75 METERS HIGH
รามิล&จิน
บทนำรามิลเดินขึ้นบันไดไปยังดาดฟ้าของตึกพีพีอาร์บิวดิ้ง เขาจำได้ว่าด้านบนจัดเป็นสวนหย่อมเพื่อให้พนักงานทุกคนในตึกใช้เป็นที่พักผ่อนหย่อนใจ รามิลชอบความคิดนี้ของพีระพัฒน์เพื่อนสนิทของเขา จึงคิดจะทำดาดฟ้าห้างสรรพสินค้าสาขาที่เขาจะเข้าไปบริหารเต็มตัวให้เป็นสวนหย่อมบ้าง เพียงแต่ปรับเปลี่ยนเป็นลูกค้าของห้างขึ้นมาใช้บริการแทน บางทีเขาอาจทำซุ้มจำหน่ายเครื่องดื่มและของกินเล่นให้ร้านค้าขึ้นมาเช่าพื้นที่ นอกจากได้ภาพลักษณ์แล้วยังได้ผลประโยชน์เพิ่มเติมอีกด้วย
รามิลสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ข้อดีของตึกสูงคือต่อให้อากาศจะร้อนอบอ้าวไปบ้างแต่ก็ยังมีลมพัดผ่าน เขามองไปรอบๆ สะดุดตาเข้ากับเด็กหนุ่มใส่แว่น นั่งจิบกาแฟชมวิวอยู่ที่เก้าอี้ไม้ริมขอบกั้น ราวกับไม่รับรู้ถึงแสงแดดที่สอดส่องผ่านร่มไม้ลงมา
เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์สีเข้ม รองเท้าผ้าใบสีขาว และผ้ากันเปื้อนมีโลโก้ปักอยู่ตรงกลาง มองอย่างไรก็ไม่ใช่เสื้อผ้าของพนักงานในตึก แม้ว่าตึกนี้สิบชั้นแรกจะปล่อยให้เช่า และชั้นล่างสุดมีร้านกาแฟตั้งอยู่ แต่รามิลมั่นใจว่าไม่มีชุดพนักงานชุดนี้แน่นอน กฎของการใช้ดาดฟ้าคือใช้ได้เฉพาะพนักงานที่ทำงานอยู่ในตึกนี้เท่านั้น
“ไม่ได้ทำงานตึกนี้ใช่ไหม” รามิลเดินเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าเด็กหนุ่ม ใบหน้าที่อยู่ภายใต้แว่นตากลมโต แหงนเงยขึ้นมองเขา
“ทำไมถึงคิดว่าไม่ใช่ละครับ จู่ๆ มาถามคนอื่นแบบนี้มันไม่ดีนะครับ” น้ำเสียงคนตอบยังใจเย็น รามิลจึงชี้เสื้อผ้าที่อีกฝ่ายสวมใส่อยู่ “โลโก้นี้ไม่มีร้านอยู่ในตึกแน่”
เด็กหนุ่มกลุ่มลงมองเสื้อตัวเอง ก่อนดวงตาภายใต้แว่นจะเบิกกว้าง หลุดเสียงอุทานออกมาเบาๆ “ฉิบ!”
รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ คลี่ออก ก่อนจะแหงนเงยขึ้นมองเขาด้วยสายตาของคนยอมจำนน
“ผมลืมถอดผ้ากันเปื้อนออก นี่คุณจำได้หมดเลยเหรอครับ ทำอย่างกับเป็นเจ้าของตึก” ประโยคหลังคนพูดเหมือนบ่นกลายๆ กับตัวเองมากกว่าพูดกับเขา
รามิลเดาะลิ้น มองใบหน้าของอีกฝ่าย รอยยิ้มกดลึกที่มุมปาก “ก็ใช่”
เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ สายตาที่มองเขาไม่เชื่อถือ “อย่ามาอำผมให้ยากเลยครับ ผมไม่ตกใจแน่ เจ้าของตึกจะขึ้นมานั่งเล่นบนดาดฟ้าแดดเปรี้ยงๆ แบบนี้เหรอครับ”
“ผมก็ยืนอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เหรอ เจ้าของตึกที่ขึ้นมานั่งบนดาดฟ้าแดดเปรี้ยงๆ ที่คุณพูดถึง”
เสียงถอนใจของเด็กแว่นดังเบาๆ “ผมว่าจะไม่พูดถึงแล้วแต่คุณอำไม่เลิก ผมเคยเห็นหน้าเจ้าของตึกนี้แล้วครับ ไม่ใช่หน้านี้แน่”
“คุณคิดว่าบริษัทใหญ่โตแบบนี้จะมีเจ้าของคนเดียวเหรอ”
“ผมรู้ว่าไม่ใช่ แต่ผมก็มั่นใจว่าไม่ใช่คุณ เลิกอำผมได้แล้วครับ ผมรู้ตัวแล้วว่าผิด ขอโทษที่แอบขึ้นมา”
“ผมไม่ได้ว่าอะไรคุณ ผมแค่พูดเรื่องจริง”
“ครับๆ จริงก็จริง ตามใจ” คนพูดถอนใจออกมาเสียงดัง จัดการเก็บกระดาษท่อแซนวิชซุกลงกระเป๋าผ้ากันเปื้อน
“ขึ้นมาบ่อยเหรอ”
“ครับ” เด็กหนุ่มตอบเขาตามตรง รามิลอดแปลกใจไม่ได้ เพราะถ้าเป็นเขาอาจโกหกว่าเป็นครั้งแรก หรือบอกว่าขึ้นมาเพราะไม่รู้ว่าห้ามขึ้น แต่เด็กคนนี้กลับสารภาพว่าแอบขึ้นมา
“ทำงานอยู่แถวนี้เหรอ”
“กลางซอยครับ”
“ร้านกาแฟ?”
“ครับ คุณทำงานที่ตึกนี้ใช่ไหมครับ”
“ก็ใช่”
“จะบอกรปภ.เรื่องผมไหมครับ”
รามิลพิจาณาใบหน้าของคนพูด หน้าเล็กภายใต้แว่นไม่มีความกังวลหรือตื่นกลัว สีหน้าสงบรอฟังคำตอบของเขา
“ไม่ล่ะ เรื่องแค่นี้ฉันไม่ยุ่ง”
ศีรษะทุยพยักขึ้นลงช้าๆ “งั้นก็ขอบคุณครับ”
“จะกลับเลยเหรอ”
“ก็ถูกจับได้แล้วนี่ครับ” คนพูดส่งยิ้มอ่อนให้เขา
“ผมจะทำเป็นไม่เห็นคุณก็แล้วกัน ถ้าอยากมาอีกก็ตามใจ”
คิ้วคู่นั้นเลิกขึ้นน้อยๆ สายตาที่มองเขาแปลกใจ
“มองแบบนี้ ไม่ชอบที่ผมใจดีเหรอ”
“ชอบครับ แต่..” คนพูดเอียงศีรษะ ขมวดคิ้วเข้าหากัน
“แต่อะไร”
“แต่คุณทำงานที่ตึกนี้จริงๆ ใช่ไหมครับ ไม่ใช่ว่าแอบขึ้นมาเหมือนกัน ถึงบอกให้ผมขึ้นมาได้”
รามิลหัวเราะเสียงดัง ขำจินตนาการของเด็กหนุ่ม เขาซุกมือลงในกระเป๋ากางเกง มองอีกฝ่ายด้วยดวงตาเป็นประกาย
“ผมเป็นเจ้าของตึก”
“เฮ้อ~” คนฟังถอนใจยาว “ผมขอถามสักหนึ่งคำถามได้ไหมครับ”
“ว่ามาสิ”
“ผมทำงานอยู่ที่ร้าน so far so good” เด็กหนุ่มชี้มือไปที่โลโก้บนผ้ากันเปื้อน “ตึกที่เจ้านายผมเช่าทำร้านคุณเป็นเจ้าของหรือเปล่าครับ”
“เปล่า” รามิลส่ายศีรษะ ที่ดินทั้งหมดเป็นของครอบครัวพีระพัฒน์ เขามีหุ้นในบริษัทของเพื่อนเท่านั้น ซึ่งรวมถึงตึกนี้เพราะเป็นทรัพย์สินของบริษัท
เสียงถอนใจดังให้ได้ยินอีกครั้ง พร้อมกับเสียงพูดเบาๆ ในลำคอ “จะหลอกทั้งทีก็ไม่ศึกษาข้อมูลดีๆ”
“คุณพูดว่าอะไรนะ”
“เปล่าครับ” ดวงตาคู่นั้นใสซื่อจนเหมือนอีกฝ่ายไม่ตั้งใจ แต่รามิลคิดว่าเด็กหนุ่มตั้งใจพูดให้เขาได้ยิน
“ผมกลับดีกว่า” เด็กแว่นลุกขึ้นยืน “อ้อ ถ้าคุณอยากนั่งเล่น ตรงที่ผมนั่งดีที่สุดครับ มองเห็นวิวสวย ต้นไม้บังแดดได้พอดี ไม่ร้อน นี่ที่สุดหวงผมเลยนะครับ ถือว่าเป็นการขอบคุณที่ไม่บอกใคร”
“หึ”
รามิลมองตามร่างเล็ก เขาหัวเราะออกมาเบาๆ นี่ราศีไม่จับเขาขนาดนั้นเลยเหรอ สีหน้าของเด็กหนุ่มถึงไม่เชื่อถือเลยสักนิด เป็นเรื่องตลกที่สุดของวันนี้ เขาอยากรู้จริงๆ ว่าเด็กหนุ่มคิดว่าเขาทำงานอะไร
• • • • • • • •
“วันนี้เจอคนแปลกๆ ด้วยศีล” จินบ่นเบาๆ เมื่อกลับมาถึงร้าน
“แปลกยังไง”
“จู่ๆ ก็เข้ามาทัก แถมบอกว่าตัวเองเป็นเจ้าของตึกด้วย”
“เจ้าของตึก!” ศีลตาโต “จินเจออาของคุณภีมเหรอ”
“เราว่าไม่ใช่หรอก อายุน่าจะพอๆ กับคุณภีมมั้ง หรืออาจจะเด็กกว่าด้วยซ้ำ ท่าทางเจ้าชู้ ดูแพรวพราวบอกไม่ถูก”
“มาจีบจินเหรอ”
“จะบ้าเหรอ! เราหมายถึงบุคลิก บรรยายให้ฟังเฉยๆ”
“อ๋อ” ศีลพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นจะโกหกจินทำไม เพื่ออะไร”
“นั่นสิ พิลึกคน”
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin 
หัวข้อ: ★♥ 75 METERS HIGH ♥★ [R&J ตอนที่ 20 [End] ]★ 13/10/18 ★ P: 35 (อ่าน 216472 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก