8.
ชูครีมชวนเพลงมาเดินเล่นสวนสัตว์ เขาไม่รู้ว่าเพลงเป็นอะไร แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่สบายใจเขาก็พร้อมดูเเล
“ชูว่าเพลงเด็ดพอจะทำให้เเวนหลงได้หรือยัง”
ร่างสูงหัวเราะ ชุดนักศึกษาอีกฝ่ายตัวหลวมโคร่งเชียวล่ะ ทำไมเพลงไม่ค่อยเเต่งตัวเลยว่ะ ทั้งที่รูปร่างก็ไม่เเย่ ทรงผมเอยก็ไม่รู้จักไปตัดให้เข้ากับรูปหน้า จริงๆ เขาไม่ได้ถือเรื่องนี้ แต่ถ้าปรับโฉมเสียใหม่ บอกเลยว่าเพลงจะฮอตไม่ใช่เล่น
“ไปซื้อชุดนักศึกษากับใคร” ชูครีมเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่ได้ซื้อเองอ่ะ เเวนเอามาให้”
คนที่ได้ฟังคำตอบขมวดคิ้ว เเวนทำให้เขาปะหลาดใจหลายรอบเเล้ว
“แล้วผมล่ะ ไม่ไปเปลี่ยนทรงสักหน่อยหรอ”
“มันดูน่าเกลียดใช่มั้ย” เพลงทำหน้าเศร้าๆ
“เปล่า เเต่เราว่ามันแบบยังไงดีล่ะ”
“พูดมาเหอะ”
“มันดูเชยๆ เฉิ่มๆ ทั้งที่จริงๆ เพลงไม่ใช่ไง”
เพลงหลุดหัวเราะ “ก็เเวนพาไปตัด แล้วก็บอกว่าไม่ต้องทำทรงใหม่หรอก ทรงไหนก็ไม่เข้ากับเรา”
“แล้วนี่เราขอไปทำงานพิเศษก็หงุดหงิดใส่ด้วย”
“ชักจะคิดว่าไอเเวนกำลัง..” แล้วชูครีมก็กลืนก้อนความคิดตัวเองลงไป ถ้าสิ่งที่เขาเดามันถูกแปลว่า... ไอ้แวนกำลังขี้หึงเพลงอย่างร้ายกาจสินะ
“แวนกำลังทำไมหรอ” เพลงถามอย่างพาซื่อ ขณะกำลังเกาะกระจกดูเสือโคร่งไปด้วย
ชูครีมกำลังรบราฆ่าฟันกับจิตใจตัวเองอยู่ เขาควรบอกสิ่งที่คิด หรือสิ่งที่จะทำให้เพลงถอยห่างจากเพลงมาดี และเเน่นอนว่าคนที่ยอมมีอะไรกับเเฟนเพื่อนตัวเองได้ก็ไม่ใช่คนดีนักหรอก
“เราว่า แวนกำลังทำให้เพลงดูไม่มีค่าหนะสิ. ทั้งที่เพลงน่ารักได้มากกว่านี้”
เพลงยิ้ม แล้วก็หัวเราะน้อยๆ
“ไม่หรอกชู เรามันก็เเค่คนจืดๆ แล้วก็น่าเบื่อในสายตาเเวน”
ชูครีมพยักหน้า เพลงเดินต่อไปเรื่อยๆ ซื้ออาหารนู่นนี่ป้อนสัตว์ไปตามอารมณ์ อย่างน้อยพฤติกรรมน่ารักของเจ้าสัตว์หน้าขนทั้งหลายก็ทำให้เขายิ้มได้
“เหมือนเรามาเดทเลยเนาะ” เพลงว่า
ชูครีมพยักหน้า
“รู้สึกมีความสุขจัง เหมือนเราคบกันจริงๆ เลยอ่ะชู” เพลงพูดออกมาตามที่ใจคิด
“แล้วทำไมไม่ทำให้มันเป็นจริงอ่ะเพลง”
“ชูหมายความว่าไง”
“ก็..ถ้าเพลงเจ็บกับไอ้เเวน ก็เเค่เลิก แล้วมาคบชู”
“ชูรักเราหรอ” คนตัวเล็กเอียงหน้าถาม
“ถ้าเราบอกว่าใช่”
คราวนี้เพลงหัวเราะใหญ่
“ชูเเค่สงสารเรา ชูไม่ได้รักเราหรอก กลับกันเถอะ “ร่างสูงถอนหายใจ มันอาจจะไม่ใช่จังหวะที่ดีคนตรงหน้าถึงยังไม่สัมผัสถึงสิ่งที่ซ่อนอยู่ในใจเขาลึกๆ
และวันรุ่งขึ้นเพลงก็ไปร้านตัดผม และทำสีใหม่ ไหนๆ เเวนก็ให้ค่าขนมเขาเยอะเเยะ เอามาใช่ฟุ่มเฟือยบ้างจะเป็นไร แถมยังไปซื้อชุดนักศึกษาที่ดูเข้ารูปกว่าเดิมมาใส่ด้วย
“โหน้องเพลง!!” คนเเรกที่ตะลึงกับการเปลี่ยนเเปลงคือพี่ร้านกาเเฟนั้นเเหละ
“ปกติพี่ว่าน้องเพลงดูน่ารักๆ เเต่มาลุคนี้มันดูเปรี้ยวๆ เฉี่ยวๆ ดีนะคะ”
เพลงอมย้ิม บางทีเขาก็อยากจะลองเเรดให้เเวนหึงบ้างอ่ะ
และข่าวในมหาวิทยาลัยก็ไปไวเสมอ เที่ยงตรงที่เพลงเรียนเสร็จ แวนก็จอดรถอยู่หน้าคณะเเล้ว ฉากเหมือนคุณคาวีร์มาลากโสรยาไปเกาะร้างไม่มีผิด ข้อมือเล็กบางโดนกระชากเเล้วโยนเข้าไปในรถทันที บีเอ็มคันหรูออกตัวเเรงเหมือนจะชนใครตายเสียให้ได้ แล้วก็เป็นร้านทำผมประจำของเเวนนั้นเเหละที่โดนพายุลง
“ย้อมดำเหมือนเดิมครับ”
เพลงทำหน้างอ งอจนจะร้องอยู่เเล้ว เสื้อนักศึกษาเขาโดนเเวนกระชากจนกระดุมหลุดไปคนละทาง และต้องเปลี่ยนมาใส่ตัวโคร่งๆ เหมือนเดิม เเวนนั่งจ้องหน้าเพลงอยู่ที่ลานจอดรถของห้างมาหลายนาทีเเล้ว
“ไม่ต้องไปเฝ้าคนอื่นหรอ มานั่งจ้องหน้าเราทำไม”
“น่าเบื่อ” เเวนพูดคำเดิม ทำเอาเพลงเม้มปากหนักกว่าเดิม
“คือหน้าตาก็ไม่ได้ดี จะไปยอมผมให้ทุเรศลูกตากว่าเดิมทำไม”
เพลงกำมือจนเจ็บ
“ถ้าไม่ดีอะไรสักอย่างเเวนจะมายุ่งกับเพลงทำไม”
“คนที่ขอคบคือมึงนะเพลง”
“งั้นวันนี้เพลงขอเลิก!”
“คบกับกูแล้วห้ามเลิก”
“แล้วที่ไปกับคนอื่นอ่ะ อันนั้นคบด้วยรึเปล่า!” เพลงเริ่มระเบิดอารมณ์บ้าง
“มึงกำลังทำอะไรเพลง” เเวนถาม
“เพลงต่างหากที่ต้องถามว่าเเวนทำอะไร เพลงอยากรู้ว่าเเวนเคยเห็นเพลงเป็นเเฟนบ้างมั้ย รักเพลงบ้างรึเปล่า!”
“มึงจะเอาคำว่ารักไปทำไม”
นั่นสินะ เอาไปทำไม บางทีความเงียบอาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด เพลงเองก็เหนื่อยเกินกว่าจะเรียกร้องอะไรเเล้ว
แวนมาส่งเพลงที่หอ เขาปล่อยเพลงลง แล้วก็ออกรถไป เพลงวนกลับเข้าลูปเดิม เรียกชูมารับไปนอนด้วย
และคืนนั้น...ชูก็เล่นเปียโนพร้อมร้องเพลงกล่อมเด็กน้อยที่วิ่งเคว้งคว้างไขว่คว้าความรักมาเติมเต็มหัวใจ
หลับตาลงนะ น่ะคนดี
ขอให้เวลานี้ เธอหลับและพักผ่อน
กล่อมด้วยเพลงแห่งรัก ให้เธอนอน
หากเพียงเธอได้รู้ ว่าเธอนั้นสำคัญแค่ไหน
หากเพียงเธอได้รู้ ว่ามีคนรักเธอมากมาย
หากเพียงเธอได้รู้ ว่าเขานั้นยอมทำสิ่งใด
เพื่อให้เธอ ได้พบกับความสุขใจ
เธอคงไม่ต้องดิ้นรน
ไม่ต้องกังวลอะไรให้วุ่นวาย
คงไม่ต้องเหนื่อยใจ
หาใครต่อใครช่วยทำให้ทุกข์คลาย
เพียงแค่คนหนึ่งคน
ที่ยอมหมดจนแม้ลมสุดท้าย แค่ให้เธอได้รู้
https://www.youtube.com/watch?v=X_OKh-3yvVIและก็ไม่รู้ว่าเพลงเข้าใจเนื้อเพลงนั้นสักเเค่ไหน .... เพียงเเค่คนหนึ่งคน... คนนั้นคือเขาเอง
เช้าวันเสาร์ เพราะไม่มีเรียนเพลงจึงไม่ต้องรีบออกจากบ้านชู ร่างเล็กเดินลงมาข้างล่างเมื่อเห็นว่าเจ้าของบ้านไม่ได้อยู่ในห้องนอนเเล้ว คนตัวสูงกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่หน้ากระทะ
“ชูทำอะไร” เพลงเดินเข้าไปหา เขายกมือสวัสดีแม่บ้านที่ยืนอยู่ข้าง หน้าทุกคนดูสยดสยองกับภาพที่เกิดขึ้น
“คุณชูกำลังลองทำอาหารเช้าค่ะ” คุณป้าที่ยืนอยู่ใกล้เพลงที่สุดบอก
“ทำทำไมอ่ะชู เราทำให้มั้ย” คนตัวเล็กกว่าอาสา คุณป้าเลยหัวเราะออกมา เพลงหันไปมองตาม ทุกคนที่ยืนล้อมขูขำกันใหญ่
“ก็คุณชูเค้าจะทำให้คุณเพลงทานนั้นเเหละค่ะ ปล้ำมาตั้งเเต่เช้าเเล้ว น้ำมันกระเด็นเต็มเเขนเเล้วมั้งนั้น”
“เอ้า ชู” เพลงเขาไปแย่งกระทะมาถือเอง แล้วก็จัดการกลับเบค่อนไปมาอย่างชำนาญ
“ไปนั่งไป เดี๋ยวเพลงทำเอง”
“โห ไม่เป็นผู้ชายอบอุ่นเลยอ่ะ” เสียงทุ้มบ่น เขาถอดผ้ากั้นเปื้อนออกอย่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่ลืมเอามันไปใส่ให้เพลงเเทน ท่าที่เอื้อมไปดึงเชือกมาผูกเอวให้นั้นทำเอาสาวๆ ในบ้านเเก้มร้อนเลยทีเดียว
ไม่นานอาหารเช้าสำหรับสองที่ก็เสร็จ คุณป้าเเม่บ้านขอบคุณเพลงยกใหญ่ที่ไม่ปล่อยให้ชูครีมทำลายห้องครัวไปมากกว่านี้ ทั้งคู่นั่งทานอาหารเงียบๆ เพลงยังตาบวมไม่หาย เมื่อคืนเขาร้องจนหลับไป เลยไม่ได้เรียนอะไรเพิ่มเติมจากชูครีม
หลังทานอาหารเสร็จ เพลงนึกถึงเปียโนเมื่อคืน
“สอนด้วยได้ป่ะ” เพลงอ้อนเอาดื้อๆ
“ได้” ร่างสูงเรียกเพลงมานั่งข้างๆ เขาจับมือเพลงวางลงบนเเป้นเเล้วสอนคอร์ดพื้นฐาน ชูครีมสอนเพลงอย่างใจเย็น คนที่ตัวเองเเอบรัก กับเครื่องดนตรีที่เขาหลงใหล โคตรเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขเลย
ชูสอนเพลงเล่่นเพลงรัก หรือเเค่ตั้งคำถาม หรืออ้อนขอคำตอบบางอย่าง?
‘เคยได้ยินใช่ไหม ว่าที่หนึ่ง ถ้าไปถึงเราจะมีทุกอย่าง ความสุข ความฝัน อะไรที่เฝ้ารอ จะรอเราอยู่ที่ปลายทาง’
ชูเล่นดนตรีมาหลายอย่าง กลองคือสิ่งที่เขาชอบที่สุด แต่เปียนโนคือสิ่งที่เขาเล่นเป็นชิ้นเเรก แถมยังเคยสอนพิเศษเด็กๆ ด้วย ดังนั้นเพลงไม่ต้องเล่นเป็นหรอก ชูเเค่วางมือประกบลงไป แล้วลากอีกฝ่ายไปมาเหมือนบังคับตุ๊กตา เเต่มันก็ทำให้อีกคนอารมณ์ดีได้ เพลงตบมือคิดว่าตัวเองเก่งเหมือนเด็กๆ มันเป็นภาพที่น่ารัก
‘ก็เลยสงสัยว่าจริง หรือไม่จริง อยากไปเจอกับตัวสักครั้งหนึ่ง จะต้องเดินทางไกล ด้วยเท้าฉันก็ยอม หากมันจะมีอะไรเมื่อไปถึง’
เนื้อเพลงที่เป็นท่อนของคำถาม สำหรับเพลงคือการวิ่งตามเเวน แต่สำหรับชู ปลายทางของเขาคือเพลง
คนที่หัวใจโหยหาคำตอบทั้งสอง ค่อยๆ เคลื่อนหน้าเข้าหากันด้วยความปรารถนาบางอย่างที่ต้องการเติมเต็มให้หัวใจ
เพลงอยากรู้ว่าความรักที่เเท้จริงมันรู้สึกอย่างไร มันจะอบอุ่นเเละมีความสุข เหมือนที่ใครหลายๆ คนพูดไว้หรือเปล่า และถ้าเขาหาคำตอบนี้จากเเวนไม่ได้ ... เขาสามารถหามันจากชูได้หรือเปล่า
“ชู…”
“ว่าไงเพลง”
ริมฝีปากของพวกเขาห่างกันเป็นหน่วยมิลลิเมตรเท่านั้น
“ที่เคยบอกว่า จะทำให้ความรักของเราสองคนเป็นจริงนะ พูดเล่นหรือเปล่า”
ชูครีมเงยหน้าขึ้น เขากดจูบลงบนหน้าผากเพลงอย่างอ่อนโยน แล้วกระซิบราวกับร่ายมนต์
“กับเพลงเราไม่เคยพูดเล่น”
“เรามาทำให้มันเป็นจริงไปด้วยกันเถอะนะ”
ริมฝีปากของทั้งสองคนเคลื่อนเข้าหากันอีกครั้ง เเล้วเพลงรักบทใหม่ก็บรรเลงขึ้นตรงนั้น
เพลงยังอยู่ในอ้อมกอดของชู ทั้งสองยังคงคลอเคลียร์กันอยู่บนเตียงนุ่ม เมื่อตัดสินใจบางอย่างไปแล้ว เพลงรู้สึกว่าเขาผ่อนคลายขึ้น และเริ่มเห็นเป้าหมายที่ชัดเจน
เขาจะไม่ใช่คนที่เสียใจคนเดียวอีกต่อไป!
เพลงกลับมาที่ห้อง เขาเห็นกุหลาบขาวช่อใหญ่วางอยู่บนที่นอน ไม่มีการ์ด ไม่มีชื่อคนส่ง เเต่คนที่มีกุญเเจห้องนี้นอกจากเขาเเล้วก็เเวนเท่านั้น มือบางเอื้อมไปหยิบมาหมุนๆ ดู เขาไม่มีเเจกันในห้อง นอกจากกาละมังเล็กๆ ที่ไว้ใช้สักผ้าก็เลยแกะช่อดอกไม้สวยหรูนั่นออกมาเเช่ กลิ่นกุหลาบเลยหอมฟุ้งไปทั้งห้อง เเละเพลงก็ฉลาดพอแล้วที่จะไม่หาเรื่องเเวนอีกแล้ว
‘ได้ดอกไม้เเล้วนะ
’ เขาส่งข้อความไปแบบนั้น ทั้งที่ใบหน้าที่แท้จริงไม่มีรอยยิ้ม
‘คืนนี้ไปนอนด้วย’
‘มานอนหรือมาเอา จะได้เตรียมตัวถูก’
‘ทั้ง 2 อย่าง’
เพลงโยนมือถือลงบนเตียง เเล้วออกจากห้องไปเพื่อไปซูเปอร์มาเก็ตที่มีไวน์ขาย เขาซื้อเเก้วไวน์มาด้วย กลับมาอาบน้ำเเล้วเลือกเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ๆ ที่เเวนเคยทิ้งไว้ที่ห้องมาใส่ คู่กับกางเกงในตัวเดียว ในมือถือเเก้วไวน์ ที่มีน้ำสีเเดงอยู่เกือบเต็ม เขาจิบมันช้าๆ รสชาติมันน่าสนกว่าเบียร์หรือเหล้าสีอำพัน
และดึกมากกว่าเเวนก็เปิดประตูเข้ามา เพลงมองร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำกลิ่นน้ำหอมฟุ้ง ก็ลุกจากเตียงเอาเเก้วและขวดไวน์ไปวางบนหลังตู้เย็น ท่าเดินเซไปเซมาแล้วเชิ้ตไหล่ตกแบบนั้นทำเอาคนที่พึ่งมาหงุดหงิดทันที เพลงรู้ว่าอีกฝ่ายหงุดหงิดคนจืดชืดแบบเขาอีกแล้ว แต่เพลงก็อมไวน์คำสุดท้ายไว้ในปาก แล้วเดินเป๋ๆ ไปคล้องคนที่ไปนั่งเสยผมอยู่บนเตียง เพลงโถมเข้าหาเต็มเเรง ประกบจูบเเวนแล้วป้อนเหล้าลงไปด้วย คนที่ไม่ชำนานทำไวน์หกเลอะเต็มซอกคอนั้นอ่ะ
“ใครอนุญาตให้เมา” แวนถามเสียงเข้ม
เพลงไม่ตอบ นั่งลงคร่อมหน้าตัก แล้วบดจูบลงไปอีกครั้ง เเวนผลักออก เขาจ้องตาเพลง ปกติต้องหงอ แต่คราวนี้กลับซนไม่รู้เรื่องรู้ราวเลย
ซอกคอขาวตัดกับไวน์เเดงหอมหวาน เเวนซับคราบให้ด้วยลิ้น แล้วงับเเรงๆ ตรงแอ่งไหปลาร้าจนมันเป็นรอยเเดง เขารู้สึกว่าเพลงกำลังสู้กับเขา พยายามบังคับหรืออ้อนเอาอะไรสักอย่าง
เพลงเเกะกระดุมเเวนออกด้วยมือสั่นๆ คงเมาด้วยนั้นเเหละ หน้างอๆ ที่ไม่ได้ดั่งใจนั้นทำให้เเวนต้องถอดเสื้อตัวเองออกเอง เมื่อเเผ่นอกเต็มไปด้วยมัดกล้ามปรากฏสู่สายตา เพลงก็ก้มลงงับทันที เขาดูดอกอีกฝ่ายจนเป็นจ้ำเลือด
“เพลง เเบบนี้ไงกูเลยไม่อยากให้มึงเมา แม่งเอ้ย!”
เพลงหัวเราะคิกคัก ไถตัวลงไปนั่งบนพื้น จัดการรูดซิปกางเกงอีกฝ่ายลง
เเวนขบกรามเเน่น แม่งไม่น่าบอกว่าจะกลับมาทำอะไร ดูคนที่เตรียมต้อนรับเขาสิ เมาเบอร์นี้เขาไม่อยากจินตนาการเลยว่า ตื่นขึ้นมาเพลงจะขยับตัวได้หรือเปล่า
“เรายังน่าเบื่ออยู่หรือเปล่า” เพลงถาม ขณะที่นอนทับอยู่บนตัวเเวน เเสงอาทิตย์ข้างนอกคล้อยต่ำมาเพราะเป็นเวลาบ่ายเเล้ว
“มึงน่าเบื่อมากเพลง”
“แล้วเเวนเอาเราทำไม ตั้งหลายครั้ง”
คนที่นอนรองเป็นเบาะหัวเราะหึในลำคอ
“ก็เพราะมึงน่าเบื่อไง กูไปเอาอะไรที่มันสนุกๆ มาแล้วก็ต้องมาล้างปากกับมึงเพลง”
เพลงหน้างอ แก้มกลมๆ นั่นป่องพองจนเเวนต้องยกมุมปาก
“เพราะฉะนั้นน่าเบื่อๆ อย่างมึงอ่ะ มีเเต่กูเท่านั้นเเหละที่อยากเอา”
เพลงทำท่าจะคลานหนี แต่เอวเอย สะโพกเอยก็ร้องประท้วง คนตัวเล็กนิ่วหน้า เเวนจึงลูบเอวเบาๆ เหมือนปลอบ
“คนน่าเบื่อก็ต้องเป็นคนน่าเบื่อเข้าใจมั้ย อย่าพยายามเป็นอย่างอื่น”
“ไม่ดื้อ แล้วกูจะดีกับมึงมากกว่านี้”
เพลงพยักหน้า แต่ฝันไปเถอะเเวนว่าเขาจะทำตาม
TBC
อ้อนขอเม้นหน่อย แล้วอีกสองสามวันมาต่อให้นะคะ
#เพราะเธอมันน่าเบื่อ
หัวข้อ: ---> #เพราะเธอมันน่าเบื่อ ---> up 21-END [7 April] (อ่าน 39221 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก