หัวข้อ: Sᴇxʏ ɴᴀᴜɢʜᴛʏ ɴᴇʀᴅʏ CH.16 GO THROUGH TOGETHER(14|11|18) p.11

[B52]

พอมันเป็นเรื่องของความรู้สึกอะไรๆก็ย่กไปหทด

[Sykes]

อ่านแล้วเราจะร้องไห้ซะงั้นเลย 
น้องธูปต้องก้าวผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้นะ

คุณเวสจะทำเล่มมั้ยคะ แอบเชียร์ให้คุณเวสทำเล่ม

[khwanruen]

ต้องพยายามทำความเข้าใจซึ่งกันและกัน เหลือที่ตัวน้องแล้วหล่ะ  เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่น้าาา

[Rateesiri]

โห ชื่นชมอาจารย์นพเลยอ่ะ ขอให้แฮปปี้ๆ เฯีอะ

[fullmoonny]

หนูธูปลูกกกกกกกกกก
อย่าปล่อยให้พี่เขาหลุดมือไปนะลูกกกก โอ๊ยยคือคุณพ่อก็ไม่ห้ามแล้ว ตัวหนูเองต้องเปิดใจรับพี่เขาแล้วเปิดใจตัวเองด้วย

[MooMiew]

ตอนหน้าตอนสุดท้ายหรอ ใจหายเลย   

[puiiz]

 

[porjj]

เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
 

[i.am.wee]

ไรท์หายไปไหนอ่าาาาาา

[SeaBreeze]

พี่เค้าจะย้ายไปอยู่หอแล้วนะธูป  รู้สึกกับพี่เค้ายังไงก็รีบๆเลย   

[AeAng11]

แท้ที่จริงอจ.พิภพอาจเข้าใจมังกรและธูปมากกว่าตัวเขาเองทั้งสองคนความรักความรู้สึกที่มีแต่ไม่กล้าแสดงออกให้ใครอื่นรับรู้ได้มันทำให้อึมครึมไปทั้งคู่จนไม่กล้าจับมือกันเดินต่อแม้อยากทำแทบขาดใจเป็นกำลังใจให้ทั้งคู่เป็นกำลังใจให้คุณเวสต์ให้พา2คนนี้มาพบlightening..ขอบคุณคุณเวสต์มากค่ะแล้วก็รอคอยพล็อตเรื่องต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

มังกร ไม่สับสน 
มีแต่ธูป ที่สับสน 
เข้าใจกันซะทีนะ 
       
 

[kawisara]

พี่มังกรหาย

[ืniyataan]

จะจบแล้ว....โอวโนว...วววววววววววววววววววววววว     

[KOWPOON]

พี่มังงงงงงง  ตอนหน้าจะจบแล้วว   อยากให้ถึงวันพุธไวๆ  แต่ไม่อย่างให้จบเลยยย ++

[KOWPOON]

อาจารย์พิภพ อบอุ่นจัง รับรู้ได้ถึงอาจารย์แกรักพี่มังกรเหมือนเป็นลูกอีกคน  และตอนนี้ก็กำลังจะมาเป็นลูกเขย   55555
อาจารย์แกดูออก ว่าธูปมีชีวิตชีวาขึ้นตั้งแต่มีพี่มังกรเข้ามา 

[may27]

   อ่านตอนก่อนหน้านี้   กลัวใจธูป  กลัวใจอาจารย์......กลัวไปหมด.....ตอนนี้....ค่อยใจชื้นนิดไม่  .....ไม่รู้จะหักมุมอะไรยังไงหรือเปล่า

[wildride]

 
 
 ต่างคน ต่างภาวะ แล้วก็ห้ามไม่ได้ถ้าจะต่างความคิด

 ก็แบบนี้แหละ ความสัมพันธ์มันไม่ใช่แค่เรื่องของคนๆเดียวนี่นา
 
 

[Wordslinger]

อ่านตอนที่สิบสี่แล้วภาพของพี่มังกรที่เคยคลุมเคลือก็กลับสว่างแจ้งขึ้นมาในหัว เรียกว่าเป็นตอนที่แสดงภาพของพี่แกให้คนอ่านเห็นได้กระจ่างขึ้น ความจริงเราก็แอบเห็นด้วยกับมาร์คที่ว่าพี่มังกรเปรียบเหมือนควัน มีตัวตนแต่ก็ไม่ tangible จับต้องไม่ได้ เพราะสัมผัสเมื่อใดก็จะระเหยหายไปกับอากาศ ความจริงที่ว่าพ่อบังเกิดเกล้าหลบเข้าหลังผ้ากาสาวพัสตร์หลังการจากไปของแม่ แล้วทิ้งให้เขารับผิดชอบชีวิตตัวเอง ถ้าเป็นเรา...เราก็ว่าน่าจะทำให้คนคนหนึ่งรู้สึกเคว้งคว้าง หาที่เกาะยึดไม่ได้ ราวกับนกไร้รัง ไม่มีคอนให้เกาะที่ไหนเลย ดังนั้น...ด้วยเหตุนี้เอง...พี่มังกรอาจมองข้ามการเป็นคอนให้คนอื่นเกาะบ้าง พอมาเข้าคู่กับน้องธูปเลยกลายเป็นว่า วิหคไร้รังสองตัวต้องฝืนบินไปกับลมพายุมืดครึ้ม พายุที่ว่าก็คือความสัมพันธ์ที่กำลังเริ่ม...เดินเตาะแตะอย่างไม่มั่นคง 

ส่วนตอนที่สิบห้า เริ่มเห็นอะไรบางอย่างที่ไม่เห็นขณะอ่านตอนก่อนหน้า เราว่า “เรื่องยาก” อยู่ที่ความรู้สึกของธูปเองนั่นละ เพราะดู อ.พิภพแกก็ตรงมากๆ ไม่มีอะไรปิดบังเลย ดูอย่างตอนโทร.ไปหาลูกชายเพื่อถามเกี่ยวกับพี่มังกรจะย้ายออกนั่นสิ เราว่าแกถามตรง แล้วก็ไม่อ้อมค้อมด้วยนะ กลับเป็นธูปเสียเองที่อึกๆ อักๆ สาเหตุน่าจะมาจากที่ว่า เด็กน้อยคนนี้เติบโตขึ้นมาในแวดล้อมของชื่อเสียงและความน่าเคารพของพ่อ เลยเกิดความคิดว่าตัวเองต้องทำให้ได้ดี และต้องไม่ทำอะไรให้เสื่อมเสียชื่อเสียงของพ่อ และตัวเองต้อง “แบกรับ” นั่นนี่ไว้บนบ่า ทั้งที่พ่อเองก็ไม่ได้เอ่ยปากถึงเรื่องนั้นสักนิด อ่านแล้วเหมือนจะเข้าใจที่มาที่ไปของความคิดตัวละครหลายๆ ตัวขึ้นมานึดหนึ่งแล้วนะคะ พอได้คิดตามก็อยากจะเอาใจช่วยให้น้องธูปได้ลด “สิ่งของ” ที่แบกไว้บนบ่าลงบ้าง อย่างที่พี่มังกือบอก...ในคนที่แคร์นั้นมีพี่อยู่ด้วยหรือเปล่า? ถ้าธูปไม่ยอมเปิดใจแบบนี้ ระวังพี่มังกือแกไปโดดน้ำตายนะคะ ยิ่งคิดมากอยู่ อิอิ

ขอบคุณคุณเวสต์มากๆ เลยนะคะ สำหรับอัปเดตที่ทำให้ได้คิดตามนี้ ช่วงนี้ยุ่งๆ นิดหน่อยเลยอาจจะมาตามอ่านช้าไปบ้าง แต่ยังอยู่กับคุณเวสต์นะคะ

[SimpleZ]

 ชอบทุกอย่างในเรื่องนี้มากมันมีความน่ารัก มีความสดใส มีความอึมครึม ชอบไปหมด
แต่งงานกับเราแล้วเขียนนิยายให้เราอ่านทุกวันเถอะ555555555555555

รอตอนต่อจ้า

[sailom_orn]

  จากเรื่องเก้ฝ่าของอาจารย์ คงทำให้เค้าพยายามทำใจยอมรับแหละ
แล้วต้องมาช่วยลูกศิษย์กับลูกตัวเองเคลียร์กันด้วยยยย

[-west-]

chapter 16
GO THROUGH TOGETHER



 

      ผมไม่เคยคิดว่าจะมีช่วงเวลาที่ใช้ร่วมกับธูปแล้วจะลำบากใจได้ แต่มันก็เกิดขึ้นเมื่อเราเดินเคียงข้างกันในที่สุด ธูปเว้นระยะห่างขณะเดินกับผม ไม่พูดอะไร ส่วนผมก็ได้แต่ก้าวตามโดยไม่ถามสักคำ


      ไม่รู้ว่าเกิดเป็นความรู้สึกมึนตึงแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจเป็นเมื่อมันเห็นความรักของผมเป็นเพียงเรื่องเซ็กซ์ หรือเมื่อผมไล่มันออกจากร้านของตัวเอง เกิดขึ้นเพราะเราตกลงจะคบกันเงียบๆ หรือร่วมรักกันถึงรุ่งสางของวันก่อนหน้านั้น แต่ไม่ว่าอย่างไร การเจอหน้ากันก็ไม่ทำให้หัวใจเต้นแรงเหมือนที่ผ่านมาอีกแล้ว


      บางทีความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยความกลัวอาจจบลงง่ายดายเพียงนี้ ผมคงเสียใจ เสียดาย แต่เห็นได้ชัดว่าถ้าธูปไม่ต้องการสานต่อมันง่ายแค่นิดเดียว คือการที่เขาตีตัวออกห่างทำตัวเมินเฉยใส่ผมโดยไม่มีคำอธิบาย

      “พี่จะย้ายออกจากร้านเหรอ”

      มันเป็นคนเอ่ยขึ้นก่อน หยุดเดินเมื่อเห็นเก้าอี้ว่างใต้ร่มไม้ห่างจากคณะออกมา ที่นี่เป็นสวนหลังห้องสมุดที่ไม่ค่อยมีใครเดินผ่าน ไม่เหมาะกับการอ่านหนังสือ อาจเพราะต้นไม้ทึบเกินไป ทำให้แสงสว่างไม่เพียงพอ

      “อืม มึงจะได้ไม่ต้องเกร็งถ้าจะเข้าไปหลังร้านปิด แต่ตอนกลางวันต้องทนหน่อยล่ะ เพราะกูต้องไปทำงาน”

      “พี่หมายถึงอะไร” ธูปหันกลับมามอง พอไม่มีแว่นแล้วเห็นแววตาที่มีหางตาตกเศร้าลงกว่าปกติชัดเจน “พี่จะย้ายไปอยู่กับพี่นันต์เหรอ”

      “ช่วงแรกน่าจะแบบนั้น”

      “แล้วยังไงต่อ จะได้ไปเจอพี่โบว์ได้ง่ายๆ ใช่ไหม หรือย้ายไปอยู่กับพี่โบว์เลย”

      “เกี่ยวอะไรกับโบว์วะธูป”

      “ก็เห็นทุกครั้ง ผมไม่ได้ตาบอดนะ” น้ำตาหยดกลิ้งลงจากกรอบตา ธูปใช้หลังมือเช็ดแก้ม จมูกแดงเท่ากับหู “ผมรู้นะว่าเกิดอะไรขึ้นที่แคมป์”

      “มึงพูดเรื่องอะไร”

      “พี่จะคบกับผมได้ยังไงถ้าพี่ก็มีใจให้พี่โบว์ พี่ไม่กล้าคบกับพี่โบว์เพราะพี่กลัวความสูญเสีย พี่กลัวความรัก คิดว่าผมดูไม่ออกเหรอ ที่ผมเคยถามว่าพี่รักผมมากแค่ไหนมันยังน้อยกว่าที่พี่คิดกับพี่โบว์ด้วยซ้ำ แล้วยังไงต่อ ถ้าผมคบกับพี่ แล้วพี่ทิ้งผมไปหาพี่โบว์ ที่พี่บอกว่าจะจับมือไปด้วยกันเหลือแค่ผมคนเดียว ผมจะผ่านเรื่องนี้ไปยังไง ทุกคนรู้แล้วว่าผมเป็นเกย์” ธูปพรั่งพรูทุกคำพูดในหัวออกมา มันตัวสั่นเหมือนทุกครั้งที่เผยความในใจ แต่สิ่งที่เห็นจากในนั้น จากคำพูดที่บอกว่าผมกลัวที่จะรักโบว์และใช้มันเป็นเครื่องมือปกป้องตัวเองชั่วคราวจนกว่าจะมั่นใจมีรักครั้งใหม่นั่นมันไม่ใช่เลย

      ธูปต่างหากที่กำลังกลัว กลัวการที่ตัวเองหลงเข้ามายึดติดกับผมจนไม่อาจปล่อยมือไปได้

      “อย่าคิดเผื่อกันได้ไหม”

      เมื่อฝ่ายหนึ่งร้อน ผมก็กลายเป็นคนเย็น หลับตาลงแล้วดึงมันมากอด ธูปไม่ขืนตัวออก ราวกับโหยหากอดนี้เหมือนกัน “ทำไมต้องทำอะไรให้ยุ่งยากวะธูป แค่มึงพูดเรื่องที่มึงคิดออกมา”

      “ผมไม่อยากงี่เง่า”

      “การคิดไปเองต่างหากที่งี่เง่าที่สุด”

      “พี่ก็คิดไปเอง คิดว่าถ้าย้ายออกไปแล้วผมจะสบายใจขึ้น จะให้ผมทำยังไง ผมไม่รู้ ผมไม่อยากยึดพี่ไว้แต่ผมปล่อยพี่ไปไม่ได้หรอกนะ”

      ผมนึกถึงที่ค่ายที่ติดต่ออีกฝ่ายไม่ได้ ที่เคยตั้งคำถามให้ตัวเองว่าธูปจะถามถึงผมผ่านทางอาจารย์พิภพหรือไม่ “โบว์ชอบกู อาจารย์รู้แค่นั้น แต่กูบอกเขาแล้วว่ามีคนที่ชอบอยู่ก่อนจนมองใครไม่ได้แล้ว”

      “แต่กลับมา พี่กับพี่โบว์ก็...”

      “ธูป ถ้ากูชอบโบว์จะอยากคบมึงเปิดเผยไปทำไม” ท้ายที่สุดเราก็รู้ว่าเมื่ออารมณ์ของความหึงหวงทำงานรุนแรง ต่างก็มองข้ามตรรกะทั้งหมดทั้งสิ้น ผมเข้าใจคำว่าควันของมาร์ค มันหมายถึงการที่ธูปไม่อาจมั่นใจถึงความรู้สึกของผมได้ และผมที่ยังคงไม่ยืนยันกับธูปว่าจริงจังแค่ไหน ธูปต่างจากผม มันเป็นคนจริงจังและแคร์คนอื่น ขณะที่ผมเป็นแบบที่เจ้าตัวเคยว่า ผมไม่เหลือใครให้แคร์ ทุกอย่างดูเหลาะแหละไม่สามารถยืนยันให้ใครมั่นใจได้

      “จริงของมึงว่ากูกลัวการสูญเสียจนไม่อยากเริ่มใหม่ แต่ถ้าเริ่มไปแล้ว รู้สึกไปแล้ว กูจะทำทุกอย่างไม่ให้เสียไปนอกเสียจากมึงขอปล่อยมือไปจากกูเอง”

      “ถ้าอย่างนั้นจะย้ายออกทำไม ผมไม่ให้พี่ไปได้ไหม ผมอยากเจอพี่ตลอดเวลา อยากรู้ว่าพี่อยู่ที่ไหน ผมไม่อยากกังวลเหมือนคนบ้า แต่บ้าชะมัด ผมไม่ชอบพี่โบว์เลย ไม่ชอบใจเลย”

      “หวงเหรอ”

      เป็นอาการหวงที่ไม่น่าชื่นใจสักนิด หึงเสียจนผมหวั่นใจต่อความรู้สึกของมันไปเสียหมด ธูปพยักหน้าในอ้อมแขน เอาหน้าถูไถกับเสื้อยืดของผมเช็ดน้ำตา ผมหัวเราะ กอดมันแน่นขึ้นอีกหน่อย

      “แล้วจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมเหรอ ให้กูอยู่ที่นั่น มึงก็เมินกูเพราะไม่อยากให้ใครสงสัย”

      ผมถามเพราะไม่รู้ว่าจะสามารถอดทนต่อท่าทางอันบั่นทอนความรู้สึกได้แค่ไหน ก่อนหน้านั้นที่จะคบกันธูปเองเป็นคนที่เสนอนิสัยสกินชิพมาให้ ผมลูบหัวมัน ตบบ่าหรือกระทั่งดีดหน้าผากยังได้ ความสัมพันธ์นั้นยังไม่ถูกแก้ให้สบายใจทั้งสองฝ่าย มีเพียงผมที่พูดออกไปว่ามันเชื่อใจผมได้แน่นอน

      “ผมไม่อยากรู้ตัวตอนเสียพี่ไปแล้ว”

      “รู้ตัวว่าอะไร”
     
      “รู้ตัวว่าผมต้องการมีพี่ในชีวิตแค่ไหน เทอมนี้ผมต้องไม่ได้ที่หนึ่งแน่ๆ ผมเอาแต่คิดเรื่องพี่ทั้งวัน ผมเสียสมาธิ ผมทำข้อสอบไม่ทัน แต่ผมรู้ว่าพี่จะเป็นคนบอกผมว่าไม่เป็นไร”

      ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจกันแน่ที่ส่งผลต่ออีกฝ่ายขนาดนั้น สายลมพัดใบไม้ที่ลอยอยู่เหนือหัวโบกสะบัด เกิดเป็นเสียงหวีดหวิว บางใบร่วงลงมา เมล็ดพันธุ์ก็เช่นกัน กลิ่นของธรรมชาติและความเป็นส่วนตัวในป่าโล่งกว้างไม่ต่างจากการยืนเปลือยเปล่าปลดพันธนาการ ไม่มีสายตาของใครจับจ้อง เส้นศีลธรรมกลายเป็นขอบทะเลที่มองไปไม่เห็นว่ามันบรรจบกับท้องฟ้าที่ไหน “ไม่เป็นไรธูป มึงเป็นคนธรรมดาๆ”
     
      ประโยคนั้นผมมักจะบอกกับมัน ให้ธูปปล่อยผ่านความคาดหวังและสิ่งที่พันธนาการเอาไว้ เรื่องที่แบกอยู่หรือกระทั่งความรักที่วกกลับมาทำร้ายตัวเองด้วยการรัดรึง ตีกรอบให้เป็นไปในประเพณีนิยม

      “คนธรรมดาไม่ต้องได้คะแนนดีที่หนึ่งตลอดไปก็ได้ คนธรรมดาที่มีความรักได้”

      “แม้แต่รักกับผู้ชาย?”

      “ความรักของเพศไหนก็เป็นความรักเมื่อมันเป็นรัก” ถ้ามองประวัติศาสตร์แล้วการคบหาของคนเพศเดียวกันไม่ได้เพิ่งถูกบัญญัติขึ้นว่ามี เพียงแต่มันมีและถูกกำหนดให้เป็นสิ่งผิดบาปมาเนิ่นนาน อาจเพราะเพื่อกฎของการอยู่รอดของมนุษย์ที่ต้องการให้สืบพันธุ์ต่างเพศเพื่อดำรงการมีอยู่ของประชากร

      แต่รักเป็นเรื่องที่ต่างออกไป ไม่มีใครใช้มาตรวัดได้

      ธูปคลายแขนออก ตามันบวมขึ้น โดยเฉพาะใต้ตา ราวกับว่าการพูดคุยธรรมดาแก้ปมปัญหาทุกอย่างที่หมักหมมสะระตะอยู่ในใจ

      “พี่จะไม่ไปไหนใช่ไหม”

      เป็นคำถามที่ผมต้องย้ำอีกครั้ง พร้อมกับกลั้วหัวเราะในความหวาดระแวงที่เกิดจากความรู้สึกของอีกฝ่ายที่ก้าวมาไกลเกินกว่าจะย้อนกลับ

      “พี่มังกร” เด็กหนุ่มเรียกชื่อ ผมครางรับให้เขาพูดต่อ “กลับร้านไปพร้อมพ่อกันไหม”

      ผมเงียบไปชั่วอึดใจ แต่ถ้ามันว่าแบบนั้น เห็นทีก็คงขัดไม่ลง

 

      “เหรอ แล้วธูปก็ไปร้องไห้ไม่ให้พี่ก้องย้ายออกเหรอ”

      ระหว่างทางกลับร้าน อาจารย์ถามลูกชายคนเดียวถึงสาเหตุที่ลากผมกลับไปพร้อมกัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาอยากให้ธูปเป็นม้าเร็วเอางานมาส่งที่ร้านก็ไม่ยอมท่าเดียว เด็กหนุ่มพูดตามจริงว่าเขาชอบให้ผมอยู่ที่ร้าน และไม่เห็นความจำเป็นที่ผมจะต้องย้ายออก แต่เว้นว่างเรื่องความรู้สึกของผมที่อาจารย์พิภพทราบดีเอาไว้

      “ผมไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย”

      “ตาบวมขนาดนี้ยังบอกว่าไม่ได้ร้องไห้อีกนะเรา” คนพูดเอื้อมมือมาหยิกจมูกระหว่างรถติดไฟแดง ธูปประท้วงเสียงอู้ เอนตัวหนีชิดประตูข้างคนขับ ส่วนผมนั่งข้างหลังกับกองหนังสือที่อาจารย์พิภพรวบรวมกันไว้อีกฝั่งของเบาะนั่ง

      “ผมเป็นภูมิแพ้ต่างหาก ช่วงนี้ก็พักผ่อนน้อยด้วย” มันยังอ้างสีข้างถลอก ผมไม่ได้พูดอะไร ฟังเสียงเถียงคำไม่ตกฟากของเด็กท่ามากอีโก้สูงด้วยรอยยิ้ม ก่อนประโยคต่อมาคนขับรถจะมองสะท้อนกระจกมองหลังมาคุยกับผม

      “แล้วเราก็อยู่ต่อง่ายๆ เลยหรือ?”

      “ก็ไม่รู้จะทำยังไงให้หยุดร้องนี่ครับ”

      “ไอ้พี่!” ธูปค้อนขวับ อาจารย์พิภพหัวเราะในลำคอ วางมือบนหัวลูกชายโยกไปมา

      “เป็นพ่อลูกกันมาตั้งกี่ปี ทำไมจะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เป็นภูมิแพ้ เมื่อไหร่ร้องไห้ เป็นเด็กเป็นเล็กหัดโกหกพ่อแม่เหรอ”

      “ไม่ได้โกหก”

      “แค่พูดไม่หมดหรือไง” อาจารย์ย้อน ถ้าบอกว่าไม่ได้ร้องไห้นั่นโกหกเต็มๆ ต่างหาก “หัดมาให้เนียนกว่านี้ก่อนไอ้หนู”

      “ผมก็แค่กลัวเหงาเท่านั้นเอง”

      ธูปว่า เท้าแขนกับขอบหน้าต่างรถ มองออกไปด้านนอกที่การจราจรแน่นขนัด เราอยู่ในรถสามคนโดยไม่รู้สึกอึดอัด คล้ายกับเป็นครอบครัวเดียวกันอย่างแท้จริง “ถ้าไม่ติดว่าต้องเอางานกลับไปทำที่บ้านนะคงไม่เอารถออกมาทำงาน ดูสิ สิบนาทีแล้วยังไม่พ้นแยกนี้เสียที”

      “ถนนปิดทำรถไฟฟ้าหลายที่น่ะครับ”

      “บ้านเมืองเหมือนพัฒนานะ แต่ก็ไม่พัฒนาให้ถูกที่ถูกทางอยู่ดี” อาจารย์พิภพว่า เขาเลิกวิจารณ์รัฐบาลนานแล้วเมื่อพบว่าไม่ว่าขั้วการเมืองไหนสิ่งแวดล้อมก็ยังเป็นเรื่องที่ถูกละเลยอันดับหนึ่ง “ถูกที่ถูกทางคืออะไรอ่ะพ่อ”

      “ก็อย่างเช่นแทนที่จะปรับปรุงขนส่งสาธารณะให้สะดวกปลอดภัย กลับใช้เงินสร้างรถไฟฟ้าอีกหลายสายขึ้นพร้อมกัน ที่จอดสำหรับคนเอารถออกจากบ้านก็ไม่มี แบบนี้จะให้คนอยากใช้รถไฟฟ้าแต่ต้องเอารถออกมาหน้าซอยจะเอารถไว้ไหน” เขาบ่นยืดยาว เป็นบทสนทนาที่ประหลาดเมื่อเป็นบทสนทนาระหว่างพ่อลูก โดยเฉพาะลูกที่เป็นวัยรุ่นยุคใหม่

      “แก้ยากมากเลยใช่ไหม”

      “ก็ยากแหละ มีความซับซ้อนที่มากกว่าระบบโครงสร้าง เป็นวัฒนธรรมที่ฝังรากลงในนิสัยคนไทย”

      ผมไม่ได้แสดงความเห็นแต่เด็กหนุ่มพยักหน้าเห็นด้วย คงพบเจอจากประสบการณ์ทำงานราชการของพ่อ หรือไม่ก็กระบวนยุติธรรมที่ไม่ยุติธรรมตามหน้าสื่อ “พ่อคิดไงกับเรื่องวัฒนธรรมไทย”

      “อะไรกัน อยู่ๆ ก็ชวนคุยเรื่องนี้”

      “รถมันติดนี่ครับ” ธูปว่า ก่อนพูดต่อ “ถ้าผมเป็นคนไม่มีศาสนา พ่อว่าผมควรโดนประจานไหม”

      “จริงๆ พ่อว่ามันก็ไม่แฟร์หรอกที่จะต้องระบุศาสนาให้เด็กตั้งแต่แรกเกิด” เขาว่า ไฟแดงเปลี่ยนเป็นเขียว แต่การจราจรหนาแน่นเกินกว่าจะขยับได้ในทันที “บางทีมันก็น่าอึดอัดที่ต้องติดอยู่กับอะไรแบบนี้”

      “รถหรือวัฒนธรรม” ธูปถาม เขาไม่แน่ใจว่าพ่อกำลังพูดถึงอะไร “ข้อดีของการรถติดก็มีนะพ่อ บางครั้งผมก็ได้ทวนโน้ตสั้นๆ บนรถเมล์ก่อนไปสอบ”

      “ทุกอย่างมันมีทั้งข้อดีข้อเสียน่ะนะ แต่อะไรที่เกิดขึ้นแล้วเราก็ต้องมองเห็นว่ามันมีข้อดีแฝงอยู่ด้วย แบบนี้ดีแล้ว ไม่อย่างนั้นจะเครียดเกินไป” เขาชมลูกชาย ก่อนจะย้อนอดีตเพื่อตำหนิ “เราด้วย อย่าตึงเกินไป”

      “ก็ไม่ได้ขนาดนั้นซักหน่อย”

      “ตั้งแต่รู้จักกับก้องก็ดูหย่อนลงเยอะ แต่ก็ยังเป็นคนเครียดเกินไปอยู่ดี” ผมสะดุ้งเมื่อถูกดึงไปในบทสนทนา อาจารย์พิภพผ่อนลมหายใจ เขาเปิดเพลงแจ๊ซเก่าๆ ชะล้างกลิ่นอายของควันที่ทำให้คนเครียดเมื่อถูกขังในยานพาหนะเล็กๆ กลางถนน “ธูป พ่อไม่ได้คาดหวังอะไรในตัวเรามากขนาดนั้นหรอกนะ”

      ผมกับธูปสบตากันผ่านกระจกอย่างเข้าใจนัยยะที่เร้นมา ไม่ว่าจะพูดปลายประโยคเปิดกว้างแค่ไหนก็เข้าใจได้ว่าประเด็นที่กำลังหมายถึงคือเรื่องอะไร

      คล้ายกำลังเล่นเกมที่แหย่กันไปมา ก่อนหน้านี้ธูปทำอาจารย์พิภพประหลาดใจด้วยการลากผมไปเคาะประตูห้องแล้วบอกว่าเราสามคนจะกลับรถคันเดียวกัน

      ผมมองเห็นความกล้าในตาคู่นั้น แต่ก็เสียงเบาลงเมื่อพ่อยิ้มให้อ่อนโยน

      คงเป็นความรู้สึกผิดแบบที่เด็กคนหนึ่งไม่เคยทำให้พ่อผิดหวัง นาทีนั้นผมไม่อยากกดดันธูปอีก ไม่สำคัญแล้วว่าเราจะกลับไปใช้ชีวิตอย่างระแวดระวัง หรือตีตัวออกห่างจนคล้ายถูกรังเกียจแค่ไหน หรือประโยคเจ็บแสบที่เหมือนกับธูปกำลังเล่นกับความรู้สึกผมนั่นล้วนเกิดมาจากความหึงหวงสะระตะไร้สาระที่เอาไปคิดเสียอกเสียใจจนใช้มันทำร้ายผมโดยไม่รู้ตัว

      ภาพของธูปที่ยักแย่ยักยันอยากทำให้ผมมั่นใจ ต่อสู้กับความประหม่าและอาจทำให้คนที่รักผิดหวังทำให้ผมอยากบอกธูปว่าถ้าไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร ขณะนั้นกลับเป็นอาจารย์พิภพที่เปิดประตูให้ก่อน

      “ผมรู้ว่าพ่อรักผมมาก”

      “รักตั้งแต่อยู่ในท้องแม่นั่นล่ะ ตั้งแต่สองสัปดาห์แรกที่ยังซาวนด์ไม่ได้ว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายด้วยซ้ำ” รถเคลื่อนตัวแล้ว แต่อาจารย์ใช้มือข้างเดียวขับ มืออีกข้างวางบนบ่าลูกชาย ใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือเย้าแก้มขาวด้วยการเกลี่ยเล่น “เข้าใจที่พูดไหม”

      “ผมชอบพี่มังกร ชอบแบบ...แบบที่ผู้ชายคนหนึ่งจะไม่คิดกับอีกคนแบบนี้”

      “ชอบแบบที่คนคนหนึ่งจะชอบคนอีกคนได้” อาจารย์พิภพเสริม ผมถูกจับเข้ามาในรถนี้คล้ายกับเพื่อฟังคำอนุญาตไปพร้อมๆ กับธูป เผชิญความรู้สึกไม่ปลอดภัยแต่หนีไปไม่ได้ เราสามคนถูกขังไว้จนกว่าจะเข้าใจกันทั้งหมด

      “ลูกพ่อก็เป็นคนคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องเป็นคนดี คนเรียนเก่ง หรือคนมีเหตุผลก็ได้ พ่ออนุญาตให้ธูปมีชีวิตเป็นของตัวเองอยู่แล้ว รสนิยมกับศีลธรรมไม่ได้เกี่ยวข้องกัน มันเป็นแค่ทางเลือกของเรา”

      “ผมขอโทษ”

      “ขอโทษอะไร ก็แค่เป็นคนเอง ที่ผ่านมาบางครั้งพ่อก็สงสัยนะว่านี่เลี้ยงลูกได้เป็นลูกคนจริงๆ หรือเปล่า” เขาพูดแหย่ ลักษณะผิดกับเมื่อคุยกับผมคนละโลก ที่บอกว่าเมตตาเหมือนลูกหลานนั่นพูดจริง แต่คนที่เป็นลูกหลานจริงๆ ซึ่งอาจารย์จะไม่มีวันโกรธก็คือธูปต่างหาก

      “ไอ้หมอนี่อาจจะทำให้ธูปเสียใจ รู้ไหม ก้องกิดากรณ์เป็นคนเก่ง เข้าหาคนเป็น กลัวการผูกมัด ถ้าเสนอทุนให้โดยชดใช้กันทีหลังไม่มีทางจะรับแน่ๆ พ่อถึงต้องให้ทุนเรียนฟรีไป แต่เขาเป็นคนมีความรับผิดชอบ ถ้ารับอะไรไปเป็นบ่วงในชีวิตแล้วจะรักจนไม่สามารถหลุดออกมาจากวงโคจรได้เลย”

      ธูปมองผมผ่านกระจกหลังอีกครั้ง ทำปากคว่ำ ผมสะดุ้งตัวนิดๆ เมื่อตกเป็นหัวข้อสนทนาถัดไป

      “เขาไม่เคยหลุดจากบ่วงที่รู้สึกว่าตัวเองถูกทิ้งได้เลย เพราะงั้นถ้าใครรับไปก็คงลำบากหน่อยถ้าจะหนีออกมา”

      “อาจารย์”

      “คบกันแล้วไม่ใช่ว่าธีสิสคุณจะง่ายขึ้นนะ ก้อง” เขาพูดกลั้วหัวเราะ ท่ามกลางการเดินทางที่แออัด บรรยากาศในห้องโดยสารกลับผ่อนคลายลง รถติดไฟแดงอีกครั้ง เสียงแจ๊ซบรรเลงผ่านลำโพงรถกลบเสียงลมหายใจของชายสามคนได้สงัด ธูปปลดเข็มขัดนิรภัยออก ผมเห็นตัวเลขด้านหน้าขึ้นอยู่ที่ร้อยกว่าวินาที หมายความว่ามีเวลาหนึ่งนาทีกว่าๆ ในการละเลยความปลอดภัยบนท้องถนน

      “ผมกอดพ่อได้ไหม”

      “หืม ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” ธูปโผตัวเข้ากอดสารถีทันที แม้ว่าโตเป็นหนุ่มเต็มตัวเขาก็ยังเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ของอาจารย์อยู่ดี ผมมองจากด้านหลัง สบตาอาจารย์พิภพผ่านกระจก เขายีหัวลูกชายแต่พูดกับผม

      “ฝากเลี้ยงมันด้วยแล้วกัน ถ้าไม่สเน่หาแล้วก็คิดเสียว่าเป็นน้อง”

      ผมฉีกยิ้มกว้าง เป็นยิ้มที่ปราศจากข้อกังวลหรือคำถาม สูญสิ้นความกลัว เต็มไปด้วยความมั่นใจราวยานอวกาศเปี่ยมพลังงาน สร้างด้วยวัสดุที่แข็งแรง วิวัฒนาการล้ำสมัย พร้อมลอยสู่ดวงดาวหมื่นล้านที่ห้วงจักรวาลไม่มีขอบฟ้า

      “ครับ”

      รับคำหนักแน่นเมื่อก้าวข้ามผ่านความกลัวที่จะสูญเสียจนเกือบสูญเสีย ง่ายดายเพียงแค่เผชิญหน้ากับความจริงและสิ่งที่เร้นลับที่สุดคือความคิดและการยอมรับของผู้อื่น

      เคลื่อนตัวไปข้างหน้าทีละนิด อาจจะอีกหลายแสนล้านปี ไม่มีจุดสิ้นสุดที่มาดหมาย แต่เปิดบันทึกการเดินทางขั้นที่หนึ่งด้วยการก้าวขาไปพร้อมๆ กัน

      ไฟแดงเปลี่ยนเป็นเขียวอีกครั้ง การจราจรในตอนเย็นเต็มไปด้วยฝุ่นควันมลพิษ มอเตอร์ไซค์ปาดแซงแข่งสามล้อ เนติธรกลับเข้าไปในเข็มขัดนิรภัย รถคันเล็กหลุดจากสี่แยกแสนอึดอัด แสงอบอุ่นของพระอาทิตย์อ่อนล้าแทรกผ่านตัวตึก กระทบผืนน้ำในสวนสาธารณะใกล้ๆ ระยิบระยับวับวาว ผมเท้าแขน มองนอกกระจกไปไกลแสนไกล

      ที่จริงความรักง่ายดายเพียงนั้นเอง

[KOWPOON]

อบอุ่นจัง ~ 

[Rateesiri]

จบแบบนี้เหรอคะ เฮ้ออออ  ในที่สุดอุปสรรคทางจิตใจของน้องธูป ก็หมดลง รักกันไปจนแก่เฒ่าเลยน๊า  ปล อวยพรคู่แต่งงานมันซะเลย 55

[malula]

เย้ ๆ ในที่สุดความอึดอัดทั้งหลายก็สลายไป อาจารย์พ่อสุดยอด

[puiiz]

 

[G-NaF]

คุณพ่อน่ารักมากเลยนะธูป

[no.fourth]

 

[sailom_orn]

 

[aiyuki]

อ.พิภพ คือ ดีอ่าาา ชอบๆๆ คุณพ่ออออ