หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62]

[puiiz]

 

[azure]

เนื้อคู่กันชิมิ เจอกันทีไร สปาร์คกันทุกทีซิน่า

[sweetie]

 

[Kei]

เกลียดอิพิชัยมาก

[Pe_no]

ติดตามนะคะ 

[PAtxxkMxxn]

 

[ดาวโจร500]

การเปลี่ยนแปลงเกิดจากแก๊สรั่วป่าวว

[GukakST]

>….ตอนที่ 4 [100%]….<

เขาเกลียดโอเมก้า!

ครั้งแรกที่อีธานรู้จักกับโอเมก้าคือตอนอายุสิบสาม ลูกพี่ลูกน้องของเขาได้พาเขาไปเที่ยวที่ที่หนึ่ง ที่นั่นเขาบอกว่ามันเป็นสวรรค์ของเหล่าอัลฟ่าชั้นสูงเลยก็ว่าได้ อีธานเป็นเด็กวัยรุ่นที่อยากรู้อยากเห็น อยากลองไปหมดทุกสิ่งอย่าง

เขาถูกเลี้ยงมาท่ามกลางวงล้อมของอัลฟ่า แม่บ้านทุกคน คนใช้ทุกคนเป็นอัลฟ่าหมด โรงเรียนที่เขาเรียนก็เป็นโรงเรียนเฉพาะที่รับแต่พวกตระกูลดังๆ อัลฟ่าเลือดเข้มข้นเท่านั้นจึงจะสามารถเรียนที่นี่ได้ เป็นสังคมชั้นสูง...ที่สูงจนคนธรรมดาไม่อาจเข้าใจ

ดังนั้นอีธานไม่เคยเจอโอเมก้าตัวเป็นๆ มาก่อน ไอ้แค่ออกข่าว ออกทีวี หนังละครอะไรพวกนี้มันค่อนข้างห่างตัวเขาพอสมควร เมื่อลูกพี่ลูกน้องพาไปเขาเลยคาดหวังที่จะเห็นอะไรที่สวยงาม เวลาเขาเห็นโอเมก้าในทีวี พวกนี้จะมีเสน่ห์มาก ไม่ว่าจะหญิงหรือชายก็ตาม

ทว่าสิ่งที่อีธานได้เจอ...มันผิดกับที่เขาคาดหวัง

“นี่แหละตัวตนของโอเมก้า” พี่คนนั้นผายมือให้อีธานได้เห็น ตอนนั้นอยู่ชั้นสอง...มองไปข้างล่างเจอแต่โอเมก้ากำลังปรนเปรอผู้ชาย ในคนเหล่านั้นมีทั้งหญิงและชาย กลิ่นฟีโรโมนรุนแรงจนน่าเวียนหัว

“เราไปห้องของเราดีกว่า” ลูกพี่ลูกน้องคนนั้นเดินนำไปอีกที่ อีธานยังไม่สามารถละสายตาจากภาพการเสพสังวาสอันมั่วซั่วเหล่านั้นได้

เขาเรียนรู้เรื่องการมีคู่แห่งโชคชะตา...คู่ที่เกิดมาเพื่อมาเป็นของเขา

นี่น่ะเหรอ...ชนชั้นที่จะเป็นคู่แห่งโชคชะตากับอัลฟ่าอย่างเขาน่ะ!

“มันเป็บแบบนี้ทุกคนจริงเหรอ” อีธานถาม เขาไม่มั่นใจ...แต่ที่เห็นนี่ก็สะเทือนใจไม่ใช่น้อย

“โอเมก้าเกิดมาพร้อมอาการฮีต เมื่อมีอาการ...โอเมก้าจะไม่สามารถต้านทานอาการอยากของตัวเองได้ นั่นหมายความยังไง...นายพอเข้าใจไหม” อีธานคิดตามที่อีกฝ่ายบอก

“พอเข้าใจ”

เดินไปไม่นานก็มาถึงห้องวีไอพีที่ลูกพี่ลูกน้องคนนั้นได้เตรียมเอาไว้ให้ เปิดประตูเข้าไปกลิ่นฟีโรโมนอันยั่วเย้าก็โอบล้อมอีธานและอีกคนทันที เขายังสับสน เลยยืนมองลูกพี่ลูกน้องนัวเนียกับโอเมก้าอยู่กลางห้อง มีโอเมก้าหญิงสามคนและชายอีกสามคน อีกธานเห็นแต่ความโสมม...คนชั้นสูงอย่างเขาต้องมามั่วโอเมก้าแบบนี้น่ะเหรอ

แต่ก็เท่านั้น...เมื่อสัญชาตญาณโดนกระตุ้นมากเข้า อีกธานก็ลงไปมัวเมากับคนเหล่านั้น

หลังจากนั้นมุมมองที่อีธานมีต่อโอเมก้าก็เปลี่ยนไป ถึงแม้ว่าอีธานมารู้ทีหลังว่านั่นคือสถานที่บำเรอสุขของพวกอัลฟ่า ที่นี่จะรวบรวมโอเมก้าชั้นดีเอาไว้เพื่อบริการลูกค้ามากมาย บ้างก็ถูกขายมาจากพ่อแม่ที่ยากจน บ้างก็เสนอตัวมาทำตรงนี้เอง ไม่ต่างอะไรกับ ‘ซ่อง’ ของเหล่าไฮโซ

การเติบโตจะสอนให้เขาได้เห็นถึงแง่ทีดีและร้ายในชนชั้นล่างสุดนั้น แต่ความจริงที่เมื่อโอเมก้าฮีตแล้วจะควบคุมตัวเองไม่ได้มันก็ไม่เปลี่ยนไป อีธานไม่ต้องการมีคนรักที่พร้อมจะเสพเซ็กส์กับใครก็ได้แบบนั้น

เขาเริ่มไม่อยากมีคู่แห่งโชคชะตา ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าถ้าอัลฟ่ากัดที่หลังคอของโอเมก้าตนนั้นๆ แล้ว โอเมก้าตนนั้นจะกลายเป็นคู่ของตนเพียงคนเดียวตลอดไป จะไม่ฮีตใส่คนอื่น จะไม่ผสมพันธุ์กับคนอื่น แต่...กว่าจะมาถึงเขาล่ะ?

สิ่งที่รอบข้างพูดถึงชนชั้นโอเมก้าล้วนเลวร้าย ซ้ำยังมีภาพติดตาจากการไปเที่ยวสถานที่เริงรมณ์แบบนั้นอีก ทำให้อีธานผู้หยิ่งผยองในความเป็นอัลฟ่าเลือดเข้มข้นของตนเองขยะแขยงชนชั้นนี้เข้าไปอีก

แล้วกลับมาดูตอนนี้สิ...คนในอ้อมแขนของเขา คนที่เขาสอดใส่ความต้องการเข้าไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยนี้เป็น...โอเมก้า!

อีธานกล้าสาบานกับตัวเองว่าเขากินยาต้านฟีโรโมนชนิดที่ดีที่สุดเข้าไปแล้ว มันเป็นยาประจำกาย พกไว้เสมอ เขาไม่อยากมีอาการกระหายใคร่อยากใส่โอเมก้าที่เขาเกลียด พวกนี้มีแต่สัญชาตญาณสัตว์ ฮีตหน่อยก็ควบคุมอะไรตัวเองไม่ได้แล้ว

และเพราะเกลียดคนที่อยู่ในอ้อมแขน...เขาถึงเกลียดที่ตัวเองมัวเมาอยู่กับร่างกายนี้

แค่สบตานายภูริ...แค่ได้กลิ่นกายบางๆ...ความบ้าคลั่งในตัวเขาก็ระเบิดออกมา

เขากำลังกลายเป็นเหมือนพวกโอเมก้าหรือไง!!!

“ทำไมผมต้องเกลือกกลั้วกับพวกชั้นต่ำอย่างนายด้วย!” เขาว่าใส่หน้าภูริที่นอนหอบแฮ่กเนื้อตัวช้ำเป็นรอยดูด รอยจูบเต็มไปหมด

ก็ไม่อยากจะว่าอะไรน้า...แต่ท่านประธานฟัดเขาขนาดนี้ยังมีหน้ามาด่าเขาอีกงั้นเหรอ? ภูริมีความงง มีทั้งความเหนื่อย มีทั้งความซาบซ่านที่ยังไม่หายไป อีกฝ่ายพ่นพิษใส่ตนรอบที่เท่าไหร่ไม่ได้นับเสร็จก็ควานหายาเป็นการใหญ่ ร่างเปลือยอีกฝ่ายช่างน่าอิจฉา จ้างเทรนเนอร์มาเท่าไหร่ถึงได้บอดี้แบบนี้นะอยากรู้จัง

ภูริพยายามจะยันตัวขึ้นจากที่ที่อดีตเคยเป็นโต๊ะทำงานท่านประธาน แล้วตอนนี้ไม่ได้เป็นเหรอ ไม่ๆ มันไม่เหลือความเป็นโต๊ะทำงานอีกแล้ว...มีแต่คราบเหงื่อเป็นรอยร่างคน หยาดน้ำที่มีสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ไม่แน่ใจว่าเซลล์เดียวหรือสองหรือสามเซลล์กระจัดกระจายเป็นดวงๆ

“ดะ...เดี๋ยวครับ!” ยังไม่ทันตั้งสติอะไรได้สักอย่าง มือหนาใหญ่ของท่านประธานก็คว้าจับข้อมือของภูริอย่างแรง สีหน้าอีกฝ่ายยังเต็มไปด้วยความต้องการ ภูริมองทุกส่วนของใบหน้า...มองไปเรื่อย มองเหมือนเพ้อ มองจน...เคารพธงชาติกันตอนสิบโมงกว่าอีกรอบ

“อยู่เฉยๆ ผมไม่อยากเอาคุณนักหรอกนะ ถ้าคุณกินยาตามที่ผมสั่ง...เรื่องนี้มันก็จะไม่เกิดขึ้น เว้นแต่ว่าโอเมก้าอย่างคุณคิดจะทำอะไรที่มันต่ำ” เสียงกดต่ำนั้นทรงอำนาจ ภูริเหนื่อยเพลียและหมดความกลัว

คิดว่าตอนที่ท่านกำลังเล่นโยกเยกกับภูริอยู่นี่ท่านไม่ได้พูดอะไรทำนองนี้งั้นแหละ โหย...เล่นพูดไปครางไป น่ากลัวซะไม่มีอะ จากที่เคยหวั่นใจกับคำพูดของท่านประธาน ตอนนี้เหมือนฟังแม่บ่น มันก็จะงุ้งงิ้งหน่อยๆ

แต่สิ่งที่ไม่งุ้งงิ้งเลยคือการเหยียดหยาม...ภูริรู้สึกว่าอีกฝ่ายเหยียดตนหนักมากจริงๆ

“คุณคิดจะจับผมใช่ไหม...หรือคิดจะจับอัลฟ่าดีๆ สักคนมาเป็นคู่ ตัวเองจะได้สบายงั้นสิ” อีธานฉีดยาให้ภูริเสร็จก็หันไปฉีดให้ตัวเองต่อ

“นี่มันยาอะไรฮะ” อีธานคิ้วขมวด คำแรกที่อีกฝ่ายพูดนอกจากครางดันเป็นคนละเรื่องกับที่เขาบ่น

“ยาระงับอาการฮีตไง หรืออยากได้อีก...ไม่รู้จักพอใช่ไหมล่ะ”

“เปล่าครับ”

“ถ้างั้นก็ไปใส่เสื้อผ้าซะ ทุเรศ” ทุเรศจ้า...ทุเรศมากเอาทีดังตั้บๆ เลยน้า

ทั้งคู่แยกย้ายกันใส่เสื้อผ้าที่เคยใส่มา ดีไม่เปื้อนหรือเปรอะคราบจากสงครามเมื่อสักครู่นี้ ภูริเดินไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับโต๊ะ มองท่านประธานกำลังทำหน้าเครียด เศษซากอารยธรรมที่ท่านได้สร้างเอาไว้นั้นช่างมโหฬารจริงๆ นะท่านว่าไหม...

“เก็บโต๊ะให้ผมหน่อย” นึกว่าจะได้เห็นท่านประธานบริษัทยาเก็บแฟ้ม สมุด ปากกาบนพื้นมาเรียงบนโต๊ะเองเสียอีก ที่ไหนได้...

“ครับ” เก็บก็เก็บ เกิดมาเป็นลูกจ้างเขา เจ้านายสั่งให้ทำอะไรก็ทำๆ ไป

ว่าแต่...มันต้องเรียงยังไงวะ?

“นั่นคือวิธีจัดโต๊ะของคุณเหรอ?” ภูริเอาของที่โดนกวาดก่อนเริ่มสงครามมาวางกองกันไว้ตรงกลางโต๊ะ คือกะว่าจะเก็บมารวมๆ กันก่อนแล้วค่อยจัดให้เป็นที่เป็นทางอีกที แต่อีธานดันทักทั้งที่น่าจะเห็นว่าเขายังไม่เสร็จ...เอ...ประธานกวนตื้ดๆ เนอะ

“ครับ โต๊ะผมก็จัดแบบนี้แหละ นี่นะท่าน...ท่านสามารถเอาแขนกวาดมากองทางนี้ เสร็จจะใช้ก็หยิบๆ ได้เลย สะดวก รวดเร็วมากครับ” ด้วยความหมั่นไส้นิดๆ ภูริจึงพูดเหมือนตอนที่เขาโทรไปเสนอยาตัวใหม่ให้กับลูกค้า สำเนียง วิธีการพูดการขายของเขาดูดี เขามั่นใจ แต่...ไม่ถูกใจท่านประธานแน่ๆ

“ผมรู้แล้วว่าทำไมผลงานของคุณถึงไม่เคยดีเลย” สายตาคมดุนั้นตำหนิภูริอย่างชัดเจน

“ขอโทษครับ...”

“ถ้าแค่จัดโต๊ะไม่ได้ ผมว่าคุณ...ออกจากงานไหม”

“จัดได้ครับท่าน สักครู่หนึ่ง...” อย่าพูดคำนั้นกับเราเลยนาย เราเศร้า ภูริเก็บความหมั่นไส้นิดๆ ลงไปแล้วก้มหน้าก้มตาจัดโต๊ะท่านประธานใหม่ให้ดียิ่งขึ้น

คือจริงๆ มันก็ต้องจัดแบบนี้แหละ แต่อีธานขัดขาก่อนไง...ก็เลยแอบกวนไปนิดหนึ่ง ลืมไปได้ยังไงว่าเขามีอำนาจในการตะเพิดคนออกได้ง่ายๆ ต่อให้งานดี ถ้าเขาอยากเอาออก...เขาก็เอาออก นี่อย่าว่างานดีเลย ผลประเมินแม่งเฉียดฉิวหวิดโดนไล่ออกมาหลายรอบแล้ว ก็ไม่รู้ว่าห่วยจริงหรือโดนแกล้ง รู้แค่ยังอยู่ที่นี่ได้ต่อก็บุญแล้วล่ะ

หลังจากภูริจัดทุกอย่างให้เข้าที่เรียบร้อย มันไม่ได้อยู่ตำแหน่งเดิมอย่างที่มันควรอยู่หรอก ก็ใครจะไปจำได้ว่าตอนแรกอะไรวางตรงไหน เข้ามาก็ฟัดกันอย่างอดอยากปากแห้งกันมานานขนาดนั้น มองรอบห้องหรือก็ยังไม่ได้มองเลย ถ้าตอนนั้นมีคนมานั่งรอท่านประธานอยู่ก็คงฟัดหันต่อหน้าแขก เป็นหนังสดดูก่อนเริ่มทำงานหรือติดต่อเจรจาธุรกิจ ก็ว่าไปนั่น...

“ใช้ได้หนิ” ต้องชมว่าดีครับท่าน ผมจัดเต็มที่มากๆ เรียงแบบหยิบจับใช้สอยง่ายทุกชิ้น ทุกอย่างอยู่ในองศาของมือยาวๆ นั่นได้ ภูริคิดต่อตอบโต้เองในใจเพียงลำพัง เขายืนกุมมือต่ำมองท่านประธานนั่งลงตรงเก้าอี้หนังตัวใหญ่ เขาว่า...ที่มันใหญ่เนี่ย เพราะถ้ามันเล็กมันจะรับน้ำหนักท่านประธานไม่ได้

“เชิญนั่ง”

“ขอบคุณครับ” พอสถานการณ์มันนิ่งปุ้บ ความกดดันก็มาอีก ไหนจะไม่ฮีตแล้วด้วย...หัวเริ่มหดหน่อยๆ

“ผมสั่งให้คุณกินยา ทำไมคุณถึงไม่กินยา คุณรู้ไหมว่า...ฟีโรโมนของโอเมก้ามันไม่เป็นผลดีต่อพนักงาน เราไม่รังเกียจที่พนักงานของเราจะเป็นชนชั้นอะไร แต่คุณก็ต้องเคารพกฎของการอยู่ร่วมกันด้วย” พูดมาแบบนี้นี่ภูริอยากจะแกะยามาเคี้ยวต่อหน้าให้ดูเลย

“ผมทราบครับ”

“ทราบแล้วทำไมยังฝืนคำสั่งผม?” ความกดดันเพิ่มมากขึ้นมาอีกเลเวลหนึ่ง ภูริสูดหายใจเข้าลึก...มองหน้าอีกฝ่าย

“ผมทานแล้วครับ”

“ทานแล้ว? ถ้าทานแล้วคุณจะมาฮีตในที่ทำงานอย่างที่มันเกิดขึ้นเหรอคุณภูริ ยาผมก็ให้ ไม่ต้องไปหาซื้อด้วยซ้ำ...” พอได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนี้ ภูริก็หันหน้าหนีไปอีกทาง..เหมือนหัวหน้าถามว่าทำไมไม่มาทำงาน พอบอกว่าไม่สบายมันก็หาว่าเราอ้างอะ

“ผมทานแล้วจริงๆ ครับ” ภูริว่าจบก็งัดเอาแผงยาออกมาจากกระเป๋ากางเกงทำงาน มันเหลือแค่สามเม็ดจากทั้งหมด

“เอาไปแบ่งใครหรือกินเอง?” อันที่จริงอีธานต่อว่าภูริไปแบบนั้นแหละ เขารู้ว่าการที่แม้แต่ตัวเองกินยาต้านมาแล้วยังจุดติดกับคนคนนี้ได้เป็นเพราะว่าคนคนนี้คือคู่แห่งโชคชะตาของตนเอง อีธานแค่ไม่อยากยอมรับมัน...เขารู้สึกว่าเขาไม่ควรมาคู่กับโอเมก้าที่ต่ำชั้นกว่ามากขนาดนี้ ทว่า...พอเห็นแผงยาเกือบหมดความไม่อยากยอมรับความจริงก็หายไป เหลือเพียงความแปลกใจแทน

“ผมทานเอง แต่ว่า...ครอบครัวผมจะดื้อยาอะครับ กินยาอะไรแล้วจะไม่ค่อยมีผลเท่าไหร่ ในนี้ระบุว่าหนึ่งเม็ดต้านได้ราวๆ...แปดชั่วโมง แต่ผมกินแล้วครั้งแรกได้สามหรือสี่ชั่วโมง แล้วหลังจากนั้น...มันก็ได้แค่ราวๆ ชั่วโมงหรือสองชั่วโมงครับ” อย่างกับกำลังบอกอาการหมออยู่เลยว่า นี่ๆ ผมเป็นแบบนี้ แบบนี้นะ

“เวรเอ้ย...” มันเป็นคำสบถเบาๆ ที่ไม่ใช่ภาษาไทย...แต่กูฟังออกไงไอ้ประธาน!!!

อีธานปลายตาไม่พอใจมาทางเขา มือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดแล้วโทรออกใครสักคน ภูริไม่ได้ฟังแล้ว...มันมีคำด่าหยาบๆ อยู่ในนั้นปนกันไป ถึงไม่ใช่ภาษาไทยเขาก็รู้ แล้วเรื่องอะไรจะต้องฟังเยอะๆ เพื่อให้คำเหล่านั้นเข้ามาทำร้ายเขาด้วยอะ ก็คนมันไม่ชอบ...มันก็ด่าเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ไล่เขาออกก็พอแล้ว

มองนั่นมองนี่ไปสักพักภูริเหลือบไปเห็นแท่นวางประปากกาสีเงินรูปนกอินทรีย์ ตรงนั้นเป็นชั้นหนังสือล่ะมั้ง นั่นสำคัญน้อยกว่านก...โคตรสวยเลยอะ ถ้ามีประดับไว้ในบ้านเขาบ้างมันจะงดงามประล้ำประเหลือขนาดไหนน้า โต๊ะโทรมๆ กับนกอินทรีย์เงิน...โคตรเข้ากัน

“นี่คุณ!”

“นกสวยดีครับ” ภูริตกใจ หันมาพูดสิ่งที่อยู่ในหัวใส่คนที่คิ้วขมวดเป็นปม

“นกบ้าอะไรของคุณ นอกจากดื้อยาแล้วยังบ้าด้วยใช่ไหม แล้วที่ผมได้พูดไปเมื่อครู่นี้คุณได้ฟังหรือเปล่า...หรือคุณไม่ได้ฟังอะไรที่ผมพูดเลย” อ้าปากค้างน้ำลายจะไหลไหมนะ ไอ้ที่ว่าพูดอยู่เมื่อกี้พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่ได้ฟังจริงๆ

“เอ่อ...”

“ว่าไง เมื่อกี้ผมพูดว่าไง” ประธานบริษัทหรือคุณครูอะเนี่ยถามจริง ภูริถอนหายใจเบาๆ

“ไม่ได้ฟังครับ มองนกอยู่...นกนั่นสวย” เขาชี้ไปที่แท่นวางปากกา

“แต่คุณนั่งอยู่กับผม คุยอยู่กับผม คุณต้องสนใจคู่สนทนาของคุณสิ ไม่ใช่มองนั่นมองนี่จนไม่ได้ฟังว่าคู่สนทนาของคุณเขากำลังพูดอะไรบ้าง ใจความสำคัญคืออะไรบ้าง แบบนี้มันเสียมารยาทมากๆ ถามจริง...เรียนจบมาได้ยังไง เอาตัวเข้าแลกเกรดมาใช่ไหม”

“ฟังแล้วก็มีแต่แบบนี้” ภูริเปรยเบาๆ แล้วก้มหน้ามองมือตัวเอง

“แบบนี้มันคืออะไร ไหนคุณพูดให้มันเคลียร์ๆ” อีกฝ่ายเริ่มมีน้ำโห ภูริไม่อยากเถียงกับคนอารมณ์ไม่ดี เพราะมันจะยิ่งต่อความยาวสาวความยืดมากกว่าจะได้อะไรที่มันมีประโยชน์

“เปล่าครับ”

“เปล่าได้ยังไง เมื่อกี้นี้คุณพูดว่าฟังแล้วแบบนี้...แบบนี้คือแบบไหน แบบที่ผมบ่นคุณ ว่าคุณหรือยังไง ก็ถ้าคุณตั้งใจฟังสิ่งที่ผมพูดตั้งแต่ทีแรก ผมจะต้องมาบ่นคุณไหมคุณภูริ คุณไม่ใช่เด็กอายุเจ็ดแปดขวบแล้วนะครับ คุณยี่สิบห้าแล้ว...คนอายุยี่สิบห้าเขาปฏิบัติตัวแบบคุณกันหรือยังไง หรือว่ามันเป็นมาตรฐานจของพวกชั้นต่ำแบบคุณ” ยาวเลยเป็นไง...ปากหนอปาก ไม่น่าเลย

อยากเถียงนะ...อยากเถียงมากว่ามันไม่เกี่ยวกับชั้นต่ำหรือไม่ชั้นต่ำหรอก คุณลงไปอยู่ชั้นล่างสุดของตึกคุณก็ชั้นต่ำ ไอ้คำว่าต่ำสูงแม่งควรเป็นคำที่เอาไว้เรียกชั้นต่างๆ ของพวกตึก อาคาร บ้านเรือนไหม? ไม่น่ามาใช้กับคนหรือเปล่า หรือว่าท่านประธานแม่งอยู่แต่ชั้นบนสุดของตึกนี้ตลอดก็เลยมองพวกอื่นว่าต่ำๆ แล้วว่าคนอื่นไม่ดูคำพูดตัวเองเลย...จริงที่อีธานใช้คำที่ดี ดูสุภาพแต่มันปนคำหยาบไง

สูดหายใจเข้าลึกๆ ทำให้เนียนให้ดูเหมือนไม่ได้กำลังสงบสติอารมณ์ตัวเองแต่อย่างใด เพราะคนประเภทนี้จะไม่ชอบมากหากใครมาทำพฤติกรรมเบื่อหน่ายในคำพูดของตัวเอง ไม่ว่าจะสูดหายใจลึก ถอนหายใจ ทิ้งขา หันหนี เห็นไม่ได้...เห็นแล้วจะเป็นบ้า

“แค่ที่คุณเป็นอยู่ผมก็รังเกียจอยู่แล้ว อย่ามาทำพฤติกรรมทรามๆ อย่างการไร้มารยาทต่อหน้าผมให้ผมรังเกียจคุณมากขึ้นไปอีก ไม่งั้นผมไม่เก็บคนแบบคุณเอาไว้ให้หนักบริษัทของผมหรอก คนอยากทำงานที่นี่เยอะแยะ...ไม่มีคุณคนเดียวบริษัทผมไม่เจ๊ง” บริษัทคุณไม่เจ๊งแต่ชีวิตกูนี่เจ๊งแน่ๆ

“ผมขอโทษครับ”

“ขอโทษอย่างเดียวมันไม่พอหรอก คุณต้องสำนึกแล้วนำคำของผมไปประยุกใช้ด้วย เกลียดจริงๆ...ต่ำแล้วคิดว่าสูงนักหรือไง” อีธานมองเหยียดภูริอีกหนก่อนจะหมุนเก้าอี้หันไปด้านข้าง ทำเป็นไม่อยากมองหน้าแต่ก็แอบมองอยู่โดยไม่ให้ร่างโปร่งรู้ตัว

“ครับ ผมเข้าใจแล้วครับท่านประธาน” นอบน้อมเข้าไว้ไอ้ภูริ ชีวิตขึ้นอยู่กับความพึงพอใจของอีกฝ่ายอย่างเดียวเลย เฮ้อ...เหนื่อยใจ

“เดี๋ยวจะมีหมอเข้ามตรวจ ไปนั่งตรงโซฟานู้นเลย”

“ครับ” พี่สั่งไปซ้าย ผมก็จะไปซ้าย พี่สั่งผมไปขวา ผมก็จะไปขวาครับพี่ครับ ภูริก็พยายามคิดนั่นนี่ที่มันผ่อนคลายเข้าไว้ คนแบบอีธานมีเยอะมาก...แล้วเขาก็เจอมาเยอะ ต้องใช้วิธีที่ว่า ดีครับพี่ ได้เลยครับท่าน อะไรพวกนี้แหละ

แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบงัน ภูริกำลังสำรวจห้องทำงานห้องนี้อยู่ มันเป็นห้องที่กว้างขวางมาก เบื้องหน้ามีทีวีจอยักษ์ใหญ่พอๆ กับผนังห้องโถงบ้านเขาเลยนะ ถ้าได้เปิดดูทีวีที่นี่ล่ะก็...แม่งต้องมันส์มากแน่นอน เอาหนังบู๊หรือหนังผีดี คือต้องเป็นอะไรที่ระทึกๆ หน่อย โซฟาก็นุ่ม เอาน้ำ เอาขนมมาวางไว้นะ โห...ชีวิตในฝัน

อยากมีกับเขามั้งเนอะ...

อีธานลอบมองลูกน้องหนึ่งในพันของตัวเอง ใบหน้าอีฝ่ายหล่อเหลา ได้ข่าวว่าก็มีอะไรกับสาวๆ ในออฟฟิตหลายคนด้วยความเต็มใจ อีธานไม่อยากนึกถึงตรงนั้น มันหงุดหงิด มันทำให้เขารู้สึกว่าโอเมก้าแม่งก็ทรามพอๆ กันไปหมดเลย ผลประเมินเจ้านี่ก็ไม่ดี...ยิ่งมาจากแผนกตัวเองแล้วยิ่งเลวร้าย ที่รอดมาหลายครั้งก็เพราะผลประเมินจากคนในแผนกอื่น อีธานแอบคิดนะ...ที่ผลประเมินจากแผนกอื่นดีนี่เพราะว่าภูริไปปรนเปรอเขาถึงเตียงนอนมาหรือเปล่า

ร่างใหญ่มองไปก็มีแต่ความคิดด้านลบไปด้วย...ด้านดีคงมีอย่างเดียว ภูริเป็นคนที่เขานอนด้วยแล้วโคตรแฮปปี้อะ เซ็กซ์กับอีกฝ่ายจะเรียกว่าดีที่สุดในชีวิตของเขาเลยก็ว่าได้ อีธานไม่อยากยอมรับกับตัวเองนัก เพราะเขาไม่ชอบโอเมก้า...รังเกียจชนชั้นนี้แล้วก็ต้องรังเกียจทั้งหมด ไม่ใช่เว้นไว้คนหนึ่ง...

แล้วคนนั้นก็ชื่อ...ภูริ

แล้วภูริก็เป็น...คู่แห่งโชคชะตา โชคชะตาบ้าบออะไรวะ ในเอกสารบอกเป็นเบต้าไง!

….100%….

ใครเคยมีอาการอย่างภูริบ้าง กำลังนึกไรเพลินๆ พอโดนเรียกจนตกใจปุ้บเผลอพูดสิ่งที่คิดออกมาทันทีเลย ฮ่าๆ หวังว่าคงไม่มีใครเคยถึงขั้นจะลงรถตู้แต่บอกพี่รถตู้ว่าเอาเส้นเล็กน้ำตกหรอกนะคะ แบบว่า…กำลังคิดว่าจะกินดส้นเล็กร้ำตกพอดี อับอ๊ายอับอาย แต่ว่า…อีธานดุจัง

[cheezett]

“แค่ที่คุณเป็นอยู่ผมก็รังเกียจอยู่แล้ว อย่ามาทำพฤติกรรมทรามๆ อย่างการไร้มารยาทต่อหน้าผมให้ผมรังเกียจคุณมากขึ้นไปอีก

โอเค้ รังเกียจก็รังเกียจวะ  แต่ละคำที่ด่านี่แบบพ่อคุณเอ้ยย ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่ทนอ่ะ แต่นี่ภูริไง 55555 

[Kei]

ปากจัดละเกิ๊น

[BAKA]

โอ้ยยยยย พ่อคุณร้ายเหลือเกิน นี่อยากเห็นตอนโดนเอาคืนจริงๆ แหมมมมม

[แมวดำ]

รอ

[lizzii]

ทำไมดูถูกคนอื่นขนาดนั้นล่ะท่านประธาน

[LAFIA]

นี่เป็นแบบภูริเล้ยยยย แต่ไม่ใช่คำพูดนะ การกระทำ นั่งๆเรียนอยู่กำลังนึกถึงตอนหมดคาบ พอเพื่อนตบไหล่ก็ยกมือไหว้ขึ้นมาเฉยเลย  โอ้ยท่านประธานนนนน พ่อมหาจำเริญ คำพูดคำจาน่าตีปาก เป็นคำด่าแบบผู้ดีที่ไม่เข้ากับการกระทำพ่อเลย  รังเกียจดังตับๆๆ รังเกียจจนโต๊ะทำงานเละและคราบเลอะไปทั่วเลยค่ะ  อยากจะรู้ความจริงของน้องภูริแล้วว่าสรุปเป็นมายังไง เบต้าเปลี่ยนเป็นโอเมก้าได้จริงหรอ? หรือจะเป็นโอเมก้าที่ไม่เคยฮีทเลยจนมาเจอคู่โชคชะตาถึงเกิดฮีทครั้งแรกได้? เอ๊ะะะะ เดาทางไม่ถูกแล้ว  ขอวันละ2ตอนได้มั้ย โลภ อิอิ 

[Chompoo reangkarn]

ปากจัดนะท่านประธานบ่นรังเกียรจบ้าง ทุเรศบ้าง ต่ำบ้าง แต่ใจกลับโคตรแฮปปี้พอได้นอนกับภูริเป็นเซ็กที่ดีที่สุด
เหมือนที่ภูริว่าลองมาอยู่ชั่นล่างของตึกบ้างซิก็ต่ำเหมือนกันแหละ ภูรีนี่คิดบวกดีเนอะไม่เจ้าคิดแค้นนิสัยน่ารัก
ชอบเรื่องนี้ตามส่องตลอด

[B52]

   อยากกระโดดถีบหน้าท่านประธานมากๆ

[Funnycoco]

อยากบอกท่านประธานว่าจากคำพูดที่พูดมาใครกันนะทีต่ำ
 

[azure]

ท่านประธานด่าแบบไม่มีที่ให้หายใจหายคอเลย

[puiiz]

 

[papapoope]

ท่านประธานปากจัดมาก
ด่าเค้าแต่ก็จัดกันเต็มเชียวว

[่jum]

ปักหมุดค่า เป็นพระเอกที่มีนิสัยน่ารังเกียจดีค่ะ แต่ก็ทำให้อยากติดตามดูว่าสุดท้ายแล้วจะลงเอยอย่างไร

[PrimYJ]

ท่านประธานนี่ก็ปากร้ายเหลือเกิน อยากจะตบปากเลย ใจร้ายยยยยย สงสารภูริมาก

อยากจะบอกไรท์ว่าเพื่อนเราเป็นแบบภูริเลยค่ะ มันอยากกินก๋วยเตี๋ยวตอนนั่งรถตู้กลับบ้าน พอจะลงจากรถมันก็ตะโกนบอกคนขับว่า บะหมี่ต้มยำหมูสับ!!! คนบนรถนี่กลั้นขำกันแทบทั้งคัน 555555555

[BooJiRa_]

อีธานขี้บ่นมากๆ55555 บ่นจนรู้สึกตลกแทนภูริ

[GukakST]

>….ตอนที่ 5 [100%]….<

“ขออนุญาตครับ” ประตูถูกเปิดด้วยน้ำมือของผู้มาใหม่ อลันเป็นมือขวาของอีธาน ทำหน้าที่เลขานุการส่วนตัว

เมื่อครั้งก่อนที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดในลิฟต์ อีธานพยายามตั้งสติอยู่ช่วงเวลาหนึ่งเพื่อจะกดลิฟต์ให้เคลื่อนขึ้นไปยังชั้นบนสุด ชั้นนั้นเป็นชั้นทำงานของเขา เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกออลันก็เป็นคนเข้ามาช่วยเหลือทั้งคู่ที่สภาพดูแทบไม่ได้ ทั้งฟีโรโมนของโอเมก้าคนนี้ก็รุนแรงจนแม้แต่อลันที่กินยาต้านแล้วยังเกิดการตื่นตัว

อลันเป็นคนจัดการพาทั้งท่านประธานและพนักงานฝ่ายขายคนนี้มาส่งที่คอนโดอีธาน สัญชาตญาณของอีธานได้บอกเจ้าของมันแล้วว่านี่คือคู่แห่งโชคชะตา แต่เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคู่แห่งโชคชะตาคนนี้ อีธานสั่งให้อลันนำข้อมูลส่วนตัวที่มีในเอกสารสมัคงานของภูริมามอบให้แก่ตน ระหว่างนั้นภูริก็หลับไม่ได้สติอยู่ในห้องหับมิดชิด

เพราะเวลาที่อีธานเห็นภูริ...ได้กลิ่นของภูริ...เขาจะมีความต้องการเกิดขึ้นอีกทั้งที่ใช้ยาต้านชนิดรุนแรง

พอรู้ว่าภูริเป็นเบต้า เขาไม่อยากจะเชื่อในข้อมูลเพราะยังไงซะเบต้าก็ไม่มีทางเกิดการฮีตและปล่อยฟีโรโมนฟุ้งขนาดนี้ได้ มันดูตลกเกินไป...คู่แห่งโชคชะตาเป็นเบต้ากลายร่างมา พูดตรงๆ...อีธานไม่สามารถรับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ได้

เขาต้องการข้อมูลที่ชัดเจนขึ้นอีก จึงสั่งให้อลันไปตามหมอควบตำแหน่งนักวิจัยมากความสามารถประจำห้องแล็บของตัวเองมา เพื่อให้เขาตรวจร่างกายของภูริอีกครั้ง ที่สำคัญอีกอย่างคือเขาต้องการรู้ให้ได้แน่ๆ ว่าเขากับภูริเป็นคู่แห่งโชคชะตากันจริงด้วยการตรวจทางการแพทย์ ไม่ใช่แค่สัญชาตญาณ หลังจากนั้นเขาจะหาทางแก้ปัญหานี้ ยังไง...เขาก็ไม่ยอมมีคู่เป็นโอเมก้าแน่ๆ

มีนายแพทย์เข้ามาพร้อมกับอลันทั้งหมดสามคน สองคนตรงไปยังร่างของภูริเพื่อเชิญให้ไปตรวจร่างกาย พนักงานขายคนนั้นหันมามองอีธานเล็กน้อย...ไม่เข้าใจไงว่าทำไมจู่ๆ ถึงโดนลากไปกับหมอ แต่อีธานไม่ได้ให้ความสนใจ เขาเงยหน้ามองแพทย์ประจำที่เข้ามาหา

ทุกอย่างนี้ถูกเตรียมเอาไว้อยู่แล้ว และการที่อีธานโพล่ไปหาภูริที่แผนกนั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ...เขาต้องการไปตามภูริ

เมื่อการตรวจทั้งหมดทั้งมวลในช่วงเช้านี้ผ่านไป พวกเขาก็กลับมารวมตัวกันที่ห้องของประธานอีกครั้ง ที่นี่ทุกอย่างจะเป็นความลับ อีธานไม่อยากให้คนนอกรู้ว่าเขามีคู่แท้เป็นโอเมก้าอย่างนายภูริ

ผลการตรวจอยู่ในมือหัวหน้าแพทย์ ด้วยความที่เป็นบริษัทวิจัยและผลิตยาต้านฟีโรโมนหรืออาการฮีต ทำให้เครื่องไม้เครื่องมือต่างๆ ค่อนข้างจะพร้อม สำหรับอีธานเขาได้รับคำตอบชัดเจนจากแพทย์ประจำแล้วเรียบร้อย เป็นคำตอบที่ตอกย้ำสัญชาตญาณของเขาหนักข้อขึ้นไปอีก ตอนนี้มีแค่ภูริเท่านั้นที่ดูจะงงๆ มึนๆ กับเหตุการณ์ตรงหน้านี้

“ผลตรวจออกมาว่าคุณเป็นโอเมก้านะครับ นี่ครับผลรวจ” เหมือนตาถลนจะออกนอกเบ้าได้เมื่อหมอส่งกระดาษขาวๆ หน้าตาโง่ๆ เหมือนตัวเองมาให้ อาการของภูริน่ะมันส่อ ไม่ต้องตรวจแม่งก็ใช่อะ แต่การที่ได้ใบแพทย์มายืนยันอย่างนี้นั้น...มันก็ยิ่งเจ็บปวดไม่ใช่เหรอ

“ส่วนที่ในเอกสารระบุเอาไว้ว่าเป็นเพศเบต้านั้นเป็นข้อมูลจริงครับ ผมได้ให้คนตรวจสอบย้อนหลังแล้ว...เขาไม่ได้เป็นโอเมก้ามาตั้งแต่กำเนิด แต่ถ้าถามว่ามันเป็นไปได้ยังไง...อันนี้พวกผมก็ตอบไม่ได้ อาจจะเพราะสารเคมีบางตัวเข้าไปเปลี่ยนแปลงหรือรบกวนพันธุกรรมจนเขากลายเป็นอย่างนี้” พูดได้เต็มปากเลยสินะว่าเขาน่ะเป็นมนุษย์กลายพันธุ์ กลายจากเบต้าเป็นโอเมก้าตึงโป๊ะ!

ใช่เวลาเล่นมุกไหมไอ้ภู...ภูริถอนหายใจเบาๆ กับตัวเอง หลายครั้งแล้วที่เขาพยายามทำให้ตัวเองไม่เครียด พยายามจะคิดอะไรบ้าๆ บอๆ เพื่อผ่อนคลายตัวเอง ก็ถ้าเครียดไมเกรนรับประทานขึ้นมากินยาก็ไม่หายนะ ทรมานมาก...โคตรของโคตรจะทรมานเลยให้ตาย

“อืม” อีธานพยักหน้ารับง่ายๆ ภูริสังเกตมาพักหนึ่งแล้วว่า...เมื่อลูกน้องเข้ามาในห้อง ไม่ว่าลูกน้องจะพูดจะรายงานอะไร อีธานขานรับแค่คำสองคำ สั่งการแล้วก็เงียบ ไม่เห็นเหมือนตอนบ่นเขาเป็นตาลุงแก่ๆ หน้าปากซอยเลย

หรือเพราะไม่ชอบเขา...ก็เลยบ่น

คงงั้นล่ะมั้ง

“เมื่อเป็นเช่นนี้เราก็ต้องดำเนินการอย่างที่ท่านต้องการสินะครับ” คนชื่ออลันเปรยขึ้น ภูริยังไล่อ่านตัวหนังสืออยู่ ในนี้มีแต่พวกอัลฟ่า...กดดันจนไม่อยากเงยหน้ามองใครเลยล่ะ

“ผมต้องการให้ไวที่สุด” อีธานมองภูริจากโต๊ะทำงาน

“ครับ คุณภูริ...เดี๋ยวทางเราจะสร้างยาแก้คู่แท้ พวกคุณสองคนจะได้ไม่ฮีตใส่กันอย่างที่เป็นอยู่นะครับ” อลันหันมาบอก

“ไม่มียาแก้โอเมก้าเหรอครับ” ภูกริถามกลับซื่อๆ เขาไม่ได้เป็นโอเมก้ามาก่อนนี่...ก็น่าจะคิดค้นยาที่ทำให้เขากลายเป็นเบต้าเหมือนเดิมได้

“คงไม่ได้ ไม่งั้นคงมีคนทำกันไปแล้ว” เสียงของประธานบอกแบบนั้น ภูริก็ถอดถอนหายใจ…ทีความต้องการของตัวเองนี่สั่งไวเลยนะ ทีความต้องการของเขาบอกไม่ได้ อะไรว้า…โลกแม่งไม่ยุติธรรมเลยเอาจริงๆ

อลันและพวกแพทย์ขอตัวไปทำงานของตัวเองก่อน ภูริจากนั่งอ่านเอกสารก็ยืนขึ้น พวกนั้นออกไปหมดแล้วเขาจะต้องอยู่ต่อทำไม เขาก็มีงานของเขานะเว้ย ขืนไม่ไปทำงานหัวหน้าแม่งมากินหัวเขาแน่เลยอะ ขนาดเมื่อเช้ายังว่าเขายับเยินไม่เกรงใจรอยยับของกางเกงเขาเลย เฮ้อ...แค่คิดว่ากลับลงไปก็ต้องโดนหัวหน้าด่าอีกก็ท้อแล้ว

เกิดมาเพื่อให้คนอื่นเขาด่าโดนแท้ทรูนะกรูเนี่ย...

“ระหว่างนี้ผมจะไปรับไปส่งคุณ หรือถ้าให้ดี...คุณก็ไปอยู่กับผมจนกว่าจะรักษาอาการคู่แท้นี้หาย” แต่ภูริยังไม่ทันได้ลุกเดินไปไหน อีธานกลับพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน

“ไม่เอาได้ไหมครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย...” เขาไม่ใช่คนป่วยนะเว้ย แล้วไอ้อาการคู่แท้นี่ก็ไม่ใช่โรคร้ายแรงอะไรเลย ถ้าไม่อยากให้ฮีตใส่กันก็อย่ามาอยู่ใกล้กัน ของง่ายๆ แค่นี้ครูที่โรงเรียนไม่ได้สอนไว้หรืออย่างไร

“ไม่ได้” เผด็จการ...ฮิตเลอร์กลับชาติมาเกิดไงครับ

“ครับ” ก็ตามนั้น ขัดไม่ได้ก็ลอยคอตามน้ำไปเรื่อยๆ นั่นแหละ หมดเรื่องแล้ว...ได้เวลากลับไปทำงาน

“แล้วคุณลงไปทำอะไรที่แล็บ หน้าที่ของคุณไม่เกี่ยวอะไรกับห้องแล็บเลยไม่ใช่เหรอ” ก็ยังไม่ได้ไปอยู่ดี ตอนนั่งรอคนอื่นอยู่ตั้งนานสองนานไม่ถาม ตอนนี้เขาจะกลับไปทำงานเสือกยิงคำถามบ่อยจังวู้

“หัวหน้าให้ลงไปเอาเอกสารน่ะครับ” เพราะหัวหน้าสั่ง…คำสั่งก็คือคำสั่ง ต้องทำตามอย่าแย้ง อย่าขัดใจ เหมือนที่ท่านประธานสั่งจะไปรับไปส่งเขานี่ไง นี่ก็เรียกคำสั่งนะรู้ไว้

“เอกสารอะไร?”

“ไม่ทราบครับ”

“เขาให้ลงไปเอาอะไรก็ไม่รู้นี่นะ”

“ครับ ก็แค่ต้องไปเอา ไม่ไปเอาเขาก็ด่าสิครับ”

“โง่” อ่าว...กูผิดอีกละ

คราวนี้ภูริไม่กล้าจะลุกหรือเดินไปไหน เขาอยู่นิ่งๆ เผื่อว่าจะเกิดอยากรู้อยากถามอะไรขึ้นมาอีก มันจะได้ไม่เป็นการเสียมารยาทให้ทำคุณประธานผู้หล่อเหลาดั่งเทพบุตรสุดโฉดมาด่าเอาได้

แต่จะว่าก็ว่าเถอะ...เขาเสียมารยาทหรือไม่คุณประธานก็ด่าเขาอยู่ดี ขนาดถามว่าลงไปแล็บทำไมแล้วเขาตอบได้ไม่ทั้งหมดยังว่าเขาโง่เลย การเชื่อฟังเจ้านายเป็นเรื่องโง่ได้ หรือว่าการเป็นโอเมก้าทำให้เขาด่าเราจังเลยน้า...ภูริคิดอย่างไม่แน่ใจนัก

การนั่งมองหน้าประธานบริษัทตัวเองนี่มันเกร็งมากจริงๆ เห็นแหละว่าอีธานไม่ได้มองมาที่ตนเลยแม้แต่น้อย เอ้า...ก็ถ้าอีกฝ่ายมองมาภูริจะกล้ามองหน้าอัลฟ่าขนาดนี้หรือไง ต้องอาศัยตอนเขาก้มหน้าก้มตาทำอะไรสักอย่างกับคอมพ์อยู่นี่แหละมอง สำรวจใบหน้าหล่อๆ นั่นไปเรื่อยเปื่อย หวังอีกอย่างคือ...เมื่อไหร่จะปล่อยข้าเจ้าไปน้า ข้าเจ้าอยากจะกลับไปทำงานแล้วน้า เดี๋ยวหัวหน้าจะด่าอีกน้า

“มองผมนี่มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคุณภูริ” ฉิบ! ภูริหันซ้ายหันขวา ท่าทีลุกลี้ทุกลนดูตลกมาก อีธานไม่ได้มองภูริตรงๆ แต่...ในคอมพ์ของเขาเชื่อมต่อกับกล้องวงจรปิดในห้องทำงานนี้ ว่าง่ายๆ ให้เข้าใจแม้จะฉลาดน้อยก็คือ...อีธานมองภูริผ่านกล้องวงจรปิดนั่นเอง

ทำให้มันยากเพื่อ?

ก็อยากจะเห็นปฏิกิริยาของโอเมก้าตนนี้ก็เท่านั้นแหละ มันนั่งนิ่ง จ้องมาแต่เขา หลงใหลรูปลักษณ์ของเขามากล่ะสิ อีธานไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น เขาเป็นที่จับตามองของทุกคนมาเสมอ ดังนั้นจะมีโอเมก้าที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่แท้มองอีกคนมันจะไปแปลกใหม่อะไร ใครๆ ก็ต้องการเขา รวมถึงเจ้าภูรินี่ด้วย

“ผมไม่กล้ามีปัญหาหรอกครับ” ว่าจบก็ถอนหายใจ ภูริคิดว่าอีธานไม่เห็นก็เลยไม่เก็บอาการ

“ไม่กล้า แต่ถอนหายใจขนาดนั้น...คุณมีไรก็พูดมาได้นะ ไม่ต้องมาอ้ำๆ อึ้งๆ แบบนั้นหรอก” น้ำเสียงถึงราบเรียบแต่ดูเกรี้ยวราด ภูริไม่ได้สนเลย กลับไปสนว่าอีธานรู้ได้ไง หรืออีธานมาตาที่สามที่สี่กันนะ ก็เล่นนั่งมองแต่คอมพ์แล้วรู้ปฏิกิริยาเขาอะ บ้าไปแล้ว...ห้องนี้แม่งมีพลังงานบางอย่างแน่นอน!

“ถอนหายใจผิดเหรอครับ” อะ อยากให้ถาม อยากให้มีปัญหาก็ถามก็ได้ คราวนี้อีธานเงยหน้ามามอง สายตาดุดันคู่นั้นจ้องมายังเขาจนเขานึกว่าอีกฝ่ายจะฆ่าเขาตาย

แอบเวอร์หน่อยไม่มีใครว่าใช่ไหม?

“ไม่ผิด แต่มันไม่มีมารยาทเอาเสียเลย ผมถาม คุณไม่พอใจก็แค่บอกว่าไม่พอใจ ไม่ใช่บอกว่าไม่เป็นไรแต่ถอนหายใจแบบนั้น” มารยาทก็มาอีกแล้ว มาหลายรอบแล้ว...เราเปลี่ยนเรื่องไหม

“ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ” ภูริเลิกต่อล้อต่อเถียง ทำอะไรก็ผิด งั้นปล่อยผมไป...ปล่อยผมไปตามทางของผมเถอะ อย่ารั้งผมเอาไว้ให้ทุกข์ทรมานอย่างนี้เลย

“ไม่” อ่าว! เข้าใจคำว่าเอ๋อแดกไหม ไม่เข้าใจก็เข้าใจซะนะ เพราะตอนนี้ภูริอยู่ในอาการเอ๋อรับประทานขั้นสุด!

“แต่ว่า...”

“คุณเอาแต่ฮีตแบบนั้นจะไปทำงานได้ยังไง จะไปปั่นป่วนคนที่เขาตั้งใจทำงานกันเหรอคุณ ตามกฎของบริษัท ถ้าโอเมก้ามีอาการฮีตที่ไม่สามารถควบคุมได้ต้องหยุดงานจนกว่าจะหายฮีต คุณไม่ได้อ่านเหรอ” ไม่ได้อ่าน ไม่ใช่โอเมก้าก็เลยไม่รู้ว่าจะอ่านไปทำไม อ่านไปแม่งไม่มีประโยชน์อะนะ แต่คิดว่าเดี๋ยวต้องไปอ่านล่ะ

เออ...แปลกดีมนุษย์เรา มีเพศที่สองก็แปลกแล้ว ยังมาโดนเลื่อนขั้นจากเบต้าเป็นโอเมก้าได้อีก โห...ภูริยากจะลุกขึ้นยืนแล้วปรบมือดังๆ ให้กับโชคชะตาอันน่าขำของตัวเองเหลือเกิน ติดที่ถ้าทำไปแล้วเขาจะเหมือนคนบ้าอะ ก็เลย...ปรบมือแค่ในใจ

“ไม่ได้อ่านครับ”

“ทำไมไม่อ่าน! มันเป็นกฎ ทุกคนต้องอ่านแล้วปฏิบัติตาม” อีธานเผลอขึ้นเสียงดุใส่

“นั่นมันกฎของโอเมก้าหนิ”

“ก็คุณเป็นโอเมก้า!”

“ผมเพิ่งเป็นโอเมก้าได้ไม่ถึงเจ็ดสิบสองชั่วโมงเลยครับ” ภูริตอบกลับแทบจะทันที ไม่ได้ต้องการจะเถียงนะ เป็นปฏิกิริยาตอบสนองเองล้วนๆ

“...” และอีธานก็นึกขึ้นได้ถึงความเป็นจริงที่เกิดขึ้น ภูริเพิ่งจะเป็นโอเมก้า เอาตรงๆ ว่าตอนนี้แค่จะปรับตัวกับอาการฮีตของตัวเองหรือควบคุมฟีโรโมนตัวเองให้ได้ก็ยุ่งยากสำหรับภูริแล้ว เขาเป็นเบต้ามาทั้งชีวิต จู่ๆ มาเปลี่ยนไปจนแทบจำโครงร่างเดิมไม่ได้อย่างนี้คงหนักหนาสำหรับภูริอยู่

เกิดความเงียบขึ้นระหว่างทั้งสอง อีธานมองหน้าภูริ และภูริก็มองมามองกลับไม่โกงเช่นกัน เขาไม่ได้หาเรื่องนะ แค่อยากจะรู้ว่าเออ ท่านประธานจะเอายังไงต่อไหนตอบ อะไรเถือกเนี่ย แต่ดูหมือนอีธานจะคิดอะไรบางอย่างด้วยสีหน้าราบเรียบของเขา

อีธานหงุดหงิดกับความเอ๋อของลูกน้องของตนเอง จะเรียกลูกน้องก็ไม่เต็มปากเท่าไหร่ในตอนนี้ เล่นเป็นมากกว่านั้นสำหรับเขาเสียด้วย เขาอยากจะให้ภูริอยู่ในนี้ด้วยกัน สมองซีกหนึ่งบอกกับเขาว่าไม่จำเป็น เขาไม่ควรหายใจร่วมกับโอเมก้าในห้องทำงานอันหรูหราของเขา แต่อีกส่วนหนึ่งมันเอาแต่ร่ำร้องว่าต้องอยู่ ยังไงต้องเห็นภูรินั่งเล่นอยู่ในห้องนี้ด้วยกัน

คำถามคือ...เพื่ออะไร?

อีธานตอบไม่ได้ แต่การไล่ให้กลับไปทำงานนั้นมีเหตุผลมากมาย ทั้งภูริเป็นโอเมก้า การอยู่ร่วมกับโอเมก้าที่ควบคุมการฮีตและฟีโรโมนตัวเองไม่ได้นั้นอันตรายสำหรับอัลฟ่าอย่างเขา ทั้งโอเมก้ายังต่ำชั้นกว่ามาก เขาไม่ร่วมพื้นที่เดียวกับคนต่ำชั้นกว่าถ้ามันไม่จำเป็น การเอาภูริไว้ในนี้ก็ไม่ได้จำเป็น แถมภูริก็ยังเป็นพนักงาน หนึ่งในหลายพันคนที่เขาจ่ายค่าจ้าง เอามานั่งเล่นสบายๆ อยู่ในนี้มันจะคุ้มกับค่าจ้างและสวัสดิการไหม คำตอบคือ...ไม่!

แล้วไง...เหตุผลอะไรมันจะเอาชนะอารมณ์ได้ล่ะ อืม น่าตลก อีกส่วนที่คิดอยากให้ภูริอยู่ด้วยนั้นมันไม่มีเหตุผลอะไรเลย แค่อยากให้อยู่ แค่อยากเห็นอีกฝ่ายนั่งเล่นอยู่ใกล้ๆ อีธานรับความไร้เหตุผลของตัวเองไม่ได้

แต่ก็ปฏิเสธมันไม่ได้!

“งั้นผมจะเอากฎของบริษัทในส่วนของโอเมก้ามาให้ คุณก็อ่านมันซะ”

“ไปอ่านที่โต๊ะตัวเองได้ปะครับ”

“ไม่ คุณต้องนั่งอ่านมันที่นี่ อยู่ที่นี่ห้ามไปไหน ผมไม่อยากได้ยินรายงานว่าคุณโดนอัลฟ่าในแผนกหน้ามืดลากคุณไปข่มขืนแถวบันไดหนีไฟหรอกนะ มันวุ่นวาย อยู่เฉยๆ เชื่อฟังผมเหมือนที่คุณเชื่อฟังหัวหน้าคุณนั่นแหละ” อีธานพูดพลางเหลือบสายตามองภูริในหน้าจอคอม แทนที่จะมองหน้าตรงๆ ภูริกะพริบตาปริบๆ โอเค...ทำตาม แค่ทำตามก็จบ

บ้าอำนาจกันไปหมดเลยไม่ว่าจะอัลฟ่าหน้าไหนก็ตาม

“ครับ” ทิ้งร่างลงไป เบาะนุ่มมาก ไม่ต้องห่วง ไม่เจ็บ...จะว่าไรนะ จะว่าไม่เจ็บตูดเหรอ ตลก เจ็บสิฟร้ะ เพิ่งโดนแรงกระแทกมาเมื่อไม่นานนี้ ยังไงก็ต้องเจ็บอยู่แล้ว ดังนั้น ค่อยๆ วางตูดลงไป อืม นั่นแหละ...แผ่วเบาอย่างน้าน ดีมากภูริ

เบาะมันนิ่มอะเนอะ นั่งเฉยๆ ไม่ได้หรอกต้องเอนกายพิงไปทั้งตัว โอ้โห...นุ่มกว่าเตียงที่บ้านแบบเทียบเคียงอะไรกันไม่ได้เลยจริงๆ แอร์ก็เย็น แต่เรื่องแอร์เย็นนี่ไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่ เขาทำงานในออฟฟิตเนอะ ออฟฟิตอะ ต้องมีแอร์อยู่แล้ว มีออฟฟิตไหนใช้พัดลมไหมครับ มีบอกนะ...ภูริจะไม่ไปกร้ำกรายเด็ดขาด

นั่งไปได้สักพัก อลันก็เปิดประตูเข้ามาอีกพร้อมเอกสารจำนวนหนึ่ง และของว่างกับน้ำ ภูริแอบทึ่งเล็กน้อยที่อลันสามารถถือของเหล่านั้นได้มั่นคงมาก ไม่ไหวเอนคล้ายจะตกหล่นเลย ภูริเห็นภาพตัวเองเอาถาดใส่ของว่างกับเครื่องดื่มเทินไว้บนหัว ในมือถือแฟ้มเอกสารต่างๆ สองแขนสะพายกระเป๋า ข้างหนึ่งเป็นแล็บทอป อีกข้างหนึ่งเป็นกระเอกสารอีกชุดใหญ่ๆ

“คิก...” แล้วเขาก็ขำตัวเอง มันตลกมากๆ ถ้าเขาเป็นเลขาอีธาน สภาพของเขาต้องแบบนั้นแน่ๆ เลยอะ หรือว่าเขาควรจะไปเรียนเอาถาดน้ำเทินหัวก่อนดี

“หัวเราะอะไรไม่ทราบ” อีธานเห็นทุกกิริยา ภูริมองอลันแล้วขำ อลันก็ใช่ว่าพอใจ แต่นี่เป็นคู่แท้ของประธาน จะให้ตวาดว่าก็คงไม่ได้

“ถาดน้ำเทินหะ...หัว” ก็ว่าจะตอบไปเพลินๆ เหมือนเวลาปกติที่ชอบหลุดปากพูดไรเพ้อเจ้อไปเรื่อย แต่ดันชะงักเพราะแววตาอลัน เลขาคนนี้คิดว่าภูริจินตนาการให้ตนเองเอาถาดของว่างและน้ำดื่มเทินหัว คงน่าขันสำหรับพวกชนชั้นล่างที่อิจฉาเหล่าอัลฟ่าล่ะมั้ง

สายตาทิ่มแทงพุ่งตรงมายังร่างโปร่งของภูริแบบไร้ซึ่งความปรานีอย่างสิ้นเชิง เอิ่ม...แรงกดดันของอัลฟ่าสองคนมันเลวร้ายนะ จากตอนแรกขำๆ ตัวเองอยู่ ตอนนี้หัวเราะไม่ออก ยิ้มยังไม่ออกเลย

“ผมคิดว่าถ้าผมเอานั้นเทินหัวคงตลกดีน่ะครับ” ภูริต่อคำอีกเล็กน้อย ขยายความออกมาหน่อย

“ไม่ใช่ว่าคุณหัวเราะเยาะลูกน้องผม?”

“ผมไม่กล้าหรอก คุณอลันหล่อขนาดนี้ ต่อให้เอาถาดน้ำนั่นเทินหัวแบบที่ผมคิด คุณอลันก็ยังดูดีอยู่ดีนั่นแหละครับ” ภูริตอบไปตามความจริง แววตาก็สื่ออย่างนั้น

ภูริไม่เห็นว่าอีธานมีสายตาดุดันขนาดไหน เพราะเจ้าตัวเองแต่มองหน้าของอลันที่ยังคงราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ สงสัย ที่ทำงานร่วมกันได้ดีก็เพราะเป็นคนเงียบๆ เหมือนกันแบบนี้ล่ะสินะ

“เอาของวางแล้วออกไป” อีธานสั่งอลัน

“ครับ” อลันทำตาม วางของทุกอย่างลงตรงหน้าของภูริแล้วเดินออกไป ภูริยังมองตามอยู่ คิดด้วยว่าแผ่นหลังนั่นก็ดูดีนะ ถ้าไม่มีเสื้อผ้า หมัดกล้ามของอลันกับท่านประธาน คนไหนจะสวยงามกว่ากัน? อันนี้อยากรู้จัง จับอลันถอดเสื้อเลยดีไหม

“อยากได้มากขนาดนั้นเลยเหรอ เสียใจด้วยนะ คุณเป็นของผมอยู่ตอนนี้ เพราะงั้นผมไม่ยอมให้คุณไปเอากับอลันหรอก” เสียงนั้นใกล้มาก แล้วพอหันไปตามเสียงก็เจอร่างสูงใหญ่ของอีธาน

“ทำไมผมต้องเอากับอลัน” คำถามนี้ซื่อหรือโง่ อีธานคิดว่าโง่

“ก็เพราะโอเมก้าอย่างนายมันไม่เคยพอไงล่ะ พอฮีตก็อยาก...อยากได้ไปหมด ไม่ว่าจะมีคู่ของตนเองอยู่แล้วหรือไม่ก็ตาม” ดวงตาของอีธานที่มองมายังภูริดูน่ากลัวกว่าทุกครั้ง แล้วคิดว่าภูริกลัวไหม...เอ้า ต้องกลัวดิ ก็บอกอยูน่ากลัว แต่ภูริหนีไปไหนไม่ได้ แค่นั่งนิ่งที่เดิม

“โอเมก้าเป็นสัตว์ที่สะกดคำว่าพอไม่เป็น!” ขนแขนภูริลุกซู่ อีธานแค่พูดเสียงเนิบนาบปกติแท้ๆ แต่ภูริกลัว...กลัวทั้งที่ไม่รู้ว่ากลัวอะไร

….100%….

ดูเหมือนอีธานจะจงเกลียดจงชังโอเมก้าน่าดูเลยนะ แต่อีธานโปรดมองตาซื่อๆ ของภูริหน่อย…เห็นความบื้อนั้นไหม ถ้าเห็นโปรดสงสารน้องงงงงง

[Kei]

ภูริเอาน้ำตาลให้กินเหรอคะอีธาน55555

[cheezett]

คนมันซื่ออะเนอะ โอ้ยยย   

[แมวดำ]

รออออ

[Chompoo reangkarn]

ประธานเวลาหึงช่างน่ากลัว

[onlyplease]

นี่พระเอกแน่เหรอ ด่าเขาต่ำ แต่จิตใจตัวเองสูงมากสินะ คิดว่าเป็นอัลฟ่า มีฐานะ หล่อ แล้วคิดว่าตัวเองป็นพระเจ้าเหรอ หึ จิตใจนายต่ำตมมาก อีธาน!!

[puiiz]