Join With Me
“พี่มีอะไรสนุกๆ มาให้เล่น” เสียงพี่เชกระซิบบอกผมที่ข้างหู มันทำให้ผมรู้สึกจักจี้จนต้องย่นคอ
“ครับ?” ผมนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงในห้องนอนของเราพลางเอียงคอถามด้วยความสงสัย
เขาไม่ตอบ นอกจากถอดเน็กไทออกจากคอเขาแล้วเอามาผูกปิดตาผมไว้ ผมมองอะไรไม่เห็นอีกแล้ว เสื้อและกางเกงของผมถูกถอดออกไปนานแล้ว เนื้อตัวของผมเปล่าเปลือย ผมเริ่มหนาวเพราะแอร์ที่ตกลงมาบนเตียง ผมคว้าผ้าห่มขึ้นมา แต่ก็ถูกพี่เชดึงมันออกไป
ผมตัวสั่น ผมมืดมิด แต่หูของผมกำลังทำหน้าที่แทนประสาทสัมผัสที่หายไป
“เดี๋ยวพี่มานะครับ” พี่เชบอก แต่ผมตกใจกลัวเขาจะทิ้งผมไปทั้งที่ผมอยู่ในสภาพนี้ ผมทำท่าจะดึงเน็กไทออกไปให้พ้นดวงตา แต่ก็ถูกยึดมือไว้
“เด็กดี ปิดตาไว้ก่อนนะครับ”
“พี่จะไปไหน”
“รอพี่เดี๋ยวเดียว ไม่นาน”
“จริงนะครับ”
“พี่เคยโกหกเอมด้วยเหรอ รอพี่ตรงนี้นะ”
“ครับ เอมจะรอพี่”
ผมชื่อเอม เอมใจ ผมเป็นนักศึกษาปีที่สอง เรียนบริหาร ผมไม่ได้ชอบบริหารแต่ก็ไม่ได้ไม่ชอบ เอาเป็นว่าผมไม่รู้สึกอะไรกับคณะที่เรียนอยู่ก็แล้วกัน ผมรู้ว่าถ้าผมเรียนจบเมื่อไหร่ ผมจะต้องไปทำงานที่บริษัทของพี่เช เชรัณ ตอนนี้เขาอายุยี่สิบเก้า ห่างกับผมสิบปี
ผมเจอพี่เช ตอนไปนั่งรอพ่อเลิกงานที่บริษัทของพี่เช ตอนนั้นผมอายุสิบหก ผมชอบพี่เชตั้งแต่แรกเห็น เขาดูเป็นผู้ชายที่ไม่มีอยู่จริงบนโลกนี้ ทั้งรูปร่าง หน้าตา ฐานะ การศึกษาและชาติตระกูล เขาดูเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับผม เขาเหมือนเจ้าชายในขณะที่ผมเป็นเด็กกะโปโลคนหนึ่ง ที่เขาไม่ควรจะเห็นผมเลย
เราสบตากัน
ผมยิ้ม และเขายิ้มตอบกลับมา
ผมรู้ตัวอีกครั้ง ตอนที่ผมยอมขึ้นรถไปกับเขาในวันหนึ่งและจบลงที่โรงแรม ตอนนั้นผมไม่คิดด้วยซ้ำว่าพี่เชจะขอผมเป็นแฟน ผมคิดเสมอว่าเขาแค่อยากได้ตัวผมและเมื่อเขาได้แล้ว เขาคงจะทิ้งผมไปแน่นอน ส่วนผมก็จะเก็บความทรงจำนั้นไว้ว่าครั้งหนึ่ง ผมเคยมีช่วงเวลาหนึ่งกับพี่เช
เราคบกันมาสามปีแล้วอย่างไม่น่าเชื่อ ผมย้ายมาอยู่กับพี่เชตั้งแต่เข้ามหา’ลัย ผมบอกพ่อว่าอยู่หอพักของมหา’ลัย แต่แท้ที่จริง ผมไม่เคยย่างกรายเข้าไปในหอพักนั้นเลย
ผมเลือกพี่เช ผมหลงพี่เชจนแทบบ้า พี่เชดีกับผม เขาเอาใจดูแลผมอย่างดี ผมมีความสุขที่ได้หลับไปในอ้อมกอดของพี่เช และตื่นมาเห็นรอยยิ้มของเขา
แต่สิ่งเดียวที่ผมลำบากใจคือเซ็กซ์บนเตียงของพี่เช เพราะพี่เชทำงานใช้สมองอย่างสิ้นเปลือง เขาเครียดแทบทั้งวัน กลางคืนเขาจึงระบายความเครียดกับผม อันที่จริงแล้วผมยินดีที่จะนอนกับพี่เช ทุกคืนก็ยังได้ ถ้าเขาต้องการ แต่มันไม่ใช่แบบนั้น
รสนิยมของพี่เช ไม่ปกติ
ผมรู้สึกหวั่นในใจทุกครั้งที่ได้ยินพี่เชพูดว่า
‘มีอะไรมาให้เล่น’ นั่นแปลว่าเขาจะมีอะไรใหม่ๆ เข้ามา ในห้องของเรา มีอุปกรณ์ที่ใช้ในกิจกรรมบนเตียงมากมาย และผมก็ได้ทดสอบพวกมันแล้วทุกชิ้น
ครั้งนี้จะเป็นอะไร?
“พี่เชครับ ทำไมพี่ไปนานจัง”
“พี่มาแล้วครับเด็กดี”
พี่เชเข้ามากอดผม ผมอยู่ในท่าคุกเข่าอยู่บนที่นอน พี่เชดึงใบหน้าผมเข้าไปจูบ ปลายลิ้นของเราเกี่ยวกันอย่างรุนแรง ผมคลำมือสะเปะสะปะหมายจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของพี่เชให้พ้นทาง
“จุ๊ๆ มืออย่าซนสิครับ”
“อื้อ พี่เช ไม่ยุติธรรมเลย พี่เชยังไม่ถอดเสื้อเลย” ผมโวยวายเล็กน้อย รู้สึกเหมือนกำลังเสียเปรียบ
“วันนี้เอมต้องอยู่เฉยๆ ตกลงไหม”
“พี่เช..” ผมเรียกชื่อพี่เขาด้วยเสียงจะขาดใจ มันทรมานเหมือนกันที่สัมผัสอีกฝ่ายไม่ได้
“นะครับ” พี่เชบอกผมก่อนจะดึงผมเข้ามาจูบอีกครั้งหนึ่ง เราบดขยี้ริมฝีปากใส่กัน ผมขัดใจเล็กน้อยที่แตะต้องพี่เขาไม่ได้ เลยระบายอารมณ์กับริมฝีปากอิ่มนั้นอย่างเต็มที่
หูได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอพี่เชเบาๆ เขาคงรู้ว่าผมไม่พอใจอยู่บ้าง
“พี่จะทำอะไร!” ตอนที่พี่เชดึงมือทั้งสองข้างผมแล้วลงมือพันธนาการมันไว้ ผมก็เริ่มตกใจอีกครั้ง
“เพื่อให้พี่แน่ใจว่า วันนี้เอมจะแตะตัวพี่ไม่ได้ยังไงล่ะครับ”
“ผมสัญญาจะไม่จับพี่ แต่พี่อย่ามัดผมเลยนะ” ผมอ้อนวอนขอเขา
“เด็กดี” เขาจูบแก้มผม แต่ไม่แก้มัดให้ผม
พี่เชผลักตัวผมให้อยู่ในท่าคุกเข่า ผมยันแขนกับที่นอน เข่าทั้งสองข้างก็เช่นกัน พี่เชจับขาผมแยกออกเล็กน้อย เขากำลังสำรวจด้านหลังของผม มันทำให้ผมกลั้นหายใจ ผมไม่รู้ว่าจะถูกอะไรใส่เข้ามา ของพี่เชหรือของเล่น
ในหัวผมกำลังตีกันวุ่น ผมเดาอะไรไม่ได้เลย ผมมองไม่เห็น ผมไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกับตัวผมบ้าง
ผมเริ่มกลัว
“พี่เช...” ผมครางเสียง
“อดทนนะครับ”
พี่เชจูบที่ต้นคอลากยาวลงไปบนแผ่นหลังของผม ปกติ พี่เชจะหยุดแค่สะโพกของผม แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ลิ้นอุ่นแต่ชุ่มไปด้วยน้ำลายกำลังละเลงอยู่ที่ด้านหลังของผม มันทำให้ผมสะดุ้งและขยับหนีตามสัญชาตญาณ ผมไปไหนไม่ได้เพราะเอวของผมถูกมือของพี่เชยึดเอาไว้
“พี่ทำอะไร ไม่เอา”
“ไม่เป็นไรนะ เด็กดี” ทำไมเสียงพี่เชเหมือนดังอยู่บนหัวผม เขาตอบได้ยังไงในขณะที่ผมยังรู้สึกกับทางด้านหลัง ผมทำท่าจะลุกหนี
ผมกลัวจริงๆ แล้ว
“อยู่เฉยๆ สิครับ เอม ทำไมวันนี้ดื้อแบบนี้ล่ะ” พี่เชพูดอยู่ข้างหูผม ความรู้สึกด้านหลังหยุดไปแล้ว ผมค่อยผ่อนลมหายใจออกมา
ผมคงคิดมากไปเอง
“กลัวเหรอ” พี่เชถามผม
“ครับ”
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่ไม่เคยทำร้ายเอมไม่ใช่เหรอ”
“ครับ”
“ทุกครั้งเอมก็มีความสุขไม่ใช่เหรอ”
“ครับ”
“เชื่อพี่นะ อีกไม่นานเอมจะได้มีความสุขกับพี่ไง”
“ครับ” ผมตอบได้แค่คำพูดเดิมๆ
ยอมรับว่าผมกลัวรสนิยมพี่เชก็จริง แต่เขาก็ทำให้ผมมีความสุขทุกครั้ง
“อ๊ะ” ผมสะดุ้งอีกครั้งตอนที่มือพี่เชมาจับส่วนหน้าของผม “พี่เชสวมแหวนด้วยเหรอครับ” ผมจำไม่ได้ว่าวันนี้เขาสวมแหวนหรือ
เปล่า แต่ปกติเขามักจะไม่สวมแหวน ยิ่งทำกับผม เขาจะถอดออกหมด
“พี่ลืม” ผมได้ยินเสียงกุกกักก่อนจะได้ยินเสียงแก๊กตรงโต๊ะกระจกไม่ไกล “เรียบร้อย”
พี่เชกลับมาทำหน้าที่ต่อ เขารูดรั้งส่วนกลางของผม จนมันค่อยๆ เปลี่ยนสภาพ ผมกำลังรู้สึกดีเมื่อของเหลวเย็นๆ ถูกปาดลงที่ช่องทางข้างหลัง มันทำให้ผมตื่นเต้นเล็กน้อยเพราะรู้ว่ากำลังจะเจออะไรข้างหน้า คงเป็นนิ้วมือล่ะมั้งที่ค่อยๆ สอดใส่เข้ามาในตัวของผม
ผมเกร็งตัว กลั้นหายใจแต่แล้วก็ต้องรีบกลับมาหายใจอีกครั้งเพราะความรู้สึกด้านหน้า “เอมชอบไหม”
“ชอบครับ”
“ดีแล้ว เด็กดีของพี่” พี่เชบอกแบบนั้นก่อนจะเพิ่มนิ้วเป็นสองและสามตามลำดับมาเรื่อยๆ
พี่เชขยับมือเข้าออกด้านหลังของผม ส่วนด้านหน้าก็ไม่หยุดยั้ง ผมกำลังจะเสร็จในอีกไม่กี่วินาทีนี้แล้ว
“พี่เช”
“ครับ”
“ผมไม่ไหวแล้ว”
“ไม่ไหวก็ไม่ไหว ปล่อยออกมาเลย” พี่เชบอกแบบนั้น มันเหมือนผมได้ยินคำอนุญาตเพราะไม่นานจากคำพูดของเขา ผมก็ปล่อยออกมาและเดาว่าคงเลอะมือพี่เชไปหมด
“พี่เชครับ” ผมแนบหน้าลงกับที่นอนด้วยความหมดแรง สะโพกยังยกสูงอยู่ดังเดิม
“ว่าไงครับ”
“ผมอยากเห็นหน้าพี่ อยากมองพี่”
“ใจเย็น ถ้าเห็นหน้าพี่เร็ว ก็ไม่สนุกกันพอดี”
“พี่เช..” ผมกำลังอ้อนขอเขาอีกครั้ง
“นะครับ” ผมไม่เคยขอเขาสำเร็จเลย พอถูกพี่เชพูดว่า
‘นะครับ’ ผมก็ใจอ่อนทุกทีเรื่อยไป
“อยากได้ของเล่นหรือของพี่ก่อนดีเอ่ย” พี่เชให้ผมเลือก
“ผมอยากได้ของพี่” ถ้าให้เลือก ยังไงผมก็เลือกพี่เชก่อนเสมอ
“ตามบัญชาครับผม” น่าแปลกที่คราวนี้พี่เชว่าง่าย ปกติถ้าให้ผมเลือกก็แค่เลือกน่ะครับ เพราะพี่เชจะเอาของเล่นมาเล่นกับผมก่อนอยู่ดี
ผมกำลังรู้สึกเหมือนมีอะไรที่ใหญ่โตกว่านิ้วพี่เชเข้ามา วันนี้พี่เชสวมถุงยาง “พี่เช” ผมอยากถาม...แต่..
“ชู่ว อยู่เงียบๆ สิครับ” พี่เชบอก ผมเลยเม้มปากทำตามคำสั่งเขา
“เข้าไปหมดแล้ว เอมเก่งเหมือนเคยเลย” พี่เชชมเชยผม
“พี่ขยับได้หรือยัง”
“ครับ ผมพร้อมแล้ว” ผมบอกพี่เชออกไป
เสียงเตียงลั่นเป็นจังหวะที่พี่เชกระแทกเข้าหาตัวผม เอวของผมถูกจับไว้แน่น ขยับไปไหนไม่ได้ หน้าก็แนบอยู่บนที่นอนอยู่แบบนั้น พี่เชดูรุนแรงกว่าทุกที
แต่ผมกำลังมีความสุข
ร่างของผมถูกพลิกให้นอนตะแคงแผ่นหลังชนเข้ากับหน้าอกพี่เช เขาสอดใส่จากด้านข้างเข้ามาในตัวผม อ้อมแขนที่รัดตัวผมแน่นอย่างหวงแหน ผมอยากจะลูบแขนพี่เชเหลือเกิน แต่ก็ทำไม่ได้ นอกจากไถหน้าไปกับแขนของเขาเบาๆ
และนั่นทำให้ผมชะงัก
ผมว่ามันมีบางอย่างผิดปกติ พี่เชไม่ได้ถอดเสื้อ แต่ไม่ว่าจะหลังผมหรือหน้าผม ไม่มีแม้กระทั่งเสื้อผ้ามาขวางกั้น
“พี่เชถอดเสื้อตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“ก่อนจะพลิกตัวเอมมานอนกับพี่ไง”
“ถ้าอย่างนั้น พี่พูดอยู่ตรงไหน ทำไมเสียงพี่ถึงไม่ได้อยู่หลังผม!” ผมเสียงดัง รีบดันตัวออกมา แต่ผมสู้แรงคนข้างหลังไม่ได้ เขาจับตัวผมแน่นมาก
“เอม ไม่ดิ้นสิ” เสียงพี่เชอยู่ตรงหน้า ผมยกมือเพื่อจะดึงเน็กไทบ้าๆ ที่ปิดตาผมอยู่นี่ให้หลุดออกไป แต่ก็กลับถูกจับเอาไว้ ผมทำอะไรไม่ได้เลย
“จะไม่ให้ผมดิ้นได้ยังไง พี่ทำอะไร พี่เป็นบ้าเหรอพี่เช นี่พี่กำลังให้ใครมาเอาผม ให้ผมนอนกับใครก็ไม่รู้” ผมร้องไห้ออกมา ทำไมพี่เชถึงทำกับผมแบบนี้ ข้างหลังผมยังมีอะไรเสียบคาอยู่เลย ผมกลายเป็นตัวอะไรไปแล้ว
“พี่ปล่อยผมนะ ปล่อยผม” ผมร้องไห้ และอาละวาดไปด้วย
“อยู่เฉยๆ ได้ไหม” ผมชะงัก เพราะเสียงคนข้างหลังดังขึ้นข้างหูผม แน่นอนว่าไม่ใช่เสียงพี่เชอยู่แล้ว แต่ทำไมผมถึงคุ้นเสียงของเขาเหลือเกิน เหมือนผมเคยได้ยินจากที่ไหน แต่ผมนึกไม่ออก
“ใคร คุณเป็นใคร” ผมร้อนรนถาม “ออกไป ออกไปจากตัวผมเดี๋ยวนี้!”
“ไม่ทันแล้วมั้ง” เขาหัวเราะออกมาเหมือนขำกับคำพูดของผม “ยอมๆ ไปให้จบเหอะ อย่าเรื่องมากเล่นตัวนักเลย”
“ผมไม่ได้เล่นตัว พี่เช ช่วยผมด้วย” ทั้งที่พี่เชเป็นคนพาคนแปลกหน้านี่เข้ามา แต่สุดท้ายผมก็ต้องร้องเรียกให้พี่เชช่วย
“เอมครับ”
“พี่เช” ผมยังร้องไห้เหมือนเดิม “พี่เช ช่วยผมที”
“เอม ฟังพี่นะ” พี่เชพูดเสียงเรียบ “ถ้าเอมยอมฟัง พี่จะช่วยเอม”
“ครับ”
“ทำตามที่กันมันบอกเถอะ”
“พี่เช!” ผมเรียกชื่อพี่เชด้วยความผิดหวัง
ผมรู้แล้วว่าคนที่อยู่ข้างหลังผมเป็นใคร เขาชื่อกันตา เขาเป็นพี่ชายฝาแฝดของพี่เช ปกติพี่กันไม่ค่อยอยู่เมืองไทย และเขาเพิ่งกลับมาเมื่อสองวันก่อน ผมไม่แปลกใจว่าทำไมผมถึงคุ้นเสียงเขา เพราะเราเพิ่งไปกินข้าวด้วยกัน แล้ววันนี้พี่เชก็เอาผมใส่พานให้พี่ชายของเขา
“พี่เช ทำกับผมแบบนี้ได้ไง” ผมร้องไห้ออกมา อยากจะโวยวายแต่ก็ทำไม่ได้ พี่เชเช็ดน้ำตาให้ผมแล้วเขาก็เริ่มจูบผม
“พี่เองนะ เอม” เขากระซิบบอกผมแบบนั้น พี่เชจูบผมให้ใจอ่อนจนเผลอไผลไปกับการชักนำของเขา ถึงอย่างนั้นผมก็รู้สึกตัวอยู่ดีว่าคนด้านหลังของผมกำลังทำอะไรกับตัวผมต่อ
ผมสะบัดหน้าออกมาจากจูบของพี่เชอีกครั้ง “แก้มัดให้ผม” ผมสั่งพี่เช พร้อมกับยื่นมือออกไป พี่เชไม่พูดแต่ยอมแก้มัดให้ผมแต่
โดยดี พอมือผมเป็นอิสระ ผมยื่นมือไปอีกครั้ง สัมผัสตัวพี่เชที่ยังใส่เสื้อผ้าอยู่เต็มยศ และผมก็เริ่มฟาดมือไปบนตัวพี่เชเต็มแรง
“พอแล้ว” มือของผมถูกคว้าไว้จากพี่กัน “เดี๋ยวน้องกูเจ็บ”
“พี่กลัวพี่เชจะเจ็บ แล้วไม่กลัวผมไม่เจ็บเหรอไง” พี่เชน่ะหมายถึงเจ็บตัว แต่สำหรับผมน่ะหมายถึงน่ะเจ็บที่ใจ
“ตอนที่เริ่มทีแรกก็ไม่เห็นเจ็บนี่” พี่กันบอกแบบนั้น ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าเขานิสัยเสียแบบนี้ ตอนที่เจอกันก็เห็นเขานั่งฟังผมคุยกับพี่เชเงียบๆ
“จะเสร็จหรือยัง” ผมไม่มีอารมณ์ต่อแล้ว แล้วก็ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้จนกว่าพี่กันจะเสร็จ
ผมไม่ได้ยินคำตอบจากพี่กัน เพราะรับรู้จากแรงกอดที่มันแน่นขึ้นกับอาการกดเข้ามาในตัวผมแรงๆ หนักๆ อีกสองสามครั้ง
“ปล่อย” พออ้อมแขนคลายออก ผมเลยบอกพี่กันให้ปล่อยมือและเขาก็ปล่อยมือผมจริงๆ ผมดึงเน็กไทออกไปให้พ้นจากดวงตา กระพริบตาเพื่อปรับสายตาให้คืนมา ก่อนจะเห็นหน้าพี่เชเป็นคนแรก
“พี่เชใจร้าย” ผมบอกเขา ผมเห็นที่คอของเชเป็นรอยแดงเต็มไปหมด คงเป็นการกระทำจากผมเมื่อสักครู่ ผมสงสารพี่เชที่ต้องเจ็บตัว แต่ผมก็สงสารตัวเองเพราะพี่เชเหมือนกัน
ผมยื่นมือออกไปให้พี่เชโน้มตัวลงมา ผมจูบที่คอเขาเป็นการขอโทษ “อย่าโกรธพี่เลยนะเอม พี่รักเอมนะ”
“รักผม ก็เลยเอาผมไปให้อีกคน”
“น้อยๆ หน่อย กูก็ไม่ได้เป็นอื่นไกล กับมึงก็เคยนอนมาแล้ว”
ผมตาโตเพิ่มขึ้นไปอีก “พี่เคยนอนกับผม”
“เออ”
“เมื่อไหร่”
“ไม่รู้เว้ย ไม่ได้นับ มึงมันโง่ มีผัวยังดูผัวไม่ออกอีก” พี่กันถอนตัวออกไปแล้ว เขาจิ้มหน้าผากผมโดยไม่ออมมือเลยแม้แต่น้อย
“พี่เช” ผมหันไปขอความช่วยเหลืออีกครั้ง
“กันชอบเอมเหมือนที่พี่ชอบเอมนั่นแหละ”
“แต่ผมไม่เคยเจอพี่กัน” เขาจะมาชอบผมได้ไง ในเมื่อเราไม่เคยเจอกัน
“โง่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ครั้งแรกไง ครั้งแรกที่มึงนั่งรอพ่อที่ใต้ตึกไง คนนั้นน่ะกูเอง”
“แล้ว..” ผมอยากถามต่อ แต่ผมไม่กล้า ผมกลัวจะเดาอะไรผิดอีก
“แต่ครั้งแรกของเอม คือพี่นะครับ” พี่เชบอกแบบนั้นนั่นทำให้ผมโล่งใจ
“แต่คนที่มึงชอบคนแรกนั่นน่ะกู” พี่กันยังไม่ยอมแพ้
“ตอนนี้ผมรักพี่เช พี่เชคนเดียว” ผมบอกเขาหน้าตาตื่น
“จะเช หรือจะกู ก็ช่างเถอะ” พี่กันว่าอย่างนั้น
“เอมครับ ฟังพี่” พี่เชบอกให้ผมฟังอีกแล้ว
“กันอยู่เมืองนอกก็จริง แต่ไม่ตลอดเวลาหรอกนะ กันกลับมาเมืองไทยบ่อยและมาที่ห้องนี้ก็บ่อยเช่นกัน”
ผมส่ายหน้า แล้วทำไมผมไม่รู้
“เช บอกไปก็เปลืองน้ำลาย เมียมึงมันโง่”
“เมียกูคนเดียวว่างั้น?” พี่เชพูดกับพี่ชายของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินพี่เชขึ้นกูมึง
“เออๆ ของกูด้วยก็ได้”
“เอมครับ” พี่เชเรียกผมอีก
“กูพูดเอง” พี่กันเหมือนรำคาญ เลยทำท่าจะพูดเสียเอง
“ความจริงก็คือ มึงชอบกูก่อนนะ เอม แต่เพราะกูไปเมืองนอก มึงเลยไปสปาร์กกับไอ้เชแทน พอกูกลับมาเป็นไงล่ะ ใบ้แดก น้องชายได้คนที่กูชอบไป ตลกฉิบหาย” พี่กันหันไปด่าพี่เชก่อนจะพูดต่อ “เพราะงั้นเวลากูกลับไทย เชจะให้กูมาอยู่ที่นี่และนอนกับมึงแทนมัน เข้าใจ๋?” พี่กันสรุป
“แล้วทำไมผมไม่รู้เรื่อง”
“หนึ่ง มึงมันโง่ สอง มึงไม่สังเกตอะไรเลย สาม กูปลอมตัวเป็นเช ซึ่งไม่ได้ยากอะไร เพราะตอนเด็กๆ กูก็ทำประจำ ส่วนสี่ อันนี้
ช่วยไม่ได้ที่กูกับเช หน้าตา ทุกอย่างรวมถึงเสียงก็คล้ายกัน”
“พี่เช” ผมหันไปมองพี่เชเพื่อขอคำยืนยัน
“ที่กันพูดถูกแล้วครับ” พี่เชลูบหัวผม ผมเลยเลื้อยตัวมานอนบนตักเขา
“ส่วนนี้ กูคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่มึงจะต้องรู้ว่ามึงมีผัวสองคนและกูขี้เกียจเล่นเป็นไอ้เชแล้ว กูเบื่อ”
“ถ้าพี่เบื่อก็ดีครับ จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับผม” ผมบอกพี่กันอย่างไม่ยี่หระ
“กูไม่ได้เบื่อมึง กูเบื่อการปลอมตัวนี่ต่างหากเว้ย”
“พี่เช” ผมเอาหน้าซุกหน้าท้องพี่เชไว้ “แล้วผมต้องทำยังไง ผมต้องมีพี่เชกับพี่กันในชีวิตทั้งสองคนเหรอครับ แต่ผมรักพี่เชนะ”
“ถ้ารักพี่ ก็รักกันด้วยสิครับ” พี่เชบอกด้วยเสียงอ่อนโยน
“กูเป็นรักแรกของมึงนะเว้ย ไอ้เอม เดี๋ยวเหอะ”
“ผมไม่ชอบคนหยาบคาย” ผมหันไปมองคนนิสัยไม่ดีก่อนจะหันกลับมาทางพี่เชดังเดิม
“เช..” พี่กันเรียกพี่เชทำไม จะทำอะไรพี่เช ผมไม่ยอมนะ
“อะไร”
“ถ้าเอมเลือกมึง” พี่กันกำลังจะพูดอะไร
“หยุดเลยกัน ถ้าเอมเลือกกูแล้วไม่เลือกมึง กูคงจะอยู่ไม่ได้เหมือนกัน เพราะจริงๆ เอมต้องเลือกมึง ไม่ใช่กู” พี่เชว่าอย่างนั้น
“อ้าวว” ผมได้แต่มองตาปริบๆ
“เอมครับ” พี่เชเรียกผม
“ครับ”
“เอมต้องเลือกแล้วล่ะ ถ้าเอมเลือกพี่ พี่จะรู้สึกผิดต่อกัน ถ้าเอมเลือกกัน พี่จะเสียใจ แต่ถ้าเอมไม่เลือกใคร เอมจะไม่เหลือใคร”
“เอ่อ..”
“ตอบเร็วๆ ว่ามึงเลือกใคร”
คุณคิดว่าผมควรเลือกแบบไหนดีครับ?
======================
เป็นอะไรที่ปกติจะไม่แต่ง ถือว่าเปิดโลกการเขียนให้กับตัวเองแล้วกันค่ะ
มีตรงไหนติดขัดบอกได้เลยนะคะ
ช่วยน้องเอมเลือกหน่อย ว่าแบบไหนถึงจะดีกับทุกฝ่ายคะ
แล้วเจอกันใหม่ค่ะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Join With Me || ตอนเดียวจบ (อ่าน 6506 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก