ตอนที่ 12: ความอบอุ่นและปลอดภัยคูนเก็บกระเป๋ามาอย่างดี เพราะเที่ยวนี้ต้องไปหลายวัน ไม่ใช่เพื่อทำงานอย่างเดียว แต่เพื่อให้เวลาตรีลักษณ์จีบชลนที ดูสถานที่บ้าอะไรสามวันสองคืนเขาไม่เคยเจอ
“พร้อมกันแล้วก็ขึ้นรถเลย” ชลนทีให้สัญญาณ คูนกับอินนั่งเบาะหลัง ศิระนั่งหน้าคู่กับชลนที
“วันนี้ทางโรงแรมจะพาเราดูสถานที่สำหรับจัดงานทั้งหมด ทั้งสำหรับการจัดงานเปิดตัวสินค้า และสำหรับงานเลี้ยงตัวแทนจำหน่าย อย่างหลังคงต้องใช้พื้นที่เกือบทุกส่วนของโรงแรม คุณอยากดูอะไร อยากใช้พื้นที่ตรงไหนบ้างก็บอกเขา”
“ครับ” อินพยักหน้ารับรู้ เป็นเรื่องดีที่เขาได้มาเห็นสถานที่จริงกับตา ไม่ใช่ภาพถ่ายที่การตลาดถ่ายมาให้อย่างทุกครั้ง
“ส่วนอีกสองวันทางโรงแรมเชิญให้เราอยู่ต่อ จะได้ทดลองอาหารเช้า ห้องพัก และดูบรรยากาศโดยรวมของโรงแรม เพราะงานที่จัดเป็นช่วงเสาร์อาทิตย์เหมือนกัน”
“ครับ” อินยังพยักหน้ารับรู้โดยไม่มีข้อกังขาใดๆ แต่คูนหันมากระซิบเบาๆ กับเขา “มุกคุณตรีเข้าท่าอยู่นะ”
คนพูดเงยหน้าขึ้น ดวงตาสบเข้ากับดวงตาของชลนทีทางกระจกมองหลังพอดี เล่นเอาคูนสะดุ้งน้อยๆ ได้แต่ยิ้มแหยสู้สายตาของอีกฝ่าย
ชลนทีละสายตาจากกระจกมองหลังมามองถนนตามเดิม ถึงไม่ได้ยินเขาก็รู้ว่าคูนกำลังนินทาเขาเรื่องของตรีลักษณ์แน่ๆ
“ส่วนเรื่องห้องพัก” ชลนทีเริ่มพูดต่อ “ทางโรงแรมให้มาสามห้อง อินพักกับคูนนะ”
“ได้ครับ” สองเสียงตอบรับพร้อมกัน เรื่องนี้คูนไม่มีปัญหาแต่บางคนกลับมีปัญหาขึ้นมา
“เดี๋ยวฉันนอนกับนาย อินกับคูนพักคนละห้อง”
ชลนทีหันไปมองเพื่อน เขายกยิ้มขำดวงตาพราว “ได้ ถ้านายรักฉันมากขนาดนั้นก็นอนห้องเดียวกันก็ได้”
อินเม้มปาก เขาไม่มีทางถามเด็ดขาดว่าเพราะอะไร เดี๋ยวนี้ศิระรุกหนักมาก ถามไปก็เข้าตัวเปล่าๆ แล้วดูสายตาที่หันมามอง พราวระยับขนาดนั้นถามไปก็เข้าตัวแน่นอน
ส่วนคูนเขาไม่คิดจะคัดค้าน นอนคนเดียวเหงาหน่อยแต่ก็ดีกว่าถูกศิระหมายหัวตลอดสามวัน
“เราจะมีเวลาส่วนตัวไหม” ศิระถามขึ้น เขาอยากรู้ว่าทางโรงแรมและตรีลักษณ์จะเข้ามาดูแลทุกเรื่องหรือเปล่า เพราะถ้าไม่นับตรีลักษณ์ ปกติทางโรงแรมก็จะส่งเซลล์มาคอยดูแลตลอดเวลาอยู่แล้ว
ชลนทีถอนใจยาว งานนี้เขาไม่กล้าตอบอะไรจริงๆ “ไม่รู้สิ แต่ถ้าให้เดาคิดว่ายาก”
“มีได้นะครับ” คูนทะลุกลางปล้องขึ้นมา “เราก็ส่งตัวคุณชลนทีให้คุณตรีสิครับ รับรองว่าเรามีเวลาส่วนตัวชัวร์” คูนคิดจะแซวเล่น แต่สายตาที่มองมาทางกระจกมองหลังเล่นเอาเขายิ้มแหย แซวนิดแซวหน่อยทำเป็นจ้อง ก็นึกว่าจะสนิทกันแล้ว
“หึๆ น่าสนใจดีนะ อินว่าไง” ศิระหัวเราะออกมาเบาๆ
อินแอบค้อนคนพูดที่ดึงเขาเข้าไปเกี่ยวกับบทสนทนาจนได้ “ผมชอบไปด้วยกันมาด้วยกันมากกว่าครับ”
“อืมม” ศิระทำหน้าครุ่นคิด ครู่เดียวใบหน้าก็กระจ่างไปด้วยรอยยิ้ม “ผมชอบคำว่าด้วยกัน ตกลง เราไปด้วยกันมาด้วยกัน อยู่ด้วยกัน”
เสียงทุ้มนุ่มบวกกับสายตาอ่อนโยนที่มองมา ทำให้ใบหน้าของอินขึ้นสีแดงเรื่อ เขาจึงหันไปมองทางอื่นเสียเพื่อหลบสายตาของศิระ
“ไตรไปด้วยไหม” ศิระกลับมามองชลนที เขาไม่อยากรุกอินมากเกินไป
“ไปแต่เห็นว่าจะอยู่แค่วันเดียว เข้าไปดูสถานที่พร้อมเราแล้วกลับเลย”
“อืม” ศิระพยักหน้า
“ถามจริงเถอะว่ะ รายนี้ตามใจน้องมากเลยเหรอ” ชลนทีอดถามเพื่อนไม่ได้ เพราะพฤศติกรรมของตรีลักษณ์หนักกว่าที่เขาคิดเอาไว้
“ใช่ เรียกว่าตามใจกันทั้งบ้านน่าจะถูกกว่า ตรีเกิดหลังจากไตรหลายปี ตอนเด็กๆ ค่อนข้างอ่อนแอมาก พ่อแม่พี่ชายช่วยกันประคบประหงมมา ก็เลยถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กไม่มีใครกล้าขัดใจ ฉันถึงถามนายว่าแน่ใจหรือเปล่าที่จะรับงานนี้ เพราะไตรคงช่วยอะไรนายไม่ได้มาก รายนั้นถึงจะรู้นิสัยน้องดีแต่ก็ไม่เคยขัดใจสำเร็จ รักมาก”
“ทีแรกก็คิดว่าสบายๆ แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ” ตรีลักษณ์โทรหาเขาบ่อยมาก ใช้เรื่องงานอ้างเป็นส่วนใหญ่ทำให้เขาวางสายหรือไม่รับไม่ได้ ได้แต่พยายามบีบให้พูดเข้าประเด็นและพยายามตอบให้สั้นที่สุด
ชลนทีเจอตรีลักษณ์ที่งานวันเกิดของไตรรัตน์ เขาไปกับศิระ เมื่ออีกฝ่ายเข้ามาทักทายศิระจึงได้ทำความรู้จักกัน บุคลิกของชนนทีเป็นคนมนุษย์สัมพันธ์ดี ยิ้มแย้ม มีเสน่ห์ ทำให้หญิงสาวเกิดความรู้สึกชอบขึ้นมา พวกเขาเจอกันตามงานเลี้ยงบ้างแต่ไม่บ่อย ชลนทีรู้ถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย เพราะตลอดมาตรีลักษณ์ไม่เคยปิดบังท่าทาง แต่เขาก็เว้นระยะไว้ได้เสมอ จนกระทั่งมาร่วมงานกับไตรรัตน์
“ถ้าควบคุมตรีไม่อยู่ นายไม่ไหว ก็เปลี่ยนลูกน้องของนายเข้ามาคุมงานแทน ตัดปัญหาไป”
“อืม ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวจัดการเอง” ชลนทีอยากทำงานให้ออกมาดีที่สุด เขาหวังว่าจะไม่มีอะไรวุ่นวายเกินกว่าจะรับมือได้
• • • • • • • •
"มากันแล้ว" ตรีลักษณ์พุ่งตรงเข้ามาหาชลนที มีไตรรัตน์ยืนรออยู่กับชายหญิงคู่หนึ่ง
มือของหญิงสาวกอดไปรอบแขนของชลนที ชาหนุ่มยิ้มทักทายก่อนหันไปยื่นมือจับกับมือของไตรรัตน์ที่ส่งมา ทำให้มือของตรีลักษณ์หลุดออก สีหน้าของหญิงสาวไม่พอใจ แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนมองกลุ่มคนที่เพิ่งมาถึงทักทายกับพี่ชาย
"นี่รัชตะเป็นเจ้าของโรงแรม นายจำได้ใช่ไหม ตอนเรียนมัธยมอยู่ห้องข้างเรา แต่มาเรียนที่เดียวกับฉันตอนมหาลัย" ไตรรัตน์หันไปถามศิระ
"จำได้" ศิระทักทายเจ้าของโรงแรม เขาจำหน้าตาได้แต่ไม่เคยทักทายกัน
"ยินดีต้อนรับทุกคนครับ" เจ้าของโรงแรมทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"เดี๋ยวคุณสมฤดีจะเป็นคนพาชมโรงแรม ต้องการอะไรแจ้งได้เลย คุณสมฤดีเป็นหัวหน้าเซลล์ที่นี่"
"ขอบคุณครับ" ชลนทีเป็นคนตอบรับ
"เริ่มก่อนได้เลยตามสบาย ฉันขอไปคุยกับรัชตะหน่อยเพิ่งมาถึงเหมือนกัน เดี๋ยวตามไป”
"ได้" ศิระพยักหน้าให้เพื่อน ก่อนไตรรัตน์กับรัชตะจะขอตัวแยกออกไป
"เชิญทางนี้เลยค่ะ" เซลล์สาวส่งยิ้มให้ทุกคน พาเดินไปยังบันไดโค้งที่อยู่หน้าล็อบบี้
"ห้องบอลลูมอยู่บนชั้นสอง สามารถเดินขึ้นได้จากทางนี้เลยค่ะ"
"ทำไมถึงไม่พาขึ้นลิฟท์ จะให้แขกเดินขึ้นบันไดจริงเหรอ” น้ำเสียงที่ถามเอาเรื่อง ทุกสายตาหันไปมอง สีหน้าของตรีลักษณ์แสดงความไม่พอใจชัดเจน
"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ทางเราแล้วแต่ลูกค้าสะดวกเลย ฤดีอยากนำชมส่วนนี้ เผื่อวันงานทางคุณนทีอยากประดับหรือตกแต่งบันได" เซลล์สาวตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"ผมกำลังคิดอยู่พอดีเลยครับ ยังไงรบกวนส่งความยาวของราวบันไดให้ผมด้วย" อินสงสารเซลล์สาวจึงบอกให้รู้ว่าเขาเข้าใจเจตนาของอีกฝ่าย
"ได้ค่ะ" เซลล์สาวดูโล่งอกที่มีคนเข้าใจ
ตลอดเวลาที่เดินดูห้อง คูนกับอินถ่ายรูปทุกมุมพร้อมกับสอบถามรายละเอียดไปด้วย ชลนทีซักถามเป็นบางครั้ง ส่วนศิระเดินตามเงียบๆ มีเพียงตรีลักษณ์เท่านั้นที่สร้างความลำบากใจให้เซลล์สาว รายละเอียดที่เจ้าตัวถามนอกจากไม่ช่วยอะไรพวกเขาแล้ว ยังออกแนวเอาแต่ใจ ทำไมไม่มีอันนั้น ทำไมไม่มีอันนี้ ทำไมไฟเปลี่ยนสีไม่ได้ ทำไมโรงแรมไม่มีบริการที่เธอต้องการ พวกเขาได้แต่ปวดหัวแทนพนักงานที่ต้องตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแม้จะเริ่มยิ้มไม่ออกแล้ว
ขากลับชลนทีขอให้พาลงทางเดิมอีกครั้ง เขาเดินลงบันไดคู่ไปกับเซลล์สาว มีตรีลักษณ์เดินตามหลัง พยายามเร่งฝีเท้าเพื่อให้ทันคู่หน้า อินเดินตามหลังตรีลักษณ์ตามด้วยคูนและศิระปิดท้าย
ในจังหวะหนึ่ง อินเห็นตรีลักษณ์พยายามแทรกลงไปที่บันไดขั้นที่ชลนทีกับเซลล์สาวเดิน เขาไม่ได้คิดอะไรแค่ก้าวเท้าไปตามปกติ แต่ปรากฏว่าตรีลักษณ์แทรกลงไปไม่ได้จึงหยุดดึงขากลับมายืนบันไดขั้นเดิม ทำให้อินที่ก้าวตามลงไปชนเข้าอย่างจังเพราะไม่ทันได้ระวังตัว และเพราะความแคบของบันไดทำให้ทั้งสองคนล้มลง ดีที่ด้านหน้ามีชลนทีกับเซลล์สาวกั้นอยู่จึงไม่มีใครตกบันได
ทุกคนต่างตกตะลึง ก่อนที่ศิระจะถลันเข้าหาอินในจังหวะเดียวกับที่ชลนทีเข้าไปดูอาการตรีลักษณ์
“อินเป็นอะไรหรือเปล่า”
น้ำเสียงและดวงตาที่ถามร้อนรน อินส่ายหน้าเบาๆ เขาคิดว่าเขาปกติดี แต่เมื่อศิระพยุงเขาลุกขึ้นยืนอินรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้าขึ้นมา
“เจ็บข้อเท้าหรือเปล่า” ศิระขมวดคิ้วเมื่อเห็นอินนิ่วหน้าด้วยสีหน้าเจ็บปวด
“นิดหนึ่งครับ”
“เดินยังไงของนาย!” เสียงที่หวีดขึ้นมาทำให้อินกับศิระหันไปมองพร้อมกัน ตรีลักษณ์เกาะแขนชลนทีแนบชิด เอนศีรษะไปพิงอีกฝ่ายราวกับคนหมดแรง
“ขอโทษครับ” อินกล่าวขอโทษเพราะถึงอย่างไรก็เป็นลูกค้า เขาก็มีส่วนผิดที่เบรกไม่ทัน
“ไม่มีตาหรือไงถึงไม่เห็น”
อินคิดว่าเขาไม่อยากมีปัญหาด้วยแล้ว แต่พอเจอแบบนี้ก็อดอธิบายไม่ได้ “ขอโทษจริงๆ ครับ คุณตรีลักษณ์หยุดเดินกะทันหันผมเลยหยุดตามไม่ทัน”
“นี่นายโทษฉันอย่างนั้นเหรอ! เป็นผู้ชายภาษาอะไร โง่ งี่เง่า” เสียงที่แผดดัง ทำให้คนที่ยืนอยู่ประปรายที่ลอบบี้เงยหน้าขึ้นมามอง
“คุณตรีครับ คนของผมขอโทษคุณตรีแล้ว ก็ก็ขอให้จบกันไปดีไหมครับ ผมมองว่าครั้งนี้มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครผิดหรือถูก” ศิระมองหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้านั้นค่อยๆ ขึ้นสีแดงเข้มด้วยความโกรธ
“คุณศิระเข้าข้างลูกน้องเหรอคะ! ตรีเป็นลูกค้านะคะ”
“ผมพูดสิ่งที่ถูกต้องครับ แล้วครั้งนี้ผมคิดว่าอินไม่ได้ผิดอะไร”
“เกิดอะไรขึ้น!” ศิระหันไปมอง ไตรรัตน์กับรัชตะเดินเร็วๆ เข้ามาหา คิดว่าคงมีคนไปบอก
“พี่ไตรมาก็ดีแล้วค่ะ นายคนนี้..” นิ้วเรียวยาวชี้หน้าอิน “ชนตรีล้มจนเจ็บตัวแล้วไม่ยอมรับผิดค่ะ”
ไตรรัตน์หันไปมองเพื่อนเพื่อขอคำอธิบาย
“คุณตรีกับอินชนกันบนบันได มันเป็นอุบัติเหตุ คนของฉันขอโทษน้องนายแล้ว แต่ถ้าจะให้ยอมรับว่าผิดให้ได้ฉันคิดว่ามันไม่ถูกต้อง”
ไตรรัตน์พยักหน้าช้าๆ
“คุณรัชตะครับ ฉันจะพาอินกลับไปที่ห้องพัก รบกวนให้พนักงานเอายาแก้ปวดกับยาทาแก้ฟกช้ำขึ้นไปให้ด้วยได้ไหมครับ”
“ได้ครับ เดี๋ยวผมจัดการให้”
“นายไปเถอะ เดี๋ยวฉันดูแลทางนี้เอง” ไตรรัตน์บอกเพื่อน
“พี่ไตร! เข้าข้างคนอื่นมากกว่าน้องได้ยังไงคะ ตรีเจ็บแทบตายมันไม่สำนึกสักนิด”
“ตรี” พี่ชายพยายามปรามน้องสาวด้วยสีหน้าลำบากใจ ไตรรัตน์รู้จักนิสัยของตัวเองดี พอๆ กับที่รู้จักนิสัยเพื่อนอย่างศิระ ว่าถ้าผิดศิระต้องให้ลูกน้องรับผิดอยู่แล้ว
“ถ้าเจ็บก็ไปหาหมอกันเดี๋ยวพี่พาไป” ไตรรัตน์ยื่นมือไปหาน้องสาวแต่ถูกเมิน
“ไม่ได้ค่ะ ต้องให้มันมาไหว้ขอโทษตรีก่อน”
สายตาของศิระเย็นชา แม้แต่ตรีลักษณ์ยังอดสะดุ้งไม่ได้ แต่เธอเชิดหน้าขึ้น ยังไงเธอก็ไม่ผิด
“ถ้าคุณตรีอยากให้คนของผมขอโทษ..” ศิระเบือนสายตาไปหาไตรรัตน์ “ไตร ฉันจะรับผิดชอบโดยการถอนตัวออกจากงานนี้ ขอบใจมากที่ให้โอกาสบริษัทฉัน”
ตรีลักษณ์ตะลึง เธอรีบเข้าไปกอดแขนพี่ชาย “ไม่นะคะพี่ไตร”
“ถ้าอย่างนั้นตรีก็ขอโทษคนของศิระเหมือนกัน เพราะต่างคนต่างผิด”
“ไม่เป็นไรครับ” อินรีบปฏิเสธ เขาส่งยิ้มให้กับตรีลักษณ์ “ถ้ายังไงผมขอโทษแล้วกันนะครับที่ทำให้คุณตรีบาดเจ็บ”
ใบหน้าของหญิงสาวเชิดขึ้น อินเห็นแต่ไม่ได้ใส่ใจ เขาขอโทษเพราะถือว่าเขาเป็นผู้ชายไม่ควรทำให้ผู้หญิงเจ็บตัว และในฐานะพนักงานที่ต้องให้เกียรติลูกค้า และเพื่อการทำงานที่ไม่อึดอัดเกินไปในอนาคต เรื่องแค่นี้เขาทำได้สบาย
“ตรีเดี๋ยวพี่พาไปหาหมอ” ตรีลักษณ์คิดจะค้านแต่เห็นสายตาของพี่ชายแล้ว เธอรู้ว่าอีกฝ่ายเริ่มเหลืออดกับความเอาแต่ใจของเธอในวันนี้ หญิงสาวจึงยอมให้พี่ชายประคองไปแต่โดยดี
“ไปกันเถอะ”
อินสะดุ้งทั้งตัวเมื่อศิระช้อนมือเข้าใต้ร่างอุ้มเขาขึ้นมา
“คุณศิระ!” อินหน้าแดงก่ำ หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าตอนที่โดนตรีลักษณ์ต่อว่า
“อินเดินไม่ไหวแน่ เจ็บมากใช่ไหมคงไม่ใช่นิดเดียว”
“ครับ” อินยอมรับในที่สุด เขาคิดว่าตอนที่ชนกันเขาล้มลงก่อนเพราะพยายามเบรกตัวเอาไว้ จำได้ลางๆ ว่าตรีลักษณ์เซมาเหยียบข้อเท้าของเขาด้วยรองเท้าส้นสูง ทำให้อีกฝ่ายืนไม่อยู่แล้วล้มตามลงมา
“ชล ฉันจะพาอินขึ้นไปพักก่อนฝากทางนี้ด้วย” ศิระหันไปมองชลนที
“อืม ไปเถอะ”
“ผมไปด้วยครับ” คูนทำท่าจะเดินตามแต่ถูกชลนทีจับข้อมือเอาไว้
“คุณต้องทำงาน คุณสมฤดีรออยู่”
“ครับ” คูนรับคำเสียงอ่อย ได้แต่มองตามเพื่อนไปด้วยความเป็นห่วง
“คุณศิระปล่อยผมลงครับ คนมองใหญ่แล้ว” อินหน้าแดงเรื่อ ถึงเขาเป็นผู้ชายตัวเล็ก แต่ก็ไม่ได้ดูบอบบางถึงขนาดอุ้มแล้วดูน่ารัก แต่ศิระกลับทำเสียงดุ
“อินเจ็บตัวอยู่นะอย่าดื้อ”
“ผมพอเดินได้จริงๆ ครับ”
“ผมอุ้มอินไหว”
อินอ่อนใจเกินกว่าจะห้ามปราม เขาซบหน้ากับบ่ากว้างเพื่อหลบสายตาที่มองมา ไม่อยากยอมรับเลยว่าหัวใจของเขากำลังพองโตและเต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย
• • • • • • • •
ศิระเดินไปเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะ เขารับถาดมาจากพนักงาน ให้ทิปและกล่าวของคุณ ก่อนเดินกลับไปหาอินที่นั่งเหยียดขาอยู่บนโซฟาตัวยาว
“คุณศิระ!” อินตกใจเมื่ออีกฝ่ายนั่งลงที่ปลายเท้า ก่อนยกขาของเขาขึ้น “ผมทำเองครับ”
“ผมทำเองคุณนั่งเฉยๆ”
อินมองศิระใช้ผ้าสะอาดที่เปียกน้ำหมาดๆ เช็ดข้อเท้า ก่อนทายาให้อย่างเบามือ คอยถามว่าเขาเจ็บตรงไหน เจ็บมากไหม ดีขึ้นหรือยัง อินตอบด้วยเสียงเบา สายตาไม่ละไปจากอีกฝ่าย ในหัวของเขาคิดอะไรมากมาย
“คุณศิระครับ”
“ครับ” ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองเขา
“ทำไมคุณศิระถึงเปลี่ยนใจมาชอบผมครับ”
ศิระชะงักเมื่อเห็นสายตาจริงจังของอิน เขาจึงยิ้มอ่อนออกมา ชายหนุ่มจัดการพันขาของอินด้วยผ้ารัดจนเสร็จ เดินไปล้างมือและเทน้ำใส่แก้วมาให้อีกฝ่ายกินยาแก้ปวด เขารับแก้วน้ำคืน ก่อนนั่งลงที่ปลายเท้าของอินเหมือนเดิม
“ทำไมถึงเปลี่ยนใจ ผมคิดว่าไม่ใช่นะ ต้องถามว่าทำไมถึงรู้ใจตัวเองมากกว่า เพราะผมน่าจะชอบอินมาได้สักพักแล้วเพียงแต่ไม่รู้ตัว พออินไม่อยู่ มันคิดถึง มันโหยหา..”
“คุณศิระคิดถึงผมเหรอครับ”
“มาก ผมคิดถึงอินมาก” ศิระถอนใจออกมาเบาๆ
“ตอนที่อินพูดว่า ‘ไม่ได้หลบหน้าแต่ไม่ได้มองหา’ ผมรู้ความหมายของประโยคนื้ทันที เพราะผมเอาแต่มองหาอินตลอดเวลา อยู่ตรงไหน ทำอะไรอยู่ มาทำงานไหม ไม่สบายหรือเปล่า เพิ่งเข้าใจว่าอินรู้สึกยังไง” ศิระยิ้มออกมาแม้จะดูเศร้าไปนิดในสายตาของอิน
“เพราะความรู้สึกพวกนั้น มันเลยทำให้ผมรู้ตัวทันทีว่าผมชอบอินเข้าให้แล้ว”
“คุณศิระแน่ใจในความรู้สึกของตัวเองแล้วใช่ไหมครับ ผมอยากถามให้แน่ใจอีกครั้ง”
“ผมแน่ใจ มั่นใจ..ว่าผมรักอิน”
อินสบตากับศิระนิ่ง เขาเห็นความหวังและเห็นความเศร้าในดวงตาของอีกฝ่ายในขณะเดียวกัน
“ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ดีไหมครับ”
“อิน!” สายตาของศิระเป็นประกายไปด้วยความหวัง
“ผมไม่ได้บอกว่าจะตกลงหรือไม่ตกลง ผมแค่บอกว่าให้เวลามันเป็นเครื่องพิสูจน์ทั้งใจของคุณศิระและใจของผมเอง”
“ตกลงครับ”
“ผมชักง่วงนอนแล้วสิครับ”
“อินนอนเถอะ” ศิระลุกขึ้นยืน เขาจับหมอนอิงวางราบกับโซฟา ก่อนประคองอินให้นอนลง
“พักผ่อนก่อน เดี๋ยวผมอยู่แถวๆ นี้ ถ้าอินปวดขึ้นมาก็เรียกผม”
“ไม่เป็นไครับ ผมอยู่ได้”
ก่อนที่พวกเขาจะเถียงกัน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ศิระเดินไปเปิด เจอคูนยืนรออยู่หน้าประตู
“ผมขอคุณชลแวบขึ้นมาดูอินครับอดเป็นห่วงไม่ได้ เดี๋ยวก็จะกลับลงไป” คูนรีบรายงานทันทีเพราะกลัวศิระเข้าใจผิด
“คูนมาก็ดีอยู่เป็นเพื่อนอินก่อน ผมจะไปหยิบหนังสือที่ห้องพัก เดี๋ยวกลับมา”
“ครับ”
คูนปิดประตูเมื่อศิระเดินออกไปแล้ว เขาเดินไปนั่งที่โซฟาอีกตัวติดกับตัวที่อินนอนอยู่ หลังจากถามอาการเพื่อนเป็นที่พอใจแล้ว คูนจึงตัดสินใจถามอีกเรื่องหนึ่งออกไป
“พอได้หรือยังวะ”
“อะไร” อินนิ่วหน้า ไม่เข้าใจคำถามของเพื่อน
“ก็ที่อินทำอยู่ ทรมานเขาไม่เท่าไหร่ อินทรมานใจตัวเองทำไมวะ ดูจากเมื่อกี้ก็รู้ คุณศิระรักอิน อินรักคุณศิระ สมการง่ายโคตรเด็กอนุบาลยังแก้ได้ แล้วผู้ใหญ่อย่างเราทำไมต้องทำให้มันยุ่งยากวะ”
“ก็เพราะว่า...” อินยกยิ้มมุมปาก นานๆ ดวงตาอ่อนโยนคู่นี้จะเปลี่ยนเป็นประกายเจ้าเล่ห์เหมือนคนอื่นเขา “คนที่เคยเสียอะไรไปครั้งหนึ่งแล้วเขาต้องใช้ความพยายามอย่างหนักเพื่อให้ได้มา เมื่อได้มาแล้วก็จะไม่อยากเสียมันไปอีกยังไงล่ะ”
“ร้ายเหมือนกันนี่หว่า” คูนส่งยิ้มให้เพื่อน เมื่อเข้าใจความหมาย “แต่ระวังนะ”
“ระวังอะไร”
“คนที่คิดว่าตัวเองง้อไม่สำเร็จ เขาจะไม่ง้ออีกเป็นครั้งที่สอง อย่าให้เลยจุดที่คุณศิระคิดว่าไม่มีหวังแล้วนะอิน ถึงตอนนั้นความรักมันจะไม่กลับมาหาอินอีกเลย”
“ไม่ต้องกลัว เพิ่งให้ความหวังไปเมื่อกี้นี่เอง”
“หะ!”
อินยิ้มตาวาว คูนถึงกับหัวเราะลั่น อินพลอยหัวเราะตามไปด้วย
ตอนนี้คูนสบายใจแล้ว เขาไม่ต้องห่วงเพื่อนอีกต่อไป ในที่สุดอินก็จะมีความสุขเหมือนคนอื่นเสียที
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ★* ของหายอยากได้คืน *★[แจ้งข่าว+ตัวอย่างเรื่องสั้นรัก❤ข้างเคียง] ★28/06/19 ★P.38 (อ่าน 303059 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก