ตอนที่ 21 พี่เมศแพ้แอลกอฮอล์
พีทกับซีเกมส์นัดเพื่อนอีกสองคนไปเจอกันที่ผับประจำของพวกเขา
ขอบฟ้าไม่อยากเป็นจุดสนใจอีกในช่วงนี้จึงปฏิเสธนัด ซีเกมส์สนุกหลุดโลก
ไปกับเพื่อนร่างยักษ์ที่มาสมทบเพราะเจ้าตัวชอบเสียงเพลงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
ยิ่งมาเจอจังหวะที่เร้าใจยิ่งห้ามเท้าไม่อยู่ พีทได้แต่นั่งดื่มไปเงียบๆ
หนุ่มๆ ดื่มกันพลางออกไปโยกย้ายกันไป ยิ่งดึกยิ่งเมามันเพราะแอลกอฮอล์
ในเลือดที่พลุ่งพล่าน พีทแค่กรึ่มๆ เท่านั้น พลันสายตาก็สะดุดที่หนุ่มหล่อ
ตัวขาวที่หน้าแดงตัวแดงเดินแบบรีบๆ เร่งๆ จนชนคนนั้นคนนี้ไปตลอดทาง
พีทจำได้ว่าเป็นภูเมศ แม้จะรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าแต่พีทก็ไม่รู้ว่าตัวเองถลาเข้า
ไปถึงตัวภูเมศได้ยังไง
“อะไรของคุณเนี่ย ผมจะเข้าห้องน้ำ” ภูเมศผลักเด็กหนุ่มออก
“พี่เมศ ผมไปส่ง อย่าดื้อ!” พีทถลึงตาใส่คนตัวแดงเถือกที่ไม่ยอมง่ายๆ
“เอ๊ะ!! ปล่อยดิวะ! จับอยู่ได้ ไม่รู้จักกันนะเว่ย!!”
พี่เมศพยายามผละตัวออก และโวยวายเสียงดัง
"ไม่รู้จักก็ไม่รู้จัก เดินไปครับ เสร็จแล้วก็รีบออกมา อย่าหลับในนั้นก็แล้วกัน”
พีทดันคนผอมบางให้เข้าไปพร้อมปิดประตูให้ด้วย เพื่อปิดฉากทะเลาะ
แล้วยืนเฝ้าไม่ห่าง นานพอที่น่าจะเสร็จธุระ แต่ทำไมไม่ออกมา จึงดันประตูเปิด
ชะโงกหน้าเข้าไปมองภายใน
“พี่เมศ ทำไมนานล่ะ เห่ย!! เป็นอะไร คันเหรอ เห่ย! รู้ตัวมั๊ยว่าเนี่ยอาการแพ้แอลกอฮอล์
ดื่มไปเยอะรึเปล่า ทำไมดื้อ!!”
พีทบ่นพร้อมเข้าไปลูบหลังและตามแขนที่เจ้าตัวพยายามเกาจนแทบถลอก
เสื้อหลุดรุ่ยไปแล้วเพราะพยายามจะถอดมันออกให้เกาได้สะดวกขึ้น
“คันน่ะ พีทช่วยพี่ทีสิ”
นั่นไงพีทรู้แล้วว่าเจ้าตัวแค่แกล้งทำเป็นไม่รู้จัก และก็ไม่ได้เมาด้วย
“พี่เมศ หายใจออกมั๊ยแน่นหน้าอกหรือเปล่า อย่าเกาเลยถลอกหมดแล้ว
หาหมอนะ ผมพาไป ใส่เสื้อดีๆ ก่อนมาผมช่วย อืม…เสร็จแล้ว ออกไปกันก่อนเถอะ”
พีทพูดเป็นชุดอย่างร้อนรน แล้วจับสำรวจเสื้อผ้าดูว่าเรียบร้อยแล้วจึงพยุงพี่เมศพาเดินออกมาเรื่อยๆ
“ดื่มไปนิดเดียวเอง ไม่หาหมอนะ พี่ไหว ช่วยไปส่งที่คอนโดหน่อยแล้วกัน
มียาประจำกินอยู่” พี่เมศพูดยาวสุดก็ตอนไม่อยากหาหมอ รึเปล่านะ พีทคิด
“งั้นไป ขอผมบอกเพื่อนก่อน เอารถมาใช่ไหมครับ”
“อืม เอามา ไปสิ พี่คันมาก ออกไปเคลียร์บิลก่อนด้วย”
“ไม่เป็นไรคิดรวมโต๊ะผม ไว้พี่ค่อยเลี้ยงผมคืน” ภูเมศพยักหน้ารับ
“ซี พี่เมศเขาแพ้แอลกอฮอล์ พีทขับรถไปส่งก่อนนะ
ไม่กลับเข้ามาแล้วนะ ช่วยคิดเงินรวมของโต๊ะพี่เมศด้วยบอกเด็กไว้แล้ว
ค่อยเคลียร์กันนะซี ฝากบอกไอ้สองคนนั้นด้วย”
พีทพูดแล้วรีบๆ ร้อนๆ ออกไป ซีเกมส์จับใจความได้แค่พี่เมศแพ้แอลกอฮอล์
`เออ! แล้วมันไปสนิทกับเขาตอนไหนวะ` คนตัวเล็กแทบจะหายเมา
ภูเมศบอกทางไปคอนโดให้พีทแล้วก็นั่งหลับตามาตลอดทาง
จนรถเข้าจอดเรียบร้อย พีทจึงปลุก
“พี่เมศถึงคอนโดพี่แล้ว เป็นไงบ้าง ผมไปส่งที่ห้องนะ”
พีทมาเปิดประตูให้ แล้วพาพี่เมศไปที่ลิฟต์ พี่เมศกดเลือกชั้นแล้วก็กุมขมับ
หน้านิ่วคิ้วขมวด ถึงหน้าห้องรีบรูดคีย์การ์ด แล้วถลาไปที่ห้องๆ หนึ่งคาดว่า
คงเป็นห้องนอน สักพักก็ออกมาพร้อมกับยาในมือเดินไปเปิดตู้เย็น
เทน้ำมา 1 แก้วแล้วกรอกยาลงคอดื่มน้ำตามอึกใหญ่
“ขอบคุณนะพีท เอารถพี่กลับไปก่อน ค่อยเอามาคืนพี่ยังไม่รีบใช้
ขอนอนก่อนปวดหัวมาก” พี่เมศพูดรวบรัดหน้านิ่วๆ
พีทจึงปราดเข้าไปเอาหลังมืออังตามหน้าผากและลำคอ
“อ้าว! มีไข้นี่พี่ ไปนอนพักก่อน เช็ดตัวสักหน่อยแล้วกันนะครับ”
พีทพูดแล้วพาคนป่วยเข้าไปห้องนอนจับให้นอนบนหมอน
ถอดถุงเท้าให้ รีบไปเปิดตู้เสื้อผ้ารื้อได้ผ้าขนหนูผืนเหมาะมือ
จึงเอาไปชุบน้ำในห้องน้ำ แล้วรีบกลับมาเช็ดตามใบหน้า ลำคอ
แขน จะเช็ดที่ขาแต่ติดที่กางเกงเป็นขายาว
“พี่เมศ ทานยาแก้ปวดไปด้วยหรือเปล่าเมื่อตะกี้”
คนป่วยพยักหน้างึมงำว่ากินแล้ว
“ถอดเสื้อหน่อยนะ กางเกงเปลี่ยนเป็นขาสั้นนะพี่ ผมจะเช็ดตัวให้
… ไข้จะได้ลดและจะได้นอนสบายตัวขึ้น”
คนป่วยไม่ตอบ พีทรีบจัดการให้อย่างรวดเร็วโดยหาเสื้อผ้าแบบใส่สบาย
มาไว้ข้างๆ ตัว แล้วจึงจับพี่เมศถอดเสื้อกางเกงเหลือแต่ชั้นในสีขาวตัวจิ๋ว
ชะงักไปที่เห็นว่าพี่เมศตัวผอมบางมากแล้วก็แดงเถือกไปทั้งตัว
พีทเช็ดตัวให้อย่างเบามือ อ่อนโยน และอย่างไม่เคยทำให้ใครมาก่อน
พี่เมศห่อตัวห่อไหล่หนีผ้าที่ตามเช็ด คงหนาวและรำคาญ
พีทเอาผ้าไปขยำน้ำแล้วบีบพอไม่ให้มีน้ำหยดเช็ดให้อีกรอบ
เสร็จแล้วจึงใส่เสื้อผ้าให้คนป่วย แล้วดึงผ้าห่มมาห่มให้
“ขอบคุณนะฮะ…แม่” พี่เมศงึมงำมาอีก
คงนึกว่าเขาเป็นคุณแม่ไปแล้ว พีทปิดไฟกลาง แล้วจึงเปิดโคมไฟที่ข้างเตียงให้แทน
หยิบกุญแจรถเหลือบมองนาฬิกาอีก 15 นาที จะตี 3
จึงเดินไปที่ประตูห้องกำลังจะเปิดออกไป
“แม่ฮะ…เมศหนาว…แม่อย่าทิ้งเมศไป…เมศเหงา”
พีทหันไปมองคนป่วยที่ละเมอ ยกมือไขว่คว้าในอากาศ
จึงเดินไปยืนข้างเตียง นั่งลงจับมือที่ไขว่คว้าในอากาศมากุมไว้
คนป่วยจึงสงบลง ผ่อนลมหายใจยาว พีทยังงงกับตัวเองไม่หาย
ที่เอาตัวเข้าไปพัวพันและดูแลทำอะไรต่างๆนานาให้กับคนที่รู้สึก
ไม่ถูกชะตาในครั้งแรก นี่ก็ใกล้สว่างแล้วจึงตัดสินใจขึ้นไปนอนข้างๆ ด้วยเลย
`คงจะไม่ว่ากันนะ พักสักเดี๋ยวค่อยกลับบ้านแล้วกัน`
พีททำอย่างที่คิด ปิดเปลือกตาและหลับตามไปในที่สุด
มาสะดุ้งเพราะเสียงละเมอร้องไห้ดังขึ้นมาทำลายความเงียบไปเสียหมด
“เลือด อย่าทิ้งเมศ แม่ฮะ อย่าตาย! อย่าทิ้งเมศ รักเมศก็อย่าทิ้งเมศ”
พี่เมศละเมอพูดซ้ำๆ ร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กเล็กๆ ที่เสียขวัญอย่างหนัก
ทจึงดึงตัวเข้ามากอดไว้แนบอก พลางลูบหลังให้เบาๆ ไปมา
เสียงสะอื้นค่อยๆ เบาลงแต่ยังมีน้ำตาไหลจนเขารู้สึกชื้นที่อกเสื้อ
“เจอเรื่องเลวร้ายขนาดไหนนะ ถึงเป็นได้ขนาดนี้” พีทพึมพำ
นึกเห็นใจ ลูบหลังให้พี่เมศจนหลับไปด้วยกันอีกครั้ง
พีทรู้สึกตัวตื่นเอาตอนที่มีแสงสว่างลอดชายผ้าม่านเข้ามาเพียงรำไร
พีทลืมตาพบคนตัวบางตรงหน้าวาดแขนโอบรัดลำตัวเขาไม่ยอมปล่อย
แถมปลายจมูกยังมาซุกซบบนไหล่เขา กลิ่นหอมอ่อนจากผิวกาย
และเรือนผมที่อยู่ใกล้โชยเข้าจมูกทำให้เผลอมอง ใจสั่นไหว
ใช่เขาใจสั่นเพราะความแนบชิดนี้ พีทหลับตาภาวนาให้พี่เมศรู้สึกตัวตื่นเสียที
เขาจะทนไม่ไหวจับปล้ำตามสัญชาตญาณดิบ…ของผู้ชายที่ตื่นตัวในตอนเช้า
เพราะกลิ่นกายนี่อีก มันปลุกเร้าเขา พีทเหงื่อแตก ประสบการณ์ทางเพศกับผู้ชาย
พีทก็เคยลองมาบ้างแล้ว ไม่แปลกถ้าเขาจะรู้สึกกับคนข้างๆ นี้
“พี่เมศครับ…ตื่นเถอะครับ”
พี่เมศกลับซุกไซ้จมูกมาที่ซอกคอของเขาหนักขึ้น
“อืม…จะนอน อย่ากวนครับ”
คนตัวขาวหลับหูหลับตาพูดเสียงอู้อี้ แต่ปากบางก็ยังเคล้าเคลียที่ซอกคอเขา
“พี่เมศครับ…ถ้าไม่ตื่น ผมจะไม่ปล่อยพี่แล้วนะ”
พีทพูดเสียงสั่นคลอนไปตามอารมณ์ วูบวาบไปหมดทั้งหน้าท้อง
จนพี่เมศป่ายมือมาโดนเจ้ามังกรที่มันไม่รักดีอยากอวดโฉม
แล้วคนตัวหอมก็ผวาเฮือกแล้วผุดลุก เสียจังหวะไปเกือบหงายหลังตกเตียง
แต่พีทคว้าไว้ได้จนพี่เมศต้องนั่งแหมะลงกับเตียงอีก
“เฮ่ย! พีท เมื่อคืนไม่ได้กลับไปเหรอ ก็ให้ยืมรถไปแล้วนี่”
ขมวดคิ้วสงสัยอย่างหนัก แล้วตะกี้เขาก็เหมือนกับลอยๆ อยู่ในฝันยังไงยังงั้น
“นี่จำอะไรไม่ได้เลยหรือไง คุณภูเมศ ก็คุณน่ะทั้งตัวร้อนทั้งละเมอ ร้องไห้
งอแงอย่างกับเด็ก แล้วเช้านี้ก็ยังจะมาลวนลามผมอีก ถามจริง
คิดว่าไอ้ผมน่ะเป็นแบบขาวๆ นมตู้มๆ รึไง กอดรัดลูบไล้เอาซะผมเคลิ้มไปด้วยเลย
บอกให้หยุดก็ไม่หยุด ถามจริงคิดอะไรกับผมป่ะ?
พีทพูดเป็นต่อยหอย ไม่เปิดโอกาสให้คนตัวขาวได้พูด เจ้าตัวก็ได้แต่ชี้ไม้ชี้มือให้พีทหยุดพูด
“โว๊ะ! ไอ้เด็กเปรต ใครเขาจะทำอย่างนั้นกัน อย่ามาพูดจามั่วๆ นะ
ตื่นแล้วก็กลับไปเลย เดี๋ยวโทรเรียกแท็กซี่ให้”
พี่เมศเถียงสู้ไม่ได้ก็เลยไล่ส่งเสียอย่างงั้น
“ทำคุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาปจริงๆ เลย ไอ้พีท
รู้หยั่งงี้จับปล้ำซะให้สิ้นเรื่องสิ้นราว รึไม่ก็ปล่อยให้ร้องไห้
คร่ำครวญหาแม่ไปทั้งคืนนั่นแหละ”
พีทพูดจบก็ลุกจะไปเข้าห้องน้ำ เตรียมตัวกลับบ้านก็เจ้าของห้องไล่แล้ว
แต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างที่คิด
“เห้ย! พี่เมศ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดอะไรให้พี่เสียใจขนาดนี้”
พีทเห็นคนตัวขาวร้องไห้น้ำตานองหน้า กลั้นสะอื้นกลั้นเสียงซะตัวสั่นเทิ้ม
ทำอะไรไม่ถูกจึงดึงเข้ามากอดปลอบ เห็นสะอึกสะอื้นแล้วพาให้ใจสั่นไหว
อดสงสารเสียไม่ได้
`ไม่น่าเลยปากนะปาก ต้องไปหาหมอผ่าหมาออกจากปากเสียแล้วไอ้พีทนะไอ้พีท`
พีทได้แต่พร่ำก่นด่าตัวเองอยู่เพียงในใจ
“ฮือฮือฮือ ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลังเลย”
พี่เมศพูดไปถอนสะอื้นไปบนลาดไหล่เขา น้ำตาไหลเสียจนช่วงบ่าเขาชื้นไปหมด
พีทลูบแผ่นหลังของคนงอแงเบาๆ สักพักก็ดันตัวพี่เมศออก
“พี่เมศครับ พีทขอโทษนะ ไม่ได้จะใจร้ายขนาดนั้น เลิกร้องนะครับ
ดูสิ! ตาบวมช้ำจากเมื่อคืนยังไม่หายเลยเอ้า! จะทุบจะตีก็ได้
ถ้าพี่เมศจะหายโกรธ นะครับ ไม่ร้องแล้วนะ ไปล้างหน้าล้างตา
เดี่ยวหามื้อเช้าทานกันนะครับ”
พีทเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้คนตัวขาว แล้วก็จับจูงไปห้องน้ำ
อ่อนโยนก็เป็นเขางงกับตัวเองเป็นไบโพล่าร์เสียละมั้งทั้งสองคน
“เอ่อ พี่จัดการตัวเองก่อน แล้วจะออกมาสั่งมื้อเช้าให้ เอาขึ้นมาทานกันบนนี้แล้วกัน
ไม่อยากออกไปข้างนอกในสภาพแบบนี้” พี่เมศพูดแล้วหลบตา เลี่ยงเข้าห้องน้ำไป
เมื่อพี่เมศหายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว พีทก็ทรุดตัวนั่งลงที่ปลายเตียง
ทบทวนเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้
มีอะไรมากมายที่มันรบกวนจิตใจ เขาเห็นน้ำตาคนมาก็มาก
แต่กับพี่เมศทำไมถึงทำให้เขาไปไม่เป็น ทำอะไรไม่ถูกอย่างนี้
บอกตามตรงหากแลกกับการที่เขาจะต้องโดนวีน โดนไล่
แล้วพี่เมศจะไม่ต้องร้องไห้เขาก็ยอม
`เป็นอะไรไปวะกู…เจอน้ำตาผู้หญิงมาก็เยอะ แต่ดันมาแพ้น้ำตาของผู้ชาย
แถมยังรู้สึกดีที่ได้กอดเขาอีก แล้วก็กลิ่นหอมๆ จากผิวกายนั่นด้วย โว๊ย!!
ไอ้พีท มึงเป็นอะไรไปวะ` พีทรำพึงรำพันอยู่คนเดียวอย่างกับคนบ้า
แล้วประตูห้องน้ำก็เปิดออก
“พีท ช่วยหยิบผ้าเช็ดตัวให้ทีในตู้บานทางขวาสุดนะ พี่ลืมเอาเข้ามา”
พี่เมศร้องขอผ้าเช็ดตัว แล้วก็แง้มๆ บานประตูไว้ ยื่นมือออกมาเมื่อพีทเดินมาทำทีจะส่งให้
“พีทไม่เล่นนะ สุดเอื้อมแล้วเนี้ย เร็วๆ พี่หนาว”
พีทแกล้งส่งผ้าให้พี่เมศหยิบไม่ถึง เห็นตัวขาวๆ แวบนึง
พาลให้อยากจะเห็นให้มากกว่านี้ ก็เมื่อคืนเห็นแต่ตัวแดงๆ แค่นั้น
“เอ้าๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้ ผมจะอาบต่อนะ ขอยืมเสื้อผ้าใส่สักชุดนะครับ ไม่ได้อาบตั้งแต่เมื่อคืน”
“อืม…หาเอาละกัน น่าจะพอใส่ได้บ้าง”
เจ้าของห้องออกปากอนุญาตมาจากในห้องน้ำ
*******************************
TBC.
ขอบคุณ ที่ติดตามกันนะคะ
หัวข้อ: ภูรักฟ้า Special 3 กลับมาได้ไหม...กลับมาหากัน(แทนความคิดถึง) (อ่าน 28235 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก