หัวข้อ: ...ระบบอุปถัมภ์...ตอนพิเศษ คริสต์มาส...=> หน้าที่ 48 (24/12/2021)

[HISY]

จิณคงเป็นพระเอกได้แค่ตอนนี้อ่ะ
รอพี่ทิศมากำราบบนเตียงค่าา

[stickyyrice]

สงสารพี่ทิศเลยอะ

[Ac118]

คนพี่ก็คิดถึงห่วงหา คนน้องคิดถึงอยากไปหาแต่กลับไปได้ มันหน่วงใจ...

แต่ไม่ทันไรต้องมานั่งขำคุณย่า 555555555
โอ้ยยไอ้หลานบ้า มองข้ามหัวฉันไปได้ยังไง ไม่ยอมร้องขอฉันใช่ไหม ได้! มานั่งนี่!! ถึงแกไม่ขอฉันก็จะช่วย จะทำไมฉัน!!! 

[PrimYJ]

สงสารทั้งคู่เลย แต่คราวนี้มีคุณย่ามาหนุนทัพแล้ว รอดูแผนจัดการไพศาลเลยจ้า

[ChabaSri]

เราชอบความสัมพันธ์ของย่ากับหลานมากเลย ทั้งที่รักกันมากแท้ๆ ซึนกันทั้งคู่

คิดต่อว่าถ้าทำสำเร็จแล้วจิณจะเป็นไงนะ ความรัก ความฝัน ความหวัง อุดมการณ์ จิณทิ้งมันทั้งหมดเลน เพื่อสิ่งเดียว ถ้ามันสำเร็จถ้าจิณชนะ แล้วไงต่อ?
จิณน่าสงสารมากเลยค่ะ

[ง่วงนอน]

เพื่อพี่ทิศ จิณถึงกับทิ้งความฝัน แสดงว่าคนนี้รักจริงหวงจริง ในอนาคตถ้าพี่ทิศจะแอบมีกิ๊กคงต้องคิดหนักเลยนะเนี่ยเพราะจิณเอาตายแน่ๆ 5555

[kungverrycool]

จะสงสารใครก่อนดี ฮือ.....

[labelle]

คราวนี้ทุกคนต้องยอมจิณแล้วล่ะ
พร้อมลุยมากบอกเลย เพื่อพี่ทิศ

คุณย่ายังยอมใจ และช่วยเหลือน่ะ
แล้วดูออกด้วยนะว่าลาออกมาทำไม

คุณย่ากับลุงเทียมคือไม้เด็ด คือกำลังหนุนที่แน่นมาก

วรชิตพูดถูกนะ พี่ทิศไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย
แต่ต้องเป็นคนมารับข้อตกลงนี้

[snowboxs]

คิดถึงๆๆๆๆ กว่าจะวัพฤหัส

[nonnn]

บอกตรงๆว่าแอบสงสารพี่ทิศ...คือพี่แกไม่ได้รับรู้สาเหตุการกระทำห่างเหินของปลัดไปด้วยไง
อารมณ์หลังผ่านเหตุการณ์เสี่ยงตายมาได้ก็คงจะประมาณว่าอยากเห็นหน้าคนที่ตัวเองรักงี้
พอไม่เห็นนานเข้าไอ้ความรู้สึกที่เคยปลอบใจตัวเองตอนแรกมันก็น่าจะแปรเปลี่ยนเป็นการเข้าใจผิดได้
ละด้วยความที่คนๆนั้นดันเป็นปลัดด้วยนี่ล่ะ ถ้าได้ให้คำสัญญาใครไปแล้วก็จะไม่คืนคำเด็ดขาด
แถมครั้งนี้ดูปลัดพยายามจะตัดความสัมพันธ์ของพี่ทิศให้ขาดด้วย
เพราะคงคิดว่าถ้าตัดไฟตั้งแต่ต้นลมเรื่องคงไม่ลำบากไปกว่านี้ แต่นี่อยากจะบอกเหลือเกินว่าอยากพยายามเลยจ้า
มันตัดไม่ขาดหรอก บังเอิญว่าสายใยสัมพันธ์รัดแน่นเกิ๊นนนนน
ถึงปลัดจะหนียังไง สุดท้ายก็หนีหัวใจตัวเองไม่พ้น เหนือขั้นกว่านั้นถ้าพี่ทิศรู้ความจริงว่าทำไมปลัดถึงทำแบบนั้น
เชื่อว่าพี่ทิศก็จะไม่ปล่อยปลัดไปแน่นอน...

แต่อุปสรรคครั้งนี้แลดูยิ่งใหญ่และไม่น่าจะแก้ไขได้ง่ายๆ
เพราะนอกจากจะเจอศึกในแล้วยังต้องมาเจอกับศึกนอกอีก
นี่ก็ห่วงๆว่าปลัดจะจัดการยังไง จะเป็นอันตรายไหม แต่ก็หายห่วงไปบ้างแล้วเพราะมีคุณย่าเป็นแบ็กนี่แหละ
เอาเป็นว่าคุณย่ากับหลาน(ชัง)ขอสงบศึกกันชั่วคราวเพื่อร่วมมือกำจัดศัตรูไปให้พ้นทางก่อนก็ถือว่าโล่งใจไป
เอาจริงๆศึกนอกนี่ก็คงไม่นานหรอก เดี๋ยวก็น่าจะจัดการได้...
แต่ศึกในของฝ่ายพี่ทิศนี่แหละน่ากลัว คือเข้าใจคุณแม่นะว่าที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะหวังดี
และนี่ถึงจะไม่ชอบเวลาที่ปลัดกับพี่ทิศแลดูอึมครึมใส่กัน แต่ก็ไม่ถึงกับมองว่าฝ่ายคุณแม่ทำผิดอะ
คือเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน จะให้ยอมรับแบบปุบปับทันทีทันใดเลยก็คงไม่ได้
แต่ก็ยังหวังว่าอย่างน้อยที่สุดคุณแม่น่าจะมองเห็นถึงความสุขของลูกเอาไว้ก่อน
เชื่อว่าสุดท้ายยังไงคุณแม่ก็จะต้องเข้าใจและยอมเปิดทางให้พี่ทิศได้รักกับปลัดอย่างแน่นอน
กลัวก็แต่ฝ่ายคุณย่ากอบกุลนี่ล่ะ งานนี้ถึงรู้เห็นความสัมพันธ์ของทั้งคู่มาตั้งแต่แรก
แต่แลดูคุณย่าตั้งป้อมสูงละเกิ๊นนนนนน คือพร้อมขัดขวางแบบประกาศเจตนาอย่างชัดแจ้งสุด
นี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าทุกอย่างคลี่คลายหมดแล้ว
พี่ทิศกับปลัดจะเอาชนะใจคุณย่ายังไงให้ยอมเปิดทางให้ แค่คิดนี่ก็รอขำล่วงหน้าไว้เลย5555

ป.ล.หวังว่าปลัดจะไม่ไปดื้อใส่คุณย่าให้ฟิวส์ขาดอีกก็พอ
แต่แหมมมมม งานดื้องานเถียงนี่ปลัดถนัดนักแล แบบนี้คงต้องให้พี่ทิศดุหนักๆแล้วววว
(หวังว่าพี่ทิศจะไม่ทำให้เราผิดหวัง  )

[Rateesiri]

มาให้กำลังใจจ้า ตามมาอ่านด้วย

[พลอย]

แง้ เข้ามารอทุกวันเลยค่ะ เขียนสำนวนดีมาก เราชอบ อยากรู้ว่าปกติอัพทุกวันไหนคะ

[sentpai]

มารอเหมือนเดิมครับ 555

[Dezair]

ระบบอุปถัมภ์
By: Dezair
…………………..
ตอนที่ 15


   ในขณะที่คนหนึ่งออกจากอำเภอนี้ไปหลังจากลาออกจากราชการ อีกคนเพิ่งได้มีโอกาสกลับเข้ามาอีกครั้ง หลังจากก่อนหน้านี้ต้องรักษาตัวอยู่ในกรุงเทพ


อันที่จริง พิทักษ์หายดีได้พักหนึ่งแล้ว แต่เพราะมารดาเลี้ยงเป็นห่วง จึงยื่นคำขาดไม่ให้เขากลับมาทำงานที่สนามกอล์ฟจนกว่าตำรวจจะจัดการไพศาลได้


จนกระทั่งเมื่อเช้า มือปืนที่ก่อเหตุถูกจับได้หลังจากหลบหนีไปกบดานจังหวัดอื่น พิทักษ์จึงใช้เป็นเหตุผลเพื่อกลับมาดูแลกิจการของตนเอง แน่นอนว่าจิดาภาทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ใจหนึ่งหล่อนเป็นห่วงความปลอดภัยของเขา แต่อีกใจก็หวั่นว่าเขาจะมาพบจิณณะ แต่เหตุผลที่สองนั้นพูดออกไปไม่ได้ เพราะข้อตกลงระหว่างหล่อนกับหลานชายเกิดขึ้นในระหว่างที่พิทักษ์ยังไม่มีสติ


และถ้าเขามีสติ เขาย่อมไม่ยอม


เวลานี้ เขามีสติครบถ้วนแล้ว ไม่แน่ใจว่าเขารับรู้ข้อตกลงระหว่างหล่อนและจิณณะหรือไม่ เขาเคยถามหาจิณณะจากหล่อนแค่ครั้งเดียว แต่เมื่อหล่อนแสดงท่าทีชัดเจนว่าไม่อยากพูดถึง เขาก็ไม่ถามอีก พิทักษ์เป็นเช่นนี้ ไม่ขัดใจหล่อน แต่เมื่อถึงเวลา เขาจะลงมือทำอย่างเงียบๆ อย่างเช่นตอนนี้


เขาอ้างว่ามือปืนถูกจับ และคุณเทียมอำนวยความสะดวกและความปลอดภัย อีกทั้งจำเป็นต้องเข้าไปดูแลกิจการที่วางมือมาพักหนึ่งแล้ว


เหตุผลของเขามีสามข้อ แต่ทั้งแม่เลี้ยงและลูกเลี้ยงต่างรู้ดีว่ามีเหตุผลที่สี่ที่ซุกซ่อนอยู่ในใจ


พิทักษ์อยากมาพบใครบางคนที่ไม่เคยไปหาเขาเลยสักครั้งนับตั้งแต่เกิดเรื่อง


แรกๆ เขาลองถามจากคนรอบข้างว่ามีใครพบจิณณะบ้างหรือไม่ แต่ไม่มีคำตอบ ท้ายที่สุดเมื่อรอคอยนานวันเข้าก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา จึงเค้นคอทิวากรผู้เป็นน้องชาย ถึงได้รู้ความจริง


‘แม่ภาขอให้จิณออกไปจากชีวิตพี่ทิศ’


‘แต่จิณไม่ได้ทำให้พี่ถูกยิง’


‘แต่ถ้าไม่มีเขา ป่านนี้พี่ก็ยังอยู่สนามกอล์ฟ ไม่ต้องมานอนบนเตียงแบบนี้’


ทิวากรย้อนมาเช่นนี้ พิทักษ์ก็พูดไม่ออก จริงอยู่ว่าจิณณะเป็นเป้าหมายของกระสุนนัดนั้น แต่เป็นตัวเขาเองที่บังจิณณะเอาไว้ การที่พิทักษ์บาดเจ็บ


เขาตั้งใจ...ไม่ใช่ถูกลูกหลงแทนใคร


‘ถ้าผมเป็นแม่ภา ผมก็ไม่ให้เขามาเจอพี่อีกหรอก ถ้าผมเป็นเขา ผมก็ไม่มีหน้ามาเจอพี่อีกเหมือนกัน แต่...ถ้าผมเป็นพี่ ผมจะเป็นฝ่ายไปหาเขา’ เมื่อน้องชายเป็นหนึ่งเสียงสนับสนุน พิทักษ์ก็ยิ่งตัดสินใจได้ง่ายขึ้น


หลังจากดื้อเงียบ ยืนกรานว่าจะต้องกลับเข้าไปดูแลงาน ไม่เกินชั่วโมงต่อมาชายหนุ่มก็มาถึงสนามกอล์ฟ ช่วงเช้า เขาหมดเวลาไปกับการสะสางงานคั่งค้างที่มีไม่มากนักเพราะได้คนของบิดามาดูแลแทน ก่อนเที่ยงเล็กน้อยถึงได้วางมือแล้วออกจากห้องทำงานไปยังที่ว่าการอำเภอซึ่งอยู่ไม่ไกล


พักเที่ยงแบบนี้ จิณณะต้องออกไปทานอาหารกลางวัน หรือถึงไม่ไปก็ไม่มีข้ออ้างที่จะต้องหมกมุ่นทำงาน อย่างไรเสีย เราก็น่าจะได้ทำความเข้าใจกัน


แต่...เขาลืมเงื่อนไขอีกข้อหนึ่งที่อาจทำให้ไม่ได้เจอคนที่ตั้งใจมาพบ


“ไอ้จิณไม่อยู่หรอกครับ” วรชิตที่กำลังจะออกไปทานมื้อกลางวันบังเอิญพบพิทักษ์เสียก่อน คนมาเยือนจึงถามหาจิณณะจากเขา และนั่นทำให้สีหน้าของปลัดอำเภอฝ่ายป้องกันยุ่งยาก


“เขาออกไปทานข้าวแล้วหรือ ออกไปทานที่ไหน หรือว่าร้านข้าวแกงข้างๆ” ร้านข้าวแกงที่พิทักษ์เคยมาทานพร้อมด้วยจิณณะ วรชิต และเพื่อนปลัดคราวก่อนเป็นสถานที่เดียวที่นึกออก


วรชิตเม้มปาก ดูท่าพิทักษ์คงยังไม่ทราบเรื่องสถานะของจิณณะในเวลานี้ที่ไม่ใช่ปลัดอำเภออีกแล้ว คนหนึ่งเดินจากไปไม่บอกกล่าว อีกคนตามหาก็ย่อมไม่มีทางเจอ


“ไอ้จิณ...ลาออกจากราชการแล้วครับ”


พิทักษ์นิ่งงัน ทั้งคาดไม่ถึง ทั้งตกตะลึง


“คุณชิตว่ายังไงนะ”


“ไอ้จิณลาออกจากราชการแล้ว มันย้ายกลับกรุงเทพฯไปพักนึงแล้ว มัน...ไม่ได้บอกใช่ไหมครับ” ประโยคหลังนั้น วรชิตถามเสียงแผ่วด้วยความเกรงใจ ความรู้สึกที่พิทักษ์มีต่อจิณณะ ไม่ควรถูกทำลายด้วยการหนีหายของจิณณะแบบนี้เลย


“ผม...ไม่ได้เจอเขาเลย...” พิทักษ์ตอบเสียงแผ่วพอกัน


“เขาลาออกทำไม ได้บอกคุณชิตไหม” วรชิตเม้มปาก ไม่แน่ใจว่าควรพูดดีหรือไม่ แต่เขาไม่เห็นด้วยกับการที่จิณณะเลือกที่จะทิ้งพิทักษ์ไปอย่างนี้


“จิณบอกว่าจะออกไปจัดการคดีของไพศาล”


“ก่อเรื่อง!” คนฟังถึงกับสบถ


“แต่ตอนนี้จิณกลับไปทำงานที่บ้าน บางที...เอ่อ...คุณกอบกุลอาจจะช่วยเรื่องคดี...” จิณณะยอมเล่าให้เพื่อนฟังว่าคุณกอบกุลส่งคนติดตามดูแลความปลอดภัยให้เขาหลังจากทราบเรื่องของไพศาล ความห่วงใยของหญิงชราอาจยืดยาวมาจนถึงเรื่องคดีก็เป็นได้


ทว่าถึงวรชิตจะบอกว่าจิณณะมีหญิงชรามากประสบการณ์ที่เคี่ยวกรำอยู่ในวงการธุรกิจมาประกบข้างในการจัดการกับไพศาล แต่พิทักษ์ก็ไม่อาจสบายใจได้เลย ยิ่งรู้ว่าจิณณะยอมก้าวเท้ากลับเข้าไปอยู่ในปกครองของผู้เป็นย่าปากแข็ง เขาก็ยิ่งไม่แน่ใจว่าตนเองจะเข้าถึงตัวอีกฝ่ายได้โดยง่าย


จิดาภายื่นคำขาดกับจิณณะไม่ให้มาเกี่ยวข้องกับเขาอีก แล้วคิดหรือว่าทางฝั่งวงศ์กีรติจะยินยอมให้เขาเป็นฝ่ายเข้าใกล้จิณณะ คุณกอบกุลเองก็เขี้ยวลากดินไม่แพ้ใครเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่เกี่ยวข้องกับคนในตระกูลของตนเอง


“คุณพิทักษ์...จะปล่อยไอ้จิณไปไหมครับ”


คนถูกถามนิ่งไปเล็กน้อยก่อนหัวเราะขื่น


“ถึงผมไม่อยากปล่อย แต่เขาก็ไม่อยู่แล้วไม่ใช่หรือ เขาเป็นฝ่ายไป” ไม่รู้ใครเจ็บกว่ากัน ระหว่างคนตัดใจต้องจากไปกับคนที่ไม่อาจรั้งเอาไว้ได้


พิทักษ์หมุนตัวเดินกลับออกจากที่ว่าการอำเภอไปยังรถยนต์หรูของตนเอง ก่อนที่ภาพสุดท้ายที่วรชิตเห็นคือรถคันนั้นหายลับออกไปจากเขตสถานที่ราชการ


ปลัดอำเภอฝ่ายป้องกันได้แต่ถอนหายใจยาวอย่างหนักอก หมุนตัวเดินกลับขึ้นชั้นบนอย่างหมดอารมณ์จะออกไปทานอาหารกลางวัน


ไม่ว่าคนไปก่อน หรือไปหลังจะเจ็บกว่ากัน แต่พยานผู้รู้เห็นอย่างวรชิต ก็เจ็บไม่ได้น้อยไปกว่าคนทั้งคู่เลย


.......................


   เพราะจิณณะมีทั้งความร่วมมือจากคุณเทียมและความช่วยเหลือจากคุณกอบกุล จึงไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะได้ข้อมูลธุรกิจของไพศาล ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจสีขาว สีเทา หรือสีดำ


   ไพศาลประกอบธุรกิจสามส่วน ส่วนหนึ่งคือธุรกิจถูกกฎหมายอย่างอาคารพาณิชย์ปล่อยเช่า ที่ดินทำสวนทำนาปล่อยเช่า บริษัทจดทะเบียน และสถานีบริการน้ำมัน ส่วนที่สองคือธุรกิจผิดกฎหมายประเภทสีเทาที่สร้างกำไรเป็นกอบเป็นกำคือบ่อนการพนันระดับ V.I.P และส่วนสุดท้ายคือธุรกิจผิดกฎหมายประเภทสีดำซึ่งสร้างกำไรยิ่งกว่าด้วยการอำนวยความสะดวกให้กับขบวนการค้ามนุษย์ อาศัยสถานีบริการน้ำมันในการส่งต่อแรงงานต่างด้าวทั้งที่มีเอกสารสิทธิ์และไม่มีไปยังพื้นที่ต่างๆ อาศัยอาคารพาณิชย์ปล่อยเช่าของตนเองเป็นแหล่งพักคนต่างด้าวบางส่วนที่ต้องรอทำเอกสารเพื่อส่งออกนอกประเทศ


   “ค้ามนุษย์?! ไอ้ไพศาลมัน!...” ความจริงที่รู้ ทำเอาจิณณะยังพูดไม่ออก เดิมทีเขาก็ไม่คิดว่าไพศาลจะมีแค่ธุรกิจบ่อนการพนันที่รับเงินทุนจากกลุ่มของท่านเสรีมาบริหาร แต่ก็ไม่คิดว่าธุรกิจอีกส่วนที่ไพศาลดำเนินการจะดำมืดเช่นนี้


   พอคิดถึงกิจการที่ซุกซ่อนอยู่เบื้องล่างอีกชั้น จิณณะก็หวนคิดไปถึงชาวบ้านอย่างทองสุกที่เป็นสาย บางทีทองสุกอาจไม่ได้ตายเพราะเป็นสาย อาจไม่ได้ตายเพราะบ่อนการพนันของไพศาลถูกทลายจนต้องปิดเงียบขาดรายได้ แต่อาจตายเพราะล่วงรู้ถึงกิจการนี้


   ชายหนุ่มเอนหลังพิงพนัก รู้สึกตีบตันไปทั้งลำคอ พูดไม่ออก หายใจลำบาก แต่คนที่รู้สึก ‘ลำบาก’ ย่อมไม่ได้มีเพียงเขา คุณกอบกุลล่วงรู้ถึงธุรกิจนี้ของไพศาลมาพักหนึ่งแล้ว ถึงได้วิ่งเต้นกับกลุ่มทุนของท่านเสรีจนทางนั้นยอมเปลี่ยนมือมาใช้บริการคุณเทียมก็เพราะธุรกิจสีดำสุ่มเสี่ยงโทษอาญาเช่นนี้


   และเพราะหล่อนรู้ว่าการค้ามนุษย์เป็นขบวนการใหญ่ ผลประโยชน์สูง คุณกอบกุลหวั่นใจว่าหลานชายที่ ‘เหมือน’ กับหล่อน จะคิดการใหญ่ล้มกระดานและผลที่ตามมาอาจจะหมายถึงต้องสละชีวิตของเขา หล่อนเลยต้องลงมากำกับดูแลด้วยตัวเอง อย่างน้อยก็เพื่อไม่ให้เขาอยู่นอกสายตาเกินไปนัก หรือจะพูดตรงๆก็คือ...หล่อนเป็นห่วง


   แต่เรื่องพูดตรงกับคุณกอบกุลดูจะเป็นเส้นขนาน ดังนั้นสิ่งที่พูดกับหลานชายนอกคอกคนนี้จึงเป็นการเตือน


   “ธุรกิจแบบนี้ทำคนเดียวไม่ได้ มันเองก็มีเส้นสายของมัน แกแค้นที่ตัวมันก็จัดการเฉพาะตัวมัน อย่าไปขุดคุ้ยเรื่องอื่น”


   “แต่นี่มันค้ามนุษย์! มันขายแม้แต่เด็ก!” จิณณะแย้ง หากเด็กที่ถูกหลอกไปขายเป็นลูกหลานพี่น้องของเขา คนที่ต้องทนทุกข์ทรมานไม่ใช่แค่เด็กเหล่านั้น แต่รวมไปถึงครอบครัวที่ไม่รู้ว่าชะตากรรมลูกหลานจะเป็นเช่นไร และชาตินี้จะได้พบหน้ากันอีกหรือไม่


   “แล้วแกคิดว่าคนที่ทำธุรกิจแบบนี้จะยอมให้แกขุดคุ้ยหรือ? พวกนั้นมีเส้นสาย มีอำนาจ มีทุกอย่างมากกว่าแก แกลุกขึ้นยืนต้านก็ไม่ต่างอะไรกับรนหาที่ตาย ถ้าเป็นแบบนั้นต่อให้มีคุณเทียมสิบคน มีฉันอีกยี่สิบคนก็คุ้มกะลาหัวไม่ได้” คนเป็นหลานได้แต่เม้มปากแน่น จริงอย่างที่ผู้เป็นย่าออกปาก ธุรกิจอย่างนี้ไม่ใช่ธุรกิจประเภทเจ้าของคนเดียว กว่าไพศาลจะมาถึงจุดนี้ เขาย่อมมีพวกพ้อง มีเส้นสาย มีขบวนการ


   แต่...จิณณะก็มีทั้งคุณเทียมและคุณกอบกุล...


   สายตาของหลานชายที่มองตรงมาที่หญิงชราราวกับจะบอกว่าตนเองก็มี ‘เส้นสาย’ ที่ไม่ได้เล็กบางไปกว่าไพศาล ทว่าเป็นฝ่ายคุณกอบกุลที่ส่ายหน้าแล้วเอ่ย


“เรื่องที่มันทำ ไม่ใช่ว่าแกรู้คนแรกเสียเมื่อไร แกคิดว่าคุณเทียมรู้ไหมว่ามันทำอะไร เขารู้! แต่ระดับเขายังจัดการมันไม่ได้เลย จิณณะ...แกอย่าวู่วาม วันนี้แกเล็งเฉพาะไอ้ไพศาล เส้นสายของมันก็ยังพอเข้าใจว่าที่แกทำก็เพื่อแก้แค้นเรื่องถูกยิง ยังไงก็ต้องตัดมันทิ้งเพราะไม่อยากให้กระทบกับธุรกิจ แกจะจัดการไอ้ไพศาลได้ง่ายขึ้น แต่ถ้าแกขุดคุ้ยขบวนการของมันต่อ เส้นสายของไอ้ไพศาลจะเล็งเป้าแกแทน ดีไม่ดีพวกมันจะร่วมมือกัน แล้วเก็บแก”


   “หมายความว่าไม่ให้ผมยุ่งกับเรื่องค้ามนุษย์ของมันหรือ”


   “ฉันไม่ได้บอกว่าไม่ให้ยุ่ง ฉันบอกให้แกยุ่งเฉพาะส่วนที่เกี่ยวกับไพศาล ธุรกิจแบบนี้เหมือนปลาหมึก ตัดขาหนึ่ง ก็ยังมีอีกหลายขา เราไล่ตัดทุกขาไม่ได้ ตัดหัวมันทีเดียวก็ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคนที่จะตายคนต่อไปก็คือแก”


   แม้ชีวิตจะเคยผ่านวิกฤตกลัวตายมาแล้ว แต่จิณณะรู้ดีว่าเขายังไม่พร้อมจะตายและไม่อยากจะพบเจอวิกฤตนั้นในเร็วๆนี้ แม้ธุรกิจของไพศาลจะสมควรถอนรากถอนโคน แต่...ถ้าต้องแลกกับชีวิตตนเอง จิณณะก็พบว่าเขาเห็นแก่ตัวมากเกินกว่าที่จะทำเช่นนั้น เพราะสุดท้ายแล้วก็ยังมีเรื่องต้องทำอีกมาก และยังไม่มีลูกหลานญาติพี่น้องของเขาคนไหนตกเป็นเหยื่อของขบวนการนี้


   เมื่อเรื่องไม่เกิดกับตัว กับคนใกล้ตัว ก็ยากเหลือเกินที่จะทุ่มเทชีวิตลงไปกับมัน


“คนตายเป็นฮีโร่ได้แค่วันเดียว แต่ถ้าแกอยู่เงียบๆ คอยทำให้เรื่องเป็นประเด็น ทำให้คนสนใจ ให้สังคมเป็นตัวปะทะแทน นอกจากแกจะไม่ต้องถูกเล็งแล้ว ธุรกิจแบบนี้ก็ยิ่งอยู่ยาก”


   “อยู่ยากแต่ก็ยังอยู่...” แม้ใจจะไม่กล้าเสี่ยงชีวิต แต่ให้ยอมรับการเจริญเติบโตของธุรกิจประเภทนี้ เขาก็ทำไม่ลง


   “มันหายไปไม่ได้หรอก แกก็รู้ดี”


   ในเมื่อโลกนี้ไม่ใช่โลกในอุดมคติ อำนาจและผลประโยชน์ส่งกลิ่นยั่วยวนให้ผู้คนขวนขวาย อำนาจบางอย่างมาจากรากเหง้าที่ถูกกฎหมาย ผลประโยชน์บางส่วนมาจากกลุ่มก้อนที่ผิดกฎหมาย แต่คุณค่าของคนสมัยนี้อยู่ที่ใครครอบครองอะไรได้มากเท่าไร ยิ่งมีอำนาจมาก ยิ่งมีเงินทองมาก ก็ยิ่งหาผลประโยชน์ได้มาก ยิ่งผูกพันกับอำนาจและผลประโยชน์จำนวนมากก็ยิ่งต้องเกี่ยวโยงสร้างเครือข่ายไปไกล เครือข่ายเหล่านี้ แม้ไม่บัญญัติกฎเกณฑ์ตายตัว แต่บุญคุณต่างตอบแทนก็เป็นเรื่องที่ยึดถือและปฏิบัติต่อกัน


คุณกอบกุลเองก็ยังพร้อมที่จะขวนขวายอำนาจและผลประโยชน์ ใช้เส้นสายและเครือข่ายสร้างความได้เปรียบไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เพียงแต่หล่อนเลือกเฟ้นแล้วที่จะไม่ทับหางใคร และเลี่ยงกฎหมายได้อย่างปลอดภัย


   แตกต่างจากไพศาล ชะตาชีวิตผสมนิสัยและทัศนคติพัดพาคนบางคนไปไกลเกินกว่าจะเห็นสิ่งอื่นนอกจากสิ่งที่ตนเองได้รับ พอสืบรู้ธุรกิจสีดำเบื้องหลังชีวิตของไพศาลแล้ว คุณกอบกุลก็พอจะยกย่องตนเองได้อยู่บ้างว่าหล่อนไม่ใช่คนที่เห็นแก่ตัวที่สุดในโลก อย่างน้อยก็มีไพศาลที่ต่ำเสียยิ่งกว่าหล่อน


   “แกเป็นไม้ซีกอย่าไปงัดไม้ซุง มันไม่คุ้มเสีย แกงัดเฉพาะบางส่วนของไม้ซุงที่แกคิดว่าทำได้ แล้วมันจะสะเทือนเอง”


   การงัดเฉพาะบางส่วนของไม้ซุงคือการมุ่งจัดการเฉพาะไพศาล


ในไม่ช้า ข้อมูลเกี่ยวกับทรัพย์สมบัติที่ไพศาลถือครองก็มาอยู่ในมือของจิณณะ รายละเอียดหุ้นจำนวนหนึ่งจากห้าบริษัท บัญชีธนาคารที่เป็นชื่อของไพศาลและชื่อของผู้อื่น บ้านพักอีกสามแห่ง อาคาร 7 ชั้นซึ่งเปิดเป็นอพาร์ทเม้นท์รายวัน และที่ดินจำนวนมากในจังหวัด


จิณณะเริ่มจัดการจากทรัพย์สินที่มีสภาพคล่องสูงและอาจกลายเป็นแหล่งสร้างเงินทุนให้ไพศาลในอนาคตเสียก่อน


บ้านพักสามแห่ง ถูกจัดอยู่ในทรัพย์สมบัติที่มาจากรายได้ซึ่งไม่ปรากฏแหล่งที่มา อพาร์ตเม้นท์ปล่อยเช่ารายวันสูง 7 ชั้น มีบางส่วนถูกใช้เป็นห้องพักสำหรับต่างด้าวผิดกฎหมายซึ่งจะกลายเป็นหลักฐานเอาผิดไพศาลในอนาคต ส่วนที่ดินซึ่งเดิมทีเป็นของชาวบ้านถูกไพศาลกว้านซื้อมาเก็บสะสม จิณณะส่งนายหน้าไปติดต่อชาวบ้านเจ้าของที่ดินรอบๆที่ดินที่ถูกไพศาลซื้อไปก่อนหน้านี้ จากนั้นเริ่มกวาดซื้อ บางส่วนไม่ขายให้ เขาก็ไม่ใจร้อนเร่งรัด แต่สำหรับรายใดที่ยอมขาย เขาก็พร้อมจ่ายเต็มที่ เจ้าของที่ดินที่ตัดสินใจขายได้รับเงินก้อนใหญ่ ร่ำรวยผิดหูผิดตา


คนเรา ต่อให้จะมักน้อยเพียงใด แต่เมื่อเห็นคนบ้านใกล้เรือนเคียงที่เห็นกันมานาน จู่ๆก็มีลาภลอยขายที่ได้เงินก้อน ถือเงินเป็นฟ่อน พร้อมกับข่าวลือว่าที่ดินบริเวณนั้นจะถูกนำไปสร้างเป็นโรงงาน ราคาที่ดินอาจจะยิ่งตก ในไม่ช้า จากที่คิดจะเก็บพื้นดินเป็นมรดกให้ลูกหลาน ก็เริ่มตัดสินใจขาย


สุดท้าย ที่ดินแปลงใหญ่ของไพศาลถูกปิดล้อม เหลือเพียงด้านเดียวที่ติดถนนลูกรัง


เรื่องนี้ไพศาลยังไม่รู้เรื่อง เพราะที่ดินเหล่านี้กว้านซื้อมาเพื่อปล่อยให้เจ้าของที่ดินเดิมเช่าทำไร่ไถนา


ต่อมาคือเรื่องหุ้นในบริษัท และเม็ดเงินที่ลงทุนโดยไม่มีที่มาที่ไป จิณณะให้คนเก็บรวบรวมหลักฐาน แน่นอนว่าไม่ได้แตะต้องกลุ่มทุนใหญ่ซึ่งบัดนี้หันมาใช้บริการคุณเทียมแทน พวกนั้นตัดช่องน้อยแต่พอตัว ใช้อำนาจบารมีทำให้เรื่องที่เคยลงทุนกับไพศาลหายเข้ากลีบเมฆ เวลานี้เส้นสายจากฝั่งท่านเสรีตัดไพศาลออกไปแล้ว จะเหลือก็แต่เส้นสายฝั่งธุรกิจสีดำอย่างการค้ามนุษย์


แต่...สิ่งที่เหลือนั้นร่อแร่เต็มที เพราะจู่ๆกระแสสังคมก็หันมาให้ความสนใจกับเรื่องค้ามนุษย์ ไม่มีใครรู้เพราะอะไรเรื่องนี้ถึงกลายเป็นประเด็นขึ้นมา และมันทำให้เจ้าหน้าที่กวดขันเป็นพิเศษเพราะถูกสื่อและประชาชนจับตา


ทว่าเรื่องนี้จิณณะรู้ดี


โชคดีอย่างหนึ่งของการทำกิจกรรมในรั้วมหาวิทยาลัย คือทำให้รู้จักคนร้อยพ่อพันแม่ บางคนคบหากันมาจนทุกวันนี้ อย่างเช่นทายาทเจ้าของสื่อยักษ์ใหญ่ ที่พอเขาไหว้วานให้ช่วยกระพือเรื่องการค้ามนุษย์ รายนั้นก็รับไปจัดการให้


ปัญหาสังคมมีเป็นร้อยเรื่องพันเรื่อง ขึ้นอยู่กับว่าวันไหน เรื่องไหนจะถูกหยิบยกขึ้นมาอยู่ในสปอตไลท์ เขาเพียงแค่ขอความช่วยเหลือให้จุดประเด็นขึ้นมา โชคดีที่ช่วงนี้ไม่มีข่าวอะไรร้อนแรง ประเด็นค้ามนุษย์เลยกลายเป็นความสนใจของผู้คนไปโดยปริยาย


พอคนสนใจ สื่อสนใจ ภาครัฐเลยต้องกวดขันขึ้นเป็นลำดับ ยิ่งเมื่อมี ‘ใครสักคนที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร’ ชี้เป้าสถานีบริการน้ำมันของไพศาล กลไกของการจับตาและตรวจสอบก็เริ่มทำงานของมันเอง


บ่อนการพนันปิดเงียบ สถานีบริการน้ำมันซึ่งเปิดอย่างถูกกฎหมายถูกรบกวน ไม่ต้องพูดถึงธุรกิจสีดำที่อยู่เบื้องหลังที่ต้องหยุดชะงัก ไหนจะเรื่องที่มือปืนทำงานพลาด แทนที่เป้าหมายจะตาย กลับกลายเป็นมีเพียงคนเจ็บ หนำซ้ำคนที่เจ็บกลับไม่ใช่คนที่อยากให้ตาย!


เสียงร้องคำรามด้วยความโมโหดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าในบ้านพักของไพศาล งานพลาดก็เรื่องหนึ่ง ธุรกิจหยุดชะงักก็เรื่องหนึ่ง ความเจ็บแค้นที่ทุกอย่างไม่เป็นดังหวังก็เรื่องหนึ่ง รวมแล้วทุกเรื่องเกิดขึ้นพร้อมๆกันเลยยิ่งทำให้แทบขาดสติราวกับเส้นเลือดในสมองจะแตกทุกเมื่อ


และทุกเรื่อง...เป็นเพราะไอ้ปลัดจิณณะ!!!


“กูจะฆ่ามึง!! กูจะฆ่ามึง!!!” ทั้งๆที่ใจอยากส่งลูกน้องออกไปจัดการเป้าหมายรายนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป แต่เรื่องทองสุกถูกยิงถล่มบ้านและเรื่องพิทักษ์ถูกลูกหลง ก็ได้รับความสนใจจากสื่อมากพออยู่แล้ว ไหนจะเรื่องสถานีบริการน้ำมันที่ถูกจับตาเพราะประเด็นค้ามนุษย์อีก ทุกอย่างเกิดขึ้นในพื้นที่จังหวัดเดียวกัน เวลาใกล้เคียงกัน หากยังไม่เก็บตัวเงียบ ก็ไม่ต่างอะไรกับกระโดดออกไปยืนหน้าศาลแล้วชี้เป้ามาที่ตนเอง


แต่การอยู่เงียบๆในเวลาแบบนี้ยิ่งทำให้เครียดแทบบ้า!


“นายครับ! นาย!” เสียงลูกน้องดังโหวกเหวก ไพศาลยังหายใจฟืดฟาดเพราะความอัดอั้น ตวัดดวงตาปูดโปนไปมองอย่างเอาเรื่อง แต่ลูกน้องที่วิ่งเข้ามาในบ้านดูจะไม่ได้สนใจใบหน้าแดงก่ำและดวงตาทมึงถึงของคนเป็นนายเลยสักนิด


“นายครับ! ตำรวจกำลังมา!!”


“อะไรนะ?!! มันมาทำไม?!!”


“ไม่รู้ครับนาย สายบอกว่าตำรวจกำลังมา!!” ลูกน้องย้ำ หน้าตาตื่นตระหนก ไพศาลไม่ได้คิดอะไรอีกแล้ว คำว่าตำรวจกำลังมาสำหรับคนที่ทำธุรกิจผิดกฎหมายและมีเรื่องซุกซ่อนอีกมาก หนำซ้ำยังไม่มีใครหนุนหลัง ย่อมคิดออกเพียงอย่างเดียวคือต้องหนีเท่านั้น!


ชายร่างท้วมกวาดเอาทรัพย์สินที่พอจะหยิบฉวยได้ติดตัวไปด้วย ก่อนจะถูกพาขึ้นรถแวนที่จอดรออยู่หน้าบ้าน เสียงหวอดังมาแต่ไกลยิ่งทำให้ใจคนหนีเต้นระส่ำ สั่งเสียงรัวให้ลูกน้องรีบขับ


รถแวนของไพศาลวิ่งฉิวออกจากบ้านก่อนที่รถตำรวจจะมาถึง


กฎหมายเอื้อมไม่ถึงตัวไพศาล แต่...ไม่ใช่สำหรับจิณณะ


ไพศาลที่อยู่บนรถยังไม่รู้จุดหมายปลายทาง เพราะมัวแต่ระแวงหลังเกรงว่าตำรวจจะตามมา ทว่า...กลับไม่ทันระวังลูกน้องข้างตัว กว่าจะรู้ตัว ผ้าที่มีกลิ่นยาฉุนก็ถูกโปะเข้ามาที่ครึ่งปากครึ่งจมูก ร่างท้วมดิ้นอึกอักอยู่แค่ไม่กี่วินาที ก็ร่วงผล็อยหมดสติลงกับเบาะ


รถแวนวิ่งเข้าสู่ถนนใหญ่ ปะปนไปกับรถคันอื่นๆ ก่อนจะหายลับสายตา


………………….

[Dezair]

ไพศาลรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในห้องแคบๆ ไม่มีเครื่องเรือนอะไรนอกจากฟูกนอนและผ้าห่มหนึ่งผืน มุมหนึ่งของห้องเป็นห้องน้ำ แต่ไม่ว่าจะมุมไหนก็ไม่มีหน้าต่าง ไม่รู้วันเดือนปี ไม่รู้กลางวันกลางคืน ทุกๆวันจะมีคนยกข้าวกล่องและขวดน้ำเข้ามาให้สามมื้อ แต่ไม่มีใครพูดอะไรกับเขาสักคน


“พ…พวกมึงเป็นใคร?! จับกูมาต้องการอะไร?!!”


ไม่มีคำตอบ คนเข้ามาแค่วางข้าวกล่องทิ้งไว้แล้วออกไป


“กูมีเงิน! ถ้ามึงปล่อยกู อยากได้เท่าไร กูจะเอามาให้!!”


ยื่นข้อเสนอก็แล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครตอบโต้กลับมา นอกจากเก็บกล่องข้าวจากมื้อก่อนหน้านี้กลับไปแล้ววางข้าวกล่องมื้อใหม่ลงแทนที่


“พวกมึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร?! กูสนิทกับท่านนพพร! กูรู้จักท่านเสรี! ถ้าพวกนั้นรู้ว่าพวกมึงเอาตัวกูมา ท่านต้องสั่งเก็บพวกมึง!!!”


ขู่ก็แล้ว แต่ทุกอย่างก็ยังเงียบกริบ ไพศาลแทบบ้า ไม่รู้จะหาหนทางช่วยเหลือตนเองอย่างไรดี ไม่รู้ว่าอนาคตของตนจะเป็นอย่างไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตนเองกำลังพบเจอปัญหาอะไร วันๆทำได้เพียงกินเพื่อประทังชีวิต และนอนเพื่อเอาแรง แต่ยิ่งนานวันเข้า การอุดอู้อยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ ไม่ได้พูดคุยอะไรกับใคร ไม่รู้เหนือรู้ใต้ ไม่รู้สถานการณ์จะเป็นเช่นไรก็ยิ่งทำให้ความเครียดสะสม จากชายวัยห้าสิบร่างอ้วนท้วมที่ดูอิ่มเอิบ ยิ้มแย้มอย่างหน้าใหญ่ใจกว้าง กลายเป็นชายแก่ที่ดูทรุดโทรม จะเดินจะนั่งยังสะโหลสะเหล


จนกระทั่ง วันหนึ่งประตูห้องถูกเปิดเข้ามา ไม่ใช่เพียงแค่ชายฉกรรจ์ที่เข้ามาพร้อมข้าวกล่องและน้ำขวดอีกแล้ว แต่มีชายหน้าตาโหดเหี้ยม 4-5 คนเดินอาดๆเข้ามา ไพศาลในสภาพอ่อนล้าถอยกรูดไปจนสุดผนังอย่างไม่วางใจ จนกระทั่งชายหนุ่มคุ้นตาคนหนึ่งเดินตามหลังเข้ามาเป็นคนสุดท้าย


สมองของไพศาลถูกใช้งานอย่างหนักภายในเวลาไม่กี่นาทีเพื่อทบทวนความคุ้นเคยที่มี


ชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อเหลา อกผายไหล่ผึ่งในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงแสล็กและรองเท้าหนังมันเงาวาววับ ดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่เหมาะจะเดินเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมคับแคบเหม็นอับที่นี่เลย


ชายหนุ่มคนนี้ ไพศาลเคยพบมาแล้วหลายครั้ง และเป็นชายหนุ่มคนเดียวกับที่เขาเคยหมายหัว


ปลัดจิณณะ!


“ไอ้ปลัด!!”


“อ้อ ยังจำกันได้ นึกว่าได้ยานอนหลับจนสมองเบลอไปหมดแล้วเสียอีก” คนถูกเรียกว่าไอ้ปลัดตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ สีหน้าไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่พูด แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความอำมหิต ไพศาลกลืนน้ำลายเหนียวหนืด เขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้มีสีหน้าหรือให้ความรู้สึกน่าประหวั่นพรั่นพรึงขนาดนี้ แต่ตอนนี้ อีกฝ่ายกลับเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน


“มึงต้องการอะไร! จับกูมาทำไม!” แม้ใจจะกลัว แต่ไพศาลก็ยังบ้าดีเดือดตะคอกใส่หน้า


ชายหนุ่มเลิกคิ้วกับคำถาม


“แปลก จำหน้าผมได้ แต่จำเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้ว่าทำอะไรเอาไว้”


“ไอ้ปลัด!!! ตอบกู!!” ไพศาลที่ถูกความเครียดเล่นงานมานาน แม้จะหวั่นใจกับการปรากฏตัวของจิณณะ แต่ความบ้าเลือดทำให้เขาโผเข้าหาหมายจะกระชากคอ แต่กลับถูกโล่มนุษย์ซึ่งเป็นชายฉกรรจ์ร่างใหญ่หลายคนขยับตัวเข้าขวาง ไพศาลจึงเหมือนกระแทกเข้ากับกำแพงหนา กระเด็นล้มคว่ำไปกับพื้น


เขาร้องโอดโอยอยู่กับพื้น พยุงตัวจะลุกอย่างยากลำบากเพราะตลอดช่วงที่ถูกจับตัวมาขังไว้ที่นี่ ไม่ได้ทำอย่างอื่นนอกจากกินและนอน ไม่พบแดดพบลม ร่างกายอ่อนล้าด้วยสภาพจิตใจที่วิตกกังวล


รองเท้าหนังมันถูกขัดจนเงาเอี่ยมก้าวมาอยู่ตรงหน้า ราวกับบีบคั้นให้ไพศาลยิ่งรู้สึกเหมือนตนเองถูกบดขยี้ พอเขาเงยหน้ามองก็เห็น ‘ไอ้ปลัด’ ยืนสง่ากดสายตาลงมองอย่างเคียดแค้น


“มึงต่างหากต้องตอบกู...”


“...มายุ่งกับกูทำไม!” เสียงของจิณณะกดต่ำราวกับต้องการสงบอารมณ์ที่พุ่งพล่านในอกด้วยเช่นกัน ผลกระทบที่เกิดกับพิทักษ์ยังคงตกผลึกอยู่ในใจของเขา วันนี้ที่ต้นเหตุอยู่ตรงหน้า ดีแค่ไหนแล้วที่เขายังมีสติไม่อัดอีกฝ่ายให้น่วมเสียก่อนจะถามไถ่


“ไอ้ทองสุกมันบอกว่ามึงรู้เรื่องของกู!!” ไพศาลตะคอกกลับไปด้วยความโกรธแค้นไม่ต่างกัน ถูกจับมาขังเอาไว้ที่นี่อย่างไม่รู้วันรู้คืน ความกังวลทับถมจนผมที่เหลืออยู่น้อยนิดยังขาวโพลน ยิ่งมารู้วันนี้ว่าคนที่จับเขามาคือ ‘ไอ้ปลัด’ ที่เคยถูกเขาหมายหัว ก็ยิ่งแค้นจัด


มันไม่ตาย หนำซ้ำยังสุขสบายดีและกลายเป็นคนล่าอีกต่างหาก!


“รู้? รู้อะไร” จิณณะย้อนถามหรี่ตาจับจ้องราวกับจับผิด


“เรื่องธุรกิจของกู!” ไพศาลตอบ ทว่าใจสั่นอย่างประหลาดเมื่อเห็นความไม่เข้าใจบนสีหน้าของจิณณะ


“ธุรกิจ? ธุรกิจอะไร”


“มึงอย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง! ไอ้ทองสุกมันบอกก่อนตายว่ามันบอกคนอื่นแล้ว!!”


“บอกใครล่ะ! พี่สุกไม่ได้บอกอะไรกูเลย!” จิณณะตะคอกย้อนกลับไป


“มึงอย่ามาโกหก! ไอ้ทองสุกมันบอกว่ามันบอกเรื่องของกูกับคนอื่นไปแล้ว! คืนนั้นมึงก็อยู่กับมัน!” ทว่าสีหน้าของจิณณะยังคงไม่มีความกระจ่าง ทำเอาไพศาลใจหายวาบ ครึ่งหนึ่งของสัญชาตญาณกำลังบอกเขาว่า สิ่งที่หวาดระแวงมาตลอดอาจไม่ใช่


บางที ทองสุกอาจไม่ได้บอกใครเลย...


ธุรกิจสีดำของเขา...ไม่ได้ล่วงรู้ถึงหูใคร...


“มึงคิดว่าคืนนั้นพี่สุกชวนกูไปทำไม” จิณณะลดระดับเสียงลงจนนิ่งสงบ ทว่าดวงตาของเขายังเรืองรองด้วยแววอำมหิต


“...เขาชวนกูไปกินข้าว”


“ไม่จริง!! มันต้องบอกมึงสิ!”


“เขาไม่ได้บอกกู! ไม่มีเรื่องไหนเลยที่พี่สุกพูดถึงมึง!!”


ชายหนุ่มตะคอก แต่แล้วอึดใจต่อมากก็กลายเป็นหัวเราะเย้ยหยัน “มึงเล็งมาที่กู เพราะคิดว่ากูรู้ความลับของมึงใช่ไหม มึงคิดว่าพี่สุกบอกกู...” จิณณะส่ายหน้า ดวงตาเย็นเยียบ มุมปากยกยิ้มเยาะ


“...ไม่ใช่...พี่สุกไม่ได้บอกกู มึงโดนคนใกล้ตายหลอก”


“ไม่จริง!!! ไอ้ทองสุกมันบอก!! ถ้าไม่ใช่มึงก็เพื่อนของมึง!!”


“ไม่มีใครรู้เรื่องของมึงทั้งนั้น!! แต่คนที่ทำให้เรื่องชั่วของมึงผุดขึ้นมาก็คือตัวมึงเอง!!!”


“ม...มึงหมายความว่ายังไง” ไพศาลใจหายครั้งแล้วครั้งเล่า จิณณะพ่นลมหายใจราวกับเพื่อสงบสติอารมณ์ที่พุ่งพล่านอยู่ในอก


“มึงทำอะไรเอาไว้ล่ะ ปั๊มน้ำมันของมึง...เปิดเอาไว้ทำไม”


“ม...มึงรู้...ไอ้ทองสุกมันบอก!...”


จิณณะหัวเราะก้อง


“พูดไม่รู้เรื่อง กูบอกแล้วว่าพี่สุกไม่ได้บอกอะไรกูเลย!” จิณณะตวาดลั่นห้อง แม้จะเจ็บใจที่ทองสุกโยนเผือกร้อนมาให้เขาเดือดร้อน แต่ครั้งหนึ่งทองสุกก็ดีกับเขา เป็นชาวบ้านรุ่นพี่ที่คบหาสนิทสนมไว้เนื้อเชื่อใจกัน


“แล้วมึงรู้ได้ยังไง! มึงรู้เรื่องปั๊มของกูได้ยังไง!”


“ตำรวจขยายผลจับกุมเรื่องค้ามนุษย์ ปั๊มน้ำมันของมึงเป็นหนึ่งในจุดแวะพักเส้นทางขนย้ายคน!” ไพศาลที่นั่งอยู่กับพื้นแทบจะทรุดลงไปกองทั้งตัว ไม่ใช่แค่เงินทองหายวับไปกับตา แต่โทษอาญายังผุดขึ้นมาตรงหน้า


สภาพของชายตรงหน้าทำให้จิณณะต้องสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อระงับอารมณ์ของตนเอง เขาต้องการต้อนให้ถึงที่สุดจึงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบและคำสุภาพ ทั้งๆที่ไฟลุกท่วมหัวใจด้วยความเกลียดชัง


“คุณไพศาล ธุรกิจแบบนั้นทำเองคนเดียวไม่ได้ ถ้าคุณยอมบอกว่าคุณทำงานให้ใคร คุณอาจจะรอด...” สีหน้าซีดขาวของไพศาลมีแววหวาดหวั่น พลางส่ายหน้าระรัว ดูแล้วกลัวตายหากความจริงหลุดออกจากปาก


เส้นสายขบวนการ ยามอยู่ดีมีสุข มีไว้ก็ช่วยให้ทำงานราบลื่น ยามประสบเคราะห์กรรม ก็ยังเป็นที่พึ่งยามยาก แต่ยามเคราะห์ซ้ำกรรมซัด เส้นสายที่ว่า อาจไม่ใช่ของวิเศษอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่ไพศาลกำลังหวั่นไม่ใช่โทษอาญาของกฎหมาย แต่หวาดกลัววิธีการหยุดกระบวนการสืบคดีค้ามนุษย์ด้วยการตัดปลายทางอย่างเขาทิ้ง


และวิธี ‘ตัด’ ที่ทำให้ไม่อาจสาวไปถึงต้นตอได้ทรงประสิทธิภาพที่สุดก็คือการ ‘ปิดปาก’


“ไม่บอกก็ไม่บอก แต่รู้ไว้แล้วกันว่าตอนนี้ข้างนอกนั่นกำลังตามหาตัวคุณให้ขวั่ก”


“ก...กูรู้จักคนใหญ่คนโต เขาต้องช่วยกู!” แม้จะกลัวเสียจนหายใจลำบาก ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเป้ง และเสียงหัวใจเต้นถี่ดังสะท้อนในอก แต่ไพศาลก็ยังไม่วายปากกล้า


“ใครหรือ? รัฐมนตรีนพพร? ท่านที่ปรึกษาเสรี? หรือกลุ่มทุนที่ลงขันเอาเงินมาให้คุณบริหาร? คุณไพศาลคงไม่รู้ว่าอยู่ที่นี่มานานเท่าไรแล้ว โลกข้างนอกเปลี่ยนไปทุกวัน วันนี้คุณไม่อยู่ พวกเขาก็หาช่องทางใหม่ ขอแค่ผลประโยชน์ของเขาไม่ขาดมือก็พอ อีกอย่าง...คุณน่าจะรู้ว่าธุรกิจบางประเภทมันก็ช่วยไม่ได้ ยิ่งตอนนี้...ประเด็นนี้กำลังเป็นที่สนใจ...ค้ามนุษย์...ผู้หญิง...ผู้ชาย...เด็ก”


คำสุดท้ายทำให้ไพศาลกลืนน้ำลายยากเย็นขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่า 


“มีเด็กด้วยใช่ไหม...” จิณณะถามย้ำ


ไพศาลแทบลืมหายใจ ภาพธุรกิจอันแสนอู้ฟู้ในยามที่เขากำลังประสบความสำเร็จพุ่งพล่านอยู่ในสมอง ภาพของเขาที่ยืนอยู่เหนืออาณาจักรของความร่ำรวยและบารมี ไพศาลไม่ได้เกิดมาแล้วมีทุกอย่าง ชีวิตเขาเริ่มจากติดลบ แม่ติดพนัน พ่อติดเหล้า เขาเองก็คลุกคลีกับวงการสีเทามาแต่เล็ก จากเด็กรับซื้อของให้ขาพนันในตลาด เติบโตขยับฐานะด้วยโชคและโอกาส จับผลัดจับพลูได้รู้จักผู้คนมากมาย มีทั้งคนที่ชักชวนเข้าสู่วงการสว่าง วงการสลัว และวงการดำมืด แน่นอนว่าแต่ละประเภทล้วนให้ค่าตอบแทนไม่เท่ากัน ความเสี่ยงต่ำ ผลประโยชน์ต่ำ ความเสี่ยงสูง ผลประโยชน์สูง และไพศาล...ต้องการผลประโยชน์สูง...มากกว่าผลประโยชน์ทั่วๆไป


ธุรกิจส่งต่อแรงงานข้ามชาติมอบผลประโยชน์ในระดับที่เขาพอใจ ‘สินค้าเหล่านี้’ บ้างไร้สัญชาติ บ้างมีสัญชาติ แต่ที่เหมือนกันคือพวกนี้เข้าเมืองโดยผิดกฎหมาย มีทั้งเด็ก ผู้หญิงและผู้ชาย ใช้สถานีบริการน้ำมันเป็นแหล่งขนถ่ายและกระจายผู้คนเหล่านี้จากรถคันหนึ่งไปรถอีกหลายคัน บางส่วนไปยังที่พักพิงเพื่อรอทำเอกสารส่งต่อไปยังประเทศปลายทาง บางส่วนถูกกระจายไปยังเมืองใหญ่ แรงงานเหล่านี้บ้างถูกหลอกว่าเมื่อถึงที่หมายจะมีชีวิตที่ดีกว่า บ้างก็เต็มใจไปตายเอาดาบหน้า หากแต่สุดท้าย...ถูกกักขัง ใช้แรงงานและทารุณกรรมตามแต่ยถากรรม



ผลประโยชน์ในระดับที่ไพศาลพอใจทำให้เขาร่ำรวยด้วยเงินทองและอำนาจบารมี จากเด็กในตลาดกลายเป็นหนึ่งในสองของผู้มีอิทธิพลของจังหวัด และท้ายที่สุด...ภาพทั้งหมดดิ่งวูบลงมาอยู่ที่ปัจจุบัน ไพศาลนั่งกองแทบเท้าจิณณะ


“กูถามว่ามีเด็กด้วยใช่ไหม?!!!” คำถามดังซ้ำ ทำเอาคนที่นั่งอยู่กับพื้นเบิกตาโพลงลนลานรีบตอบ


“ก...กูไม่รู้!”


“จะไม่รู้ได้ยังไง! ในเมื่อมึงเป็นคนจัดการ!”


“กูแค่เปิดเส้นทางให้! แค่ให้ใช้ปั๊มของกูเป็นที่ส่งต่อ! กูไม่รู้ว่ามีเด็ก!”


“ค่าหัวของเด็กกับผู้ใหญ่มันไม่เท่ากัน! มึงรับเงินโดยที่ไม่ได้นับหัวอย่างนั้นหรือ!”


ไพศาลหายใจยากเย็นราวกับไม่มีออกซิเจนหลงเหลืออยู่ในห้อง แค่ค้ามนุษย์ข้อหาเดียวก็ไม่รู้ต้องรับโทษในคุกสักเท่าไร หากมีข้อหาที่เกี่ยวกับเด็กอีก ชั่วชีวิตนี้คงไม่ได้ออกมาจากหลังลูกกรง


เหงื่อกาฬแตกพลั่กไปทั่วทั้งหลัง จากเดิมที่มองจิณณะเป็นศัตรู วินาทีต่อมาก็กลายเป็นเห็นชายหนุ่มเหมือนที่พึ่งหนึ่งเดียว


 “ป...ปลัด....ที่มึงจับกูมาเพราะมึงจะต่อรองกับกูใช่ไหม มึงอยากได้อะไร กูให้มึงได้ แต่...แต่เรื่องเด็ก...”


“มีเด็กด้วยจริงๆ...” จิณณะทวน มองชายแก่ตรงหน้าด้วยความรังเกียจ ผลประโยชน์ไม่เข้าใครออกใคร เรื่องนี้เขารู้ แต่กับคนประเภทที่ต่ำที่สุดคือพวกที่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนทุกอย่าง โดยไม่มีมนุษยธรรมใดๆหลงเหลือในจิตใจ


ไพศาลเป็นคนประเภทนั้น...ไม่มีสำนึกสักนิด


“ก...กูจำเป็นต้องทำ! พ...เพราะ...เพราะผู้ใหญ่อยากได้...” ไพศาลละล่ำละลั่ก แม้ว่าแท้จริงแล้ว เขาจะไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าเด็กเหล่านั้นจะผ่านทางไปไหน ถูกใครซื้อไปทำอะไร หรือถูกพาไปที่ใด


“ผู้ใหญ่ชื่ออะไร”


“ก...กูบอกไม่ได้...”


“แสดงว่าไม่จริง”


“จริง! กูไม่ได้ตั้งใจขายเด็ก...” ปากว่าไม่ตั้งใจ แต่ในยามนั้นไพศาลไม่ได้สนใจว่าใครอายุเท่าไรที่กลายเป็นสินค้าให้เขาส่งต่อไปยังปลายทาง เขารู้เพียงเม็ดเงินที่ได้


“มึงมันสารเลวจริงๆ” ยิ่งพูดก็ยิ่งแค้น ไม่เพียงแต่เรื่องที่ไพศาลทำต่อเขา ต่อพิทักษ์ ต่อทองสุก แต่ในฐานะคนหนึ่งคน ไพศาลก็ยังขายได้แม้กระทั่งเด็กไม่รู้อิโหน่อิเหน่


“เอาเป็นว่า...เรื่องนี้ กูจะให้เป็นหน้าที่อัยการ เรื่องของพี่สุก กูจะให้เป็นที่หน้าที่ตำรวจ ส่วนระหว่างมึงกับกู มีแค่เรื่องเดียว...” ทั้งๆที่ปากว่ามีเพียงแค่เรื่องเดียว แต่รังสีอำมหิตของจิณณะกลับทำให้ไพศาลไม่รู้สึกลิงโลดเลยสักนิด หัวใจของเขาเต้นถี่ราวกับกำลังรอฟังคำตัดสิน


“...เรื่องที่มึงส่งคนมายิงกู”


“ต...แต่มึงไม่โดน!”


“แต่มันโดนคนของกู!!” ภาพพิทักษ์ที่หายใจรวยรินยังคงติดอยู่ในสมอง ภาพตอนที่เขาทำได้แค่ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินยังคงอยู่ในความทรงจำ รสชาติของการรอคอยโดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะรอดหรือตายยังตกค้างอยู่ในใจ


พิทักษ์ครึ่งเป็นครึ่งตาย แต่เขากลับช่วยอะไรไม่ได้เลย หนำซ้ำก็คือเขาเองที่ทำให้พิทักษ์ต้องเป็นแบบนั้น


เพราะเขา


เพราะไพศาลหมายหัวเขา


ความผิดบาปนี้ แบ่งกันคนละครึ่งระหว่างเขาและไพศาล จิณณะยอมชดใช้ด้วยการออกจากชีวิตของพิทักษ์ ส่วนไพศาลเอง...ก็ต้องชดใช้เช่นเดียวกัน!


“มึงต้องชดใช้! กูจะเอาเรื่องมึงให้ถึงที่สุด!”


ไพศาลเบิกตาโพลง ใจเต้นระส่ำแต่ไม่วายปากเก่งตะโกนกลับไป


“ก...กูไม่กลัว! กับแค่จ้างวาน! กูมีเงิน! กูจะสู้คดี!”


จิณณะกลั้วหัวเราะ ทว่าแผ่รังสีอำมหิตแข็งกร้าวจนคนที่ทำใจกล้าออกปากว่ามีเงินและจะสู้คดี รู้สึกยะเยือกขึ้นมาทั้งร่าง


“จะเอาเงินจากไหน เงินสดที่มึงเก็บไว้ในบ้าน ตอนมึงหนี ลูกน้องมึงก็หนี แล้วพวกนั้นไม่ได้หนีมือเปล่า มันเอาเงินสดในเซฟมึงไปหมดแล้ว บริษัทที่มึงเปิดเพื่อฟอกเงินกำลังถูกตรวจสอบ ที่ดินแปลงใหญ่ที่สุดที่มึงมีตอนนี้กลายเป็นที่ตาบอด บัญชีทั้งหมดของมึงโดนอายัด รวมทั้งเงินที่ฝากไว้ในบัญชีชื่อคนอื่นด้วย”


ลูกน้องของไพศาลกระซ่านกระเซ็น ชีวิตคนเราต้องกินต้องใช้ ช่วงแรกที่ลูกพี่หายตัวไป บางส่วนยังรอคอย บางส่วนหางานใหม่ แต่เมื่อนานวันเข้า ไม่มีวี่แววว่าไพศาลจะกลับมา สุดท้ายต่างก็แยกย้ายไปจนหมด


“ม...ไม่มีทาง!”


“อะไรคือไม่มีทาง?! มึงก็รู้ว่ากูเป็นใคร กูทำได้ทุกอย่าง!!” จิณณะพูดแล้วยกยิ้มเย้ยหยัน


“อ...ไอ้ปลัด!! ม...มึงรังแกประชาชน! กูจะเอามึงออกจากราชการ!!” เสียงหัวเราะของอดีตปลัดอำเภอที่ถูกขู่ว่าจะให้ออกจากราชการดังลั่นห้อง ไพศาลถูกขังเอาไว้ที่นี่นานเสียจนไม่รู้เรื่องราวข้างนอกแล้ว


จิณณะเวลานี้ไม่ใช่ปลัดอำเภอ ไม่ใช่ข้าราชการ แต่เป็นเพียงคนธรรมดาที่มีความอาฆาตแค้นอยู่ในทุกลมหายใจเข้าออก


“ก่อนจะเอาเรื่องกู มึงเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ คดีจ้างวานน่ะ โทษสูงสุดคือประหารชีวิต...มึงต้องตาย!! ไพศาล! กูจะเอาให้ถึงประหารชีวิต!!” 


คำประกาศกร้าวของชายหนุ่มตรงหน้าดังก้องไปทั้งห้องแคบ ไพศาลตัวสั่นเทา ไม่มีแม้แต่แรงจะพูดอะไรอีกแล้ว คำว่าประหารชีวิตทำให้กลัวตายจนใบหน้าซีดเผือดราวกับไม่มีเลือด


ทว่าจิณณะไม่ได้สนใจ เขาหมุนตัวออกจากห้อง มิตรซึ่งเป็นคนของคุณเทียมยืนรออยู่แล้ว พวกเขาจึงเดินคู่กันออกจากบริเวณนั้น


“ขอเวลาให้คนของผมจัดการเอกสารให้เรียบร้อยก่อน แล้วจะบอกอีกทีว่าจะให้ปล่อยมันเมื่อไร” จากคนที่ประกาศกร้าวจะเอาเรื่องไพศาลจนกว่าจะถึงโทษประหาร เพียงสูดลมหายใจข้างนอกอยู่อึดใจหนึ่งก็ปรับน้ำเสียงเป็นปกติได้แล้ว


“จะให้ส่งให้ตำรวจเลยก็ได้นะครับ”


“ผมอยากให้เรื่องดัง ไว้ถึงตอนนั้น คงต้องพึ่งคุณมิตรให้ช่วยเรื่องตำรวจกับนักข่าวในพื้นที่ด้วย”


เรื่องดังในที่นี้หมายความว่าต้องได้พื้นที่สื่อ ลำพังแค่ธุรกิจที่ไพศาลทำก็เรียกความสนใจจากสังคมมากแล้ว ไหนจะเรื่องที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยอีก บางสื่อตีความว่าหนีออกทางชายแดน แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าไพศาลถูกจับมากักตัวไว้ที่นี่ จิณณะเก็บตัวมันเอาไว้เพราะต้องการเวลาเพื่อเตรียมหลักฐานทุกอย่างให้เรียบร้อย


 เมื่อทุกอย่างครบถ้วน เขาจะปล่อยตัวไพศาล...ให้ตำรวจจับ ให้สื่อมาทำข่าว


คราวนี้... ‘ปลายน้ำ’ อย่างไพศาลถูกตัดหางปล่อยวัดจริงๆแน่นอน เพราะย่อมไม่มีใครกล้าช่วยเหลือแล้ว


มิตรมองอดีตข้าราชการหนุ่ม ก่อนหน้านี้หากใครบอกว่า ‘จิณณะ  วงศ์กีรติ’ เป็นคนจริงจังและน่ากลัว เขาคงหัวเราะแล้วส่ายหน้า เพราะปลัดจิณณะคนนั้นดูสนุกสนาน สดใสเหมือนชายหนุ่มที่มีความสุขกับชีวิตและโลกทั้งใบ ทว่า...ปลัดหนุ่มคนนั้น กับชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาในเวลานี้ กลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง


จิณณะที่เขาเห็นในเวลานี้คือชายหนุ่มเอาจริงเอาจัง และพร้อมจะจัดการปัญหาอย่างเลือดเย็น


เรื่องที่เกิดขึ้น ทำให้คนหนึ่งคนเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ


เรื่องที่เกิดขึ้น มีผลกระทบต่อคนหนึ่งคนขนาดนี้เชียวหรือ


ทั้งๆที่ร่างกายไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย แต่กลับลุกขึ้นสู้ยิบตา ทำทุกวิถีทางเพื่อให้อีกฝ่ายชดใช้ให้สาสม หากไม่ใช่เพราะความรู้สึกแรงกล้าที่มีต่อคนเจ็บอย่างพิทักษ์ มิตรก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไร จิณณะถึงได้กลายมาเป็นอย่างนี้


ต้องรู้สึกต่อพิทักษ์มากขนาดไหน ถึงได้เจ็บแค้นมากมายขนาดนี้


มิตรได้แต่ถอนหายใจ แม้จะคาดเดาความรู้สึกของอดีตข้าราชการหนุ่มคนนี้ที่มีต่อหลานชายของคุณเทียมได้ แต่เขาก็ไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะช่วยเหลืออะไรได้มากนัก ได้แต่หวังว่าวันหนึ่ง เมื่อทุกอย่างผ่านพ้น จิณณะและพิทักษ์จะมีโอกาสได้กลับมาพบกันอีกสักครั้ง


ไม่ว่าจะได้ก้าวไปด้วยกันหรือไม่ แต่อย่างน้อยก็ขออย่าได้แยกกันไปโดยไม่มีแม้แต่คำบอกลาอย่างวันนี้เลย


ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้าค่ะ)

สรุปว่านี่พระเอก(?) หรือตัวร้าย ฮ่าฮ่า

ส่วนไพศาลนี่ตัวร้ายลูกกระจ็อก เทียบกับคุณย่าและหลานชายแล้ว ไม่ได้สักครึ่งนึงเลย

ตามรายงานเรื่องค้ามนุษย์ เท่าที่ค้นมา ไม่ได้ใช้ปั๊มน้ำมันอย่างในเรื่องนะคะ แต่บัวเห็นปั๊มน้ำมันเป็นที่ที่พลุ่กพล่านดี และเป็นที่ที่รถเข้ารถออกหลากหลายรูปแบบและตลอดเวลา ก็เลยเอามาใช้ค่ะ (นิยายเรื่องนี้ไม่ได้เขียนจากเรื่องจริง ตัวละคร สถานที่ใดๆ ไม่มีจริงทั้งนั้นนะคะ)

อีกเรื่องนึงคือประเด็นโทษประหารชีวิต ตอนแรกก็คิดอยู่ว่าจะใส่เข้าไปดีมั้ยนะ เพราะมันละเอียดอ่อน แต่อารมณ์ของจิณในเรื่องไปสุดทางแล้วจริงๆ และด้วยนิสัยที่เหมือนคุณย่าม้ากมาก ก็เลยคิดว่าอยากให้จิณพูดเพราะแค้นสุดๆ ซึ่งนี่เป็นประเด็นหนึ่งของเรื่องโทษประหารชีวิตเหมือนกันค่ะ ว่าโทษนี้เพื่อลงโทษคนผิด หรือ ปกป้องคนในสังคมจากการกระทำผิดซ้ำ หรือ ลดความแค้นของครอบครัวเหยื่อ/ผู้ถูกกระทำ? แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เราจะไม่วิพากษ์เรื่องโทษประหารชีวิตค่ะ (ข้ามค่ะ เราจะไม่เครียด ฮ่าฮ่า)

ทีมพี่ทิศอย่าเพิ่งน้อยใจไป ตอนนี้พี่ทิศมานิดเดียวแต่ไม่ได้หมายความว่าวันหน้าจะนิดเดียวแบบวันนี้ บอกเลยว่ามีวันที่พี่ทิศยิ่งใหญ่ วะฮ่าฮ่า (พิมพ์ถึงตอนนั้นแล้ว โม้ได้)

ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตาม ทุกกำลังใจ และพื้นที่บอร์ดค่ะ

เจอกันพฤหัสหน้าเช่นเดิม

สุขสันต์วันสงกรานต์ล่วงหน้านะคะ

[kingkongkaew]

ตอนนี้เรียกคุณปลัดไม่ได้แล้ว จิณณะโหดได้ใจ เ้อไม่ทิ้งแถวคุณกอบกุลเลยทีเดียว

[B52]

เอาให้สุดค่ะคุณ​

[ChabaSri]

น้องจิณ...

ปล.คนเขียนลืมเปลี่ยนวันที่รึเปล่าคะ

[goosongta]

เห็นด้วยกับมิตร จิณณะต้องรู้สึกกับพี่ทิศขนาดไหนถึงทำได้ขนาดนี้
เจ็บที่ใจรุนแรงกว่าที่กายจริงๆ

[snowboxs]

อ่านตอนนี้แล้วลุ้นมาก สืบสวนสอบสวนก็มานะคะจิณณะ
คิดถึงพี่ทิศจังเลยค่ะ ไม่เชื่อหรอกว่าพี่ทิศไม่แอบมาดูจิณเลย

[kawisara]

มันค้ามนุษย์

มันค้าเด็ก

ไอ้ไพศาล

มึงสมควรโดนฆ่าตัดตอน

[Foggy Time]

อยากได้เล่มแล้ววว 

[arjinn]

จิณณะโหด อยากได้จิณณะคนเดิมกลับมา สงสารพี่ทิศ พี่ทิศต้องทำอะไรสักอย่างนะ ... เอาใจช่วยทั้งคู่

คนเรา ถ้าโลภ ละโมบ อยากมีอยากได้อยากเป็น เห็นแก่ผลประโยชน์ แถมไม่เดินในเส้นทางที่ถูกที่ควร ผลประโยชน์ทับซ้อนกันไปอีก ... ชีวิตเรา เราเลือกได้จริงๆ นะ

ยังไงก็ห่วงจิณณะพี่ทิศ

[malula]

ใครก็อย่าได้มีเรื่องกับจิณ กัดไม่ปล่อยจริง ๆ กลัวแล้ววววว

[Gokusan]

ขนาดคุณมิตรที่มาช่วยยังสังเกตุเห็นว่านุ้งจิณเปลี่ยนไป
คนรอบตัวน่าจะรู้สึกบ้างแหละ ว่าเขาเสียสิ่งที่เขาเป็นไปมากแค่ไหน
จะปล่อยให้เขาเปลี่ยนไปแบบนี้จริงๆ เหรอ

คนร่าเริงดูไม่จริงจัง แต่ตั้งใจในงานที่ทำอย่างมีความสุข
กับคนวางแผนทำทุกสิ่งเพื่อแก้แค้นให้ได้ตามตั้งใจ
แบบไหนดีกว่ากันก็ไม่รู้เนาะ

[LadySaiKim]

ตบมือรัวๆให้จิณณะ 

[lizzii]

นี่ถ้าไม่รู้ว่าเป็นนายเอก นึกว่าเป็นตัวร้ายนะเนี่ยจิณณ์  ฮ่าาา

[ืniyataan]

จนกว่าจะถึงวันที่เป็นสีชมพู....

[mooping-7]

ไม่ชินกับจิณณะลุคนี้เลย ชอบจิณณะสายเปย์มากกว่าอะ.

[iceman555]