ห้องน้ำของตัวร้านนั้นสะอาดสะอ้านแต่ก็เริ่มมีกลิ่นคาวเมื่อมีคนเข้าใช้บริการเป็นจำนวนมาก แต่ในช่วงเวลานี้มีคนเพียงสามสี่คนอยู่ในนั้น ผู้ชายสองคนอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ คนหนึ่งวักน้ำจากก๊อกขึ้นลูบใบหน้า ส่วนอีกคนนั้นกำลังจดจ่อกับโทรศัพท์มือถือ อีกสองคนที่เหลืออยู่หน้าโถฉี่ ต่างกำลังเพลิดเพลินกับการปลดป่อย ธราจึงพาไอ้เจ้าเดินไปที่อ่างล่างมือที่อยู่ริมสุดฝั่งซ้ายมือซึ่งใกล้กับผู้ชายคนหนึ่งที่เหลือบตามองเขาผ่านกระจกเงา ชายคนนี้มีส่วนสูงถึงปลายคางของเขา ใบหน้าขาวเนียนใสมีจมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากเล็กบางประดับไว้อย่างน่ามอง ดวงตากลมโตภายใต้คิ้วได้รูปสวยจ้องมาที่เขา ชั่วครู่ที่ได้สบตากันนั้นเกิดความรู้สึกประหลาดขึ้น เขาแน่ใจว่าไม่รู้จักผู้ชายคนนี้แต่กลับรู้สึกคุ้นเคย เป็นความรู้สึกโหยหา แต่เมื่อกะพริบตาก็เลือนหายไป
“เจ้า” ธราตัดใจละสายตาจากดวงตากลมโตที่สะกดสายตาของเขาแล้วก้มมองคนในอ้อมแขน “จะหลับตาทั้งที่ยืนอยู่หรือไง ล้างหน้าหน่อยนะ”
“อือ” ไอ้เจ้าครางแผ่ว พยายามลืมตาขึ้นเล็กน้อย “โลกหมุนเร็วจังเลยดิน”
ธราพรูลมหายใจใส่คนขี้เมาที่ปล่อยให้ยืนทรงตัวเองไม่ได้ เพราะปล่อยแขนออกเมื่อไหร่ก็คงล้มลงไปกองกับพื้นเมื่อนั้น “นิ่งๆ หน่อย จะล้างหน้าให้”
“มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ” เจ้าของดวงตากลมโตหวานซึ้งเอ่ยถาม ริมฝีปากเล็กนั้นขยับเอื้อนเอ่ยน้ำเสียงเล็กออกมา “เอ่อ...แฟนของคุณคงเมามาก”
“ครับ เขาดื่มไปมากทีเดียว” ธรารับคำพลางคลี่ยิ้มให้อีกฝ่าย สภาพของเขากับไอ้เจ้าตอนนี้คงดูไม่จืดนัก เพราะคนขี้เมานั้นดื้อรั้น พอโดนน้ำเย็นเข้าหน่อยก็ดิ้นเป็นแมวทั้งที่ยังหลับตา ลำบากเขาต้องประคองไม่ให้ล้มอีกทั้งยังต้องพยายามเอาน้ำลูบหน้าให้ เป็นการต่อสู้ที่น่าละเหี่ยใจอยู่เอาการ “แต่ไม่มีอะไรให้ช่วยหรอกครับ ผมแค่พาเขามาล้างหน้า ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับ”
ริมฝีปากเล็กฉีกยิ้มกว้างจนดวงตากลมโตมีรูปร่างคล้ายสระอิ หัวใจของธรากระตุกวูบไปชั่วครู่ ก่อนจะเต้นรัวขึ้นมา รอยยิ้มของคนตรงหน้าทำให้เขาไม่สามารถละสายตาไปจากใบหน้าหวานได้
“ดิน...คุณชื่อดินใช่ไหมครับ”
“ใช่” ธราตอบรับเสียงแผ่ว “คุณล่ะครับ”
“จันทร์ครับ” เสียงเล็กเอ่ยพลางย้ำเตือน “ผมชื่อจันทร์เจ้า แต่เรียกสั้นๆ ว่าจันทร์ก็ได้”
ธราขานรับในลำคอ รอยยิ้มยังไม่จางหายไปจากสีหน้าของเขา “ดวงตาของคุณเวลายิ้ม...เหมือนพระจันทร์เสี้ยวเลยนะครับ”
“ครับ...เคยมีคนคนหนึ่งบอกผมแบบนั้นเหมือนกัน”
“อ่า…”
“คุณดินพาแฟนของคุณกลับดีกว่าครับ ประคองไว้อย่างนี้คงเมื่อยแย่เลย ผมต้องขอตัวก่อน”
ชั่วครู่หนึ่งที่ความเสียดายแล่นเข้ามาในความรู้สึกและอาจจะแสดงออกทางสีหน้า ทีแรกธราก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะอะไรแต่เมื่อจันทร์เจ้าหมุนตัวจะเดินจากไป เขาก็รีบคว้าข้อมือของอีกฝ่ายไว้ ใบหน้าเล็กหันมองมาพลางคิ้วได้รูปก็เลิกขึ้นเล็กน้อย
“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณดิน”
ธราชะงักนิ่ง เขาค่อยๆ ปล่อยมือออกจากข้อมือของจันทร์เจ้าพลางก้มมองมือของตัวเองอย่างแปลกใจ “ขอโทษครับ” เขาเอ่ยขอโทษ รู้สึกเสียมารยาทกับคนที่เพิ่งรู้จัก “ขอโทษที่รุ่มร่ามกับคุณ”
“ไม่เป็นไรครับ แต่เรา…” จันทร์เจ้ามีสีหน้าลังเลเล็กน้อยเมื่อเริ่มพูดขึ้น จากนั้นก็หยุดคำพูดลงไปชั่วครู่ก่อนจะเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง “เราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่าครับ ผมหมายถึง...” ดวงตาคู่โตเหลือบมองคนในอ้อมแขนข้างหนึ่งของธรา ท่อนแขนแข็งแกร่งที่โอบรั้งรอบเอวของใครอีกคนไว้ทำให้เกิดความไม่แน่ใจที่จะพูดออกมา “เอ่อ...จะเป็นอะไรมั้ยครับถ้าผมอยากจะขอไอดีไลน์หรืออะไรก็ได้ครับที่คุณสะดวกให้ติดต่อ”
ธราไม่แน่ใจว่าควรจะทำอย่างไรกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นดี เขารู้สึกว่าปล่อยคนตรงหน้าให้เลยผ่านไปไม่ได้แต่อีกใจก็รู้สึกผิดกับคนขี้เมาที่ยังยืนโงนเงนอยู่ในอ้อมแขน ไม่รับรู้บทสนทนาของเขากับใครอีกคน
“ถ้าคุณดินไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะครับ ผมเข้าใจครับ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะ”
“คือ…” ธราเผลอกำมือตัวเองแน่น แขนที่โอบรั้งเอวบางของไอ้เจ้าไว้ก็แข็งเกร็งขึ้นมา เพราะใบหน้าเศร้าสร้อยของจันทร์เจ้าทำให้เขาไม่อาจปล่อยผ่านได้จริง แค่อยากเห็น...พระจันทร์เสี้ยวบนใบหน้าเล็กนี้อีกสักครั้ง “ผมสะดวกครับ”
จริงตามคาด...เมื่อได้รับฟังถ้อยคำจากเขา ดวงตากลมโตของจันทร์เจ้าก็กลายเป็นพระจันทร์เสี้ยวในทันที
รอยยิ้มที่แสนคุ้นเคยนี้...ทำอย่างไรก็ลบออกจากความรู้สึกไม่ได้จริงๆ
.
.
ธราคงไม่รู้ว่าไอ้เจ้าสร่างเมาตั้งนานแล้ว โลกที่เคยหมุนจนพื้นเอียงเพราะฤทธิ์น้ำเมากลับหยุดนิ่งเมื่อพบเจอกับคนที่ไม่ควรเจอเข้า เสียงกรีดร้องแห่งความทรมานจากบางแห่งภายในใจดังขึ้นเมื่อธราสบตากับคนคนนั้น ไอ้เจ้าสังเกตเห็นได้ สังเกตความผิดปกติที่ไม่เคยเกิดขึ้นระหว่างเขากับไอ้เจ้าเมื่อครั้งที่พบเจอกันเป็นครั้งแรก
ไม่แปลกเลย...เพราะไม่ว่าจะเป็นตอนนั้นหรือตอนนี้ ไอ้เจ้าก็ไม่ใช่คนที่ธราเลือก
เพราะเขาเลือกคนคนนั้นมาตลอด
ไอ้เจ้านอนลืมตาโพลงท่ามกลางความมืดสลัวเพราะแสงไฟจากโคมไฟข้างโต๊ะทำงานของธราส่องมาไม่ถึง มันถูกพากลับมาที่คอนโดฯ โดยแสร้งทำตัวเป็นคนเมาเพื่อกลบเกลื่อนความปวดร้าวที่อาจเผลอแสดงออกทางสีหน้า
เป็นวันครบรอบที่ห่วยแตกสิ้นดี
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือทำให้ไอ้เจ้าเผลอจิกเล็บลงบนหน้าขาของตัวเอง ดวงตาเรียวเหลือบมองฝ่าความมืดไปยังจุดที่เป็นแสงสว่างแห่งเดียว ธราอยู่ตรงนั้น นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานพลางก้มหน้าเหนือโทรศัพท์มือถือ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มพลางนิ้วก็รัวลงบนแป้นพิมพ์
เป็นอีกครั้งที่รอยยิ้มของธราไม่ใช่สิ่งที่ไอ้เจ้าหวัง รอยยิ้มที่เกิดจากคนอื่นไม่ใช่รอยยิ้มที่ไอ้เจ้าต้องการ
ไอ้เจ้ากัดริมฝีปากจนห้อเลือด เล็บมือก็เพิ่มแรงจิกเพื่อหวังจะระบายความปวดร้าวที่เกิดขึ้นในอก น้ำใสๆ ไหลกลิ้งลงทางหางตาหยดแล้วหยดเล่า บทสนทนาของธรากับคนคนนั้นยังฉายซ้ำราวกับหนังที่กรอกลับไปมาอย่างไม่มีวันจบ แค่ได้เห็นรอยยิ้มและสีหน้าของธราเมื่ออยู่ต่อหน้าคนคนนั้นไอ้เจ้าก็รู้ได้ทันทีว่าเวลาแห่งการเห็นแก่ตัวของมันคงเริ่มนับถอยหลังไปสู่ตอนจบแล้วและคงไม่เหลือโอกาสสำหรับคนขี้ขลาดคนนี้อีกในเมื่อคนในใจตัวจริงของเขาปรากฏตัวขึ้นมา
“ครับคุณจันทร์ ถึงบ้านปลอดภัยใช่มั้ย อืม...ครับ นอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันก็ได้ครับ ฝันดีนะครับจันทร์เจ้า”
ไอ้เจ้าคลี่ยิ้มทั้งน้ำตา ความทรมานราวกับของแหลมคมทิ่มแทงประดังประเดเข้ามาอีกครั้ง
หนังสือเล่มเดิมก็จบแบบเดิม
คนคนเดิมก็มีหัวใจดวงเดิม
แต่ทั้งที่ธราคนก่อนกับธราคนนี้...แทบจะไม่เหมือนคนคนเดียวกัน
ทว่าทำไม...ไม่ว่าจะเป็นธราคนไหนก็ไม่เคยเลือกไอ้เจ้าเลย
01:20 AM
Gee : ท่าน ครบสองปีแล้วนะ จะกลับมาได้หรือยัง
Gee : เครื่องหยุดเวลาของท่านคงเจอเขาแล้ว
Gee : เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าสุดท้ายมันจะจบแบบเดิม
Gee : สุดท้ายหนังสือเล่มโปรดปรานของท่านก็ไม่ได้จบอย่างที่ท่านหวัง
Gee : ต่อให้ท่านจะอ่านอีกกี่ครั้ง เลือกอ่านแค่ส่วนที่ท่านชอบและมีความสุขไปกับมัน
Gee : แต่ยังไงก็เปลี่ยนตอนจบไม่ได้ ตอนจบที่ถูกเขียนไว้แล้วถ้าเปลี่ยนมันก็คงไม่ใช่เรื่องเดิมอีกต่อไป
Gee : ท่านน่ะขลาดที่จะยอมรับเรื่องราวของหนังสือเล่มเดิม
Gee : แต่ก็ขลาดมากกว่าที่จะเขียนเรื่องราวขึ้นมาใหม่
Gee : เพราะฉะนั้นกลับมาเถอะนะ ท่านให้สัญญาไว้แล้วว่าท่านจะกลับมาหากท่านทำให้เขารักท่านไม่ได้
Gee : สองปีมานี้ ท่านได้รับคำตอบที่ชัดเจนมากพอแล้ว
Gee : ท่านเจ้า
Gee : ดินน่ะไม่เคยเลือกท่านเลย
Gee : ต่อให้จะเคยเป็นดั่งเจ้าชีวิต
Gee : แต่ครั้งหนึ่งก็แค่เคยเป็น
Gee : กลับมาเถอะนะท่าน กลับมาในที่ที่ท่านควรอยู่
Gee : พื้นดินกับท้องฟ้าไม่ใช่สิ่งที่ควรคู่กันตั้งแต่แรก
ไอ้เจ้าถอนหายใจแผ่วเบาเมื่อมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ขึ้นแจ้งเตือนข้อความจากคนสนิท ก่อนจะหันมองไปทางธราที่นอนอยู่เคียงข้างกัน เขาเข้านอนได้สักพักแล้วในขณะที่ไอ้เจ้าแกล้งหลับเพื่อแสดงบทบาทของคนขี้เมาต่อไป รับรู้ได้ว่าเขาห่มผ้าให้และก้มลงมากดจูบที่หน้าผาก ถ้อยคำกระซิบให้นอนหลับฝันดียังดังก้องในหูแต่เสียงที่เขาบอกกับใครอีกคนกลับดังมากกว่า มันกลบหัวใจฟูฟ่องของไอ้เจ้าให้ฟีบลงได้อย่างรวดเร็ว
ไอ้เจ้ายกมือขึ้นสัมผัสเรือนผมนุ่มของธราเพียงครู่ ก่อนจะลดมือลงอย่างคนที่พยายามสะกดกลั้น เห็นลมหายใจสม่ำเสมอจากการกระเพื่อมขึ้นลงของหน้าอกกว้างแล้วก็แน่ใจว่าเขาจมลึกอยู่ในห้วงนิทราเป็นที่เรียบร้อยจึงถือโอกาสลุกเดินไปที่ระเบียงเพื่อตอบข้อความ
OMG : จี้ ขอต่อเวลา
ขอต่อเวลา...แม้สักนาทีก็ยังดีเพื่อให้ได้อยู่ตรงนี้
Gee : ท่านเห็นแก่ตัวมามากแล้ว สองปีก็มากเกินพอ
Gee : คืนเขาไปเถอะ เขามาตามคืนแล้ว
OMG : ไม่ได้ ให้ไม่ได้
แค่คิดก็ทรมานราวกับถูกแทงซ้ำๆ ยิ่งข้อความที่คนสนิทส่งมาย้ำเตือนกลับยิ่งสร้างบาดแผล
Gee : ท่านไม่มีสิทธิ์
Gee : ท่านไม่ใช่คนรัก ไม่ใช่คนที่เป็นเจ้าของหัวใจเขา
Gee : ท่านแค่เคยเป็นเท่านั้น
ไม่ต้องให้ใครมาตอกย้ำ ไอ้เจ้าก็จำทุกอย่างได้ไม่มีวันลืม
OMG : รู้ กูรู้เรื่องนั้นดี
เพราะรู้ถึงบอกไม่ได้ เพราะรู้ถึงพูดไม่ได้ว่าเคยเป็นใครในชีวิตของเขา
คนที่ไม่มีสถานะอย่างไอ้เจ้าจะกล้าให้เขาจำได้อย่างไร เพราะต่อให้จำได้...ก็ไม่มีพื้นที่ตรงไหนในหัวใจของเขาให้ไอ้เจ้าได้ยืนอยู่
คนขี้ขลาดคนนี้ก็แค่อยากให้เขาจดจำความรู้สึกรักที่เคยมีให้กันก็เท่านั้น
ไม่อยากให้จำในตอนที่เลิกรักกันเลย แค่ช่วงเวลาหนึ่งก่อนหน้าที่เขาจะเจอคนในใจตัวจริง แค่ช่วงเวลาหนึ่งที่เขาเคยคิดว่ารักไอ้เจ้า แค่ช่วงเวลานั้น หยิบเอาช่วงเวลานั้นมาให้ธราคนใหม่จดจำไม่ได้เหรอ
Gee : ความรักของท่าน มันเป็นไปไม่ได้
Gee : ทั้งดินและท่าน ต่างก็รู้เรื่องนั้นดี อย่าให้ใครต้องย้ำเตือนท่านเลย
Gee : เพราะไม่ว่ายังไงท่านก็เปลี่ยนความจริงไม่ได้
ไอ้เจ้าแค่นยิ้ม ก่อนฟันขาวจะกัดริมฝีปากล่างจนเลือดสีสดไหลออกเป็นทาง
ความจริงที่เปลี่ยนให้ไอ้เจ้ากลายเป็นแค่อดีตคนรัก ความจริงที่ทำให้ธรารับใครคนอื่นเข้ามาในหัวใจ ความจริงนั้นกำลังกัดกินหัวใจของไอ้เจ้าให้ทรมานจนอยากอาเจียนเอาความรู้สึกขยะแขยงที่มีต่อตัวเองออกมา
Gee : น้องชายที่มีสายเลือดเดียวกันยกให้ท่านเป็นคนรักไม่ได้หรอก
ไอ้เจ้ายกกำปั้นขึ้นทุบอกของตัวเอง หนึ่งครั้ง...สองครั้ง...ก่อนขาที่อ่อนแรงจะพาให้ร่างผอมของมันทรุดฮวบลงกับพื้น
Gee : ตอนนี้ความทรงจำที่เป็นตราบาปมีแต่ท่านที่จำได้ คนที่ท่านพร้อมจะตกนรกไปด้วยนั้นเขาลืมไปหมดแล้ว
Gee : ท่านก็ควรจะลืมเสียทีกับความรักที่เป็นไปไม่ได้ของท่าน
Gee : เพราะดิน ธรา ถูกกำหนดให้เป็นได้แค่น้องชายของเจ้า จักรพรรดิตั้งแต่เกิด
ไม่เคยสิ้นสุด ความทรมานนี้ไม่มีจุดจบ เจ้า จักรพรรดิที่เป็นได้เพียงพี่ชายของธราคงต้องอยู่กับความทรมานนี้ไปตลอดชีวิต
.......TBC........
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นทุกความคิดเห็นค่ะ
เอาใจช่วยพี่เจ้ากันด้วยนะคะ
หัวข้อ: 'เจ้า' ชีวิต ตอนที่ 25 เจ้าชีวิต P.26 11/03/2019 -- The End (อ่าน 177164 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก