อรุณสวัสดิ์ครับ ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามอ่านและลงคอมเมนท์นะครับ มีความเห็นติชมยังไงก็บอกได้นะครับ จะได้เอาไปปรับปรุง
ขอบคุณครับ
4
น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วเริ่มเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง อนุภาพหันไปมองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเบาะข้างคนขับ เขาปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ตั้งแต่ประชุมกับตฤณที่บริษัทและยังไม่ได้เปิดเสียงจนถึงตอนนี้ แสงไฟวูบวาบบนหน้าจอที่เห็นเป็นระยะตั้งแต่ขับรถออกจากบ้านอธิคมตอนนี้หยุดไปแล้ว หากทุกครั้งที่ไฟหน้าจอกระพริบหมายความว่าอธิคมโทรมา ป่านนี้ก็คงนับได้เกินยี่สิบครั้ง
ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ จงใจทิ้งโทรศัพท์ไว้ในรถ คว้าประเป๋าธนบัตร แล้วเปิดประตูรถออกมา เดินตรงไปยังตำรวจหน้าอ่อนที่กำลังสื่อสารวิทยุอยู่กับ "ตัวแทน" ของ "สารวัตร" เขาขออนุญาตไปซื้อน้ำดื่มในร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ ก่อนจะแอบโบกมือเรียกแท็กซี่หนีไป
...ทิ้งรถและโทรศัพท์ไว้ให้อธิคมดูต่างหน้า...
...อีกไม่นาน ตำรวจหนุ่มอ่อนหัดคนนั้นก็คงจะโดนอธิคมตำหนิ ดุ หรือ...อะไรก็ช่างเถอะ...แต่อธิคมคงหัวเสียมากเมื่อมาถึงแล้วพบว่าลูกน้องที่เขาสั่งการผ่านวิทยุกักตัวเขาไว้ไม่ได้...
"ไปไหนครับคุณ" แท็กซี่ถาม มองเขาผ่านกระจกมองหลัง อนุภาพบอกให้รีบออกรถให้เร็วที่สุด
"ลุงขับไปก่อน ถ้าเห็นตลาดสดที่ไหนก็ได้ค่อยจอดให้ผมลง"
"อีกไกลนะครับ" คนขับแท็กซี่ท้วง
"ยิ่งไกลยิ่งดี" อนุภาพพึมพำเบาๆ ตอบตัวเองมากกว่าที่จะตอบคนขับรถ ในใจนึกว่าตอนนี้ต้องหนีจากอธิคมไปให้ไกลๆ
...อธิคมทำให้เขาเสียใจมาก...เขาไม่อยากเชื่ออธิคมแล้ว...
ครั้งนั้นเมื่อพบนิตินัยที่กระบี่ตอนไปถ่ายทำโฆษณา เขาคาดคั้นอธิคมจนรู้ว่านิตินัยเป็น "อดีต" คนหนึ่งของนายตำรวจหนุ่มตั้งแต่นิตินัยเข้าวงการใหม่ๆ อธิคมยืนยันว่าไม่คิดอะไรกับนิตินัยแล้ว และไม่เคยติดต่อกันอีกเลยตั้งแต่เลิกคบกัน ในการถ่ายโฆษณาชิ้นใหญ่คราวนั้น อธิคมไม่ได้แสดงท่าทีสนใจนิตินัยแม้แต่นิด ส่วนนิตินัยเองก็มุ่งความสนใจไปที่อธิป ผู้ช่วยอีกคนของเขาที่พยายาม "หนี" จากการถูกนิตินัยจีบ อธิคมเลยรอดตัวไป <<ย่อหน้านี้ต้องแก้ให้เข้ากับบทที่ 46 ของภาคที่ 1 }}
แต่ตอนนี้...ทำไมอธิคมพานิตินัยมาบ้าน...ในสภาพแบบนี้..จะให้เขาคิดอย่างไรเล่า...
แท็กซี่จอดให้อนุภาพลงหน้าตลาด ชายหนุ่มโบกเรียกแท็กซี่คันอื่นต่อ สั่งให้ไปส่งที่หน้าห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใกล้ที่สุด แล้วเปลี่ยนแท็กซี่อีกคันให้ขับออกนอกเมือง คิดอย่างเดียวว่าต้องหนีจากอธิคมให้พ้น
ตอนนี้อธิคมคงพยายามสั่งให้คนติดตามเขาให้วุ่น วิธีเดียวที่จะหนีอธิคมได้ก็คือนั่งแท็กซี่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาหลายๆ คัน
แท็กซี่คันสุดท้ายจอดส่งอนุภาพที่หน้าสวนสาธารณะ...ที่ไหนซักแห่งนอกกรุง ฝนที่หยุดตกไปแล้วเมื่อชั่วโมงที่ผ่านมา เริ่มจะโปรยปรายลงมาอีกครั้ง
ชายหนุ่มเดินทอดน่องไปยังม้านั่งข้างต้นปาล์ม แสงไฟจากโคมไฟบนเสาสีเขียว ปลายยอดเป็นรูปกินรีถือโคมไฟเล็กๆ สีทองส่องแสงไม่ค่อยสว่างมากนัก สวนสาธารณะเงียบสงัด ฝนที่ตกปรอยๆ ตอนหัวค่ำคงทำให้คนกลับบ้านกันหมด
อนุภาพทรุดตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยแรง ตาเหม่อลอยไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย เขาถอนหายใจเบาๆ ยกมือขึ้นกอดอกราวจะปลอบใจตัวเองว่ามีอ้อมแขนที่อบอุ่นกำลังปลอบโยนอยู่
...อ้อมแขนของเขาเอง...แทนที่จะเป็นอ้อมแขนของคนที่เขารัก...
เขาเคยพร่ำบอกตัวเองเสมอว่า เมื่อตัดสินใจเป็นแฟนของคนที่เคยเจ้าชู้ และตอนนี้เลิกเจ้าชู้แล้ว เขาต้องอดทนและหนักแน่นมากพอสมควร บอกตัวเองว่าอย่าคิดมาก อดีตของอธิคมที่เคยเจ้าชู้ อย่างน้อยก็ต้องมีบ้างที่คนเก่าๆ ของนายตำรวจจะโผล่ขึ้นมาทำให้รู้สึกหึงหวงบ้าง...
ทั้งที่เตือนตัวเองเสมอ แต่เขาไม่เคยนึกว่าจะพบอธิคมกับนิตินัยอย่างที่เห็นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ปีกว่าๆ อธิคมแสดงให้เห็นว่าได้เลิกเจ้าชู้แล้ว
...เขาทำตัวดีมาตลอด...ทำไมจะต้องมาดีแตกเสียตอนนี้...ทำไม...ทำไมเร็วเช่นนี้...ทำไมต้องเป็นนิตินัย...นิตินัยที่มีความสัมพันธ์กับใครต่อใครมากหน้าหลายตา...นิตินัยที่อธิคมเคยยืนยันเสียงแข็งว่าไม่เคยนึกถึงนิตินัยแล้ว
...นิตินัย...ตอนนี้กลับมามีอะไรกับอธิคม...คนของเขา...เขาทนไม่ได้...
อนุภาพฟุบหน้าลงกับฝ่ามือของตัวเอง ศอกทั้งสองข้างวางอยู่บนเข่า น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงภาพอธิคมเปลือยเปล่ากอดรัดกับนิตินัยบนเตียง ทำอะไรต่ออะไรอย่างที่เคยทำกับเขา...ทนไม่ได้...แบบนี้ทนไม่ได้...
เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่ทราบได้ อนุภาพอยากนั่งอยู่ตรงนี้นานๆ อยากจะลืมทุกอย่างให้ได้ อยากจะคิดไตร่ตรองให้กระจ่างว่าจะทำอย่างไรดีต่อไป แต่สมองของเขาไม่ยอมทำตาม...คิดอะไรไม่ออก
อาวุธขับรถผ่านมาถึงสวนสาธารณะที่เขาเคยมีความหลังกับอดีตคนรัก ด้วยความคิดถึงนที เขาตัดสินใจแวะเข้าไป ตั้งใจว่าจะยืนมองสถานที่แห่งนี้อีกครั้งหนึ่ง ณ ที่แห่งนี้ เขาพบนทีเป็นครั้งสุดท้าย ชายหนุ่มจากเขาไปนานแล้ว จากไปไม่มีวันกลับ ความคิดคำนึงถึงอดีตไม่เคยจางหาย แม้เขาบอกว่าเขาเก็บนทีใว้ในที่พิเศษในความทรงจำ แต่บางครั้ง ความทรงจำส่วนนั้นก็ยังผุดขึ้นมาเตือนใจเขาอยู่เป็นครั้งคราว
อาวุธรู้ว่าการทำเช่นนี้จะก่อให้เกิดความรู้สึกหลายประการ ทั้งเสียใจที่มาเห็นสถานที่ในความทรงจำเก่าๆ ทั้งอิ่มเอมใจที่รู้ว่าเขาได้กลับมายังที่โปรดของอดีตคนรัก และอีกความรู้สึกสารพัดปนเปกันซึ่งเขาไม่อาจอธิบายได้ แต่เขาไม่อาจทัดทานความต้องการส่วนลึกในใจ เขาต้องเห็นสถานที่แห่งนี้อีกครั้งหนึ่ง...ใต้ต้นตะแบกที่นทียืนรอเขา...รอให้เขามาปกป้อง แต่เวลากลับไม่ยอมรอ...เวลาได้พรากคนที่เขารักไปตลอดกาล...
พลันความคิดของสารวัตรใหญ่ก็สะดุด พันตำรวจโทอาวุธเห็นร่างชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งก้มหน้าอยู่บนม้าหินอ่อนไม่กี่เมตรก่อนถึงต้นตะแบกที่ยืนต้นสล้างเป็นทิวแถว ฝนเริ่มตกพรำๆ ร่างนั้นดูคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นมาก่อน สายตาตำรวจคมกริบของเขานึกทบทวนว่าเหมือนใครสักคนที่เขาเคยพบ เมื่อขับรถเข้าไปใกล้ แสงไฟหน้ารถส่องสว่างทำให้เห็นชัดเจนขึ้น ชายหนุ่มคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาเหลือบมองรถเขาแวบหนึ่งแล้วเบือนหน้าไป
...คุณนุ...มาทำอะไรที่นี่...
อาวุธจอดรถ เปิดประตูรีบก้าวเดินตรงไปยังชายหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่ไกล
แรกที่แสงไฟสว่างจ้าของรถยนต์คันหนึ่งสาดส่องมากระทบใบหน้า อนุภาพเงยหน้าขึ้นมอง แต่รถคันนั้นไม่ได้ขับผ่านเลยไป คนขับรถเปิดประตูออกมา เดินตรงมาที่เขา ร่างสูงโปร่งบังไฟหน้ารถเห็นเป็นเงาสลัว ชายหนุ่มสูงประมาณ 180 เซ็นติเมตรแต่งตัวด้วยเสื้อผ้ารัดรูป เดินตรง นิ่ง ก้าวเท้าเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
เมื่อเข้ามาใกล้ เขาสังเกตเห็นชายหนุ่มที่เดินเข้ามาใส่ชุดเครื่องแบบตำรวจ แวบหนึ่งเขานึกว่าเป็นอธิคม แต่ผู้ชายคนนี้รูปร่างบางกว่า ไม่กำยำล่ำสันเท่ากับคนที่เขาหนีมา
...ไม่ใช่อธิคม...แล้วคนนี้เป็นใคร...ลูกน้องของอธิคมหรือไร...
อนุภาพขยับตัว กำลังจะลุกขึ้นยืน ตั้งใจว่าจะบอกเขาตรงๆ ให้กลับไปบอกอธิคมว่าอย่าหวังว่าเขาจะคุยด้วย อย่างน้อยก็ภายในสองสามวันนี้ เขาจะหายหน้าไปไหนไกลๆ ซักแห่ง หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที
"คุณนุ เป็นอะไรครับ เกิดอะไรขึ้น" เสียงนั้นเรียก เจ้าของเสียงเดินเข้ามาใกล้จนเห็นใบหน้าชัดเจน อนุภาพมองใบหน้าคมสันนั้นด้วยความรู้สึกคุ้นตา ราวกับเคยเห็นหน้าที่ไหนมาก่อน
ในที่สุดก็นึกออก...อาวุธ! พันตำรวจโทอาวุธ...เพื่อนรักของอธิคม...หนึ่งใน "สามทหารเสือ" ที่อธิคมกับธงรบเคยพูดกัน
อาวุธมองใบหน้าที่เขาเคยจำได้ติดตาเมื่อคราวเห็นรอยยิ้มสว่างสดใสริมทะเลเช้าวันนั้นซึ่งบัดนี้ดูเศร้าสร้อย ดวงตาสวยคู่นั้นแดงกร่ำเพราะร้องให้
“คุณนุ เป็นอะไรครับ เกิดอะไรขึ้น”
“คุณ...” อนุภาพชะงักชั่วครู่ เหมือนพยายามใช้ความคิด โชคที่อาวุธแต่งเครื่องแบบจึงไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตกใจกลัวว่าเห็นคนแปลกหน้าเข้ามาทัก “สารวัตร...”
“ครับ ผมเอง เกิดอะไรขึ้น บอกผมซิ มีอะไรให้ผมช่วยไม๊ครับ”
“สารวัตรอาวุธ...เอ่อ...ไม่มีอะไรครับ ผมสบายดี” อนุภาพอึกอัก
“สบายดีอะไรกัน คุณมานั่งอยู่กลางสวนสาธารณะเงียบๆ ชานเมืองตอนฝนพรำอย่างนี้ ไม่มีอะไรได้ยังไง เอารถมาหรือเปล่าครับ อยู่ไหน อย่ามาตากฝนแบบนี้เลย”
“ฝนพรำๆ ไม่เป็นไรหรอก” อนุภาพหันหน้าหนี ไม่อยากสบตาอาวุธ
“มีอะไรบอกผมซิครับ อย่าเห็นว่าผมเป็นคนแปลกหน้าเลย อย่างน้อยผมก็เป็นเพื่อนอธิคม”
...อธิคม...ชื่อนี้สะกิดอนุภาพให้มีปฏิกิริยา...
...อธิคม...ทำให้เขาเตลิดออกออกมาไกลถึงขนาดนี้...เขาไม่อยากจะได้ยินชื่อนี้...อย่างน้อยก็ในเวลานี้...
อนุภาพเริ่มจะควบคุมตัวเองไม่ได้ อุตส่าห์หนีมาไกล แม้อธิคมไม่ได้ตามมา แต่เพื่อนของเขากลับโผล่มาแทน อะไรที่เกี่ยวข้องกับอธิคมยังตามมาสะกิดแผลในใจของเขาอีก
...อาวุธ...เพื่อนของเขา...ตำรวจหนุ่มรูปร่างพอๆ กัน หน้าตาคมเข้มไม่ต่างกัน...แม้บุคลิกต่างกัน แต่ก็สะท้อนอะไรๆ ที่เป็นอธิคมออกมาได้ไม่น้อย...
ชายหนุ่มเริ่มสะอื้น ไม่อยากจะอดทนเก็บน้ำตาไว้อีกแล้ว ยิ่งมีผู้ชายคนนี้มาสะกิดให้เขานึกถึงอธิคม เขายิ่งทนไม่ได้
“คุณนุ ร้องให้ทำไม ขอร้องเถอะ ขอให้เชื่อใจผม ให้ผมได้ช่วยเหลือคุณนะครับ”
“ผมอยากอยู่คนเดียว” อนุภาพเสียงสั่น
“ก็ได้ อยากอยู่คนเดียวก็ได้ แต่อย่านั่งตากฝนอย่างนี้เลย อย่างน้อยก็ไปนั่งในรถ” อาวุธอ้อนวอน ที่จริงเขาหลอกล่อ เขารู้ดีว่าไม่นาน อนุภาพก็คงจะสงบลง และเขาก็รู้สึกแล้วว่าต้องมีอะไรเกี่ยวกับอธิคมที่ทำให้อนุภาพนั่งเสียใจอยู่อย่างนี้
คิดไว้ไม่ผิด อธิคมทำเสียเรื่องอีกแล้ว เขาเคยเปลี่ยนใจคิดว่าอธิคมเลิกความเจ้าชู้ที่คบใครเป็นเวลาสั้นๆ แบบได้แล้วทิ้งดังที่เคยเป็นมา เคยคิดว่าอนุภาพคือตัวจริงที่ทำให้อธิคมเลิกความเสเพลได้แล้วเพราะรักกันเกินขวบปี ไม่นึกว่าเหตุการณ์ที่เขาเคยนึกหวั่นใจแทนอนุภาพจะมาถึง
แต่อีกใจหนึ่งเขาก็นึกเพียงว่าทั้งสองอาจจะเพียงทะเลาะกัน ตอนนี้ยังไม่รู้เรื่องอะไร เขาไม่อยากด่วนสรุป
หากในใจลึกๆ ของเขาเล่า กลับอดคิดไม่ได้ว่า...เมื่อทั้งสองเลิกกัน..อนุภาพไม่ได้เป็นแฟนเพื่อนแล้ว...เขาก็มีสิทธิ์...
...นี่คือความรู้สึกเดิมที่เขาเคยแอบคิดเอาไว้คราวที่พบกับอนุภาพครั้งนั้น...ครั้งที่เขาคิดว่าชายหนุ่มเป็นเพียงเหยื่อรายใหม่ของอธิคมที่อาจจะถูกทิ้งไปเมื่อครบเดือน...แต่ครั้งนั้นเขาคิดผิด...อธิคมมั่นคงกับอนุภาพนานเกินกว่าที่เขาคาด...แต่วันนี้ก็ไม่แน่...ระยะเวลาที่เรียกว่า ‘นานมาก’ ของอธิคมอาจใกล้จบลงแล้ว...
“ผมไม่ได้เอารถมา ผมมาแท็กซี่” อนุภาพเสียงเบา พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ยกมือขึ้นกางนิ้วกดหางคิ้วทั้งสองข้าง
เขาทิ้งรถไว้ที่ข้างถนน เมื่อตำรวจสายตรวจจอดรถเดินเข้ามาถามว่าเขาคืออนุภาพหรือเปล่า...อธิคมใช้อำนาจความเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฏร์ไล่ตามเขาเหมือนตามผู้ร้าย วิทยุสื่อสารให้สายตรวจช่วยตามรถเก๋งสปอร์ตสีแดงป้ายทะเบียนของเขา ไม่ช้าก็เร็ว อธิคมต้องตามทัน เวลานั้นเขาไม่ต้องการพบอธิคม เขาต้องการหนีไปตั้งหลักเสียก่อน เท่าที่คิดได้ในตอนนั้นคือนั่งแท็กซี่ไปให้ไกลเท่าที่จะทำได้
“คุณนุครับ ผมไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ผมอยากให้คุณเชื่อใจผมสักนิด ผมหวังดีต่อคุณ ผมว่าคุณก็คงพอจะมองออก พอดีผมผ่านมาแถวนี้ ไม่เคยคิดว่าจะเจอคุณแบบนี้ อย่าคิดอะไรเป็นอื่น” อาวุธเริ่มจะรู้สึกว่าอนุภาพอาจจะไม่ไว้ใจเขาที่เป็นเพื่อนกับอธิคมและอาจคิดว่าอธิคมส่งเขาให้มาเกลี้ยกล่อม
“ผมแวะมาที่นี่เพราะอดคิดถึงแฟนเก่าของผมไม่ได้ ถัดไปตรงโน้นคือที่ที่เราพบกับครั้งสุดท้าย เขามารอผม แต่ผมมาไม่ทัน แล้วเขาเลยโดน...” อาวุธชะงัก ไม่อยากจะนึกภาพเย็นวันนั้นเมื่อเกือบหกปีที่แล้ว
อนุภาพหันมามองอาวุธเต็มตา พยายามค้นหาความจริงจากแววตาคู่นั้น อาวุธมีดวงตาที่คมกริบเหมือนพญาเหยี่ยวไม่ต่างจากอธิคมและธงรบเท่าใดนัก หากมีความมุ่งมั่นมากกว่า แววตาเรียบนิ่ง จริงจัง ไม่ขี้เล่นเหมือนอีกสองคน....“สามทหารเสือ”...ที่มีอะไรที่คล้ายกันมาก
บางอย่างในแววตาของอาวุธทำให้อนุภาพมั่นใจว่าเขาพูดความจริง ผู้ชายคนนี้จริงจังและมีพลังอยู่ในตัวที่ทำให้คนรอบข้างรู้สึกปลอดภัยและวางใจได้
บางที...เขาอาจจะยอมเชื่ออาวุธ...
“ขอบคุณสารวัตรนะครับที่เป็นห่วง ผมไม่เป็นอะไรมากหรอก อีกหน่อยก็รู้สึกดีขึ้นเอง”
“ผมรู้ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่คนเราจะรู้สึกอ่อนแอ แต่ผมมองตาคุณก็รู้ว่าคนอย่างคุณเป็นคนเข้มแข็ง ถ้าคุณเอาชนะความอ่อนแอนั้นได้ แต่เวลาที่อ่อนแอ มันก็ไม่เสียหายนะครับที่จะยอมรับความเป็นเพื่อน หรือกำลังใจจากใครซักคน แม้แต่จากคนแปลกหน้า”
“สารวัตรไม่ใช่คนแปลกหน้า”
“ถึงงั้นก็เถอะ ผมก็ไม่ต่างจากคนแปลกหน้าเท่าไหร่ เราพบกันไม่กี่ครั้งเองนี่ครับ” อาวุธยังหันไปมองที่ต้นตะแบกไม่ไกล
อนุภาพมองตาม...ถูกหันเหจากเรื่องที่ตัวเองกำลังเสียใจอยู่...อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับอดีตคนรักของอาวุธ...ผู้ชายที่มั่นคงและแข็งทื่อเหมือนหิน...พ่อคนเก่ง...มิสเตอร์เพอร์เฟ็ค...ฉายาที่ธงรบแอบมาพูดให้เขาฟังลับหลัง
บางอย่างทำให้อนุภาพชวนอาวุธออกไปจากที่ตรงนี้
“สารวัตร ขอผมไปนั่งในรถนะครับ” อนุภาพเอ่ยเสียงเบาๆ รู้สึกประหลาดใจตัวเอง ตอนนี้เขากลับอยากปล่อยให้อาวุธอยู่คนเดียว
“เชิญครับ” นายตำรวจหนุ่มหันมายิ้มให้ แล้วเดินนำไปที่รถ
“สารวัตรไม่...” อนุภาพหันไปที่ต้นลำพู
“ผมเริ่มจะหนาว เสื้อเริ่มเปียกแล้วครับ ตอนนี้ฝนฟ้าไม่เป็นใจ นั่งมองในรถก็แล้วกัน”
อธิคม...อาวุธเหมือนอธิคม...อ่านใจคนออก...ความสามารถพิเศษของตำรวจหรืออย่างไร...ที่อ่านใจคนได้...
“ไว้ให้คุณรู้สึกดีขึ้น ผมจะเล่าเรื่องนทีให้ฟัง เขามีอะไรเหมือนคุณนุตั้งหลายอย่าง” อาวุธยิ้มบางๆ
...บางครั้งดูเหมือนเขาฝังใจอยู่กับอดีต แต่บางครั้งเขาก็พูดเรื่องของอดีตได้อย่างธรรมดาเสมือนไม่รู้สึกเสียใจอะไรแล้ว...
อนุภาพมองผู้ชายที่เขาเพิ่งก้าวขึ้นนั่งบนรถเคียงข้าง
...อาวุธดูซับซ้อนกว่าที่เขาคิด...นี่คือแง่มุมที่แตกต่างจากอธิคมและธงรบ...
“ผมทะเลาะกับสารวัตรอธิคม เลยหนีมาเสียไกล ผมไม่อยากให้เขาตามตัวเจอ ยังไม่พร้อมจะพบหน้าเค้า” จู่ๆ อนุภาพก็บอกอาวุธเสียงเรียบ
“ครับผม ถ้าคุณนุยังไม่อยากพูดอะไรก็ไม่ต้องพูดก็ได้นะ แต่เชื่อผมอย่าง อธิคมไม่ได้ส่งผมมาตามคุณ ที่เราเจอกันนี่เป็นการบังเอิญจริงๆ”
"ผมอยากจะหนีไปไกลๆ" อนุภาพพึมพำ
"หนีไปตั้งหลักหรือครับ" อาวุธถามเสียงนุ่ม
อนุภาพพยักหน้า ไม่รู้ทำไมเชื่อผู้ชายคนนี้ทันทีที่เขาพูด บางทีอาจเป็นเพราะบุคลิกของเขา หรือ ‘ชื่อเสียง’ ของเขาที่ ‘เพื่อนสองคนนั้น’ เคยกล่าวถึง
...ธงรบนินทาว่า อาวุธเป็นประเภทพูดน้อยต่อยหนัก...ส่วนอธิคมบอกว่า ธงรบเป็นประเภทเอาแต่พูดแต่ไม่ยอมต่อย...และธงรบนั่นเองบอกว่า อธิคมเป็นประเภทพูดไปต่อยไป ทำทุกวิถีทาง ใช้ทั้งเล่ห์ใช้ทั้งกล...
อนุภาพเข้าใจแล้ว...เห็นจะจริงตามที่เพื่อนนินทาเพื่อน...
อาวุธชวนเขาคุยจนรู้สึกผ่อนคลายขึ้น แรกเริ่มนั้นอนุภาพคิดว่าอธิคมส่งเพื่อนมา "เจรจา" กับเขา แต่อาวุธบอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญที่มาพบกัน...อาวุธแวะเข้ามาที่สวนสาธารณะเพราะคิดถึงอดีตคนรัก...ไม่ไกลจากที่เขานั่งอยู่เป็นที่ที่อาวุธพบคนรักเก่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะจากกัน...
ประหลาดนัก...บางอย่างในแววตาของอาวุธทำให้เขาเชื่อใจนายตำรวจหนุ่มง่ายๆ...
"คุณนุ...อยากให้ผมส่งที่ไหนครับ" อาวุธพูดเสียงเบา
อนุภาพก้มหน้า มองมือตัวเองที่วางประสานอยู่บนตัก นึกไม่ออกว่าจะทำอย่างไรต่อไป หรือไปที่ไหนดี ริมฝีปากเริ่มสั่นระริกเพราะนั่งตากฝนอยู่นาน ตอนนี้เขาหยุดร้องให้แล้ว แต่ในอกกลับรู้สึกว่าสะอึกสะอื้นอยู่ไม่หาย
อาวุธยื่นเสื้อตำรวจสีกากีให้พร้อมกล่าวว่า "คุณหนาวมากแล้ว เดี๋ยวเป็นปอดบวม"
อนุภาพเงยหน้าขึ้นมอง ยังไม่ยื่นมือไปรับเสื้อเครื่องแบบของอาวุธ จนอีกฝ่ายกล่าวว่า "รับไปสิครับ คลุมตัวเอาไว้ให้หายหนาว รับรองว่าสะอาด ผมเพิ่งไปรับมาจากร้านซักรีด"
อนุภาพยิ้มบางๆ ยื่นมือรับเสื้อมาคลุมตัว "ขอบคุณครับ สารวัตร...เอ่อ...ไม่อยากไปดู..."
"ผมบอกแล้วไง ขับรถผ่านก็ดูได้" อาวุธบิดกุญแจติดเครื่องรถยนต์ แล้วเคลื่อนรถไปข้างหน้าช้าๆ ผ่านต้นไม้สูงใหญ่ต้นหนึ่งจึงพูดขึ้นว่า "ใต้ต้นไม้ต้นนั้นล่ะครับ นานๆ ผมก็แวะมาซักครั้ง เวลาคิดถึงนทีมากๆ"
"นที" อนุภาพทวน...อดีตคนรักของอาวุธชื่อนที...อธิคมกับธงรบไม่เคยเห็นพูดถึงชื่อนี้มาก่อนเลยเวลาพูดถึงอาวุธ เพียงแต่บอกว่าอาวุธเคยมีแฟนคนหนึ่งเป็นล่ามของสหประชาชาติ หลังจากที่เสียแฟนไปก็ไม่เคยมองใครอีกเลย
"นที แปลว่าสายน้ำ" อาวุธยิ้มบางๆ "แต่สำหรับผม...นทีเหมือนไฟ เหมือนลูกระเบิด เหมือน..." อาวุธเอียงหน้าทำท่าคิดหาคำเปรียบเทียบ ทั้งที่ในใจนึกได้แล้วว่า "เหมือนคุณนุ นิ่งๆ เย็นๆ หากผสมผสานกับความรั้น เจ้าอารมณ์นิดๆ"
...ยิ่งเห็นอนุภาพ...ยิ่งเห็นภาพของนที...อดีตที่เคยจืดจางไปเริ่มกลับเด่นชัดขึ้นมาอย่างประหลาด...
...แล้วอนาคตของเขาล่ะ...เกิดอะไรขึ้นกับอนุภาพและอธิคม...สิ่งที่เกิดขึ้นจะทำให้เขาได้มีโอกาสสานสัมพันธ์กับอนุภาพในอนาคตได้หรือไม่...
อาวุธเคลื่อนรถออกจากสวนสาธารณะแห่งนั้น ทิ้งภาพของนทีไว้ในส่วนลึกของห้วงคำนึงชั่วคราว
...อดีตที่ผ่านไปไม่อาจหวนกลับมาได้อีกแล้ว...แต่อนุภาพที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาตอนนี้อาจเป็นอนาคตของเขาก็ได้...หากสิ่งที่เกิดขึ้นคือสิ่งที่เขาเคยแอบคิดไว้...
...ถึงเวลาที่จอมเจ้าชู้อย่างอธิคมทิ้ง "เด็ก" ของเขาอย่างที่เคยทำแทบจะทุกสองสามเดือน...
...อนุภาพคงโดนอธิคมทิ้ง...บอกเลิก...หรือจะเรียกว่าอย่างไรก็ได้สุดแล้วแต่จะเรียก...ไม่เช่นนั้น ชายหนุ่มคงไม่มานั่งร้องไห้อยู่ไกลจากที่พักขนาดนี้หรอก...
อาวุธหันไปมองอนุภาพ ชายหนุ่มนั่งนิ่งมองออกไปนอกรถด้วยแววตาคิดคำนึง ราวกลับจะปล่อยใจให้ลอยไปกับสายลมที่พัดผ่านรถไป
"คุณนุ ถ้าไม่รังเกียจ ไปพักที่บ้านผมก็ได้นะครับ ข้ามแม่น้ำไปอีกไม่ไกลก็ถึง บ้านริมน้ำ บรรยากาศดี" อาวุธหยุดชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวว่า "คุณจะได้คิดอะไรเงียบๆ ผมรับรองว่าจะไม่รบกวน บ้านหลังใหญ่ อยู่กันสองคน กว่าจะเดินหากันเจอก็ใช้เวลาพอสมควร"
อนุภาพหันมายิ้มกับอารมณ์ขันของนายตำรวจหน้าขรึม "ผมไม่มีเสื้อผ้า"
"ผมมี..." อาวุธตอบเสียงเบา "คุณนุ เราอาจจะไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ ผมเข้าใจว่าหากคนเราเสียใจ มีความทุกข์ ก็จะเป็นการดีกว่าที่ได้อยู่กับคนที่สนิทกัน และปลอบกันได้ แต่คิดอีกด้านหนึ่ง อยู่กับคนแปลกหน้าก็อาจจะดีเหมือนกัน ดีตรงที่ว่าเราได้อยู่กับตัวเองคนเดียวเงียบๆ ได้ไตร่ตรองอะไรอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเพราะมีใครคนหนึ่งอยู่ใกล้ๆ"
อนุภาพนั่งฟังอาวุธตาปริบ ก่อนที่อีกฝ่ายจะหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า "เอ ผมพูดแล้วเข้าใจได้ไหมเนี่ย หรือทำให้งงเฉยๆ"
"เข้าใจครับ" อนุภาพยิ้มบางๆ "ขอบคุณสารวัตรนะครับ ขอบคุณที่ไม่ถามอะไรที่ผมไม่อยากพูด"
"ยินดีครับ" อาวุธรับคำ "ผมว่าถ้าคุณอยากพูดก็คงพูดเอง แต่ถ้าอยากมีใครรับฟังเรื่องอัดอั้นตันใจ ผมก็ยินดีรับฟัง การได้ระบายออกมาบ้างก็เป็นผลดีนะครับ นักจิตวิทยาเขาก็แนะนำ"
"หวังว่าผมคงไม่ต้องถึงกับต้องไปพบกับหมอโรคจิต" อนุภาพฝืนยิ้ม
"ผมเป็นหมอให้ก็ได้" อาวุธยิ้ม แล้วหันกลับไปมองถนนเบื้องหน้านิ่ง แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก
เดี๋ยวมาต่อครึ่งหลังของบทนี้ ปล่อยให้คิดถึงคนเขียนซักหน่อยพอให้เคลิ้มๆ
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 844150 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก