ต่อเลยน่ะครับ
ผมกดโทรไปหากันเยอะมาก แต่ผลก็เหมือนเดิมคือติดต่อไม่ได้ เริ่มกระวนกระวาย กันไปไหนน่ะ ทำไมไม่โทรหาบ้าง เฮ้อออออออออออออ
ผมก็เลยตัดสินใจเดินออกไปดุที่หน้าหอฝ้าย แต่ก้ไม่เจอ ไปที่โรงอาหารก็ไม่เจอ ทำไงดีน่ะ ผมเดินหาตามที่ต่างๆๆที่คิดว่ากันจะไป แต่ก็ไร้วิแววเลย ไปไหนของเค้าน่ะ ผมไม่ได้ห่วงเรื่องฝ้ายหรอก แต่ห่วงวาเกิดไรไม่ดีรึป่าวน้อ
จนสุดท้ายหอจะปิดแล้วผมก็เลยเดินกลับหอครับ เดินจนปวดขาเหนื่อยมากกกก การตามหาคนนี่มันเหนื่อยจังแฮะ
แต่พอเดินกลับมาผมก็เจอกันเดินลงมาจากหอครับ
“แคนไปไหนมา” กันรีบวิ่งเข้ามาหาผม
“ถามได้ไปหาคนน่ะสิ”
“ตามหากันหรอ เนี๊ยกันพึ่งมาถึง ถามเต้ บอกว่าแคน ลงไปข้างล่าง”
“แล้วไปไหนมา รู้มั้ยคนอื่นเค้าเป้นห่วง จะรู้สึกอย่างไร”
“ขอโทษ พอดีฝ้ายเป้นลมชัก เลยพาไปที่โรงพยาบาลอ่ะ”
“โทรไปก็ติดต่อไม่ได้”
“แบตหมดพอดีอ่ะ ตอนแรกว่าจะโทรบอกแคนแหละ แต่แบตหมดเลยไม่ได้โทร กะจะรีบไปส่งที่โรงพยายบาลแล้วค่อยรีบกลับ แต่ก็รอเพื่อนฝ้ายจนกว่าเพื่อนฝ้ายจะมาอีก เลยช้าอ่ะ”
“หรอ แต่คราวหลังเป็นไรให้หาวิธีโทรมาบอกด้วยน่ะ รู้มั้ยคนอื่นเค้าเป็นห่วงอ่ะ”
“ครับบบบบบบบบบๆๆๆ แฟนผมดุจังเลย ขอบคุณน่ะครับที่เป็นห่วง”
“เนี๊ยเห็นมั้ยเดินตามหาจะทั่วมหาลัยอยู่แล้ว ปวดเท้าไปหมดเลยอ่ะ”
“ไหนๆๆดูหน่อยสิ ปวดตรงไหน”
“ไม่ต้องเลย เข้าห้องดีกว่า กันก็ไปได้แล้ว”
“ได้ไงอ่ะแคน อุส่ากลับมาแล้วจะไล่กลับง่ายๆๆหรอ”
“จะให้ทำอะไรล่ะ”
“ก็เข้าไปเล่นห้องแคนก่อนได้มั้ย”
“เดี๋ยวรบกวนเต้น่ะ”
“ไม่รบกวนหรอก เต้เข้าใจ555555” ไปรู้จักใจเข้าแต่เมื่อไหร่เนี๊ย
ผมกับกันเลยเข้าไปที่ห้องผม
“อ้าววว แคนกลับมาแล้วหรอ”
“อืม ไปเดินเล่นมาอ่ะ” กลัวเสียฟอร์ม5555
“เดินเหนื่อยมั้ยแคน” กันถามผมกวนๆๆ ผมเลยเหยียบเท้ากันไปทีนึง
“โอ้ยยยยยยยยย แคน มาเหยียบเท้ากันทำไม”
“หุบปาก อยู่เฉยๆๆๆ ได้ป่ะ”
กันเอามือมาปิดที่ปากตัวเอง ทำหน้าแบบกลัวๆๆๆ
“แคน กะ กันนี่ตลกจังเลยน่ะ น่ารักดี”
“55555555 น่ารักอยู่แล้ววววววววว” กันพูด
ผมหันควับไปมองหน้ากัน 555ทำหน้าจ๋อยยยยยยย
กันกระโดดไปที่เตียงผมซึ่งอยู่ข้างเต้
“นี่กันอย่าซนสิ เกรงใจเต้บ้าง”
“ไม่เป็นไรหรอก สนุกดี” โหสนุกหรอเต้ เดี๋ยวเล่นกะมันมากนี่เลยปากได้เลยน่ะนั่น
ผมไปนั่งที่ปลายเตียงตัวเองกดดูเท้าเหมือนจะรองเท้ากัดนิสหน่อย
“ไหนๆดูสิ”กันเอามือเอื้อมมือมาจับที่เท้าผม”
“นี่กันไม่ต้องดูไงอายเต้”
“ไม่ต้องอายหรอก ขอดูแค่นี้เอง”
“โอ้ยยยยยย อย่าจับแรงสิ”
“ตรงนี้หรอ ปวดมั้ยยยยยยยย” กันนวดเบาๆๆที่เท้าผมแล้วหันมามองหน้าผม หน้าห่างกันไม่ถึงคืบ
เห็นหน้าใกล้ๆๆก็เขิลอีกทีเดียว
“พอๆๆแล้ว หายแล้ว แต้งค์น่ะ”
“ถ้าอยากให้นวดให้ก็ใช้บริการอีกน่ะ จะบริการพิเศษเลย55555”
ผมตีบ่ากันทีนึง จุ๊ๆๆสิ ผมยังไม่ได้บอกเต้หรอกเรื่องผมกับกัน แต่เค้าคงรู้แหละ แค่จะพูดไม่พูดเท่านั้นเอง
“ไปๆๆกลับห้องตัวเองได้แล้ว จะนอนแล้ว”
“โหหหหหหหห ไรเนี๊ยยยยยยย”
“ไปเลยไม่ต้องลีลา”
“งั้นไปส่งหน้าห้องหน่อย”
จะอะไรนักหนาว่ะเนี๊ย
ผมก็เลยเดินไปส่งกันที่หน้าห้อง
“แคนๆๆๆมีไรจะบอกกก”
“อะไร”
“เอียงหุมา”
ผมเอียงหูไปฟังแต่กันไม่ได้พูดอะไรครับ แค่ประทับริมฝีปากบางๆๆที่แก้มผม
“ฝันดีน่ะแคน”
“..............................”
แล้วกันก้เดินผิวปากเข้าห้องไป ปล่อยผมยืนแข็งอยู่หน้าห้องคนเดียวววววว
เช้าวันต่อมา
“แคนๆๆๆๆ ไปเยี่ยมฝ้ายเป้นเพื่อนกันหน่อยสิน่ะๆๆๆ”
“ไม่ไป กันอยากไปกันก็ไปคนเดียวสิ”
“กันไม่ได้อยากไป แต่เพื่อนฝ้ายเค้าโทรหาบอกให้กันไปวันนี้”
“กันก็ไปสิ จะมาชวนแคนไปทำไม”
“โหหหหห แคน ไปเป้นเพื่อนกันหน่อยน่ะๆๆๆๆ”
“เออ ก็ได้”
ผมรำคาญกึ่งอยากไปคุมกัน555 ก็เลยตัดสินใจไปเยี่ยมปุยฝ้ายแสนสวยที่ดรงพยายบาลลล
“แคน จะเข้าไปด้วยมั้ย”
“เอ้าจะให้แคนไปรอที่ไหนเล่า ก็เข้าไปดิ”
“เออ เน้อ 55555”
ผมกับกันเข้าไปเห็นเพื่อนฝ้ายนั่งเฝ้าที่เตียงสองคน หน้าตาฝ้ายก็น่าสงสารอยู่หรอกน่ะแต่ก็น่ะ
ผมเดินตามกันไปที่เตียง
“ฝ้ายเป็นไงบ้าง” กันพูด ผมก็เงียบบบ
“ฝ้ายไม่เป็นไรมากแล้ว ขอบใจกันที่อุ้มฝ้ายมาส่งที่โรงบาลน่ะ”
โหหหหหหหหหหหหหหหหหอุ้มกันเลยหรอ ชิช่ะ
“อ้าว แคนขอบใจจ๊ะที่มาเยี่ยมฝ้าย”
“เหอะๆๆไม่เป็นไร” กันมันลากมาต่างหากเล่า
“กันฝ้ายปวดหัวมากเลยยยย ตัวร้อนด้วย แตะดูสิ”
“กันเรียกหมอให้น่ะ”
“ไม่ต้องๆๆ ทำเหมือนเมื่อก่อนไงที่เวลาฝ้ายไม่สบายกันก้จะจับหน้าฝากแล้วเป่ามนต์ให้ฝ้ายหาย”
โหหหหหหหหเจ็บจี๊ดดดดดดดดดดดดดดดมีเป่ามนต์ด้วยยยยยยยยยยย
ผมหมั่นใส้เลยขอตัวออกมารอข้างนอกดีกว่า กันบอกว่าเดี๋ยวตามออกมาน่ะ แต่ก็นานแล้วน่ะเนียยังไม่เห้นตามออกมาเลยยยยยยยยย
จะเดินไปดุดีมั้ยน่ะ แต่ไม่อยากเห็นหน้ายัยนั่น
แต่เดินไปดูดีก่าระหว่างทางผมเดินสวนทางกับเพื่อนฝ้ายสองคน ที่มองผมแล้วหัวเราะคิกๆๆคักๆๆ
ผมเดินตรงไปที่ห้องของฝ้าย เปิดประตูเข้าไป
“กันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
