมจ้องตาเข็มทิศกลับไป หรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อเขาดึงดันเข้ามาจนผมอึดอัด ไม่มีจังหวะที่ผละถอย แต่ชะงักงันเพื่อใช้สารหล่อลื่นเป็นตัวช่วยอยู่บ้าง
ช่วงนาทีที่ทุกอย่างยากลำบาก มือที่แตะหัวไหล่อีกฝ่ายก็เคลื่อนมาวางบนลำคอ ผมโน้มเข็มทิศให้ลงมาจูบ เขากัดริมฝีปากของผมเบาๆ ตามด้วยแก้ม ซุกจมูกไปที่ซอกคอแล้ววกกลับมาจูบใหม่ ผมผ่อนคลายลงจากจูบของเขา ลมหายใจที่ยังเจือนิโคตินไล่ผ่านร่างกาย ผมถูกรั้งสะโพกเข้าชิด ก่อนเข็มทิศจะขยับกาย
ในความเลือนรางของเงาที่สะท้อน ผมเห็นเรือนร่างสมส่วนของอีกฝ่ายขยับไหว ข้อเท้าถูกยกขึ้นพาดบ่าและความรู้สึกบางอย่างก็ก่อตัวขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน การกระทำนั้นหนักหน่วงขึ้น ผมครางออกมาเป็นชื่อของเขา เตียงขยับไหวจนหัวเตียงเคลื่อนไปชนกับกำแพงหลายครั้ง ร่างของผมสั่นคลอนจนไม่อาจจับภาพใดได้อีก
เมื่อหลับตาลง ยิ่งรู้สึกถึงร่างที่อยู่ภายใน ความร้อนรุ่มถาโถมคล้ายบังคับให้ขาดใจด้วยความคลั่ง เขาเร่งเร้าทั้งกับตัวเองและผมจนปลดปล่อยความคับแน่นในอกออกมา
ร่างกายร้อนวาบก่อนจุกเกร็งไปทั้งร่าง เขาจูบที่กกหู หายใจแรง เรียกชื่อผมเหมือนตอนที่ยังเป็นเด็กๆ เบบี๋ เบบี๋ ก่อนเงียบเสียงไปเมื่อเร่งเร้าดุดันในช่วงท้าย ผมรู้สึกได้...ร่างกายที่ตื่นตัวและระเบิดภายใน
เข็มทิศนิ่งค้างไปสักพัก เขากัดฟันจนเห็นสันกรามขึ้นเด่น ก่อนจูบผมแผ่วเบาคล้ายปลอบประโลม
นี่มัน...เรื่องอะไรกันนะ
ผมพูดไม่เต็มปากว่าไม่เต็มใจให้สถานการณ์นี้เกิดขึ้น แต่เช่นกัน ก็ไม่เคยตระเตรียมใจมาก่อน เข็มทิศลุกขึ้น เอา KY ใส่ลิ้นชักข้างหัวเตียง ดึงถุงยางและเก็บพลาสติกที่ผมได้ยินตอนนั้นที่หล่นอยู่ข้างเตียงออก เขาโยนทิชชูมาให้ ส่งสายตาดุเมื่อผมจะซกมกเอาผ้าห่มมาคลุมตัวทั้งที่ยังไม่ทำความสะอาดร่างกาย
อุปกรณ์พร้อมเลยนะมึง
คิดพลางดึงทิชชูออกจากม้วน เข็มทิศกลับมาอีกครั้ง ดึงทิชชูไปทำความสะอาดคราบบนหน้าท้องและที่เหนียวหนืดใต้หว่างขาให้
“เบาๆ หน่อย ถูจนหนังผมถลอกแล้ว”
เขาอมยิ้ม, แต่เบามือลง “เมื่อกี้ไม่เห็นบอกให้เบา”
สิ้นเสียงเราต่างนิ่งเงียบไปอีกครั้ง ได้ยินเสียงถอนหายใจเมื่อผมผินหน้ามองไปทางอื่น ผมไม่เคยมีเซ็กซ์โดยปราศจากความรัก ไม่เคยมีเซ็กซ์กับเพื่อน ที่สำคัญ ไม่เคยมีเซ็กซ์กับผู้ชายด้วยกัน
ไม่ว่ายังไง ก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะตกเป็นฝ่ายถูกกระทำแบบนี้แน่ๆ
“โอเคหรือเปล่า” เข็มทิศถาม คราวนี้เปิดโคมไฟใกล้เตียง เขาปกปิดท่อนล่างไว้ด้วยผ้าเช็ดตัว ยืนฝั่งที่ผมหันหน้าหนีในทีแรก “อาบน้ำด้วยกันไหม”
“ผมอาบแล้ว ง่วงแล้วด้วย”ผมพลิกตัวอีกฝั่งเหมือนคนเล่นวิ่งไล่จับ แต่คราวนี้เข็มทิศไม่ตาม เขานั่งลงบนเตียงฝั่งของผม นั่งข้างแผ่นหลังที่ผมหันให้
“หันหน้าหนีอีกทำไม”
“คุณไปอาบน้ำเถอะ ผมอยากนอน”
“อืม...งั้นก็สวมเสื้อผ้า เดี๋ยวไม่สบาย” เขาพูดทิ้งท้ายก่อนหายไปในห้องน้ำ
เมื่อได้ยินเสียงฝักบัวผมก็คลานออกมาจากผ้าห่ม หยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายรอบเตียงมาใส่ ออกมาที่ห้องนั่งเล่น หยิบเบียร์อีกกระป๋อง พร้อมบุหรี่และไฟแช็กก่อนหันไปเห็นบิลร้านมินิมาร์ทที่เขียนรายการถุงยาง เจลหล่อลื่น และบุหรี่ บันทึกเวลาเมื่อช่วงหัวค่ำวันนี้
บัดซบเอ๊ย!
ช่างแม่งเหอะ ไม่เป็นไรๆๆ เบ๊บ เรื่องนี้จะเป็นความลับของมึงกับเข็มทิศเหมือนที่เขาเป็นชู้กับเมียชาวบ้านนั่นแหละ ผมบอกตัวเองอย่างนั้นแล้วออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงพร้อมเบียร์อีกกระป๋อง กูไม่ซื้อคืนแล้วไอ้หางหมา ค่าตัวกูมากกว่าเบียร์ฟรีสองกระป๋องแน่ๆ ไอ้จ่าซังกะบ๊วย
“ไหนบอกง่วง”
สูบบุหรี่ได้ไม่ถึงครึ่งมวนก็มีมารความสุขกลับมาค่อนแคะ ผมกระดกเบียร์ลงคอแทนคำตอบ กระทั่งมีอกเปลือยของเจ้าของห้องซ้อนทับด้านหลัง เท้าแขนคร่อมผมให้ขยับชิดระเบียง หนีไออุ่นจากอีกฝ่าย อัดบุหรี่เข้าปอดอีกดอก จะได้ตายไวๆ หนีความประดักประเดิดที่เกิดขึ้นแบบนี้
“Sweet” เขาพูดใกล้หู ผมเหลือบตามองคนที่โน้มตัวลงมาด้วยหางตา เขามองทอดออกไปนอกระเบียง แสงไฟของเมืองยังคงวิบวับในค่ำคืนอย่างเคย ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน ก่อนอีกฝ่ายจะหันมาสบตา “เพลงของ Cigarette after sex ที่ชอบ”
“แล้ว?”
“เห็นนายสูบบุหรี่หลังจากมีเซ็กซ์ เลยคิดว่าน่าจะเคยฟังวงนี้”
ผมเม้มปากเข้าหากัน ก็ใช่...ผมแม่งเสพติดการสูบบุหรี่หลังจากมีเซ็กซ์ และเคยฟังเพลงของวงนี้เพราะชื่อวงน่าสนใจ เพลง Sweet ก็เป็นเพลงที่ดี แต่ไม่เหมาะกับอารมณ์ตอนนี้ ไม่ใช่แน่ๆ ว่ากันว่าคนที่ชอบสูบบุหรี่หลังเซ็กซ์จบเป็นเพราะสัญชาตญาณเพื่อเฉลิมฉลองความสำเร็จของตัวเอง บางคนว่าเป็นนัยยะของความสัมพันธ์ที่ฉาบฉวย แต่ไม่ใช่กับทุกคนและไม่ใช่เสมอไป อย่างเช่นมันเคยไม่ใช่นัยยะของการกระทำของผม แต่ตอนนี้เป็นแบบนั้น ความฉาบฉวยและเฉลิมฉลองให้กับมัน
“ฟัง...แต่ฟังนานๆ ไม่ได้ เบื่อ ทำนองเหมือนกันไปหมด”
“เป็นเอกลักษณ์”
“คงงั้น” ผมตอบแบบขอไปที บุหรี่หมดมวนแล้ว เบียร์ก็ด้วย แต่เข็มทิศยังไม่ขยับทำให้ผมต้องค้างอยู่ในท่านั้นจนกว่าเขาจะผละถอย ผมไม่อยากขอให้เขาหลบ ไม่อยากทำอะไรที่แสดงออกมาเหมือนบางอย่างผิดเพี้ยนไปหลังจากเรามีอะไรลึกซึ้งต่อกัน “ผมเห็นบิลบนโต๊ะ เตรียมไว้หมดเลยเหรอ”
“จะว่างั้นก็ได้” เขาตอบเสียงเรียบเสียจนหัวใจผมหล่นวูบ วงแขนที่เท้ากับระเบียงค่อยๆ บีบตัวแคบลงกระทั่งผมตกอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มในที่สุด “นายจะบอกว่าอารมณ์พาไปเหรอ”
“จะว่างั้นก็ได้” ผมเลียนแบบคำตอบ แต่ไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติเท่าที่ควร หัวใจเต้นแรงขึ้นอีกเมื่อแรงกอดกระชับแน่น
“แล้วโอเคหรือเปล่า”
“โอเค้” ผมพยักหน้ารัว เสียงของเขาแหบแห้ง อาจเพราะน้ำค้างลง “โอเคมากๆ ไม่มีอะไรให้ไม่โอเคสักหน่อย”
ทั้งที่ยังเถียงกับตัวเองว่ามึงจะโอเคได้ยังไงวะเบ๊บ มึงเพิ่งมีเซ็กซ์กับผู้ชายที่เป็นเพื่อนกันมาตลอดชีวิตนะเว้ย ผมก็ตอบแบบนั้น ขอบคุณพระเจ้าที่เขาไม่ถามอะไรทำนอง เจ็บไหม เสียวหรือเปล่า รู้สึกยังไงบ้าง ดีกว่ากับผู้หญิงไหม มันเป็นแค่อาฟเตอร์เซ็กซ์ง่ายๆ เช่นการยืนกอดกันริมระเบียงที่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยนึงว่าผมไม่ได้ถูกใช้สำหรับบำบัดความใคร่คล้ายสิ่งของที่บังเอิญอยู่ตรงนั้นพอดี
เข็มทิศตั้งใจ
“แต่ก็...แปลกใจนิดหน่อย...”
“แปลกใจตัวเองเหมือนกัน”
เขาลอกคำตอบผม แต่เข้าใจได้ เราต่างกันสุดขั้ว คนหนึ่งช่างเจรจาจนน่ารำคาญ ส่วนอีกคนนิ่งเงียบเหมือนพูดแล้วดอกพิกุลทองจะร่วง อาจมีเทสต์คล้ายกันเช่นดนตรี หนัง หรืออาหาร แต่สิ่งที่เหมือนกันนั่นก็ไม่น่าทำให้เขาหรือผมเข้าใจตัวเองได้ในเวลานี้ว่ามันเป็นที่มาของเซ็กซ์ที่เผ็ดร้อนนั่นได้ยังไง
เป็นผู้ชายเหมือนกัน
“ไปอาบน้ำหน่อยเถอะ รองน้ำไว้ให้แล้ว เมื่อกี้เหงื่อออกเดี๋ยวจะไม่สบายตัว พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน”
เข็มทิศจูบขมับผมแล้วผละหนี ผมพลิกตัว ผมพูดกับแผ่นหลังของเขา เป็นเสียงที่ตะเบ็งขึ้นมา ไม่อ่อนหวานเหมือนคำขอร้อง แต่ก็ไม่แข็งเท่ากับคำสั่ง
“เข็มทิศ...เราจะไม่พูดเรื่องนี้กัน เราทั้งสองคน...ใช่ไหม?”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ มันเหนียวหนืดเพราะไม่สามารถอ่านใจอีกฝ่ายออก ถ้าแม่งหันมาบอกตายซะเถอะอีเบ๊บแล้วถีบผมตกระเบียงไปทำไง
“อืม นายโอเคไม่ใช่เหรอ ไม่มีการย้ายออก ไม่พูดเรื่องนี้นอกห้อง ทุกอย่างเหมือนเดิม”
เจ้าของห้องว่าโดยไม่หันกลับมา เขาทิ้งตัวลงบนเตียง ห่มผ้าจนถึงคอ และยังคงหันหลังให้กับผมในตอนนี้
ใช่ ทุกอย่างจะเหมือนเดิม ผมสั่งตัวเองซ้ำๆ ทิ้งก้นบุหรี่ ตามด้วยกระป๋องเบียร์ลงถังขยะที่มีซากถุงยางอนามัยห่อทิชชูนอนสงบปากสงบคำอยู่ในนั้นก่อนพรูลมหายใจออกยาว
นอกจากแก่นกายที่ปวกเปียกจากการใช้งาน ความเจ็บระบมตรงบั้นท่้ายกำลังบอกว่าสิ่งที่ผมหน้ามืดทำกับเพื่อนร่วมชีวิตในวันนี้ มันเป็นเรื่องที่เกิดชึ้นจริงโดยไม่ทันได่้เตรียมใจสักนิดดด้วยซ้ำไป
---------------
มาดึกเลยยย ขอโทษน้า ไปหาหมอมา ตอนนี้คงยังไม่แก้ดีีเทลมาาก ตาจะปิดอล้วจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 07-03-2019 01:07:35
เข็มทิศพูดอะไรหน่อยลูก เจองี้ตามไม่ทัน
เบ๊บก็โอ๊ยย ถามสิถามมมคุยกันสักนิดน่านะ
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 07-03-2019 01:15:10
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 07-03-2019 01:21:17
จ่าจะเอายังไงจ่า จ่าเริ่มก่อนอะ แต่เบ๊บก็ไม่ได้ห้ามไง ตบมือข้างเดียวไม่ดัง
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 07-03-2019 01:23:29
เริ่มหัวข้อโดย: golove2 ที่ 07-03-2019 05:07:12
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 07-03-2019 05:15:38
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 07-03-2019 06:07:58
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 07-03-2019 06:39:38
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 07-03-2019 07:08:50
เริ่มหัวข้อโดย: Sykes ที่ 07-03-2019 07:42:45
ขอให้ทุกอย่างเดินทางไปในทางที่ดีขึ้นนะ //สวดมนต์ภาวนา
เริ่มหัวข้อโดย: nutty2554 ที่ 07-03-2019 08:53:28
ในความพยายามตัดใจ ทำไมเรารู้สึกว่ามีคนกำลังห้ามใจตัวเองไม่ได้
รอติดตามนะคะ สนุกมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: KOWPOON ที่ 07-03-2019 12:09:44
เลยรีบรวบตึ่งเบ๊บก่อน
งื้ออออ พี่เข็มก็คงรู้สึกเหมือน ถูกวนกลับเป็นคนในความลับเหมือนตอนที่คบกับน้อยหนา
ให้เวลากับความรู้ที่มีให้กันและกันสักพักก็คงดีขึ้น
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 07-03-2019 13:06:40
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 07-03-2019 13:55:03
เริ่มหัวข้อโดย: PrimYJ ที่ 07-03-2019 14:17:54
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 07-03-2019 14:55:20
เริ่มหัวข้อโดย: fsbeentaken ที่ 07-03-2019 16:31:03
เข็มมันน่าจะเข้าใจคนละอย่างเบ๊บ แต่เข็มคือไม่ทนมันแล้วจริงๆจ้าาา
แต่เบ๊บอาจจะอยากได้ความชัดเจนหรือเปล่า?
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 07-03-2019 17:20:52
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 07-03-2019 21:21:53
เริ่มหัวข้อโดย: Rateesiri ที่ 07-03-2019 21:35:40
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 07-03-2019 22:00:49
เริ่มหัวข้อโดย: nooklepper ที่ 08-03-2019 15:35:38
เริ่มหัวข้อโดย: janamanza ที่ 08-03-2019 18:51:43
เริ่มหัวข้อโดย: PCRYA_OK ที่ 08-03-2019 21:14:01
แต่ก็แอบกลัวกับความสัมพันธ์แบบนี้ถ้าวันหนึ่งฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไปมีใครคนใหม่ อีกฝ่ายจะหึงจะทวงคืนได้ไหม เรามีสิทธ์อะไรไหม
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 09-03-2019 00:14:49
เบบี๋ถูกคุณจ่าจับรวบรับประทานไปเสียแล้ว กลเหตุคงเพราะน้องแม็กกี้ศรีสยามนี่เอง เป็นตัวกระตุ้น ทำให้คุณจ่าแกหงุดหงิด นำมาซึ่งเหตุนั้นและเหตุนี้ แต่ยกนิ้วให้ว่าเนียนมาก เนียนจนเบ๊บไม่สังเกตเลยว่ากำลังถูกตะล่อมให้ถอยเข้าจนมุม แล้วก็เลยถูกจับกินตลอดตัว
เข็มทิศแน่นอนว่ารู้สึกอะไรบางอย่าง เบ๊บเองก็รู้สึกแล้ว ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ว่าสุขอารมณ์หรือหวานขม แต่ก็เกิดขึ้นแล้ว และจะมีผลของมันตามมา ผลที่ว่าคือการพยายามฝืน ไม่พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แต่อะไรที่มันจดจ้องเราอยู่ตรงหน้าแล้วกลับแสร้งว่ามองไม่เห็นนี่ ทำให้อึดอัดแย่นะคะ หลังจากนี้ไปคือช่วงเวลาที่...คิดว่า...สองหนุ่มอาจต้อง come to terms with ความรู้สึกของตัวเอง ว่าจริงๆ แล้วเป็น friends with benefits หรืออะไร หูย...ความสัมพันธ์นี้ก้าวกระโดดข้ามรั้วหนามเชียวนะ จะออกมาหัวหรือก้อยยังไม่รู้เลย แต่ตามติดและติดตามไปยาวๆ แน่ๆ ค่ะ
ป.ล. แม็กกี้ศรีสยามคืออะไร? หมาหยอกไก่กับพี่เบบี๋หรือคะ ระวังหมาจะโดนเตะนะเออ
ป.ป.ล. ขอบคุณคุณเวสต์มากๆ นะคะ รักษาสุขภาพด้วยนะค้า
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 09-03-2019 18:59:11
คิดไกลไปแล้ว แต่ยังจัดการตัวเองไม่ได้หรอ
แต่ตอนนี้ไปไกลแล้วนะ เชื่อว่าความหวงจะเพิ่มขึ้นด้วย
สงสารเบ๊บนะ งงล่ะสิว่าทำไมเป็นแบบนี้
แถมอีกคนเตรียมตัวมาพร้อมมากด้วยล่ะ
แต่เบ๊บจัดการตัวเองได้ดีนะ สมยอม ไม่โวยวาย
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 10-03-2019 00:32:20
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 11-03-2019 00:51:13
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 11-03-2019 02:33:23
ทั้งคู่ควรพูดกันให้ชัดเจนอะ
มีครั้งแรกแล้วครั้งที่สองมันต้องตามมาแน่ๆ
อิจ่าก็อะไรของมันวะ
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 13-03-2019 19:19:38
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 13-03-2019 20:26:48
เริ่มหัวข้อโดย: KOWPOON ที่ 13-03-2019 22:32:36
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 14-03-2019 00:45:35
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 14-03-2019 06:20:20
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 14-03-2019 14:35:05
09 Friend Shit!
“เพื่อนบ้านพ่อมึงดิ”
เสียงทีเซอร์หนังเรื่องล่าสุดจากค่ายยักษ์ในไทยดังขึ้น ผมสะดุ้งเฮือกขณะลากเมาส์ปากกาลงไปในคอมด้วยสายตาเลื่อนลอย พี่ๆ ในออฟฟิศล้อมกันอยู่หน้าจอคอมไอ้แม็ก แหล่งกำเนิดเสียง ส่วนผมยังคงทำหน้าไม่ถูกตั้งแต่เมื่อคืนวานกระทั่งปัจจุบัน ไกลๆ นั่นเข็มทิศเองก็ก้มหน้าก้มตากับงานโฆษณาตัวใหม่ทีเพิ่งได้จากเออีมือดี
“เอาน้องนายมาทำแบบนี้ได้ไง โถ่ น้องนายของพี่”
พี่ก้อยควบรวบอำนาจชายหนุ่มในจอเป็นของตัวเองโดยไม่ถามความสมัครใจ ส่วนพี่มะลิชอบหนุ่มแว่นในเรื่องมากกว่า บอกเหมือนดาราเกาหลีกิ๊วก๊าวหัวใจจนลืมรักที่เคยมีให้ผมแทบสิ้น
“แม่ง ทีเซอร์ออกวันเดียว ยอดคนดูโคตรเยอะ”
“ผมชอบนางเอก ใครมีบัตรรอบสื่อผมซื้อต่อนะ”
“ถามพี่รูญเลยมึง เฮียได้ไปรอบสื่อแน่ๆ แต่ได้กี่ใบแล้วจะให้มึงมั้ยอีกเรื่องนะไอ้แม็ก” แต่ละคนพูดถึงหนังไทยตัวใหม่ที่การันตีความสนุกตั้งแต่ชื่อค่าย ไม่รวมกับศิลปินตัวท็อปที่โถมเข้าเล่นในเรื่อง ก็เป็นหนังที่น่าดู แต่แน่นอน ผมไม่ชอบความคลิเช่นี้ แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงในชีวิตปัจจุบันก็เถอะ
“เออ แต่โฆษณาไอติมก็ปล่อยแล้วนี่”
“กระแสในทวิตโคตรดี”
เดี๋ยวนะครับ ทำไมมันไวขนาดนี้ ผมหันมองพี่มะลิ สาววายอนาคตไกลละสายตาจากคอมไอ้แม็กมาเลื่อนฟีดในโทรศัพท์ตาวาววับ พลิกให้คนอื่นๆ ดู “นี่นะ มีแท็ก #แม็กเข็ม ติดเทรนด์ด้วย”
ว้อท ว้อท ว้อท ผมนี่เบิกตาโพลงเลย “พูดเป็นเล่น”
“ลูกสาวคะ เห็นใจไอ้แบงค์มันเถอะจ้ะ เมื่อคืนตัดต่อถึงตีสาม พี่รูญคุยกับลูกค้าเมื่อเช้าแล้วก็ปล่อยลงเฟซก่อนเลย ลูกค้าชอบมากกก”
ผมเปิดทวิตเตอร์ของตัวเองเช็กข่าวบ้าง ยังไม่เห็นผลงานด้วยซ้ำ โห นี่ครับพลังโซเชียลมีเดีย “จ้างอินฟลูแลนซ์โปรโมตแท็กนี่”
“เอ้า การตลาดเนาะ ทำไมๆ หึงคนไหนจ๊ะเบบี๋” พี่มะลิหยอกพลางบัมพ์สะโพกใส่เก้าอี้ผม แม็กเหลือบหางตามองมา ผมรีบไหวไหล่
“เปล่า ก็ดี มีคู่จิ้นใหม่ผมจะได้หลุดพ้น”ตามนั้น เลิกแซวได้แล้วเพราะผมกับเข็มทิศเป็นแค่เพื่อนกัน แต่หนักกว่านั้นคือเสือกเป็นเพื่อนที่เอากันไปแล้ว เวรเอ๊ยไอ้เบ๊บ ตอนนี้ร้อนตัวเหมือนวัวสันหลังหวะขณะที่เจ้าของข่าวพูดกันไม่ออกสักแอะ แหงล่ะ ไอ้แม็กกลัวเข็มทิศอย่างกับอะไร ส่วนตัวผู้ใหญ่ก็ทำท่าสมเป็นผู้ใหญ่ให้เด็กมันเห็นเสียที่ไหน
“ทามมาเปง” ไอ้เชี่ยพี่แบงค์ที่ยังเมากาแฟอยู่ในชุดเดียวกับเมื่อวาน แน่นอนว่ามันไม่ได้กลับบ้าน แต่เป็นเรื่องปกติแล้ว ถ้าไม่ทำงานยันสว่างมันก็หาเช่าม่านรูดราคาถูกนอนแถวนี้ มันเป็นคนสเต็ปเทพ รู้ว่ากลับไม่ไหวก็ไม่ขับมอไซค์กลับ “เมื่อวานกาแฟอร่อยมั้ยล่ะ ที่ไปแวะจู๋จี๋ก่อนเข้ามากันน่ะ”
“จู๋จี๋พ่องครับ” ขอโทษที่ไม่สุภาพ แต่ผมสันหลังหวะโคตรๆ เลิกลักไปหมดแล้ว ต้องเปลี่ยนเรื่องๆ “แต่กาแฟดีนะพี่ ถ้ามีโอกาสแวะไปดิ ถ้าเมื่อวานไอ้แม็กไม่โดนเรียกไปเก็บของจะพามันไปด้วยเหมือนกัน”
“น้องกูลำบากใจแย่ว่าจะเลือกไอ้แม็กหรือมึง แต่จากขนาดตัวแล้วแซนวิชได้พอดี กูไปจ้างอินฟลูแรนซ์ทำแฮชแท็ก #แม็กเข็มเบ๊บ ดีกว่า โพสต์ละเท่าไหร่นะพี่ก้อย” ไอ้ห่าพี่แบงค์ ต่ำตมไม่สิ้นสุดของจริง ผมสั่งขี้มูกใส่ทิชชูแล้วปาใส่มันแทนคำตอบของพี่ก้อย เสียงประตูเลื่อนเปิดชนกับที่กั้น ความอลหม่านในออฟฟิศเงียบเหมือนผีเดินผ่าน ผมเห็นแผ่นหลังของเข็มทิศไวไว มันคงออกไปสูบบุหรี่เหมือนทุกครั้งที่หงุดหงิดหรือไม่สบายใจ
“งานเข้าแล้ว ไปง้อน้องเลยมึง ไอ้แบงค์” พี่มะลิชี้หน้าคนปากหมา ต้นตอเรื่องทำท่าตกใจไม่แพ้กัน
“แม่งโกรธจริงเหรอวะ เมื่อก่อนแซวมากกว่านี้ยังไม่เป็นไรเลย”
“นี่ล่ะครับ สังคมไทย” ผมขอใช้สำนวนได้ทีขี่แพะไล่ให้ตัวเองในตอนนี้ “บูลลี่จนชินปาก พอเขาโกรธก็บอกเรื่องแค่นี้”
“มึงอะไอ้เบ๊บ สนิทกับมันมากสุด คราวนี้ไม่ไปสูบบุหรี่เป็นเพื่อนกันหรือไง”
ผมยักไหล่ ออกไปตอนนี้กูก็โดนยกสองน่ะสิ บรรยากาศเดิมระหว่างผมกับมันก็เหี้ยแล้ว ไอ้พี่แบงค์จะทำทุกอย่างเหี้ยไปอีกไม่ได้
“จะเที่ยงแล้ว ไปซื้อข้าวดีกว่า แม็กไปถือของเป็นเพื่อนหน่อย”
“ไอ้นี่โว้ย มึงมันพึ่งพาอะไรไม่ได้จริงๆ”กรรมชำระแทนกันไม่ได้ครับพี่แบงค์ ผมตอบในใจ แต่ไม่แสดงออก แค่นี้ก็ประสาทแดกเกินทน อยู่ด้วยกันมาสี่ห้าเดือนเคยเห็นไอ้เข็มโกรธเสียที่ไหน ขนาดที่ว่าลูกค้าปาปากกาใส่หน้ามันยังเฉยเลย เนี่ยซุปเปอร์โปรดัคทีฟตัวจริง ไม่รู้ว่าไม่เอาอารมณ์เข้ามาพัวพันกับงาน หรือที่ผ่านมาแค่คิดแต่เรื่องผู้หญิงจนไม่ใส่ใจกับเหตุการณ์รอบๆ ตัวกันแน่
แม่ง...ความรู้สึกอยากกระแนะกระแหน ประชดประชันนี่มันอะไรวะ
“เบ๊บ”
“หืม?” เด็กฝึกงานร่างโข่งเรียกในลิฟต์ คนยังไม่ลงมากินข้าว ออฟฟิศใดเล่าจะสุขเท่าออฟฟิศผม ไม่มีตอกบัตร แวบไปไหนก็ได้ ขออย่างเดียว งานไม่เสร็จมึงต้องตาย โดดลงมาซื้อข้าวเที่ยงก่อนคนอื่นก็ได้ ถ้าไม่ทำงานเพลิน “เดี๋ยวนี้ปีนเกลียวนะ ไม่เรียกพี่”
“อยากลองเรียกด้วยชื่อเฉยๆ ดู น่ารักดีเหมือนกันเนอะ ถ้ามีแฟนผมก็อยากเรียกแบบนี้”
“อ้าว ไม่ใช่มีแล้วหรา วันเข้างานวันแรกพี่แบงค์ยังแซวอยู่เลย”
“จำได้ด้วยเหรอ ใส่ใจเหมือนกันนะเนี่ย” ไอ้แม็กกวนประสาท ผมย่นจมูกใส่มัน
“จะด่าว่าเสือกก็ด่าครับ อย่าถนอมน้ำใจกันด้วยคำว่าใส่ใจแล้วให้กูคิดต่อเอง”
“เปล่า ดีใจเฉยๆ ผมเลิกแล้ว เลิกกับแฟนก่อนมาฝึกงาน แฟนผมนิสัยคล้ายๆ พี่เลย ตัวป่วน”
นี่ประโยคบอกเล่าหรือด่า ขอซ้ำอีกรอบ เด็กหนุ่มวางมือบนบ่า อาศัยความตัวสูงกว่าทำไหล่กูเป็นที่พักแขนเลยนะ พอลิฟต์ลงมาถึงก็ยืนท่าทางเรียบร้อย ผมเดินนำมันไปร้านป้าคนเดิม แม็กแย่งปากกาไปจดเมนูเสร็จสรรพ มากับไอ้เข็มเหรอ เฮอะ แม่งนั่งรอหิ้วถุงขึ้นไปข้างบนอย่างเดียว
“ทำไมพี่ถึงย้ายไปอยู่กับพี่จ่าอะ”
“ก็คอนโดมันใกล้ อีกอย่าง ก็เห็นหน้ากันมาตั้งแต่เด็ก จะเห็นหน้ากันทุกวันทุกคืนก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก”
“พี่จ่ามีแฟนอยู่แล้วใช่ไหม ผมเคยได้ยิน”
ใบ้แดกละครับ กูนี่แหละที่ทำให้มันเลิกกัน “คงมีมั้ง ไม่รู้ กูก็แซวไปเรื่อย มึงสนใจเข็มทิศเหรอ จะจีบมันเหรอ เดี๋ยว มึงใช่...ใช่ปะ”
“ก็...” มีอึกอัก แม็กหัวเราะ นั่งบนเก้ากี้พลาสติกสีแดงรอ ผมนั่งข้างๆ มัน ทำตาเล็กตาน้อยใส่ “พี่ นี่มัน 2019 แล้วนะเว้ย มันเสรีทางการค้าแล้ว”
“เสรีทางเพศด้วย เฮ้ย กูไม่อะไร มึงพูดได้ ไม่รังเกียจหรอก แต่ถ้าจะจีบเข็มทิศกูแนะนำให้คิดใหม่”
เพราะแม่งเยดุฉิบเป๋ง ไม่...ไม่ใช่เหตุผลนี้สิวะ
“ไม่จีบหรอก แค่มองจู๋ก็หดแล้วอะ กลัว” ผมเห็นด้วย แต่เมื่อวานผมไม่หดว่ะ เกลียดนักภาพที่แม่งแล่นอยู่ในหัวผมตอนนี้ ความรู้สึกร้อนฉ่าแล่นถึงหน้า หัวใจหวิวๆ ยังไงชอบกล “พี่โชคดีกว่าคนอื่นที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กมั้งเลยรู้ว่าจะทำยังไงให้บรรยากาศมันดีเวลาพี่จ่าหงุดหงิด”
“มันหงุดหงิดแป๊บเดียว สูบบุหรี่เสร็จก็หาย”
“เพราะตอนดูดบุหรี่พี่ออกไปคุยด้วยไง ผมเพิ่งมาแต่ผมเห็นนะเว้ย”
จริงของมัน แต่นี่ประเด็นคืออะไรวะ หรือชวนคุยเรื่อยเปื่อย “พี่ล่ะ เวลาหงุดหงิดจริงๆ เป็นยังไง ผมเห็นพี่เอาแต่โวยวาย ไม่เคยโกรธจริงๆ เลย เผื่อผมทำพี่โกรธแล้วง้อไม่ถูก”
“กูเหรอ ถ้าโกรธคงเงียบมั้ง สงบสติเอง ไม่ต้องง้อ ขนลุก มึงอะ”
“ผมใช้กำลัง กลัวปะ” พูดพลางยักคิ้ว แหม รู้เลยนะครับว่าทำไมพี่มะลิแม่งเทผมไปหาไอ้เด็กเวรนี่ เล่นหูเล่นตาเก่ง “จับจูบจนกว่าขาจะอ่อน”
“โอ้โห พ่อพระเอก พ่อจูบเก่ง พ่อลิ้นพันตลบ ขาอ่อนเพราะปากเหม็นเหรอมึง”
“อยากลองปะล่ะ”
เด็กนี่มันปีนเกลียวอย่างเข็มทิศว่าจริงโว้ย เกลียดจริง ผมหัวเราะ เบือนหน้าหนี เล่นกับหมาหมาเลียปากเป็นแบบนี้ สำนวนมาอีกแล้ว ผมนี่มันเหมาะกับการทำก็อปปี้จริงๆ
“ไอ้จ่ามันเก่งนะ แบบ เป็นคนมีไอเดีย ไม่ค่อยพูดมาก แต่เวลาเสนองานอะไรพี่รูญจะฟังมัน อยากรู้ว่าใช้ชีวิตยังไง แต่ก็งั้นๆ ว่ะ เห็นวันๆ มันทำไม่กี่อย่างเกี่ยวกับงาน พินเทอเรสต์ อ่านบทความ ดูหนัง พวกงานอดิเรกอะนะ มีฟังเพลงอีกอย่าง”
“เขาเป็นศิลปินมากๆ เลยนะครับ คงมีความคิดหลายอย่างในหัว แต่เสนอออกมาได้ยาก แค่พูดจาภาษาเดียวกับพี่รูญล่ะมั้งเลยเข้าใจกันง่าย”
“อ้าว นี่กูพูดภาษารัสเซียอยู่เหรอ”
“ไม่ใช่ดิพี่” แม็กหัวเราะ เด็กแม่งดีแบบนี้ ยิ้มง่าย หัวเราะเก่ง “คือพี่แม่งชอบพูดอะไรเวอร์ๆ เกินจริงอะ ลูกค้าชอบ แบบ โห โคตรเท่! แต่พอคนทำฟังแม่งเหนื่อยฉิบหาย เล่นใหญ่ทุกอย่าง พี่รูญเลยชอบฟังเวลาพี่จ่าเสนอความเห็นมั้ง แต่เรื่องของไอเดียยังไงผมว่าพี่ก็เก่งนะ”
“กูมาสายประกวด”
“สายตะกวดอะดิ”
“เดี๋ยวกูจะไปปั่นแฮชแท็กแม็กเข็มให้มึงจีบใครต่อไม่ได้เลย ไอ้กร๊วก”
“ไม่จีบใครแล้ว ปั่นไปเถอะ ตามสบาย อีกอย่างถ้ารู้จักจริงๆ ผมว่าคนเข้ามาน่าจะดูออกนะว่าแม็กกับเข็มชอบแทงเหมือนกัน”
โอ้โห มุกนี้กูซื้อ! “แน่จริงไปเล่นต่อหน้ามันดิ”
“ไม่เอาครับ กลัวโดนแทง มีดแทง”
ป้าร้านข้าวตะโกนเรียกว่าได้แล้ว ผมตบหัวไอ้เด็กปากดีแต่ปอดแหกไปหนึ่งครั้งด้วยความหมั่นไส้ล้วนๆ ใช้อำนาจเกิดก่อนเต็มที่ นี่ล่ะครับสิทธิพิเศษของชนชั้นปกครอง เด็กมันฟึดฟัดแต่ก็ไม่กล้าตบหัวผมกลับ แน่ล่ะ ขนาดผมอยากถีบไอ้พี่แบงค์วันละแปดรอบยังทำได้แค่ชูนิ้วกลางอวดไปวันๆ เลย
“เออ พี่อ่านไลน์กรุ๊ปยัง ไม่ต้องซื้อกาแฟไปนะ พี่แบงค์บอกพี่จ่าออกไปซื้อแล้ว”
“อ้าวเหรอ เออ ดี ทำตัวให้เป็นประโยชน์บ้าง สงสัยกลัวน้องรักเหนื่อย”
แม็กเก็บมือถือลงกระเป๋า มองผมตาขวาง “ร้านเมื่อวานที่พี่บอกว่าอร่อยอะ เอาใจใครมั้ง”
จู่ๆ หัวใจผมก็หล่นวาบไปกองที่ข้อเท้าก่อนวิ่งขึ้นมาบนหัวให้หน้าร้อนฉ่า มึงจะเล่นโรลเลอร์โคลสเตอร์เพราะการกระทำเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ไม่ได้นะเว้ยเบ๊บ ทำใจดีๆ ไว้
“มันอาจจะอยากกินเองก็ได้ กูก็บอกแล้วว่าร้านนั้นดี”
ปีชงหรือไงไอ้เด็กเวร ชงเก่งเป็นบ้าถ้าไม่ติดว่าเป็นเรื่องในมุ้งในหมอนจะปรึกษาใครสักคนอยู่หรอกว่าต้องทำตัวแบบไหน แต่พอเป็นเรื่องที่ถูกแซวตั้งต้นอยู่แล้วดันกลายมาเกิดขึ้นจริงก็ไม่รู้ว่าจะกลบเกลื่อนยังไงให้เนียน
“แต่วันนี้พี่กับพี่จ่าแปลกๆ กันทั้งคู่นะ...มีอะไรหรือเปล่า สังเกตกันทั้งออฟฟิศนะ ผมบอกก่อนเลย”
โว้ยยยย ไอ้พวกขี้เสือก!
...
ระยะทางระหว่างคอนโดของเข็มทิศถึงที่ทำงานจะว่าสั้นก็สั้น จะว่ายาวก็ยาว
นั่นเป็นความคิดของการเดินทางในช่วงเช้าที่ผมกับเข็มทิศยังมึนๆ ใส่กัน ส่วนในตอนเย็น ประโยคเปลี่ยนเป็น ระยะทางระหว่างคอนโดถึงที่ทำงาน เหมือนจะสั้น แต่จริงๆ โคตรยาว
หลังพระอาทิตย์ตกเป็นเวลากลับบ้านโดยส่วนใหญ่ของพนักงานที่นี่ เพราะกว่าจะเข้าก็ปาไปเกือบสิบโมง ถ้าไม่มีออกกองหรือประชุม ต่างตรงวันนี้จู่ๆ พี่รูญก็บ่นหิวเบียร์ เลยลงมานั่งดื่มเบียร์โปรโมชั่นแกล้มหมูสามชั้นทอดกรอบแทนข้าวเย็นเข็มทิศสั่งแค่โซดามาดื่ม กับลาบหมูเผ็ดน้อย อ้างว่าต้องขับรถทั้งที่เป็นรถผมแท้ๆ ส่วนไอ้แม็กไม่ได้รับคำเชิญ เจ้ามือไล่มันกลับตามเวลาเลิกงานปกติ อาจเพราะเขาเห็นความผิดปกติของผมกับเข็มทิศบางอย่างเลยพยายามกลบเกลื่อนด้วยความเป็นเพื่อนในวงเหล้า ผมพยายามหาจังหวะทักมันเรื่องสายลมแสงแดดบ้าง แต่อีกฝ่ายก็ไม่ให้ความร่วมมือ มันมองหน้าผมเฉยๆ แล้วนั่งอมน้ำลายจนมิตรสหายในวงเหล้าแยกย้าย นั่นอาจเป็นการเพิ่มความรู้สึกยาวนานในระยะทางเท่าเดิมที่เราต้องอยู่ด้วยกันในห้องปิดขนาดเล็กกว่าเสื่อหนึ่งผืนด้วยซ้ำไป
ผมอดทนกับบรรยากาศเหมือนฝนจะตกแต่ไม่ตก จะร้อนก็ไม่ร้อน อบอ้าว ไม่สบายตัวในหัวใจได้ไม่นาน ด้วยนิสัยโผงผางอาจทำให้เป็นเช่นนั้น ทว่าในตอนนี้ก็ไม่อาจหาทางออกด้วยวิธีไหนให้ทั้งตัวเองและอีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้นได้เลยแม้แต่น้อยสบายใจขึ้นหน่อยตรงเมื่อถึงคอนโดเขาไม่แวะร้านสะดวกซื้อซื้อถุงยางเหมือนเมื่อวาน แต่หยิบเชือกออกกำลังกายที่อยู่บนตู้ลงมา ผมแม่งโคตรผวากลัวโดนฟาดไล่ออกจากห้องเหมือนหมูเหมือนหมา แต่พอเจ้าตัวเคลียร์พื้นที่กว้างมากพอเขาก็กระโดดเชือกออกกำลังกาย ไอ้เหี้ย นี่อารมณ์ไหนของแม่งวะ
แม็ก: พี่ถึงห้องยัง
แม็ก: ถึงแล้วบอกหน่อยนะ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นไอ้แม็กข้อความทิ้งไว้ตั้งแต่หกโมงกว่าๆ ก็กดตอบ มันบ่นรัวยาวๆ ว่าแฮชแท็ก #แม็กเข็ม ถูกปั่นเต็มฟีด เจริญพวงเถอะโยม พอกดเข้าไปดูในทวิตเตอร์ก็เห็นคนขุดรูปเข็มทิศสมัยเรียนขึ้นมา บางรูปถ่ายโดยกลุ่มเพื่อน ในนั้นมีน้องน้อยหน่าของเขาอยู่ด้วย แปลว่าเป็นที่รู้ว่าคบกันในหมู่เพื่อน แต่ไม่ยักมีรูปคู่หลุดออกมาให้เห็น มีภาพทีเผลอจากรุ่นน้องที่แอบถ่ายบ้าง ตอนเรียนก็ดูดี แต่ตอนนี้ดูดีกว่า อาจเพราะชุดเครื่องแบบทำให้เขาดูเป็นคนเรียบร้อยกว่าความเป็นจริงก็ได้
เสียงเชือกตีพื้นเป็นจังหวะสั้นๆ เมื่อครู่เงียบไป เขากระโดดเชือกสิบห้านาที แล้วไปนั่งยกดัมเบลต่อ ผมเปิดโทรทัศน์ มีแต่ข่าวน่าเบื่อกับละครไม่น่าดู เข้าเน็ตฟลิกซ์ดูซีรีส์ก็ได้วะ ครั้งก่อนดู Bandersnatchไปรอบ ยังงงๆอยู่ต้องซ้ำลุกไปหยิบเบียร์กระป๋องในตู้เย็นมาเติมในเส้นเลือดอีกหน่อย หางตาเห็นเจ้าของห้องเลิกเล่นดัมเบลแล้ว เขาถอดเสื้อโยนลงตะกร้า ตามด้วยกางเกง ซึ่งผมเริ่มชินมาสักระยะกับการใส่บ็อกเซอร์เดินไปเดินมาในห้องของเขาแล้ว แต่เมื่อเห็นเหงื่อโทรมกาย กล้ามเนื้อบิดตัวตามจังหวะเคลื่อนไหว จู่ๆ ก็เกิดรู้สึกเหมือนวันแรกที่เห็นขึ้นมาอีก
หนักกว่านั้น คือภาพเมื่อวานที่ชายหนุ่มแนบนาบทาบทับลงมา เผลอจินตนาการไปถึงความรู้สึกแปลบปลาบเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมอยู่ในร่าง ความเครียดขมึงของกล้ามเนื้อ เสียงผิวที่กระทบกัน ความดุดันและหนักแน่นทำให้ต้องรีบกวาดเบียร์มาเพิ่มอีกสองกระป๋องหวังว่ามันจะดับความคิดเพ้อเจ้อของตัวเองออกไป
ไม่เป็นไรน่า ไม่เป็นไรหรอก เรื่องมันผ่านไปแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเคยเท่านั้นเอง
ซีรีส์เล่นไปได้ 20 นาที เบียร์หมดทั้งสามกระป๋อง นั่งจกขนมกรุบกรอบดูทางเลือกของตัวเอกที่ถูกตัดไปทีละรายการ สลับกับรีเฟรชหน้าฟีดทวิตเตอร์อย่างคนคลั่ง ผมกด favoritesเกือบทุกรายการที่เป็นเรื่องเล่าของเข็มทิศทั้งจากแหล่งที่มีที่มาและไม่มีที่มา แม้ไม่ได้ขึ้นติดอันดับแต่ก็มีมาเรื่อยๆ เกือบทุกห้านาทีจนสับสนว่าพวกเอ็งไปรู้จักเข็มทิศจากไหนกันนักหนา รู้ไหมว่าเขาเป็นคนบ้า วันดีคืนดีลุกขึ้นมาโดดเชือก ยกดัมเบล บางวันก็ออกไปวิ่งรอบคอนโด ชอบกินราเม็งร้านที่อยู่ระหว่างคอนโดกับที่ทำงาน ตอนเด็กๆ เข็มทิศถูกจับให้แต่งตัวเนี้ยบกว่าเด็กทั่วไป แทบจะไม่ได้ใส่เสื้อยืดด้วยซ้ำ ผมจำตาดำๆ กลมๆ ที่จ้องมองผมขเม็งได้ ตาเขามองแข็งเป็นพิเศษตอนที่ไปหยิบจับของเล่นส่วนตัว พวกขี้หวง แต่ไม่พูดแสดงความเป็นเจ้าของ มีครั้งหนึ่งที่เผลอไปทำไม้บรรทัดเซ็ตพาวเวอร์เรนเจอร์ของเขาหัก เข็มทิศไม่ว่า แต่ต่อยผมจนฟันน้ำนมหลุดคาปาก
“ไปเชื่อมาก ในทวิตเตอร์ เรื่องแต่งทั้งนั้น”เสียงดังมาจากด้านหลัง เขาคงอารมณ์ดีขึ้น เอาผ้าเช็ดตัวเปียกๆ วางโปะบนหัวก่อนทรุดตัวนั่งลงข้างกัน แรงกดของน้ำหนักอีกฝั่งของโซฟาทำให้หัวผมเอียงไปซบตรงหัวไหล่พอดิบพอดี และนิ่งค้างอย่างนั้นราวกับการพยุงตัวลุกขึ้นมานั่งตรงๆ ยากลำบากเหลือเกิน
“เมาแล้วดิ” เขาถาม นั่งเกร็งไปทั้งตัว มือใหญ่กุมหัวเข่าตัวเองทั้งสองข้าง โคตรไม่ธรรมชาติ ผมช่วยผ่อนคลายด้วยการประสานมือเข้าไปจับ ไถหัวขึ้นเล็กน้อย แนบแก้มแทนที่ขมับ ซึ่งวางอยู่บนหัวไหล่เปลือยอีกฝ่ายพอดี
“ยัง ได้อีกเยอะ”
“ได้อีกเยอะอะไรที่ร้านก็กินมาตั้งเยอะแล้ว นี่ฟาดหมดตู้เย็นแล้วปะ”
“น่าจะ หวงอ๋อ”
“อ๋อพ่อง” ทำเสียงสะบัด เอนตัวลงพนักพิงโซฟา ผมร่วงตุ้บลงบนหน้าตักอีกฝ่าย ขยับตัวเล็กน้อยโดยการเอาขาขึ้นจากพื้น นอนงอเข่าบนโซฟา ใช้หัวหนุนตักเจ้าของห้องด้วยท่าทีสบายๆ
“เมา”เขาตัดสินทันที ยึดมือถือไปจากมืออีกข้าง ยังคงพูดคนเดียวต่อ “คุยกับมันจังนะ ไอ้แม็กเนี่ย”
“น้องมันทักมาอวดแฮชแท็กคู่ชิป”
“ชิปหายล่ะสิ”
“น่ารักดีออก #แม็กเข็ม เต็มฟีดเลย”
“ก็กดค้นแฮชแท็กมันก็ต้องเจอดิ งี่เง่า” เจ้าของเรื่องถอนหายใจยาว ลูบหัวผม ไล่ลงมาถึงแก้ม แล้ววกกลับไปใช้นิ้วพันเล่นกับเส้นผมและใบหู “ไอ้ลูกหมา จับมอมบ่อยๆ ดีไหม”
“บอกว่าไม่ได้เมา”
“ไม่เมาจะมานอนอ้อนแบบนี้เหรอ นั่งหน้าตึงทั้งวัน”
“ก็คุณไม่คุยกับผม”จริงที่ผมเองก็เป็นฝ่ายไม่คุยกับเขาตั้งแต่เมื่อคืน มันกระอักกระอ่วนบอกไม่ถูก แต่ก็...ก็พยายามแล้วไง
“ไม่อยากแกล้งคุยให้คนอื่นเลิกถาม อยากคุยจริงๆ”
“ไม่รู้ดิ” ผมจับมือเขาที่ยังป้วนเปี้ยนรอบๆ คอเอาไว้ ซีรีส์ในจอยังคงฉายต่อ แต่สำหรับเราเกิดความเงียบเป็นวงกว้างอีกครั้ง เขาตอบแสดงอาการรับรู้ในลำคอเบาๆ “คุณเคยต่อยผมด้วย จำได้ไหม”
“เมาแล้วพูดไปเรื่อย”
“บอกว่าไม่ได้เมา คนทำอะลืม ถามคนถูกทำดิ” จำได้ว่าร้องไห้กลับบ้าน แม่บอกว่าฟันซี่นั้นมันโยกมานานแล้ว เข็มทิศเอาออกให้ก็ดี ไม่อย่างนั้นก็ปวดอีกเรื่อยๆ
“เหรอ แล้วเมื่อคืนจำได้ป่าวว่าเราทำอะไร”
กลายเป็นผมที่เงียบไป นี่มันเพื่อนไม่จริงชัดๆ ผมยอมรับก็ได้ว่ามันไม่เหมือนเดิม “อือ”
“โกรธหรือเปล่า”
Bandersnatch ไม่อาจดึงความสนใจไปได้อีก ผมพลิกตัว มองหน้าเขาจากมุมที่อยู่ด้านล่าง เข็มทิศไม่หลบตา ดวงตาประกายวาววับคล้ายกระจกยามกระทบแสงแดด ไม่ราบเรียบเหมือนทะเลในฤดูร้อน ระยับวาวอย่างคนเจ้าเล่ห์ เว้าวอน และอ่อนโยนในที
ผมส่ายหน้า เอามือเขามาวางบนอกตัวเอง หัวใจเต้นเร็วชะมัดยาด อาจเพราะเริ่มเมาอย่างเจ้าของตักยัดเยียดให้จริงๆ
“จูบได้ไหม” เขาถาม ผมไม่ตอบ แต่ดันตัวลุกขึ้นนั่ง เข็มทิศเองก็ไม่บังคับเอาแต่ใจ หัวหูอื้ออึงไปหมด พยายามสะบัดไล่อาการมึนงงออก แต่เหมือนปัดหยากไย่ออกจากเสื้อผ้า มันม้วนไปติดนั่นนี่น่ารำคาญ กว่าจะยอมรับว่าผมสับสนกับอะไรบางอย่างในประโยคนั้น ผมก็เป็นฝ่ายตะโบมจูบชายหนุ่มจนรู้สึกแสบรอบริมฝีปาก เขาตั้งรับและรุกไล่อย่างชำนาญเป็นไปตามกลไกของธรรมชาติ เมื่อผมจะปลดกางเกงตัวเองออกเข็มทิศกลับรั้งไว้ให้กอดรอบคอเขาแทน
“เราไม่อยากทำตอนนายเมา”
“ไม่ได้เมา”
“อย่าดื้อดิ ไม่ชอบ” เสียงนั้นดุห้วน เขาตบแก้มผมเบาๆ เรียกสติ “ไปอาบน้ำก่อน ถ้าอาบเสร็จแล้วยังอยากทำเจอกันบนเตียง”
แปลว่าอะไรวะ แม่งอาบน้ำก็หมดอารมณ์แล้วปะ
“อย่าทำหน้างอ เบบี๋ เราไม่อยากให้นายตึงใส่เราอีก”
ผมแม่งโคตรไม่เข้าใจเลย “ทำไมอะ ทำไมไม่ทำ อยากทำ”
“ไม่ทำ” เขาจ้องผม เหมือนแววตาวันนั้นที่ผมทำผิดต่อเขา เป็นตาที่เฉียบขาดและบอกว่าอย่าดื้อดึงไปกว่านี้ถ้าไม่อยากเจ็บตัว ผมหดคอ เลื้อยลงบนตัก นอนดู Bandersnatch ต่อ พึมพำบ่นอยู่ในลำคอ
ไอ้เข็มทิศ
.
ไอ้คนเอาแต่ใจ
..
.
.
[/color]
ฮือออออออออออ สงสารน้อง สงสารน้องเบ๊บบ ทำไมต้องตกเป็นทาสราคะไอ้จ่าไปแร้ววววว (วิบัติเพื่ออรรถรส) มาแล้วค่ะ คิกค้ากกก /ยังมีหน้ามาคิกค้ากก คือ west on wednesday ผิดนัดอีกแล้ว T_T เมื่อวันจันทร์ไปหาหมอมาค่ะ อังคาร/พุธ ก็วิ่งเข้าออกโรงบาลเป็นว่าเล่น ตามหาพ่อทองเอกจากหมอยาท่าฉลอง /ยัง ยังไม่เลิก / มุกค่ะ จริงๆ คือแพ้ยา วันนี้เป็นวันแรกในสัปดาห์ที่ไม่ได้ไปโรงบาล (และไม่ได้ไปทำงานด้วย) เลยหายไปไม่บอกไม่กล่าว อย่าโกรธกันเลยยย
อาจมาผิดนัดด้วยสุขภาพบ้าง สติสตังค์บ้าง แต่จะพยายามให้ตรงเวลาที่สุดนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่เอ็นดูมา ณ ที่นี้
คอมเม้นต์สนุกมาก! รออ่านต่อนะคะ ฮรี่
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 14-03-2019 14:58:21
นังคนขี้อ่อยยย ไปเลย
อาบน้ำแล้วไปรอที่เตียงเดี๋ยวนี้!!
ชอบบรรยากาศในห้องโคตรๆ
ขมุกขมัวเหมือนเชียงใหใตอนนี้เลย
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 14-03-2019 15:52:56
เราเคยเป็นแบบเบ๊บนะ แบบเราโดนล้อกับคนๆนึงจนอึดอัดไปหมด
แค่บางทีเดินผ่านยังโดน ทำให้เราไม่เข้าใกล้ ไม่คุยกับคนนั้นเลย
ถ้าเบ๊บทำแบบเราก็คือสงสารคุณจ่า แง
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 14-03-2019 16:34:48
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 14-03-2019 18:09:41
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 14-03-2019 18:11:10
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 14-03-2019 18:14:55
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 14-03-2019 18:37:55
เริ่มหัวข้อโดย: Sykes ที่ 14-03-2019 19:52:40
กลัวความรู้สึกของเข็มทิศที่แค่หวงของแต่ไม่ได้รัก :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 14-03-2019 21:38:34
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 14-03-2019 22:59:53
:hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: PCRYA_OK ที่ 14-03-2019 23:02:30
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 14-03-2019 23:23:49
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 14-03-2019 23:37:08
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 15-03-2019 00:47:12
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 15-03-2019 06:05:37
เริ่มหัวข้อโดย: golove2 ที่ 15-03-2019 10:21:51
:hao7: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 15-03-2019 12:21:01
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 15-03-2019 16:18:47
เบบี๋! ทำไมอ่อยขนาดเน้!
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 15-03-2019 21:36:19
เข็มทิศออกอาการมาบ้างแล้ว ความไม่ชอบใจมาแล้ว
เบ๊บก็มีหวั่นไหวแล้วนะ อะไรคือแค่ถามว่าจูบได้ไหม
ไม่ตอบ แต่ได้จูบดูดดื่มทดแทน
จ้าา แม็กเข็มทิศ ก็สู้ เข็มทิศเบ๊บไม่ได้หรอก
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 16-03-2019 03:49:26
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 16-03-2019 06:25:15
เริ่มหัวข้อโดย: fsbeentaken ที่ 16-03-2019 07:03:05
ให้นังเบ๊บรู้สะมั่งว่าคนรู้สึกก่อนเป็นยังไง เอิ๊กกกกกก
เข็มต้องมั่นคงนะรูก
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 20-03-2019 18:06:23
as the way you are
ไอ้เวร แม่ง เข็มทิศ ไอ้หมดสมรรถภาพ ไอ้กระจอก ตายด้านแล้วเหรอวะไอ้บ้าเอ๊ย
เป็นคืนที่จบลงด้วยคำด่า และเป็นเช้าที่ผมยังสบถคำด่าตั้งแต่ลืมตามาพบว่าฉากหวือหวาที่เกิดขึ้นเหมือนปีนรถไฟเหาะนั่นเป็นแค่ความฝันที่ทำเอาบ็อกเซอร์ตัวเองเปียกในรุ่งสาง และนั่นทำให้ผมโกรธไอ้จ่าเฉยที่เสือกเฉยๆ จริงๆ ทั้งคืนอย่างคนไม่รู้สึกรู้สา ที่โกรธกว่านั้นคือผมยอมรับว่าคิดถึงคืนที่หัวใจเต้นแรงสุดทั้งด้วยความตื่นเต้น อับอาย และวาบหวามสุดกำลัง คืนที่เข็มทิศเดินมากอดผมจากทางด้านหลัง ในความสับสนอลหม่านให้อุ่นซ่าน ในวันที่ผมพุ่งไปสู่แพชชั่นในเรื่องงานรู้สึกได้ว่าที่จริงแล้วตัวเองก็ต้องการใครสักคนอยู่ข้างๆ กัน เสพความสุขปลดเปลื้องความทุกข์แบบที่ไม่มีใครทำได้มานานเหมือนมันไม่ว่าจะอยู่กันในสถานะใดก็ตาม
เรื่องพวกนั้นช่างแม่งเหอะ แต่ผมก็โกรธอยู่ดีที่ตัวเองเรียกร้องแล้วมันไม่โอนอ่อนเหมือนที่ผมยอมบ้าง แถมปล่อยผมหลับบนโซฟา ตัวเองหนีเข้ามานอนในห้องอีก เฮงซวย ถ้าไม่ดิ้นตกเตียงเพราะฝันว่าถึงจุดสุดยอดที่ระเบียงกับเขาก่อนล่ะก็...ต้องโดนล้อแน่ๆ เมื่อวันก่อนเพิ่งปล่อยออกมาเป็นลิตรอย่างกับก็อกแตก แล้วยังมีหน้าเอาเซ็กซ์ครั้งแรกกับเพื่อนชายไปฝันเป็นตุเป็นตะเราทุกคนรู้โดยสัญชาตญาณว่าการบรรเทาทุกข์บำรุงสุขด้วยมือตัวเองหรืออุปกรณ์เสริมใดๆ ก็ตามไม่สามารถตอบสนองความปรารถนาได้เต็มที่ แต่ผมเองเพิ่งมาค้นพบว่าการมีเซ็กซ์กับ ผู้เชี่ยวชาญระดับเอ็กซ์เปิร์ตมันต่างยิ่งกว่าการนอนกับผู้หญิงด้วยซ้ำ ผมรู้มาว่าผู้ชายก็มีจุดออกัสซั่มที่สามารถสัมผัสได้จากด้านหลัง แต่ตำแหน่งนี่สิ ไอ้จ่ารู้ได้ยังไงว่ากระตุ้นตรงไหนแล้วน้องชายผมก็ร้องห่มร้องไห้เหมือนเจอสมบัติที่หลวงปู่ทับไว้ในถ้ำนับยี่สิบปี
อ๋อ ใช่ อาจเพราะเขาจงใจจะลงมือจัดการขย้ำผมอยู่แล้ว เลยหาวิธีหลอกล่อให้ผมติดกับดัก นายแน่มากนายได้เบบี๋ผู้ไร้เดียงสาโหยหาสัมผัสอันรุนแรงคืนนั้นไป 1 eaประเด็นคือช่วยรับผิดชอบด้วยเวลาที่กูอยากทำบ้างเถอะ แบบนี้เบ๊บว่าไม่แฟร์ เบ๊บไม่โอ
“เบ๊บ อาบน้ำนานจังวะ”
“ขี้อยู่!” ผมตะโกนออกไป ยังนั่งอยู่บนชักโครก ปลงอาบัติให้น้องชายที่ปล่อยไม่ทันสุดในให้สาใจ เข็มทิศคงตื่นมาสักพักแล้ว ผมได้ยินเสียงก็อกแก็กๆ ข้างนอกตั้งแต่สิบนาทีก่อนเร่งมือให้เสร็จกิจแล้วทำความสะอาดอีกรอบ คว้าผ้าเช็ดตัวพันเอว เปิดประตูห้องน้ำ แล้วสะดุ้งโหยงเพราะเจ้าของห้องมันยืนติดประตูในระยะที่คิดว่าเมื่อกี้มันเอาหูแนบฟังหรือเปล่า
“ว่าวเหรอ”
“เสือก!” ผมด่า คนยิ่งหงุดหงิดอยู่โว้ย
“วันหลังหยิบเจลไปใช้ดิ ไหนๆ ก็ซื้อมาแล้ว”
“หุบปากไป!”
ไอ้ฮุคุย ยังมีหน้ามาแนะนำ ผมผลักมันให้ถอย เข็มทิศแค่เอนตัวไปด้านหลังเล็กน้อยก็กลับมายืนใหม่ ใช้แขนคร่อมไม่ให้ผมออกไปแต่งตัว
“โกรธเหรอ”
“โกรธอะไร”
“ที่เมื่อคืนไม่ทำ”
“มึงมันเห็นแก่ตัว ไอ้สัด ทีตัวเองเสี้ยนไม่เคยจะถามว่ากูเอาด้วยไหม ทำไม มึงคิดว่ามึงเปิดก่อนแล้วมึงจะเป็นฝ่ายเลือกได้ตลอดเวลาเหรอว่าจะทำหรือไม่ทำ มึงคิดว่ามึงเป็นเจ้าของเกมนี้คนเดียวหรือไง ทีหลังเอาเจลของมึงไปใช้กับมือมึงนะถอย จะไปแต่งตัว”
“ก็เพราะตอนนั้นไม่ได้ถามไง แล้วเบ๊บก็บอกว่าอารมณ์พาไป...เหมือนเราฉวยโอกาส”
“แล้วไม่ใช่ตรงไหน ถามหน่อย”
“ก็ให้โอกาสนี่”
“แล้วทำไมทีกูอยาก...”
“นายเมา” เขาถอนหายใจ ก้มหน้าลงมาใช้หน้าผากซบกับบ่าผม พูดเสียงแผ่ว “ไม่อยากให้รู้สึกแย่อีก เราไม่รู้ว่านายคิดยังไง เบ๊บ เราเป็นผู้ชายทั้งคู่นะเว้ย ไม่รู้สึกว่ามันแปลกเหรอ”
“มึงควรรู้สึกตั้งแต่คิดจะอึ๊บกูแล้ว ไม่ใช่อึ๊บแล้วค่อยมาคิด”
“ตอนนั้นมันโมโหนี่หว่า”
“โมโหอะไร กูไปทำอะไร?”
“ไม่รู้ รู้แต่ว่าต้องจัดการแบบนี้” คนพูดขยับหน้าผาก ใช้สันจมูกลากบนหัวไหล่ผม ตามด้วยริมฝีปาก ลมหายใจอุ่นเป่ารดต้นคอ เสียงของน้ำลายดังเมื่อเขาอ้าปากจูบงับตามผิวชื้นของผม “ยังอยากทำอยู่หรือเปล่า ถ้าทำอีก...จะคิดมากหรือเปล่า”
“........”
ผมไม่ตอบ จะให้พูดยังไงว่าก็คิด คิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ทำไมถึงยอมรับเรื่องนี้ได้อย่างง่ายดาย เพราะมันจะเป็นแค่ความลับของผมกับเข็มทิศที่ไว้ใจได้ว่าเรื่องจะไม่แพร่งพรายไปไหน เป็นเพียงการสนองตัณหาชั่วขณะให้หายเครียดตามประสา หรือเพราะเป็นเข็มทิศที่ผมยอมรับเขาในทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่ความเป็นเพศที่ทำให้เซ็กซ์ผิดจารีตยิ่งกว่าการหลับนอนกับแฟนสาวก่อนแต่งงาน
ความสับสนที่เข็มทิศมีคงไม่ต่างจากผมมาก แต่เราเข้ากันได้ดีในทุกเรื่องจนเมื่อนึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมาก็มีแต่ภาพของเขามากลบทับประสบการณ์ที่ผ่านมาทั้งหมด ผิดชอบชั่วดี สังคมแวดล้อมไม่อาจดึงรั้งอะไรไว้ได้ เมื่อเราอยู่ด้วยกันลำพัง ผมก็ชอบให้เขาสัมผัสและสัมผัสตัวเขา ชอบรับฟังและผ่องถ่ายเอาความข้นขุ่นในใจให้บรรเทาเบาบางลง
“...มึง”
“กลับมาพูดเพราะๆ เหมือนเดิมได้แล้ว” เขากระซิบ รู้สึกตัวอีกครั้งก็เมื่อแผ่นหลังทาบกับผนังกระเบื้องห้องน้ำ เขาจูบผมจากเบาๆ เป็นรุนแรง มองไปด้านหลังเห็นผ้าเช็ดตัวสองผืนกองอยู่หน้าห้องน้ำ ผมอ้าปากจะเรียกอีกครั้ง แต่ถูกแทรกเข้ามาด้วยกล้ามเนื้อหยุ่นชื้น ร้อนผ่าวไม่ต่างจากลมหายใจ
ขาทั้งสองข้างถูกแทรกด้วยหัวเข่า บังคับให้กางออก ผมรวบเอาสติที่ยังเหลือเบี่ยงหน้าหลบจูบนั้นเพื่อท้วง “ถุงยาง”
ชายหนุ่มถอนหายใจราวกับเด็กโหยหาของเล่น ความหงุดหงิดที่โดนขัดใจของเข็มทิศมีอานุภาพขนาดที่โลกผมหมุนเพราะถูกอุ้มพาดบ่าออกมาจากห้องน้ำแล้วโยนลงบนเตียง เขาเปิดลิ้นชักหยิบอุปกรณ์แล้วพลิกตัวผมให้นอนคว่ำ ยกสะโพกสูง รับรู้ถึงเจลเย็นๆ และนิ้วที่แทรกเข้ามา ยังไม่ทันได้ปรับตัวมากนักจ่าเฉยก็กระชากหน้ากากตัวเองออกอีกครั้ง
สิบนิ้วมือกางแล้วขยำผ้าปูเตียง กัดฟันไม่ให้ส่งเสียงน่าอายออกมา ความรู้สึกหลากหลายทำให้อยากกรีดร้อง ไหลวนจากส่วนหนึ่งไปยังส่วนต่างๆ ของร่างกาย เห็นทีวันนี้คงลากสภาพตัวเองแบบเน่าๆ ไปทำงานแน่ๆ เพราะยิ่งผมยินยอมพร้อมใจ ก็ยิ่งเหมือนจะมีคนได้ใจใช้เรี่ยวแรงเต็มกำลังแบบไม่ออมมือ
“วันนี้ลางานกันไหม บอกว่าแฮงค์ก็ได้”
เขากระซิบ เวรตะไลเอ๊ย ผมเสือกเห็นด้วย เวลาหน้ามืดนี่มันหน้ามืดจริงๆ สิให้ตาย “ถ้าไม่มีงานด่วนเข้ามานะ”
“ถ้ามีงานด่วนเดี๋ยวเราเข้าไปคนเดียวเอง นายพักเถอะ...” เสียงพูดนั้นสลับกับลมหายใจแรง “...จะชดเชยที่ไม่ได้ทำให้เมื่อคืน”
อันหลังนี่ใครขอ...
อย่าทำเป็นพูดเอาบุญคุณหน่อยเลย กูรู้ทัน!
เอาเข้าจริง ใครจะไปยอมลางานเพราะเรื่องแบบนั้นวะครับ
ผมกับจ่าเฉยที่เพื่อเฉยเพื่อเซฟพลังงานในชีวิตประจำวันไปใช้บนเตียงเข้าเลทโดยอ้างว่าผมแฮงค์ มาทำงานด้วยสภาพมึนๆ เซอร์ๆ จะไม่ยอมเสียตำแหน่งลูกรักหัวหน้าไปให้อ้ายอีหน้าไหนเป็นอันขาด พี่แบงค์เห็นสภาพแล้วหัวเราะเหอะ ส่วนไอ้แม็ก น้องชายที่แสนดีก็เร่งปรี่แทบเอาเก้าอี้กับน้ำเย็นมาเสิร์ฟตั้งแต่เปิดประตูออฟฟิศเข้าไป เข็มทิศปรายหางตามอง ใช่สิ คนอย่างมึงจะมีลูกหม้อเหมือนที่กูมีได้ไง ไม่รู้จักสร้างบุญคุณแบบที่คนดีๆ เขาทำกัน
“ดื่มหนักมากเลยเหรอพี่ โทรมเชียว กินน้ำหน่อย กินเยอะๆ จะได้ฉี่ออกมา”
“อะไรว้า เมื่อคืนก็ไม่ได้ดูหนักขนาดนั้น” พี่โหน่งตะโกนมา พ่อลูกอ่อนผู้พาลูกสาวเข้าวงเหล้าแต่เล็กแต่น้อย ใช่ครับ หลังเลิกงานมันไปรับลูกแล้วยังเอาลูกมานั่งดื่มกับผม หลับพับคาโต๊ะด้วยเหตุผลที่ว่าแม่มันก็ไม่อยู่บ้านเหมือนกัน
“ผมกลับไปดื่มต่อที่ห้องอีกนิดหน่อยหรอกน่า”
แก้ตัวว่าเป็นความผิดของเหล้า ได้ยินเสียงหัวเราะหยันๆ ดังมาจากมุมของเข็มทิศ แต่เขาไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น ดี ปิดปากมึงให้สนิทไปเลย
“ถึงว่า คุยๆ อยู่ก็เงียบไป”
“เออๆ โทษที มึงมีอะไรสำคัญปะล่ะ ทีหลังมีก็โทรมาดิวะ เล่นไลน์บางทีกูก็แวบไปทำอย่างอื่นแล้วลืมๆ บ้าง”
“โห น้อยใจนะเนี่ย” ทำสะบิดสะบิ้งไม่สมขนาดตัวเลยสักนิด
“เดี๋ยวนี้ออกนอกหน้าใหญ่นะน้องนะ ดูเมียด้วย นั่งขึงตาจะแตกโพละออกมาแล้ว” พี่ดิวเดินเข้ามา เอาม้วนกระดาษฟาดหัวไอ้แม็กไปที ทุกคนหันกลับไปที่เข็มทิศโดยมิได้นัดหมาย เจ้าตัวรีบหลบตาก้มหน้าเปิดคอม เสียบสายชาร์จแบตฝั่งที่ไม่มีรู ใจเย็นเพื่อน เขินจนเลิกลักแล้ว
“ว้าย น้องจ่าของพี่ตอนเขินน่ารักเชียว แม็กไปช่วยพี่เข็มทิศเปิดคอมหน่อยสิจ๊ะ” ในที่นี้ไม่มีใครขี้ชงเท่าพี่มะลิ ไอ้แม็กกลอกตาจนครบ 180 องศา แต่เจ้แกไม่ยอม เดินมาผลักเก้าอี้ให้ไปช่วยไอ้เข็มดูคอม ทั้งที่เขาก็แค่เอ๋อแดกที่ถูกจับคาหนังคาเขาได้ว่ามองผมกับแม็กอยู่ต่างหาก
เอาจริงแล้ว พอทุกอย่างมันใช้เวลาสักนิดหน่อยเราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิมได้ราวกับการนอนด้วยกันเป็นเรื่องปกติ ผมคิดว่านั่นอาจเป็นสกิลที่สืบเนื่องจากความเป็นเพื่อนที่มีก่อนหน้านี้ บวกกับมันก็ราบรื่นดี ผมไม่ได้รู้สึกว่าเป็นฝ่ายเสียเปรียบเข็มทิศ ราวกับมันเป็นแค่กิจกรรมหนึ่งที่ต้องกระทำเป็นคู่เท่านั้น
จะให้ยอมรับอีกอย่างก็ได้ มันเป็นเรื่องที่รับได้ยากแต่ผมก็รู้สึกดีกับเข็มทิศไม่น้อย ลองคิดดูถ้าเป็นพี่แบงค์จูบผมตั้งแต่วันนั้นอาจเอาปากไปขูดล้อรถแล้วราดเบคกิ้งโซดาอีกรอบ หรือถ้าเป็นพี่โหน่งที่ทำอะไรเกินเลย ผมคงตะบันหน้าไม่ยั้ง ไม่กริ่งเกรงขนาดกล้ามที่เกือบเท่าหัวลูกสาว แต่กับเข็มทิศผมแค่รู้สึกเคืองนิดๆ หน่อยๆ อย่างน้อยก็ควรเผื่อเวลาให้ผมสับสนบ้าง เสือกทำๆ ไปก่อนค่อยให้ผมคิดตามว่าโอเคไหมวะ ทำอีกดีหรือเปล่า และเพื่อนทั่วไปเขาทำกันแบบนี้ได้เสียที่ไหน เราไม่ใช่ในสมัยเรียน รด. ที่อยากลองของบนเขาชนไก่โดยคบกับตุ๊ดบ้าง เป็นช่วงเวลาสั้นๆ หรือนักโทษชายที่ถูกจองจำในสถานที่เดียวกันและจำเป็นต้องมีเซ็กซ์ด้วยกันเพื่อแสดงความสวามิภักดิ์หรือหาทางปลดปล่อยตามธรรมชาติเท่านั้น
ทั้งหมดนี้ทำให้ผมตกตะกอนความคิดได้เองว่าเราไม่จำเป็นต้องมีเซ็กซ์กันด้วยซ้ำ ในเมื่อมีทางเลือกอื่น นอกเสียจากผมชอบเวลาที่ตัวเองกับเข็มทิศใช้ร่วมกันจริงๆ เพราะถึงแม้ว่าผมคิดว่าแยกเซ็กซ์กับความรักออกจากกันได้ ท้ายที่สุดมันก็ต้องดำเนินไปพร้อมความพึงพอใจในอะไรสักอย่างถึงก้าวผ่านเส้นสถานการณ์ของเพื่อน คนรู้จัก มาเป็นคู่หลับนอนได้ในที่สุด
“ภาพนี้โคตรดี” เสียงของพี่ก้อยดังแทรกเข้ามาขณะที่มองเข็มทิศจะเพลิน พี่ก้อยแบ่งให้ผมกับพี่มะลิดูเป็นภาพถ่ายตอนแม็กอ้อมเอาสายไฟจากด้านหลังยื่นให้ และเข็มทิศก็รับมันมา สาวๆ กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ มีแต่พี่แบงค์กับพี่โหน่งที่ทำท่าขนลุกใส่กันแบบผู้ชายที่คิดว่าคนแมนๆ ต้องไม่ยอมรับเรื่องเพศที่สามเท่านั้น ฉุกให้ผมคิดว่า ที่จริงความสัมพันธ์ของผมกับไอ้จ่าก็ควรจะเฉยๆ ไปแบบนี้ รู้กันดีแค่ในห้องนั่นแหละ ถูกแล้ว
“เดี๋ยวเถอะ สาวๆ ทำเป็นเล่นไป แล้วพี่รูญยังไม่เข้าเหรอ” พี่ดิวถาม เดินไปดูตารางงานที่พี่รูญแปะไว้ที่โต๊ะตัวเอง
“เข้าก็เห็นแล้วปะครับ”
“ฉันเพื่อนเล่นแกเหรออีเบ๊บ”
โดนกระดาษม้วนที่ฟาดไอ้แม็กเมื่อครู่เขวี้ยงมาเฉียดหัว ถ้ามีเขาป่านนี้เสียบปลายเขาไปแล้ว ผู้หญิงเดียวนี้ดุชะมัด เจ้แกเท้าเอวทำท่าแม่มด แบบที่ตัวขนาดเท่าแม่มดคันไฟ ใหญ่เท่าขี้เล็บ น่ากลัวตายห่า
“เดี๋ยวจะโดน”
“โห อะไรเนี่ย นี่อะไร เอางานมาให้อีกแล้วเหรอ โฆษณาอีกหรือเปล่า” ผมกางอ่านกระดาษเอสี่ที่ม้วนๆ ไว้ เป็นลายมือชุ่ยๆ แบบที่ชุ่ยแล้วก็ยังสวยกว่าการประดิดประดอยลายเส้นของตัวเอง แต่อ่านไม่รู้เรื่องอยู่ดี
“โฆษณาเบียร์ตัวใหม่ที่นำโชคจะเปิดตัว แย่งกันหลายทีม เดี๋ยวให้พี่รูญลองคิดราคาก่อนแล้วเอาไปคุยกับเขาอีกที”
โฆษณาแอลกอฮอล์ยากกว่าทั่วไปเล็กน้อยเพราะต้องขายของโดยไม่มีสินค้า แต่งต้องสื่อถึงสินค้า ครับ นี่ไม่ใช่เพลงของเกสโนว่าแต่อย่างใด “ทีมเราเป็นต่อตรงเข็มทิศกับแม็กกำลังมาแรง”
“เกี่ยวอะไรกับผมวะพี่”
“ก็ตัวนักแสดงไง คอนเซ็ปต์เปิดใจ เพราะนี่เป็นเบียร์คราฟต์ของคนไทยที่ยกมาเป็นแบรนด์แรกของบริษัท ใต้สโลแกน สนุก เปิดใจ และเป็นได้ทุกอย่าง แต่ต้องคุยกับพี่รูญก่อนว่างานในมือเป็นยังไง อ้ะ มาพอดี เข้าสายนะเฮีย”
“เออ เมื่อคืนเปิดไฟหน้ารถทิ้งไว้ เมื่อเช้าแบตหมด แล้วแทนที่จะได้จัดการให้เสร็จๆ เจ๊ไก่โทรมาอีก”
“ว่าแล้ว” พี่ดิวหัวเราะอย่างคนรู้ทัน แม็กมานั่งหงิงๆ ข้างผม เปิดดูรูปที่พี่ก้อยส่งเข้ากรุ๊ป ผมนึกขำ อยากแกล้งมัน เลยเซฟเอาไปลงทวิตติดแฮชแท็กแถม ยอดรีเพิ่มเร็วอย่างกับจ้างบอท แถมยังมีคนมาฟอลเพิ่มจากรูปแค่รูปเดียวด้วย
“อีเบ๊บ เอากระดาษนั่นมาซิ”พี่ดิวเรียกไม่อ่อนโยนเลย ผมใช้ไอ้แม็กอีกต่อ มันลุกเอาไปให้อย่างว่าง่าย เด็กดีๆ “ดูมันนะ เด็กพี่ขี้เกียจตัวเป็นขน ขอบใจจ้ะแม็ก”
“โห ก็ดูพี่เรียกผมดิ สองมาตรฐานโคตรๆ”
“ดัดจริต” อะ โดนด่าไปอีก
แม็กเดินเลยไปเข้าครัว กลับมาอีกครั้งพร้อมน้ำอุ่นๆ ให้ผมดื่มแก้แฮงค์ ถ้ามันรู้ว่าผมไม่ได้แฮงค์มีหวังด่าไปถึงพ่อ แต่น้ำอุ่นก็ดีครับ ไอ้คนทำผมอ่อนระโหยโรยแรงนั่นยังไม่เห็นใส่ใจอะไรสักนิด ใจดำสัสๆ
“แม็กกับเข็มทิศ”
ตูดยังไม่ทันหย่อนลงเก้าอี้ พี่รูญก็เรียกเด็กผมอีกแล้ว ไอ้แม็กหันกลับไปตามต้นเสียง ส่วนเข็มทิศแค่เอาหูฟังที่ใส่ไว้ออกเท่านั้น “พี่ไก่ นพพรชวนเข้าโมเดลลิ่ง ให้กูมาช่วยพูด เข้าเป็นคู่เลยนะ”
“โน/ไม่ครับ” สองเสียงประสานเป็นหนึ่ง ตั้งแต่เข้าทำงานเพิ่งเห็นมึงสองคนใจตรงกันก็วันนี้
“แต่งานเบียร์นี่เลี่ยงยากว่ะ ถ้าอยากได้งานอะนะ ในเครือนำโชคค่ะพี่รูญ เป็นไลน์ที่แยกออกมาจากอแมซซ์ เบียร์ บุษยา นี่บรีฟคร่าวๆ ที่ดิวไปฟังมา ไม่งกงบแต่ต้องปังเขาถามถึงน้องแม็กกับเจ้าเข็มด้วย เห็นโฆษณาตัวใหม่แล้วเคมีเข้ากันดี”
ผมกลั้นขำดังฮึบ ถ้ารู้ว่าไอ้จ่าเกลียดแม็กแค่ไหนก็ต้องขำกันทั้งนั้น
“ผมไม่เข้าโมนะ ไม่ชอบ ชอบทำงานเบื้องหลัง แต่ถ้าพี่รูญให้ช่วยก็โอเค”
“ใจเย็น เอางี้ เดี๋ยวบ่ายมาเบรนสตรอมกันว่ายังไง ตอนนี้ทำงานที่ค้างไว้ก่อน ขอบใจมากดิว เดดไลน์วันไหน”
“อีกสามวัน แค่เอาพล็อตกับสเปรดชีตไปเสนอก่อน ยังไม่เอารายละเอียดมากค่ะ หรือถ้าเสร็จไวยังไงพี่รูญติดต่อดิวมาได้ก่อนเลยนะ”
“เอ้า พูดๆ เหมือนรีบไปไหน”
“นัดผัวไว้”
“หวายยยย คนไหนๆ” ผมแซว ผัวของพี่ดิวนี่ไม่ได้หมายถึงสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายฮะ เห็นแบบนี้เปลี่ยนบ่อยอย่างกับอะไรดี “พี่ดิวเปลี่ยนทุกไตรมาส ไม่สงสารเจ๊มะลิผมเลย”
“อีเบ๊บ ถ้าฉันหิวฉันก็หาแถวๆ นี้แหละ ระวังตัวไว้”
“ต้องหมายถึงพี่แบงค์แน่ๆ”
“มึงนั่นแหละ เพิ่งโดนผัวเทไปมีผัว จ๋อยๆ แบบนี้เดี๋ยวเจ้เคลมเอง” ฮะฮะ... อะไรคือผัวเทไปมีผัววะ ผมเหลือบหางตาไปมองเข็มทิศโดยอัตโนมัติ แต่โดนเด็กฝึกงานตัวใหญ่ล็อกคอจนเกือบหงายเงิบไปข้างหลัง
“ข้ามศพผมไปก่อนพี่มะลิ”
“โอ๊ย อีรุงตุงนังไปหมด” พี่รูญบ่นออกมาจนได้ ส่วนพี่แบงค์ที่ถูกพาดพิงถึงได้แต่หัวเราะหึๆ หรี่ตามองผมกับแม็กอย่างคนจ้องจับผิด
“แม็ก จีบไอ้เบ๊บเหรอวะ”
คนถูกถามยิ้มตาปิด ไม่ปฏิเสธ ผมรีบเลย แกะมือมันออกอัตโนมัติ “เฮ้ยๆ อันนี้เกินแล้วๆ กูพี่เลี้ยงมึงนะ ศีลธรรม จรรยาบรรณ จารีต ประเพณี กฎปฏิบัติ สนธิสัญญาหนังหมาอะไรก็จีบไม่ได้ ไม่ได้ถือเป็นคำขาด กูไม่ได้เป็น...”
ไม่ได้เป็นอะไรวะเบ๊บ แม่งพูดออกมาก็ไม่เต็มปาก พฤติกรรมเสือกสวนทางกับปากแบบซ้ายสุดกับขวาสุดไปเลย
“จริงจังปะเนี่ย”
ที่แซวๆ กันตั้งแต่ผมเริ่มงานกับเข็มทิศนั่นเพราะช่วงแรกๆ ที่เข้างานผมแม่งไปขอเบอร์สาวแล้วโดนปฏิเสธ โอดโอยจนถูกจับไปเป็นเมียไอ้เข็ม พร้อมกันกับที่เข้าขากันดีที่สุด ไม่ใช่เพราะชอบเขาแบบนั้น ดังนั้นที่แซวๆ กันมานั่นโกหกพกลมทั้งหมด
“เบ๊บมันชอบผู้หญิงนะหนูลูก มันชอบคนนมใหญ่ แบบจี๊ดจ๊าดๆ”
พี่มะลิแก้เกมให้ด้วยความจริงใจ แม็กตอบกลับว่า “รู้ได้ไงว่าผมไม่จี๊ดจ๊าด” เกิดเสียงโห่ฮาขึ้นทันที
“พ่อมึงเป็นมะขามเหรอจี๊ดจ๊งจี๊ดจ๊าดอยู่ได้ น่ารำคาญ” เข็มทิศเพิ่งมีบทพูด มองไอ้แม็กด้วยสายตาที่แสดงถึงความหงุดหงิดระดับสุด เกิดเสียงหูยยย ขึ้นมาอีกรอบ จังหวะได้ บอกกูทีว่าพี่โหน่งไปตั้งกล้องที่ไหน ซิทคอมอะคาเดมี่หรือยังไง
“พี่หึงเหรอ” แม็กถามกลับ คราวนี้เป็นสงครามน้ำลาย ไอ้พี่แบงค์ชูแบงค์ร้อยขึ้นตะโกน
“วางเงินครับวางเงิน กูลงไอ้เข็ม หมัดน้อยต่อยหนัก”
“ฉันลงน้องแม็ก ชัดเจนเวอร์”
ผมล้วงเงินออกมาบ้าง แต่ยังไม่ทันลงพี่รูญก็ขว้างก้อนกระดาษใส่หัว วันนี้โดนหลายรอบแล้วนะครับ ปาจนถังขยะเต็มเลยไหมล่ะ
“งานการไม่ทำนะพวกมึง ไอ้แม็กก็อย่าไปแหย่พี่เบ๊บของมึงมาก ยิ่งไม่ค่อยมีสติแยกอันไหนเรื่องจริงเรื่องเล่น ส่วนพี่เลี้ยงแทนที่จะสอนงานน้องเสือกเล่นไปกับเขา คนอื่นก็กลับที่นั่งได้แล้ว กูปวดหัวเรื่องเมื่อเช้าแล้วต้องมาปวดหัวกับพวกมึงอีก เส้นเลือดในสมองจะแตกเข้าสักวัน เตรียมประชุมบ่ายนี้ด้วย ดิวส่งไฟล์งานของเบียร์บุษย์มาให้แล้วใช่ไหมก้อย ทำสไลด์สรุปให้อ่านง่ายๆ ที แล้วเดี๋ยวเที่ยงไอ้แม็กกับเข็มทิศออกไปกินข้าวกับกูหน่อย บ่ายสองเข้ามาต้องพร้อมประชุม”
วงแตก แยกย้าย ยังไม่ทันมีคนถามต่อว่าที่แม็กบอกเข็มทิศหึงนั่นแหย่ว่าหึงมันหรือหึงผมเกมก็จบก่อน คลื่นลูกเก่าซาคลื่นลูกใหม่ก็โถมซัด ใช่ครับ กระแสผมกับเข็มทิศแม่งเก่าไปแล้ว อะไรจะเร่าร้อนเท่าแม็กเข็มทิศในทวิตเตอร์ตอนนี้ล่ะ รีกันจนแบตกูจะหมดแล้วมั้ง
“ผมไม่ได้แหย่นะพี่ เรื่องที่บอกว่าจีบ จีบได้ใช่ป่าว”
“ไม่ได้” แม็กกระซิบถาม ผมก็กระซิบตอบ แคปหน้าจอยอดรีทวิตไปใส่ในกลุ่มลับของเพื่อนในออฟฟิศที่ไม่มีพี่รูญ “กูบอกแล้วว่ากูเป็นพี่เลี้ยงมึง อันนี้ยังไม่พูดถึงที่มึงเป็นผู้ชายนะ”
“พี่ก็ยังไม่มีแฟนปะล่ะ ผู้หญิงผู้ชายแล้วไง ผมชอบพี่”
“แม็ก อย่าให้เป็นเรื่องดิวะ”
เอาจริงก็ไม่เซอร์ไพรส์แบบ อะฮ้า อะโฮ้กูอาร์คเรียล??? หรอก ที่ผ่านมาก็มีปฏิกิริยาให้พอคิดเองได้บ้าง แค่ไม่อยากคิด ใครจะกล้าคิดว่าในชีวิตจะมีผู้ชายมาชอบเราวะครับ หรือพอได้กับไอ้เข็มแล้วฟีโรโมนออกว่าที่จริงก็ไม่ได้ปิดกั้นในเรื่องเพศนัก “กูเป็นพี่เลี้ยงมึงนะ อยากให้มีปัญหาส่งไปที่มหา’ลัยหรือไง”
“งั้นถ้าพี่ไม่เป็นพี่เลี้ยงผมแล้วแปลว่าตอนนั้นคบกันได้ใช่ปะ”
“ไม่ได้ มึงไม่กลัวเข็มทิศแล้วหรือไง”
“เขาเกี่ยวอะไรอะ” แม็กถาม เออว่ะ พอถามงี้ผมก็ไม่รู้เลยว่าจะตอบยังไงไม่ให้โป๊ะแตก “เพื่อนก็ส่วนเพื่อนดิ”
มันว่า หมุนเก้าอี้กลับไปโต๊ะตัวเองจังหวะนั้นที่มีก้อนกระดาษลอยมาตกลงบนหัวผมอีกแล้ว ทิศทางถ้าไม่ใช่เข็มทิศก็พี่แบงค์นั่นแหละ แต่ทั้งคู่ก็ครอบหูฟังนั่งทำงานกันอย่างไม่มีท่าทีว่าใครเป็นคนทำเลยสักนิด เปิดกระดาษดูร่องรอยหลักฐาน โห งานไอ้เหี้ยเข็มชัดๆ ทำเนียนนะมึง
Babe: กวนตีน
KT: ?
Babe: ตอแหลไม่เนียนไปเรียนมาใหม่ครับ
KT: สัปดาห์นี้กลับบ้านนะ แม่ตาม
เปลี่ยนเรื่องตลอด ผมส่งสติ๊กเกอร์โอเคไปหาเขา นึกๆ ดู ผมก็ยังไม่ได้ติดต่อกลับไปที่บ้านบ้างเลยนับตั้งแต่ย้ายออกมาอยู่คอนโด คงต้องกลับบ้านเหมือนกัน
Babe: งั้นเจอกันวันจันทร์เลย
เกิดเครื่องหมาย read บนหน้าจอสนทนา แต่ไม่มีการตอบกลับ เข็มทิศส่งลิงก์บัตรคอนเสิร์ตมาให้ กดเข้าไปดูมีแต่วงน่าสนใจ
KT: จองไปแล้ว สองใบ ได้ราคา early bird โอนค่าบัตรมาด้วย
KT: เลขบัญชีธนาคาร
Babe: เค็มมมม
KT: รักษาความเค็มเหมือนเกลือรักษาความดี
ถึงทีผมอ่านเฉยๆ หันไปสบตาเข็มทิศ ตาดุๆ เมื่อครู่กลายเป็นวิบวับ กับยิ้มที่มุมปาก ผมเหยียดปาก มุกเห่ยของคนเห่ยๆ เชื่อแล้วว่าสมัยเรียนมีแฟนเพราะผู้หญิงมาจีบ ไม่ได้หน้าแบบนี้เล่นมุกนี้ไม่ได้เด็ดขาดคะแนนคารมติดลบแบบอินฟินิตี้
แต่บวกคะแนนให้หน่อยที่อย่างน้อยผมก็อมยิ้มได้ก็แล้วกัน
…
#westonwednesday
มาแว้ววววว ล่มๆเรือแม็กเบ๊บ จับคว่ำให้หมด เรื่องนี้นายเอกเราโนดราม่าเลยอะ ทำไมเป็นคนใจง่ายแบบนี้! ตีก้นลายดีมั้ยยยย รำคาญความอิ๊อ๊ะจิ๊จ๊ะกันในออฟฟิศจังเลยขร่ะ จับแยกๆๆๆๆ
ซียูเน็กซ์พุธน้า ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์คร้าบบบ (*´꒳`*ﾉﾉﾞ✧
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 20-03-2019 20:15:09
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 20-03-2019 20:24:47
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 20-03-2019 20:57:26
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 20-03-2019 21:21:26
เริ่มหัวข้อโดย: Sykes ที่ 20-03-2019 21:32:46
Me :: กำไม้พายแน่น :serius2:
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 20-03-2019 21:43:05
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 20-03-2019 22:23:42
ถึงจะเท่าทันจ่าเฉยของเรา
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 20-03-2019 23:39:03
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 21-03-2019 00:46:59
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 21-03-2019 12:09:40
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 21-03-2019 12:21:10
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 21-03-2019 12:43:38
เริ่มหัวข้อโดย: golove2 ที่ 21-03-2019 12:47:35
:L2: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: KOWPOON ที่ 21-03-2019 15:25:12
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 22-03-2019 17:12:36
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 24-03-2019 12:27:14
เบ๊บเป็นคนใจง่ายจริงเลยนะ แต่เป็นแค่กับเข็มเองเนาะ
คนอื่นโนสน ไม่มีให้ได้ใกล้ใจหรอก แม็กควรยอมรับ
เอ็นดูความโยนกระดาษแล้วจีบกันทางแชทจังเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 24-03-2019 21:08:00
หมั่นไส้ความอิ๊อ๊ะของออฟฟิศนี้อ้ะ
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 26-03-2019 12:44:51
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 28-03-2019 11:00:35
เริ่มหัวข้อโดย: MeiHT ที่ 28-03-2019 12:56:23
เจ้าหนูซนๆแบบเจ้าเบ๊บน่าจับมาขย้ำๆ แง
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 28-03-2019 17:40:42
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 28-03-2019 19:07:20
ตอนเบ๊บจัดการน้อยหน่าให้จ่า แอบเอามือทาบอกกับวิธีนั้นเบาๆ เบ๊บคือปากจัดมากเลยอะ แต่น่ารักซนๆเกรียนๆดี
เริ่มหัวข้อโดย: Pankwun ที่ 28-03-2019 23:38:22
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 29-03-2019 17:15:47
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 29-03-2019 20:22:37
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 29-03-2019 22:38:31
เริ่มหัวข้อโดย: pradoza ที่ 29-03-2019 23:01:21
เริ่มหัวข้อโดย: piiya ที่ 30-03-2019 03:52:32
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 30-03-2019 06:08:06
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 30-03-2019 06:09:04
เริ่มหัวข้อโดย: Jaiis ที่ 30-03-2019 12:42:19
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 30-03-2019 15:35:13
CHAPTER11
Let’s do it
(https://www.img.in.th/images/3ede061c71d51a74c2d901fe851dded5.jpg)(https://www.img.in.th/images/c33f73610850964ebe9daed2dd1af0e6.jpg)
(https://www.img.in.th/images/ea11ebe7be898d3eee6fec01d9586b66.jpg)(https://www.img.in.th/images/902418bcfc690c38bb48caaa71eaa4f8.jpg)
“แล้วที่ออฟฟิศไม่มีผู้หญิงเลยเหรอ”
กลิ่นข้าวของที่บ้านเป็นกลิ่นข้าวหอมมะลิผสมกับไรซ์เบอรี่หุงใหม่ๆ ไอร้อนลอยออกมาจากหม้อ ตามติดมากับทัพพี กลิ่นนั้นมีส่วนผสมเค็มๆ ของต้มจืดเต้าหู้หมูสับที่ตั้งกลางโต๊ะ ปลาทับทิมสามรสทอดกรอบจนเหลือง แกงส้มชะอมกุ้งที่กุ้งตัวโตกว่าร้านตามสั่งสามร้านรวมกัน นอกจากนี้ยังมีไข่เจียวที่อุดมไปด้วยผักและวุ้นเส้น สูตรเฉพาะของแม่ น้ำพริก ผักลวก มะม่วงสุกรออยู่นอกวงหลังทานมื้อเย็นเสร็จ ผมแทบไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากรอกินและล้างจาน ทำอาหารไม่เป็น มากสุดก็ต้มมาม่าต้มไข่ ดังนั้นปลอดภัยที่สุดของกระเพาะตัวเองคือการซื้อกิน หรือรอฝีมือแม่ที่ชวนน้ำลายสอทุกที
“ก็มีนะ แต่เป็นรุ่นพี่อะ”
“แล้วออฟฟิศข้างๆ ไม่มีผู้หญิงเลยเหรอ พวกดาราที่มาถ่ายงานก็ได้”
“ก็มี แม่ถามทำไม ดาราเขาไม่ค่อยอยากมายุ่งกับเด็กโนเนมอย่างพวกผมหรอก เอาจริง”
“แหม ก็ถามดู ตั้งแต่เลิกกับคนเก่ายังไม่เห็นมีใครมาอวดแม่เลย”
“แม่กลัวเป็นเกย์” พ่อที่นั่งกินไม่ชวนใครเฉลยในท้ายที่สุด บ้านผมเป็นบ้านเล็กๆ หมายถึงจำนวนสมาชิกในบ้านมีแค่ผม พ่อ แม่ แต่ขนาดพื้นที่ใหญ่โต มรดกตกทอดมาจากอากง โคตรตลก ผมมีอากง แต่ไม่มีป๊า ไม่มีม้า มีแต่พ่อกับแม่ พอถามก็ได้คำตอบว่าไม่อยากให้แต๊ะเอีย อย่างนี้ก็ได้เหรอวะ
“เนี่ย วันก่อนป้าจอยมาปรึกษาแม่เรื่องพี่เข็ม” เกือบลืมไปแล้วว่าผมเคยเรียกเขาว่าพี่เข็มมาก่อน อิ้ว สยิวกิ้ว จำได้แต่เข็มทิศเคยเรียกผมว่าเบบี๋ อิ้ว อันนี้ก็สยิวกิ้ว เกิดกันห่างเดือนทำไมแม่ๆ ชอบให้ลำดับญาติกันนักไม่รู้ “แม่เห็นโฆษณาที่พี่เข็มเล่นยังตกใจอยู่เลยว่าป้าจอยไม่ดุเอาเหรอ”
“แม่มันคงรู้พร้อมคนทั้งประเทศอะ ไม่ทันได้ดุ” ผมว่า กับข้าวบ้านนี่มันอร่อยจริงโว้ย
“ก็นั่นน่ะสิ แล้วเราน่ะ ยังไง อยู่กับพี่เขาไม่ใช่เหรอ”
“แล้ว???”
“พี่เขาไม่ได้ทำอะไรแปลกๆ ใช่ไหม”
“ไม่ครับ” ไม่เหลือ ไม่ใช่แค่พี่เข็มของแม่ที่ทำอะไรแปลกๆ กับผม ผมก็ทำอะไรแปลกๆ กับพี่เข็มเหมือนกัน มันเป็นเรื่องบังเอิญน่ะแม่ “แม่ระแวงอะไรเนี่ย”
“แม่เข้าไปดูในเฟสบุ๊กเราไม่เห็นมีอัพเดทอะไรเลย ล่าสุดก็เมื่อเดือนที่แล้วที่แชร์งานล่ะมั้ง”
แน่นอนครับ ผมสร้างโลกสองใบไว้พร้อมๆ กัน โลกหนึ่งเป็นเฟสบุ๊กของผมจริงๆ อีกโลกเอาไว้ให้แม่กับญาติแอด จะบ้าเรอะ เพื่อนผมลามกจกเปรตกันตั้งแต่สมัยเรียน ถึงแม่จะเป็นคนเปิดใจมากๆ นะแต่ไม่ได้หมายความว่าญาติจะเป็นแบบนั้นด้วยนี่ครับ
“เข็มทิศไม่ได้เป็นเกย์หรอกแม่ ก็แค่งาน ผมเป็นคนเขียนสคริปต์โฆษณาตัวนั้นเอง นี่เดี๋ยวมีออกอีกงาน พี่รูญเอาไปเป่ากระหม่อมมาเมื่อวาน เล่นกับน้องคนเดิมนั่นแหละ เป็นเด็กฝึกงานที่บริษัท”
“โอ๊ย ยิ่งใกล้ชิดกันใหญ่เลยเราก็อย่าไปยุ่งกับพี่เขามากนะ ใครจะไปรู้ว่ากิ๊กกั๊กกันจริงหรือเปล่า นี่ป้าจอยสติแตกไปเลย เมื่อวานเพิ่งมีคนส่งรูปเข้ามาในกรุ๊ปไลน์ถามว่าอยู่ด้วยกันเหรอ แม่นะรีบแก้ตัวให้เลยว่าพี่เข็มอยู่กับหนู ไม่อย่างนั้นป้าจอยต้องตามล่าหาแน่ๆ ว่าไปอยู่ที่ไหน” ผมเพิ่งได้ข้อสรุปวันนี้ว่าไม่ต้องเดาเลยว่าแม่เข็มทิศจะโผล่มาที่ห้องหรือเปล่า เพราะขนาดที่อยู่เขายังไม่บอกแม่ด้วยซ้ำ “เห็นเงียบๆ นี่ดื้อใช้ได้เลยนะนั่น แต่ก็อย่างว่าแหละ พ่อเขาช่วย ดีที่รักดี ไม่เสียผู้เสียคน ตัวแสบจริงๆ”
“แม่ก็พูดเหมือนเจ้าเบ๊บเป็นเด็กดีนักล่ะ” พ่อหัวเราะ คีบกุ้งตัวโตที่ผมเล็งไว้ไปต่อหน้า บ้านนี้ไม่มีหรอก ตัวนี้อั๊วให้ลื้อ ไม่แบ่งคราย มีแต่ลุกที่หลังล้างจาน “แล้วจะเป็นเกย์ก็ไม่เห็นดื้อตรงไหน”
ตอนแรกจะงัดกับพ่อ ประโยคหลังผมแท็กทีมพ่อครับ ฟ้ารักพ่อ แม่ก็พูดเกินไป “โตๆ กันแล้วดูอย่างไอ้เบ๊บสิ ไม่ใช่เบบี๋ของแม่แล้วนาอ้วนปุ๊กเป็นอาเสี่ย เดี๋ยวซื้อทองปลอมเส้นเป้งๆ ไว้รอเลย สักสามสิบหนีไม่พ้นนั่งหน้าคาเฟ่”
“ขอทองจริงๆ ไม่ได้เหรอ สิ้นเดือนนะแทบจะเฉือนเนื้อตัวเองกิน ชักหน้าไม่ถึงหลังเลยพ่อ”
“ปีกกล้าขาแข็งออกไปนอกบ้านแล้วจะเอาอะไร ฮึ” แม่ยังบ่นน้อยใจไม่หยุด ตั้งแต่วันที่ขอย้ายออกไปอยู่กับเข็มทิศ
แล้ว แน่นอน ถ้าไม่ใช่พี่เข็มที่บังเอิญรู้จักกันยันโคตรเหง้าผมก็คงโดนกระเง้ากระงอดกว่านี้ ไม่ใช่ว่าห่วงจะเอาตัวไม่รอด แต่เพราะก่อนหน้านี้ผมก็ไปเรียนที่ต่างจังหวัด ไม่ได้อยู่ที่บ้านเป็นประจำอยู่แล้ว
“ผมก็มีเวลาให้แม่อยู่นี่ไง นี่ครับๆ เบ๊บตักไข่เจียวให้ เอ๊ะไม่ได้ๆ คอเรสเตอรอล ผมเสียสละกินเอง”
แม่มองค้อนขวักเมื่อผมเฉี่ยวช้อนกลางไปที่จานของแม่แต่แหมะไข่ก้อนโตลงบนจานตัวเอง แต่ยังไม่ทันเสร็จพิธีการ โทรศัพท์ก็เข้าเสียก่อน ไม่รับไม่ได้เสียด้วย
“อ๊าบ อี้อูน”
“เบบี๋ เคี้ยวให้หมดก่อนค่อยคุย” แม่หันมาดุ ผมรีบๆ กลืนไข่เจียวลงคอ ตามด้วยดื่มน้ำตามเยอะๆ ระหว่างพี่รูญแจ้งข่าว
“เฮ้ย ไอ้เบ๊บ สนใจไปดูเทศกาลหนังที่สิงคโปร์เปล่า”
“ไม่ไปอะ ขี้เกียจ อาหารสิงคโปร์ไม่อร่อย”
“อ้าวเหรอ เห็นชอบพี่ป้อม เนี่ยแกส่งบัตรมาให้ พอดีหนังสั้นที่แกทำเอาไปฉายเปิดงานที่นี่ ถ้าไม่เอาจะได้ให้คนอื่นไป”
“เฮ้ยๆ ไปพี่ ผมใช้สิทธิ์กลับกลอก พี่ป้อมส่งบัตรมาเองไม่ไปได้ไง โอ้ยๆ ไปครับๆ กี่วันครับ ได้ครับพี่ ผมจะวิ่งไปเก็บกระเป๋าเดี๋ยวนี้เลยครับ”
“ให้โอกาสกูตอบบ้าง แหม ไม่มีขัดเชียว งานเปิดตัววันพุธ มีค่าตั๋วกับค่าโรงแรมให้ สองวันหนึ่งคืน เอาบิลมาเบิกทีหลัง แอดวานซ์ไปก่อน”
“ได้เลยครับพี่ ค่าโรงแรมค่าตั๋วเรือบินผมออกเองยังได้เลย แต่เดี๋ยวเสียน้ำใจผมเบิกแล้วกัน พี่ห้ามเปลี่ยนใจนะ”
“เออ ถ้าเอ็งไม่ไปกูก็ต้องไปเองแล้วล่ะ ติดคุยงานกับลูกค้าวันพุธพอดี แต่เดี๋ยวเกริ่นไว้ให้ ถ้าเจอก็แวะไปสวัสดีพี่ป้อมแกหน่อยแล้วกัน”
“ครับผม ขอบพระคุณอย่างหาที่สุดมิได้ครับพี่รูญ ถ้าผมไม่มีพ่ออยู่แล้วผมยกให้พี่เป็นพ่อเลยอะ”
“ปากดีจริงๆ แล้วนี่อยู่ไหน”
“แหะๆ อยู่บ้านครับ พ่อก็อยู่ด้วย”
“โดนเพ่นกบาลแยกจะสมน้ำหน้าให้ โอเค คอนเฟิร์มนะ เดี๋ยวกูส่งรายละเอียดที่เหลือในไลน์ จองตั๋ว จองเครื่องบินเองให้เรียบร้อยแล้วมาบอก เอารอบถูกๆ หน่อย”
“ได้ครับพี่ ดีครับนาย สบายมากครับผม วันจันทร์เจอกันพี่”
พี่รูญตัดสายไปก่อน ผมเลื่อนหาเบอร์เข็มทิศทันทีจนแม่เขย่าไหล่เรียก “อะไร สิงคโปร์อะไรไหนเล่าให้แม่ฟังก่อนซิ”
“อ๋อ เออ ใช่ ต้องบอกแม่ก่อนสิเนอะ” ผมแม่งคิดถึงเข็มทิศเป็นคนแรกเลย ขอรางวัลลูกอตัญญูดีเด่นหนึ่งตำแหน่งครับ “คืองี้ พี่ป้อมอะ ผู้กำกับที่ผมชอบอะ หนังสั้นของเขาได้ฉายในงานนิทรรศกาลหนังที่สิงคโปร์ ทีนี้ยังไงไม่รู้ ส่งบัตรมาให้พี่รูญ พี่รูญแกติดงานเลยลองถามว่าผมอยากไปไหม”
“เออ ถึงว่า มันจะเขี่ยพ่อออกจากครอบครัวเลยเว้ย” บุพการีที่แท้ทรูนั่งหัวเราะ แหม ผมก็พูดเล่น “ไปกี่วัน”
“ไปพุธกลับศุกร์ครับ สิงคโปร์แค่นี้เองแม่ นั่งเครื่องบินไปถึงก่อนขับรถจากดอนเมืองไปสยามอะ เชี่ยแม่ ผมจะได้เจอพี่ป้อมเลยนะเว้ย”
“ใครเชี่ยแม่ เดี๋ยวจะตีปากแตก”
ยกมือไหว้ขอนิรโทษกรรมแทบไม่ทัน ก็คนมันดีใจนี่ครับ แม่ไม่เข้าใจหรือไง แม่ไม่เคยติ่งพี่เบิร์ดหรือไง โถ่
“แล้วจะกินข้าวกินปลาต่อไหม หรืออิ่มอกอิ่มใจแล้ว ไม่กินก็ได้แล้ว”
“กินสิครับ แต่ขอโทรบอกเข็มทิศก่อนนะ พ่ออย่าเพิ่งกินกุ้งหมดนะ”
“ไม่รับปาก” ว่าพลางจิ้มกุ้งตัวโตใส่ปากต่อหน้าต่อตา ถามว่าไอ้นิสัยของผมมาจากไหน ก็ดูตาลุงที่เคี้ยวกุ้งเต็มกระพุ้งแก้มเอาเถอะ แบบนี้เรียกลูกไม้งอกออกจากต้น
ผมกลับบ้านได้วันเดียวก็ติดปีกกลับมาที่คอนโดพร้อมเข็มทิศซึ่งเก็บของหนีแม่มาภายในเวลาไม่ถึง 24 ชั่วโมงด้วยซ้ำ พอจะนึกออกว่ากลับไปเจออะไรบ้าง ขนาดผมยังรำคาญแม่เขาเลย เจ้าตัวจะไม่รู้สึกรู้สาก็ยอดมนุษย์หูทองคำเกินไปล่ะ
“สรุปคือแม่คุณคิดว่าคุณกับแม็กเป็นแฟนกันจริงๆ เหรอ”
“อืม ผู้ชายทั่วไปที่ไหนจะรับงานแบบนี้กัน ไม่ได้จะฟังแต่แรกแล้วจะเรียกกลับไปทำไมไม่รู้”
“เรียกไปเฉ่งไง” ผมพูดกลั้วหัวเราะ เลือกหนังดูขณะที่คู่สนทนาคลายเครียดด้วยการเล่นเวท ยกดัมเบลราวกับหนักเท่าหมอน พลิ้วไหวเหลือเดิน “เอาน่า แต่ก็ไม่ได้ให้ลาออกจากที่ทำงานนี่ หรือยังไง”
“เปล่า แค่บอกว่าถ้าจะคบกันก็อย่าเอิกเริก เห็นแก่หน้าพ่อแม่บ้าง ส่วนพ่อก็ไม่ได้พูดอะไร คงตึงๆ เหมือนกัน”
“เอาจริงนะ ถือว่าเขาเคารพสิทธิ์คุณโคตรๆ เลย ผมนึกว่าจะบ้านบึ้มไปแล้ว”
“ใกล้เคียง แต่ขัดใจบ่อยๆ เขาก็รู้เองว่ายิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ แต่เราไม่ได้คบกับไอ้เด็กนั่นไง ไม่เคยฟัง”
“ก็เขาเห็นโฆษณานี่ ไอ้พี่แบงค์ก็ตัดต่อเนียนเกิน แต่เดี๋ยวน้องฝึกงานเสร็จก็คงซาๆ ไปเองแหละคุณ แต่ตอนนี้กระแสจุดติดไง ถึงขั้นนำโชคบอกถ้าคุณกับแม็กเล่นจะบวกคะแนนให้มากกว่าเอเจนซี่อื่นยื่นข้อเสนอมา ไม่ธรรมดานะเว้ย”
“แม่ได้เป็นบ้าแน่ๆ แต่ก็อธิบายไปแล้วว่าพี่รูญขอร้อง” ที่เรียกออกไปกินข้าวด้วยกันสามคน ได้ข่าวกินหรูอยู่สะอาดนะครับ ไม่รู้ว่าหรูแค่ไหนแต่ทำเอาเข็มทิศยอมรับงานคู่กับไอ้แม็กที่ว่าเหม็นขี้หน้านักหนาได้ “ว่าแต่นาย ทำไมกลับมาไว อย่าบอกนะว่ากลับมาจัดกระเป๋า”
“ตื่นเต้นๆ”
ทำไหล่ดุ๊กดิ๊กๆ ประกอบคำตอบ เข็มทิศวางดัมเบลลง เดินมาขยี้หัวผมแล้วนั่งลงข้างกันบนโซฟา เอาขาพาดโต๊ะเตี้ยด้านหน้าที่วางกระป๋องเบียร์เปล่าๆ ไว้ตั้งแต่ก่อนผมมาถึงเขายกศอกขึ้นวางเหนือเบาะ ถ้ายืดแขนอีกนิดจะเป็นโอบผมเข้าจริงๆ แต่ไม่แปลกหรอก ในเมื่อเราก็ไปถึงไหนต่อไหนต่อไหนจนกู่ไม่กลับแล้ว แน่นอน ผมกับเขาก็ไม่ได้มีใครอยากกู่กลับกันเสียหน่อย
“แล้วไปค้างยังไง นอนกับพี่ป้อมเหรอ”
“บ้า จองห้องนอนคนเดียวดิ แต่จะพยายามหาทางไปสวัสดีฝากเนื้อฝากตัวกับพี่แกหน่อย ฮิฮิ”
“อย่าไปเมากับพี่เขาล่ะ”
“ไม่รับปาก”
“งั้นไม่ต้องไป”
เอ้อ เว้ย เขาพูดเสียงเรียบ สีหน้านิ่งเฉย ไม่ลังเลสักนิดว่ามีสิทธิ์สั่งกันหรือเปล่า แต่สารภาพว่าผมหูลู่หางตกเอาเหมือนกัน
“ไม่ใช่ไม่ไว้ใจพี่เขา ไม่ไว้ใจนาย”
“เดี๋ยวดิ มันต้องเราไว้ใจนายแต่ไม่ไว้ใจคนอื่นไม่ใช่เหรอ”
“ถูกแล้ว” คู่สนทนาไม่กลับคำ ไม่มีท่าทีลังเลสักนิด ไม่ได้แสดงออกว่าพูดผิดแต่ทำเนียนแก้เก้อ ไม่ไว้ใจผมนี่มันแปลว่ายังไงนะครับ “พอเมาแล้วอ้อน หลุดพูดอะไรออกมาหมดไม่รู้ ได้โดนหลอกถามหมดแน่ ไม่อยากให้ใครรู้ไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็กลับมาโกรธเราอีก”
เฉียบ มองเกมขาดมาก ผมพยักหน้าหงึกหงักแพ้ทาง เอนซบแขนที่ไม่ยอมยืดมาโอบเสียทีด้วยตัวเอง “เหนียวเหงื่อ อย่ามาพิง เดี๋ยวรอเหงื่อแห้งก่อนแล้วจะไปอาบน้ำ”
“เก็บกระเป๋าเลยดีปะ”
“อีกตั้งกี่วันกว่าจะไป เวอร์ไปละ แล้วไอ้เด็กนั่นให้ใครดู จะหมดวันฝึกงานแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็คงฝากคุณนั่นแหละ จะให้ใครดูล่ะ ช่วงนี้ก็สามัคคีกันไว้หน่อยนะ อย่าเพิ่งกัดกัน เดี๋ยวกลับมาคงรู้เรื่องงานของนำโชคด้วย พี่รูญเองก็ยุ่งๆ เรื่องนี้ถึงยกบัตรให้ผม”
เข็มทิศถอนหายใจยาว ผมขยับตัวออกมาแล้วเพราะตัวอีกฝ่ายเหนียวจริง ขนาดที่ว่าเปิดแอร์ก็ไม่ช่วยอะไร “บอกให้มันทำตัวดีๆ หน่อย แล้วพูดกับมันยังไงเรื่องที่มันแซวว่าจะจีบ”
“ก็บอกว่าไม่ได้ชอบ”
“ไม่ได้ชอบผู้ชาย”
“เปล่า ไม่ได้ชอบมัน”
“แล้วชอบผู้ชายหรือเปล่า”
ผมหันหน้ากลับไปมองคนถาม ไม่มีคนเครียด2019อีกต่อไป เข็มทิศปล่อยให้ผมจ้องอยู่สักพักแล้วหันหน้ามาเค้นคำตอบด้วยการยิ้มที่มุมปาก ผมต้องเอามือขึ้นมาปิดหน้าทั้งสองข้าง
“เขิน หึๆ” เขาพูดกลั้วหัวเราะ เลวมาก รู้แล้วยังคอยแกล้งไม่เลิก “ตอบหน่อย”
คนถามเอานิ้วมาเขี่ยแก้มส่วนที่มือปิดไม่มิด ไม่รู้ว่าหน้าใหญ่ไปหรือมือเล็กไป แต่ไม่ได้ดั่งใจเลยสักอย่าง
“เซ้าซี้จริง ไม่ได้ชอบๆ”
ผมพูดเสียงอู้อี้ ก่อนถูกรวบข้อมือด้วยมือของอีกฝ่าย ยื้อยุดฉุดกระชากโย้ไปมาก่อนผมจะแพ้ กางแขนสองข้างออก เข็มทิศใช้สายตาเก่ง เขามองโดยไม่ถามแต่เต็มไปด้วยคำถามเชิงล้อเลียน ดวงตาที่เป็นประกายวับวาวคล้ายเศษกระจกหรือแสงที่กระทบบนท้องทะเล
“ไม่ได้ชอบผู้ชายทุกคน”
“ชอบคนไหนล่ะ”
“ไม่เอาโว้ย ไม่เล่นด้วยแล้ว ไปอาบน้ำดิ เหม็นเหงื่อมาก เหมือนสาปจากศพ”
ผมย่นจมูก พ่นลมหายใจเป็นจังหวะสั้นๆ กอปรความเห็น เข็มทิศปล่อยแล้ว เขายักไหล่ราวกับไม่เสียความมั่นใจแม้แต่น้อย คนอะไร อีโก้สูงเป็นบ้า
“เสร็จแล้วมาช่วยจัดกระเป๋าหน่อย”
“ต้องเลืออกกางเกงในให้ด้วยไหม”
“ก็เลือกดิ ใครห้าม”
ประโยคแค่นี้ผมไม่สะท้าน คำแซวใดเล่าจะอานุภาพรุนแรงเท่าสายตาพี่ ใครที่สาปให้เข็มทิศเป็นจ่าเฉย ผมยืนยันว่าทำถูกแล้ว เพราะเมื่อเป็นมนุษย์ขึ้นมาเมื่อไหร่จะกลายเป็นมนุษย์ผู้เปี่ยมไปด้วยพลังลึกลับอันจับต้องไม่ได้ในทันที
“เบ๊บ”
“อะไร”
“ช่วยจัดกระเป๋าแล้วทำได้ไหม คิดถึง”
ผมเม้มปากเข้าหากัน ถามกันขนาดนี้มึงไม่เขียนจดหมายขออนุญาตมาเลยล่ะ ปั๊มตราครุฑมาเลยนะ อย่าลืมลายเซ็นพยานอีกสองคน
“ไม่รู้โว้ย เหม็นเหงื่อ”
บ้าฉิบ นับวันที่ระหว่างเราก้าวผ่านความเป็นเพื่อนที่บังเอิญเรียนโรงเรียนเดียวกันในวัยนั้นชัดเจนขึ้น หัวใจผมก็เต้นแรงขึ้น เขินง่ายขึ้นราวกับเป็นนาทีที่สารภาพรักกับแฟนคนแรก ถ้ารู้ว่าความสัมพันธ์ที่ไม่ต้องแสดงการครอบครองหรือบอกรัก ไม่เรียกร้องเกินนิสัยเดิมทำให้รู้สึกดีขนาดนี้ ผมคงไม่ฝืนตัวเองให้เอาใจคนรักคนก่อนๆ อยู่นาน กระทั่งยอมเป็นฝ่ายถูกทิ้งทุกที ราวกับเรากำลังบอกกันว่าน้ำตาที่ผ่านมาเป็นเพราะผมและเขายังไม่เคยเจอความสัมพันธ์ที่ลงตัวแบบนี้กระมัง
เข็มทิศใช้เวลาในห้องน้ำไม่นานนัก เขาไม่ใช่คนอาบน้ำช้า ไม่ใช่ผู้ชายจอมประทินผิว ต่างจากป้าจอย หลายครั้งที่ผมมองเขามักมีภาพสมัยเด็กติดตามาด้วย อดประหลาดใจไม่ได้ว่าโตขึ้นจะเป็นคนคนเดียวกัน ลูกชายที่ถูกประคบประหงมราวไข่ในหิน กลุ่มเพื่อนของผมลงมติว่าเข็มทิศต้องเป็นตุ๊ดแน่ๆ แต่ก็ไม่ได้มีกลุ่มเพื่อนผู้หญิง หรือท่าทีในช่วงที่เข้าวัยรุ่นที่แปลกไปจากผู้ชายทั่วไป ผมนึกถึงเพื่อนสนิทสมัยนั้น เพื่อนที่สนิทจริงๆ ชื่อกรรณ ช่วงปีหนึ่งปีสองยังติดต่ออยู่บ้าง แต่พอขึ้นปีสามเขาก็หายสาบสูญไป บางคนเข้ามาในชีวิตเรา พูดคุยกันทุกวัน ร่วมหัวจมท้ายกับภารกิจประหลาดพิสดารแต่กลับเหินห่างและจางหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น ผมกับกรรณเป็นหัวโจกจอมโดดเรียน ส่วนเข็มทิศไม่มีเพื่อนคบเพราะนิสัยประหลาด ผมหมายถึงเพื่อนสนิทในวัยคะนอง เขาไม่มีปัญหากับใคร คบกับทุกคนแค่เพียงผิวเผิน ส่วนกับผมจะเป็นอัตราส่วนมากที่สุด แต่เราก็ไม่ได้สนิทกันอยู่ดี
“ทำไมตอนนั้นเราถึงไม่สนิทกันนะ”
ผมเผลอพูดความคิดของตัวเองออกมาขณะที่มองเข็มทิศห่มผ้าเช็ดตัวท่อนล่าง นั่งเป่าผมหน้าพัดลม เสียงของพัดลมดังหวึ่ง หวึ่ง รบกวนบทสนทนาทำให้เขาต้องปิดแล้วหันกลับมาถามซ้ำด้วยการเลิกคิ้ว
“หมายถึงตอนเด็กๆ ถ้าเราสนิทกันจะเป็นยังไงนะ”
“คงไม่ได้เอากัน”
“ใครจะไปรู้ อาจจะทำกันตั้งแต่คุณเจอเด็กน้อยหน่านั่นก็ได้ แล้วคุณอาจไม่ชอบผู้หญิงอีกเลย”
“มั่นใจจังนะ” เขาแค่นยิ้ม ผมกระโดดไปนั่งด้านหลัง ยื้อผ้าเช็ดตัวผืนเล็กในมือมาเช็ดให้ ชดเชยกับที่ต้องทำให้เข็มทิศปิดพัดลมคุย “ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันมีเหตุผลของมัน”
“ประมาณว่าวันหนึ่งความเจ็บปวดจะสอนอะไรบางอย่างกับเราน่ะเหรอ”
“ถ้าผ่านมันไปได้ เราก็จะไม่เจ็บซ้ำกับเรื่องเดิม ถ้าผ่านไม่ได้ก็วนเวียนแบบนั้น...เป็นกรรม”
“โอ้ พุทธศาสนิกชนหรือนี่”
ผมแกล้งทำเสียงเข้มแซว ยกมือพนมกลางอก เขายักไหล่แทนคำตอบ “ไม่รู้ แต่เชื่อเรื่องที่อะไรเกิดขึ้นแล้วดีเสมอไหม เราว่ามันคงดีที่สุดในแบบของมัน”
“อย่างที่คุณกับผมนอนด้วยกัน คือสิ่งที่ดีที่สุดที่จะเกิดขึ้นได้ในช่วงนี้น่ะเหรอ” ผมคิดตามที่ตัวเองพูดไปด้วย จริงอย่างที่เข็มทิศว่า บางทีถ้าเราสนิทกันในตอนนั้น เวลานี้อาจจะดำเนินชีวิตไปอีกแบบก็ได้ “คุณเคยมีเพื่อนสนิทไหม”
“ไม่มี อายแม่”
ผมหัวเราะลงคอ เออ แม่มึงน่ะอย่างกับแม่ผัวตัวร้ายในละครหลังข่าว แต่เท่าที่ฟังเรื่องของเข็มทิศแล้วก็คิดว่าคงไม่ได้ร้ายกาจ หรือน่ารำคาญจนทนไม่ไหว เข็มทิศมีแม่ที่รักมาก แค่วิธีการเลี้ยงมันขัดธรรมชาติของเด็กผู้ชายไปสักหน่อย
“ตอน ม.หก แม่คุณยังตามไปนั่งเฝ้าในที่เรียนพิเศษเลยนี่เนอะ”แถมยังเอาไปฟ้องแม่ผมด้วยว่าผมกับไอ้กรรณโดดเรียนตั้งแต่กลางคาบ “แต่เขาก็ยอมรับถ้าคุณจะคบกับผู้ชายนี่”
“คงปลง”
“เป็นเรื่องที่ทำใจยากนะ”
“นายล่ะทำใจยากหรือเปล่า” เขาถาม จับมือผมไว้ไม่ให้ยีหัวผ่านผ้าเช็ดตัวอีกต่อไป เส้นผมที่เปียกเมื่อครู่ถ่ายโอนความชื้นผ่านอากาศและซับลงบนผ้า อุณหภูมิอุ่นๆ จากมือของเข็มทิศถ่ายลงบนมือของผมเช่นกัน “นายเคยมีคู่ดูโอ้ เราคุ้นๆว่าแบบนั้น”
“ไอ้กรรณ กำลังนึกถึงพอดี แต่ติดต่อไม่ได้นานแล้ว ตั้งแต่มหา’ลัย”
“ไปเรียนที่ไหนล่ะ”
“ลงใต้ จำไม่ได้ เรียนคณะอะไรก็จำไม่ได้ รู้แค่ว่าพอปีสามงานเยอะก็ไม่ว่างเจอมัน รู้ตัวอีกทีก็ลืมไปแล้วว่าเคยมีเพื่อนสนิท”
“เคยคิดจะทำแบบนี้กับกรรณหรือเปล่า”
เข็มทิศถาม จู่ๆ ก็กลายเป็นคนขี้สงสัย ผมตอบโดยไม่เสียเวลาคิดด้วยซ้ำ “ผิดผีมากๆ ก็บอกไปแล้วไงว่าไม่ได้ชอบผู้ชายทุกคน เป็นปลาทองเหรอ ความจำสั้น”
“เปล่า จำได้ แค่คิดว่าทำไมนายถึงทำใจยอมรับเราได้”
“ไม่ได้ยอมรับ มึงปล้ำกู” ผมพูดกลั้วหัวเราะ เอาคางวางบนบ่าเปลือยที่ยังหมาดน้ำ “คุณล่ะ คิดไงเริ่ม คิดจะเอาผมมาตั้งแต่เมื่อไหร่ วันที่จูบเหรอ”
“ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ได้สังเกตตัวเองขนาดนั้น แต่รู้ว่าถ้าสนิทกับใครมากๆ แล้วจะหวง เลยไม่มีเพื่อนสนิทดีกว่า มันแย่นะเวลาที่เราคิดว่าเขาสำคัญแต่เราไม่ได้สำคัญกับเขาเท่าที่คิด”
“โคตรนิสัยผู้หญิง มีตัดพ้อด้วย” ลักษณะแบบนี้เกิดในผู้ชายน้อยมากๆ อาจเพราะวัฒนธรรมหล่อหลอมให้ผู้ชายเป็นเพศที่ต้องไว้เชิง การงอแงเป็นเรื่องที่งี่เง่าสุดๆ “อย่างนี้ยิ่งงงว่าคบกับผู้หญิงคนนั้นไปได้ยังไง”
“น้องก็เป็นคนดี น้อยหน่าดีกับเรา เวลาที่อยู่กับเราคือเวลาของเรา ไม่ได้ทำให้รู้สึกน้อยใจ ที่จริงแล้วเราได้สัดส่วนเวลามากกว่าแฟนจริงๆ ของเขาด้วยซ้ำ”
“ก็เลยคิดว่าเขาจะเลือกคุณจริงๆ?”
“ไม่รู้ว่าเอาความมั่นใจมาจากไหนเหมือนกัน แต่ช่างเถอะ เรื่องมันจบไปแล้ว”
เข็มทิศถอนหายใจ ยังมีเยื่อใยเบาบางเมื่อพูดถึง ซึ่งไม่ทำให้หงุดหงิดนัก ที่ตัดขาดโดยสิ้นเชิงแบบนี้ในระยะเวลาที่ไม่ถึง 1% ของเวลาที่มีร่วมกับเด็กนั่นก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายพยายามได้เก่งมากแล้ว
“เข็มทิศ อาบน้ำเสร็จแล้วจะทำอะไรไม่ใช่เหรอ”
ผมกระซิบถามให้ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์ เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย ขยับยืดขาให้นั่งสบาย ผ้าเช็ดตัวสีขาวแยกออกเล็กน้อย จังหวะที่สลับท่าผมเห็นต้นขาและกล้ามน่องชัดเจน ก่อนจูบเบาๆ ที่ต้นคออีกฝ่าย
“จะจัดกระเป๋าเลยเหรอ อีกตั้งหลายวัน”
ผมกลอกตามองบนจนแทบอยากให้ลูกตาหายไปด้านหลัง อย่ามาซื่อบื้อกับเรื่องแบบนี้สิวะ “กระเป๋าไว้ทีหลัง ทำอย่างอื่นก่อน”
เข็มทิศยิ้มมีเลศนัย ดึงมือผมให้เลื่อนผ่านแผ่นอก ลอนกล้ามเนื้อที่เกร็งเป็นก้อนแข็ง กระทั่งถึงปมแน่นหนาของผ้าขนหนูสีขาว เขายืดตัว กระซิบเสียงแผ่ว
“ก็ทำสิ”
--------------------------------
มาช้ามากๆเลย ขอโทษที่ผิดนัดอีกแล้วค่ะ หลังกลับจากเชียงใหม่ก็กลับบ้านต่างจังหวัด ไม่ได้เอาคอมไป หวังพึ่งใบบุญคอมพิวเตอร์ที่บ้าน คุณพระ คีย์บอร์ดเสีย เมาส์ใช้ได้นะ แต่จะเอาเมาส์ไปทำอะไรถ้าคีย์บอร์ดไม่ดี ดั่งสวรรค์สั่งมากๆ
ตอนนี้เสนอท็อปปิค 'เป็นเกย์แล้วจำเป็นต้องเป็นคนดีถึงสมควรรับการยอมรับว่าเป็นคนหรือไม่' เลยแอบเมนชั่นหยอดไปเบาๆ เรื่องไม่ว่าใครก็สมควรได้รับการยอมรับว่าเป็นมนุษย์คนหนึ่ง จะดี/เลวก็ตาม พรบ.สัตว์ยังมี พรบ.คนก็ต้องมี ถูกมะ
ล่าสุดสิทธิ์การใช้อากาศบริสุทธิ์ของภาคเหนือบ้านเราหายไปแล้ว ค่า P.M.สูงมาก ทุกคนหนีไป!! ใครหนีไม่ได้อยู่ในบ้าน ใส่แมสก์ รักษาสุขภาพนะคะ
เป็นห่วงมักมาก วันที่ 2 เราไปงานหนังสือ จะไปห้อยแถวๆ จิตติ ใครไปอาจจะได้เจอกันเนาะ เมนชั่นมาบอกในทวิตเตอร์ได้ครัช
/จูบ
เริ่มหัวข้อโดย: Sykes ที่ 30-03-2019 16:23:48
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 30-03-2019 16:26:16
อยากให้คนห้าวเจอป้าจอยจังเล๊ยยยย เดาว่าคงจ๋อยสนิท
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 30-03-2019 16:45:29
เริ่มหัวข้อโดย: KOWPOON ที่ 30-03-2019 17:06:45
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 30-03-2019 17:16:13
ชวนก่อน ไม่ไว้เชิงเลย
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 30-03-2019 17:23:03
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 30-03-2019 17:26:53
เริ่มหัวข้อโดย: piiya ที่ 30-03-2019 18:45:56
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 30-03-2019 19:11:47
กลัวมากว่าจะมีซัมติงแฮปเพ่นที่สิงคโปร์ :hao5:
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 30-03-2019 19:20:18
เริ่มหัวข้อโดย: Jaiis ที่ 30-03-2019 19:26:01
พ่อกับแม่ก็น่ารัก
พี่จ่าคือเจ้าเล่ห์นัก
ฝุ่นที่เหนือน่ากลัวจริงค่ะ
ทางนี้ไม่กล้ากลับบ้านเลย
กลัวตาย :mew4:
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 30-03-2019 19:47:36
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 30-03-2019 19:55:52
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 30-03-2019 20:43:55
เริ่มหัวข้อโดย: mrsnikiforov ที่ 30-03-2019 21:06:40
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 30-03-2019 21:18:29
เริ่มหัวข้อโดย: Peartha ที่ 30-03-2019 22:12:13
เริ่มหัวข้อโดย: มะยองมะแยง ที่ 30-03-2019 23:13:15
เริ่มหัวข้อโดย: hunhan ที่ 30-03-2019 23:45:28
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 31-03-2019 00:01:53
เริ่มหัวข้อโดย: Janemera ที่ 31-03-2019 02:13:35
:-[ :-[ :-[ :-[ :katai5: :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 31-03-2019 03:04:32
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 31-03-2019 03:47:17
เริ่มหัวข้อโดย: Orange151987 ที่ 31-03-2019 08:03:19
เริ่มหัวข้อโดย: enugiggg ที่ 31-03-2019 08:42:32
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 31-03-2019 09:28:41
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 31-03-2019 10:32:35
ถ้าเขาไม่ทำก็งอนอีกก หล่อนเป็นนายเอกนะโว้ย สงวนท่าทีหน่อยค่ะลูกกก มันน่าจับมาบีบให้บู้บี้
เริ่มหัวข้อโดย: กวังกีเมย์บี ที่ 31-03-2019 10:38:11
เริ่มหัวข้อโดย: Anyann ที่ 31-03-2019 13:50:20
ไปสิงคโปร์คราวนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นมั๊ยน้อ รอติดตามตอนต่อไปค่ะ :o8:
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 31-03-2019 18:37:01
เริ่มหัวข้อโดย: jin_kazu ที่ 31-03-2019 20:56:34
แต่ตอนนี้กลัวดราม่าครอบครัวเข็มทิศกับน้องเบ๊บจัง ;-;
อีกอย่างไปสิงคโปร์คราวนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างนั้นหรือเปล่า
หรือเราจะวิตกจริตคิดมากเกินไป
รอตอนต่อไปนะค้าาาาา ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 31-03-2019 21:19:44
คือพี่เข็มเห็นนิ่งๆแต่ตัวจริงโคตร'ดุ'อย่าชี้ทางให้จ่าเฉยที่ไม่เฉย
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 01-04-2019 00:46:23
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 01-04-2019 14:26:24
เราต้องปั่นอิจ่าให้มันเป็นบ้าเป็นบอ :ling1:
ไปสิงคโปร์หลายวันนี่จะมีไรเกิดขึ้นป่าว
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 01-04-2019 15:17:31
เริ่มหัวข้อโดย: golove2 ที่ 01-04-2019 15:22:13
:hao6: :hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: Cloudnine ที่ 01-04-2019 16:54:54
:hao6:
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 01-04-2019 17:02:54
เริ่มหัวข้อโดย: EoBen ที่ 01-04-2019 19:49:35
เริ่มหัวข้อโดย: PCRYA_OK ที่ 02-04-2019 07:23:58
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 02-04-2019 13:51:19
เริ่มหัวข้อโดย: Pankwun ที่ 02-04-2019 22:38:47
เริ่มหัวข้อโดย: ppseiei ที่ 03-04-2019 01:24:13
เขิลคุณเข็มทิศ ชั้นรักเค้าค่ะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 03-04-2019 20:47:45
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 03-04-2019 22:40:48
12 Lost control
กระแส #แม็กเข็ม ยังไม่จบลงง่ายๆ ผมคิดผิดที่ว่าโซเชียลมีเดียเป็นสื่อที่พัดพาอะไรมาและผ่านไปเร็วกว่าสายน้ำ ฟูเฟื่องขึ้นมาราวระลอกคลื่นยักษ์ แล้วซาลงเหลือเพียงฟองและร่วงลงกลับสู่มหาสมุทร แต่ครั้งนี้มันเป็นคล้ายไฟที่ยิ่งโดนลมพัดโหมกระหน่ำยิ่งแสดงอานุภาพแผดเผาลุกลามไม่สิ้นสุด
“มาแล้ว ไอ้เบ๊บ มานี่เลย แกเคยเห็นแฟนเข็มทิศใช่ไหม ใช่คนนี้หรือเปล่า”
พี่ก้อยเรียกผมไปหน้าจอคอมตั้งแต่ยังไม่ทันวางตูดลงบนเก้าอี้ หลังคอมพิวเตอร์แม็กบุ๊คเครื่องใหญ่ที่ทำหน้าที่เป็นเซิร์ฟเวอร์กลางเป็นแหล่งรวมพลของคนขี้เสือกไม่ต่างจากสภากาแฟ ผมวางเป้ลงบนโต๊ะ หันไปสบตาเข็มทิศก่อนเดินไปตามเสียงเรียกที่ไม่ละสายตาจากภาพหน้าจอเสียที
“อะไรพี่”
“มีคนโพสต์ว่าเข็มทิศเป็นแฟนกับคนนี้น่ะสิ แต่ก็มีคนแย้งว่าชะนีนางมีแฟนอยู่แล้ว เป็นหลานคนใหญ่โตในจังหวัดเสียด้วย”
“ใหญ่เท่าจังหวัดชุบแป้งทอดอ๊ะป่าว” ผมแกล้งถาม เห็นภาพถ่ายของเข็มทิศเดิมๆ ที่มีน้อยหน่าอยู่ข้างๆ หลายภาพ ภาพสุดท้ายถ้าไม่สังเกตก็แทบไม่เห็นด้วยซ้ำว่าจับมือกันไว้ แน่นอนว่านักสืบไซเบอร์กดซูมแล้ววงกลมสีแดงเน้นให้เห็นว่ามันจับมือกันจริงๆ เว้ย ซึ่งคงไม่เป็นประเด็นขึ้นมาหากไม่มีทวีตต่อมาว่าช่วงเวลาเดียวกันฝ่ายชายอีกคนก็อัพรูปแนบชิดกับน้อยหน่าแบบที่ใครเห็นก็ต้องรู้ว่าสองคนนี้แฟนกันแน่ๆ
“ยอมใจคนขุดเลย ตอนนี้น้องผู้หญิงตั้งแอคเคาน์เป็นไพรเวทไปแล้ว ทีมเสือกต้องรอวงในไปแคปรูปออกมา ยังไงยะ ยังไง ใช่คนที่แกเจอตอนนั้นหรือเปล่า”
“ไม่ใช๊” เสียงสูงกว่านี้ก็ต้องไปพูดบนตึกใบหยกแล้ว เวรตะไล ทำไมต้องเป็นผมที่ตอบคำถามวะ ไม่ถามเจ้าตัวมันล่ะ “ก็เห็นอยู่ว่าเขาเป็นแฟนกับคนนี้ อ่านว่าอะไรฟระ คนห่าอะไรไม่มีสระในชื่อเลย”
“รน นะ พบ อ่านยากตรงไหน อีนี่ก็โง่ เชื่อได้ไหมเนี่ย” ตั้งแต่แฮชแท็กแม็กเข็มมาแรงพี่มะลิก็ไม่รักผมเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องน่าเศร้าหรือน่ายินดีกว่ากัน
“ซวยฉิบ อยู่เฉยๆ ก็มีคนมาขุดเทียบเวลากัน ขยันอย่างกับได้ค่าจ้าง” พี่แบงค์ว่าก่อนเดินออกจากวงเสือกไปคนแรก น้องฝึกงานเปิดประตูเข้าออฟฟิศต่อจากผมและเข็มทิศ ในมือหอบกาแฟเจ้าที่ผมกับเข็มทิศไปนั่งกินกันเมื่อวันก่อนมาด้วย
“ขอโทษครับ มาสายเลย ผมรอร้านเปิดอยู่อะพี่ มีอะไรกันเหรอ”
“ถามจีงงง” พี่มะลิลากเสียง มองผมสลับกับแก้วกาแฟในมือเด็กหนุ่มไปมา “นี่จีบจริงจังเหรอ”
“เห็นผมเป็นคนทำอะไรเล่นๆ หรือไงครับ”
“ไม่ใช่ แต่อีเบ๊บมันไม่ได้ชอบผู้ชายลูก” พี่มะลิปราม ผมเติมให้ในใจว่าไม่ได้ชอบผู้ชายทุกคน มีคนที่เป็นข้อยกเว้นอยู่ คนที่พี่กำลังเสือกเรื่องอดีตของเขานั่นแหละ
“ไม่ลองไม่รู้ๆ” มันฉีกยิ้ม ไม่มีท่าทีสลด พี่โหน่งหัวเราะพรืด แยกตัวกลับไปที่โต๊ะตัวเองอีกที ส่วนผมก็ตามกลิ่นหอมของกาแฟ จีบเรื่องของจีบ ผมเป็นคนประเภทเกลียดตัวกินไข่ครับ ยอมรับแบบคนไร้สำนึก “มีขนมครกด้วยพี่เบ๊บ”
“เออ ดีว่ะ ไม่ได้กินผักตอนเช้านานแล้ว ใส่ผักชีด้วย”
“ต้นหอมพี่”
“ผ่าง” ผมทำเสียงตบมุกราวชงไว้ เปล่าเลย กูแยกต้นหอมกับผักชีไม่ออก ไร้สาระ นั่งจ้วงขนมครกไม่ชวนใครทั้งสิ้น กาแฟก็ของผม ขนมครกก็ของผม ไม่รู้สะสมแต้มบุญไว้ตอนไหน วันดีคืนดีมีเด็กเอาขนมมาให้ถึงที่ จะบอกว่าเพราะหน้าตาดีก็ไม่มีอะไรไปปฏิเสธ
“เดี๋ยวๆ ยังไม่ได้ข้อสรุปเลย แล้วแฟนเข็มทิศคนไหนอะ ต้องมีรูปถ่ายบ้างดิ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าอีที่ขุดๆ สมัยเรียนมาน่ะจะไม่ติดมาเลย มาชี้ตัวให้หน่อย อยากเห็นหน้า”
“อะไรเหรอครับ” แม็กถามเรื่องพี่ที่มะลิกำลังไล่ต้อน สองสาวของเฮาส์ไม่ยอมแพ้แม้ไม่ได้ข้อมูลจากผมสักแอะ จำไว้ครับ 42 คือเบอร์รองเท้าของไอ้จ่า ไม่อยากโดนกระทืบก็แสร้งทำเป็นไม่มีปากไปเสียบ้างก็ได้
“แม็กไปคั้นเมียมาซิ คนไหนเมียของเมีย”
ผมขอตั้งชื่อละครเรื่องนี้ว่าเดอะเมียอินเซปชั่น แม็กไม่สนใจเข็มทิศเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็หันกลับมา เสี้ยวเวลาผ่านปุบปับฉุบฉับ ไอ้ตัวละครเด่นของเรื่องลุกจากที่นั่งมาสอยกาแฟกับขนมครกไปทั้งถุง ไม่ขออนุญาต ไม่บอกกล่าว ไม่แม้แต่มีสีหน้าของคำว่ารู้สึกผิดอยู่ในนั้น แม็กส่งเสียงครางอย่างคนไร้ทางสู้ ตัวเข็มทิศไม่ใหญ่เท่าแม็ก แต่ใจหยาบยิ่งกว่ากระดาษทรายเบอร์ที่หยาบที่สุดในร้านวัสดุภัณฑ์
“หาเรื่องผมอีกแล้ว”
“เอาน่า” ข้าแต่ศาลที่เคารพ ผมพูดอะไรได้วะ คนหนึ่งก็น้อง อีกคนก็...เข็มทิศ “มึงเอาใจไอ้จ่าบ้างก็เวิร์คอยู่นา เดี๋ยววันพุธกูจะไปดูงานที่สิงคโปร์”
“พี่เป็นกกต.เหรอ”
“กกต.พ่อง ไปดูเทศกาลหนังเว้ย ได้บัตรมาจากพี่ป้อม”
“เชี่ย ไปดูนาฬิกาเพื่อน”
“เอาถาดตบหัวสักฉาดไหม ไม่ได้พูดเล่น เข็มทิศจะดูมึงช่วงวันสองวันนั้น”
คนทำฮาตาเหลือกเมื่อแน่ใจว่าผมจริงจัง มันชี้ไปทางรุ่นพี่คู่ขิงสลับกับหน้าตัวเอง “พี่เอาถาดมาตบหัวผมเถอะ ให้พี่จ่าสอนงาน”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเขาก็เอาเก้าอี้ทุ่มมึงให้เอง พนันไหมล่ะ”
เด็กฝึกงานฟุบลงกับโต๊ะ ทำท่าอ่อนระโหยโรยแรง งอแงราวคนไม่บรรลุนิติภาวะ ผมยีหัวให้กำลังใจมันหนึ่งทีแล้วเปิดคอมทำงาน พี่แบงค์แชร์คลิปรายการที่ออกไปถ่ายกับพี่โหน่งลงไดรฟ์รวม ล็อกอินไลน์แล้วดูงานที่พี่รูญแปะเป็นโน้ตไว้ในกรุ๊ป ของผมนอกจากไปดูงานที่สิงคโปร์แล้วต้องกลับมาเขียนคอลัมน์กับเก็บภาพมาทำคลิปลงเว็บด้วย ส่วนเข็มทิศเป็นเรื่องการทำสคริปต์โฆษณาตัวใหม่ที่ถือว่าเป็นผลงานทิ้งท้ายของเด็กฝึกงานรุ่นนี้
“พอดีแหละมึง ยังไงงานสุดท้ายมึงเข็มทิศก็เป็นคนเขียนสคริปต์ มึงก็ต้องดีลด้วยอยู่ดี”
“เขาต้องให้ผมแต่งตัวทุเรศๆ แน่”
“เวอร์ มองคนในแง่ร้ายไปปะ”
“ผมน่ะนะมองคนในแง่ร้าย ผมอยากมองคนในแง่ร้ายจะตายไป โดยเฉพาะกับพี่อะ”
“โถโถโถโถโถโถโถ...” รัวถอถุงจนกว่าน้ำลายจะกระเด็นใส่หน้า “คนดีอย่างกูจะมีอะไรให้มึงมองในแง่ร้ายห้ะ ไอ้แม็ก”
“นั่นน่ะสิ แต่อยากมองพี่ในแง่ร้ายให้หัวใจได้หยุดพักบ้างจริงๆ นะ”
“เพลงพี่โป้ โยคี เพลย์บอยก็มาเว้ย”
“ผมว่าละ ว่าพี่ต้องฟังเพลงเก่า”
“มันก็ไม่เก่าขนาดนั้นปะวะ”
แต่เอาจริง ผมก็ยังไม่เคยเห็นหน้าพี่โป้นะครับ นี่สินะที่เรียกว่าศิลปะดีๆ ไม่มีวันตาย ไม่ว่าจะเพลง หรือภาพวาด ภาพยนตร์ อืม บางงานก็รอคนทำตายไปก่อนค่อยดังก็มี อย่างแวนโก๊ะที่ถ้าอดทนใจ ไม่ตัดหูตัวเองและฆ่าตัวตายไปเสียก่อนแล้วคงปลื้มใจน่าดูที่ผลงานตัวเองจะเลื่องชื่อลือชาขนาดที่แม้กระทั่งตายไปเกิดใหม่หลายชาติยังมีคนพูดถึงเรื่อยๆ
“กูแม่ง จะตายก่อนงานดังหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“อะไรของพี่วะ”
“งานนี่ไง” ผมไล่สายตาบนจอคอม ไฟล์ไฟนอล ไฟนอลจริงๆ ไฟนอลสุดท้าย ไฟนอลแบบไม่แก้แล้ว ไฟนอลของไฟนอล ไฟนอลออฟไฟนอลออฟไฟนอล อันไหนงานล่าสุดที่กูต้องส่งให้พี่รูญวะ “แม็ก กูส่งไฟล์งานกาแฟเบลเนต์ให้มึงไปบ้างปะ”
“ไม่อะ ทำไมเหรอ”
“อันไหนล่าสุดวะ”
“พี่ดูวันที่ดิ”
“ไม่ใช่อะ ไม่ใช่ตัวนี้”
ผมจำได้ว่าตัดคลิปสองวินาทีท้ายสุดออกแล้วเพราะเสียงมอไซค์เข้ามาพอดี จริงๆ อยากให้วิวัฒนาการของ AI พัฒนาขึ้นเยอะมากๆ เอาให้มากถึงขั้นคอมพิวเตอร์เขกกะโหลกผมทีว่าอันไหนเป็นไฟล์ที่ใช้ อันไหนเป็นไฟล์ขยะ
แม็กไถเก้าอี้มาข้างๆ ช่วยผมดูหน้าจอที่ไม่บอกเฮียอะไรเลย เนียนเอาแก้มมาวางบนหัวไหล่ พร้อมเสียงของแก้วน้ำพลาสติกที่ยังเต็มไปด้วยน้ำแข็งชู้ตลงถังขยะดังฟุ่บ! ทุกสายตาเลื่อนไปยังต้นกำเนิด ก่อนเบนไปหาแมนออฟเดอะแมชอัตโนมัติ เข็มทิศเคี้ยวน้ำแข็ง มองกลับมา แต่กลายเป็นผมที่กลืนน้ำลายดังเอือกแล้วค่อยๆ ลดหัวไหล่ลงจนโย้ขึ้นข้าง โย้ลงข้าง
“หัวมันหนักนักหรือไง” เข็มทิศถามแม็ก ก่อนเดินมาหามันหมุนจอแม็กผมรุนแรงจนถ้าเป็นคอคนอาจจะเคล็ดไปสามวันแปดวัน ผมรีบดันคอไอ้แม็กให้กลับไปอยู่บนบ่าก่อนจะหลุดออกจากตัวลงถังขยะเหมือนแก้วกาแฟที่มันซื้อมาให้ “ดูขนาดไฟล์ เทียบกับวันที่มึงเซฟ ไอ้เหี้ยนี่ตัดไปได้เลย แล้วปัญญาอ่อนหรือไงตั้งชื่อแบบนี้”
“ก็งานไฟนอลก็ต้องเขียนว่าไฟนอลปะวะ”
“แล้วมันเคยมีไฟนอลเหรอ” ถ้ามีจะมีไฟนอลของไฟนอล ไฟนอลแล้วโว้ย โผล่มาหรือไง ถามมาได้ “เซฟชื่องานแล้วเซฟเป็นวันที่ข้างหลัง ถ้าแก้วันละหลายรอบเซฟเป็นเวลาไปเลย ก่อนคุยกับลูกค้า หลังคุยกับลูกค้า หรือเปลี่ยนบรีฟจะได้ไม่งง มักง่าย พอจะหางานทำต่อก็เสียเวลา เป็นแบบนี้ทุกวัน”
โห บ่นยาวขนาดนี้เชื่อแล้วครับว่าเป็นลูกป้าจอย เข็มทิศแยกโฟลเดอร์ให้ใหม่ ก็อปไฟล์ที่มีความเป็นไปได้ว่าน่าจะเป็นไฟล์ตัวหลังๆ ที่ผมทำค้างไว้ให้รวดเร็วต่อการค้นหา “ลองเช็กแค่นี้ เอาไฟล์ไหนก็ลงวันที่ไว้แล้วค่อยก็อปไปรวมกับโฟลเดอร์ตั้งต้น แค่จัดการไฟล์ยังไม่ได้ จะไปทำอะไรได้ ไม่ต้องไปแล้วมั้ง สิงคโปร์อะ”
“เง้อ...”
“เง้อพ่อง คิดว่าทำแล้วน่ารักเหรอ ล็อกอินไลน์ในคอมด้วย จะคุยว่าสอนแม็กทำอะไรไปบ้างแล้วจะได้สั่งงานใหม่ให้ทำ” เข็มทิศเดินกลับไปที่โต๊ะ ขยำถุงพลาสติกที่มากับขนมครกและใบเตยสดเย็บปาลงถังขยะใบเดิมแต่ไม่ลง ไอ้พี่แบงค์นั่งกลั้นขำใกล้ๆ ถ้าเป็นผมป่านนี้โดนแซวยับ เข็มทิศแม่งเป็นผู้มีอิทธิพลในเฮาส์ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
“พี่เบ๊บ ผมว่าพี่จ่าหนักแล้วว่ะ แม่งโคตรหวงก้าง”
“มึงก็หนักแล้ว ลามปาม เดี๋ยวกูเพ่นกบาลแยก ทำเป็นเล่นอยู่ได้”
“จริงจังสุดแล้วเนี่ย” แม็กยังบ่นงุบงิบ ผมสบตากับเข็มทิศโดยบังเอิญแล้วหลุบตาลงมองหน้าจอที่แสดงการเคลื่อนไหวไปมาของสัญลักษณ์รูปลูกศรอย่างล่องลอย โทรศัพท์ผมสั่นถี่ๆ ในกระเป๋า นึกขึ้นได้ว่าเข็มทิศให้ล็อกอินไลน์ในคอมก็รีบเข้า ระบบยังทำงานไม่สมบูรณ์สติ๊กเกอร์กระโดดถีบก็เด้งขึ้นรัวจากผู้ส่งเพียงคนเดียว จะเป็นใครไปได้นอกจากไอ้เคธี่ เคที คิงดอมส์ไทรอัมพ์ แสดด เล่นเอาคอมผมค้างเลยครับ
“พอแล้ว เครื่องกูรวนแล้วเนี่ย!”
นั่งห่างกันแค่สองตีนถีบถึงยังจะส่งสติ๊กเกอร์กวนตีนอยู่ได้ ผมตะโกนด่าขณะที่เจ้าตัวแสร้งทำเป็นไม่รับรู้ นั่งหน้านิ่งเฉยรัวเมาส์ดังแก๊กๆ แก๊กๆ ไม่หยุด
“คุยกับใครวะไอ้เบ๊บ” พี่แบงค์ถามเพราะคู่สนทนามันเป็นนักเลงคีย์บอร์ดครับ นอกจอทำขรึม ถุย อยากให้ทุกคนเห็นหน้าตอนเสี้ยนจะเอา เรียกผมเบบี๋ทุกคำ
“คุยกับแม่ซื้อมั้ง”
“เออ แล้วไป” ไอ้พี่แบงค์อยากได้ถาดมาหาดหัว ร้อง “อะเจ๊ยยย...” ตามมาทีหลัง พอเถอะมุกตึ่งโป๊ะเนี่ย เก็บไว้เล่นกับลูกพี่โหน่งก็พอ
เข็มทิศหยุดกวนผมด้วยประโยคที่ส่งมาว่าหงุดหงิดแล้วก็หาย ไลน์ไม่ตอบ แถวนี้ไม่มีดัมเบลให้ยกเล่นเสียด้วย ไม่รู้จะแนะนำยังไง แล้วมึงหงุดหงิดอะไร ผมเหลือบตาไปเห็นแก๊งค์รีพอร์ตเตอร์ที่ยังยืนมุงหน้าคอมตัวใหญ่ตัวเดียวแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าคงยังติดหงิดในใจเรื่องน้อยหน่าล่ะมั้ง
Babe: พอจะรู้ไหมล่ะว่าใครเอารูปมาลง
ขึ้นเครื่องหมายรี้ดนะครับ แต่ไม่มีคนตอบ
Babe: ก็ไม่ได้มีรูปคู่นี่ จะหงุดหงิดทำไมวะ
เหมือนเดิมครับ อ่าน แต่ไม่ตอบ ควายตัวไหนมันบอกให้ผมล็อกอินมาแชทกับมันครับบอกที
Babe: อ๋อ เห็นรูปแล้วมันยอกในอก
ผมคว่ำปาก เป็นไปโดยอัตโนมัติครับ สาบานว่าไม่ได้เจตนา เห็นเงาสะท้อนจากไม้บรรทัดเหล็กบนโต๊ะแล้วก็รีบดึงหน้ากลับมาเท่ๆ เหมือนเดิม
KT: คิด
มิสเตอร์เคธี่พิมพ์ตอบกลับมาในที่สุด เสียงพิมพ์รัวเร็วแล้วเอ็นเทอร์แก๊ก แก๊ก พร้อมบทสนทนาที่เพิ่มขึ้นมาบนจอผม
KT: วิเคราะห์
KT: แยกแยะ
เสียงรัวแป้นพิมพ์หายไป พร้อมกับพี่รูญเปิดประตูเข้ามา ผมไม่เสียเวลาค.ว.ย.ไปกับไอ้จ่า รีบประจ๋อประแจ๋หัวหน้าทันใด
“ผมจองตั๋วไปแล้วนะพี่รูญ เป็นไฟลท์เช้า ค้างหนึ่งคืนแล้วกลับสี่ทุ่ม เสาร์ทำงานต่อได้เลย ผมจองโรงแรมไว้แถวๆ สนามบินเลย นั่งรถไฟฟ้าแป๊บเดียวถึ...”
“ไอ้จ่าส่งไฟล์งานให้มะลิยัง เขียนสตอรี่บอร์ดส่งด้วยเดี๋ยวต้นเดือนหน้าจะยิงขึ้นหน้าเว็บเลย แบงค์งานเจ๊เกี๊ยวส่งอาร์ทเวิร์คเก้าโมงพรุ่งนี้นะ ส่วนเอ็งก็จัดการเคลียร์เด็กเอ็งก่อนส่งให้ไอ้จ่าให้เรียบร้อยด้วย”
ยังไม่ทันเล่าจบก็ถูกพี่รูญแร็ปใส่ไม่หายใจหายคอ วงเผือกเมื่อครู่ที่ยังสุมเซฟรูปเข็มทิศตามแฮชแท็กสลายหายไปเหมือนไม่เคยมีมาก่อน พี่ก้อยนั่งคร่ำเครียดกับจอคอมพิวเตอร์แบบปลอมๆ ก่อนเงยหน้าถาม
“อ้าว เบ๊บจะไปไหน”
“ไปสิงคโปร์ฮะ พี่รูญให้ตั๋วไปดูงานเทศกาลหนังที่นั่น”
“หนังพี่ป้อมได้เป็นหนังเปิดงานด้วยสินะ”
“ทรู้ ทรู ทรู” ผมทำมือเป็นรูปปืนยิงไปหาคนพูด โยกตัวไปด้านหลังเลียนแบบท่าเต้นของวงแบล็กพิงค์เพิ่มความดี๊ด๊า ก่อนมีก้อนกระดาษโยนมา แม่นเป๊ะราวจับวาง ทิศทางที่มาก็ไม่กี่คนหรอกเล่นกันแบบนี้
“น่ารำคาญจริงๆ เอ็งน่ะ ไปๆ กลับไปนั่งที่ ทำงานได้แล้ว อย่าลืมว่าไม่ใช่ให้ไปดูเฉยๆ ดูงานต้องได้งาน” หัวเรือแสร้งทำเสียงเข้ม ผมย่นจมูกบ่นงุบงิบ พอพี่รูญถาม “หรือจะไม่ไป”
ผมก็ทำเสียงเอ๊ง เอ๊ง เป็นหมาถูกฟาด ยกไหล่กลับโต๊ะแทบไม่ทัน ได้ยินเสียงหัวเราะหึดังมาจากแถวๆ โต๊ะที่เข็มทิศนั่ง เสียงหัวเราะที่คล้ายกับหยามเหยียดและสมเพชในลมหายใจเดียวกันนั้นไม่มีทางเป็นอื่นได้ เหลือบไปไม่เห็นพี่แบงค์นั่งอยู่แล้ว คงออกไปสูบบุหรี่ เข็มทิศย้ายที่จากโต๊ะตัวเองมาหน้าคอมพี่แบงค์ เสร็จโจร พี่แบงค์แม่งลืมล็อกเอาท์เฟสบุ๊กแน่นอนครับงานนี้
“เออ เบ๊บ บ่ายนี้มีงานอะไรค้างไหม เดี๋ยวออกไปหาลูกค้าด้วยกันหน่อย”พี่จรูญตะโกนลั่นออฟฟิศอีกรอบ ผมขานรับแล้วถามต่อ
“ใครอะครับ”
“โซเนชั่น”
ชื่อบริษัทเครื่องเสียงจากจีนที่กำลังตีตลาดไทยดังผัวะ ผัวะ ผมเองก็มีหูฟังตัดเสียงของแบรนด์นี้อยู่ตัว เป็นหูฟังขั้นเทพแบบที่ต้องหล่อเมพๆ เท่านั้นจะใช้ เดี๋ยวนี้งานน่าทำเข้ามามากขึ้น เดาว่าจากการกระแสแม็กเข็มที่ทำเอายอด reach มากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด พี่ดิววิ่งขายงานง่ายขึ้น เลือกงานที่ทำท้าทายเข้ามามากขึ้น เสียอย่างเดียวคือมีแต่งานโฆษณา ผมอยากทำหนังสั้นบ้าง อย่างน้อยหนังโฆษณาที่เป็นหนังสั้นก็ยังดี
“เดี๋ยวออกไปด้วยกัน ส่งแม็กให้เข็มดูเลยแล้วกัน เดี๋ยววันพุธก็ไม่อยู่อยู่แล้วนี่”
เข็มทิศกับแม็กสามัคคีกันกลืนน้ำลายดังเอื้อก คนยิ้มแก้มปริเห็นจะมีแต่แม่ยกแม็กเข็มที่ทำเป็นมองจอแต่เก็บความเริงร่าไว้ไม่ไหว บ้าบอจริงๆ ไม่รู้กันหรือไงว่าไอ้สองตัวนี้ผีไม่เผาเงาไม่เหยียบกันด้วยซ้ำไป
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 03-04-2019 22:41:15
“แจ้อยากได้ที่มันฮาๆ อะค่ะน้อง เอาแบบคนกลั้นขำกันไม่ได้เลย ไม่ใช่แค่เห็นแล้วอ๋อๆ อืมๆ ให้มันเป็นที่พูดติดปากกันด้วยว่าสินค้าของเราให้เสียงสมจริงแค่ไหน”
ผมจดบรีฟใส่สมุดไม่มีเส้นด้วยลายมือที่ตัวเองแกะออกแต่เพียงผู้เดียวเมื่อหญิงวัยกลางคนซึ่งแทนตัวเองว่าแจ้วาดฝันภาพโฆษณาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ผิดเนื้อหา “แล้วก็เป็นตัวละครแบบโง่ๆ เลย คาแรคเตอร์โง่จัดแบบที่ว่านั่งเล่นเกมตอนกำลังอยู่ในสงครามงี้ เพื่อนตายไม่สน ขอเล่นเกมก่อน”
ถ้าแบบใครตายช่างแม่งก็ต้องสาวก ROV เท่านั้น ทีมต้องการแทงค์ เฮ้ย ผมก็เคยเล่นอยู่
“มู้ดแอนด์โทนก็เอาที่น้องว่าดีเลย ยังไงก็ได้”
ไอ้ฉิบหาย คำว่ายังไงก็ได้ของลูกค้าแปลว่าอะไรรู้ไหมครับ แม่งหมายถึงแจ้แกมีอยู่ในใจแล้วแต่เอ็งเดาดูสิว่าจะเขียนมาถูกใจแจ้แค่ไหน ยังไงก็ได้ขอจัดให้อยู่ในพจนานุกรมอันดับต้นๆ ของคำว่าบรีฟเหี้ย เพราะมันมีที่เหี้ยกว่านั้นประมาณว่าแก้สิบรอบ เอางานแรกที่ส่งมา ซึ่งเป็นเรื่องที่ผมเคยหัวร้อนโคตรๆ ตอนทำงานใหม่ๆ มานับครั้งไม่ถ้วน ชีวิตจริงต่างจากตอนเรียนคนละโลก ที่คิดว่าอาจารย์โหดแล้วในตอนนั้นความจริงคือแค่ขนมๆ ขนาดผมเป็นสายประกวดที่ตีโจทย์กรรมการแตกและมีอำนาจมืดจากคณะคอยช่วยดันตลอดยังอดเกลียดลูกค้าไม่ได้ เมื่อก่อนคิดว่าตัวเองเฉยๆ กับศาสนาอื่นนอกจากพุทธ เพิ่งรู้ว่านอกจากพุทธแล้วผมก็ไม่เคารพศาสนาใดที่มีพระเจ้าเลยเพราะคำว่าลูกค้าคือพระเจ้านี่ล่ะ
“งั้นเดี๋ยวผมจะให้น้องเขียนสตอรี่บอร์ดกับสคริปต์ส่งให้พี่เก๋ดูก่อนนะครับ แต่สัปดาห์นี้บุรินทร์ต้องไปสิงคโปร์วันพุธ สักประมาณ...”
“ส่งให้พี่ดูก่อนบินก็ได้ค่ะ พอกลับมาค่อยว่ากันอีกที ไปนานไหม”
ไปนานไหมไม่ใช่ประเด็นโว้ยแจ้! ผมนั่งอยู่ถึงกับตาเหลือก เวลาที่คุยคือบ่ายสองครึ่งวันจันทร์ แปลว่ามีเวลาเขียนสตอรี่บอร์ดกับสคริปต์ให้ตรงกับงบหนึ่งวันกับอีกสองคืน ถึงจะเป็นโฆษณาสองนาทีแต่มันไม่ง่ายเลยนะโว้ย
“ว่าไงจ๊ะ”
“คืนวันศุกร์ก็กลับแล้วครับ”
“โอเค พอดีเลย เช้าเสาร์พี่ยังว่าง”
“โห เสาร์ผมมีติดออกกองน่ะครับ” พี่รูญพูดช่วย ป้าจะบ้าเหรอ นี่คนนะครับ ขอพักผ่อนบ้าง ถึงเครื่องบินบินไปสิงคโปร์จะใช้เวลาน้อยกว่าเดินทางจากเอกมัยไปสนามบินน้ำก็เถอะ “ถ้าเลื่อนออกไป...”
“ออกกองงานของอะไรคะ”
“เบียร์บุษยาน่ะครับ”
“อ๋อ เจ้าใหญ่ด้วย งั้นบุรินทร์มาหาแจ้เองคนเดียวก็ได้ค่ะ เดี๋ยวแลกคอนแท็กไว้เลยเนอะ ทิปส์ซี่งานไวอยู่แล้ว นี่ได้ยินว่าเป็นตัวทีเด็ดของเฮาส์ด้วยใช่ไหม”
ยิ่งกว่าน้ำท่วมปากครับ งานโซเนชั่นก็อยากได้ ไม่อยากมีปัญหาตั้งแต่งานแรกด้วย การทำงานในฝันจริงๆ แม่งสอนให้ผมฝันสลายได้รายวันเลยสิพับผ่า
“แต่ว่า...”
“ไม่เป็นไรพี่ ช่วงนี้ผมไม่ได้ถืองานอะไรไว้ด้วย แล้วก็ส่งไอ้แม็กให้เข็มทิศไปแล้ว” ผมขัดพี่จรูญต่อให้เขาพยายามจะออกหน้าช่วยอีกนิดก็ตาม ลูกค้าทรงนี้แข็งแกร่งกว่าท่านชัชชาติครับ พูดไปก็เหนื่อยเปล่า อีกอย่างผมก็คิดว่าไม่น่าเกินศักยภาพของตัวเองด้วย
“ดีจ้ะ งั้นเดี๋ยวเราดีลกับแจ้เลยก็ได้นะ ได้ผลยังไงค่อยไปเล่าให้รูญฟัง จะได้ตัดกังวลได้งานนึง” คุณลูกค้าที่เคารพยิ้มจนเห็นลิปสติกที่เลอะฟัน ไม่ใช่ครั้งแรกเสียหน่อยที่เจอลูกค้าบีบเวลา แต่มันเป็นปัญหาตรงที่ตอนนี้งานที่เข้ามาแม่งเยอะฉิบหาย แปลว่าผมอาจจะไม่ได้เข็มทิศเป็นดูโอ้ ไม่ได้มีพี่รูญคอยตรวจงานให้ รวมทั้งไม่มีไอ้แม็กเป็นลูกมือ จะดีจะชั่วก็แล้วแต่ตัวทำล้วน “โชคดีจังเลยนะ ทิปส์ซี่ได้เด็กไฟแรงไม่กลัวงานแบบนี้ไป จะได้ร่วมงานกันบ่อยๆ”
หัวหน้าผมยิ้มแบบเหงือกแห้ง ประมาณว่าเอาริมฝีปากลงไม่ได้เพราะเหนียวติดเหงือก ใช้ศอกกระทุ้งผมที่สะเหล่อยื่นหน้าไปรับงานไม่ดูหินดูแดด แต่ถามจริง พี่รูญมีทางเลือกอื่นเหรอ เงินเขาก็อยากได้แท้ๆ
“ขอบคุณครับพี่เก๋ แต่ถ้ามีปัญหาอะไรพี่ติดต่อผมได้เลยนะ น้องยังไม่เคยรับงานเดี่ยว ที่ออฟฟิศก็ยุ่งๆ ด้วย”
“ตั้งแต่ยิงแอดส์ไอศครีมฮอกวอตส์ไปก็ยุ่งน่ะสิ เห็นว่าติดเทรนด์ทวิตเตอร์ด้วย”
“ก็ได้เจ้านี้แก้สคริปต์น่ะครับ”
แจ้เก๋แสดงความรู้สึกเชื่อมั่นในฝีมือผมผ่านแววตาขณะที่ตัวผมเองก็ยังร้อนๆ หนาวๆ ไฟในใจแรงและร้อนเร่า ติดก็แต่กลัวมันจะร้อนมากจนวกกลับมาเผางานนี่ล่ะ
“อย่างนี้คุณรูญไม่ต้องกังวลแล้วมั้งคะ”
จากเหงือกแห้ง ผมว่าตอนนี้ขึ้นมาจนดั้งแห้ง งานนั้นใช่ว่าได้ไอเดียปิ๊งแว๊บแบบสองวันโป๊ะป๊ะโป๊ะเป้ง อร๊าง งานออกเสียเมื่อไหร่ ช่วงเวลาเล็กน้อยที่แสนนานของเด้ดแอร์นั้นโทรศัพท์ผมส่งสัญญาณติ๊ง ติ๊ง ตะปบกางเกงหยิบมาปิดเสียงแทบไม่ทัน ปกติใช่ว่ามีคนติดต่อมากมายก่อนเข้ามาคุยกับลูกค้าก็เลยลืมปิดเสียงไปด้วย
KT: ยังคุยกับลูกค้าอยู่ใช่ปะ
KT: เห็นรถพี่รูญที่ลานจอดรถ
ข้อความจากไอ้จ่าขึ้นแสดงที่หน้าจออัตโนมัติ ส่งผลให้ผมไล่สายตาอ่านทีละข้อความอย่างเสียมารยาท
KT: เสร็จแล้วข้อความมาบอกด้วย กลับพร้อมกัน
“มีอะไรหรือเปล่า”
พี่จรูญถามเป็นเชิงว่ารอแยกกับลูกค้าก่อนค่อยอ่านแชทสิโว้ย ผมปิดเสียง คว่ำหน้าโทรศัพท์ลง ส่ายหัวปฏิเสธ “ไม่มีอะไรครับ”
“โอเค งั้นแจ้ไม่กวนแล้วดีกว่าเผื่อว่ามีธุระกันต่อ อันนี้นามบัตรแจ้นะจ๊ะ เม็มเบอร์โทรศัพท์แล้วจะลิงค์เข้าไลน์เลย ติดต่อทางนี้จะตอบไวกว่าเมล งานเสร็จ จะเข้ามาคุยก่อนไปสิงคโปร์ก็ได้ เผื่อว่าว่างตรงกัน”
ที่สุดของแจ้เป็นแบบนี้ นี่กะไม่ให้ผมหลับนอนบ้างหรือไง รีบนักไม่สั่งตั้งแต่ชาติที่แล้ววะครับ ผมก่นด่าในใจ มั่นใจว่าพี่รูญก็คิดเหมือนกันแต่ก็ได้แต่ยิ้มแห้งจนถึงหน้าผากก่อนร่ำลาลูกค้าเงินหนาตามมารยาท ผมยกมือไหว้ก่อนออกจากห้องกระจกของสำนักงานในตึกสูงกลางตัวเมือง เมื่อออกมาจากห้องประชุมขนาดเล็กก็เห็นบรรยากาศของออฟฟิศเชี่ยนในชุดสุภาพ นั่งหลังคอมพิวเตอร์ มีเซ็ตผลไม้รถเข็นวางบนโต๊ะประปราย ก่อนเอาบัตรจอดรถของพี่รูญไปแสตมป์ที่แอดมินจะได้ไม่ต้องเสียค่าจอดที่ราคาแพงกว่าข้าวกลางวันสองวันรวมกัน พี่รูญกดลิฟต์รอ ยังเก็บอาการ เมื่อลิฟต์มารับ ทันทีที่ประตูเหล็กปิดก็บ่นยืดยาวถึงระยะเวลาที่จำกัดกับความคาดหวังที่สูงลิ่วของแจ้เก๋ที่ตั้งไว้กับผม
“มึงเคยเห็นคนถูกหวยสองครั้งซ้อนเหรอวะ ไอ้เหี้ย ไม่มีทาง”
เริ่มแล้วครับ ผมเข้าใจว่าโซเนชั่นแม่งกะให้งานนี้ติดเทรนด์เหมือนงานไอติมที่โคตรฟลุ๊กรอบก่อนซึ่งแน่นอน น้อยคนนักที่จะถูกหวยสองรอบติด
“เอาไอ้แม็กเล่นอีกได้ปะพี่”
“เกร่อสัด อีกอย่าง รอบเบียร์บุษยากูแทบยกเมียตัวเองให้เข็มทิศช่วยรับงานคู่ไอ้เจ้าแม็กแล้ว มากกว่านี้ต้องกราบตีนถึงจะยอม”
“โห ยอมเสียสละสิ่งที่มีค่าที่สุดให้ลูกน้อง”
“เปล่า ขู่มันว่าถ้าไม่รับงานต้องรับเมียกูไปเลี้ยง”
อันนี้ได้ ยอมแพ้ ผมไม่รู้จักภรรยาพี่จรูญเป็นการส่วนตัว แต่รู้ว่าเป็นเครื่องบูชาขึ้นหิ้ง กล่าวคือห้ามแตะต้องถ้าไม่จำเป็น เหมือนเด็กๆ ที่ห้ามล้อชื่อพ่อแม่นั่นล่ะครับ
“แล้วเมื่อกี้มีอะไรหรือเปล่า ข้อความเข้าทำหน้าตกอกตกใจ”
ลิฟต์ไต่ระดับลงมาเรื่อยๆ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง ข้อความสุดท้ายคือเข็มทิศบอกว่าคุยงานเสร็จให้ผมติดต่อกลับ
Babe: เพิ่งคุยเสร็จ อยู่ไหนอะ
KT: ร้านกาแฟตรงข้ามST tower
Babe: อ้าว มาทำอะไร แล้วแม็กล่ะ
KT: สั่งงานไว้แล้ว อยู่ออฟฟิศ ฝากพี่แบงค์ดู ห่วงมันเหรอ
Babe: เปล่า ก็ยังไม่เลิกงาน แล้วมาทำอะไร
ผมเห็นเครื่องหมายอ่านปรากฏบนหน้าจอ แต่ไม่ตอบ พี่รูญกดโทรศัพท์ของตัวเองไปด้วยเลยไม่ได้คาดคั้นเอาคำตอบ เมื่อลิฟต์มาถึงชั้นที่เชื่อมต่อกับลานจอดผมก็อ้ำๆ อึ้งๆ
“เฮียกลับไปที่ออฟฟิศอีกหรือเปล่า”
“กลับดิ ทำไม จะไปไหน”
“ไม่รู้เหมือนกัน” ผมตอบ ทำปากจู๋ “เข็มทิศอยู่แถวนี้ ผมว่าจะไปหามัน ไปนั่งคิดงานที่ร้านกาแฟด้วยเลย กลับไปเดี๋ยวไอ้แม็กป่วนไม่ได้งานพอดี”
“ตามใจ แล้วไอ้จ่ามาทำอะไรข้างนอก”
“ไม่รู้ครับ ถามแล้วมันไม่ตอบเหมือนกัน สงสัยจะตีกับน้อง”
“ไอ้นี่ก็พิลึก” พี่รูญเห็นด้วยกับผม และเชื่อว่าเป็นความเห็นเดียวกับคนส่วนใหญ่ในเฮาส์ “ปกติไม่ใช่คนเรื่องเยอะแท้ๆ กลับตั้งท่ากับไอ้แม็กแบบไกล่เกลี่ยไม่ลงเลย”
“มันไม่ชอบเด็กๆ มั้งครับ ถือตัวนิดนึง”
“ถ้าคิดแบบนั้นก็ไม่น่าชวนเอ็งไปอยู่ด้วยตั้งแต่แรกแล้วมั้ง” พี่รูญหมายความว่าไงครับ ผมขอคำจำกัดความที่ชัดเจน “มีแต่คนบอกว่าไอ้แม็กนี่นะเป็นคนน่ารำคาญพอๆ กับเอ็งเลย แต่ดีคนละอย่าง นั่นน่ะหน้าดี”
“ผมก็หน้าดีปะ”
“หน้าด้าน”
“โหย พี่” สวนกลับไม่ได้ ในฐานะคนที่รับผมเข้าทำงานรวมทั้งคนให้ตั๋วไปสิงคโปร์ก็ด้วย ได้แต่แกล้งชกเบาๆ ที่ไหล่ พี่รูญหัวเราะ สะบัดมือไล่
“จะไปไหนก็ไป แล้วเสือกไปรับปากพี่เก๋ว่าทำได้ทำให้ได้นะมึง ถ้าไอ้จ่าเสร็จโปรเจ็กต์มันแล้วก็ลองถามดู เผื่อมีไอเดียเมาๆ ไปเสนอ อย่าเลทนะ”
“เชื่อมือผมดี้” ทำเสียงสูงเหมือนพูดอยู่บนดอยสุเทพ แต่ความมั่นใจในระดับหลังเต่าครับ จะตื่นเต้นเรื่องไปงานที่สิงคโปร์ก็ไม่สุด เหมือนคนอึหักใน จะต้องพูดยังไงให้เข้าใจความรู้สึกนี้ดี “เดี๋ยวผมส่งงานให้พี่สกรีนก่อนคุยกับพี่เก๋ เปิดเสียงแช็ทรอได้เลย”
“ปากดีจริงๆ แล้วผัวเอ็งรออยู่ไหน เดี๋ยวไปส่ง”
นาทีนี้แหย่อะไรก็ไม่สะดุ้งเท่าแหย่ว่าเข็มทิศเป็นผัว ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็แหย่กันเรื่องนี้เป็นปกติเสียด้วยซ้ำ หรือว่าพี่รูญสังเกตได้วะ ไอ้เหี้ยจ่า ก็มึงเล่นมาธุระแถวที่ที่ผมคุยกับลูกค้าพอดีพี่รูญต้องรู้แน่เลยว่าผมกับมันมีอะไรมากกว่าเพื่อน เวรแล้ว ผมควรทำไงวะ เลิกลักไปหมด ก็บอกว่าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับสองคน แม่งเล่นแสดงออกขนาดนี้มองจากดาวพฤหัสก็รู้แล้วปะว่าผมกับเข็มทิศ...
“อยู่ร้านกาแฟตรงข้ามตึกฮะ พี่ต้องยูเทิร์นรถอยู่แล้วปะ ผมติดไปลงตรงนั้นก็ได้ แต่...มันชัดขนาดนั้นเลยเหรอวะพี่”
คู่สนทนากดรีโมทเปิดรถ ผมก้มหน้าก้มตาถาม สวมตัวเข้าไปนั่งบนรถส่วนตัวของหัวหน้า เสียบเบลท์โดยไม่สบตากับพี่จรูญ ได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ ก่อนประตูรถปิดและเครื่องยนต์สตาร์ท
“ก็ไม่นะ เหมือนเพื่อนกันทั่วๆ ไป”
“แต่พี่รู้ไง”
รถขยับออกจากลานจอด หมุนตามทางเดินรถกระทั่งออกจากตัวตึกมาถนนใหญ่ ตรงข้ามตึก ST ของบริษัทโซเนชั่นมีร้านกาแฟร้านเดียวตั้งเด่นเป็นเอกลักษณ์ ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานรถบนถนนในเมืองใหญ่ค่อนข้างโล่ง แค่สามนาทีฟอร์จูนเนอร์รุ่นล่าสุดก็เทียบข้างทางเปิดไฟกะพริบหน้าร้านให้ผมลง พี่รูญไม่ตอบคำถาม เขาเปิดเพลงพลางผิวปากใจเย็นตลอดการเดินทางอันแสนสั้นแต่บีบหัวใจผมเหลือเกิน ถ้าพี่รูญรู้แล้วคนอื่นแม่งจะไม่รู้ได้ไงวะ เขาอยู่ออฟฟิศน้อยกว่าไอ้พี่แบงค์ หรือบรรดาสาวนักจินตนาการของเฮาส์เสียอีก
“รู้ตอนเอ็งถามว่าชัดขนาดนั้นเลยเหรอนี่ล่ะ เข็มทิศออกมาทำงานข้างนอกก็เป็นปกติของมันอยู่แล้ว เฮาส์เราก็จำกัดเรื่องการนั่งทำงานในออฟฟิศเสียเมื่อไหร่ อย่าร้อนตัวมากไอ้เปี๊ยก ลงไปได้แล้ว เดี๋ยวตำรวจเรียก”
ผมมุ่ยหน้าลงจากรถ ยกมือไหว้พี่รูญ กอดกระเป๋าเป้ที่จุโน้ตบุ๊คไว้กับอกก่อนเดินเข้าร้าน เข็มทิศนั่งโต๊ะเล็กสำหรับสองคน มีแก้วกาแฟร้อนกับครัวซองก์กัดไปสองคำ สังเกตเห็นไม่ยาก เมื่อผมโยนตัวเองลงบนเบาะเขาก็ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ขึ้นมอง
“อะไร”
“พี่รูญรู้เรื่องคุณกับผมว่ะ”
“เหรอ” เขาถามเสียงเรียบ ไม่ได้ตื่นตกใจเหมือนผม “แล้วเขาว่าไง”
“เฮียบอกอย่าร้อนตัวให้มาก”
เอ๊ะ...
เข็มทิศยืดตัวขึ้น พาดขาไขว่ห้างด้วยท่าทีสบายๆ กดสายตามองมาที่ผมด้วยสายตาประเมิน ก่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ร้ายกาจราววิญญาณหมาป่าจากหนูน้อยหมวกแดงเข้าสิง วางข้อศอกลงบนที่พักแขน กระดิกนิ้วเบาๆ ตามจังหวะเพลงเบาๆ ที่เปิดในร้านสราญรมย์
“แปลว่า...” เสียงนุ่มทุ้มถามให้ผมทบทวนตัวเอง
“แปลว่า...”ผมทวนคำถามนั้นกับตัวเองอีกครั้ง
“อืม...แปลว่า”
แปลว่าเบ๊บโป๊ะแตกเองไงครับ ผมนั่งกุมขมับ ขณะที่คู่กรณียกกาแฟขึ้นจิบใจเย็น ยกโน้ตบุ๊กขึ้นพิมพ์งานต่อราวเรื่องที่ผมหลุดไม่ได้เกี่ยวข้องกับตัวเอง หรือไม่ก็ทำนองว่าเรียนผูกก็เรียนแก้เองนะไอ้หนู
“ทำไงดีวะเข็มทิศ คือผมนึกว่าเฮียจับพิรุธว่าคุณมารอรับหรือเปล่าเลยถามว่ามันชัดแค่ไหนโว้ย ไอ้ห่าเบ๊บ ทำไมโง่แบบนี้วะ สันหลังหวะฉิบหาย”
ผมดึงทึ้งหัวตัวเอง ไม่อยากเชื่อว่าแม้แต่นาทีที่พี่รูญเฉลยว่าจับโป๊ะได้เพราะผมเฉลยคำตอบยังไม่เฉลียวใจว่าเกิดจากอาการกินปูนร้อนท้องของตัวเองสักนิด จะแก้ตัวตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ได้แต่ภาวนาอย่าให้พี่รูญเอาไปบอกใครในเฮาส์เลย ผมยังอยากกลับไปทำงานเหมือนเคย ไม่ชอบการเปลี่ยนแปลงครับ ได้โปรดที่นี่เล่นกันยับยิ่งกว่ากระดาษหนังสือพิมพ์เมื่อชาติก่อนขยำแล้วคลี่ออกมาเสียอีก
เสียงหัวเราะดังเบาๆ เขาส่ายหัวกับความประสาทแดกของผมและยังปฏิเสธที่จะช่วยรับผิดชอบในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มิหนำซ้ำยังชวยให้ความรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ชัดเจนเป็นร้อนฉ่าบนในหน้าด้วยประโยคเบาๆ ที่ว่า
“ก็มารอรับจริงๆ นี่ จะเข้าใจยังไงก็แล้วแต่เขา”
ดวงตาสีดำขลับวาววับสบกับผมแล้วหลุบลง แก้มเข็มทิศขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อย ผมรู้ว่าเขาเขิน แต่คงเทียบไม่ได้กับตัวเองที่ได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงจนกลบเมโลดี้ของเพลงในร้าน กลืนน้ำลายลงเอือกก่อนลุกขึ้นจนเก้าอี้ขูดลากพื้นดังครืดยาว
“ไปสั่งกาฟีก่อน”
“กาแฟ”
“เออ นั่นแหละ”ผมตอบห้วนดีที่มีสติพอวางกระเป๋าโน้ตบุ๊กบนโต๊ะไม่ให้หล่นตอนผุดลุกยืน
เข้าใจว่าเรียนจบความรู้สึกขนมๆ ตอนมีความรักมันควรเหือดแห้งหายไปแล้ว ทำไมจู่ๆ มันเกิดขึ้นได้อีกครั้งกับผู้ชายร่างหมีหน้าไม่รับบุญแบบนี้ได้วะ ไม่ฮาร์ดคอเลย อ่อนโยนกับใจเหมือนอายุลดลงสักแปดสิบปีทั้งที่เพิ่งอายุสี่สิบกว่าๆ
ผมกำมือจนเปียก เช็ดถูๆ กับกางเกง ยืนมองชื่อเมนูตรงหน้าเคาน์เตอร์แล้วสั่ง
“เอา...อเมริกานี่ กินโน่นครับ”
ไม่ใช่สิ “หมายถึงอเมริกาโน่ กินที่นี่ครับ”
พนักงานอมยิ้ม เสียงกดคีย์ข้อมูลลงบนแป้นพิมพ์ต๊อกแต๊ก ส่วนผมยืนโง่สูดลมหายใจเข้าลึก ออกยาวก่อนจ่ายเงินแบงค์ห้าสิบหนึ่งใบ
“ไม่ต้องทอนครับ”
“หกสิบห้าบาทค่ะ คุณลูกค้า”
อรุ่ก..
เขินจนเสียอาการแม่งเป็นอย่างนี้นี่เอง!
#WestonWednesday
มาแน้ววว สี่ทุ่มกว่า เวลากำลังแจ๋ว(ใครแจ๋วกับหล่อน พาหนุ่มๆ มารายงานตัว ตอนนี้มีคนร้อนตัวทำเรื่องหลุดไปคนนึงแล้วนะฮะ ขอแฮชแท็ก #พ่อก็คือพ่อ ให้พี่รูญหนึ่งดอก พระเอกของเรากินเรียบมาก ทั้งอิเบ๊บทั้งขนมครก สงสารแต่น้องแม็กของพี่
ตอนที่แล้วเบ๊บโดนคนอ่านฟาดก้นลายเลย สงสัยจะโดนเฆี่ยนจนจบเรื่อง /พรากส์ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์นะกั๊บ อ่านสนุกมากเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 03-04-2019 22:52:56
เริ่มหัวข้อโดย: Justccwpo ที่ 03-04-2019 23:11:25
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 03-04-2019 23:19:33
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 03-04-2019 23:25:08
แม่เอ๊ยยยยยยยย 555555
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 03-04-2019 23:32:23
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 03-04-2019 23:37:10
ส่วนนังเบ๊บโป๊ะแตกได้ตลกมาก5555555
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 04-04-2019 00:48:07
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 04-04-2019 05:15:03
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 04-04-2019 05:43:02
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 04-04-2019 06:49:03
เริ่มหัวข้อโดย: fsbeentaken ที่ 04-04-2019 08:42:53
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 04-04-2019 09:03:04
เริ่มหัวข้อโดย: ppseiei ที่ 04-04-2019 12:20:47
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 04-04-2019 12:44:14
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 04-04-2019 15:06:24
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 04-04-2019 15:32:15
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 04-04-2019 15:41:10
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 04-04-2019 17:30:08
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 04-04-2019 17:53:04
ส่วนเข็มทิศก็บางครั้งก็เป็นจ่าเฉย แต่พอแม็กมาวอแวเบบี๋ก็กลายร่างเป็นจ่าเหวี่ยงเชียว
นี่คิดว่าดราม่าของเรื่องนี้น่าจะมาจากน้องผลไม้เมล็ดเยอะ กับป้าจอยแม่พี่เข็มนี่แหละ คอยดูเลย
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 04-04-2019 19:40:48
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 04-04-2019 22:49:14
แล้วกระแสแม็กเข็มจะนำพาอะไรมาให้ชีวิตรักลุ่มๆ ดอนๆ ของสองหนุ่มบ้างหรือเปล่าคะเนี่ย? แล้วเรื่องน้อยหน่าที่แฟนๆ ออนไลน์ไปขุดมานี่จะกลายเป็นทซึนามิมาท่วมความสัมพันธ์นี้หรือเปล่า นี่ลุ้นไปหมดเลยนะคะเนี่ย
ตั้งแต่สองเขาเป็นหนึ่งกันนี่ อิฉันเขินตลอดเลยเวลาเข็มทิศแกล้งนังเบ๊บ แบบ...ขนาดอ่านยังรู้สึกตามไปด้วยเลยว่านังเบ๊บเขินจริง คงเพราะคุณเขาไม่ค่อยพูด แล้วพอพูดเมื่อไรก็เหมือนปล่อยหมัดฮุกเข้าท้อง จุกจนพูดไม่ออก แต่ก็คงต้องยกความดีให้นังเบ๊บแหละค่ะ เพราะบางครั้งโมเมนต์เขินๆ ก็เกิดขึ้นเพราะนาง โดยเฉพาะตอนที่กระเง้ากระงอดอยากให้พี่เข็มเขากอด แหม...ช่างเข้ากันเป็นพี่เป็นขลุ่ยจริงๆ นะ
ขอบคุณคุณเวสต์สำหรับนิยายน่ารักๆ แบบนี้นะคะ ต้องขอโทษด้วยที่ช่วงนี้ไม่ได้เข้ามาอ่าน เพราะต้องเคลียร์งานประจำ ทำให้เหลือเวลาว่างแค่แต่งนิยายตัวเอง แต่กลับมาตามแล้วค่ะ
ป.ล. แม็กซี่เป็นตัวกระตุ้นพี่เข็มชั้นดีเลยค่ะ แค่เอาหัวไปวางบนไหล่พี่เบ๊บ พี่เข็มก็ของขึ้นแล้ว ระเบิดเป็นภูเขาไฟเอลนินโย่เชียว จีบเข้าไปเถอะค่ะ...ยิ่งจีบพี่เขาจะได้ยิ่งแสดงออก เอาให้รู้กันไปทั้งออฟฟิศเลยก็ดี
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 04-04-2019 23:33:11
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 05-04-2019 00:06:15
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 05-04-2019 00:23:22
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 05-04-2019 01:26:55
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 05-04-2019 02:24:08
เริ่มหัวข้อโดย: Jaiis ที่ 05-04-2019 15:48:06
เริ่มหัวข้อโดย: 2pmui ที่ 06-04-2019 01:52:14
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 06-04-2019 16:12:00
ฉายานี้ไม่ได้มาเล่นๆนะ
55555
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 06-04-2019 22:21:21
พี่จ่าไม่เฉยแล้ว ตามติดมารับเมียไม่ปล่อยเลยเว้ยย
สนุกมากก ฟิวแบบคู่ต่างขั้ว ที่พอมาอยู่ด้วยกันจริงๆ ทำให้รู้จักกันและเข้าใจกันมากขึ้นทั้งๆที่ก็เห็นกันมาแต่เด็ก พีคตรงพี่จ่าดันเป็นผัวน้อยที่น่าสงสารทั้งที่ดูคลู เท่!
พีคยิ่งกว่าเพื่อนอย่างเบ๊บทำให้เลิกกันได้แสบสัน! นั่งขำจังหวะโยกอิโรติก แทบตาย :hao7: พีคยิ่งกว่าอิจ่าหวงเขาจนไปจับปล้ำทำเมีย แบบมึนๆอิบ้าาา คิดว่าจะดราม่า แต่ดันฮาอิเบ๊บไม่หยุดนี่ล๊าา :hao7:
น้องแม๊กตัวเร่งอิพี่จ่าดีเหลือเกินน แต่ระวังจะตายคาตีนพี่เขานะรู๊กก
เริ่มหัวข้อโดย: piiya ที่ 07-04-2019 00:05:40
เริ่มหัวข้อโดย: Anyann ที่ 07-04-2019 11:21:09
เรื่องนี้มันน่ารักจริงๆ อยากให้แม็กทำให้เข็มทิศหึงบ่อยๆเอาให้ออกอาการให้รู้กันไปทั้งออฟฟิศเลยยย
เริ่มหัวข้อโดย: มะยองมะแยง ที่ 09-04-2019 10:48:32
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 10-04-2019 02:09:00
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 10-04-2019 07:32:48
เบ๊บ โป๊ะแตกจริงๆ ....... :m20:
ขำนางสั่งกาฟี “เอา...อเมริกานี่ กินโน่นครับ” :laugh: :pigha2:
เข็ม รู้ตัวนะว่าสนิทใครจะหวงมาก เลยไม่มีเพื่อนสนิท
แต่กับเบ๊บนี่ เข้าขั้นทั้งหึง....ทั้งหวง สนั่น จนแม็กดูออกว่าหวงก้าง
เข็ม เบ๊บ ศีลเสมอกันนะเรื่องบนเตียง o18
แต่เข็มควบคุมตัวเองดีกว่าจนแกล้งเบ๊บได้ :เฮ้อ:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 10-04-2019 12:03:46
chapter 13
Nothing but I miss you
Nothing but I miss you
ภายใน/สนามบินสิงคโปร์/กลางวัน
ผม
V.O.
นี่มันฝันไปชัดๆ
กล้องแพนไปรอบตัว หมุนติ้ว ผู้คนเดินขวักไขว่ ซ้าย ขวา ซ้าย ซ้าย ขวา ซ้าย ผมเดินต่อคิว ยื่นพาสปอร์ตผ่านอิมมิกูเรเตอร์หรือ ต.ม. ด้วยสมุดบันทึกการเดินทางที่มีประวัติไม่ถี่นักให้เจ้าหน้าที่ มาด้วยเป้หนึ่งใบถ้วน รองเท้าผ้าใบ กางเกงขาสั้น เสื้อยืดลายเท่ๆ ถ่อยๆ ฉีกยิ้มกว้างให้แสงไฟและความทันสมัยของประเทศหมู่เกาะเล็กๆเล็กที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แต่ทันสมัยและเป็นผู้มีอิทธิพลทางเศรษฐกิจอันดับต้นๆ ของภูมิภาค ก่อนหน้านี้ผมเคยมาสิงคโปร์สอง-สามครั้ง จำได้ว่าครั้งแรกสุดแม่พามาเที่ยวยูนิเวอร์ซัล รอบเดียว เที่ยวรอบเกาะ ใช้เวลาตามหาร้านกาแฟทั่วเจียงใหม่ยังมากกว่า สิงคโปร์ก็มีไม่กี่อย่าง เมอร์ไลอ้อน มาริน่า เบย์ ข้าวมันไก่ที่อร่อยพอๆ กับข้าวมันไก่ประตูน้ำ ร้านเหล้าในย่านคลาร์กคีย์ที่ไม่เคยอ่าน Quay ว่าคีย์ สักครั้งเดียวอากาศก็ร้อนสัดๆ ร้อนแบบที่ร้อนอยู่ดีๆ ฝนตกเฉย ที่ประทับใจที่สุดที่ผ่านมาคือโรงภาพยนตร์ไต้ฝุ่นที่เป็นโรงภาพยนตร์ 4 มิติที่แรกของโลก เป็นประเทศที่ดูไม่มีห่าอะไรน่าสนใจ แต่ฆ่าไม่ตาย แถมยังเจริญนำเราไปพรวดพราดแบบไม่เกรงอกเกรงใจบ้านใกล้เรือนเคียงกันเสียเลย
เทศกาลหนังปีนี้จัดสามคืน สี่วัน สิบเรื่อง แต่ผมได้โอกาสกิตติมศักดิ์ตรงได้ไปในรอบสื่อ ซึ่งเป็นวันที่จัดแสดงหนังน้อยรอบที่สุดของทุกวัน แต่เป็นหนังของพี่ป้อม นั่นเป็นสาเหตุที่ผมต้องมาให้ได้ ต่อให้ต้องทิ้งเข็มทิศให้ปวดหัวกับความกวนตีนของแม็ก หรืออาจเป็นแม็กที่ต้องปวดหัวกับความกวนตีนของเข็มทิศเองก็ตาม
ผมชอบประเทศสิงคโปร์อย่าง ตรงที่การเดินทางสะดวกมาก ลงจากเครื่องบิน ต่อรถไฟฟ้า ลงจากรถไฟฟ้า ถึงโรงแรม ผมเช็กอินที่โรงแรมล่วงหน้า โชคดีที่อ้อนขอเข้าห้องก่อนเวลาได้เพราะห้องที่จองไว้ว่างอยู่แล้ว ไม่ต้องรอทำความสะอาด
ข้อดีของคนเที่ยวในวันทำงาน หรือทำงานไปด้วยเที่ยวไปด้วยคือจะไม่เจอผู้คนจำนวนมหาศาล ได้ที่พักราคาถูก ทำเลดี พนักงานไม่จู้จี้ เป็นกันเองสุดๆ จากนั้นก็เข้าไวไฟฟรี ส่งข้อความบอกที่บ้าน พี่รูญ และเข็มทิศว่าถึงที่พักแล้ว แต่งานเริ่มราวๆ ห้าโมงเย็น ซึ่งหน้าที่ของผมระหว่างนี้คืออ่านงานวิจารหนังที่จะเอามาฉายในเทศกาลก่อนไปดู กับหาที่นั่งชิล จิบเบียร์ ฟังคนจีนคุยภาษาฝรั่งกันริมน้ำ เผื่อว่าเจอพี่ป้อมในงานจะเสนอหน้าไปแนะนำตัวสักหน่อย
KT: ไปทำอะไรตั้งแต่เช้า
หลังจากบอกเข็มทิศว่าผมถึงที่พักแล้ว ชายหนุ่มก็ข้อความมาถามคำถามที่ควรจะถามตั้งแต่ตอนผมจองตั๋ว ผมไม่ได้บอกว่าตารางงานเริ่มเย็น หนึ่งเพราะตื่นเต้น อยากมาไวๆ อีกหนึ่งคือค่าตั๋วรอบเช้าวันพุธถูกกว่ารอบเย็น ต้องเซฟงบบริษัทไว้เผื่อว่าพี่รูญจะส่งผมมาดูงานต่างประเทศบ่อยๆ
BABE: ค่าตั๋วถูก ทำไม
KT: ถูกกว่ากันสักเท่าไหร่
KT: แทนที่จะอยู่ที่นี่ก่อน
ผมพิมพ์คำว่า คิดถึงเหรอ ลงไป แต่ไม่กดส่ง รู้สึกจั๊กกะเดียมหัวใจยังไงชอบกล สุดท้ายก็ลบแล้วพิมพ์ข้อความใหม่ส่งไป
BABE: ก็ต้องหาข้อมูลหนังด้วยไง อยู่ออฟฟิศก็ไม่ค่อยได้งาน
KT: ห้องเย็นก็มี
ห้องเย็นที่เขาพูดถึงหมายถึงห้องทำงานส่วนตัวของพี่รูญที่ถูกปล่อยให้ร้าง เป็นแหล่งพำนักของคนในทีมที่ต้องการใช้พลังขั้นสูงในการคิดงานเงียบๆ คนเดียว และเป็นห้องที่พี่รูญใช้เรียกไปเชือด หรือด่าเมื่องานที่พลาดแบบโง่ๆ หลุดไปถึงมือลูกค้า รวมทั้งเป็นห้องที่เวลาคนขอลาออกจะเชิญพี่รูญไปพูดคุยถึงความจำเป็นต่างๆ นานา ตั้งแต่ที่ทำงานที่นี่มา โต๊ะทำงานและไผ่กวนอิมรวมถึงรูปปั้นหยกที่ถูกวางอย่างถูกหลักฮวงซุ้ยนั้นเป็นพื้นที่ที่แม่บ้านเป็นผู้ใช้บริการมากที่สุด นั่นก็คือเข้าไปปัดฝุ่น เราแทบลืมกันไปเลยว่ามีห้องนี้ เพราะถ้าต้องการใช้พื้นที่และสมาธิ ทางทีมก็ไม่ได้บังคับให้มาแสกนชื่อเข้างานเสียเมื่อไหร่
BABE: ก็ไม่เห็นต่างกันเลย วันนี้ก็ออกกองกันไม่ใช่เหรอ
KT: ต่างดิ อย่างน้อยมาออกกองก็รู้ว่านายอยู่ไหน
BABE: ตอนนี้ก็รู้ว่าอยู่ไหน
KT: แต่มันไกล
โถ่เอ๊ย เข็มทิศคนจริงของผมกลายเป็นเด็กติดแฟนไปเสียได้ ผมอมยิ้ม ส่งสติ๊กเกอร์ลูบหัวไปปลอบใจ ก่อนถามถึงเรื่องอื่นๆ ภายในเฮาส์
BABE: วันนี้ถ่ายกี่ฉาก
KT: น่าจะสาม ค่อยไปตัดเอา วันนี้แสงดี
BABE: ที่นี่เหมือนฝนจะตก แต่ถ่ายได้เยอะก็ดี ผมกลับไปจะได้ไม่ต้องไปออกกองเก็บงาน ฮ่า
ผมแกล้งหยอก ทิ้งตัวลงบนเตียงสีขาว มองหน้าจอโทรศัพท์แล้วกดดูภาพถ่ายของเข็มทิศที่ตั้งเป็นภาพโปรไฟล์ นึกถึงตอนที่ได้สัมผัสแก้มหยาบกร้านกรำแดด ผมเส้นหนา ขอบปากหยักได้รูปนั่น พานนึกถึงว่าถ้าเข็มทิศอยู่ด้วยกันที่นี่ หรือบนเตียงนี้เป็นกลิ่นของเขาบ้างก็คงดี
KT: คงเหลือไม่มากแล้ว ป่านนั้น แล้วนี่จะนอนก่อนหรือเปล่า ลูกค้าส่งคอมเมนต์กลับมาหรือยัง
ลูกค้าผีบ้าที่เข็มทิศบอกหมายถึงแจ้เก๋ พี่เก๋ คุณเก๋ อาจุมม่า หรืออะไรก็ตามที่สามารถนึกได้ตอนตีสี่ที่ผมยังปั่นสตอรี่บอร์ดมือหงิก ตีห้าส่งไฟล์งานให้พี่รูญดู หกโมงเช้าหลังส่งลูกสาวพี่รูญก็ตอบเมลอนุญาตให้ผมส่งหาลูกค้า หลังจากนั้นเข็มทิศก็ตื่น เห็นผมนั่งทำงาน ตาลึกโหลก็ให้รางวัลคนขยันไปหนึ่งยก คลายเครียดด้วยการบังคับให้ผมหลั่งในท่ายืน ซึ่งได้ผลเพราะจากนั้นผมก็ใช้คำพูดที่เคารพนอบน้อมเขียนใส่เมลเกริ่นก่อนแนบไฟล์ส่งไป ไม่ได้ฉุนเฉียวเท่าตอนทำงานคอมมาดี้ที่ไม่รู้สึกขำไปด้วยสักแอะ
ร่างกายของมนุษย์เป็นเรื่องประหลาดเกินกว่าใครจะอธิบายถึงเหตุผลได้ ยิ่งเครียดมากเท่าไหร่ ผมยิ่งต้องการการตอบสนองทางเพศเท่านั้น ตอนที่พระเจ้าสร้างคนคงกลัวมนุษย์สูญพันธุ์เลยผูกเรื่องเพศไว้กับสารเอนโดรฟินที่บังคับให้บทรักเป็นเครื่องบำบัดทุกข์ของมนุษยชาติ แน่นอนว่าหลังจากรับบรีฟพี่เก๋วันนั้น จวบกับท่าทางและคำพูดแปลกๆ ของเข็มทิศยิ่งทำให้ผมคิดถึงเขาตลอดเวลาราวกับเป็นอวัยวะหนึ่งในชีวิต
พอรู้สึกตัวว่าต้องไม่เจอหน้ากันตั้งสองวันกับอีกหนึ่งคืน หัวใจที่กระโดดโลดเต้นดี๊ด๊าตอนเครื่องบินลงก็แห้งเหี่ยวเหมือนดอกเยอบิร่าขาดน้ำ คิดแต่ว่าถ้าเข็มทิศมาอยู่ด้วยกัน ไปดูหนัง ออกจากโรงด้วยกัน ไปนั่งชิลล์จิบเบียร์ กอดจูบกันแล้วมีสัมพันธ์ลึกซึ้งในสถานที่แปลกใหม่คงเติมเต็มช่องโหว่เว้าได้พอดี
บทสนทนาเราขาดหายไปเท่านั้น เข้าใจเองว่าเข็มทิศต้องไปทำงานต่อ ผมก็รื้อกระเป๋าออกมา มีบุหรี่ของเข็มทิศที่ซุกไว้ในกล่องสแตนเลส ผมออกไปสูบที่ระเบียง กลิ่นควันในปากที่อวลขึ้นถึงโพรงจมูกให้ความรู้สึกถึงรสที่ปลายลิ้นของชายหนุ่มเพียงนิด กระนั้นร่างกายก็ตื่นตัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ลมหายใจร้อน กลิ่นเมนทอลที่แทรกตัวอยู่บนเสื้อ เส้นผม คมเขี้ยวและฟันขาวที่ไล่เลาะไปบนผิวเนื้อของกันและกัน กลิ่นที่กำจายระหว่างบทสนทนาของเราทั้งในที่ทำงาน ระเบียงคอนโด ติดอยู่ในผ้าม่าน แม้พิษบุหรี่มือสามจะร้ายแรงยิ่งกว่าบุหรี่มือหนึ่งหรือสองเราก็ต่างถูกมันแทรกซึมเข้าไปในชีวิตประจำวันอย่างขาดไม่ได้ หลงมัวเมาในภาพฝันสีขมุกขมัว กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็เมื่อมวนบุหรี่ร้อนร่นมาถึงช่องว่างระหว่างนิ้วชี้และกลางด้านขวา ส่วนมือซ้ายรูดอวัยวะที่โผล่พ้นจากซิปกางเกงถี่รัว ผมหอบหายใจ โก้งโค้งเอาหน้าผากเกยกับขอบระเบียง ทิ้งซากบุหรี่ลงพื้น เรียกชื่อเข็มทิศออกมาก่อนปลดปล่อยหลักฐานของความปรารถนาออกมาคามือ
บ้าฉิบ...
ผมกลายเป็นไอ้โรคจิตที่สูบบุหรี่พลางช่วยตัวเองที่ระเบียงของโรงแรมโดยไม่มีข้อแก้ตัวโดยสิ้นเชิง
การดูหนังเป็นเรื่องโดดเดี่ยวในห้วงเวลาหนึ่งเสมอ หมายถึงเมื่อเราเข้าไปในโรงแล้วมักโยงใยความสนใจไปที่จุดอื่นนอกจากตัวเอง เป็นมิติพิศวงที่พาไปดินแดนต่างๆ ในโลกที่ไม่เคยเห็น ในเมืองที่ไม่มีจริง ผู้คนที่พูดสลับร้องเพลงสื่อความหมาย ผมจำไม่ได้ว่าชอบดูหนังตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่สุนทรียะของมันทำให้อยากค้นหาขั้นตอนลึกซึ้งที่มนุษย์คนหนึ่งจะสามารถผลิตหนังออกมาได้ ไม่ใช่แค่ผลิตออกมาได้เท่านั้น การทำให้ภาพยนตร์เป็นมากกว่าสื่อสำหรับความบันเทิงคือการบ่มเพาะภาพในหัว เรียงร้อยและฟูมฟักผ่านสงครามของภาพ เสียง การต่อรอง การตลาด ยาวไปถึงทายทุน แต่ยังสามารถสร้างมันได้อย่างทรงคุณค่าและประจักษ์ชัดในสายตาของผู้ชมเป็นสิ่งที่ผมวาดเอาไว้ว่าจะสามารถเป็นได้ในสักวัน
ผมเติบโตมากับแพสชั่นที่ชัดเจน ไม่ใช่โชคดีที่ทุกคนจะหามันเจอและรับผิดชอบกับมันอย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะด้วยความจำเป็นหรือสถานการณ์ไม่อำนวยที่ทำให้บางคนพบแต่จำต้องทิ้งไว้แค่ในฝัน ผมมีไอดอลตั้งแต่คนระดับตัวเล็ก อย่างพวกนักศึกษาที่ตั้งใจสอบเข้าเรียนสาขาวิชาอย่างเข้มข้น ระดับประเทศอย่างพี่ป้อม หรือระดับโลกผู้ล่วงลับและยังมีชีวิตอยู่ ผมใช้เวลาในโรงหนังมากกว่าบนเตียงนอน และใช้เวลาเรียนรู้กับมันมากกว่าในร้านเหล้าคืนวันศุกร์ กระนั้น เมื่อพบพี่ป้อมเข้าจริงๆ กลับกลัวจะเข้าไปทัก พี่ป้อมที่อยู่ท่ามกลางผู้กำกับชั้นนำที่ผมชื่นชมนับครั้งไม่ถ้วน ได้แต่หลบมุมเข้าโรงหนังไปรอก่อนพิธีเปิดจะเริ่ม และกลับออกมาเงียบเชียบเท่าที่จะเงียบได้
“ถ้าคุณมาด้วยผมคงไม่จ๋อยเท่านี้อะ พูดจริง”
ผมสั่งเบียร์มาดื่มที่ร้านริมน้ำ แนบหูกับโทรศัพท์ขณะที่ชื่นชมแสงสีของเมืองสิงคโปร์ เฮงซวยฉิบ เมอร์ไลอ้อนปิ ดปรับปรุงช่วงนี้พอดี ที่กะว่าจะเดินริมน้ำ ถ่ายภาพคู่เมอไลอ้อนไปอวดเข็มทิศเป็นอันพับแผนนนทกเป็นชื่อตัวละครในรามเกียรติ์ ผมก็เป็นคนนกในชีวิตจริงได้ประมาณนั้น
“ให้ตีตั๋วตามไปเลยปะล่ะ”
เสียงปลายสายตอบ ผมยืดขา ฝั่งทางไทยยังไม่เลิกงานแม้จะเลยเวลางานมานานแล้ว ที่รู้เพราะเสียงล้งเล้งยังดังแทรกเข้ามา เข็มทิศอ้างว่าตัวเองได้พักกินข้าวถึงมีเวลาคุยกับผมได้
“ก็มาดิค้าบ”
“ถึงแล้ว นั่นนั่งอยู่กับใคร”
“กะผีอะดิ” แม่งกวนตีน ก็รู้อยู่ว่ากำลังเหงา “แล้วยังไง ดูแลเด็กผมดีป่าว”
“ใครเด็กนาย”
“พี่แบงค์มั้ง ไอ้แม็กดิถามได้”
“ตลก พูดให้มันดีๆ”
“เอ้าอะไรวะ แกล้งมันปะเนี่ยถามจริง”
“ไม่ได้แกล้ง ไร้สาระว่ะ” แหม ที่ผ่านมามีสาระมากครับท่าน ผมจิ้มเฟรนช์ฟรายเหี่ยวๆ เข้าปาก มองแสงที่สะท้อนกับผืนน้ำระยับวับวาว เสียงดนตรีสดเล่นผ่านหูเข้ามาและจางหายไป เสียงที่รบกวนปลายสายเงียบไป น่าจะกำลังถ่ายเพราะเสียงถัดมาก็หรี่ลงตามลำดับ “พรุ่งนี้ไปดูอะไรบ้าง”
“ลัลลาบาย เจอร์นี่อินซันไรส์ เปโดรคาโลซ่า”
“เป็นบ้าพอดี ดูหนังเพลงสลับหนังเงียบ”
“เรื่องหลังน่าสนใจ สร้างเลียนแบบสารคดีชาติพันธุ์”
“แล้วของวันนี้ล่ะ”
“พี่ป้อมอะเหรอ ก็ดีแบบของเขาที่ผมไม่เข้าใจอะว่าคิดอะไรตอนทำ หนังตัดสลับ นำเสนอแบบเซลฟี่นิดๆออกเดินทางตามหาความทรงจำเกี่ยวกับวีรบุรุษที่ถูกลืม แต่พอเจอใหม่กลายเป็นฝันสลายรายวัน ไม่ได้สง่างามอย่างที่คิดไว้ ผมแม่ง...โอ๊ย เจ็บอะ คุณเข้าใจปะ แม่งเป็นฝันของติ่งคนหนึ่งที่พบว่าไอดอลของตัวเองไม่ได้สวยงามอย่างที่ใจเราทะนุถนอม หนังพี่ป้อมแม่งไม่อ่อนโยนเลย ซีนจบผมแม่งน้ำตาไหลเลย นี่ขนาดหนังสั้นนะ ตัดจบแบบมีเสียงหวึ่งๆ อยู่ในหู โคตรเหงา ออกมาแล้วยังเหงาไม่เลิก”
“ขี้สปอยล์ ระวังเพื่อนเลิกคบ”
“ก็เป็นคนถามเอง”
“แหย่เล่น”
ผมแนบแก้มกับโทรศัพท์ แม้รู้ว่ามันไม่อาจทำให้ใกล้เข็มทิศมากกว่านี้สักนิด แต่ไออุ่นที่สะท้อนกลับมายังผิวอย่างน้อยก็ชวนหลอกตัวเองได้บ้างว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียว
คิดดูอีกที ผมก็ไม่ใช่คนใช้ชีวิตคนเดียวเก่งสักเท่าไหร่
“พี่รูญเรียกแล้ว”
“เข้าฉากใช่ไหม”
“อืม โคตรหดหู่”
“เวอร์ ไอ้แม็กก็ออกจะน่ารัก”
“แล้วรักมันเหรอ” เขาถามเหมือนเด็กๆ ผมหัวเราะ ทำให้อีกฝ่ายส่งเสียงฮึ่มฮ่ำในลำคอ
“ไม่ได้รัก อย่าบอกนะว่าหึง”
“ไม่ได้หึง รีบกลับโรงแรมได้แล้ว ดึกแล้ว พรุ่งนี้ค่อยโทรมาใหม่” เชาพูดรวบรัดแล้วตัดสาย เข็มทิศตอนเขินนี่น่ารักเป็นบ้า เหมือนเด็กผู้ชายที่ไม่รู้จะจัดการกับตัวเองยังไงเมื่อเจอคนที่ชอบ เชื่อแล้วว่าจีบสาวไม่เป็น
พูดถึงเรื่องเก่าผมก็นึกถึงขบวนการขุดภาพเข็มทิศขึ้นมาอีกครั้ง ลองเสิร์ชหาแฮชแท็กแม็กเข็มในเว็บเอ็นจิ้น ส่วนมากเป็นภาพเก่า จะมีเพิ่มบ้างก็น้อยจนเชื่อว่าเป็นพวกไม่ค่อยมีส่วนร่วมในกิจกรรมมหา’ลัย
มีภาพหนึ่งถูกถ่ายตั้งแต่ตอนอยู่ปีสอง คล้ายเป็นภาพจากกิจกรรมรับน้องที่เข็มทิศยิ้มเต็มหน้าเปื้อนสี หญิงสาวที่กำลังขี่คอก็หัวเราะเต็มอิ่มเหมือนกัน ก็เพราะเป็นเช่นนั้น คงเพราะเธอเป็นคนที่ทำให้เขามีความสุข ชายหนุ่มถึงตกหลุมรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
น่าเสียดายแทนเข็มทิศที่เจอกันช้าไปหน่อย แต่อีกใจก็รู้สึกว่าเป็นเหตุผลเหมาะสมดีที่ทำให้เขารู้สึกกับผมขนาดนี้ จะว่าหลงตัวเองก็ได้ เวลานี้คนที่ทำให้เข็มทิศหัวเราะก็มีแค่ผมไม่ใช่หรือไง
ดนตรีสดวงสุดท้ายเล่นจบแล้ว มีเสียงปรบมือจากนักท่องราตรีก่อนเสียงเพลงจะเปลี่ยนเป็นป๊อบ ผมสั่งเก็บเงิน ดื่มเบียร์ที่เหลือรวดเดียวก่อนจ่ายเงินแล้วส่งข้อความบอกเข็มทิศว่ากำลังกลับโรงแรม กลับไปคนเดียว ไม่ได้เกี่ยวอาหมวยที่ไหนไปด้วย เขากดอ่าน แต่ไม่ตอบ นั่นเป็นเครื่องหมายแสดงความรับรู้ในแบบของเข็มทิศ สักพักก็ส่งข้อความกลับมาว่าคืนนี้คงอีกยาว ตามด้วยข้อความห้วนๆ ว่านอนดีๆ ซึ่งน่าจะหมายถึงฝันดีในแบบของเขาเช่นกัน
“ไอ้เหี้ยจ่านะ ทำหน้าซังกะตาย ถ่ายกันตั้งหลายเทคกว่าจะได้ คืนนั้นล่อไปตีสี่ เอ็กซ์ตร้าแม่งคงประทับใจไปอีกนาน เจองานนี้เข้าไป”
ทันทีที่ผมลงเครื่องที่สนามบิน เข็มทิศก็ไปรับมาออฟฟิศเพราะยังทำงานค้างไว้กับคนในทีม พี่โหน่งบ่นให้ผมฟังอุบถึงวีรกรรมของจ่าเฉยซึ่งเสือกเฉาในวันถ่ายโฆษณาเบียร์บุษยา ผมทิ้งเสื้อผ้าไว้ที่รถ แบกโน้ตบุ๊กตัวเองมาทำงานต่อพร้อมเข็มทิศ ในที่นี้คนเดียวที่ไม่อยู่เห็นจะเป็นเด็กฝึกงาน เพราะพี่รูญก็นั่งคร่ำเครียดในห้องเย็นของตัวเอง ปิดประตูแน่นหนากันเสียงโวยวายของลูกทีมเข้าไปรบกวน
“ก็มันไม่ค่อยถูกกัน พี่ก็รู้”
“กูรู้ แต่ลูกค้าจะเอา ให้ทำไง”
“บวกลูกค้าแม่งเลยดิ” ผมปากบอน แหย่พี่โหน่ง เขาใช้อาวุธประจำออฟฟิศซึ่งก็คือก้อนกระดาษม้วนปาใส่ เฉียดหัวไปหน่อย “แล้วพี่แบงค์ไปไหนอะ”
“ลงไปซื้อกระทิงแดงมาตุน บ่นฉิบหายว่าเจอผีตู้เย็น”
“ผมรอดตัว เพิ่งกลับมาจากสิงคโปร์”
“เออ แล้วทำไมไม่กลับไปนอน” พี่มะลิแทรกขึ้นมา ตาลึกโหล หน้าสด รู้กันว่าช่วงนี้งานเยอะไม่ค่อยได้นอน “ไปเจอซุปเปอร์ไอดอลมา อดใจรอเม้าไม่ทันเหรอคะลูกสาว”
“โหย พี่ ไม่ได้เข้าไปสวัสดีเลย หน้าบางจัด อยากพักเหมือนกัน โคตรเหนื่อยอะ แต่ต้องส่งงานลูกค้า นัดคุยพรุ่งนี้เช้า”
“อ้อ งานเครื่องเสียงวัดอะนะ”
“หูฟังโว้ย” ผมเถียงคอเป็นเอ็น พูดเสียราคาหมด “พี่รูญเล่าให้ฟังเหรอ”
“เออ งานผี อีแจ้เนี่ยย้ายมาจากธนาคารเอซี ทำแล้วเซฟไฟล์แรกแยกไว้เลย นังจะติให้แกแก้แปดรอบแล้วกลับมาเอาไฟล์แรก วางเงินได้”
“โอเค ผมแทงฝั่งพี่”
“พวกผีพนัน” คนแทรกเสียงครั้งนี้เป็นคนมาใหม่ พี่แบงค์ถือถุงใส่กระทิงแดงประมาณเกือบโหลไว้ในมือ “แต่ผีอะไรไม่โกรธเท่าผีตู้เย็นว่ะ แม่งหายไปสามรอบแล้ว ก็รู้ป่าววะว่าไม่ใช่ของตัวเอง เอาไปแดกแล้วไม่ซื้อมาคืน”
“ผมไม่เกี่ยว ผมไปสิงคโปร์มา”
“มึงน่ะอีกคดี ไอ้เบ๊บ” ชายหนุ่มตวัดตาขวาง สงสัยของขาดจริง ไม่ก็ผีสักตัวเข้าสิง “วันก่อนมึงมาตั้งสเตตัสอะไรในเฟสกูแล้วหนี”
สเตตัสอะไรวะ
“อย่ามาทำไขสือ โถ่ ตีหน้าซื่อ คนอย่างมึงอะนะซื่อ”
“ผมไม่ได้เข้าเฟซเลย ช่วงนี้ข่าวการเมืองแรง เดี๋ยวเสียสุนทรียะด้านการชมภาพยนตร์ของผม สาบานได้”
“ไม่ใช่มึงแล้วจะใคร ไอ้ห่า กูเกือบทะเลาะกับแฟน แทบเอาดอกไม้ธูปเทียนไปถวายไม่ทัน”
พี่แบงค์นักง้อเมียแห่งชาติ น่าจะงอนๆ ง้อๆ มาตั้งแต่ชาติปางก่อน ตั้งแต่รู้จักผมก็รู้ว่าแฟนพี่แบงค์ก็ขี้งอนระดับปาล์มทองคำ ส่วนหนึ่งก็ทำตัวเอง เวลาไม่ค่อยจะมีเสือกขี้หลี มีเล็กมีน้อยไปเรื่อย
“ฉันแคปทันน” พี่ก้อยเสนอตัวไขคดี เปิดโทรศัพท์ยืดมือสุดแขน อ่านออกเสียงดังฟังชัด “ปรึกษาครับ แอบชอบน้องฝึกงานแต่มีแฟนเป็นผู้หญิง ลำบากใจมากครับ”
“โอ้ อันนี้เหี้ยจริง” ถึงอย่างนั้นก็อดหัวเราะไม่ได้ แต่ไม่ใช่ผมแน่ นึกทบทวนย้อนกลับไปถ้าเป็นวันที่ผมอยู่ออฟฟิศล่ะก็คนใกล้ตัวไอ้พี่แบงค์ก็อยู่ น้องรักของมันนั่นแหละ “ไม่ใช่ผมแน่ๆ”
“ใครจะพิสดารเท่ามึง ทำไม หวงไอ้จ่าเหรอถึงปั่นกระแสให้กูกับไอ้แม็ก”
“ไม่ใช่ผมจริงๆ สาบานได้ แล้วใครใช้ให้ไม่ล็อกเอาท์เฟสก่อนลุกออกจากโต๊ะวะ”
“นั่นไง จับโจรได้แล้ว มึงนี่เลวจริงๆ เดี๋ยวกูจะยุให้ไอ้แม็กจับปล้ำแม่ง”
“เซ็กชั่วฮาราสเม้นสัด” ผมด่า เหลือบตามองคนทำที่ใส่หูฟังครอบไม่รับรู้โลกภายนอก กะปัดรังควานกระแสแม็กเข็มในสำนักงานด้วยการเอาพี่แบงค์มาเป็นตัวละครใหม่ จะต้องบอกใครถึงจะเชื่อว่าจ่าเฉยไม่ได้เฉยจริงๆ มันเป็นจ่าชั่วครับทุกคน “เข็มทิศเงียบเลยน้า”
ผมแซว แต่เจ้าตัวยังนิ่ง เก่งนักเรื่องตีหน้าตาย ผมถีบเก้าอี้ล้อเลื่อนไปชนโต๊ะเขาถึงเงยหน้าขึ้นมารับรู้โลกบ้าง “อะไร”
“เขาหาตัวคนเข้าเฟสพี่ตั้งสเตตัสให้พี่แบงค์กันอยู่”
“หากันตั้งนานแล้วนี่”
“คุณนั่งอยู่ตรงนั้นไม่เห็นหรือไงว่าใครไปใช้คอมพี่แบงค์อะ”
เขาเงียบไปชั่วขณะ สบตาพี่แบงค์แล้วมองมาทางผมราวกับผมเป็นจำเลย “ก็เห็นอยู่คนเดียว”
“นั่นไง ยังปฏิเสธอีกไหมไอ้ฆาตรกรปากแข็ง กูจะแจ้งความจับมึงข้อหาพยายามฆ่า” ชายหนุ่มคู่กรณีตรงรี่มาคว้าคอผม ล็อกให้เงยหน้า ทรมานด้วยการเอาขวดกระทิงแดงเย็นๆ ทาบปาก ทำไมกูต้องกลับจากสิงคโปร์มาเจออะไรแบบนี้วะเนี่ย “มึงต้องตายตกไปตามกู ไอ้หมู”
“โว้ย ไอ้จ่าเป็นคนทำเหอะ เชี่ย เย็นสัด”
“ยังมีหน้ามาใส่ความคนอื่นอีก จำเลยไม่รับสารภาพต้องทรมานเพิ่ม”
ผมถูกไอ้พี่แบงค์แช่แข็งปากด้วยขวดกระทิงแดงอีกรอบ แต่คนดี พระคุ้มครอง พี่รูญออกจากมาห้ามทัพเสียก่อนด้วยงานที่เจ้าตัวส่งไป “มัวแต่เล่น ไอ้แบงค์ มึงทำต่างหูน้องหนูหริ่งแหว่ง เอาไปแก้ แล้วไอ้เบ๊บไปกลับห้องก่อน พรุ่งนี้ต้องไปพรีเซนท์โซเนชั่นแต่เช้านะมึง ไม่ได้หยุด”
“เข็มทิศมันหอบผมมาอะ”
“อ๋อ มาเฝ้าหลัว ทำเป็นบอกมาทำงานนน” พี่ก้อยลากเสียงยาว ไม่มีปราณีในทิปส์ซี่เฮาส์ ผู้คนมัวเมาด้วยความเลือดเย็น ผมเหลือบตามองพี่รูญคนรู้ความลับอย่างหวาดระแวง แต่ไม่มีปฏิกิริยาใดตอบกลับมาเป็นอันผ่าน มองฝั่งคู่กรณี เข็มทิศลุกขึ้นทำท่าสูบบุหรี่ แล้วหนีเอาตัวรอดก่อนใครเพื่อน
“ไอ้เข็มโดนลูกค้าสั่งแก้งาน ส่งพรุ่งนี้เช้าเหมือนกัน งั้นมึงก็เข้าไปนอนในห้องเย็นก่อน หรือจะให้ไปส่งที่คอนโด”
“ผมขอดูงานของตัวเองดีกว่าพี่ อีกแป๊บค่อยให้ไอ้จ่าไปส่ง”
พี่รูญพยักหน้ารับรู้แล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง พี่แบงค์จ๋อยไปนั่งที่โต๊ะ สงครามขนาดย่อมเงียบเสียงลงกลายเป็นเสียงหัวเราะคิกคักของสาวๆ ผมเดินตามเข็มทิศไปที่บันไดหนีไฟนอกอาคาร ซึ่งมีระเบียงยื่นออกจากตัวตึก บ่อยครั้งที่เราพบกันในความมืดซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นของนิโคติน จุดบุหรี่สูบเงียบๆ ข้างกัน
“โดนแก้งานเหรอ”
“อืม ขอฟอนต์สีเขียวที่มันเยอะๆ เขียวปีกแมลงทับทิมผสมกับเขียวขี้ม้า”
“บรีฟเหี้ย” ผมหัวเราะ คาบบุหรี่ไว้ที่ปาก นิโคตินแม่งแย่ รู้ว่าแย่แต่ก็สูบอยู่ได้ เป็นสารที่อันตรายมากกว่ากัญชาด้วยซ้ำ ดีกว่าอย่างเดียวคือถูกกฎหมาย
“เบ๊บ จูบหน่อยดิ”
ผมมองควันที่ลอยอ้อยอิ่งค่อยๆ สลายไปในอากาศ เคาะขี้เถ้าลงในกระป๋องเบียร์ วางข้อมือที่ถือบุหรี่ไว้บนขอบระเบียง เอียงคอเอี้ยวตัวเล็กน้อยเข็มทิศก็ก้มลงมาจูบ ทั้งที่เป็นสิ่งแรกที่ปรารถนาจะทำเมื่อพบหน้ากันแต่กลับทำได้หลังประตูที่ปิดมิดชิดจากอาคาร เราไม่เคยจูบกันที่อื่นนอกจากในห้องนอน แต่กลับทำมันในที่สาธารณะซึ่งไม่รู้จะมีใครเปิดประตูเข้ามาในเวลานี้หรือไม่
เสียงรถวิ่งจากถนนดังขึ้นมาถึงบนตึก แสงไฟระยับพราวราวก้นของหิ่งห้อยในคืนเดือนดับเป็นดวงดาวประดับดินอยู่เบื้องล่าง ผมอ้าปากและจูบเข็มทิศคล้ายดูดกินกลิ่นของความคิดถึง มือใหญ่อ้อมประคองท้ายทอย ใช้นิ้วหัวแม่มือดันคางให้ผมเงยหน้ารับจุมพิตที่รุนแรงมากกว่าเก่า ผมคงเกร็งกล้ามเนื้อจนบีบบุหรี่ในหว่างนิ้วแบนราบ แต่จูบของผมกับเขาไม่เคยทำให้สงบได้เลยสักครั้ง มันมักนำพามาซึ่งความรู้สึกอื่นๆ การครอบครอง ปรารถนา ความรักใคร่ นานนับนาทีกว่าเขาจะยอมถอดใจและรับรู้ว่าเราไม่อาจทำเกินเลยมากกว่านี้ ณ เวลานี้ได้
“ขอโทษที น่าจะไปส่งนายก่อน เหนื่อยใช่ไหม เราแค่คิดว่าอยากให้อยู่ด้วยกัน”
“ไม่เป็นไร อยากทำงานเหมือนกัน เหนื่อยแค่นี้ทนได้ กลับห้องมากกว่าที่จะทนไม่ได้”
แม่งโคตรไม่โรแมนติกเลย แต่ผมกลับรู้สึกถึงความโรแมนติกฉิบหายกับการจูบกันริมตึก การต้อนรับอย่างอบอุ่นด้วยริมฝีปากเติมเต็มความคิดถึงได้อิ่มเอม เข็มทิศใช้นิ้วหัวแม่มือคลึงริมฝีปากล่างของผม จับจ้องมันเนิ่นนาน
“ปากหายเย็นแล้ว”
“ใจหมาว่ะ ไปแกล้งพี่แบงค์แล้วโยนความผิดให้คนอื่น”
“ไม่ได้โยน ก็บอกว่าเห็นคนไปเล่นคอมพี่แบงค์คนเดียว ไม่ได้บอกสักหน่อยว่าใคร”
แบบนี้เรียกศรีธนญชัยหรือเปล่า แต่ช่างมันเถอะ ผมไม่ได้โกรธ
“งานอีกเยอะไหม” เขาถาม ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ทำงานคุณไปเถอะ จะได้กลับไปนอน ช่วงที่ผมไม่อยู่งานหนักเลยดิ เห็นตาพี่ก้อยก็รู้”
“อืม แต่จะกลับไปนอนก่อนก็ได้นะ ถ้าเสร็จงานก่อน”
โว้ย ไล่กันอยู่นั่น จะคาดคั้นให้พูดออกมาจริงๆ หรือยังไง เข็มทิศลูบหัวผม ทอดสายตาลงมา ใต้ตาดำคล้ำและเหี่ยวย่นอย่างหมีแพนด้าวัยชราภาพ ไม่ไหวบอกไหว เห็นเหนื่อยขนาดนี้กลั่นออกมาได้ประโยคสั้นๆ ที่ไม่จั๊กเดียมหัวใจเกินไป
“ไม่เป็นไร อยากอยู่ด้วยเหมือนกัน”
#westonwednesday
ลำไยความหวานนี้ เขียนเองลำไยเอง ช่วยด้วย อุแงงงง
ต้องรับวันสงกรานต์นี้ด้วยตอนสบายๆ ติดเรทนิดๆ อิอิ วันหยุดยาวเดินทางกันปลอดภัยนะก๊ะ ใครอยู่กรุงเทพตุนเสบียงเร็ว! ร้านข้าวจะปิดหนีแล้ว
ขอบคุณทุกกำลังใจมากเลยฮะ ดีใจ :)
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 10-04-2019 12:23:35
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 10-04-2019 12:40:09
ขอหวานกว่านี้ได้มั้ยคะ เอาแบบเบาหวานขึ้นตาเลยค่ะ อิ_อิ
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 10-04-2019 12:43:26
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 10-04-2019 12:50:07
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 10-04-2019 13:42:27
แก้ลงแบบนี้ไม่ดีนะเดียวผีผลัก
55555555
ความหวานของจ่าเฉยมีใว้ให้นังเบ๊บคนเดียว
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 10-04-2019 13:42:54
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 10-04-2019 13:50:00
ต่างคนต่างหลงกันไปมาหนักมากกกกกก
ขอหวานกว่านี้ได้มั้ยคะ เอาแบบเบาหวานขึ้นตาเลยค่ะ อิ_อิ
เป็นตอนที่น่ารักมากกก ยิ้มจนแก้มจะแตกแล้ว นังเบ๊บ ที่สิงคโปร์เธอทำอะไรโจ่งแจ้งไปนะ :jul1:
เบ๊บ เข็ม ......... ใจตรงกัน คิดถึงกัน อยากอยู่ด้วยกัน :กอด1:
เอ่อ.....ศีลเสมอกัน :z3: :z3: :z3:
แต่ก็...หวั่นๆ มาม่าซะและ :เฮ้อ:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: todiefor ที่ 10-04-2019 13:56:52
เริ่มหัวข้อโดย: piiya ที่ 10-04-2019 14:52:30
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 10-04-2019 15:32:17
นังเบ๊บบบ แกมันร้าย ไปถึงสิงคโปร์ยังติดเค้าแจ :hao5:
ชอบการหลงกันไปมา จ่าก้หลงเบ๊บ
น้วยกันให้พอ ไม่เห็นใจคนอ่านเลย ฮือออออ
ตอนจูบริมตึกนัี่มันอาร้ายยยย
อยากให้สองคนนี้ไปเที่ยวด้วยกัน
ไม่ต้องออกจากห้อง อยู่ด้วยกันวนไป :hao7: :hao7:
แค่คิดว่าต้องรออาทิตยืหน้าก็แย่แล้วแง้
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 10-04-2019 15:40:59
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 10-04-2019 18:53:27
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 10-04-2019 21:12:53
แหมมมม :katai3:
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 10-04-2019 21:40:21
เริ่มหัวข้อโดย: fsbeentaken ที่ 10-04-2019 22:29:37
เอิ๊กกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: minjeez ที่ 10-04-2019 22:49:53
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 10-04-2019 23:17:49
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 11-04-2019 00:00:38
โอ้ยยย เอ็นดูอิผัวเมียคู่นี้~
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 11-04-2019 00:17:57
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 11-04-2019 01:20:19
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 11-04-2019 20:39:09
มีความหวงนะ แค่พูดถึงยังไม่ได้ ยิ่งอยู่ใกล้ จะรอดได้ไงเนาะ
มีความตามไปรอ ตามไปเฝ้านะจ๊ะ อาการหนักมากแล้วค่ะ พ่อเข็มทิศ
เบ๊บ อาการหนักกว่าไปอีก แค่คิดถึง ถึงขั้นไปเปิดโลกตรงระเบียงเลย
ตลกเบ๊บ เผาตัวเองเฉยเลย ก็งงว่ารูญรู้ได้ไง ที่ไหนได้ รู้จากเบ๊บนี่แหละ
อยากเจอโมเมนท์ แบบอยู่ด้วยกันทั้งวัน ไม่ได้ไปไหนเลย
เค้าจะทำยังไงกันนะ หรือว่าจะทำภารกิจพิชิตยอดกันทั้งวัน
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 11-04-2019 23:02:55
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 11-04-2019 23:20:36
ไปสิงคโปร์แค่แป๊บเดียวถึงกับทนไม่ไหวเลยหรอเบ๊บ
นี่ว่าทางจ่าก็อาการหนักเหมือนกันแหละ
เวลาคู่นี้เคาคิดถึงกัน หึงกัน มันจั๊กจี้หัวใจจริงๆค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 12-04-2019 01:01:37
เริ่มหัวข้อโดย: Sykes ที่ 12-04-2019 10:53:32
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 12-04-2019 15:20:57
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 12-04-2019 21:07:36
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 13-04-2019 09:02:37
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 13-04-2019 17:06:24
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 14-04-2019 01:53:04
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 14-04-2019 11:33:43
เริ่มหัวข้อโดย: Anyann ที่ 17-04-2019 12:46:09
คิดถึงกันขนาดนี้ กลับห้องละไม่ได้พักแน่ๆ :impress2:
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 17-04-2019 13:11:54
เริ่มหัวข้อโดย: xoxojewelxoxo ที่ 17-04-2019 21:24:13
เริ่มหัวข้อโดย: Justccwpo ที่ 18-04-2019 12:43:22
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 19-04-2019 15:57:38
14 respect like the air
(https://www.img.in.th/images/3ede061c71d51a74c2d901fe851dded5.jpg)(https://www.img.in.th/images/c33f73610850964ebe9daed2dd1af0e6.jpg)
(https://www.img.in.th/images/ea11ebe7be898d3eee6fec01d9586b66.jpg)(https://www.img.in.th/images/902418bcfc690c38bb48caaa71eaa4f8.jpg)
“จริงๆ ก็ดีนะ”
รู้ไหมครับ งานแบบผมคำไหนคือคำที่น่ากลัวที่สุด
“แต่...”
ไอ้คำเหี้ยนี่แหละ ที่เป็นคีย์เวิร์ด ประโยคที่แท้จริงอยู่หลัง but เสมอ ครูพี่แนนสอนผมมา แม่งโคตรไม่เข้าใจ ถ้างานดีมึงจะแต่อีกทำไมวะครับคุณลูกค้า ไม่ต้องถนอมน้ำใจกันหรอก พูดตรงๆ เลยว่าจะให้แก้ตรงไหน
“แจ้ว่ามันโง่ไปอะ คือคนรบกันอยู่ แล้วจะให้นั่งเล่น ROV ในสนามรบ น้องไม่คิดว่ามันไม่สมเหตุสมผลเหรอคะ”
ผมนั่งไหล่หนีบข้างพี่รูญ ในห้องประชุมที่มีลูกค้าสามคนถ้วนกับทีมเฮาส์ซึ่งมีผมและหัวหน้าของผมเกิดเสียงของความเงียบกระแทกหู ขณะที่ในใจแหกปากไปเจ็ดร้อยแปดสิบเดซิเบลว่า ก็! มึง! อยาก! ได้! โง่! โง่! ไม่! ใช่! เหรอ! วะ!
“แต่ว่าอันนี้ก็เป็นที่คุยกันไว้ว่าคุณเก๋อยากได้ที่มีตัวละครเล่นเกมกันในสงครามไม่ใช่เหรอครับ”
ผมส่งพลังใจให้พี่รูญสู้สุดกำลัง หญิงสาวยืดตัวไล่สายตาอ่านสคริปต์ที่ผมปรินท์ออกมาบนแผ่นกระดาษสีขาวนวลถนอมสายตา ขนตาเป็นแพหนาตกลงจากน้ำหนักของมาสคาร่าขยับไปมาเหมือนปีกแมลงวัน ให้ตาย ผมแม่งโคตรไม่เข้าใจทั้งความเยอะของการแต่งหน้าและงานที่กำลังจะถูกแก้เลย
“ก็ใช่นะ แต่มันโง่ไป แจ้ว่าน้องน่าจะทำได้ดีกว่านี้”
“อะ...” สายตาคู่นั้นจู่โจมมาที่ผม รวดเร็วดั่งลูกธนู แทงฉึกที่หัวเข่า ผมรับคำอย่างเสียไม่ได้ “ครับ”
“แล้วคุณเก๋อยากได้ประมาณไหนครับ”พี่รูญถามต่อ ปีกแมลงวันคู่นั้นขยับอีกครั้ง คราวนี้แจ้เก๋จ้องไปยังต้นเสียง ปิดหน้ากระดาษลงแล้วเลื่อนเอกสารคืน
“ที่ตลกๆ น่ะค่ะ”
กรี๊ดดดดอีเบ๊บอยากกรี๊ด แต่ตอนนี้ได้แค่นั่งกรีดร้องทางใน ผมโคตรเกลียดการบรีฟงานที่เป็นการเดาใจอย่างนี้ฉิบเป๋ง ซึ่งมักพบได้ในลูกค้ารายใหญ่เกือบทุกราย อะไรก็ได้ไม่มีจริง ดูปากผมนะครับ อะไรก็ได้แม่งไม่มีจริง
“โอเค งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนเนาะ แล้วบุรินทร์แก้ให้พี่หน่อยแล้วกัน วันจันทร์นี้น่าจะทันใช่ไหม ผู้ใหญ่จะดูด้วย เก้าโมงเช้านะคะ”
“ได้ครับ แต่วันจันทร์ผมอาจจะไม่ได้มาด้วยพอดีติดอีกงาน หรือคุณเก๋สะดวกเลื่อนไปวันอื่นครับ”
“อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ ให้น้องมาคนเดียวก็พอ โอเคเนาะ เก่งอยู่แล้วล่ะ”
แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหม เลือกที่จะไม่ไปได้หรือเปล่า ห่ามึ้ง!ผมโคตรเกลียดการไม่มีสิทธิ์ออกเสียงในการทำงานพอๆ กับลูกค้าที่บอกว่าเชื่อมือผมแต่ไม่แม้กระทั่งอ่านสคริปต์ที่ผมเตรียมมาให้จบเลย โดยปกติแล้วผมจะเป็นคนขายงานให้ลูกค้า มีเทคนิกคือรวบรัดตัดบทยัดข้อมูลให้ลูกค้างงๆ ให้ผ่าน แต่ที่ผ่านมานั่นเผาหลอก เผาจริงคือรอบนี้ครับ ตั้งแต่โฆษณาไอติมออกและประสบผลสำเร็จ งานเราก็หลากหลายขึ้น ลูกค้ารายใหญ่ขึ้น ซึ่งพี่รูญยังต้องเป็นคนนำทัพให้ผมกับเข็มทิศซึ่งเป็นเด็กรุ่นล่าสุดออกจากป่าไปล่าสัตว์ ซึ่งถ้าแจ้เก๋ยืนยันเช่นนั้นแล้วดูเหมือนหัวหน้านายพรานจะต้องถีบผมลงน้ำให้รีบเอาตัวรอดให้ได้อย่างเร็วที่สุด
“แล้วเจอกันนะคะ วันนี้ขอบคุณมาก”
คุณเธอพูดจบก็คล้องแขนเข้ากับกระเป๋าปราด้า ลุกออกจากห้องประชุม ตามด้วยสมุนที่เหลือ ผมนั่งมองสมุดจดบรีฟของตัวเองที่เขียนคำว่าขอแบบฮาๆ ตลกๆ ซ้ำไปซ้ำมา มีคำว่าโง่ แต่ไม่โง่เกินไปมากเท่ากัน ถอนหายใจยาว ก่อนร้องฮือๆ เมื่อพี่รูญตบบ่า
“ไม่เป็นไร ไม่ได้ก็ช่างมัน มีอีกหลายงานให้ทำ”
พี่จรูญแม่งเป็นหัวหน้าที่ควรจะพาทีมฉิบหายติดอันดับหนึ่งในสิบของประเทศ แต่ไม่ยักจะเป็นแบบนั้น ส่วนหนึ่งเพราะทีมฟอร์มมาดี เท่าที่เคยอยู่มาสี่ซ้าห้าเดือน ผมยังไม่เคยเห็นใครทำงานหลุดสักครั้ง ซึ่งอาจจะมีผมเป็นผู้บุกเบิกประสบการณ์นี้เองก็ได้
“วันจันทร์พี่ติดอะไรอะ”
“ไปพรีเซนต์แอ๊ดส์ของเบียร์บุษยา”
“เสร็จแล้วเหรอพี่ โคตรไว ผมไม่ทันได้เห็นอะไรเลย”
“มึงจะเห็นอะไรล่ะ น่าจะเสร็จสักแปดโมงวันจันทร์”
“พรีเซนต์ลูกค้ากี่โมงนะ”
“เก้าโมง”
ใจพี่สู้มากอะ เอาจริง ผมหลุดหัวเราะออกมา วางมือบนหัวตัวเองแล้วขยี้ให้ยุ่งเหยิงก่อนพับแม็กบุ๊คขนาดพกพาใส่กระเป๋า งานใช้หัวนี่แปลกนะครับ ให้นึกเรื่องขำมันจะไม่ขำ พอคิดว่าจะไม่ขำ กลับขำเฉย ความโง่ก็เหมือนกัน ถ้าถามว่ามุกอะไรที่โง่บอกว่าตัวละครโง่ที่สุดเวลานี้ คงเป็นมุกที่เอางานมาเสนอตามลูกค้าต้องการ แต่เปลี่ยนคำว่าเกมเป็นROV เสือกไม่ผ่าน
“เอาเว้ย สักตั้ง ไอ้เจ้าก้อยก็เคยผ่านมาแล้ว เอ็งไฟแรงกว่าตั้งเยอะ ทำไมจะทำไม่ได้ แล้วต้องไปส่งไหม หรือมีคนมารอรับอีก”
“โอ๊ย พี่รูญคร้าบ ผมไหว้ล่ะ อย่าแซวเลย เรื่องนี้เซนซิทีฟมาก”
“ยังไม่ได้แซวอะไรเลยอะ แล้วคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ตั้งแต่ที่ย้ายไปอยู่ด้วยกันน่ะเหรอ”
“โห ไม่ใช่เลยพี่ จริงๆ ผมก็ไม่รู้อะ มันไวมาก ไม่รู้จะเล่ายังไง”
“อย่าให้กระทบกับงานแล้วกัน แต่แปลกดี ดูไม่น่าเข้ากันได้ ไอ้จ่ามันไม่อกแตกตายรึ ได้ลิงไปเลี้ยงไว้ตัว”
“สบประมาทมาก ผมเป็นทั้งลูกน้องที่น่ารักและผู้ชายที่ดีได้พร้อมๆ กันนะครับ”
เราลุกออกจากห้องประชุมเล็กๆ มาด้วยกัน เช้าวันหยุดผมขับรถออกมาเอง เข็มทิศว่าสายๆ จะเดินไปที่ออฟฟิศเอง ไปแก้งานของตัวเองต่อ บางครั้งวันหยุดก็หายไปง่ายๆ แต่ไม่เคยงอกมาง่ายๆ เช่นกันกับเงินในกระเป๋า
“ให้มันจริง เดี๋ยวจะเข้าไปที่ออฟฟิศ ไปด้วยกันไหม”
“ผมขับรถมาอะ เดี๋ยวจะเข้าไปที่ออฟฟิศเหมือนกัน แต่ขอเถลไถลหน่อย นั่งคิดงานร้านกาแฟแถวนี้แป๊บ”
“ตามใจ” พี่รูญว่า แยกกับผมไปคนละฝั่ง “เออ วันจันทร์ตอนเย็นนัดเลี้ยงส่งไอ้แม็กนะ จริงๆ อยากให้ลงเมื่อวานแต่งานเยอะว่ะ เลี้ยงเย็นวันศุกร์เช้าเสาร์ก็ต้องทำงานกันอยู่ดี”
“อ๋อได้ครับ ไวเหมือนกันเนาะพี่ เข้ามาแป๊บๆ ก็ฝึกงานเสร็จแล้ว เหมือนผมยังไม่ได้สอนอะไรมันจริงจังเลย”
“โอ๊ย แค่นี้ก็กำไรไปเยอะแล้วมั้ง”
ถึงพี่รูญจะพูดแบบนั้นแต่ผมก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี ตอนผมไปฝึกงานถูกใช้โหดมาก โหดแบบที่ต้องโทรกลับบ้านมางอแงกับแม่ตั้งหลายรอบ แม้ว่าจะมีฝีมืออยู่บ้างในการทำงานกลุ่มกับเพื่อนก็ไม่เหมือนร่วมงานกับคนที่ทำงานจริงๆ คนประเภทอิหยังวะงอกมาไม่รู้จักจบสิ้น จำได้ว่าครั้งหนึ่งเคยได้รับหน้าที่ประสานงานกับฝ่ายคอสตูม เสือกเจอฝ่ายคอสตูมที่รีดผ้าไม่เป็น คนที่เลือกซื้อเสื้อผ้าด้วยวิธีตัวไหนต้องรีดไม่ซื้ออย่างผมต้องนั่งรีดเพื่อให้งานเสร็จเร็วๆ ก็เคย ซึ่งนั่นมันแค่ของเล่นอีกนั่นแหละ โลกจริงซับซ้อนซ่อนเงื่อนเวอร์ ผมอยากเห็นหน้าคนออกแบบว่ามนุษย์คนหนึ่งต้องเจออะไรกับชีวิตสุดๆ ว่าต้องมีความซับซ้อนได้ขนาดไหน หนักใจจนครั้นถึงคราวต้องเป็นพี่เลี้ยงเองบ้างแล้วก็เสียดายที่ไม่ได้ให้แม็กทดลองงานมาก จังหวะโคตรไม่ดี งานมาเยอะตอนท้ายๆ ของการฝึกงาน แล้วก็ต้องเปลี่ยนถ่ายจากผมเป็นเข็มทิศคอยดูมันแทนด้วย
ผมเดินเตร่มาจนถึงร้านกาแฟที่มีของจุกจิกขาย ย่านนี้เป็นย่านจำลองของญี่ปุ่น ร้านรวงเป็นสไตล์มินิมอล ตบแต่งด้วยเครื่องแต่งเล็กน้อยสะอาดตา ของใช้แฮนด์เมด เน้นอนุรักษ์ธรรมชาติ ผมเห็นพวงกุญแจที่ทำจากหนังและทองแดงรูปม้วนฟิล์มราคาไม่กี่ร้อยก็หยิบซื้อ พร้อมสั่งเมนูซิกเนเจอร์ของร้านที่ชื่อประหลาดๆ อันไม่อาจบอกได้ว่าเป็นส่วนผสมของอะไรบ้าง จากนั้นก็เลือกมุมเงียบๆ ให้ตัวเอง จ่ายเงินรวมพร้อมเล็งเค้กสักชิ้นไว้ห่อกลับเผื่อเข็มทิศ เปิดเว็บไซต์ข่าวประหลาดที่ชายหนุ่มเคยแนะนำสร้างแรงบรรดาลใจ หาไอเดียใหม่ๆ ไปเรื่อย
ถ้าจะให้พูดกันจริงๆ แล้ว ผมเพิ่งสังเกตว่างานที่ทำช่างไม่จำกัดและเป็นรูทีนแบบที่อธิบายได้อย่างครอบคลุม งานของคนไม่มีเหตุผล คนอีโก้สูง เป็นความคิดเองเออเองว่ามันต้องเปรี้ยว มันต้องปัง ส่วนจะปังจริงๆ หรือปังปิ๊นาศนั่นก็ทราบผลหลังจากผลิตงานจนเสร็จ เค้นเอาสมองจากทุกรอยหยักออกมาและมักคิดว่ามันฉลาดเวอร์ แต่ก็โดนฟาดเปรี้ยงด้วยสิ่งที่ไม่มีเหตุผลที่สุด แต่ต้องดีลด้วยเหตุผลให้มากที่สุด บางทีก็เจอลูกค้าที่เคมีตรงกันมากจนไม่อยากทำงานให้จบเลยก็มี แต่บางทีเราก็ต้องทำเพื่อปากท้อง ฝืนธรรมชาติตัวเองไปบ้าง เกลี่ยๆ ให้มันสมดุลกัน อย่างว่า งานออฟฟิศกับงานตอนทำประกวดเองมันคนละเรื่องกันโดยสิ้นเชิง
กลิ่นกาแฟช่วยให้ผมผ่อนคลายลงมาก ถ้าให้เลือกระหว่างกาแฟดำกับเครื่องดื่มชูกำลังอื่นผมเลือกกาแฟ ให้เลือกกาแฟกับบุหรี่ผมเลือกกาแฟ แต่ถ้าให้เลือกระหว่างบุหรี่กับเข็มทิศผมเลือกเข็มทิศ บร๊ะ! หายใจเข้าออกเป็นผู้ชายของตัวเองแม่งโคตรน่าหมั่นไส้ นั่นเป็นอีกเหตุผลให้ผมนั่งสงบสติกามาอารมณ์ลำพัง เข็มทิศมักมีเสน่ห์บางอย่างที่ผมไม่อาจต้านทาน ทุกครั้งที่เขาขอจูบ โอบกอด หรือกระทั่งร่วมรัก ผมยินดีกระโดดเข้าหาเสียทุกครั้ง ไม่น่าเป็นเรื่องอภิรมย์นักในภาวะที่งานร้อนดั่งเพลิงเพราะเห็นทีจะแผดเผาเราให้ตกงานทั้งคู่เอาง่ายๆ
แสงแดดยามตะวันตรงหัวค่อยๆ ขยับไล่ผมที่นั่งอยู่ในทิศตะวันตกเข้ามาทีละน้อย ผมใช้คอมพิวเตอร์ทำงานกระทั่งพนักงานปรับม่านลง ลูกค้าร้านกาแฟส่วนมากเป็นพวกหอบคอมพิวเตอร์มานั่งทำงานเงียบๆ คนเดียว ไม่ก็สองถึงสามคน ไม่เกินห้า มีเรื่องเล่าหลากหลาย ผมฟังบ้างไม่ฟังบ้าง บางครั้งก็แอบโน้ตเป็นไอเดียไปใส่ในงาน ความโดดเดี่ยวของผู้คนในร้านกาแฟมักไม่เดียวดาย เราไม่ใช่คนแปลกหน้าของกันและกันเมื่อต่างนั่งคนเดียวในสถานที่แห่งนี้ ทุกคนพยายามเคลื่อนย้ายสิ่งของให้กระทบน้อยที่สุด พลิกหน้ากระดาษให้เบาที่สุดราวห้องสมุดแม้ไม่มีกฎบังคับ นานทีที่มาเป็นหมู่คณะ แต่จะถูกกดดันด้วยบรรยากาศให้เงียบไปเอง ถ้าเป็นร้านกาแฟย่านนักศึกษาหรือย่านการค้าจะเป็นอีกแบบ ที่นั่นไม่เหมาะกับวัยทำงาน จะว่าก็คือแหล่งรวมคนแก่มักจะดึงดูดคนแก่ และแหล่งรวมวัยโจ๋มักดึงดูดวัยโจ๋ เป็นเช่นนั้นเสมอ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งเมื่อรู้สึกปวดตั้งแต่สะบักขึ้นมาตรงต้นคอ นับเป็นการทำงานที่ยาวนานพอประมาณ มีสองสายที่ไม่ได้รับ ไม่ใช่ที่บ้านเพราะผมกึ่งๆ โดนตัดหางปล่อยวัดมานานแล้ว แต่เป็นเจ้าของฮันนี่ชีสเค้กที่ผมเล็งว่าจะซื้อไปฝากตั้งแต่ตอนเที่ยงนั่นแหละ
“ฮาโหล”
ผมโทรกลับ ปลายสายรับเร็วจนไม่ได้ยินเสียงสัญญาณสักตื๊ด รออยู่อะดี้
“อืม”
“ผมปิดเสียงตั้งแต่เข้าไปคุยกับลูกค้า ลืมเปิดอะ โทดที มีไรป่าว”
“พี่รูญกลับมานานแล้ว”
เข็มทิศพูดเสียงเรียบ กึ่งๆ ดุ แต่เข็มทิศในเวลาที่ดุหรือเงียบก็ใกล้เคียงกันมากเพราะเป็นคนห้วนแต่ไหนแต่ไร
“ผมนั่งแก้งานที่ร้านแถวนี้ก่อนไง งานคุณเสร็จหรือยัง”
“เสร็จแล้ว อยู่ที่คอนโด”
“กินอะไรหรือยัง ผมซื้อไปให้ไหม หรือจะออกมาด้วยกัน มีเค้กที่ร้านน่ากินอะ เอาไหม”
“ไม่ต้อง กินแล้ว”
ถามคำตอบคำแบบนี้แสดงว่าอารมณ์ไม่ดี ทางที่ดีคือผมควรรีบกลับไปหา แต่ขอส่งเมลให้พี่รูญดูงานที่แก้แล้วอีกห้านาทีแล้วกัน
“เดี๋ยวผมรีบกลับไป ไว้ค่อยออกมากินอะไรกันเย็นๆ เนอะ” ใช้เทคนิคของกินระบายอารมณ์แทน เดี๋ยวปิดร้านราเมนเลี้ยงเลยก็ได้ โทรมาไม่รับทำเป็นงอน ตัวใหญ่ใจน้อยจริงๆ “ยังไงครับคุณ เงียบเชียว”
“รีบๆ มา”
ผมอมยิ้ม วางหูแล้วจัดการกับงานที่เหลือต่อในเวลาอันรวดเร็ว
ข้อดีอย่างหนึ่งของการคบกับผู้ชายคือไม่ซับซ้อน หลังจากผมกลับมาถึงห้องก็เดินพากันไปกินมื้อเย็นที่ร้านราเมนเจ้าเดิม เจ้าโปรดของเข็มทิศ ตามด้วยไอติมกะทิรถเข็น โรยด้วยซีกถั่วเขียวและนมคาเนชั่น ไม่รู้ว่าใครเป็นต้นคิดเอาถั่วเหลืองซีกมาใส่ในไอติมแทนถั่วลิสงคั่ว ผมเถียงกับเข็มทิศว่าแบบไหนอร่อยกว่ากัน ยังไม่ทันได้ข้อตกลงไอติมรถเข็นที่หาเจอได้ยากในกรุงเทพก็หมดไม่เหลือแม้แต่ซาก นึกถึงตอนเด็กๆ ที่วิ่งไปสั่งไอติมหลังเลิกเรียนที่ลุงรถเข็นทันทีที่โรงเรียนเลิก รถไอติมตอนนั้นเป็นไอติมจากน้ำอัดลม ใส่ในรูที่เหมือนรูหอยหลอด เสียบด้วยไม้เสียบลูกชิ้นหักปลาย ราคาไม้ละบาท หวานนำ เค็มตัด เป็นรสเค็มของเกลือที่เจือลงไปให้น้ำแข็งแข็งเร็วและนานขึ้น ผมชอบสีเขียวที่สุด ข้อเสียคือสีที่ติดปากจะกลายเป็นสีเหมือนคนโดนยาพิษ แต่ถ้าสีส้มหรือแดงจะเหมือนสาวๆ ทาลิปทินต์ในสมัยนี้
“รสโค้กอร่อย แต่หมดไว” เข็มทิศว่า เขามีความทรงจำที่ไม่ต่างกัน เราเคยยืนต่อคิวรอรับไอติมแท่งละบาทนั่นแล้วผิดหวังเพราะสีของตัวเองหมด เย็นไม่ทัน แม่ๆ มารับไว หรือกระทั่งผิดหวังที่บางวันลุงไม่มา ลุงขายไอติมเริ่มไม่มาเจอพวกเราตามนัดตอนที่ขึ้นชั้นประถมช่วงปลาย แล้วก็หายไปก่อนผมกับเข็มทิศจบปอ.หก ความสนใจของเด็กในตอนนั้นมีมากมายแต่ไม่ถาวร เราไม่ได้ตั้งคำถามด้วยซ้ำว่าลุงหายไปไหน รู้แต่ว่าหลังเลิกเรียนต้องเปลี่ยนไปกินอย่างอื่นแทนแล้ว
“นายว่าลุงหายไปไหนวะ”
“รวยแล้วมั้ง”
“ขายไอติมแบบนั้นรวยได้ด้วยเหรอ”
“ใครจะไปรู้ ต้นทุนเท่าไหร่เชียวน้ำหวานนั่นก็ไม่ใช่น้ำหวานแบรนด์ดี มีอ.ย.หรือเปล่าก็ไม่รู้”
“แต่ก็กินมาตั้งหลายปีอะเนอะ”
“กินตั้งแต่ขู๋เล็กกว่าไอติม”
ผมขำพรวดออกมา เข็มทิศแม่งพูดหน้าตายฉิบเป๋ง “ละตอนนี้อะ”
“ไม่มิด”
“อะไรไม่มิด”
“ไม่รู้ ยังไม่ได้คิด” สาบานไหมว่าไม่คิด เช็มทิศแม่งโคตรกาม “เหมือนคนแก่เลย รำลึกความหลัง”
“เฮ้ย ก็มันแปลกดี ถ้าเราไม่ได้เป็นแบบนี้ก็คงไม่คิดว่าเรื่องเล็กๆน้อยๆ ตอนนั้นสำคัญปะ คุณมีภาพจำของผมยังไงบ้าง”
“ชอบทำตัวเป็นหัวโจก หื่น”
“เดี๋ยวนะ ใช่เหรอ”
“นายเป็นคนเอาหนังสือโป๊มาให้เพื่อนที่โรงเรียนคนแรกของรุ่น”
ทำไมอันนั้นผมจำไม่ได้วะ บ้าฉิบหาย แล้วเข็มทิศเสือกจำได้ โคตรแย่ “จำผิดคนหรือเปล่า”
“ไม่ผิด เรื่องนี้จำได้แม่นเลย พอมาเจอที่ทำงานยังคิดเลยว่ายังไม่เป็นเอดส์ตายไปอีกเหรอ”
“โห แรง” แต่ถ้าจำนวนผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผมก็มากกว่าเข็มทิศจริงๆ นั่นแหละ ส่วนผู้ชายเราเสมอกัน ไม่นับแต้ม “แล้วตอนนี้ล่ะ”
“ก็ยังไม่เป็น แล้วก็คงไม่มีโอกาสได้เป็นเพราะเราใส่ถุงทุกรอบ ไม่ได้เปลี่ยนคู่นอนด้วย อะไรอีกนะ น่ารักมั้ง”
รู้สึกประหลาดแบบจั๊กจี๋นิดๆ เมื่อถูกชมด้วยคำว่าน่ารักจากผู้ชายด้วยกัน คงเพราะไม่ค่อยมีใครว่าอย่างนั้นในแง่ที่ว่าน่ารัก หมายถึงน่ารัก ไม่ใช่เอ็นดูในลักษณะของผู้ใหญ่ แต่เป็นความน่ารักใคร่ในเชิงชู้สาว “น่าทำรักดี”
เข็มทิศโอบแขนรอบคอขณะที่ผมไขประตู แล้วหอมแก้มฟอดใหญ่ ผมหดคอลง อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ เป็นเสียงนุ่มทุ้มที่เต็มไปด้วยเลศนัย เมื่อประตูปิดก็ซุกไซ้เหมือนแมวขี้อ้อน
“เดี๋ยวดิ เดินกลับมาร้อนๆ อาบน้ำก่อน”
“ไม่ต้องหรอก ชอบกลิ่น” เขากระซิบ จับมือผมไปวางตรงเป้า ร่างกายที่ตื่นตัวก่อนอยู่แล้วฟ้องว่าแม้แต่วินาทีก็ไม่อาจรีรอ
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ โห ไม่ใช่ผมแล้วที่หื่น คุณแม่ง กามว่ะ”
“ไม่รู้ดิ พอนึกถึงที่เบ๊บบอกว่าชอบกินไอติมน้ำอัดลมเราก็นึกถึงตอนเบ๊บกินมันจริงๆ”
ผมเบิกตากว้าง เข็มทิศจู่โจมด้วยริมฝีปากและจมูก ปากเขายังเย็นและหวานด้วยรสของไอติมกะทิ ลมหายใจหอบสั่น บดเบียดเข้ามาจนแผ่นหลังผมแนบประตู เขาปลดตะขอยีนส์ลงรวดเร็ว ก่อนกดบ่าผมลง
“กินให้ดูหน่อย” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ เรามีความสัมพันธ์กันเช่นนั้น แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมคิดว่าการใช้ปากจะเป็นเรื่องจำเป็น เข็มทิศเล้าโลมด้วยเสียงของลมหายใจ และร่างกายที่แสดงออกชัดว่าปรารถนาเพียงใด “นายก็รู้ว่าเวลาที่ใช้ปากมันรู้สึกดีแค่ไหน”
นิ้วหัวแม่มือคลึงลงบนริมฝีปากล่าง เขากัดปากด้านบนของผมด้วยฟันเรียง ใช้จมูกแตะปลายจมูก หลุบสายตาลง ก่อนช้อนขึ้นมองตาผมด้วยแววตาออดอ้อน ร้องขอ
“นะ...”
ชั่วชีวิตของการเกิดเป็นผู้ชาย ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมีความสัมพันธ์กับผู้ชายด้วยกันมาก่อน เรื่องการใช้ปากบำเรอเครื่องเพศที่ต่างจากที่‘เคย’ไปไม่ต่างกับการยอมจำนนสวามิภักดิ์อีกฝ่าย หรือคล้ายยินดีเป็นรองด้านอารมณ์ ความสัมพันธ์ของเราพลิ้วไปกับความลื่นไหลของอารมณ์ เมื่อดำเนินมาถึงจุดที่ท่าทางเป็นสัญญะอย่างหนึ่งของความเท่าเทียมผมจึงขัดเขินกระดากอาย แต่เมื่อคำว่า “ได้ไหมครับ” กระซิบ ผมก็ไม่อาจปฏิเสธอีกฝ่าย ค่อยๆ ย่อตัวคุกเข่า อ้าปากด้วยประดักประเดิด เก้ๆ กังๆ และเริ่มใช้ลิ้นสัมผัสเอาถึงร่างกายอุ่นร้อนของชายหนุ่ม
เข็มทิศใช้มือข้างหนึ่งค้ำกับประตู อีกข้างประคองช่วยผมที่ยังไม่กล้าใช้มือแตะต้องมันโดยตรง เสียงสูดปากดังจากด้านบน ผมเงยหน้าขึ้น พบดวงตารีจับจ้องลงมาเช่นกัน เขาไม่บุ่มบ่ามเอาแต่ใจ เลียริมฝีปากแห้งผากแล้วหรี่ตาลง จุมพิตผมด้วยความหยุ่นนุ่มแต่แข็งขัน ก่อนแทรกเข้ามาเชื่องช้า พร้อมกัดริมฝีปากล่างเมื่อผมรับมันเข้าลึกขึ้นเรื่อยๆ
เวลานั้น ผมไม่รู้สึกคล้ายถูกหยามเหยียดอย่างที่คิดไว้ แต่กลายเป็นฝ่ายชักนำเข็มทิศให้คล้อยตาม เป็นพายุที่พัดเอาเรือในทะเลไหวคลอน เขาเปลี่ยนเป็นยันข้อศอกทั้งสองข้างไว้กับประตู พิงหน้าผากซบกับกำหมัดแน่นทั้งสองข้างของตัวเอง ผมจับจ้องทุกการกระทำ เปลือกตาที่ปิดลง กระทั่งหยีจนเห็นริ้ว สะโพกเริ่มขยับไหว เสียงครางของเข็มทิศคำรามดังกว่าที่เคย มันกึ่งๆ ระหว่างสุขสมกับทุกข์ทรมาน ผมเริ่มสนุกกับการหยอกล้อให้เขาเข้าใกล้ฝั่ง แต่เมื่อคราวเรือนร่างขึงขังก็ผ่อนแรงให้ตายทั้งเป็น
เสียงคำว่าเบบี๋ สลับกับที่รัก และจังหวะที่อีกฝ่ายสูดหายใจเข้าทางไรฟัน ผมรังแกเขาให้ตกเป็นทาส ว้าวุ่นในอารมณ์ กระทั่งดวงตาคู่นั้นเปิดเข็มทิศก็ไม่ยอมให้ผมเป็นฝ่ายชักนำอีกต่อไป ชายหนุ่มลดมือลง แทรกปลายนิ้วในเส้นผม ขยับโยกสะโพกสวนทางกับการบังคับศีรษะของผม ผมปล่อยให้อีกฝ่ายควบคุมตามปรารถนา ขณะที่ลดมือลงสัมผัสร่างกายตัวเองท่าทางของเข็มทิศและกลิ่นที่ชัดจากลิ้นขึ้นโพรงจมูกปลุกเร้าให้ผมรู้สึกไม่ต่างกันใช้เวลาไม่นานผมก็จัดการกับตัวเองจนเสร็จ ขณะที่เข็มทิศสวนแทรกกระแทกร่างเข้าหลั่งลงลึกในลำคอ ผมไอโขลกเมื่ออีกฝ่ายกดศีรษะผมแช่แน่นิ่ง จำเป็นต้องกลืนคราบเหนียวคาวลงคอเพื่อหายใจ
เพียงไม่กี่นาทีนับจากโลดแล่นด้วยบทรักแบบใหม่ สงครามก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ เข็มทิศประคองผมยืนแล้วบรรจงคราบเลอะที่ล้นออกมาด้วยปลายนิ้วอย่างนุ่มนวล ผมมองค้อนขวับ ปัดมือเขาออกด้วยความหงุดหงิด เข้าห้องน้ำไปชำระล้างเอาความหนืดด้านใดออก เข็มทิศตามเข้ามา กอดจากด้านหลัง ซบหน้าผากลงบ่าออดอ้อน
“ขอโทษ ตอนนั้นมันไม่ไหวจริงๆ”
“คุณจะโกหกผู้หญิงแบบนี้ก็ได้นะ แต่อย่าลืมว่าผมเป็นผู้ชาย”
เขาไม่เถียง ปล่อยให้ผมกลั้วคอด้วยน้ำยาบ้วนปากจนพอใจ เดินตามเงียบๆ แต่ในความเงียบก็เจือไปด้วยความสลดอย่างคนรู้ตัวว่าผิด
“ผมยอมทำตามที่คุณขอ ไม่ได้แปลว่าคุณจะทำอะไรก็ได้ปะวะ”
“เราไม่รู้ว่าเบ๊บ...ไม่ชอบ”
เข็มทิศพยายามเลี่ยงคำว่ารังเกียจ ผมเองก็เลี่ยงการใช้คำนั้นเช่นกันเพราะผมไม่ได้รังเกียจ เพียงแต่มันใกล้เคียงกันมากกับคำว่าไม่พร้อม ระหว่างเราก้าวข้ามเส้นแบ่งของสายใยต่างๆ ทีละนิด ทีละขั้นละตอน แต่เมื่อถูกจู่โจมแบบนี้ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาเห็นผมเป็นแค่เครื่องบำบัดอารมณ์ มันเป็นความรู้สึกที่แน่นอยู่ด้านใน อึดอัดและไม่สามารถอธิบายเป็นคำอื่นได้นอกจากคำว่าผมไม่ได้ยินยอมพร้อมใจที่จะกลืนกินมันลงไปอย่างที่อีกฝ่ายต้องการ
ผมออกไปนอกระเบียง ท้องฟ้าด้านนอกเป็นสีดำที่ไม่ดำสนิทหลังตกวันตกดิน แสงไฟสะท้อนพื้นขึ้นมาให้เห็นเป็นไอสีเทาจางๆ จุดบุหรี่ขึ้นสูบด้วยความรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่าน
“เบ๊บ...”
“ถ้าผมให้คุณใช้ปากให้ ถ้าผมเสร็จในปากคุณ ใส่หน้าคุณ คุณจะโอเคปะ ก็ไม่ปะ หยุดขอโทษเหอะว่ะ แม่งโคตรเห็นแก่ตัว”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
“ไม่ใช่แบบนั้นแล้วแบบไหนอะ คุณแม่งเคยแคร์ปะว่าผมรู้สึกยังไง”
“ถ้าเราไม่แคร์เบ๊บเราจะขอร้องทำไม ตัวเบ๊บเล็กนิดเดียวเราบังคับเอาก็ได้แต่เราก็ไม่ทำไง”
“ผมแม่งโคตรรู้สึกแย่อะ เหมือนตัวเองเป็นตุ๊กตายางว่ะ”
“ทำไมเทียบตัวเองแบบนั้นวะ เราแคร์มากนะเว้ย ตอนเบ๊บหายไปเมื่อเที่ยงแล้วพี่รูญกลับมาที่ออฟฟิศโดยที่ไม่บอกอะไร รู้ไหมว่าเรากังวลแค่ไหน โทรไปหาก็ไม่รับ ไลน์หาก็ไม่อ่าน แต่แค่เบ๊บทำเสียงอ้อนเราก็ไม่โกรธแล้ว จะบอกว่าเรารู้สึกอย่างนี้เพราะเห็นเบ๊บเป็นตุ๊กตายางเหรอวะ”
“อย่าเอาเรื่องเก่ามาทะเลาะดิ แม่งโคตรนิสัยผู้หญิง”
“นิสัยผู้หญิงยังไงวะ ก็เบ๊บพูดเองว่ารู้สึกเหมือนเราไม่แคร์ เราก็บอกอยู่นี่ไงว่าแคร์”
ผมอัดลมหายใจผ่านก้นกรอง ไม่สบตาเข็มทิศ เขาดึงไหล่ผมให้หันมาเผชิญหน้า ขณะที่ผมยังรู้สึกไม่อยากจะมองเห็นเงาอีกฝ่ายในตอนนี้ด้วยซ้ำไป
“ผมจะกลับบ้าน ค่อยเจอกันที่ออฟฟิศวันจันทร์แล้วกัน ไม่อยากทะเลาะว่ะ”
“ไม่อยากทะเลาะก็ไม่ต้องทะเลาะดิ”
“ไม่เข้าใจอีกหรือไงวะ”
“เบ๊บหงุดหงิดเพราะรู้สึกว่าเราบังคับนายใช่ปะ จะเอาคืนไหมล่ะ อะไรที่นายรู้สึกว่าเรารังแกนาย อะไรที่ทำให้นายรู้สึกว่าไม่แฟร์ แต่เราไม่ยอมให้เบ๊บออกไปจากห้องนี้ทั้งที่รู้สึกแบบนี้”
เข็มทิศพูดเสียงแข็ง เขายืนกันประตูทางเข้าห้องเป็นด่านแรก และดูเหมือนยินดีจะยืนตรงนั้นจนกว่าผมจะเปลี่ยนใจ
“งั้นขอผมอยู่คนเดียวแป๊บได้ปะ”
ผมต่อรอง แววตากร้าวคู่นั้นก็อ่อนลง เขาเดินมากอดผม กอดไว้ทั้งตัว วางคางลงกับบ่า กอดแน่นราวกับกลัวว่าผมจะหายไป
“อยู่ด้วยกันไม่ได้เหรอ” เสียงทุ้มถาม ผมรับรู้ถึงหัวใจที่หดเล็กลงของคนตัวใหญ่ “เรากลัวว่าถ้าปล่อยให้เบ๊บอยู่คนเดียว หายโกรธได้เอง นายจะไม่ต้องการเรา”
ผมหลับตา หัวไหล่ที่เกร็งเพราะโทสะเมื่อครู่ก็ลู่ลง ผ่องถ่ายลมหายใจเข้าออกลึก กระทั่งใจเย็นพอที่จะกอดเข็มทิศกลับด้วยสองมือเช่นเดียวกัน
To be continue
tgif
วันนี้เวสต์ขอเป็น Friday girl นะคะ แงงงงงง ผิดสัญญาอีกแล้ว พอดีว่าเมื่อวันพุธที่ผ่านมาได้บ้านพักที่บ้านไร่ไออรุณโดยไม่ได้จองล่วงหน้าค่ะ! เลยดิ่งไปเลย สัญญาณมือถือในห้องพักไม่มีเด้อเจ้า ไวไฟไม่มี ทีวีไม่มี มีพ่อแม่ให้ตีด้วยสองคน ต่อด้วยการที่เห็นเจ้าของประกาศแจกแม่แมวสก็อตติชโฟลด์ พันธุ์หน้าเหี้ยมค่ะ!! กว่าจะจัดการธุระกันเสร็จก็เลยช้าไปหน่อย น้องยังเครียดๆ อยู่ เราก็เซอร์ไพรส์แม่มาก ขับรถกลับจากระยอง ผ่านสมุทรสาคร เลี้ยวเข้าไปรับน้องแบบไม่มีอะไรทั้งนั้น ไม่มีการขออนุญาต ไม่มีการเตรียมอาหาร ที่อยู่ บลาๆ กลับมาต้องเอาพวงมาลัยมาขอขมากันทีเดียว แต่ที่บ้านโอเคนะคะ ระวังอย่างเดียว หมา!!! หมาที่บ้านสี่ตัวจ้องจะกินอาหารแมวค่ะ!!! แต่นังไม่สนใจแมวเลย อยู่กันได้อย่างสงบสุขดี
ตอนนี้ชื่อตอนrespect like the air ค่ะ ใส่ฉากเรทที่ค่อนข้างละเอียดไปหน่อยแฮร่ แต่อยากสื่อถึงการมีเซ็กส์ด้วยความเคารพ ซึ่งพี่เข็มต้องใจเย็นนะ พี่จะเอาพี่ฟินคนเดียวไม่ได้ ถามเบ๊บด้วยว่าพร้อมยังงง
ส่วนเวสต์ผู้ซึ่งไม่บอกให้แม่เตรียมพร้อมเรื่องการเลี้ยงแมวโดนไล่ลงมานอนห้องล่างแล้วค่ะ เริ่มต้นหลังปีใหม่ไทยด้วยการรีโนเวทห้องสำหรับการหนีตามไปอยู่กับแมว เอวังด้วยประการะฉะนี้
เจอกันใหม่สัปดาห์หน้าค่ะ!
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 19-04-2019 16:22:23
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 19-04-2019 17:36:04
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 19-04-2019 17:41:28
เอาจริงๆสองคนนี้คือหลงกันหนักมาก คืออยากให้คบกันจริงจังได้แล้ว
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 19-04-2019 17:47:28
คุณจ่าเฉยขี้หึงและขี้น้อยใจจังเนอะ
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 19-04-2019 18:02:56
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 19-04-2019 18:35:44
เริ่มหัวข้อโดย: Sykes ที่ 19-04-2019 19:00:04
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 19-04-2019 19:15:42
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 19-04-2019 19:33:20
มุ้งมิ้งดี แง่ๆงอนๆ o18
เข๊มทิศ ที่ใหญ่กว่าไอติม บังไอคิมมิด ก๊ากกกกก :z3:
ชอบบบบบบ ที่จ่าติดเบ๊บ :-[
จ่า เบ๊บ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 19-04-2019 19:34:35
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 19-04-2019 20:16:11
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 19-04-2019 20:20:25
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 19-04-2019 21:08:27
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 19-04-2019 21:31:16
เริ่มหัวข้อโดย: piiya ที่ 19-04-2019 21:51:34
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 19-04-2019 22:07:32
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 19-04-2019 22:16:28
เริ่มหัวข้อโดย: magarons ที่ 19-04-2019 22:33:00
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 19-04-2019 22:44:21
แต่โหมดอ้อนของนายนี่ชนะเลิศ ถ้าเป็บเบ๊บก็ใจอ่อนทุกเรื่องจริงๆ
เริ่มหัวข้อโดย: riangkarn ที่ 19-04-2019 23:47:55
ต่อไปน่าสนใจมากว่าจะเป็นยังไง
มาต่อเร็วๆนะคะ รออย่างใจจดใจจ่อค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 20-04-2019 00:04:11
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 20-04-2019 02:01:07
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 20-04-2019 02:27:03
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 20-04-2019 11:41:01
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 20-04-2019 12:53:26
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 20-04-2019 21:19:10
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 20-04-2019 23:45:30
รักเบ๊บอ่ะ :man1: นางเป็นคนฮา ชอบมุขความคิดนางแต่ละช๊อตได้ยิ้มตลอด เราฮาทุบโต๊ะรัวๆเลย ตอน #เบ๊บโป๊ะแตก อิเบ๊บบบ ฉันทั้งขำทั้งอายพี่รูญแทนแกจริงๆ :laugh: รักจ่าเฉยด้วย นางซึนนนได้น่ารักมาก ชอบช๊อตนางมาบ่นแกมสอนเบ๊บให้จัดเรียงไฟล์แล้วบอก ไฟล์แค่นี้ก็จัดการไม่ได้ก็ไม่ต้องไปแล้วสิงคโปร์ !! คืออ เดี๋ยวนะ เชื่อมโยงมายังไง มีความไม่อยากให้ไปอยู่ในใจ จ่าถึงได้เหวี่ยงออกมาแบบน่าเอ็นดูขนาดอ่ะ 55555
มาถึงตอนล่าสุด ไม่เม้นท์ถึงไม่ได้แล้วววว ความรู้สึกเบ๊บ เออออ จริงเนอะ คือ แมนๆ เซ็กซ์เฟรนด์เฉียดๆแฟน แบบนี้ สถานะก้ำกึ่งแบบนี้ เบ๊บนางคงอดคิดมากไม่ได้ แต่เบ๊บลูกกกก ถ้าหนูยังไม่หูดับไปตอนนั้น พี่เข็มเขาครางเรีกหนูว่าทั้งเบบี๋ ทั้งที่รักเลยนะคะลูกกกก แอร๊ยยยย. :-[ ตุ๊กตายง ตุ๊กตายางอะไรกัน ชัดกว่านี้ก็เหลือแค่ครางเรียกว่าเมียแล้วค่ะอิเบ๊บ อริ๊
ชอบมากค่ะ เวสต์มาทำให้เราต้องกลับมาเฝ้าเล้าทุกวันพุธอีกแล้ว :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 21-04-2019 04:47:12
ตั้งแต่คบกันนี่ดิฉันว่าสองคนก็รักกันมากๆ แล้วก็คิดถึงกันมากๆ จริงๆ นะคะ ขนาดนังเบ๊บไปปล่อยอารมณ์ที่ระเบียงโรมแรมที่สิงคโปร์ คือต้องคิดถึงมากจริงๆ ถึงเป็นแบบนั้น ยิ่งมาตอนล่าสุดที่เข็มทิศถึงขนาดเปลี่ยนจากคนเป็นแมวมาออดอ้อนออเซาะขอโทษกับสิ่งที่ทำผิด โอ๊ย...เจ๊จะร้อง ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายตัวโต หน้านิ่ง ขี้เก๊ก แถมยังพูดน้อยคนนี้จะน่ารักได้ แต่ก็น่ารักไปแล้วไง นังเบ๊บถึงกับโกรธได้ไม่นาน ในที่สุดก็ยอมกอดตอบเขาไป
เรื่องนี้สอนหลายอย่างจริง ที่สำคัญคือต้องมีการเอาใจเขามาใส่ใจเรา สิ่งที่เราอยากทำไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายจะพร้อมเสมอ การก้าวข้ามความคุ้นเคยย่อมไม่อาจทำได้ในชั่วข้ามคืน ยิ่งเป็นคนรักฝึกใหม่เช่นนี้ยิ่งต้องคุยกันให้มาก ขืนไปเผลอทำอะไรไม่ถูกใจอีกฝ่ายเข้าก็จะพานหมางใจกันไปเปล่าๆ แต่ก็อย่างว่าแหละ...คนคบกันไม่ให้ทะเลาะกันเลยก็เป็นไปไม่ได้ ขนาดทะเลาะกับตัวเองยังเคยเลย ถือเป็นน้ำจิ้มให้กับความสัมพันธ์ ระวังแต่ว่าถ้าทะเลาะแล้วก็พยายามให้ใจสงบ แล้วก็กลับมาคืนดีกัน เพราะความสัมพันธ์ที่ร่วมกันสร้างขึ้นมาก็ย่อมงดงามเหมือนเพชรเหมือนพลอย ต้องคอยรักษาไว้ให้ดีค่ะ
ขอบคุณคุณเวสต์หลายๆ เด้อสำหรับนิยายตอนใหม่ ดิฉันตามอ่านได้ไม่ทันแบบเรียลไทม์เลย แต่ก็ตามอ่านและเมนต์ให้ตลอดนะคะ จุ๊บๆ
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 21-04-2019 14:59:52
เริ่มหัวข้อโดย: nofsnof ที่ 21-04-2019 20:36:10
โอยอะไรจะหลงจะรักกันขนาด
ไม่ใช่อะไรนะ อิจฉา
ตอนล่าสุดคือ เขินไปหมดแล้ว เบ๊บอย่างนั้น เบ๊บอย่างนี้
ยิ่งตอนเรียกเบบี๋สลับที่รักเนี่ย โอยย ตายไปเลย :pighaun:
อย่างอนกันนานเลยนะ ให้อภัยจ่าเถอะ จ่ามันหื่นเฉยๆ คุยกันดีดีน้า :katai5:
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 21-04-2019 23:08:17
แต่เราเข้าใจนายเพราะยัยเบบี๋น่าฟัดมากจริงๆ
:hao3:
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 22-04-2019 13:38:20
แต่ก็นะ ความที่อิจ่ามันไม่ค่อยพูด พอมันรู้สึกมากๆจนล้นเพราะอิตัวดีมันน่าฟัดน่าขย้ำ อิจ่ามันก็รวบตึงจนล่ะเลย บุกบ่ามเกินไปหน่อยไม่ถ่งไม่ถาม ว่าเมียพร้อมมั้ย อิผัวเอาแต่ใจ แล้วก็มาออดอ้อนเป็นลูกหมาสำนึกผิดเลย ถถถถถถ
คงต้องค่อยๆจูนกันไป เพราะเป็นความสัมพันธ์ ที่ชัดเจนในความคลุมเครือมาตั้งแต่ต้น
เริ่มหัวข้อโดย: kungverrycool ที่ 23-04-2019 22:32:33
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 25-04-2019 16:07:41
เริ่มหัวข้อโดย: PCRYA_OK ที่ 25-04-2019 19:51:57
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 25-04-2019 20:29:20
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 25-04-2019 20:47:59
farewell not well
(https://www.img.in.th/images/3ede061c71d51a74c2d901fe851dded5.jpg)(https://www.img.in.th/images/c33f73610850964ebe9daed2dd1af0e6.jpg)
(https://www.img.in.th/images/ea11ebe7be898d3eee6fec01d9586b66.jpg)(https://www.img.in.th/images/902418bcfc690c38bb48caaa71eaa4f8.jpg)
“มันเกือบจะดีแล้วนะ ผมว่ามันได้กว่านี้ คือ ยังไงดีนะ...”
ในห้องประชุมที่มีประธานบริษัทนั่งเกาคางอยู่ตรงปลายโต๊ะตัวยู กรรมการ พนักงาน แม่บ้าน อะไรก็ตามแต่แม่งนั่งหน้าสลอนกันเป็นตับ ผมยืนหลังเย็นอยู่หน้าโปรเจ็กเตอร์ที่ฉายภาพของสตอรี่บอร์ดอันใหม่อยู่เบื้องหลัง ชายวัยกลางคนยืดตัวทำท่าครุ่นคิด จะคิดอะไรมากครับ หัดเป็นมิสเตอร์เยสแมนบ้างเถอะ คิดมุกไม่ออกแล้วโว้ย
“มันดูโง่ดีนะ อันนี้คำชม ดูโง่ดีมากๆ คนดูดูเพลินเลยล่ะ น่าจะแชร์เป็นไวรัลเลยด้วย แต่ตัดโลโก้ออกมันก็ดูเป็นโฆษณาอะไรก็ได้ไง”
แล้วเฮียจะตัดโลโก้ออกทำเฮี้ยอะไรละครั้บ เสียงเพี้ยนผวนไม่เป็นเลยกู โซโล่เดี่ยวเสียวคุมตัวเองไม่อยู่ละจ้า “แต่ว่าหูฟังรุ่นนี้เราก็เป็นเอกลักษณ์อยู่นะคะ เห็นปราดเดียวก็น่าจะรู้ว่าเป็นของเรา”
แจ้เก๋สู้ๆ เฮ่ สู้ เฮ่ สู้ เฮ่ เพราะเบ๊บเชียร์อยู่ อยู่ อยู่.. ไม่ใช่แล้วครับ ถึงใจผมอยากให้เกิดกันตีกันภายในแต่ถ้าประธานว่าอย่าง คนบรีฟว่าอีกอย่างงานไม่เสร็จพอดี
วันนั้นผมมีเวลาโกรธเข็มทิศได้ไม่นานเพราะต้องปั่นงานให้เสร็จเรียบร้อยก่อนนำเสนอ วันนี้ทีมแตกแยกย้าย นัดเจออีกทีก็หลังพระอาทิตย์ตกดินด้วยภารกิจเลี้ยงส่งน้องฝึกงานไปที่ชอบที่ชอบ อย่าจองเวรจองกรรมซึ่งกันและกันเลย แต่คนจองเวรจองกรรมผมเห็นทีจะไม่ยอมง่ายๆ นัดผมคุยเช้า ไอ้ผมก็มารอตั้งแต่ก่อนบริษัทเปิด แต่ได้นั่งรอเพราะท่านประธานมีวาระด่วนให้ต้องแทรกคิว ยาวไปถึงสั่งข้าวเที่ยงเข้ามากินในห้องประชุม ดีที่แจ้เก๋สั่งเผื่อผมด้วยเลยไม่ต้องนั่งแกร่วแห้วรอหิวๆ กว่าจะได้เข้ามาพรีเซนท์งานก็ปาไปบ่ายสองกว่า รู้งี้ให้พี่รูญตามมาเป็นกำลังหนุนก็ดี
“ถ้าแบรนด์อื่นลอกสไตล์เราก็จบสิ ยังไงผมว่าเนื้อหามันเด่นไปหน่อย คนจะจำแต่มุก ไม่จำแบรนด์”
“เราสามารถแพนกล้องตอนเริ่มมาที่หูฟังให้เห็นแบรนด์ก่อนได้นะครับ แล้วตัวเนื้อหามันก็บอกแล้วว่าเพราะหูฟังคุณภาพดีจริงๆ เลยตัดเสียงรบกวนออกได้หมด”
“อืม ก็จริง แต่มันดูไปทัชกับเด็กๆ เกรียนเกมมากไปหรือเปล่า แบรนด์เรามันจะดูโลวไปเลยนะ”
อ้าว เฮีย เฮียไปคุยกะทีมงานเฮียใหม่อีกทีไหมว่าจะเอางานแบบไหน ถ้าเอาโง่ เอาฮา ก็ต้องแบบนี้ปะครับ
“ถ้าจะจับตลาดเป็นเด็กๆ ที่ติดเกมก็จะได้ประมาณนี้ครับ แต่ว่าก็ไม่ได้จำกัดว่ามีแต่เด็กนะครับที่เล่นเกม อาจจะเป็นคนวัยทำงานก็ได้เพราะสมัยนี้ตลาดเกมก็เข้าถึงทุกวัยแล้ว”
“เออ ผมชอบไอเดียนี้นะ คุณลองปรับเป็นวัยทำงานดีกว่า ผมไม่ค่อยชอบไอเดียนี้เลย มันตลกนะ แต่แบรนด์ก็ราคาตกไปด้วย หรือถ้าทำตลกด้วย ราคาแพงด้วยได้ยิ่งดีเพราะเทียบกันแล้วลูกค้าเราก็เป็นกลุ่มที่มีกำลังซื้อก็เป็นกลุ่มนักธุรกิจด้วย”
ปรับของพี่คือล้างไอเดียนี้หมดเลยอะนะครับ
โอ้โห บรีฟเหี้ยคือสิ่งนี้ คนบรีฟกับคนตัดสินใจเป็นคนละคนกัน ยินดีด้วยนะจ๊ะน้องเบ๊บ เจอโซโล่เดี่ยวก็เหี่ยวซะแล้ว ผมนะ อยากเอาเสียงที่อัดไว้ตอนบรีฟปาใส่หน้า เอาเปิดคลื่นวิทยุชุมชนในหมู่บ้าน แทรกสัญญาณกับคสช.ตอนหกโมงเย็นเลย อีฉิบหาย ในใจนี่เบิร์นเบบี้เบิร์นมากครับ ส่วนหน้ายังสวมหน้ากากยิ้มหวานจนตาปิด
“อันนี้ยังเป็นแค่ดราฟต์นี่เนอะ น่าจะเปลี่ยนได้”
“...ครับ”
“เดี๋ยวผมเพิ่มค่าเสียเวลาให้ แต่ว่าพรุ่งนี้เช้าทันไหม จะได้โปรเซสต่อไปกันเลย”
โห รีบเหรอ รีบนักไม่ทำเองมาตั้งแต่ชาติที่แล้วเลยล่ะครับท่าน
“ได้ครับ”
ลูกค้าคือพระเจ้าห่าอะไร กูนับถือศาสนามาร์เบลโล่ ไม่มีพระเจ้า และกูก็ไม่นับถือมึง
“พรุ่งนี้เช้าที่นี่นะครับ”
เจ็บปวดที่พูดได้แค่ในใจครับ คำด่าทั้งหมดทั้งมวลที่ครีเอทขึ้นมาได้ ไอ้อะมีบ้าตาเดียว ไอ้คุณนายตื่นสายไม่มีดอก ไอ้ส้อมที่อยู่ในโลกที่มีแต่ซุป กฎข้อแรกของการเป็นผู้ใหญ่คือทำตัวให้เล็กที่สุด แม่งเอ๊ย ถ้ามีพรรคพวกมาบ้างผมคงปากกล้ากว่านี้ แต่เก่งแค่ไหน ใจหมาแค่ไหนก็หมาหมู่ครับ เบ๊บไม่ชอบสู้คนเดียว กลัวแพ้ แต่นี่ก็แพ้ยับเยินราวงานที่เค้นเอาสมองส่วนลึกที่ถูกขยี้พรมจารีย์แล้วจับถ่วงน้ำ เจ๊บใจ๋
“โอเค พรุ่งนี้คงไม่มีอะไรแทรกแล้วล่ะ เวลานัดเดิมของวันนี้นะ ขอบคุณมากครับ ผมชอบไอเดียคุณนะ บุรินทร์”
ขอบพระคุณครับที่ชอบแต่โละทิ้ง ผมเดินคอตกออกมาจากห้องวอร์รูม ในใจตะโกนกรีดร้อง ปึงปังด้วยความหงุดหงิดแต่ตานี่ร้อนผ่าวเหมือนจะร้องไห้ แม่งเง้ย ทำไมต้องเจอลูกค้าแบบนี้ด้วยวะกู โทรไปฟ้องเข็มทิศดีไหม แต่คิดอีกที ไปนั่งแก้งานให้มันจบๆ ไป เย็นนี้จะได้มีเวลาไปปาร์ตี้กับพรรคพวกให้หายจ๋อยก็เป็นอีกทางที่ดูสร้างสรรค์กว่าเป็นไหนๆ ผมส่งข้อความบอกเข็มทิศกับพี่รูญว่าลูกค้าแก้งาน ขออยู่เงียบๆ คนเดียวสักพัก ในร้านกาแฟย่านชานเมืองที่ไม่มีคน ผมจะกรี๊ดใส่ส้วมแล้วออกมาทำงานให้เสร็จ ไม่ให้เสียชื่อที่พี่รูญไว้ใจให้ออกมารับมือคนเดียวให้ได้
เข็มทิศกดอ่าน ตอบด้วยสติ๊กเกอร์เป็นหมีโอ๋ มึงแม่ง โคตรเข้าใจกูทั้งที่ไม่ได้พูดอะไรอะ อยากเจอตอนนี้แต่ก็กลัวว่าจะสะกิดมันทำการบ้านจนงานการไม่เสร็จพอดี อันนี้ก็แย่ ทำไมผู้ชายต้องคลายเครียดด้วยการมีเซ็กซ์ด้วยวะ เรื่องธรรมชาติแท้ๆ แต่พอเจอคู่ที่ถูกใจก็ดูเป็นคนมักมากขึ้นมาเลย
.
ผมนั่งแก้งานที่คาเฟ่ไม่ไกลจากออฟฟิศแต่ใกล้ร้านที่นัดกันไว้ว่าจะไปดื่มเลี้ยงส่งไอ้แม็ก อยากได้ไฮโซเหรอ ได้ อยากโชว์แบรนด์ชัดๆ ได้อยากขำด้วย อืม เอาขำหน้าตายแบบเข็มทิศแล้วกัน จะแป๊กรึเปล่าวะ แม่งผมไม่ถนัดขำหน้านิ่งด้วยดิ เป็นพวกฉิ่งฉาบทัวร์ มุกตลกตบถาดอะไรแบบนั้น นั่งสังเกตคนในร้านไปด้วย ไลฟ์สไตล์ จังหวะเปิ่น ก่อนจะพบว่าลูกค้าแต่ละคนมีความเปิ่นที่น่าปวดหัวพอๆ กับไอ้คุณโสภณ ประธานโซเนชั่นอะไรนั่นเลย คนผีอีสออลอะราวด์
หลังพระอาทิตย์ตกดินไม่เท่าไหร่ ผมสั่งชาเขียวร้อนมากินก็มีข้อความเข้า พี่รูญเรียกให้ไปที่ร้าน อาหารมาครบแล้ว ไอ้แม็กดวดเบียร์คนเดียวไปหนึ่งขวดจากการคะยั้นคะยอของพี่โหน่ง ผมรับปากว่าจะเข้าไปก่อนเก็บของบนโต๊ะลงกระเป๋าเป้คู่ใจ ใช้เวลาเดินไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงร้านหมูกะทะเจ้าดัง หาโต๊ะของตัวเองได้ไม่ยาก มันถูกดัดแปลงจากโต๊ะสแตนเลสสี่ที่นั่งมาเป็นโต๊ะยาว วางเตาปิ้งย่างไว้เป็นระยะที่ทุกคนเอื้อมถึง มีเก้าอี้ที่ว่างคือข้างแม็ก ส่วนข้างๆ เข็มทิศเป็นแหล่งพำนักพักพิงของกระเป๋าไปเรียบร้อยแล้ว
“ไงจ๊ะหมูน้อย มาลงเตาซะดีๆ ช้านะเรา”
พี่ก้อยทักเป็นคนแรก ทั้งที่แขนยังเอื้อมไปกวาดเอาน้ำจิ้มไก่ในถ้วยเล็กด้วยลูกชิ้นต้มมาจนชุ่ม ผมกระชับกระเป๋าเป๋ เข็มทิศนั่งฝั่งตรงข้ามกับแม็ก จะว่าไปก็ไม่ไกลจากที่นั่งที่เหลือไว้ ผมไม่มีปัญหา แต่พอขยับขาเข้าไปใกล้ ชายหนุ่มก็รวบเอากระเป๋าของทุกคนที่ฝากไว้ไปวางตำแหน่งของเก้าอี้ตัวที่ว่างพอดี
“เอ๊ะๆ เรียกว่าหึงป้ะ”
พี่ดิวก็มาด้วยเว้ยงานนี้ ผมหน้าร้อนผ่าว นึกถึงคำพี่รูญว่าอย่าร้อนตัว แต่ถูกแซวแบบนี้มันอดคิดไม่ได้จริงๆ นี่ครับ
“เบ๊บตกกระป๋องไปแล้วดิว กวนตีนดีนัก สมน้ำหน้า” พี่มะลิแทรก อ้าว หมายถึงแซวคู่จิ้นใหม่ของวงการหรอกเหรอ นึกว่าจะแซวผมเสียอีก เวร
“เป็นดิว ดิวก็เลือกแม็กอะค่ะ เบ๊บทะลึ่งเกินไป ปวดหัว”
“อย่ากล่าวหาผมแบบไม่มีหลักฐานสิครับคุณ”
“หลักฐานคือทุกอย่างที่แกทำไง แล้วเป็นไง วันนี้”
“พี่ดิวอย่าพูดเรื่องเครียดตอนกินข้าวดิ ไงแม็ก เมายัง” ผมนั่งข้างเข็มทิศ หันไปถามน้องน้อยที่นั่งหน้ากรึ่มๆ ฝั่งตรงข้าม ที่ร้านลูกค้าไม่เยอะ อาจเป็นเพราะคืนวันจันทร์ไม่ใช่วันที่นิยมสังสรรค์กันนัก
“ใกล้แล้วพี่ ก่อนพี่มาโดนยัดไปสองขวด”
“อ่อน แค่สองขวด”
“โห ดวลกับผมไหมล่ะ”
“ไม่เอาเว้ย พรุ่งนี้เช้าไปส่งงานแก้” ผมตอบ แกะตะเกียบออกจากซองพลาสติก มองหาชิ้นเนื้อที่สุดพร้อมทานบนเตา คู่สนทนาเห็นท่าก็ยกในจานของตัวเองที่คีบพักไว้ให้ผมก่อน
“เพิ่งลงเซ็ตใหม่ไป ยังไม่มีอะไรสุกหรอก พี่กินนี่ไปก่อน”
“โฮ่ น่ารัก ทานแล้วนะครับ” ผมคีบเนื้อขึ้นมา แต่ยังไม่ใกล้ถึงปากก็โดนตะเกียบคนที่นั่งข้างๆ เตะตัดขา ดึงหมูออกจากตะเกียบผมพรืดเดียว ใส่ปากเคี้ยวหน้าตาเฉย “ไอ้ทุเรศ ชิ้นนั้นของผม”
“อ้าวเหรอ” เข็มทิศว่า เลิกคิ้วขึ้นแต่ยังเคี้ยวเอื้องโชว์ “กินต่อไหมล่ะ เดี๋ยวคายให้”
“คุณนี่ควรโดนธรณีสูบอะ โคตรเลวเลย แย่งของกินคนหิว”
“บ่นอยู่ได้ หิวนักหรือไง เอาไป”
เขาคีบจากเตาข้างๆ ของพี่แบงค์มาให้ หมูสามชิ้นรวด ไอ้พี่แบงค์เลยโวยวายยกใหญ่แทน “ไอ้ห่าเข็มทิศ มึงมันงูพิษ”
“พี่ให้เบ๊บกินไปเถอะ เจ้านี้บ่นแล้วหยุดยาก”
“แล้วมึงไปแย่งมันกินทำไมเล่า”
“มันไส้” เหตุผลฟังขึ้นมาก หล่อเลย ถุย “แก้งานเสร็จยัง”
“ใกล้ละ เดี๋ยวให้พี่รูญตรวจก่อน พี่รูญผมส่งงานเข้าเมลพี่ไปแล้วนะ”
“เออ เห็นแล้ว เดี๋ยวเช็กแป๊บ เอาเมื่อไหร่”
“ขอฟีดแบคคืนนี้อะพี่ พรุ่งนี้เช้าต้องไปพรีเซนต์ใหม่”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เข้าไปด้วย แก้เยอะเลยเหรอ”
“เหมือนโละงานเก่าทิ้ง”
“ธรรมด๊า”
ผมหัวเราะหึในลำคอ “ธรรมด๊า” เลียนแบบเสียงหัวหน้า ธรรมดาก็ธรรมดาครับ แล้วแต่พี่เลย แค่พรุ่งนี้พี่ต้องไปโดนด่ากับผมด้วยเท่านั้นเอง
“เฮ้ยเบ๊บ น้ำเปล่าเหรอวะ กระจอก มึงน่ะ นี่เลย เอาแก้วนี้ไป”
“พี่โหน่งโว้ย พรุ่งนี้ผมต้องส่งงาน นี่ยังแก้ไม่เรียบร้อยเลย” ผมตะโกนแข่งเสียงคุยของคนอื่น แต่พอพี่โหน่งยื่นแก้วมาก็ยืดมือออกไปรับ กลืนน้ำลายลงเอื้อกใหญ่ เบียร์เย็นๆ เย็นเป็นวุ้นมาทีเดียว “แก้วเดียวนะพี่”
“หน้าตาเหมือนอยากแดกแก้วเดียวมากอะ”
“เติมบ่อยๆ ไง”
“ได้เหรอครับ” ไอ้แม็กมึง อย่าขัดกูสิ อุตส่าห์หักห้ามใจแล้ว แต่ว่ากินเบียร์ไปคิดงานไปมันก็เพลินดีนะ ผมชอบ เด็กหนุ่มเจ้าของงานยิ้ม เทเบียร์ใส่แก้วตัวเอง สองมือยกแก้วขึ้นก่อนที่ผมจะจรดริมฝีปากกับขอบปากแก้วที่ส่งเสียงเรียกอยู่ร่ำๆ “งั้นแก้วนี้ผมขอชนกับพี่นะ”
“รออะไรล่ะคร้าบคุณ” ผมว่า ยื่นมือออกไปชน ได้ยินเสียงแกร๊ง แต่ไม่ใช่แก้วผมกับไอ้แม็ก เป็นแก้วของเข็มทิศที่เบียดเอาแก้วผมชนกับแก้วของแม็กแค่ปาดๆ เบียร์กระฉอกออกมาเลอะไม้เลอะมือไปหมด
“คุณนี่รอหน่อยไม่เป็นหรือไง น้องจะชนกับผม”
“เข็มแม็กอีสเรียล” ไอ้พี่แบงค์ชงผิดคู่ละสาด แต่ก็ดีเพราะผมจะรอดตัว ไม่ต้องรู้สึกเหมือนวัวสันหลังหวะ จังหวะนั้นดันสบตากับพี่รูญผู้กุมความลับของโลกใบนี้ไว้พอดี ผมเลยได้แต่เกาท้ายทอยเก้อๆ เขินๆ วางไม้วางมือไม่ถูกเท่าไร
“เออ พี่ ผมซื้อของมาให้พี่ด้วย แทนคำขอบคุณที่ดูแลผมอะครับ”
แม็กรื้อกระเป๋าตัวเอง สักพักก็หยิบแม่เหล็กติดตู้เย็นภาพหนังหายากเรื่องหนึ่งมาให้ “ผมไปเดินตลาดนัดกลางคืนแล้วเจอพอดี คนขายบอกว่าเป็นหนังเรื่องแรกๆ ของพี่ป้อมที่สมัยก่อนจะแจกแม็กเน็ตแถมตอนซื้อตั๋วหนัง”
“เอาๆ”
ผมกระเหี้ยนกระหือรือรับด้วยสองมือ ยกบูชาขึ้นเหนือหัว แต่ถูกคนข้างๆ เตะขาไปที อะไรเล่า ของสะสมแบบนี้หายากนะเว้ย โคตรแปลกเลยครับที่ตัวเลขค่าเงินเฟ้อไทยก็ไม่ได้แกว่งเท่าไหร่ แต่ค่าตั๋วหนังแม่งก้าวกระโดดฉิบหาย สวนทางกับบริการโดยสิ้นเชิง ดูเอาเถอะ เมื่อก่อนมีแม่เหล็กแปะตู้เย็นแถมจนเต็มตู้เย็นไปข้าง เดี๋ยวนี้ทุกอย่างบริการตัวเองหมด จองเอง เลือกที่เอง ปริ๊นท์ตั๋วเอง บางรายการทำผ่านแอพพลิเคชั่นแม้แต่กระดาษสักแผ่นก็ไม่เสีย บ่นยืดยาวเพราะผมโคตรเกลียดเลยเวลาไปกดซื้อบัตรที่ตู้แล้วตู้แม่งโง่ใส่ จะอารมณ์มากก็ไม่ได้ มันไม่ใช่คน ไม่ตอบสนองต่อคำตำหนิติเตียนใดๆ ครั้นจะไปหาพนักงานที่เป็นมนุษย์จริงๆ ก็ดูพี่แกไม่ค่อยสะดวกจะคุยเท่าไหร่
“เดี๋ยวไปใส่กรอบเลี่ยมทองเลยดีปะ”
“เห็นพี่ชอบผมก็ดีใจอะ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกับพี่เลย”
“งานเยอะ อีกอย่าง มึงเป็นเด็กในสังกัดเข็มทิศไปแล้วไง ขอไม่แทรกแซงครับ เพราะลำพังตัวเองก็ยังเอาตัวไม่รอด”
ผมหมายถึงงานของโซเนชั่นที่ต้องแบกไว้หลักๆ ด้วยตัวเอง เป็นหน้าที่รับผิดชอบของผมโดยเฉพาะ ส่วนคนอื่นก็มีงานของตัวเองที่ต้องคอยติดตาม แต่ช่วยกันทำบ้าง งานเดี่ยวบ้าง ตามขนาดและงบ
“เออกูเจอนี่มา ซื้อมาให้เหมือนกัน”
“ไปซื้อตอนไหน” เสียงเข้มนั่นไม่ใช่ของใครอื่น เป็นผู้ชายขี้อิจฉาข้างๆ เขาวางตะเกียบลง เล่นเอาผมชะงักมือที่ล้วงเข้ากระเป๋าเป้ไปทันที
“ก็เดินผ่านแล้วเห็นน่ารักดี” ทำเสียงสองลดโทษกึ่งหนึ่ง “อะ แม็ก เอาไว้เป็นกำลังใจวันที่เหนื่อยมากๆ ว่ามึงมีพวกพี่อยู่ เรียนจบแล้วมีอะไรก็ปรึกษากันได้ พี่ๆ น้องๆ กัน คุยได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องเงิน”
“พี่เบ๊บพูดดีแล้วผมเขินเลยอะ”
“เขินเหี้ยอะไร ก็พูดตามพิธี” เข็มที้สสส มึงจะประกาศตัวเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็กชัดเกินไปแล้ว “หิวไม่ใช่เหรอ รีบๆ กิน จะได้รีบๆ กลับ ต้องแก้งานอีก”
“ก็ต้องรอพี่รูญตรวจอยู่ดีนี่ครับ ไม่เห็นต้องรีบเลย พี่จ่ารีบเหรอครับ กลับก่อนไหมครับ”
ไอ้เวรนี่พอฝึกงานเสร็จก็เปรี้ยวตีนเลยน้า ผมลั่นระฆังดังเป๊ง! ด้วยปาก ก่อนฮัมเพลงแต่งงานออกมา “แถ่แดแดแด แถ่แด๊แด่แด ว่าไงครับคุณจ่าเฉย จะยอมรับน้องแม็กเป็นภรรยาไหมครับ”
“ตลกเหรอ”
เชี่ย...ไม่ขำ
ผมเปลี่ยนเรื่องด้วยการพลิกหมูบนกระทะแล้วคีบผักเปื่อยๆ ใส่จานเข็มทิศ “ไม่ขำก็แดก อะ แดกเข้าไป กินผักเยอะๆ ร่างกายแข็งแรง”
“ผักต้มน้ำล้างหมูไหม้น่ะนะ”
“เออ ถ้าแดกไอ้นี่ได้นะคุณ เบาหวานความดันไม่เป็นแน่นอน ตายเพราะมะเร็งก่อน เชิญครับเชิญ อย่าเลี้ยงยาก ต้องป้อนไหม”
“ก็ดี”
“ง่ายกว่าป้อนก็มีนะครับ ให้ทางสายยาง” ไอ้แม็กไม่ยอมจบเว้ยเฮ้ย อาจเพราะกรึ่มๆ แล้วก็ได้ หน้ามันแดง แดงลงมาจนถึงคอ เอ๊ะ เดี๋ยว เป็นผื่นด้วยเหรอวะ
“แม็ก มึงแดกเหล้าได้ปะเนี่ย”
“ได้นิดหน่อยพี่ แพ้แอลกอฮอล์”
“อ้าว แล้วไม่บอกใครไว้”
ผมมองไปที่ทุกคน ไม่มีใครสนใจเราสองสามคนเลยครับ ไอ้พี่โหน่งโม้เหม็นถึงลูกตัวเองว่าสอบได้ที่หนึ่งเป็นจุดศูนย์กลาง ต่อด้วยกีฬายิมนาสติกที่พ่อไม่รู้ว่าลูกไปเอามาจากไหน โดดขึ้นไปช่วยแมวที่หลังคาบ้านเพื่อนตกลงมาฟันหน้าหักไปหนึ่งซี่
“พอเลย ไม่ต้องกินแล้ว เอาแก้วมานี่”
ผมคว้าแก้วของรุ่นน้องข้ามฝั่ง เสียดายที่เหลือเลยเทใส่แก้วตัวเองแล้วตักน้ำแข็ง เทน้ำเปล่าให้มันใหม่
“กินน้ำเข้าไป จะได้ฉี่ออกมา”
“ไม่ช่วยหรอกพี่ แต่รอซักพักก็หายไปเอง” แม็กพูดเหมือนเคยชิน แต่ผมไม่ชินด้วย ยังคะยั้นคะยอให้มันดื่มน้ำเปล่าจนหมดแก้วแล้วเติมแก้วใหม่ให้
“ไปล้างหน้าล้างตัวหน่อยดีกว่าว่ะ ไปๆ เดี๋ยวกูไปสูบบุหรี่ด้วย”
ผมเคยมีเพื่อนที่แพ้แอลกอฮอล์จนขั้นเข้าโรงพยาบาล หมอซักประวัติถามเจ้าตัวว่ารู้ไหมว่าตัวเองแพ้ แม่งบอกรู้แต่กินยาแก้แพ้ก่อนกินเบียร์แล้ว กลัวเลี้ยงรุ่นจะกร่อยเลยฝืนๆ ดื่มไป ผลคือเป็นผื่นทั้งตัว หายใจไม่ออก ปากบวม เพื่อนแต่ละคนก็เมาๆ กันทั้งนั้น กว่าจะพากันไปถึงมือหมอก็เกือบตายเพราะรถชนมากกว่าอาการแพ้ เข็ดมากๆ ครับ ไอ้คนตรงหน้าก็ไม่รู้ว่าแพ้รุนแรงแค่ไหน ดื่มไปแล้วเท่าไหร่ เท่าที่ฟังว่าโดนไปสองขวดก่อนผมมาถึงก็ไม่ใช่น้อย ถ้าไม่ทันสังเกตคงไม่เห็นว่าเกิดความผิดปกติ
“ถ้าพี่จะไปสูบบุหรี่อยู่แล้วผมไปด้วยก็ได้”
“เดี๋ยวเราไปเป็นเพื่อนน้องเอง” เข็มทิศพูดแทรก ผมรีบกดบ่ามันไว้ ฉีกยิ้มปะเหลาะเอาใจ มึงน่ะตัวไว้ใจไม่ได้เลยไอ้จ่า คนอื่นอาจไม่รู้ แต่ผมรู้ดีที่สุด ไอ้นี่มันแสบน้อยเสียเมื่อไร
“ไม่เป็นไร เฝ้ากระเป๋าให้หน่อย”
เข็มทิศเอียงคอทรงต่อ-ฮอร์โมน ประมาณว่าพร้อมบวกเต็มที่ ผมทำใจดีสู้เสือ บวกคูณบวกเป็นบวก บวกคูณลบเป็นลบ แสร้งฉีกยิ้มกว้างอีกที ตามด้วยตบบ่าเขาสองครั้ง
“ผมเหนื่อยมากเลย ขอดูดบุหรี่แป๊บเดียว เดี๋ยวไม่มีคนเฝ้ากระเป๋าให้ ดูแต่ละคนดิ แม่งไม่สนใจอะไรเลยนอกจากของกิน”
เข็มทิศถอนหายใจ เป็นการยอมรับเงื่อนไขแบบจำใจสุดๆ ผมลุกขึ้นประคองไอ้แม็กไปที่ห้องน้ำ ก่อนปล่อยให้มันสังสรรค์กับอ่างล้างหน้า ส่วนตัวเองจุดบุหรี่สูบข้างๆ กัน
(ต่อด้านล่าง)
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 25-04-2019 20:48:38
“เบ๊บ”
ไอ้เด็กแก่แดดไม่รู้จักประมาณตัวเรียกชื่อผม ยืนพิงอ่างล้างหน้า เปียกตั้งแต่โคนผมยันอก นี่ล้างหน้าหรือตกส้วม ถามจริง
“ไหวไหมมึง”
“ไหวดิ ผมไม่เป็นไรหรอก แค่ตัวแดงแล้วก็ผื่นขึ้น คันๆ นิดหน่อย ผมดีใจนะที่เบ๊บเป็นห่วง”
“ใครรู้ว่ามึงแพ้แล้วแดกเข้าไปก็ต้องห่วงปะวะ”
“ไม่เหมือนกันดิ เบ๊บสังเกตผมด้วยไงว่าเป็นผื่น”
พูดจริงๆ ก็ไม่ได้ทันสังเกตหรอก แต่ปากมึงวอนตีนมากกลัวจะอิ่มตีนเสียตั้งแต่ต้นงานเลยเห็น ผมอัดบุหรี่เข้าปอด นึกถึงเรื่องที่ต้องกลับไปเคลียร์กับเข็มทิศอีก พากันออกมาสองคนแบบนี้ต้องงอนแน่ๆ ไม่รู้จะจงเกลียดจงชังอะไรน้องนักหนา วันสุดท้ายแล้วแทนที่จะคุยกันดีๆ
“สอนผมสูบบุหรี่หน่อยดิ”
“จะดูดทำไม ไม่ดีหรอก อย่าไปเริ่มเลย”
พูดจบผมก็จิ้มปลายบุหรี่ลงบนถังทรายข้างๆ แม็กเดินเซๆ มา วางแขนคร่อมผม ตาปรือปรอย “ไม่ดีแล้วเบ๊บสูบทำไมอะ”
“เรื้อนละๆ ไม่เล่นงี้ กูเป็น...”
ผมยังไม่ทันได้พูดจนจบประโยค เด็กหนุ่มก็โค้งตัวลงมาปิดปาก ใช้มือทั้งสองข้างจับกระชับต้นคอผมไว้ ขยับเท้าเข้าใกล้จนเบียดเข้าหากันทั้งร่าง ผมพยายามหันหน้าหนีพร้อมกับผลักอีกฝ่ายออก แต่เพราะไม่ทันตั้งตัว ทั้งอยู่ในท่าทางที่เสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด เลยกลายเป็นเราสองคนมะรุมมะตุ้มฟัดกันริมกำแพงห้องน้ำชาย มันกดสะโพกลงมา จงใจให้รู้สึกถึงร่างกายที่ตื่นตัวและต้องการการตอบสนอง ก่อนปล่อยคอ เปลี่ยนเป็นรวบมือผมขึงกับกำแพง
เมื่อเป็นอิสระผมก็สะบัดหน้าหนี หอบหายใจเข้าทางปาก รู้สึกเจ็บตรงต้นคอ รวบรวมกำลังได้ก็ผลักคู่กรณีออกตามด้วยกำปั้นแรงๆ หนึ่งหมัด เชี่ย! ทั้งโมโห ทั้งเสียใจจนน้ำตาจะไหล ผมระบายลงไปด้วยการดึงคอเสื้อเปียกน้ำของมันขึ้นมาแล้วต่อยไปอีกหมัด แม็กไม่สู้ ยอมให้ผมต่อยสองครั้งติด จนรอบที่สามถึงได้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกระด้าง
“คบกับพี่จ่าจริงๆ ใช่ปะ”
“เหี้ยไรมึง เห็นกูใจดีแล้วทำงี้กะกูเหรอ”
“ตอบคำถามผมดิ จริงๆ แล้วคบกับพี่เข็มทิศอยู่ใช่ปะ ออกอาการขนาดนั้น ทำไมไม่พูดวะ”
“ธุระของมึงเหรอ เสือก”
“ธุระดิวะ พี่ก็รู้ว่าผมคิดยังไง”
“กูบอกมึงแล้วไงว่าได้แค่พี่น้อง”
“พี่ก็บอกดิวะ ว่าคบกับพี่จ่า จะให้ความหวังผมทำไม”
“กูให้ความหวังอะไรมึง”
“ก็หวังว่าพี่ยังไม่มีใครไง หวังว่าผมยังมีโอกาส พี่คิดว่าผมคิดกับพี่เล่นๆ เหรอวะ พี่รู้ไหมผมสมัครเข้ามาฝึกงานที่นี่เพราะผมรู้ว่าพี่ทำงานที่นี่ ผมตามงานพี่ตั้งแต่ตอนที่พี่เรียน ผมเลิกกับแฟนพอรู้ว่าผมยื่นเรื่องมาขอฝึกงานที่นี่แล้วได้เพราะไม่อยากคาราคาซัง ผมทำทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าพี่จะชอบผู้ชายหรือเปล่า พี่มีแฟนหรือเปล่า พี่แม่งโคตรเท่เลยในสายตาผม แต่เสือกใจหมา ไม่กล้าบอกว่ามีผัวแล้ว แล้วยังทำดีกับผมแบบนี้อีกจะให้คิดยังไงอะ”
เหี้ยอะไรของมึ้ง ในใจผมไม่รู้จะปลาบปลื้มยินดีหรือร้องไห้เพราะมันปิดท้ายด้วยคำด่าก่อนกันแน่ ผมง้างมือเอาไว้อย่างนั้น ไม่ได้ต่อยมันเป็นหมัดที่สาม
“มันไม่เกี่ยวเลยเว้ยว่ากูจะคบกับใคร แต่กูเซย์โน ก็แปลว่าโน เพราะต่อให้กูไม่มีใคร กูชอบผู้ชาย แต่กูไม่ชอบมึง มึงก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ หรือต่อให้กูชอบมึงแต่กูไม่ได้อนุญาตให้มึงทำแบบนี้ก็แปลว่ามึงทำไม่ได้ เข้าใจอะไรยากวะ”
“พี่นั่นแหละ จะทำอะไรให้มันยากไปทำไมวะ คบกันก็บอกว่าคบกันดิ อย่างน้อยก็ช่วยให้ผมทำใจหน่อยไม่ได้หรือไง โคตรใจดำ”
“กูจะกิน ขี้ ปี้ เยี่ยวต้องรายงานมึงตั้งแต่ตอนไหน มึงต้องรับผิดชอบตัวเองปะวะ กูดีใจนะที่มึงตั้งใจมาฝึกงานที่นี่เพราะตามงานกูมา แต่โคตรเสียใจเลยว่ะที่มึงเสือกจบการฝึกงานด้วยวิธีนี้”
ผมปล่อยมือที่คว้าต้นคอของมันเอาไว้ ผลักอกให้อีกฝ่ายเซไปชนกำแพงอีกด้าน จ้องหน้าแม็กแข็งกร้าว ขณะที่คู่สนทนาไม่แม้แต่มองตาผมด้วยซ้ำไป
“กูไม่ขอโทษหรอกนะที่ต่อยมึงไป ที่มึงจะปล้ำกูนี่ก็ด้วย ถ้าไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองผิดจริงๆ ก็ไม่ต้องมาขอโทษ กูไม่ได้ต้องการ ของที่กูให้ไปจะทิ้งหรือจะเก็บไว้ก็แล้วแต่มึง โชคดีแล้วกัน กูกะอยู่เลี้ยงส่งมึงจนร้านปิดแต่คงไม่อยู่แล้วว่ะ แค่นี้เข็มทิศก็หงุดหงิดจะแย่แล้ว”
ถ้าอยากให้พูดให้ชัด ผมก็พูดชัดว่าผมรักมันในฐานะน้อง เลือกมันในฐานะน้อง แต่ถ้าเทียบในฐานะผู้ชายคนหนึ่งแล้วผมเลือกเข็มทิศ และแคร์ความรู้สึกของเข็มทิศมากกว่า แม่งเอ๊ย ทำไมต้องมาทำอะไรงี่เง่าแบบนี้ด้วย เมื่อพูดจบผมก็หันหลัง แต่ถูกรวบกอดเอาไว้อีกครั้ง นอกจากหมัดแล้วยังอยากโดนตีนกูด้วยหรือไง ไอ้เวรนี่
“เบ๊บ อย่าไปได้ไหม ผมชัดเจนมาตลอดว่าผมชอบพี่ แต่เขาไม่เคยพูดสักนิดเลยนะว่าเขากับพี่เป็นอะไรกัน เขาชอบผู้หญิง เดี๋ยวเขาก็กลับไปหาผู้หญิงอยู่ดี พี่ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าเขาชอบผู้หญิงคนนั้นถึงขั้นยอมเป็นชู้ตั้งแต่มหา’ลัยอะ”
แม่งทำไมหัวทึบอย่างนี้วะ ก็เพิ่งพูดไปว่าไม่เกี่ยวว่ามีหรือไม่มีเข็มทิศ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ผมว่าผมชัดเจนกว่างานที่ลูกค้าบรีฟตั้งเยอะ ถ้ามันไม่เข้าใจเรื่องนี้ต่อไปจะทำงานอะไรได้ ทำไมต้องโง่ กูไม่เข้าใจ
“ปล่อย”
“ถ้าพี่กลับ ผมจะดื่ม ดื่มจนเข้าโรง’บาลไปเลย”
“ถ้าจะตายช่วยตายสิ้นเดือนหน่อยแล้วกัน ไม่มีตังค์ใส่ค่าซองงานศพ แต่ตอนนี้ปล่อยกู”
“ผม...”
“เมาละแม็ก กลับไปให้แม่ดูแลเหอะ กูไม่ดูแลมึงหรอกนะ”
อ้อมแขนที่รัดรึงคลายออก จนปล่อยให้ผมเป็นอิสระในที่สุด ผมเดินออกมาจากฉากกั้นห้องน้ำโดยไม่พูดและไม่หันหลังกลับไปมอง เดินมาที่โต๊ะโดยการท่องยกหนอ ย่างหนอ เหยียบหนอในใจทุกก้าว เข็มทิศยังนั่งคีบหมูเข้าปาก มองผมค้อน นั่นแปลว่าเอาล่ะ กูต้องจัดการปัญหาของตัวเองสักที
“แป๊บบ้านนาย นานเท่ากลับไปแล้ว”
“นานขนาดนั้นจะมาอยู่ตรงนี้ได้ไง้ อยากให้กลับมาเร็วๆ ไม่ไปตามล่ะ” แกล้งแหย่ แต่ไม่ไปน่ะดีแล้ว เพราะถ้าเห็นผมก็ไม่รู้จะห้ามทัพยังไงเหมือนกัน รังแต่จะโดนสมน้ำหน้าว่ากูสั่งแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปยุ่งกับมัน
“ขี้เกียจ”
“อิ่มยัง กลับกันเหอะ”
“ทำไม เหนื่อยเหรอ ไปทำอะไรกับมันมาล่ะ”
“เฮ้ย บ้า เปล่า ไม่ได้มีอะไร ไม่ได้โดนตัวกันเลย พอไปห้องน้ำผมก็ยืนดูดบุหรี่รอแม็กมันล้างหน้า คืองี้ น้องมันอ้วกด้วยก็เลยนานไปหน่อย”
แก้ตัวเวอร์เกินไปหรือเปล่าวะ ผมขยับชายเสื้อที่รั้นไปด้านหลังให้ลงมา ไอ้เวร เสื้อเปียกตอนแม็กมากกอดแน่ๆ
“อ้วกมันเหม็นมากเว้ย ผมเลยล้างหน้าด้วยเลย ถ้าล้างจมูกได้จะล้วงเอาขนจมูกมาล้างทีละเส้น เสื้อเปียกเลย แฮ่”
เข็มทิศเคี้ยวหมูชิ้นสุดท้ายอ้อยอิ่ง ผมอยากออกจากที่นี่ก่อนแม็กจะกลับมาที่โต๊ะ นั่นแปลว่าให้ไวที่สุด
“กลับกันเถอะเข็มทิศ ซื้อเบียร์ไปกินกันสองคนที่ห้องกันไหม จะได้ดูงานที่ต้องส่งพรุ่งนี้ด้วย ให้คุณดูก่อนก็ได้ เผื่อมีอะไรแนะนำ รอพี่รูญเผลอๆ แม่งเมา ลืมตรวจงาน”
ผมอ้อนโดยการวางมือบนหน้าขาเขา เข็มทิศเงียบไปอึดใจก่อนยืดตัวไปหยิบกระเป๋าฝั่งตรงข้าม
“เฮ้ย อะไร ไอ้จ่า จะไปไหน”
พี่แบงค์เรียกทันทีเมื่อเห็นคู่ซี้บีเอ็นเคของตัวเองเปลี่ยนอิริยาบถ เข็มทิศพยักเพยิดมาทางผม “ไอ้นี่มันจะกลับไปแก้งาน”
“งานไว้ทีหลัง วันนี้ส่งน้องก่อน”
“ไม่มีผมกับเบ๊บมันก็เดินออกจากเฮาส์เองได้ ตอนมาไม่เห็นต้องไปอัญเชิญ”
“ทิ้งคู่จิ้นใหม่กลับไปเอาคู่จิ้นเก่าเหรอจ๊ะ”
พี่มะลิแซวทั้งที่ตายังมองลูกชิ้นที่เด้งบนน้ำเดือด สักพักก็คีบขึ้นมาใส่จานตัวเอง พูดแล้วหิวว่ะ แต่อยู่ไม่ไหวแล้วจริงๆ โคตรอยากร้องไห้ เป็นความรู้สึกกล้ำกลืนที่อธิบายไม่ได้ ไม่รู้ว่าควรนิยามมันว่าอะไร แต่ถ้าเห็นหน้าไอ้แม็กอีกรอบไมเกรนขึ้นแน่ๆ
“เบ๊บมันเหนื่อยอะพี่ ตั้งแต่กลับจากสิงคโปร์ก็ไม่ได้พักเลย”
ทำไมคำตอบของเข็มทิศแม่งดูดีอย่างนี้วะ ผิดกับที่กูคิดได้ลิบลับ พี่รูญมองหน้าผมแล้วก็เห็นด้วย ถึงกับเอ่ยปากไล่ “เอามันกลับไปนอนก่อน เดี๋ยวไม่เกินตีที่กูส่งเมลกลับไป แต่เช้าไม่เข้าไปด้วยแล้วนะ”
“ดูไอ้แม็กด้วยนะพี่ มันแพ้แอลกอฮอล์ อย่าให้มันดื่มเข้าไปอีก”
ผมบอกเหมือนสั่งเสีย เอาจริงก็แอบกลัวมันกลับมากระดกเหล้าประชดชีวิตรักเหมือนกัน ความคิดความอ่านแม่งยังเด็กกว่าตัวหลายเท่า
“อ้าว แล้วมันหายไปไหน มันแพ้เหล้าแล้วทำไมไม่บอกใครไว้ มึงรู้แล้วไม่เตือน เดี๋ยวตายห่าขึ้นมาล่ะฉิบหายกันทั้งเฮาส์ เอานักศึกษามามอม”
“ผมก็เพิ่งรู้เนี่ย คงล้างหน้าอยู่ในห้องน้ำอะ อยากอยู่ดูนะพี่แต่ไม่ไหวละ เหนื่อยจริง”
คำว่าอยากอยู่ดูเป็นแค่ประโยคมารยาท ใจคือกลับไปนอนซบเข็มทิศเพราะความอวดดีของตัวเองรอที่ห้องเรียบร้อยแล้ว แม่งเอ๊ย โคตรอยากให้มันปลอบ แต่ก็ไม่อยากโดนด่าซ้ำ ไม่อยากให้มันมีปัญหากับแม็กมากกว่านี้ แค่นี้ก็เข้าหน้ากันยากแล้ว วงการบันเทิงก็แคบแสนแคบ วกไปวนมากันแค่นี้ ไม่หนีไปไหน
“เออๆ กลับไปเถอะ ดูแลเมียด้วยไอ้จ่า”
เข็มทิศรับคำในลำคอ ลุกขึ้นก่อนดึงข้อศอกผมให้ลุกเดินตาม เมื่อผ่านพ้นประตูร้าน ก็เลื่อนมือลงมาจับประสานผมไว้ เขาเปิดรถ ให้ผมไปนั่งข้างคนขับ ส่วนตัวเองอาสาเป็นสารถี
“เดี๋ยวแวะกินโจ๊กก่อนค่อยเข้าไปแล้วกัน เมื่อกี๊เหมือนกินไปสองคำ”
“อืม” ผมรับคำ แค่อยากออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด “เข็มทิศ ขอบคุณว่ะ”
“เรื่อง?”
“เปล่า แค่คิดว่าโชคดีจังที่มีคุณ”
ได้ยินเสียงหัวเราะหึในลำคอ อีกฝ่ายไม่ตอบรับหรือปฏิเสธเรื่องนั้น ผมเอื้อมไปจับมือข้างซ้ายที่วางบนเกียร์ ชายหนุ่มหงายมือรับ ใช้มือขวาข้างเดียวบังคับพวงมาลัยจากร้านหมูกะทะกลับคอนโด เพลงบนรถเล่นดนตรีที่โยกสบายๆ กลิ่นหอมหวานอมเปรี้ยวของ Peach pit ผมฮัมมันออกมา It’s been a long season through หลับตาลงกระชับมือหยาบกร้านให้แน่นขึ้น
ความรู้สึกอึดอัดเมื่อครู่บรรเทาเบาบางลง
รับรู้ได้ว่ากำลังถูกคุ้มครองอย่างปลอดภัยเมื่อร่างกายส่วนใดส่วนหนึ่งสัมผัสกัน
#โลกที่ไม่มีเรื่องบังเอิญ
มาแน้วววววววววว เลทตามเคย นังตัวดรี ขอโทษที่มาช้าไปหนึ่งวันค่ะ เมื่อวานกลับจากหาหมอแล้วร่างยับมาก หลับคาผ้าเช็ดเท้า แม่ต้องปลุกมานอนดีๆ (แบบไม่อาบน้ำ) เลยไม่ได้มาลง อะแฮ่ม อีแม็กรอบนี้ออกเยอะนะ ก่อเรื่องด้วย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและคอมเมนต์นะฮะ ชื่นไตมากๆ เนย
เลิฟยูนะ จุ๊บ
เริ่มหัวข้อโดย: ntpmay ที่ 25-04-2019 21:11:12
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 25-04-2019 21:18:25
เบ๊บแกอดทนได้ดีมาก รีบกลับไปกอดจ่าเลยเว้ย เพราะแกดูเหมือนไม่ไหวแล้ว
ดีจังๆ ที่มีจ่าอยู่ข้างๆเบ๊บ วันที่เรารู้สึกไม่ไหว การมีคนอยู่ข้างๆ มันก็ดีต่อใจอย่างนี้เนอะะะ
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 25-04-2019 21:23:52
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 25-04-2019 21:53:18
เข็มปลอบใจเบบี๋ด้วยนะ สงสารน้องงงงงงง
เอาจริงๆก็แอบคิดตามที่แม็กพูดกับเบ๊บนะ กลัวน้องผลไม้เมล็ดเยอะจะกลับมาหาเข็มมากอะ
แต่ตอนนี้แค่เค้าอยู่ด้วยกันคอยให้กำลังใจกันก็พอละ
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 25-04-2019 22:03:34
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 25-04-2019 22:03:45
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 25-04-2019 22:04:40
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 25-04-2019 22:21:22
ขอบคุณค่ะเวสต์ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 25-04-2019 22:29:50
ตอนนี้คงเป็นเหตุการณ์อีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ตัวเบ๊บเองมั่นใจขึ้นมาอีกขั้นหนึ่ง ว่าการตัดสินใจคบกับคุณจ่ามิใช่เรื่องบังเอิญ และมันเกิดขึ้นเพราะความตั้งใจของสองฝ่าย และยิ่งทำให้เบ๊บเขยิบใจเข้าไปใกล้กับใจของเข็มทิศมากขึ้น
แอบสงสารน้องแม็กซี่แต่ก็เห็นว่าน้องจะต้องทำความเข้าใจให้ได้ว่า ไม่คือไม่ ในเมื่ออีกฝ่ายปฏิเสธแล้วเราก็ควรเคารพการตัดสินใจของเขา อย่าล้ำเส้นเด็ดขาด นี่ถ้าเข็มทิศเห็นฉากนั้นเชื่อแน่ว่าต้องมีลงมือ
ขอบคุณคุณเวสต์นะคะ สำหรับตอนใหม่นี้ และการพัฒนาของหัวใจอีกขั้น
ป.ล. แวบกลับไปทำงานต่อ ฮือออ
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 25-04-2019 22:39:42
พังยับหมด ความเอ็นดูที่มีต่อน้องคนนึง
ที่จริงอยากให้เบ๊บบอกเข็มทิศไปนะ
สงสารอ่ะ ตอนชวนกลับคงอยากร้องไห้มากจริงๆ พออยู่กับเข็มทิศเลยรู้สึกดีขึ้น
ฮ่อยยยยยย เอ็นดูนาง อยากตีแม็กด้วย
เริ่มหัวข้อโดย: Sykes ที่ 25-04-2019 22:44:28
น้องแม็กต้องผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้นะ
กอดดดดดดด :mew6:
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 25-04-2019 22:52:00
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 25-04-2019 23:06:22
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 26-04-2019 00:34:22
เริ่มหัวข้อโดย: Maybe_common ที่ 26-04-2019 01:43:05
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 26-04-2019 02:03:54
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 26-04-2019 02:21:44
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 26-04-2019 05:19:10
เริ่มหัวข้อโดย: PCRYA_OK ที่ 26-04-2019 07:30:43
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 26-04-2019 08:50:33
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 26-04-2019 09:33:12
แวะจากงานมาอ่านเรื่องของเบ๊บกับจ่า ฮือ...น้องแม็กซี่ของเจ้ ไยจึงทำแบบนี้ ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าพี่เบ๊บรักชอบอยู่กับใคร แล้วทำไมต้องไปล่วงเกินเขาด้วยจ๊ะ ต้องรู้จักยับยั้งชั่งใจด้วยนะเรา
ตอนนี้คงเป็นเหตุการณ์อีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ตัวเบ๊บเองมั่นใจขึ้นมาอีกขั้นหนึ่ง ว่าการตัดสินใจคบกับคุณจ่ามิใช่เรื่องบังเอิญ และมันเกิดขึ้นเพราะความตั้งใจของสองฝ่าย และยิ่งทำให้เบ๊บเขยิบใจเข้าไปใกล้กับใจของเข็มทิศมากขึ้น
แอบสงสารน้องแม็กซี่แต่ก็เห็นว่าน้องจะต้องทำความเข้าใจให้ได้ว่า ไม่คือไม่ ในเมื่ออีกฝ่ายปฏิเสธแล้วเราก็ควรเคารพการตัดสินใจของเขา อย่าล้ำเส้นเด็ดขาด นี่ถ้าเข็มทิศเห็นฉากนั้นเชื่อแน่ว่าต้องมีลงมือ
ขอบคุณคุณเวสต์นะคะ สำหรับตอนใหม่นี้ และการพัฒนาของหัวใจอีกขั้น
ป.ล. แวบกลับไปทำงานต่อ ฮือออ
คิดเหมือน :katai2-1:
ไรท์มา ดีต่อใจมากๆ :mew1: :mew1: :mew1:
จ่า ออกอาการหึงเบ๊บมักมาก ชอบบบบบ
แม็ก น้อยๆหน่อย ฟังความคิดคนอื่นบ้างสิ
เหมือนจ่า มาแอบฟังสองคน o18
จ่า เบ๊บ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: nofsnof ที่ 26-04-2019 10:53:58
ตกอันดับไปเลย ฮุฮุฮุ ต่อไปขอเด็กฝึกงานใหม่มายั่วจ่าเล่นๆหน่อยย 5555
เบ๊บน่ารักอีกแล้ว พิเข็มนี่โชคดีจังเลยน้าา :katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: piiya ที่ 26-04-2019 11:31:26
เริ่มหัวข้อโดย: golove2 ที่ 26-04-2019 14:45:13
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
เริ่มหัวข้อโดย: BaGgYsOdA ที่ 26-04-2019 15:57:08
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 26-04-2019 20:33:59
เบ๊บอ้อนผัวมากลูกกกกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 26-04-2019 21:47:09
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 26-04-2019 22:10:32
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 27-04-2019 22:21:21
โดนแก้งานก็อยากฟ้องเข็มทิศ โดนเด็กรุกก็อยากฟ้องเข็มทิศ
นอยๆก็อยากกลับไปนอนซบเข็มทิศ
นอกจากความสัมพันธ์ทางกาย มันคือความสัมพันธ์ทางใจ
ที่ใครก็แทนไม่ได้ ฮืออ อบอุ่นอ่ะ ชอบมากกกกกกกก
:กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 28-04-2019 06:37:30
แม็คทำไมร้ายกาจแบบนี้ ทำกันได้ เสียความรู้สึกไปเลย
สงสารเบ๊บน่ะ ชัดเจนไม่พอหรอ ทั้งคำพูดทั้งการกระทำ
เค้าก็เป็นห่วงตามประสาพี่น้อง ไหงไปคิดว่าได้
หงุดหงิดแทนเบ๊บเลยจ้า เค้าจะบอกคบไม่คบเรื่องของเค้า
เข็มทิศออกอาการหนักมากนะ และคงเสียอาการหนัก
หนักกว่าตอนที่เบ๊บไปโอเคกับฉากหวานล้ำนั้นแน่
ชอบความรู้คิด ความรู้สึกเบ๊บที่ให้เข็มทิศ
มันคือความจริงใจน่ะ แบบรู้สึกยังไง คิดยังไง
ก็แสดงออกแบบนั้น ไม่มีหมกเม็ด
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 28-04-2019 08:43:23
เริ่มหัวข้อโดย: ppseiei ที่ 28-04-2019 14:19:39
น้องแม็กตั้งสตินะลูกกก
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 28-04-2019 14:41:31
แม็กเมาแล้วไร้สติ ก็พังหมดสิรู๊กก
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 29-04-2019 12:10:31
แม็กทำงี้ได้ไง เจ้าเบ๊บอดกินหมูกะทะเลย
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 30-04-2019 02:40:55
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 30-04-2019 09:56:59
เริ่มหัวข้อโดย: Panamapaper ที่ 30-04-2019 20:29:59
เริ่มหัวข้อโดย: Anyann ที่ 01-05-2019 20:22:01
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 01-05-2019 22:09:48
16 invisible guy
(https://www.img.in.th/images/3ede061c71d51a74c2d901fe851dded5.jpg)(https://www.img.in.th/images/c33f73610850964ebe9daed2dd1af0e6.jpg)
(https://www.img.in.th/images/ea11ebe7be898d3eee6fec01d9586b66.jpg)(https://www.img.in.th/images/902418bcfc690c38bb48caaa71eaa4f8.jpg)
มีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น
“โอเคนะ ผมชอบแบบนี้ แต่นักแสดงคนที่เสนอมานี่เพิ่งมีข่าวไม่ดีอยู่หรือเปล่า ผมไม่แน่ใจ ยังไงคุณลองตรวจสอบดูอีกทีแล้วกันว่าว่าจบยังไง ถ้าแก้ข่าวแล้วกระแสโอเคก็ไม่มีปัญหา”
ผมยืนเหงื่อซึมหลัง ภายในห้องประชุมที่อุณหภูมิต่ำกว่า 25 องศา ลูกค้าสวมเสื้อเชิ้ตขาวแขนยาว ปลดกระดุมบนสุด แต่กระดุมข้อมือยังเป็นระเบียบเรียบร้อย เขายืดตัวขึ้นหลังจากเท้าข้อศอกกับโต๊ะกระจกขนาดใหญ่เพื่อรับฟังการนำเสนองานของผมกว่าครึ่งชั่วโมง แจ้เก๋นั่งอยู่ลำดับถัดมาทางขวา ถอดแว่นตากรอบแดงแข่งกับสีลิปสติก วันนี้พี่รูญส่งพี่มะลิมือวางอันดับสองของโปรดักส์ชั่นเฮาส์มาด้วย ส่วนตัวเองที่ว่าจะไม่มา ก็ไม่มาเป็นเพื่อนผมจริง ข้อความมาบอกเมื่อเช้าว่าตื่นไม่ไหว เมื่อคืนตรวจงานให้ผมเสร็จก็พาไอ้แม็กกลับไปเมาปลิ้นกันที่บ้านเฮียแกต่อ
“เดี๋ยวเก๋ช่วยดูต่อเลยนะ ขอเร็วหน่อย ผมอยากให้ออกก่อนซินเซียร์โปรโมตหูฟังนอยซ์แคนเซิลเลชั่นรุ่นล่าสุด”
“ได้ค่ะท่านประธาน” เธอว่า ก่อนการประชุมสิ้นสุดลง ผมเก็บอุปกรณ์ส่วนตัวลงกระเป๋า พี่มะลิช่วยหยิบจับข้าวของเล็กๆ น้อยๆ แล้วเดินออกมาด้วยกัน ท่าทางสโลเสลจากงานเลี้ยงเมื่อคืนที่เลิกก๊อกแรกตอนร้านปิด
“พอคิดว่าไม่มีไอ้แม็กแล้วก็เหงาๆ เหมือนกันนะ ก่อนหน้านี้แซวมันกับเข็มทิศกันสนุกทั้งเฮาส์” พี่มะลิพูดขึ้นเมื่ออยู่กันลำพัง ผมขับรถไปส่งเข็มทิศที่ทำงานเมื่อเช้า พี่มะลิสแตนบายรออยู่แล้วก็ออกมาด้วยกัน
“เมื่อวานผมนึกว่ามันจะกลับเลย”
“หือ? เปล่า แต่ไอ้แบงค์ไปตามนะ เห็นมันนั่งเกาอยู่ข้างห้องน้ำ เอ็งก็ใจดำนะ แทนที่จะดูน้องมันก่อน”
“ผมเหนื่อย ก็เลยมาบอกให้พวกพี่ไปดูมัน พี่น่ะแหละใจดำ ไม่สนใจน้องมันเลย ถ้าแพ้แรงป่านนี้ตายห่าไปแล้วมั้ง”
“ใครจะไปรู้ ก็มันไม่บอก แล้วมันก็ยังไปกินต่อที่บ้านพี่รูญนะ”
“ใครไปบ้างอะพี่”
“ก็ไม่มีหรอก มีแค่เฮียแกกับมัน เอาจริงฉันว่าไอ้แม็กเนี่ยเฮียน่าจะจับปั้นต่อจากแกเลยแหละ เชื่อสิ ทำงานด้วยกันมาขนาดนี้ พี่จรูญเก่งนะ ผู้กำกับดังๆ หลายคนก็เรียนงานกับแกทั้งนั้น”
ผมเห็นด้วย แต่ลำพังตัวเองไม่ยักชอบออกหน้าสื่อ เป็นคนทำงานเงียบๆ รับงานเล็กๆ แบบที่ไม่ค่อยได้กำไร อาจเป็นเพราะสเกลของทิปซีส์เฮาส์เล็กมากเลยไม่รับงานใหญ่ “ทำไมเขาไม่ขยายเป็นเอเจนซี่ใหญ่ๆ ไปเลย จริงๆ เราก็ทำตั้งหลายสื่อ ทั้งเว็บคอนเทนต์ ทั้งลงยูทูป ผมว่ารับสมัครคนเพิ่มแล้วทำหนัง หรือละครไปเลยยังได้”
“เขาตั้งใจให้เป็นสนามจำลองของผู้กำกับตั้งแต่แรก เงินซื้อไม่ได้ มากแค่ไหนก็ซื้อไม่ได้ สื่อเกิดขึ้นทุกวัน แต่สื่อที่ดีไม่ได้มีเยอะ แกอยากทำตรงนั้น”
“แล้วพี่มะลิไม่อยากไปทำที่อื่นบ้างเหรอครับ” ผมถาม รถเคลื่อนตัวออกจากตึกสูงใหญ่ใจกลางกรุงเทพ ผมคืนบัตรที่ฝากเลขาหน้าห้องประชุมแสกนเพื่อรับสิทธิ์จอดฟรีแล้วติดแหง็กอยู่ไฟแดงแรก มองหาร้านกาแฟไปด้วย
“แกรู้ไหม ฉันไม่ได้จบนิเทศมา”
“พูดจริง?”
“โกหกแล้วได้เงินปะ” ต่อให้พี่มะลิรักผมมากที่สุดในเฮาส์ เมื่ออยู่กันลำพังก็ทำเหมือนผมเป็นศัตรูอยู่ดี วงการนี้มันอะไรกันครับ “เห็นอย่างนี้ฉันจบเภสัชนะ”
“จริงปะเนี่ย ตอนแรกตั้งใจจะทำอะไรอะครับ ขายโคเคนเหรอ”
“เดี๋ยวฉันตบคว่ำ อีนี่” ประโยคเต็มไปด้วยความทารุณ แต่น้ำเสียงกลับหยอกล้อ กลั้วหัวเราะ “พ่อฉันเป็นหมอ แม่เป็นเภสัช ที่บ้านก็อยากให้เรียนเภสัช แต่ใจอะอยากทำงานโปรดัคชั่นส์ บังเอิญโชคดีมีวันหนึ่งพี่รูญไปตั้งกองแถวบ้าน ขาดเอ็กซ์ตร้า พ่อแม่ไม่อยู่พอดีฉันเลยปิดร้านหนีมาสมัคร แล้วถามจุกจิกจนเขาชวนมาทำงาน”
“นี่จะบอกว่าพี่เรียนจนจบเภสัช มาเปิดร้านยาที่บ้านเลยเหรอ”
“เออ ทำไมฉันจะเรียนไม่ได้วะ อยู่กับยามาทั้งชีวิต”
“สุดยอดอะ ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ชอบอะนะ”
“ไม่ได้ชอบก็เรียนได้ อะไรมันอยู่ตรงหน้าก็ทำให้มันผ่านๆ ไปได้ คือถ้าได้ทำงานสายนิเทศก็ดี แต่ถ้าเรียนแล้วไม่ได้ทำงานสายนี้กลับไปขายยาที่บ้านก็ไม่มีวุฒิ ต้องใช้ใบอนุญาตของแม่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาไปเดือดร้อนเขาอีก เลยคิดว่าเรียนวิชาที่มีงานทำดีกว่า”
“พี่ไม่คิดเหรอว่าถ้าพี่ทำงานที่ตัวเองชอบจะโดดเด่นได้แบบที่ใครๆ ก็อยากคว้าไปทำงานด้วยอะ”
พี่มะลิส่ายหน้าปฏิเสธ “โอกาสไม่ได้เป็นของทุกคนไงเบ๊บ แต่พอพี่รูญยื่นโอกาสให้ฉันเลยลองสู้กับแม่สักตั้ง บางเรื่องมันเกิดขึ้นเพราะความบังเอิญครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งหนึ่งก็เกิดเพราะความตั้งใจ คิดว่าต้องดราม่าเบอร์ไหนกว่าจะได้ออกมาทำงานนี้ นี่ก็เลยตั้งใจตั้งแต่ตอนนั้นแหละว่าจะอยู่ช่วยพี่รูญ เฮียแกก็ไล่ให้ไปรับงานอื่นบ้างเหมือนกันนะแต่ไม่ไป มึน”
“ลูกน้องพี่รูญหน้ามึนทุกคน” แม้แต่ไอ้จ่าก็ยังมึนเลย กวนตีนอีกต่างหาก “แต่ผมก็มาเป็นหลายๆ งานเพราะพี่รูญเหมือนกันนะ ขนาดอยู่ด้วยไม่ถึงปี”
“แกมันฉายแววมาตั้งแต่ก่อนเข้าแล้วไง เออ ถ้าวันไหนมีคนติดต่อให้ไปทำงานดีๆ ก็ไม่ต้องกังวลทางนี้นะ ฉันกับพี่รูญเอาอยู่”
“เอากันอยู่เหรอ งี้เมียพี่รูญไม่เคืองแย่”
“อีเบ๊บ” เรียกสั้นๆ ก่อนผลักหัวผมโยก ผมยกสองมือไหว้ขำๆ เพราะรถยังไม่ขยับไปไหน “ใครจะไปเหมือนแกกับเข็มทิศล่ะยะ แหม หอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่กับผู้ชาย”
“หอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่กับผู้หญิงก็เรียกแมงดาสิครับ”
“ปากดีแบบนี้ไงเลยหาเมียไม่ได้สักที”
“โอ๊ย ไม่หาแล้ว ผมรอแต่งกับพี่มะลินี่แหละ” ยักคิ้วให้สองจึ้ก หญิงอวบระยะสุดท้ายทำหน้าเหม็นเบื่อก่อนยกโทรศัพท์ขึ้นมาไถ “ยังเล่นแฮชแท็กแม็กเข็มกันอยู่ไหมพี่”
“ไม่ค่อยมีแล้วนะ แบบนี้แหละ กระแสโซเชียล มาไวไปไว พอไม่มีอะไรให้จิ้นคนก็ลืม จริงๆ ถ้าโปรโมตต่อฉันว่าไปได้อีกไกล รับงานคู่กัน เผลอๆ ไม่ต้องมานั่งให้ลูกค้าโขกสับแบบนี้”
“แม็กมันน่าจะชอบงานเบื้องหลังมากกว่านะครับ”
“อืม ถึงได้บอกว่าพี่รูญน่าจะปั้นมัน มันเขียนในเมลขอฝึกงานมาหาพี่รูญด้วยนะว่าเป็นแฟนคลับแก พี่รูญเลยให้แกเป็นพี่เลี้ยงไง”
อันนี้ผมเพิ่งรู้เมื่อวานครับ รู้พร้อมๆ กันด้วยว่าไม่ได้แค่ปลาบปลื้ม แต่มันถึงขั้นปลุกปล้ำผมเลยทีเดียว “มันก็ดีนะพี่ ใช้งานอะไรก็ทำ แต่ก็ยังเด็ก”
“ก็มันเด็กกว่าแก ผ่านงานมาน้อยกว่าแก”
ที่พี่มะลิพูดก็จริง แต่ผมคิดถึงทักษะการใช้ชีวิตด้วยที่แม่งเด็ก กระจอก อ่อนด๋อย
“จะเที่ยงแล้ว เดี๋ยวเราแวะซื้ออะไรเข้าไปกินกันเลยไหมพี่”
“กินแถวออฟฟิศได้ไหม ฉันมีงานที่ต้องส่งพี่รูญอีกตัว”
“อ้าวเหรอ ไม่บอกก่อน ผมก็ขับเฉื่อยเลย ขี้เกียจเข้าออฟฟิศ”
“ทำไม มีอะไรหรือเปล่า ปกติไม่ค่อยเห็นแกอู้”
ผมสายเนียนไงครับ อู้ก็อู้ไม่ให้ใครรู้ หนีออกไปสูบบุหรี่นั่นล่ะเป็นวิธีอู้ที่แนบเนียนที่สุดทีเดียวเชียว
“เปล่าพี่ แค่คิดว่าจะขับช้าๆ หาร้านแปลกๆ ซื้อของกินไปให้พวกที่ออฟฟิศ แต่ถ้าพี่รีบก็กินแถวนั้นแหละ ง่ายดี”
“เออ ไว้วันหลังค่อยมาชิลล์ ช่วงนี้งานเยอะฉิบหาย พี่รูญก็รับงานเยอะกว่าปกติเหมือนกันนะ คงติดพันมาตั้งแต่ที่ไอ้แม็กมาฝึกงาน จะได้ให้มันเห็นงานหลายๆ แบบ แต่เอาเข้าจริงก็ไม่ได้เท่าที่คิดว่าจะสอนมันเท่าไหร่ ลูกค้าบางคนก็ช้าเหมือนไม่เต็มใจจ้างงาน”
บุรินทร์ถูกใจสิ่งนี้ อยากสำทับว่าส่วนบางคนก็รีบเหมือนอยากได้งานตั้งแต่เมื่อสามปีที่แล้ว
“งั้นผมว่าเดี๋ยวถึงแล้วพี่ขึ้นไปก่อนเลยก็ได้นะ เดี๋ยวผมสั่งข้าวขึ้นไปให้ ข้าวผัดหนึ่งล้านกล่อง”
“เอาไปยีหัวแกสิ หนึ่งล้านกล่อง” ขอบคุณครับเพราะถ้าเป็นคนอื่นจะบอกว่าเอาไปยีหัวแม่แกสิ หนึ่งล้านกล่อง
รถในกรุงเทพค่อยๆ ขยับแม้จะเป็นเวลาทำงานตามแยกไฟแดงที่คับคั่ง นึกถึงสมัยที่ยังต้องขับรถมาทำงานแล้วก็ตลกที่ยอมใช้ชีวิตบนถนนมากกว่าบนเตียง ใช้สมองในการขบคิดเส้นทางมากกว่างานที่ใช้ทำมาหากิน จะว่าไปแล้วการย้ายเข้ามาอยู่กับเข็มทิศนอกจากประหยัดเงิน ประหยัดเวลา ก็ทำให้ผมสนุกกับการทำงานในเมืองใหญ่ ผมตื่นเต้นทุกเช้าที่ลืมตามาเห็นเขาออกจากห้องน้ำ บางวันใช้ผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างกันอุจาด แต่บางวันก็ใช้ผ้าผืนเดียวกันไปพันหัว ส่วนอย่างอื่นก็ปล่อยให้มันเคลื่อนไหวอย่างฟรีโฟลว กระทั่งไปแตะสัมผัสร่างกายของอีกฝ่ายจึงมีทิศทางอย่างตรงไปตรงมา
ข้อเสียของการคบหากับผู้ชายอาจเป็นเรื่องการที่เราต่างมีความต้องการอยู่เสมอ และมักตอบสนองกันและกันได้อย่างตรงไปตรงมา สุดท้ายแล้วบริบทในการเสพสมก็เป็นเพียงเครื่องมือที่ทำให้เรากอดก่ายกันและกันจนหมดเรี่ยวแรง ผมไม่สนใจว่าจะถูกเรียกว่าอะไร แต่ที่ยังไม่อยากบอกใครก็เพราะเป็นคนที่เขินแล้วเสียจริตประหนึ่งว่าสติสตางค์หล่นหาย ซึ่งขณะนี้แล้วนอกจากพี่รูญกับแม็กความลับระหว่างเราก็ยังคงเป็นความลับเช่นเดิมอย่างที่เคยเป็นมา
ระยะทางสิบกิโลเมตรจากที่ทำงานลูกค้ากลับมายังออฟฟิศใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมง ผมส่งพี่มะลิที่หน้าตึกตามตกลงแล้ววนรถไปเก็บ ไม่ถึงสิบนาทีก็ได้ข้อความพร้อมรายชื่อเมนูยาวเหยียดมาในกรุ๊ปไลน์ ผมกวาดตาอ่านแล้วลอกเมนูพี่แบงค์ ก่อนสั่งป้าร้านประจำด้วยเมนูเดียวสิบกล่อง ขี้เกียจรอ เพราะผมก็คงไม่นั่งกินข้าวที่แคนทีนคนเดียวเหมือนกัน
“ข้าวผัดพริกเผาหมูชิ้น ไข่ดาว กับกาแฟดำครับทุกคน”
“ไอ้ห่าเบ๊บ กูกินเจ” พี่โหน่งตะโกนด่าเมื่อรู้ว่าผัดผักของตัวเองแปลงร่างเป็นหมูชิ้นและไข่ดาวเรียบร้อย
“เจแตกตั้งแต่พี่ด่าผมแล้วเว้ย”
“ก็ถ้ามึงไม่ซื้อหมูมากูจะด่าไหมล่ะ” พี่โหน่งมักจะลุกขึ้นมากินเจเป็นพักๆ โดยเฉพาะช่วงลูกสอบ เขาบนให้ลูกได้คะแนนดีๆ แล้วชิงแก้บนก่อนผลออก ถือว่าเจ้าแม่กวนอิมรับสินบนไปแล้วต้องทำตามสัญญาที่ไม่ได้สัญญาให้ได้
“ถ้าใจเราเจ อาหารอะไรก็เจ ถามเจ้าแม่กวนอิมดูพี่ว่าโอเคไหม”
“เจ้าแม่กวนอิมเคยทำท่าอื่นนอกจากโอเคด้วยเหรอวะ” พี่แบงค์เดินมาหยิบเป็นคนแรก หยิบไปอีกกล่องเผื่อเข็มทิศด้วย ผมมองไปที่โต๊ะ เจ้าตัวไม่อยู่แต่เปิดคอมพ์ทิ้งไว้
“ท่านมีเมตตาไง แดกๆ ไปเถอะพี่โหน่ง ถือว่าครั้งนี้พี่ไว้ใจลูกพี่ไงที่ขยันอ่านหนังสือ”
เป็นผมคงเสียใจแย่ อดตาหลับขับตานอน ติวแทบตาย เกรดดีสุดท้ายพ่อบอกเพราะบนไว้ให้
“อย่าให้มึงมีลูกมีเต้านะ”
“พี่จะทำไมโผม”
“กูจะด่าพ่อมัน”
ผมหัวเราะ เหลือบตามองไปที่โต๊ะของเข็มทิศอีกที พี่แบงค์วางข้าวกล่องให้ แสดงว่าเขาจะกลับมากิน แต่ว่าไม่เห็นบอกว่าจะไปไหน
“คุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอก วันนี้เข้าหลายสาย สงสัยทะเลาะกับเมีย”
ลูกพี่คนสนิทแซว ผมหัวเราะแห้งๆ หยิบบุหรี่กับไฟแช็กของตัวเองตามออกไปที่ประจำ เมื่อเปิดประตูหนีไฟออกไปเข็มทิศที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ก่อนแล้วก็เดินหนีขึ้นบันไดไปอีกชั้น สีหน้าเครียดขมึง ผมเห็นกระป๋องเบียร์ที่ใช้เขี่ยบุหรี่มีก้นกรองปักไว้ประมาณสี่-ห้ามวน อย่าบอกนะว่าดูดคนเดียวเยอะขนาดนี้ตั้งแต่เช้า
“เข็มทิศ...”
ผมชะโงกหน้าผ่านร่องบันไดขึ้นไปด้านบน เขาไม่ตอบ เสียงคุยโทรศัพท์ก็เบาจนไม่ได้ยินและคาดว่าเจ้าตัวคงไม่อยากได้ยินถึงได้เดินหนีไปที่อื่น ผมถอนหายใจ จุดบุหรี่ ปีนไปนั่งตรงขอบระเบียง หันหน้าออกด้านนอก ยีตาลงเพราะแสงตอนเที่ยงวันสาดจนแสบ นี่เป็นอีกหนึ่งความผิดปกติที่ผมรับรู้ได้ เช่นกันกับเมื่อคืนเมื่อเราปิดประตูห้อง กอดจูบกัน แต่เข็มทิศผละออกไปอาบน้ำนานจนผมผล็อยหลับไป
“เดี๋ยวใครมองขึ้นมาเห็นก็เข้าใจว่ามีคนจะกระโดดตึกตายพอดี”
เสียงทุ้มของคนในความคิดดังขึ้นจากด้านหลัง เขาเท้าแขนลงบนระเบียงข้างๆ กัน ผมดีดเถ้าบุหรี่แล้วปักส่วนที่เหลือดับลงไปในทราย
“มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า งานเป็นไงบ้าง”
“ก็ไม่มีอะไร ลูกค้าโอเค” ผมตอบ เข็มทิศยังคงสูบบุหรี่ของเขา ไม่รู้ว่าเป็นมวนที่เท่าไหร่ของวันนี้ “งานเหรอ”
“อะไร?”
“ที่คุยโทรศัพท์เมื่อกี้”
“เปล่า” เขาปฏิเสธ เพราะรู้ว่าถ้าเป็นเรื่องงานผมจะถามต่อว่าทำไมถึงต้องเดินหนี “เรื่องไร้สาระน่ะ”
“ป้าจอยเหรอ”
“เปล่า” ผมไม่ค่อยชอบสภาวะนี้เท่าไหร่ แต่ไม่อยากซักไซ้ รอให้อีกฝ่ายสบายใจค่อยเล่าก็ไม่สาย “เห็นพี่มะลิเข้ามาก่อนตั้งนาน”
“ก็ไปซื้อข้าวให้ไง”
“กินมาแล้วเหรอ”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ เม้มปากเข้าหากันเล็กน้อยแกว่งปลายเท้าโดยใช้สองมือยึดเป็นหลัก “เปล่า ซื้อมากินด้วยกันนี่ล่ะ ทำไมถามแบบนั้น”
ความผิดปกตินั้นที่ผมไม่สามารถระบุได้ว่ามันคืออะไร เข็มทิศสูดลมหายใจผ่านก้นกรองครั้งสุดท้ายก่อนปักลงบนกระป๋องเบียร์ที่ถ่วงก้นไว้ด้วยทรายเป็นอันที่เจ็ด
“ก็...เผื่อว่าไปกินกับคนอื่น”
“ถ้าไปพี่มะลิก็ต้องไปด้วยกันดิ” ผมปีนลงมาจากระเบียง มองหน้าเข็มทิศสลับกับซากบุหรี่สิ้นฤทธิ์ “ของคุณหมดเลยเหรอ”
“เปล่า ก็มีของนายอันนึงไง” เขาแค่นยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่แววตาสงบ ไม่ระริกไหวคล้ายกระจกยามกระทบแสง มันแห้งเหือดและเย็นเยียบเหมือนครั้งหนึ่งนานมาแล้วที่ผมเคยเห็น “ไปกินข้าวเถอะ”
“มีอะไรก็พูดดิ” ในที่สุดผมก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ไม่สามารถอดทนจนอีกคนเล่าเรื่องที่ค้างคาในแววตาโดยความสมัครใจได้ เข็มทิศชะงัก เขาไม่หันหน้ากลับมา ปล่อยให้ผมพูดอยู่กับแผ่นหลังเรียบกว้าง “เป็นอะไร อย่าเล่นเกมเดาใจแบบนี้ ผมเดาไม่เก่ง”
“นายต่างหากที่มีอะไรอยากพูดหรือเปล่า”
ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน ค้นหาความนัยจากประโยคนั้นแต่ไม่เข้าใจ “หมายความว่าไง”
“คนที่ถามว่ามีอะไรก็คือนาย แปลว่าคนที่อยากจะพูดอะไรคือนาย” เขาเอียงตัว หันหน้ามาจ้องตาผม ริมฝีปากหยักปิดสนิท ครู่หนึ่งก็ไหวไหล่ด้วยท่าทีสบายๆ “ถ้าไม่มีก็คือไม่มี”
เข็มทิศออกไปแล้ว เหลือผมเพียงลำพังบนชานพักบันไดหนีไฟ แวบหนึ่งที่ผมนึกถึงเรื่องแม็กขึ้นมา เหตุการณ์เมื่อคืนที่ทำให้รู้สึกหงุดหงิดแต่ไม่สลักสำคัญมากนัก ผมชัดเจนกับแม็ก ผมจบปัญหาของตัวเองได้ แม้ว่าไอ้เด็กนั่นจะไม่ได้คิดขอโทษผมก็ตาม
ผมเดินกลับเข้ามาเซ็งๆ หน้าบุญไม่รับ อาจเป็นผลบาปที่ทำให้พี่โหน่งเจแตก แต่เดี๋ยวก่อน พี่มะลิบอกจำนวนผมครบพอดีกับข้าวที่ซื้อมาไม่ใช่เหรอวะ
“เฮ้ย ข้าวผมอะ”
“อ้าว นึกว่าไม่กิน” ตากล้องหุ่นล่ำพูดหน้าตาเรียบเฉย หลักฐานคาอยู่บนโต๊ะหนึ่งกล่อง ในถังขยะอีกหนึ่ง “ปกติมึงกินจากแคนทีนนี่”
“ปกติผมลงไปกับคนอื่นถึงได้นั่งกินที่แคนทีนไงฮะ แต่นี่ผมไปคนเดียว พี่แม่งเป็นคนบาปจนนรกไม่ต้อนรับแล้ว เอาจริง”
“กูถามเจ้าแม่กวนอิมแล้วว่ากินอีกกล่องได้ไหม เจ้าแม่กวนอิมบอก โอเคค่ะ” ไม่พูดเปล่า ทำมือเป็นสัญลักษณ์โอเคเพื่อกดอัลติความกวนตีน เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ผมอยากเห็นหน้าเมีย โดยเฉพาะเวลาทะเลาะกันพี่โหน่งแม่งรอดปังตอมาได้ยังไง หรือนรกไม่รับเลยต้องมีชีวิตบนโลกใบนี้เหมือนกัน
“เอานี่ไป” เข็มทิศวางข้าวกล่องที่พร่องลงไปเล็กน้อยบนโต๊ะ ที่เหลือยังคาปาก
“ไม่เอาอะ ไม่กินของเหลือ”
“ทำมารังเกียจน้ำลาย ทีน้ำอย่างอื่นน่ะกินด้าย” พอไม่มีแม็กแล้วก็กลับมาเป็นผมสินะ พี่ก้อยทำเสียงเล็กเสียงน้อย ก่อนรีบพูดต่อ “แต่พี่ทีมหนูนะลูก”
“ไอ้แม็กไม่อยู่ก็มาใช้ผมสนองตัณหานะ โคตรแย่อะพวกพี่ คุณกินไปเถอะ ผมซื้อมาให้” ประโยคแรกผมพูดกระแนะกระแหนทีมเชียร์อัพ ส่วนประโยคหลังพูดกับเจ้าของข้าวกล่อง
“เดี๋ยววันนี้เลิกงานไวค่อยออกไปหาอะไรกินก็ได้” เข็มทิศหยิบน้ำขึ้นดื่มตามหลังจบประโยค ซึ่งผมเห็นด้วย นึกถึงน้ำซุบร้อนๆ กับราเมนเส้นเหนียวนู่มม
“ออกไวไปกินราเมนร้านนั้นกันก็ดีนะ ไม่ได้กินตั้งหลายวัน โห พูดแล้วท้องร้องเลยอะ อยากเลิกงานแล้ว วันนี้พี่รูญจะเข้าหรือเปล่านะ”
“เปล่า ไม่ได้ชวน”
อ้าว ไอ้เวร ดับฝันกู
“มีธุระ” เขาว่า เมื่อเห็นผมมองหน้าท่าทางฉงน
“ที่บ้านเหรอ”
“เปล่า ที่อื่น” เข็มทิศพูดแค่นั้น พยักเพยิดให้ข้าวเที่ยงที่แหว่งไปให้ผมกินต่อ “แถวๆ นี้แหละ เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วเจอกันที่คอนโดเลย เอารถไว้ที่นาย อันนี้ก็กินไปเลย เราพอแล้ว”
เขาหยิบแก้วของผมเดินผ่านหน้าไปโดยปราศจากคำอธิบายเพิ่มเติม ผมมองตามด้วยความรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างติดค้างในใจ แต่ไม่สามารถปั้นออกมาเป็นคำถามได้ พร้อมกันกับประตูกระจกเลื่อนเปิดออก พี่จรูญเหงื่อซกเข้ามาอย่างกับคนอาบน้ำแล้วไม่เช็ดตัว
“มันร้อนอะไรอย่างนี้วะเนี่ย”
“ทดลองตกนรกไงพี่”
“เออ ดี จะได้ไม่เหงา มีเอ็งรอในกระทะทองแดงคนแรก” ผมถูกชี้หน้าคาดโทษหลังจากปากไวไปแซวเข้าให้ เสียงหัวเราะสาแก่ใจดังเบื้องหลัง ก่อนจะบ่นโอดครวญเมื่อพี่รูญลดอุณหภูมิแอร์ลงอีก
“ในออฟฟิศหนาวปากสั่นแล้วพี่ ไม่ต้องลดหรอก”
“แป๊บนึงๆ ข้างนอกแม่งร้อนจริงๆ ช่วงนี้ไม่อยากรับงานเลย”
“โห แบบนี้นั่งทำคลิปเล่นกันในออฟฟิศสบาย” พี่โหน่งออกความเห็น แต่คนไม่อยากรับงานหัวเราะหึ
“มีงานถ่ายเอ็มวีเพลงเข้ามาตัวนึง สยาม เอาท์ดอร์”
“โห อย่างโหด นางเอกคนไหนจะรับวะพี่ แดดแบบนี้”
“นางเอกที่ต้องใช้เงินแดกข้าวไง ถามได้ ไอ้เบ๊บ เย็นนี้ไปไหนหรือเปล่า”
ผมนั่งสงบปากสงบคำได้ไม่นานพี่รูญก็เรียกหา ใช้ปากกาทัดหูแล้วหันกลับไปตามเสียง “เพิ่งโดนเข็มทิศเทครับ”
“เออ ปล่อยมันบ้างก็ดี เอ็งมากับข้า วันนี้นัดกินข้าวกับพี่ป้อม”
“พูดจริงอ๊ะป่าวว” ผมทำเสียงสอง ตาลุกวาว “โห พี่ ผมลากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้ไหม ชุดนี้ไม่สมพระเกียรติที่ได้กินข้าวกับพี่ป้อมเลยอะ ดูไม่มีมารยาท”
“เอ็งมันคนไม่มีมารยาทก็แต่งตัวตามนั้น พี่แกจะรับได้ว่าจะยังไง”
“จะยังไงคืออะไรครับ” พูดจามีหางเสียงขึ้นมาทันที พี่รูญยังยืนตากแอร์ให้เหงื่อแห้ง ไม่ยอมบอกความลับ “เฮีย จะยังไงคืออะไรอะ พี่ป้อมรู้จักผมเหรอ มีอะไรหรือเปล่า ชวนผมไปกินข้าวทำไมอะ”
“ไม่มีอะไร เขาแค่ถามว่างานที่สิงคโปร์คราวก่อนส่งใครไป ไม่เห็นมึงเข้าไปไหว้ เลยจะพาไปเจอ”
โถ่ นึกว่าเรื่องใหญ่ ผมเหลือบตามองเข็มทิศเชิงบอกว่าจะไปธุระของตัวเองเหมือนกัน เขาพยักหน้ารับรู้ แล้วก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อ ผมเลยหันมาคุยกับพี่รูญอีกที “กี่โมงอะพี่ หรือเลิกงานแล้วไปเลย”
“ทุ่มครึ่ง”
“โอ๊ย กินข้าวดึก อ้วนพอดี”
“คนเขามีงานมีการทำ ไม่เหมือนเอ็ง แล้วนี่ทำอะไร งานเมื่อเช้าเป็นไงไม่เห็นโทรมาบอก”
“เมื่อเช้าเหรอครับ แฮงค์ครับ เมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อย เลิกกินเลี้ยงแล้วก็ไปดื่มต่อที่บ้านเลยลุกไม่ไหว” ผมแซวเจ้านายด้วยพฤติกรรมเจ้านาย ผลคือกระดาษก้อนเท้าลูกเบสท์บอลปาลงกลางหัวดังโผละ ถ้ามีกีฬาเกี่ยวกับลูกบอลผมว่าคนในเฮาส์นี่ชนะเลิศ
“อย่าให้กูต้องสาวไส้ว่าทำไมต้องพาไอ้แม็กไปแดกต่อ มึงนะมึง”
ผมหัวเราะกลบเกลื่อนความผิด จะว่าผิดก็ไม่ใช่เสียทีเดียวนะครับ ผมก็ดูแลน้องมันตามคำสั่งพี่ไม่ใช่หรือไง “ผมก็หยอกเล่น แหม ลูกค้าโอเคพี่ ถามพี่มะลิได้ เบ๊บเอาอยู่”
“เอากับใครอยู่จ๊ะ” พี่มะลิเสียบไวอย่างกับรอช่องว่างอยู่ก่อนแล้ว ผมนึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาที่เกือบได้เอากับใครจริงๆ แต่อีกฝ่ายก็ผละไปอาบน้ำเสียก่อน
“ไม่ได้เอากับใครทั้งนั้นแหละ”
“พี่ก็ลุ้นว่าน้องจะเอากับเข็มทิศ หนีกลับไปก่อนทั้งคู่”
“พี่ไม่แล่นเรือแม็กเข็มกันแล้วเหรอ”
ผมยอกย้อนทั้งที่หน้าร้อนฉ่า การกลับมาแซวผมครั้งนี้ไม่เหมือนตอนที่ผมยังไม่ย้ายไปอยู่กับคู่กรณี ภาพในหัวผม เข็มทิศไม่ใช่จ่าเฉยเหมือนที่ยังคงเฉยได้เสมอต้นเสมอปลายในที่สาธารณะแบบนี้แล้ว แต่เป็นผู้ชายที่มีความร้อนแรงอย่างที่ไม่มีใครสามารถจินตนาการถึงเลยต่างหาก
“ไม่มีไอ้แม็กแล้วก็ไม่หนุก”
ผมเห็นด้วยว่าพอไม่มีไอ้แม็กที่ออฟฟิศก็เงียบลงจริงๆ แต่ก็คงดีกว่าถ้าเกิดเรื่องเมื่อคืนขึ้นแล้วยังต้องมาเจอกันในวันถัดมา หางตาผมเหลือบเห็นสายตาของเข็มทิศที่จ้องดุ ทว่าเมื่อหันกลับไปมองเขาก็หลบตา หันไปคุยกับพี่แบงค์กันสองคน ไม่มองก็ไม่มองวะ แรกๆ น้ำต้มผักก็ว่าหวานแม่งเรื่องจริง เมื่อไหร่ที่มองไปผมจะเห็นสายตาของเข็มทิศจ้องกลับมาเสมอ แต่ครั้งนี้ต่างไป ผมเท้าคาง ลากเมาส์เปิดไฟล์งานที่ทำค้างไว้ ความคิดวกกลับไปถึงเรื่องธุระของเข็มทิศที่จงใจไม่บอกก่อนมองเวลาที่ปรากฎอยู่มุมขวาล่างของจอคอมพิวเตอร์
กว่าจะถึงเวลานัดพี่ป้อมก็ยังพอมีเวลา
มีความลับนักใช่ไหม
ได้...เจอบุรินทร์ เดอะนักสืบหน่อยแล้วกันไอ้จ่า
(ต่อด้านล่าง)
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 01-05-2019 22:10:23
สถานที่เกิดเหตุเป็นร้านอาหารแบบผับแอนด์เรสเตอรองค์ใกล้ออฟฟิศ เข็มทิศออกมานั่งตั้งแต่ร้านเปิด พระอาทิตย์ยังไม่ตก นั่งคนเดียว สั่งเบียร์มาดื่ม คนพลุกพล่านแต่เขาเลือกมุมสงบ ผมนั่งห่างออกมา พรางสายตาด้วยหมวกของพี่โหน่ง เลือกมุมนั่งที่เห็นอีกฝ่ายแต่ไม่มีทางสังเกตเห็นได้จากมุมที่เข็มทิศนั่งอยู่ พี่รูญสั่งว่าให้กลับไปที่ออฟฟิศอีกครั้งก่อนทุ่มครึ่ง เท่ากับว่าผมมีเวลาอยู่ดูว่าเข็มทิศนัดใครไว้ถึงชั่วโมงกว่า อาศัยความหน้ามึนสั่งน้ำเปล่าและกับแกล้มราคาถูกที่สุดเพื่อเปิดโต๊ะ แต่หยิบน้ำในกระบอกลดโลกร้อนที่ได้แถมมาจากลูกค้าเมื่อต้นปีจะได้นั่งต่อยาวๆ
เข็มทิศจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ เขาสูบบุหรี่จัดเวลาที่เครียด และไม่มีดัมเบลให้ยก ทว่าก็ไม่เคยเห็นว่าสูบบ่อยขนาดนี้ ถ้าบอกว่าสูบบุหรี่เท่ากับตายผ่อนส่ง แค่วันเดียวก็ไม่ต่างกับบอกว่าเข็มทิศโปะความตายก้อนใหญ่เพื่อลดระยะเวลาและดอกเบี้ยจากการสูบบุหรี่ได้โข ดีใจด้วยที่จะได้ตายไวกว่ากู เพราะวันนี้ผมแตะไปแค่ครึ่งมวนเท่านั้นเอง
ท้องฟ้าเริ่มมืดสีเมื่อเวลาผ่านไป ไฟสีส้มในร้านติดประดับตบแต่งบรรยากาศให้ดูสบายๆ ขณะที่ชายซึ่งผมตามมายังมีสีหน้าเครียดขมึง เขาดื่มเบียร์ไพน์ที่สอง จากนั้นความลับก็ถูกไขกระจ่าง การอดทนถูกพนักงานมองเขม่นและถามซ้ำซากสัมฤทธิ์ผลคือคนร่วมหารค่ากับแกล้มของเข็มทิศปรากฏตัวตอนเกือบหนึ่งทุ่ม เป็นชายแปลกหน้าที่ไม่ได้มาแค่คนเดียว แต่มีผู้หญิงซึ่งผมบังเอิญเจอหลายครั้งก่อนหน้านี้ติดสอยห้อยตามมาด้วย
“เวรละ”
ผมเดาจากบริบทได้ไม่ยากว่านั่นคงเป็นแฟนอีกคนของน้อยหน่าที่คบกันมานาน เขารับเมนูจากพนักงาน นั่งฝั่งตรงข้ามกับเข็มทิศ โดยที่ข้างๆ เป็นหญิงสาวของกลางซึ่งเลือกฝั่งชัดเจน ผมผุดลุกขึ้นทันที แต่ถูกพนักงานเบรคไว้
“ลูกค้าสั่งอะไรเพิ่มหรือเปล่าคะ”
เพิ่งรู้สึกตัวว่ามีพนักงานยืนเฝ้าผมอีกทอดหนึ่งถึงสามคน มาถึงตอนนี้ที่ตั้งใจจะตะบึงไปสู้รบกับพวกหมาหมู่ก็ฝ่อลงหน่อยๆ ผมเรียกเก็บเงิน กว่าจะเดินไปถึงโต๊ะทั้งสามคนก็คุยกันสักพักหนึ่งแล้ว
“นั่นไง แฟนเขามาแล้ว” น้อยหน่าว่า หน้าตึงเมื่อเห็นผม ส่วนเข็มทิศชักสีหน้าหงุดหงิดทันที ขณะที่ชายแปลกหน้ามองผมด้วยสายตาประเมินในที
“มาได้ไง” เข็มทิศถาม บินมามั้ง แหกตาดูสิวะ
“คุณนี่มีความลับเยอะนักนะ”
“ปัญหาเรา เราแก้เองได้”
“อ๋อ งั้นถือว่าผมมานั่งดูคุณแก้ปัญหาแล้วกัน”
เรื่องเถียงคำไม่ตกฟากขอให้บอก ปราชญ์ด้านงานเถียงต้องยกให้ผม ถ้าไม่เขินไปเสียก่อนไม่มีทางแพ้ใครในโลก
“ใครอะ"
"แฟนน้อยหน่า”
ไอ้คุณอะไรสักอย่างที่ผมเคยอ่านไม่ออก และก็จำไม่ได้ด้วย นั่นไม่ใช่สาระสำคัญ สาระสำคัญคือทำไมทุกคนมารวมตรงนี้โดยไม่มีเหตุผล พวกมึงไม่ใช่สงฆ์และพระพุทธเจ้าไม่ได้ปรินิพพานวันนี้ไงครับ
“น้อยหน่าบอกโอมแล้วไงว่าพี่เข็มก็เป็นแค่พี่รหัส โอมก็รู้ว่าสนิทกัน ต้องเดือดร้อนให้แฟนเขามาแสดงตัว ไม่เชื่อใจกันเลยเนอะ”
“ไม่ใช่เราไม่เชื่อใจ แต่ที่บ้านเราไม่โอเคกับข่าวไง เราก็แค่อยากมายืนยัน ถ้าเป็นพี่รหัสก็แค่คิดว่ามากินข้าวด้วยกัน น้อยหน่าจะกลัวอะไร”
“ไม่ได้กลัว แค่ไม่อยากกวนพี่เข็ม ไม่รู้ว่ายุ่งแค่ไหน ข่าวลือคู่จิ้นก็คนนึง แต่คนที่อยู่ด้วยก็อีกคนนึง ลำบากแย่”
เดี๋ยวนะครับ แม่กวางสาวคนนี้กำลังกล่าวหาเข็มทิศว่าคบซ้อนอยู่หรือเปล่า ผมนั่งลงข้างเข็มทิศโดยไม่ขออนุญาต หยิบแก้วเบียร์ของคนนั่งก่อนหน้ามาดื่มโดยไม่ขออนุญาตเช่นกัน
“คู่จิ้นนั่นแค่ขายงาน ทำไมเหรอครับ น้องมีปัญหาอะไรเหรอครับ”
“เบ๊บ ใจเย็นๆ” เข็มทิศปราม แต่ผมยังคงหัวร้อน ใครจะใจเย็นได้เท่าเขา “มีนัดกินข้าวกับพี่ป้อมไม่ใช่เหรอ”
“มี แต่ยังไม่ถึงเวลา ถ้าไม่ทันจริงๆ ก็ค่อยตามไป หรือไม่ไปก็ได้ ไม่เป็นไร ผมบอกพี่รูญแล้วว่าติดธุระ”
“ไร้สาระน่ะ จะเสียมารยาทกับพี่เขาทำไม”
“คือผมต้องรักษามารยาทกับคนไกลแล้วเมินคนใกล้ตัวทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าคุณมีความลับกับผมเหรอวทำไมไม่บอกว่าจะมานี่ ไม่ใช่ผมไม่รู้เรื่องคุณกับอีเด็กนี่เสียหน่อย ทำไมต้องไม่ให้ตามมาด้วย”
“ใครๆ ก็ต้องมีเรื่องส่วนตัวที่บอกใครไม่ได้ทั้งนั้นแหละ เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของเรา”
ผมแม่งเริ่มเปลี่ยนจากโมโหน้อยหน่ามาเป็นโมโหเข็มทิศแทนแล้วว่ะ ยิ่งเขาพูดแบบนี้ สีหน้าของน้อยหน่ายิ่งหยามหยัน ทำเหมือนผมเป็นคนโง่เต็มประดา
“เรื่องส่วนตัวแล้วจะขอให้ช่วยทำไมตั้งแต่แรก” ผมหมายถึงตั้งแต่ที่เขาชวนผมไปอยู่ด้วย ตั้งแต่ก่อนหน้าที่อะไรๆ จะเลยเถิดมาจนถึงทุกวันนี้ “แล้วไหนวิธีแก้ปัญหาของคุณ สรุปว่ายังไง ไหนใครเป็นเจ้ามือ”
เข็มทิศถอนหายใจ ละสายตาจากผมไปสบตากับคู่กรณีทีละคน
“ผมกับน้อยหน่าคบกันตอนสมัยเรียน แต่พอทำงานก็เลิกมาได้สักพักแล้ว เรื่องที่เป็นเกย์ก็อย่างที่น้อยหน่าบอก ตอนนี้ผมอยู่กับเบ๊บ"
อะ งงแดก ไอ้เด็กโอมขมวดคิ้วเข้าหากัน ประมวลผลหนักเลยสิมึง
“ผมไม่เข้าใจ พี่ไม่รู้เหรอว่าน้อยหน่ามีแฟน”
“ตอนแรกก็ไม่รู้ คบได้สักพักถึงรู้ แต่คงเป็นช่วงที่คุณระหองระแหงกัน ผมเลยรอ”
“ทำไมพี่เข็มพูดแบบนี้อะ” น้อยหน่าโวยวาย ส่วนผมนั่งรูดซิปปากรอดูสถานการณ์ “โอม น้อยหน่ากับพี่เข็มทิศเป็นแค่พี่รหัสน้องรหัสกันเฉยๆ ถ้าเขาเป็นผู้ชายจะคบกับผู้ชายด้วยกันได้ไง
“พี่ว่าแฟนน้อยหน่าควรรู้ว่าเวลาเกือบสิบปีที่คบกับน้อยหน่ามามันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง ไม่ใช่แค่พี่ ทุกคนควรมีสิทธิ์รับรู้ข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับตัวเองเพื่อตัดสินใจ ยิ่งถ้าครอบครัวแฟนน้อยหน่าไม่โอเค อย่างน้อยแฟนน้อยหน่าจะได้รู้ว่าต้องรับมือยังไง แต่ไม่ต้องห่วง ผมไม่กลับไปคบกับแฟนคุณแล้ว ขาดกันสนิท” ประโยคแรกเข็มทิศพูดเนิบกับหญิงสาว ส่วนประโยคหลังยืนยันความบริสุทธิ์ใจกับฝ่ายชาย
“สนิทแบบต่อไม่ติดเลย” ผมย้ำให้อีกที เผื่อว่ามือที่กำแน่นคู่นั้นจะคลายลงบ้าง
“เราแม่ง เหมือนคนโง่เลยว่ะ” เด็กหนุ่มพูดเสียงสั่น โนๆ มึงไม่เหมือน มึงเป็นคนโง่ไอ้หนู แต่ผมไม่บอกผมกลัวโดนต่อย นาทีนี้น้อยหน่าเลิกลักแล้ว นี่มันอะไรวะ สาบานเลยว่าตลอดชีวิตผมไม่เคยมานั่งเคลียร์ปัญหาเปิดอกแบบนี้กับผู้ชายคนใหม่ของแฟนเก่า เลิกก็คือเลิก มีคนอื่นก็คือไม่ได้รักผมมากพอ จบ แยกย้าย การรับมือกับสถานการณ์แบบนี้จึงค่อนข้างที่จะเดาทางยากว่าควรพูดอะไร และนั่นเป็นสิ่งที่ผมไม่เข้าใจว่าเข็มทิศจะรับนัดไอ้เด็กเปรตสองตัวนี้ทำไมกัน
“ไม่ต้องกังวลหรอก น้อยหน่าเลือกคุณมาตลอด”
“ไปถึงขั้นไหนกันแล้ว”
“ก็ทุกอย่างที่ผู้ชายกับผู้หญิงจะทำกัน” เข็มทิศสารภาพเสียงเรียบ ขอบคุณที่ไม่ลงรายละเอียดมากกว่านี้
พนักงานยกเบียร์กับน้ำอัดลมมาเสิร์ฟ แต่ยังไม่ถึงโต๊ะก็สะดุ้งทั้งตัวเพราะเสียงทุบโต๊ะดังปึง!จากเหยื่อ
“นานแค่ไหน”
“คุณไม่ต้องสนใจหรอกว่านานแค่ไหน แต่ผมเลิกแล้ว มันแค่ ‘เคย’ เกิดขึ้น และผมจะไม่ยอมคบซ้อนกับใครอีกแล้ว”
“พี่แม่งโคตรเหี้ย”
เข็มทิศน้อมรับคำด่าไว้แต่โดยดี เขาหลุบตาลง ถอนหายใจยาว “เวลาคนมีความรักก็ยอมทั้งโง่และเหี้ยแหละคุณ”
โคตรเหมือนพระเอก แต่ไม่ใช่ครับ เรื่องนี้เข็มทิศเป็นตัวร้าย ร้ายมาตลอดสี่ปีที่คอยแย่งของคนอื่น ส่วนน้อยหน่านั่งเงียบ ก็ต้องเงียบสิ โดนซักทอดให้ต่อหน้าต่อตาแบบนี้ จะพูดอะไรได้
“ผมอยากขอโทษคุณ ก็เลยรับนัด เพราะที่จริงผมกับน้อยหน่าก็เลิกติดต่อกันมาพักใหญ่ๆ แล้ว ที่เหลือคุณก็ไปคุยกับแฟนคุณเอง”
“พูดง่ายว่ะ”
“เรื่องมันเกิดไปแล้ว ตอนนี้เขาก็แก้ไขแล้วไง” ผมหาจังหวะแทรกประนีประนอม แต่เด็กหนุ่มมองผมตาขวางคาดโทษไปด้วย เรื่องนี้พี่ไม่เกี่ยวนะน้อง พี่แค่มาสังเกตการณ์ ไม่ได้ยินเหรอเข็มทิศบอกว่าอันนี้เรื่องส่วนตัวของมัน
“งั้นผมขออะไรพี่อย่างได้ปะ”
แฟนหนุ่มของน้อยหน่าลุกขึ้น วางเงินค่าเหล้าที่สั่งแต่พนักงานยังไม่กล้ามาเสิร์ฟไว้ เข็มทิศยืนขึ้นบ้าง ทั้งสองคนจ้องหน้ากันตาไม่กะพริบ ส่วนสาวน้อยร้อยมารยานั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่สนหินสนแดดอะไรอีกต่อไป ไม่ถึงเสี้ยววินาทีเสียงโครมครามของโต๊ะสังกะสีก็ดัง แก้วเบียร์หล่นแตกดังเพล้ง! น้อยหน่าหลบภัยท่าเดียวกับผมคือการนั่งลงข้างเก้าอี้ ผมเห็นเข็มทิศล้มลงกับพื้น พนักงานชายกรูเข้ามาล็อกตัวเด็กหนุ่มไว้ เขาซัดหมัดเดียว-เต็มกำลัง เข็มทิศถึงกับเลือดกบปาก สมน้ำหน้า ไม่สิ เฮ้ย! มันจะทำเกินไปแล้ว!
“นี่คือการสั่งสอนที่มึงเหี้ยได้ขนาดนี้ ถ้ากูรู้ว่ามึงยังติดต่อเมียกูอีกล่ะก็ กูเอามึงตายแน่!”
ประโยคสุดท้ายที่เด็กหนุ่มทิ้งไว้ และถ่มน้ำลายสำทับ เขาสะบัดร่างออกจากการจับกุมโดยไร้อาวุธแล้วเดินออกไปก่อนหญิงสาวจะคว้ากระเป๋าตามออกไปเช่นกัน ผมรีบเข้าไปประคองเข็มทิศ เขาใช้มือแตะที่มุมปากซึ่งเป็นรอยช้ำทันที ก่อนลุกขึ้น ปัดมือผมออก ไม่ยอมรับความช่วยเหลือ
“ทำไมยอมให้มันต่อยแบบนั้นวะ” ผมโมโห เห็นได้ชัดว่าเขาไม่แม้แต่ป้องกันตัวสักนิดเดียว “เต็มๆ เลยมั้งเนี่ย เจ็บไหม ไม่ดิ ต้องเจ็บอยู่แล้ว ไปโรง’บาลป่าว ผมพาไป เลือดออก น้องครับ มีทิชชู่ไหมครับ”
ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากบริกรที่ยังมีท่าทีตื่นๆ พนักงานสาวคนหนึ่งวิ่งมาพร้อมทิชชู่ทั้งม้วน ผมดึงออกมาในปริมาณที่พอเหมาะ ซับเลือดที่ซึมจนเป็นหยดอย่างเบามือ ชายหนุ่มสะดุ้งด้วยความเจ็บ เขาผละถอย ยื้อทิชชู่ในมือของผมไปจัดการตัวเอง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาย ตั้งใจมาโดนต่อยอยู่แล้ว”
“เพื่ออออออออออออ?!?” แม่งบ้าไปแล้วแน่ๆ ผมโคตรไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจมากๆ เบ๊บไม่ถูกใจสิ่งนี้
“จะได้ตัดปัญหาที่ยังคาราคาซังมั้ง ได้พูดออกมาแล้วก็โล่งไปอีกแบบ”
“ว้อนท์ตีน ว่างั้น?”
“ช่างเถอะน่า นายมีนัดไม่ใช่เหรอ ไปได้แล้วมั้ง”
“มันใช่เวลาจะพูดเรื่องนี้เหรอวะ ดูหน้าคุณดิ”
“แล้วมันใช่ที่ที่นายควรอยู่เหรอวะ นายไม่ควรอยู่ที่นี่ตรงนี้ตั้งแต่แรกไง ไม่บอกก็คือไม่อยากให้ตามมา แล้วจะตามมาทำไม”
“ก็ห่วงไง”
“ห่วงหรือระแวงกันแน่” เสียงทุ้มพูดกระชับ มองหน้าผมนิ่ง และผมก็แช่แข็งท่าทางที่ทำค้างอยู่ราวกับถูกกดปุ่มพอร์สเอาไว้
ผมแม่ง ขี้เสือกเกินจำเป็นไปเหรอวะ?
ผมเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองวุ่นวาย และน่ารำคาญในสถานการณ์นี้แค่ไหน เข็มทิศไม่อยากให้ผมตามมา ไม่อยากให้ยุ่งกับเรื่องอดีตที่ตัวเองก่อไว้ แต่ผมก็แหกกฏทุกข้อที่ควรทำ ผมแอบตามเขามา ยุ่มยามกับธุระของอีกฝ่ายจนไม่มีที่ว่างให้เขาตกตะกอนความคิดกับเรื่องราวของตัวเอง ผมใช้คำว่าเป็นห่วงริดรอนความเป็นส่วนตัวของเขา
“ไม่รู้ดิ บางทีอาจจะทั้งสองอย่าง ก็...คุณทำตัวผิดปกติ”
“ใครจะไปตีหน้าซื่อเก่งอย่างนาย” เขาหัวเราะขึ้นจมูกสำทับ ยักยิ้มที่มุมปากข้างหนึ่ง แต่นั่นไม่ใช่รอยยิ้มของความสุข
“หมายความว่าไง”
“เบ๊บ เราจะไม่ยอมเป็นตัวสำรองของใครอีกแล้ว”
“ก็ดีแล้วนี่ ถ้ายอมสิผมจะต่อยคุณซ้ำแผลเดิมอีกรอบ”
“ซ้ำแผลเดิมมันเจ็บนะ” เขาว่า แตะปลายนิ้วโป้งที่แผลเพื่อเช็ดเลือดที่กำลังหยดลงมา “นายเดาไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่ามันเจ็บได้มากแค่ไหน”
“อะไร"
"อะไรล่ะ"
"พูดเหี้ยอะไร ไม่เข้าใจ ไม่รู้เรื่อง มีอะไรก็ว่ามาตรงๆ ดิ”
“เออ มีอะไรจะพูดก็พูดมาตรงๆ ดิ พูดตอนนี้เราอาจจะไม่เกลียดนายก็ได้”
แม่ง...ใช้คำว่าเกลียดเลยเหรอวะ
ผมหูดับสนิท ได้ยินเสียงวี้ดดดดลากยาวในหัว จ้องหน้าเข็มทิศที่กำลังจ้องกลับมาด้วยสายตาแข็งกร้าว ผมเกลียดเกมเดาใจที่สุดเพราะผมแม่งเดาไม่เคยถูกเลยว่าเข็มทิศคิดอะไรอยู่
“เราจะกลับไปทำแผลที่ห้อง นายก็ไปตามนัดเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน ไว้ค่อยคุยกัน”
ชายหนุ่มทิ้งปริศนาที่คาใจผมไว้ เขาพูดราวกับไม่ได้มีคำว่าเกลียดหลุดออกมาก่อนหน้านี้ เมินเฉยคล้ายกับความรู้สึกของผมเป็นสิ่งที่มองข้ามได้ง่ายๆ ผมตะโกนรั้งไว้ด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่ซัดโทรมโถมเข้ามา ผูกโยงเข้ากับเรื่องของน้อยหน่าเพราะไม่อาจหาเหตุผลอื่นมารองรับเหตุการณ์ชุลมุนชั่วขณะแต่ทำร้ายความรู้สึกกันจนพังดับยับเยินไหว
“ที่เป็นผม เพราะผมแค่บังเอิญอยู่ตรงนั้นตอนที่คุณต้องการใครเป็นหลักยึดให้เลิกกับผู้หญิงคนนั้นขาดใช่ปะ งั้นตอนนี้ผมไม่มีความหมายอะไรเลยใช่ปะ”
เข็มทิศนิ่ง แต่อย่างน้อยก็หันหน้ากลับมา จ้องตาผมไม่ลดละ
"พูดออกมาสิวะ โดนต่อยครั้งเดียวเป็นใบ้เลยหรือไง"
“ถามตัวเองเถอะเบ๊บ” เขาว่า แล้วหันหลังกลับ ผมได้ยินเสียงวี้ดดดดดังลากยาวในหัวอีกรอบ ความรู้สึกแสบกระบอกตาเข้าจู่โจมพร้อมกับหัวใจแปลบปลาบราวเกิดภาวะหัวใจล้มเหลวฉับพลัน
แผ่นหลังของเข็มทิศห่างออกไป ส่วนผมยังยืนอยู่ที่เดิม วิญญาณหลุดลอยออกจากร่าง เหมือนถูกลากไปกลางแยกอโศก สาดถังน้ำแข็งใส่ตอนเที่ยงตรง วูบร้อนวูบหนาว ความรู้สึกตอนนี้มันแย่จนไม่อาจใช้คำใดบรรยายออกมาได้แม้แต่คำเดียว
"ตอบผมสิวะ!"
ผมโวยวาย ตีอกชกหัว แต่ไม่มีการชะลอฝีเท้าอีกแล้ว
"เข็มทิศ!"
ราวเสียงตะโกนเรียกเบาเกินไป เพราะไม่มีปฏิกิริยาใดจากเจ้าของชื่อ หากแต่คนรอบข้างหันกลับมาทางผมโดยทั่วกัน นั่นช่วยยืนยันว่ามันดังมากพอให้เขาได้ยิน
แต่ไม่อาจดังมากพอ ให้เขารับฟัง
ผมแม่ง...โคตรไม่มีค่าในสายตาเข็มทิศเลย
.
.
.
#โลกที่ไม่มีเรื่องบังเอิญ
#westonwednesday
กลับมาแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววว กรี๊ด หลบหม้อไหกะละมังถังซักผ้าแพร๊บ ลุ้นมากค่ะว่าคนอ่านจะอยู่ทีมไหนกัน
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 01-05-2019 22:42:15
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 01-05-2019 23:05:40
เริ่มหัวข้อโดย: piiya ที่ 01-05-2019 23:12:09
เริ่มหัวข้อโดย: Mamamapp ที่ 01-05-2019 23:22:33
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 01-05-2019 23:23:25
เข้าใจเบ๊บที่ไม่พูด และคาดว่าเข็มคงไปเห็นจังหวะนรกพอดี
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 01-05-2019 23:35:18
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 02-05-2019 00:02:55
เริ่มหัวข้อโดย: Justccwpo ที่ 02-05-2019 00:15:55
เริ่มหัวข้อโดย: Sykes ที่ 02-05-2019 00:22:32
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 02-05-2019 00:38:51
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 02-05-2019 01:10:19
ขนาดผู้ชายเค้าพูดออกมาตรงๆ ยังจะทำเหมือนจะปฏิเสธ
ถ้าฝั่งเข็มเหี้ย ฝั่งคุณก็เหี้ยพอกันแหละ (อ่านแล้วอารมณ์ขึ้น)
แล้วเข็มคุณเป็นอะไรก็พูดจะได้เคลียร์
อึดอัดและเซ็งแทน เห็นใจเบ๊บว่ะ
งงกับความสัมพันธ์ที่เอากันแบบที่ไม่มีสถานะ ควรตกลงกันได้แล้วว่ายังไง
ขอโทษที่ใช้คำไม่สุภาพครับ
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 02-05-2019 03:33:13
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 02-05-2019 05:58:40
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 02-05-2019 06:28:16
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 02-05-2019 06:32:53
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 02-05-2019 06:45:37
เกิดเรื่องให้แฟนตัวจริงรู้ ยังแอ๊บ.....ยังมีอารมณ์หยามเบ๊บ :m16:
อีจ่า ก็โคตรปากหนักเลย......... :เฮ้อ:
คงเห็นตอนที่แม็กขโมยจูบเบ๊บ ที่ไม่ทันตั้งตัว
คงไม่ดูต่อจนจบสินะ ว่าเขาจบกับแบบต่อยกัน คงนึกว่าเบ็บพอใจ ........ :z3:
เบ๊บ ไปจากไอ้จ่าเลย ไอ้คนปากหนัก ไอ้คนไม่ยอมพูด ให้เคลียร์ :fire: :angry2:
ใครจะไปรู้ความคิดของอีกคน ถ้าไม่พูดกันให้รู้เรื่อง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: jin_kazu ที่ 02-05-2019 07:44:44
แต่อ่านแล้วสงสารเบ๊บอะไม่รู้ว่าอิจ่ามีปัญหาอะไรแล้วยังมาเมินใส่แบบนี้
น่าน้อยใจจริงๆแหละ
อิจ่ามีอะไรก็พูดสิ!!!! หรือต้องรอให้เบ๊บไปก่อน
น้องเบ๊บชั้นใจแข็งนะบอกก่อนอย่ามาตามง้อทีหลังละกัน :katai4:
รอตอนต่อไปค่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 02-05-2019 08:28:19
ทำเป็นเงียบ ตอนง้อเบ๊บนี่พูดอย่างเยอะ
แต่ก็เข้าใจนะ
จ่าก็คงอยากให้เบ๊บพูดออกมา แต่เบ๊บยังไม่รู้เลยว่าจ่ารู้ 555555555555555
เละเทะเลยทีนี้
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 02-05-2019 09:02:16
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 02-05-2019 09:58:26
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 02-05-2019 10:16:30
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 02-05-2019 10:18:12
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 02-05-2019 10:49:41
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 02-05-2019 10:55:40
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 02-05-2019 13:22:20
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 02-05-2019 16:10:00
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 02-05-2019 17:45:35
แม่งโคตรเลวววว. อยากให้เบ๊บปล่อยมันไปเลย. #ทีมเบ๊บ
เริ่มหัวข้อโดย: nofsnof ที่ 02-05-2019 18:23:02
คิดว่าเห็น แต่เห็นไม่หมดหรือป่าว
เข้าใจผิด น้อยใจกันไปใหญ่แล้วววว :z6: :z6:
เริ่มหัวข้อโดย: GDNEE ที่ 02-05-2019 19:05:30
รอตอนต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Krajeeqx ที่ 02-05-2019 19:12:22
สะอึกแทนที่มีคำว่าเกลียดโผล่มา ชั้นจะต่อยแกเพิ่มจากผัวนังน้อยเน่าเอง
ลูกเบ๊บคะ สะบัดเลยค่ะ เอาให้อิจ่าสำนึก :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: Maybe_common ที่ 02-05-2019 21:08:17
ชั้นจะหาสามีใหม่ให้ลูกชั้นนนน
เริ่มหัวข้อโดย: minjeez ที่ 02-05-2019 21:41:18
ที่เบ๊บไม่พูดเพราะมันไม่ได้เรื่องอะไรขึ้นใหญ่โต จะมาพาลทำไม
หรืออันที่จริง อิจ่ามันจะเห็นเบ๊บเป็นคนทำให้นังนั้นจริงๆอย่างที่เบ๊บคิด
ถ้าเป็นแบบนั้นบอกเลย ชั้นทีมนังเบ๊บค่ะ ต่อให้ทำดียังก็ไม่ยกโทษให้ จำไว้อิจ่า!!!
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 02-05-2019 22:14:57
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 02-05-2019 22:22:32
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 02-05-2019 23:23:43
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 02-05-2019 23:32:43
ตอนนี้ดีมากเลยค่ะ ชอบสุดๆ
โทนเรื่อง คาแรคเตอร์ นิสัยตัวละคร
รวมถึงเหตุผลของการกระทำต่างๆมันเข้ากันไปหมด
กลมกล่อมมากๆ ฮืออ ชอบจริงๆเลยค่ะ
ส่วนเข็มทิศนั้น นายมีหลายคดีแล้วนะ
เราทีมยัยหมูเบ๊บมาตลอด
นายนั่นแหละที่ทำร้ายจิตใจยัยหมูเบ๊บของเรา
อยากให้เบ๊บงอนให้เข็ด
(อยากอ่านตอนต่อไป แงงง ค้างๆๆ :hao5:)
เริ่มหัวข้อโดย: Janemera ที่ 03-05-2019 02:02:03
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 03-05-2019 08:04:28
เอาแระไง
:katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: taku_kimu ที่ 03-05-2019 10:56:06
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 03-05-2019 14:00:35
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 03-05-2019 19:16:46
คุณเวสต์จะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ ไม่ยอมมมมมม เจ๊จะอกแตกตายค่าาาา ฮือ
ตอนนี้เข้าข้างนังเบ๊บสุดฤทธิ์ค่ะ ประเด็นน้องน้อยหน่าหรือมะแกว่น ฯลฯ อะไรนั่นไม่เกี่ยวเลยค่ะ ดิฉันพุ่งประเด็นไปที่เข็มทิศกับเบ๊บมากกว่า เสียงวี๊ดในหัวตอนนี้เกิดจากการที่อีกฝ่ายไม่ยอมบอกตรงๆ มากกว่า
อย่างแรกเลยคือ เบ๊บห่วงเข็มทิศ ตลอดเวลาที่เข็มทิศมีปัญหาในใจ ใครพยายามหาทางช่วยและดึงออกมาจากตรงนั้น? ก็เบ๊บไง แล้วตอนที่เข็มทิศมีความต้องการและดึงดันจะเอาให้ได้ตามใจตัว ใครเป็นคนรองรับ? ก็เบ๊บไง แล้วใครรัก...ใครแคร์เข็มทิศ...ก็อีเบ๊บไงงงง จะใครอีก ตอนนี้ความห่วงกลายเป็นถูกถีบทิ้งอย่างกับเป็นกองของเสียไร้ค่ากองหนึ่งด้วยคำว่า เกลียด คนเอาใจไปให้เขาหมดแล้วแต่โดนบอกว่าเกลียดใส่หน้าต้องรู้สึกอย่างไรหรือคุณเข็มทิศ การที่คนสองคนมีความรู้สึกให้กัน ไม่ใช่ว่าจะต้องแชร์หรือ ถูกต้องที่ว่าบางคนอาจต้องมีช่องว่างให้สำหรับเรื่องส่วนตัวบ้าง แต่เรื่องน้อยหน่านี่มันไม่ใช่เรื่องส่วนตัวของเข็มทิศคนเดียวตั้งแต่ตอนที่จูบกันแล้วไหม? มันกลายเป็นเรื่องที่มีเบ๊บเข้ามาเกี่ยวข้องตั้งนานแล้ว ถ้าเรื่องนี้ใครสมควรรู้ที่สุด ก็คงหนีไม่พ้นเบ๊บหรอก แทนที่จะมาคุยกันแล้วแก้กันไปทีละเปลาะ กลับปิดบัง แถมยังผลักไส แล้วเบ๊บนี่ก็ต้องยกให้เรื่องความอยากรู้อยากเห็น
อย่างที่สอง เข็มทิศคงยังเข้าใจความเป็นเบ๊บไม่เพียงพอ เพราะถ้าเข้าใจเพียงพอ ต้องรู้ว่า เบ๊บไม่ใช่คนละเอียด...ในหลายๆ ความหมาย เบ๊บจับความรู้สึกเก่ง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมาคิดเล็กคิดน้อยเรื่องต่างๆ ดิฉันคิดว่าประเด็นที่ทำให้เข็มทิศคิดไปเองและทำให้เรื่องราวลุกลามใหญ่โตยิ่งกว่าไฟลามทุ่งตอนนี้คงเป็นเพราะเรื่องน้องแม็กซี่ศรีสุขาปล่อยระเบิดทิ้งไว้แล้วก็จบการฝึกงานไปอย่างสมบูรณ์ ดิฉันเดาว่าเข็มทิศอาจไปเห็นและคิดไปเอง แต่ก็ยังอมพะนำไม่ยอมพูด แต่หลักใหญ่ใจความเลยคือ เบ๊บไม่คิดว่านี่เป็นประเด็นไงคะ ฮีเลยไม่คิดถึงว่าสิ่งนี้อาจเป็นต้นเหตุของความ "ห่างเหิน" ของเข็มทิศ ก็เพราะเบ๊บไม่ใช่คนละเอียด เบ๊บเป็นเบ๊บ และเบ๊บรักแล้วก็คือรัก แต่ถ้าไม่พูดมาเบ๊บจะรู้ไหมว่ารัก หรือถ้าไม่พูดมาแล้วเบ๊บจะรู้ไหมว่าคุณมีอะไรในใจ ถ้าถามออกมาตรงๆ ว่าคืนนั้นให้ห้องน้ำคืออะไร เบ๊บก็จะบอกมาตรงๆ เพราะมันไม่มีอะไร (หรืออาจจะตอบแบบเลี่ยงๆ เพราะกลัวเข็มทิศไปเอาเรื่องน้อง แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นตอนนี้) เบ๊บก็คงจะอธิบายออกมาหมด แต่นี่คือเข็มทิศไม่พูด เล่นลิ้นอยู่นั่น ราวกับกำลังเล่นเอาเถิดเจ้าล่อหรือตลกเบิกหน้าม่าน มันไม่ได้อะไรขึ้นมาเลยค่ะ พูดเถอะค่ะ เปิดอก ความสัมพันธ์ไม่ใช่ว่าไปตลอดรอดฝั่งเพราะการปรับความเข้าใจและพูดคุยกันหรือ ดิฉันเคืองเข็มทิศมากเลยนะคะสำหรับตอนนี้ (แล้วก็แอบรู้สึกว่าอีเบ๊บบบบบ ทำไมเอ็งไม่ลองคิดหน่อยว่าเข็มทิศมันอาจจะไปแอบเห็นก็ได้นะคืนนั้นน่ะ)
แล้วอีกอย่างคือ คำพูดเมื่อสาดออกมาแล้วจะเอากลับคืนไปไม่ได้ เหมือนโยนน้ำแข็งไปกลางแดดแล้วมันละลายทิ้งหมด จะเอากลับมาเป็นน้ำแข็งอีกได้ยังไง? คำว่าเกลียดเมื่อพูดออกมาแล้ว ความหมายที่ถูกฉาบติดกับความเข้าใจของอีกฝ่ายมันลบไม่ได้หรอกนะคะ วันข้างหน้าถ้าคบกันต่อรับรองว่าประเด็นนี้ถูกหยิบขึ้นมาอีกแน่ คำว่าเกลียดพูดได้ง่ายขนาดนี้เชียวหรือ เข็มทิศรู้สึกขนาดไหน อย่างไร จึงทำให้สมองคิดแล้วปากพูดออกมาเช่นนั้น จะยอมให้ความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันต้องมามัวหมอง แปดเปื้อน ทำลายลงด้วยคำว่าเกลียดหรือ
ตอนนี้เราอินมากๆ เลยค่ะ คุณเวสต์เขียนดีมากๆ เลยอะ ค่อยๆ ปล่อยหมัดออกมาทีละหมัด เหวี่ยงซ้ายก็หมัดฮุก เหวี่ยงขวาก็หมัดฮุก จุกอกแล้วก็แทบหงายหลังเพราะสุดท้ายเป็นลูกถีบ ถึงกับหน้าม้านกันไป ได้แต่อยากเข้าไปวางมือบนไหล่เบ๊บแล้วตบแปะๆ ปลอบให้ใจเย็นๆ พร้อมกับกระซิบริมหูเบ๊บว่า เข็มทิศมันกำลังเป็นวัวบ้า เราใจเย็นๆ ไว้ก่อน รอให้อีกฝ่ายเห็นอะไรๆ ก่อนแล้วค่อยคุยกัน บางทีถ้าเข็มทิศรู้ว่าตัวเองคิดเองเออเอง แล้วก็มาด่าเบ๊บแบบนั้น คงต้องหาวิธีมาง้อแน่ๆ แต่ดิฉันว่า...(อันนี้เอาตัวเองวัด)...ยังไงความรู้สึกทางลบก็จะยังคงอยู่แหละ เบ๊บไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอก แต่ความรู้สึกนี้ซึมลึกเกินกว่าจะลบออกหรือกลบฝังให้หมด แน่นอนว่าทั้งความรู้สึกรัก และความรู้สึกเกลียด และความรู้สึกเสียใจ
ความไม่มีตัวตนในสายตาคนที่เราแคร์มากที่สุดนี่เหมือนกับว่าเราถูกลบตัวตนจากโลกนี้ไปแล้ว
ขอบคุณคุณเวสต์สำหรับตอนนี้มากๆ นะคะ ถ้าแป้งจี่ฯ พิมพ์ผิดหรือพิมพ์ไม่รู้เรื่องก็โปรดให้อภัย แต่เพราะอินเหลือเกิน อยากจะด่าพระเอก แต่เราต้องคีพลุกของผู้อ่านที่ดี จะไม่ด่าพระเอกค่ะ (คือ หล่อนพิมพ์ด่ามาหลายย่อหน้า?)
ป.ล. รอตอนต่อไปนะคะ ขอตัวไปนอนแช่ถังน้ำแข็งก่อน
ป.ป.ล. On second thought, ถ้าเข็มทิศไม่รู้สึกกับเบ๊บมาก ก็คงไม่ถึงขั้นพูดคำว่า "อาจจะไม่เกลียด" ออกมาซีนะ คงรักเบ๊บมากจริงๆ เอาเถอะ ตอนต่อๆ ไปเจ๊จะเชียร์หนูนะเข็มทิศ ตอนนี้ขอกอดปลอยยัยเบ๊บก่อน
เริ่มหัวข้อโดย: Panamapaper ที่ 03-05-2019 21:45:56
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 03-05-2019 22:54:30
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 05-05-2019 16:28:55
เริ่มหัวข้อโดย: Warapich ที่ 05-05-2019 20:10:49
เริ่มหัวข้อโดย: มาดามพีพี ที่ 05-05-2019 23:20:07
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 06-05-2019 23:55:39
พูดสิ มีอะไรก็พูด ข้องใจเรื่องแม็กหรือรอยจูบก็ถามสิ อิจ่าอย่ามาเมียใส่!!
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 07-05-2019 10:09:38
เริ่มหัวข้อโดย: กาแฟมั้ยฮะจ้าว ที่ 08-05-2019 07:52:44
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 08-05-2019 21:05:41
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 08-05-2019 23:48:08
Chapter 17. Hold me as you love me
“เออ เป็นคนเขียนบท Moment เองเลยเหรอ ข้าก็ดูนะ แต่มาดูตอนที่ได้รางวัลไปแล้ว ไม่ได้เข้าไปดูรอบที่จัดประกวดกัน ตอนนั้นอยู่มิวนิค”
ผมแยกกับเข็มทิศออกมาทันเวลาก่อนพี่รูญจะพาแว้นมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันใหม่ล่าสุดยังจุดนัดพบ ด้วยอารมณ์ที่ยังกรุ่นๆ ในอก การได้เป็นสก๊อยบอยครั้งแรก เปิดประเดิมเบาะท้ายพี่จรูญด้วยกางเกงยีนฟอกซีไม่ซักแรมปี และได้เจอพี่ป้อมจังๆ แบบเอ็กคลูซีฟสุดๆ เลยทำให้ผมไม่ออกอาการดี๊ด๊าเป็นปลากระดี่ได้น้ำจนพี่รูญแปลกใจ ผมเลือกที่จะไม่เล่า เบี่ยงประเด็นไปที่งานมากกว่าเรื่องส่วนตัว ซึ่งชงให้บรรยากาศดีกว่าที่ควรนิดหน่อย
“ตอนแรกที่ผมเรียกมันมาสัมภาษณ์ก็ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นคนเขียนบทแล้วก็กำกับเองเลยพี่ ถ้าบอกว่ามันเอางานใครมาส่งประกวดก็เชื่อ แต่ลองให้โจทย์ง่ายๆ มันทำดูในชั่วโมงเดียว เออ ความคิดมันแปลกดี”
“พูดซะเสีย ไอ้เด็กนี่ก็ดูมีมาดอยู่นา”
“ไม่เลยพี่ วันสัมภาษณ์มันดีดอย่างกับโดนยา นี่นับว่าเซื่องๆ ไม่รู้โด๊ปผิดตัวหรือเปล่า” หัวหน้าพูดกับเพื่อนรุ่นพี่ถึงผม ปรายหางตามองอย่างประเมิน “เป็นไง เมื่อเช้าไหนว่างานไม่มีปัญหา มานั่งหนีบไข่ จ๋อยเป็นหมาโดนยาเบื่อ”
“เฮ้ย เกร็งหรือเปล่า คนแปลกหน้า”
“เออ หรือตื่นเต้นเจอไอดอลแล้วทำตัวไม่ถูก”
ผมหัวเราะแหะๆ พี่รูญเลิกถามแล้วหันกลับไปคุยกับรุ่นพี่มากฝีมืออีกครั้ง “แต่ผมยังหางานเขียนบทหนังให้มันไม่ได้สักทีว่ะ เฮาส์ก็เล็ก รับแต่งานสเกลเล็กๆ แค่นี้ก็ทำไม่ทันแล้ว คนน้อย”
“ก็ทำไมไม่ขยายเสียล่ะ เด็กรุ่นใหม่จบด้านนี้กันเยอะนะ จริงๆ ความสามารถเอ็งข้าว่าสบาย ปั้นเด็กมากี่คนๆ ก็ได้เป็นตัวท็อปของประเทศ เรียนงานกับพี่รูญไว้เยอะๆ นะไอ้หนู”
พี่ป้อมพูดประโยคแรกกับหัวหน้าผม แล้วเบี่ยงประเด็นมาที่ผม เขาดื่มเบียร์เก่ง กินคนเดียวสองขวดยังไม่มีท่าทีว่าจะเมา ส่วนผมแค่แก้วครึ่งก็ป้อแป้อยากกลับห้องไปนอนเต็มที
“ทำตาลอย แดกแค่นี้ยังไม่ถึงเสี้ยวของปกติที่มึงแดกเลยนะ อะไรวะ เมาแล้วเหรอ”
“ยังพี่ คงเหนื่อยๆ อะครับ” แสงไฟสีส้มจากหลอดสว่างรอบพื้นที่ เสียงแมลงตัวเล็กตัวน้อยวิ่งชนดังก๊องแก๊ง ผมมองเหม่อบางครั้ง แต่ก็วกกลับมาที่จุดสนใจคือพี่รูญกับพี่ป้อมเป็นส่วนใหญ่ กระนั้นก็ยังถูกสังเกตเห็นจนได้ว่าจิตใจไม่ค่อยคงเส้นคงวา
“แล้วเข้ามาทำงานกับเอ็งนานหรือยัง ดูเด็กๆ อยู่เลย”
“ยังไม่ถึงปีครับ แต่ให้ลุยงานเยอะ มันเข้ามาจังหวะที่ลูกค้าสนใจโฆษณาแนวใหม่ๆ พอดี ผมต้องบอกปัดบ้างเหมือนกัน ทำกันไม่ไหว”
“ขนาดปัดแล้วผมยังรู้สึกเหมือนไม่ค่อยได้พักเลยครับ” ได้จังหวะก็สอดขึ้นฟ้อง เดี๋ยวหาว่าผมตื่นเต้นจนขี้หดตดหาย “อีกนิดพี่รูญจะถูกกรมแรงงานเรียกไปปรับทัศนคติแล้ว”
พี่ป้อมหัวเราะ ตบเข่าฉาดชอบใจ เขาเป็นชายวัยกลางคนที่กระฉับกระเฉง ผมสีเทา ขาว แซมดำ ปล่อยตามธรรมชาติ ไว้ผมยาวและตัดรำคาญด้วยการรวบมัดไว้เป็นจุกสั้นๆ ด้านหลัง เดาว่าเพราะไม่มีเวลาดูแลตัวเองเท่าไหร่
“ดีๆ งี้ก็เก่ง ใช้งานได้แล้วสิ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ทำเป็นทีมก็เลยพากันรอดมากกว่า” ผมถ่อมตัวแบบสุดๆ ไม่กล้าปากดีกับคนเก่ง ผมเคยอ่านประวัติพี่ป้อมตั้งแต่สมัยเรียนว่าเขาเป็นพวกที่บ้านกีดกันงานละคร ปากกัดตีนถีบไปจนได้รางวัลถึงได้มีโอกาสเข้าบ้าน แต่พ่อก็ยังไม่ยอมรับอยู่ดี บทสัมภาษณ์หนึ่งพี่ป้อมเคยพูดว่าพ่อเพิ่งเอ่ยปากชมเขาไม่กี่เดือนก่อนหน้าสิ้นลมด้วยโรคประจำตัว และนั่นเป็นรางวัลที่ทรงคุณค่าที่สุดกว่างานไหนๆ ที่เจ้าตัวได้รับมา
ในสมัยก่อน งานละคร หนัง รวมทั้งศิลปะเกือบทุกแขนงไม่เป็นที่ยอมรับนัก หนังที่ได้รางวัลหลักร้อยล้านส่วนมากก็หนังทุนใหญ่ หนังต่างประเทศ หนังไทยแค่ทำให้ไม่เข้าเนื้อยังนับเรื่องได้ ผิดกับผมที่คนนิยมดูภาพยนต์กันเยอะ ผู้ใหญ่กรุยทางให้ไว้มาก แต่ก็ยังยากที่ปีหนึ่งๆ จะทำหนังดังได้สักเรื่องจนเป็นที่จดจำของคนไทยและสายตาโลก
พี่ป้อมเป็นคนนั้น และผมก็ชื่นชมเขาจากใจจริง เป็นคนเก่งที่สามารถทำให้เราฮึกเหิมและหดถอยได้ในเวลาเดียวกัน
“ก็จริงนะ งานที่มันจะเวิร์คน่ะต้องทำกันเป็นทีม วันแมนโชว์ไม่ค่อยดีหรอก ซ้ำซาก ติดในกรอบเดิมๆ”
“แต่พี่ป้อมก็ทำงานใหม่ๆ ออกมาตลอดเลยนะครับ”
“ต้องทำให้หัวโล่งเข้าไว้ แต่ก็ไม่ใช่กลวง ไม่มีอะไรเลย เสพงานคนอื่นมากๆ งานเก่าๆ ดีๆ เยอะ แต่ไม่ได้ หมายความว่างานเด็กๆ จะไม่ได้เรื่อง หลายคนตายเพราะเรื่องนี้นะ อีโก้สูง คิดว่าแก่แล้วจะเก่ง มันก็เก่งได้ในแวดวง ในยุคสมัยชั่วคราวนั่นแหละ”
ผมชอบความคิดของเขาตรงที่ไม่ยอมปิดกั้นการเกิดใหม่ของเด็กๆ หรือหวงพื้นที่ไว้สำหรับคนรุ่นเดียวกัน ที่จริงแล้วนับตามอายุเขาน่าจะเกิดในยุคเบบี้บลูม รุ่นพ่อแม่ผม ต่อสู้ ดิ้นรน และเชี่ยวกรากในวงการตั้งแต่ผมยังไม่ทันลืมตา แต่ก็ไม่มองว่าคนเจ็นใหม่ๆ เป็นแค่เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
“ข้ากำลังจะทำหนังใหม่ อยากมาลองเขียนบทไหมล่ะ”
“โห พี่เมาแล้วแน่ๆ” ผมหัวเราะ ละสายตาจากปากแก้วขึ้นมองคนถาม ก้มลงดูใต้โต๊ะว่าซ่อนขวดเบียร์เปล่าไว้หรือไม่ด้วยท่าทีประดักประเดิด แม่งพูดเสียหัวใจผมหล่นวาบไปอยู่ตาตุ่มเลย
“หาอะไรวะ”
“ขวดเบียร์ที่พี่ซ่อนไว้ครับ”
“ขวดเบียร์พ่อมึงสิ ยังไม่ได้เมา อันนี้พูดจริงๆ” พี่ป้อมหัวเราะร่วนลงคอ รินเบียร์ลงแก้วที่เต็มไปด้วยน้ำแข็ง เกิดฟองเหนือเครื่องดื่มสีเหลืองอำพัน แล้วย้ายปากขวดมารินให้พี่รูญ จากนั้นก็เป็นผมที่กุลีกุจอใช้สองมือจับแก้วด้วยท่าทางนอบน้อมสุดๆ
พี่แม่งไม่รอให้เด็กเสิร์ฟมาเทให้ล่ะวะ แบบนี้ผมก็ดูเป็นเด็กไม่มีมารยาทพอดี
“เอ็งกลัวอะไร”
“กลัวทำหนังพี่เจ๊งครับ”
“ก็อย่าทำให้เจ๊งดิวะ”
“โห พี่ ใครจะอยากทำหนังให้เจ๊ง แต่ผมยังมือใหม่เลย พี่อย่ามาแทงหวยกับผมเลย ลำพังพี่รูญผมก็ทำเฮาส์แกวุ่นวายจะแย่แล้ว”
ผมรีบเผาตัวเองก่อนโดนหัวหน้าเผา แต่ไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะครุ่นคิดในประโยคบอกเล่าเมื่อครู่เลยสักน้อย “ก็ดีน่ะซี ทำหนังทำให้หนุก ท้าทาย ไม่งั้นจะทำไปทำไม”
“ก็ใช่น่ะครับ แต่ว่า...”
“เฮ้ยอะไร ลูกน้องป๊อดเหรอวะไอ้รูญ” พี่ป้อมพูดแทรก หันไปบี้กับรุ่นน้องตัวเอง คู่สนทนาหยิบเบียร์ขึ้นดื่ม ยกยิ้มที่มุมปาก
“ไม่รู้มันพี่ วันนี้ดูเจียมตัวแปลกๆ”
“ไม่ใช่สิครับ พี่ต้องบอกว่าผมไม่ได้ป็อด แค่เกรงใจ” คนมันมือใหม่เข้าใจบ้างสิ พี่รูญแม่งรักลูกน้องจริงปะวะ ไม่แก้ตัวให้กันเลย
“เกรงใจอะไร ข้าชอบงานนั้นนะ Moment น่ะ”
“โห พี่ ชมงี้ ผมลอยอะ” หันไปยิ้มให้ผู้กำกับมือฉมังจนตาปิด ดีใจนะครับ แต่แม่งไม่สุด เหมือนมีบ่วงอะไรตะขิดตะขวงอยู่ในใจ สิ่งที่ทำให้กังวลเหมือนแมลงหวี่ตอมตา ไม่ได้ทำให้เสียวิสัยทัศน์แต่น่ารำคาญ “แค่พี่ได้ดูหนังที่ผมทำผมก็ดีใจมากแล้ว นี่ผมพูดจริงๆ นะ”
“ถ้างั้นก็ไปทำหนังด้วยกัน หัวหน้าอนุญาตไหม สองปี เดี๋ยวมาส่งคืน”
“แล้วแต่มันเลยพี่ ไม่ต้องเอามาคืนก็ได้ รำคาญ”
เดี๋ยวนะครับ นี่มันอะไรกันวะ ค้ามนุษย์กันเหรอ
ผมมองพี่รูญกับพี่ป้อมเลิกลัก ชายวัยเก๋ามองล้อกลับมาด้วยสายตาฉายความเอ็นดู พี่ป้อมอธิบายเพิ่มให้ผมหยุดทำหน้าฉงนเหมือนฉงาย “เบื่อว่ะ ทำหนังมาสักพัก อยากลองปั้นเด็กดู ให้ไอ้รูญมันแนะนำเด็กมาเป็นผู้ช่วยผู้กำกับ อยากทำหนังเกี่ยวกับเรื่องที่คนทั่วๆ ไปคิดว่าไกลตัวแต่กระทบกับชีวิตประจำวันเรา จริงๆ ไอเดียนี้มีตั้งแต่ดู Moment แล้ว อันนั้นทำเรื่องการตาย แต่ข้าอยากทำเรื่องฆาตรกรรม คอรัปชั่น อาจจะทำแนวด็อกคิวเมนทารี่(*สารคดี) เราจะไปเอารางวัลที่ต่างประเทศก่อน ค่อยย้อนเข้ามาขายในไทย”
พี่ป้อมเล่าแผนการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ เบ็ดเสร็จเป็ดก๊าบๆ แต่เดี๋ยวก่อน เรานี่หมายถึงใครนะครับ
“เรื่องนี้ข้าอยากให้มันแมสก์กว่าที่ผ่านมา อยากให้มันได้คุยกับคนจำนวนมากๆ อาจสุ่มเสี่ยงเรื่องรัฐบาล แต่เราใช้เป็นประเทศสมมติ”
“โห พี่สปอยล์ผมจบเรื่องแล้วก็ดูในโรงไม่มันส์ดิ” ผมบ่นแง้วๆ ผิดกับถ้าถูกเป็นเข็มทิศหรือพี่แบงค์มาสปอยล์หนังใส่จะหงุดหงิดกว่านี้ เรียกได้ว่าเบ๊บมักเกรี้ยวกราดมากๆ ถ้ามีใครไปดูหนังแล้วมาเล่าตอนจบให้ฟังโดยไม่ได้ถาม
“ก็ไม่ได้ให้ไปดูในโรง ให้ดูผ่านมอนิเตอร์”
น้ำแข็งละลาย กลิ้งลงกระทบกันดังแกร็ก เบาๆ จากในแก้ว ไม่มีทีท่าว่าล้อเล่นจากคนพูด ทั้งแววตา น้ำเสียง และท่าทางองค์ประกอบทั้งมวล
ผมหยิกแขนตัวเอง เออ เจ็บว่ะ เป้าก็ไม่ได้เปียก ไม่ได้มีภาพเซ็กซ์พิเรนทร์ๆ แปลว่าไม่ใช่ฝัน
เชี่ยเบ๊บบบบบบบบบบบบ พี่ป้อมกำลังชวนมึงไปทำหนังด้วยเว้ย!
“อะ...เอาจริงปะพี่ ผมแม่ง...” เสียงนั้นขาดหายไปในลำคอ ผมรู้สึกเหมือนพี่ป้อมกำลังพูดถึงคนอื่น บุรินทร์อีกคนที่ไม่ใช่ผม ไอ้เบ๊บที่ลอยชายปากหมาแซวคนโน้นที คนนี้ทีไปวันๆ
“ผมแม่งอะไร เล่นตัวนะมึง” พี่รูญพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งรำคาญกึ่งขำขัน เขาคีบถั่วลิสงค์คั่วเกลือด้วยตะเกียบอย่างง่ายดาย โยนมันใส่ปากแล้วดื่มเบียร์ล้างคอ ทำเป็นชิลล์ นี่เรื่องใหญ่นะครับ เรื่องใหญ่!
“ผมช็อกอยู่ครับ นี่พี่อำผมปะเนี่ย! ผมไปจริงนะ ผมใจง่าย”
“อำกับเตี่ยมึงสิ กลับไปคิดก่อนก็ได้ ยังอยู่ไทยอีกสองสามวัน”
“แล้วพี่จะไปไหนต่อครับ”
“พนมเปญ”
ความใฝ่ฝันของเบ๊บอยู่ที่ฝรั่งเศส
ไอ้พี่ป้อมแม่ง!
“หนังเรื่องนี้เราจะถ่ายที่พนมเปญ ระหว่างนี้อาจจะตะลอนไปดูงานที่อิตาลี เวเนซุเอล่า หรือฝรั่งเศส แต่ต้องไปฝรั่งเศสแน่ๆ เพราะรายชื่อกรรมการให้รางวัลปีหน้ามีข้าอยู่ด้วย ไปไหม ดูหนังที่คานส์ด้วยกัน”
แมลงหวี่ตอมตาก็แมลงหวี่เถอะครับ ตอนนี้ผมตาลุกวาวขึ้นมาพรึ่บ ตกลง! ผมอยากไป อยากไปมากๆ แต่สิ่งรบกวนจิตใจนี่มันก็ยังรบรวนจิตใจอยู่ดี ผมดันเป็นคนมีพันธะไปแล้ว จะระหกระเหินตามชายอื่นไปทำงานที่ไหนต่อไหนก็ใช่ที่ ยิ่งมีเรื่องระหองระแหงพิลึกพิลั่นกับเข็มทิศอยู่ด้วย อากัปกิริยาที่แสดงออกมาเลยกลายเป็นว่าสลับดีใจกับครุ่นคิดเหมือนหลอดไฟใกล้เสีย กะพริบปริบๆ น่ารำคาญ
“ให้มันไปบอกที่บ้านมันก่อนนะพี่ป้อม ใจไอ้เบ๊บมันไปแหละ แต่ที่บ้านให้ไปไหมอีกเรื่อง” พี่จรูญพูดเหมือนเป็นพ่อหมอ อ่านใจผมออกตั้งแต่ลิ้นไก่ยันไส้ติ่ง เพราะสองปีของคนทำหนังไม่เคยเป็นสองปีจริงๆ เรามักจะก้าวข้ามวันเวลา ใช้งบประมาณเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหน เป็นเหตุให้เกิดทั้งหนังดาวร่วง หนังดาวรุ่ง วงการนี้แม่งแพงยิ่งกว่าซื้อหวย คนเก่งก็ได้รางวัลงาม คนแพ้ก็เข้าเนื้อ ดูแลตัวเอง ยับเยินกันไปเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ซึ่งผมมั่นใจว่าพี่ป้อมเป็นแบบแรก กระนั้นก็ไม่มีอะไรการันตีว่าสองปีงานจะเสร็จจริงอย่างปากว่าเมื่อมีผมพ่วงไปเป็นภาระด้วย
“จริงๆ พนมเปญก็แค่นี้ จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้”
แต่ถ้าทำงานค้างไว้อาจจะไม่ได้กลับมาเลยก็ได้ไงครับ
เอาภาษิตพระพุทธเจ้ามาใช้ได้ ความแน่นอนคือไม่แน่นอน ไม่ใช่แค่คน แต่ก็ด้วยทั้งดินฟ้าอากาศ จังหวะและเวลา ใช่งานประเภทเข้าเก้าโมงออกห้าโมงเย็นเสียเมื่อไหร่ ยิ่งต่างบ้านต่างเมืองแล้ว ผมก็อดรู้สึกเหงาไม่ได้ ไม่ใช่เมื่อก่อนไม่เป็น แต่เป็นยังไงก็น้อยกว่าตอนนี้ ตั้งแต่ที่มีเข็มทิศเข้ามาเป็นส่วนร่วมของชีวิตในทุกๆ วัน
“ไอ้เข็มมันคงเข้าใจล่ะมั้ง”
“ไม่รู้ดิพี่ ช่วงนี้ทะเลาะกันบ่อย”
“เฮ้ย คนอย่างไอ้จ่ามันมีปากมีเสียงกับเขาด้วยเรอะ เอ็งไปทำอะไรมัน”
ได้ข่าวผมเป็นลูกรัก แต่ทำไมพอบอกว่าทะเลาะกันพี่รูญแม่งโยนความผิดมาให้ผมแบบไม่คิดเลยวะครับ
“ไม่ได้ทำอะไรแค่ตามไปดูว่าเขามีนัดกับใคร”
“เป็นเอามากนะมึง ก็บอกว่าปล่อยๆ มันบ้าง”
“ไม่ใช่ผมระแวงนะพี่ ผมแค่อยากรู้ ไอ้เรื่องตามประกบนี่ผมก็ไม่เคยทำ เพิ่งมาเป็นเพราะเขาเปลี่ยนไปนี่ล่ะ”
“แฟนรึ?” พี่ป้อมถาม ยกคิ้วทั้งสองข้างขึ้น ผมพยักหน้า คู่สนทนาเลยพูดต่อ “ต้องปลงว่ะ ทำงานสายนี้เราไม่ได้มีเวลาให้ครอบครัวมาก คบๆ เลิกๆ ธรรมดา ข้าก็หย่ากับเมียแรก เจอหน้าลูกนับครั้งได้ ตอนนี้ยังจำพ่อตัวเองยังไม่ได้เลย ถ้ายังไม่พร้อมนะ อย่าไปมีเชียว”
“ลูกอะไม่มีหรอกครับ ผมคบผู้ชาย ทำงานที่เดียวกันนี่แหละ แปลกปะพี่ แทนที่จะเข้ากันดี แรกๆ อะไรๆ ก็ดีไปหมด แล้วอยู่ๆ ก็เกิดอะไรขึ้นไม่รู้ ถ้าผู้หญิงเข้าใจยากแล้วผมว่าผู้ชายแม่งเข้าใจยากกว่ามากกก ฟอร์มเยอะ ปากหนัก อีโก้อีก”
“มึงก็พูดซะมันงี่เง่า ปกติเข็มทิศเป็นคนมีเหตุผลจะตาย ใจเย็นกว่าเอ็งอีกต่างหาก”
“ก็นั่นดิครับ แต่พอมีเรื่องอะไรแล้วความใจเย็นเย็นใจของเขานี่ล่ะที่ทำเรื่องยาว มีอะไรไม่ยอมบอกกัน บรรยากาศมันชวนอึดอัดนะพี่”
ผมยกเบียร์ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ยังได้อีก ยังไม่เมา แค่ตึงๆ สิ่งพื้นฐานที่มนุษย์ทุกคนมี แม่นยำ แต่ไม่มีเหตุผลมารองรับก็คือเซนส์ ทั้งในผู้ชายและผู้หญิง แต่ด้วยความที่ผู้ชายมักเป็นเพศที่ปล่อยปละละเลยเรื่องเล็กน้อยประเด็นที่จะงอนกันเป็รเป็ดตูดกระดกก็น้อยลง กระนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีเสียทีเดียว
“เอาน่า ความสัมพันธ์แบบนี้มันจะจริงจังเหรอวะ ขนาดผู้หญิงผู้ชายมีทะเบียนสมรสแม่งยังเลิกกันง่ายจะตายห่า”
ผมคีบน้ำแข็งลงแก้ว คราวนี้รินเบียร์ให้ตัวเอง ดื่มให้ลืมความเครียดไปชั่วขณะก็ยังดี แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งเมาก็ยิ่งจม “มันไม่เกี่ยวกับเพศหรือใบทะเบียนสมรสหรอกพี่ เรื่องแบบนี้คนสองคนล้วนๆ”
“งั้นก็ลองไปคุยกันดีๆ แล้วกัน โตแล้ว มีอะไรค่อยพูดค่อยจา เรื่องไปทำงานก็ด้วย อนาคตเอ็ง เลือกเองนะ โอกาสมาถึงแล้ว อย่าให้ใครมาทำให้เขว เอ็งยังไปในวงการนี้ได้อีกไกล”
“ผมขอบคุณมากทั้งพี่รูญทั้งพี่ป้อมเลย โคตรขอบคุณจริงๆ ผมอยากไปเรียนรู้งานกับพี่ป้อมมาก เป็นความฝันผมเลยนะพี่ ผมไปแน่ๆ แต่ว่าขอตกลงกับที่บ้านก่อน ปุบปับมาหลายเรื่องแล้ว เดี๋ยวพ่อแม่หัวใจวายไม่มีคนดูแล ไหนจะเข็มทิศอีก”
พี่ป้อมพยักหน้าแสดงท่าทีรับรู้และเข้าใจ
“ไม่ต้องขอบคุณ ถือว่ามาช่วยงานกัน ข้าก็อยากเห็นวงการหนังไทยมันดีกว่านี้ว่ะ เมื่อสองสามปีก่อนโคตรแย่ คนไทยไม่ดูหนังไทย คนทำก็มักง่าย นายทุน รัฐ ไม่สนับสนุนสักทาง อาศัยตลาดอย่างเดียว ข้าว่าเอ็งมีฝีมือ ความคิดเอ็งคมตั้งแต่ยังเด็ก”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ผมก็มีทีมที่ช่วยกันทำ ใช่ว่าทำคนเดียวเสียหน่อย”
“อืม เพราะต้องทำเป็นทีมไง เลยมาชวน มาๆ สั่งอะไรเพิ่มอีกไหม หิวว่ะ สั่งข้าวเถอะ แค่กับแกล้มกับเบียร์แม่งไม่อยู่ท้อง” พี่ป้อมเปลี่ยนเรื่อง เขาหยิบแผ่นกระดาษเคลือบพลาสติกเยินๆ ที่เป็นแผ่นเมนูมาอ่าน เสนอเมนูข้าวผัดจานใหญ่มาแบ่งกันกินจะได้สั่งเมนูอื่นเพิ่มอีก ผมเห็นด้วย กระเพาะเริ่มทำงาน
“เมนูแนะนำเป็นลาบเหนือด้วยพี่”
“ลาบที่ใส่เลือดเข้าไปด้วยน่ะเหรอ สั่งมาสิ แต่ขอแบบสุกๆ นะ บอกเขาได้ใช่ไหม”
“น่าจะได้นะครับ” ผมจดชื่ออาหารลงในสมุดฉีกที่มีรอยปรุ แต่อดีตของมันไม่เคยมีแผ่นไหนฉีกได้ตรงตามรอยสักใบ คิดแล้วก็ตลกดีที่วันหนึ่งผมจะได้มีโอกาสมานั่งกินเหล้าโต๊ะเดียวกับไอดอล คนไทยคนแรกที่ได้รางวัลจากเทศกาลภาพยนต์ระดับโลก อีกทั้งเป็นกรรมการจากเอเชียแค่คนเดียวที่เป็นคนให้คะแนนงานเทศกาลที่ว่าในปีนี้ โคตรเป็นเกียรติ แต่ร้านที่นั่งกลับเป็นเพิงหมาแหงน ลาบอร่อย เบียร์ไทยราคาถูก รวมๆ ทั้งโต๊ะนี่ให้ผมเลี้ยงยังไหว
“กินยากหรือเปล่าล่ะเรา”
“ไม่ครับ กินได้หมด”
“ดีๆ เผื่อระหกระเหินเข้าป่าต้องกินของแปลกๆ จะได้อยู่ได้”
พี่รูญหัวเราะ ไม่วายเผาลูกน้องต่อหน้ารุ่นพี่ชื่อดัง “ไอ้นี่แดกยับ เหลืออย่างเดียวที่ยังไม่เคยเห็นมันแดกคือรองเท้าอะพี่ ไม่ต้องห่วงมันเลย ห่วงตัวเองกับคนในกองนะพี่ว่ามันจะไปขโมยขนมเขาหรือเปล่า”
ผู้ใหญ่มองผมด้วยแววตาเอ็นดู บอกชื่อเมนูอีกสองสามรายการก่อนว่าหลังจากข้าวมื้อหลักหมดแล้วเห็นทีจะต้องจรกลับที่พักกันเสียที เขามีธุระตั้งแต่รุ่งสาง ส่วนผมกับพี่รูญก็ยังต้องทำงานเหมือนเดิม สามวันหลังจากนี้ผมจะมาพบอีกครั้งพร้อมคำตอบว่าผมจะไปกับเขาเมื่อไหร่ แม้ใจจะโผบินดั่งอินทรี แต่กลับพะวักพะวงเรื่องจากถิ่นที่อยู่ไปไกล ผมไม่ได้เป็นคนติดที่ แต่การที่ไม่มีเข็มทิศในสายตาทำให้ผมรู้สึกไม่ปลอดภัย อาจเป็นเพราะว่าเขาเป็นบ้านของหัวใจผมไปแล้ว แม้ว่าไม่อาจมั่นใจได้เลยว่าเข็มทิศเคยเห็นผมเป็นบ้านของหัวใจของเขาบ้างหรือเปล่า
“เอ็งมันก็ดูน่ารักน่าเอ็นดู ไม่แปลกหรอกถ้าแฟนจะหวง”
“หวงก็ดีดิ แม่งไม่เคยหวงผมเลย รักผมบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้”
พี่รูญหัวเราะลงคอ ปากเรียกผมไอ้งั่งซ้ำไปซ้ำมา
“ดูรอยดูดที่คอดิ ไม่หวงก็แย่แล้ว”
สิ้นเสียงของพี่ป้อม ผมก็ตะปบมือไปรอบลำคอ เข็มทิศแม่งทิ้งรอยไว้ตอนไหนวะ ไม่ทันสังเกต จู่ๆ ภาพแฟลชแบ็คที่ไอ้แม็กเกรี้ยวกราดคืนนั้นก็กลับมา อาจเป็นเพราะบังเอิญเห็นรอยที่เข็มทิศสลักลงทิ้งไว้เหมือนหมาหวงถิ่นนี่ก็ได้ที่ทำสติมันพังยับเยิน
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 08-05-2019 23:50:45
“แล้วไง”
กลิ่นเถ้าบุหรี่รสที่ผมสูบติดตามโซฟาและผ้าม่านกลายเป็นกลิ่นเฉพาะของคอนโดเข็มทิศไปแล้ว ว่ากันว่ากลิ่นของคนกับถิ่นที่อยู่จะสัมพันธ์กัน แรกเริ่มในห้องนี้เป็นกลิ่นของเข็มทิศ กลิ่นของบุหรี่และอาฟเตอร์เชฟที่ให้ความรู้สึกสดชื่น ตอนนี้มันเจือกลิ่นเมนทอลและกลิ่นกายของผมซึ่งเข็มทิศเคยบอกว่าชอบนักหนาจนกลายเป็นกลิ่นใหม่ที่ไม่อาจแยกออกจากกันได้ในที่สุด
เรานั่งดูเน็ตฟลิกซ์บนโซฟาตัวเดียวกัน บรรยากาศแบบนั้นกลับมาอีกครั้ง คือความมึนตึง กระอักกระอ่วน ผมไม่รู้ว่าควรขนานนามมันยังไง คล้ายกับบรรยากาศนั้นคือกลิ่นที่ไม่อาจหยิบยกเป็นชิ้นอันได้ เขานั่งดูหนังเรื่องใหม่ กินป๊อบคอร์นที่อบเอง สีหน้าเรียบเฉย จืดชืดยิ่งกว่าป๊อบคอร์นค้างคืนริมหน้าต่าง
“แล้วไงอะไร ไม่ตื่นเต้นหน่อยเหรอ”
“จริงๆ ก็น่าจะเดาได้ตั้งแต่ที่พี่รูญชวนไปกินข้าวกับพี่ป้อมปะ” คู่สนทนาว่า ไม่ได้มีท่าทางยินดี หรือแปลกใจ จู่ๆ เมื่ออยู่กับผมเขากลับกลายเป็นเข็มทิศที่อยู่กับใครๆ เป็นจ่าเฉยที่ไม่รู้ร้อนหนาว ไม่ได้เต็มไปด้วยความอุ่นซ่านหรือร้อนเร่าอย่างในพักหลัง ผมเอนตัว พิงหัวกับไหล่ของเขา แต่เข็มทิศไม่เอียงคอกลับมาซบเหมือนครั้งที่เราดูหนังด้วยกันก่อนหน้านี้
“คุณคิดว่าไง”
“ตัดสินใจว่าจะไปอยู่แล้วนี่”
“มันก็ใช่ แต่เดี๋ยวดิ หันมาคุยกันดีๆ หน่อย ไม่สนใจผมแล้วเหรอ”
“จะให้สนใจอะไร”
“ผมกำลังถูกซื้อตัวไปทำงานต่างประเทศเลยนะ ตั้งสองปี นึกถึงตอนไปสิงคโปร์ดิ ตอนนั้นเหงาแทบแย่”
“ก็ไปทำงาน”
ถึงจะไปทำงานก็เถอะ แต่จำเป็นต้องเย็นชาขนาดนี้เลยเหรอวะ
“เข็มทิศ ยังโกรธผมอยู่เหรอที่ตามไป” ผมตัดสินใจถาม แต่ก็พอจะรู้จักความปากหนักของเจ้าตัว “ผมขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะจับผิด”
“เปล่า เรื่องนั้นช่างมันเถอะ”
“เปล่าแล้วเป็นไร”
ผมขโมยป๊อบคอร์นจากในถ้วยมากินบ้าง เขาถอนหายใจ ลูบมือบนหน้าผากผม ปัดเอาเส้นผมที่ปรกลงมาถึงคิ้วไปด้านข้าง ตามด้วยการถอนหายใจยาวอีกครั้ง
“เบ๊บ เราไม่อยากให้เบ๊บอ้อนแบบนี้ถ้าจริงๆ เบ๊บไม่ได้มีเราแค่คนเดียว”
“พูดอะไรแบบนั้น ก็อยู่ด้วยกันตลอดเวลาจะให้ไปมีใคร”
“คนจะมีมันก็มีได้ทั้งนั้นแหละ ไม่สำคัญหรอกว่าจะอยู่ด้วยกันหรืออยู่ห่างกัน”
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกเอาไปเปรียบกับแฟนเก่าของเขาซึ่งเป็นผู้นำพามาซึ่งรอยแผลช้ำม่วงที่มุมปากในตอนนี้ โคตรไม่แฟร์เลยที่จับผมไปเหมารวมกับอดีต ทั้งๆ ที่ผมไม่เคยคิดว่าเข็มทิศจะเป็นเหมือนคนก่อนๆ ของผมหรือเปล่าเลยสักครั้ง
“คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบที่คุณคบซ้อน แล้วผมจะทำแบบนั้นทำไมวะ”
“บางทีคนเราก็พูดอะไรที่มันตรงข้ามเพื่อปกป้องตัวเองได้เหมือนกันนะ”
“เดี๋ยวนะ ที่คุณว่าผมระแวง ผมว่าคุณเองต่างหากที่ไม่ไว้ใจกันเลย เอาผมไปเทียบกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ได้ ผมรู้ว่าประสบการณ์ความรักคุณมันห่วยแต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะห่วยปะวะ”
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมระหว่างเราถึงเกิดรอยแยกห่างออกมาเรื่อยๆ ทะเลาะกันเรื่องเล็กจนถึงเรื่องใหญ่ ตั้งแต่สำเร็จความใคร่จนถึงนอกใจ ทั้งที่เมื่อก่อนเราก็เข้ากันดีทุกอย่าง ความต้องการของผมกับเข็มทิศที่มีเท่าๆ กัน ความเชื่อใจและอิสระ มันค่อยๆ หายไปคล้ายว่าจริงๆ แล้วต่อให้ไม่มีคนอื่น มนุษย์เพศผู้สองคนก็ไม่สามารถอยู่ร่วมกันในฐานะคนที่รักกันโดยปราศจากข้อแม้ได้
“เราไม่ได้บอกว่าเบ๊บห่วย หรือระหว่างเรามันห่วย เราบอกแค่ว่าถ้าจะมีคนอื่นก็ไม่ต้องทำเหมือนเราสำคัญขนาดนั้น ให้เราเผื่อใจไว้บ้างก็ได้ ไม่ใช่ว่าเราไม่พูดแปลว่าเราไม่เจ็บ”
“แล้วปากอมตีนไว้หรือไง เป็นอะไรถึงไม่พูด”
“ถ้าเบ๊บไม่อยากเล่าจะให้เราไปคั้นทำไม เราไม่อยากฟังเรื่องโกหกอีกแล้ว เราโดนหลอกมาเยอะแล้ว แม่งเหนื่อยว่ะ ถามไปก็บอกไม่มีอะไร ไม่มีอะไรแล้วรอยที่คอมันคืออะไร ต้องให้คอยจับผิดเหมือนที่เบ๊บทำกับเราใช่ปะถึงจะสารภาพ อ้อ ลืมไป ใช้คำว่าสารภาพก็ไม่ได้เพราะเราเป็นแค่เพื่อนกัน”
น้ำเสียงนั้นเน้นหนักตรงคำว่าเพื่อนให้ผมรู้สึกชาที่หน้า เกรี้ยวกราดฟาดฟันกันด้วยประโยคที่บาดลึก ผมมองหน้าเข็มทิศ เขาก็จ้องกลับด้วยแววตากระด้างไม่ต่างกัน
“สรุปว่าผมเป็นแค่คนที่บังเอิญอยู่ตรงนี้พอดีตอนที่คุณเหนื่อยใช่ปะ ไม่ได้สำคัญอะไรเลยใช่ปะ”
ตาอีกฝ่ายแดงก่ำ ส่วนของผมก็ร้อนผ่าว เสียงวี้ดในหัวดังขึ้น อาการแบบนี้เรียกโมโหจนหูดับ หรือไม่ก็เสียใจจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว
ผมไม่อาจบอกเข็มทิศให้เชื่อว่าผมมีแค่เขาได้ ตราบใดที่อีกฝ่ายดึงดันจะไม่เชื่อ และผมก็ไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระนั่นให้เหมือนเป็นคนโง่ที่พูดใส่ขวด ส่งสารหาผู้รับที่ไม่อาจตีความหรือได้ยินความจริงที่เจ้าตัวหวาดระแวงได้เลย
“คนที่ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องระหว่างเราคือนาย แรกๆ เราเข้าใจว่าเพราะนายอาย นายรับไม่ได้ที่จะคบกับผู้ชาย แต่จริงๆ ก็แค่ทำให้มันเป็นความลับเข้าไว้ จะได้คบได้ทีละหลายๆ คน สมกับเป็นเบ๊บดีว่ะ”
“หลายคนเหี้ยอะไรวะ เออ ผมมันปลิ้นปล้อน ตลบแตลงเก่ง แต่ก็ไม่ได้มีใครไง ถ้าอยากไล่กันไปเพราะหมดธุระแล้วก็บอกดิ”
ผมผลักเขา ผุดลุกยืน ความรู้สึกน้อยใจแล่นริ้วไปทั่วร่าง เจ็บเล็กแต่ลึกเหมือนถูกเข็มที่มองไม่เห็นทิ่มตำแล้วดึงออก ปักลงอีกซ้ำๆ โอบกอดความเจ็บปวดด้วยความเจ็บปวด พยายามกลืนก้อนน้ำตาลงท้อง ไม่อยากร้องไห้ให้เขาเห็น
เราไม่เคยทะเลาะกันแรงและนานมาก่อน ผิดกับคราวนี้ที่เรื้อรังพอดิบพอดีกันกับที่เขาเคลียร์เรื่องส่วนตัวได้เด็ดขาด ในโลกที่ไม่มีเรื่องบังเอิญทุกอย่างช่างประจวบเหมาะ และสมเหตุสมผลดีเหลือเกินกับการที่เขาจะหมางเมินผมอย่างไร้เยื่อใย
“กลัวไม่หล่อ กลัวไม่เท่เหรอถึงต้องใส่ร้ายให้ผมเป็นคนผิดให้ได้”
เข็มทิศขบฟันจนเห็นสันกรามเป็นรูปเหลี่ยมชัด เขาหลับตาเพื่อปฏิเสธการท้าทายของผม หรือไม่ก็อาจเพื่อสงบสติอารมณ์ แย่กว่านั้นคือเขาอาจจะหลับตาเพื่อไม่ให้ภาพของผมรกเรติน่า เกิดมวลอากาศขนาดมหึมากดดันให้ผมเดินเข้าห้องนอน รื้อกระเป๋าเดินทางที่วางซ่อนชั้นบนไว้ รื้อเสื้อผ้า สัมภาระส่วนตัวออกมากองรวมกันและยืนมองมันอย่างนั้นด้วยความรู้สึกคล้ายกำลังค่อยๆ สูญสิ้นตัวตน
ความรักแม่งเฮงซวย...
นอกห้องเงียบสนิท ดวงจันทร์หลบซ่อนอยู่ใต้เงาเมฆสีตุ่น ผมรอให้เข็มทิศเข้ามากอด และบอกให้อยู่กับเขาเหมือนครั้งที่แล้วมา แต่ยังคงไม่มีการเคลื่อนไหว ไม่แม้แต่เสียงสวบสาบของรองเท้าสลิปเปอร์ที่เจ้าตัวใส่บ้างไม่ใส่บ้างราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นอาศัยร่วมกันอยู่
ที่ผ่านมาเป็นเพียงวันเวลาผันผ่าน พัดเอาบางสิ่งบางอย่างเข้ามาและเปลี่ยนไปตลอดกาล
ผมปล่อยให้อารมณ์พาเรื่องราวของเราเปลี่ยนไป จากเพื่อนห่างๆ มาเป็นเพื่อนสนิท เป็นคู่หูในการทำงาน เป็นเพื่อนร่วมแชร์ห้องพัก เป็นเพื่อนดูหนัง ฟังเพลง กระทั่งรุกล้ำความสัมพันธ์เกินเลย ลึกซึ้งแนบแน่นกว่าใครจะเคยก้าวเข้ามาได้
ผมโยนทิ้งทุกกฎเกณฑ์ ไม่แม้แต่เอามันมาเป็นเงื่อนไขของความรัก ปล่อยทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ ไม่เคยเอ่ยถามถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย ทึกทักเอาเองว่าเขารัก กระทั่งพบว่าระหว่างเราไม่เคยมีสายสัมพันธ์อันใดเกิดขึ้นเลย
และเมื่อหมดประโยชน์
เขาก็ปล่อยผมไป
ไม่มีเข็มทิศที่ดื้อรั้น โอบกอดผมไว้ในวันที่หุนหันพลันแล่น ความเกรี้ยวกราดแรกเริ่มเปลี่ยนเป็นความอ่อนล้า ผมเหนื่อยอย่างบอกไม่ถูก มันไม่ใช่ความเหนื่อยที่อีกคนนอกใจ แต่เป็นความรู้สึกสิ้นอาลัยเมื่อพบว่าตัวเองไม่เคยได้อยู่ในใจของเขาสักนิด
สองขาทรุดลงนั่งบนพื้นเตียง กอดหัวเข่าทั้งสองข้างให้เป็นแหล่งพักพิงสำหรับหน้าผาก ปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมา กัดริมฝีปากล่างเอาไว้ไม่ให้สั่น
ยิ่งปล่อยตัวให้ใจถลำไปลึกแค่ไหน ก็ยิ่งเจ็บปวด
สุดท้ายรักก็เหมือนกลิ่น ประสาทสัมผัสของเรารับรู้ได้ แต่ไม่ได้หมายถึงอีกฝ่ายจะรับรู้ว่าเป็นกลิ่นเดียวกัน ผมไม่อาจหยิบออกมาเป็นหลักฐานวางว่าผมรักเข็มทิศ รักแค่เขาคนเดียว ไม่เคยหันกลับไปมองอดีต และไม่ปรารถนาจะเป็นคนที่ดีกว่าคนรักเก่าของเขา ผมแค่อยากเป็นคนที่รักและต้องการความรักความเชื่อใจจากเข็มทิศในปัจจุบัน ในแบบที่เป็นเบ๊บ บุรินทร์ คนที่ไม่ได้มีข้อดีใดๆ ให้เขาอยู่ด้วยเลยสักอย่าง
นานเท่าไรกันที่ผมไม่ได้ร้องไห้ในเรื่องรัก แต่นานเท่าไรคงไม่อาจเทียบเท่ากับความทรมานที่เกิดมา ผมเก็บเสียงสะอื้นไว้ในลำคอ มีเพียงเสียงสูดน้ำมูกเป็นระยะ ยังอยากเฝ้าคอยอย่างโง่เง่าว่าเข็มทิศจะเปิดประตูเข้ามาและกอดผม บอกให้ผมอยู่กับเขา เพราะนั่นเป็นหลักฐานเดียวที่ยืนยันว่าที่เป็นผม เพราะเขารักผม ไม่ใช่เพราะผมเป็นเพียงเครื่องมือหนึ่งในการตัดใจจากใครอีกคนเท่านั้น
ลมพัดเข้ามาจากหน้าต่างที่ไม่ได้ปิด ม่านสีขาวปลิวพลิ้วไหว เมฆยังคงบดบังดวงจันทร์สีเหลืองหม่น อีกไม่นานฝนคงตก หล่นลงมาเป็นหยดน้ำชะล้างความน้อยเนื้อต่ำใจที่เกิดขึ้นให้หายหรือเจือจางลงบ้าง แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เมื่อไหร่ที่ก้อนน้ำตาในอกจะเบาบางลงจากใจลงไปเสียที
ผมเช็ดน้ำตากับแขนเสื้อ พับเสื้อผ้าที่ยับเยินจากการโยนมากองช้าๆ พับอย่างประณีตผิดธรรมดา กระทั่งเสียงประตูเปิดออก ผมก็ชะงักมือทั้งสองข้าง เฝ้ารอในนาทีสุดท้ายว่าเขาจะรั้งผมไว้ หรือ แค่ยืนยันสักนิดว่าระหว่างเรามันเคยมีความรักเกิดขึ้นก็พอ
“คืนนี้เรานอนที่โซฟาข้างนอกนะ”
“........”
“เผื่อนายจะเก็บเสื้อผ้าให้เรียบร้อย”
“อืม”
ผมตอบเขาโดยไม่หันหลังกลับไป
หากความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น เป็นเพราะผมเข้าใจไปเอง ผมก็จะรับมันไว้
น้อมรับทุกผลของโชคชะตาที่บอกว่าผมต้องมาอยู่ที่ตรงนี้เพื่อช่วยเพื่อนเก่า และจากนั้นเมื่อหมดหน้าที่ลง เราก็ควรจะแยกย้าย ทางใครทางมัน
แยกย้ายไปจากกัน เพราะความไม่รักปรากฎชัดเจน ในสักที
tbc
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 09-05-2019 00:28:01
แต่เข็มทิศเคยเจ็บเลยระแวงจนไม่ไว้ใจไม่เชื่อใจ ต่อให้ถามก็ไม่เชื่อ
เริ่มหัวข้อโดย: G-NaF ที่ 09-05-2019 01:08:48
แต่ประโยคช่วง สมกับเป็นเบ๊บดีว่ะ
เข็มพูดได้หมามาก ถ้าโดนเองกับตัวก็โกรธเหมือนกัน
แต่ถ้าต้องจากกัน 2 ปี ก็อยากให้ห่างกันด้วยดีนะ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 09-05-2019 01:09:13
เริ่มหัวข้อโดย: anntonies ที่ 09-05-2019 01:18:19
แต่เบ๊บเอ๊ย เจอคำว่าเพื่อนทีเดียวลมออกหู
ลืมทุกสิ่ง แม้แต่ประโยคเรื่องรอยจูบต้นคอ
โอยยย กลุ้ม ไม่ได้เคลียร์กันสักที :ling2: :ling2:
เริ่มหัวข้อโดย: JUST_M ที่ 09-05-2019 01:26:15
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 09-05-2019 02:08:26
เดี๋ยว เดี๋ยว เข็มทิศเข้าใจอะไรผิดอ่ะ รอยจูบที่ต้นคอของเบ๊บหรือ??
แล้วเลิกกันแบบนี้เลย??
โอ้ ทิฐิมาแท้ๆ เอ้า ลองห่างกันสักพักละกันนะ
:ling3: :ling2: :ling1: :ling3: :ling2: :ling1:
……
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 09-05-2019 02:22:10
อยากให้เข็มทิศจำคำพูดทุกคำที่ตัวเองไปเบลมเบ๊บไว้ จำไว้ให้ดีเลยว่าพูดอะไรไปบ้าง แล้ววันหนึ่งเมื่อรู้ความจริง ก็ให้คิดใคร่ครวญถึงคำพูดเหล่านั้นให้ดีๆ
ดิฉันว่าถ้าสองคนจบด้วยการแยกทางกันเดินก็คงไม่แปลกเท่าไหร่ ความสัมพันธ์ครั้งนี้อาจเป็นเพียงความทรงจำสีจางที่อาจหายไปเพราะลมแห่งกาลเวลาพัด แล้ววันหนึ่งเมื่อเข็มทิศแต่งงานมีครอบครัว มีลูกคนสองคน และเบ๊บเองก็แต่งงานมีลูกแล้ว บังเอิญเดินผ่านกันวันหนึ่ง ก็คงจะคิดขึ้นมาได้ว่าช่วงเวลาหนึ่งก็มีเรื่องนี้เกิดขึ้นในชีวิตเหมือนกัน
ยอมรับว่าผิดหวังกับจ่ามากๆ อันนี้พูดในมุมมองของคนนอกนะคะ แต่คิดว่าจบความสัมพันธ์นั้นไปแล้ว ก็ควรเริ่มกับเบ๊บใหม่โดยไม่เอาสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนนั้นมาเป็นบรรทัดวัดเบ๊บ เพราะเบ๊บก็คือเบ๊บ จะไปเหมือนคนนั้นทำไม เบ๊บจะโกหกทำไม เบ๊บจะคบซ้อนทำไม เริ่มใหม่ก็คือสิ่งใหม่ ก็คือการเปลี่ยน ถ้ายังยึดติดอยู่กับสิ่งเดิมๆ ก็คงยังไม่พร้อมจะเริ่มความสัมพันธ์หรอก อันนี้เข้าข้างเบ๊บจริงๆ นะคะ เพราะดูทรงจากที่อ่านตอนนี้แล้ว ถึงแม้นังเบ๊บจะทู่ซี้อธิบายไปยังไง จ่าก็คงไม่เชื่ออยู่ดี เฮ้อ...เศร้าใจ
อ่านแล้วน้ำตาลขึ้น ไม่ใช่หวานนะคะ แต่เป็นเบาหวาน อยากจะบอกเบ๊บว่า ถ้าจะเป็นอย่างนี้ก็เดินๆ ออกมาเถอะ จบมันไปถ้าความรักจะทำให้เจ็บขนาดนี้ สองฝ่ายต้องช่วยกันสิ...เพราะเป็นความสัมพันธ์ ต้องมีสองฝ่าย...แต่ถ้าฝ่ายหนึ่งไม่พยายามช่วยให้มันดีขึ้น ก็คงต้องปล่อยวางแล้วละ (แต่คืออีคนอ่านอย่างดิฉันนี่ปล่อยวางไม่ได้ จะพ่นไฟใส่เข็มทิศแล้ววววววว)
ป.ล. ขอบคุณคุณเวสต์สำหรับอัปเดตนี้มากๆ เลยนะคะ จุ๊บๆ
ป.ป.ล. สัปดาห์ที่ผ่านมามีปัญหาเรื่องสุขภาพ นิยายตัวเองก็ยังไม่พร้อมจะอัป กะว่าจะเข้ามาอ่านตอนนี้เพราะคิดว่าเขาน่าจะปรับความเข้าใจกันได้และคงจะหวานฉ่ำ แล้วเราคงได้อานิสงส์กลับไปเขียนนิยายตัวเอง แต่ปรากฏว่า...
ป.ป.ป.ล. นังแม็กซ์ แกฝึกงานเสร็จแล้วอย่าทำสบายใจเฉิบสิ ทิ้งระเบิดไว้ขนาดนี้แล้วก็รีบกลับมากู้ระเบิดไปเสียที ทำให้คนรักทะเลาะกันนี่ไม่ดีเลยนะยะ
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 09-05-2019 02:58:22
เข็มทิศไม่เชื่อใจเบ๊บเลย หลายครั้งละที่เบ๊บต้องยอม
จะว่าเบ๊บทำตัวให้คิดมากไหม ก็ไม่ใช่ไง
แล้วรอยที่คอ เกิดขึ้นแบบไม่ได้ตั้งใจไหม เบ๊บถึงไม่ทันคิด
บางที เข็มทิศก็คิดน้อยไปมากกว่าตอนที่คบแฟนเก่าจริงๆ
เบ๊บเป็นคนที่อยู่กับความจริง และความเป็นไปมากที่สุดแล้ว
ยอมรับได้ รู้สึกตัวได้ รับรู้ตัวเองได้ว่ารักเข็มทิศ มีแต่เข็มทิศ
แล้วเข็มทิศจะรู้ว่าที่ทำแบบนี้ แล้วจะไม่เสียใจ
ทีมเบ๊บมากเลยค่ะ ถึงจะเข้าใจเข็มทิศด้วย
แต่คำพูดและความคิดเข็มทิศไม่แฟร์เลย
เบ๊บไปทำตามฝันเหอะ ให้เข็มทิศบ้าบออยู่ทางนี้ไป
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 09-05-2019 03:01:14
เริ่มหัวข้อโดย: TheSpaceOfM ที่ 09-05-2019 04:25:37
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 09-05-2019 05:57:40
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 09-05-2019 06:12:12
เริ่มหัวข้อโดย: jin_kazu ที่ 09-05-2019 07:03:06
ดีแล้วเบ๊บออกมาจากชีวิตคนแบบนี้เหอะ คบกันแล้วต้องพยายามอยู่คนเดียวอะ
ต้องคอยตามคอยรองรับอารมณ์คนอื่นแบบนี้ เลิกไปเหอะ
ส่วนเข็มทิศนี่จำไว้เลย แล้วไม่ต้องมาง้อลูกชั้นทีหลังนะ
ความเชื่อใจไว้ใจก็ไม่มี แถมมีอะไรก็เก็บเงียบคนมันจะไม่รู้ได้ไงอะ
ทีตอนนั้นหล่ะทำเป็นไม่ให้เค้าไป ทีตอนนี้ล่ะปล่อยไม่มียื้อเลย
2 ปี นานนะ มาสำนึกได้ตอนเค้าไปแล้วจะรู้สึก
รอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณเวสต์ค่าาา
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 09-05-2019 07:11:30
อยู่ที่อิจ่านี่เอง :mew2:
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 09-05-2019 07:46:05
แอบดู......ก็ต้องดูให้จบสิวะ :angry2:
ให้รู้กันไปว่าหมูคบซ้อน คบแม็ก :z6:
ทีตัวเองไปเคลียร์เรื่องหญิงยังไม่บอกเบ็บ :really2:
เหมือนไม่ว่าจะมีอะไรเกิดกับเบ๊บ เบ็บจะต้องเล่าอย่างละเอียดให้จ่าฟังสินะ :เฮ้อ:
เล่าแล้วจะเชื่อเหรอ :mew2:
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ :z3: :z3: :z3:
ไปจากอิจ่า ก็ดี ไอ้คนนิสัยเสีย :angry2: :angry2: :angry2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 09-05-2019 08:37:35
เข็มทิศแม่ง มีอะไรทำไมไม่พูด
:katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: ณัฐฐา ที่ 09-05-2019 09:08:28
เริ่มหัวข้อโดย: ▲TEACHCHY▼ ที่ 09-05-2019 10:19:34
แต่ตอนนี้คือเจ็บปวดไปหมด
ความไม่เข้าใจต่อให้เล็กน้อยแค่ไหนก็อึดอัด
อิจ่าปากหนักไป สงสารทั้งคู่แต่ไบแอสนุ้งเบ๊บ55
นข.บางคนก็ทำให้เรารู้สึกอยากให้อาทิตย์นึงมีแค่วันพุธอะเอาจริงๆ5555
เริ่มหัวข้อโดย: Nnnnn1412 ที่ 09-05-2019 10:32:22
เริ่มหัวข้อโดย: ก้อนขี้เกียจ ที่ 09-05-2019 10:37:27
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 09-05-2019 11:14:41
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 09-05-2019 11:52:49
เริ่มหัวข้อโดย: nunamicky ที่ 09-05-2019 12:18:41
เริ่มหัวข้อโดย: wanida023 ที่ 09-05-2019 12:44:19
เริ่มหัวข้อโดย: minjeez ที่ 09-05-2019 12:46:16
ปล่อยอิจ่ามันคิดเรื่องที่ผ่านมาให้แน่ชัดก่อน
จากนั้นจะเป็นยังไงก็ว่ากันอีกที
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 09-05-2019 13:09:05
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 09-05-2019 14:03:56
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 09-05-2019 14:42:44
เหมือนมีก้อนจุกหน่วงในอก จะหายใจไม่ออกแล้ว
เข้าใจเข็มทิศนะว่ารู้สึกแย่ยังไง
แต่เข็มทิศจะรู้มั้ยว่าเบ๊บคิดไปแล้วว่าแกไม่เคยรักเบ๊บจริง
ความรู้สึกนี้มันทรมานนะเข็มทิศ
บางทีก็อยากให้เบ๊บรู้สึกกับเข็มทิศน้อยลงไปเลย
แล้วก็เป็นเราเองที่จะไปปลอบใจแล้วอยู่แทนที่ตรงนั้น
ฮือออ เรารักเบ๊บ เรารักเบ๊บบบบบบบบ
:ling1:
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 09-05-2019 15:21:06
โคตรยึดติด ทำให้เบ็บรู้สึกเป็นตัวสำรองอ่ะ เข็มทิศอยู่กับเบ็บน่าจะรู้ว่านิสัยเป็นยังไง
แต่นี้เอานิสัยแฟนเก่ามาตัดสินเบ็บ ห่วย!! :katai1:
เริ่มหัวข้อโดย: Sky ที่ 09-05-2019 16:09:22
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 09-05-2019 16:10:53
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 09-05-2019 17:13:21
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 09-05-2019 17:26:44
ปล.เราต้องรอถึงพุธหน้าเลยหรอคะกว่าจะได้อ่าน ไรท์ใจร้ายขนาดนั้นเลยหรอคะ ฮือ ค้างคา
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 09-05-2019 19:50:16
เริ่มหัวข้อโดย: เอมมี่ ที่ 09-05-2019 20:11:57
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือเรื่องความรัก เพราะคนแบบอิจ่าอยู่ด้วยกันไป
สักวันก็ต้องมีปัญหากันแน่นอนให้อิจ่ามันไปรู้ความจริงทีหลังน่ะดีแล้ว
มันจะได้รู้จักความเจ็บปวดซ้ำๆจนกระอักเลือดไปเลย
เริ่มหัวข้อโดย: chubbybunny ที่ 09-05-2019 20:57:47
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 09-05-2019 21:14:09
เริ่มหัวข้อโดย: Sykes ที่ 09-05-2019 22:02:43
อยากกอดเบ๊บแล้วร้องไห้เป็นเพื่อนเลย :m15:
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 10-05-2019 00:04:42
คนเข้าใจผิดมันไม่ได้รับคำอธิบายมันก็ผิดหวังคิดไปไกลป่ะว้ะ
อินอ่ะอินมาก
เริ่มหัวข้อโดย: GDNEE ที่ 10-05-2019 00:12:30
ปล. เบ๊บไม่เป็นไรนะลูก สู้ๆ เป็นกำลังใจให้
ปลล.เข็มทิศมีอะไรก็พูดออกมานะลูก อมพะงำเอาไว้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 10-05-2019 00:23:32
ทำไงล่ะทีนี้ ตัวต้นเรื่องโน่นน หายไปแล้ว
เบ๊บจะไปพนมเปญแล้วนะเข็มมมมม แง๊ๆๆ
เริ่มหัวข้อโดย: fun_la_ong ที่ 10-05-2019 10:01:12
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 10-05-2019 12:24:24
แล้วอิจ่าเป็นไรอะ ทำไมไม่ถามดีๆ ว่ารอยที่คอได้มายังไง
ไม่ใช่มากล่าวหาแล้วบอกให้เล่า คนไม่มีอะไรมันจะมีอะไรให้เล่า อิดอกจ่า ไม่ใช่ทุกคนจะเหมือนเมียเก่ามึง พูดแล้วขึ้น
เริ่มหัวข้อโดย: i.am.wee ที่ 10-05-2019 13:08:23
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 10-05-2019 13:21:28
เบ๊บ ก็น้อยใจ คิดว่าเป็นเครื่องมือ พอหมดประโยขน์ก็เท
คนรักกันถ้าไม่ไว้ใจ ไม่พูดกัน ไม่เคลีย์ใจกันให้ชัด หมายถึงพูดคุยกันจริงๆจังๆ มันก็พัง!
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 10-05-2019 14:32:07
ทำไมตอนนี้ถึงไม่แคร์กันเลย
คุณเวสต์ เขียนเรื่องนี้ สำนวนความรู้สึกความคิดของตัวละครแตกต่าง จากเรื่องอื่นๆมาก
หลายความคิดเราต้องคิดตาม ทำความเข้าใจความคิดตามในตัวละคร อีกหนึ่งอาชีพ อีกลักษณะ ชื่นชมมาก เก่งมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 10-05-2019 15:53:20
เริ่มหัวข้อโดย: Warapich ที่ 10-05-2019 21:48:08
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 10-05-2019 22:11:26
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 11-05-2019 00:14:18
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 11-05-2019 00:57:48
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 11-05-2019 13:47:07
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 11-05-2019 14:22:17
เริ่มหัวข้อโดย: Rateesiri ที่ 11-05-2019 17:14:41
เริ่มหัวข้อโดย: Panamapaper ที่ 11-05-2019 22:17:46
เริ่มหัวข้อโดย: kokilolylove ที่ 12-05-2019 22:27:17
จ่าทำร้ายเบ๊บของเราได้ไง ใจร้ายยยยยย
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 14-05-2019 23:04:01
เริ่มหัวข้อโดย: NanGFa ที่ 15-05-2019 13:34:55
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 15-05-2019 23:10:26
Chapter 18.
In my head
In my head
“เท่านั้นแหละ”
พี่ป้อมพูดกระชับ เหวี่ยงแก้วเหล้าที่เหลือเพียงน้ำแข็งเจือวิสกี้ที่ก้นไปมา ที่เขี่ยบุหรี่สุมเถ้าพูนล้น เสียงดนตรีแจ๊ซสดในร้านหายากของพนมเปญบรรเลงเนิบช้า สายตาของเขามองไปยังนักดนตรี ดิ่งแน่วและเคลิบเคลิ้มในที ส่วนผมได้แต่ขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อบรีฟที่ได้รับในการเขียนบทใบ้เพียงว่า อยากทำหนังที่คนเล็กๆ คิดไม่ถึง
สองสัปดาห์หลังจากผมตัดสินใจตัดขาดความสัมพันธ์กับเข็มทิศ การทำเรื่องเข้ามาทำงานในพนมเปญก็เสร็จสิ้น พี่รูญจัดงานเลี้ยงเล็กๆ เป็นปาร์ตี้ไก่เคเอฟซีในกองวันที่ฝนพรำ ปลอบใจกองว่าวเพราะถ่ายทำกันไม่ได้ทั้งที่ก่อนหน้านี้แดดจ้าเหมือนพระอาทิตย์อยู่หน้าบ้าน
ทุกอย่างฉุกละหุกกว่าที่คิด ผมวุ่นวายกับการส่งต่องานให้พี่มะลิ ต่อพาร์สปอร์ต ทำวีซ่าสำหรับเข้าไปทำงานในพนมเปญ แทบไม่มีเวลาคุยหรือสบตากับเข็มทิศจังๆสักครั้ง เขาเองก็ยุ่งๆ หรือบางทีเราอาจต่างพาตัวเองเข้าไปวุ่นวายกับธุระปะปังต่างๆ เพื่อให้ลืมความเจ็บปวดยอกย้ำซ้ำซ้อนนั่นไปอย่างคนโตๆ เขาทำกัน
“งงอะไรเล่า ก็ข้าหาแนวคิดให้ หา Objective ให้ กลุ่มเป้าหมายก็เป็นคนวัยทำงานที่หลงลืมความสำคัญของตัวเองในประเทศที่กำลังพัฒนา เอ็งก็ลองไปทำ Content analysis หาพล็อต ทำทรีตเม้นต์ ปรับปรุงจนได้เขียนบท เราจะได้รู้ว่าทำเลที่นี่โอเคไหม หรือต้องไปดูที่อื่นที่มันส่งอารมณ์ต่อหนังมากกว่า”
“แต่พี่อยากถ่ายที่นี่ใช่ไหมครับ”
“ได้ก็ดี หรือเอ็งคิดยังไง ที่ฟังไกด์ได้ไอเดียอะไรเพิ่มไหม”
“ผมชอบเรื่องที่ทหารผู้ใหญ่ไม่ยอมแจ้งส่วนกลางว่ามีทหารในสังกัดตายนะ” ผมหมายถึงเรื่องที่ไกด์นำเที่ยวชาวกัมพูชาเล่าให้ฟังระหว่างเราเยี่ยมชมสถานที่ต่างๆ เขาเชี่ยวชาญภาษาไทยกว่าคนไทยบางคนที่ใช้นะค่ะ เล่าเรื่องความเหลื่อมล้ำชัดเจน ซึ่งเกิดจากการคอรัปชั่นเต็มรูปแบบของผู้มีอิทธิพลอย่างได้อรรถรส “แล้วก็ที่ครอบครัวทหารยศน้อยยอมรับเงินก้อน ช่องโหว่ตรงนี้น่าสนใจ ถ้าทหารยศเล็กๆ ไม่ตาย ทหารตำแหน่งหัวหน้าก็ไม่มีโอกาสริบเงินเดือนไปชั่วลูกชั่วหลาน”
“เจ๋งใช่ไหม ทหารที่ไม่มีเกษียณและไม่มีวันตาย”
“มันก็น่าเศร้าอยู่นะพี่ ถ้ายศผู้บัญชาการร้อนเงิน ส่งคนไปเก็บลูกน้องแล้วริบเงินส่วนนี้มาล่ะ” ผมขีดประเด็นที่สนใจลงในไอแพด แยกออกมาเป็นหัวข้อที่ยึดโยงเชื่อมต่อกันได้ “ใส่ความเมินเฉยของประชาชน กระทั่งวันหนึ่งกลายเป็นเรื่องของตัวเอง”
“ดูโรม่าหรือยัง”
“ดูแล้วครับ”
“เอาซีนอารมณ์ในเรื่องนั้นมาใช้ได้นะ”
ผมเห็นด้วย ความเจ็บปวด โดดเดี่ยว ท่ามกลางพายุของความขัดแย้งกระทั่งพลัดพรากสูญเสีย “นางเอกเรื่องนั้นพยายามดีนะพี่ อุตส่าห์ตามหาผัวจนเจอเพื่อจะบอกว่าท้อง ทั้งที่น่าจะพอรู้อยู่แล้วว่าแม่งต้องไม่รับผิดชอบแน่ๆ”
“บางคนก็ทำอะไรงี่เง่าแบบนั้นให้มันถึงที่สุดถึงจะยอมรับความจริงล่ะมั้ง” พี่ป้อมว่า ผมหลบเรื่องตรงหน้าไปนึกถึงใครบางคนที่พยายามลืม นึกถึงประโยคที่เขาเคยบอกเมื่อมีความรักแล้วคนมักงี่เง่า และยอมงี่เง่ากว่าที่คิด ยอมเป็นทั้งคนโง่ ปิดหูปิดตา ทั้งหมดเพียงเพราะความหวังว่าสักวันหนึ่งความสัมพันธ์ที่กระท่อนกระแท่นจะไม่พังครืนลงมา
ขณะที่ผมและเข็มทิศ เราจบกันแค่นั้น
ไม่มีความพยายามยื้อรั้ง หรือพูดเปิดอก ผมไม่ได้ถามเขาด้วยซ้ำว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเราที่ผ่านมาคืออะไร เขาหมายถึงแค่เพื่อนจริงๆ หรือกำลังหงุดหงิดใจเรื่องอะไรกันแน่ วันนั้นที่ผมและเขาเชือดเฉือนกันและกันด้วยคำพูด สายตา การกระทำ วันเวลาผ่านไปแม้การรบจะสิ้นสุดแล้วผมกลับพบว่าหัวใจที่ผ่านสมรภูมิในคราวนั้นยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นคืนสักที
ดนตรีแจ๊ซเปลี่ยนจังหวะ เป็นเพลงบทใหม่ เพลงเป็นศิลปะที่หาฟังได้ในทุกประเทศ เชื่อมต่อผู้คนคล้ายๆ กันไว้ด้วยกัน ผมคิดถึงเพลง Peach pit อีกครั้ง แนวที่เรา...ผมและเข็มทิศ ฟังด้วยกัน ไม่ได้หาฟังง่ายนัก ค่อนข้างเฉพาะกลุ่ม ตลกดีที่เราหากันเจอ แล้วก็เป็นปกติดีที่เราไม่สามารถรักษามันไว้ได้ เหตุผลเดียวคงเป็นเพราะไม่รู้ว่าเราจะรักษาความสัมพันธ์นั้นไว้ด้วยนามของอะไร เพื่อน คนรัก คู่นอน
“จริงๆ จะถ่ายทำในไทยก็ได้ แต่รำคาญคน อยากทำหนังเงียบๆ หาทีมงานหน้าใหม่ เอาแบบทนน้ำทนไฟ รับค่าแรงที่มีให้ไหว”
พี่รูญเรียกสติผมให้กลับมาสู่โลกปัจจุบัน ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยจากประโยคนั้น “แล้วทำไมต้องมาพนมเปญวะพี่”
“ค่าแรงถูกกว่า คนทำงานเต็มที่ ที่จริงถ้าไปถ่ายที่พม่าได้ก็อยากไป ข้าชอบคนพม่ามากกว่าเขมร แต่เรื่องชนกลุ่มน้อยยังฮึ่มฮั่ม กลัวได้ถ่ายกันไม่ทันจบ”
“เขมรก็ใช่ย่อย” ผมรู้มาว่าบางทียังมีสถานที่ห้ามเดินผ่าน โดยเฉพาะอาณาเขตรกร้าง มีโอกาสเจอระเบิดบู้มบ้ามได้ตลอดเวลา “แต่จริงนะพี่ หลังๆ ผมเห็นคนไทยตกงานอย่างเยอะ ทั้งที่โรงงานก็ขาดคน”
“ยังข้ามผ่านเรื่องศักดิ์ศรีกันไม่ได้มั้ง คนไทยยังติดภาพว่าคนงานมีค่าความเป็นคนน้อยกว่านายก”
“เออ ก็จริง คนทำธุรกิจส่วนตัวกันเยอะขึ้นด้วยมั้ง”
“อืม พอเป็นคำว่าสตาร์ทอัพแม่งเท่ ต้องเล่นเบอร์แรงไว้ก่อน พอเล่นเบอร์แรง ดูแฮปปี้กับชีวิตคนอื่นก็เอาตาม มีทุนนิดหน่อยก็ไปกู้หนี้ยืมสิน หนี้นอกระบบ สุดท้ายวกกลับมาเล่นงานตัวเอง”
พี่ป้อมสั่งวิสกี้เพิ่ม เขาดื่มราวกับมันเป็นน้ำเปล่า ส่วนผมแค่จิบพอให้ยังทำงานไหว หรือไม่ก็ให้เมาจนหลับไป ไม่อยากคิดถึงเรื่องที่ทิ้งร้างค้างคาไว้ในไทยก่อนจากจร
“ผมชอบเป็นลูกจ้างกว่าเจ้าของบริษัทอีก ถ้าเป็นเของแล้วต้องทำงานทุกวัน”
“จริงของเอ็ง แต่หนังเรื่องนี้เป็นของเอ็งนะ เอ็งต้องทำทุกวัน”
ผมหัวเราะ โบกมือปฏิเสธ “ของผมอะไรเล่า ของพี่นั่นแหละ ผมแค่มาช่วยไง”
“ขอเล่นบทเป็นนายทุนสักเรื่องเถอะว่ะ”
“โห งี้เจ๊งระเนระนาด”
“ข้าเจ๊งเอ็งก็ไม่ได้ค่าจ้าง เอาดิ” เขายักคิ้วไม่ยี่หระ บริกรยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ ผมนึกอยากกินโมจิโต้ แต่ดื่มเบียร์อยู่ คิดไว้ว่าวันหลังถ้าได้มาร้านนี้ใหม่จะลอง “เวลาที่ทำหนังต้องทรีตเม้นเยอะๆ บทมันจะได้แตกต่าง หาความสมเหตุสมผลให้ตัวละคร บทพูดก็ด้วย รู้ใช่ไหมเราควรใช้เวลาสามในสี่ของหนังเรื่องหนึ่งในการเตรียมบท”
ผมพยักหน้ารับรู้ เรื่องนี้ในมหาวิทยาลัยก็ถูกเน้นนักหนา อย่าให้บทตลกโปกฮา ประมาณว่ารถคว่ำ ยิงกันเปรี้ยงปร้าง พอตื่นมาในโรงพยาบาลแล้วถามว่าที่นี่ที่ไหน ฉันมาทำอะไรที่นี่แม่งโคตรเก่าและโคตรไม่เมคเซนส์ แต่มันเป็นเช่นนั้นเสมอ อย่างว่า จะเล่ายังไงให้คนดูเข้าใจ ชีวิตจริงไม่ได้มีเสียงออกจากความคิด การสื่อสารก็ผิดพลาดกันพัลวันไปหมด
“เอ็งมีสายตาที่อ่อนไหวต่อรายละเอียดในชีวิตจริงมากนะ อย่างเรื่อง Moment ข้ายังทึ่งเลย ว่าทำไมเด็กมหา’ลัยถึงเซนซิทีฟเรื่องความตายได้มากเท่านี้”
“ช่วงปิดเทอมผมถูกส่งไปเป็นเด็กวัดมั้งครับ เห็นคนตาย คนมาเคาะโลงพูดกับคนตายทุกวัน แม่งเซอร์เรียลกว่านางเองถูกพระเอกคร่อมแล้วถามว่าคุณจะทำอะไรฉันเสียอีก”
“บางทีอาจจะมีคนแบบนั้นก็ได้นะ เพียงแค่เราไม่เจอ”
ผมหลิ่วตาแสดงความไม่เห็นด้วย คนแบบนั้นน่ะนะ
“เอ็งคิดว่าเจอคนครบทุกคนบนโลกแล้วหรือไงถึงตอบได้ว่ามันมีหรือไม่มีคนแบบนั้น”
พี่ป้อมพูดก็ถูก แค่ในพารากอนผมยังเจอคนไม่ครบเลยด้วยซ้ำ “แต่จริงนะพี่ คนเรามีอะไรก็น่าจะพูดตอนมีชีวิตอยู่ ไม่ต้องมาถ้ารู้งั้น ถ้ารู้งี้”
“มันก็ต้องมีบ้างแหละน่า เรื่องที่เราทำไปโดยหลงลืมมันไป” ชายวัยกลางคนว่า ทอดสายตาออกนอกร้านที่กั้นด้วยกระจกใส บาร์แบบนี้หายากในพนมเปญ เป็นซอกหลืบของนักดื่มที่เฉพาะนักท่องเที่ยวเท่านั้นจะมา แสวงหาความสุข เพราะเทียบกับค่าครอบชีพแล้วนับว่าแพงหูฉี่
ผมคิดตามคำพูดนั้น ใช่ มันต้องมีบ้างแหละน่า
“ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ข้าคงใส่ใจครอบครัวมากกว่านี้ เอ็งรู้ไหม รางวัลที่ได้มาแม่งไม่สำคัญอะไรเลยเวลาที่เราไม่มีใครให้อวด ลูกจำหน้าไม่ได้ เมียไม่คุยด้วย พ่อแม่ก็ตายหมดแล้ว”
“หว่องเฉย”
“พูดจริงๆ แต่เอ็งยังมีเวลาอีกเยอะ” คนสอนกอดอกพิงกับเบาะหนัง เก้าอี้นั่งทรงหรูหรา แต่มีคราบเก่าเล่าเรื่องราวคล้ายบาดแผล รอยปุบนที่พักแขน กำลังฟ้องว่ามันเองก็ทำงานมาหนักหนาเช่นกัน
“เวลาก็อาจจะมี แต่คนที่มายืนข้างๆ คงไม่มีเหมือนกันมั้งครับ”
ความรู้สึกละเอียดแทรกลึก แม้ผมจะจากมาโดยไม่ร่ำลาอะไรก็ไม่ได้หมายถึงไม่เสียใจ หรือไม่มีเรื่องราวที่อยากฝากบอกเข็มทิศอีก ช่วงเวลาแสนสุขผ่านไปรวดเร็วราวกับหลับไปหนึ่งตื่น วันวานที่ไม่เคยคิดว่าหวานหอม กลับตะล่อมให้ตรอมตรมขมในอก ผมคิดถึงคราวที่เราคลอเคลีย โอบกอดกันและกันอย่างอ่อนโยน ระหว่างผมและเข็มทิศ เรื่องราวที่เป็นจินตนาการของผมเพียงคนเดียว
“เพราะต้องมาทำงานหรือเปล่าวะ ถึงได้เลิกกัน กับแฟนน่ะ” คู่สนทนาถาม เขาไม่เคยซักเรื่องส่วนตัวของผมมาก่อน แม้ว่าเรารู้จักและสนิทสนมมากพอให้กล่าวถึงเรื่องส่วนตัวได้ เขาก็ไม่เคยก้าวเข้ามา เผื่อพื้นที่ปลอดภัยให้ผมระลึกทบทวนตัวเองเสมอๆ
“ไม่รู้ว่าใช้คำว่าแฟนได้หรือเปล่าน่ะครับ”
“เอากันหรือยัง”
“โห อย่าให้นับ ยิ่งเครียดยิ่งทำ ผู้ชายเหมือนกันด้วยไงพี่ ไม่มีใครเบรค แต่จะเรียกว่าแฟนได้ไงถ้าไม่ได้รักกัน”
“เอาเสร็จแล้วทำอะไรต่อล่ะ หลับ? ดูดบุหรี่? อาบน้ำ?”
ผมลองนึกภาพ ไม่ใช่ทั้งหมดที่กล่าวมาโดยสิ้นเชิง อาจมีบ้างที่ผมลุกไปสูบบุหรี่ แต่เข็มทิศจะคอยคลอเคลียไม่ห่าง เรากอดจูบกัน พะเน้าพะนอ สูดดมกลิ่นของเหงื่ออย่างไม่รังเกียจ ก่ายร่างกายของอีกฝ่ายด้วยอวัยวะบางอย่าง แขนบ้าง ขาบ้าง บางทีก็เป็นหัว ซุกไซ้ชวนจั๊กจี้ บางทีก็เป็นการร่วมรักซ้ำเดิมอีกหน
“ถ้ามันมีเยื่อใยต่อจากนั้นมันก็เป็นความผูกพันแล้ว คำว่าแฟน คู่ชีวิต ผัวเมีย พวกนี้มันก็เป็นแค่ชื่อเรียกของความผูกพันไม่ใช่เหรอ หรือเอ็งทำอย่างนี้กับคนอื่น”
“เปล่าพี่ แต่เขาระแวงว่ะ”
“ทำไมเขาถึงระแวง อย่าบอกนะว่าเพราะข้า”
ผมสำลักเบียร์ รีบโบกมือก่อนเรื่องราวเลยเถิดไม่ทันการณ์ พี่ป้อมยักยิ้มอย่างคนช่างเย้า เบี่ยงตัวหยิบซิการ์รุ่นสมัยพ่อยังหนุ่มขึ้นมา ทอดสายตาเชิงเอ็นดูและเปิดโอกาสให้ผมได้เล่า
“ผมก็ไม่ได้ทำอะไรนะ แต่เขามีอดีต ผมว่าเขาไม่ข้ามผ่านอดีตของตัวเองว่ะ กลัวว่าจะเจอเรื่องเดิมทั้งที่ผมกับผู้หญิงคนนั้นก็คนละคนกัน”
ควันสีขาวพ่นฉุย ผมหยิบบุหรี่ของตัวเองออกมาบ้าง จุดขึ้นสูบ ระบบดักจับควันห่วยฉิบเป๋ง คนดูดบุหรี่กันทั้งร้านยังไม่เตือน
“รู้ไหม มีอะไรที่คนเรามักทำพลาดในความสัมพันธ์”
“อะไรฮะ”
“การคิดว่าสิ่งนั้นเป็นความผิดของเขาเพียงผู้เดียว”
เสียงเชลโล่ลากยาน เครื่องดนตรีชนิดอื่นหรี่เสียงลง ห้วงทำนองสุดท้ายสิ้นสุด เสียงปรบมือจากผู้ฟังดังเปาะแปะพอเป็นพิธี ผมพยายามทบทวนอีกครั้ง ถึงคืนวันที่เราเคยมีร่วมกันมา
ผมแม่ง...โคตรรักเข็มทิศเลย
(ต่อด้านล่าง)
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 15-05-2019 23:10:59
ครั้งหนึ่งพนมเปญเคยได้ชื่อว่าเป็นไข่มุกแห่งเอเชีย เมืองเล็กๆ ที่ผมไม่เคยให้ความสำคัญ เอาจริงๆ ผมไม่ได้สนใจการทำหนังที่แฝงไปกับอารยะวัฒนธรรม ผมชอบความเป็นเมืองมากกว่า เหมือนหนังเรื่องที่ได้รางวัลก็เป็นความเป็นอยู่และพลัดพรากของชนชั้นกลาง กระนั้นเมื่อมาถึงประเทศที่เคยรุ่งโรจน์และยับเยินจากสงคราม และการปฏิวัติ ผมก็อดไม่ได้ที่จะคิดจะแทรกเรื่องราวของช่วงอายุคนหนึ่งตั้งแต่จุดสูงสุด จนเมืองล่มสลาย ปิดท้ายด้วยการบูรณะฟื้นฟูตัวเองใหม่ พี่ป้อมบอกว่าหนังที่ดีควรเป็นหนังที่ให้ หมายถึงผู้เขียนบทมีจุดมุ่งหมายที่จะให้คนรับชมซึมซับกลับไปใช้ในชีวิต และนั่นเป็นเรื่องฟลุ๊กที่ผมบังเอิญทำตอบโจทย์คณะกรรมการเมื่อสมัยเรียนทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจว่ามันจะส่งอานุภาพออกไปได้ขนาดนั้น
“ที่นี่มีวัฒนธรรมหลากหลายมากกว่าที่ผมคิดนะครับ”
เราหยุดเดินชมวังตั้งแต่สายๆ เปลี่ยนบรรยากาศมานั่งดื่มกาแฟยามบ่ายในร้านสไตล์ยุโรป ผู้คนริมแม่น้ำโขงใช้ชีวิตเรียบง่าย เสียงรถมอเตอร์ไซค์ดังกระหึ่มตามท้องถนนสู้แดดจ้า มีทั้งผู้คนโอ่อ่า และคนที่คอยฉกฉวยโอกาส ผมยังเจอชุมนุมเด็กขอทานที่ได้ยินว่ารัฐปัดกวาดไปเยอะแล้วเป็นระยะ ตามตื๊อจนรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนใจมาร ไม่รู้จะเอาอะไรไปเถียง ผมแม่งคนใจมารจริงๆ กูเกลียดเด็กโว้ย
“อยากดูอะไรอีกไหมล่ะ” พี่ป้อมถาม เขาให้อิสระผมในการเสาะหาข้อมูลเต็มที่ เรานั่งฝั่งตรงข้ามกัน มีแล็ปท็อปคนละตัว อาศัยไวไฟจากร้านกาแฟเป็นหลัก ผมเปิดเว็บไซต์เจอตลาดเก่าขายของรัสเซียตั้งอยู่ไม่ไกลจากบาร์ที่เราไปเมื่อคืนนัก
“พซาร์ทะเมยมาร์เก็ตไหมพี่ อยากไปถ่ายรูปว่ะ”
ถ่ายกล้องฟูจิกิ๊กก็อกธรรมดา ล้างออกมาแล้วส่งเป็นโปสต์การ์ดไปอวดแม่ อวดพี่รูญ ที่จริง อยากส่งหาเข็มทิศด้วย
เขาจะคิดถึงผมบ้างหรือเปล่าวะ หรือสบายอกสบายใจมีเมียใหม่ไปแล้ว หน้าอย่างนั้นหาได้ไม่ยากหรอก คนที่ไม่ได้ดูหรูหราจนเข้าไม่ถึง ไม่สถุล บ้างานจนโดนทิ้งมานักต่อนักอย่างผม
แต่ครั้งนี้ผมผิดอะไรวะ ทำงานก็ทำด้วยกันรู้จักนิสัยกันมาตั้งแต่เล็ก รู้จักกันยันพ่อแม่ด้วยซ้ำ หรือว่าเพราะเรารู้จักกันดีเกินไปเลยน่าเบื่อ แต่จะเบื่ออะไรก็น่าจะบอกกันบ้าง หรือว่าเรื่องเซ็กซ์ เขาอยากให้ผมใช้ปากให้บ่อยๆ หรือเปล่านะ
“เหม่ออีก เหม่อ ได้ยินข้าพูดไหม”
“ครับ?”
“เฮ้อ จะรอดไหมวะ” พี่ป้อมบ่นกลั้วหัวเราะ ยืดตัวกอดอก เอนหลังพิงกับเก้าอี้ทรงยุโรปสีขาว
ผมแสร้งก้มลงมองจอแลปท็อปหลังจากเหม่อลอยออกไปด้านนอกเสียนานสองนาน คิดว่าเมื่อเวลาผ่านความรู้สึกจะเบาบางลง จริงอยู่ที่ผมโกรธเขาน้อยลงมาก น้อยจนเหลือเพียงแค่ความปรารถนาดีเท่านั้นที่มีให้ ผมไม่อยากให้เขาทุกข์ทรมาน ไม่อยากให้เข็มทิศเสียใจ แต่ก็ไม่อาจพูดได้ว่าคงยินดีถ้าเขามีคนมาอยู่ตำแหน่งที่ผมเคยได้อยู่ไปแล้ว
“เคลียร์เรื่องส่วนตัวหน่อยดีไหม ข้าว่านานไปมันจะกระทบกับงานเอานะ”
“ไม่รู้จะเคลียร์อะไรน่ะครับ”
“เหรอ แต่หน้าตานี่เต็มไปด้วยคำถามตลอดเวลา ถามสารทุกข์สุขดิบก็ดี เลิกกันแล้วหายหน้ามาอย่างนี้มันคาราคาซัง”
ถึงผมจะไม่เห็นด้วย แต่ก็เห็นด้วย แม่งโคตรเกสโนว่า
“อยากโทรอะพี่ แต่กลัว”
“กลัวอะไร”
“กลัวเขาไม่รับสาย”
“ยังไม่โทรเลยแล้วมันจะรับได้ไงวะ”
“แล้วถ้า...เขารับแล้วทำเสียงเย็นชา ไม่อยากคุยกับผม”
“อย่างน้อยก็ได้ยินเสียง”
“โห พี่ ปีชงปะเนี่ย ชงเก่ง” มุกเก่า ขออนุญาตใช้ซ้ำ หัวโคตรตื้อเลยตอนนี้ คิดหมัดเด็ดอะไรไม่ออกทั้งนั้น
“ไม่ได้ชง รำคาญ ทำหน้าเป็นหมาจ๋อย เอายังไง หรือคืนนี้จะไปตีหม้อก่อน” ผมลืมนึกเรื่องซื้อบริการทางเพศไปเลย นักท่องเที่ยวชายพลัดถิ่นแม่งต้องลองทุกที่ ไม่อย่างนั้นไม่มีอะไรคุยในวงเหล้า
“พี่รู้ถิ่นเหรอ”
“รู้แต่ผู้หญิงนะ ถ้าอยากได้ผู้ชายเดี๋ยวลองถามพรรคพวกให้”
“เซียน” ผมแซว แต่ไม่มีกะจิตกะใจไปตื่นเต้น ไม่เหมือนตอนสมัยเรียนที่เสาะหาเป็นอันดับต้นๆ รองลงมาจากร้านกินดื่มเลยครับ “ผู้หญิงดีกว่าพี่ ไม่เคยนอนกับผู้ชายคนอื่น คงรู้สึกประหลาดๆ”
“แล้วที่ทำกับคนนี้ไม่รู้สึกประหลาดเรอะ?”
“ตอนแรกก็รู้สึก แต่หลังๆ ชินมั้งครับ ไม่ค่อยเขินกันแล้ว ทีนี้ใส่ไม่ยั้ง”
“พอๆ ไม่ต้องมาเล่าให้ข้าฟัง ไม่ได้อยากรู้โว้ย”
ผมหัวเราะร่วนลงคอ ถ้าเป็นพี่รูญป่านนี้ผมคงโดนอะไรสักอย่างปาหัวในโทษฐานที่ทำตัวทะลึ่งทะเล้น แต่ถ้าพูดอย่างนี้ต่อหน้าเข็มทิศคงโดนจับถอดกางเกงตั้งแต่หน้าประตู
ผมเข้าเฟสบุ๊ก เปิดมาก็เจอไอ้พี่แบงค์โพสต์เอ็มวีเพลงใหม่ของบีเอ็นเคเลย เข็มทิศมากดไลค์ ยังเป็นโอตะอยู่อีกเหรอวะ ผมกดตามลิงค์ที่เป็นชื่อของเข็มทิศเข้าไป นับจากวันนั้นที่เราไม่พูดกันยังคงไม่มีอะไรเคลื่อนไหว เข็มทิศเป็นเหมือนใครหลายๆ คนที่มีแอคไว้ส่อง หรือไว้สำหรับโดนที่ทำงานแกล้ง เลื่อนลงมาล่างๆ ช่วงเวลาที่เราทำงานด้วยกันมีสเตตัสหนึ่งที่คอมเม้นต์ยาวเหยียด คนไลก์เป็นร้อย ฝีมือไอ้พี่แบงค์หลังจากเข็มทิศออกไปสูบบุหรี่โดยที่ไม่ได้ล็อกเอาท์เฟสบุ๊ก หนึ่งในคอมเม้นต์ปั่นมีผมรวมอยู่ด้วย เขามารีพลายตอบ แต่ตอนนั้นคิดว่าเจ้าตัวคงกวนประสาทเล่น
Khemthis Asdfhjkl ผมตดอัดลิฟต์ครับ
- Babe Abodabeeahbodebe replied: ขมคอครับ
Khemthis Asdfhjkl replied: @Babe แต่ปากยังหวานนะ
นึกย้อนกลับไป ที่จริงแล้วเขาก็เป็นคนปากหวานเหมือนกัน ภาพช่วงเวลาที่เราจุมพิตกัน รสของบุหรี่ที่ฝาดเฝื่อน ลมหายใจร้อนเร่า เขามักเอ่ยชมเสมอว่าผมจูบเก่ง เป็นเสียงกระซิบว่าชอบจังซ้ำๆ เขามักเรียกผมว่าที่รักเมื่อเรากอดก่ายกัน ชอบอ้อนให้ผมอ่อนระทวยไปกับความปรารถนาของเขาอย่างไม่มีข้อแม้
ผมคิดถึงเขา และหากมีอะไรที่ทำให้เรากลับไปคุยกันได้ใหม่ อย่างน้อยในฐานะเพื่อนก็ยังดีผมก็คงทำ
สองสัปดาห์หลังจากที่เราไม่ได้คุยกัน ผมเช็กอินที่สนามบินดอนเมืองว่าจะเดินทางมาพนมเปญหน้าฟีดไว้แค่นั้น มีคนมาอวยพรบ้าง เย้าแหย่บ้าง แต่เข็มทิศแค่กดไลก์แสดงความรับรู้ ไม่มีคำอำลา ไม่มีคำอวยพร เสมือนว่าเราห่างเหินกันจนไม่จำเป็นต้องมีความเห็นกับการเดินทางมาทำงานของผมในครั้งนี้
ระหว่างที่อู้งานส่องเฟสชาวบ้าน เข็มทิศก็โพสต์เพลงพอดี เป็นเพลงของ Peach pit หนึ่งในวงที่เราชอบ ป็อบอินดี้จากฝั่งยุโรป เพลงนี้เป็นเพลงเก่า ผมกดเข้าไปฟัง ใส่หูฟังที่พกมาไม่ให้เสียงไปรบกวนคนอื่น สักพักสเตตัสที่ว่างเปล่าของเข็มทิศก็เปลี่ยนแปลง เขาโพสต์เนื้อเพลงที่อยู่ในห้วงทำนอง
I didn't mean to yell
I said I couldn't tell
I only grabbed your wrist
Or would you rather we kissed?
(ผมไม่ได้ตั้งใจหยาบคาย
ผมบอกว่า ผมไม่สามารถอธิบายออกมาได้
ผมเพียงต้องการขว้าข้อมือของคุณไว้
หรือคุณรู้สึกว่าเราน่าจะจูบกันบ้างไหม)
Peach Pit : Did I Make You Cry on Christmas Day? (Well, You Deserved It!)
ผมยืดตัวขึ้นคล้ายแมวเมื่อเห็นเหยื่อ รู้สึกตื่นเต้นระคนยินดีคล้ายว่าเขามีเยื่อใย แต่เดี๋ยวก่อน ไอ้เวรเบ๊บ ที่ผ่านมายังเจ็บไม่มากพอกับการคิดไปเองอีกเหรอวะ บางทีเข็มทิศอาจแค่ชอบเพลงนี้ อาจกำลังคิดงานอะไรใหม่ๆ หรือแย่ที่สุดคือเขากำลังหมายถึงผู้หญิงอีกคนที่สูญเสียไปก็ได้
โคตรตลกที่คนไม่คิดมากอย่างผมกลับมาคิดจุกจิกจนน่ารำคาญใจเพราะผู้ชายแค่คนเดียว แต่ตอนนี้ผมทำตัวไม่ถูกจริงๆ เปิดเพลงเศร้าวนฟังซ้ำๆ ผมอยากจูบเขาอีกสักครั้ง ถ้านั่นเป็นคำถาม ผมก็มีคำตอบให้โดยไม่ต้องเสียเวลาคิดซ้ำในทันที
ผิดตรงที่ นี่มันแค่เป็นเพลงและเนื้อเพลงที่ปราศจากการเมนชั่น หรือใส่เรื่องราวของตัวเองลงไปน่ะสิครับ
สุดท้ายแล้วใจหมาๆ ของผมก็ทำได้แค่กดไลก์กับเพลงนั้นเป็นคนแรก แล้วมองดูความไม่เคลื่อนไหวหน้าฟีดนั่นราวคนสติไม่ดี ในหัวผมมีแต่เรื่องของเข็มทิศ ไม่สามารถสลัดให้หลุดไปจรดจ่อกับงานที่ได้จริงๆ เสียที คงอย่างที่พี่ป้อมกังวล ผมไม่โกรธเข็มทิศแล้ว แต่ความทรมานมันยังคงอยู่ ผมอยากถามอีกครั้งว่าอะไรทำให้เข็มทิศเคลือบแคลงสงสัยว่าผมนอกใจ หรือเป็นอย่างสมมติฐานที่ผมตั้งคือเพราะเขาเบื่อ ผมหมดความสำคัญกับชีวิตเข็มทิศแล้วเท่านั้นเอง
“ยังอีก ยังคิดไม่ตก”
“โห่ พี่”
ถ้าง่ายขนาดนั้นเคลียร์จบตั้งแต่ก่อนบินมาแล้วครับ
“ข้าไปขี้ละ เห็นนั่งถอนหายใจแล้วรำคาญลูกตา”
เขาลุกจากโต๊ะ ยังเปิดคอมพิวเตอร์ทิ้งไว้ ผมมองตามหลังชายวัยกลางคนจนหายไปกับกำแพงก็ถอนหายใจอีกรอบ หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า คอลไลน์ไปดีไหมวะ หรือโทร แต่ค่าโทรแม่งโรมมิ่งนะเว้ยยิ่งไม่มีเงินเดือนได้วิ่งขอตังค์นักท่องเที่ยวกับไอ้พวกเด็กนั่นพอดี มานึกอีกที ถ้าโทรมันดูมีความตั้งใจมากกว่าไหมนะ ลงทุนสัด สุดท้ายก็กดเลื่อนไปเลื่อนมา ปิดโปรแกรมโน้น เปิดโปรแกรมนี้จนโมโหตัวเอง สับสนอะไรนักหนาวะ กลัวความเสียใจขนาดนั้นเลยเหรอ แต่ใครบ้างจะไม่กลัวเสียใจ แค่นี้ก็ทรมานแล้ว ถ้ามากกว่านี้ต้องไม่ไหวแน่ๆ ความคิดตีวนกันยิ่งกว่านัดลิเวอร์พูลแข่งแมนยู พานนึกไปถึงเรื่องที่เราทะเลาะกัน ที่เขาถามว่าผมเก็บเรื่องของเราเป็นความลับทำไม นึกถึงคำพูดของพี่ป้อมที่ว่าความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ของความสัมพันธ์คือเราเอาแต่โทษเขาฝ่ายเดียวก็กลับมาถามตัวเองว่า หรือว่าผมกันแน่ที่ไม่เคยให้ความชัดเจนกับเข็มทิศเลยว่าระหว่างเราคืออะไร ถ้าเป็นเช่นนั้น บางทีแล้วเข็มทิศอาจจะเสียใจไม่น้อยไปกว่าผม ไม่เป็นผู้เป็นคนยิ่งกว่าผมเพราะผมทะลึ่งไปโดนซ้ำตรงตำแหน่งที่เจ้าตัวเคยเจ็บเรื้อรังมาหลายปีโดยไม่ตั้งใจ
ผมกดเข้าโปรแกรมไลน์ ข้อความสุดท้ายที่ทิ้งไว้ตอนนั้นเรายังคุยกันดีอยู่เลย ไม่น่าเชื่อว่าการทะเลาะกันวันเดียวจะหักเหทิศทางระหว่างเราไปได้มากเท่านี้
กดโทรศัพท์อีกครั้ง สาบานว่าเป็นครั้งสุดท้ายที่จะลังเล แล้วกลั้นใจโทรออก เสียงผู้หญิงรับทันที เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง ไม่ต้องรอสปุ๊ตสปิตภาษาอังกฤษไฟแลบผมก็กดวาง แม่งเอ๊ย อุตส่าห์หอบความใจกล้าโทรหาก็เสือกปิดเครื่อง หรือเขาเปลี่ยนเบอร์หนีผมไปแล้ววะ ผมทึ้งหัวตัวเอง เริ่มฟุ้งซ่านไม่เป็นเรื่อง
“ยัง ยังไม่จบอีก” ชายวัยกลางคนเดินกลับมา ดมมือตัวเองด้วย จับอึมาหรือเปล่าวะ แหวะ
“ไม่ได้ล้างมือเหรอพี่”
“เออ ลองดมขี้ข้าไหมล่ะ”
“ไม่เอาครับ”
“เปล่า แค่รู้สึกสบู่ล้างมือที่นี่หอมดี เครียดๆ ลองไปล้างมือแล้วมานั่งดมก็ได้นะ น่าจะดีกว่าขยำหัวตัวเอง อายุไม่ถึง 30 ยังไม่สำเหนียกหรอกว่าหัวล้านเป็นยังไง”
“หัวล้านใจน้อยครับ”
พี่ป้อมหัวเราะ “ปากดีได้แล้วรึ?”
“คนเราต้องเอาดีสักอย่างในชีวิตครับ ผมเลยเลือกที่จะปากดี”
“เลือกดีนี่หว่า ถึงว่าทำไมไอ้รูญบอกเลี้ยงไม่ไหวให้เอาไปคืน”
“โธ่ พี่ ผมแค่หยอกแก้เครียดเท่านั้นเอง”
แก้ความเครียดของตัวเองที่แก้ยังไงก็ไม่หาย พี่ป้อมนั่งลงตรงที่เดิม สนใจกับงานในคอมพิวเตอร์ต่อ “แต่เคล็ดลับของการเขียนบทคือการทำให้เห็น ไม่ใช่พูดนะ”
“ครับ”
“หรืออยากทำหนังชีวประวัติ”
“เหมือนห้าแผ่นดินน่ะเหรอครับ”
“ทำนองนั้น”
“ผมอยากให้เป็นตัวละครแบบ unknown เป็นที่ไม่รู้จักมากกว่า ให้สื่อสารกับคนส่วนใหญ่ว่ามีลักษณะเทียบเคียงกับเราได้ ไม่แหวกแนวจนเกินไป”
“อย่างนั้นให้อะไรเป็นจุดสนใจ”
“อารมณ์ของตัวละครมั้งครับ เวลาที่บ้านเมืองอยู่ในช่วงที่รุ่งโรจน์แต่ตัวเองยังอยู่ที่เดิม ช่วงเวลาที่บ้านเมืองอ่อนแอตัวเองก็ยิ่งแย่ลงกว่าเดิม มันเศร้านะพี่การที่คนหนึ่งจะพบเจอแต่เรื่องน่าสิ้นหวัง”
“แต่ก็ดูโง่ถ้าจะให้มีหวังในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง”
“มันต้องมีซัพพอร์ตเตอร์ ที่ทำให้คนหนึ่งคนยินดีในการมีชีวิตห่วยๆ ในบ้านเมืองห่วยๆ ของตัวเอง”
“น่าสนใจ”
“ให้เห็นว่าทุกอย่างเกี่ยวพันกัน ถ้ามีคนหนึ่งตาย จะส่งผลทางจิตใจของอีกคน อะไรแบบนี้ ผมอยากให้คนอยู่เพื่อกันและกัน ขณะเดียวกันก็แปลกแยกจนเหมือนถูกโดดเดี่ยวไว้ในสังคมที่ผันผวนและมีความเหลื่อมล้ำตลอดเวลา”
ผมคิดเรื่องหนัง สลับกับคิดเรื่องเข็มทิศ
“พี่ป้อม”
“อะไร?”
“วันนี้ผมไม่ไปเที่ยวนะ ผมอยากกลับไปนอน เหนื่อยๆ”
“ถ้างั้นกลับไปนอนดูเน็ตฟลิกซ์ที่โรงแรมเลยไหมล่ะ พักให้ใจมันพร้อมก่อนค่อยทำ เอ็งพยายามมากแล้ว ข้าว่าต้องทดเวลาบาดเจ็บ”
พี่ป้อมแม่ง สมควรเป็นไอดอลผมจริงๆ ผมศรัทธาในความเมตตาของพี่มาก
“ขอบคุณนะพี่ที่ไม่โกรธที่ผมเอาเรื่องส่วนตัวมาทำงานเสีย”
“ไม่ร้อก คนทำงานศิลปะไม่มีความรู้สึกแล้วจะทำออกมาให้เป็นศิลปะได้ยังไง”
เราปิดคอมพิวเตอร์ เรียกเก็บเงิน มองออกไปด้านนอกแดดยังร้อนจัด ผมนึกถึงแว่นกันแดดกับหมวก หรือไม่ ก็การนอนตีพุงอยู่ที่ห้อง กินป๊อบคอร์นอบเองกับเข็มทิศ แข่งกันเดาฉากต่อไปในหนังเข้าใหม่ประจำเดือน
TBC
ตอนหน้าจบแหละแกร
แงงง เกิดเป็นพระก็ต้องโดนแบบนี้แหละเนาะเข็มทิศเนาะ /ตบบ่า ตอนหน้าจบแล้ว นิยายของเว้ดก็ประมาณนี้ แก สาบานได้ว่าเราไม่ได้เร่งจบ เราจบตามแพลนคือแก้ปมแล้วจบตามสไตล์เว้ดๆ เวี้ยดๆ แต่จะมีตอนพิเศษหวานๆ มาปิดท้ายแน่นอน
ไหนใครเบิกทิชชู่อีกมั้ย พี่จะไปขอบริษัททิชชู่เป็นสปอนเซอร์
อย่าโกรธเข็มทิศกันเลยน้า เนี่ย ตาหนูออกจะรักขนาดนี้ แฮร่ เจอกันอีกทีตอนหน้าฮะ
รักเธอนะ /จูบเหม่ง
เริ่มหัวข้อโดย: river ที่ 15-05-2019 23:50:00
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 15-05-2019 23:50:59
เป็นเบ๊บในสถานการณ์นี้ไม่ง่ายเลย ไม่สนหรอกว่าอิจ่าเฉยมันจะเป็นยังไง งอนเองก็หายเองเถอะ
เริ่มหัวข้อโดย: THiiCHA ที่ 15-05-2019 23:53:40
นั่งอยู่บนเครื่องบินกรุงเทพ-พนมเปญอ๊ะป่าว
เดาๆ 555555555
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 15-05-2019 23:54:42
ตอนนี้เหมือนเป็นช่วงเวลาให้เบ๊บได้มาจัดเรียงความคิดของตัวเองเลยค่ะ เพราะสุดท้ายแล้ว...ในความสัมพันธ์ คนสองคนก็ต้องก้าวเข้าหาคนละก้าว จะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่ต้องก้าวสองก้าวไม่ได้ ไม่มีใครดีที่สุดหรือแย่ที่สุดหรอก เบ๊บเองก็มีข้อที่ควรแก้ไข ดังนั้นถ้ายังอยากจะรักษาความสัมพันธ์นี้ไว้ก็ต้องยอมอ่อนลง นี่คือพูดเอาใจช่วยฝั่งเข็มทิศแล้วนะคะ ฮือ แต่ยังไงก็ยังคงโกรธเข็มทิศในเรื่องพูดไม่คิดอยู่ดี แถมจะเป็นพระเอกทั้งทียังไม่โทร.มา ไม่โผล่มาในตอนนี้ มีแค่ชื่อโผล่ในความคิดของเบ๊บ และแค่โพสต์เพลง พ่อคุณ...จะง้อแฟนทั้งทีก็ควรลงทุนกว่านี้หน่อยสิคะ (เอ...หรือติดต่อไม่ได้นี่เพราะเข็มทิศอยู่บนเครื่องและกำลังบินมาหา?)
ดิฉันเองก็เป็นจำพวกไทยมุงที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน ดังนั้นเลยปวารณาตัวเป็นแฟนคลับเบ๊บ และยังเจ็บใจกับคำพูดใส่ร้ายของเข็มทิศอยู่เลย อยากให้เข็มทิศได้รู้สึกว่าการที่เราไม่ได้ทำผิดอย่างนั้นๆ แต่ก็ถูกกล่าวหาว่าทำอย่างนั้นๆ มันรู้สึกแย่แค่ไหน อาจเป็นเรื่องศักดิ์ศรีหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ในฐานะการเป็นมนุษย์คนหนึ่งเบ๊บก็ไม่ควรได้มาถูกว่าใส่หน้าเช่นนั้น ใช่แหละว่าเข็มทิศอาจมีบาดแผลในเรื่องแบบนี้ แต่คุณจะติดอยู่ในปมเช่นนี้ต่อไปตลอดชีวิต? จะเอามันมาวัดความสัมพันธ์กับทุกๆ คนที่คบด้วยด้วยเรื่องนี้? ถ้าเป็นเช่นนั้นคนที่ไม่มีความสุขเลยก็คือคุณนั่นเองละเข็มทิศ และก็คงไม่มีใครจะทนคบอยู่ด้วยได้
นี่ ขนาดพ่อคุณไม่ได้โผล่มา ดิฉันยังพิมพ์ได้ขนาดนี้ ฮ่าๆ เอาเป็นว่าเข้าใจทั้งสองฝ่าย แต่บางเรื่องเราเองก็ยังคิดว่าเข็มทิศก็ควรจะขอโทษเบ๊บบ้าง (เอ๊ะ หรือฉันเองที่ยังยึดติด ไม่ยอมปล่อยวาง?)
ขอบคุณคุณเวสต์สำหรับอัปเดตนี้นะคะ
ป.ล. ปูเสื่อ จิบไวน์ หยิบช้อนตักส้มตำขึ้นกิน รอตอนต่อไป
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 16-05-2019 00:01:18
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 16-05-2019 00:02:17
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 16-05-2019 00:05:05
เริ่มหัวข้อโดย: Rateesiri ที่ 16-05-2019 00:13:18
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 16-05-2019 00:21:58
เริ่มหัวข้อโดย: fun_la_ong ที่ 16-05-2019 00:50:51
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 16-05-2019 00:56:03
เริ่มหัวข้อโดย: Funnycoco ที่ 16-05-2019 01:18:34
เริ่มหัวข้อโดย: jin_kazu ที่ 16-05-2019 05:47:00
ชอบพี่ป้อมและการแนะนำของพี่ป้อมมากเลย
ดีที่ช่วงเวลาแบบนี้เบ๊บมีคนแบบพี่ป้อมอยู่ด้วย
ในหัวเบ๊บมีแต่เรื่องเข็มทิศ คิดถึงแต่เข็มทิศตลอดเวลาเลย
แต่ยังไงก็ยังโกรธกับคำพูดของเข็มทิศอยู่ดี
อย่าไปยอมจ่ามันง่ายๆนะะะะะ !!!
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 16-05-2019 05:53:48
เริ่มหัวข้อโดย: chubbybunny ที่ 16-05-2019 06:37:52
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 16-05-2019 06:54:36
เริ่มหัวข้อโดย: lonesomeness ที่ 16-05-2019 06:57:35
แต่แอบอยากอ่ารฉากหวานๆที่เค้าอยู่ด้วยกันนะคะคุณ แค่อ่านที่เจ้าเบ้บนึกถึงก็สยิวกิ้วแล้ว 5555
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 16-05-2019 06:59:20
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 16-05-2019 07:20:39
เข็มง้อ อ้อนเบ็บผ่านเนื้อเพลงไง..........(แฮ่ะๆ ในมโน)
คิดๆว่าเข็มอาจรู้ความจริงว่าไม่มีอะไรในคอกหมู
...เอิ่ม...เรื่องแม็กน่ะ ในสมองเบ็บเลยสักนิด :เฮ้อ:
ที่ว่าเข็มอาจรู้ก็มาจากพี่รูญ o18
กับเห็นโฉมแม็กที่ถูกต่อย แบบแม็กอดไม่ได้ที่จะแขวะจ่าน่ะ
เพราะตัวเองไม่ประสบความสำเร็จกับเบ๊บไง....ไง อีกและ :laugh:
แล้วก็คิดว่าจ่า ทนเฉยต่อไม่ได้แล้ว น่าจะบินตามเบ๊บมาขะแมร์แล้ว o22
ถ้าเป็นแบบที่มโน อยากเห็นเบ๊บเล่นตัว
เอิ่ม....จนจ่าเฉย เฉยไม่ได้แล้ว กระโจนใส่เบ๊บ อะจ๊ากกกก
แล้วเบ็บก็บรรเลงฝีปาก....ซ้า..... :o8: :-[ :impress2:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 16-05-2019 09:07:30
แต่เอาวะ ลองดู อิ 2 คนนี้จะยังไง
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 16-05-2019 09:52:12
เราติดหนึบหนับเพราะสำนวนและจังหวะการเล่าเรื่องของคุณเนี่ย
หลงรักมาตั้งแต่พี่ยูน้องอิน
มันดีอ้ะ อารมณ์ได้ บรรยากาศมา มีความคูลในบรรยากาศ ดึงดูดด้วยความสัมพันธ์งง ๆ และคาแรคเตอร์ของเบ็บ
รักคุณว่ะ ว่าแล้วก็กลับไปอ่านพี่ยูอีกรอบ
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 16-05-2019 10:15:07
โชคดีที่เจอพี่ป้อม พี่รูญ ในความโชคดีมันคือความเก่ง ความปากดีของเบ๊บนี่แหละลูก
รอตอนจบค่ะ ชอบนิยายคุณเวสต์เพราะแบบนี้นี่แหละไม่ต้องยึดให้มากความลูกผู้ชาย เคลียร์ๆกันไป
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 16-05-2019 11:30:02
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 16-05-2019 12:57:03
แต่ประสบการณ์ของพี่ป้อม มีส่วนช่วยสะกิดให้เบ๊บคิดทบทวน แล้วก็มีเวลาเรียบเรียงความคิดหลังจากความโกรธเจือจาง
เรื่องนี้ไม่ได้เข้าข้างเบ๊บสุดตัวตั้งแต่เเรก เพราะจ่าเฉย มันก็ไม่ได้เฉยจริง มันมีโมเม้นที่ออดอ้อน อ่อนโยน เอาแต่ใจ หึงหวง มันแสดงออกในแบบจ่าเฉยนั้นแล่ะ เบ๊บรู้ แต่ก็เหมือนไม่รับรู้ พอๆกับความผุกพันที่มีมาตั้งแต่แรก และมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่มันเชื่อมโยงผูกพันกันมาแต่เเรก แค่รอวันที่จะดึงเข้าหากันเท่านั้น
เริ่มหัวข้อโดย: kimkwang ที่ 16-05-2019 13:56:42
สนุกมากเลยค่าาา รักน้องเบ๊บบ
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 16-05-2019 16:49:59
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 16-05-2019 17:10:14
ชอบความคิด ความรู้สึกเบ๊บ มันดูเป็นจริงที่สุด
ไม่หลอกตา ไม่หลอกลวง รักก็บอกรัก คิดก็บอกคิด
แล้วเบ๊บจะอินกับอะไรที่เป็นจริงเยอะ แบบเข้าถึงน่ะ
แต่คนเราก็ต้องมีความกลัวกันบ้างละเนาะ
กว่าจะขุดความกล้ามาได้ ต่อให้ถูกกระตุ้นขนาดไหน
ใจยังคิด ยังกลัว ก็ต้องลุ้นและเสี่ยงดู
พี่ป้อมเอ็นดูเบ๊บน่าดูเลย เหมือนพี่ชายที่ปล่อยให้น้องล่องลอย
และคอยตึงสติกลับมาให้อยู่ในร่องรอย คงเข้าใจทำไมพี่รูญเอ็นดู
เข็มทิศที่ติดต่อไม่ได้ คือ จะมาตามหาหรอ หรือยังไงคะ
จนตอนนี้เบ๊บยังงงว่า เกิดอะไรขึ้น ก็อยู่ที่เข็มทิศละนะ
ว่าจะง้างปากตัวเองได้บ้างไหม
เริ่มหัวข้อโดย: nofsnof ที่ 16-05-2019 18:27:38
อ่านจนรู้สึกผูกพันธ์กับตลค.เลยค่ะ
ได้แต่หวังว่าเค้าจะได้เคลียร์กัน ไม่หวังให้ดีกันนะ กลัวหน้าแตก 5555
แต่จริงๆคนที่รักกันแล้วไม่ได้เป็นคู่ชีวิตกันก็มีเยอะแยะไป นึกถึง la la land เลย
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :mew1: :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: FrozenSnow2019 ที่ 16-05-2019 18:38:45
เริ่มหัวข้อโดย: EARTHYSS :) ที่ 16-05-2019 21:05:24
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 17-05-2019 00:10:23
แค่เบ๊บนั่งคุยกับพี่ป้อมนะ แต่มันลึกซึ้งมากเลย
คือนักเขียนข้อมูลดีมาก ถ่ายทอดออกมาก็ดี ประทับใจได้อารมณ์มาเต็มๆค่ะ
ตอนนี้ยอมแพ้นายเข็มทิศล่ะ ก็รู้แหละว่ารักเบ๊บ คิดถึงเบ๊บมากเหมือนกัน
:sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: MooMiew ที่ 17-05-2019 00:46:46
แต่เหนือสิ่งอื่นใด เบ๊บกวนตีนได้ตลอดจิงๆ เครียดอยู่ก็กวนตีนได้ แม้แต่กับไอดอลอย่างพี่ป้อมก็กวนใส่ กวนได้น่าเตะแบบเอ็นดู5555
พอบอกว่าจะจบแล้วก็ใจหาย แงงง
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 17-05-2019 02:39:23
ถึงเพิ่งมาเจอเรื่องนี้
สนุกมากๆ เลยค่ะ :z2:
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 19-05-2019 17:08:40
เริ่มหัวข้อโดย: Warapich ที่ 19-05-2019 22:55:32
เริ่มหัวข้อโดย: Jaiis ที่ 21-05-2019 21:21:51
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 22-05-2019 20:21:53
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 23-05-2019 00:12:38
If we not match from the heaven
(https://www.img.in.th/images/3ede061c71d51a74c2d901fe851dded5.jpg)(https://www.img.in.th/images/c33f73610850964ebe9daed2dd1af0e6.jpg)
(https://www.img.in.th/images/ea11ebe7be898d3eee6fec01d9586b66.jpg)(https://www.img.in.th/images/902418bcfc690c38bb48caaa71eaa4f8.jpg)
เราเช่าเป็นโรงแรมรายเดือน โฮสเทลราคาไม่แพง พร้อมรถมอเตอร์ไซค์หนึ่งคัน ช่วงแรกที่มาอยู่พี่ป้อมใช้บริการไกด์นำเที่ยวบ้าง แต่ส่วนใหญ่แล้วเราจะเดินไปตามแหล่งท่องเที่ยวแนะนำด้วยตัวเอง จากนั้นค่อยๆ ตีกรอบแคบลงมาเหลือเป็นความเป็นอยู่ระดับชุมชน
การอยู่โฮสเทลนอกจากประหยัดเงินมากกว่าโรงแรมหรูๆ ยังช่วยเรื่องการเข้าถึงคนในพื้นที่ได้ง่ายกว่าด้วย อาหารการกิน พืชผักที่หาได้ตามท้องถิ่น ผมเกลียดผักอะไรสักอย่างที่ชาวบ้านมักใส่มาในทุกเมนูอาหาร เป็นผักกลิ่นฉุน แต่ก็กิน ของกินไม่มีอะไรอร่อยเลยแต่ก็ต้องกิน ไม่ก็ออกไปซื้อเข้ามาใช้ครัวของเจ้าของบ้านแทน เรียกว่าการเป็นอยู่ไม่ได้สะดวกสบายเหมือนในเมืองใหญ่ บางครั้งผมก็คิดถึงราเมนร้านลุงที่เป็นเจ้าของคนญี่ปุ่นที่เข็มทิศแนะนำ ครั้งสุดท้ายเราไปกินด้วยกันที่ไหนนะ รู้สึกว่าจะเป็นร้านหมูกะทะ ผมหิวโซและเขาที่คอยแย่งหมูสุกๆ ไปก่อนตลอดเวลา
พระอาทิตย์คล้อยตัวลงต่ำ โฮสเทลที่พักเป็นบ้านไม้ ด้านล่างเป็นปูน ห้องของผมมีระเบียงฝั่งทิศตะวันตก ตอนเย็นโพล้เพล้แสงสีส้มจะโอบกอดเอาไว้ ภาพตอนที่เราสูบบุหรี่ มองอาทิศอัศดงยังคงปรากฏชัด ผมโหยหาเขาตลอดเวลา ไม่อาจสลัดภาพของเราได้ออกไปได้แม้วินาทีเดียวและมันคงเป็นเรื่องตลกที่ร้ายกาจเอามากๆ ถ้าเราสองคนใจตรงกันแต่ต้องมาร้างลาเพราะความเข้าใจผิดและไม่เลือกทางที่จะพยายามรักษาไว้
ผมอยากโทรไปหาเข็มทิศอีกครั้ง แต่ก็คิดใหม่ สุดสัปดาห์นี้ถ้าเรายังไม่ได้ความคืบหน้าอะไร หมายถึงเรื่องการทำหนังเรื่องใหม่ของพี่ป้อมซึ่งมีผมเป็นตัวถ่วงชิ้นใหญ่ ผมคิดว่าจะกลับไปไทยเพื่อพูดคุยกับเข็มทิศต่อหน้า อย่างคนไม่เอาอารมณ์มาตัดสินอีกครั้ง
ความจริงแล้ว ผมน่าจะรู้จักเข็มทิศดีว่าคนแบบนั้นไม่มีทางง้างปากออกมาว่าตัวเองไม่พอใจอะไร ไม่อย่างนั้นคงไม่ทนคบกับนังเด็กนั่นมาได้ตั้งหลายปี
“เบ๊บ ไอ้เบ๊บโว้ย”
ระหว่างที่ผมกำลังดื่มด่ำอดีตและสุนทรียภาพของดวงอาทิตย์สีไข่เป็ด เสียงพี่ป้อมก็ดังเข้ามาในห้องพร้อมกับเคาะประตูไม้รัวๆ ผมดับบุหรี่ลงในกระบะทรายที่มีเถ้าสุมของวันก่อนกองไว้ประมาณหนึ่ง เบียร์ที่ซื้อมาจากข้างนอกเพิ่งหมดไปแค่ครึ่งขวด พับสมุดที่เปิดกางไว้จดความคิดเผื่อวูบวาบเรื่องทำหนังลงไป ที่ระเบียงห้องมีเก้าอี้ไว้สำหรับนอนเอกเขนก พาดขายาวเหยียดขอบระเบียง อวดตีนให้ข้างบ้านชม แต่ระหว่างบ้านมีพื้นที่มากพอไม่ให้รู้สึกคล้ายผมไปขี้ใส่หน้า พนมเปญยังไม่ได้เบียดเสียดกันขนาดนั้น มีต้นไม้ใหญ่ให้ร่ม โบกโชยพัดเอากลิ่นหอมของดอกไม้มาเป็นระยะ พี่ป้อมบอกว่ามีบ้านหลังใดสักหลังที่ปลูกต้นพยอม เมื่อคราวมันออกดอกจะหอมมาไกลแต่ผมยังไม่ได้กลิ่น อาจเป็นด้วยบุหรี่รสแรงของเจ้าถิ่นที่กลบเอาความรื่นรมย์ตามธรรมชาติมอดไป
“ครับพี่ มาแล้วครับ”
ประตูไม้ที่เป็นอาณาเขตของห้องพักผมกับพื้นที่อื่นของบ้านเปิดออก บานพับเก่าลั่นเอี๊ยดตามสภาพ แต่ถึงแม้มันเก่าและหนักเพราะเป็นไม้โบราณก็ยังไม่ต้องใช้กำลังมากในการขยับเคลื่อน พี่ป้อมยืนอยู่ตรงนั้นแทบมิดใครบางคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง
“เพื่อนมาหา ข้าลงไปข้างล่างพอดี เขาบอกโทรหาเอ็งแล้วไม่รับ”
“สงสัยปิดเสียงไว้ในห้องมั้งพี่ ผมออกไปที่ระเบียง”
“เออๆ แล้วเย็นนี้เอาไง จะไปตลาดรัสเซียอยู่ไหม”
“คง...ยังมั้งครับ” ผมว่า เหลือบไปสบตาคนข้างหลัง “วันนี้คงออกไปหาอะไรกินกับเพื่อนนะพี่”
“เออ ไปเถอะ ข้าจะไปลองของเด็ด”
“เชิญเลยครับ” ผมพูดกลั้วหัวเราะ หลิ่วตารู้กันกับชายวัยกลางคนว่าของเด็ดหมายถึงอะไร เขายิ้มเจ้าเล่ห์กลับมา หันไปตบบ่าชายผู้มาเยือนแล้วเดินลงบันไดบ้าน เสียงเอี๊ยดอ๊าดของไม้กระดานเบาลงเรื่อยๆ ผมเปิดบานประตูกว้างขึ้น เชิงสัญญะว่าอนุญาตให้แขกที่ไม่ได้นัดเข้าพบเป็นการส่วนตัว
“มาได้ไง”
“เรียกแท็กซี่มาสนามบิน บินมาลงพนมเปญ แล้วก็เหมารถมาลงนี่”
“กวนตีน”
“อือ คิดถึง”
เข็มทิศโยนกระเป๋าลงเตียง เมื่อผมปิดประตูเขาก็หันกลับมา ดึงผมเข้าไปกอดด้วยแขนทั้งสองข้างจนมิดอก กลิ่นของเขายืนยันย้ำชัดว่าสิ่งนี้ไม่ใช่ความฝัน เพียงแค่กอดเท่านั้นผมก็ไม่สนใจถามอะไรอีก ยกมือขึ้นกอดอีกฝ่ายแน่น แล้วก็ร้องไห้เป็นการต้อนรับ ความทรมานว่างเปล่ากลวงโบ๋ถูกเติมเต็มอีกครั้งเพียงแค่มีเข็มทิศตรงนี้ ผมไม่อยากเสียเขาไป และดีใจมากจนอดกลั้นมันไม่ไหว ความรักที่มันท่วมท้น สลักรากฝังลึกลงในใจ ปราศจากข้อกังขา หรือความรู้สึกไหนมารบกวน ผมอยากกอดเขาให้แน่นที่สุด ให้นานที่สุด ชดเชยช่วงเวลาที่เราไม่ได้คุยกัน เติมกำลังจากวันที่แห้งเหือดลงให้มีพลังใจก้าวต่อ เข็มทิศเหมือนเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของผม พอขาดเขาไปแล้วการทำงานของหัวใจก็ผิดเพี้ยน ไม่ได้หมายถึงขาดเขาที่อยู่ข้างๆ แต่หมายถึงเมื่อเขาก้าวออกไปจากความสัมพันธ์ที่เราหลงระเริงจนลึกซึ้งผมก็ไม่ปกติเหมือนเดิม
“ขอโทษที่ใจร้อน เราน่าจะรู้ว่าเบ๊บรักเรา รักมากกว่าใคร ขอโทษที่เราหึงจนหน้ามืด เราน่าจะรู้จักเบ๊บดีว่าเป็นคนยังไง”
“ไอ้บ้าเอ๊ย หึงเรื่องอะไรวะ ก็บอกว่าไม่ได้มีคนอื่นไง ทำไมไม่เชื่อกันบ้าง”
“จำวันนั้นได้ไหม ที่ไปเลี้ยงส่งแม็กแล้วเบ๊บหายไปที่ห้องน้ำกับไอ้แม็กตั้งนาน”
ผมพยักหน้า แต่ไม่อยากพูดถึงอีก วันที่ผมเสียน้องชายที่ชื่นชมตัวเองไปหนึ่งคน
“เราไม่ชอบเลยที่แม็กมันวุ่นวายกับเบ๊บ แล้วยิ่งนายหายไปนาน ก็ตั้งใจว่าจะพากลับห้องแล้วปล้ำจนกว่าจะเช้า แต่เห็นรอยดูดที่ต้นคอก่อน”
ผมควรตกใจอะไรก่อนดีวะ ตั้งแต่รอยดูดที่เข็มทิศทักกับทึกทังหึงหวงแล้วหาเรื่องยังสว่าง
“ผมคิดว่ารอยนั่นเป็นของคุณมาตลอดเลยว่ะ... เข็มทิศ คือ..มันไม่ได้มีอะไร ผมอธิบายได้เพียงแต่...ไม่ค่อยอยากพูดถึง”
“เพราะเบ๊บไม่พูด เราก็ยิ่งคิดมากว่าที่หายไปห้องน้ำนั่นหายไปเอากันมา ไอ้แม็กมันหาเรื่องเหยียบหน้าเราอยู่แล้วก็ทิ้งรอยไว้โชว์ เราไม่เคยทำแบบนั้นกับเบ๊บเพราะนายเคยบอกให้เรื่องระหว่างเราเป็นความลับ พอเห็นคนอื่นแสดงสัญลักษณ์ไว้ เราก็ยิ่งคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง ความกลัวของเราที่มันกัดกินเรามาตลอด...เรากลัวว่าเบ๊บไม่ได้รักเรา”
“ผมไม่ได้มีอะไรกับแม็ก สาบานได้”
“ถ้าเบ๊บเล่าเรื่องคืนนั้น เราคงไม่ต้องทะเลาะกันก่อนนายบินมาพนมเปญ”
เขาคลายอ้อมกอดออก เช็ดน้ำตาของผมด้วยนิ้วหัวแม่มือทั้งสองข้าง ส่วนนิ้วอีกสี่และอุ้งมือประคองเอาไว้ จ้องตาจนผมเห็นเงาของตัวเองสะท้อนด้านใน
“ผมไม่อยากให้คุณไม่สบายใจ”
“เราก็ไม่ได้ถาม เพราะคิดว่าถ้าเบ๊บไม่อยากให้เรารู้ก็คงโกหกอยู่ดี” เขาว่า ก่อนเน้นเสียงด้วยคำพูดเนิบช้าและจริงจัง “แต่ว่าตอนนี้เรารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ให้โอกาสเรารักกันใหม่ได้ไหม ที่ผ่านมาไม่ใช่เพราะนายบังเอิญอยู่ตรงนั้น แต่เราชอบนายจริงๆ ชอบที่เป็นนาย คนที่ทำให้เราไม่มองความรักในแง่ร้าย เราดีใจมากด้วยที่คนๆ นั้นเป็นนาย”
ผมจะเบะปากร้องไห้อีกแล้ว ที่เข็มทิศกำลังง้อแม่งโคตรน่ารักเลย
“แล้วไปรู้ได้ไง”
“สัญญาก่อนว่าบอกแล้วจะไม่ด่า”
“อือ” ผมรับปากในทันที ใครจะไปเล่าได้นอกเสียจากพี่รูญ เขาลดมือลง จับมือผมไว้ราวกับกลัวว่าถ้าสารภาพแล้วผมอาจจะใช้กำลังกับเขาแทนการก่นด่า ผมยอมให้เขาจับไว้หลวมๆ ความอุ่นของปลายนิ้ว อุ้งมือนุ่ม ผมก้มลงมองเส้นเลือดที่นูนขึ้นมาจากผิวหนัง มือของเขาเรียวสวยในแบบของผู้ชาย สากด้านเฉพาะปลายนิ้ว และมือซ้ายนิ่มกว่ามือขวา
“เราพอนายบินมาพนมเปญ เราก็ไปต่อยมันที่มหา’ลัย พอดีมีเพื่อนเรียนโทเอกเดียวกับมันเป็นสายให้”
ไอ้สัด มือที่ผมเพิ่งชื่นชมความสวยงามไปเนี่ยนะ
“ไปต่อยมันทำไม”
“โกรธ...ไม่รู้ดิ เราว่าใครๆ ก็รู้เรื่องของเรากับนาย เบ๊บชอบออกมาสูบบุหรี่ข้างนอกแล้วไม่ล็อกจอคอมพิวเตอร์ตั้งหลายครั้ง บางทีเขาเข้ามาเห็นพี่ก้อยกำลังใช้คอมเบ๊บอยู่เลย เพียงแต่ไม่มีใครพูด ยิ่งไอ้แม็ก มันมองเบ๊บตาเป็นมัน จะไม่สังเกตได้ไง”
“แต่เราก็ต่อยมันไปแล้ว ตั้งแต่วันที่...”
“ก็เพิ่งรู้ตอนที่ต่อยไปแล้ว สุดท้ายไปจบโรงพัก จ่ายค่าปรับแล้วพี่รูญก็ตามมาเคลียร์ให้”
โธ่เอ๊ย เวรกรรมไอ้แม็ก โดนไปกี่หมัดวะนั่น เพราะความเมาชั่ววูบของเจ้าตัวแท้ๆ
“มันเป็นอะไรมากไหม”
“ห่วงเราก่อนดิ”
“โห ตั้งใจไปลงมือขนาดนั้นยังเป็นอะไรได้ด้วยเหรอ”
“เป็นดิ พอรู้ว่าเข้าใจไปเองก็โคตรเกลียดตัวเองเลยที่ทำให้เบ๊บเสียใจ”
ผมไม่ปฏิเสธว่าเข็มทิศทำให้ผมเสียใจ แต่ผมเองก็ทำให้เข็มทิศเสียใจทั้งทีตั้งใจและไม่ตั้งใจอีกหลายอย่างเหมือนกัน อย่างน้อยที่สุดคงเป็นเพราะความชัดเจนที่เข็มทิศต้องการ ความชัดเจนที่ทำให้เขาพูดกับใครต่อใครได้ว่าความสัมพันธ์ของเราไม่ใช่เพียงเพื่อนทั่วๆ ไป
“ขอโทษเหมือนกัน ผมทำเหมือนไม่แคร์คุณมาตลอดเลยใช่ไหม”
เขาเงียบแทนคำตอบ มือเรายังจับกันไว้ ผมเงยหน้าขึ้นสบตาเข็มทิศ ความวูบไหวปรากฎผ่านมาเมื่อประโยคนั้นจบลง
“ผมทรีทคุณเหมือนเพื่อน...ทั้งที่...ถ้าเป็นแฟนผู้หญิงผมคงทำได้ดีกว่านี้ ถึงจะคิดว่าความรักไม่เกี่ยวกับเพศ ผมก็เอาเพศมาเลือกปฏิบัติกับคุณอยู่ดี”
“ที่เบ๊บบอกว่าพาแฟนที่เคยคบไปที่บ้าน...เราก็คิดเหมือนกันนะว่าเบ๊บจะบอกครอบครัวยังไง เราจะเป็นคนที่เป็นข้อยกเว้นเรื่องนั้นไหม แต่เราพร้อมจะบอกกับที่บ้านนะว่าเราคบกับนาย”
แม่มึงอกแตกตายแน่ๆ เข็มทิศ ผมคิดแต่ไม่ได้พูดไป มีอีกหลายอย่างที่เราต้องสะสางที่ไทยถ้าคบกันต่อ หมมายถึงถ้ายังคงรักกันและไปกันตลอดรอดฝั่งกระทั่งผมทำหนังเรื่องนี้กับพี่ป้อมจบ
“ผมไม่ได้คิดหรอก ผมคิดแค่ว่าอยู่กับคุณไปเรื่อยๆ”
ผมคิดว่าเราเข้ากันดีทุกอย่าง แทบไม่ต้องปรับอะไรเลย เราเป็นเพื่อนกันมาก่อนแล้วค่อยมาคบกันแบบนี้ มานึกย้อนกลับไป เข็มทิศเป็นฝ่ายใส่ใจกว่าที่ผมทำมาก ไม่แปลกสักนิดถ้าเขาจะรู้สึกหวาดระแวงว่าผมจะมีคนอื่นได้ง่าย
“ผมขอโทษ...ไม่รู้จริงๆ ว่าทำให้คุณไม่มั่นใจ ผมรู้สึกว่าเราเริ่มทะเลาะกันตั้งแต่มีเรื่องน้อยหน่าเข้ามาอีกครั้ง แล้วก็โยงไปเรื่อย ผมไม่รู้...ไม่รู้จริงๆ”
“ช่างมันเถอะ ตอนนี้เราแค่ไม่อยากเสียเบ๊บไป เราถามจากพี่รูญว่านายกับพี่ป้อมพักที่ไหนแล้วก็รีบเคลียร์งานมาหา โชคดีที่พนมเปญอยู่แค่นี้ ถ้าเบ๊บไปไกลกว่านี้เราไม่รู้จะตามมาขอโอกาสอีกครั้งทันหรือเปล่า”
ให้ตาย ที่ผ่านมาเราไม่เคยพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจริงจังแบบนี้มาก่อน ไม่อย่างนั้นคงไม่มีเรื่องผิดใจจนถึงขั้นเลิกราตั้งแต่ยังไม่ตกปากรับคำ แต่ในความ‘ไม่เคย’นั้นก็ช่วยได้มาก อย่างน้อยมันทำให้ผมเข้าใจว่าตัวเองรักเข็มทิศมากแค่ไหน และเขาก็ไม่ได้รู้สึกน้อยไปกว่ากันสักนิดเดียว หลักฐานก็คือผ้าผ่อนที่หอบข้ามประเทศมาเพื่อขอให้เรากลับไปคุยกันเหมือนเดิมนี่แหละ
“บังเอิญจังเลยเนอะ ผมคิดว่าจะกลับไปง้อคุณสุดสัปดาห์นี้เหมือนกัน”
ผมสารภาพ นึกขอบคุณที่เราใจตรงกันขนาดนี้ อย่างน้อยมันก็บอกผมว่าเมื่อเรารักถูกคน ความรักก็ไม่ได้เฮงซวยสักเท่าไหร่
นัยน์ตาเข็มทิศยิ้มเป็นอันดับแรก ตามมาด้วยองศาที่มุมปากยกขึ้น ผมเม้มปากเข้าหากัน เขินเป็นบ้า ขอบคุณที่จับมือกันไว้ตรงนี้ ไม่อย่างนั้นคงไม่รู้เหมือนกันว่าจะเอามันไปวางไว้ตรงไหน
“ไม่บังเอิญหรอก เพราะนายรักเราต่างหาก”
เออเว้ย มั่นหน้ามั่นโหนกสมกับเป็นเข็มทิศดีจริงๆ ไม่เปิดโอกาสให้ผมเป็นคนพูดหน่อยเหรอวะ
“แต่ผมต้องทำหนังกับพี่ป้อมนะ กลับไปกับคุณไม่ได้”
“ไม่เป็นไร นายก็ไม่ได้มาทำหนังกับพี่ป้อมเพราะเราไล่มาเสียหน่อย ทำไปเถอะ เรารู้ว่าเบ๊บชอบงานนี้ แค่หาเวลาโทรหากันบ้าง แล้วก็หวั่นไหวกับใครก็พอ”
“ให้หวั่นไหวกับใคร พี่ป้อมเรอะ”
“รุ่นพ่อเลยนะ”
“เข็มทิศ นี่จริงจังนะ”
ผมวางมือลงบนหัวไหล่ทั้งสองข้าง ขยับเลื่อนมาทีละนิด ไล้นิ้วหัวแม่มือลงบนกระดูกไหปลาร้า กอบกุมรอบลำคอ ก่อนโอบกอดที่แก้มสากด้วยสองมือของตัวเอง
เสียงลมพัดจากด้านนอก หวีดหวิวผ่านหน้าต่าง ผ้าโปร่งสีขาวคงระบำร่า แสงสีส้มทอดเข้ามาแผ่หราบนเตียงฟูก เป็นแสงจากธรรมชาติที่เรามักยืนมองด้วยกันจนมันลับหายไปเสมอๆ ผมยืดตัวจูบริมฝีปากหยักเบาๆ แล้วผละถอย ทว่ายังคงจับใบหน้าของชายหนุ่มไว้เช่นนั้น
“ผมรักคุณ และผมจะไม่มีคนอื่นนอกจากคุณจนกว่าเราจะเลิกกัน ไม่ว่าเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม คุณเชื่อใจผมได้ ผมไม่ทำร้ายคนที่ผมรักแบบนั้นครับ ผมไม่เคยทำ”
เข็มทิศโน้มตัวลง เป้าหมายคือริมฝีปากผม แต่พลาด ผมเบี่ยงตัวหนี จับแก้มเขาไว้ บังคับไม่ได้บุ่มบ่ามเอาแต่ใจ
“คุณต้องสัญญากับผมเหมือนกันว่าเวลาที่มีอะไรไม่เข้าใจ ไม่ชอบใจ หรือสงสัย คุณจะบอกผมคนแรก ปากนอกจากมีไว้จูบก็มีไว้พูดนะคุณ”
“มีไว้อมตีนด้วย เบ๊บบอกเรา”
“ยังจะทำเป็นเล่นอีก”
ผมเพิ่งเข้าใจเวลาที่ใครพูดจริงจังแล้วถูกผมกวนตีนไม่ใส่ใจความตึงเครียดนั้นก็วันนี้ เข็มทิศแม่งก็อปคาแรกเตอร์ผมมากขึ้นทุกวัน ก็อปแต่เรื่องที่ไม่ดีเสียด้วย
“รู้แล้วครับ ต่อไปเราจะพูด สงสัยจะซักให้ขาวเลย นายรู้แน่ว่าเราเป็นห่วงได้มากแค่ไหน”
“เป็นห่วงหรือขี้หึง เอาให้แน่”
“ทั้งสองอย่าง จูบได้ยัง อยากฟัดแล้ว”
จ่าเฉยเริ่มไม่เฉยอีกต่อไป เขาแปลงร่างเหมือนปลาหมึกเข้าสิง ปากขอจูบ มือล้วงเข้ามาใต้เสื้อ อย่างนี้เรียกปากว่ามือถึงขนานแท้
ผมยินยอมให้เขาจุมพิตเบาๆ เหนือริมฝีปาก ก่อนบดเบียดแนบแน่น ช่วงชิงดูดกลืนรสและกลิ่นของกันและกัน นวดเค้นปลายนิ้วไปตามผิวหนัง ตอมไต่คล้ายมดงานโหยหาน้ำตาลเชื่อม
“อย่าเพิ่งดิ มาถึงก็จะทำเลยหรือไง ไปดูพระอาทิตย์ตกกัน โรแมนติกหน่อย”
“พระอาทิตย์ก็ตกทุกวัน ค่อยดูเมื่อไหร่ก็ได้”
“ไม่เหมือน นี่เราเพิ่งดีกันใช่มะ คุณเองก็เพิ่งเดินทางมาถึง ถุงเท้ายังไม่ถอดเลยนะ”
“ก็ถอดพร้อมทุกอย่างนั่นแหละ”
“มาเพื่อเยอย่างเดียวปะเนี่ย”
“เปล่า มาง้อจริงๆ” เขาหยุดบิ๊วท์อารมณ์ ดึงมือผมยกขึ้นจูบเบาๆ ทอดสายตาออดอ้อนเต็มไปด้วยความเว้าวอน ผมแพ้ทางเขาจริงๆ แพ้ทุกทางที่เจ้าตัวยื่นให้ “มาง้อแต่ก็ต้องได้เยด้วย ไม่งั้นบินมาเสียเที่ยวพอดี”
“ไอ้ห่าเข็มทิศ”
ผมสบถ พลางกลั้วหัวเราะ ใครเป็นคนคิดว่าเขาคือจ่าเฉยวะ แม่งโดนความหน้านิ่งหลอกจนเชื่อสนิท เขาคือจ่าหื่นตื่นเป็นบดขนานแท้ ชายหนุ่มพรายยิ้มเมื่อเห็นผมชอบใจ แสงสีส้มอาบทอดระหว่างเราเพราะไม่ได้ปิดม่าน เป็นแสงที่ชวนให้รู้สึกอบอุ่นละมุนละไม ภาพตรงหน้าเป็นผู้ชายที่ผมคร่ำครวญหาและอยากกอดรัดเขาจนฟ้าสางไม่ต่างกัน แต่พูดก็พูด เขาเพิ่งเดินทางมาถึง ผมอยากให้พักผ่อน
“ผมยื่นข้อเสนอ ใหม่ คุณไปอาบน้ำ แล้วเราออกไปหาอะไรกินแถวนี้ก่อน ค่อยกลับมาทำดีไหม”
“อือ ก็ได้ ตามใจเบ๊บ แต่ไม่ดูพระอาทิตย์ตกแล้วเหรอ โน่น ใกล้แล้ว”
ผมพลิกตัวออกไปด้านนอก วิวห้องผมเป็นวิวที่สวยมากยามโพล้เพล้ ตะวันใกล้ลับขอบฟ้า โชคดีที่วันนี้แดดจ้าออกจัดตลอดทั้งวัน ไม่มีก้อนเมฆลอยมาบดบังทัศนียภาพ โชคร้ายตรงที่อากาศในห้องจะร้อนเพราะถูกเผาจากไอแดด ลมที่พัดก็เป็นลมร้อนชวนรู้สึกเหนียวเหนอะหนะ
เข็มทิศโอบกอดจากด้านหลัง วางคางลงบนบ่า มองวันเวลาค่อยๆ พาทินกรณ์ลับหายไป ช่วงเวลาที่เรียกผีตากผ้าอ้อมเป็นช่วงเวลาที่ไม่มีแสง แต่ก็ไม่มืดดำเสียสนิท เขาจูบที่ต้นคอเหนอะของผมอย่างไม่รังเกียจ จูบย้ำเบาๆ และกระซิบแผ่ว
“เบบี๋”
“เรียกแบบนี้แล้วจั๊กจี้หูดีเนอะ”
เขามักจะใช้ยามที่เราร่วมรัก หรือกอดก่ายกันหลังเสร็จกิจ เข็มทิศทำตัวออดอ้อนไม่บ่อย แต่ทุกครั้งก็หวานหยดย้อย และส่วนมากจะเป็นช่วงเวลาที่ส่งสัญญาณว่าเจ้าตัวอดใจไม่ไหวแล้วจริงๆ
“หรือเรียกว่าที่รักดี”
“ยอมแล้วๆ”
“เราไม่ได้อ้อนเพราะอยากให้เบ๊บตามใจนะ...เราอยากให้เบ๊บรู้สึกว่าทุกครั้งที่เราทำไม่ใช่แค่เซ็กซ์ เราไม่เคยบอกนายเลยเพราะกลัวว่าถ้าพูดออกมาแล้วจะเสียนายไป แต่วันนี้ขอให้เราได้ทำเรื่องที่เราอยากทำสักครั้งได้ไหม” เข็มทิศพูดเยอะผิดปกติ ผมเริ่มสนใจว่าเขาต้องการจะทำอะไร มือใหญ่เลื่อนมาปิดตา คราวนี้ความมืดเข้าจู่โจมโดยพลัน การทำงานระบบประสาทสัมผัสอื่นชัดเจนขึ้น ทั้งกลิ่นและเสียง ความหยุ่นชื้นกดลงข้างแก้มผม เสียงสูดลมหายใจหอมดังฟอดใหญ่ เสียงกระซิบที่เบาจนแทบกลืนไปกับลมหายใจทำให้ผมระทวย หัวใจเต้นดังและรัวไม่เป็นจังหวะ
“ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เรารักเบ๊บมากนะ”
ผมเม้มปากจนเป็นเส้นตรง เกร็งสะท้านไปทั้งร่าง มืออีกข้างที่ไม่ได้ใช้ปิดตาผมวนเวียนรอบริมฝีปาก กระทั่งหาช่องทางง้างปากของผมออกมาได้ในที่สุด
“เวลาเห็นนายอาย น่ารักดีว่ะ”
ผมจูบปลายนิ้วของเขา กระทั่งชายหนุ่มยอมปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ทั้งห้องมืดทึมเห็นเพียงเงารางๆ เมื่อเข็มทิศออกไปปิดม่านทุกอย่างก็ยิ่งมืดลงไปอีก
“เอาเลยปะ”
“โห แม่ง สร้างบรรยากาศตั้งนาน มาถามงี้” ผมหัวเราะร่วน สบถคล้ายเซ็ง เงาของเข็มทิศอยู่ตรงหน้าเขาถอดเสื้อแล้วกางแขน
ผมเดินเข้าไปในอ้อมกอดนั้น ยอมดีให้อีกฝ่ายฉีกทึ้งเสื้อผ้าเป็นพัลวัน เราจูบกันจนเลิกนับจำนวนครั้ง ทำลายความอ่อนหวานด้วยความเร่าร้อน ทิ้งความกระดากอายและชั้นเชิงกองไว้ให้ไกลเตียง สองร่างเปลือยเปล่า กลิ่นของเรากลับมาอีกครั้ง คล้ายฟีโรโมนกำจายซ่าน ปลุกเร้าสัญชาตญาณให้เต้นเร่าโลดโผน
เข็มทิศเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำลงบนเตียง ผมปีนตามขึ้นมาทาบทับอีกฝ่ายไว้ทั้งร่าง จูบเขาดั่งปรารถนา กัดกินตั้งแต่ริมฝีปากลงมา ทั่วเรือนร่างและกล้ามมัดที่เกร็งขึ้นอย่างชัดเจน ลากไล้แสดงความเป็นเจ้าของทุกตำแหน่ง ไม่ชะงักยักแย่ยักยัน ปล่อยให้อารมณ์เป็นฝ่ายพัดพา ความรู้สึกของผมเป็นของเข็มทิศ และเข็มทิศก็เป็นของผม ไม่ใช่อดีต แต่เป็นปัจจุบันและอนาคต
“เบ๊บ...”
เสียงทุ้มแหบเพียงเท่านั้น เขาสูดปากเมื่อผมใช้ปลายลิ้นและครอบเอาอวัยวะตั้งตระหง่านเข้าไปในปาก เล้าโลมรูดเลียปรนเปรอและบำเรอด้วยความเต็มใจโดยปราศจากการร้องขอ ผมยินดีให้เขาเสพความสุขถึงที่สุด ชดเชยช่วงเวลาที่ปกคลุมด้วยความเย็นชาเหินห่าง รักเขาให้เห็นว่ามากกว่าจินตนาการของใครว่าชายสองคนจะมีความรักได้มากเท่าไหน แสดงออกซึ่งความรู้สึกมากกว่าการมีเพศเป็นเครื่องกั้น
พนมเปญเป็นเมืองที่เงียบสงบ บ้านเรือนปิดประตูตั้งแต่หัวค่ำ นับเป็นครั้งแรกที่เรามีสัมพันธ์นอกสถานที่ ในต่างบ้านต่างเมือง อุณหภูมิขึ้นสูงเพราะไม่ทันปิดหน้าต่างเปิดแอร์ แม้ม่านจะบดบังแต่เมื่อลมพัดมันก็โบกโบยพลิ้วไหว เสียงไม้กระดานลั่นเอียดอาด เราติดอยู่ในการกระทำให้เบาที่สุดเพื่อไม่รบกวนห้องอื่น ขณะเดียวกันก็รุนแรงที่สุดตามความปรารถนาจะไปถึง
หลายเรื่องเกิดขึ้นระหว่างเราอาจเรียกว่าเรื่องบังเอิญหรือพรหมลิขิต การตกหลุมรักเข็มทิศเป็นเรื่องที่ไม่มีใครคาดเดาว่าจะมีได้
คนทุกคนมีช่วงเวลาเปลี่ยนผ่านของชีวิต
จากเด็ก สู่วัยรุ่น จากวัยรุ่น เป็นผู้ใหญ่
จากอนุบาล ขึ้นชั้นประถม จากประถม ขึ้นมัธยม โตขึ้นอีกนิดก็เป็นนักศึกษา
โลกเราล้วนแต่เกิดความบังเอิญขึ้นทุกวัน การพบเข็มทิศตั้งแต่วันที่ร้องไห้จ้าเพราะคิดว่าแม่เอาไปทิ้งไว้โรงเรียน จวบจนถึงการพบกันในที่ทำงานนับเป็นเรื่องบังเอิญ แต่การประคองและเลือกที่จะเก็บความสัมพันธ์ระหว่างกันไว้เป็นเรื่องที่โลกของความบังเอิญไม่อาจทำได้
จวบจนฟ้าสาง พระอาทิตย์ดวงเดิมที่หายลับทอแสงประกายเข้าวันใหม่ ผมนอนกอดก่ายหมดเรี่ยวแรงกับชายหนุ่มผู้มาเยือนในสภาพไม่ต่างกัน
โลกใบเดิมหมุนไปอีกครั้ง
โลกที่ไม่มีเรื่องบังเอิญ
Fin.
จบแล้วเหวยยยยยยยยยยยยยยยย
มากันจนจบได้ ดีใจกับทุกคนที่ฝ่าฟันมากับนังตัวดรี ทั้งเบ๊บทั้งเข็มทิศ เีรื่องนี้เราตั้งใจเขียนมากหลังจากเคยปล่อยคาให้เขียนไม่จบมาเป็นปีจากอาการป่วย ตอนนี้ดีขึ้นมาก ขอบคุณทุกคนที่อยู่เคียงข้างกันจริงๆ เรามีวันนี้ได้เพราะทุกๆ คนฃ่วยส่งกำลังใจมานะ
เรื่องนี้ที่เขียนเราทำการบ้านพอควร ได้ความรู้มาเป็นของแถม ถ้าผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะก๊ะ ชี้แนะกันได้ พอโตขึ้นก็อยากทำวายให้มีความหมายกว่านิยายแฟนตาซีของสาวๆ อะเนอะ ด้วยเกียรติของการเป็นนักเขียนขอรับผิดฃอบสังคมผ่านงานเขียน หวังว่านิยายเรื่องนี้จะให้อะไรกับคนอ่านไม่มากก็น้อย (แน่ล่ะสิ ไม่น้อยก็ต้องมาก เอ็งพูดอะไร)
ต่อจากนี้เรามีโปรเจ็กต์จะเขียนนิยายกับจิตติค่ะ แต่ว่าไม่รับปากเลยว่าจะลงเมื่อไหร่ เป็นโปรเจ็กต์เขียนหาเงินบินไปฮ่องกง ไปขอผัว 55555555555555555 ล้อเล่นแต่เอาจริง แม่งนกตั้งแต่จะไปวัดดังๆ ที่เค้าไปชอกันปิดแล้วอะ โถ่
แล้วเจอกันเรื่องหน้า ขอเขียนสบายๆ คอมมาดี้อีกเรื่อง อยากเขียนแนวพีเรียดเหมือนกันแต่ต้องใช้เวลาเยอะมากแน่ๆ พอดีเป็นวัยโจ๋ ใครวัยรุ่น 90 ไม่รู้จักเว่ย กามิกาเซ่ตืออะไร คือใครกันที่ทำให้ฉันรัก ใครกันที่มาอยู่ในความฝัน /เดี๋ยว
เอาล่ะ ดึกมากแล้ว ชอโทษที่ล่วงมาถึงวันพฤหัสอีกแล้ว สัญญาว่าจะพยายามทำตัวให้ตรงต่อเวลามากขึ้นในนิยายเรื่องหน้า
แล้วเจอกันตอนพิเศษอีกสองพุธฮะ ขออนุญาตเขียนก่อน ตอนนี้กำลังหมกมุ่นกับแมวเป็นไรในหู เครียดมากๆ
เริ่มหัวข้อโดย: BaGgYsOdA ที่ 23-05-2019 00:28:58
เริ่มหัวข้อโดย: Luxfern ที่ 23-05-2019 01:00:55
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 23-05-2019 01:02:32
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ดีๆ เรื่องนี้นะคะ มันคือความบังเอิญสำหรับเรามากๆ คือหมดนิยายจะอ่าน เห็นผ่านๆ ตาก็พอสมควรแต่ไม่กดมาอ่านซักที จนสุดท้ายก็ลองกดอ่านดูหน่อยดิ อื้อฮื้อ !!! ชอบอ่าาาา ชอบมากๆ ชอบแนวนี้อ่ะ แนวแมนๆ คบกัน :z3: อ่านยิงยาวจนมาถึงตอนก่อนหน้านี้ และรอวันนี้ว่าจะอัพตอนไหน ละก็เจอว่าตอนจบพอดีด้วยสิ 5555 รออ่านตอนพิเศษนะคะ ละจะรออ่านเรื่องถัดไปด้วยค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :call:
เริ่มหัวข้อโดย: fun_la_ong ที่ 23-05-2019 01:16:42
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 23-05-2019 02:10:55
เริ่มหัวข้อโดย: mkianit ที่ 23-05-2019 03:10:13
เริ่มหัวข้อโดย: Shmew ที่ 23-05-2019 03:47:09
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 23-05-2019 05:43:54
เริ่มหัวข้อโดย: มนุษย์บิน ที่ 23-05-2019 06:02:31
เริ่มหัวข้อโดย: jin_kazu ที่ 23-05-2019 06:26:08
ชอบเบ๊บ กวนตีนน่ารัก น่ารักมากจนอยากไปเอามาเป็นของตัวเอง
จบแฮปปี้เคลียร์กันไป แอบดีใจที่เข็มทิศบินมาง้อก่อน
แต่นังเบ๊บไม่มีการเล่นตัวสักนิดเล้ยยยยย 5555
ชอบตอนเค้าเรียกเบ๊บว่า “เบบี๋” อ่านแล้วเขินนนเหมือนโดนเรียกเอง :impress2:
รอตอนพิเศษและก็โปรเจกท์ต่อๆไปด้วยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ดาวโจร500 ที่ 23-05-2019 07:19:05
เริ่มหัวข้อโดย: Rateesiri ที่ 23-05-2019 07:39:44
เริ่มหัวข้อโดย: Ain ที่ 23-05-2019 07:41:57
ขอบคุณคุณเวสท์ที่เขียนนิยายดีๆให้ได้อ่านกัน
:katai2-1:
เริ่มหัวข้อโดย: Pakeleiei ที่ 23-05-2019 08:45:54
ชอบมากๆๆๆๆ รอตอนพิเศษน้าาาาาา :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 23-05-2019 10:22:29
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 23-05-2019 10:22:58
เริ่มหัวข้อโดย: Warapich ที่ 23-05-2019 11:26:32
เริ่มหัวข้อโดย: กุหลาบเดียวดาย ที่ 23-05-2019 13:17:39
ขอบคุณมากเลยนะคะสำหรับนิยายดีดีมีคุณค่าและได้ความรู้ เรื่องนี้เป็นความรักแบบคนโตๆด้วยวุฒิภาวะ ความคิดความอ่านจริงๆ
ชอบนิยายของคุณทุกเรื่อง ย้อนไปอ่านบ่อยๆหลายเรื่อง ชอบที่คาแรกเตอร์ในแต่ละเรื่องไม่ซ้ำกันเลย
คุณสามารถสร้างตัวละครใหม่ ที่ไม่ซ้ำเลยในแต่ละเรื่อง นี่คือสิ่งที่ทำให้นิยายคุณเวสต์น่าอ่านทุกเรื่อง
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: พ. ที่ 23-05-2019 13:36:42
สนุกมาก เขียนดีมาก ขอบคุณมากนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: golove2 ที่ 23-05-2019 14:38:49
:mew1: :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: NanGFa ที่ 23-05-2019 16:34:10
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 23-05-2019 16:47:45
ขอบคุณนักเขียนจ้า ตามอ่านทุกเรื่อง
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 23-05-2019 17:42:20
รอผลงานใหม่ กะตอนพิเศษนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 23-05-2019 18:15:12
เริ่มหัวข้อโดย: nofsnof ที่ 23-05-2019 18:40:55
ชอบความสัมพันธ์ของทั้งสองคนมาก
สุดท้ายแล้วก็ปรับความเข้าใจกันได้
รอๆตอนพิเศษค่ะ
:heaven :heaven :katai5: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: khwanruen ที่ 23-05-2019 18:43:18
เริ่มหัวข้อโดย: marisa9397 ที่ 23-05-2019 19:38:25
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 23-05-2019 22:22:32
คงอยากวาร์ปไปพนมเปญตอนนั้นอ่ะ
แต่ก็ยอมเขาอ่ะ เขารักของเขา
ก่อนจะเริ่มอ่านตอนนี้เราแบบใจมันสั่นไปหมด
เพราะไม่อยากให้จบเลยจริงๆค่า แงงง
ตอนพิเศษอีก2ตอนก็คือช่วยชีวิตไว้เลยค่ะ
ไม่งั้นเราคงคิดถึงเรื่องนี้มากก
ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่แต่งนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาจนจบ
เป็นงานที่เราชอบมากกกก ให้อะไรกับเรามากกว่าแค่ความฟินจริงๆค่ะ
รัก :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 23-05-2019 23:21:23
เริ่มหัวข้อโดย: JUST_M ที่ 23-05-2019 23:31:34
ทับใจ....
เริ่มหัวข้อโดย: ntpmay ที่ 24-05-2019 00:30:39
เริ่มหัวข้อโดย: minenat ที่ 24-05-2019 09:09:44
เริ่มหัวข้อโดย: MSeraph ที่ 24-05-2019 10:01:33
เบ้บกับเข็มทิศน่ารักกันมากๆ เราชอบความเรียบง่ายของชีวิตทั้งคู่ เติมโตมาด้วยกันแบบผิวเผิน บังเอิญมาทำงานด้วยกัน รักกันง่ายๆ ยอมรับความสัมพันธ์ได้แบบง่ายๆ มีความสุขง่ายๆกับเรื่องของกันและกัน
และจนตอนนี้เราก้ยังรู้สึกว่ามันเต็มตื้นกับความรักของพวกเค้าจนไม่รู้จะพิมพ์อะไรออกมาดีค่ะ 55555
คือทั้งเบ้บและเข็มทิศเคยผ่านการมีคนรักมาก่อน และก้เลิกรากันไป แต่เมื่อถึงเวลาที่มันใช่ กับคนที่ใช่ เราจะรู้ได้เองว่าคนนี้แหละ สิ่งนี่แหละ เวลานี้แหละ ที่มัน ‘ใช่’ โดยไม่ต้องให้ใครมาบอก โดยไม่ต้องมีข้อสงสัยใดๆ เรียบง่ายแบบนั้นแหละ
และเราดีใจที่ความรักของทั้งคู่เป็นแบบนี้ เรียบง่ายแต่มีความหมายมากมายเหลือเกินค่ะ
อีกอย่างที่ชอบคือคำแทนตัวของทั้งคู่ค่ะ
‘ผม’ ‘คุณ’ ‘เรา’ ‘นาย’ ‘เบ้บ’ ‘เบบี้’ ‘ที่รัก’
ในคอนเวอร์เซชั่นนึง จะมีการสลับคำเรียกแทนตัวไปมาได้อย่างเป็นธรรมชาติมาก
และเรารู้สึกว่าสิ่งนี้น่ารักมากๆๆเลยค่ะ พูดกันเพราะมากตั้งแต่ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ แล้วพอความสัมพันธ์มันพัฒนา เรารู้สึกว่าคำเรียกพวกนี้ มีน้ำเสียงออดอ้อนผสมเข้าไปในตัวหนังสือได้ด้วยค่ะ มันเลยยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่เลย
และเรารู้สึกได้ว่าเวลาเข็มทิศเรียก ‘เบ้บ’ ‘เบบี้’ เนี่ย ไม่ได้กำลังเรียกชื่อเบ้บ แต่กำลังเรียกหา ’ที่รัก’ ของเค้ามากกว่า
เบ้บ มีนิสัย และบุคลิก ที่น่ารัก เหมาะสมกับการเป็นที่รักดังชื่อ
และเข็มทิศก้ได้เบ้บเข้ามาเป็นเข็มทิศส่วนตัวให้หลุดพ้นจากผู้หญิงคนนั้นไปได้ซะที
เราดีใจที่เค้าสามารถหา ‘บ้านของหัวใจ’ ของตัวเองจนเจอ และรักษามันไวได้ด้วยความพยายามของทั้งคู่
ขอบคุณคุณเวสที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ออกมาให้อ่านกันนะคะ
ขอบคุณคุณเวสที่พยายามฮึบแต่งออกมาทั้งๆที่บางทีก้แทบไม่ไหว เราจะบอกว่าเราไม่ค่อยได้ไปคุยกับคุณเวสในทวิตเลยเวลาเห็น แต่เราเอาใจช่วยอยู่ห่างๆนะคะ คอยกดเฟบอันที่เห็นอยู่บ่อยๆ คือรักคุณเวสมากกเลยแหละ
จะรอเรื่องต่อไปนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 24-05-2019 12:47:56
เริ่มหัวข้อโดย: ladyzakura ที่ 24-05-2019 19:31:14
เริ่มหัวข้อโดย: sugarcane_aoi ที่ 24-05-2019 21:22:39
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 25-05-2019 01:28:49
เริ่มหัวข้อโดย: Chayra ที่ 25-05-2019 09:31:50
เปรียบได้กับหนังอาร์ตเลยทีเดียว งดงามค่ะ.....ขอรอตอนพิเศษด้วยคน
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 25-05-2019 10:59:57
ขอบคุณนะคะ นิยายของคุณเวสดีงามน่าประทับใจมากๆๆๆๆ คือดีทุกตรงเลย ได้ข้อคิดดีๆจากเรื่องหลายสิ่งอย่างมาก เป็นมากกว่าแฟนตาซีเกี้ยวกร้าวหัวใจจริงๆค่ะ จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: casper75 ที่ 25-05-2019 17:31:29
เริ่มหัวข้อโดย: praewypn ที่ 25-05-2019 18:14:11
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 25-05-2019 20:26:39
เริ่มหัวข้อโดย: Anyann ที่ 25-05-2019 21:30:33
ชอบตัวละครทั้งสองตัวนี้มากๆ อาจเพราะทั้งคู่เป็นวันทำงานแล้วเลยมีความคิด ความรับผิดชอบ ไม่เน้นใช้อารมณ์อย่างเดียว รวมถึงการที่คุณ west เขียนเกี่ยวกับบรรยากาศการทำงานของทั้งสองด้วย ทั้งตอนคิดงาน ขายงาน ก็ยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนพวกเขามีตัวตนจริงๆ แล้วเราก็สุข เศร้า เหงา เขิน ไปกับพวกเขาด้วยเลย
ขอบคุณที่เขียนงานดีๆมาให้เราอ่านกันนะคะ จะติดตามผลงานชิ้นต่อไปนะคะ :L2:
เริ่มหัวข้อโดย: BitterCucumber ที่ 25-05-2019 23:53:44
เริ่มหัวข้อโดย: WaG ที่ 26-05-2019 04:24:12
มันไม่ต้องให้คำนิยามที่เป็นชื่อเรียก แค่คนสองคนเข้าใจความรู้สึกกัน
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆ มาให้อ่านอีกนะคะ
คุณทำให้เราตกหลุมรักพี่จ่ากับเบ๊บมากเลย
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 26-05-2019 17:06:31
เอาจริงคือเข็มทิศหึงออกนอกหน้ามากอ่ะ ตลอดเวลาด้วย เจ้าเบ๊บก็มึนๆ งง คิดว่าจ่ากวน
จ่ามาง้อแล้ว นี่แหละหราความรัก "ฟังให้มาก พูดให้ชัด สงสัยให้ถาม" บทจ่าจะหวานก็หวานซะ
ภาษาคุณเวสต์นี้การันตีอยู่แล้ว อ่านง่าย ลื่นไหล ไม่มีสะดุด o13 o13 o13
เริ่มหัวข้อโดย: Maymon ที่ 27-05-2019 01:46:40
เริ่มหัวข้อโดย: bobbyluv ที่ 27-05-2019 02:54:03
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 27-05-2019 03:14:24
เริ่มหัวข้อโดย: BabyGB ที่ 27-05-2019 05:26:15
เริ่มหัวข้อโดย: kaokorn ที่ 27-05-2019 13:04:09
ตั้งใจรอตอนพิเศษ อยากให้คู่นี้มีโมเม้นต์หวานๆอย่างเต็มที่เสียที
:mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: runningout ที่ 27-05-2019 22:55:32
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 28-05-2019 00:25:02
เริ่มหัวข้อโดย: casper75 ที่ 28-05-2019 23:41:12
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 29-05-2019 07:43:53
ก็ว่าตามดูตลอดๆนะ พลาด หลงหูหลงตาไปได้ยังไง ทั้งๆที่ดูทุกวันนะเนี่ย :เฮ้อ: :really2:
จนตามองไปเห็นชื่อเรื่องว่าย้ายแล้ว อะจ๊ากกกกกก :a5: o22 :serius2:
เข็มทิศไม่ใช่เป็นแค่จ่าเฉย เป็นจ่าตื่น(ไว) ต่างหาก เอิ่มมม......จ่าตื่น หื่นเป็นกด :m20: :laugh: :pigha2:
รอตอนพิเศษ นะ นะ :impress2:
ขอบคุณไรท์มากกกกกกกกก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: diltosscap ที่ 30-05-2019 06:24:27
เริ่มหัวข้อโดย: wipor ที่ 30-05-2019 21:11:29
เริ่มหัวข้อโดย: mauny12 ที่ 30-05-2019 21:29:21
เริ่มหัวข้อโดย: tutatoomtam ที่ 31-05-2019 18:20:33
เริ่มหัวข้อโดย: gibari ที่ 01-06-2019 21:09:02
ขอบคุณสำหรับนิยายยอดเยี่ยมนี้มากมายเลยนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: destiny_j ที่ 02-06-2019 22:39:21
เริ่มหัวข้อโดย: panpang ที่ 03-06-2019 17:05:49
เริ่มหัวข้อโดย: เขมกันต์ ที่ 03-06-2019 18:11:59
ส่วนนุ้งแม็ก หาใหม่เลยนะหนู
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 04-06-2019 00:28:22
ดีทุกประโยค ทุกตัวอักษร (และคำพิมพ์ผิด ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ)
เป็นอีกเรื่องของคุณที่เราโคตรชอบเลย
เริ่มหัวข้อโดย: -west- ที่ 06-06-2019 14:06:46
ตอนพิเศษ
“สุดท้ายแล้ว มนุษย์ไม่เคยมีอิสระทางการเลือก มนุษย์มีอิสระทางการเลือก หรือมีอิสระทางการเลือกที่จำกัด”
“อ่าฮะจริงๆ ผมอินสไปร์มาจากซาร่า จีนส์นะ ที่บอกว่ามีอะไรที่ทำให้คุณจะไม่ทำให้ลูกชายคุณเพื่อให้เขามีชีวิตของเขา”
“ตามปรัชญาของโปรทาโกรัสที่ว่ามนุษย์เป็นอัตนัยน่ะเหรอ”
“ใช่ๆเป็นแนวคิดที่ว่าไม่มีอะไรที่ตายตัว แม้แต่การหายไปของใครคนหนึ่งว่าเป็นสิ่งที่คนอื่นๆ ควรทำยังไง อย่างเช่นในเนื้อหาตอนท้ายที่ทุกคนใช้ชีวิตปกติเหมือนทุกวันโดยไม่รู้ว่าเรากำลังปล่อยให้เกิดเรื่องการสูญหายของใครบางคนเป็นเพียงการสูญหาย ไม่มีชีวิตอยู่ หรือคุณคิดว่าไง”
“สะเทือนอารมณ์”
เสียงทุ้มพูดสั้น กระชับ หลังจากมหรสพจบลง ผมออกเดินทางเพื่อหาแรงบันดาลใจกับพี่ป้อมปีกว่าๆ และใช้เวลาอีกปีกว่าๆ เพื่อประดิษฐ์และประกอบมัน สร้างเมืองสมมติที่คล้ายว่ามีจริงในประเทศแปลกหน้า คุ้นชินกับวัฒนธรรมที่ใกล้เคียงกับไทยจนคล้ายกระทบกระเทียบสังคมระดับมหภาค เข็มทิศได้ร่วมชมครั้งแรกที่ไทย ในรอบสื่อมวลชน เขานั่งนิ่งเงียบในมุมหนึ่ง แถวเดียวกับทีมทิปส์ซี่เฮาส์ ลุกขึ้นปรบมือเมื่อผมและทีมงานออกมาหน้าฉาก มหรสพไม่ได้สิ้นสุดเพียงแค่การฉายภาพยนต์จบลง แต่หมายถึงการให้สัมภาษณ์และพิธีการขอบคุณแขกเหรื่อทั้งหมดที่มาชมงานศิลปะแขนงหนึ่งในค่ำคืนวันพุธที่ฝนตกหนักตั้งแต่บ่ายแก่ๆ
ผู้คนจำนวนบางตากว่าปกติเมื่อห้างประกาศว่าใกล้ถึงเวลาปิด หนังของผมกับพี่ป้อมได้ลงฉายที่ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง ระยะเวลาขึ้นกับจำนวนผู้ชม และจากกระแสที่ได้รางวัลจากคานส์ทำให้เด็กรุ่นใหม่สนใจเป็นพิเศษ ผมนึกอิจฉาเด็กๆ เล็กน้อยที่ศิลปะสามารถเข้าถึงได้ง่ายและเปิดกว้าง ผู้คนจำนวนมากเลือกทางเดินของตัวเองมากกว่าอาชีพสำเร็จเหมือนเมื่อผมเลือกเส้นทางของตัวเองใหม่ๆ
“คุณชอบไหม”
“ชอบสิ ใครย้อมสีหนัง ทำได้ดีมาก อารมณ์ซัมเมอร์ในทวีปอินโดจีนสุดๆ”
“โห ไม่ใช่สิ ผมหมายถึงบท ไดอะล็อก”
“ต้องบอกด้วยเหรอ” เขายักยิ้ม อยู่ในชุดสุภาพ เสื้อเชิ้ตแขนยาว รีดกลีบเนี้ยบ เข็มทิศเปลี่ยนมาใช้น้ำหอมกลิ่นใหม่ที่ป้าจอยแนะนำ และผมรู้สึกว่ามันเซ็กซี่มากทีเดียว “ได้รางวัลมาแล้ว คงไม่ต้องการความเห็นจากฉันแล้วมั้ง”
“ไม่เหมือนกัน”
“อือ เก่งมาก ไม่ผิดหวังที่ปล่อยให้ไปเที่ยวรอบโลกมาตั้งสามปี”
เข็มทิศยอมสยบ มอบคำชมเชยให้ผมเรียบง่าย วางมือซ้าย บนไหล่ซ้าย เท่ากับเป็นการโอบคอผมไว้ด้วยความนุ่มนวล
“เก่งจริงๆ ฉันภูมิใจในตัวนาย”
“ใจพองเป็นคางคกเลยอะ”
“ทำไมต้องคางคก”
“ก็คางคกมันพองตัวได้นี่”
“เปรียบเทียบอะไรให้มันน่ารักหน่อยไม่ได้หรือไง”
“อะไรดีล่ะ” ผมพยายามนึก คืนที่ฝนตกไม่ขาดสายแบบนี้จะนึกถึงอะไรได้อีก “ยังไม่อยากออกไปเลย รถยังติดอยู่แหง”
“กรุงเทพก็แบบนี้ ดีนะที่นายให้พ่อแม่กลับไปตั้งแต่หนังจบ ไม่อย่างนั้นคงต้องแกร่วรออีกนาน”
“พ่อคุณเอารถมาไง ให้กลับๆ ไปพร้อมกันน่ะแหละดี กว่าจะเสร็จพิธีการต่างๆ ดึกไปอีก สงสารแก ปกติสามทุ่มพ่อผมก็เข้านอนแล้ว”
“คนแก่นี่นอนไวเนอะ”
“ตื่นเช้าด้วย ผมต้องปรับไทม์โซนตามที่บ้าน ไม่อย่างนั้นตื่นมาไม่มีอะไรให้กิน”
“ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันสิ”
เรายืนพิงระเบียงห้างที่มองออกไปนอกกระจกเห็นไฟถนนและสายฝนเย็นฉ่ำ ปลีกวิเวกจากทีมงานที่นัดกันไปกินเบียร์เฉลิมฉลองความสำเร็จกันอีกยก แม้ว่าผมกลับมาอยู่ไทยสักระยะแล้วแต่ผมกับเข็มทิศก็ยังไม่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพังบ่อยนัก เข็มทิศยังคงอยู่ที่คอนโดเดิม ทำงานบริษัทเดิม ในตำแหน่งที่รับผิดชอบงานใหญ่ขึ้น ส่วนลูกมือก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นไม้เบื่อไม้เมาที่ตามเข้ามาทำงานด้วยกันเมื่อสิ้นปีก่อน
“เบ๊บไม่กลับมาทำงานที่ทิปส์ซี่แล้วเหรอ”
“ผมไม่อยากทำงานแล้วอะ ขี้เกียจ”
“ชอบทำสายหนังไปแล้วมากกว่า เบื่องานโฆษณาอะดิ แต่ก็นะ ทิปส์ซี่เน้นรับงานโฆษณามากกว่าอย่างอื่น ต่อให้เดี๋ยวนี้จะมีเอ็มวีเพิ่มก็เถอะ”
“ก็ด้วย แต่เหนื่อยอะ ขอพักก่อนสักปี กินนอนไม่เป็นเวลามานาน ไม่น่าเชื่อเลยเนอะว่าต้องใช้เวลามากขนาดนั้นเพื่อทำหนังหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ”
เขาปัดผมหน้าม้าที่ปรกผมออก เข็มทิศครางรับในลำคอ “อะไรที่สวยงามมันก็ต้องใช้เวลาเสมอแหละ แต่เราอยากให้นายย้ายเข้ามาอยู่กับเรานะ”
“นั่นสิ แต่จะอ้างกับที่บ้านยังไงน้า”
“ก็ย้ายมาอยู่กับแฟน” ชายหนุ่มพูดเต็มปาก ยิ้มบาง แต่หลบตาคล้างเอียงอาย “โตแล้ว ที่บ้านไม่ว่าอะไรหรอก บ้านเรายังปล่อยแล้วเลย”
“ต้องขอบคุณแม็กนะที่คอยบอกแม่คุณให้ปล่อยวาง ไม่งั้นผมรับมือไม่ได้แน่ๆ ผมกลัวแม่คุณอย่างกับอะไรดี”
“คนแก่” เขาบ่นแม่ คนแก่ที่เป็นคนขี้บ่นที่สุดในโลก “หลังๆ เข้าวัด ทำบุญ ปลงอะไรได้เยอะ”
“ลูกชายเล่นไม่กลับบ้านเพราะบ่นก็ต้องปลงล่ะนะ”
“งานเยอะ” เข็มทิศอ้าง เขายังคงเป็นคนแบบเดิมที่เรารู้จักกัน พูดน้อยคิดมาก และมีคู่จิ้นอย่างเป็นทางการเมื่อแม็กกลับมาทำงานกับพี่รูญอีกครั้ง ถึงขั้นมีแฟนฟิคที่เจ้าตัวเคยเผลอเข้าไปอ่านเพราะพี่โหน่งแกล้งส่งลิงค์ให้ครั้งหนึ่ง ”คืนนี้ไปนอนที่ห้องนะ”
“ผมเหนื่อยมากเลยอะ”
“ก็เดี๋ยวนวดให้”
“นวดหรือนาบ”
เข็มทิศหัวเราะ หลุดพรืดออกมาอย่างคนลืมตัว อย่าลืมสิว่าผมเป็นใคร ผู้ชายที่คบกับเข็มทิศในฐานะแฟนที่นานที่สุดทีเดียวเชียว “คิดมาก ถ้าเบ๊บเหนื่อยเราจะแกล้งได้ไง”
“เดี๋ยวคุณก็บอกว่าสักหน่อย คลายเครียด เหมือนที่กำลังโอ้โลมปะติโลมให้ผมกลับไปค้างด้วยเหมือนตอนนี้ไง”
“แค่อยากอยู่ด้วย” เขาว่า นวดเฟ้นนิ้วมือลงบนบ่าผม กดแรงลงตรงหัวแม่มือ ขยับมาจากบ่าจนถึงต้นคอ ไม่รู้ว่าไปเรียนวิชาผ่อนคลายมาจากไหน แต่เมื่อไรก็ตามที่ตกอยู่ในอ้อมแขนเขา มองตาเขา ผมก็รู้สึกสบายใจและวางใจว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยความราบรื่น เข็มทิศไม่เคยให้กำลังใจประมาณว่าสู้ๆ นะเตง เผลอๆ ผมหยอกไปจะมีเตงพ่องกลับมาด้วย วิธีคบเพศชายก็แตกต่างประมาณนี้ แต่รูปแบบการรักหรือเอาใจใส่เหมือนกัน ความปรารถนาที่จะใกล้ชิดและเป็นหนึ่งเดียวกันไม่ใช่เรื่องใหม่ระหว่างเรา
“เดี๋ยวเราจุดเทียนหอมให้ด้วย ฟังเพลงไหม เราเพิ่งได้เครื่องเล่นเแผ่นเสียงมาจากร้านของเก่ากับเพลงแจ๊สเก่าๆ มาสองสามแผ่น”
“ฟังแจ๊สด้วยเหรอ”
“มีบ้าง เบื่อๆ ก็ไปนั่งตามบาร์แจ๊สคิดงาน นึกถึงตอนที่เบ๊บพาเราไปบาร์แจ๊สในพนมเปญ พอได้อารมณ์ก็กลับมาช่วยตัวเอง”
“เป็นจ่าหื่นนี่หว่า”
“อือ” เขาสารภาพ ยอมรับอย่างไร้ข้อโต้แย้ง “ไปค้างด้วยกันเถอะนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปส่งที่บ้าน ดูสิ ฝนตกขนาดนี้ แม่ไม่ดุหรอกถ้าจะนอนที่คอนโดเราสักคืน”
“ไม่ได้ห่วงแม่ดุเว้ย โตขนาดนี้เขาปล่อยแล้ว แต่ว่าเหนื่อย อย่าทำมาเป็นไม่รู้สันดานกันน่า อยู่กันสองคนเคยห้ามกันเสียที่ไหนพรุ่งนี้ต้องไปให้สัมภาษณ์งานแต่เช้าด้วย”
“ผู้กำกับใหญ่”
“กำกับหนังเรื่องเดียวได้เป็นผู้กำกับใหญ่เลยเรอะ ง่ายดีเหมือนกันแฮะ”
“ถ่มตัวหน่อยก็ได้ แต่จะไม่ไปค้างกับอาร์ตไดเร็กเตอร์ต็อกต๋อยคนนี้จริงๆ เหรอ แถมฟรีมอร์นิ่งคิสนะ”
ผมเกลียดเข็มทิศอย่างหนึ่ง คือเขารู้เสมอว่าต้องเกลี้ยกล่อมผมแบบไหน และเป็นเช่นนั้น ผมมักจะตกเป็นเหยื่อทางการตลาดของเขาร่ำไป ไม่ว่าจะด้วยแววตาหรือท่าทาง
“งั้นปลุกด้วยนะครับ ห้ามปล่อยให้ผมนอนยาวเด็ดขาด”
แววตาประกายวาววับเต้นระยิบระยับกับแสงไฟสีส้มนวล เข็มทิศครางในลำคอเหมือนแมวแก่ แต่นัยยะของมันคือความเปรมดิ์ปรีแบบที่ไม่อาจอธิบายได้ เขาเคลื่อนตัวอีกครั้ง โอบกอดผมจากด้านหลัง วางคอลงบนบ่า
เม็ดฝนหล่นเปาะแปะ เป็นฝนกลางฤดูฝน พัดผ่านมาพร้อมพายุไต้ฝุ่น เข้ามาจากอ่าวไทย พัดโหมโรมรันจนถึงกรุงเทพ มหานครที่ไม่เคยหลับใหลไปจากผู้คนผมค่อยๆ เอนกายลงพิงแผ่นอกอีกฝ่ายเนิบช้า ก่อนเจ้าของที่พักจะโน้มตัวลงมาจุมพิตแช่มเชือน
เข็มทิศไม่เคยมีบทรักที่อ่อนโยน โคตรไม่อ่อนโยน แม้ว่าจะนวดเน้นเค้นคลึงโดยเริ่มต้นอย่างเนิบช้าแค่ไหน หลอกล่อด้วยความนุ่มนวล แตะต้องราวกับกลัวว่าผมจะแตกสลายแต่เมื่อสอดแทรกเข้ามาก็พร้อมโรมรันฟันแทงอย่างดุเดือด ผมเหนื่อยหอบจนตัวโยนหลังจากปล่อยให้ตัวเองหลั่งลงบนผ้าปูที่นอนรอบที่สอง เสียงจูบยังคงดังสลับกับลมหายใจหนักๆ หน้าขาของเขาตีกระทบผิวเนื้อของผม เสียงเมื่อยามความเหนียวเหนอะจากเหงื่อดึงแผ่นหนังให้ถอนออกอย่างหนักหน่วงดังกระชั้น ผมยกสะโพกสูงขึ้นโดยอีกฝ่ายใช้ท่อนแขนกำยำในการล็อกเอวไม่ให้เคลื่อนหนี เพิ่งรู้เมื่อเราห่างกันไปสามปีว่าร่างกายของเข็มทิศแข็งแรงเท่านี้ เมื่อมองลอดหว่างขาไป หัวที่สั่นไหวก็เห็นกล้ามเนื้อบนท่อนขาของชายหนุ่มเครียดขมึง เกร็งตัวจนแทบคล้ายเป็นตะคริว ฟาดมือลงบนต้นขาผมเบาๆ คล้ายนักขี่ม้าจอมพลัง แล้วกระทั้นตัวลงมาจนสุดกำลัง ผมจับที่หน้าท้องของตัวเอง มันเกร็งตัวขึ้นโดยอัตโนมัติ ทั้งจุก และเสียดแสบ ทว่าสั่งสมไปด้วยความสุขจนสิ่งที่ปลดปล่อยทิ้งๆ ขว้างๆ ไปก่อนหน้านี้ไร้ความหมาย ผมมักจะถึงฝั่งฝันบ่อยกว่าเข็มทิศ ซึ่งนั่นนับเป็นเรื่องน่าอายสำหรับผู้ชาย หากแต่ไมเหลืออะไรที่คอยกั้นขวางระหว่างเราอีกแล้ว เปลือยเปล่าทุกความรู้สึก ยอมให้ตักตวง และเติมเต็มซึ่งกันและกันอย่างไร้ซึ่งความกระดากอาย ผมกัดฟันกรอด และโจนทะยานขึ้นสูงก่อนร่วงหล่นลงมาพร้อมกับกล้ามเนื้อแปลกปลอมภายในร่างเกร็งขมึงด้วยความเกรี้ยวกราด
“เบ๊บ...”
“หืม” ผมขาน เข็มทิศทิ้งตัวนอนทาบ วันนี้แพ้ 3-1 หรือบางทีผมอาจจะชนะ เข็มทิศกักเก็บพละกำลังไว้เนิ่นนาน เขาหลอกล่อให้ผมกระหายและตะกรุมตะกราม เสพสมกันใต้คำสัญญาว่าแค่รอบเดียว แน่ล่ะ รอบเดียวของเข็มทิศไม่เคยมันรวดเร็วไปกว่าผมสักครั้ง
“เรารักเบ๊บนะ รักมากๆ เลย”
เสียงกระซิบดังแผ่ว เขายังคงหอบหายใจและปีนป่ายร่างกายผมด้วยปลายนิ้ว จูบเบาๆ บนเมล็ดของเหงื่อ จากนั้นก็คว้าเอาผ้าห่มมาคลุมเราไม่ให้ลมจากแอร์โลมเลีย เข็มทิศหวงแหนผมเสมอ ไม่ว่าจะจากสายตาของพระจันทร์หรือดวงไฟจากตึกรามบ้านช่อง เขามักปิดประตูและม่านแน่นหนา บางครั้งเราทำรักในความมืด แต่เขาจะแตะต้องผมทุกแห่ง คล้ายคนตาบอดทำความรู้จักคนหน้าใหม่ แต่เปล่าเลย ชายหนุ่มรู้จักผมทุกซอกมุมยิ่งกว่าใครคนไหนเคยก้าวล่วง
“ผมก็รักคุณ”
หลังจากการเดินทางเกือบครึ่งโลกในระยะเวลาสามปีที่ผ่านมา ผมสบตากับชีวิตหลากหลายผ่านชีวิตที่หลากหลาย กระทั่งพบถึงความจริง จริงๆ ที่ว่าเมื่อไหร่ที่รู้สึก จงบอกรักคนที่รักก่อนหลุดลอย เราพบกันบ้างบางครั้งในวาระที่ว่างตรงกัน ใช้เวลาขลุกอยู่ในห้อง เรียนรู้กันและกันผ่านร่างกายแล้วแยกจาก เวลาที่มีจำกัดนั้นทำให้ผมขยันบอกรักเขามากเท่าที่เข็มทิศทำ การห่างกันไม่ก่อให้เกิดปัญหาใหญ่นัก เขาคอยถามไถ่ในส่วนที่ผมมองข้าม เข็มทิศเป็นคนละเอียด นั่นเป็นส่วนที่ผมไม่เคยสังเกตมาก่อนที่เราจะทะเลาะกัน และครั้งเดียวนั้นที่ใหญ่โตจนถึงขั้นคิดว่าจะต้องเลิกรา ผมเริ่มทำความรู้จักเขาใหม่ ในแง่งามของความรัก ไม่ใช่ในฐานะเพื่อนชายที่สนิทสนมจนเกินเลยโดยไม่ได้เจตนา
“วันนี้น่ารักจัง”
“จั๊กจี๋ว่ะครับ” บอกตรงๆ ว่าเข็มทิศตอนอ้อนนี่แมวก็แมว เขาน่ารักได้มากกว่าลูกแมวตัวเท่าฝ่ามือที่ยังไม่หย่านมแม่ด้วยซ้ำ “เข็มทิศ ขอบคุณนะที่ซัพพอร์ตผมตลอดเลย”
“เราไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“แค่อยู่ข้างๆ กัน เข้าใจกันก็สุดยอดของขุมพลังแล้ว รู้ไหมวันนี้ผมโคตรตื่นเต้นเลย ตื่นเต้นเหมือนวันที่หนังจะฉายครั้งแรก ทั้งที่ไปฉายที่อื่นมาทั่วแล้ว แถมยังโดนกองเซ็นเซอร์ตัดออกอีกตั้งหลายฉาก”
“อือ เพราะมาฉายที่ไทยล่ะมั้ง”
“คงงั้น ผมยังไม่ได้คุยกับแม่เลยว่าเป็นยังไง”
“กังวลอะไรไม่เข้าท่า เราว่าพ่อแม่เบ๊บภูมิใจในตัวเบ๊บนะ ทำหนังครั้งแรกก็ได้รางวัลเลย”
“โชคดีไง มีโค้ชดี จริงๆ ผมว่ามันยังไม่ใช่หนังของผมจริงๆ หรอก บอกให้ว่าตอนกำกับพี่ป้อมน่ะขัดผมตั้งเยอะ”
“รู้แล้ว มีคนโมโหจนโทรมาร้องไห้ด้วย แต่ก็ผ่านมาได้นี่”
“ผมอยากทำหนังที่เป็นของตัวเองจริงๆ” อดไม่ได้ที่จะพูดเรื่องงานอีกครั้ง ทั้งที่ไม่ได้ทำที่เดียวกันแล้วแต่ก็ยังพูดถึง โชคดีที่เราเรียนจบมาสายเดียวกัน เมื่อไหร่ก็ตามที่เล่าเรื่องงานเข็มทิศพร้อมจะรับฟัง เห็นด้วยบ้าง ไม่เห็นด้วยบ้าง ถ้าไม่เห็นด้วยก็เงียบ แม่งรู้ทันว่าผมเป็นพวกโมโหหูดับ จะรอให้ผมใจเย็นก่อนค่อยแนะนำกันอีกที
“ก็ต้องค่อยๆ เรียนรู้กันไป จะลุยเดี่ยวเลยก็ยาก”
“คุณก็รู้ ต่อให้เป็นใช้ชื่อผม พี่ป้อมก็ยังถือหางเสือ เรื่องรางวัลก็ด้วย ไม่รู้ว่าได้เพราะความสามารถจริงๆ ของผมหรือเปล่า ถึงปีนี้พี่ป้อมจะไม่ได้เป็นกรรมการกับเขาก็เถอะ”
“คิดมาก ถ้าเบ๊บไม่เก่งพี่เขาจะชวนไปทำหนังด้วยหรือไง”เข็มทิศไต่มือบนไหล่เปลือย ลูบลงมาถึงข้อศอก แล้วประสานมือเข้ากับหลังมือของผม “ยังไม่อิ่มเลย”
เขาดึงมือผมไปจับอวัยวะใต้ผ้าห่มของตัวเอง แม้ว่าปลดปล่อยความปรารถนาออกมาจนล้นปรี่แล้วก็คล้ายกับความต้องการไม่มีหมดสิ้น
“นี่ เราต้องทำข้อตกลงที่จริงจังกันมากขึ้นนะ เรื่องเซ็กซ์”
“ทำไมล่ะ นายก็ชอบ”
“ชอบนั่นแหละปัญหา” ผมว่า ขยับตัวเบี่ยงออก วางมือลงบนอกกว้าง เขาแข็งแรงขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะ กล้ามเนื้อแต่ละมัดสวยงาม โค้งนูนและหยักลงเป็นรอยราวกับประติมากรรม ผมไม่เคยชอบรูปร่างของผู้ชายเลย กระทั่งเป็นเข็มทิศ ก็อดสังเกตร่องรอยความเป็นมาของทุกอณูบนเรือนกายด้วยความหลงไหลไม่ได้ “เราจะไม่ทำอย่างอื่นนอกจากเอากันไม่ได้นะคุณ”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้”
“หิวขนาดนี้ไปซื้อกินปะ”
“ไม่เหมือนกัน เราไม่ได้อยากทำแบบนี้กับคนอื่น เราอยากทำแค่กับนาย”
“โกหก” ทำไมผมจะไม่รู้ สันดานของผู้ชาย “มันต้องมีวูบวาบบ้างล่ะน่า หรืออย่างพวกสาวๆ ต้องมีที่คุณแอบจินตนาการถึงบ้าง”
“ไม่มี ไม่มีจริงๆ เราคิดถึงแต่เบ๊บ ตลกปะ แต่เราอยากทำกับนายตลอดเวลา บางครั้งทิ่อึดอัดมากๆ ก็อยากทำแรงๆ อยากเห็นเบ๊บหมดเรี่ยวแรง ยิ่งทำจนนายไม่เหลืออะไรให้หลั่งออกมาแล้วยิ่งดี”
“กามว่ะ แล้วมาบอกว่าผมหื่น”
เข็มทิศหัวเราะ เขากัดที่หัวไหล่ผมเบาๆ กระซิบสลับจูบ “นั่นดิ ทำไมเรากลายเป็นไอ้โรคจิตกับเบ๊บได้ขนาดนี้ไม่รู้ เหมือนเป็นคนคลั่งเลย น่ากลัวเนอะ”
ผมไม่ตอบ จูบเขาแล้วพลิกตัวซบลงบนอก หัวใจของเข็มทิศเต้นดัง ยิ่งเมื่อหูแนบกับเนื้อยิ่งได้ยินชัดเจนมากขึ้น
“งั้นผมก็คงน่ากลัวเหมือนกัน”
เพราะทุกนาทีที่คิดถึงเรื่องนั้น ผมก็มีแค่เข็มทิศในจินตภาพ ไม่เคยหลงใหลไปกับใครเลยต่อให้เป็นผู้หญิงก็ตาม
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในเช้าของวันใหม่ เป็นเบอร์เรียกเข้าจากที่บ้านหลังจากผมส่งข้อความไปบอกเมื่อวานว่าจะนอนค้างที่คอยโดเข็มทิศ ผมรับสายงัวเงีย เจ้าของห้องครางฮือในผ้าห่ม มุดตัวเข้ามาโอบกอดผมจากด้านหลัง ผมเบี่ยงตัวลุกขึ้นนั่ง ของเหลวที่ถะถังทิ้งไว้ตั้งแต่ก่อนนอนไหลลงตามง่ามขา หลังจากไปตรวจเลือดด้วยกันผมกับเข็มทิศก็เลิกป้องกัน และยังคงตรวจเลือดเพื่อความสบายใจของทั้งสองฝั่งว่าไม่มีอะไรให้กังวล เราไม่ได้เปลี่ยนคู่นอนหรือมีพฤติกรรมสุ่มเสี่ยง แต่ไม่ปล่อยให้ความประมาทเป็นส่วนหนึ่งในการดำเนินชีวิต ยิ่งไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลาผมก็ไม่อาจแน่ใจได้ว่าจะมีใครเผลอไผลไปกับความห่างเหินหรือเปล่า อย่างน้อยที่สุดในวันหนึ่งที่ครอบครัวถามอย่างน้อยเราก็ต่างตอบเรื่องนี้ได้อย่างชัดเจน
“เบ๊บ วันนี้กลับบ้านหรือเปล่า”
“ผมมีสัมภาษณ์ตอนสายๆ น่ะแม่ เสร็จแล้วเดี๋ยวกลับ เย็นนี้ออกไปกินข้าวข้างนอกกัน”
“อ้อ โอเค แม่ก็ว่าจะชวนไปเลี้ยงฉลองสักหน่อย ตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ไปฉลองผู้กำกับหน้าใหม่เลย”
“หน้าเดิมครับ ยังไม่ได้ไปโมหน้า อยากไปเหลาเหนียงออกเหมือนกัน พักหลังเริ่มย้วยละ” ผมแซวกลับไป เสียงยังไม่มีทีท่าว่าตื่นดี แม่หัวเราะร่วนลงคอ
“ดีๆ ไปเอาออกบ้าง เดี๋ยวไม่น่ารัก”
“ไม่น่ารักแล้วแม่จะไม่รักเลยเหรอคร้าบ ตัดออกจากกองหนี้สินป่าว”
“ไม่ย่ะ ชดใช้ไปตลอดชีวิตนั่นแหละ”
แม่ผมยังคงเป็นแม่คนเดิม ไม่ว่าเราจะเติบโตหรือเปลี่ยนหน้าที่การงาน ผมได้รางวัลจากต่างประเทศ เป็นที่ต้อนรับของแวดวงคนทำหนังประเทศไทยที่อายุน้อยสุดๆ แต่กระนั้นแม่ก็ยังไม่เห็นว่าสิ่งใดยิ่งใหญ่เหนือตำแหน่งลูก
“นี่โทรมาตามกลับบ้านเฉยๆ เหรอครับ”
“เปล่า จะโทรมาบอกว่าเดี๋ยวเย็นนี้แม่โทรจองร้านอาหารไว้นะ สักสิบคน จ่ายไหวไหม”
“โห เลี้ยงใครเยอะแยะ”
“ก็ไม่เยอะหรอก มีแต่บ้านเรา”
บ้านเราก็มี ผม แม่ พ่อ แม่ ผม พ่อ แล้วก็แม่ เดี๋ยวนะครับ สามคนถ้วน “จองสิบไปสามเขาไม่ด่าพ่อให้เรอะ”
“ก็อย่าไปสามสิ บอกพี่เข็มด้วยว่าไปกินข้าวเย็นกัน แม่โทรถามเราก่อน เดี๋ยวจะโทรหาป้าจอยเหมือนกัน”
“โอ้ ชวนบ้านนั้นด้วยเหรอ ไหนบอกแค่บ้านเรา”
ปลายสายกระแอมไอ ผมลุกมาคว้าผ้าเช็ดตัวที่แขวนพาดอย่างหมิ่นเหม่กับพนักพิงเก้าอี้พันรอบเอว หลบออกมาคุยนอกระเบียง แง้มม่านเพียงเล็กน้อยให้มองเห็นเข็มทิศนอนหลับสนิทอยู่ด้านใน
“ก็บ้านเราไง ดังแล้วลืมพี่เข็มหรือไง ยังไปขอนอนห้องเขาอยู่เลย”
“ผมไม่ได้ขอเลย โดนลากมา จริงๆ เข็มทิศต้องเลี้ยงข้าวผมด้วยนะ ฐานะที่บังคับซุปตาอย่างผมมาค้างด้วยตั้งคืนนึง”
เสียงปลายสายร้องแหม ลากเสียงยาวเหยียดตามสไตล์คุณนายฮุย แสงที่กรุงเทพแม่งดีจริงๆ ดีเหมือนพระอาทิตย์ตั้งอยู่หน้าบ้าน “โอเค งั้นถ้าผมเสร็จธุระแล้วจะกลับไปรับที่บ้านนะครับ แม่ก็เตรียมตัวรอเลย ให้เวลาแต่งหน้าครึ่งวัน”
“จ้ะ รีบๆ มาแล้วกัน แต่อย่าขับรถเร็วล่ะพ่อผู้กำกับดัง”
“ครับผม เดี๋ยวผมนั่งเบาะหลังให้เข็มทิศเป็นคนขับรถให้”
“ระวังเถอะ ใช้เขามากๆ เขาจะหมดรัก”
“ไม่มีทางงงง” ผมลากเสียงยาว นึกถึงบทสนทนาของตัวเองกับเข็มทิศเมื่อคืนแล้วยิ่งย้ำชัด ไม่มีทางที่เข็มทิศจะหมดรักผมเสียล่ะ แต่เดี๋ยวก่อน...เมื่อกี้แม่พูดว่าอะไรนะ
“มั่นอกมั่นใจเสียจริง ฉันล่ะมันไส้ โอเคค่ะท่านผู้กำกับ แม่ไปอาบน้ำอาบท่าแต่งหน้ารอแล้ว เดี๋ยวจะสวยไม่สมตำแหน่งคนกำกับผู้กำกับอีกที”
ผมครางรับด้วยเสียงหัวเราะ จากนั้นก็กดวางสาย ไม่รู้ว่าแม่รู้ความสัมพันธ์ของผมกับเข็มทิศเมื่อไหร่ แต่ได้ยินเสียงสบายอกสบายใจเกินพอดีนั่นก็แล้วไป โคตรดีที่เกิดมาในบ้านที่อวลอุ่นด้วยความรัก เพราะนั่นทำให้ผมสามารถรักใครสักคนได้โดยปราศจากข้อแม้
เมื่อเปิดม่านกลับเข้ามาในห้องนอน แสงสว่างจากด้านนอกแยงตา เจ้าชายของผมเป็นคนธรรมดา หยีตาก่อนลุกขึ้นงัวเงียด้วยท่าทีที่แสนธรรมดา
“เข็มทิศ เย็นนี้แม่ชวนกินข้าว”
ผมบอกเขาด้วยท่าทีธรรมดา ชายหนุ่มเองก็ตอบรับด้วยท่าทางธรรมดา
“จูบหน่อย มอร์นิ่งคิส”
“ไม่จูบแล้ว สายแล้ว ผมไปอาบน้ำก่อนนะ ลุกเอาผ้าปูที่นอนไปซักได้แล้ว ต้องออกไปข้างนอกอีก”
ทุกอย่างเกิดขึ้นเรียบง่าย เป็นธรรมดา และผมเริ่มคิดเรื่องกลับมาทำงานที่ไทยเพื่อใช้เวลากับเข็มทิศให้เป็นปกติธรรมดาคงไม่มีอะไรวิเศษไปกว่าการลืมตาตื่นมาเจอคนที่รักเป็นเรื่องธรรมดาในทุกวัน
และคงไม่มีอะไรวิเศษไปกว่าที่คนที่ผมรักในทุกวัน ยังเป็นคนที่รักผมเหมือนเดิม
FIN
จบแน้วจ้า ขอบคุณทุกคนที่เอ็นดูนังเบ๊บและพี่จ่ามาจนถึงตอนนี้นะฮะ ขอบคุณจริงๆ ที่พากันมาถึงจุดนี้ได้ ขอโทษที่ลงวันพฤหัส เลทไปอีกวัน แฮร่ แล้วพบกันเร็วๆ นี้กับเอเวอร์วายเด้อ
กราบที่อกงามๆ ก่ะเจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: เขมกันต์ ที่ 06-06-2019 14:32:50
ีพี่เข็มยังเป็นพี่เข็ม เพิ่มเติมคือความหื่นและความแซ่บ น่ารักไปอีกกกก
ขอบคุณมากๆ ค่า อ่านไปยิ้มไป
เริ่มหัวข้อโดย: megatef4 ที่ 06-06-2019 14:57:01
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 06-06-2019 15:27:56
เริ่มหัวข้อโดย: gibari ที่ 06-06-2019 16:54:15
จ่าหลงเบ๊บแบบโงหัวไม่ขึ้นสุดๆ เหม็นความรักของเขามากจริงๆนะคะ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่าาาา
เริ่มหัวข้อโดย: Faii0518 ที่ 06-06-2019 17:32:18
ฉายาจ่าหื่นตื่นเป็นบดไม่ได้มาเพราะโชคช่วยจริงๆ
ชอบความรักของคนทั้งคู่มาก ถึงแม้จะห่างกันไกลแค่ไหนก็ยังรักกันมาก
แล้วก็ดีใจกับทั้งคู่ที่มีครอบครัวที่ดีที่เข้าใจกัน แฮปปี้สุดๆ
รอเล่มแบบใจจดใจจ่อเลยค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 06-06-2019 17:35:33
เริ่มหัวข้อโดย: เนเน่ ที่ 06-06-2019 18:04:11
เริ่มหัวข้อโดย: ซีเนียร์ ที่ 06-06-2019 22:26:47
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 06-06-2019 23:05:15
เอะอะสะกิด เอะอะสะกิด 5555555555 :oo1:
...
แม่เบ๊บรู้เรื่องลูกกับพี่เข็มด้วยแฮะ น่ารักจังคุณแม่
เริ่มหัวข้อโดย: Shmew ที่ 06-06-2019 23:10:50
เริ่มหัวข้อโดย: praewypn ที่ 06-06-2019 23:50:34
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 07-06-2019 02:46:32
เริ่มหัวข้อโดย: kungverrycool ที่ 07-06-2019 12:27:51
เริ่มหัวข้อโดย: shoi_toei ที่ 07-06-2019 16:31:28
เริ่มหัวข้อโดย: Wordslinger ที่ 07-06-2019 21:06:35
จริงๆ ความรักที่ดีที่สุดก็คือความรักที่ธรรมดา เรียบง่าย แต่เป็นรักที่ซึมลึกและมั่นคง ดำเนินไปอย่างไม่ขาดตอน ดั่งเช่นสายน้ำไหลลงทะเล น้ำที่ผุดจากตาน้ำไม่มีวันเหือดแห้ง ก็เหมือนรักที่จะยังคงเป็นไป แม้ว่าไม่ได้วิเศษวิโสในสายตาใคร แต่รักก็ส่องสว่างอยู่เต็มหัวใจของเขาทั้งสอง ฮือ...
ป.ล. สัมผัสถึงความหื่นของเข็มทิศ จ่าอย่ารุนแรงกับผู้กำกับเบบี๋มากเกินไปนะคะ
ป.ป.ล. ขอบคุณคุณเวสต์มากๆ เด้อค่าสำหรับตอนพิเศษนี้ ขอตัวไปทำงานหาเงินมาอุดหนุนเล่มก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: aunchi ที่ 07-06-2019 21:25:44
เริ่มหัวข้อโดย: pamhicc ที่ 07-06-2019 22:00:01
สนุกมากค่ะ อบอุ่น ขอบคุณค่ะ :pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: BuzZenitH ที่ 08-06-2019 00:05:13
มีความหวานและเสียวซ่านอยู่ตลอดทั้งเรื่อง 555
อยากให้มีตอนพิเศษในมุมของจ่าจังเลยค่ะ
อยากรู้ว่าไปตกหลุมรักตอนไหน คริๆ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 08-06-2019 14:35:36
ก็ไม่รุ้ว่าบังเอิญรึป่าว แต่ก็เหมือนจะอย่างงั้นนะ รักกันแบบงงๆ รุ้สึกรักตอนไหนขาดกันไม่ได้ยังไง คือแบบปล่อยไปเรื่อยๆ รุ้ตัวอีกทีก็เป้นส่วนหนึ่งของกันและกันไปแล้ว
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: Jnchnn ที่ 09-06-2019 00:29:26
รักทุกอย่าง โดยเฉพาะเบ๊บเลย
อยากอ่านต่อไปอีกเรื่อยๆ ฮือ
:sad4:
เริ่มหัวข้อโดย: toou ที่ 09-06-2019 11:19:32
เริ่มหัวข้อโดย: palm-metto ที่ 10-06-2019 11:07:43
แต่ก็แอบอยากอ่านเรื่องราวของทั้งคู่ต่อไปอีก
หื้อออ คุณเวสต์ แต่งดีทุกเรื่องเลย
ขอบคุณมาก
เริ่มหัวข้อโดย: Readingissexy ที่ 11-06-2019 11:07:15
อ่านไปเขินไป ม้วนๆๆๆๆ :hao7:
เริ่มหัวข้อโดย: mareeyah ที่ 13-06-2019 08:53:45
เริ่มหัวข้อโดย: Maeo ที่ 14-06-2019 09:19:20
ดีมากจริงๆ
สนุก ละมุน
ตกหลุมรักตัวละครทั้งเบ๊บ ทั้งเข็ม อย่างหมดหัวใจ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ
ตามอ่านทุกเรื่องเลยค่ะ
:pig4:
เริ่มหัวข้อโดย: labelle ที่ 15-06-2019 14:28:35
เป็นเรื่องที่เนื้อหาอยู่บนพื้นฐานของการใช้ชีวิตจริงเลย
จะรัก จะหลอก จะลวงกันยังไง จะหลง จะลืมกันไหม
เบ๊บคือตัวแทนของความรู้สึกที่ซื่อตรงกับทุกสิ่งเลยค่ะ
รักก็บอกรัก คิดถึงก็ยอมให้ใจคิดถึง อยากคุยก็พร้อมจะเจอ
เคือง ไม่เข้าใจ ก็อยากพูดอยากบอก แต่อีกคนไม่พร้อมฟัง
แถมยังงงว่าตัวเองผิดอะไร ผิดตรงไหน กับเรื่องที่เกิดขึ้น
ส่วนผิดก็มี ก็รู้ตัว แต่ที่เข็มทิศเอามาเป็นเรื่อง เบ๊บดันไม่รู้ซะเลย
พี่รูญได้คะแนนนะคะ เพราะช่วยทั้งเบ๊บ ทั้งเข็มทิศ ไม่งั้นเข็มทิศก็บื้ออยู่ที่เดิม
เข็มทิศกว่าจะรู้ตัว กว่าจะคิดได้ แถมใจกล้าบุกไปหาต้นเรื่องเลยจ้า ไม่ธรรมดา
ในที่สุดก็ชัดเจนกันสักที หลังจากที่เบ๊บทำตัวคลุมเครือมานาน และทำเข็มทิศนอยด์
ชอบโมเมนท์ที่มาตามหากัน มาเพื่อเคลียร์ ก็ได้เคลียร์และได้จัดหนัก คือคุ้มมากแล้วเนาะ
ขอบคุณมากนะคะ เรื่องนี้ อ่านบางเวลาก็อึดอัด บางเวลาก็ยิ้มได้
เวลาที่ยิ้มได้มากก็ตอนนี้เบ๊บเข็มทิศงอแงใส่กัน คุยกัน หยอกกัน น่ารักดี
รอติดตามผลงานต่อไปนะคะ พร้อมตอนไหน เราก็รอได้เสมอจ้า เป็นกำลังใจให้
ส่งใจเชียร์เสมอจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: MaidenQueen ที่ 16-06-2019 17:32:54
เริ่มหัวข้อโดย: Sykes ที่ 17-06-2019 22:09:23
เรื่องนี้จะมีเล่มมั้ยคะ เรารออยู่นะ :กอด1:
เริ่มหัวข้อโดย: thebrownbear ที่ 26-06-2019 00:57:08
เริ่มหัวข้อโดย: kikie26 ที่ 28-06-2019 00:22:53
เข็มทิศคนซึน แต่ไปปล้ำเค้าเพราะหวง น่ารักที่สุด
เริ่มหัวข้อโดย: totorobabii ที่ 30-08-2019 00:48:50
ดีที่เห็นในทวิต กลับมาตามอ่านจนจบ
ฉากที่เบ๊บนั่งรอให้เข็มทิศมาง้อคือบีบใจมาก :mew2:
ชอบการดำเนินเรื่องงง
ขอบคุณที่แต่งนิยายให้อ่านนะคะ :3123:
เริ่มหัวข้อโดย: alternative ที่ 31-08-2019 00:33:27
แต่มีความเซ็กซี่ทุกบรรทัด
ชอบบบบบบบบบ
เริ่มหัวข้อโดย: ืniyataan ที่ 31-08-2019 15:40:48
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 31-08-2019 23:18:41
เริ่มหัวข้อโดย: mellowshroom ที่ 01-09-2019 16:14:01
Sent from my iPhone using Tapatalk
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 03-09-2019 23:55:07
ให้คนอ่านรู้ ทำให้ลุ้นว่าถึงเวลาจะไปต่อกันได้ไหม. อีตอนทะเลาะกันนี่โอ้ย เชือดเฉือนเจ็บปวดมาก
แต่ใดๆ เบ๊บน่ารักมาก ขี้อ้อนมาก แฟนรักแฟนหลงสุดๆ ไปเลย สรุปตอนพิเศษนี่เขาจะไปแกรนด์โอกับที่บ้านกันสินะ
คุณแม่รู้แล้วนี่ เข็มทิศตอนอ้อนให้ไปทำงานด้วยกันน่ารักเนอะ ชอบเขาพูดกันด้วย เพราะ น่ารัก
ปอลอ พระเอกหื่นมากค่ะ
เริ่มหัวข้อโดย: Carina ที่ 05-09-2019 21:22:49
สารภาพเลยว่าระหว่างที่อ่านตรงช่วงเข็มทิศงี่เง่านี่อินมาก ก่นด่านางไปซะหลายยก ยังดีที่แก้ตัวได้เลยให้อภัย ส่วนน้องเบ๊บน่ารักมากกกกก เป็นคนที่กวนตีนได้น่ารัก เข้าใจเลยว่าทำไมใครๆ ก็เอ็นดู 555
ยังรออ่านเรื่องต่อๆ ไปของคุณเวสต์เสมอ ดูแลสุขภาพนะคะ :pig4: :L1:
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 06-09-2019 17:14:05
เริ่มหัวข้อโดย: YoKu ที่ 09-09-2019 00:06:41
เริ่มหัวข้อโดย: klaew ที่ 28-09-2019 06:11:46
สนุกมากกกกก
เริ่มหัวข้อโดย: GRID ที่ 02-10-2019 09:57:02
เริ่มหัวข้อโดย: rainystreet22 ที่ 02-10-2019 19:57:38
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 09-10-2019 20:52:21
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 18-10-2019 08:04:24
จ่าเฉยไม่เฉยนะเวลาอยู่กับเบ๊บ
ยิ่งตอนพิเศษน่ารักมาก
เริ่มหัวข้อโดย: noveeo ที่ 14-11-2019 12:43:28
รู้สึกดีใจที่ได้อ่านนิยายที่คนเขียนไม่ได้เขียนเอามันส์ แต่เขียนเพื่อให้คนอ่านอ่านแล้วได้เก็บอะไรๆกลับไปคิดต่อ
ขอบคุณมากๆนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ป้าหมีโคตรขี้เกียจ ที่ 24-03-2020 22:21:51
ยังคงชอบสำนวนการเขียนอยู่เหมือนเดิม คิดว่าคง research มาพอสมควร ทั้งเรื่องเนื้องาน เรื่อฉากพนมเปญ
ชอบนะคะ :mew1:
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 31-03-2020 23:46:00
เริ่มหัวข้อโดย: TiGgeRLuMOs62 ที่ 04-04-2020 11:13:24
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 14-04-2020 13:00:44
เริ่มหัวข้อโดย: amkang12 ที่ 26-04-2020 22:15:18
คืออยากจะบอกว่าชอบนิยายเรื่องนี้มากเลยตัั้งแต่อ่านตอนแรกจนมาถึงสองตอนสุดท้ายโดยเฉพาะก่อนจบ
คือที่ทั้งสองทะเลาะกันแล้วอยู่ดีๆเรื่องก็ตัดฉับไปเลยที่ว่าทั้งสองเลิกกันคือมันห้วนมาก ตอนแรกอ่านมาอินมาเลยน่ะจะร้องไห้
พอมาอยู่ดีๆเลิกแบบอ้าวเห้ยไปต่างประเทศร่วมงานกัน คือฟิลมันไม่ได้จริงๆ อารมณ์ไม่ต่อเนื่องจริงจัง
แบบอธิบายไม่ได้ถูกอ่ะ แตต่เสียใจจริงๆกับตอนจบทำให้เราอ่านแล้วตอนจบคือไม่ฟินเลย
เราว่าเรื่องมันเขียนได้ดีกว่านี้น่ะตั้งใจตัดกระชับเกินไป อันนี้คือเสียใจจริงๆจนไม่รู้จะอธิบายยังไง
เริ่มหัวข้อโดย: NongJesZa ที่ 19-08-2020 12:56:05
เริ่มหัวข้อโดย: Jely ที่ 07-11-2020 16:55:19
เริ่มหัวข้อโดย: Freezz ที่ 20-11-2022 22:32:27