[ 25 ]
รเณศนั่งอยู่ตรงริมธารแล้วหย่อนปลายเท้าจุ่มลงไปในพื้นน้ำเย็นสบาย มือทั้งสองคว้าเอาเสื้อตัวหนึ่งจุ่มน้ำแล้วขยี้รอยเปื้อน ระหว่างนั้นหญิงชาวบ้านที่คุ้นเคยกันดีก็เดินหอบเสื้อผ้ามากองโต แม่ลูกอ่อนยิ้มกว้างเมื่อเห็นเขา เธอแสดงความปรีติยินดีทั้งที่รอบดวงตาปวดช้ำและแดงก่ำไม่น้อย
“ซูเนียน”
คนเมืองเอ่ยทักเมื่อเธอเดินมาหยุดอยู่ข้างกัน
“คุณรเณศ”
“มาซักผ้าหรือครับ”
“จ๊ะคุณ”
“ผ้ากองโตขนาดนี้ถือมาคนเดียวไหวได้ยังไงครับ” รเณศทักขึ้น “ไม่ให้ซาถือช่วยล่ะครับ”
ซูเนียนชะงักไปเล็กน้อยไปแล้วน้ำตารื้อออกมาทันที
“พี่ซามาสารภาพกับฉันจ้ะคุณ”
“...”
“เขาบอกว่าเคยรับจ้างพ่อเฒ่าดูต้นทางให้พวกคนไม่ดีเขาไปตัดไม้ในป่า” หญิงสาวทำหน้าเหยเก “พี่ซามีส่วนทำร้ายป่าไม้บ้านเรา”
“...”
“ผืนป่าที่ผู้ช่วยสอนให้รักษา”
รเณศถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะขยับไปกุมมือหญิงสาวเอาไว้ เนื้อตัวซูเนียนสั่นระริกจนต้องลูบบ่าปลอบประโลม
“แต่สุดท้ายซาก็ช่วยทุกคนเอาไว้ได้นะ”
คนเมืองปลอบใจหญิงสาวที่ดูผิดหวังในตัวสามีของเธอไม่น้อย เพลิงเล่าทุกอย่างให้เขาฟังว่าเพราะความช่วยเหลือของซาคนรักเขาถึงรอดมาได้ เพลิงจึงพาซาและพวกเข้าพบตำรวจเพื่อรับสารภาพความผิดก่อนจะกันตัวไว้เป็นพยานเนื่องจากซาให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่
แน่นอนว่าการที่พ่อเฒ่าผู้นำทางจิตวิญญาณซึ่งเป็นที่เคารพของคนในหมู่บ้านกระทำผิดร้ายแรงอย่างการเป็นหนึ่งในกระบวนการตัดไม้เถื่อนจนถูกยิงเสียชีวิตในป่านั่นเป็นที่โจษจันไปทั่ว สภาพจิตใจของคนที่หมู่บ้านท้ายเขาน่าเป็นห่วงจนเพลิงและเจ้าหน้าที่ต้องเข้ามาดูแล
เพลิงยังคงทำงานรักษาป่าเหมือนเดิม ถึงแม้เขาจะกังวลเรื่องที่ฝ่ายนั้นถูกตั้งข้อหาเรื่องกระทำเกินกว่าเหตุ แต่เพลิงกลับทำเฉยซ้ำยังใช้ชีวิตปกติจนข่าวคราวเรื่องนั้นหายไป รเณศพอจะรู้ว่ามีผู้ใหญ่ที่ส่วนกลางมองเห็นการกระทำของเพลิงจึงยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ เพลิงจึงสามารถปฏิบัติหน้าที่ได้ตามปกติแม้ระยะหลังนอกจากภารกิจที่ต้องทำ เขามักแวะมาที่หมู่บ้านท้ายเขา ซึ่งบางครั้งรเณศก็ติดสอยห้อยตามมาด้วยอย่างเช่นครั้งนี้
“แต่พี่ซาทำไม่ดีนะจ๊ะคุณ”
“ซูเนียน”
รเณศลูบบ่าอีกฝ่าย “ถ้าไม่ได้ซา ผู้ช่วยและเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ อาจจะมีอันตรายมากกว่านี้นะ”
ซูเนียนร้องไห้เงียบๆ
“คนเราถ้าทำผิดแล้วรู้จักปรับปรุงตัวได้ เราก็ควรให้อภัยและให้โอกาสเขานะ”
“ถ้าตัวเองทำผิดซะเอง แล้วจะมีหน้าที่ไหนไปสอนลูกสอนหลานได้”
หญิงสาวยังทำเสียงขุ่นทั้งนี้สีหน้าดูอ่อนลงมากแล้ว
“ดีเท่าไหร่แล้วที่ผู้ช่วยแกช่วยเหลือไม่ให้ พี่ซาติดคุกไปกับพวกไอ้พ่อเฒ่า”
“...”
“บุญคุณของผู้ช่วยที่ช่วยเหลือ ซูเนียนไม่มีทางลืมเลย”
“เพราะซาทำดีต่างหาก เพราะเขากลับตัวกลับใจ ความดีที่ทำจึงคุ้มครองเขา”
รเณศทำหน้ายิ้มๆ เมื่อมองไปด้านหลังหญิงสาวเห็นสีหน้าของผู้เป็นสามีที่ยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ด้วยสีหน้าไม่ดีนัก คาดว่าคงจะได้ยินบทสนทนาทั้งหมดแล้ว
“ให้อภัยเขาเถอะนะ ชีวิตคนเรามันไม่แน่ไม่นอนหรอก”
รเณศนึกถึงการพบเจอความสูญเสียที่ผ่านมาทั้งหมดในชีวิต “วันนี้เราได้พบดคุย ได้เห็นหน้า พรุ่งนี้เขาอาจจะไม่ได้อยู่กับเราแล้ว”
“...”
“การพลัดพรากมันเป็นตลกร้ายที่ทุกคนต้องได้พบเจอนะ”
“...”
“ทำดีต่อกัน ให้อภัยกัน และรักกันให้มากๆ ในวันที่ยังมีโอกาสได้ทำ”รเณศพึมพำก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้านึกถึงเด็กหนุ่มที่จากไปก่อนวัยอันควร ซูเนียนมีท่าทีที่เย็นลงแล้วเขาจึงผุดลุกขึ้นคว้าเอาเสื้อผ้าที่ซักจนสะอาดแล้วติดมือผละออกไป เป็นจังหวะที่ซาเดินเข้ามาแล้วก้มศีรษะให้เขาเป็นเชิงขอบคุณ
.
.
หลังจากตากผ้าเสร็จแล้วในช่วงบ่ายแก่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กๆ ในหมู่บ้านนำมาก่อนที่กลุ่มคนทั้งเด็กและผู้ใหญ่จะเดินมาถึงลานกลางหมู่บ้าน
“ปลูกป่าสนุกมากเลยจ้ะผู้ช่วย”
เด็กคนหนึ่งพูดไปหัวเราะไปท่าทางมีความสุข
“วันหลังไปกันอีกนะ”
เพลิงยิ้มน้อยๆ
“ปลูกแล้วต้องหมั่นดูแลรดน้ำนะ”
“ครับ”
“หนูจะรอดูวันที่มันสูงเท่าหนู”
“ผมจะไปรดน้ำมันทุกวัน”
“ผมด้วย”
เด็กๆ แย่งกันพูดจนเพลิงหัวเราะออกมา ท่าทางหัวเราะอย่างเป็นธรรมชาติจนรเณศที่แอบมองอยู่ยิ้มตาม ก่อนหน้านี้เขาจินตนาการไม่ออกหรอกว่าเพลิงอยู่ท่ามกลางเด็กๆ แล้วจะเป็นยังไง จนกระทั่งวันที่เห็นเพลิงสอนเด็กๆ ให้รักษาป่าในครั้งนั้น และภาพเพลิงยิ้มหัวกับเด็กๆ ในวันนี้ รเณศยอมรับเลยว่าชายหนุ่มอยู่ท่ามกลางเด็กน้อยได้อย่างกลมกลืน
ดูเอาเถอะเสื้อผ้าชุดลายพรางเลอะเปื้อนโคลนตมไม่ต่างจากเสื้อผ้าของเด็กๆ เหมือนชายหนุ่มเป็นหัวหน้าแก๊งเด็กโข่งด้วยซ้ำ เฮ้อ พากันไปปลูกป่ายังไงถึงได้หน้าตามอมแมมกลับบ้านแบบนั้น
“พวกหนูจะช่วยผู้ช่วยดูแลป่า”
“ดีมาก”
เพลิงลูบศีรษะเด็กน้อย
“จำเอาไว้นะ ป่าที่พวกหนูปลูกในวันนี้มันอาจจะใช้เวลาสิบหรือยี่สิบปีกว่าจะเป็นร่มเงาให้เราได้ แต่เมื่อถึงวันนั้นเราจะภูมิใจว่าต้นไม้ที่เราขุดหลุมโกนดินเพื่อปลูกด้วยสองมือนั้น มันเติบโตมาได้เพราะมือทั้งสองนั่นแหละ ฉะนั้นสองมือที่ปลูกไม้ อย่าเป็นสองมือที่ทำลายมันนะ”☘☘☘☘
ค่ำแล้วตอนที่เห็นเพลิงยืนเหม่อมองท้องฟ้าจากกระท่อมไม้ติดกับบ้านของลุงซอยาง เวลาค่ำมืดที่ความเงียบโรยตัวไปทั่ว แทบทุกบ้านดับตะเกียงไฟเข้านอนกันหมดแล้ว หากเป็นเมืองใหญ่ความมืดมิดไม่ใช่อุปสรรคในการใช้ชีวิตเลย เมืองหลวงเต็มไปด้วยแสงไฟ ผู้คน และความสะดวกสบายต่างจากที่นี่ราวอยู่กันคนละโลก
เมื่อก่อนความเงียบมันน่ากลัวไม่น้อยสำหรับรเณศ แต่ในตอนนี้เขาดันตกหลุมรักความเงียบนี้แล้ว เพราะความเงียบนั้นทำให้เราได้อยู่กับตัวเอง ได้นั่งคิดพิจารณาสิ่งรอบกายให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น คนเมืองขยับมายืนเคียงข้างเพลิงแล้วเหม่อมองดวงดาวบนท้องฟ้า
“ดาวที่นี่สวยจัง”
เพลิงพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะเบือนหน้ามาทางเขา รเณศยิ้มน้อยๆ ตอนที่เพลิงขยับมายืนซ้อนหลังแล้วโอบกอดเขา
“ผมหนาว”
“...”
“ขอกอดแน่นๆ ได้มั้ยครับ”
รเณศไม่ตอบแต่เขาเลื่อนมือไปกุมทับแขนที่โอบกอดเขาอยู่
“นั่นดาวเหนือ”
เพลิงชี้นิ้วยังกลุ่มดาวที่อยู่ไกลสุดสายตา แสงของมันพราวระยับเป็นความสว่างไสวน่าจับตา
“มันเป็นดาวนำทาง”
รเณศทำหน้าสนใจ
“ดาวเหนือมีความสำคัญกับนักเดินทาง เพราะมันจะบอกทิศทาง ขณะที่ดาวอื่นๆ จะเปลี่ยนกลุ่มดาวตามแต่ฤดูกาล เพราะการโคจรของโลกรอบดวงอาทิตย์”
คนเมืองพิงซบศีรษะไปที่แผ่นอกกว้างแล้วปล่อยตัวให้ผ่อนคลายนิ่งฟังเสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นเบาๆ ใกล้หู
“แต่ดาวเหนือจะอยู่ทางทิศเหนือเสมอ”
“คุณเคยใช้ดาวเหนือนำทางมั้ยครับ”
เพลิงพยักหน้าหงึกหงัก
“เคยสิ”
ปลายนิ้วแข็งแรงของเพลิงลูบปลายนิ้วของรเณศคล้ายจะเย้าแหย่
“มันใช้นำทางพวกเราลาดตระเวนตอนกลางคืนในกรณีจำเป็นน่ะ”
เพลิงอธิบายยิ้มๆ
“แต่นานๆ ครั้งเท่านั้น เพราะการลาดตระเวนตอนกลางคืนมีความเสี่ยงด้วยปัจจัยหลายๆ อย่าง”
รเณศพยักหน้าหงึกหงัก
“แล้วคุณเคยหลงป่ามั้ยครับ”
“ถ้าตอบว่าเคย คุณจะหัวเราะผมมั้ยเนี่ย”
รเณศกลั้นขำก่อนจะยิ้มจนตาหยี
“ไม่หัวเราะครับ แต่ขอยิ้มนิดนึงได้มั้ย”
ฟอด!
คนเมืองสะดุ้งโหยงเมื่อถูกขโมยจูบที่แก้มด้านหนึ่ง
“ผมเคยหลงไปกับเจ้าหน้าที่สองคนในป่าลึก นานเกือบสองวัน”
“แล้วทำยังไงครับ”
รเณศทำหน้าสนใจ
“ก็หาทางออก”
“ยังไง”
“เรามีเข็มทิศ และดาวนำทาง”
“สุดท้ายคุณก็หาทางออกเจองั้นเหรอ”
รเณศตื่นเต้นไปด้วย
“ครับ”
เพลิงยิ้มน้อยๆ
“ผมหาเจอ ไม่รู้คุณจะเชื่อมั้ย”
“เชื่ออะไรงั้นหรือ”
“เพราะป่าทำให้ผมหาทางออกเจอ”
“ป่าน่ะหรือครับ”
“ทุกครั้งที่มองผืนป่า ผมรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน”
“...”
“มันเหมือนมีประตู”
“คุณรู้ได้ยังไง”
เพลิงยิ้มน้อยๆ ก่อนจะรวบมือของเขามากุมไว้แล้วเลื่อนมาที่แผ่นอกด้านซ้าย
“ข้างในนี้มันบอก”
รเณศทำหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนจะทำทะเล้นเพ่งมองไปที่หน้าอกด้านซ้ายของเพลิง
“ไหนดูสิข้างในนี้มีอะไร”
“คุณไม่เห็นตัวเองในนั้นเหรอ”
เภสัชกรหนุ่มรู้สึกว่าความร้อนแล่นมากองกันอยู่ที่แก้มทั้งสองข้าง ชายหนุ่มเลยกระแอมไอก่อนจะเสหน้าไปทางอื่น
“ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้นแหละ”
“มองดีๆ สิครับ”
เพลิงพูดเย้า
“ไม่เห็นอะไรเลย”
รเณศแกล้งปิดตาตัวเองก่อนจะบ่นงึมงำว่ามองไม่เห็นอะไร เพลิงเลยเอื้อมมือไปจับมือของรเณศให้ละออกจากใบหน้า คนเมืองกลั้นยิ้มหลับตาหยีทั้งที่ร้อบวูบวาบไปทั่วตัว
“ลืมตาแล้วมองสิครับ”
“มองแล้วจะเห็นอะไร”
รเณศยังยียวนต่อ
“มองก่อนสิ”
เพลิงกระซิบตรงขนอ่อนพาให้คนขี้อายขนลุกซู่
“ไม่เห็นอยากดูเลย”
รเณศทำหน้างึมงำ
“ดูหน่อยเถอะ”
“ฮื่อ”
คนเมืองแกล้งหรี่ตาข้างหนึ่งก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเห็นใบหน้าคมคายกำลังยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน
“คุณเห็นตัวเองในตาผมมั้ย”
“ใครจะไปเห็นมืดจะตาย”
รเณศแกล้งบ่นก่อนจะหรุบตามองพื้น
“จริงเหรอ”
“ฮื่อ”
ใครจะกล้าพูดล่ะว่าถึงไม่เห็นเพราะความมืดมิด แต่เขารับรู้ได้ด้วยหัวใจ
“คุณรู้ตัวมั้ย”
“...”
“ว่าคุณอายน่ารักมาก”
“ก็พอจะรู้”
รเณศแกล้งตอบด้วยท่าทางขึงขังเพราะกลบเกลื่อนอาการเก้อเขินของตัวเอง
“รู้ว่า...”
“รู้ว่าคุณรักผม”
คนเมืองพูดเสียงแผ่ว
“คุณเก่ง”
อีกแล้ว เพลิงกระซิบที่ขนอ่อนเขาอีกแล้ว
ให้ตายเถอะ!
“เนตร”
“ครับ”
“คุณเห็นดาวเหนือนั่นชัดเจนมั้ย”
เพลิงถามแล้วชี้นิ้วไปยังดวงดาวที่สุขสกาวนั่น
“ถึงจะรู้ว่าระยะห่างจากผมกับดาวเหนือมันไกลกันมาก แต่ผมมองเห็นมันได้ชัดเจนครับ”
“เหมือนกัน”
เพลิงขยับมาใกล้แล้ววางปลายคางเหนือศีรษะเขา ตอนนี้รเณศจึงหลุดเข้าไปในอ้อมกอดเพลิงอีกครั้ง
“คุณคือดาวเหนือที่อยู่ปลายสะพานแสงดาวอีกด้านของผม”
รเณศยิ้มกว้าง
“คุณส่องประกายให้ผม แสงของคุณมันสาดมาถึงตัวผม” เพลิงกระซิบบอก “ผมมองเห็นคุณอยู่เสมอเนตร ไม่ว่ารอบกายผมมันจะมืดมิดขนาดนี้ไหน ผมมองเห็นคุณเสมอ”
“เพลิง”
รเณศลูบมืออีกฝ่าย
“คุณสว่างมากเนตร คุณทำให้ความมืดในใจผมหายไป”
“ผมรู้”
รเณศยิ้มน้อยๆ
“ส่องแสงให้ผมแบบนี้ตลอดไปนะ อย่าจากผมไปไหน”
รเณศส่ายหัวไปมาก่อนจะหันกลับไปซุกใบหน้าที่อกของเพลิง
“ไม่ไป”
เพลิงกอดเขาแน่น
“ไม่เคยคิดจะไปไหนเลย”
“เดินไปพร้อมผมนะ”
“...”
“จับมือกับผม ส่องแสงให้ผมไปจนสุดปลายทางนะเนตร”
“ครับ”
รเณศเงยหน้ารับจูบที่อ่อนหวานจากเพลิง มือใหญ่โตของเพลิงประคองใบหน้าเขาเอาไว้แล้วโน้มใบหน้าลงมาจูบเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า รเณศเลื่อนมือไปเกาะที่เอวสอบของอีกฝ่าย ตอนที่เพลิงเลื่อนมือข้างหนึ่งไปลูบไล้แผ่นหลังของเขา เสียงลมหายใจสั่นสะท้าน เสียงครางกระเส่านั่นทำให้คนที่เผลอปล่อยเสียงน่าอายออกไปรู้ตัวเลยเงอะงะทำตัวไม่ถูก
“คุณน่ารัก”
“อื้อ”
“และผมรักคุณ”
“อ๊ะ”
“คำฮักน้อง ปี้จักเอาไว้ในอกในใจตัวปี้นี้ ตราบเสี้ยงชีวิต”รเณศตาพร่าตอนที่เพลิงกระซิบชิดริมฝีปากเขา
☘☘☘☘
แสงไฟสลัวในสถานบันเทิงเลื่องชื่อทำให้มองเห็นบุคคลมากมายที่เข้ามาหาความสุขยามค่ำคืนได้เพียงเลือนราง ท่ามกลางผู้คนมากมายที่รายล้อมตัวไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่เพียงลำพังในโซนด้านในสุดสนใจอะไรนอกจากแอลกอฮอล์ตรงหน้า
ดวงตาสีเข้มเหม่อมองไปในความมืดก่อนจะยกน้ำสีอำพันในแก้วขึ้นดื่ม แม้จะมีใครต่อใครเมียงมองมา แต่เขาไม่ละสายตาไปไหนเลยนอกจากแอลกอฮอล์คลายทุกข์
“ผมนั่งด้วยคนได้มั้ย”
อีกฝ่ายไม่รอคำอนุญาตแต่ถือวิสาสะทรุดตัวนั่งตรงกันข้ามกับเจ้าของโต๊ะทันที
“อย่ามายุ่งกับกู”
เตวิชพูดเสียงเรียบก่อนจะควักบุหรี่ขึ้นมาสูบ ท่าทางไม่แยแสโลกของอดีตทันตแพทย์ผู้เนี๊ยบไปทั้งตัวนั่นสมกับที่ข่าวหน้าสังคมตีข่าวกระพือไปไกล เตวิชถูกอดีตภรรยาฟ้องหย่าพร้อมเรียกร้องทรัพย์สินและค่าดูแล ส่วนข้อหาร้ายแรงที่ทำให้ทั้งสังคมโจษจันคือเตวิชเป็นเกย์และมีคู่ขาซุกอยู่ข้างกาย แน่นอนว่าข่าวฉาวนั่นถูกสาวไส้กันอย่างไม่รู้จักจบสิ้นเพียงเพราะอีกฝ่ายเป็นที่จับตามองจากสังคม
เตวิชเหมือนคนเสียศูนย์
ข่าวคราวนั้นทำให้ชายหนุ่มมาใช้ชีวิตเละเทะในสถานที่แห่งนี้ แวบหนึ่งคนมองนึกถึงท่าทางหยิ่งผยองของเตวิชเมื่อก่อนที่ต่างจากสภาพตอนนี้ไกลโข
“ผมว่าคุณเมาแล้ว”
“เสือก”
ธามโคลงศีรษะไปมา
“ด่ายังไงผมก็ไม่สะทกสะท้านหรอก แต่คุณนี่สิเล่นเมาเละเทะลงหนังสือพิมพ์ทุกวันแบบนี้ นักข่าวได้ขายข่าวกันสนุกแน่”
“เหรอ”
เตวิชแค่นยิ้ม
“ที่ชีวิตกูเป็นแบบนี้ก็เพราะไอ้เพลิงน้องมึงนั่นแหละ”
ธามมุ่นหัวคิ้ว
“เกี่ยวอะไรกับเพลิง”
“มันทำให้ชีวิตกูดิ่งลงเหวไง”
“แน่เหรอว่าเป็นเพราะน้องชายตัวเอง”
“กูไม่เคยนับมันเป็นน้อง”
เตวิชพูดเสียงกร้าว ขณะที่อีกฝ่ายถอนหายใจแรงๆ
“ก่อนจะโทษคุณอื่น คุณได้ก้มดูตัวเองก่อนมั้ยว่าที่เรื่องมันเป็นแบบนี้เพราะอะไร เพราะคุณหรือเพลิงกันแน่”
เตวิชนั่งอึ้ง
“ไอ้เหี้ยนั่นมันแย่งแฟนกู”
ธามส่ายหัวแรงๆ
“กล้าพูดนะ ทั้งๆ ที่ตัวเองมีภรรยาอยู่แล้ว โอ๊ะ ไม่สิว่าที่อดีตภรรยาต่างหาก”
“มึง”
เตวิชกัดฟันแน่น
“คุณโทษไอ้เพลิงหามันแย่งแฟนคุณ โทษที่มันเป็นลูกเมียน้อย แล้วเคยก้มมองดูตัวเองมั้ยว่าเพราะอะไรคุณถึงรักษาความรักเอาไว้ไม่ได้”
เตวิชนิ่งไป
“ไม่มีใครรู้ดีกว่าตัวคุณเอง คุณเตวิช”
“...”
“เพราะอะไรถึงรักษาสถานะสามีภรรยากับคุณนีรกุลได้”
“...”
“เพราะอะไรถึงรักษาแฟนตัวเองเอาไว้ไม่ได้”
“...”
“อย่าโทษคนอื่นเลย คุณทำตัวเองทั้งนั้น”
เตวิชเหมือนถูกความจริงกระแทกใส่ คำพูดของธามเหมือนน้ำเย็นที่แช่น้ำแข็งจนเย็นจัดสาดใส่หน้า ความรู้สึกเจ็บเพราะถูกความเย็นกัดเซาะผิวหนังนั่นทำให้เขาเจ็บแสบ
ธามพูดถูกทุกอย่าง
เขารักษาชีวิตครอบครัวไม่ได้เพราะรู้ตัวเองดีว่าผู้หญิงไม่ใช่คำตอบของชีวิตคู่ ถึงได้หาความสุขจากที่อื่นมาเติมเต็มจนถูกอดีตภรรยาจับได้ว่าเขาเป็นเกย์ เขารักษารเณศเอาไว้ไม่ได้เพราะไม่กล้าพอที่จะพาฝ่ายนั้นมายืนเคียงข้างกันท่ามกลางสายตาของครอบครัว เขาขี้ขลาดเกินไป ยิ่งรู้ว่าเสียรเณศให้กับน้องชายต่างมารดาที่เกลียดเข้าไส้เขาจึงนึกเจ็บแค้นสุดบรรยาย
ที่ทุกอย่างมันพังทลายลงเพราะตัวเขาเองทั้งหมด
เป็นความจริง
เตวิชแค่นยิ้มดวงตาสีแดงก่ำกำลังสะกดกลั้นความรู้สึกจุกอกที่กำลังล้นเอ่อออกมาด้วย เขายกแก้ว สีอำพันขึ้นดื่มอีกครั้ง
ดื่มเหล้าเคล้าน้ำตามันเป็นแบบนี้นี่เอง
นี่แหละผลลัพธ์ของการกระทำทั้งหมด
.
.
รเณศตื่นมาตอนเช้านี้เพื่อมาสูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า สายหมอกที่ลอยเอื่อยๆ มาใกล้เหมือนจะพัดพาเข้าให้หายไปในกลุ่มหมอกสีจางนั่น คนเมืองรู้สึกหนาวเลยกระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้นด้วยการกอดตัวเอง ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อรู้สึกถึงแผ่นอกกว้างที่โอบกอดเขาจากด้านหลัง
“หนาวเหรอ”
“ครับ”
“ผมกอดอย่างนี้หายหนาวมั้ย”
“กอดให้แน่นขึ้นอีกหน่อยได้มั้ยครับ”
รเณศร้องขอจนเพลิงยิ้มตาม
“อิจฉาจังเลยครับ”
เสียงแซวของบุคคลที่สามและสี่ซึ่งยื่นยิ้มเผล่อยู่ที่หน้าระเบียงหน้าลุงซอยางดังขึ้น รเณศยิ้มเขินๆ เมื่อเห็นสายตาวิบวับของพลและเกิ้งซึ่งเมื่อคืนอาศัยนอนที่บ้านผู้นำหมู่บ้าน
“กอดกันเองสิจะได้หายหนาว”
เพลิงเอ่ยเย้าพาให้ทั้งคู่ตาเหลือกก่อนจะลูบแขนตัวเองทำท่าขนลุกขนชัน
“ให้ตายเถอะผู้ช่วย แค่เสียงกรนไอ้ห่าพลเมื่อคืนก็ทำให้ผมขนลุกจะแย่แล้ว อย่าให้มากเกินกว่านั้นเลยครับ”
“เมื่อคืนผมกรนเหรอพี่”
“เออสิวะ”
เกิ้งทำหน้าหงุดหงิด
“ไม่ปลุกวะ จะได้พลิกตัว”
“พลิกไปก็เท่านั้นแหละ เสียงเหมือนรถไฟทั้งขบวน”
พลหัวเราะร่วน จังหวะนั้นเจ้าเต็งกำลังเดินท่อมๆ ผ่านหน้าบ้านกันแต่เช้ามืดพอดี
“ไปไหนแต่เช้าวะ”
“ไปดูแปลงผักน่ะพี่”
เต็งตอบยิ้มๆ ก่อนจะทำหน้าม่อยลงเล็กน้อย
“ผมเห็นแปลงผักแล้วก็นึกถึงไอ้เปลวมัน”
“...”
“ถ้ามันยังอยู่คงได้เห็นแปลงผักที่มันนั่งหลังขดหลังแข็งทำให้ชาวบ้านตอนนี้มันใช้ประโยชน์ได้ขนาดไหน”
เต็งทำหน้าเศร้า
“เฮ้อ...พูดแล้วก็คิดถึงมันว่ะพี่”
รเณศยิ้มน้อยๆ เพราะเขาเองก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน
“ถึงตัวจะไม่อยู่ แต่แปลงผักที่มันทำไว้ก็ยังอยู่นี่”
เพลิงพูดขึ้น
“นั่นแหละสิ่งที่มันหลงเหลือเอาไว้ให้”
ถูกต้องที่สุด
นอกจากชื่อแล้ว สิ่งที่หลงเหลือให้จดจำคือการกระทำ และสิ่งของที่คนเหล่านั้นทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้า มันเป็นยิ่งกว่าความทรงจำ เป็นบันทึกเรื่องราวของคนๆ หนึ่ง เป็นคำเล่าขานให้เล่าสืบต่อกันไป และเป็นบทเรียนทำให้รู้ว่าชีวิตคนเราเหมือนการเดินทาง
ทุกช่วงชีวิตที่ผ่านไปเป็นการเรียนรู้ เข้าใจและเปลี่ยนแปลง
จนกว่าจะได้พบกันใหม่...ภาพจำของคนนั้นๆ จะยังประทับแน่นอยู่ในใจไม่รู้ลืม หากเขาจากไปเพราะ ‘คุณความดี’☘☘☘☘
สัปดาห์หน้าก็จะจบแล้วจ้า อาทิตย์หน้ามาร่วมส่งท้ายกันนะคะ 
ฝากคอมเม้นท์ และติดแท็ค #ป่าห่มรัก ด้วยเด้อ 
หัวข้อ: ☘ ป่าห่มรัก ☘ [26] #ป่าห่มรัก [12.08.62] P.23 [END] (อ่าน 194438 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก