กอด
— กันต์
“งั้นให้” ผมถอดนาฬิกาเจ้าปัญหาออกจากข้อมือ ก่อนจะยื่นให้ภัทร
“กูใส่ไว้เพราะมันชินเฉยๆ แล้วซื้ออันใหม่มาให้ด้วย” ผมรู้แล้วว่าผมกลัวอะไร ผมกลัวว่าภัทรจะเกลียดผม ผมไม่อยากให้เขาเสียใจ
“แต่มึง” เขามองมือที่สั่นเทาของผม
“อย่าเกลียดกูเลยนะ” นี่เป็นเรื่องแรกที่ผมขอเขา
รักครั้งแรกมักจะลืมยาก ผมว่าใครๆก็รู้ ยิ่งเป็นความทรงจำที่ไม่ค่อยดีแล้วด้วย มองย้อนกลับไปแล้วผมมันเหมือนเป็นมือที่สามของคนที่เขามีแฟนแแล้วชัดๆ ถึงจะหาคำที่สวยหรูอย่าง sex-friend หรืออะไรต่างๆนาๆมาพูดก็กลบความจริงข้อนี้ไม่ได้ผมเลิกคิดเรื่องอดีตมานานแล้ว แต่ตอนที่ได้ยินว่ากันย์กลับมา ทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นก็ตีกลับเข้ามา
เขาถึงบอกว่าให้ทำทุกวันให้ดี มันจะได้เป็นความทรงจำที่ดี
“กูเกลียดมึงไม่ได้หรอก” ภัทรบอกก่อนจะลูบหน้าตัวเองแรงๆ ผมเดินเข้าไปกอดเขาไว้ มือใหญ่ของเขากดหัวผมลงไปที่ไหล่แล้วลูบผมให้ ผมลอบยิ้มเพราะปกติเราจะเตะกันมากกว่าทำแบบนี้
“ขอโทษนะ” เราพูดพร้อมกัน ภัทรขำก่อนจะพูดต่อ
“ขอโทษที่ไม่ถามแล้วทำให้มึงกลัวนะ”
ผมส่ายหน้า “กูก็ต้องขอโทษที่ไม่เคยทำอะไรให้มึงมั่นใจเลย”
“ไหนอ้อนดีๆหน่อย แบบภัทรครับกันต์ขอโทษนะ” ภัทรแหย่
“มึงไปเล่นตรงนู้นนะ” ผมบอกเขา ภัทรทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกรอบ
“เห็นสวยๆแต่ใจร้าย”
“ตอแหล”
“ไอ้กันต์มึง”
“อย่า!” ผมร้องตอนที่เขาซุกลงที่คอแล้วจี้เข้าที่เอว ผมขำจนหอบก่อนจะทุบหลังเขาไปหลายที ภัทรโวยวายว่าผมไม่อ่อนโยนแล้วจับผมโยนลงบนเตียง
เราจูบกันอยู่นาน ผมรู้สึกว่าครั้งนี้มันหวานกว่าที่เคย ตัวเปลือยเปล่าของภัทรร้อนระอุ ผมคว้าคอหนาของเขามาแนบตัวในตอนที่เขาสอดตัวเขาเข้ามา มันเนิบนาบ อึดอัด แต่ก็สุขสม
“เอากับมึงแม่งดีกว่าดมป๊อปอีก” เขาว่าพร้อมกับบดสะโพกช้าๆ ภัทรขี้แกล้ง...ผมรู้ดี
“อื้อ เร็วหน่อย”
ภัทรยิ้มจนตาหยีเมื่อผมเบียดตัวเข้าไปชิดกับเขามากขึ้น ทำให้สิ่งที่กำลังขยับอยู่สอดลึกเข้าไปอีก
“ไหนทำหน้าอ้อนๆหน่อย” เขาว่าพร้อมกับก้มลงดูดหน้าอกผม ผมแอ่นอกให้ภัทรทำตามใจชอบ ลอบมองจมูกโด่งและใบหน้าที่กำลังสาละวนอยู่บนร่างกายผม เสียงหอบหนักของผมดังปะปนไปกับเสียงจูบจากเขา มือใหญ่ของภัทรลากผ่านทั่วร่างกายผม
“ภัทร เร็วหน่อย”
“ไม่ อ้อนก่อน”
ผมผลักอกหนา ภัทรเลิกคิ้วมองอย่างยียวนเหมือนทุกที
“งั้นมึงนอนลงไป กูทำเอง” พอผมดูหัวเสียเขากลับหัวเราะร่า
สองปีที่ผ่านมาผมอยู่กับตัวเองเสียส่วนใหญ่ จนลืมบางอย่างไป ผมแกะมือปลาหมึกของภัทรเพื่อลุกขึ้นเข้าห้องน้ำในตอนดึก ผมหยิบมือถือตรงหัวเตียงมาเพื่อเปิดแสงเหมือนทุกที แต่วันนี้ผมกลับหยิบของภัทรขึ้นมา
ผมไม่เคยสงสัยเลยว่าทำไมผมถึงไม่เคยเจอครอบครัวเขา ไม่เคยได้เจอเพื่อนเขายกเว้นพวกแพท ผมเห็นข้อความส่วนหนึ่งจากแม่เขาที่โชว์หราบนหน้าจอ
แม่เขาบอกให้เขากลับบ้าน...และเลิกกับผมเสียที
ผมเดินกลับมาที่เตียงหลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จ มองเสี้ยวหน้าของภัทรที่ซุกลงบนหมอน ผมเคยอึดอัดที่เขาชอบกอดผมเหมือนผมจะหายไป วันนี้ผมกลับสอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม แล้วกอดเขาไว้ให้แน่นกว่าที่เขาทำ
— กันย์
สองปีแล้วที่ไทยยังร้อนเหมือนเดิม ผมบินข้ามน้ำข้ามทะเลไปเพื่อเปลี่ยนแปลง ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อแม่ถึงอยากให้ผมเรียนที่ต่างประเทศ เรียนหลายๆภาษา เรียนรู้ที่จะอดทน ปีที่แล้วพ่อป่วยและหมอบอกว่าท่านจะอยู่ได้ไม่นาน พี่ชายของผมเพิ่งจะอายุ 26 เขากำลังแบกทุกอย่างไว้บนบ่า
ในขณะที่ผมเอาแต่จมอยู่กับตัวเองอย่างกับด็กอนุบาลที่ไม่มีอะไรได้ดั่งใจ พี่ชายผมกลับกำลังทำทุกอย่างให้บริษัทและคนอีกหลายพันอยู่รอด ภาระของผมมีแค่ใจผม แต่ภาระของพี่คือปากท้องของลูกน้องทั้งหมด
ที่มหาวิทยาลัยใหม่ในเมืองหลวงของแคนาดาผมลงเรียนวิชาปรัชญาและจิตวิทยาเป็นวิชาเลือกเพราะอยากเข้าใจตัวเอง ทฤษฎีเหล่านั้นก็ให้อะไรกับผมบางอย่าง ผมจำได้ไม่กี่อย่าง แต่ที่จำได้แม่นคือผมเคยถกประเด็นเรื่อง soulmate กับเพื่อนในคลาสปรัชญา เพื่อนผมบอกว่า soulmate มักจะไม่ใช่ life partner และ soulmate เป็นคนที่เข้ามาเพื่อชดใช้กรรม ผมที่ไม่เชื่อเรื่องพวกนั้นเงียบฟัง ตอนนั้นผมคิดถึงแต่ใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเขา
กันต์ตอนยิ้มคือกันต์ที่ผมได้เห็นแค่เพียงชั่วครู่ ก่อนที่ผมเองจะลากเขาลงต่ำแล้วทำให้เขาเปื้อนน้ำตา
กันต์คิดว่าเขาเข้าหาผมก่อน...ผมทำให้เขาคิดแบบนั้น
แต่จริงๆผมรู้จักเขาเพราะทุนของพ่อ แต่อยากได้เขาเพราะเห็นภัทรมองตามเขา ผมมองตามสายตาภัทรในตอนแรก ก่อนจะสบตาเขาเป็นคนแรก
...สุดท้ายคนยิ้มสวยคนนั้นก็มองมาที่ผมแทน...
ถึงผมจะแอบคิดถึงครอบครัว แต่ที่แรกที่ผมกลับมาถึงไทยแล้วตัดสินใจไปก็คือมหาวิทยาลัยที่เรียนได้แค่ปีเดียว เพราะเป็นมหาวิทยาลัยเอกชน ผมเลยไม่มีรุ่นพี่ที่นับถือ ไม่มีอาจารย์ที่สนิท ผมไม่ได้ผูกพันธ์กับอะไรทั้งนั้น แต่ผมก็ยังยืนยันกับคนขับรถว่าจะไปเพื่อที่จะได้เห็นว่าเขายังสบายดี
และรอไม่นานนักผมเห็นเขาเดินออกมาจากตึกเรียน ลักยิ้มของเขาบุ๋มลงไปสองข้าง เขาจับมือเพื่อนผมไว้แน่น เหมือนกับหัวใจของผมที่บีบแน่น ตอนที่ผมกำลังออกเดินทางเพื่อจะเป็นผู้ใหญ่ แค่ผมได้เห็นหน้าเขา ผมถึงรู้ว่ามีบางอย่างไม่เปลี่ยนไปเลย
“มึงอาจจะรู้แล้ว แต่กูแค่อยากจะบอกมึงให้ชัดว่ากูกับกันต์คบกัน” ภัทรมางานเลี้ยงที่บ้านผมเพื่อบอกบางอย่างกับผม ทำไมผมจะไม่รู้ ผมแค่ไม่คิดว่าภัทรจะเดินมาบอกแค่นั้น ผมรู้ทุกอย่างแต่สิ่งที่ผมอยากรู้มีแค่อย่างเดียว ผมอยากรู้ว่าเขายังรักผมไหม
คนเรานี่ก็แปลก คนทุกคนมักอยากจะเป็นที่รัก รวมถึงผมด้วย ผมบอกตัวเองว่าจะเดินไปให้ไกล ผมพิสูจน์แล้วว่าถึงไม่มีเขา ผมก็เดินต่อไปได้ แต่ผมเพิ่งรู้มันคงดีกว่าถ้าจะเดินไปด้วยกัน
เขาไม่ต้องทำอะไรเลย...แค่หยุดร้องไห้แล้วยิ้มให้กันก็พอ
ผมกับลูกหมีเราเลิกกันแล้ว ลูกหมีเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆ เธอไม่เคยฟูมฟาย เธออยู่ในจุดที่เหมาะสม ไม่เคยก้าวก่ายแล้วก็เห็นคุณค่าของตัวเอง เธอสวยทั้งหน้าตาและจิตใจ เธอบอกว่ารู้มาสักพักแล้วว่าเราคงไปกันไม่รอดแต่เธอขอลองพยายามดูสักหน่อย น่าเสียดายที่ความพยายามของเธอไม่ส่งผลอะไร
ลูกหมีบอกว่าตัดใจไม่ยากหรอกเพราะเธอรู้ตัวเองว่ามีคุณค่าและดีพอ เธอรู้ว่าผมมีคนในใจแล้ว ผมดีใจที่ไม่เคยล่วงเกินเธอตั้งแต่แรก มันทำให้เราสนิทใจแม้จะเลิกกันแล้ว เราเลยกลับมาเป็นพี่น้องกัน เรียนด้วยกัน อยู่หอพักใกล้กัน ช่วงนี้ลูกหมีเดทกับหนุ่มตาสีฟ้า ส่วนผมนั้นนอกจากเวลาเรียนแล้วผมมักจะไปเที่ยว
ทุกๆครั้งที่มองออกไปที่วิวสวยผมมักคิดถึงเขา ผมอยากให้เขาได้เห็นมันเหมือนกัน
แปลกนะ ทั้งๆที่ผมเลือกสิ่งที่เหมาะสมให้ตัวเองแล้ว แต่ผมก็ยังไม่มีความสุข
“ดูแลให้ดีๆ” ผมบอกภัทรไว้ตั้งแต่ก่อนที่จะไป
ภัทรชักสีหน้าก่อนจะตอบกลับมา
“ไม่ต้องมาบอก กูจะทำของกูเอง”
สุดท้ายแล้วภัทรก็ทำได้ดีทีเดียว
ผมกับภัทรเป็นเพื่อนที่รู้จักกันแค่ไม่ถึงปี แต่เราเห็นกันผ่านตามาตั้งแต่เด็ก ผมไม่ได้เกลียดภัทรและภัทรไม่ได้เกลียดผม แต่เราก็ยังห่างไกลคำว่าสนิทกันอยู่เยอะทีเดียว แม้จะอยู่กลุ่มเดียวกัน สิ่งเดียวที่ทำให้ผมกับภัทรมีปฏิสัมพันธ์กันได้เป็นเรื่องของคนนั้นแทบจะทั้งหมด
ในตอนนี้ผมกำลังหาสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเอง คนๆนั้นเขาก็เจอสิ่งที่ดีของเขาแล้ว
ก่อนที่จะไปผมเคยคิดว่าผมจะลืมเขาได้ เขาไม่มีอะไรเหมาะสมกับผมสักอย่างถ้าเทียบกับลูกหมี บ้านผมสอนมาเสมอว่าถ้าจะคบกับใครควรดูที่ฐานะของเขาด้วย ทั้งฐานะการเงิน การศึกษาและครอบครัว จะได้ช่วยจุนเจือกันไปในอนาคต
ผมเคยถามลูกหมีว่าถ้าคนที่เรารักเขาไม่เหมาะสมกับเราสักอย่าง ผมควรจะทำยังไงดี เธอขมวดคิ้วสวยอยู่หน่อยก่อนจะตอบผมมาง่ายๆว่าผมคิดเยอะเกินไป เธอให้ผมลองถามตัวเอง
และผมก็ได้คำตอบว่าที่ลึกสุดใจของผม...ผมอยากได้เขาคืนมา
ผมอยากกอดกันต์ไว้ และคราวนี้ผมจะไม่ปล่อยเขาไปไหนอีก
TBC.
_____________________________________
นานาจิตตังเนอะ จิตใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง
ของดีจากแคนาดามาน้อยเพราะค่าตัวแพงจ่ะ
โดเนทค่าตัวได้ที่ paypal เราเอง 55555555
หัวข้อ: #ผู้ชายในทินเดอร์ | Rewrite + แจ้งข่าวรูปเล่ม [15/3/19] (อ่าน 231150 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก