ตอนที่ 41 : ครอบครัว (6)ผมกะพริบช้าๆ ปรับสายตาให้สู้แสงแดดในยามเช้า สิ่งที่เห็นเป็นอย่างแรกคือใบหน้าของพี่โช และสายตาที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว
“อรุณสวัสดิ์ครับ” ผมส่งยิ้มให้กับดวงตาคู่นั้น
“อรุณสวัสดิ์”
“ตื่นนานแล้วเหรอครับ” ผมขยับตัวขึ้นนั่ง ดึงหมอนขึ้นมากอด
“อืม”
“ทำไมไม่ปลุกผมละครับ”
“ปลุกทำไม ไม่ได้รีบไปไหน นอนมองหน้าลีแบบนี้ก็เพลินดี”
“แอบมองผมเหรอครับ” ผมเท้าแขนกับที่นอน ชะโงกหน้าเข้าไปแซวใกล้ๆ ดวงตาเป็นประกาย
“เปล่า” พี่โชส่ายศีรษะกับหมอน “พี่ตั้งใจมอง”
ผมหวังจะให้พี่โชเขิน แต่กลายเป็นผมเสียเองที่หน้าแดง ไม่ใช่เพราเขินแต่เพราะมีความสุข
“ไปอาบน้ำเถอะ เห็นว่าทานข้าวเช้าแล้วจะกลับกันเลย”
“พี่โชอาบก่อนเลยครับ เดี๋ยวผมอาบทีหลัง”
“ไม่ต้องเถียง ลีไปอาบน้ำได้แล้วหรือจะอาบพร้อมพี่”
เจอประโยคนี้เข้าไปผมยอมลงจากเตียงแต่โดยดี ไม่ใช่ไม่อยากนะครับแต่มันเขิน
• • • • • • • •
ห้องทานข้าวมีเพียงพี่ธาม นะโม น้องธารีกับธันนั่งอยู่ จากการสอบถามผู้ใหญ่ทานกันเสร็จแล้ว ต่างขึ้นไปเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับ ส่วนพลกับพลอยยังไม่ตื่นแต่เดี๋ยวคงลงมา ผมคิดว่าก็ดีเหมือนกัน เป็นช่วงที่ควรหลีกเลี่ยงกันสักพัก ขากลับก็เดินทางด้วยรถคนละคันอยู่แล้ว
“พี่โชกลับถึงกรุงเทพฯ แล้วมีธุระที่ไหนต่อไหมคะ พี่ลีด้วย” น้องธารีถามผมกับพี่โช
“พี่ไม่มี”
“พี่ก็ไม่มีครับ” ผมตอบหลังพี่โช
“ถ้าอย่างนั้นแวะที่บ้านก่อนนะคะ กินข้าวเที่ยงด้วยกันก่อนแล้วค่อยกลับ พี่นะโมก็ตกลงแล้ว” น้องธารีทำตาเจ้าเล่ห์ ผมหันไปมองนะโม
“อย่ามอง น้องธารีเอาของอร่อยมาล่อใครจะอดใจไหว”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร” ผมหัวเราะขำเพื่อน เรานั่งคุยกันไปเรื่อยๆ จนทานอาหารเช้าเสร็จ จึงแยกย้ายไปเก็บของเพื่อเตรียมตัวเดินทาง
ผมกับพี่โชกลับรถคันเดียวกับพี่ธามและนะโมเหมือนขามา เพียงแต่คราวนี้มีธันกับน้องธารีย้ายมานั่งด้วย น้องธารีทำให้บรรยากาศภายในรถคึกคัก โดยเฉพาะเวลาที่ต่อล้อต่อเถียงกับธัน ผมอดคิดไปถึงคนที่อยู่ในรถอีกคันไม่ได้ ผมเดินไปไหว้ลาอานรีก่อนจะขึ้นรถ เพราะรู้จากน้องธารีว่าครอบครัวของอานรีจะให้ไปส่งที่บ้านเลย ไม่ได้อยู่ทานข้าวเที่ยงที่บ้านคุณปู่ด้วย อานรีมองผมด้วยหางตาพยักหน้ารับแต่ไม่พูดอะไรกับผม ผมรู้สึกได้ว่าอานรีคอยเลี่ยงผมกับพี่โชตั้งแต่เช้าจนถึงเวลาเดินทาง ซึ่งผิดวิสัยของอีกฝ่าย ผมแอบหวังอยู่ลึกๆ ว่ามันเกิดขึ้นเพราะอานรีได้คิดอะไรบางอย่างจากสิ่งที่ผมพูดไป ผมไม่ได้หวังมากถึงขนาดอานรีต้องดีกับพี่โชกับผม ขอแค่ต่างคนต่างดำเนินชีวิต อย่าทำร้ายจิตใจกันก็พอ
• • • • • • • •
“เดี๋ยวอาให้คนขับรถไปส่งโช” ลุงยุทธบอกเมื่อพี่โชขอตัวกลับ หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จและนั่งคุยกันต่อพักหนึ่ง
“ไม่ต้องครับพ่อ เดี๋ยวผมไปส่งเอง...คือ..ผมจะออกไปข้างนอกพอดี” พี่ธามอธิบายเมื่อลุงยุทธหันไปมอง
“งั้นก็เอาตามนั้น” คุณลุงยุทธไม่คัดค้าน
“อย่าเพิ่งกลับขอคุยด้วยหน่อย ขึ้นไปที่ห้องนั่งเล่นข้างบน” คุณปู่ลุกขึ้นยืนโดยมีป้านางช่วยประคอง
“ครับ” พี่โชลุกขึ้นยืนตาม
“ไม่ใช่เรา” คุณปู่บอกพี่โชก่อนหันมามองผม “ตามขึ้นมา”
“คุณปู่มีอะไรคุยกับผมดีกว่าครับ” สายตาคุณปู่ละจากผมกลับไปที่พี่โช ทั้งสองคนสบตากันนิ่ง ผมยกมือขึ้นจับแขนพี่โชให้หันมา
“ผมอยากคุยกับคุณปู่ครับ เดี๋ยวผมลงมา” ผมยิ้มให้พี่โช ให้รู้ว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง ก่อนเดินตามคุณปู่กับป้านางขึ้นชั้นบน
ผมนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับตัวที่คุณปู่นั่ง คุณปู่โบกมือให้ป้านางออกไปก่อน เมื่อป้านางเดินพ้นประตูคุณปู่หันกลับมามองผมด้วยสายตาที่ผมคาดเดาไม่ถูก
“ลี”
“ครับคุณปู่” ใจของผมเต้นแรง เริ่มกังวลว่าเป็นเพราะเรื่องเมื่อวานหรือไม่ คุณปู่ถอนใจออกมาเบาๆ
“เราเป็นเด็กที่ดีนะ เป็นเด็กมีความคิด ฉลาดเฉลียว มีน้ำใจ”
!! ผมแปลกใจกับสิ่งที่ได้ยินมาก คุณปู่กำลังชมผมอย่างนั้นหรือ
“แต่ความรักแบบนี้มันไม่ถูกต้อง ผู้ชายจะรักกับผู้ชายได้ยังไง”
ใจที่พองโตเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นหนักอึ้ง มือไม้เย็น หน้าของผมซีดเผือด
“ถ้าปู่จะขอ..”
หัวใจของผมเหมือนถูกบีบ
“ลีกับโชเปลี่ยนเป็นพี่น้องกันได้ไหม มาเป็นหลานปู่อีกคน”
“คุณปู่” ผมมองคุณปู่ด้วยสายตาหลากหลายความรู้สึก ดีใจที่คุณปู่ยอมรับผม แต่ก็ใจหายที่คุณปู่ไม่เห็นด้วย
“ปู่ยอมรับว่าที่ผ่านมาปู่เป็นคนผิดเอง ถ้าเราเป็นผู้หญิงปู่คงไม่คิดมากอะไรอีกแล้ว แต่เพราะมันไม่ใช่ ปู่..”
“คุณปู่ครับ” ผมเรียกคุณปู่เสียงอ่อน ลุกจากเก้าอี้ไปนั่งคุกเข่าอยู่ข้างเก้าอี้ของคุณปู่ จับมือที่มีริ้วรอยขึ้นมากุมไว้
“ขอบคุณมากครับ ขอบคุณจริงๆ ที่คุณปู่เปิดใจให้ผม ชอบผม ส่วนเรื่องนั้นผมเข้าใจคุณปู่ครับ ผม...”
“จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”
ผมหันไปมองที่มาของเสียง พี่โชเดินผ่านประตูเข้ามา ผมไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกของพี่โชจากสายตาคู่นั้นได้เลย
“ไม่ว่าใครจะคิดยังไงผมจะคบกับลี”
“พี่โช” ผมเรียกพี่โชเสียงเบา แม้ในใจจะเต็มตื้นแต่ก็อดเป็นห่วงความรู้สึกของคุณปู่ไม่ได้ ผมไม่อยากให้เกิดระยะห่างระหว่างทั้งสองคนอีก
“กลับได้แล้วลี”
“แต่ว่า..”
“ไปเถอะ” ผมมองพี่โช ชั่งใจก่อนพยักหน้า
“ครับ” ผมลุกขึ้นยืน คิดว่าผมยังไม่ควรพูดอะไรในเวลานี้
“สวัสดีครับ” พี่โชยกมือขึ้นไหว้ลาคุณปู่
“โช”
ผมรู้สึกจุกเมื่อได้ยินเสียงอ่อนแรงของคุณปู่ จึงละล้าละลังไม่อยากกลับ มือใหญ่ของพี่โชแตะแผ่นหลังดันให้ผมออกเดิน
แต่ก่อนที่เราทั้งคู่จะเดินพ้นประตู พี่โชกลับหยุดเดิน หมุนตัวกลับไปหาคุณปู่ ใจผมเต้นแทบไม่เป็นจังหวะด้วยความกังวล
“ผมขอบคุณที่ปู่เอ็นดูลี แล้วก็..”พี่โชเงียบไปครู่หนึ่ง “ขอบคุณที่เป็นห่วงผม ที่ผมพูดเมื่อกี้ผมไม่ได้โกรธปู่ ผมดีใจที่ปู่เป็นห่วง ผมแค่อยากบอกว่าผมจะไม่มีวันแยกกับลี เพราะผมอยากเป็นคนที่มีความสุขเหมือนคนอื่นบ้าง”
“โช” เสียงคุณปู่แม้เบาแสนเบาแต่ไม่ฟังอ่อนระโหยโรยแรงเหมือนเมื่อครู่ ดวงตาของคุณปู่เบิกกว้าง ตกใจ แปลกใจ ที่สำคัญผมเห็นความดีใจปนอยู่ในนั้น
“ขอบคุณครับ แล้วผมจะมาหาปู่ใหม่วันหลัง” พี่โชยกมือขึ้นไหว้คุณปู่ ผมรีบยกมือไหว้ตาม ก่อนที่เราทั้งคู่จะเดินออกจากห้องนั่งเล่นมา
หัวใจของผมเต็มตื้นกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ แม้จะยังมีม่านหมอกจางๆ ปกคลุม แต่ความรู้สึกของคนสองคนที่มีต่อกันก็เริ่มชัดเจนมากขึ้นแล้ว
-คุณปู่-“มีเรื่องบางอย่างพี่ไม่รู้จะปรึกษาใคร นึกได้แต่วิทย์คนเดียว เลยต้องตามให้มาหา”
“พี่สินมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือครับ”
“เรื่องหลานน่ะไม่รู้จะเล่ายังไง”
“ทำปัญหาหรือครับ”
“ไม่ถึงขนาดนั้น หลานพี่แนะนำแฟนให้รู้จัก แต่..เป็นเพศเดียวกัน”
“เพศเดียวกัน?”
“ใช่ผู้ชายเหมือนกัน แต่เป็นเด็กที่ดีนะ ทั้งนิสัย ความคิด ฉลาดเฉลียว”
“อย่างนั้นหรือครับ ถ้าอย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นได้”
“วิทย์หมายถึงอะไร?”
“โอ๊ะ! ขอโทษครับ ผมเผลอพูดออกไป คือ..สารภาพว่าผมกำลังโล่งใจ”
“โล่งใจ?”
“ครับ ที่บ้านผมก็เป็น”
“อย่างนั้นเหรอ! ไม่เห็นวิทย์เคยเล่าให้พี่ฟัง”
“เพราะกังวลเหมือนกันครับ”
“หลานเหรอ”
“ไม่ใช่ครับ ลูกผมเอง ตาวัฒน์”
“วัฒน์! วัฒน์เป็นอย่างนั้นรึ”
“ใช่ครับ ผมรู้มานานแล้วแต่ผมกับเมียแค่ไม่พูดถึง ทำเหมือนไม่เคยรู้ ไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เวลาวัฒน์กลับมาบ้าน วันรวมครอบครัววัฒน์ก็มาคนเดียว เราก็คุยกันแค่นั้นไม่เคยพูดถึงเลย”
“พี่ไม่เคยสังเกต”
“ผมเองก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นครับ ใครถามก็บอกว่าลูกไม่อยากมีครอบครัว บ้างาน ก็พูดไป แล้วพี่สินจะทำยังไงต่อไปครับ”
“พี่กำลังคิด ถึงเรียกวิทย์มาปรึกษา”
“กลายเป็นผมเองก็หนีปัญหามาตลอด แต่ได้คุยกับพี่สินแบบนี้ ผมกำลังคิดว่ากลับไปจะเรียกลูกมาคุยดู อาจจะให้พามาแนะนำให้รู้จัก ทุกวันนี้วัฒน์กลับมาเยี่ยมบ้านไม่บ่อย กลับมาก็พูดน้อย คงอึดอัดด้วย แต่ผมก็ทำเป็นไม่เห็นมาตลอด มาคิดดูตอนนี้ก็นึกเสียดายที่ไม่คุยกับลูก เสียเวลาดีๆ ไปมากมาย”
“เวลาดีๆ งั้นเหรอ”
“ใช่ครับ ไม่รู้ว่าจะอยู่ถึงอายุเท่าไหร่ มาคิดดูความสุขของลูกแค่นี้ทำไมถึงให้ไม่ได้”
“ได้ยินวิทย์เล่าแบบนี้พี่ก็เริ่มปลง โลกมันเปลี่ยนไปแล้วใช่ไหม”
“ผมก็คิดแบบนั้นครับ ได้คุยกับพี่สินแล้วก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมากเหมือนกัน”
“คงถึงเวลาที่เราต้องทำใจยอมรับ”
“ครับพี่”
“ขอบใจวิทย์มาก”
“ผมก็ต้องขอบคุณเหมือนกันครับ ผมคิดว่ามันแปลกประหลาดมาตลอด อายเพื่อน อายคนรู้จัก ถึงทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น มาตอนนี้ถึงรู้ว่ามันก็เป็นความรักอย่างหนึ่ง เกิดขึ้นกับใครก็ได้ ไม่ใช่ลูกเราที่ผิดปกติ”
“นั่นสิ”
“ค่อยๆ เปิดใจกันครับพี่สิน ผมก็คงไม่ใช่ว่าจะอ้าแขนรับได้ทันทีเลย แต่ก็จะลองดูสักครั้งเพื่อความสุขของลูก”
“อืม พี่ก็จะลองเปิดใจดูสักครั้งเหมือนกัน”
เมื่อคิดให้ถ่องแท้ ชีวิตมันสั้นอย่างที่รุ่นน้องพูด มาถึงตอนนี้จึงเพิ่งรู้สึกว่าที่ผ่านมาได้ปล่อยให้ทิฐิ ความถือตัวเข้าครอบงำ เห็นหน้าตาสำคัญกว่าความสุขของลูก ทุกอย่างถึงพังทลายลง
คำขอบคุณของหลานยังดังก้องอยู่ในหัว ปู่หวังว่ามันจะยังไม่สายจนเกินไป
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
**ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ ขอบคุณค่า Link >>
STALKER 2 ★♥ Stalker ติด.ตาม.รัก -Love Aholic- ♥★<<
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★ ♥โลกใบกลมของผมกับคุณปลาฉลาม♥ ★ [ตอนพิเศษ] ♥ 26/01/19 ♥ P.53 (อ่าน 294972 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก