ตอนที่ 14 : ความร้ายในความรัก “ทำไมถึงตัดสินใจขอกลับก่อนกำหนดวะ”
“อ้าวจะกลับเหรอ”
“ชู่ว” อินดึงแขนของคูนไว้ไม่ให้เดินเข้าไป อีกฝ่ายหันมามองหน้าเขาด้วยสายตามีคำถาม อินส่ายหน้าเบาๆ โดยไม่ตอบเพราะไม่อยากให้เกิดเสียง ยอมรับว่าครั้งนี้เขาตั้งใจแอบฟัง คูนเข้าใจได้ในทันที พยักหน้าให้รู้ว่าเข้าใจแล้ว
“ก็อยากแต่คิดว่าไม่ดีกว่า”
“ทำไมวะ เป็นฉันจะใช้โอกาสแบบนี้ทำคะแนน”
“โห คุณชลโคตรร้าย”
อินต้องใช้สายตาเตือนเพื่อนว่าอย่าพูด อินให้คูนช่วยประคองออกมาจากห้องนอน ศิระกับชลนทีนั่งคุยกันอยู่ที่ระเบียงห้อง แง้มประตูระเบียงเอาไว้จึงได้ยินเสียงลอดเข้ามา
“ก็อยากไม่ใช่ไม่อยาก แต่อินอยู่ที่นี่จะเบื่อ ออกไปไหนก็ลำบากต้องติดอยู่ในห้อง พวกนายต้องลงไปข้างล่างทั้งวันอยู่แล้ว ยังไงคุณตรีคงไม่ยอมปล่อย ทางโรงแรมเองก็อยากดูแลเต็มที่ เพราะเขาก็อยากให้ทางเรากลับมาจัดงานที่โรงแรมบ่อยๆ ถ้าอินต้องอยู่กับฉันสองคนทั้งวันติดกันสองวันอาจจะอึดอัด อย่างน้อยกลับบ้านก็น่าจะได้พักผ่อนมากกว่า สบายกว่านี้”
“มันก็ใช่สำหรับอิน แต่สำหรับนายน่าเสียดายโอกาสดีๆ”
“ช่างเถอะ อินทำอะไรให้ฉันมามาก ถึงเวลาที่ฉันต้องคิดถึงอินก่อนบ้าง”
“โห คุณศิระอย่างหล่อเลยว่ะ” คูนอดพูดไม่ได้
อินหันไปสบตาเพื่อน เขาโบกมือเป็นสัญญาณบอกคูนให้พาเดินกลับไปยังห้องนอน ต่างคนต่างพยายามเดินให้เบาที่สุด
“คิดอะไรอยู่วะ” คูนถามเมื่อเห็นสีหน้าครุ่นคิดของเพื่อน
อินหันไปมองหน้าคูน เขานิ่งอีกครู่หนึ่งก่อนพูดขึ้นมา “มึงว่าถ้ากูอ่อยผู้ชายจะน่าเกลียดไหม”
“หะ!” คูนจ้องตาอินเพื่อให้แน่ใจว่าเขาได้ยินไม่ผิด “พูดอีกทีสิ”
“ได้ยินแล้วน่า อย่าถามเยอะกูก็อายเป็น”
“นึกยังไงวะ ที่ผ่านมาถึงมึงจะชอบคุณศิระแต่มึงก็ไม่เคยอ่อย แต่ดันจะมาอ่อยตอนเขาหลงรักมึงแล้ว ตกลงกูโง่จนตามมึงไม่ทันหรือมึงมันฉลาดล้ำเกินไปกันแน่”
อินหัวเราะเบาๆ เมื่อได้ยินประโยคเปรียบเทียบของเพื่อน เขาเดาะลิ้นเบาๆ พยายามคิดคำพูดเพื่อให้เพื่อนเข้าใจความรู้สึก
“กูก็พูดไม่ถูกว่าทำไมคิดแบบนั้น แต่พอได้ยินที่คุณชลพูดเมื่อกี้ กูก็รู้สึกว่ากูอยากทำ” ใบหน้าของอินขึ้นสีแดงเรื่อ
คูนมองหน้าเพื่อน สมองเริ่มประมวลผลได้ ดวงตาของเขาเบิกโพลงขึ้น “มึงอย่าบอกว่ามึงอยากอยู่ที่นี่ก็คุณศิระต่อมากกว่า”
สีแดงที่เพิ่มขึ้นบนใบหน้าของอินให้คำตอบคูนทันที เขาแหงนหน้าขึ้นหัวเราะเสียงดัง
“คุณศิระหนอคุณศิระ น่าสงสารจริงๆ”
“ กูน่าสงสารกว่าอีก” อินหัวเราะเบาๆ ทั้งที่หน้ายังแดงก่ำ
“เอออันนี้จริง ฮ่าๆ” คูนหัวเราะขำเพื่อน “จะบอกก็บอกไม่ได้ใช่ไหม”
“อืม ไม่รู้สิ กูฟังแล้วคิดว่าต่อไปทุกๆ เรื่องคุณศิระก็คงคิดแบบนี้ กูเลย..”
“มึงเลยนึกอยากอ่อยขึ้นมา ฮ่าๆ” คูนพูดแทรกเพื่อน เขาเข้าใจแล้ว “เอาเลยกูเห็นด้วย ถ้ามึงอยากดึงเวลาให้คุณศิระใช้ความพยายามอีกนิดก็เอา แต่มึงอ่อยด้วยก็ดี จะได้ไม่ไปไหน”
“พูดเบาๆ”
คูนรีบเม้มปาก เพิ่งรู้สึกตัวว่าพูดเสียงดังเกินไป โชคดีที่เตียงอยู่ห่างจากประตูพอสมควร และโชคดีที่อินทักเพราะเพียงครู่เดียวเสียงเคาะประตูห้องนอนก็ดังขึ้น ก่อนศิระจะเปิดประตูเข้ามา
“หิวกันหรือยัง”
“ยังครับ” อินส่ายหน้า อีกสามสิบนาทีถึงจะหกโมงเย็น ปกติเขากินข้าวเย็นช้ากว่านี้
“ออกไปข้างนอกกันเถอะ” ศิระเดินตรงเข้ามาหาเขา ทำท่าจะช้อนตัวขึ้นอุ้มจนอินต้องรีบปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรครับ ผมพอเดินไหว”
“แล้วจะเดินให้ปวดขาทำไม ในห้องนี้ไม่มีคนอื่น” ศิระอุ้มอินขึ้น ถึงอีกฝ่ายเป็นผู้ชายแต่เขากลับอุ้มได้สบาย
“คุณศิระทำไมดื้อแบบนี้ครับ” อินย่นจมูก โอบมือไปรอบคอของอีกฝ่ายเพราะกลัวตก
“ผมดื้อดีกว่าให้อินปวดขา”
อินก้มหน้าลงเพื่อซ่อนใบหน้าจากสายตาของศิระ หัวใจของเขาอบอุ่น
ศิระวางอินลงบนโซฟา คูนที่เดินตามาด้านหลังนั่งลงบนโซฟาตัวใกล้กัน
“สั่งหรือยัง”
“เรียบร้อย” ชลนทีพยักหน้า เขาโทรสั่งอาหารกับทางโรงแรมให้เรียบร้อย
“แน่ใจนะว่าตรีจะไม่ตามนาย” ชลนทีปฏิเสธมื้อกลางวันไปแล้วก็จริง แต่ศิระคิดว่าตรีลักษณ์น่าจะพยายามชวนทานมื้อเย็นด้วยกัน
“ถึงรีบสั่ง โทรมาจะได้บอกว่าไม่ทันแล้ว”
“มิน่า ผมกำลังคิดอยู่เลยว่าทำไมกินข้าวกันเร็ว” คูนเพิ่งได้คำตอบเรื่องที่แอบสงสัย “ระวังนะครับจะขอตามขึ้นมากินด้วย”
ชลนทีหันไปมองคูน เขายกยิ้มมุมปาก “งั้นคูนก็รับโทรศัพท์แทนผม ตอบอะไรไปก็ได้ไม่ต้องให้มา”
“ผมไม่ใช่เลขาคุณชล” คูนรีบประท้วง เริ่มคิดว่าหรือชื่อเขาจะเรียกง่ายไป ใครๆ ถึงคอยเรียกให้ช่วย
“ไหนบอกจะช่วยกันให้ผม”
“ผมหมายถึงผมจะเป็นกว้างขวางคอให้ครับ ไม่ใช่รับหน้าเสื่อให้"
"หึๆ"
คูนหันไปมองหน้าศิระเมื่ออีกฝ่ายหัวเราะในลำคอ แต่สายตาของศิระกำลังสบกับสายตาของเพื่อนสนิทอย่างชลนทีอยู่ สายตาคนหนึ่งดูรู้ทัน ส่วนอีกคนยอมรับแต่ท้าทาย
"ทำถูกแล้วคูนเรื่องไหนปฏิเสธได้ก็ปฏิเสธไป" ศิระเบือนสายตาจากเพื่อนมามองเขา ริมฝีปากยกยิ้มขำ ดวงตาดูร้ายกาจนิดๆ จนคูนสงสัยว่าสองเพื่อนซี้คุยอะไรกันทางสายตา
"คูนวันนี้ก็นอนห้องนี้สิ อยู่เป็นเพื่อนอิน" ชลนทีเสนอความคิดเห็น พูดกับเขาแต่ตาดันหันไปมองศิระ คูนเกือบตอบรับไปแล้วเพราะเป็นห่วงเพื่อนเผื่อกลางคืนจะได้ช่วยหยิบจับอะไร แต่เขายังนิ่งเพราะเล็งสีหน้าของศิระอยู่
"แบบนั้นก็ดี"
คูนเลิกคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดของศิระ เขาแปลกใจนึกว่าอีกฝ่ายจะตาขวางใส่เสียอีก
"ผมอยากดูเอง แต่ถ้าผมนอนอินคงหลับไม่สนิท" ศิระหันไปมองอิน ส่งยิ้มอ่อนโยนให้เพื่อนของเขา "อย่างน้อยมีคูนอยู่เป็นเพื่อนก็ยังดี จะได้ช่วยพยุงช่วยหยิบจับอะไรให้"
คูนนึกถึงคำพูดของอินขึ้นมาทันที ศิระที่เป็นอย่างนี้จำเป็นต้องอ่อยจริงๆ เขาเห็นด้วยกับเพื่อนเต็มที่
"ตกลงไหม" สายตาของศิระหันกลับมาที่เขา
"ครับ" คูนตอบตกลงด้วยความเต็มใจ เขาอยากดูแลเพื่อนอยู่แล้ว
“ไม่เห็นต้องวุ่นวายกันเลยครับ ผมนอนเองได้สบายมาก” อินโอดครวญ แค่ข้อเท้าแพลงศิระทำเหมือนเขาเป็นอะไรใหญ่โต
“ถ้ากลางคืนสะดุดล้มจะทำยังไง”
“ผมก็โทรตามคุณศิระดีไหมครับ” อินทำน้ำเสียงอ่อนใจแต่ศิระกลับยิ้มพอใจ
“ตกลง ให้คูนนอนบนโซฟาเป็นเพื่อน แต่ถ้ามีอะไรให้อินโทรหาผมแทน”
“อ้าว คุณศิระครับ” คูนประท้วงปนขำ เมื่อจู่ๆ ต้องระเห็จไปนอนโซฟาโดยไม่รู้ตัว
“อย่านอนเตียงเดียวกันเลยผมหึง”
คูนตะลึงตาค้าง ไม่คิดว่าศิระจะพูดขึ้นด้วยสีหน้าและน้ำเสียงปกติ เขาหันไปมองหน้าเพื่อน อย่างที่คิดไม่มีผิด อินดูตกใจพอๆ กับเขาแต่ที่ไม่เหมือนคงเป็นความสุขในดวงตาของอีกฝ่าย ดูจากสีหน้าที่พยายามกลั้นยิ้มแถมหน้ายังขึ้นสีแดงเรื่อก็รู้แล้ว
“คุณศิระยอดไปเลยครับ” คูนยกนิ้วโป้งให้ศิระ “ผมย้ายข้างดีกว่า”
“คูน!” อินหันไปถลึงตาใส่เพื่อน แต่คูนย้ายแล้วย้ายเลย
“เสียใจด้วยนะอิน แต่อยู่ฝั่งโน้นปลอดภัยด้วยประการทั้งปวง แถมอาจได้ขึ้นเงินเดือนด้วย”
“กลับไปผมจัดการให้เลย”
“คุณศิระครับ~” อินไม่รู้จะจัดการใครก่อนดี เพื่อนหรือคนตีหน้าตาย “เดี๋ยวนี้เป็นแบบนี้เหรอครับ” อินพูดงึมงำอยู่ในคอแต่ทุกคนได้ยิน ศิระยิ้มในหน้าแต่ชลนทีหัวเราะเสียงดัง ขำท่าทางอ่อนใจของคนพูด
“ทำใจเถอะอิน หมอนี่เห็นนิ่งๆ ขรึมๆ แบบนี้เจ้าเล่ห์ไม่แพ้ใคร แถมยังเจ้า..”
“แน่ใจเหรอว่าจะพูดออกมา” ศิระวางมือลงบนไหล่ของชลนที มองหน้าเพื่อนด้วยรอยยิ้มร้ายๆ ชลนทีหัวเราะหึ
“เจ้าชู้ใช่ไหมครับคุณชล” เมื่อชลนทีไม่พูดอินจึงต่อให้เอง
เสียงกริ่งหน้าห้องพักดังขึ้น ชลนทีแกล้งถอนใจโล่งอก เขาลุกขึ้นยืน “มีระฆังช่วยชีวิตผมไว้ได้พอดี คำถามนี้ตอบไม่ทันนะอิน”
“ไม่เป็นครับ ผมคิดว่าใช่แน่ๆ”
“ตรงไหน” อินสะดุ้งเมื่อศิระยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาอีกฝ่ายเป็นประกายวาววับ “ผมเจ้าชู้ตรงไหน”
“ตรงนี้ไงครับ ตอนนี้เลย” อินกลั้นใจตอบ
“หึๆ” ศิระหัวเราะด้วยเสียงพอใจ ยอมถอยหน้าออก “ก็กับอินคนเดียว”
โชคดีที่ชลนทีเดินนำพนักงานเข้ามาพอดี อินจึงได้หายใจหายคอ
พนักงานวางจานอาหารบนโต๊ะ ศิระคอยหยิบจับของส่งให้เขาแม้ไม่จำเป็นเลย อินอยากบอกว่าเขาเจ็บข้อเท้าไม่ได้เจ็บมือหรือแขน แต่เขาไม่ได้พูดออกไปเพราะเขารักสิ่งที่ศิระทำ
“อิน คูน”
“ครับ” พวกเขาขานรับขึ้นพร้อมกันเมื่อศิระเรียกชื่อขึ้นมา
“เราจะกลับพรุ่งนี้เลยอย่าลืมเก็บของด้วย”
“ครับ” คูนรับคำ
ชลนทีมองหน้าคูนเมื่ออีกฝ่ายรับด้วยน้ำเสียงปกติไม่มีความแปลกใจอยู่ในนั้น คูนรู้สึกตัวทันที
“พวกผมเป็นลูกน้องนี่ครับให้ไปวันไหนกลับวันไหนก็ได้ไม่มีปัญหา”
อินลอบถอนใจ เกือบไปแล้ว
“ชลจะใช้เรื่องอินเจ็บเป็นข้ออ้างเราจะได้ไม่ต้องอยู่ต่อกับทางคุณตรี”
ชลนทีหันไปมองหน้าเพื่อน รอยยิ้มกดลึกที่มุมปาก สายตารู้ทัน ศิระคงไม่อยากให้อินคิดว่าเป็นเพราะการบาดเจ็บของตัวเองทำให้ทุกคนต้องกลับ
“ก็ประมาณนั้น” ชลนทีหันไปยิ้มให้สองหนุ่มที่นั่งอยู่ “อินจะได้กลับไปพักด้วย”
“ผมยังไงก็ได้ครับ” อินตักอาหารเข้าปาก สายตาตกลงมองจานข้าว “กลับก็ดีครับแต่ถ้าคุณชลต้องอยู่ก็ไม่ต้องห่วงผม ผมอยู่ได้สบาย นานๆ ได้พักที ให้นอนมองทะเลทั้งวันผมก็ทำได้”
คูนพยายามซ่อนยิ้ม นี่เพื่อนของเขากำลังอ่อยแล้วใช่ไหม
“อย่างนั้นเหรอ” คูนเห็นชลนทีลอบสบตากับศิระ “ถ้าอย่างนั้นผมขอเปลี่ยนใจอยู่ตามกำหนดเดิม ไม่มีใครมีปัญหาใช่ไหม ผมเพิ่งนึกได้ว่ามีบางเรื่องที่อยากทำ”
คำพูดเหมือนพูดกับพวกเขา แต่คูนคิดว่าชลนทีกำลังพูดกับศิระมากกว่า
“ฉันไม่มีปัญหา” และนั่นคือคำตอบของศิระ
“พวกผมก็ไม่มีครับ” คูนตอบคำถามแทนอินด้วย “แล้วเรื่องคุณตรี”
“ก็ผมมีคุณอยู่ไม่ใช่เหรอ” ชลนทีมองเขาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ คูนสายหน้ายอมแพ้ แต่ดูเหมือนว่าคำของเขาจะประกาศิตเพราะเสียงโทรศัพท์ของชลนทีดังขึ้นพอดี
“พูดถึงก็มา” เจ้าตัวพูดเบาๆ ก่อนกดรับสาย ใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่ถึงทำให้ตรีลักษณ์ยอมรับได้ว่าพวกเขาทานข้าวกันแล้วและไม่สะดวกออกไปไหนเพราะมีคนเจ็บอยู่
“พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที” ชลนทีพูดหลังจากวางสาย
พวกเขาทานข้าวต่อจนเสร็จ หลังจากนั้นชลนทีชวนนั่งดื่มเบียร์คุยกันเพลินๆ จนเกือบสามทุ่ม ศิระจึงขอตัวกลับเพราะอยากให้อินได้พักผ่อน
“มีอะไรโทรหาผมทันทีเข้าใจไหม”
“เข้าใจแล้วครับ คูนก็อยู่”
“คูน”
“ครับ” คูนมองหน้าศิระไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเรียก
“นอนโซฟา”
“เอาจริงเหรอครับ ผมนึกว่าคุณศิระพูดเล่น”
“ผมพูดเล่น”
“ค่อยยังชั่ว” คูนพ่นลมหายใจออกมา ถึงเขาไม่สูงเท่าเจ้านายทั้งสองแต่ตัวก็ยาวกว่าโซฟาแน่นอน
“จะเอาผ้าห่มมานอนพื้นก็ได้”
คูนตัวเหี่ยวเมื่อต้องเสียสละห้องสุดหรูมานอนพื้นห้องเพื่อน
“ไหนคุณศิระรับปากผมแล้วไงครับว่าจะไม่แกล้งคูน” อินขมวดคิ้วใส่ศิระ
“อ้าว คุณศิระแกล้งผมเหรอครับ” คูนหน้าเหวอ ศิระหัวเราะออกมาเบาๆ
“ผมกลับห้องดีกว่าอินจะได้พักผ่อน พรุ่งนี้เจอกัน”
“ครับพรุ่งนี้เจอกัน” อินเงยหน้าขึ้นยิ้มให้อีกฝ่าย เพราะศิระกับชลนทีลุกขื้นยืนแล้ว
“ฝันดี”
ไม่มีใครคาดคิดว่าศิระจะก้มหน้าลงแตะริมฝีปากที่กระหม่อมของอิน คูนเบิกตากว้าง คนโดนขโมยจูบนั่งอึ้ง ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะเบาๆ ของชลนที และเสียงฝีเท้าของทั้งสองคนเดินออกจากห้องไป
“มีอะไรอยากบอกไหม”
ชลนทีหันไปมองหน้าเพื่อน เขาหัวเราะออกมาเบาๆ “ต้องบอกด้วยเหรอ ฉลาดอย่างนายเห็นอยู่แล้ว”
“สนใจใช่ไหม”
“อืม”
“หึๆ”
“ต้องโทษนาย จับฉันผูกติดกับเด็กซื่อบื้อนั่น”
“ฉันว่า..” ศิระหยุดเดินยกมือขึ้นตบลงบนบ่าเพื่อน “โทษใจนายเองดีกว่ามั้ง”
ชลนทีหัวเราะออกมาเบาๆ สุดท้ายพวกเขาก็ไม่มีใครรอด ตกหลุมความน่ารักสองหนุ่มจนได้
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★* ของหายอยากได้คืน *★[แจ้งข่าว+ตัวอย่างเรื่องสั้นรัก❤ข้างเคียง] ★28/06/19 ★P.38 (อ่าน 304387 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก