หายเจ็บจากโดนแท๊กทีมกดแล้วก็เลยมาโพสต่อ
ขอบคุณนะครับที่ติดตามอ่าน หนังสือจะคลอดแล้ว อีกสองวันโรงพิมพ์ก็มาส่ง ฝากใว้ในอ้อมขา เอ๊ย อ้อมใจด้วยนะคร้าบบ
ต่อบทที่ 13 จนจบ
กษิดิษฐ์มองตามอธิคมอย่างเจ็บปวด ใบหน้าของอธิคมจริงจังมาก เขาไม่เคยคิดว่าผู้ชายเจ้าชู้อย่างอธิคมจะรักใครได้เหมือนธนาภพ...
อนุภาพหายไปจากชีวิตธนาภพเกือบห้าปี พบกันอีกครั้งก็มีแฟนแล้ว ธนาภพยังไม่ยอมตัดใจ เขาชวนธนาภพคุยเรื่องอนุภาพกับอธิคมเพียงนิดเดียวเพราะสงสัยอยู่ธนาภพนั้นแอบชอบอนุภาพหรืออย่างไร สังเกตนัยน์ตาที่เจ้าของรีสอร์ทมองแฟนอธิคมแล้วดูแปลกยิ่งนัก ตั้งใจจะยุให้ธนาภพจีบอนุภาพเพื่อแย่งชายหนุ่มมาจากอธิคม เขาจะเข้าไปก่อกวนและแยกทั้งคู่ออกจากกัน แต่ไม่นึกเลยว่าธนาภพนั้นคือ "อดีตคนรัก" ของอนุภาพ คนรักที่ท่าทางคงรักกันมานาน ธนาภพดูเจ็บปวดมากเมื่อพูดถึงอธิคมกับอนุภาพ
ตอนนั้นที่คิดจะใช้ธนาภพแยกอนุภาพออกมาจากอธิคม เขาก็นึกไว้ด้วยว่า หากไม่สำเร็จ เขาอาจจะหันมาจีบธนาภพลองดู คนหล่อและรวยอย่างธนาภพหาไม่ได้ง่ายๆ ส่วนตฤณนั้น เขาไม่ค่อยอยากจะยุ่งด้วย ตฤณเป็นคนเงียบขรึมและเป็นผู้ใหญ่มากเกินไป และอัสนัยท่าทางร้ายๆ คนนั้นก็คงไม่ยอมแน่
...แต่ไม่ว่าใคร...ก็ไม่เหมือนอธิคม...
...เขาอยากจะได้อธิคมเท่านั้น...
...ทำไมใครต่างก็รักอนุภาพกันทั้งนั้น ผู้ชายเรียบๆ นิ่งๆ จืดชืด ไร้ชีวิตชีวามีอะไรดีนักหนา ธนาภพจึงมั่นคตงกับอนุภาพยิ่งนัก อธิคมที่เคยเจ้าชู้ทำไมเป็นเสือทิ้งลายมาหลงรักคนหน้าตาธรรมดาๆ อย่างอนุภาพได้
ทำไม...ทำไมทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่เขาอยากให้เป็น
อนุภาพเดินมาที่รถเพราะไม่รู้ว่าจะไปไหนดี อยากขังตัวเองอยู่ในรถสักพักเพื่อสงบสติอารมณ์ เขาไม่นึกเลยว่ากษิดิษฐ์จะตรงไปตรงมาถึงเพียงนี้
กษิดิษฐ์เข้มแข็งมากว่าเขานัก ตรงไปตรงมาต่อความรู้สึกของตนเอง
...ถ้าเพียงแต่เขาทำได้ครึ่งหนึ่งของกษิดิษฐ์ก็คงดี...
...ธนาภพยังรักเขาอยู่ ข้อนี้เขารู้ดี ที่บอกตัวเองว่าเรื่องระหวางเขากับธนาภพนั้นจบแล้ว ตอนนี้เขาตระหนักแล้วว่าไม่จริง...
...กษิดิษฐ์เป็นเข็มสะกิดให้แผลเล็กๆ นั้นแตกออกมา
ธนาภพยังรักเขาอยู่ ส่วนเขาล่ะ...ยังรักธนาภพอยู่หรือเปล่า
--ตอบได้อย่างหนักแน่นที่สุดหรือเปล่าล่ะอนุภาพ? เสียงหนึ่งในหัวตะโกนร้องขึ้นมาถาม
...แล้วอธิคมล่ะ จะเชื่อใจได้แค่ไหนว่าอธิคมจะรักเขามั่นคงมากพอๆ กับที่ธนาภพรักเขา
...หรือแม้แต่พอๆ กับอาทิตย์...
คนเจ้าชู้...เปลี่ยนไปได้โดยสิ้นเชิงหรือ จะเปลี่ยนมาให้เป็นคนที่ยึดมั่นในความรัก...มั่นคงต่อความรักเป็นสิบๆ ปีได้หรืออย่างไร...
คนๆ หนึ่งเปลี่ยนไปได้หรือเพียงในเวลาแค่ขวบปี
อาทิตย์ไม่ยอมเปลี่ยน เคยรักเขาอยางไรก็ยังเป็นอย่างน้น
ธนาภพก็ไม่ยอมเปลี่ยน เขารู้ได้อย่างแน่นอนว่าธนาภพไม่เปลี่ยน เขาสัมผัสได้ แววตาของธนาภพที่ลอบมองเขานั้นยังเต็มไปด้วยความรู้สึกเดิมๆ
แล้วอธิคมล่ะ...จะเปลี่ยนไปได้หรือ
---ตัวเองยังเปลี่ยนเลย เคยรักธนาภพแล้วหันมารักอธิคม...เสียงในหัวของอนุภาพดังขึ้นเตือนสติ
...อัสนัยก็เปลี่ยน...ตฤณก็เปลี่ยน...
"คุณนุ" เสียงอธิคมดังขึ้นข้างๆ ขัดจังหวะความคิดของอนุภาพที่กำลังสับสน นายตำรวจเดินพ้นจากหน้ารถมาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ ส่งสายตาห่วงหาอาทร
"คุณนุครับ อย่าไปฟังกษิดิษฐ์เลย เขาพูดไปยังงั้นเอง กษิดิษฐ์เป็นคนพูดอะไรไม่คิด เจ้าอารมณ์" อธิคมบอกเสียงนุ่ม
อนุภาพเอนตัวพิงรถนิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่ ยกมือขึ้นชิดริมฝีปาก ใช้ฟันขบปลายเล็กอย่างคิดคำนึง
"คุณนุ หัดกับเล็บตั้งแต่เมื่อไหร่" อธิคมถาม เพิ่งสังเกตเห็นบุคลิกใหม่ของชายหนุ่ม
อนุภาพถอนหายใจเบาๆ เงยหน้าขึ้นมายิ้มเศร้าๆ ให้คนตัวโตที่พยายามจะทำให้เขายิ้ม
"สารวัตร อย่ามายั่วนะ"
"ไม่ได้ยั่ว" อธิคมพูดเสียงเบา "เป็นห่วง ไม่อยากให้คุณคิดมาก ไม่สบายใจ"
"ที่กษิดิษฐ์พูดนะก็ถูก"
"อ้าว ไหงเป็นงั้น" อธิคมงง ยื่นมือมาแตะไหล่คนรัก
"สารวัตร ที่เรามาร่วมงานนี่อาจไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก"
"คุณนุ หมายความวายังไง คุณจะเห็ฯด้วยอะไรกับกษิดิษฐ์ ที่เขาพูดมาน่ะเพราะอารมณ์อิจฉาเราเท่านั้น" อธิคมแย้ง ทั้งที่ในใจอดกังวลไม่ได้ แต่เขาพยายามที่จะบอกตัวเองว่าต้องหนักแน่น
อนุภาพเป็นคนใจแข็ง กวาเขาจะเอาชนะใจชายหนุ่มได้ก็ใช้เวลาและความพยายามแทบแย่ ถ้าอนุภาพไม่รักเขาจริงก็คงไม่ยอมเป็นแฟนเขาเช่นนี้
แต่ทำไม...จู่ๆ อนุภาพก็เห็นด้วยกับกษิดิษฐ์ เห็นด้วยในประเด็นไน เมื่อครู่เขามัวแต่ห่วงว่าอนุภาพจะโดนกษิดิษฐ์ "ลุย" จึงไม่ทันได้ฟังทั้งหมด
...เรื่องที่กษิดิษฐ์พูดว่าอนุภาพกับธนาภพยังรักกันอยู่ ยังเหลือเยื่อใยต่อกัน...เรื่องที่กษิดิษฐ์หาว่าเขาพร่ำว่ารักว่าหลงกษิดิษฐ์...เรื่องที่อนุภาพยืนยันว่าอนุภาพเหลือแค่ความเป็นเพื่อนกับธนาภพ หรืออนุภาพจะเชื่อกษิดิษฐ์ที่พูดว่าธนาภพรักมั่นคงขนาดนั้น อนุภาพที่เป็นคนเชื่อมั่นในความรักที่สุดน่าจะรักคนแบบนั้น แทนที่จะมารักคนที่เคยเจ้าชู้อย่างที่ ที่จะมีหลักประกันได้เพียงใดว่าจะรักมั่นคงเท่ากับอีกคน
"คุณนุ ถ้าไม่อยากอยู่ที่นี่ พรุ่งนี้เราก็กลับกัน"
...กษิดิษฐ์คงไม่ยอมหยุดง่ายๆ...อธิคมพูดต่อใน และตอนนี้เขาเองก็เริ่มไม่ไว้ใจธนาภพ
"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณสารวัตรที่ห่วง คุณกษิดิษฐ์เขาก็คงได้แต่พูดกระทบกระเทียบ คงไม่ถึงกับมาทำร้ายหรือฆ่าแกงกัน"
"ผมห่วงเรื่องธนาภพ" อธิคมตัดสินใจพูด เขาอยากเก็บไว้ในใจแต่เขาทนไม่ไหวแล้ว
...เขากลัว...กลัวว่าธนาภพจะทำอะไรเหมือนกษิดิษฐ์ เหมือนที่ไม่ยอมหยุดซะที คนเรา พอเข้าตาจนก็ทำอะไรได้ทุกอย่างที่ไม่น่าทำ
"ธนาภพกับผมไม่มีอะไรต่อกันแล้ว สารวัตรต้องเชื่อใจผมนะ เหมือนที่ผมเชื่อสารวัตร เชื่อว่าสารวัตรไม่มีใจต่อกษิดิษฐ์แล้ว" อนุภาพพูดเสียงจริงจัง มองอธิคมอย่างคิดคำนึงแล้วพูดต่อว่า "ผมไม่ได้รักภพอีกแล้ว ถึงแม้จะมาคุกเข่าตรงหน้า บอกว่ายังรักผมอยู่ ชีวิตนี้ขาดผมไม่ได้ อยากจะกลับมาคบกันอีกครั้ง มันก็ไม่มีประโยชน์ เพราะในหัวใจผมไม่มีภพอีกแล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องเจอกันอีก" อนุภาพย้ำให้อธิคมมั่นใจ เพื่อให้นายตำรวจรู้ว่า เมื่อเขาได้ตัดสินใจรักอธิคมแล้ว เขาก็จะไม่ย้อนกลับไปหาอดีตอีก
"นุ" เสียงแผ่วเบาดังขึ้นที่มุมท้ายรถ
"ภพ"
อนุภาพและอธิคมหันไปมอง...ธนาภพยืนนิ่ง เม้มปากแน่น นัยน์ตาปวดร้าว
"ไม่ต้องเจอกันอีกเลยหรือนุ" เสียงธนาภพแผ่วเบา
"ภพ นุหมายความว่า..." อนุภาพอ้ำอึ้ง ไม่นึกว่าจู่ๆ ธนาภพจะมายืนยื่นใกล้ๆ ได้ยินสิ่งที่เขาพูดกับอธิคม
"นุหมายความว่าชาตินี้ไม่ต้องเจอกันอีกเลยใช่ไหม จะตัดภพให้ขาดถึงขนาดนั้นเลยหรือ" เสียงคนที่พลาดหวังเจ็บปวด "นุไม่เหลืออะไรในหัวใจบ้างเลยหรือ"
อนุภาพนิ่งเงียบ...คิดในใจว่ามาถึงขนาดดนี้เขาก็คงต้องตัดให้ขาด
ธนาภพยืนนิ่งราวรูปปั้นอยู่ข้างรถ นัยน์ตาแดงก่ำ กรามขับกันแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน ใบหน้าเจ็บปวด
"นั่นหรือคือสิ่งที่นุคิด ภพไม่นึกว่าจะได้ยินนุพูดแบบนี้" เสียงของธนาภพสั่นเครือเหมือนคนกำลังจะร้องให้ แต่พยายามควบคุมตนเองอย่างสุดกำลัง
"ภพ...นุ" เสียงแผ่วเบาหลุดออกมาจากปากของอนุภาพเบาโหวงราวกับเสียงขนนกต้องสรายลมเอื่อยๆ ล่องลอยไปในฟ้ากว้าง
อธิคมยืนนิ่งไม่ขัดจังหวะ มือแข็งแรงเกาะกุมมือเย็นเฉียบของอนุภาพ บีบเบาๆ เพื่อปลอบขวัญ
"นุ หมดรักภพแล้วจริงๆ ไม่เหลือแม้แต่เยื่อใจบางๆ สักนิด" ธนาภพยังพร่ำต่อไปเสียงเบา
อนุภาพกลั้นหายใจ หากหัวใจกลับเต้นแรงเหมือนกัจะระเบิดออกมานอกอก โลกรอบกายหมุนคว้าง อากาศดูประหนึ่งว่าจะถูกดูดหายไปในความมืดที่เริ่มแผ่เข้ามาปกคลุม ทั้งๆ ที่ตอนนี้เป็นเวลากลางวัน อธิคมบีบมือเขาแน่น ยืนนิ่งไม่ไหวติง ราวกับกลั้นหายใจเหมือนกัน
เสียงหนึ่งกระซิบข้างหูเบาๆ
...หากจะตัดธนาภพต้องตัดให้ขาด...
--แต่การทำเช่นนี้โหดร้ายเกินไป ธนาภพเจ็บปวดมากเหลือเกิน ต้องทำกันขนาดนี้เลยหรือ น่าสงสารธนาภพเหลือเกิน ไม่นึกเลยว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา ธนาภพต้องรู้สึกทรมานกับการกระทำของตนเองที่จากเขากลับมาเมืองไทย...อีกเสียงหนึ่งท้วง
...ต้องทำ...จำเป็น...จำเป็นมาก เพื่อตัวธนาภพเองด้วย เขาจะมาจมอยู่กับเราไม่ได้ ธนาภพควรจะพบใครซักคนที่ทำให้ชีวิตเขาพบแสงสว่าง ดึงเขาให้ปีนขึ้นมาจากหลุมดำแห่งอดีตให้ได้ ใครที่จะรักเขาได้อย่างสุดหัวใจ ใครที่ธนาภพจะรักได้อย่างสุดหัวใจอีกครั้ง เหมือนที่เขารักอธิคม
...ชีวิตของธนาภพต้องมีใครสักคน...
"ภพ เราน่าจะพอกันแค่นี้ ภพไปตามทางของภพเถอะ นุมีสารวัตรอธิคมแล้ว นุเลือกทางเดินชีวิตแล้ว ภพก็ควรมีทางของตนเอง"
"ไม่" เสียงของธนาภพรวดร้าว "ภพยังรักนุอยู่"
"แต่นุไม่ได้รักภพแล้ว ภพต้องเลิกรักนุเสียที" อนุภาพพูดช้าๆ เน้นน้ำหนักทุกคำพูด ทั้งๆ ที่พยายามคุมเสียงให้ไม่สั่นไหว "เห็นแกนุเถอะ เห็นแก่สารวัตร เห็นแก่ตัวเอง เพราะถ้าภพไม่เลิก นุจะยิ่งรู้สึกผิด"
ธนาภพตะลึง หูอื้อ เริ่มจะไม่ได้ยินสรรพสำเนียงใดๆ อนุภาพพูดช้า ชัดเจน จริงจัง น้ำเสียงหนักแน่น มั่นใจมาก สองตาที่เขาเคยมองอย่างหลงไหลจ้องตาเขานิ่ง...นิ่งเสียจนเขากลัว
...นั่นหรือที่นุคิด นุพูดจริงๆ หรือ ให้เลิกรัก จะทำได้อย่างไร เลิกรักกัน ทำได้ด้วยหรือ นุทำได้หรือ ภพไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำได้เลย...
ในใจของธนาภพตะโกนร้องอย่างบ้าคลั่ง แต่เสียงนั้นกลับหายเงียบไปในห้วงลึกของหัวใจ...หัวใจที่กำลังจะแหลกสลาย
"ภพ นุรักสารวัตรอธิคม นุจะมีชีวิตกับสารวัตร อนาคตของนุรออยู่ นุจะไม่หวนกลับไปหาอดีตอีกแล้ว ภพก็ควรทำเหมือนกัน อย่ามาจมอยู่กับอดีตที่ไม่อาจหวนคืนได้ สิ่งที่ผ่านไปก็ให้ผ่านไป ภพควรมีอนาคตของตัวเอง ภพต้องเปิดโอกาสให้กับตัวเอง ภพจะเจอคนดีๆ ที่จะเริ่มต้นความรักได้อีกครั้งหนึ่ง เราอย่าได้เจอกันอีกเลย"
อนุภาพเสียใจเช่นกันที่พูดเช่นนั้นเพื่อตอกย้ำให้ธนาภพรู้ว่าระหว่างเขาสองคนไม่อาจกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว
...คำพูดของเขาช่างโหดร้ายนัก สร้างความเจ็บปวดแกธนาภพที่ยืนนิ่งอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี
...แต่เจ็บตอนนี้เสียดีกว่าที่จะเจ็บปวดอีก...เจ็บให้พอด และต่อไปจะได้ไม่ต้องเจ็บอีก
"ภพยังรักนุ และไม่เคยคิดจะเลิกรัก" ธนาภพพึมพำ แผ่วเบาเสียจนแม้เขาที่เป็นคนพูดเองก็แทบจะไม่ได้ยินเสียงตัวเอง
"แต่นุเลิกรักภพแล้ว นุรักสารวัตรอธิคม" อนุภาพก้าวเท้าไปข้างหน้า เข้าใกล้ธนาภพอีกนิด แล้วพูดเสียงแผ่วเบาไม่แพ้กัน ก่อนจะถอนหายใจช้าๆ แล้วเดินจากไป
อธิคมกลืนก้อนแข็งๆ ที่จุกอยู่ที่คอลงไป เขากัดฟันยืนฟังทั้งสองคนมาตลอด พยายามที่จะไม่เข้าแทรก ใจพองโตกับความแน่วแน่ของอนุภาพที่มีให้กับเขา แต่อีกใจหนึ่งก็อดสงสารธนาภพไม่ได้ อนุภาพเป็นคนใจแข็ง ข้อนี้เขารู้ดี หากไม่มั่นใจอะไรก็จะไม่พูดออกมา และเมื่อตัดสินใจแล้วก็ไม่เคยเปลี่ยนใจ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เขาอดนึกถึงตัวเองไม่ได้ว่า หากโดนอย่างธนาภพ เขาจะรู้สึกอย่างไร
ธนาภพถูกทิ้งให้ยืนนิ่งมองพื้นถนนด้วยสายตาปวดร้าว น้ำตาผู้ชายไหลหยดลงพื้น หยดแรกสำหรับความอวดดีของตนที่คิดว่าทำใจได้แล้วจึงเชิญทั้งอนุภาพและอธิคมมาร่วมงานเปิดตัวรีสอร์ท หยดที่สองสำหรับความจริงที่ว่าเขายังตัดใจจากอนุภาพไม่ขาด ไม่ว่าจะพยายามอย่างไร หยดที่สามเพื่อสมน้ำหน้าตนเองที่ทำผิดพลาดในอดีต
เสียใจ...เสียใจจริงๆ
เจ็บปวด...เจ็บปวดมาก คราวนี้เสียใจยิ่งกว่าตอนที่เขาวิ่งกลับไปที่ห้องพักที่เขากับอนุภาพเคยใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ตอนนั้นเสียใจที่อนุภาพไม่ยอมรอเขา หนีหายไปจากชีวิตของเขา
ครั้งนั้นเขายังมีความหวังอยู่ว่าสักวันหนึ่ง เขาจะตามหาอนุภาพจนเจอและแก้ไขทุกอย่างในอดีตและรอโอกาสที่จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้...โอกาสที่เคยมีเพียงน้อยนิดของเขาสูญสิ้นไปแล้ว เหมือนประตูที่ถูกปิดตายและลั่นดาลเสียงดัง...สะเทือนไปถึงหัวใจ และเขาได้ยินเสียงลั่นของประตูอีกหนึ่งบานดังขึ้นอีกฟากหนึ่งของประตูบานแรก และอีกครั้งดังตามมา ครั้งแล้วครั้งเล่า จนเสียงลั่นดาลนั้นไกลออกไปจนไม่ได้ยิน
ธนาภพถอนหายใจหนักๆ หลายครั้งจนอารมณ์เริ่มสงบลง ก่อนจะเดินย้อนกลับไปที่เชิงเขา
ความสูงเท่านั้นที่จะปลอบประโลมเขาได้ เขาชอบขึ้นไปห้อยต่องแต่งบนหน้าผา มีเสียงสายลมและอากาศบางเบาเท่านั้นที่จะปลอบขวัญและให้กำลังใจเขาเพื่อจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเช่นทุกครั้งที่เขาทรมานเพราะคิดถึงอนุภาพจนต้องหนีจากกรุงเทพฯ ไปหาที่ปีนเขาคนเดียว
ชีวิตทีปราศจากอนุภาพก็คือชีวิตที่ปราศจากหัวใจ
หัวใจเขาให้อนุภาพไปหมดแล้ว และตอนนี้ก็แตกสบายไม่มีชิ้นดี และที่ขมขื่นที่สุดก็คือ คนที่เขามอบหัวใจให้ไม่ยอกเก็บหัวใจเขาไว้อีกแล้ว
...หัวใจเขา...วางกองอยู่บนพื่นคอนกรีตข้างรถที่จอดอยู่ใต้ร่มไม้เมื่อครู่นื้ มีน้ำตาของเขาหยดลงปลอบประโลม ชะล้างเศษเสี้ยวเล็กน้อยที่เหลือยู่ให้ไหลไปตามพื้น ส่วนที่เหลือก็คงถูกแสงแดดแผดเผาจนแห้งเกรียมและกลายเป็นเศษฝุ่นละองปลิวหายไปกับสายลม
อนุภาพนั่งนิ่งไม่พูดจาอยู่เป็นเวลานาน อธิคมนั่งอยู่ใกล้ๆ ไม่กวนชายหนุ่ม ปล่อยให้คนรักได้คิดอะไรคนเดียว อนุภาพนิ่ง...นิ่งเหมือนหุ่น ปกติเป็นคนนิ่งอยู่แล้ว แต่คราวนี้นิ่งกว่าเดิม
ในที่สุด อธิคมก็ทนไม่ได้ อนุภาพนิ่งอยู่นานเกินไปแล้ว ทำให้เขารู้สึกหมือนกับว่าถูกทิ้งให้นั่งอยู่กันคนละโลก
"คุณนุ" อธิคมยกนิ้วขึ้นจิ้มคางของชายหนุ่มที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ "ออกจาก silent mode ซะทีเถอะ"
อนุภาพไม่พูด เบี่ยงหน้าหลบมือของนายตำรวจช้าๆ
"นั่งอยู่ตรงนี้ตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วนะ จะกลับไปปีนเขาต่อไหม หรืออยากจะกลับ" อธิคมถามเสียงนุ่ม "หรือเราไปน้ำตกกันก็ได้ ว่ายน้ำกันเย็น"
"ผม..." อนุภาพกำลังอ้าปากจะตอบ แต่พลันได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ชายหนุ่มหันไปมองทำท่าลังเลว่าจะรับดีหรือไม่
"ตกลงจะไม่รับหรือ" อธิคมเลิกคิ้วถามเพราะโทรศัพท์ดังนานมากและไม่มีที่ท่าว่าคนที่โทรมาจะวางสาย
"เบอร์ใคร" นายตำรวจหนุ่มชะโงกหน้าไปมอง "คุณตฤณโทรมาตามแล้ว นี่คงเห็นเราหายมากันนาน ไปกันเถอะคุณนุ ไปนั่งดูเขาปีนกันก็ได้"
อนุภาพพยักหน้า คว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับแล้วยกขึ้นแนบหู ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเอ่ยปาก เสียงอู้อี้ในโทรศัพท์ก็ดังรัว อนุภาพชะงัก อธิคมที่กำลังลุกขึ้นเช่นกันเห็นความผิดปกติของคนรักจึงเอื้อมมือไปแตะแขน
อนุภาพยืนตัวเกร็ง เหมือนคนกำลังช๊อค อธิคมเอื้อมมือไปแกะนิ้วของอนุภาพ ดึงโทรศัพท์ออกจากมือ แล้วแนบหูตัวเอง
"คุณตฤณครับ มีอะไรหรือ"
"สารวัตรรีบมาเร็ว...เกิดเรื่องใหญ่..." เสียงตฤณตื่นตระหนก ต่างไปจากที่เคยได้ยินเสียงเรียนๆ จากคนใบหน้าเคร่งขรึม เสียงตฤณเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฟังสั้นๆ แล้วหันไปตะโกนเรียกอัสนัย
อธิคมรับคำสั้นๆ แล้วเอื้อมมือไปจับแขนอนุภาพแต่ชายหนุ่มรู้สึกตัวแล้ว จึงกระโจนพรวดเดียวถึงพื่น วิ่งตรงลิ่วกลับไปยังจุดปีนเขา
อธิคมวิ่งตาม พยายามจะกวดให้ทันอนุภาพ แต่ชายหนุ่มวิ่งเร็วมาก เร็วจนเขาตามแทบไม่ทัน
*********************
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 844146 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก