ขอขอบคุณทุกท่านที่เ็ป็นกำลังใจให้สารวัตรอธิคมและห่วงใยอนุภาพ (และปรักปรำคฑาวุธ) และขอบคุณทุกท่านที่สั่งซื้อหนังสือนะครับ (หลังจากที่คำณวนค่าส่งผิดอย่างร้ายแรง แต่ไม่เป็นไรอ่ะ ชิลด์ ชิลด์)
อ่านต่อบทที่ 17 นะครับ
(โทดทีที่ทำกับอธิคมแบบนี้นะครับ แบบว่า ประสบการณ์ตรง)
ชายหนุ่มซุกหน้าซุกไซร้ซอกคอของนายตำรวจหนุ่ม มือป่ายปะคว้าส่วนที่เขาเห็นแล้วต้องเบิกตากว้างไว้แล้วบีบเค้นอย่างมันมือ อธิคมพยายามผลักดันแต่อีกฝ่ายไม่ยอมแพ้ หากพยายามกอดรัดร่างกำยำของนายตำรวจครึ่งตื่นครึ่งเมา ปากก็พร่ำรำพันว่าชอบๆ ชอบที่สุด หล่อที่สุด มาสนุกกันเถอะ
อธิคมรู้สึกว่าได้ยินเสียงกุกกักดังขึ้นที่ประตูห้อง จึงผงกหัวขึ้นมองแต่ถูกชายหนุ่มที่นอนทับตัวเขาอยู่ยกมือขึ้นตะปบแก้มทั้งสองข้างแล้วก้มหน้าลงมาประกบปากเขา อธิคมพยายามเบี่ยงหน้าหนีแล้วผลักแรงๆ ชายหนุ่มผู้บุกรุกจึงพ้นตัวเขาไปนอนอยู่ข้างๆ นายตำรวจหนุ่มผู้ถูกปล้ำแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวดันตัวขึ้นนั่ง หย่อนขาลงจากเตียงเพื่อหนีการรุกรานแต่อีกฝ่ายที่ถูกผลักออกไปนั้นไวพอสมควรทั้งที่เมามาย มือนั้นเล่าเหนียวหนึบปานเท้าของตุ๊กแก สองมือคว้าหมับเข้าที่บั้นเอวของเขา แล้วยื่นแขนเข้ากอดรัดเอาไว้แน่น อธิคมพยายามฝืนตัวก้าวลงจากเตียง ลากเอาชายหนุ่มที่กอดเอวเขาแน่นลงไปนอนกองกันอยู่บนพื้น
เสียงโทรศัพท์หัวเตียงดังขึ้น อธิคมหันขวับไปมองเพราะความตกใจ หนุ่มที่พยายามปล้ำเขายังไม่ยอมหยุด แต่กลับหัวเราะอย่างสนุกสนาน ปากระดมจูบต้นคอเขาอย่างเมามัน อธิคมเอี้ยวตัวจะไปรับโทรศัพท์จึงโดนอีกฝ่ายผลักลงให้นอนหงายบนพื้น แล้วลุกขึ้นคร่อมเหมือนจ๊อคกี้ขี่ม้า เสียงโทรศัพท์ดังไม่หยุด อธิคมจับเอวของหนุ่มหน้าเข้มคนนั้นแล้วบีบแรงๆ จนชายหนุ่มหน้านิ่ว แต่ก็ไม่มีท่าทีเกรงกลัว กลับกระแทกตัวบดเบียดหน้าท้องของเขาจนกายส่วนนั้นของเขาเริ่มเสียการควบคุม ผงกหงึกหงักตามธรรมชาติ
“นี่คุณ ฟังก่อน ผมไม่ใช่ธงรบ” อธิคมพยายามอธิบาย “พอก่อนๆ ขอเวลานอกรับโทรศัพท์”
“ม่ายสน ม่ายช่ายธงรบก้อด้าย หล่อดี” เสียงอ้อแอ้ดังขึ้นก่อนที่จะก้มหน้าซุกไซร้แผงอกกำยำของนายตำรวจ ก้นส่ายไปมาสลับกับการถูไถ อธิคมส่ายตัวหนีการรุกรานแล้วเด้งตัวแรงๆ ดิ้นหนีการถูกควบม้า
ชายหนุ่มคนนั้นร้องโอ๊ยเพราะอธิคมออกแรงเต็มที่ ส่งผลให้ชายหนุ่มผู้อยากเป็นจ๊อคกี้ขี่ม้าปลิวไปนอนกองอยู่ข้างๆ แต่ก็ยังหัวเราะสนุกสนานอยู่
อธิคมคลานไปรับโทรศัพท์ กรอกเสียงรับสายด้วยเสียงหอบเพราะความเหนื่อย
“สารวัตรทำอะไรยู๊ มิน่า นุยังไม่ลงมาซะที” สมบัติหัวเราะเสียงดัง
“คุณนุ” อธิคมทวนคำ
“ปล่อยตัวนุลงมาซะที บอกให้เอากล้องแคนนอนของผมลงมาด้วย วางอยู่บนเคาท์เตอร์บาร์ติดโซฟาข้างนอก”
“คุณนุหรือ” อธิคมพึมพำ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเพราะโดนคว้าหมับเข้าที่แก่นกายกลางลำตัว ตามด้วยความรู้สึกเปียกเย็น ก้มลงไปมองก็เห็นชายหนุ่มคนนั้นซุกหน้าอยู่กับหน้าท้องของเขา อธิคมจีงลดมือลงไปดันศรีษะเอาไว้
“นุขึ้นไปเอาโทรศัพท์ สารวัตรกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่บอกนุลงมาเร็วๆ บั้ดนั่งรอจนก้นงอกรากอยู่แล้ว”
“เมื่อไหร่” อธิคมถาม มือยังดันหัวของคนที่พยายามจะปล้ำเขาให้ได้
“เพิ่งขึ้นไปเมื่อกี้ไง อ้าว ไม่เห็นกันหรอกหรือ ฮั่นแน่ อย่ามาเล่นมุขนะ แล้วนี่ทำอะไรอยู่ เสียงหอบเชียว อย่าบอกนะว่า...”
“พี่บั้ด คุณนุขึ้นมาหรือ” อธิคมถามย้ำ ตอนนี้หายเมาหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง มือที่ดันหัวชายหนุ่มที่ซุกอยู่กลางลำตัวเขาออกแรงบีบ จนอีกฝ่ายส่ายหัวหนีอุ้งมือของเขา
“เมาละสิ ไม่รู้เรื่องเลย สารวัตร...สารวัตร...” สมบัติส่งเสียงเรียกอธิคมเพราะอีกฝ่ายเงียบไปเฉยๆ
อธิคมวางสาย ผลักชายหนุ่มที่กำลังฟัดเขาอยู่อย่างเมามันสุดแรง พลิกตัวหนีแล้วลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่บนพื้นข้างเตียง รีบวิ่งออกไปนอกห้องนอน ตรงไปยังประตูห้องชุด โผล่หน้าไปมองทางเดินด้านซ้ายจึงทันได้เห็นส้นเท้าของใครคนหนึ่งหายเขาไปในลิฟท์พร้อมเสียงลิฟท์ปิด
อธิคมขยับตัวจะวิ่งตาม แต่นึกได้ว่าทั้งตัวมีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวพันกายท่อนล่างอยู่เพียงผืนเดียวจึงรีบหันหลังกลับวิ่งกลับเข้าไปยังห้องนอน
ชายหนุ่มลูกครึ่งนอนคว่ำอยู่บนเตียงเขา ท่าทางกำลังจะหลับ ไม่รับรู้ว่าตัว “ทำผลงาน” อะไรเอาไว้
อธิคมคว้ากางเกงขาสั้นที่วางพาดอยู่บนเก้าอี้มาสวม แล้ววิ่งไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบเสื้อ แต่ครั้นเห็นตัวเองในกระจกจึงต้องถอดกางเกง แล้วตะกุยหากางเกงชั้นในมาสวมเสียก่อนเพราะกลางลำตัวเขาตุงนูนดันกางเกงขาสั้นออกมาชัดเจน
...คุณนุ...ตายแล้ว...แย่แล้ว...แย่จริงๆ
นายตำรวจหันรีหันขวางมองหากุญแจรถ โชคดีที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งข้างตู้เสื้อผ้าจึงรีบหยิบแล้ววิ่งออกจากห้องไป ใจหนึ่งอยากจะคว้าแขนชายหนุ่มคนนั้นลากออกมาให้พ้นจากห้องนอนของเขาเสียก่อน แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาแล้ว
...อนุภาพจะเห็นอะไรมากน้อยแค่ไหนเขาไม่รู้ แต่ลางสังหรณ์บอกว่าคงไม่น่าดูนัก
...ซวยจริงๆ อธิคมเอ๋ย คราวนิตินัยใส่กางเกงขาสั้นเดินอยู่ในห้องเขาก็หนหนึ่งแล้ว คราวนั้นเขาแทบแย่ กว่าจะตามตัวอนุภาพเจอเล่นเอาแทบเป็นโรคประสาท คราวนี้เรทเอ็กซ์ บนเตียงนอนกำลังนัวเนียกันอยู่ เขาเปลือยกาย อีกคนไม่เปลือยก็เกือบเปลือยเพราะกางเกงขาสั้นตัวจิ๋วไม่ต่างจากกางเกงชั้นในแบบบรีฟเท่าใดนัก
...ซวย...ซวยจริงๆ...
...ไอ้ธงรบ...ไอ้เพื่อนพาซวย...
อธิคมกระแทกประตูห้องชุด แล้ววิ่งไปที่ลิพท์กระแทกปุ่มเรียกลิพท์แรงๆ ด้วยความร้อนรุ่มใจ โชคดีที่ลิฟท์เปิดออกทันที ไม่เช่นนั้นเขาคงยกเท้ากระแทกปุ่มเรียกลิฟท์พังในครั้งเดียว
ในอกของอธิคมเต้นระทึกราวกับเสียงกลองในพิธีถวายบูชายัญของชนเผ่ากินคน ส่วนใจก็คิดหาเหตุผลที่จะอธิบายกับอนุภาพ พลางสบถเสียงดังที่ลืมคว้าโทรศัพท์
ลิฟท์เปิด อธิคมพุ่งตัวออกมาดั่งลูกปืนใหญ่พุ่งออกมาจากปากกระบอกปืน โถงหน้าลิฟท์ว่างเปล่า มองซ้ายมองขวาเขาไม่เห็นใครแม้แต่คนเดียว
เลี้ยวซ้าย...อธิคมตัดสินใจเลี้ยวซ้ายเพราะเห็นว่าอนุภาพถนัดซ้าย ชายหนุ่มอาจตางลิ่วไปทางชายหาด เวลาคนเศร้า คนมักไปมองดูคลื่นซัดหาดทราย อนุภาพอาจวิ่งหนีเขาไปเรื่อยๆ ตามชายหาดที่ทอดยาวไปไกลอีกกว่าสามกิโลเมตร
...ไม่สิ...โรงแรมอันดามันเพิร์ลกำลังมีปาร์ตี้ชายหาด อนุภาพคงเลี่ยงคนกลุ่มเยอะๆ...
อธิคมหันหลังกลับ วิ่งย้อนไปด้านหน้าของโรงแรม ตรงไปยังพนักงานที่ยืนอยู่โดยหวังว่าจะมีใครเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีท่าทางกำลังจะร้องให้วิ่งหนีมาทางนี้
อนุภาพเดินมาตามชายหาดจนรู้สึกว่าไกลพอสมควร...ไกลพอที่จะมองไม่เห็นภวันตรารีสอร์ท สถานที่ที่เขากับอธิคมมอบความรักให้กันและกันครั้งแรก และที่แห่งเดียวกันนี้ที่เขาเห็นภาพบาดตาบาดใจของคนที่พร่ำบอกรักเขาอยู่ทุกวันบนเตียงกับใครไม่รู้
...เมามายกันทั้งสองคน เขาอุตส่าห์เชื่อใจปล่อยให้อธิคมไปดื่มเหล้าสังสรรค์กับธงรบ นึกไม่ถึงว่าอธิคมจะเลยเถิดขนาดกล้าพาใครกลับมาดรงแรงด้วยโดยไม่คิดกลัวเลยว่าเขาจะกลับมาเจอ...
ใจหนึ่งบอกว่าอาจไม่ใช่อธิคมก็ได้ เขาอาจตาฝาด...
แต่ความเป็นจริงเขากลับปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งที่เห็นนั้นเขาไม่ได้ฝันไป ทุกอย่างเป็นความจริง เขาจำอธิคมได้ ท่อนขากำยำ ท่อนแขนแข็งแรง มือใหญ่ราวกับคีมเหล็กที่จับเอวของชายหนุ่มที่นั่งคร่อมอยู่บนตัว เสียงอู้อี้ของอธิคมเวลาครางกระเส่าเมื่อรู้สึกเสียวซ่าน ต่อให้ในห้องนั้นมีเพียงไฟสลัวส่องเข้าไปจากข้างนอกเขาก็จำอธิคมได้
แต่นี่...ไฟในห้องสว่าง...เห็นทุกอย่างชัดเจน
ห้องนอนของเขากับอธิคม...บนเตียงนอนของเขาทั้งสองคน
หากจะโกหกตัวเองว่าอาจเป็นคนอื่น...สมมุติว่าเป็นตั้ม ชายหนุ่มก็ตัวเล็กและบางกว่าอธิคมตั้งเยอะ ธงรบก็ขาวกว่าอธิคม คนอื่นนอกเหนือจากนี้ก็เข้าห้องไม่ได้ ห้องเพนท์เฮาส์ของโรงแรม เขาเข้าห้องไม่ผิด...จะบอกตัวเองยังไงว่าไม่ใช่อธิคมก็ไม่มีทางเป็นไปได้
...ทำยังไงก็คิดว่าภาพที่เห็นนั้นเป็นภาพของคนอื่นไม่ได้
ทำไม...ทำไม..มันเป็นความเข้าใจผิดอะไรกันหรือ เขาจะเอาเหตุผลอะไรมาอธิคมให้ตัวเองเข้าใจและไม่โกรธ ส่วนอธิคมจะเอาเหตุผอะไรมาอธิบายให้เขาเข้าใจ...หากเขายอมกลับไปที่โรงแรมในคืนนี้
...กลับไปหรือ..กลับไปแล้วเขาจะทำหน้าอย่างไร...
--หนีไปก่อน ไปตั้งหลักอย่างที่เคยทำ
...นั่งอยู่ตรงนี้เสียก่อน คิดอะไรให้ทะลุปรุโปร่งเสียงก่อนค่อยกลับไป
--คิดอะไร...จะต้องคิดอะไรอีก
...คิดว่าจะทำอย่างไรกับอธิคมดี...
--อธิคมเจ้าชู้ ที่บอกว่าเลิกแล้ว ตอนนี้คงถึงเวลาดีแตกแล้วล่ะสิ คนที่เลิกเจ้าชู้ เลิกแล้วจริงๆ หรือ มันฝังอยู่ในสายเลือด ทำอย่างไรก็ไปเปลี่นไปไม่ได้ เขากับอธิคมมันผิดคู่กัน อธิคมต้องคู่กับคนใจถึงอย่างกษิดิษฐ์สิ หรือนิตินัย เขาควรจะคู่กับคนที่ยึดมั่นในรักเดียวใจเดียวอย่างอาทิตย์ อย่างตฤณ หรืออย่างธนาภพ
...ธนาภพที่ไม่เคยเลิกรักเขาเลย
--ธนาภพที่จากไปชั่วนิรันดร์ จากไปเพราะเขาเป็นคนทำให้จากไป
...จากไปแบบไม่ต้องเจอกันอีกเลย...
--โธ่...
อนุภาพซบหน้าลงกับเข่า สะอึกสะอื้นร้องให้จนหมดน้ำตา ที่บอกตัวเองว่านั่งคิดอะไรอยุ่ตรงนี้เสียก่อนเขาไม่มีโอกาสได้คิดเลย ในใจสับสนวุ่นว่ายไปหมด
เสียงคลื่นซัดหาดทรายค่อยๆ ราวกับจะปลอบประโลมเขา แต่อนุภาพรู้สึกว่าการปลอบประโลมเพียงแค่นี้ไม่เพียงพอ ในใจเขายังรู้สึกปวดร้าวจนอยากจะขอให้ทะเลส่งคลื่นยักษ์ถาโถมเข้ามาซัดกวาดพาเขาให้หายลงไปในห้วงมหาสมุทร
เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่ทราบได้ อนุภาพเงยหน้าขึ้น ตาเหม่อมองออกไปยังความมืดสลัวเบื้องหน้า สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงความอ้างว้าง รู้สึกตัวเบาโหวงเสมือนไม่ได้นั่งอยู่บนผืนทราย
ทะเลยังสงบเงียบเช่นเคย ต่างจากในอกเขาที่กำลังปั่นป่วนเหมือนใครยื่นมือขนาดมหึมาลงไปกวนน้ำทะเลอย่างคุ้มคลั่ง รอบข้างเงียบสนิท แสงไฟส่องสว่างไม่กี่ดวงริมถนนที่เลียบขนานไปกับหาดทรายทำให้เขามองเห็นว่ามีคนนั่งอยู่ห่างออกไปราวประมาณสิบเมตร ผู้ชายตัวสูงใหญ่นั่งกอดเข่าเหมือนเขา เสี้ยวหน้าคมราวกับชาวตะวันตก ใบหน้าตรงนิ่ง มองออกไปยังทะเลเบื้องหน้า ตัวนิ่งเหมือนรูปปั้น
อนุภาพถอนหายใจหนักๆ พยายามนึกว่าต่อไปจะทำอย่างไรดีแต่ก็คิดไม่ออก ถ้าเป็นไปได้ เขาจากนอนหลับอยู่ตรงนี้และไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย ปล่อยให้น้ำทะเลกวาดเขาลงไปให้หายไปจากโลกนี้
ดร๊าฟแรก สดๆ ร้อนๆ จากเมื่อคืนครับ ยังไม่ได้แก้ภาษาและตัวสะกด ให้ผู้อ่านที่น่ารักที่สุดในโลก (ยกเว้นใครที่จ้องแต่จะฆ่าผม) อ่านก่อน เดี๋ยวมีต่อนะครับ เรื่องยังมิจบ คนเจ้าชู้ต้องโดนหนักๆ
พูดเล๊นนนน
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 844235 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก