หัวข้อ: ---> #เพราะเธอมันน่าเบื่อ ---> up 21-END [7 April]

[kyungploy]

ไม่ค่อยเข้าใจกระบวนการความคิดน้องเพลงเลยแฮะ ของแวนด้วย อะไรเนี่ยๆๆๆ ปวดหัวไปหมด สงสารก็แต่น้องชู คือน้องก็ไม่ได้ดีอะไรมากมาย แต่เหมือนถูกดึงเข้ามาในคสพที่น่าปวดหัวของสองคนนี้
พระเอกก็คงจะเป็นคนที่จ่ายค่ากาแฟค่าขนมให้น้องเพลงใช่มั้ยคะ ก็คงจะเป็นแวนนี่แหละเนอะ เง้อ แต่ก็ยังคงเชียร์น้องชูอยู่นะคะๆๆๆ ถึงจะแอพสัมผัสได้ถึงควาทพระรอง

[azure]

โธ่ไอ่แวนเอ้ย วิธีแสดงความรักของแกนี่มันติดลบจริงๆ ทำให้เพลวรู้สึกด้อยเข้าไว้จะได้ไม่มีทางไปไหน เป็นของมันคนเดียว
แต่เพลงก็อยากได้ความรักการดูแลเอาใจใส่
แล้วจะยังไงต่อเนี่ยแวนรู้ยังว่าชูมีอะไรกับเพลง
แล้วสุดท้ายถ้าความแตกเพลงจะเลือกอยู่กับใคร?

[nutiez]

แวนท่าทางจะหวงน้องเพลงมาก อารมณ์อยากเก็บเค้าไว้กับตัวคนเดียว ให้เป็นคนจืดชืด จะได้ไม่มีใครมาสนใจ แล้วน่าจะเป็นคนที่จ่ายค่าน้ำให้ด้วย

แต่ทำแบบนี้ไปทำไมนะ หรือมีปมในใจ

[yanggi]

อ่านแล้วก็พอรู้เนาะ อิคนฝากขนมให้นี่ น่าจะเป็นใคร แต่คือ การที่รักใครสักคนนึง การพูดหรือดูแลแบบปกติมันยากหรอวะ. ดูแล้วพฤติกรรมคือหึง หวงไม่อยากให้ใครมอง แต่สิ่งที่ทำคือ ลดคุณค่าของอีกคนนึงลงไป...เขาทนไม่ได้ หรือไม่ทนก็ขึ้นอยู่กับเวลาอ่ะ 

[ofious]

9.

เกือบมืด ที่ท้องประท้วงจนไม่ไหวแล้ว เเวนก็อุ้มเพลงเข้าไปอาบน้ำ แล้วพาออกไปหาอะไรกินเเถวตลาดหลังมหาวิทยาลัย แน่นอนว่าให้เพลงเเต่ตัวกากเหมือนเดิม ทั้งที่ตัวเองโคตรหล่อฉีดน้ำหอมไปสามถังถ้วน

เพลงกับเเวนมานั่งกินสเต็กด้วยกัน และเพลงพยายามมากในการกินให้ซอสเลอะมุมปาก เหมือนจังหวะในนิยาย

“เพลง...” ได้ผลเเวนเรียก เพลงเงยหน้าทันที

“เลอะเทอะ” โดนดุ แล้วยื่นทิชชูให้ เพลงถอนหายใจกับตัวเองแล้วรับมาเช็ดปากลวกๆ เพลงก้มหน้าก้มตากินต่อ เขาสองคนกินดุมากเนื่องจากกิจกรรมที่พึ่งผ่านมาดูดเอาพลังไปหมดแล้ว เพลงเงยหน้าขึ้นมาอีกทีตอนเด็กเสิร์ฟเอาจานที่สองมาให้เเวน อีกฝ่ายมีชีสจากไก่กอร์ดอง เบลอเลอะอยู่ที่มุมคางว่าเเต่คนอื่นเค้า ตัวเองก็กินเหมือนเด็ก

“กูกินเลอะหรอ” เเวนถาม เห็นเพลงจ้องเค้านานเเล้ว เเวนพยายามใช้ลิ้นเลีย แต่ก็ยังไม่ให้เลอะ เพลงเลยลุกแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ เขาใช้ลิ้นตวัดเอาชีสเหนียวหนึบสีขาวที่ปลายคางอีกฝ่ายเข้าปาก





พอนั่งลงมาที่เดิมก็เห็นสาววายในระเเวกนั้นตายเรียบ เพลงยักคิ้วกับตัวเอง บางทีได้ทำอะไรซนๆ ก็สนุกดี

“ใครอนุญาตให้มึงทำแบบนั้น” แวนถามเสียงเย็นทันที เพลงยักไหล่ แล้วก้มลงกินต่อไม่สนใจ

“กลับห้องกูจะตีมึงเพลง”

“เอาอะไรตี” เพลงเงยหน้าขึ้นมาเล่นมุขสัปดนด้วย

“มือกูนี่เเหละ คิดว่าจะเอาอะไรตี ไอ้เด็กดื้อ”

เพลงหัวเราะคิกคัก แล้วเลื่อนสายตาไปที่เป้าของเเวน “เรานึกว่าจะเอาหนอนชาเขียวตี”

“เพลง!!” แวนเงื้อมือจะฟาด ถ้าหนอนชาเขียวมันตีได้ เราสองคนจะพึ่งลุกออกมาจากห้องหรือไง

“กินต่อดีกว่า จะได้รีบกลับไปโดนน้องหนอน...ฟาด” เพลงลากเสียงล้อแล้วก้มหน้าก้มตากิน เเวนทนมองคนตรงข้ามไม่ได้จริงๆ เขาถึงกับต้องหันหน้าออกไปทางอื่นเพื่อ...กลั้นยิ้ม



ภาพชวนจิ้นของเพลงกับเเวนว่อนเพจมหาวิทยาลัยทันที สาวๆ ก็กรี๊ดไปสิ

“เพลง”

“ว่าไงชู”

เขาสองคนนั่งหลบอยู่ในซอกหนึ่งของชั้นหนังสือ เพราะขี้เกียจหาโต๊ะนั่ง

“รูปนี้คืออะไร”

“อ๋อ” เพลงหยิบโทรศัพท์มาดูอุตส่าห์มีคนถ่ายทันนะ เเต่เป็นตอนที่เขาถอยหน้าออกมาเเล้ว

“วันก่อนไปกินเสต็กกับแวน แล้วมีอะไรเข้าตาเเวนหนะ”

“เมื่อไหร่จะเลิกกับเเวนหรอ” ชูถาม เพราะเขาคิดว่าเพลงตกลงคบเขาเเล้ว

“ก็หาโอกาสอยู่นะ ชูไม่โกรธใช่ป่าว” เพลงหันไปยิ้มอ้อน

“เราเคยโกรธเพลงหรอ”

“เนี่ย น่ารัก” คนตัวเล็กจับคางอีกฝ่าย และเพราะมันเป็นซอกที่ลับตาคน เขาจึงจุ๊บคางชูเเถมไปอีกหนึ่งที

“วันนี้เราไปเล่นที่ผับ ตามไปเฝ้าป่ะ”

เพลงทำท่าคิด “มีงานต้องส่งอะสิ”

“งั้นไม่เป็นไร ไปนอนรอบ้านชู”

“ขี้เกียจขนอุปกรณ์ไปอ่ะ” เพลงงอเเง “คืนนี้กลับห้องนะ แล้วก็พรุ่งนี้ค่อยไปนอนด้วย”

“ตามใจเพลง”

“เย่ ชูน่ารักที่สุด” เพลงยกสองมือหมุนๆ ในอากาศเหมือนเด็ก









เมื่อใกล้ถึงเวลาที่ต้องทำงาน ชูก็ขับรถมาส่งเพลงที่หอ ร่างเล็กเดินขึ้นไป เเวนไลน์มาบอกได้สักพักแล้วแหละว่าอยู่ที่ห้องเเล้ว หึ ช่วงนี้กลับมาอยูด้วยบ่อยจริงนะ









เพลงเปิดประตูเข้าไป อีกฝ่ายนอนเล่นมือถืออยู่บนเตียง

“ทำไมดึกจังอะ” เเวนถาม

“สี่ทุ่มเอง”

“แล้วกลับมายังไง”

“เเท็กซี่”

“กูบอกแล้วไงว่าจะกลับให้ไลน์มาบอก”

“นิดเดียวเอง เมื่อก่อนก็กลับเองบ่อยออก” เพลงพูดตามความจริง เเวนเงียบไปสนใจมือถือตัวเองต่อ เพลงก็ไม่เเคร์เช่นกัน เขาเข้าไปอาบน้ำ แล้วก็เดินออกมาโดยไม่ใส่อะไร นอกจากกางเกงในตัวเดียว แล้วก็ขึ้นไปนั่งบนเตียงข้างเเวน ที่คว่ำหน้าอยู่

“ทำอะไรอยู่หรอ”





เเวนหันมาแล้วถึงกับผงะ เพราะสายตาเขาอยู่ตรงพุงเรียบๆ ขาวๆ ของอีกฝ่ายพอดี

“ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า”

“ก็นึกว่าเดี๋ยวต้องถอด จะใส่ทำไมให้เปลือง”

แวนลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิ แล้วจ้องหน้าเพลงเงียบๆ “ทำไมช่วงนี้ยั่วจังว่ะ”

เพลงเลิกคิ้ว ปั้นหน้าเเบ๊วใส่ทันที

“ยั่วยังไงหรอ”

“มึงไปใส่ชุดนอน วันนี้กูไม่ทำ”

“งั้นเช้าทำป่ะ”





“เพลง ไปใส่ชุดนอน” เเวนย้ำคำเดิมแล้ว นอนคว่ำกลับไปสนใจมือถือต่อ เพลงเบ้ปาก เขาเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ แล้วยกกล้องขึ้นถ่ายรูปตัวเองในกระจก ตรงช่วงหัวไหล่เปลือยเปล่าส่งไปในไลน์อีกคน





‘ตั้งหน้าตั้งตาตีกลอง ห้ามว่อกเเว่ก’

‘เลือดกำเดาแทบพุ่งอ่ะเพลง’ ชูครีมตอบกลับมา

ร่างเล็กหัวเราะกับตัวเองเเล้วพิมพ์กลับไป

‘ตีกลองดีๆ แล้วพรุ่งนี้มาตีก้นเรา’

‘ไม่ตีกลองเเล้วได้มั้ย อยากกลับไปหาตอนนี้เลย’

‘ห้ามเกเรสิ!’ เพลงหัวเราะคิกคักกับตัวเอง การได้ลองบริหารเสน่ห์ดูมันก็สนุกดีเหมือนกันเเหะ





“เพลง มานอน!” เสียงเเวนตะโกนดังเข้ามาถึงในห้องนอน เพลงทำหน้าเง้า แล้วก็สวมเสื้อยืดกับกางเกงหลวมโพรกออกไป

“เออ ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนหน่อย” เเวนพูด แล้วโยนมือถือทิ้งไปบนหัวเตียง เพลงนั่งลงที่ข้างเตียง แล้วก็สัมผัสได้ถึงอ้อมกอดจากด้านหลัง

“มึงเป็นเเค่คนน่าเบื่อเพลง อย่าพยายามเป็นอย่างอื่น”

“แวน ชอบคนน่าเบื่อหรอ”

“ไม่ชอบ”

“แล้วทำไมต้องให้เราเป็นคนน่าเบื่อ”

“กูไม่จำเป็นต้องตอบ”

เพลงพยักหน้ารับรู้ เออเจ็บมันซ้ำๆ แบบนั้นเเหละ

“นอนเหอะ กูง่วง”

“บอกฝันดีเราหน่อย” เพลงพูดเบาๆ กับหมอน เขากับเเวนหันหน้าไปคนละทาง

“มึงเชื่อหรอว่าถ้ากูพูดแล้วมึงจะฝันดี”

“นั่นสินะ” เพลงคนโง่หลับเถอะ หลับก่อนที่น้ำตามันจะไหลอีกครั้ง





เพลงรู้สึกตัวตอนเช้าตามเสียงนาฬิกาปลุก เขามุ่นคิ้ว เพราะเมื่อลืมตาเเล้วทำไมข้างหน้าเขายังไม่สว่างล่ะ มือบางความอะไรบางอยู่งที่บังสายตาออก กาวเหนียวดึงผิวตรงหน้าผากเขาจนเจ็บ คนตัวเล็กยู่ปากตามแล้วพลิกดูว่ามันคืออะไร





‘ยันต์กันฝันร้าย พระอาจารย์เเวน’





เพลงนั่งอึ้งกับสิ่งที่เห็น เขาหันไปหาเจ้าตัวพระอาจารย์แต่ก็ไม่อยู่บนเตียงเเล้ว มีเสียงฝักบัวดังมาจากห้องน้ำ คนที่นอนร้องไห้เมื่อคืนเอากระดาษเเผ่นนั้นมาพับแล้วยัดไว้ในปลอกหมอน ทั้งที่คิดว่าหัวใจมันชาไปแล้วแต่ทำไมไม่รู้ลายมือขยุกขยิกนั้นทำให้รู้สึกถึงคลื่นน้ำอุ่นที่สาดเข้ามา

เพลงกำลังหลอกตัวเองว่าไม่ดีใจ เลยนั่งไถมือถือเล่นรอเข้าห้องน้ำ ชูครีมส่งข้อความมาบอกฝันดีเขาตอนหลับไปแล้ว เพลงเลยไม่ได้ตอบกลับ

ออกจากไลน์ชู ก็ไปดูเพื่อนๆ ในกรุ๊ปคณะ คุยอะไรกันเยอะเเยะเเต่เช้าเลย ระหว่างเพลินๆ เสียงปลดกลอนห้องน้ำก็ดังขึ้น เพลงหันไปมอง เเวนนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมา บนเนื้อตัวอีกฝ่ายยังมีน้ำเกาะพราว เขาเดินเช็ดผมยุกยิกออกมาด้วย

“มึงเรียนกี่โมง” เเวนถาม

“9 นะ”

“ไปแปรงฟันเเต่ยังไม่ต้องอาบน้ำ”

เพลงทำหน้างง แต่ก็ทำตามโดยดี แล้วขณะที่เเปรงยังคาอยู่ในปาก ฟองมิ้นต์ขาวโพลน สะโพกเขาก็ต้องรองรับเเรงบดเบียดจากอะไรบางอย่างที่เข้ามาโดยง่าย เพราะปาดเจลใสเสียชุ่ม กระจกห้องน้ำสะท้อนใบหน้าเหวอๆ ของคนพึ่งตื่นนอน เเวนซุกหน้าอยู่กับไหล่ที่ยังมีเสื้อยืดย้วยๆ ติดอยู่

“เเปรงเร็วๆ เดี๋ยวหนอนกูกระทุ้งมึงเลือดไหล”

คนตัวเล็กหน้างอ ยอมใจเขาเลย ไอ้เเวนบ้า

เพลงเเปรงฟันอีกสองสามที แล้วก็บ้วนปาก เขาวักน้ำมาล้างคราบต่างๆ รวมถึงล้างหน้าล้างตาด้วย พอก้มเข้าหาก๊อก ไอ้ข้างล่างก็เริ่มขยับทันที โครตเชี่ย แต่ทำไมรู้สึกดี เพลงเท้าเเขนกับเคาร์เตอร์ แล้วเเอ่นสะโพกตามจังหวะขยับของอีกฝ่าย





แล้วแวนก็ต้องมาอาบน้ำพร้อมเพลงอีกรอบ

ร่างเล็กแต่งตัวเสร็จที่หลัง เดินเเปลกๆ ออกจากห้องนำหน้าเเวนไป เขาไม่เคยมีอะไรกับเเวนก่อนไปเรียน พอนึกถึงใบหน้าตัวเองในกระจก ตอนที่ถูกบังคับให้ปล่อยออกมาก็รู้สึกหน้าร้อนซู่

เพลงหันไปมองคนตัวสูงกว่าที่เดินมาประกบข้างๆ เอวเขาโดนเกี่ยวไว้หลวมๆ

“กลิ่นมึงหอมดีนะวันนี้” เเวนหอมเเก้มเพลงในลิฟต์ ซึ่งเป็นเรื่องที่โคตรมิราเคิลสำหรับเพลง “กลิ่นชาเขียว”

เพลงทุบไหล่เเวนไปหนึ่งที อีกฝ่ายเเค่ยิ้มนิดหน่อย หน้าด้านหน้าทนจนเพลงยอมเเพ้

“คืนนี้ไม่นอนห้องนะ” เพลงนึกขึ้นได้จึงบอกออกไป

“ไปไหน”

“บ้านเพื่อน”

“คนไหน”

“แวนจะอยากรู้ไปทำไม ทีเเวนไปไหนเรายังไม่เคยถามเลย”

“ไม่ค้างได้มั้ย ดึกแค่ไหนกูก็ไปรับ”

เพลงเม้มปาก เขาตามเเวนไม่ค่อยทันเลยจริงๆ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่กันเเน่ พอทำให้เค้าเจ็บปวดเหมือนกำลังตกลงสู่ก้นเหวก็ถูกดึงกลับขึ้นมา แล้วก็ผลักลงไปอีก แบบนี้ซ้ำๆ วนไปจนเพลงยังไม่เห็นว่าอนาคตมันจะดีขึ้นได้อย่างไร

และเขาก็ไม่มีวิธีเเก้ไข จึงได้เเต่หันไปอ้อนเเทน “กอดหน่อย”

“เป็นไร” เเวนถาม เเต่ก็อ้าเเขนรับอีกฝ่ายเข้ามาในอก เพลงซุกหน้าอยู่เเบบนั้น

“รักเราบ้างหรือเปล่า” เพลงถามอีกรอบ แล้วก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบกลับมานอกจากจูบเเผ่วๆ ที่ผ่านหน้าผากเขาไป





เเวนจอดรถที่หน้าโรงอาหารคณะของเพลง เมื่อคนตัวเล็กลงก็ออกรถไป เพลงเดินไปที่ซุ้มขายกาเเฟ คนขายเห็นหน้าจัดการยื่นขนมให้เพลงทันที วันนี้ได้ช็อคโกเเลตรูปหัวใจเเถมมาด้วย

“เค้าไลน์มาบอกว่าวันนี้น้องเพลงต้องกินอะไรหวานๆ”

เพลงทำหน้าเหลือเชื่อ ชักอยากเจอคนนิรนามคนนี้เเล้ว เเต่เพราะมันเป็นเเบบนี้หรือเปล่า มันเลยรู้สึกโรแมนติก เพลงเก็บหัวใจ (ช็อคโกแลต) ลงกระเป๋า แล้วก็เดินไปตึกเรียนทันที เขาสายเเล้วจึงไม่ได้เเวะทานข้าวเเบบที่ทำประจำ

ชูครีมมองตามร่างเพลงที่หายลับไป แล้วเขาก็จำได้ว่ารถคันที่มาส่งนั้นของเเวน









เพลงไม่กลับห้อง ไลน์หาก็ไม่ตอบ โทรไปก็ไม่รับจนเเวนเริ่มหงุดหงิด แต่เพราะอีกฝ่ายบอกว่าจะไปบ้านเพื่อนนั้นเเหละ เเวนเลยคลายใจขึ้นหน่อยว่าไม่ได้ไปรถคว่ำอยู่เเถวไหน เขาเลื่อนไลน์ดู เห็นคนที่เคยรู้จักหลายคนทักมาแต่ก็ขี้เกียจตอบ ช่วงหลังๆ พอเขาเริ่มทำใจ ลดความกลัวในอดีตลงได้แล้ว จึงค่อยๆ ตัดคนที่ไม่จำเป็นออกไปที่ละคน

ในเมื่อเพลงไม่กลับเเน่ๆ เขาเลยหยิบกุญแจรถ ขับไปบ้านเพื่อนสนิทต่างคณะเเทน เขาจำได้ว่าวันนี้ชูครีมไม่ได้เล่นดนตรีที่ผับ เเวนเเวะซื้อเบียร์ไปหลายเเพคแล้วค่อยขับรถไปยังย่านสุขุมวิท





“ชู เบาหน่อย”

“ฮือ พอก่อน”

“อื้อ”







- TBC -

บาปบุญ

ทำไมมีเเต่คนบาปในเรื่อง ไรต์บาปสุด

แง น้อง

ลุ้นมือจิก พี่เเวนจิมาเจอมั้ย

อ้อนขอคอมเมนต์หน่อย ไรต์มือจิกอยู่. T___T

[ofious]

10

สงครามบนเตียงหยุดลงในท่าที่คนตัวใหญ่กว่าซบลงไปบนอกร่างข้างใต้ เสียงหอบยังดังระงมอยู่ภายในห้องนอนเก็บเสียง คราบคาวกระจายเต็มเตียง จนต้องเปลี่ยนผ้าปูอีกแล้ว แต่ตอนนี้ทั้งคู่ก็ยังไร้เรี่ยวเเรงจะขยับ

เสียงโทรศัพท์ภายในดังขึ้น ตัดอารมณ์วาบหวามที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกรอบ

ชูครีมทำเป็นไม่สนใจ ขยับตัวเนิบนาบสร้างความรัญจวนใจให้เพลงเบาๆ แต่โทรศัพท์ก็ยังดังไม่เลิก

“รับเร็ว เผื่อไฟไหม้” เพลงตีต้นเเขนคนตัวใหญ่ ชูทำหน้าเสียไม่ได้ เขาถอนกายออกจากร่างเพลงแล้วไปรับโทรศัพท์

‘เพื่อนคุณชูมาค่ะ ชื่อคุณเเวน’ แม่บ้านที่อยู่ด้านล่างเป็นคนบอก ชูหันมามองสภาพคนที่อยู่บนเตียงด้วยกันแล้วก็ถอนหายใจ เขาบอกว่าเดี๋ยวลงไป ก่อนจะวางหู

“เพลง บอกเลิกเเวนหรือยัง”

คนตัวเล็กยันตัวขึ้นมานั่งข้างๆ แล้วส่ายหน้า “มีอะไรหรอ”

“แวนมา”

“ว่าไงนะ!”

“ตามนั้นเเหละ ไอ้เเวนอยู่ข้างล่าง”

เพลงกัดปากอย่างประหม่าทันที

“ไปล้างตัวเร็ว มันมากินเบียร์เฉยๆ ไม่รู้หรอกว่าเพลงอยู่ที่นี่”

คนตัวเล็กกว่าพยักหน้า

“รออยู่ข้างบน ง่วงก็นอนไปเลย ชูลงไปกินกับมันข้างล่าง”

“แล้วถ้าแวนขึ้นมา”

“แวนจะไม่ขึ้นมา” ชูครีมให้สัญญาเขาลูบหัวคนตัวเล็ก ทั้งที่ตัวเองกำลังปวดหัวใจ ดูก็รู้ว่าเพลงยังเเคร์แวนอยู่มากแล้วก็ยังไม่ได้ตัดใจจากแวนด้วยซ้ำมั้ง





เพลงเชื่อฟัง เขาเข้าไปอาบน้ำ แล้วหยิบมือถือขึ้นมาดู เเวนโทรมาสิบกว่าสาย แถมไลน์มารัวๆ เขาควร React อะไรกลับไปหน่อยมั้ย อยากเข้าข้างตัวเองว่าอีกฝ่ายเป็นห่วง แล้วก็ไม่รู้ทำไมถึงดันตามมาถูกที่เสียด้วย

‘เเวน’ เพลงไลน์กลับไป

‘กว่าจะตอบได้ นึกว่ารถคว่ำตายไปแล้ว’

‘ถ้าเป็นแบบนั้นเเวนจะดีใจหรอ’

‘รำคาญ อยู่ไหน’

‘จะนอนเเล้วเลยไลน์มาบอก’

‘แล้วปล่อยกูนอนไม่หลับ’

‘แวนหมายความว่ายังไง’

‘รอไปรับมึง’

เพลงใจยวบ ยังไงอ่ะ หรือเขาจะไลน์ให้เเวนกลับไปรอที่ห้อง แล้วนั่งเเท็กซี่กลับไป

‘เเล้วนี่แวนอยู่ไหน’

‘หน้าห้อง มาเปิดประตูสิ’





คราวนี้เป็นเพลงที่ตัวเย็นเฉียบ และไม่ต้องรอตกใจนาน ประตูห้องนอนเปิดออกทันที ร่างสูงเจ้าของข้อความดันประตูเข้ามาในห้อง ดีที่เพลงใส่ชุดนอนเรียบร้อยเเล้ว

เเวนรู้ว่าเพลงอยู่ที่นี่เพราะเขาจำรองเท้าที่ถอดอยู่ตรงตู้หน้าประตูได้ และจังหวะที่เจ้าของบ้านเข้าไปเอาขนมในครัวเขาก็เดินขึ้นมา และไม่คิดเลยว่าเรื่องที่เดามันจะจริง

“กลับบ้านนอนเหอะ กูง่วงเเล้ว”

เพลงเหวอ อีกฝ่ายไม่ได้ดุอะไร แค่เดินมาลากเขาลงจากที่นอน ที่เพลงต้องขอบคุณชูครีมที่ปูผ้าปูผืนใหม่ไว้เรียบร้อยเเล้ว สภาพสมรภูมิเดือดเมื่อครู่จึงไม่ตกอยู่ในสายตาแวน

ชูครีมเองพึ่งตามขึ้นมา เห็นเพลงยืนหน้าเจื่อนอยู่ และข้อมือก็โดนกำรอบไว้ด้วยมืออีกคน

“ขอโทษที่เพลงมารบกวน เดี๋ยวกูดุมันเอง”

เจ้าของบ้านทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง เพลงส่ายหน้าและก็ยอมเดินตามเเวนลงไปแต่โดยดี



เพลงเดินไปขึ้นรถแล้วนั่งเงียบมาตลอดทาง จนถึงคอนโดแถวราชเทวี ร่างเล็กเอียงคอมันไม่ใช่หอเค้าหนิ

“ห้องกู บ้านใหม่มึง”

เพลงงงหนัก เเวนก็ยื่นคีย์การ์ดมาให้หนึ่งใบ เเล้วสอนเขาใช้มันเเตะผ่านประตูต่างๆ แตะเพื่อกดชั้นลิฟต์ แล้วก็กดรหัสเข้ามาในห้อง มันเป็นห้องสตูดิโอโล่งๆ ที่กั้นครัวกับห้องน้ำแยกไป แล้วก็มีเตียงกว้างตั้งเด่นอยู่กลางห้อง ที่เหลือเป็นเครื่องใช้ต่างๆ โทนสีเรียบเย็น

“วันหลังมานอนกับกู ไม่ต้องไปกวนเพื่อนกู”

“แวน เราไม่เข้าใจ”

“แล้วมึงไปนอนบ้านไอ้ชูทำไม ไม่ใช่เพราะโกรธกูหรอ”

เพลงลอบถอนหายใจที่เเวนตีความไปอีกแบบ กลายเป็นว่าเเวนทำให้เขาเริ่มรู้สึกผิด

“กูยังไม่พร้อมบอกรักมึง เเต่ไม่ใช่ไม่รู้สึก เพราะฉะนั้นรอ”

“เเต่เราน่าเบื่อสำหรับเเวนไม่ใช่หรอ”

“ก็ไม่ได้บอกว่าชอบเรื่องตื่นเต้น”

“เรางงไปหมดแล้ว เเวนช่วยพูดอะไรที่เข้าใจง่ายๆ ได้มั้ย”

“รอกูหน่อย กำลังพยายามอยู่”

ซึ่งสิ่งที่แวนพูดก็ไม่ได้ช่วยให้เพลงเข้าใจมากขึ้นได้เลย เเละหน้าโง่ๆ แบบนั้นก็ทำให้เเวนต้องดึงมาจุ๊บหน้าผากเบาๆ

“เข้านอนกันกูง่วงแล้ว”





เพลงโดนลากเอวลงไปนอน คนตัวเล็กขยับตัวให้เข้าที่เข้าทางกับหมอนนุ่มๆ เเวนเดินไปล้างตัว แล้วใส่ชุดนอนออกมา เขาแทรกตัวลงมาในผ้านวม เพลงขยับจนมาชิดริมเตียง แต่เอวก็โดนลากไปอีก วงเเขนของเเวนรัดตัวเขาเเน่น ขาก็ยกมาก่าย เพลงรู้สึกเหมือนเป็นหมอนข้างทันที

“ฝันดี”

และวันนี้ไม่ต้องร้องขอ คนข้างหลังก็พูดขึ้นมาก่อน “ห้องกูไม่มียันต์ เลยต้องบอก”

เพลงกลั้นยิ้มจนเมื่อยเเก้มในความมืด เเล้วความเพลีย และความอุ่นสบายจากอุณหภูมิตัวอีกฝ่ายก็ทำให้เขาหลับไปอย่างรวดเร็ว









และก็ตื่นเช้ามาเพราะใครบางคนกำลังเปิดพุงเขาอยู่

“ทำไรอ่ะเเวน”

“ลักหลับมึง”

เพลงหงายหลังกลับไปอีกรอบ เขาควรจะขัดขืนแวนดีมั้ยเพราะเมื่อคืนก็ถึงจัดหนักกับชูครีมไป และเพลงเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าที่เคยตกลงเรื่องจะสร้างความรักกับอีกคนควรจะเป็นยังไงดี ในเมื่อตอนนี้เเวนก็ดูจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น เขาจะเชื่อใจเเวนได้มั้ยนะ แล้วถ้าเป็นแบบนั้นจริงก็เท่ากับทรยศชูครีม ผู้ที่เคยอยู่เช็ดน้ำตาให้เขามาตลอดสินะ

“มึงทำหน้าเครียดทำไม” เเวนถาม แล้วทิ้งตัวลงมานอนข้างๆ แทน

“แวนกอดหน่อย”

“ขี้อ้อนจังอ่ะช่วงนี้”

“อยากอ้อนมานานแล้ว เเต่แวนไม่เคยพูดดีๆ กับเราเลยต่างหาก” เพลงบ่นงึมงำในอ้อมกอดของอีกฝ่าย เเวนลูบผมเพลงเบาๆ

“ที่เคยบอกว่าจะไปทำงานพิเศษ ยังจะไปทำอยู่มั้ย”

“แวนให้ทำมั้ย” เพลงถาม หน้ายังซุกอยู่กับอกกว้าง

“อยากทำก็ทำ แต่อย่าให้เหนื่อยเกิน”

“ทำไมตามใจ” ใบหน้าเล็กๆ นั้นเงยขึ้นมายิ้มหวาน

“มึงเริ่มน่าเบื่ออีกแล้วเพลง”

“วิชาเรียนสำคัญป่ะวันนี้”

เพลงตามเเวนไม่ค่อยทันจริงๆ เปลี่ยนเรื่องอีกแล้ว แต่เพลงก็ส่ายหน้าตอบ วันนี้มีเเค่สองชั่วโมงเอง แล้วก็เป็นวิชาที่เป็นวิชาเลือกด้วย

“ยังอยากไปทะเลอยู่รึเปล่า”

“เเวน ... เป็นอะไรรึเปล่า” เพลงรู้สึกว่าอีกฝ่ายเเปลกไปมากๆ

“กูไม่รู้ว่ามันพอจะรั้งมึงไว้ได้มั้ย แต่ช่วยอย่าพึ่งไปจากกูนะ”

“เเวน” เพลงซุกตัวเข้าไปในอกนั้นเเน่นขึ้น เเวนเหมือนกำลังพยายามจะเข้มเเข็ง บรรยากาศรอบตัวไม่ได้ดูเลวร้ายหรือกดดันเฉกเช่นทุกที

“คนอื่นๆ ล่ะเเวนเลิกหมดหรือยัง”

ร่างสูงส่ายหน้า เล่นเอาเพลงอดคิดในใจไม่ได้ว่าแล้วจะให้เขาทนเพื่อ

“กำลังทะยอย มึงรอหน่อย กูจะเหลือมึงคนเดียว Soon”

“เราควรดีใจใช่มั้ย”

“มากๆ”

เพลงคิดว่ามันบ้ามาก แล้วเขาก็ใจกว้างประมาณมหาสมุทรเเปซิฟิกอ่ะ ที่ปล่อยให้เเฟนมีคนอื่นไปทั่ว

“อย่าลืมว่าตอนที่มึงมาขอเป็นแฟน กูยังไม่ได้รักมึง จะให้ปุบปับกูมีมึงคนเดียวก็ไม่ได้ป่าวว่ะ”

เหตุผลมันฟังขึ้นมาก “แล้วตอนนั้นรับทำไม” เพลงถาม

“ไม่รู้ กูอยากลองดู”

“ลองอะไร”

“ลองมีแฟน ลองรักเดียวใจเดียว ลองคบใครจริงจัง”

“แวนมีอะไรในใจรึเปล่า” เพลงผละตัวออกมาจากอ้อมกอดนั้น เขาเอียงคอมองใบหน้าหล่อเหลา เพื่อพยายามทำความเข้าใจ





แวนพลิกอีกฝ่ายขึ้นมาไว้บนอก “กูเคยอกหักแบบหนักมากๆ กูเลยไม่อยากคบเเค่คนเดียว กูกลัวว่าวันนึงกูเสียใจแล้วจะเป็นบ้าเป็นบออีก”

“เราจะไม่ทำแบบนั้น” เพลงลูบหน้าสากของอีกฝ่าย ตอหนวดเขียวๆ ทำให้เขาจั๊กจี้ฝ่ามือ เเวนคว้ามือของเพลงไว้ แล้วเอามันมาวางไว้ตรงปากเขา กดจูบลงไปเเรงๆ

“เพราะมึงมันน่าเบื่อเเบบนี้ไงเพลง” แวนว่า

“คำว่าน่าเบื่อของเเวน เราคิดเข้าข้างตัวเองได้รึเปล่า”

“ห้าม รอกูบอกเองว่ามันเเปลว่าอะไร”





เพลงยิ้ม...เขารู้สึกเหมือนเข้าใกล้เเวนขึ้นไปอีกนิด ร่างสูงลากเขาเข้าไปอาบน้ำ แล้วก็มี Day Trip ไปบางเเสนกันเเบบงงๆ



























และเมื่อคิดว่าทำใจได้ แต่ในความจริงมันไม่ได้เลย เพลงไปทำงานพิเศษที่ร้านกาเเฟข้างมหาวิทยาลัย เขาอยู่ตรงเคาร์เตอร์คิดเงิน เเล้วก็มีผู้ชายหน้าตาคุ้นๆ เดินเข้ามาสั่งคาปูชิโน่เย็น เขาคงจำเพลงไม่ได้หรอก เเต่เพลงจำแม่น โพสที่เเวนเคยควงอยู่พักหนึ่ง แล้ววันนี้มาแถวนี้ทำไม โพสนั่งเล่นมือถืออยู่ราวๆ ครึ่งชั่วโมง ร่างสูงของอีกคนก็เดินเข้ามา เขาโอบไหล่นั้นหลวมๆ ก่อนจะก้มลงไปกดปลายจมูกกับแก้มอีกฝ่าย ซึ่ง...เพลงควรต้องรู้สึกยังไงกับภาพตรงหน้า

ผู้ชายที่บอกว่าให้เขารอ... รอกี่ปีว่ะ

แวนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำงานอยู่ที่นี่

และเพลงก็เบื่อที่จะยืนมองอยู่ห่างๆ ขอลองเป็นตัวร้ายหน่อยได้มั้ย ไม่รู้อะไรดลใจให้เพลงถือเมนูกับปากกาออกไป เขาวางมันลงกลางวงระหว่างเเวนกับโพส

“รับอะไรดีครับคุณลูกค้า”

แวนเงยหน้าขึ้นมา เเหงละอย่างน้อยเสียงก็ต้องจำได้

“ทำงานร้านนี้?” ดูถาม แล้วก็ไม่ได้มีความสลดอะไรทั้งนั้น

เพลงไม่รู้เลยว่าตัวเองหน้างอลงเรื่อยๆ เขามองภาพเเวนไม่ค่อยชัดอีกแล้ว ต้องสูดลมหายใจลึกๆ แล้วเงยหน้าขึ้น

“โพสเปลี่ยนร้านเหอะ” ร่างสูงว่า เเล้วลุกขึ้นจากร้านไป พร้อมคนตัวเล็กอีกคนที่ทำหน้างง เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังกรุ๊งกริ๊งเป็นสัญญาณว่ามีคนออกไปแล้ว

เพลงวิ่งตามไปหน้าร้านแล้วตะโกนสุดเสียง

“เเวน!!”

เจ้าของชื่อหันมา

“ถ้าไปตอนนี้ ที่บอกให้รอ เพลงจะไม่รอเเล้วนะ!!”

แวนมีสีหน้าลังเล เเล้วคนชื่อโพสก็กระตุกแขนเสื้อเบาๆ เรียกสติ ร่างสูงขยับปากแค่ว่า ‘รอ’ เเต่เพลงมองไม่เห็นหรอก น้ำตามันไหลลงมาจนบดบังทุกอย่าง ร่างที่บอบช้ำเดินกลับเข้าไปในร้าน เขาไม่ขออยู่ตรงเเคชเชียร์เพราะกลัวว่าสติอันน้อยนิด จำทไให้คิดเงินผิด เเต่ไปอยู่ตรงที่ล้างเเก้วเเทน

และเเน่นอนว่าเเก้วแตก เเล้วเพลงก็ได้เเผลกลับบ้าน

















เพลงไม่กลับคอนโดของเเวนหรอก เขากลับไปหอตัวเอง นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่กับที่นอนเเบบนั้น เขาไม่เข้าใจเเวน ถ้าทำไม่ได้ ถ้ามีคนเดียวไม่ได้ จะรั้งเขาไว้ทำไม เพลงว่าใจเพลงไม่เเข็งพอที่จะรอให้เขาเลิกกับทุกคน เพลงต้องเป็นบ้าตายไปก่อนเเน่ๆ

เกือบเที่ยงคืนเสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้น คนที่เดินเข้ามาก็ไม่ต้องเดาหรอกว่าใคร เพลงล้มตัวลงนอนแล้วเอาผ้านวมคุมโปงทันที แวนไม่ได้พูดอะไรมาก เขาเดินไปอาบน้ำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก็เเทรกตัวเข้าไปในผ้านวม จริงๆ ก็ยื้อกับเพลงอยู่นานนั้นเเหละ

“มึงบอกว่าจะรอห้ามกลับคำ”

“ถึงเมื่อไหร่ ฮึก เพลง..เพลงไม่ไหว”

“ไหวดิ กูอยู่ตรงนี้ กูอยู่กับมึง”

“แล้วใจเเวนอ่ะ มีใครอีกกี่คน”

“ใจกูไม่มีใครมานานเเล้วเพลง ยกเว้นมึงที่ค่อยๆ ชัดขึ้นในใจกู”

“แล้วโพส คือยังไง”

“ไม่มีใครชัดในใจกู นอกจากมึง รู้เเค่นี้”

“แวน เราขอร้องปล่อยเราไปเถอะ เราไม่ไหว”





“ไม่รักกูแล้วหรอ” เสียงเเวนอ่อนลง เขาลุกขึ้นนั่ง ไม่สิ ตอกซองบุหรี่แล้วออกไปที่ระเบียง

“รักแล้วเราได้อะไรอ่ะเเวน เรารักเเวนมาเป็นปี แล้วเราก็เสียใจเพิ่มมากขึ้นทุกวัน!” ห้องเพลงไม่กว้างมาก เพราะฉะนั้นพูดจากเตียงก็ได้ยินไปถึงระเบียง

ร่างสูงปล่อยควันไปกับสายลมช้าๆ สายตาเเวนเหงา จนเพลงเองยังเย็นยะเยือก

“นั่นสินะ ไม่มีใครรอกูได้หรอก” เเวนยิ้ม แต่มันดูเศร้ามาก เขาอัดควันเข้าปอดยาวๆ แล้วพ่นมันออกมา ก่อนจะเดินมาหยิบเสื้อที่เเขวนอยู่ พร้อมกับกุญเเจรถเเละกระเป๋าตังค์ออกจากห้องไป

เพลงมองตาม แล้วยังไงละ เป็นเขาอีกหรือที่ต้องยอม เพลงถอนใจให้กับตัวเองเเล้วก็ลุกขึ้นไปสวมรองเท้าเเตะวิ่งตามอีกคนออกไป ร่างสูงคงมีอะไรในใจเลยเดินช้าๆ ตอนนี้จึงอยู่เเค่หน้าลิฟต์





“แวน!!” เพลงเรียก เขาเลยปล่อยให้ลิฟต์ตรงหน้าปิดไป แล้วกดใหม่

“ออกมาทำไม ดึกแล้วมึงนอนเถอะ”

“ไม่ เพลงนอนไม่หลับ ถ้าเเวนยังเป็นเเบบนี้”

“มึงไม่ได้รักกูแล้วหนิเพลง จะเเคร์ทำไม”

“เพลงไม่ได้บอกว่าไม่รัก...เพลงแค่...”

เเวนหันมาเลิกคิ้ว

“เพลงเเค่ทนเจ็บไม่ไหวแล้ว”

“ก็ไม่ต้องทน กูอยู่คนเดียวได้”





ทำไมเพลงรู้สึกว่ามันเจ็บปวดจัง เจ็บกว่าตอนที่เขาเห็นเเวนอยู่กับโพสอีก เเวนทำท่าจะเข้าลิฟต์ เพลงยื้อไว้ เเวนส่ายหน้าบอกให้ปล่อย ลิฟต์จะหนีบเพลง เเวนเลยจำใจกระชากตัวอีกฝ่ายเข้ามาด้วย เพลงกอดเอวเเวนไว้เเน่น

“ไม่ไล่เเล้วได้มั้ย อย่าไล่เพลง” เสียงหวานอ้อนเหมือนจะขาดใจ

“วันนี้กูบอกให้รอมึงบอกว่าไม่ แต่พอกูบอกให้ไปมึงก็บอกว่าอย่าไล่”

“จะให้กูเอายังไงว่ะเพลง”

“เอายังไงก็ได้ แล้วเเต่เเวนเลย”

“เพลง...” คนที่กำลังเครียดถึงกับส่ายหน้า จะโมโหก็ไม่สุด จะขำก็ไม่ใช่เวลา เพราะไม่คิดว่าคนแบบเพลงจะเล่นมุขเเบบนี้กลับมา เขาดันหน้าอีกฝ่ายให้ขึ้นมารับจูบ จูบที่รุนเเรงเเละอัดแน่นไปด้วยน้ำตา เเวนไม่คิดว่าตัวเองจะร้องไห้ได้อีก แต่เขาก็ร้อง... ไม่รู้เพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะเพลงที่มารั้งเขาไว้ ไม่ให้กลับไปโดดเดี่ยวอีกครั้ง

“กูจะเอามึงเเรงๆ เลยเพลง”

“เต็มที่เลยเเวน ไม่ต้องยั้ง”

“กูจะตีมึงแล้วเพลง” เเวนดีดหน้าผากคนกวนตีน เเต่ก็คิ้วขมวด มืออีกฝ่ายมีรอบพลาสเตอร์สองสามจุด

“มือ” เเวนยกขึ้นมาดู

“เเผล” เเวนพูดสั้น เเต่ความหมายนั้นเพลงรู้ดี เขาพยายามจะดึงมันออกแต่ไม่สำเร็จ

“พรุ่งนี้ไปลาออก”

“เพลงอยากทำ”

“แล้วถ้าเเผลเพิ่ม”

“ให้ตี” เพลงบอก “ตีเเรงๆ ได้เลย ใช้อะไรตีก็ได้”

“เพลง ทำไมทะลึ่ง”

“ก็เเวนชอบบอกว่าเพลงน่าเบื่อ เพลงอยากให้เเวนไม่เบื่อเพลงบ้าง”

“กูโคตรเบื่อมึง เบื่อแบบ...ห้ามหายไป มึงเข้าใจป่ะ”



“แวนเเม่งเป็นบ้า” เพลงหัวเราะออกมา ร่างสูงส่ายหน้า ลิฟต์ลงมาถึงชั้นหนึ่งแล้วเขาก็กดมันกลับไปที่ชั้นห้องเพลงอีกรอบ แน่นอนว่าเตียงคืนนี้ย่อมไม่เรียบร้อย พังพินาศเหมือนทอร์นาโดเข้า





















- TBC -

ขอบคุณหลายๆ คอมเม้นต์นะคะ แต่อย่าโกรธกันถ้าไรต์ล่มเรือใคร
หรือจะ #เพราะเธอมันน่าเบื่อ ก็ได้ เค้าส่องอยู่เด้อ

[Aoya]

คือแบบ โคตรเกลียดแวนเลยที่ทิ้งๆ ขว้างๆ เพลง แต่พออ่านตอนนี้แล้วสงสาร 

[JokerGirl]

ต้องให้เวลาแวนทำใจกับเรื่องของอดีตตัวเอง แต่เพลงต้องเลือกได้แล้ว อย่าเอาชูมาเกี่ยวด้วย มันจะเจ็บทุกฝ่าย

[Leenboy]

ถึงจุดนี้รู้เลย ว่าคนน่าสงสารคือแวน

[snowboxs]

เพลงเหมือนจะดี ที่แท้ร้ายที่สุด
ไปให้ความหวังชูทำไม
มีอะไรๆสลับกันไปมา ไม่ชอบเลย
อต่ก็จะตามอ่านต่อไป

[azure]

ไม่สงสารแวนสักนิด เพราะตัวเองเจ็บปวดมากก่อน? เลยคบเผื่อเลือก ทำไมต้องทำให้คนอื่นเจ็บปวดไปด้วย เห็นแก่ตัว
เพลงก็น่ารำคาญ ถ้าตัดใจไม่ได้ ก็ไม่ต้องไปยุ่งกับชู

[yanggi]

ผัวเมียไบโพล่าร์

[tuek]

คือเพลงต้องเลือกได้แล้วว่าจะอยู่กับแวนหรือจะคบกับชู

[Saiias0005]

สนุกกค่าาาาา รอๆๆๆๆๆ

[mkianit]

แบบว่าอึดอัดมาก เอาดีๆตอนนี้ไม่อยากให้ใครสมหวังละอะ555555 ศีลเสมอกันจ้า

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

ไม่เห็นใจใครสักคนเลย แวน เพลง ชูครีม 3p ไปเลยมะ ให้ความสัมพันธ์มันอิรุงตุงนังไปงี้ 
อ่านแล้วหื้มๆๆๆๆกับตัวเอกมากๆเลย แต่สนุกดีค่ะ

[meteexp]

อ่านแล้วงงกับแวน

[HappyYaoi]

 

[lizzii]

ทำไมนี่สงสารแวนแทน เอ้าาาาา

[ofious]

11


เพลงนอนตะเเคงในท่าที่สบายแล้วชิงหลับไปก่อน ส่วนเขาก็นอนลงข้างๆ จุมพิตลงบนหัวไหล่มนเบาๆ หลังจากเขาฟัดเพลงจนเต็มอิ่ม เนื้อตัวเต็มไปด้วยร่อยรอยสีแดงก่ำ เเวนชอบอมเเก้มเพลงเข้าไปดูดจนมันช้ำเเดงแล้วปล่อยออกมา มันดึ๋งหนึบเหมือนหมูเด้งในก๊วยเตี๋ยว เนื้อตัวเพลงช่วงอื่นๆ ก็น่างับเข้าปาก เคี้ยวง่ำ แล้วก็ปล่อยคืนออกมาช้าๆ เพลงมีกลิ่นตัวเฉพาะที่ติดจมูกเขา เเละชอบให้มันอยู่ในระยะที่เขาจะได้กลิ่นตลอดเวลา ตัวเพลงเพรียว บางแต่ก็มีเนื้อกำลังน่าบีบ โดยเฉพาะก้นกลมๆ ที่ขยำแล้วพอดีมือสุดๆ เขาไม่ค่อยได้ละเลียดกินเพลงเท่าไหร่ เมื่อก่อนเขากลัว กลัวว่าตัวเองจะเบื่อ..ไม่สิจะ ‘หลง’ เพลงจนหัวปักหัวปำ จึงไม่กล้าใช้เวลากับอีกฝ่ายมากนัก เขาจริงจังกับการใช้ร่างกายเพลงปลดปล่อยอารมณ์ บางครั้งก็รุนเเรงไปมากเกินกว่าตัวบางๆ นั้นจะรับไหว เขารู้ เขาเห็นน้ำตาเพลง เเต่ก็ต้องทำเป็นไม่เห็น เพื่อปกปิดจิตใจตัวเองลึกๆ ที่มันพลอยจะอ่อนลงเรื่อยๆ


ถ้าใจเขาอ่อนลงเพราะหลงเพลง ใจเพลงก็แข็งขึ้นเพราะเริ่มทนเขาไม่ไหว เเวนเริ่มกลัวว่าเพลงจะหายไป ถ้าเขาไม่รีบรักษา



เขาเริ่มกลัว ตั้งเเต่วันที่ขับรถไปดูหอเพลงเเล้วเห็นว่ารถของเพื่อนสนิทจอดอยู่ มันเป็นคืนที่เขาให้ชูครีมไปรับเพลงหลังมีอะไรกันที่โรงเเรมตามปกติ (เขาโรคจิตนิดหน่อยที่ไม่กล้าพาใครขึ้นห้องตัวเอง เพราะกลัวจะสร้างภาพจำว่าต้องมีคนคนนั้นอยู่ในห้อง) เเต่ดึกดื่นขนาดนั้น เเละฝนก็ตกหนักจนน่ากลัว ใต่้หอเพลงกลับมีรถสปอร์ตทะเบียนหรูมาจอดผิดที่ผิดทางอยู่

มันอาจจะเพราะเเค่ฝนตกหนัก แล้วเจ้าของรถเลยไม่อยากขับกลับให้เป็นอันตราย เเวนไม่กล้าจินตนาการอะไรให้ไกลกว่านั้น แต่ยอมรับเลยว่า...เขากลัว...กลัวว่า ‘ความรัก’ จะหายไปอีกครั้ง


มันมีอีกหลายเหตุการณ์ที่ทำให้เขาระเเวง ชูครีมเคยพูดเรื่องเพลงปวดท้องขึ้นมาอย่างลืมตัว เท่านั้นไม่พอ คนที่เรียนคณะห่างไกลอย่างดุริยางคศิลป์ทำไมมากินข้าวที่ครุศาสตร์บ่อยๆ แล้ววันที่เขาเผลอพูดไม่ดีมากๆ ไปตอนเพลงขอให้พาไปเที่ยววันเกิด เขานึกได้ว่าควรซื้อซูชิของชอบเพลงกลับไปง้อ...เเต่เขาก็ไม่เจอเพลงที่ห้อง เพลงไปนอนที่ไหน เเล้วหลังจากนั้นเพลงก็ยังหายไปเที่ยวทะเล พร้อมๆ กับที่ชูครีมไม่ว่างมาเจอเพื่อนๆ อีก


เเละเขาก็เจอเพลงที่บ้านของเพื่อนสนิทตัวเองโดยบังเอิญ

เหตุการณ์ที่มันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ว่าเพลงกำลังจะไป...สั่งให้ตัวเขาเองต้องทำอะไรให้มันชัดเจนขึ้น เเละตราบที่เขาไม่เห็นคาตาว่าเพลงกับชูเป็นมากกว่าเพื่อน เขาก็เลือกจะรักษาหัวใจตัวเองไปก่อน

ช่วงหลังๆ ที่เขาเริ่มเปลี่ยนเเปลงตัวเอง Sex ที่รุนเเรงเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ของตัวเองเท่านั้นก็เปลี่ยนมันให้เป็นการร่วมรัก เขาเนิบช้ากับอารมณ์เพลง เขาสนุกที่จะปั่นป่วนให้คนเนื้อนุ่มค่อยๆ อุ่นเเละร้อนเเรงขึ้นช้าๆ มันเหมือนทำอาหารเเบบ Slow Cook ที่เมื่อสุกแล้วเนื้อจะอร่อยเป็นพิเศษ เพลงชุ่มฉ่ำจากภายใน และบีบรัดเขาอย่างน่าหฤหรรษ์ และมันก็ทำให้เขาหลงเพลงมากขึ้นเรื่อยๆ แถมหลังๆ ยังมีมุขลามกหยาบคายที่ยกมาเล่นกันอย่างคะนองปาก และท่าผาดโผนพิสดาร มาสร้างความรัญจวนใจให้เเก่กันอย่างไม่น่าเบื่อ เขาสนุกกับตัวตนของเพลง เหมือนกำลังอ่านหนังสือหน้าใหม่ไปเรื่อยๆ


แวนมองเพลงที่หลับไปเเล้ว เขาพึมพำเบาๆ ในใจบอกให้อีกฝ่ายฝันดี เเล้วทิ้งเรื่องที่คลางเเคลงใจไปก่อน อย่างน้อยตัวของอีกฝ่ายก็อยู่กับเขาในตอนนี้ เขาขยับตัวเข้าไปใกล้แผ่นหลังนั้นมากขึ้น ฝังจมูกไว้ตรงหลังคน สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ เพื่อเป็นยาที่กล่อมให้เขาหลับลึกในคืนนี้




ชูครีมมานั่งเล่นที่โรงอาหารครุศาสตร์ตามปกติ พูดให้ถูกคือมานั่งรอเพลงเลิกเรียนนั้นเเหละ เเล้วเขาก็ไม่คิดว่าจะได้เจอแวน แต่เพื่อนในกลุ่มกลับเดินไปที่ซุ้มขายกาเเฟ พูดคุยอะไรบางอย่างกับเจ้าของร้านแล้วก็ถือกาแฟเย็นมาเเก้วหนึ่ง แต่เงินที่มันจ่ายไปดูจะเยอะกว่านั้น เขาสงสัยแต่ก็ปล่อยเลยไปเพราะมันไม่ได้สำคัญเท่าเเวนมาทำอะไรที่นี่ ปกติถ้าไม่อยู่คณะ แวนก็ต้องร่อนไปกับสาวๆ คณะอื่น หรือไม่ก็ไปตามเฝ้าโพสที่ศาลายา

สิ่งที่ชูครีมไม่อยากให้เกิด น่าจะกำลังเป็นจริง เพลงกำลังเดินลงจากตึก แล้วก็เเยกย้ายกับเพื่อนเดินมาหาแวนที่สูบบุหรี่อยู่ เพลงทำหน้ายู่เเล้วเเวนก็ทิ้งบุหรี่ลงถาดทันที

ทั้งคู่เดินเคียงกันออกไปขึ้นรถ ชูไม่ได้นัดเพลงไว้ อีกฝ่ายก็ไม่ได้สังเกตว่าเขามานั่งรอ


หลายวันเเล้วที่เพลงไม่ได้ติดต่อชูครีม เพราะช่วงนี้เเวนทำตัวดีอยู่ด้วยกันตลอดยกเว้นช่วงที่เพลงไปทำงานพิเศษเท่านั้นเอง และก็ไม่น่าเชื่อว่าคืนนี้เด็กคณะครุศาสตร์กลุ่มใหญ่จะยกโขยงมาที่ผับที่ชูเล่นดนตรีอยู่ เหมือนมาเลี้ยงฉลองอะไรกันสักอย่างเเล้วเพลงก็อยู่ในกลุ่มนั้นด้วย

สงสัยคงโดนเพื่อนจับเเต่งตัว เพราะใส่เชิ้ตไหล่ตก จนเห็นเนินเนื้อสีขาวมากกว่าปกติ เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ก็จริงเเต่ชายเสื้อบางส่วนถูกยัดชงไปในกางเกงยีนส์เข้ารูปโชว์ทรงขาสวย เพลงดูโดดเด่นจนเพื่อนนักดนตรีของเขายังชี้ชวนให้ดู ปกติก็ไม่ค่อยเเต่งตัวไง เลยกลายเป็นคนชืดๆ ในมหาวิทยาลัย เเต่พอมาเที่ยวกลางคืนเท่านั้นเเหละ คาริสม่าชวนขย้ำก็ถูกปล่อยออกมาเต็ม ชูครีมเห็นเเล้วก็อดห่วงไม่ได้ แต่เขาพึ่งเริ่มเล่นเท่านั้น เหลือเวลาอีกตั้งชั่วโมงกว่าๆ

เพลงอยู่ในสายตาชูตลอด เสียงเฮฮาจากโต๊ะนั้นดังมาตลอด ยิ่งพอมากันเยอะๆ เกมดื่มเหล้า 3 วิ ก็เริ่มขึ้น ขวด Black label ถูกส่งวนและจับกรอกกันหลายต่อหลายรอบไม่นานน้ำเมาขนาด 1.5 ลิตรก็หมดไปเกือบสามขวด พึ่งรู้ว่าเด็กครุฯ ก็กินดุไม่เเพ้ใคร ชูครีมลงจากเวที เขาไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องพักนักดนตรี เพราะตัวเก่าชุ่มเหงื่อไปเรียบร้อยเเล้ว ก่อนจะเดินออกไปหาเพลงเเละแน่นอนว่าพ่อมือกลองคนดังก็ต้องจ่าค่าผ่านทางให้สาวๆ หลากหลายโต๊ะ

เพื่อนๆ บนโต๊ะบางคนจำได้ว่าคนที่เข้ามาใหม่นั้นเรียนสถาบันเดียวกัน ก็ลากเข้ามาจอยแถมยังชงเหล้าให้เลยด้วยเเก้วนึง


“ชู~หนิ” เพลงเสียงอ้อแอ้โถมตัวใส่ตามนิสัยเวลาเมา

“เเวนไปไหน”

“แวนไปกับเพื่อนนะ เเต่บอกว่าจะมารับ” เพลงบอกตามความจริง

“แน่ใจ ไม่ใช่ว่าไปเฝ้าใครอีก” ชูครีมไม่ได้ปั่น เเต่เขาเห็นในกรุ๊ปที่กินเหล้าด้วยกันบ่อยๆ คืนนี้ไม่ได้มีนัดไปที่ไหน

“อ่า...เเวนยังไม่เลิกอีกหลายคนเลย แต่เเวนบอกให้รอ”

นั่นคือความจริงที่ชูพึ่งได้รู้ เขารู้สึกหัวร้อนขึ้นมาอีกแล้ว

“แล้วเพลงก็ยอมรอหรอ”

เพลงพยักหน้า เชื่อเขาเลย ชูครีมระงับความหงุดหงิดด้วยการดื่มเหล้าเข้าไปอีกอึกใหญ่

“เต้นกันๆ วันนี้เพลงสนุก~” เสียงหวานว่า เเล้วใช้เเขนข้างหนึ่เกี่ยวคอร่างสูงไว้ ก่อนจะโยกตัวไปมา บางทีก็ส่ายก้นดุ๊กดิ๊กตามจังหวะเพลง คนหล่อถอนหายใจ เขาเปลี่ยนมาประคองเอวเพลงไว้ด้านหลังเเทนเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะล้มหัวฟาดไปก่อน

“คนไม่เมาขอเสียงหน่อย เร๊วววว” เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งส่งเสียงโหวกเเหวกแล้วเเพนกล้องมือถือไปมา “มึงไลฟ์ป่ะเนี่ย” อีกคนโวยวายกว่า

“ไลฟ์ดิ นานนานเห็นไอ้เพลงเมาที แถมเมาซบคนหล่อด้วย” ซึ่งแน่นอนว่าเพลงไม่ได้ต่อว่าอะไร เนื่องจากแค่พยายามยืนให้ได้ด้วยสองขาของตัวเองก็ลำบากมากมายเเล้ว

“นัดไอ้เเวนมารับกี่โมง” ชูที่ยังประคองเอวเพลงไว้ถามที่ข้างหู คนเมาเงยหน้าขึ้นมาตอบ ปากเฉียดปลายคางสากไปนิดเดียว

“ผับเลิกมั้ง..ไม่รู้อ่ะ เเวนอยากมากี่โมงก็มาเเหละ”

“แล้วมันรู้มั้ยเนี่ยว่าเพลงเมาเเล้วเป็นเเบบนี้”

“แบบไหนหรอ..ชู~”

ร่างสูงส่ายหน้า ก็แบบที่หันมายกมือโอบรอบคอเขาอยู่นี่ไง เมาเเล้วโคตรอ้อน โครตยั่ว บุญเเค่ไหนที่คืนนี้ไม่ไล่จูบใครอีก

เพลงหันกลับไปหน้าเวทีในจังหวะที่เป็นเพลงที่คุ้นหู เพลงที่เป็นคำถามจากใครคนหนึ่ง


‘เคยได้ยินใช่ไหม ว่าที่หนึ่ง ถ้าไปถึงเราจะมีทุกอย่าง ความสุข ความฝัน อะไรที่เฝ้ารอ จะรอเราอยู่ที่ปลายทาง’

ชูครีมรัดเอว กอดคนในอ้อมแขนเเน่นขึ้นเมื่อได้ยินเนื้อเพลงท่อนนี้ เขารู้ว่าเวลาตัวเองกำลังจะหมด แม้จะยังไม่ได้เคลียร์กับเพลงให้ชัด แต่การที่อีกฝ่ายหายไปนานๆ มันก็เเปลได้อย่างเดียวว่าความสัมพันธ์ของเขาสองคนกลับมาดีแล้ว

ปลายทางของเขาอาจจะไม่มีเพลงรออยู่เเล้ว ชูครีมเผลอทำตามความต้องการของตัวเองโดยการกดจูบลงไปบนหลังคอของคนที่เขากอดอยู่

“เพลง...เรายังจะเป็นเหมือนเดิมมั้ย” เขากระซิบถามเอากับคนเมา

เพลงได้สติขึ้นมาทีละน้อย ก้มมองดูสองเเขนขึ้นเส้นเลือดที่วางซ้อนกันอยู่ตรงช่วงเอวตัวเอง แล้วยังมีมือเขาวางทับลงไปอีก เขากำลังทำร้ายคนที่หวังดีมาตลอด ไม่รู้ทำไมพอคิดแล้วน้ำตามันกลับไหล

เขาตั้งใจจะเเก้เเค้นเเวน ทำให้เเวนเจ็บปวดเพราะหลงเขาเเทบเป็นเเทบตาย เลยไปขอร้องให้ชูช่วยในเรื่องที่...มันผิด ล้อเล่นกับความรู้สึกอีกฝ่าย แล้วตอนนี้เขาก็เเพ้เเวน... เขาไม่กล้าที่จะทำร้ายคนที่เคยสร้างความเจ็บปวดให้เลยด้วยซ้ำ

น้ำตาอุ่นๆ หยาดลงกระทบท่อนเเขนเเกร่ง ร่างสูงส่ายหน้าเขาไม่ชอบเลยที่จะเห็นอีกฝ่ายร้องไห้ ชูจูงเพลงออกมาจากโต๊ะที่เพื่อนหลายคนเริ่มเห็นความผิดปกติ ทั้งคู่หยุดยืนอยู่ในมุมเงียบๆ ที่ลานจอดรถ

“ไม่ต้องร้องเราเข้าใจ” ร่างสูงประคองใบหน้าที่สะอื้นเหมือนเด็กนั้นไว้ แล้วใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน

“ขอโทษ เราขอโทษ” เพลงสะอึกสะอื้น “เรา...ไม่เข็มเเข็งเลยชู ใจเราไม่เเข็งเลย”



“พวกมึง!!” เสียงแวนดังขึ้นมาจากด้านหลังของคนทั้งคู่ การกระทำที่เเสนอ่อนโยนหยุดชะงักลงทันที

“เพลงมึงอ่อยเพื่อนกูหรอ!!”

เพลงตัวเย็นเฉียบ เขาไม่คิดว่าจะได้ยินคำดูถูกรุนเเรงแบบนี้ออกมาจากปากเเวน

“แวน ทำไมมึงพูดแบบนี้กับเเฟนมึงว่ะ” ชูครีมอดจะหงุดหงิดไม่ได้ แล้วทำไมคนที่เลวทั้งคำพูดและการกระทำแบบนี้ถึงได้หัวใจเพลงไป

“แล้วมันคืออะไรไหนมึงอธิบาย” แวนเสยผม ภาพที่เขาเห็นคนคนสองคนในมุมมืดที่จะจูบกันอยู่เเล้ว แถมยังไอจีสตอรี่ที่เพื่อนในกลุ่มเเคปส่งมาให้ดูอีกว่าเเฟนกำลังนัวเนียกับเพื่อนสนิท

ถ้าไม่เห็นกับตาเขาคงหลอกตัวเองไปเรื่อยๆ ได้... เเต่ภาพที่เห็นตรงหน้ามันกลับเป็นความจริงที่อัดเข้าหาเขาจนจุก

“ตกลงเเฟนกูหรือเพื่อนกูที่เหี้ย!” แวนเข้ามากระชากชูให้ถอยห่างจากเพลง

คนถูกกระชากปัดมือออกอย่างมีโทสะเช่นกัน “กูชอบเพลง! เพลงไม่ได้อ่อยกู แล้วกูก็ขอเพลงคบมาสักพักแล้ว ช่วงที่มึงเเม่งไปอยู่กับคนอื่น มึงทำเพลงเสียใจมากเเค่ไหน มึงรู้บ้างรึเปล่า แล้วถ้ามึงไม่รักเค้า มึงก็ปล่อยเค้าไปเหอะแวน “

“ชูมึงพูดเหี้ยอะไรว่ะ” แวนไม่คิดเลยว่าสิ่งที่เขากลัวมันจะเป็นจริง

“เพลง เลิกกับคนแบบนี้เหอะ” ชูคว้ามือมาบีบเบาๆ ตอนเเรกเขาก็ว่าทำใจได้ที่ทั้งคู่จะกลับมาดีกัน แต่เห็นจากอาการหัวร้อนเเละคำพูดคำจาของเเวนแล้ว เขาก็ไม่อยากให้้เพลงไปจมปลักกับอะไรแบบนั้นอีก

คนที่ไม่รักษาหัวใจตัวเองเลย ยังมีค่าคู่ควรให้ใครรักอีกหรือ

“มึงไม่ต้องเลิกกับกูหรอกเพลง กูเลิกกับมึงเอง สุดท้ายมึงก็ทำสิ่งที่สัญญากับกูไม่ได้”

สายตาที่ผิดหวัง สาดใส่ใบหน้าเพลงอย่างเจ็บปวด ดวงตาสองคู่สบกันอย่างมีความหมาย ในความโกรธเกรี้ยวของเเวน เพลงเห็นความอ่อนเเอที่ซ่อนอยู่ในดวงตาสีเข้มคู่นั้น

ถ้าอีกฝ่ายจะผิดหวังขนาดนั้น...ก็เเปลว่าตัวเรานั้นมีความสำคัญกับเขา...!?

“สุดท้ายก็ไม่มีใครรักกู!” แวนหันหลังเดินออกไป เขาไม่อยากเจ็บปวดมากไปกว่านี้


ร่างเล็กส่ายหน้าทั้งน้ำตา พยายามปลดมือออกจากชูครีม เเต่กลับโดนถูกจับบีบเเน่นกว่าเดิม


“ชู..เพลงไม่เลิก ฮึก.. เพลงไม่เลิกกับเเวนนะ” เสียงสะอื้นอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร คนที่พึ่งบอกเลิกเดินออกไปไกลแล้วโดยไม่ได้สนใจคนที่ร้องไห้จะขาดใจสักนิด

“แล้วอยู่กับชูมันดีน้อยกว่าเเวนตรงไหนหรือเพลง”

“ตรงที่เรา...ฮึก เราไม่ได้รักชู”

คนฟังขบกรามเเน่น เจ็บ...เจ็บมากๆ

“เออเรามันโง่เองเเหละ ที่คิดว่าความดีมันจะทำให้เพลงเปลี่ยนใจได้บ้าง เราผิดเอง”

“ปล่อย..ฮึกปล่อยเราไปเถอะนะ เราจะไปหาแวน”

เเพ้แล้ว แพ้ทุกอย่าง คนที่ไม่ใช่ ให้ดียังไงก็คงเปิดประตูหัวใจเข้าไปไม่ได้

ชูครีมปล่อยฝ่ามือเล็กๆ ที่เขาเกาะกุมไว้ แล้วอีกฝ่ายก็วิ่งไปทางเดียวกับที่ร่างสูงอีกคนพึ่งเดินไป แอลกอฮอล์ในเลือดก็ไม่ปราณีเพลงเลย วิ่งไปบางครั้งก็สะดุดล้มเอาง่ายๆ

“แวน! รอเพลงก่อน”

เจ้าของชื่อยังไม่หยุด

“แวน!!” เพลงตะโกนหนักกว่าเดิม “เเวน!!! โอ๊ย”

เสียงล้มติดๆ กันหลายๆ รอบทำให้เเวนต้องข่มใจหันกลับมามอง เพลงล้มจนมือโดนหินบาดเลือดไหล ทำเอาเขาใจเเข็งต่อไปไม่ไหว

“มึงมันน่ารำคาญเพลง!” เสียงเย็นเยียบดุ แต่ก็มาช่วยประคองให้ลุกขึ้น “แล้วใส่เสื้อเหี้ยไรเนี่ย” เเวนจับคอเสื้อที่เเหวกกว้างให้มุนหุบเข้าหากัน

“เพลงรักเเวนนะ” คนที่กลัวอีกฝ่ายจะทิ้งไประล่ำระลักพูด สองมือเปื้อนเลือดจับโดนเเขนเสื้อนักศึกษาจะเเดงฉาน

“แล้วกูจะเชื่อใจมึงได้อีกยังไงอ่ะเพลง”

“เพื่อนสนิทกูพึ่งบอกว่ามึงคบซ้อน แล้วที่หายไปบ่อยๆ ที่กูเจอมึงบนห้องมัน เหี้ยเอ้ย!” เเวนหันไปเตะถังขยะที่อยู่เเถวนั้นจนล้มระเนระนาดด้วยความหงุดหงิด

“กูอุตส่าห์เชื่อใจมึงนะเพลง อุตส่าห์เปิดใจให้มึง แล้วมึงก็สวมเขาให้กูกลายเป็นคนโง่!”

เพลงโดนเขย่าจนสั่นไปทั้งตัว คนตัวเล็กเม้มปากเเน่นพยายามกลั้นก้อนสะอื้น แต่คำพูดต่างๆ ของเเวนก็ทำร้ายหัวใจเขาจนยับเยินไม่มีเหลือ ทำไมเขาต้องเป็นคนผิดอยู่คนเดียว ในเมื่อคนคบกัน มันก็ต้องมีฝ่ายหนึ่งเป็นเหตุ แล้วอีกฝ่ายหนึ่งก็เป็นผลไม่ใช่หรือไง

เพลงไม่ได้อยากจะนอกใจ ถ้าเเวนไม่เริ่มทำร้ายใจเพลงก่อน

ใครจะอยากเป็นคนนิสัยไม่ดีกัน เเวนผลักเพลงให้ตกนรก แล้วก็ยังผลักความรับผิดชอบให้เพลงอีกหรอ

“ฮึก... เเวนใจร้าย เเวนไปมีอะไรกับใครก็ได้ แล้วเพลงไม่มีสิทธิ์อย่างนั้นหรอ ทำไมเพลงต้องเป็นฝ่ายผิดคนเดียวอ่ะ” คนตัวเล็กถามออกมาอย่างคับเเค้นใจ

“ก็กูไม่ได้รู้สึกกับใครทั้งนั้น

“แต่เพลงรู้สึก” เสียงคนร้องไห้เริ่มกร้าวขึ้น “เพลงเสียใจ เสียใจทุกครั้งเเหละที่รู้ว่าเเฟนตัวเองไปมั่วอยู่กับคนอื่น ขนาดเเวนยังรับไม่ได้เลย แล้วทำไมเพลงต้องรับได้อ่ะ”

“เเวนเเม่งเห็นเเก่ตัว ฮึก” เพลงกำลังโมโห โมโหตัวเองที่ขนาดโดนทำขนาดนี้ก็ยังเลือกกลับมารักคนบ้าๆ โมโหตัวเองที่ทำไมเมื่อกี๊ไม่ไปเริ่มใหม่กับอีกคนที่ดีกว่า โมโหที่ต้องมาจมปลักอยู่กับคนที่ผลักไสเขาครั้งเเล้วครั้งเล่า

“เพลงรักเเวน เพลงเป็นคนดี แล้วเพลงได้อะไร เพลงต้องนอนร้องไห้ซ้ำ โคตรไม่มีค่าต้องให้คนอื่นมาสงสาร ทั้งที่เเฟนตัวเองไม่รู้สึกอะไรเลย เพลงเเม่ง ฮึก.. เพลงแม่งเกลียดตัวเองที่เป็นเเบบนี้ ที่โง่!!” เสียงตวาดของเพลงดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับมือที่เริ่มทุบตีตัวเอง เลือดจากแผลที่มือเปรอะเปื้อนไปหมดจนน่ากลัว เเวนต้องเข้ามารวบไว้ไม่ให้ขวัญเพลงเตลิดไปมากกว่านี้

“เพลง ใจเย็น”

“เพลงมันโง่ ฮื้อ!!” เพลงดิ้นพล่านจนต้องกอดไว้ทั้งตัวเพื่อให้สงบลง

“เพลงคือกูโกรธมึงอยู่รึเปล่า ทำไมอยู่ๆ เหมือนกูผิด”

“ก็เเวนผิด ถ้าเเวนไม่นอกใจก่อน เพลงก็ไม่ทำหรอก!” เพลงยังไม่สงบลง คนตัวเล็กดิ้น พยายามจะทำร้ายตัวเองให้ได้ จนเเวนต้องกอดไว้ให้แน่นขึ้นจนเเทบจมหายลงไปในอก

“เพลง แล้วจะเอายังไง ห้ามตอบว่าให้กูเอาเเรงๆ กูตีจริงๆ นะ”

คนที่สะอื้นฮึกๆ เงยหน้ามอง ประโยคติดตลกมุขควายที่พวกเขาเล่นกันบ่อยๆ ทำให้เพลงสงบขึ้น แต่ก็ยังโกรธอยู่

"เพลงยังรอเเวนได้เลย เพลงยอมเเวน เเวนก็ยอมเพลงบ้างสิ”

“เฮ้ยเพลง!” เเวนไม่คิดว่าจะโดนต่อรองเเบบนี้

“แวนไปมีตั้งกี่คน เพลงพึ่งมีชูเเค่คนเดียวเอง เพลงเสียเปรียบเห็นๆ”

คือที่เพลงทำมันก็ผิด แต่เเวนก็เถียงไม่ออก เพราะถ้าให้นับความเลว เขาก็ทำเเย่กับเพลงไว้มาก

“แล้วกูจะเชื่อใจมึงได้อีกยังไงอ่ะเพลง ว่าจะไม่ไปมีใครอีก” เเวนถามคำถามเดิม

“ถ้าเเวนไม่มีใครแล้ว เพลงก็ไม่มีใคร ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับเเวนทั้งนั้น”

“กล้าต่อรองกับกูหรอ”

“ไม่ใช่เพลง ก็ไม่มีใครทนเเวนได้แล้ว!” เพลงขึ้นเสียงอีกรอบ เพราะความโมโหตัวเองมันเริ่มตีรวนขึ้นมาอีกครั้ง “วันนี้ไปไหนมา ชูบอกว่ากลุ่มเพื่อนไม่มีนัดกินเหล้า”

“กูไปบอกเลิกโพสมา พอใจมึงยัง”

“แล้วพี่มะปราง”

“โอ้ย อันนั้นนอนกันแค่ครั้งเดียว”

“ดาวบริหาร”

“เลิกนานเเล้ว”

“เหลือใครอีกมั้ย”

“เหลือมึงนี่เเหละเพลง ถามอีกกูจะเลิกแล้วนะ”

“เมื่อกี้เเวนบอกเลิกเราเเล้ว” อยู่ๆ เพลงก็เบะปากอีก

“ถือว่ามึงเมาเเล้วหลอนก็ได้นะเพลง สร่างแล้วค่อยรู้สึกตัวว่าเรายังไม่ได้เลิกกัน”





เเวนจ้องตาเพลงนิ่ง คนที่ร้องไห้อยู่ยังสะอื้นฮึกๆ เเวนลูบหลังเบาๆ เพราะคิดว่ามันคือพฤติกรรมที่ใช้ปลอบเด็กได้ ก็น่าจะปลอบเเฟนได้ ในเมื่อเขาตัดสินใจเเล้วว่าจะเริ่มต้นเป็นเเฟนที่ดีให้เพลง การให้โอกาสเพลงในวันนี้ก็นับเป็นจุดเริ่มต้นใหม่ของเราสองคนเเล้วกัน

“ไม่เป็นไรนะ มึงเเค่ฝันร้าย ตื่นมาเราก็ยังเป็นเเฟนกันเหมือนเดิม” เขากระซิบที่ข้างหูคนงอเเง ยังคงลูบหลังไปเรื่อยๆ เพื่อให้ผ่อนคลายอารมณ์ลงด้วย

เพลงอมยิ้ม มันเป็นยิ้มที่ยังมีน้ำตาเปื้อนหน้าอยู่ พยักหน้ารับคำของเเวน

เเวนเองก็ยิ้มเหมือนกัน เขาเเค่จะมารับเพลงกลับบ้านไปนอนกอดกันเหมือนช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น แต่ถ้าถามว่าเขายังมองหน้าชูครีมติดมั้ยนั้นอาจจะต้องห่างกันสักพัก





หลังกลับมาถึงห้อง เเวนเอากล่องพยาบาลที่เหลือเชื่อว่าในห้องเขามีมาทำเเผลที่ฝ่ามือให้เพลง เขาเกลียดที่มือเพลงมีเเผล เขาไม่ชอบให้มือเพลงไม่สวย คิ้วที่ขมวดเหมือนหงุดหงิดของคนที่นั่งขัดสมาธิอยู่ตรงหน้า ทำให้คนที่กำลังเจ็บต้องยื่นอีกมือที่ว่างไปคลายปมให้

“เป็นอะไร”

“กูหงุดหงิดที่มือมึงเจ็บ”

“เเวน รู้ตัวป่ะว่าน่ารัก” เพลงชมออกมาดื้อๆ จนเเวนต้องกดสำลีลงไปเเรงๆ แก้เขิน

“โอ๊ย!”

“กูหล่อมั้ย อย่ามาชมอะไรแบบนี้ขนลุก”

เพลงหัวเราะเบาๆ คนเขินเขาหูเเดงแก้มแดงไปหมดแล้ว จะเเซวต่อก็กระไร

เมื่อทำเเผลเสร็จเพลงก็ไปอาบน้ำแล้วมานอนรออยู่บนเตียง ไม่นานเเวนก็ตามมา คืนนี้เขาสองคนผ่านการใช้อารมณ์สาดใส่กันจนเหนื่อย จึงเห็นพ้องต้องกันว่าควรนอน








- TBC -



รักน้องแวนมากขึ้นหรือยังคะ ส่วนน้องชูมาซบอกแม่ๆ นะลูกนะ
อย่าด่าน้องเพลง สงสารน้องงง




มีใครเล่นทวิตมั้ย ฝากติดเเท็ก ขอบคุณค้าบบบบ. 
#เพราะเธอมันน่าเบื่อ

[Leenboy]

ชูครีมผู้น่าสงสาร

[iceman555]

 

[lizzii]

เพลงเอ้ยยยยยย

[naruxiah]

3pได้มั้ยอ่ะ​ แต่แวนก็ผิดจริง​ เพลงก็เผลอไปแต่ชูน่าสงสารสุด​ เริ่มต้นกันใหม่ก็ได้เนอะแวนเพลง

[JokerGirl]

เพลงดีแล้วที่บอกชูไปตรงๆ เจ็บแต่จบ ส่วนแวนกับเพลงเข้าใจกันก็ดีแล้ว แต่รู้สึกแวนน่ารักขึ้น

[Funnycoco]

แวนเห็นแก่ตัว โทษแต่เพลง เคยโทษตัวเองมั้งมั้ย ทำเขาเจ็บมาเป็นปีๆ

[meteexp]

สงสารชูเลยอ่ะ

[azure]

เพลงกับแวนเหมาะกันดี ผีเน่ากับโลงผุ
ชูก็พอเถอะ ออกจากสองคนนั้นเสีย

[ofious]

12





กลางดึกเพลงปวดฉี่ตามสไตล์คนที่กินเเอลกอฮอล์เข้าไปเยอะ เขายกศีรษะออกจากเเขนที่วางรองอยู่ใต้คอ หยิบเอามือที่พาดเอวออกด้วยความเบากริบ แล้วก็กลิ้งตัวลงมาด้วยสกิลที่เท้าถึงพื้นพรมข้างเตียงแบบไร้เสียง เพลงทำธุระด้วยความสบายใจ

แต่ขากลับจากห้องน้ำมาที่เตียงร่างเล็กถึงกับต้องรีบปิดหู แล้วลงไปนั่งกองที่พื้น เพราะสายตาเจ้ากรรมกลับเหลือบไปเห็นเเสงสีขาวขนาดใหญ่ปรากฏอยู่บนฟากฟ้า แล้วไม่นานเสียงฟ้าผ่าก็ตามมา

เพลงนั่งสั่นหลับตาปี๋อยู่คนเดียวที่พื้นไม้ลามิเนต เขาขาอ่อนเกินกว่าจะเดินกลับไปให้ถึงเตียง เสียงฟ้าดังขึ้นเรื่อยๆ และก็ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของลมเเละห่าฝนกระเเทกกระจกหน้าต่าง

แวนรู้สึกตัวตั้งเเต่เพลงลุกไปเข้าห้องน้ำ เขานอนรอกอดร่างนุ่มๆ อยู่นานเเต่ก็ไม่เห็นกลับมาสักที นึกได้ว่าเพลงอาจจะไปอ้วกเพราะเเอลกอฮอล์ยังไม่หมดจากร่าง จึงขึ้นมาจะตามเอาน้ำอุ่นไปให้ ไม่ได้เป็นห่วงเเต่กลัวหน้าทิ่มชักโครกลำบากช่างซ่อมอีก

“แต่ภาพที่เห็นก้อนอะไรบางอย่างอยู่บนพื้น สั่นเทาไปทั้งตัวกลับทำให้ต้องรีบสาวเท้าเข้าไปหา

“เพลง” เเวนเรียกเบาๆ เขานั่งลงแล้วจับให้อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมา “เป็นอะไร”

“เพลงกลัว” คนตัวเล็กปิดหูเเน่น หน้าเเดง เพราะกำลังจะร้องไห้อยู่เเล้ว

“กลัวอะไรว่ะ ห้องกูไม่มีผีนะ”

เพลงส่ายหน้า แล้วหันไปมองที่หน้าต่าง แล้วย่นคอหลบอย่างน่าสงสาร ม่านปิดไม่สนิททำให้เเสงขาวที่พาดผ่านฟ้า ฟาดลงมาให้เห็น แวนเดินไปปิดม่าน แล้วมาประคองเพลงไปที่เตียง เเวนไม่รู้ว่าต้องทำไง จึงไปหยิบหูฟังไร้สายมายัดหูอีกฝ่าย เเล้วเปิดเพลงจังหวะสบายๆ ให้ฟังเเทน

เพลงพึมพำขอบคุณ

“ทำไมไม่เคยบอก ว่ากลัวฟ้าผ่า” เขาถามมันดังพอที่เพลงจะเข้าใจ

“ก็เเวนไม่เคยถาม” เพลงตอบตามความจริง

“เเล้วไอ้ชูรู้เรื่องนี้มั้ย”

เพลงพยักหน้า

“กูจะตีมึง มีอะไรก็บอกเเต่ชู้ไม่เคยบอกผัว” แวนเงื้อมือขู่

เเต่เพลงไม่ได้รู้สึกกลัว เเค่เเวนพยายามจะทำความรู้จักเขาให้มากขึ้นก็ดีใจเเล้ว

“ตีเลยดิ เพลงจะได้ร้องดังๆ กลบเสียงฝน”

แวนเกลียดคำพูดเเก่แดดนั้นเสียจริง ถึงขั้นบีบจมูกเล็กๆ นั้นอย่างหมั่นเขี้ยว

“กูจะไม่ตีมึงแล้ว กูจะจำศีล มึงเป็นใคร คายเพลงคนซื่อของกูคืนมาเดี๋ยวนี้”

เพลงหัวเราะ แล้วขยับตัวมากอดแขนอีกฝ่ายไว้ ซบหัวทุยลงไป

“กล่อมเพลงนอนหน่อย!” อ้อนเอาเสียงดังกว่าปกติเพราะใส่หูฟังอยู่ แวนมองภาพนั้นแล้วรู้สึกอยากยิ้มแต่ก็ต้องเกร็งปาก ความรู้สึกที่เป็นที่พึ่งของใครสักคนได้มันรู้สึกดีไม่น้อยเลย

เขาลูบหัวเพลงเบาๆ แล้วกระซิบว่า “กูอยู่ตรงนี้ ไม่มีอะไรน่ากลัว นอนเถอะ”



ทั้งคู่รู้สึกตัวอีกทีตอนสายๆ เพลงยังงัวเงียนอนซุกอยู่กับเเวน ซึ่งวันเสาร์แบบนี้เขาก็ไม่ได้รีบไปไหนจึงกลายเป็นว่านอนขี้เกียจกันอยู่ทั้งสองคน

“หิวยัง” เเวนถาม

“แวนหิวแล้วหรอ”

“กินมึงได้ทั้งตัวเเล้ว”

เพลงหัวเราะ ก่อนจะช้อนตามองอย่างซุกซน

“ตกลงหิวข้าวหรือหิวเพลง”

เด็กซนโดนดีดหน้าผากทันที “กินไร เร็วๆ จะสั่งไลน์แมน” แวนดุเข้าให้

“แล้วเเต่เเวนเลย”

“สั่งซูชิที่มึงชอบนะ”

“อื้อ”

แวนสั่งเมนูเดิมๆ ที่พวกเขาเคยกินด้วยกันในแอพโทรศัพท์ ยื่นให้เพลงดูว่าอยากเพิ่มอะไรมั้ยก่อนจะกดสั่ง เพลงลุกไปอาบน้ำรออาหารมาส่ง หลังจากคนตัวเล็กกว่าใส่เสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงยางยืดขายาวเซื่องๆ ออกมาเเวนก็มากักเอวไว้ แล้วผลักไปจนชิดผนังตู้เสื้อผ้าเเถวนั้น กลิ่นผิวสดชื่นรื่นจมูกจนต้องฝังเขี้ยวกับซอกคอ แล้วงับเบาๆ พอให้ขึ้นรอยเเดง

“เเต่งตัวเฉิ่มๆ แบบนี้กูชอบมากกว่าชุดเมื่อคืนอีก เอาไอ้เสื้อเวรนั้นไปเผาซะ”

“แวนบ้าอ่ะ ทำไมชอบให้เพลงดูเเย่”

“กูหวง”

ร่างสูงพูดเเค่นั้น เเล้วก็เบี่ยงตัวออกเดินไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้อีกคนยืนหน้าแดงก่ำพ่นคำด่าทอในใจอยู่คนเดียว ที่โมโหคือทำไมไม่ทำอะไรต่อจากไซร้คอ ไม่ใช่ว่าเขิน

ไม่นานเสียงเรียกเข้าจากมือถือของเเวนก็ดัง เพลงดูเบอร์ที่ไม่มีชื่อบันทึกแล้วก็กดรับ เป็นพนักงานส่งอาหารอย่างที่เดาไว้ เขาหยิบกระเป๋าตังค์ แล้วเดินลงไปทันที

เเวนออกมาจากห้องน้ำ เขาใส่เสื้อยืดเเบรนด์ดังที่ดูดีตัวหนึ่งกับกางเกงวอร์มสบายๆ มองหาคนตัวเล็กที่อยู่ด้วยกันก็ไม่เห็น ระหว่างเอาผ้าเช็ดตัวไปตากก็เห็นว่าเปิดประตูเข้ามา เพลงยกถุงใส่อาหารญี่ปุ่นเจ้าโปรดสองถุงใหญ่ขึ้นสุดเเขน ราวกับจะอวด ท่าทางเหมือนเด็กๆ ไม่สมกับว่าที่คุณครูสักนิด แต่มันก็เป็นภาพที่สบายตา

“ไลน์แมนคุยอะไรกับมึงป่าว”

“บอกราคา”

“แล้วอย่างอื่น”

“อะไรละเเวน” เพลงทำหน้างุนงง แต่มือก็จัดอาหารใส่จานไปด้วย

“จีบมึงป่าว”

“โอ๊ยแวน จับเพลงขังไว้เลยมั้ย อะไรจะขนาดนั้น” เพลงโวยวาย ทำไมจู่ๆ ก็เป็นผู้ชายขี้หวงได้ขนาดนี้

“ใครจะไปรู้ กับเพื่อนสนิทที่กูไว้ใจ ยังเอาเมียกูไปกินได้เลย”

“อันนั้นเพลงอ่อยเค้าหรอก” คนตัวเล็กท้วง เเวนฟังแล้วอดเดินเข้าไปบีบก้นไม่ได้ หมั่นเขี้ยวนัก ทำไมไม่สลดได้ขนาดนี้

“กูอยากตีมึงแล้วเพลง”

“กินก่อนค่อยตี น้องไม่มีแรง”

“เพลง!!” แวนขึ้นเสียงดุ ทำไมแฟนอัพเลเวล มาเเทนตัวเองว่าน้อง มันน่าตีให้ลุกจากเตียงไม่ขึ้นนัก

“กินเร็ว จะได้มีเเรงมาตีน้อง”

เเวนยังยืนยันคำเดิมว่าอยากให้ร่างตรงหน้าคายเพลงที่จืดชืดคนเดิมของเขาออกมา!!





ตอนบ่ายทั้งคู่ออกไปสยาม เพลงเกลียดนักที่เเวนได้แต่งตัวแบบโคตรหล่อ เสื้อยืด Oversize กางเกงยีนส์เข่าขาด กับหมวกทรง bucket ฉีดน้ำหอมจนฟุ้งๆ แถมยังมีรอยสักบนเเขนเป็น Prop เล็กน้อย หล่อ Bad จนสาวเหลียวคอมอง ส่วนเพลงเสื้อย้วย กางเกงยาน หัวยุ่งเหยิงเหมือน Cover เป็นคนใช้ของคุณชาย ดีนะที่เเวนยังอนุญาตให้ใส่รองเท้าผ้าใบแทนรองเท้าแตะ เพลงนั่งหน้ามุ่ยมาตลอดทางที่อยู่บน BTS สถานีจากหน้าคอนโด มาถึงห้างหรูกลางกรุงเทพฯ แวนชวนเพลงมาดูหนังภาคต่อเรื่องที่พวกเขาเคยดูด้วยกันสมัยคบกันใหม่ๆ จะว่าไปความสัมพันธ์ลุ่มๆ ดอนๆ ของเขาสองคนก็ผ่านมานานเเล้วเหมือนกันนะ

เเละสถานีสยามก็ขึ้นชื่อเรื่องคนมหาศาล ช่วงที่ลงจากรถไฟฟ้าเดินเข้าไปในห้างหลังมือของเเวนก็แตะโดนหลังมือเพลงบ่อยๆ แถมยังเดินมาเบียดจนไหล่จะชิด ตอนเเรกเพลงก็ไม่ได้คิดอะไร เเต่พอเข้ามาในตัวห้างเเล้วคนก็บางตาลง เพลงหันดูรอบตัวคนก็ไม่ได้แน่นแล้วทำไมมือเเวนยังมาเสียดสีกับหลังมือเขาบ่อยๆ เพลงขยับตัวออกทิ้งระยะเพราะกลัวแฟนตัวเองอึดอัด การเเต่งตัวเราสองคนก็ไม่เหมือนมาด้วยกันอยู่เเล้วด้วย

“ทำไมไม่จับมือกู” เเวนทำเสียงดุในลำคอ เพลงหันไปมองหน้า อีกฝ่ายเลิกคิ้วใส่ หน้าโหดเสียไม่มีละ

เเวนแบมือมาตรงหน้า ด้วยสีหน้ารำคาญมากๆ เเต่กลับทำให้เพลงขำ อ๋อ ที่เข้ามาเบียดมันเป็นแบบนี้นี่เอง ช่างเอ็นดูความน่ารักแบบหน้านิ่งๆ นั้นเสียเหลือเกิน

“โตเเล้ว เพลงไม่หลง” คนตัวเล็กเล่นตัว เบี่ยงหลบแล้วเดินนำไปยังช่องจำหน่ายตั๋วหนัง

“แต่กูหลง มาจับเดี๋ยวนี้”

เพลงหันมาทำหน้าฮึ่ย! ใส่ จะอ้อนเบอร์นี้ไม่ได้นะ เเวนต้องกลับไปอ่านตอนเเรกเดี๋ยวนี้ว่าทำให้เพลงเจ็บช้ำแค่ไหน เป็นปีเลยนะที่นิสัยไม่ดีใส่ แล้วทำไมพอเปลี่ยนโหมดถึงต้องทำร้ายจิตใจเขากว่าเดิมด้วย

“จับ!” ยังจะสั่งอีก เพลงทิ้งลมหายใจเสียงดัง สะบัดมือมาคว้ามือที่ใหญ่กว่า ตอนเเรกก็รวบเฉยๆ แต่อีกคนกลับเเทรกนิ้วเข้ามาสอดประสานกันแล้วกระชับ รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นเสี้ยววิ

แล้วคนที่บอกว่าตัวเองจะหลง ก็พาเดินฉับๆ ไปซื้อตั๋วแล้วเข้าโรงหนัง เพลงหอบป๊อปคอร์นกับน้ำเเก้วใหญ่มาเต็มมือ ทุกลักทุเลเพราะว่างเเค่มือเดียว เเวนเหมือนคนเห่อไม่เคยเข้าโรงหนังเลย มานั่งตั้งเเต่หนังโฆษณาไม่เริ่มเเหนะ

“เราไม่ได้ดูหนังด้วยกันนานเเล้วเนาะ” เพลงเปรยเบาๆ เมื่อวางทุกอย่างลงเรียบร้อย

“เคยมากับไอ้ชูรึเปล่า”

เพลงพยักหน้า ทำตัวลีบรอเลย ต้องโดนดุแน่

“รอบไหน”

“ดึก”

“เพลง มึงมัน ฮึ่ย!” แวนหันหน้าไปอีกทาง เหมือนพยายามสะกดกั้นอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่

“ก็วันนั้นเพลงชวนเเวนเเล้ว เพลงบอกไม่ว่างอ่ะ”

“แล้ว”

“แล้วชูมารับ บอกว่ามีตั๋วฟรีสองใบ”

“เเล้วมึงก็เชื่อ”

“อื้อ”

“มันเต๊าะมึง ทำไมแค่นี้ถึงไม่รู้ ได้ยินกูคุยโทรศัพท์กับมึงเเล้วก็ไปซื้อมาสิ”

เพลงหน้างอ “ก็เพลงอยากดูหนัง เเฟนไม่ว่าก็ต้องไปดูกับเพื่อนเเฟนเเทนไง”

“เพลง นี่ยั่วกูอยู่ป่ะ”

“ยั่วอะไรเล่า”

“ค่าตั๋วสองร้อยกว่าบาทนี่กูไม่เสียดายหรอกนะ” แวนหันมาล็อกแก้มเพลงไว้

“ในห้องน้ำห้างมั้ย ตื่นเต้นดี”

เพลงตาโต “คนอย่างเเน่นอ่ะห้องน้ำที่นี่ เเวนรอคิวไหวหรอ”

“เพลง!!” เป็นเเวนที่ยอมเเพ้ เขาหมั่นเขี้ยวถึงขั้นต้องดูดแก้มเพลงเเรงๆ แล้วอมไว้จนขึ้นรอยเเดง เพลงยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดๆ น้ำลายของอีกฝ่ายออก “เพลงเป็นสิวทำไง”

“กูให้ตังค์ไปเลเซอร์”

ฮึ่ย! เขาสองคนกลายเป็นคู่รักไร้สาระไปเสียเเล้ว ทะเลาะกันได้อีกไม่นาน หนังก็เริ่มฉาย





เพลงยังทำงานพิเศษอยู่ที่ร้านกาเเฟเหมือนเดิม อย่างน้อยก็มีเงินเล็กๆ น้อยๆ ที่หาได้เองเอาไว้ซื้อของนู่นนี้ให้เเวนบ้าง หลังจากที่ให้เเวนเลี้ยงมานาน

เขามีเวลาว่างในช่วงบ่ายของวันที่ไม่มีเรียน เป็นการฆ่าเวลาระหว่างรอเเวนที่เรียนเลิกเย็นในวันนั้นๆ ด้วย ระหว่างนั่งคิดอะไรเพลินๆ ประตูร้านก็ส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งเป็นสัญญาณว่ามีลูกค้าเข้า

ร่างสูงคุ้นตา กับใบหน้าใจดี แต่กลับกดดันจนเพลงเหงื่อซึมทั้งที่เเอร์เย็นเฉียบ เราจากกันไม่ดีเลยวันนั้น เขาทิ้งชูไปตามแวนเเล้วก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

“ชูเอาอะไรดี เพลงเลี้ยง” เพลงทักพยายามปั้นยิ้มที่มันดูเจื่อนสุดๆ

“ชาเขียวเย็นก็ได้”

เครื่องดื่มที่ชูสั่งทำให้เพลงไพล่คิดไปถึงอีกคน ที่ช่วงนี้ชอบเล่นมุกลามกด้วยกัน เขาก้มลงคีย์ข้อมูลลงในเครื่อง เเต่รอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้าน่ารักนั้นก็ไม่หลุดพ้นสายตาอีกคนไปได้

“ดูอารมณ์ดีนะ” ชูครีมทัก เพลงหน้าตาน่ารักอยู่แล้ว พอยิ้มเเย้มมากขึ้นมันก็สดใสไปหมด

“หรอ”

“กับเเวนโอเคเเล้วใช่มั้ย”

เพลงพยักหน้าตอบคำถาม แล้วเสไปทำเครื่องดื่มให้ร่างสูง ระหว่างนั้นก็เผลอกัดปากด้วยความกังวล เขารู้ว่ายังค้างคากับชูครีม เหมือนเขาหลอกใช้ความหวังดีของอีกฝ่าย พนักงานตัวเล็กเดินเอาชาเขียวมาเสิร์ฟ เมื่อมันยังไม่มีลูกค้าเพลงจึงนั่งลงฝั่งตรงข้าม เขาอยากเคลียร์ แต่ก็ประหม่าไปหมด ทำไมมันไม่ง่ายเหมือนวันที่ขอร้องให้เขาช่วยล่ะ

“ชู คือเรากับแวน”

ร่างสูงพยักหน้า เขาเข้าใจได้เองแล้วโดยไม่ต้องรออีกฝ่ายพูด

“เราเเค่มาดู ถ้าเพลงโอเคแล้วเราก็คงเฟดตัวออกไป”

“แล้วชูกับแวน”

“ก็ไม่ค่อยได้คุยกันเเล้ว ช่วงนี้เราอยู่เเต่กับเพื่อนที่คณะ แล้วก็เพื่อนสมัยมัธยม” ชูกับเเวนรู้จักกันช่วงรับน้องเลยสนิทกันแม้จะอยู่กันคนละฝั่งมหาวิทยาลัย แต่จะพูดให้ถูกคือชูสนิทกับเเวนเพราะอยากใกล้ชิดเพลงมากกว่า

“เราขอโทษ ขอโทษจริงๆ” เพลงก้มหัวให้อยู่หลายครั้ง

“ไม่เป็นไรหรอกเพลง เป็นเราเองแหละที่ไม่เข้าใจว่าความรักมันคืออะไร ขอโทษที่เข้าไปยุ่งนะ”

ใช่...ความรักคืออะไร มันไม่ใช่อยู่กับความสุข แต่คือการอยู่กับคนที่เป็นโลกทั้งใบของเราไม่ว่าจะทำให้ทุกข์มากกว่าสุขก็ตาม

“ไม่ดิชู ตอนอยู่ด้วยกันเรามีความสุขจริงๆ เราต่างหากที่ไม่เคยรู้เลยว่าชูรู้สึกยังไง เรามันเเย่เนอะ”

ชูครีมเอื้อมมือไปจับมือเพลงไว้เเล้วเขย่าเบาๆ เขายังเจ็บปวดในหัวใจ แต่เขาก็รู้ว่าไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้เเล้ว เพราะหัวใจเพลงมั่นคงเกินไป

“อย่าคิดมากเลยเพลง เราโอเค เราว่าเราสบายใจเเล้วคงไม่มากวนเพลงอีก” ชูครีมยิ้มให้ เเล้วก็ขอตัวออกไป เพลงพยักหน้า ทั้งคู่กอดลากันอีกครั้งเพื่อรักษามิตรภาพดีๆ

เพลงเก็บเเก้วกลับไปล้าง แต่ก็ทอดถอนใจเสียจนคาร์บอนไดออกไซด์เต็มร้าน ก่อนจะมานั่งรอให้เพื่อนร่วมงานอีกคนมาเปลี่ยนกะ

‘มีงานกลุ่ม น่าจะเลิกทุ่ม’ เเวนส่งข้อความมาบอก เพราะตอนเเรกอีกฝ่ายนัดมารับเขาที่ร้านประมาณ 4 โมง

‘เพลงกลับไปรอที่คอนโดนะ เดี๋ยวเเวะซื้อของสดไปทำกับข้าว’

‘หิวเเล้วอ่ะ’

‘ซื้อขนมกินก่อนสิ’

‘หิวมึง ไม่ได้หิวหนม’

‘ขอให้งานเสร็จเที่ยงคืน’ เพลงพิมพ์ตอบกลับไป ปากได้รูปก่นด่ามุบมิบ แต่มันก็มีรอยยิ้มเจืออยู่ เขาเริ่มนั่งคิดเมนูไปเรื่อย ว่าจะทำอะไรให้เจ้าคนตัวโตนั่นกินดี สักพักเพื่อนก็มาเปลี่ยนกะ เพลงถอดผ้ากันเปื้อนยื่นให้ ส่วนตัวเองก็สะพายกระเป๋าเเล้วเดินออกมา

‘กลับบ้านดีๆ อย่าอ่อยมอ’ ไซต์ อย่าคุยกับเเคชเชียร์’

‘เพลงจะโกรธเเล้วนะ’

‘ดี หน้างอเยอะๆ มึงจะได้น่าเกลียด’

เพลงเลิกเถียงกับคนบ้าที่หวงเขาเกินเบอร์ไปแล้ว

‘ถึงห้องแล้วไลน์บอกด้วยนะ คนหน้าตาไม่ดี’

‘รู้เเล้วครับแฟน ตั้งใจเรียนนะน้องนอนถอดกางเกงรอที่บ้าน’

‘เพลง!!!! มึงเตรียมตัวโดนฟาด’

เพลงหัวเราะขำก่อนจะเก็บมือถือลงกระเป๋า ที่จริงไอโฟนรุ่นเกือบใหม่ล่าสุดนี้เเวนก็ซื้อให้ เพราะเครื่องเก่าที่เขาใช้มันกากเกินไปยังไม่เป็นสมาร์ทโฟนด้วยซ้ำ ย้อนคิดดูเเล้วเเม้เเวนจะใจร้ายไปสักหน่อย แต่ก็ไม่เคยยอมให้เพลงลำบากเลย นึกแล้วก็รู้สึกรักคนใจร้ายขึ้นมาอีกเป็นกอง อยากเจอเเล้วสิ ส่งข้อความไปอ้อนเอาอีกสักหน่อยดีมั้ยนะ เเต่ไม่ดีกว่า เพลงไม่ควรทำแวนว่อกแว่กมากไปกว่านี้

คนตัวเล็กในชุดนักศึกษาเดินออกมาเรียกมอเตอร์ไซต์วินให้ไปส่งที่ห้างใกล้มหาวิทยาลัย ช่วงเย็นแบบนี้ถ้านั่งรถเมล์ไปคงติดเป็นชั่วโมง จะให้เดินก็ร้อนเกิน พี่สองล้อนี่เเหละดีที่สุด

“เอาร่มมั้ยน้อง พี่เสียดายผิว ขาวเหลือเกิน”

แล้วเป็นไปตามเเวนคาด เพลงไม่ต้องทำอะไรก็เหมือนอ่อยใครต่อใครไปทั่วขนาดโดนจับเเต่งตัวเฉิ่มเชย เจ้าตัวส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร เขาไม่ได้โดนเเดดนานเสียหน่อย เเล้วพอทาโลชั่นนิดเดียวก็กลับมาขาวเนียนเหมือนเดิมแล้ว

ไม่นานเพลงก็ได้เนื้อชั้นดีกลับเครื่องเทศกลับมาที่ห้อง เขาตั้งใจทำเสต็กให้เเวนทานเป็นมื้อเย็น และมันก็มีเวลานานพอที่จะหมักซอสให้เข้าเนื้อ เพลงหิ้วของพะรุงพะรังกลับเข้ามาในคอนโด ที่ยามนี้มันกำลังเงียบเเละเย็นชืด วันก่อนเขาพึ่งทำความรู้จักกับแวนเพิ่มขึ้น

เเวนไขข้อสงสัยเรื่องที่ไม่เคยพาใครเข้ามาอยู่ด้วย เพลงพึ่งเป็นคนเเรกที่ได้รับอนุญาต ทุกคนที่เเวนนอนด้วยก็พาเข้าโรงเเรมทั้งหมด เออรวยดี!

‘ถ้ามันเคยมี แล้ววันหนึ่งหายไป คงรับไม่ได้’

‘เหมือนมันคือความผูกพันที่ต้องกลับมาเจอใครสักค พอกลับมาเเล้วไม่เจอ กูว่ามันเหงากว่าเดิม’

เหตุผลของเด็กขี้กลัว ... กลัวการสร้างความสัมพันธ์ กลัวคำว่าผูกพัน จนเเวนเเข็งกระด้างและไม่ยอมมีความรัก

‘ตอนประถม มีหมาตัวนึงที่รักมากๆ วันนึงกลับมาจากโรงเรียนเเม่บ้านก็บอกว่ามันวิ่งตามรถกูไปที่ถนนเเล้วถูกชนตาย’

‘ตอน ม.ต้น กูรักน้องสาวมากๆ เฝ้าดูน้องโตทุกวัน แล้วจู่ๆ เเม่ก็เลิกกับพ่อ พาน้องไปด้วย ไปอยู่กับครอบครัวใหม่ที่เมืองนอก’

‘ม.ปลายกูมีเเฟนคนเเรกที่รักมากๆ แล้วเค้าก็ทิ้งกูไป เพราะดันไปท้องกับรุ่นพี่ข้างบ้าน’

‘ทุกอย่างที่กูรัก ทิ้งกูไปหมด กูเลยไม่อยากจะผูกพันกับอะไรเลย แล้วกูก็ไม่พร้อมที่จะมีใครเเค่คนเดียว’

บทสนทนาบนโซฟา ระหว่างที่เพลงนั่งอ่านหนังสือ เเล้วเเวนนอนหนุนอยู่บนตักดังขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

‘แล้วทำไมยอมเป็นเเฟนกับเพลง’

‘เพราะ...กูไม่คิดว่าจะรักมึงไง’

เพลงทำหน้าหน่ายใส่เเวนทันที ทำร้ายจิตใจคนอื่นเก่งนักล่ะ แวนหัวเราะขำ

‘กูเลยต้องพยายามเบื่อมึงไงเพลง’ คนที่นอนอยู่ยกมือขึ้นมาลูบแก้มเขาเบาๆ

‘เบื่อมาก เข้าใจใช่มั้ยว่าน่าเบื่อมากๆ’

คนฟังไม่แสดงอาการอะไรอีก เขาว่าเขาเข้าใจเเวนขึ้นมาทีละนิด และตอนนี้คำว่าเบื่อ ก็ไม่ได้ทำร้ายเพลงเท่าไหร่ เพราะการกระทำอย่างอื่น มันกำลังทำให้เพลงหลงเเวนมากขึ้นไปอีก คนห่ามๆ ที่...ก็ห่าม แต่ก็หวงเราคนเดียว

















- TBC -





#เพราะเธอมันน่าเบื่อ

เมื่อเขามาฉันจะไป...ขอมอบให้น้องชู

น้องเเวนทำตัวดีขึ้นเเล้วนะคะเเม่ๆ วอนโปรดให้อภัยน้องด้วย

สำหรับหลายคนที่คิดว่าไม่เเฟร์กับชู เราขอโทษด้วย

แต่อยากเขียนในมุม ของการให้อภัยกัน ให้โอกาสที่จะรักกัน แล้วก็เรียนรู้ที่จะปรับตัวเข้าหากันของเเวนกับเพลง

คิดเห็นยังไงเเชร์กันได้นะคะ

[iceman555]