บทก่อนบทอวสานครับ
ตอนนี้ก็มีแต่คอมเมนท์ของผู้อ่านเท่านั้นล่ะครับที่ทำให้ผมยิ้มได้ ขอบคุณครับ:-)
บทที่ 45
เสียงเคาะประตูดังไม่ยอมหยุด ทำให้อนุภาพวางเอกสารที่กำลังนั่งดูอยู่บนเตียงเดินมาส่องดูว่าใครมารบกวน
ช่องมองมืดดำเหมือนกับว่ามีใครเอามือปิดไว้
"นั่นใคร" อนุภาพถามเสียงเข้ม แต่เสียงเคาะประตูยังดังอยู่ ชายหนุ่มนึกฉุนจึงเปิดประตูกระชากออก
อธิคมยืนยิ้มเผล่อยู่ข้างหน้า มือถือเป้สะพายสีดำเล็กๆ อนุภาพดันประตูจะปิด แต่นายตำรวจหนุ่มเอื้อมมือมาดันไว้
"โธ่คุณนุ เปิดออกมาเห็นผมก็จะรีบปิดเลยหรือไง รังเกียจผมมากเลยหรือครับ"
"ผมจะนอนแล้ว" อนุภาพพูดเบาๆ
"แค่สี่ทุ่มครึ่งเอง"
"ง่วงแล้ว"
"แต่ผมไม่มีที่นอน ออกไปตะเวนหาโรงแรมตั้งนาน ที่ไหนก็ไม่ว่างซักที่"
อธิคมทำเสียงหงอยๆ ท่าทางน่าสงสาร
...จริงหรือเจ้าเล่ห์...อนุภาพอดระแวงไม่ได้ แต่เขารู้ว่าตอนนี้ที่จังหวัดกำลังมีงานเทศกาลท่องเที่ยวประจำปี โรงแรมทุกที่เต็มหมด แม้แต่ภวันตรารีสอร์ทที่ทีมงานกำลังพักอยู่ กว่าจะได้รับการยืนยันห้องพักก็ใช้เวลานานพอสมควร
"คุณนุ ผมเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ง่วงนอนเหมือนกัน รู้ไม๊สองคืนที่ผ่านมาแทบไม่ได้นอนเลย ห่วงคุณ คิดถึงคุณจนนอนไม่หลับ พยายามตามหาคุณจนหมดแรง จนรู้ว่าคุณมาพักที่นี่ ผมเลยลาพักร้อนทั้งอาทิตย์ตามมา" อธิคมพูดจริงจัง
"แล้วโรงแรมเขาไม่มีห้องว่างบ้างหรือยังไง"
'มีสิ...ลูกชายเจ้าของโรงแรมไม่มีห้องว่างได้อย่างไร ชั้นบนสุดของโรงแรมคือบ้านพักตากอากาศของครอบครัว'
อธิคมยิ้มเศร้าๆ พูดไม่ตรงกับความจริง
"ถ้ามีผมจะยืนอ้อนวอนขอที่ซุกหัวนอนอย่างน่าสงสารอย่างนี้เหรอครับ...นะคุณนุ ขอผมนอนด้วยหน่อย บนโซฟาก็ได้ ถึงผมตัวโต ผมก็จะอดทนขดตัวนอน ไม่บ่นหรอก"
อนุภาพนึกถึงตอนที่อธิคมว่ายน้ำออกไปง้อเขากลางทะเลแล้วก็รู้สึกสงสาร เขาเริ่มจะอ่อนใจกับการเซ้าซี้ของนายตำรวจหนุ่ม ความเจ้าเล่ห์ กวนอารมณ์ของอธิคมกลับมาแล้ว...คนที่เคยคิดจะเอาอะไรแล้วก็ต้องเอาให้ได้ตามใจต้องการ...
ในใจอนุภาพไม่อยากปฏิเสธเขา มาถึงขั้นนี้แล้ว ใจที่เคยแข็งก็เริ่มอ่อนลงมามาก
"ก็ได้ เดี๋ยวผมจะไปนอนห้องพี่บั๊ด สารวัตรก็นอนพักให้สบายก็แล้วกัน"
"ถ้ายังงั้นก็อย่าลำบากเลยครับคุณนุ เดี๋ยวผมไปหาที่นอนที่อื่นก็ได้ ถ้าเดินหาซักหน่อยไม่เกินตีหนึ่งก็อาจโชคดีเจอโรงแรมว่าง..." อธิคมทำหน้าเกรงใจ
อนุภาพรู้ทันคนเจ้าเล่ห์ อธิคมทำหน้าตาน่าสงสารเฉยๆ ตำรวจอย่างเขามีหรือจะหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้เรื่องที่พักแค่คืนเดียว
"งั้นก็ตามใจสารวัตร อุตส่าห์เสียงสละห้องพักให้แล้ว ไม่อยากนอนที่นี่ก็ตามใจ ราตรีสวัสดิ์" ชายหนุ่มทำท่าจะปิดประตู
คนขี้เกรงใจรีบถลันตัวเข้ามาใกล้ กลัวเจ้าของห้องทำจริงอย่างที่พูด
"นอนก็ได้ครับ แต่ว่าคุณนุไม่ต้องไปนอนที่อื่นหรอกนะ ผมนอนบนโซฟา รับรองความปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่มีตุกติก ด้วยเกียรติของตำรวจไทย ถ้าไม่มั่นใจ มัดผมไว้กับโซฟาก็ได้"
"ไม่เป็นไร ผมนอนห้องเดียวกับพี่บั๊ดบ่อยๆ เดี๋ยวขอเก็บเอกสารบนเตียงก่อนนะครับ"
สารวัตรอธิคมเดินเข้ามาในห้อง อยากจะเอื้อมแขนไปโอบกอดอนุภาพให้หายคิดถึง แต่ชายหนุ่มรีบเดินไปที่เตียงเก็บเอกสารให้เรียบร้อย เขาจึงเดินเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ ผิวปากอย่างอารมณ์ดี เฝ้ารอเวลา...
ก่อนมาเคาะประตูห้องอนุภาพ เขาแวะคุยกับสมบัติแล้ว ชายหนุ่มชื่อตั้มดาราหนุ่มหน้าใหม่เป็นคนเปิดประตูห้อง สมบัติไม่ได้อยู่คนเดียวหากอยู่กับคนรักที่เพิ่งรักกัน กำลังอยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามัน...เหมือนเขากับอนุภาพ
-----------
สมบัติทำหน้าอึกอักเมื่อเปิดประตูออกมาเห็นอนุถภาพยืนหน้ามุ่ยอยู่หน้าห้อง กอดหมอนอยู่แนบอก
"จะบ้าเหรออนุภาพ ห้องของตัวเองก็มีทำไมไม่นอน"
อนุภาพอ้ำอึ้งก่อนจะพูดออกมาเบาๆ "สารวัตรอธิคมยึดไปแล้ว เขาหาโรงแรมพักไม่ได้"
"อ้าวแล้วทำไมไม่นอนด้วยกัน เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ"
"เจ๊บั๊ด จะบ้าเหรอ นอนได้ยังไง" อนุภาพตาโต อุทานเสียงดัง
"อ๋อ เข้าใจล่ะ นอนกันยังไม่ได้ ยังไม่ได้แต่งงานกันนี่นะ"
อนุภาพหน้าหงิก "สรุปว่าพี่จะไม่ให้ผมนอนด้วย"
"คือว่าพี่...เอ่อ...พี่ไม่ได้นอน...เอ่อ..." สมบัติอึกอัก แต่ก่อนที่จะพูดจบ เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากในห้องนอน
"พี่บั๊ด ผมอาบน้ำเสร็จแล้วนะครับ มานอนกันเถอะนะ"
อนุภาพกรอกตา ถอนหายใจเบาๆ แล้วหันหลังกลับ---เขาจำเสียงตั้มได้
"แหมนุ ขอพี่ซักคืนเถอะน้องรัก ตั้มเขาอุตส่าห์ตามมา" เสียงสมบัติลอยตามหลังมาก่อนปิดประตู
.....
อนุภาพหยุดยืนกลางโถงทางเดินระหว่างห้องพักสองข้าง เวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว บรรยากาศเงียบสนิท
รู้สึกขำตัวเอง...ห้องนอนถูกยึด เขายืนกอดหมอนสีขาวอยู่กลางทางเดินของโรงแรม จะให้ไปเคาะประตูห้องคนอื่นขอนอนด้วยก็คงดูตลกพิลึก---พจนีย์ก็เป็นผู้หญิง ถึงเป็นรุ่นน้องสนิทกันก็ดูไม่เหมาะ อธิปก็นอนกับเอนก ภาคภูมิก็นอนกับภรรยา ห้องไหนๆ ก็นอนกันห้องละสองคน...
...เอาล่ะ...คืนนี้คงต้องนอนห้องเดียวกันกับอธิคมเป็นครั้งแรกเสียแล้ว...
อธิคมหน้ายิ้มๆ เมื่อเปิดประตูรับอนุภาพกลับเข้ามาในห้อง เขานุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว แผ่นอกเปลือยเปล่า นายตำรวจหนุ่มผายมือต้อนรับชายหนุ่ม แล้วเดินไปนั่งดูทีวีเงียบๆ
"สารวัตรนอนบนโซฟานะครับ ผมขอเตียงคืน ห้องพี่บั๊ดไม่ว่างซะแล้ว"
"ครับ" อธิคมพยักหน้าช้าๆ ตายังจับจ้องดูทีวี
"แล้วสารวัตรไม่ใส่เสื้อผ้าหรือไง ไม่หนาวเหรอ"
อธิคมส่ายหน้าช้าๆ ยังคงมองทีวีอยู่อย่างสนใจ
"นี่ดึกใกล้เวลานอนแล้ว" อนุภาพนั่งมองเขาอยู่บนเตียง
คนติดทีวีพยักหน้ารับรู้
อนุภาพหรี่ตา สงสัยว่าอธิคมจะมาไม้ไหน ใจอดนึกไม่ได้ว่าสารวัตรหนุ่มอาจจะกำลังงอน น้อยใจที่เขาบอกให้นอนโซฟา
"แล้วจะนอนทั้งๆ อย่างนี้เลยหรอ"
"ผมไม่มีกางเกง มียีนส์ตัวเดียวที่ใส่มา เปียกไปซะแล้ว" ในที่สุดอธิคมก็พูดขึ้นมา แต่ยังไม่หันมามองคนที่คุยด้วย
อนุภาพเริ่มฉุนคนที่กำลังพยายามเล่นเกมกวนประสาท
"ก็แล้วทำไมใส่กางเกงยีนส์ออกไปว่ายน้ำก็ไม่รู้"
"จะให้ผมใส่กางเกงในว่ายน้ำออกไปง้อคุณหรือไง เผื่อกางเกงในหลุด ปลามาตอด เจ็บแย่เลย ถ้าสึกหรอไปใครรับผิดชอบ คุณนุไม่เสียดายเหรอ" อธิคมหันหน้ามาทำตากรุ้มกริ่ม
อนุภาพหลบตา รู้สึกขัดเขินบอกไม่ถูก อธิคมก็คืออธิคมคนเดิม กวนอารมณ์ ชอบยั่วเย้า เจ้าเล่ห์เป็นที่สุด ที่สำคัญตอนนี้นั่งอยู่ใกล้ๆ เขา
อธิคมในสภาพเช่นนี้เพียงปลดผ้าขนหนูออก เขาก็เปลือยกายแล้ว อยู่ใกล้กันขนาดนี้ ทำให้หัวใจเขาเต้นแรง ใจหนึ่งก็นึกกังวลว่าคืนนี้อธิคมจะทำอะไร อีกใจหนึ่งก็ตื่นเต้นว่าสงสัยคืนนี้เขาคงจะไม่รอด...มีหรืออธิคมจะนอนอยู่เฉยๆ...
"ผมง่วงนอนแล้วนะ พรุ่งนี้ยังต้องทำงาน" อนุภาพพึมพำ
"คุณนุปิดไฟได้เลยครับ ก่อนนอนผมแค่ปลดผ้าเช็ดตัวก็นอนได้เลย รับรองว่าไม่ให้คุณนุเห็นผมโป๊ ถ้ากลัวตาเป็นกุ้งยิง" นัยน์ตาอธิคมยังวิบวับ เจ้าชู้
"งั้นผมนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์ครับ" อนุภาพพูดเบาๆ ก่อนเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียง เหลือไฟบางดวงเปิดทิ้งไว้
อธิคมปิดทีวี แล้วลุกเดินเข้ามาใกล้ อนุภาพดึงผ้าห่มคลุมถึงคอ นอนตะแคงหันหน้าไปทางประตูกระจกเลื่อนที่เปิดออกสู่ระเบียง
"ราตรีสวัสดิ์ครับ ผมอยากจูบราตรีสวัสดิ์แต่คุณนุคงไม่ยอม" อธิคมเสียงนุ่ม มองร่างของชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง แล้วเอื้อมมือมาปิดไฟที่แผงควบคุมไฟข้างหัวเตียง
"นอนหลับฝันดีนะ" เขากระซิบเบาๆ ข้างหูอนุภาพ แล้วเดินกลับไปที่โซฟา ปลดผ้าเช็ดตัวโยนไปพาดพนักพิงเก้าอี้ แล้วเอนตัวลงนอน ดึงผ้าหุ่มขึ้นคลุมถึงหน้าอกกว้างแกร่ง
สารวัตรหนุ่มนอนลืมตาโพลงในความมืด ในใจคิดคำนึงถึงคนที่นอนอยู่ใกล้ๆ ความรู้สึกเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข
ที่บ้านริมทะเล เขารู้สึกคล้ายกันนี้เมื่อรู้ว่าได้มีโอกาสนอนใต้ชายคาบ้านเดียวกันกับอนุภาพ คืนนี้...ได้นอนอยู่ในห้องเดียวกัน ใกล้กันเสียจนมือเอื้อมถึงได้...ความรู้สึกนี้ช่างวิเศษนัก...
ในที่สุดหัวใจรักของเขาก็พบแสงสว่างแล้ว พายุที่พัดกระหน่ำได้ผ่านไป...
ตอนนี้มีเพียงฟ้าหลังฝนอันสดใสให้เขาได้ชื่นชม
--------------
กลางดึก เสียงเครื่องปรับอากาศครางเบาๆ อนุภาพขยับจะพลิกตัวจากการนอนตะแคงขวา แต่รู้สึกว่าถูกตรึงไม่ให้ขยับตัวได้ แผ่นหลังพิงกับอะไรสักอย่างอุ่นๆ มีแขนของใครกอดเขาไว้แน่น ชายหนุ่มงัวเงียรู้สึกตัว...
...มีใครอยู่บนเตียงของเขา...เขากำลังถูกกอด!...
สารวัตรอธิคม!
"สารวัตร...ปล่อยนะ"
"ฮื่อ..." อธิคมเสียงอู้อี้ หน้าซุกอยู่กับต้นคอของชายหนุ่ม ลมหายใจอุ่นราดรดจนอนุภาพรู้สึกสะท้าน นายตำรวจส่ายหน้า พลางกระชับอ้อมแขนให้แน่นเข้า ขยับตัวเขามาชิดมากขึ้น
"ผู้กอง...ปล่อย"
"ไม่"
อนุภาพเริ่มขยับดันตัวออกห่าง แขนแข็งแรงของผู้พิทักษ์สันติราษฏร์ยังรัดแน่น เบียดตัวเข้ามาชิด ขาสอดเข้ามาระหว่างขาของชายหนุ่ม เกี่ยวพันเอาไว้ อนุภาพรู้สึกถึงความร้อนผ่าวกำลังบดแนบต้นขาด้านหลัง
"ผู้กองอธิคม ลงไปเดี๋ยวนี้" เขาเริ่มดิ้น พยายามหนี 'การถูกรุกรานตอนกลางดึก'
"คุณนุ อย่าดิ้นสิ"
"ปล่อยนะ"
"ไม่" ตำรวจหนุ่มไม่ยอมปล่อยประชาชนให้เป็นอิสระ...เขาง่วงและไม่อยากจะทนนอนคุดคู้อยู่บนโซฟาอีกแล้ว
"ผมนอนไม่สบาย ขอกอดหน่อยสิ"
"ไม่เอานะ" อนุภาพพึมพำเบาๆ ง่วงนอนเป็นที่สุด อธิคมนอนนิ่งไม่ไหวติง...หายใจสม่ำเสมอ
อนุภาพขยับศรีษะบนหมอนให้เข้าที่...ตอนนี้รู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน...แม้แอร์ในห้องจะเปิดจนเย็น แต่ผ้าห่มนวมผืนใหญ่และแผ่นอกกว้างที่เขานอนพิงอยู่ โอบรัดด้วยท่อนแขนแข็งแรงของอธิคมทำให้เขารู้สึกอุ่นสบาย และไม่อยากขยับตัวอีกแล้ว
อธิคมนอนอยู่ข้างๆ เขา...นิ่งสนิท...ไม่มีทีท่าจะยอมเชื่อฟัง
"คุณนุ...ผมรักคุณ คุณนุรักผมบ้างนะ" สารวัตรหนุ่มกระซิบแผ่วเบา ซุกหน้าเข้ากับต้นคอของอนุภาพ แล้วชายหนุ่มทั้งสองก็เข้าสู่นิทรา...ล่องลอยไปในโลกแห่งความสงบสุขยามราตรี...
-----
ตะวันยามเช้าทอแสงสีทองอ่อนๆ ทาบทาผิวน้ำทะเลราบเรียบ สายลมเอื่อยๆ พัดพาเอาความเย็นมาสู่ฝั่ง ฝนสุดท้ายของฤดูได้ผ่านพ้นไป หน้าหนาวกำลังจะเริ่มขึ้น...
แสงแรกของอรุณทาบทากระจกสีเข้มบานใหญ่ของห้องพักชั้น 7 ของโรงแรมเล็กๆ ที่ซุกตัวอยู่ริมหาดทรายขาวดั่งไข่มุกเม็ดงามราวกับจะเคาะกระจกให้คนที่นอนหลับไหลอยู่ในห้องตื่นจากนิทราเพื่อมาชมความงามของลำแสงสีทอง สายลมเอื่อยๆ พัดไกวดอกไม้สวยในกระถางบนระเบียงดั่งจะหยอกล้อ กระซิบกระซาบคำหวานจนดอกไม้ขวยเขินบิดตัวไปมา
ข้างในห้องอันเงียบสงัด ผ้าม่านสีขาวนวลทิ้งตัวสงบนิ่ง เฝ้ารอโอกาสที่ประตูจะเปิดออกเพื่อทักทายกับธรรมชาติภายนอก เครื่องปรับอากาศหยุดส่งเสียง ถึงเวลานิทราพักผ่อน หลังจากตื่นทำงานมาตลอดคืน
เช้านี้สวยงามนัก...ดั่งความรักของชายหนุ่มสองคนที่ถ่ายทอดกระแสความอบอุ่นให้กันและกันตลอดค่ำคืน
------
อนุภาพเดินออกมาจากห้องน้ำ ใช้ผ้าขนหนูสีขาวในมือซับหน้าให้แห้ง แล้วนั่งลงบนขอบเตียง มองชายหนุ่มหน้าตาคมสันที่กำลังหลับสนิทตรงหน้า
ยามอธิคมหลับ เขาดูเหมือนหนุ่มน้อยไร้พิษสง...จมูกโค่งคม ปากเผยอนิดๆ หายใจสม่ำเสมอ อกหนากว้างขยับเป็นจังหวะ แขนแข็งแรงพับวางอยู่บนหน้าท้องแบนราบ อีกข้างแผ่กว้างบนที่นอน ผ้าห่มคลุมตั้งแต่เอวลงมา...ส่วนกลางนูนเด่น บอกให้รู้ถึงพลังหนุ่มที่กำลังเตรียมตัวสดชื่นต้อนรับรุ่งอรุณ
อนุภาพนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เพิ่งเกิดขึ้นอาทิตย์ที่แล้ว...
ลานกว้าง...ฝนตกกระหน่ำ...ละครฉากเศร้าเคล้าน้ำตาที่ตัวแสดงต่างก็เจ็บปวด...
ตอนนี้...ผู้ชายคนนี้...คนที่เขาวิ่งหนีจากมาในคืนนั้น นอนอยู่ตรงหน้า...สงบนิ่ง...
ความโกรธขึ้งหายไป...เพียงเห็นตาเปี่ยมรักและเว้าวอนของอธิคมตั้งแต่เมื่อคืนเขาก็ใจอ่อน และเช่นเดียวกัน ตอนนี้เขาก็กำลังมองอยู่ด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความ...
"ผู้กอง..."
อนุภาพอุทาน เมื่อจู่ๆ คนที่นอนหลับไหลก็ลืมตา ยื่นแขนแข็งแรงมาคว้าเขา ดึงตัวล้มลงทาบทับแผ่นอกแกร่งกำยำ
"ปล่อยนะ"
"ไม่"
"บอกให้ปล่อย"
"คำก็ปล่อย สองคำก็ปล่อย ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ถ้าลองดิ้นอีกที ผมจะพลิกตัวขึ้นทับกดให้นอนลงบนที่นอนเดี๋ยวนี้"
อธิคมมองขึ้นมายิ้มๆ ตากรุ้มกริ่ม
อนุภาพจ้องตาเขาไม่หลบ "คิดว่ากลัวเหรอ"
เท่านั้นเอง...สารวัตรหนุ่มก็ตวัดร่างคนอวดดีลงนอนบนเตียง ร่างสูงใหญ่กำยำพลิกตัวขึ้นทับ บดเบียดตัวลงมา ตรึงชายหนุ่มที่กำลังดิ้นอยู่ข้างล่าง
"ปล่อยนะ"
"ไม่" นายตำรวจหนุ่มพูดสั้นๆ แล้วก้มหน้าลงมาประกบปากของคนที่กำลังถูกรังแก...ปิดปากไม่ให้พูด
อนุภาพยังดิ้นไม่หยุด...แม้จะแทบขยับตัวไม่ได้...ร่างของอธิคมกดทับเขาไว้เหมือนจะจมหายลงไปในที่นอน มือทั้งสองดันหน้าอกของชายหนุ่มไว้ ใบหน้าส่ายไปมาแต่ก็ไม่พ้นจากการถูกคุกคาม พยายามยกสองขาขึ้นดันแต่ถูกขาแข็งแรงของนายตำรวจเกี่ยวกระหวัดรัดเอาไว้แน่น
ชายหนุ่มหายใจไม่ออก พยายามเบี่ยงหน้าหลบสารวัตรหนุ่มเพื่ออ้าปากสูดลมหายใจที่กำลังจะขาดห้วง เสียงหอบกระเส่าของทั้งสองประสานกันราวกับจังหวะดนตรีเร้าใจที่กระหน่ำไม่หยุดยั้ง
"ผู้กอง..."
"คุณนุ..คุณนุครับ เป็นของผมเถอะนะ"
อธิคมไม่รอคำตอบ มือแข็งแรงสอดเข้าใปใต้เสื้อยืดบางๆ ของคนรัก ลูบไล้เฟ้นฟอนผิวเนื้อเนียนที่เขาปรารถนามาตลอดจนแทบจะขาดใจ มืออีกข้างเลื่อนต่ำลง ช้อนตัวชายหนุ่มยกขึ้น สอดมือเข้าไปด้านหลัง นิ้วเกี่ยวกางเกงแพรเนื้อบางให้หลุดไป อนุภาพยิ่งดิ้น แอ่นกายขึ้นโดยไม่รู้สึกตัว เผลอเปิดทางให้ผู้รุกรานได้กระทำการอย่างสะดวกยิ่งขึ้น มือทั้งสองที่ผลักดันหน้าอกของอธิคม เปลี่ยนมาเป็นกอดรัด ป่ายไปมาบนแผ่นหลังแกร่ง
"ผู้กองครับ...ผม"
"ที่รักครับ..."
อธิคมเสียงกระเส่า...หายใจแรง ระดบจูบบดเบียดซอกคอของชายหนุ่ม สลับกับไล้ลิ้นโลมเลียผิวเนื้อเนียนแกร่ง ใบหน้าเคลื่อนต่ำลงจนถึงแผ่นอกแน่นขาวสะอาด ก่อนจะตวัดลิ้นลิ้มรสเนินเนื้อให้สมปรารถนา อนุภาพสะดุ้งเฮือก เผลอร้องคราง มือแข็งแรงของนายตำรวจหนุ่มกำลังเค้นคลึงแผ่นอกของคนรัก นิ้วสะกิดติ่งเล็กชูชันบนหน้าอก พลางขยับใบหน้าคมเข้มเลื่อนไปอีกข้าง ขบเม้มเบาๆ ...หยอกเย้า...ยั่วยวน จนเจ้าของอกแน่นต้องแอ่นอกตามเมื่อคนที่กำลัวเชยชมอยู่แกล้งถอนปากออกจากการโลมเลีย มือที่เหลืออยู่ของสารวัตรเจ้าเล่ห์ซุกไซร้อยู่เบื้องล่าง บีบเค้นบั้นท้ายชายหนุ่มอยู่ไม่คลาย ก่อนสอดมือเข้าไปซอกขา ดันให้แผ่กวางออก แล้วไล้นิ้วไปตามผิวเนื้อของต้นขาด้านในที่ไวต่อการสัมผัส...อนุภาพแหงนหน้า ส่ายหน้าไปมา รู้สึกซาบซ่านแทบจะทนไม่ไหว ชายหนุ่มขยับแขนขึ้นรัดต้นคอของนายตำรวจ มือตะกุยตะกายขยี้ผมดกหนาของอธิคมอย่างรัญจวน...ร่างกายร้อนเร่า...ความเสียวซ่านแทรกผ่านทุกอณูเนื้อของร่างกาย...กระตุกเกร็ง สั่นสะท้าน...
"ที่รักจ๋า...ผมรักคุณ"
"ผมก็รักคุณ"
สองเสียงหอบกระเส่าประสานกัน พร่ำบอกคำรักไม่หยุดหย่อน สลับกับเสียงครวญครางด้วยความหฤหรรษ์
ผิวกายแกร่งของทั้งสองบดเบียดถ่ายเทความร้อนให้กันและกัน...เนิ่นนาน...เหงื่อผุดพราย...เร่าร้อน...โลกทั้งโลกหยุดนิ่ง มีเพียงกายสองกายเกี่ยวกระวัดรัดกันอยู่ ขยับท่วงท่าไปตามอารมณ์ปรารถนาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก...
แสงแดดที่กำลังลูบไล้กระจกสีเข้มเริ่มอ่อนใจ...เพราะเจ้าของห้องที่อยู่ข้างในไม่มีวี่แววจะเปิดออกมาทักทาย
ลมทะเลเริ่มเพิ่มแรงขึ้น ช่วยนำพาเกลียวคลื่นระลอกแล้วระลอกเล่าเข้าสู่ฝั่ง เพื่อสัมผัสความละเอียดอ่อนของทรายสวยสะอาด
ทะเลที่เพิ่งตื่นพลันสนุกสนาน สาดซัดถาโถมเข้าสู่โขดหิน กระแทกกระทั้นจนแตกเป็นฟองฝอยสีขาว
ธรรมชาติสวยงามจำต้องรออีกต่อไป เพราะยังไม่มีใครพร้อมจะออกมาชื่นชม โดยเฉพาะอย่างยิ่งสองหนุ่มที่กำลังอยู่ในห้วงแห่งความรัก...
ทุกสรรพสิ่งดำเนินไปตามครรลองของมัน...แสงแดดเริ่มทอแสงเข้มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเวลาผ่านตามการหมุนของโลก สายลมโบกสะบัด พริ้วพัดทิวสนและต้นไม้ชนิดอื่นให้โอนเอนเป็นจังหวะช้าเร็วสลับกัน เกลียวคลื่นระลอกแล้วระลอกเล่าม้วนตัวเข้าสู่หาดทรายไม่เคยหยุดหย่อน ตราบที่ลมยังส่งแรงและคลื่นใต้น้ำยังขับเคลื่อน...ธรรมชาติยามสงบนิ่งช่างสวยงามนัก...โอบกอดมวลมนุษย์เอาไว้ให้ชื่นชมกับสภาพอันเป็นเลิศ...ธรรมชาติของมนุษย์นั้นเล่าก็สวยงามเช่นกัน...มหัศจรรย์แห่งหัวใจรักของใครหลายคนทำให้การดำรงชีวิตอยู่ในโลกนี้ไม่ไร้ความหมาย...โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ณ เวลานี้...หัวใจรักของชายหนุ่มทั้งสอง
ประตูกระจกบานใหญ่เปิดออก ผ้าม่านสีขาวนวลพริ้วไหวเพราะแรงลมสัมผัส เจ้าของห้องเดินออกมาสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด มองไกลไปยังเส้นขอบฟ้าเหนือทะเลสีคราม...สายลมเอื่อยพัดพริ้วลูบไล้ผิวกายท่อนบนอันเปลือยเปล่าของชายหนุ่ม
อนุภาพลืมความหม่นมองที่เพิ่งประสบมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว...อธิคมให้ความรักแก่เขาจนเขารับไว้แทบไม่หมด...หัวใจพองโตอัดแน่นไปด้วยความสุข ความน้อยใจที่มีอยู่มลายหายไปสิ้น
"แอบหนีมาอยู่ตรงนี้เอง ใจร้าย ปล่อยให้ผมนอนหลับอยู่คนเดียว"
อ้อมแขนแข็งแรงของนายตำรวจหนุ่มสอดเข้ามาโอบเอวอนุภาพหลวมๆ ใบหน้าคร้ามเข้มซุกลงตรงซอกคอ แผ่นอกกว้างเปลือยเปล่าแนบชิดกับแผ่นหลังเนียนสะอาดของชายหนุ่ม เนื้อแนบเนื้อ...ถ่ายทอดความอบอุ่นให้กัน...
"ผู้กองอย่านะ" อนุภาพหนีบคอ หนีการซุกไซร้
"ฮื่อ...เลิกห้ามผมซะทีได้ไม๊" อธิคมประทับจูบใต้ใบหู เผยอปากพยายามจะเม้มใบหูนุ่ม
"พอเถอะ"
"ไม่"
"เมื่อกี้ก็เพิ่ง... ผู้กอง...ไม่เบื่อหรือไง"
"ไม่"
"เดี๋ยวใครเห็น ปล่อยนะ"
"ไม่...ถ้ากลัวใครเห็นก็เข้าไปในห้องกับผม"
"ไม่เอา ต้องไปทำงานแล้ว เขาคงรอกันนานแล้ว"
"ให้เขารอไป"
"ผู้กอง ไม่เอานะ"
"สารวัตรครับ ไม่ใช่ผู้กอง" อธิคมแก้ยศให้ถูกต้อง เสียงอู้อี้ ปากเม้มใบหูชายหนุ่ม เน้นน้ำหนักเบาๆ อ้อมแขนกอดกระชับแน่นเข้า หน้าท้องบดเบียดอยู่กับด้านหลังแน่นๆ ของชายหนุ่ม
"เข้าข้างในเถอะ อายเค้า" อธิคมชวน...ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากผลักชายหนุ่มลงนอนบนเก้าอี้พักผ่อนบนระเบียงนี้ด้วยซ้ำ...ให้สายลมได้สัมผัสร่างกายเปลือยเปล่าของเขาและอนุภาพ...ขณะที่เขาให้ความรักแก่ชายหนุ่ม
"ฮื่อ..." อนุภาพหมดแรงขัดขืน...ยอมถูกรั้งเข้าไปในห้อง
********************************
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 844182 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก