หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62]

[papapoope]

ภูริน่ารักมากฮรือออ
ส่วนอีธานก็ซึนจริงๆจ้า

[orloftin]

ไม่เคยเจอพระเอกซึนขนาดนี้ 55555555555
ซึนจนอยากจับฟาดดดดดดดดแรงๆ

[M_Y MILD]

นี่พระเอกซึนหรือโง่อ่ะ กรอกตาเป็นเลขแปด

[2pmui]

อีธาน อยากเอาไปอยู่ด้วยก็บอกไปตรงๆซี
ใช้เมียเยี่ยงทาส ระวังเถ้อะ โดนเอาคืนบ้างแล้วจะรู้สึก
ลืมตัวอย่างที่น้องภูคนดีทำกับหัวหน้าแผนกแล้วสินะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

รอตอนใหม่   

[myd3ar]

อีธานนี่ปาดจัดจริงๆ ที่จริงคือเป็นห่วงใช่มั้ย เก๊กตลอด

[Billie]

 

อ่านน้องสามกับพี่มะเดี่ยวรอตอนใหม่

[JUST_M]

แหม่.. คุณอีธาน

[КίmY]

โธ่พ่อคุณ เป็นห่วงเขาล่ะสิเรานะ

[GukakST]

>....ตอนที่ 12 [100%]....<

เคยเข้าใจคำว่า...ความเงียบเป็นความกดดันที่หนักหนาที่สุดไหม? ภูริไม่ค่อยเข้าใจหรอกเพราะแม่เขาไม่เคยโกรธเขาแล้วเงียบใส่ มีแต่ด่า บ่น บ่น และบ่น ภูริชินกับการด่าและบ่นเป็นนิสัย ไม่ว่าจะไปที่ไหน เรียนหรือทำงานก็จะเจอคนพวกนี้ ส่วนคนที่เอาแต่เงียบเมื่อไม่พอใจเนี่ย...ภูริห่างไกลจากคนพวกนั้นมากทีเดียว จนมาเจอนี่แหละ

อยากบ่นอีธานมาก อยากบอกมากว่าแค่อีธานอยู่เฉยๆ ก็มีความกดดันมากอยู่แล้ว นี่ยังมีความไม่พอใจอะไรบางอย่างแผ่กระจายออกมาอีก ถ้าความกดดันในสายเลือดอัลฟ่ามันฆ่าคนได้ เขาคิดว่าตอนนี้เขาน่าจะเหลือแต่เศษซากมากกว่าร่างเนื้ออย่างตอนนี้

ด่าเขายังดีกว่าเงียบอีกอะ...

ภูริหันหน้าเข้ากระจกหน้าต่าง มองเงาตัวเองในนั้น สายตาเศร้าและปากเบะๆ นี่น่าตลกเป็นบ้า เออ...เห็นหน้าตัวเองแล้วก็ขำได้ นี่เขายังสติดีอยู่ไหมนะ เอ หรือว่าที่อีธานเงียบก็เพราะว่าไม่พอใจที่เขาเข้าไปช่วยคนคนนั้นเหรอ? แล้วที่ไม่พูดนี่คือกลัวจะอารมณ์เสียใส่เขาหรือเปล่า

บ้าไปแล้ว...ไอ้ภูมึงมันหลงตัวเอง เข้าใจว่าตัวมึงมันหล่อมาก หล่อจนอัลฟ่าสาวแทบจะสยบแทบอกเลย แต่นี่ไม่ใช่อัลฟ่าธรรมดานะ ไม่มีทางมาหลงเสน่ห์ของเขาหรอกหน่า มีแค่เขามโนเข้าข้างตัวเองไปงั้น

เขาหันกลับไปเสี้ยวหน้าของอีธานอีกครั้ง รู้สึกว่าถึงอีธานจะมองถนนที่เคลื่อนไปไวจนมองเป็นภาพเกือบเบลอ แต่เขาว่าอีธานรู้ตัวนะว่าเขามองอยู่ แค่ไม่ยอมละสายตามามองเขาตอบเท่านั้นแหละ

“คุณโกรธที่ผมไปช่วยคนนั้นเหรอ” แค่ถามไปงั้น ไม่เห็นต้องเหยียบคันเร่งมากกว่าเดิมเลย ฮื่อ...พี่คร้าบ รถซ้ายแม่งเบี่ยงมา!!!

ทีนี้ละเจ้าพระคุณเอ๋ย อีธานเล่นขับรถเหมือนตัวเองอยู่ในสนามแข่งกันเลยทีเดียว ภูริแอบคิดนะว่าเข็มขัดนิรภัยบางๆ เส้นนี้น่าจะเอาร่างของเขาไม่อยู่หากเกิดการปะทะกันขึ้นมาของรถยนต์สองคัน อีกฝ่ายเล่นขับเบี่ยงซ้ายเบี่ยงขวาด้วยความเร็วแตะสองร้อยแบบนั้น เอางี้...คิดว่ารถก็เหลือแค่ซากอะ

แต่...มันก็ชัดไม่ใช่เหรอว่าอีธานไม่พอใจเรื่องนี้จริงๆ

“คุณ...ช้าลงหน่อยดีไหมครับ” ปากพูดทว่าดวงตากลับละจากท้องถนนตอนนี้ไม่ได้เลย คือถ้าชนก็จะได้จะเห็นแล้วเตรียมใจในเสี้ยววินาทีไง

“มายุ่งอะไรกับความเร็วของรถผมล่ะ มันไม่ใช่เรื่องของคุณนะ หรือคุณกลัวว่าผมจะขับชน...ผมไม่กระจอกเหมือนคุณหรอก” หมายถึงอะไร หมายถึงเขาที่วิ่งไปช่วยคนแต่เสือกโดนรุมอะนะ

“ครับ ผมกระจอกเองแหละ พอใจหรือยัง”

“ผมไม่ได้ไม่พอใจคุณเสียหน่อย” จ้า...พ่อไม่ได้ไม่พอใจผมเลยจ้า เฮ้อ  ภูริถอนหายใจเบาๆ สองมือจับเข็มขัดนิรภัยเอาไว้แน่น รถแบบนี้มันมีถุงลมอะไรนั่นด้วยใช่ไหมนะ? ไอ้ที่มันจะพุ่งออกมาตอนรถชนอะ ภูริก็ไม่มีรถเนาะ...เขาคิดไม่ออกว่ามันเรียกว่าอะไร

“คุณเคยมองผู้คนบนถนนบ้างไหม” ตอนนี้มองไม่เห็น ถ้าอีธานตอบแบบนี้เขาจะกระโดดกัดหูอีกฝ่ายให้ขาดเลย!

“...” แต่ผิดคาด อีธานไม่ไม่ได้ตอบกวนประสาท แถมยังชะลอรถลงมาหน่อย เห็นจากหน้าปัดบอกความเร็วอะนะ

“เคยสงสัยไหมว่าทำไมเราต้องแตกต่างกันมากขนาดนนี้ ทั้งที่เราก็เป็นคนเหมือนกัน ถ้าเราเอาความเป็นโอเมก้าและอัลฟ่าออก เอาความร่ำรวยและอำนาจออก เราต่างกันอย่างไร คุณเคยสงสัยปะ ผมสงสัยบ่อยๆ และผมก็ไม่เคยเข้าใจมัน” ความเร็วของรถชะลอจนเบี่ยงมาอยู่เลนกลาง อีธานไม่ได้มองหน้าเขา แต่ก็ไม่ได้เถียงอะไรเขากลับ

ตอนแรกภูริก็แค่จะหาเรื่องคุยเพื่อลดทอนความไม่พอใจของอีธานเท่านั้น แต่เรื่องแบบนี้...พอพูดขึ้นมาแล้วมันก็อดคิดตามไม่ได้ ช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต เขาเชื่อว่าทุกคนต้องคิดแบบนี้ โดยเฉพาะคนที่เป็นชนชั้นต่ำกว่าอย่างเบต้าและโอเมก้า พวกเขาเป็นชนชั้นล่างกว่าเลยโดนรังแกได้ง่ายกว่า แค่ห้องเรียน ถ้ามีอัลฟ่าสักสามคน ที่เหลือในห้องอีกยี่สิบสามสิบคนก็จะกลายเป็นเบ๊ให้อัลฟ่าทั้งสามนั้นอย่างไร้ข้อกังขา เพราะธรรมชาติดันสร้างพวกเขามาแบบนี้

“สงสัยผมจะโง่อะเนอะ ก็เลยไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้ ผมก็แค่คิดนะว่า...เราไม่น่ามีคำว่าเพศที่สองเลย ผมเคยเจอนะ ชนชั้นพวกนี้มีในหมู่หมาป่าด้วย เห็นว่ามีก่อนมนุษย์เราอีก อันนี้ผมไม่แน่ใจนะว่าผมจำถูกไหม แต่นั่นแหละ...เราเหมือนมันเลยเนอะ โอเมก้าเป็นเพียงหมาป่าเดียวดายจะต้องทำตามชนชั้นอื่นๆ ไม่งั้นก็โดนขับไล่ออกจากกลุ่ม น่าสงสาร สงสารตัวเองด้วย ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะภูริไม่ฝืด เขาขำจริง เป็นอารมณ์ขันที่มีความหยามหยันอยู่ในที

ภูริเห็นว่าอีธานนิ่งมากกว่าเดิม ไม่กดดันแล้วและไม่รู้สึกถึงความโกรธเคือง แต่ความไม่รู้ เดาทางไม่ได้เลยนี่แหละที่ทำให้เขากังวลยิ่งกว่าตอนแรก เหมือนทะเลที่เงียบสงบมากๆ มันดูสวยงามและน่าไว้วางใจ แต่ที่ไหนได้...พายุมันกำลังจะมาต่างหาก ตอนนี้อีธานอาจเหมือนทะเลสงบนั้นก็ได้

เพราะภูริไม่รู้ว่าคำพูดเรื่อยเปื่อยที่มีเป้าหมายเป็นการเบี่ยงเบนความรู้สึกนั้นทำให้อีธานเผลอครุ่นคิด เขาอยู่ในจุดสูงสุดมาตลอด อยู่บนความเชื่อที่ว่าสายพันธุ์ของตัวเองนั้นคือผู้ควบคุมทุกอย่าง และชนชั้นอื่นเป็นเพียงข้ารับใช้ ไม่เว้นแม้แต่อัลฟ่าที่มีสายเลือดเจือจาง

สำหรับอีธานแล้วการที่เขาเชื่อแบบนั้นเป็นเพราะสังคมและคนรอบข้างปลูกฝังเขามา ถึงจะขึ้นมาทำงานเป็นนายคนก็ยังวนเวียนอยู่ในคำสอนเดิมๆ วิธีการเดิมๆ ที่ส่งทอดกันมารุ่นต่อรุ่น

อีธานรู้ว่า หากตัดคำว่าชนชั้นออก ตัดเงิน ตัดอำนาจ คนก็คือคนที่มีแขนสองข้าง ขาสองข้างเท่าเทียมกัน ทว่าสิ่งที่มันต่างกันคือจิตใต้สำนึกมากกว่า การสั่งสอนการเลี้ยงดูทำให้คนแต่ละคนมีคุณภาพที่ต่างกัน

เขาเป็นนักธุรกิจ ดังนั้นการมองของเขาส่วนใหญ่มันจะเป็นเรื่องของตัวเลข คุ้มไม่คุ้ม เขาจะไม่ทำอะไรที่มันเสียมากกว่าได้ จริงที่ว่าการลงทุนทุกอย่างนั้นต้องมีความเสี่ยง แต่อีธานคิดว่าการไม่เสี่ยงเป็นดีที่สุด และเชื่อได้ว่านักธุรกิจผู้ชำนาญการก็คิดเหมือนกันทั้งนั้น

คำพูดของภูริดันมากระตุ้นความรู้สึกบางอย่างของเขาเสียได้ ทั้งที่คำพูดของคนคนนี้ก็ไม่ได้มีอะไรมากกว่าการบ่นเรื่อยเปื่อย ดวงตาคู่คมทอดมองไปยังผู้คนที่เดินเท้าอยู่ริมถนน รูปลักษณ์พวกเขาต่างกัน การแต่งกายก็แตกต่างกัน บ้างดูดี บ้างดูแทบไม่ได้แถมยังเหนื่อยอ่อน คิดว่าในหมู่คนเหล่านี้ก็ยังต้องมีชนชั้นที่ต่างกันเดินชนไหล่กันไปมา มันดูวุ่นวาย ไม่เป็นระเบียบและ...อีธานไม่ค่อยชอบเลย

“นี่คุณ” แรงสะกิดที่ไหล่ทำให้ร่างสูงชะงักความคิดแล้วหันไปมองคนข้างกาย คิ้วได้รูปขมวดเป็นปม แผลตรงมุมปากของภูริมันทำให้เขาหงุดหงิดจริงๆ

“อะไร”

“กินข้าวกัน” ภูริชี้ไปที่ร้านค้าข้างทาง คิ้วอีธานจึงยิ่งเป็นปมมากขึ้น

“...” น่ะ รู้หรอกว่าไม่อยากกินอาหารแบบนี้ ภูริลอบยิ้มบางกับตัวเอง คิดดูสิ...เอาท่านประธานมาทานอาหารข้างถนนได้นี่มันเจ๋งนะเว้ย

“ร้านก๋วยเตี๋ยวตรงนั้นน่ากินมากเลย”

“...” หน้านี่ยิงคำถามว่า เอาจริงดิ! มาเชียว เขาล่ะอยากจะขำ ติดที่ขำแล้วอาจจะเจ็บตัวก็เลยนิ่งเอาไว้

“นี่คุณชวนผมกินร้านกระจอกแบบนั้นน่ะเหรอ?” แล้วอีธานก็พูดออกมาจนได้ ภูริยิ้ม

“ใช่ กระจอกแต่อร่อยนะ คิดว่า...น่าจะ ผมไม่เคยมากิน แค่มีเงินเลี้ยงได้เท่านี้” แสดงสีหน้าว่าชักชวนสุดฤทธิ์ ก็นะ...สำหรับมนุษย์เงินเดือนอย่างเขาเนี่ย มันก็กินได้เท่านี้แหละจริงไหม ยิ่งเงินขาดกระเป๋าด้วยแล้วคงเลี้ยงอีธานมากกว่าร้านข้างทางไม่ไหวหรอก

“เงินเดือนคุณไม่ใช่น้อยๆ จะมาบอกว่ามีเงินเลี้ยงข้าวผมได้แค่อาหารข้างทางนี่มันไม่แถเกินไปเหรอ ไหนจะค่าคอมพ์ที่ได้ทุกเดือน ไหนจะโอที ถามจริง...คุณติดพนันหรือเปล่า เงินขนาดนั้นมันถึงไม่พอใช้น่ะ” โยงยาวไปยันติดพนันเลยเว้ยเฮ้ย

ภูริก็อยากจะเถียงอะไรสักอย่างอยู่ ติดที่เขากำลังเห็นว่าอีธานนั้นเลี้ยวรถเข้าเลนซ้ายสุด แถมยังชะลอเมื่อใกล้เข้าร้านขายก๋วยเตี๋ยวที่เขาชี้ให้ดูเมื่อกี้นี้ ทั้งที่ตอนแรกที่เขาชี้ให้ดูมันยังเป็นร้านที่ดูไกลหูไกลตา มองเป็นเพิงเล็กๆ ไม่ชัดเจน แต่อีธานก็รู้ว่าเขาหมายถึงร้านนี้...

เฮ้อ...ใจมันพองโตจริงๆ

“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณติดพนันไหม แต่ถ้าติดจนเงินมันไม่พอใช้จริงๆ ก็เลิกเล่นมันได้แล้ว การพนันไม่เคยทำให้ใครรวยนะคุณ มีแต่ทำให้ล่มจม ขนาดพวกรวยๆ มันยังกลายเป็นไอ้กระจอกได้ภายในพริบตา” รถใกล้จอดแล้ว เขาหันไปมองหน้าผู้พูด...ดูสีหน้าคนขี้บ่นที่เอาแต่บ่นเขาอยู่คนเดียวเนี่ยแหละ

ถ้าอีธานรู้ว่าเขาไม่เคยได้ค่าคอมพ์เพราะหัวหน้าไม่ให้เขาไปหาลูกค้า ไม่เคยได้โอทีแม้จะต้องอยู่โยงดึกเคลียร์งานของคนอื่น อีธานจะยังว่าเขาอยู่ไหมว่าเขาติดพนัน ถ้าอีธานรู้ว่าค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมดเป็นเขาที่ต้องดูแล ไหนน้องจะป่วยบ่อยๆ ไหนแม่จะอาการไม่สู้ดีเข้าโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น จริงที่สวัสดิการเขาดี แต่พอออกมาจากโรงพยาบาลมันก็มีค่าจ่ายอื่นๆ อีก ยิ่งช่วงไหนควบคุมอาหารช่วงนั้นก็หมดเงินเยอะ นี่ยังไม่รวมกับที่เขาต้องส่งน้องเรียนนะ

เออ นึกไปนึกมาชีวิตเขาก็หรรย์ษาดีนะเนี่ย มีแต่อุปสรรค คำว่าชีวิตที่ราบเรียบเป็นยังไงอันนี้เขาสงสัยจริงๆ ไม่สิ...ชีวิตราบเรียบของภูริคงเป็นเดือนที่น้องกับแม่ไม่ป่วยเลย แล้วก็มีเงินกินอาหารเช้า กลางวัน เที่ยงนอกบ้านได้ รวมถึงไปปาร์ตี้กับเพื่อนฝูงได้ด้วย โห...ช่วงเดือนแบบนั้นมันหายไปนานแล้วเหมือนกันนะ

ก็ตั้งแต่ที่หัวหน้ายังให้เขาออกไปรับลูกค้าอยู่อะแหละ ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ถึงเลิกให้เขาออกไปขายยาตามหน้าที่ตัวเอง เขาว่าเขาไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อนหรือไม่เคยขัดขาใครเลยนะ แต่อย่างที่เห็น...เขาโดนแกล้งด้วยเหตุผลหมั่นไส้

ช่างมันเหอะ…ผิดเองที่เป็นเบต้าผู้โดดเด่นเหนืออัลฟ่าล่ะนะ

“คุณเคยมากินไหม” ลงรถได้ภูริก็เอ่ยถาม ดูก็รู้แหละว่าไม่เคยอะนะ

“ถามถึงก๋วยเตี๋ยวหรือร้านแบบนี้” ท่านประธานผู้หล่อลากของเขาเอาสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงและมองร้านก๋วยเตี๋ยวด้วยสายตาอ่านยาก คือ...มันดูกระอักกระอ่วน ดูไม่ไว้วางใจน่ะ

“ร้านแบบนี้ก็ได้ ผมคิดว่าก๋วยเตี๋ยวหรูๆ มันคงมีให้คุณทานแหละเนอะ งั้นเอางี้...ผมสั่งให้” ว่าแล้วเขาก็เดินเข้าไปสั่ง

“เอาเส้นเล็กน้ำใสพิเศษสองครับ” เรียบร้อยก็สะกิดอีธานเพื่อจะให้เดินไปนั่งโต๊ะด้วยกัน

“นี่เราต้องมานั่งกินกันข้างถนนเหรอ? ทำไมไม่ซื้อกลับบ้าน รู้ไหมว่าข้างถนนนี่มันฝุ่นเยอะแค่ไหน กินไปดมควันรถไป มีหวังปอดพังพอดี” อยากจะเลียนแบบการบ่นได้นิ่งสนิทหน้าตายของอีธานมาก มันตลกนะ...ในบางครั้งอะ

“แล้วคุณดูสิ เครื่องปรุงวางไว้แบบนี้ ฝาปิดนี่ก็…” เออ มันเละเทะอยู่บ้างแหละ เรียกเละได้ปะนะ มันดูสกปรกนิดหน่อยอะนะ

“คุณเป็นผู้ชายอนามัยเนอะ”

“ผมไม่ได้ซกมกแบบคุณไง ถามจริงนะ...กินข้าวข้างทางแล้วเจอแบบนี้ตลอดไหม”

“ปกติ”

“แล้วก็ยังกิน คิดไหมว่ามันไม่สะอาด คิดไหมว่ามันอาจจะมีเชื้อโรคแล้วคุณก็กินเชื้อโรคเข้าไป มันจะเข้าไปแพร่เชื้อในร่างกายคุณ...” ยังไม่จบ อีธานยังบ่นภูริด้วยท่าทีนิ่งๆ แต่คิ้วขมวดต่อไป

ภูริจ้องหน้าอีธาน ทำเหมือนตั้งใจฟังสิ่งที่อีธานกำลังบ่นเขา แต่เปล่าเลย บอกแล้วว่าเขาน่ะชินกับคำบ่นของแม่และน้องสาวมาก อืม…จริงๆ อีธานบ่นเขาก็แตกต่างกับแม่และน้องเขาอยู่นะ อีธานไม่ได้ให้อารมณ์เหมือนผู้หญิงขี้บ่น แต่เหมือนคนที่ละเอียดละออกับการใช้ชีวิตมากกว่า ยังไงดีนะ...เป็นผู้ชายรักสะอาด รักสุขอนามัย ไม่สิ อีธานบ่นทุกอย่าง

คนเรามักรู้สึกรำคาญคำบ่นของคน จริงๆ ต้องบอกว่าเรารำคาญคำบ่นของคนที่เราไม่ชอบมากกว่า ถ้าเป็นคนที่เราชอบแล้วล่ะก็ จะบ่นแค่ไหนเราก็รับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่เขามี ภูริไม่ได้รู้สึกชอบอีธาน แต่เขารู้สึกว่าที่อีธานบ่นอยู่เนี่ยเพราะอีธานเป็นห่วงเขา

“เอาแต่นั่งมองหน้าผมเนี่ยได้ฟังสิ่งที่ผมพูดไหมภูริ” พอโดนเรียกชื่อเข้าหน่อยเขาก็เผลอนั่งตัวตรง เล่นมองอีกฝ่ายจนไม่ได้ฟังอะดิ

“เอ่อ...”

“ไม่ได้ฟัง”

“ครับ” รับสภาพไปครับผม ไม่งั้นก็โดนเค้นให้รับอยู่ดี

“แล้วนั่งคิดอะไรอยู่”

“ก็แค่คิดว่าคุณขี้บ่นเหมือนผู้หญิงเลย” อื้อออออ นับเวลาตายถอยหลังได้เลย! ดูดวงตาสีฟ้าคูนั้นสิ...ไม่นะ ภูริลุกลี้ลุกลนมองซ้ายมองขวา ไม่กล้าสบตาอีธานในทันทีเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายต้องไม่ชอบที่เขาพูดออกไปแบบนี้แน่เลย

“ก๋วยเตี๋ยวได้แล้วค่ะ” จังหวะการฆาตกรรมทางสายตาชะงักลงชั่วคราวเมื่อก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กน้ำใสทั้งสองวางลงตรงหน้า ภูริรีบเอื้อมไปรับ

“ขอบคุณครับ” เขาเอ่ยขอบคุณจนเป็นนิสัย แม่ค้าพยักหน้ารับแล้วรีบเดินจากไป เธอกลัวชายหนุ่มร่างสูงที่มากับเขาเนี่ยแหละ

“คนขายต้องขอบคุณเราสิ” น่ะ บ่นอีกแล้ว...

“อยู่กับคนอื่นคุณไม่เห็นขี้บ่นเลย”

“เพราะคนอื่นเขาได้เรื่องกว่าคุณไง คุณมันเหมือนเด็กไม่รู้จักโต พูดไรว่าไรไม่เคยฟัง เอาแต่เหม่อไม่ก็ไปสนใจเรื่องอื่นหมด ถามจริง เวลาไปเสนอขายของเนี่ยเขาไม่ต่อว่าอะไรคุณเลยหรือไง อ๋อ...อย่างนี้สินะ ผลประเมินคุณถึงไม่ดีตลอดเลย” ภูริฟังแค่สองสามประโยคแรก พอรู้ว่าอีกฝ่ายจะบ่นเขาก็เลิกฟังแล้วหันมาปรุงก๋วยเตี๋ยวให้ทั้งสองชามก่อนจะดันให้อีธาน

อันนี้เป็นความชอบส่วนตน ภูริไม่ชอบกินเผ็ดเขาก็เลยปรุงในแบบที่เขาชอบ ใส่พริกน้อยๆ แต่ไปเน้นรสเปรี๊ยวหวานแทน อันนี้ถ้าไม่ดี ไม่ถูกปากอีธานล่ะก็มีหวังโดนด่าไปอีกชุดใหญ่แน่นอน แต่ก็นะ...เขาอยากปรุงให้อีธานกิน เมื่อกี้ชิมแล้วรู้สึกว่ามันเค็มไปหน่อยด้วยซ้ำ

“ผมต้องคลุกให้ด้วยไหม” เขาถามซื่อๆ แบบว่าจะบริการให้ไง

“ไม่ต้อง” พออีธานปฏิเสธภูริก็ส่งตะเกียบกับช้อนให้

อีธานเกิดการชะงักไปอีกครั้ง ตะเกียบมันไม่ใช่ตะเกียบที่อยู่ในห่อหีบแบบใช้แล้วทิ้ง นี่มันตะเกียบที่ใช้แล้วล้างแล้วมาใช้ใหม่ชัดๆ แล้วช้อนก็มีคราบน้ำ ต้องกินอะไรแบบนี้จริงดิ บอกตรงๆ ว่าความสะอาดมันติดลบจนเขารู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลย

“คนอย่างพวกคุณใช้ชีวิตอยู่กับของที่ไม่มาตรฐานจนชินแล้วสินะ แต่คิดหน่อยสิคุณ ผมไม่ได้เหมือนคุณนะ...ผมไม่กิน” นั่นไงปัญหา เอาไงละทีเนี้ย ภูริเค้นสมองเข้า...คิดสิคิดว่าจะเอายังไงต่อไปดี

“น้ำร้อนมันฆ่าเชื้อได้เนอะ” แล้วภูริก็เอาช้อนกับตะเกียบของตนแช่ลงไปในชามก๋วยเตี๋ยวตัวเอง คนๆ ไปซ้ายขวาเพื่อทำความสะอาด เสร็จแล้วก็เอาช้อนและตะเกียบตัวเองวางบนถ้วยของอีกฝ่าย จากนั้นถึงได้เอาช้อนกับตะเกียบของอีธานมากินของตนเอง

มันเป็นการกระทำที่โคตรสิ้นคิดเลยในสายตาของอีธาน จริงที่เชื้อโรคบางชนิดฆ่าได้ด้วยอุณหภูมิที่สูง แต่น้ำก๋วยเตี๋ยวมันไม่ได้สูงขนาดนั้นนะ แค่เอาไปจุ่มๆ คนๆ ทำอย่างกับช้อนและตะเกียบคู่นี้มันสะอาดแล้วงั้นแหละ

“นี่คุณโง่หรือยังไง...คิดได้ไงไอ้วิธีเนี้ย มันไม่ได้ช่วยให้สะอาดมากขึ้นเลยนะ”

“เอาหน่า เชื้อโรคอยู่ในถ้วยผมแล้ว” ภูริหิวแล้ว เขาต้องการจะกินเพราะงั้นอีกฝ่ายก็ควรเลิกบ่นแล้วกินเสียที

“ครั้งหน้าถ้ามันจะลำบากมากก็ไม่ต้องมาชวนผมกิน หรือเลี้ยงข้าวผมแบบนี้อีก เพราะผมจะไม่กินร้านที่ไม่ได้มาตรฐานแบบนี้...” ยัง อีธานยังบ่นต่อไป

แต่ภูริก็ยิ้มออกมา ไม่ใช่อีธานดูตลกที่บ่นหรอกนะ แต่อีธานกำลังกินก๋วยเตี๋ยวที่เขาเป็นคนปรุงขึ้นมาให้ต่างหากล่ะ ดูจากสีหน้า ท่านประธานคงพอใจกับรสชาติที่เขาชอบ ความรู้สึกฟูๆ แบบนี้เนี่ย...มันเป็นความรู้สึกที่ดีจังเลยนะ

อีธานหวาดระแวงกับความไม่สะอาดของอุปกรณ์ แต่เมื่อเขาเริ่มชิมสิ่งที่ภูรินำเสนอ เขาก็พบว่ามันรสชาติไม่เลวเลย บางทีน้ำซุปของร้านนี้คงอร่อยอยู่แล้วก็ได้ หรือไม่...ก็คงเพราะภูริปรุงมันได้อร่อยมากๆ เลย

น่าแปลก...แค่ได้กินก๋วยเตี๋ยวธรรมดา รสชาติงั้นๆ กับภูริแบบนี้แล้วเขารู้สึกดีชะมัดเลย ทำไมกันนะ...หรือเพราะสัญชาตญาณของคำว่าคู่แท้เหรอ ดูอีกฝ่ายกินสิ ดูมีความสุข ทั้งที่มันก็แค่อาหารข้างทางที่ไม่ได้สุขอนามัยแม้แต่นิด

“คุณมันเด็กจริงๆ” อีธานยังว่าอยู่ แต่ว่าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ภูริจับกระแสความอ่อนหวานนั้นได้ และเขาก็ชอบนะ...ชอบที่ธานบ่นเขาแบบนี้

“คุณอะขี้บ่น”

“ถ้าคุณยังเด็กออยู่แบบนี้ผมก็จะบ่นคุณไปแบบนี้”

“แค่สร้างยาได้เถอะ” ภูริพูดไปตามจริง

ทว่าคำพูดของภูริดันทำให้อีธานนิ่งงัน ภูริไม่ได้พูดอะไรผิดหรอก...แต่อีธานเนี่ยสิ เขาหลงลืมไปแล้วว่าเมื่อถึงเวลาหนึ่งเขากับภูริก็ต้องกลับไปเป็นเหมือนก่อนหน้าที่จะได้เจอกัน เขาไม่อยากมีคู่แท้เป็นโอเมก้าอยู่แล้ว และเขาเองนี่แหละที่อยากให้ความสัมพันอันยุ่งเหยิงนี้จบลงเสียที แล้วทั้งที่ความต้องการของเขามันคือการตัดขาดกับภูริ แล้วทำไมเขาถึงเผลอลืมมันไปล่ะ...ทำไมเขาถึงได้มีความสุขเล็กๆ กับภูริล่ะ

ภูริไม่ได้รับรู้ถึงความวุ่นวายในใจของอีธาน เขาเดินไปตักน้ำและจ่ายเงินให้แม่ค้าก่อนกลับมานั่งมองหน้าอีธานที่อยู่ตรงข้าม นิ่งเชียวแหละ ไม่รู้หลุดไปอยู่โลกไหนแล้ว หรือกำลังคิดว่าจะลงโทษเขายังไงที่ให้ตนเองมากินก๋วยเตี๋ยวรสชาติแย่แถมไม่สะอาดอย่างนี้ อะไรก็ได้นะ อย่าหักเงินหรือไล่ออกเลย แค่นี้ก็แย่ไม่รู้จะแย่ยังไงแล้ว ขืนหักเงินเขาอีกนะ เขาตายแน่ กาฟงกาแฟคงไม่ได้กิน ข้าวผัดก็ไม่ได้กิน มีแค่มาม่ากับน้ำเปล่าเท่านั้นเลย โถ...สงสารตัวเองจัง

“มัน...รสชาติแย่เหรอครับ” ความหวั่นใจทำให้เอ่ยถามออกไป กะว่าเฮ้ย...ไม่ดีเดี๋ยวแวะซื้อแฮมเบอร์เกอร์เซเว่นให้กินก็ได้นะ

“อืม แย่” กรรม...กรรมแล้วกรู

“ผมขอโทษ”

“รอรับโทษที่ห้องได้เลย...” อีธานยกน้ำขึ้นดื่ม สายตาคู่นั่นจ้องมองภูริราวกับกำลังจะตะครุบเหยื่อในอีกไม่กี่อึดใจ

แต่ก็นั่นแหละ...ร้านนี้ใกล้คอนโดมาก เพราะงั้นไม่ต้องอธิบายใช้ไหมว่าเพียงไม่กี่นาทีต่อมา ร่างของภูริก็ไร้เสื้อผ้า นอนอล่างฉ่างท่าทางน่าอายและโดนปู้ยี่ปู้ยำด้วยอะไรบางอย่าง อืม...เป็นการปู้ยี้ปู้ยำที่ฟินอยู่

....100%....

น้องก็ง้อในแบบของน้อง ง้อทั้งที่ไม่ต้องง้อด้วยซ้ำอะ แต่ก็เลือกที่จะง้ออีธานด้ยก๋วยเตี๋ยว แถมพ่วงข้อครหาใหม่มาอี้กกกก น้องคงอยากบอก จะเอาเงินไหนไปเล่นพนัน จะกินยังไม่มีเลอะ!

[winndy]

ภูริมองโลกในแง่ดีมาก

[orloftin]

อยากรู้รายละเอียดบทลงโทษมากกว่านี้จังเลยค่ะะะะะ -,,-

[Billie]

คุณอี ไปสืบใหม่  ไม่ได้เรื่องเลย

 

[JUST_M]

ต่างกันมากเลย

[BooJiRa_]

อยากอ่านรายละเอียดบทลงโทษเลยค่ะว่าทำไมน้องภูริถึงฟิน 

[B52]

 

[ma-prang]

อยากให้อีธานมารู้ชีวิตน้อง


โอ่ยย พ่อคนซึนนนนน

[tawanna]

อีธาน ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับภูริเลย มีแต่จะตักตวงแต่ผลประโยชน์อย่างเดียวเลย

[patompong888]

 อีธานบ่นเก่งสุด  เมื่อไหร่จะรับรู้สักทีว่าชีวิตของภูริช่างลำบากจะได้เห็นใจกันสักที

[lizzii]

ภูริจริง ๆ เป็นคนเครียดใช่ไหม
เหมือนไม่สนใจอะไร แต่จริง ๆ แล้วคิดทุกอย่าง

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อีธานไม่ได้รู้เรื่องของภูริเลย 
หาว่าเล่นการพนันบ้างละ 
ถ้ารู้แล้วจะเป็นอย่างไรนะ 

เรื่องใต้จมูกในที่ทำงาน
หัวหน้าภูริข่มเหง วางอำนาจ
ภูริไม่ได้ทำงานแค่งานของตัวเอง ยังต้องทำให้ได้พวกอัลฟ่าที่เอาเปรียบอีก
อีธานก็ไม่รู้ จะรู้ตอนไหนกัน ตอนที่ภูริป่วยละม้ัง
     
 

[onlyplease]

แบบมีป่ะ อัลฟ่าที่สุขุม แสนดี พร้อมเปย์ โยนมาให้ภูริทีสิ ภูริยังไม่โดนกัดไม่ใช่เหรอ
น่าจะมีอะไรกับคนอื่นได้  มีสามีแบบนี้ แย่ๆๆๆ
มีดีแค่เซ็กส์ น่าตา เงินทอง อำนาจ !!!

[lemonphug]

เอ็นดูภูริ จะมีโอกาสเอาคืนท่านประธานหรือเปล่านะ

[azure]

โธ่ เนื้อคู่ไบโพล่า 

[puiiz]

 

[papapoope]

ภูริคิดดีมาก ฮรืออ
เบื่อประธานแล้ววว

[MR.J]

น้องภูต้องสู้ต่อไปนะลูกมีปั๋วขี้บ่นมากๆ ถ้าอีธานรู้ว่าสถานะในการทำงานของน้องมันเป็นยังไงก็ได้โปรดช่วยพิตชจารณาด้วยสงสารน้องอะ

[kanj1005]

เป็นคู่ที่เข้ากันได้ดี

[2pmui]

วันใดขาดเขาแล้วเธอจะรู้สึก 
เอ็นดูน้องภูเหลือเกิน

[Chompoo reangkarn]

อีธานขี้บ่นเหมือนคนวัยหมดประจำเดือนเลยวุ้ย  ภูริใจเย็นเหมือนกระแสน้ำเย็นไหลวนในกระแสน้ำอุ่น