[ 16 ]
เสียงพัดลมติดผนังที่ดังกึกๆ คล้ายกับเสียงกล่อมให้นอนในตอนบ่ายแก่ๆ ส่งผลให้รเณศรู้สึกง่วง หงาวหาวนอนขึ้นมาหากไม่ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของผู้ช่วยสาวซึ่งกำลังสนใจหนังสือพิมพ์ในคอลัมน์บันเทิงตามประสาสาวช่างฝัน
“นางแบบไฮโซส่อเค้าเตียงหักกับสามีหมอฟันตระกูลดัง”
สาวเจ้าพึมพำก่อนจะทำตาโต
“โห สวยขนาดนี้ยังมีปัญหาเรื่องหัวใจอีกเหรอเนี่ย”
รเณศเงยหน้าจากดอกไม้ที่แห้งกรอบจนกลายเป็นสีซีดแต่เขายังสอดเอาไว้ในสมุดโน๊ตเล่มโปรด และทุกครั้งที่เผลอนึกถึงคนให้ก็มักจะหยิบเอามันมาคลึงเล่นอย่างไม่รู้เบื่อ
“ท่าทางพี่เนตรจะชอบดอกไม้เนอะ”
ผู้ช่วยสาวเอ่ยทักตอนที่เธอเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ในมือก่อนจะพยักพเยิดไปยังอดีตดอกไม้สีแดงที่บัดนี้แห้งกรอบจนไม่เห็นเค้าสีเดิมของมัน คนเมืองทำหน้าไม่ถูกเมื่อโดนจ้องตรงๆ คล้ายกับจะแซวแบบนั้น
“ใครให้มาน้อ หนูเห็นพี่เนตรนั่งยิ้มได้ทุกวันตั้งแต่กลับมาจากป่า”
รเณศยิ้มเฉยทั้งที่หัวใจเต้นรัวไม่น้อยเมื่อนึกถึงคนให้ เกือบสัปดาห์แล้วที่เขาและเจ้าหน้าที่กลับออกมาจากป่า เภสัชกรหนุ่มยังนึกถึงเหตุการณ์ระทึกที่มีคนร้ายบุกมาลอบยิงเจ้าหน้าที่ในค่ำวันนั้น ลูกน้องของเพลิงบาดเจ็บสาหัสคนหนึ่ง ดีว่าฝ่ายนั้นใจสู้ถึงรอดมาได้ พอรุ่งเช้าที่พิทักษ์ฟื้นขึ้นมา เพลิงก็ไม่รอช้า เขาและเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ รวมถึงคนในหมู่บ้านพากันเคลื่อนย้ายคนเจ็บมารักษาตัวที่โรงพยาบาลในตัวอำเภอทันที นอกจากนี้คนร้ายซึ่งจับกุมได้สองคนซึ่งรับสารภาพว่าเป็นคนลงมือยิงเจ้าหน้าที่แต่ไม่ยอมเปิดปากว่าใครเป็นผู้จ้างวานถูกรวบตัวไปส่งทางการในวันนั้นทันที
ทุกอย่างดูเหมือนจะคลี่คลายแต่รเณศรู้สึกลึกๆ ว่ามันมีบางสิ่งบางอย่างที่รบกวนจิตใจเขามาตลอด รเณศยังเก็บความสงสัยที่พบเจอรอยเลือดนั่นเอาไว้ เขาพยายามจะหาโอกาสพูดคุยกับเพลิงแต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีโอกาสเสียที ตั้งแต่เพลิงกลับออกจากป่าฝ่ายนั้นก็ยุ่งไม่น้อย เรื่องที่เจ้าหน้าที่ได้รับบาดเจ็บจากการถูกลอบทำร้ายดูเหมือนจะเป็นประเด็นให้ชายหนุ่มหัวหมุนจนไม่มีเวลาได้พบเจอกันเลย จะพูดว่าไม่ได้พบเจอกันเลยคงไม่ได้ เพราะทุกวันผู้ช่วยหนุ่มจะเจียดเวลามาเยี่ยมลูกน้องที่โรงพยาบาลซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากร้านยาของเขามากนัก ผลพลอยได้คือหลังจากเยี่ยมไข้แล้วเพลิงจะโผล่มาหาเขาช่วงสั้นๆ ก่อนจะกลับไปทำงาน
ช่วงสั้นๆ ที่รเณศเฝ้ารอคอยอยู่เงียบๆ
“พี่เนตรเหม่ออีกแล้ว”
ผู้ช่วยสาวโบกไม้โบกมือเรียกเขา
“ว่างแล้วรึไงเรา ถ้าไม่อ่านหนังสือพิมพ์แล้วใช่มั้ยเรา ถ้าอย่างนั้นไปเช็คสต๊อกยาให้พี่อีกสักรอบเป็นไง”
“อุ้ย”
เด็กสาวเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะทำเป็นก้มหน้าก้มตากับหนังสือพิมพ์ในมือ
“จากกระแสข่าวของนางแบบไฮโซ นีรกุล ศศิกุลนารถกับสามีทันตแพทย์...”
นามสกุลคุ้นหูนั่นทำเอารเณศชะงักไป พอดีกับที่เด็กสาวอุทานไม่ขาดปากว่าสามีนางแบบคนดังกล่าวหล่อเหลาสมกับนางแบบคนนั้น
คงสมกันอยู่หรอก
รเณศโคลงศีรษะเพราะจำได้ดีว่าคู่หมั้นของเตวิชเป็นนางแบบไฮโซจากตระกูลผู้ดีมีอันจะกินทัดเทียมกันมากแค่ไหน เพราะเหมาะสมกันนั่นแหละในอดีตเขาถึงนึกน้อยใจในตัวเองที่ไม่มีสิ่งไหนคู่ควรและเหมาะสมกับอดีตคนรักรุ่นพี่
คนเมืองยักไหล่ก่อนจะเบือนหน้าไปหยิบหนังสือมาอ่านเล่นตามประสาหนอนหนังสือ หากเป็นเมื่อก่อนการได้รับรู้เรื่องราวของอดีตคนรักสำหรับเขาคงเป็นเรื่องที่ทำให้เจ็บปวดทรมานและน่าอึดอัดใจไม่น้อย ต่างจากตอนนี้ที่เรื่องราวของคนๆ นั้นผ่านเข้ามาในโสตประสาทแล้วไหลผ่านออกไปราวกับว่าเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป
“สามีนางแบบนี่หล่อจริงๆ นะพี่เนตร”
รเณศพยักหน้าเห็นด้วย
“หล่อ แต่ใจร้าย”
“หือ?”
เด็กสาวทำหน้าสนใจ
“พี่เนตรรู้จักคนหล่อๆ นี่ด้วยเหรอจ๊ะ”
รเณศยิ้มน้อยๆ
“เคยรู้จัก”
“...”
“แต่ตอนนี้ไม่อยากรู้จักแล้ว”
รเณศเผลอขำออกมาตอนที่ฝ่ายนั้นอ้าปากหวอ ก่อนจะคะยั้นคะยอให้เขาเล่าให้ฟังว่าไปรู้จักกับคนในหัวข้อสนทนาได้อย่างไร
“เรื่องในชีวิตมีให้จดจำเยอะแยะ อย่าให้พี่ต้องไปจดจำเรื่องแย่ๆ ในชีวิตเลยนะ”
เตวิชอาจเคยเป็นเรื่องราวดีๆ ในชีวิตเขา แต่บัดนี้รเณศขอจดจำว่าเตวิชเพียงแค่เป็นเรื่องราวดีๆ ที่ผ่านเข้ามาให้จำและจากไปอย่างไม่น่าจดจำก็เท่านั้น
“พี่เนตรพูดอะไรก็ไม่รู้ หนูไม่เห็นเข้าใจเลย”
เด็กสาวเกาศีรษะแกรกๆ ตอนที่รเณศยักไหล่ก่อนจะผุดลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงร้องของเด็กน้อยแก้มใสที่ตื่นมาร้องไห้โยโยอยู่หลังร้านในตอนนี้
เฮ้อ พี่เนตรที่เหมือนพ่อลูกอ่อนเข้าไปทุกวันแล้ว เด็กสาวคิดอยู่เงียบๆ
.
.
“ว่าไงครับคนเก่ง หนูร้องไห้ทำไมลูก”
รเณศพูดเสียงหวานตอนที่ช้อนตัวเด็กน้อยขึ้นมาแนบกับอก มือข้างหนึ่งลูบไล้แผ่นหลังน้อยๆ อย่างแผ่วเบาราวกับปลอบประโลม ก่อนจะไล่ปลายนิ้วขึ้นมาเกลี่ยรอบดวงตากลมโตของเด็กน้อยที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตา สีหน้าเหยเกคล้ายกับไม่สบายตัวจนเขานึกเอะใจ พอเลื่อนจมูกไปดมๆ แถวก้นจึงได้กลิ่นตุๆ โชยขึ้นมาทันที
“โอ้ว เจ้าแก้มใส”
รเณศยิ้มขำตัวเองก่อนจะทำจมูกฟุดฟิดไปมา
“โดนเล่นซะแล้วเรา”
รเณศค่อยวางเด็กน้อยไว้ที่เบาะแล้วลงมือถอดแพมเพิสที่เลอะออก จากนั้นก็พาไปล้างทำความสะอาดก้นกลมก่อนจะพากลับมาใส่แพมเพิส พอสบายตัวแล้วเด็กน้อยก็ยิ้มหวานจ๊อยให้เขาทันที วันนี้ทั้งป้าอนงค์และป้าสมัยต่างติดธุระไปดูแผงผลไม้ในเมือง ส่วนเจ้าเปลวก็ติดงานที่อุทยานดังนั้นรเณศจึงขันอาสาดูแลหนูน้อยเหมือนเช่นทุกครั้ง
“ยิ้มแป้นแล้นเชียวนะเรา”
คนเมืองอดใจไม่ไหวฟัดพุงกลมๆ นั่นอย่างมันเขี้ยว หนูน้อยหัวเราะเอิ้กอ้ากพร้อมกับยื่นมือมาแตะที่ใบหน้าเขาคล้ายกับจะจับ รเณศจึงนิ่งให้แก้มใสจับหน้าเขาแล้วส่งยิ้มหวานให้อีกครา
“น่ารักไปไหนเนี่ยเจ้าแก้มกลม”
“...”
“พ่อเนตรรักหนูขนาดนี้ เดี๋ยวยกร้านขายยานี่ให้ซะเลยดีมั้ยเนี่ย”
“แอ๊ะ แอ๊ะ”
“รู้ความซะด้วยนะตัวแสบ”
เด็กน้อยตาเป็นประกายราวกับว่าฟังที่พูดรู้เรื่อง
“มาเป็นลูกพ่อเนตรมั้ย”
“แอ๊ะ แอ๊ะ”
“งั้นตกลงตามนี้เนอะ”
เด็กน้อยยิ้มหวานจ๋อย จนรเณศแกล้งขยับเอานิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยอันกลมป้อมของทารกน้อย
“ขอฟัดแก้มหน่อยนะลูกสาวพ่อ”
เด็กน้อยหัวเราะเอิ้กอ้ากเคล้าไปกับเสียงของรเณศ ภาพนั้นอยู่ในการรับรู้ของคนตัวโตที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาหลังร้านตามคำบอกเล่าของผู้ช่วยสาวที่บอกว่ารเณศอยู่หลังรานกับเด็กน้อย ภาพความรักที่สะท้อนออกมาจากสายตาคนเมืองเวลามองแก้มใสนั่นเป็นภาพที่น่าดูมากจริงๆ
รเณศรักเด็กและเพลิงก็ทราบดีว่าฝ่ายนั้นเอ็นดูลูกสาวเจ้าเปลวไม่น้อย
คนเมืองสะดุ้งโหยงตอนที่เด็กน้อยร้องกรี๊ดคล้ายกับดีใจและขยับตัวไปมาก่อนที่มือจะยื่นไปด้านหลังเขา พอเอี้ยวตัวหันกลับไปเห็นคนตัวโตยืนยิ้มอยู่ เขาถึงได้เข้าใจว่าปฏิกิริยาของแก้มใสที่แสดงออกมาเพราะเด็กน้อยเห็นเพลิง
“คุณ”
รเณศเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอตอนที่สบสายตากับดวงตาพราวระยับนั่น
“ขอโทษที่มาไม่ให้สุ้มให้เสียง ผมทำให้คุณตกใจหรือเปล่า”
เภสัชกรหนุ่มส่ายหน้าหวือ
“คิก”
แก้มใสยื่นมือขึ้นก่อนจะกำแบๆ อยู่หลายรอบเป็นท่าทางที่อยากให้คนในชุดลายพรางนั่นอุ้ม
“ท่าทางแกอยากให้คุณอุ้ม”
“มือผมสกปรก”
เพลิงแบมืออกมาสีหน้าดูไม่อยากให้เด็กน้อยเข้าใกล้สักเท่าไหร่
“อีกอย่างเสื้อผมมีแต่กลิ่นเหงื่อ”
“ไปล้างมือสิครับ”
รเณศบุ้ยปากไปยังห้องน้ำใกล้ๆ กัน
“เจ้าเปลวเวลากลับมาจากทำงานสภาพแย่กว่านี้อีก เจ้านั่นยังตรงมาฟัดลูกไม่สนด้วยซ้ำว่าเจ้าแก้มจะเหม็นกลิ่นตัว”
เพลิงโคลงศีรษะแล้วยิ้มบางๆ ก่อนจะผละไปล้างมือ พอออกมาก็เดินตรงดิ่งไปยังร่างจิ๋วที่มองเขาตาแป๊ว เด็กน้อยยิ้มกว้างตอนที่เขาขยับไปช้อนร่างเด็กน้อยขึ้นมาแนบอก หนูน้อยกำคอเสื้อเขาแน่นก่อนจะเอียงหน้าซบที่แผ่นอกเขาราวกับรู้ความ
“ขี้อ้อนจริงนะเรา”
“แกคงรู้ว่าใครรักแกบ้าง”
รเณศลูบกระหม่อมบางเบาๆ ก่อนจะเลื่อนนิ้วไปเกลี่ยเหงื่อตรงขมับของคนในชุดลายพราง เพราะสังเกตตั้งแต่ทีแรกแล้วว่าเพลิงมีเหงื่อ
“ขอบคุณ”
“เหนื่อยมั้ย”
คำถามง่ายๆ จากรเณศนั่นทำเอาคนตัวโตถึงกับชะงัก เพลิงนิ่งมองอีกฝ่ายเงียบๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา ต้องยอมรับว่าภาระงานที่แบกรับเอาไว้มันหนักและเหนื่อยไม่น้อยจริงๆ เพลิงกำลังสืบหาตัวผู้จ้างวานที่ทำร้ายเจ้าหน้าที่ในหมู่บ้านอย่างอุกอาจ ขณะเดียวกันเขาและเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ยังต้องตรวจจับการลับลอกขนไม้พะยูงในแต่ละวัน
ตั้งแต่กลับออกจากป่า เพลิงไม่เคยหลับตาได้สนิทในแต่ละวัน ความกังวลและความเครียดสะสมจากการที่ลูกน้องถูกทำร้ายยังรบกวนจิตใจเขาตลอดเวลา พิทักษ์เป็นลูกจ้างชั่วคราวของอุทยาน หมอนั่นมีครอบครัว แน่นอนว่าการบาดเจ็บสาหัสนั่นทำให้ภรรยาและลูกสาวต้องทุกข์ทรมานใจ เขายังจำได้ดีว่าสองแม่ลูกนั่นร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดตอนที่รู้เรื่องหัวหน้าครอบครัว
ภาพนั้นทำให้เพลิงจุกในอก
เป็นโชคดีที่พิทักษ์ดวงแข็งจึงรอดมาได้ และอีกไม่กี่วันคงจะกลับบ้านได้แล้ว หลังจากนี้เพลิงกะว่าจะไปส่งลูกน้องพร้อมครอบครัวที่บ้านซึ่งอยู่จังหวัดใกล้ๆ กันนี่แหละ เพื่อให้ชายหนุ่มพักรักษาตัวและฟื้นฟูสภาพจิตใจของลูกเมีย
เพลิงพยายามให้ความช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้ เพราะพิทักษ์เป็นแค่ลูกจ้างจึงไม่มีสวัสดิการอะไรให้มากนัก ทั้งๆ ที่ทำงานเสี่ยงอันตรายขนาดนั้น นึกแล้วก็น่าท้อใจ
ใช่น่าท้อใจ
เพลิงโคลงศีรษะเมื่อนึกถึงรายงานที่เขียนไปเพื่อของบดูแลความเป็นอยู่ของผู้พิทักษ์ แต่กลับได้รับการปฏิเสธมาว่าไม่มีงบที่ว่านั้นหรอก นั่นหมายความว่าชีวิตของผู้พิทักษ์คงต้องเป็นไปอย่างยากลำบากเช่นที่แล้วมา แต่เรื่องนี้เพลิงยอมไม่ได้หรอก คนทำงานอย่างเต็มกำลังความสามารถควรได้รับสิ่งตอบแทนกลับไปบ้าง
ชายหนุ่มปล่อยให้ความคิดของตัวเองหลุดลอยไปไกลจนกระทั่งเหลือบไปสบสายตากับดวงตาคู่หนึ่งซึ่งจดจ่อรอคำตอบเขาอย่างน่าเอ็นดู
‘เหนื่อยมั้ย...อย่างนั้นหรือ’“อื้ม”
รเณศยิ้มกว้างเมื่อได้คำตอบก่อนที่จะเลื่อนมือไปลูบบ่าอีกฝ่าย
“หายเหนื่อยนะ”
เพลิงคว้ามืออีกฝ่ายมากุมเอาไว้
“ครับ”
แก้มใสส่งเสียงประท้วงเมื่อเห็นผู้ใหญ่ทั้งสองยืนจ้องตาหวานหยดอยู่แบบนั้น
เฮ้อ เด็กก็อยากมีส่วนรวมนะ
☘☘☘☘
ป้าอนงค์มุ่นหัวคิ้วเล็กน้อยตอนที่รู้สึกว่าบรรยากาศตรงหน้าแปลกออกไป เวลาเย็นค่ำที่กำลังนั่งล้อมวงกินข้าวเย็นกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ข้างกายเธอคือนางสมัยซึ่งกำลังตักกับข้าวใส่จานให้เจ้าเปลวหลานชาย อีกข้างคือรเณศหลานชายของเธอซึ่งกำลังก้มหน้าก้มตากินข้าว ทุกอย่างดูปกติเฉกเช่นทุกวัน ยกเว้นก็แต่วันนี้มีแขกหน้าคุ้นตาในชุดลายพรางที่นั่งถัดไปจากรเณศ ทุกอย่างคงไม่ผิดแปลกหากว่านางจะไม่สัมผัสได้ว่าวันนี้ไม่ปกติเสียแล้ว
อย่างแรกเมนูทอดหมูที่ห่างหายไปนานกลับมาวางอยู่ในสำรับอีกครั้ง และนางคงไม่ได้คิดไปเองว่าทุกครั้งที่ผู้ช่วยหนุ่มมาเยือนที่นี่ ทอดหมูฝีมือของหลานเจ้าบ้านมักจะปรากฏของในสำรับทุกครั้งไป และไอ้เมนูที่ว่านี่แหละที่ทำให้คนในชุดลายพรางเจริญอาหารไม่น้อย
อย่างที่สองทั้งๆ ที่คนทั้งคู่นั่งใกล้กันขนาดนั้นก็ยังอุตส่าห์ส่งสายตาให้กันอยู่ร่ำไป หากเป็นแต่ก่อนตอนที่ยังไม่เข้าป่าไปด้วยกัน นางต้องอ่อนอกอ่อนใจกับสายตาของหลานที่มองฝ่ายนั้นดูไว้เชิงและท่าทางที่แสดงออกอย่างไม่เป็นมิตร ต่างจากวันนี้โดยสิ้นเชิง
รเณศมีท่าทีแปลกไปตั้งแต่กลับออกมาจากป่า ณ ที่แห่งนั้นมีอะไรเกิดขึ้นกันหนอ
“อิ่มแล้วเหรอ”
รเณศถามขึ้นตอนที่เพลิงวางช้อน
“เอาข้าวเพิ่มมั้ย”
“พอแล้ว” เพลิงส่ายหัว “ผมอิ่มแล้ว”
รเณศกุลีกุจอยื่นน้ำให้อีกฝ่าย ท่าทางที่แสดงออกถึงความเอาใจใส่นั้นอยู่ในสายตาของคนมีอายุ
“หมูทอดวันนี้ไม่อร่อยหรือผู้ช่วย”
ป้าอนงค์เอ่ยเย้า ขณะที่คนถูกเย้ายิ้มน้อยๆ ก่อนจะส่ายหัว
“อร่อยเหมือนทุกครั้งครับ” เขาตอบแต่สายตาเหลือบมองคนข้างกายที่หน้าร้อนเห่ออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “แต่วันนี้ผมรองท้องมาจากข้างนอกมาแล้ว ผมต้องขอโทษป้าอนงค์ด้วยที่วันนี้เสียมารยาท”
ป้าแกโบกมือไหวๆ
“วุ้ย ไม่ต้องขอโทษขอโพยอะไรกันหรอกผู้ช่วย ป้าน่ะแค่ห่วงกลัวผู้ช่วยจะไม่อิ่มซะมากกว่า ป้าไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอกจ้ะ ห่วงก็แต่คนทำน่ะสิจะน้อยใจเอารึเปล่า”
รเณศทำหน้าเหรอหราก่อนจะหลุบตามองพื้น เมื่อเห็นแววตาของป้าอนงค์ คำพูดนั้นก่อนหน้านั้นเหมือนการโยนหินถามทาง แน่นอนว่าคนมีอายุนั่นมองเห็นหนทางอะไรบางอย่างลางๆ แล้ว
“อย่าน้อยใจเลยครับ”
เพลิงพูดยิ้มๆ ขณะที่รเณศนั่งหน้าแดงก่ำ
“วันนี้ป้าทำลูกตาลลอยแก้วนะ ผู้ช่วยจะรับสักหน่อยมั้ยล่ะ”
ป้าแกชวนคุยตอนที่เก็บสำรับอาหารคาวออกไปแล้ว
“ไม่ดีกว่าครับ”
เพลิงปฏิเสธ “ดึกแล้วผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า”
“ถ้ามันดึกก็นอนค้างบ้านป้าเลยสิผู้ช่วย”
ป้าแกเอ่ยชวน
“ห้องหับที่นี่เยอะแยะ ดึกดื่นป่านนี้จะฝืนขับรถกลับไปทำไมกัน ป้ารู้มาว่าผู้ช่วยโดนลอบทำร้ายที่หมู่บ้านท้ายเขา ขากลับค่ำๆ มืดๆ แบบนี้ มันอันตรายนะผู้ช่วย”
“ผมไม่ได้กลับที่พักหรอกครับ วันนี้ว่าจะไปนอนเฝ้าลูกน้องที่โรงพยาบาล”
ป้าอนงค์พยักหน้าหงึกหงัก
“ถ้าอย่างนั้นก็ดูแลตัวเองด้วยนะผู้ช่วย”
เพลิงไหว้ลาผู้สูงอายุทั้งสอง ก่อนจะพยักพเยิดไปทางเจ้าเปลวที่อุ้มลูกสาวอยู่ในอ้อมแขน ชายหนุ่มเดินไปหอมแก้มเด็กน้อยที่หัวเราะชอบใจ ก่อนจะเดินลงเรือนไปโดยมีรเณศตามมาส่ง
“ส่งผมแค่นี้แหละ ค่ำแล้วขึ้นเรือนไปเถอะ”
เพลิงพูดขึ้น
“ขับรถดีๆ นะครับ”
คนในชุดลายพรางพยักหน้ายิ้มพราย
“รเณศ”
“...”
“หมูทอดวันนี้อร่อยเหมือนเดิม”
“...”
“เสียดายวันนี้ไม่ได้ชิมลูกตาลลอยแก้วฝีมือของป้าอนงค์”
รเณศหลุบตามองพื้นพอดีกับที่ปลายเท้าที่เปื้อนโคลนขยับมาหยุดตรงหน้า คนเมืองจึงเงยหน้าขึ้นสบตากับคนในชุดลายพราง
“ช่วยไม่ได้ คุณไม่อยากทานเอง”
รเณศทำหน้ายู่ใส่ ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อใบหน้าคมคายโน้มลงมาใกล้ ชายหนุ่มดันเข้าไปยังมุมมืดตรงพุ่มไม้ข้างบ้าน วินาทีนั้นเขาเห็นเงาของเพลิงวูบผ่านสายตาก่อนที่ริมฝีปากคู่คมจะฉกจูบริมฝีปากเขาทันที เพลิงเม้มริมฝีปากเขาเบาๆ คล้ายจะแกล้ง ก่อนที่ริมฝีปากร้อนผ่าวจะแนบไปทั่วขอบปากและไม่นานลิ้นร้อนๆ ก็แทรกเข้ามาในกลีบปากนุ่ม
คนเมืองซวนเซจะล้มเพราะอาการตื่นตะลึงระคนเขินอายทำอะไรไม่ถูก
“เผื่อคุณยังไม่รู้”
เพลิงงับขอบปากเขาอย่างมันเขี้ยว
“จริงๆ ผมไม่อยากเป็นแค่ผู้ช่วยที่ป้าอนงค์เอ็นดูเหมือนลูกหลานเท่านั้นนะ”
“...”
“คุณรู้มั้ยว่าผมอยากเป็นอะไร”
รเณศตาปรืออ่อนแรงเพราะฤทธิ์จูบดุดันนั่น
“ไม่รู้”
คนเมืองตอบเสียงเบาหวิวทั้งที่ริมฝีปากบวมเจ่อและเงาวับโดดเด้งขึ้นมา
“เผื่อคุณยังไม่รู้...ว่าผมอยากเป็นหลานเขยป้าอนงค์”☘☘☘☘
เกือบสัปดาห์หลังจากนั้นพิทักษ์ออกจากโรงพยาบาล เพลิงจึงพาอีกฝ่ายไปส่งบ้านที่เพื่อพักฟื้นร่างกาย รเณศขออาศัยติดรถอีกฝ่ายไปด้วยเพราะขากลับเขาจะขอแวะซื้อของ คนเมืองถึงกับน้ำตาซึมตอนที่เห็นครอบครัวของพิทักษ์ต่างยิ้มกว้างดีใจที่หัวหน้าครอบครัวกลับบ้านอย่างปลอดภัย ก่อนที่คนตัวโตจะผละออกมาเขายังจำได้ดีถึงบทสนทนาของเพลิงกับลูกน้อง
“ผมให้ลาพักจนกว่าพิทักษ์จะหายดีนะ”
“ครับผู้ช่วย”
“แต่ผมมีข้อแม้”
“อะไรครับผู้ช่วย”
“พิทักษ์ต้องส่งหลักฐานให้ผม”
ฝ่ายนั้นทำหน้างง
“หลักฐานอะไรเหรอครับ”
“รูปถ่ายตอนที่พิทักษ์พาลูกสาวไปกินไอศกรีมมาให้ผมด้วย”
พิทักษ์ร้องไห้กอดลูกสาวแน่นและแน่นอนว่าคำพูดนั้นของเพลิงทำให้รเณศอดน้ำตาซึมตามไม่ได้เพลิงเป็นคนรักษาสัญญาเสมอ เขายังจำได้ดีตอนที่ฝ่ายนั้นรับปากว่าจะพาฝ่ายนั้นกลับมาหาลูกสาว
.
.
รเณศนั่งยิ้มมาตลอดทางจนกระทั่งคนในชุดลายพรางบังคับพวงมาลัยรถเข้าเขตวัดแห่งหนึ่ง ภาพความสวยงามตามแบบศิลปะเมืองเหนือตรงหน้าทำหน้าคนเมืองมองอย่างสนใจก่อนที่เพลิงจะสะกิดให้เขาให้ได้สติ รเณศเดินตามอีกฝ่ายไปเงียบๆ เขาเข้าไปกราบสักการะพระพุทธรูปด้านในเสร็จแล้วจึงเดินชมจิตรกรรมกรรมฝาผนังรอบๆ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ภาพหนึ่ง
คนเมืองเงยหน้ามองภาพดังกล่าวราวกับต้องมนต์ ภาพชายคนหนึ่งกำลังทำท่าทางราวกับจะเกี้ยวหญิงสาวในรูปด้วยการยกมือป้องปากราวกระซิบกระซาบข้างหูหญิงสาว
“ปู่ม่านย่าม่าน”
เสียงกระซิบข้างหูและความรู้สึกอบอุ่นที่เบื้องหลังบ่งบอกว่ามีใครสักคนยืนซ้อนหลังเขาอยู่ รเณศ นึกสนใจเมื่อได้ยินเพลิงพูดด้วยสำเนียงที่แปลกไป
“แม่ผมเป็นคนน่าน ผมเลยพูดเหนือได้บ้าง”
มิน่าเล่า!
รเณศพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะหันไปมองภาพจิตรกรรมนั้นอีกครั้ง
“สวยมาก”
“ใช่” เสียงทุ้มพึมพำ “สวยจนมีคนแต่งกลอนเป็นภาษาที่สละสลวยเพื่อบรรยายความงดงามนั้น”
“ดีจัง”
รเณศยืนพิจารณาความงามนั้นเงียบๆ ก่อนที่เสียงทุ้มของเพลิงจะดังขึ้นที่ข้างหู
*คำฮักน้อง กูปี้จักเอาไว้ในน้ำก็กลัวหนาว
จักเอาไว้พื้นอากาศกลางหาว ก็กลัวหมอกเหมยซอนดาวลงมาคะลุม
จักเอาไปใส่ในวังข่วงคุ้ม ก็กลัวเจ้าปะใส่แล้วลู่เอาไป
ก็เลยเอาไว้ในอกในใจตัวชายปี้นี้ จักหื้อมันไห้อะฮิอะฮี้
ยามปี้นอนสะดุ้งตื่นเววา*
ภาษาคำเมืองลื่นหูจากน้ำเสียงทุ้มนั่นพาให้หัวใจของเขาสั่นระรัวแม้จะแปลไม่ออกว่าเนื้อความนั้นหมายความว่าอะไร แต่ถ้อยคำที่เปล่งจากน้ำเสียงเพลิงพาให้คนฟังเช่นเขานึกเก้อเขินราวกับว่าถูกอีกฝ่ายเกี้ยวพาก็ไม่ปาน
ใบหน้าคนเมืองร้อนเห่อ ขนอ่อนตรงหูลุกชันอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งตอนที่เขาหันมาสบสายตาลุ่มลึกของคนที่ยืนซ้อนหลังกันอยู่
“มันแปลว่าอะไร”
เพลิงไม่ตอบนอกจากมองหน้าเขาแล้วยิ้ม
“กลอนอวยพรให้คนรักกัน ไม่มีความหมายหรอก”
“แน่หรือ”
รเณศทำหน้าไม่เชื่อ เพราะท่าทางของเพลิงราวกับว่าจะเอ่ยเย้ากันมากกว่าบอกข้อเท็จจริง
.
.
รเณศเก็บความสงสัยนั้นจนมาถึงบ้าน พอเจอป้าอนงค์นั่งดูละครภาคค่ำเรื่องโปรดที่โถงรับแขกเขาจึงอดที่จะเอ่ยปากถามไม่ได้
“ป้าครับ”
“ว่าไงหรือเจ้าเนตร”
“ป้ารู้จักปู่ม่านย่าม่านมั้ยครับ”
ป้าอนงค์พยักหน้าหงึกหงัก
“รู้จักสิ”
“แล้วกลอน...”
“กลอนกระซิบรักงั้นหรือ”
รเณศทำหน้ามึนงง
“ไม่ใช่กลอนอวยพรให้คนรักกันเหรอครับ”
ป้าแกหรี่ตามองเขาก่อนจะหัวเราะออกมา
“ใช่ที่ไหนกันเล่า นั่นมันกลอนกระซิบรัก ชื่อก็บอกว่ากระซิบรัก ย่อมเป็นกลอนที่ใช้บอกรักและขอพรให้มีความรักยืนยง มั่นคงและยาวนาน”
บอกรักงั้นหรือ?
รเณศหน้าแดงวาบเมื่อนึกถึงแววตาของเพลิงที่ทอดมองกัน
“มันแปลว่าอะไรเหรอครับ”
ป้าอนงค์มองเขาแล้วยิ้ม
*ความรักของน้องนั้น พี่จะเอาฝากไว้ในน้ำก็กลัวเหน็บหนาว
จะฝากไว้กลางท้องฟ้าอากาศกลางหาว ก็กลัวเมฆหมอกมาปกคลุมรักของพี่ไปเสีย
หากเอาไว้ในวังในคุ้ม เจ้าเมืองมาเจอก็จะแย่งความรักของพี่ไป
เลยขอฝากเอาไว้ในอกในใจของพี่ จะให้มันร้องไห้รำพี้รำพันถึงน้อง
ไม่ว่ายามพี่นอนหลับหรือสะดุ้งตื่น*
รเณศหน้าแดงวาบ
“อะไรกัน ถูกใครหลอกบอกรักหรือเปล่าน่ะเรา”
ป้าอนงค์เดาถูก
เพราะเขาถูกหลอก...รเณศถูกเพลิงหลอกด้วย ‘กลอนกระซิบรัก’
บ้าเอ๊ย!
คนเมืองกลั้นยิ้มจนปวดแก้ม ยิ่งรู้สึกวูบวาบเมื่อนึกถึงลมหายใจรดต้นคอตอนที่ฝ่ายนั้นยืนซ้อนหลังเขาแล้วกล่าวกลอนกระซิบรัก
‘เผื่อคุณยังไม่รู้...ว่าผมอยากเป็นหลานเขยป้าอนงค์‘เขารู้แล้ว...เพราะรู้ถึงยากที่จะข่มตาหลับได้ในคืนนี้เพราะอาการคันยุบยิบในอก
☘☘☘☘
Cr. ภาพจิตรกรรมกลอนกระซิบรักที่ฝาผนัง วัดภูมินทร์ จ.น่าน
แหมะๆ หลานเขยป้าอนงค์ คิกค้ากกก
หวีดในทวิตติดแท็ค #ป่าห่มรัก ให้ด้วยเด้อ
หัวข้อ: ☘ ป่าห่มรัก ☘ [26] #ป่าห่มรัก [12.08.62] P.23 [END] (อ่าน 194663 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก