Chapter 9.1 : พบกันครั้งแรกช่วงก่อนสอบไฟนอลเมื่อครั้งอยู่ปีหนึ่งเทอมสอง ภาษากลางของคีรีดีขึ้นมากแล้วเพราะได้ใช้ด่ากับเพื่อนพ้องในกลุ่มเป็นประจำ แต่ก็ยังมีผันวรรณยุกต์ผิดหลงมาบ้างเวลาที่เขารีบโต้เถียงหรือพูดเร็วๆ เด็กหนุ่มและเพื่อนๆ รวมห้าชีวิตนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบกันอยู่ที่ใต้ตึกเรียนตั้งแต่เช้าจนถึงตอนบ่ายแก่ๆ ของวันเสาร์ ก่อนคีรีจะลุกขึ้นเก็บข้าวเก็บของเป็นคนแรก
“เรากลับก่อนนะ นัดลุงไว้ที่คลินิก”
“คลินิกไหน ลุงไหนเหรอ” เจนี่เงยหน้าขึ้นถาม “นายเปลี่ยนรสนิยมจากเอาหญิงมาเป็นเอาลุงแล้วเหรอ”
“จะบ้าเรอะ!”
ยุ้ยหันไปตอบแทนอย่างละเหี่ยใจ “คลินิกของลุงคีรีที่หลังมอไง ที่มันไปผ่าฟันคุดอะ”
“เออ ลุงเราโทรมาบอกว่ามีของฝากมาให้จากลำพูน เลยนัดให้เราไปเอา ไปละ ไว้เจอกันวันจันทร์เว้ย”
“อ้าว แล้วพรุ่งนี้มึงจะไปไหน ไม่มาอ่านหนังสือกับพวกกูอ่อ” ฟลุคคว้าแขนเพื่อนรักไว้ “แล้วใครจะติวอิ๊งให้พวกกูวะ!”
“วันหลังละกัน นัดกับมินนี่ไว้แล้ว”
ปิ๊กเบ้ปาก “แหม ไอ้สัส จะสอบแล้ว เพลาๆ บ้างก็ได้มะ มึงจะอดทนสักอาทิตย์ไม่ได้เลยรึไง”
“กูอ่านหนังสือเครียด ก็ต้องหาอะไรทำให้ผ่อนคลายบ้างปะวะ”
“เออๆ แต่กูก็เห็นมึงผ่อนคลายทั้งปีเลยว่ะ” ฟลุคถอนหายใจ “สงสารมินนี่ ทั้งสวยทั้งรวย ทำไมมาคบกับคนอย่างมึงด้าย~”
“ไม่ได้คบกันเว้ย”
“ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่” ยุ้ยส่ายหน้ารัวๆ
“สักวันมึงต้องโดนรีดน้ำจนขาดใจตาย” ปิ๊กพูดเสริม
“มันจะเป็นการตายที่กูถือว่าเป็นเกียรติกับชีวิตมากเลยเว้ย” คีรียิ้มร่า “ไปแล้วโว้ย”
เพื่อนทั้งสี่ส่ายหน้าอย่างพร้อมเพรียง ไอ้คีรีเพื่อนของพวกเขาน่ะ กับเพื่อนมันก็ดีอยู่ แต่มันมีนิสัยเสียอยู่อย่าง ก็คือเจ้าชู้ขี้อ่อยและขี้เอาฉิบหาย เพราะมันหล่อ เรียนเก่งแล้วก็รวย มีดีกรีเดือนคณะ เสียงเพราะ แถมตาหวานมีเสน่ห์มากเสียด้วย สาวๆ ก็เลยมักจะไม่ปฏิเสธมันน่ะสิ ขนาดพูดจาเพี้ยนๆ เหน่อๆ แบบนี้นะเนี่ย
แต่เห็นมันสาวตรึมแบบนี้ ไอ้คีรีเพื่อนของพวกเขาไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนหรอกนะ มันว่ายังไม่เจอคนที่ใช่ ถึงไปไหนมาไหนกับผู้หญิงที่ชื่อมินนี่อยู่บ่อยๆ แต่ก็ไม่ได้คบหาเป็นแฟนกัน
ปิ๊กพลิกหน้าหนังสือไปสักพักก็เงยหน้าขึ้นถามเพื่อนสาวสองคนในกลุ่ม “เฮ้ย ยุ้ย เจนี่ ตอนพวกนายเจอไอ้คีรีครั้งแรก เคยนึกชอบมันมั้ยอะ”
“อือ แวบแรกที่เจอ... ก็เคยคิดว่ามันหล่อดีนะ แต่มันไม่ใช่เสป็กยุ้ยอะ ยิ่งพอได้รู้จักยุ้ยก็ยอมแพ้เลย” ยุ้ยตอบแล้วหันไปทางเพื่อนสาว “แล้วเจนี่ล่ะ”
“ทำไมแค่เคยคิดว่าหล่ออะ ตอนนี้หน้าตามันดูไม่ได้แล้วเหรอ” เจนี่ถามแบบงงๆ “ตอนที่ยังไม่เคยคุยกัน เจนี่ก็เคยคิดว่ามันเป็นโอปป้าในฝันอยู่นะ แต่พอได้รู้จักเห็นชัดถึงสันดานแล้วไม่ไหว เจ้าชู้ขี้เอาชะมัด พวกนายเชื่อมะ เจนี่นั่งทำการบ้านข้างมันในโรงอาหารสิบนาที มันหันไปทำตาหวานโปรยใส่สาวจนได้เบอร์มาสองคน เจนี่นี่งงเลย ยังทำโจทย์ไม่เสร็จข้อนึงเลยด้วย”
“ของยุ้ยเด็ดกว่า ยุ้ยเคยเห็นผู้ชายมาขอไลน์มันด้วยนะ แล้วมันก็ให้อะ ยอมให้เขาจับมือหอมแก้ม แถมยิ้มอ่อยเขาอีก” เด็กสาวส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ “เอาจริงๆ ยุ้ยเกลียดผู้ชายแบบคีรีนะ พ่อยุ้ยก็เจ้าชู้จนต้องเลิกกับแม่ยุ้ยเลยไง”
“แฟนเก่าเจนี่ก็โคตรเจ้าชู้ มีกิ๊กไปทั่ว เจนี่เข็ดแล้ว ไม่อยากเสียใจอีกแล้ว ถ้าจะมีแฟนสักคน ขอแบบธรรมดาๆ แต่ซื่อสัตย์รักจริงดีกว่า”
ฟลุคกับปิ๊กพยักหน้าหงึกๆ “อือ...”
“แล้วฟลุคกับปิ๊กล่ะ”
“ฮะ!” สองหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น “พวกเราเป็นผู้ชายนะโว้ย”
ยุ้ยหรี่ตามอง “เอาตามจริง ว่ามาๆ”
“จะบ้าเร้อ~ ยังไงฟลุคก็ไม่พิศวาสไอ้คีรีแน่นอน!” ฟลุคโวยวาย แต่คนที่นั่งข้างกันกลับพยักหน้าหงึกๆ
“ก็ยอมรับว่ามันมีเสน่ห์นะ เวลาโดนมันทำตาหวานใส่ ปิ๊กก็เผลอตามใจมันทู้กที แต่ประเด็นคือปิ๊กไม่อยากเอามันทำเมีย แล้วปิ๊กก็ไม่ได้อยากมีผัวแบบมันไง”
“อือๆ มีเหตุผล” สองสาวเออออเข้าใจ
“ฟลุคเคยถามมันว่าทำไมมันถึงขี้เอานัก เจ้าชู้แบบนี้ชาตินี้คงไม่มีวันได้แฟนเป็นตัวเป็นตน” ฟลุคถอนหายใจยาว “มันว่ามันกำลังหาคนที่ใช่ กำลังแสวงหาความรัก ถ้าเจอแล้วมันจะหยุด”
“ยุ้ยว่าชาตินี้มันไม่ได้เจอหรอก” ยุ้ยพูดกลั้วหัวเราะ
“เออ เจนี่เห็นด้วย นี่มันคำแก้ตัวของคนขี้เอาชัดๆ” เจนี่หัวเราะตามไปด้วย “อ่านสือต่อเหอะ เม้าต์คีรีเสียเวลาชะมัด รอสอบเสร็จก่อนค่อยนัดกันมานินทามันกันดีกว่า”
“ฮัดเช้ย!” คีรีขับรถ BMW คันหรูของตัวเองไปพลางจามฟิตๆ ไปตลอดทาง เด็กหนุ่มยกมือขึ้นเช็ดจมูกแล้วพึมพำ “ไอ้พวกนั้นนินทากูอีกแล้วแหงๆ”
ถึงจะรู้ว่าตัวเองตกเป็นที่ครหาของเพื่อนในกลุ่มเป็นประจำ แต่ก็ไม่ได้โกรธ เพราะคนอื่นน่ะ มักจะนินทาเขาลับหลัง แต่เพื่อนๆ เขาไม่ พวกมันนินทาทั้งต่อหน้าและลับหลังเลย นึกอยากจะด่าก็ลุกขึ้นด่า ด่ายาวไปถึงโคตรเหง้าศักราช ด่าแบบสามวันสามคืนไม่ซ้ำกันสักคำ แต่เขาก็เข้าใจนะ เพราะเขาก็ทำตัวแย่ สมควรโดนด่าจริงๆ และเพื่อนทั้งสี่ของเขาก็จะต่อว่าเฉพาะการกระทำแย่ๆ ของเขาเท่านั้น ในขณะที่คนอื่นไม่เคยพูดอะไรเลย ทำให้เขาอดปลื้มในความจริงใจของพวกมันไม่ได้
พอเคลื่อนรถเข้าไปจอดในที่จอดรถของคลินิกแล้ว เขาก็เดินอาดๆ ไปเข้าคลินิกจากทางด้านหน้า ปกติแล้วเขาไม่เคยมาคลินิกในวันหยุดหรอก จะมาก็แต่วันที่คุณลุงเจ้าของคลินิกมาทำคลินิกเอง ซึ่งปกติจะเป็นตอนเย็นของวันธรรมดา และปกติภายในคลินิกค่อนข้างจะเงียบ มีเสียงเพลงบรรเลงคลอแผ่วๆ สลับเสียงเครื่องมือทันตแพทย์แว่วมาเป็นบางครั้งเท่านั้น
ทว่าวันนี้เมื่อเปิดประตูออกก็ได้ยินเสียงโวยวายดังลั่นมาจากเด็กสาวสองคนที่ตรงหน้าเคาทน์เตอร์ทันที เขาเดินไปนั่งลงตรงที่นั่งรอของคนไข้อย่างงงๆ
“เพื่อนหนูปวดฟันมาหลายวัน ไม่ได้กินข้าวมาตั้งแต่เช้าแล้วนะคะ จำเป็นต้องหาหมอด่วนค่ะ!”
พนักงานสาวที่ตรงเคาทน์เตอร์ยิ้มแห้ง “ขอโทษนะคะ ตอนนี้คุณหมอยังไม่ว่างจริงๆ ค่ะ แต่คุณหมอว่าจะตรวจดูให้ นั่งก่อนนะคะ ต้องรอคิวนิดนึงค่ะ”
“ไม่ค่ะ ต้องตรวจเดี๋ยวนี้! พ่อหนูรู้จักกับอาหมอภาคภูมินะคะ! พี่รู้มั้ยว่าพ่อหนูเป็นใคร จะให้หนูโทรบอกพ่อให้คุยกับอาภาคภูมิมั้ย!”
คีรีหันไปมองคนไข้สองคนที่นั่งรอคิวตาปริบๆ อยู่ก่อน เขาลุกขึ้น เอามือเสยผมด้วยท่าที่เท่ที่สุดในชีวิต กำลังจะเดินเข้าไปใช้หน้าตาอันแสนจะหล่อเหลาช่วยพนักงานสาวของคลินิกเกลี้ยกล่อมสองสาวให้สงบลง แต่ไม่ทันทันตแพทย์ที่โผล่หน้าออกมาทางประตูที่เชื่อมระหว่างเคาทน์เตอร์กับห้องตรวจฟัน โดยที่ทันตแพทย์คนนั้นยังใส่ผ้าปิดจมูกอยู่ด้วย
“มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ”
“คือ...” พนักงานสาวยังไม่ทันได้ตอบ สองสาวก็พูดแทรกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“เพื่อนหนูปวดฟันมาก ต้องการทำฟันด่วนค่ะ! เดี๋ยวนี้!”
ทันตแพทย์หนุ่มประสานสายตากับเด็กสาวทั้งสองคน เขาถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะพูดเสียงขรึมอย่างใจเย็นที่สุด “หมอมีคนไข้นั่งรออยู่ พวกคุณเห็นใช่มั้ย คุณปวดฟัน คนไข้คนอื่นก็ปวดเหมือนกัน ถ้ารอไหวหมอก็รักษาให้ได้ แต่ถ้ารอไม่ไหว ไปที่คลินิกอื่นจะเร็วกว่านะ”
“หมอไล่พวกหนูเหรอ!” / “หนูจะตายอยู่แล้วยังจะให้รออีกเหรอคะ!” สองสาวแว้ดกลับทันควัน
โห แว้ดได้เสียงดังไปสามห้องแถวติดขนาดนี้ไม่น่าจะตายได้ง่ายๆ หรอกนะ คีรีอ้าปากค้าง
ทันตแพทย์หนุ่มดูจะหงุดหงิดกับเสียงแหวๆ ของพวกเธอ เขาดึงผ้าปิดจมูกออกแล้วพูดเสียงดุ บนใบหน้าไม่มีรอยยิ้มอยู่เลยแม้แต่น้อย “หมอไม่ได้ไล่ พวกคุณฟังดีๆ สิครับ หมอบอกว่าถ้ารอไหวก็จะตรวจดูให้ยังไงล่ะครับ อดทนรออีกแค่สองคิวเท่านั้นเอง”
โอ้โห ดุฉิบหาย! คีรีเลิกคิ้วขึ้น วินาทีนั้นคิดว่าสองสาวคงแว้ดคลินิกแตกแน่แล้ว แต่พอเห็นใบหน้าของทันตแพทย์หนุ่มเข้าก็ชะงัก
เช่นเดียวกับเด็กสาวทั้งสอง พวกเธอหยุดกึก ความเกรี้ยวกราดเมื่อครู่มลายหายวับไปกับตา แถมยังพร้อมใจกันตอบเสียงหวาน “ว้าย~ รอได้ค่าคุณหมอ นานแค่ไหนก็รอได้~”
“เชิญนั่งก่อนนะครับ” ทันตแพทย์หนุ่มพูดเสียงเรียบ
“ค่า” แล้วพอทันตแพทย์คนนั้นเดินกลับเข้าไปข้างใน พวกเธอก็หันมาหวีดใส่กันเบาๆ “ว้าย เท้เท่อ้ะ~ หน้าดุยังหล่อเลย” จากนั้นก็หันไปคุยกับพนักงานสาวแบบเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน
“พี่คะ คุณหมอคนเมื่อกี้ชื่ออะไรเหรอคะ”
“หมอเต้ค่ะ เชิญคุณสองคนนั่งรอก่อนนะคะ”
“ค่า” พวกเธอเดินไปนั่งอย่างเชื่อฟัง
ส่วนคีรีน่ะหรือ เขายืนนิ่งอึ้งเบิกตาโพลงอยู่ที่หน้าโซฟา ตกใจกับทันตแพทย์คนที่เพิ่งเดินออกมาเมื่อครู่ยิ่งกว่าสองสาวเสียอีก หัวใจเขาเต้นผิดจังหวะแบบแปลกๆ จนต้องยกมือขึ้นกุมอก
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว ถามตัวเองไปด้วยอย่างงงๆ นี่กูตกใจอะไรวะ? ตกใจที่หมอดุเหรอ แต่เขาก็ไม่ได้ดุกูสักหน่อยนี่!
“อ้าว คุณนคินทร์ สวัสดีค่า”
“อะ ครับ” คีรีสาวเท้าเดินไปหยุดที่หน้าเคาทน์เตอร์ “ลุงภูมิมารึยัง ผมนัดไว้น่ะครับ”
“อ๋อ หมอภูมิโทรมาบอกเมื่อกี้ว่าจะให้คุณพุดเอาของมาให้คุณนคินทร์แทนค่ะ แต่คุณพุดยังมาไม่ถึงเลย คุณนคินทร์นั่งรอแป๊บนึงนะคะ”
“ครับ” เขาตอบแล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟาที่ว่าง พอหันไปทางเด็กสาวสองคน พวกเธอสบสายตากับเขา แต่ไม่สนใจความหล่อของเขาเลย มัวแต่พร่ำเพ้อหาทันตแพทย์หนุ่มคนเมื่อครู่
ชื่อเต้งั้นเหรอ
“หมอเต้ชื่อจริงชื่ออะไรคะ อายุเท่าไหร่ ยังโสดมั้ยคะ” เด็กสาวถามพนักงานอีกครั้ง
พนักงานสาวอ้ำอึ้ง ก่อนจะตอบ “เอ่อ... ชื่อเตชิตค่ะ หมอเต้เพิ่งเรียนจบมาปีกว่าๆ อายุน่าจะราวๆ ยี่สิบห้าหรือยี่สิบหกนะคะ”
“พี่สาวยังไม่ได้ตอบเลยว่าหมอเต้ยังโสดมั้ยอ่า”
“เอ้อ อันนี้พี่ก็ไม่แน่ใจค่ะ”
เด็กสาวทำหน้ายู่ “แล้วปกติหมอเต้ทำงานวันไหน กี่โมงถึงกี่โมงคะ”
“วันธรรมดาหมอเต้ทำงานอยู่โรงพยาบาลลำพูนนะคะ คุณหมอเขาใช้ทุนอยู่ที่นั่น ส่วนวันเสาร์อาทิตย์หมอเขาจะผลัดกับหมออีกสองคนมาทำคลินิกที่นี่ เวลาไม่แน่นอนหรอกค่ะ อย่างวันนี้ จริงๆ หมอเต้เลิกงานตั้งแต่สี่โมง แต่หมอจะทำนอกเวลาให้”
สองสาวยิ้มตาเยิ้ม “หมอเต้ใจดีจังเลย ขนาดเลิกงานนานแล้วยังอุตส่าห์จะดูฟันให้หนูอีก คงเพราะเห็นว่าหนูปวดมากแน่ๆ”
คีรีฟังไป เก็บข้อมูลไป พยักหน้าหงึกๆ ไปด้วย ถ้าไม่ได้ฟังพวกผู้หญิงคุยกัน เขาก็คงเข้าใจผิดคิดว่าหมอเต้เป็นคนดุๆ ไปแล้ว แต่ก็ใจดีกว่าที่เขาคิดไว้นะเนี่ย
เวลาผ่านไปชั่วครู่ทันตแพทย์หนุ่มคนเดิมก็เดินออกมาจากประตูที่เชื่อมระหว่างเคาทน์เตอร์กับห้องตรวจฟัน พร้อมกับชายหนุ่มคนไข้ที่เดินโซเซหน้าซีดเซียวออกมาจากห้องทำฟัน ตรงมายังเคาทน์เตอร์
ใบหน้าของเตชิตไร้ซึ่งรอยยิ้มเช่นเคย เขาพูดคุยกับคนไข้เสียงขรึม มีสอนแปรงฟันกับใช้ไหมขัดฟันให้ด้วย ซึ่งคนไข้ก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ จากนั้นก็หันไปบอกกับพนักงานให้จัดการเรื่องนัดครั้งต่อไป แล้วเดินกลับเข้าไปทางเดิม
หลังจากชายหนุ่มพูดคุยกับพนักงานเสร็จ ระหว่างที่รอรับยาก็ถอยกลับไปนั่งตรงที่นั่งรอของคนไข้
เด็กสาวทั้งสองคนเปรย “ดุแต่ก็เท้เท่~ เฮ้อ~”
ชายหนุ่มคนไข้หันไปทางสองสาว “โอ๊ย หมอเต้ไม่ดุหรอกครับ คุณหมอจริงจังกับการรักษามากๆ เท่านั้นเอง แต่ผมน่ะ โดนบ่นเพราะแปรงฟันไม่ถูกวิธีสักที”
ไอ้ที่พูดเสียงเข้มๆ พร้อมทำหน้าตาซีเรียสเมื่อกี้คือแค่บ่นเหรอวะเนี่ย แล้วเวลาดุจะขนาดไหนวะ คนแอบฟังหันไปมองอย่างงงๆ
พวกเธอขยับเข้าไปหา “พี่มาหาหมอเต้หลายครั้งแล้วเหรอคะ”
“ครับ หมอมือเบามาก เอาใจใส่คนไข้ดีเสมอ ถ้ามีคำถามหมอก็ตอบให้หมด อธิบายให้ละเอียดเลย ผมชอบ แต่มาหลายทีแล้วก็ยังไม่เคยเห็นหมอเต้ยิ้มสักครั้งเลยนะครับ” เขาพูดกลั้วหัวเราะ
“กรี๊ด หมอเต้น่ารักจังเลยค่า~”
คีรีขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นเกาศีรษะอย่างงงๆ เขาว่าก็แปลกดี คนไข้ชอบหมอดุๆ แบบนี้ก็มีด้วยแฮะ
ระหว่างนั้นก็มีชายหนุ่มแบกกล่องขนาดใหญ่เข้ามาข้างในร้าน เขาหยุดยืนหอบฮักๆ ที่เคาทน์เตอร์แล้วบอกกับพนักงานสาว “หมอภูมิฝากของมาให้คุณนคินทร์ครับ”
เจ้าของชื่อลุกขึ้นพรวด “โห ลุงภูมิฝากอะไรมาให้นักเนี่ย”
“คุณนคินทร์ใช่มั้ยครับ เอารถมามั้ยครับ เดี๋ยวผมยกไปให้ มีแบบนี้อีกสองกล่องครับ”
“เอามาครับ งั้นเดี๋ยวผมไปช่วยยกนะครับ” เด็กหนุ่มหันไปบอกลาพนักงานสาวที่เคาทน์เตอร์ แล้วก็เดินตามชายหนุ่มออกไป เมื่อไปถึงรถแล้วจึงรู้ว่าคุณลุงไม่ได้ฝากมาแค่สามกล่อง แต่ยังมีถุงกระสอบอีกสองถุงใหญ่และอีกหลายถุงย่อยๆ ของเต็มทั้งในกระโปรงรถและเบาะหลังเลยทีเดียว
พอเก็บของเสร็จ บอกลาชายหนุ่มที่เอาของมาให้แล้วก็ยืนหอบฮั่กๆ ท้องร้องจ๊อกๆ เขาจึงเดินไปหาอะไรใส่ท้องก่อนจะกลับคอนโดฯ
คีรีเดินดุ่มๆ ไปที่ร้านข้าวมันไก่ไม่ไกลจากคลินิกนัก เมื่อไปถึงก็จัดการสั่งข้าวมันไก่พิเศษมาสามจานรวด บอกเด็กเสิร์ฟในร้านให้ทยอยเอามาเสิร์ฟด้วยเพราะกลัวว่าข้าวจะไม่ร้อน เสร็จแล้วก็สั่งน้ำปั่นมาอีกสองแก้ว ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินเหมือนตายอดตายอยากมาจากป่าแถบชายแดน
หลังจากอิ่มท้อง เด็กหนุ่มก็เรียกเด็กในร้านมาเก็บเงิน
“สองร้อยสี่สิบครับพี่”
คีรีหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาเปิด แล้วก็ชะงัก เบิกตากว้าง
ฉิบหาย! ลืมไปว่าเมื่อตอนเที่ยงเขาจ่ายค่าถ่ายเอกสารหนังสือไป แล้วก็ไม่ได้กดเงินสดมาไว้ด้วย ในกระเป๋ามีแค่เหรียญสิบสองเหรียญ บัตรเครดิตสามใบ และบัตรเอทีเอ็มอีกสองใบ
“เอ่อ รูดการ์ดได้มั้ยอะครับ”
เด็กเสิร์ฟหัวเราะ คีรีจึงหัวเราะเจื่อนๆ ไปด้วย แต่แล้วเด็กเสิร์ฟก็หันไปตะโกนบอกเจ้าของร้าน “เฮีย! ลูกค้าถามว่ารูดบัตรได้มั้ยอะ!”
เสียงเฮียปักปังตอลงบนเขียงดังปังใหญ่ เด็กหนุ่มจึงลุกขึ้นพรวด “ผมมีแบล็กการ์ดนะเฮีย!”
“อั้วไม่รับรูดไม่รับเซ็น! เงินสดเท่านั้น!”
เด็กหนุ่มรีบอธิบาย “เฮีย! ผมเป็นนักศึกษานะ เรียนที่มหาลัยเนี่ย เฮียรอเดียวนะ ผมจะรีบไปกดเงินให้!”
“เฮ้ย! เป็นนักศึกษาไม่ใส่ชุดนักศึกษาวะ แล้วพูดเสียงเหน่อๆ แบบนี้ ลื้อเป็นพม่าแน่ๆ อย่าคิดหลอกอั้ว ลื้อนี่คิดจะชิ่งใช่มั้ย!”
“ไม่ใช่เว้ยเฮีย วันนี้วันเสาร์ปะวะ! งั้นเฮียรอแป๊บ ผมจะเรียกเพื่อนมาจ่าย” คีรีรีบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เมื่อเจอแต่ความว่างเปล่าก็ช็อกตาเหลือก ฉิบหายครั้งที่สอง! เขาโยนโทรศัพท์มือถือไว้ในรถตอนขนของเมื่อกี้!
“เฮีย ผมลืมโทรศัพท์ไว้ในรถอะ!”
“ลื้อไม่ต้องมาอ้าง!” เฮียเจ้าของร้านคว้าปังตอชี้
“เดี๋ยวสิวะเฮีย เงินแค่นี้ใครจะโกงวะ คุณตาผมอะ ซื้อร้านเฮียยังได้เลยนะเว้ย!”
“อ้าว ไม่มีเงินจ่ายแล้วยังปากดี จ่ายค่าข้าวให้ได้ซะก่อนไอ้เด็กเวงนี่!”
คีรีควานหากุญแจรถมาได้ก็ชูขึ้น “ผมให้ยึดรีโมตรถผมไว้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวไปกดเงินมาให้”
“เป็นรีโมตรถจริงๆ รึเปล่าก็ไม่รู้! อั้วจะเชื่อลื้อได้ไง!”
“นี่มันเป็นรีโมตรถจริงๆ นะเว้ยเฮีย! ผมจะหลอกเฮียไปทำไมวะ! เงินแค่นี้ไม่ทำให้ผมรวยขึ้นหรอกโว้ย!”
ขณะที่เฮียถือปังตอมือสั่นอยู่นั้น ก็มีเสียงดุๆ ของใครบางคนดังขึ้น
“เฮียโวยวายอะไร เสียงดังลั่นไปทั่วแล้ว”
เฮียเจ้าของร้านหยุดกึก หันไปยิ้มหวานให้คนพูดทันที “อาหมอเต้ อั้วเสียงดังเหลอ ขอโทกที”
“แกล้งเด็กทำไมน่ะเฮีย”
“ก็ไอ้เด็กนี่...” เฮียเจ้าของร้านเห็นสีหน้านิ่งสนิทของเตชิตแล้วก็คิดว่าควรจะหยุดโวยวายไว้ก่อน ดูท่าคุณหมอจะอารมณ์ไม่ดี เดี๋ยวเขาเจอลูกหลงจะโดนจับสอนแปรงฟันที่หน้าร้านให้อายเด็กในร้านมันเนี่ย เขาจึงรีบชวนเปลี่ยนเรื่องคุย “อาหมอเต้อ่า เลิกงานแล้วเหรอ เหนื่อยม้าย วันนี้ลื้อจะกิงอาลาย อาหมอวิงไม่มาล่วยเหรอ”
“วันนี้หมอวินไม่อยู่น่ะ ผมเอาเหมือนเดิม ใส่กล่องนะ”
“ล่ายๆ เฮียจักกังให้อย่างไวเลย”
เตชิตชำเลืองมองไปที่เด็กหนุ่มทางด้านหลังเฮียเจ้าของร้านแวบหนึ่ง “ส่วนของน้องนั่น เดี๋ยวผมจ่ายให้น้องเขาก่อนก็ได้”
“เฮ้ย! ไม่...” คีรีชะงัก จะบอกว่าไม่ต้องก็ไม่ได้ เพราะเขาไม่มีเงินจ่ายนี่หว่า “ผมขอยืมก่อนละกัน แล้วจะรีบเอาไปคืน”
ทันตแพทย์หนุ่มพยักหน้าหงึกๆ “ผมทำงานที่คลินิกตรงนั้น ถ้าอยากคืนเมื่อไหร่ก็ค่อยเอามาคืนแล้วกัน”
เฮียเจ้าของร้านหันไปเอาปังตอชี้ “อาหมอเต้ใจดีอ่า ลื้ออย่าลืมเอาเงินมาคืนอาหมอด้วยนะเว้ย”
คีรีพยักหน้าหงึกหงัก เขารีบยกมือไหว้ทันตแพทย์หนุ่ม “ขอบคุณครับ” แล้ววิ่งออกจากร้านไปทันที เขาต้องรีบไปหาตู้เอทีเอ็ม กะว่าจะไปกดเงินและจะได้รีบเอาไปคืน
ทว่าเมื่อไปถึงตู้เอทีเอ็มตู้ที่อยู่ใกล้ที่สุด มันก็ดันเสีย เด็กหนุ่มเลยต้องวิ่งต่อไปอีก ท้องก็หนัก เสือกแดกไปไม่บันยะบันยัง พอกดเงินได้แล้วก็วิ่งหูตูบกลับมาที่ร้านข้าวมันไก่ เขายืนหอบแฮกๆ อยู่ที่ข้างเขียง
“เฮีย หมอเต้ล่ะ”
“เพิ่งเดินไปทางคลินิกน่ะ หมอเขานอนค้างที่คลินิก ถ้าลื้อไปไม่ทังก็กดออดเรียกแล้วกัง”
“ขอบคุณครับเฮีย”
“เออๆ แบบนี้ลื้อค่อยน่ารักหน่อย”
คีรีใส่ตีนหมาโกยไปทางคลินิก ประตูด้านหน้าปิดแล้ว พอวกไปถึงด้านหลังก็เห็นว่าเตชิตกำลังจะเปิดประตูทางด้านหลังเข้าไปในคลินิกพอดี เขารีบร้องเรียก “คุณหมอ! คุณหมอรอก่อน!”
เตชิตหยุดกึก หันขวับไปทางคนเรียก “อ้าว...”
“ผมเอาเงินมาคืน” เด็กหนุ่มหยุดหอบแฮกๆ แล้วส่งธนบัตรใบละร้อยสามใบคืนให้ทันตแพทย์หนุ่ม “ขอบคุณครับ”
“ไม่ถึงสามร้อยหรอก แล้วผมก็ไม่มีทอนให้คุณด้วย ที่เหลือนิดหน่อยถือว่าผมเลี้ยงละกัน ขอบใจที่เอามาคืนนะ” เตชิตยิ้มบาง หยิบธนบัตรออกมาสองใบแล้วหันไปเปิดประตูออก
ยิ้มด้วยว่ะ... ไม่น่าเชื่อเลย
แค่เห็นรอยยิ้มหัวใจก็เต้นตึ้กตั้ก เขารู้สึกลนลานแบบแปลกๆ “งั้นคราวหน้าผมจะเอาที่เหลือมาคืน”
“ไม่ต้องก็ได้” ทันตแพทย์หนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนเขาจะเดินเข้าไปคนอ่อนวัยกว่าก็พูดขึ้นอีก
“ผมจะเอามาคืนจริงๆ นะ”
เตชิตหันไปมองเด็กหนุ่มอย่างงงๆ “เออๆ แล้วผมจะรอละกัน” จากนั้นก็เดินเข้าคลินิกไป
ส่วนคีรีก็ยืนนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้นราวกับโดนสาป
หมอเต้งั้นเหรอ คนอะไร หน้าบึ้งก็ดูดี เวลาดุก็เท่ แต่ยิ้มแล้วน่ารักชะมัดเลย อย่างกับคนละคน
โอย... ใจกู ทำไมเต้นแรงแบบนี้วะ
*TBC*ขอโทษที่เอามาลงช้านะค้าาาา /ล้มลงนอนให้เหยียบย่ำ
การพบกันครั้งแรกของเด็กดอยกับหมอเต้เป็นแบบนี้เองงงง ฮี่ๆ เนี่ย ไปยิ้มให้เด็ก เด็กมันตาพร่า ใจสั่นเลยเห็นมั้ย! รับผิดชอบด้วยนะหมอเต้!
สำหรับช่วงย้อนเล่าเรื่องของเด็กดอย ฮัสกี้จะใช้ชื่อตอนเป็น 9.x ไปเรื่อยๆ นะคะ จะกลับมาต่อจากตอนปัจจุบันในตอนที่ 10 พอดีค่ะ จะได้ไม่สับสนเนาะ อาทิตย์นี้เด๋วจะพยายามลงให้ได้อีกตอนนะคะ ถ้าไม่โดนตัวอู้นอนทับไปซะก่อน ฮือออออ 
ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่า รักน้าาาา~ 
หัวข้อ: เดือนอิงดอย Chapter 35 : เดือนอิงดอย (END)[190619] (อ่าน 306634 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก