ที่ที่มีแค่เรา
วันนี้ฝนตก ผมไม่ชอบพกร่มแล้วก็ไม่คิดว่าจะซื้อ ไม่ใช่เพราะผมอยากทำตัวอินดี้ เพราะผมรู้สึกว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ทุกครั้งที่เปียก และทุกครั้งที่เจ็บก็เช่นเดียวกัน
ผมกุมข้อมือที่มีรอยมีดจากการกรีดของตัวเองเมื่อวานเพราะรู้สึกแสบในตอนที่มันโดนฝน ผมมองนักศึกษาสาวที่กำลังยืนรถรถอยู่ใต้ตึก ผมก็อยากไปเรียน ผมที่เกิดมาไม่มีพรสวรรค์หรือความสามารถพิเศษอะไรเลย ถึงได้รู้สึกว่าถ้าเป็นการเรียนเป็นสิ่งที่ผมพอจะทำได้อยู่บ้าง
Patr : อยู่ไหน
Patr : วันนี้มึงโดดเรียนทำไม
ผมที่กำลังจะเดินถึงหอพักรีบหลบรถคันสวยที่จอดรถตรงข้างทาง คิดว่าเดี๋ยวจะวิ่งอ้อมไปข้างหลัง แต่ก็ไม่ทันแล้ว
Kant : ไม่ต้องแอบมอง กูเห็น
“มึงไม่ไปเรียนกี่วันแล้ว”
มนุษย์ที่ดูไม่เข้ากับหอพักโทรมๆยืนบ่นอยู่ในห้องแคบๆของผม ผมรีบถอดเสื้อผ้าแล้วเช็ดผมเพราะเปียกไปทั้งตัว
“เรื่องของกู”
“กันต์” ภัทรเรียกผมด้วยน้ำเสียงที่ดูก็รู้ว่าไม่พอใจ หนุ่มตี๋เดินเข้ามาใกล้แล้วชี้เข้าไปในตระกร้าเสื้อผ้าของผม
“คนของกูบอกว่าเห็นมึงทำงานที่ร้านฟาสต์ฟู้ด”
ผมมองตามมือเขา เห็นชุดฟอร์มของร้านฟาสต์ฟู้ดชื่อดัง
“อืม”
“กันต์”
“เออ แล้วไง” ที่ผมไม่เข้าใจตอนนี้คือไม่เข้าใจว่าภัทรจะเดือดร้อนอะไรกับผมนักหนา
“กันต์”
“เป็นเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย กูจะไปไม่ไปก็เรื่องของกู”
หรือบางทีภัทรคนขยันเรียนอาจจะรู้สึกแปลกๆที่ไม่มีคนให้ตามแขวะแล้วก็ได้
“มึงไปทำงานทำไม” พวกลูกคนรวยนี่ชอบมีคำถามอะไรแปลกๆเนอะ พวกเขาไม่รู้เหรอว่าในประเทศไทยสัดส่วนคนจนเป็นเท่าไหร่ แล้วที่ทำงานเพราะแค่อยากได้เงินก็เท่านั้นแหละ
“มันไม่ใช่เรื่องของมึง” ผมบอกแล้วผลักตัวมันออกไปจากทางเดินเพราะอยากอาบน้ำแล้ว ภัทรไม่หลบแต่ดึงตัวผมเข้าไปใกล้ๆแทน เขามองตัวผมที่มีแค่ชั้นในตัวเดียว มองมันด้วยสายตาสมเพช
“แค่ขายตัวมันไม่พอหรือไง”
ผมชอบเซ็กส์แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะขายมันเพื่อเงิน ผมเข้าใจมาตลอดว่าร่างกายนี้เป็นของผม ผมจะไปมีอะไรกับใครก็ได้ตามความพอใจของผม ผมรู้จักป้องกัน ผมเลือกคู่นอน การที่ภัทรจะเข้าใจผิดจากการกระทำของผมก็ช่างภัทร มันไม่ใช่เรื่องของผม
…อย่างที่ไดจิบอก ผมควบคุมความคิดของคนอื่นไม่ได้หรอก...
“ปล่อย กูเจ็บ” ผมบอกคนที่จู่ๆก็บีบที่ข้อมือผมแน่น ภัทรปล่อยมือออกไปอย่างตกใจ เขารีบจับแขนผมไปดู
“กันต์”
รอยกรีดจนเหวอะที่มีให้เห็นอยู่สามถึงสี่รอยทำคุณหนูแบบภัทรตกใจ ผมสะบัดมือออก
“ใครทำมึง” ผมมองหน้าภัทรก่อนจะส่ายหัว ที่ผมกรีดก็เพื่ออยากรู้สึกเจ็บ ถ้าอยากตายจริงๆมันต้องกรีดแนวตั้ง ไม่เห็นภัทรต้องตกใจขนาดนั้นเลย
“แล้วที่สะโพกมึง”
ภัทรพูดถึงรอยสักรูปนางฟ้าตรงสะโพกที่ผมไปสักมาเมื่อเดือนที่แล้ว โชคดีหน่อยที่ได้มันมาฟรีเพราะพี่คนสักเขาแค่ขอสักให้ก่อนจะถ่ายรูปไปลงโปรโมทร้านเพราะเห็นว่าผมมีผิวที่สวยดี
“กันต์ มึงทำแบบนี้ทำไมวะ”
ผมไม่เข้าใจภัทรจริงๆนะ ผมจะทำอะไรมันก็เป็นเรื่องของผม ไม่มีใครเคยบอกเหรอว่าถ้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนๆนั้นอย่าไปตัดสินว่าเขาเป็นคนแบบไหนหรือควรเป็นคนยังไง
ผมมองหน้าหนุ่มตี๋ที่พักนี้มีข่าวกับดาราวัยรุ่นสาวในทีวี แทนที่เขาจะมายุ่งกับผมเขาน่าจะเอาเวลาไปใช้ชีวิตที่น่าอิจฉาของตัวเองจะไม่ดีกว่าหรือ
“กันต์”
ผมรู้ว่าภัทรเกลียดผม...ดูสายตาเขาสิ...
“มายุ่งกับกูทำไมนักหนา กูก็ตั้งใจหาเงินมาคืนมึงอยู่นี่ไง!”
ผมไม่ใช่คนที่จะใจเย็นได้ตลอดเวลา ผมก็เหมือนคนอื่น เวลาที่ผมเหนื่อยมากๆผมก็โมโหเป็น
“ออกไปจากห้องกู!” ผมแค่ไม่ชอบตัวเองเวลาโมโห เพราะมันทำให้ผมพูดอะไรไม่คิด
“จะไปตายที่ไหนก็ไป!”
“ชู่ว เบา” ภัทรดึงผมเข้าไปกอด ผมทั้งทุบทั้งฟาดแต่ภัทรก็ยังกอดผมไว้แน่น ไม่มีใครเคยบอกเขาเหรอว่าถ้าเกลียดก็ให้ออกห่าง ไม่ใช่เข้ามาใกล้แบบนี้
“ปล่อยกู!”
“เปิดประตู” ผมได้ยินเสียงที่หน้าประตู
“กันต์ เปิดประตู” เป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยแม้จะไม่ได้ยินมาสักพักแล้ว ในตอนที่ภัทรคลายมือออกผมรีบก้าวเท้าให้ไปถึงประตูผุๆให้เร็วที่สุด
ผมภาวนาให้เปิดประตูมาเป็นกันย์
…แล้วก็เป็นเขาจริงๆ...
สำหรับผมแล้ว อ้อมกอดของกันย์ปลอดภัยเหลือเกิน
“หยุดร้อง พอแล้ว”
ผมกอดลำตัวสูงใหญ่ไว้แน่น ให้เขารู้ว่าผมคิดถึงเขาแค่ไหน
ผมกับกันย์เจอกันครั้งแรกในห้องสมุด ผมเลือกที่จะเก็บตัวเงียบๆในซอกเล็กๆนั่งดูข่าวภาษาอังกฤษให้หูชินกับเวลาที่อาจารย์บรรยายในห้องเรียน ที่นี่ดีตรงที่มีวายฟายฟรีและแอร์เย็นฉ่ำ
“ทำอะไร” เขาเดินมานั่งลงตรงข้ามผมบนโต๊ะแคบๆ ผมจำเขาได้เพราะเขาค่อนข้างมีชื่อเสียง ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่ว่าเขาถือวิสาสะส่องดูโทรศัพท์ของผม
“อ๋อ ฟังภาษาอังกฤษ”
“แล้วรู้เรื่องไหม”
ผมส่ายหน้า เอาจริงๆก็เหมือนฟังภาษาต่างด้าว
“อยากฟังให้คล่องเร็วๆต้องออกเสียงตามให้ถูก พอพูดถูกแล้วเวลาฟังมันจะง่าย ดีกว่าฟังไปเรื่อยๆแต่ไม่พูด” กันย์ กนกนันต์คนนั้นพูดเสียยืดยาว หน้านิ่งๆของเขาทำให้เหมือนกับดุอยู่ในบางที
“อ๋อ ขอบคุณ” ผมว่า เขาหาวหวอดก่อนจะดึงหูฟังผมไปข้างนึง
“Underneath อันนี้ออกเสียง th ลิ้นจะยื่นออกมาข้างนอก” เขาว่าพร้อมกับออกเสียงให้ฟัง ผมพยายามพูดตามแต่เขาส่ายหัว
“Underneath ไม่ใช่ อันเดอร์นี้ด ไม่ได้สะกดด้วยตัว d”
ผมพยักหน้าเข้าใจ
“หัดไปเรื่อยๆ จะได้ไม่นั่งทำหน้างงในห้องเรียนอีก” เขาบอกก่อนจะฟุบหลับไป ผมถึงได้รู้ว่าเขามาที่นี่เพื่อหาที่นอน แล้วถึงได้รู้ว่าอย่างน้อยก็มีเขาคนหนึ่งที่มองเห็นผมในห้องเรียนที่กว้างแต่โคตรอึดอัด
Maya : คืนนี้ที่ห้องไหนดีคะ
หน้าจอโทรศัพท์เขาที่วางไว้บนโต๊ะสว่างขึ้นมาพร้อมกับข้อความ เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับแอปพลิเคชันนี้มาบ้าง ผมสลับหน้าจอจากวีดีโอข่าวเป็นหน้าโหลดแอป แล้วกดโหลดมัน
หลังจากวันนั้นเราก็เจอกันบ่อยครั้งในคลาสเรียนเสริมวิชาเลข ผมมีโอกาสได้คุยกับกันย์อยู่บ่อยๆ ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องเรียน หน้านิ่งๆของเขามักจะคลี่ยิ้มเบาๆเวลามองที่ผม พอๆกับที่ผมเริ่มใจเต้นทุกครั้งที่มองหน้าเขา แต่ผมก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แม้แต่ความเป็นเพื่อนยังยากสำหรับเราเลย
…ถ้าไม่ได้เป็นเพื่อนเราน่าจะเป็นอย่างอื่นได้...
ผมมองแจ้งเตือนในมือถือ จริงๆผมลืมแอปนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ
[It’s Match!]
[Kayn Super Liked You]
“มาหาทำไม” ผมถามคนที่เอนหลังอยู่ฝั่งคนขับ กันย์เปลือยท่อนบนเพราะเสียสละเสื้อเชิ้ตสีขาวให้ผม เราออกมาจากหอพักโกโรโกโสนั้นแบบไม่มีอะไรติดตัวมาเลย
เขามองออกไปที่ท้องฟ้าสีดำ เราจอดรถที่ไหล่ทางบนถนนมอเตอร์เวย์มุ่งหน้าออกไปทางฝั่งภาคตะวันออก กันต์ที่ดูมึนเพราะฤทธิ์ของผงสีใสจอดรถเพื่อสูดอากาศ
…ผมไม่รู้ว่าเขาติดมันมานานแค่ไหนแล้ว...
“เพราะกูเมามั้ง” กันย์ที่เคยหล่อเหลาตอนนี้กลับดูโทรมลงเล็กน้อย เธอคนนั้นทำไมถึงดูแลเขาได้แย่แบบนี้นะ
“กันย์”
เพราะชื่อเราเหมือนกัน ทุกครั้งที่ผมเรียกชื่อเขาเหมือนผมเรียกชื่อตัวเอง และทุกครั้งที่เรียกชื่อเขาก็เหมือนกับกำลังปลุกตัวเองให้ตื่นจากฝันนี้สักที
“ว่าไง” คนตัวใหญ่ขานรับก่อนจะหลับตาลง ทำไมเธอถึงปล่อยให้เขาเหนื่อยขนาดนี้นะ
“หนาวไหม” ผมถามกันย์ที่ตอนนี้กอดอกตัวเองไว้ ผมพยายามแกะเสื้อออกจากตัวเพื่อคืนให้เขา คุณชายยิ้มก่อนจะดึงตัวผมข้ามกระปุกเกียร์มานอนบนตัวเขา
“หายหนาวแล้ว”
ผมยิ้มแล้วกดจูบลงบนปากเขา
“อย่าขย่มแรง เดี๋ยวตำรวจมา”
กันย์จับสะโพกผมไว้ให้แนบกับหน้าขาเขา สิ่งที่อยู่ในร่างกายผมขยายใหญ่ขึ้นเมื่อมันแข็งจัด ผมอึดอัดอยากจะทำให้มันจบๆไป แต่บนรถยุโรปที่หลังคาเตี้ยแบบนี้ไม่เหมาะเอาเสียเลย
“หัวกูโขก” ผมว่าพร้อมกับทำหน้าเซ็ง ทำเอาคุณชายหัวเราะ กันย์ปรับเบาะที่เอนอยู่ขึ้นมานั่งหลังตรง ผมครางเสียงดังเมื่อสิ่งที่อยู่ในตัวดูเหมือนจะสอดเข้ามาลึกกว่าเดิม
“เอาท์ดอร์ดูไหม” กันย์ถามผมพร้อมๆกับใช้จมูกไล้ตามแก้มผมไม่ห่าง
“ไม่เอา”
กันย์ยิ้มพร้อมๆกับเปิดประตูรถออกไป ลมเย็นหลังฝนตกในตอนกลางคืนตีเข้ามาที่ตัวผม ผมกอดกันย์ไว้แน่นในตอนที่เขาพยายามลุกขึ้นจากเบาะรถ จนในตอนที่เขาลุกขึ้นเต็มความสูงผมที่เกาะเขาเป็นลูกลิงเหมือนจะเสร็จให้ได้
“ลงไปยืนดีๆ”
คุณชายใช้มือตบที่ก้นผมจนแดง ผมถูกจัดท่าให้ยืนโก่งโค้งเกาะรถไว้ ด้านหน้าเป็นถนน 16 เลนส์ที่รถวิ่งสวนกันด้วยความเร็วไม่ต่ำกว่าร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง มันมืดก็จริง แต่ผมก็กลัวว่าจะมีคนเห็นเรา
จนในตอนที่ของๆกันย์สอดเขามาในตัว...ผมก็ลืมทุกอย่าง
“ตื่นเต้นเหรอ แค่ใส่เข้าไปก็แตกแล้ว”
ผมที่แทบจะทรุดยืนกางขากว้างให้เขาสอดเข้ามาให้ลึกกว่าเดิม แม้อากาศข้างนอกจะเย็นสักแค่ไหนแต่ข้างในตัวผมตอนนี้ร้อนจนเหมือนจะระเบิด
“ตอดเชียว” กันย์ว่าพร้อมกับจับสะโพกผมไว้แน่น เสียงเนื้อกระทบดังแข่งกับเสียงรถวิ่งไปทั่วบริเวณ ไม่นานนักตัวเขาก็กระตุกเกร็ง ของเหลวอุ่นๆเต็มตื้นในตัวผม แต่ในตอนที่เขาถอนตัวออกสิ่งนั้นถึงค่อยๆไหลลงไปตามขา
“อย่ากันต์” ผมเอี้ยวตัวไปดันหน้าอีกคนออก เมื่อเขาย่อตัวลงและซุกหน้าเข้ามาที่ช่องทางด้านหลัง
“กันต์ อื้อ”
“อย่าเสียงดัง ไม่งั้นมึงจะโดนกัด”
“เราจะไปไหน” ผมหันไปถามเขาในตอนที่รถถูกสตาร์ทขึ้นมาอีกครั้ง ผมมองข้อมือของเขาที่มีรอยบาดลึกคล้ายกับของผม
“ไปที่ๆมีแค่เรา” เขาตอบ
Kantarat : กันต์ พิสุทธิวงศ์
Kantarat : คุณถูกถอนทุนนะ
Kantarat : ถ้าเข้ามาที่ ม. มาหาผมด้วย
TBC.
______________________________
เขาว่ากันว่าคนเหมือนกันมักจะถูกดึงดูดเข้ามาหากันเนอะ
อันนี้แด่ภัทร ---> #prayforpat
ขอบคุณคนอ่านด้วยค่าา กอดแน่นๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
