บทที่ 29 “ตัดใจ”
สมบัติแปลกใจที่สายขนาดนี้แล้วอนุภาพและอาทิตย์ยังไม่มาทำงาน เขาสงสัยตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ทั้งสองหายตัวไปตั้งแต่สามทุ่ม โทรศัพท์ก็ไม่รับสาย
"พี่บั๊ด วันนี้อธิปไม่มาทำงานนะ" พจนีย์เดินเข้ามาหา
"หยุดกันหมด เกิดอะไรขึ้นวะ นุก็ไม่มา อาทิตย์ก็ไม่โผล่"
"เมื่อคืนอธิปจีบเหยื่อสาวไฮโซ ทิ้งหนูเฉยเลย อาทิตย์ตกลงไว้แล้วว่าให้อธิปไปส่งหนู พอเจอสาวสวยหมวยอึ๋ม กลับซิ่งหนีเอาดื้อๆ นี่คงพาหญิงไปสนุกกันทั้งคืน ป่านนี้ตี่นหรือยังไม่รู้ หนูล่ะอยากไปฟ้องคุณตฤณ"
"หล่อนก็ลองดูสิ ตัวเองนั่นแล่ะจะโดนตัดหัวที่เอาเรื่องไร้สาระไปทูลฮ่องเต้" สมบัติถอนหายใจ งานยังรออยู่อีกเยอะ "แล้วนี่สองคนเขาโทรมาหรือเปล่า"
พจนีย์ส่ายหน้าแล้วทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ "เอ๊ะ หรือว่าเมื่อคืนหายไปด้วยกัน แล้วก็..."
"ยัยบ้า...เอาอะไรคิด" สมบัติเอานิ้วชี้จิ้มขมับพจนีย์
"อาทิตย์ต้องมีเรื่องอะไรกับนุแน่ๆ เห็นพ่อตะวันฉายของพี่ทำตาแดงๆ ไม่พูดไม่จา พอนุหายตัว อาทิตย์ก็แว่บตามไปด้วย"
สมบัติเริ่มเป็นห่วงน้องรักทั้งสอง เขาหวาดหวั่นอย่างเดียวว่าอาทิตย์จะบอกรักอนุภาพแล้วโดนปฏิเสธจึงน้อยใจ...แต่อนุภาพเล่า...ทำไมหายตัวไปเฉย...ผิดวิสัย
จนเกือบเที่ยง พจนีย์รีบวิ่งมารายงานว่าอนุภาพมาทำงานแล้ว
"ดูซีดเซียวเหมือนนอนร้องไห้ทั้งคืนเลยล่ะพี่บั๊ด" พจนีย์กระซิบกระซาบ
"ทำรู้ดีนักนะหล่อน" สมบัติตาขวางแล้วรีบตรงไปยังห้องอนุภาพ
ชายหนุ่มกำลังอ่านเอกสารอย่างตั้งใจ ไม่รู้สึกตัวว่ามีคนยืนอยู่ที่ประตู จนสมบัติยกมือขึ้นเคาะประตูเบาๆ จึงเงยหน้าขึ้นมา
"อนุภาพ บอกพี่มาเดี๋ยวนี้ว่าเมื่อคืนหายไปไหน ไม่เซยกู๊ดไนท์กันเลย"
"ก็เห็นพี่ยุ่งอยู่กับนักร้องยอดนิยมอยู่" อนุภาพยิ้มบางๆ แววตาเศร้า ขอบตาคล้ำอย่างคนนอนดึก
"พี่กำลังจีบแบงค์นิตินัยขอคิวถ่ายโฆษณา"
"จีบนานเกือบชั่วโมง ทิ้งให้ผมกับอาทิตย์ยืนอยู่กันสองต่อสอง" อนุภาพหันไปหยิบพอร์ทโฟลิโอของนายแบบโฆษณาขึ้นมาดู
"แล้วดีไหมล่ะ" สมบัติยิ้ม...นั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะ เท้าคาง ยื่นหน้าเข้ามาใกล้...จับพิรุธเพื่อนรุ่นน้อง
"อาทิตย์..." อนุภาพพูดไม่เต็มเสียง "อาทิตย์เขาคงโกรธผม..."
"อาทิตย์เขาบอกรักยูเหรอ" สมบัติเดา
"เปล่า..." อนุภาพวางสิ่งที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะ ถอนหายใจ แล้วเอนตันพิงพนักเก้าอี้ ตาเหม่อลอย
"ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไม แต่อาทิตย์คงเสียใจ ไม่ก็น้อยใจ...คงเป็นเพราะธนาภพ..."
"อะไรนะ...ธนาภพ..." สมบัติตาโต เขาไม่เคยเห็นตัวจริงธนาภพ…ธนาภพที่เขารู้จักมาจากคำบอกเล่าของอนุภาพและเคยเห็นเพียงในรูป
"บนเวที...ข้างพิธีกร...นั่นล่ะธนาภพ"
สมบัตินึกภาพ ทบทวนความจำ---ในจำนวนผู้บริหารระดับสูงสามคน...มีหนุ่มรูปหล่อหนึ่งคน อีกสองคนร่างท้วมๆ อายุสี่สิบปลายๆ
"ตายจริง...มิน่า...พี่ถึงว่าดูหน้าคุ้นๆ"
"ธนาภพ..." อนุภาพชะงัก "ภพเขาเข้ามาหาผม อาทิตย์ก็อยู่ด้วย ภพพร่ำถึงเรื่องอดีต เราเถียงกัน จู่ๆ อาทิตย์ก็เดินหนีไป แล้วก็..."
“เขาก็คงน้อยใจเป็นธรรมดา ขึ้งอนจะตาย เห็นใครคุยกับนุก็ทำซึมคอตกแล้ว”
“อาทิตย์คงพอจะมองออกว่าภพเป็นใคร...ผมเองก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ พอภพเข้ามารื้อฟื้นความหลัง ผมก็...”
"นุ...ยูต้องเข้มแข็งไว้นะน้อง...อย่าลืมนะเรื่องมันผ่านมานานแล้ว พี่ก็รู้ว่านุเสียใจ" สมบัติถอนหายใจ
"ขอให้พี่พูดอะไรกับนุตรงๆ นะ ชีวิตคนเรามันต้องก้าวไป พี่เห็นนุจมอยู่กับอดีตมานาน พี่อยากให้นุมีความสุข...ตอนนี้นุมีผู้กองอธิคม มีอาทิตย์ มีคุณตฤณ...มีทางเลือกเยอะแยะ...นุคงไม่อยากจะย้อนกลับไปหาอดีตใช่ไม๊" สมบัติพูดจริงจัง จ้องอนุภาพนิ่ง เขาพอจะนึกออกว่าอาทิตย์คงมองเห็นว่าทั้งสองคงมีเยื่อใยต่อกันอยู่ ทำให้เขาทนไม่ได้...ต้องเดินหนีออกไป
"ผมรู้พี่บั๊ด...ผมรู้" อนุภาพก้มมองบนโต๊ะ ถอนหายใจ แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาพี่ชายผู้ห่วงใย
"แต่ผมยังเอาชนะมันไม่ได้...ผมเคยคิดว่าตัวเองเข้มแข็งแล้ว ใกล้จะลืมได้แล้ว แต่จู่ๆ เขาก็โผล่ขึ้นมา...ผมถึงรู้ว่า...ที่พยายามมาตลอดเวลา...ไม่มีประโยชน์เลย...ที่นึกว่าตัวเองเข้มแข็งแล้ว...ที่จริง คิดผิดทั้งนั้น"
"นุ...อย่ายอมแพ้สิ อย่าให้อดีตมาทำให้ทุกอย่างพัง นุเป็นคนเข้มแข็งพี่รู้...จำได้ไม๊เวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน คนอื่นๆ ลนลานกันหมด มีนุคนเดียวที่ควบคุมสติได้...อ้อ...มีฮ่องเต้อีกด้วยคนนึง...รายนั้นรถไฟจะชนกับเครื่องบินก็คงจะยืนมองนิ่งไม่ตกใจ...” สมบัติยิ้มบางๆ
“น้องรัก...ยูแก้ปัญหาได้ทุกครั้ง แล้วทำได้ดีเสียด้วย...ตอนนี่ล่ะที่นุต้องตัดสินใจ ที่ฝึกๆ มาสี่ห้าปีถึงเวลาขึ้นเวทีแล้วนะ เมื่อเสียงระฆังดังขึ้นก็หมายความว่าชกจริงๆ ไม่ชนะก็แพ้อย่างเดียว...อย่าปล่อยให้เสียเปล่า อย่าปล่อยให้อดีตมาทำให้อนาคตของนุพัง...เขารออยู่" สมบัติให้กำลังใจ
"ใครล่ะพี่บั๊ด...ใคร" อนุภาพถาม หากความเป็นจริงแล้วเขากำลังถามตัวเอง
"แล้วใครล่ะ ถามตัวเองสิ" สมบัติให้คำตอบ...อนุภาพต้องคิดเอง
พี่ผู้ห่วงใยเอื้อมมือไปบีบมือของเพื่อนรุ่นน้อง...ให้กำลังใจ
"จะเลือกใคร...อีกสองคนก็คุยกับเขาดีๆ แบบบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น อย่าดับเครื่องชน...เอ๊ะหรือว่าสาม"
อนุภาพหัวเราะเบาๆ...ยามเศร้าสมบัติก็อดไม่ได้ที่จะทำให้เกิดรอยยิ้ม
พจนีย์ทะเร่อทะร่าเข้ามารายงาน "พี่บั๊ด อาทิตย์มาแล้ว เป็นหมีแพนด้ามาเลยล่ะ ส่วนอธิปลางาน บอกว่าหมดพลัง ลุกไม่ขึ้น"
ทั้งสองอดหัวเราะพจนีย์ไม่ได้ นับวันหญิงสาวชักจะกลายเป็นตัวตลก
สมบัติลุกขึ้นยืน...ยังส่งสายตาให้กำลังใจแก่อนุภาพ
"พี่ไปทำงานก่อนนะ"
อนุภาพยิ้มขอบคุณ...เขาโชคดีที่มีเพื่อนดีๆ อย่างสมบัติ พจนีย์ อธิป...และอาทิตย์...
"พี่นุ คุณตฤณเชิญที่ห้องค่ะ" พจนีย์ทิ้งท้ายแล้วเดินกลับไปทำงาน
อนุภาพยกมือกุมขมับ ถอนหายใจแรงๆ
"โอ๊ย...วันนี้จะเจออะไรอีกนะ"
ชายหนุ่มเดินออกจากห้อง เตรียมตัวไปพบฮ่องเต้ ครั้งนี้คงมีรูปแบบเหมือนทุกครั้ง---ตฤณจะเปิดประเด็นเรื่องงานก่อน...สั่งงาน แล้วโน้วน้าวแกมบังคับ จากนั้นก็จะโพล่งเรื่องส่วนตัวขึ้นมา ทำอึดอัดเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด...
หูตาตฤณเป็นสับปะรด...เขารู้อะไรเยอะจริงๆ
'ซักวันเถอะ...เขาจะถามตฤณตรงๆ ว่ารักเขาหรือเปล่า'
อนุภาพอดเหลือบตามองอาทิตย์ไม่ได้ ชายหนุ่มก้มหน้าทำงานบนโต๊ะเงียบๆ เขาอยากจะเดินเข้าไปคุย ทำให้อาทิตย์ยิ้มออกมา...อย่างที่สมบัติชอบคะยั้นคะยอ...แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่ายังไม่ถึงเวลา...รออีกสักนิด ตอนนี้อาทิตย์อาจจะกำลังน้อยใจ...
...เป็นเพราะธนาภพโผล่ขึ้นมา...ทำให้ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด...
...อธิคมล่ะ...อยู่ๆ เขาก็ก้าวเข้ามาในชีวิต...ทำให้ทุกอย่างวุ่นวายด้วยหรือเปล่า...
ชายหนุ่มสลัดความคิดออก...ตอนนี้เขาต้องรับมือกับตฤณเสียก่อน...
.........
อาทิตย์เดินผ่านเคาท์เตอร์รีเซฟชั่น อาริษากำลังรับช่อดอกกุหลายสีดแดงจากพนักงานส่งดอกไม้
"พี่ษา...ได้ดอกไม้จากชายหนุ่มอีกแล้วนะครับ" ชายหนุ่มอดหยอกเย้าไม่ได้ พักหลังๆ อาริษาได้รับช่อดอกไม้บ่อยๆ หลายคนบอกว่ามีตำรวจหนุ่มน้อยมาจีบ
เขาไม่เข้าใจ..ทำไมตำรวจมายุ่งกับคนในบริษัทนี้กันนัก
"เปล่าไม่ใช่ของษาค่ะ...ของคุณนุ"
ชายหนุ่มสะอึก...รอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าหุบลงทันใด อยากจะกระโดดเข้าไปกระชากช่อดอกไม้ออกมาจากมืออาริษาแล้วขว้างทิ้ง
'ใครส่งดอกไม้มาให้อนุภาพถึงที่ทำงาน...สารวัตรอธิคม...หรือผู้ชายคนนั้น..."
..........
สมบัติเดินเข้ามาหาอาทิตย์ ชายหนุ่มนั่งทำงานเงียบๆ ใบหน้าขรึม...แววตาเศร้าสร้อย...ปากบางแดงระเรื่อที่เคยยิ้มกว้างเห็นฟันขาวตอนนี้เม้มตรง...
"ว่าไงสุดหล่อ...ไม่สบายหรือเปล่า"
"เปล่าครับ...สบายดี" อาทิตย์ยิ้มเศร้าๆ ต่างจากยิ้มร่าเริงแจ่มใสที่เห็นเป็นนิจ
"โกหก ดูหน้าก็รู้ หน้าอาทิตย์นะโกหกใครไม่ได้หรอก รู้ตัวไม๊"
"ก็สบายดีจริงๆ นี่ครับ"
"ยังปากแข็งอีก เดี๋ยวก็ตบจูบซะหรอก" อาทิตย์อดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้
สมบัตินั่งลงบนขอบโต๊ะ มองอาทิตย์สักครู่ก่อนพูดเสียงเรียบว่า "สบายกาย แต่ไม่สบายใจ"
อาทิตย์ถอนหายใจ ใบหน้ากลับนิ่งเรียบ ตาเหม่อลอย...จ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เป็นภาพถ่ายของเขากับอนุภาพเป็นฉากหลัง
สมบัติมองอย่างอ่อนใจ 'อาทิตย์เป็นเอามาก'
"เฮ้อ...นี่ก็เหม่ออีกคน...ชีวิตมันเศร้ามากนักเหรอ" สมบัติแกล้งถอนหายใจเบาๆ
"วันนี้มีคนส่งช่อดอกไม้มาให้พี่นุ" อาทิตย์โพล่ง
"คงเป็นลูกค้าละมั๊ง"
"จริงหรือครับ" อาทิตย์เสียงเรียบ หันมาสบตาสมบัติ
"อาทิตย์ทำหน้าเคร่งๆ จะเป็นคุณตฤณจูเนียร์รึไง"
"ไม่หรอกครับ...ทั้งที่จริงผมกับคุณตฤณก็ไม่ค่อยต่างกัน...ได้แต่รักเขาข้างเดียว...ผมอยากเป็นตำรวจเจ้าสำราญมากกว่า พี่นุจะได้ชอบ" ชายหนุ่มประชด...น้อยใจ
สมบัติสงสาร 'ตี๋หล่อ' ของทุกคนเหลือเกิน อาทิตย์เป็นชายหนุ่มน่ารัก...ทำไมเขาจะไม่เข้าใจความรู้สึกของอาทิตย์...เท่าที่เขารู้จักกันมาเกือบจะสองปี ชายหนุ่มเป็นคนรักเดียวใจเดียว เสมอต้นเสมอปลาย หายใจเข้าหายใจออกเป็นอนุภาพ...
...แต่อาทิตย์ยังเด็ก ยังอ่อนไหว ไม่มั่นคงพอ ไม่เหมาะกับอนุภาพ...คนที่จะรับมืออนุภาพได้ต้องอธิคม...หรือไม่ก็ตฤณ…
"พี่บั๊ดครับ ระหว่างผมกับสารวัตรอธิคม พี่เชียร์ใคร"
"พี่ก็เชียร์ทั้งสองคน"
"แน่ใจนะครับ" อาทิตย์ทำหน้าเคร่งขรึมยิ่งกว่าเดิม
สมบัติไม่อยากโกหก แต่เขาพูดไม่ได้ พูดไปก็รังแต่จะทำให้เสียใจ...ให้อาทิตย์ถามเองตอบเองดีแล้ว
"อาทิตย์ ของแบบนี้มันอยู่ที่คนกลาง...จะอาทิตย์...จะคุณตฤณ...จะสารวัตรอธิคม..."
"รวมถึงผู้ชายคนนั้นด้วย..." อาทิตย์แทรก นัยน์ตาหม่นเศร้า...ชายหนุ่มจำแววตาของทั้งสองคนได้...ตัดพ้อ...มีเยื่อใย
สมบัติไม่แปลกใจที่อาทิตย์รู้เรื่องธนาภพ "หรือคนอื่นอีกซึ่งเราอาจจะไม่รู้...แต่ท้ายที่สุด มันก็ขึ้นอยู่กับการติดสินใจของอนุภาพ"
"..." อาทิตย์นิ่งเงียบ ใบหน้าเรียบ แววตาครุ่นคิดคำนึงเจือเศร้า...
"แล้วอาทิตย์ก็ควรเคารพการตัดสินใจของพี่นุด้วย..." สมบัติเอื้อมมือไปบีบไหล่ของชายหนุ่ม อาทิตย์ยังมองภาพถ่ายของเขากับอนุภาพนิ่ง...
"อาทิตย์...ถ้าเรารักใคร เราต้องคว้าเอาเขามาอยู่กับเราให้ได้เชียวหรือ"
***************
[attachment deleted by admin]
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 846291 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก