Hurricane
The secrets that we sold were never known
The love we had the love we had
We had to let it go
ความลับของเราจะไม่มีใครรู้
ส่วนความรักของเรา...คงต้องปล่อยมันไปThe secrets that we sold were never known
The love we had the love we had
We had to let it go
ความลับของเราจะไม่มีใครรู้
ส่วนความรักของเรา...คงต้องปล่อยมันไป
สำหรับคนที่ไม่เคยหลงทางเขาอาจจะรู้ว่าควรเดินไปทางไหนถึงจะเจอทางออก แต่สำหรับคนที่กำลังหลงทางอย่างผม ถ้ามีคนมาบอกให้ผมตรงไปผมอาจจะเดินลึกเข้าไปที่หน้าผาสูงก็ได้
ตอนนี้ฝนยังตกอยู่ ตกหนักเสียด้วย กันต์ขับรถท่ามกลางลมกรรโชกแรงเข้ามาจอดที่หน้าโรงแรมใหญ่ในพัทยา ผมที่สวมเสื้อเชิ้ตเพียงตัวเดียวถอดเสื้อให้เจ้าของมัน กันย์หายไปเกือบยี่สิบนาทีถึงได้กลับมาพร้อมกับชุดคลุมอาบน้ำ เราเดินจับมือกันขึ้นไปบนตึกสูง มองออกไปข้างนอกไม่เห็นอะไรเลยเพราะพายุเข้า ผมเพิ่งเห็นว่าระเบียงห้องของเราทอดยาวออกไปเป็นสระว่ายน้ำ
“ชอบไหม” เขาถามผม ผมยิ้มก่อนจะตอบ
“ชอบ แต่ว่ายน้ำไม่เป็น”
เขาโคลงหัวเหมือนเสียดาย
“กินอะไร” กันย์ถามพร้อมกับโบกเมนูอาหารที่วางไว้บนโต๊ะ ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าคนเราสามารถสั่งของกินในโรงแรมได้ด้วย จะว่าไปแล้วนี่น่าจะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมได้นอนโรงแรม มันเหมือนฝัน
…และยิ่งมีคนข้างหน้าผมยิ่งไม่อยากตื่น...
“อ้อนเอาอะไร” กันย์ถามเมื่อผมเดินเข้าไปสวมกอด เขาดูเหมือนจะหายเมายานั่นแล้ว
“ไม่อยากให้ดูดอันนั้นเลย” ผมชี้ไปที่ของชิ้นเล็กๆที่วางไว้บนโต๊ะ
“ทำไม่ได้” ผมไม่โทษเขาหรอก...เพราะผมเข้าใจ
ผมกับกันย์นอกจากชื่อแล้วเราเหมือนกันอยู่อีกอย่าง คือเราต่างมีหลุมอะไรสักอย่างที่อยู่ข้างใน ผมผู้พยายามถมมันมานานแต่ก็ทำไม่ได้ ผมเคยคิดว่าถ้าผมอยู่ในจุดเดียวกันกับกันย์ที่มีทุกอย่างผมอาจจะทำได้
แต่ผมคงคิดผิด เขาผู้เพียบพร้อมก็มีหลุมกลวงอยู่สักที่ในใจเหมือนกัน
“นี่ กันย์” ผมจับมือเขาให้วางที่สะโพก ก่อนจะดึงชั้นในลงมา ให้เขาเห็นนางฟ้าที่ผมสักมา
“ก้นขาวๆก็น่าเอาจะตายแล้ว” เขาว่าหน้าตาจริงจัง ผมพ่นลมออกจากจมูก
“ก็สักตามมึง” ผมว่าก่อนจะเอื้อมมือไปถอดเสื้อให้กันย์ แล้วปลดซิปกางเกงออกจากตัวเขา ร่างกายของกันย์สวยงาม โดยเฉพาะนางฟ้าปีกสวยตรงสะโพกนั้น
“อาบน้ำเถอะ” ผมว่าพลางดึงเขามาด้วย กันย์ดึงมือออกแล้วเดินไปหยิบของในกระเป๋า
“อะไร”
“แค่บุหรี่ไฟฟ้า” เขาว่า
“ทำไมช่วงนี้ไม่ไปเรียน” กันย์ถามพร้อมกับดึงผมเข้าไปหาเขา ผมนอนแนบอิงอยู่บนตัวสูงใหญ่ในอ่างน้ำวนที่เคยเห็นตามทีวี กลิ่นหอมๆของเทียนสีกุหลาบและบุหรี่ไฟฟ้าอบอวนไปทั่วบริเวณ
“มีสิทธิ์ที่จะพูดใช่ไหม” ผมถาม เขาหัวเราะก่อนจะกดจูบที่ไหล่ผม
ผมรู้ เพราะเรากลัวว่าเราจะถลำลึกจนเกินไป เรากลัวว่าเราจะลุ่มหลงและกลัวว่าจะรักคนที่ไม่ควรรัก เราถึงเลือกที่จะเลี่ยงการคุยเรื่องความรู้สึก และเมื่อไหร่ที่เลี่ยงไม่ได้เราก็จะทะเลาะกันเหมือนที่ผ่านๆมา
แต่วันนี้แทนที่เราจะทะเลาะกันเหมือนเคย เรากลับเลือกที่จะทุบกำแพงนั้นลง
“แค่วันนี้” กันย์เปรย
“กูจะรักมึงแค่วันนี้”
ผมยิ้ม ที่อย่างน้อยผมก็ถูกรัก แม้จะแค่วันเดียวก็ตาม
“เราจะรักกันแค่วันนี้ เนอะ” ผมบอกแล้วจับมือเขาที่กอดตัวผมไว้
“ไม่ร้องสิ” กันย์บอกแล้ววางคางลงบนไหล่ผม เขาจับแขนซ้ายผมขึ้นมาก่อนจะจูบเบาๆที่แผล
“เล่าให้ฟังหน่อย”
ผมไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง เพราะรู้ว่าเล่าไปคงไม่มีใครฟัง...สุดท้ายก็มีกันย์ที่ฟังผม
“ที่บ้านโดนตามทวงหนี้ เลยต้องออกมาทำงาน สงสารแม่” ผมบอก แล้วพลิกตัวไปหาเขา นั่งซ้อนทับเขาไว้ กอดคอแล้วซบลงตรงไหล่หนา
“หนี้อะไร” มือใหญ่นั้นลูบหัวผมเบาๆ
“ก็หนี้ตอนที่เข้ามหาลัย แม่เขาอยากให้กูได้เรียน บ้านกูอยู่ต่างจังหวัด พอจะต้องมาสอบก็ต้องมีค่ารถ ค่าที่พัก”
กันย์จูบลงที่กระหม่อมผม
“พอเข้ามหาลัยก็ต้องมีค่าซื้อคอม ค่าชีทเรียนที่ทุนมันไม่ได้ครอบคลุม ค่าประกันหอ แม่เขาไปกู้นอกระบบมาให้”
“เท่าไหร่” คนตัวใหญ่ถาม กันย์ใช้มือช้อนหน้าผมขึ้น เพื่อที่อย่างน้อยเราจะได้สบตากัน
“ไม่เยอะหรอก” ผมบอกแล้วมองใบหน้าคม สำหรับกันย์แล้วเงินจำนวนนั้นไม่ได้เยอะเลย อาจจะเป็นแค่ค่าอาหารห้ามื้อของเขา แต่สำหรับผมกับแม่ที่มีเงินรายวันรวมกันไม่ถึงพันบาท มันยากเหลือเกิน
“ทำไมไม่ขายนาฬิกาหรือมือถือไปก่อน” กันย์ถามแล้วยกสะโพกผมให้เข้าไปใกล้มากขึ้น สิ่งนั้นของเขากำลังแข็งขึ้นมาดันตรงก้นผม
ถ้าเขาเป็นไฟผมคงเป็นน้ำมัน เพราะทันทีที่รู้ว่าเขาเริ่มมีอารมณ์ตัวผมเองก็เริ่มแข็งขึ้นมาเหมือนกัน
“ตั้งใจว่าวันหนึ่งจะคืนให้” ผมเลือกที่จะละเลยปฏิกิริยาทางร่างกายแล้วตอบเขาแทน คืนนี้ผมอยากคุยกับเขาแบบนี้มากกว่า
“ไม่รับคืน” เขาบอก ผมที่เบื่อเรื่องของตัวเองแล้วอยากฟังเรื่องของเขาบ้าง
“คุยเรื่องมึงได้ไหม” ผมถามพร้อมกับยกข้อมือเขาเข้ามาจูบ กันย์ยิ้มกว้างแล้วจรดจมูกลงที่ไหล่ผม
“มีสิทธิ์เหรอ”
ผมยิ้มบางๆให้ตัวเอง เพราะรู้ตัวดีอยู่แล้ว
“ขอโทษ” ผมบอกเขา กันย์ลูบหลังผมไปมาเพื่อที่จะบอกว่าเขาแค่แหย่เล่น
“พ่อเขาอยากให้กูไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ”
นั่นเป็นความฝันของผมเลยนะ และคงเป็นความฝันของหลายๆคนเช่นกัน แต่คงไม่ใช่สำหรับกันย์
“ทำไมไม่ไปล่ะ” ผมเงยหน้าถามก่อนจะกดจูบที่ปลายคางเขา
“ไม่รู้สิ มันฝังใจ” มือใหญ่จับหัวผมโคลงไปมา
“กูโดนส่งไปเรียนโรงเรียนประจำที่นิวซีแลนด์ตั้งแต่ตอนป.6 กูไม่เข้าใจว่ากูผิดอะไร ทำไมถึงไปทิ้งกูไว้ที่นั่นคนเดียว โรงเรียนบ้านนอกที่มีแค่แกะ”
เขาหัวเราะน้อยๆ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่ไม่มีความสุขเอาเสียเลย
“กูโดนแกล้งทุกวันจนอายุ 15 กูไม่เคยได้กลับบ้าน พ่อกับแม่ไปเยี่ยมกูแค่ปีละครั้ง กูไม่มีเพื่อน ไม่มีใครเลย” กันย์กอดผมแน่นขึ้น
“พวกมันแกล้งกูเพราะกูเป็นเอเชียคนเดียว พวกมันเคยแม้กระทั่งจะข่มขืนกู” เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา เขาพูดออกมาง่ายๆ ผมกระชับอ้อมกอดของเราให้แน่นขึ้น
“ขี้แงจังวะ” กันย์ว่าพร้อมกับลูบหลังผมเบาๆ
“จน ม.ปลายพ่อเขามารับกู กูคิดว่ากูคงได้กลับบ้าน แต่เปล่าเลย เขาเอากูไปทิ้งไว้ที่สเปน” ปลายเสียงทุ้มนั่นสั่นเล็กน้อย
“กูก็แค่อยากอยู่บ้าน มีคนให้คุยด้วย ออกไปเดินเล่นที่ห้างกับเพื่อนบ้าง อยากมีชีวิตที่ธรรมดาๆบ้าง เป็นเหมือนมึงก็ได้ ทำงานไปเรียนไป คงเหนื่อยแต่สนุกดี”
เราต่างไม่อยากเป็นตัวเอง ผมเคยอิจฉากันย์มากแต่ก็เพิ่งรู้ว่าเขาก็อิจฉาผมเหมือนกัน ตลกเนอะ
“แล้วคราวนี้จะไปที่ไหน”
กันย์ไม่ตอบผม แต่หยิบโทรศัพท์ที่สั่นขึ้นมาแทน
Lookmee : พี่กันย์คะ อยู่ไหน
Lookmee : ลูกหมีมาหาพี่แล้วไม่เจอ
ผมเคยเชื่อว่าคนเราเวลาตายไปทุกอย่างจะดับลงเหมือนคอมพิวเตอร์ ความทรงจำจะเลือนหายไปเหมือนฮาร์ดดิสก์เก่าๆ ผมไม่เชื่อเรื่องโลกหลังความตาย ไม่เชื่อว่ามีผี ไม่เชื่อเรื่องบุญหรือกรรม ไม่เชื่อว่าความดีจะทำให้ทุกสิ่งดีได้และที่สำคัญผมไม่เชื่อในรักแท้
...เพราะผมให้รักเขาไปทั้งใจแต่กลับไม่ได้อะไรคืนมา...
“นอกจากกูแล้ว มีใครอีกบ้าง” หลังจากตอบที่รักของเขา มันก็หันมาเค้นผม
“ถ้ารัก คงมีแต่มึง” ผมตอบ
แต่เรื่องที่เขาไม่ได้รักแค่ผม เรื่องนั้นทั้งเขาและผมรู้ดี
“ลูกหมีเขาเข้ามาตอนที่กูกลับมาจากสเปน น้องเป็นโลกที่สดใสของกู กูเคยพยายามที่จะตาย แต่เขาช่วยกูกลับมา”
ผมนั่งฟังนิ่งๆ
“ลูกหมีเป็นลูกของเพื่อนพ่อ อย่างน้อยกูก็ได้เรียนในสิ่งที่อยากเรียนก็เพราะเขาช่วย ได้ออกไปดูหนัง ได้ออกไปเดินห้าง ได้ยิ้ม เขารักกู”
“พอเถอะ” ผมบอก
“สิ่งที่กูตอบแทนเขาได้คือรักเขา”
ผมไม่เคยเกลียดคนของเขา เข้าใจเสียด้วยซ้ำว่าผมเป็นคนที่ผิด ผมมาทีหลัง ผมหักหลังผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เธออยู่ในที่ของเธอ...ในใจเขา ส่วนผมแค่ผ่านมาและสักวันก็คงผ่านไป
“พอแล้ว” ผมบอกอีกครั้ง
“กูรักเขาที่ช่วยให้กูได้กลับมาใช้ชีวิต....”
ผมไม่ทนฟังเขาพูด แต่ตัดสินใจลุกขึ้นจากอ่างน้ำวนนั่นแล้วเดินออกมาตรงสระน้ำที่ระเบียง หย่อนตัวลงไปในสระที่ลึกเท่าเอวแล้วเดินลงไปตรงพื้นอีกฝั่งที่ลึกลงไปอีก
ผมว่ายน้ำไม่เป็น...
ผมไม่ได้หวังว่าผมจะตายและก็ไม่ได้หวังว่าผมจะมีชีวิตอยู่ มันว่างเปล่า เหมือนคอมพิวเตอร์ที่ไม่มีความทรงจำ แรงดันใต้น้ำลึกทำให้ได้ยินเสียงอื้ออึงชัดเจน ผมลืมตามองไปข้างหน้าเห็นกันย์รีบดำน้ำลงมาหาผม ปากของเขากดลงที่แก้มผมและในที่สุดก็ดึงผมให้พ้นจากพื้นน้ำ ตรงนี้ฝนยังตกปรอยๆอยู่เลย
“ยังพูดไม่จบเลย” กันย์ว่าท่าทางหัวเสีย เขาล็อคคอผมแล้วลากขึ้นจากสระ เราทั้งคู่ที่ตัวเปลือยเปล่าเดินเข้ามาที่ห้องนอน เขาผลักผมลงบนเตียง แล้วโถมตัวลงมา
“กูรักมึงนะกันต์ รักแบบไม่มีเงื่อนไข”
“หึ” ผมแค่นยิ้มก่อนจะเรียกเขา
“นี่กันย์”
“หืม”
“กูพอมีหวังไหม” ผมถามทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว เขาส่ายหัว แต่น่าแปลกที่ผมก็ยังหวัง ช่างดื้อด้านจริงๆ
“ลองนี่สิ แค่คืนนี้”
ผมมองหลอดสีขาวในมือ ก็แค่คืนนี้คืนเดียว
“นอกจากกูแล้ว มึงให้ใครทำแบบนี้ไหม” กันย์ถามพร้อมกับกระแทกตัวเข้ามา ผมไม่ได้เตรียมพร้อม แต่กลับแปลกที่ไม่เจ็บเลย อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของยานั่น
“ไม่ให้ใครทำ”
กันย์ยกยิ้ม
“บางทีกูก็คิดว่าอยากเห็นมึงโดนคนอื่นเอา แต่กูยอมไม่ได้ กูหวงมึงมากนะ” เขาว่า
“กันต์” เขาเรียกชื่อของผมเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันไม่รู้ ผมปล่อยให้เขาพูดเยอะกว่าที่เคย เพราะผมอยากฟังเรื่องของเขาไว้เยอะๆ
“ครับ”
“กันต์ พรุ่งนี้เราจะลืมเรื่องนี้ใช่ไหม”
ผมโอบตัวเขาเข้ามาชิดแล้วตอบคำถามที่ผมก็ถามตัวเองอยู่เหมือนกัน
“อืม”
ฟ้าหลังฝนทำให้อากาศเช้านี้แจ่มใส กันย์หายไปตั้งแต่เช้าก่อนจะกลับมาด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ของผม เรานั่งรถกลับจากพัทยาโดยที่ไม่คุยอะไรกันเลย เขาพาผมแวะกินข้าว ซื้อยาแก้หวัดให้ แล้วมาส่งผมที่เดิมที่เราจากไปเมื่อวาน
“กันต์” เขาเรียกผมไว้ก่อนที่ผมจะลงจากรถ
“กูขอแค่อย่างเดียว มึงต้องกลับไปเรียนนะ”
ผมกลับเข้ามาในห้องรูหนูของตัวเองด้วยสภาพตาบวมเพราะร้องไห้มาทั้งคืน ก่อนจะพบว่าคนที่ควรกลับไปในที่ของตัวเองนอนอยู่บนเตียงซ่อมซ่อนั่น
“ไปไหนมา” ภัทรถามผม ผมไม่ตอบแต่หยิบชุดทำงานขึ้นมา เมื่อเช้าผมอาบน้ำมาแล้ว และบ่ายวันนี้ผมต้องไปทำงาน
“กันต์”
“หืม?” ผมขานรับแล้วหันไปมองหน้าภัทร ที่ดูแล้วตาบวมไม่ต่างจากผมเลย
“กันต์...เป็นกูไม่ได้เหรอ”
TBC.
________________________________________________
Theme track - Hurricane : 30 STM
https://youtu.be/mdJDPepGOAMสำหรับบางคนอายุ 20 อาจจะโตมากแล้ว น่าจะคิดได้มากกว่านี้
แต่สำหรับบางคน เขายังเป็นเด็กที่กำลังหลงทางค่ะ
นิยายเรื่องนี้จะเล่าเรื่องข้ามๆไปในแต่ละช่วงชีวิตของกันต์ค่ะ
เพราะฉะนั้นอาจจะไม่ได้ลงรายละเอียดในหลายๆเรื่อง
หรืองงไปบ้างอันนี้กำลังคิดค่ะ ว่าควรเขียนออกมายังไงดี ยากแท้ 5555
อ่านคอมเมนต์แล้วมีกำลังใจมากๆ ขอกอดคอนอ่านแน่นๆ v////v
หัวข้อ: #ผู้ชายในทินเดอร์ | Rewrite + แจ้งข่าวรูปเล่ม [15/3/19] (อ่าน 230979 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก