มาต่อกันเลยน่ะครับ
ผมกลับไปเอาเสื้อผ้าและของใช้บางอย่าง
“เต้ แคนไม่นอนห้องอีกสองสามวันน่ะ”
“ฝากเยี่ยมกันด้วยน่ะแคน”
“ได้เดี๋ยวบอกกันให้”
“ไปล่ะน่ะเต้”
พอเก็บของเสร็จก้รีบลงมาเลยเพราะกิ๊ฟรออยู่ข้างล่าง
“ป่ะๆๆเสร็จแล้ว”
“แคนจะไปซื้ออะไรอีกมั้ยว่ะ”
“ปล่าว ไปเลยก็ได้”
ผมกับกิ๊ฟขับรถกลับระหว่างทางเจอฝ้ายยืนคุยกับผู้ชายคนนึง หน้าตาดีเชียว
“นี่แคน แกว่าม่ะ ยัยฝ้ายนี่ คงไม่ได้จะเอากันคนเดียวแล้วแหละ”
“คงงั้นมั้ง สาเหตุที่เค้าเลิกกับกันก็แบบนี้ล่ะมั้ง”
“กันเลยเข็ดมั้ง5555555”
ขอให้เป้นอย่างนั้นเถอะครับ
ผมเปิดประตูเข้ามา เห็นกันหลับอยู่ ส่วนกรเข้าห้องน้ำ ผมกับกิ๊ฟวางของไว้ที่โต๊ะ
ผมเดินไปดูกันที่เตียง เห้นหลับอยู่จริงๆๆด้วย
ขนตายาวเชียว ชอบมองกันเวลานอนจริงๆๆเลยครับ น่ารักดี
“ผมเริ่มดำขึ้นแล้วน่ะกัน” โคนผมสีน้ำตาลทองของกันเริ่มมีสีดำแล้วครับ
“เฮ้ยยยยยยยยย” ผมตกใจหมดเลยครับเมื่อกันเอามือข้างที่ไม่ใส่เฝือกมารวบตัวผมเข้าไปกอด
“ปล่อยยยย”
“แล้วเข้ามาใกล้ทำไมล่ะ”
“ก็นึกว่าหลับ”
“ปล่อยน่ะกัน พิการแล้วยังไม่เจียมอีก”
“โหหหหห พิการก็อยากกอดแฟนไม่ได้หรอ”
“ อะแห่ม ๆๆ นี่ได้ข่าวว่าชั้นกับกรยังอยู่ในห้องนี้อยู่น่ะ” กิ๊ฟแซวมาครับ
“เห็นมั้ย ปล่อยได้แล้ว”
“ไม่ปล่อย”
“แคนตีแขนกันน่ะ”
ผมทำทีเป็นจะเอามือตีแขนที่เข้าเฝือกกัน
“ใจร้าย รังแกคนป่วยอ่ะ”
“ก็อยากดื้อทำไมล่ะ”
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย เจ้บน่ะแคน”
มือผมแอบไปโดนแขนกันเข้าจริงๆๆครับ
“ไหนๆๆ ขอโทษ แคนไม่ได้ตั้งใจ”
“นี่แหน่ะ”
กันแอบหอมแก้มผมทีนึงครับ
“กันนนนนนนนน กิ๊ฟกับกรยังอยู่เลยน่ะ”
“ไหนๆไม่เห้นมีใครเลย”
ผมหันหลังไปดู แป่วววววววววววววววว ไม่มีใครซักคนเลยครับ5555
“หายไปไหนอ่ะ”
“เค้าไม่อยากรบกวนเราไง”กันยิ้มเจ้าเล่ย์
“โถ่เอ้ยยยยย”
“ทำไมล่ะ แคนไม่อยากอยู่กับกันหรอ”
“ไม่อยาก โน้นนนนนนนไปชวนฝ้านโน้นนนนนนนนนนนนน”
“ไม่เอาหรอก อย่าพูดถึงคนอื่นสิ”
“พูดไม่ได้หรอ”
“นั่นไงหึงกันอีกและ”
“ใครหึง”
กันยิ้มเยาะเย้ยผมครับ
“งั้นกันไปตามฝ้ายมาเฝ้าดีมั้ย”
“ก็ลองดูสิ”
“55555นั่นไงล่ะ ไม่หึงเลยยยยยยยยยใช่ม๊ายยยยยย”
“...................................”
“แคนที่กันยังดูเกรงฝ้ายเพราะอะไรรู้มั้ย”
“เพราะอะไรอ่ะ”
“เพราะแม่ของฝ้ายเค้าเป็นดีกับกันไง เคยช่วยกันไว้ด้วย กันเลยเกรงใจฝ้ายอ่ะ”
“อืมมมมม ไม่เป็นไรหรอก และอีกอย่างเรื่องวันนั้นอ่ะ แคนขอโทษน่ะที่ไม่เชื่อใจกันน่ะ”
“ดีแล้วแหละ อยากให้แคนรู้ไว้น่ะว่า กันรักแคนน่ะ รักมากด้วยยยยย”
ผมเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆๆกันพร้อมทับริมฝีปากที่ปากบางๆๆของกัน
“รู้แล้ววววววว แคนก็รักกัน”
ผมกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูกัน
...
วันนี้เป็นวันที่กันออกจากโรงพยาบาล คุณหมอบอกว่าให้กลับไปพักที่หอ แต่ต้องระมัดระวังอย่าให้แขนกระทบกระเทือน เพราะต้องระวังเรื่องกระดูก
ผมเดินประคองกันไปที่รถของกรครับ
“ นี่แคน กันขาดเรียนกี่วันเนี๊ย”
“สามวันไง รวมวันนี้”
“โหหหหหหหหกันจะเรียนทั้ยเพื่อนมั้ยอ่ะ”
“นี่ได้ข่าวว่าแคนก้ไม่ได้ไปเรียนเหมือนกันน่ะ อย่าบ่นได้มั้ย”
“พอๆๆทั้งสองคนแหละ ขึ้นรถได้แล้วเดี๋ยวกูไปเรียนสายยยยย แล้วพวกเมิงสองคนจะไปเรียนมั้ยวันนี้ หรือจะไปสวีทกันต่อที่หอว่ะ” กรแอบแซว
“วันนี้ก็ไม่อยากไปเรียนหรอกกร ขอไปสวีทกันที่หอก่อนน่ะ55555555555”
“ปัญญาอ่อนแล้วกัน กันไม่ไป แคนจะไปเรียน”
“โหหหหดูสิ แคนใจร้ายยยยยยทิ้งแฟนตัวเองได้ลงคออ่ะ”
“แล้วตัวเองบ่นทำไมว่าขาดเรียนอ่ะ”
“จะไปจริงๆๆหรอ”
“จริงสิ”
“ไปก็ได้ ไปก็ได้”
แล้วกันก็ต้องยอมแพ้ผมครับ
กรส่งพวกเราที่หน้าหอแล้วกรก็ไปเรียนต่อ ผมกับกันก้ขึ้นไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวตามไปเรียนครับ
พอเรียนวันนี้ตามไม่ทันจริงๆๆครับ เซ้งเป็ดเลย55555
เราเรียนเสร็จผมต้องไปเอารถของกันครับ เวสป้าสีฟ้านั่นเอง
โดยที่ผมเป็นคนขับครับ ให้คนตัวเล็กน่ารักอย่างเราขับแล้วกันซ้อน ตลกไปม๊ายยยยยยยยย
“ขึ้นดิ”
“แคนจะไหวมั้ย”
“ไหวดิเมื่อเช้ายังขับมาได้เลย ไว้ใจได้น่า”
“มันก็จริงอยู่หรอ”
“บอกให้ขึ้นมาได้แล้วพ่อจะพาซิ่ง5555555555”
ผมบอกให้กันรีบขึ้น
“นี่กันอย่าเบียดมาสิ จะขยับเพื่อ”
“ก็กลัวตกอ่ะ งั้นกอดได้มั้ย ”
“ตามใจ”
“ตามใจกันหรอ ง่ายจัง ใจง่ายน่ะเราเนี๊ยยยยยยย”
“ทะลึ่ง”
“แคนคิดไปถึงไหนเนี๊ยยยยยย กันยังไม่ได้หมายถึงอะไรเลยน่ะ”
“อ่าน่ะ งั้นก็หุบปาก ไม่งั้นพาตกถนนแน่”
“โหหหหหหหห ล้อเล่นก็ไม่ได้”
ผมกับกันขับรถไปเรื่อยๆๆเพราะยังไม่อยากกลับ บรรยากาศตอนเย็นมั้นสบายดีจังเลยยยยยยยแวะซือของเซเว่นไปกินด้วยดีกว่า
“กันซื้อฟุตลองให้แคนด้วยน่ะ รอให้ด้วยน่ะ เดี๋ยวแคนออกไปชั่งน้ำหนักแป๊บน่ะ”
“ได้ครับบบบบบบบ เอาอะไรอีกมั้ย”
“ป่าว กันจะกินอะไร ก็ซื้อมา เดี๋ยวกินช่วย555”
ผมออกมาข้างนอกเจอแจ๊กพอตอีกแล้วววววววววครับบบบบ
“อ้าววววววว ไม่เฝ้าของๆๆคนอื่นที่โรงบาลแล้วหรอแคน”
ผมถอนหายใจครั้งนึง เหนื่อยกะอีนี่จริงๆๆ
“เฝ้าใคร ของใครหรอ”
“กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง”
“เอาล่ะ ฝ้ายจะยกกันให้ล่ะกัน สงสารอ่ะ55”
“นี่ฝ้ายยยย พูดจาให้มันดีๆๆหน่อยน่ะ กันไม่ใช่ของใคร และกันไม่ใช่สิ่งของด้วย”
“แต่กันเคยเป็นของๆๆฝ้ายยยยยย”
“อย่างนี้นี่เอง กันถึงลืมคนอย่างเธอได้ง่ายมากกกกกกก”
ผมยิ้มเยาะฝ้าย
“นี่แกกกกกกกกกกกกกกกก”
ฝ้ายยื่นมือมาจะเข้ามาตบหน้าผม
“หยุดน่ะฝ้ายยยยยยยยยยยยยยยยย”
เฮ้ออออออออออพระเองขี่ม้าขาววววววววววววววว
“กันนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
“เลิกยุ่งกับแคนซะที”
“ทำไมล่ะ กันรักมันมากหรอ อะไรทำให้กันเปลี่ยนไปขนาดนี้”
“ใช่กันรักแคน รักมากด้วย”
“เออ ไปรักกันให้พอเลยยยยยยยยยยย ฝ้ายไม่ง้อหรอก คนมาชอบฝ้ายตั้งเยอะ อย่างน้อยฝ้ายก็ไม่วิปริต ผิดเพศเหมือนพวกแกกกกกกกกกกก”
“อยากพูดอะไรก็พูดไป”
กันพูดจบก็ดึงมือผมไปที่รถเลยครับบบบบบบบ
ผมดีใจจังที่กันพูดแบบนี้
ดีใจจริงๆๆ
แค่นี้ก่อนน่คระบบบบบ
ซากุระ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
