[ 18 ]
ฝนที่ตกลงมาอย่างมืดฟ้ามัวดินโดยไม่มีท่าที่ว่าจะหยุดทำให้ไฟที่โหมกระหน่ำมาหลายวันค่อยมอดดับลงจนในที่สุดเห็นแต่ควันไฟสีเทาลอยเอื่อยๆ ขึ้นบนท้องฟ้า ระหว่างนั้นมีกลุ่มชายฉกรรจ์จำนวนหนึ่งในสภาพมอมแมมเดินเท้าออกมาจากป่า สีหน้าแต่ละคนดูอิดโรยเหนื่อยอ่อน แต่แววตาทุกคนกลับเปล่งประกายอย่างชัดเจน
“ไฟดับแล้ว”
ใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้น คำพูดนั้นทำให้คนที่เหลือพากันยิ้มกว้าง ระหว่างนั้นสายฝนที่ลงเม็ดใหญ่หนาแน่นมาหลายชั่วโมงค่อยบางเบาลงเป็นเม็ดฝนปรอยๆ เพลิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพ่งมองไปในความมืดเห็นกระบะซึ่งหน่วยงานมารอรับก่อนที่ทุกคนจะปีนป่ายขึ้นไปนั่งจนเรียบร้อยแล้วรถจึงเริ่มออกตัว สายลมและปรอยฝนเล็กๆ ที่ปะทะใบหน้าพาให้ความรู้สึกสับสนวุ่นวายในหัวโล่งสบาย
“คิดถึงที่นอนนุ่มๆ ชะมัด”
เจ้าเต็งหลับพริ้มตอนพูด ท่าทางชวนหมั่นไส้จนพลอดใจไม่ไหวเคาะกะโหลกฝ่ายนั้นแรงๆ ไปสักที
“เฮ้อ นึกว่าจะไม่รอดกลับมา”
ลุงแสวงพูดขึ้น “ข้านึกว่าตัวเองจะตายในกองเพลิงซะแล้ว เกิดมาจนปูนนี้เลยเพิ่งเคยเห็นไฟไหม้รุนแรงขนาดนี้”
“ข้าไม่ปล่อยให้เอ็งตายง่ายๆ หรอกไอ้แหวง”
พรานธีปอเอ่ยเย้าเกลอรัก
“จะรีบตายไปไหววะ อีกไม่กี่เดือนก็จะเกษียณ ถึงเวลานั้นค่อยพักยาวๆ” เกลอวัยเก๋าเย้าต่อเพราะอีกไม่กี่เดือนเพื่อนรักจะถึงเวลาพักผ่อนตามที่ใจปรารถนา
“ข้าไม่ไปไหนหรอก ถึงเขาจะไม่จ้างแล้ว ก็จะวนเวียนอยู่ในป่านี่แหละ ข้าอยู่ที่นี่มาทั้งชีวิตแล้วไม่มีที่ให้ไปหรอก ขอตายที่นี่แหละ”
“พูดอะไรแบบนั้นล่ะลุง”
เกิ้งเอ่ยท้วง
“ลุงไม่อยากกลับไปอยู่กับลูกกับเมียเหรอ”
เป็นที่รู้กันดีว่าลุงแสวงแกเคยมีเมียแล้วเมียแกทนลำบากไม่ไหวหอบลูกหนีไป แต่ถึงจะเลิกรากันไปนานแล้วลูกสาวทั้งสองก็ยังแวะมาเยี่ยมเยียนอยู่บ้างถึงแม้จะนานๆ ครั้งก็ตาม แต่ใครๆ ก็รู้ว่าลุงแกดีใจหนักหนาที่ลูกเมียยังไม่ลืมกัน
“เขาก็มีชีวิตของเขา ข้าแก่แล้วไม่อยากไปเป็นภาระให้เขาหรอก”
แกส่ายหัว
“อีกอย่างข้าอยู่ตัวคนเดียวจนชินแล้ว”
“เฮ้อ นี่มันอุดมการณ์คนโสดหรือยังไงกันเนี่ย”
พลพูดขำๆ
“ผู้ช่วยเห็นว่ายังไงครับ นั่งเงียบมาตั้งนาน”
เพลิงโคลงศีรษะไปมาก่อนจะขยับเปลี่ยนอิริยาบถ
“เฮ้ยๆ มึงก็ถามอะไรไม่คิด ผู้ช่วยเขาไม่โสดแล้วนะ”
เกิ้งเอ่ยแซวอย่างอาจหาญแน่นอนว่าถ้อยคำหยอกล้อนั่นพาให้เจ้าหน้าที่คนอื่นยิ้มหัวกันได้หลังจากที่เคร่งเครียดกันมาหลายวัน
“ไปถามคนมีคู่เขาจะรู้เรื่องอะไรล่ะ”
“เกี่ยวอะไรกับผมกันล่ะเนี่ย”
เพลิงแกล้งทำหน้านิ่ง
“ไม่เกี่ยวกับผู้ช่วยแต่เกี่ยวกับคุณรเณศใช่มั้ยครับ”
คนอื่นๆ ต่างพากันเป่าปากโห่ร้อง
“รเณศนี่ใคร”
เพลิงแกล้งถามหน้าตาย
“ก็รเณศเจ้าของหมูทอดเมนูโปรดของพี่เพลิงไง”
เจ้าเปลวสอดปากขึ้น
“หรือจะให้ชัดก็เจ้าของดอกไม้สีแดงที่แห้งอยู่ในกระเป๋าตังค์ผู้ช่วยนั่นแหละ” เพลิงหรี่ตามองเกิ้งก่อนจะแสยะยิ้ม
“เหมือนที่พลให้เกิ้งอ่ะเหรอ”
เกิ้งตาเหลือกสำลักน้ำลายตัวเองท่ามกลางเสียงโห่แซวของคนอื่นๆ ขณะที่พลขำไหล่สั่นเพราะเคยแกล้งเอาดอกไม้สีแดงไปใส่ในกระเป๋าอีกฝ่าย จนฝ่ายนั้นรู้ตัวเลยโวยวายจนถูกเจ้าหน้าที่คนอื่นแซวจนกลายเป็นเรื่องตลกขบขันของคนอื่นๆ
“มึงขำมากไปแล้วไอ้ห่าเปลว”
เปลวยักไหล่อย่างไม่เกรงกลัวซ้ำยังเอ่ยแซวต่อ
“พวกพี่นี่ยังไงๆ กันแน่นะ”
“เสือกกก”
“ขำแต่พวกกูว่าแต่มึงเหอะ ไม่คิดจะหาแม่ใหม่ให้แก้มใสบ้างเหรอวะ”
เปลวส่ายหน้าหวือ
“ไม่เอาหรอกพี่”
มันทำหน้ายุ่ง
“รักเก่ายังไม่ลืมเหรอวะ”
“เปล่าพี่ ผมลืมเขาไปแล้วด้วยซ้ำ ทุกวันนี้คิดถึงแต่ลูก อยากให้แก้มใสโตขึ้นมาได้เรียนสูงๆ ได้สนับสนุนให้ลูกทำในสิ่งที่รัก เมื่อก่อนไม่เข้าใจความรู้สึกของการมีลูกเลยพี่ แต่พอเห็นหน้าลูกแล้วไม่อยากนึกถึงอดีตที่ผ่านมากเลย เมื่อก่อนผมทำไม่ดีไว้เยอะ กลัวลูกรู้แล้วจะเสียใจที่ผมเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องเลย”
เปลวยิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงใบหน้าของลูกสาวตัวน้อย ป่านนี้เจ้าแก้มกลมคงนอนหลับอุตุฝันหวานไปแล้วเป็นโชคดีของเด็กน้อยเพราะถึงแม้คนเป็นพ่อจะห่างหายไปจากลูกเกือบสัปดาห์ แต่เขามั่นใจได้ว่าแก้มใสต้องได้รับการดูแลอย่างดีจากรเณศแน่นอน
เฮ้อ คิดถึงลูกชะมัด ป่านนี้ลูกสาวจะลืมหน้าเขาไปหรือยังหนอ
“ลูกทำให้มึงเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น”
เปลวยิ้มรับ
“ใช่พี่ เห็นแบบนี้ผมยิ่งกลัวตาย กลัวไม่ใครดูแลลูก แต่วางใจได้อย่างนะ ถ้าผมเป็นอะไรไป อย่างน้อยพี่เนตรแกก็เอ็นดูแก้มใส อีกอย่างมีพี่เพลิงอีกคน ลูกผมรอดตายแน่ๆ”
“พูดอะไรอย่างนั้นวะเปลว”
เพลิงมุ่นหัวคิ้วเมื่อได้ยินเด็กน้อยพูดเรื่องความเป็นความตายอย่างนึกสนุก
“ผมพูดจริงๆ นะพี่เพลิง”
“...”
“ถ้าผมเป็นอะไรไปฝากพี่กับพี่เนตรดูแลลูกผมด้วยนะ”
“เปลว”
“รับปากสิพี่”
เพลิงถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อสบสายตากับแววตาจริงจังของเด็กหนุ่ม
“ไม่ต้องกลัวมันจะตายหรอก อิหรอบนี้กลัวมันหาแม่ใหม่ให้เจ้าแก้มดีกว่า ถึงเวลานั้นระวังมันจะไปกับสาวแล้วทิ้งลูกให้พี่เลี้ยงนะ”
พลพูดขำๆ ทำให้บรรยากาศเงียบสงัดเมื่อกี้กลับมาครึกครื้นอีกครั้ง
“โหพี่พลทำไมรู้ทันผมวะ”
เปลวรับสมอ้างหน้าตาย
“ถ้าอย่างนั้น เปลวก็ยกแก้มใสให้รเณศเขาเลี้ยงเถอะ คนนั้นเขาอยากรับเป็นลูกจะแย่” เพลิงพูดติดตลก “แล้วจะไปกับสาวที่ไหนก็ไป”
“โห่พี่”
เปลวตาประหลับประเหลือก
“ไม่คิดจะห้ามผมเลยเหรอครับ”
เพลิงยักไหล่เรียกเสียงหัวเราะจากคนโดยรอบ
☘☘☘☘
ดึกดื่นแล้วตอนที่เพลิงและเจ้าหน้าที่กลับมาถึงที่พักเจ้าหน้าที่ในอุทยาน ความมืดที่โรยตัวไปทั่วบวกกับเสียงจิ้งหรีดที่ร้องกันระงมท่ามกลางสายฝนโปรยปรายนั่นทำให้รู้สึกหนาวสั่นไม่น้อย
“หนาวจนปากสั่นเลยวันนี้”
“ร้องเพลงคลายหนาวกันหน่อยพวกเรา”
ระหว่างนั้นใครคนหนึ่งร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ขึ้นนำ ไม่นานหลังจากนั้นคนอื่นๆ ก็ร้องคลอเป็นลูกคู่วนเวียนอยู่ถึงสามรอบจนกระทั่งถึงหน้าทางเข้าบ้านพัก
“สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะผู้ช่วย”
ลุงแสวงเป็นตัวแทนทุกคนพูดขึ้น ขณะที่เจ้าของวันเกิดล่วงหน้ายิ้มน้อยๆ เพราะนึกไม่ถึงว่าเจ้าหน้าที่คนอื่นจะจำวันเกิดของเขาได้ ขนาดตัวเขาเองยังเกือบลืมไปแล้วแต่โชคดีที่เขาทำภารกิจดับไฟป่าสำเร็จก่อนที่จะถึงวันเกิดในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า
“มีความสุขมากๆ นะผู้ช่วย”
“อยู่กับพวกผมไปนานๆ นะครับ”
“รอไปงานแต่งผู้ช่วยอยู่นะ”
แต่ละคนหันมาอวยพรวันเกิดกันเสียงเซ็งแซ่
“งานนี้ต้องฉลอง”
พรานธีปอตาเป็นประกายก่อนหันไปพยักพเยิดกับเจ้าเต็งหลานชาย “เตรียมเหล้าพื้นบ้านไว้เลยไอ้เต็ง”
เพลิงส่ายหัวเมื่อคนอื่นๆ พากันร้องเฮเมื่อนานๆ ครั้งเขาจะอนุญาตให้ดื่ม วันเกิดปีนี้เพลิงตั้งใจไว้ว่านอกจากจะไปเลี้ยงเพลพระแล้ว ตกเย็นเขาจะซื้ออาหารมากินมาเลี้ยงพวกเจ้าหน้าที่ด้วย ไม่ใช่เพื่อฉลองวันเกิดหรอก งานเฉลิงฉลองแบบนั้นไม่มีอยู่ในหัวเขามานานแล้ว ตั้งแต่เริ่มจำความได้เพลิงมักไปทำบุญกับมารดาและครอบครัวของป้าวดีเท่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา แต่ความตั้งใจที่จะอาหารมาเลี้ยงเจ้าหน้าที่นั่นเพราะอยากให้รางวัลคนทำงานที่ต่อสู้กับงานหนักจนแทบถอดใจมาตลอดสัปดาห์
“วันนี้เหนื่อยกันมากมายแล้ว ไปพักผ่อนกันเถอะ”
เพลิงบอกให้ทุกคนไปพักผ่อน
“ขอบคุณทุกคนมากสำหรับคำอวยพร”
คนตัวโตเหลือบตามองเจ้าหน้าที่แต่ละคน “และขอบคุณมากๆ ที่ช่วยกันมาตลอดหลายวัน พวกคุณคงเหนื่อยมามากแล้ว ไปพักเถอะ นอนหลับให้สบาย พวกเรารักษาป่าไม้กันไว้อย่างเต็มที่แล้ว”
เพราะรู้ว่าไฟไหม้ครั้งนี้สร้างความเสียหายให้กับผืนป่าและทำให้เจ้าหน้าที่เสียกำลังใจไม่น้อย ทุกคนถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้กำลังใจกัน
“ขอบคุณผู้ช่วยมากเหมือนกันที่ไม่ทิ้งพวกเรา”
เพลิงยิ้มกว้างตอนที่เห็นเจ้าหน้าที่แต่ละคนเดินหยอกล้อกันไปจนถึงห้องพักแต่ละคน เพลิงผละออกมาก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังกระท่อมท้ายป่าที่พักของเขา แสงไฟจากเปลวเทียนที่ไหววูบจากที่พักทำให้เพลิงนึกฉงนใจ เพราะบ้านหลังนั้นเขาพักอยู่เพียงคนเดียว ดังนั้นแสงไฟนั้นคงไม่มีใครเทียวอุตริไปจุดทิ้งไว้แน่นอน
คนในชุดลายพรางขยับปลายเท้าให้เบาลงอย่างระแวดระวังก่อนจะชะงักกึกเมื่อเห็นแสงจากเปลวเทียนสาดส่องไปกระทบกับใบหน้าคุ้นตาที่ซึ่งนอนทับแขนฟุบหลับไปอยู่หน้าห้องครัวเล็กๆ นั่น ชายหนุ่มเผลอกระตุกรอยยิ้มก่อนจะขยับอย่างเชื่องช้าแล้วเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าคนหลับ เพลิงโน้มใบหน้าใกล้เพื่อพิจารณาคนหลับแล้วจับจ้องใบหน้านั้นให้เต็มตา
ใบหน้าเนียนใส ดวงตาหลับพริ้มน่ามองจนเผลอใจไม่ไหวเอื้อมมือไปลูบไล้อย่างแผ่วเบา ถึงแม้จะทำทุกอย่างเบามือเพราะไม่อยากรบกวนห้วงนิทราของคนหลับ แต่สุดท้ายคนหลับก็ขยับเปลือกตาเพราะจมูกงอนได้กลิ่นไม่คุ้นชิน
รเณศขยับเปิดเปลือกตาขึ้นมาก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นใครบางคนอยู่ตรงหน้า
“ผมทำให้คุณตื่นเหรอ”
เพลิงถามยิ้มๆ ตอนที่เอื้อมมือไปเกลี่ยแก้มขาว ขณะที่รเณศส่ายหน้าหวือก่อนจะยิ้มแหม
“ผมได้กลิ่นควันไฟน่ะ”
เพลิงร้องอ๋อก่อนจะทำจมูกฟุดฟิดสูดไปตามเสื้อผ้าชุดลายพรางที่ใส่อยู่ สูดไปทางไหนก็ได้แต่กลิ่นควันไฟที่ติดอยู่กับเสื้อ
“เนื้อตัวผมมีแต่กลิ่นควันไฟ กลิ่นคงไม่พึงประสงค์เท่าไหร่”
เพลิงขยับถอยหลังแต่รเณศคว้าข้อมือเขาเอาไว้
“ไม่เหม็นหรอก”
“พูดจริง”
“ก็เหม็นนิดหน่อย”
รเณศทำเสียงอุบอิบในลำคอจนเพลิงขำออกมา
“ผมไม่ได้รังเกียจหรือคิดรังเกียจ ตรงกันข้ามผมดีใจมากๆ ที่คุณปลอดภัยกลับมา”
“...”
“หิวข้าวมั้ย ผมทำกับข้าวมาให้”
เพลิงเหลือบตามองอาหารในจานสองสามอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ ใกล้ๆ กันนั้นมีเถาปิ่นโตเปล่าวางอยู่บ่งบอกว่าอาหารมื้อนี้รเณศคงนำมาฝากอย่างไม่ต้องสงสัย
“หิวครับ”
รเณศหน้าแดงวาบเมื่อเพลิงขยับมากระซิบคำลงท้ายใกล้ๆ หู
‘ครับ’ คำเดียวทำเอาคนฟังใจสั่น
“อื้อ ยังไงไปอาบน้ำก่อนนะแล้วค่อยมากินข้าว”
“ขอบคุณนะ”
เพลิงพูดเสียงทุ้ม
“ที่มารอผมที่นี่”
“ไม่ถามเหรอว่าเข้ามาได้ยังไง”
รเณศพูดเสียงอ่อย ขณะที่เพลิงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“คุณลืมปิดประตูบ้าน”
“...”
“ผมเลยแอบมารอ เดาว่าคืนนี้คุณคงต้องกลับมา”
รเณศทำเสียงงึมงำ
“แล้วคุณก็กลับมาจริงๆ”
“เดาเก่ง” เพลิงพูดยิ้มๆ
“เหนื่อยมั้ย”
คำใดใดจะสุขเท่าคำๆ นี้ ฟังทีไรทำให้ความรู้สึกเหนื่อยล้าได้ถูกปลดเปลื้อง เพลิงเคยรู้สึกว่า ‘บ้าน’ สำหรับเขาเป็นแค่ที่พักอาศัย แต่วันนี้ ‘บ้าน’ สำหรับเขาหมายถึงคน คนที่เฝ้ารอคอยการกลับมาของเขาและถามคำถามนั้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แน่นอนว่ามันทำให้หัวใจที่แห้งแล้ง ความรู้สึกเหนื่อยล้าถูกปัดเป่า มันทำให้เขารู้สึกอยากกลับ ‘บ้าน’
บ้านซึ่งเป็นที่พักกายและที่พักใจ
“เหนื่อยครับ”
“...”
“เหนื่อยมาก”
รเณศยิ้มกว้างก่อนจะขยับไปกอดเพลิง
“หายเหนื่อยนะ”
มือข้างหนึ่งลูบไล้หน้าอกด้ายซ้าย ขณะที่มืออีกข้างลูบแผ่นหลังกว้าง
“ผมรู้ว่ามันเหนื่อย”
“...”
“มันหนักเกินบ่ากว้างๆ ของคุณ...ผมรู้”
“...”
“ขอบคุณที่ยอมเหนื่อย ขอบคุณที่กลับมาอย่างปลอดภัย”
เพลิงไม่ตอบแต่กอดอีกฝ่ายให้แน่นขึ้น เขาสองคนกอดกันในความมืดที่มีเพียงแสงจากเปลวเทียนทุกอย่างรอบกายมืดสนิทแต่หัวใจทั้งคู่กลับสว่างไสว
.
.
“อย่าเพิ่งรีบนอนได้มั้ย”
คำถามด้วยน้ำเสียงเกรงใจนั่นทำเอาคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จนึกฉงนใจ
“มีอะไรงั้นหรือ”
จริงๆ ตอนนี้เขาเองก็รู้สึกเหนื่อยล้าเนื่องจากไม่ได้พักผ่อนมาหลายวัน แต่เพราะได้อาบน้ำจนหัวโล่งและได้ทานอาหารจากฝีมือของคนเมือง จึงทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาจนยากที่จะอธิบาย แม้จะเหนื่อยล้าแค่ไหนก็ยากที่จะข่มตาหลับลงได้ในตอนนี้
“รออีกหน่อยนะครับ”
ร่างสูงมุ่นหัวคิ้วเมื่อสังเกตเห็นรเณศมองไปที่ด้านหลังเขาบ่อยๆ
“ทำไม”
รเณศถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินดุ่มๆ ไปหยิบกล่องอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ด้านหลังของเพลิง คนเมืองทำหน้าไม่ถูกตอนที่เดินกระมิดกระเมี้ยนหอบเอาของดังกล่าวมาหยุดตรงหน้าเพลิง
“อีกไม่นานจะเป็นวันใหม่”
รเณศเม้มปากแน่น “วันเกิดของคุณ”
“คุณรู้?”
คนเมืองพยักหน้าหงึกหงัก
“ผมมีอะไรบางอย่างจะให้คุณ”
“ไม่ต้องหรอก”
เพลิงอมยิ้มก่อนจะส่ายหัวปฏิเสธ
“อย่าเพิ่งขัดผมสิ”
รเณศทำหน้ายู่ก่อนจะก้มหน้าก้มตาแกะห่ออะไรบางอย่างในกล่องนั้น
“เนตร”
เจ้าของชื่อชะงักไปเพราะถูกเรียกชื่อเล่นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“ลองใส่ดูสิ”
รเณศแกล้งทำเฉยทั้งๆ ที่เขินไม่น้อยเมื่อถูกเรียกแบบนั้น เขาแกล้งเมินด้วยการเลื่อนของขวัญในกล่องนั้นมาตรงหน้าเพลิง
“เนตร”
“รองเท้าคู่เก่าของคุณมันขาดแล้ว”
รเณศพยักพเยิดไปยังรองเท้าจังเกิ้ลสำหรับเดินป่าของเพลิง ลักษณะมันคล้ายๆ รองเท้าบูท ซึ่งเพลิงใช้งานมันอย่างคุ้มค่าจนแทบไม่เห็นเค้าของสภาพแต่เดิมของมัน รองเท้าคู่นั้นเปรอะเปื้อนโคลนตมและมีรอยขาดจนเห็นช่องโหว่งขึ้นที่ส้นเท้า เมื่อก่อนเป็นรอยเล็กๆ แต่เขาใช้งานมันอย่างสมบุกสมบันจนกลายเป็นรอยใหญ่ ไม่นึกเลยว่ารเณศจะสังเกตเห็นด้วย
“ลองใส่สิครับ”
พูดไม่พอยังยื่นมือไปคว้าข้อเท้าเพลิงมาทดลองสวมใส่รองเท้าให้อย่างไม่รังเกียจ
“อย่า...”
เพลิงรั้งข้อมืออีกฝ่ายเอาไว้
“เท้าผมสกปรก”
รเณศยิ้มเฉยก่อนจะส่ายหน้าหวือ
“สกปรกแล้วยังไง ไม่ใช่เท้าคู่นี้หรือที่เดินไปทั่วป่า ก็รอยเท้าคู่นี้แหละที่เหยียบย่ำไปในพื้นสกปรก ป่ารกชัฏ พื้นดินแตกละเอียด รวมถึงเส้นทางที่คนทั่วไปเข้าไปไม่ถึง เพื่อจะรักษาป่าไม้และสัตว์ป่าเอาไว้”
“...”
“เท้าคุณสกปรกเพราะคุณทำในสิ่งที่มีเกียรติ ต่อให้มันสกปรกและไม่น่ามองแต่ผมไม่เคยรังเกียจ เพราะเลอะเปื้อนดินโคลนยังไงก็ล้างออกได้ ดีว่าเลอะเปื้อนด้วยการกระทำที่ไม่สุจริตที่ล้างยังไงก็ไม่มีวันหมด”เพลิงนิ่งฟังถ้อยคำนั้นอย่างตื้นตัน
“เนตร”
“ยื่นเท้ามาสิครับ”
รเณศยิ้มกว้าง
“ลองใส่ดูสิ”
คนเมืองคงไม่รู้ว่าตอนที่เจ้าตัวกำลังจับประคองฝ่าเท้าเพลิงเพื่อลองสวมรองเท้านั่นเหมือนมีใครบางคนฉุดเอาหัวใจเขาให้หลุดลอยไปด้วยฝ่ามือนุ่มนิ่มๆ รเณศโอบประคองเท้าเขาอย่างเบามือ ตอนที่สวมใส่มันลงไปเขารู้สึกสบายเท้าบอกไม่ถูก
“พอดีเลย”
รเณศทำเสียงตื่นเต้นก่อนจะยิ้มจนตาหยี
“สุขสันต์วันเกิดนะครับ”
เพลิงมองภาพนั้นอย่างตื้นตันใจ
“รองเท้าใหม่ใส่แรกๆ มันคงยังไม่สบายเท้านัก เพราะความไม่คุ้นชิน แต่นานๆ ไปมันจะดีขึ้น”
“ผมรู้”
เพลิงพึมพำ
“ไหนลองเดินดูสิครับ”
รเณศสะดุ้งโหยงเมื่อเพลิงฉุดเขาให้ลุกขึ้นพร้อมกัน
“คุณ...”
คนเมืองหน้าแดงวาบเมื่อได้สบสายตากับเพลิงในระยะประชิด
“เที่ยงคืนแล้ว”
รเณศพยักหน้าหงึกหงัก
“วันเกิดผมแล้ว”
“ครับ”
“คุณรู้มั้ย ว่าถ้าผมขอพรได้ในวันเกิด ผมจะขออะไร”
รเณศส่ายหน้าหวือ ขณะที่เพลิงยิ้มน้อยๆ ด้วยความพอใจที่เห็นว่าสีแก้มทั้งสองข้างของรเณศขึ้นสีสวยน่าสัมผัสขนาดไหน
“ผมไม่อยากโสดแล้ว”
คนเมืองหน้าร้อนวาบรู้ตัวเลยว่ามือไม้ทั้งสองข้างเกะกะไปหมด
“มาเป็นสะพานแสงดาวให้ผมได้มั้ย” เพลิงเกลี่ยปลายนิ้วที่แก้มขาว “ช่วยมาจุดแสงไฟในใจให้ผมในวันที่มันอ่อนแสงลงคล้ายจะหมดเรี่ยวแรง”
“ผมถามอะไรคุณสักอย่างได้มั้ย”
รเณศเอ่ยขึ้น
“เอาสิ”
“หากวันข้างหน้า มีเรื่องราวผ่านเข้ามาทำให้เราเหนื่อยล้าที่จะส่องแสงให้กัน คุณจะทิ้งดอกไม้สีแดงที่ครั้งหนึ่งคุณเคยให้ผมมั้ย”
“ผมไม่เคยทิ้งใครไว้ข้างหลัง”
เพลิงยังยืนยันคำเดิมที่ครั้งหนึ่งเขาเคยพูดกับรเณศ คำตอบนั้นทำให้คนเมืองยิ้มกว้าง
“แล้วคุณล่ะ”
เพลิงถามกลับ
“ผมทำไม”
“ผมไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะมีใครมายืนเคียงข้าง ถึงได้ตอบคำถามของพรานธีปอที่เคยถามผมว่าหากผมมีใครสักคน ผมยังจะทำงานนี้อยู่มั้ย งานที่เสี่ยงอันตราย และมันอาจทำให้ผมผิดสัญญาที่ให้กับคุณว่าผมจะกลับมาอย่างปลอดภัย”
“...”
“ผมอาจผิดสัญญากับคุณในสักวันหนึ่ง คุณจะเสียใจมั้ย”
“เสียใจ”
รเณศตอบเสียงสั่น ขณะที่เพลิงเกลี่ยหยาดน้ำตาที่ไหลเอ่อคลอรอบดวงตาให้อย่างแผ่วเบา
“ผมเสียใจมากๆ หากวันหนึ่งคุณจำเป็นผิดสัญญา”
“...”
“แต่ผมไม่เคยเสียใจที่เลือกคุณ”เพลิงจุมพิตเขาที่ขมับ
“ผมจะเป็นสะพานแสงดาวให้คุณ”
รอยยิ้มของเพลิงทำให้คนมองอยู่ตาพร่า
“ผมก็จะรักษาหัวใจของหมอยาไว้อย่างดี”
เพลิงกระซิบชิดริมฝีปากเขา “จนกว่าจะถึงวันสุดท้ายที่ผมยังมีลมหายใจ ปลายสะพานอีกด้านหนึ่งของชีวิตคือคุณคนเดียวรเณศ”
จูบที่หวานละมุนนั้นทำเอาเขายืนไม่อยู่
“ปี้ฮักน้อง”
ภาษาคำเมืองลื่นหูนั่นดังก้องอยู่ในหูของเขาก่อนที่ริมฝีปากหนาไล่เลาะไปตามขอบปากแล้วอาศัยจังหวะมึนเบลอของคนเมืองแทรกปลายลิ้นไปหยอกล้อโพรงปากเขาอย่างชำนาญ ฝ่ามือหนาลูบไล้แผ่นหลังบางก่อนที่จะสอดมือข้างในเสื้อยืดเนื้อนิ่ม รเณศหอบหายใจถี่ๆ ก่อนจะลืมตาปรือปรอยหลังจากจูบที่สูบเอาเรี่ยวแรงเขาไปจนเกือบหมด
ใบหน้าขาวหน้าแดงวาบเมื่อได้ยินเสียงทุ้มกระซิบอย่างแผ่วเบาที่ข้างหู
“ผมเพิ่งรู้”
“อื้อ”
“ว่าหมอยาก็น่ากิน”
ริมฝีปากของรเณศคล้ายเยลลี่รสหวานที่จูบเท่าไหร่ก็ไม่รู้เบื่อ ยิ่งเจ้าตัวยินยอมพร้อมใจให้เขารุกรานยิ่งทำให้คนตัวโตเพลิดเพลินไปกับสัมผัสนุ่มละมุนนั่น นิ้วเรียวยาวแต่แข็งแรงบดคลึงสะโพกกลมไปมาจนรเณศครางเสียงหวิว อนุสติอันน้อยนิดของเขาพอจะรับรู้ได้ว่าตอนนี้เขาถูกประคองให้แผ่นหลังสัมผัสกับฟูกหนาบนเตียง ซ้ำยังรู้สึกหนาวสั่นเพราะเสื้อยืดตัวบางร่วงหลุดออกจากร่างกายไปตอนไหนก็ไม่รู้ รเณศตัวสั่นตอนที่นิ้วร้อนๆ ของเพลิงบดคลึงแผ่นอก สัมผัสร้อนผ่าวนั่นพาให้ร่างกายทุกส่วนตื่นตัว คนเมืองเงอะงะทำตัวไม่ถูกตอนที่ริมฝีปากหนาขยับไปจูบแถวซอกคอของเขา
เงาร่างของเพลิงที่ขยับขึ้นคร่อมเขาในความมืดเหมือนว่ารเณศกำลังจะถูกกลืนกิน รเณศลูบไล้ไปตามัดกล้ามเนื้อเรียงสวยก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อฝ่ายนั้นรวบมือเขาไปจับที่กึ่งกลางลำตัว
“คุณ”
รเณศครางเสียงหวิว
“มันตื่นก็เพราะเนตร”
“ฮื่อ”
คนเสียเปรียบส่ายหัวปฏิเสธ คาดว่าหากมีแสงไฟสว่างเพลิงคงจะเห็นใบหน้าแดงก่ำของเขาเป็นแน่”
“เนตร”
“อะ อะไร”
“ช่วยหน่อย”
คนเมืองตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก
“ช่วยอะไร”
เสียงกระซิบข้างหูนั่นทำเอารเณศเบือนหน้าหนีด้วยความอับอาย แต่ถึงจะหนีอย่างไรฝ่ามือเขาก็ถูกจับประคองความร้อนรุ่มตามการชักนำของเพลิง
“เนตร”
“ผมยังไม่พร้อม”
“แค่ข้างนอก”
รเณศเขินอายทำตัวไม่ถูก
“อื้อ”
ริมฝีปากร้อนผ่าวนเวียนมารังแกเขาอีกครา
“เนตร”
“...”
“น้องเนตร”
รเณศกลั้นยิ้มจนปวดแก้มก่อนจะแกล้งกัดที่หัวไหล่อีกฝ่ายแรงๆ
“เจ็บ”
“ก็ทำให้เจ็บ”
รเณศลอยหน้าลอยตา
“ไม่กลัวโดนเอาคืนหรือ”
เพลิงยิ้มตาเป็นกระกาย
“ไม่กลัว”
“กลัวหน่อยเถอะ”
“ไม่กลัว อื้อ”
รเณศถูกลงโทษฐานที่ทำปากกล้าจนปากเจ่อแล้วหลังจากนั้นถูกเพลิงชักนำให้ ‘ช่วย’ อีกฝ่ายจนสุขสม คนเมืองแอบเบะปากตอนที่เหลือบตามองคนตัวโตซึ่งเข้าสู่ห้วงนิทราไปสักพักแล้ว เภสัชกรหนุ่มนั่งมองใบหน้าคมคายในความมืดแม้จะมองเห็นไม่ชัดแต่เขาก็จดจำใบหน้าของเพลิงได้ชัดเจน ดวงตาคู่คมที่หลับพริ้มด้วยความเหนื่อยล้าจากงานหนักและ ‘เรื่องไม่เป็นเรื่อง’ ที่ทำกัน ริมฝีปากหนาปิดสนิท เสียงลมหายใจแผ่วเบาคล้ายคนหลับลึก
คนแอบมองทรุดตัวลงนอนแนบใบหน้าไปกับแผ่นอกเปล่าเปลือย มือบางลูบไล้ไปตามแผ่นอกก่อนจะไปสะดุดมือกับร่องรอยบาดแผลที่ตกสะเก็ดแล้วตรงสีข้างด้าน เพลิงมีบาดแผลประปรายเป็นสัญลักษณ์ว่าคนๆ นั้นคงจะมีภารกิจที่หนักหนา แผ่นอกที่ขยับขึ้นลงตามลมหายใจเข้าออกพาให้เขานิ่งฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะ
รเณศนอนฟังเสียงหัวใจของเพลิงในความเงียบ
“หลับฝันดีนะ...คนในชุดลายพราง”
“...”
“คืนนี้ผมจะปกป้องคุณเอง หมอรักษาป่าคนดีของผม”
รเณศขยับไปกอดเพลิงให้แน่นขึ้น
☘☘☘☘
ช่วงนี้มันจะหวานๆ หน่อย อิอิ
หวีดในทวิตติดแท็ค #ป่าห่มรัก
หัวข้อ: ☘ ป่าห่มรัก ☘ [26] #ป่าห่มรัก [12.08.62] P.23 [END] (อ่าน 194841 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก