หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62]

[บีเวอร์]

 

[Chanik]

  ที่ซ้อมว่าภูริท้องเลยอดไปเลยสินะ

[joborcusier]

โอ้ยยยขยันอีโรติกกันมากๆ

[pe-ar]

น่ารักมากก

[zysygy]

 

[Pubpoo]

>….ตอนที่ 45 TheEnd [100%]….<

ทุกคนคงกำลังคิดว่ามันจบแล้ว ทั้งคู่แฮปปี้แอนด์ดิ้งเรียบร้อย หวานสวีทวี้ดวิ้วอยู่ที่ภูเก็ตแบบลืมวันลืมคืน โอ้ทะเลแสนงาม ฟ้าสีครามสดใส อะไรทำนองนั้น แต่รู้อะไรไหม...ทุกคนคิดผิด

ไปทำงานไม่ได้เที่ยวเฟ้ย!

เกรี้ยวกราดไปอีก ก็มันจริง หลังจากมีความสุขกับอีธานไปกี่รอบไม่ได้นับ ตอนเย็นต้องไปงานเลี้ยง อีกวันก็มีงานเดินทางตลอด อีธานนี่ตรงกลับมาเคลียร์งานที่ค้างของตัวเอง เจอกันอีกทีก็ตอนเย็นวันอาทิตย์

ความรู้สึกตรงกันแล้วยังไม่จบอีกเหรอ?

ใช่ เพราะยังมีอันหนึ่งที่ไม่ตรงกัน นั่นคือเป้าหมาย อีธานยังคงมีเป้าหมายในการรับยาอยู่ดี แต่ครั้งนี้เขาเชื่อในความรู้สึกของตัวเองอย่างหนึ่งว่า เขาจะไม่ปล่อยมือจากภูริ เขากำลังปรึกษากับทีมวิจัยในเรื่องการทำให้ภูริกลับมาเป็นเบต้าอย่างเคย นี่แหละ เหตุผลของการมาทำงานในวันหยุดของอีธาน

การประชุมอย่างเคร่งเครียดกับทีมวิจัยได้ผลมาว่า อย่างไรก็ต้องให้ภูริรับยานี่ก่อน มีความเป็นไปได้สูงว่าที่ภูริมีฮอร์โมนโอเมก้าเพราะสารเคมีในตัวของทั้งคู่สปาร์กกัน ดังนั้น ถ้ารับยาแก้ตัวนี้เรียบร้อย ภูริอาจไม่มีฮอร์โอเมก้าอีก นั่นเป็นคำวินิจฉัยของคราม และคนอื่นในทีมก็ไม่แน่ใจกับมันเท่าไหร่ พวกเขารู้อะไรเกี่ยวกับร่างกายของภูริน้อยมาก ครามยกเรื่องที่ภูริมีอาการฮีตกับอีธานแค่คนเดียว ถึงฟีโรโมนจะควบคุมไม่ได้เป็นเหตุให้ต้องกินยา แต่ถ้าภูริเป็นโอเมก้าตามปกติเขาคงฮีตใส่อัลฟ่าคนอื่นได้

แต่คิดอีกแง่ว่าจะกินยาแก้คู่แท้หรือทำให้ภูริกลายเป็นเบต้าเหมือนเดิมนั้น มีส่วนหนึ่งที่ตรงกันคือ ฟีโรโมนเฉพาะของโอเมก้าจะหายไป แล้วที่เหลือมันจะกลายเป็นความรู้สึกส่วนตัวของอีธานล้วนๆ อีธานจึงตัดสินจะใช้ทางนี้ก่อน ถ้าได้ผลยังไงก็จะเริ่มวิจัยต่อจากนั้นทันที

เขาเป็นคนกำหนดเป้าหมายไว้ชัดเจน แน่นอนว่าเมื่อตัดสินแล้วว่าจะไม่ปล่อยมือจากภูริ...เขาก็จะทำตามนั้น และจะทำทุกทางเพื่อรักษาคนคนนี้เอาไว้ข้างกาย ต่อให้คนคนนี้เป็นอะไรก็ตาม จะกลายพันธุ์ จะมีความเป็นโอเมก้าหรือเบต้าก็ช่างมัน

ขอแค่เป็นภูริ!

พวกเขาเตรียมแผนสำรองไว้ไม่ต่ำกว่าสามแผนหลังจากเริ่มรับยาแก้คู่แท้ในวันจันทร์ อีธานยังไม่ได้บอกรายละเอียดกับภูริเพราะว่าในช่วงเวลากลางวันนั้นภูริมีงานตลอด รอจนกระทั่งเย็นวันอาทิตย์ เขาไปรับภูริที่สนามบิน พาไปกินอาหารค่ำในร้านที่ภูริชื่นชอบ

กะว่ากลับมาถึงห้องแล้วจะคุยเรื่องนี้กับภูริให้เรียบร้อย ปรากฏว่าเมียเอ๋อของเขานั้นฮีตขึ้นมา ทำไงล่ะ จัดสิรออะไร ไม่มีใครมาตัดริบบิ้นนะบอกเลย แล้วเป็นการจัดหนักที่เสร็จสิ้นเมื่อต่างคนต่างหลับไป

ภูริไม่ได้ฮีต...ภูริแค่อยากเก็บเกี่ยวความสุขเท่านั้น

หลังอีธานหลับไป ภูริก็ตื่นขึ้นมานอนมองหน้าอีธานอยู่แบบนั้นแหละ เขารู้ อีธานให้เขาไว้ใจ แต่ก็ไม่รู้สิ เขาทำใจเอาไว้แล้วว่าหลังกินยาเสร็จต่างคนก็ต่างเดินไปคนละทาง ถ้ากินยาแล้วอีธานไม่ได้กลายเป็นคู่ของเขาด้วยฮอร์โมนอีก อีธานก็คงไม่มีท่าทีอย่างที่เคยแสดงออกมาหรอก

แต่ภูริรู้สึกโอเคนะ เขาเองก็ไม่แน่ว่ากินยาแล้วจะยังรู้สึกอะไรกับอีธานไหม เพราะถ้ามันเป็นอย่างที่อีธานเคยๆ พูดไว้ว่าระหว่างเขามันเป็นแบบนี้เพราะฮอร์โมนเท่านั้น พอเขาไม่ได้กลิ่นอีธาน ไม่ฮีตใส่ คงไม่รู้สึกอะไรแล้วล่ะ

เมื่อไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดในวันพรุ่งนี้ ภูริก็เลยอยากใช้เวลาร่วมกับอีธานต่ออีกสักหน่อย คำว่าไว้ใจเนี่ยอาจหมายถึงเขาจะไม่มีอันตรายก็ได้ถูกไหม อ้อใช่ ภูริวางแผนเอาไว้แล้วด้วยว่า ถ้ากินยาแล้วไม่รู้สึกอะไรกับอีธานจริงเขาจะใช้ชีวิตแบบไหนต่อ

โอ้โห ดูยิ่งใหญ่ไหม เห่อๆ ก็แค่กลับไปใช้ชีวิตตามเดิม ระหว่างที่ทำงานอยู่ภูเก็ตวันอาทิตย์ เขาก็จินตนาการตลอดว่าจะใช้ชีวิตยังไงพอไม่มีอีธานแล้ว ไม่ใช่การวางแผนนะ เป็นการจำลองสถานการณ์ในหัวเท่านั้นเอง

ช่วงเวลาในค่ำคืนผ่านไปไวกว่าที่คาด เผลอแป็บเดียวก็เช้าแล้ว ภูริลุกไปอาบน้ำทั้งที่ปวดเอวไปหมด เคล็ดขัดยอกไปทั้งตัว แต่ก็ฝืนเดินไปอาบน้ำอาบท่า พอเดินออกมาก็เจออีธานนั่งหัวฟูอยู่บนเตียงนอน

“คุณมันตื่นไวไปแล้วนะ” พูดเสร็จก็ล้มตัวลงนอนต่อ ไม่นะไม่ อย่าทำอย่างน้านสิท่าน!

“ลุกเลยคุณ ไปอาบน้ำเดี๋ยวสาย”

“ไปก็เข้าแล็บเลย สายหน่อยไม่เสียหายหรอก” อีกและ แหงสิ ตัวเองสายไม่โดนหักเงินนี่หว่า

“ผมก็ไปสแกนบัตรก่อนอะคุณ ลุกเลยไวๆ” เดินไปตีเท้าให้หนึ่งที นี่แหนะ! ลุกยากลุกเย็นจริงเว้ย

กิจวัตรประจำวันเหมือนทุกวัน ไม่ให้เหมือนได้ไงก็อีธานทำอะไรช้าอยู่ทุกวันอะ หลับรอก็แล้ว เอายามานวดสะโพกก็แล้ว นั่นยังจัดทรงผมไม่เสร็จเลยพ่อคุณ โอ้ย นี่ไปทำงานไม่ได้ไปเดินแบบนะเฮ้ย

“คุณ เรื่องยาน่ะ เดี๋ยวพอกิน...”

“ผมโคตรปวดเอวเลยอะ ทำไงดี ทายาแล้วไม่หาย” ภูริพูดแทรกอีธานที่กำลังจะคุยเรื่องสำคัญ มันก็ไม่แปลกที่ภูริจะทำแบบนี้ แต่ที่มันไม่ปกติคือภูริไม่เคยแทรกเรื่องสำคัญ

ก็ไม่อยากฟังอะ...ไม่อยากเครียดเข้าใจไหม

“เดี๋ยวแวะซื้อพลาสเตอร์แก้ปวดก่อนเข้าแล็บแล้วกัน แล้วก็พอกินยา...”

“มันช่วยได้เหรอ ผมไม่เคยใช้แฮะ” ภูริยังแทรกขึ้นมาไม่ยอมให้อีธานพูด คราวนี้ร่างสูงหันมามองแต่ภูริคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไปข้างนอกเรียบร้อย

หลังจากขัดจังหวะในการพูดเรื่องสำคัญของอีธานไปสองรอบ อีธานก็ไม่ได้พูดขึ้นมาอีก กะว่าเดี๋ยวไปถึงที่แล็บแล้วก็ค่อยคุยกันทีเดียวก็ได้ แม้จะไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าภูริเป็นอะไรก็เถอะ ท่าทางร่างโปร่งยังเป็นปกติดีสุดๆ บ่นเรื่องไปเข้างานสายเหมือนบ่นอยู่คนเดียวข้างกายเขาไปตลอดทาง

วิธีที่ทำให้ภูริหยุดพล่ามได้คืออย่าไปถึงที่บริษัทสาย ที่สำคัญ อย่าลืมกาแฟที่ภูริชอบ ทันทีที่ภูริสแกนบัตรเข้างานเสร็จแล้วทั้งคู่จึงเดินไปยังห้องแล็บ ไม่ใช่ชั้นใต้ดิน แต่เป็นอีกอาคารที่มีอุปกรณ์ทางการแพทย์ครบครัน

เดาซิ…ตอนนี้ไอ้ภูคนนี้คิดอะไรอยู่ อะ เดาพอล่ะ เฉลยเลยแล้วกัน ภูริคนนี้กำลังรู้สึกว่าที่นี่แม่งเหมือนโรงพยาบาลร้างจังเว้ย เขามีโอกาสเข้ามาที่นี่ไม่บ่อยนัก แต่ล่ะครั้งก็ไม่ได้มาคนเดียว เกี่ยวเพื่อนร่วมงานมาด้วย ที่นี่ต่างจากแล็บใต้ดินตรงที่มันมีห้องของสัตว์ทดลอง ส่วนแล็บใต้ดินนั่นเป็นส่วนของการวิจัยยาและที่อาศัยหลักของทีมวิจัยหัวกะทิเพียงไม่กี่คน

ภูริเงียบผิดปกติ ดูเหมือนจะสนใจที่นี่แต่ก็ไม่ใช่แบบนั้น เขาเดินเคียงข้างไปกับอีธาน ปล่อยให้ร่างสูงโอบเอวไปตามทางเดินที่สะอาดสะอ้าน ดูอย่างกับว่าแม้แต่ไรฝุ่นก็ไม่อยากมาอาศัยที่นี่อยู่ น่าสงสาร เคมีมันเยอะล่ะสิใช่ไหม

เดินไปลุ้นไป เมื่อไหร่มันจะถึงห้องวิจัยอะไรนั่นสักทีก็ไม่รู้ ภูริตื่นเต้นไม่ต่างกับอีธาน แต่เป็นความรู้สึกตื่นเต้นที่ต่างกัน เพราะเขาอยากให้ทำให้เรื่องมันจบๆ ไปเสียที จะเอายังไงต่อค่อยว่ากัน แต่อีกใจแม่งก็...ไม่กินยาบ้านี่ได้ปะวะ

อึดใจต่อมาก็ถึงห้องแล็บ สะอาดยิ่งกว่าสะอาด ภูริรู้สึกว่าตัวเองควรถอดรองเท้าก่อนเดินเข้าไป ทีมวิจัยอยู่ในห้องนั้นสามคน มีหนึ่งคนที่ภูริเคยเห็นหน้าแต่ไม่รู้จัก อีกคนที่รู้แน่ๆ คืออลัน นี่คือการรวมตัวผู้มีอิทธิพลหรืออย่างไร อัลฟ่าแน่นห้องขนาดนี้ ถามไอ้ภูคนนี้สักนิดจะได้ไหม?

“ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ” ครามเอ่ยเมื่อภูริกับอีธานเข้ามาด้านใน ข้างหลังเขาเป็นโต๊ะที่มียาวางอยู่สองหลอดคู่กัน เนื้อในสีขาวในปนชมพูอ่อน ซึ่งนั่นก็คือสาระสำคัญของวันนี้

ทุกคนเครียดมาก ดูตึงๆ กันไปหมด แถมบรรยากาศก็เป็นจริงเป็นจังเกินกว่าจะให้ความรู้สึกผ่อนคลาย แม้แต่ภูริ...ใช่ภูริก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ก็ดูยาในหลอดนั่นดิเฮ้ย! ถึงอยู่ข้างหลังครามแต่ตาไวไง เห็นชัดเลยว่ายาในหลอดนั่นใหญ่ขนาดไหน นี่อย่าบอกว่าฉีดรวดเดียวเข้าร่างกายกันยี่สิบซีซีเลย

ตอนแรกทำใจได้ล่ะ ตอนนี้จะทำใจไม่ได้ก็เพราะยาแม่งเยอะเกินไปเนี่ย เดานะว่าต้องฉีดเข้าเส้นเลือดใหญ่ตรงข้อพับแขน ไม่ก็ใช้วิธีเบาๆ อย่างการฉีดใส่ถุงน้ำเกลือแล้วก็ให้น้ำเกลือเขากับอีธานในห้องนี้

“ในร่างกายของอัลฟ่าและโอเมก้ามีฮอร์โมนสำคัญตัวหนึ่ง ผมเรียกให้เข้าใจง่ายๆ ว่าฮอร์โมนเอนะครับ ซึ่งถ้าในร่างกายของอัลฟ่ามีเอ ในโอเมก้าจะมีบี เมื่อเจอคู่ที่ใช่มันจะทำการปฏิสัมพันธ์กันโดยอัตโนมัติ ยาแก้คู่แท้นี้จะทำการปรับเปลี่ยนฮอร์โมนตัวที่ว่านี้ ทำให้ส่วนที่เข้ากันได้นั้นเปลี่ยนไปเพียงเล็กน้อย แต่ถึงแม้จะเล็กในระดับโมเลกุล แต่นั่นมากพอสำหรับคู่แท้นะครับ” อะไร...ใครเข้าใจมั้ง นี่เป็นเซลล์ขายยาแต่ไม่เข้าใจครับผม

“แต่ก่อนจะเข้าการรับยา ผมอยากแจ้งให้คุณทราบถึงความเสี่ยงที่จะเกิดขึ้นกับตัวคุณเอง ด้วยความที่คุณไม่ใช่โอเมก้ามาตั้งแต่กำเนิด อีกทั้งมีพันธุกรรมที่ดื้อต่อตัวยา และที่สำคัญคืออาจจะมีการแพ้ยาแทรกซ้อน ดังนั้นยาตัวนี้อาจเปลี่ยนฟีโรโมนของคุณได้หรือไม่ได้ก็ได้เช่นกัน หรือแม้แต่อาจจะทำให้คุณมีอาการแย่ลง” อันนี้พอรู้แล้ว แอบฟังไปวันนั้นยังจำได้ดีอยู่ การเป็นภูริมันยุ่งยากแบบนี้แหละ

“ไม่ต้องห่วงนะ ผมเตรียมแผนสำรองเอาไว้หมดแล้ว เราจะไม่ทำให้คุณได้รับอันตราย” อีธานดึงร่างภูริเข้ามาแนบชิดยิ่งขึ้น ทว่าภูริกลับไม่ยอมขยับเข้าไป

ไม่รู้จะต้องพล่ามเกี่ยวกับความรู้สึกยังไงเหมือนกัน ยอมรับความจริงได้ แต่ก่อนจะยอมรับได้ขอป็อดได้นิดหนึ่งได้ไหมอะ แบบว่า...อยากขี้ขลาดตาขาวกับเขาบ้างอะ ยานั่นถ้ามองอีกแง่มันก็คือยาพิษสำหรับเขาเหมือนกัน

“หลังจากรับยาแล้วพวกเราจะทำให้คุณกลับมาเป็นเบต้าให้ได้นะ” ภูริได้ยินอีธานบอกแบบนั้น แต่เขาก็ไม่ได้หันไปมองหรือให้ความสนใจกับคนข้างกาย

มีคำพูดอีกมากมายก่ายกอง ไม่ว่าจะเป็นการรับผิดชอบของทางบริษัทที่ทำให้เขาได้รับผลกระทบจากสารเคมีรั่วในวันนั้น ภูริฟังมันเข้าหูทะลุหู เขาไม่คิดจะทำความเข้าใจอะไร และท่าทีที่เปลี่ยนของเขาก็ชัดเจน

ภูรินิ่งผิดปกติ

อีธานสังเกตเห็นมัน และเขากำลังหาจังหวะถาม ทว่าครามเองก็ต้องจัดการเตรียมภูริให้พร้อมสำหรับการรับยา อีธานมองร่างโปร่งถูกนำขึ้นเตียงนอน ตรวจเช็กร่างกายทั้งความดัน อัตราการเต้นของหัวใจหรือแม้แต่อุณหภูมิร่างกาย ซึ่งเขาเองก็ได้รับการตรวจจากทีมวิจัยอีกคนเช่นกัน

เตียงนอนรับยาของทั้งคู่อยู่ติดกัน อีธานมองไปทางภูริ เฝ้ามองร่างโปร่งนอนหลับตาไม่สนใจสิ่งใดเลย บางอย่างในตัวกำลังเตือนเขา บอกกับเขาว่าตอนนี้ภูริไม่โอเคกับอะไรก็ตาม เขาควรทำอย่างไร...

ยาถูกฉีดเข้าไปในถุงน้ำเกลือเรียบร้อย มันจะค่อยๆ ผสมปนเปกันจนกลายเป็นเนื้อเดียวและซึมซาบผ่านเข็มสู่เส้นเลือดใหญ่ ทีมวิจัยทั้งสามอยู่ดูความเรียบร้อยครู่หนึ่ง จากนั้นขอตัวออกไปรอข้างนอกและเตรียมการอะไรอีกหลายอย่าง พวกเขาจะกลับเข้ามาดูอาการทุกสิบนาที

ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว...มีแค่ภูริกับอีธาน

“คุณโอเคไหม คุณเป็นอะไรหรือเปล่าภูริ” อีธานถามทั้งที่นอนรับยาอยู่ข้างเตียง

“...” ภูริไม่ตอบ

“นี่คุณ อย่าบอกนะว่าหลับตอนนี้ เฮ้ คุยกับผมก่อนได้ไหม...คุณเป็นอะไรไป” อีธานยังคงส่งเสียงเรียก

“...” ภูริเงียบงัน แค่ยกแขนสั่นๆ ของตัวเองขึ้นมาวางเอาไว้บนอก

แผ่นอกของภูริสั่นด้วยจังหวะแปลกๆ ไม่ใช่การหายใจ แต่มันเป็นอย่างอื่นที่อีธานก็ไม่แน่ใจว่าคืออะไร เขาตัดสินใจลุกแล้วเดินไปทางเตียงของภูริ เสาแขวนน้ำเกลือบรรจุยาแก้ถูกลากมาด้วยกัน

“คุณ...” อีธานวางมือลงไปบนหน้าอก ภูริคว้ามือนั้นเอาไว้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย

“มีอะไรให้บอกผม จำได้ไหม…ผมบอกคุณอยู่ตลอด ถ้าคุณไม่พูด คุณไม่บอก ผมจะเข้าใจคุณยังไง นี่คุณภูริ…คุณได้ยินผม ตอบผมสิ” ตอนนี้อีธานใจไม่ดีแล้ว เขาควรเรียกใครสักคนมาดูอาการภูริหรือเปล่า

“บอกได้เหรอ” แต่ก่อนจะไปเรียก ภูริก็ตอบกลับ

“ได้สิ มีอะไรคุณต้องพูดสิ”

“บอกไปแล้วเปลี่ยนอะไรได้ไหม” อีธานไม่เข้าใจ

“หมายถึงอะไร?”

“อีธาน...ผม...” ยอมเขามาถึงตรงนี้ ทำไมถึงเพิ่งมายึกๆ ยักๆ มึงมันบ้าจริงๆ ภูริ

ภูริลืมตาขึ้นช้าๆ เขามองหน้าอีธาน สบตาอันวิตกกังวลของอีธานก่อนจะค่อยๆ ยิ้ม ที่ผ่านมายอมเขาตลอดเนอะ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลการทำงาน หรือเหตุผลจากความเข้าใจในตัวอีกฝ่าย การที่เขาต้องมานอนรับยาแก้คู่แท้อยู่ตรงนี้ก็เพราะเข้าใจอีธาน

แต่...

“อย่าทำแบบนี้ภูริ ผมขอ...มีอะไรก็พูดกันตรงๆ หรือคุณไม่สบายตรงไหน รับยาแล้วมันทำให้คุณเจ็บปวดเหรอ” อีธานเป็นห่วงกลัวภูริจะแพ้ยาขึ้นมา ภูริอ้าแขนออกเล็กน้อย เป็นสัญญาณบอกกับอีธานว่าให้กอดเขา ซึ่งอีธานก็ทำตามโดยไม่ถามอะไร
 
“ผมไม่รับยาได้ไหม...” เสียงภูริสั่นจนอีธานใจหาย เขาอยากจะมองหน้าภูริตอนนี้แต่ทำไม่ได้ เพราะภูริกอดเขาเอาไว้แน่น

“ไม่เปลี่ยนอะไรเลยได้หรือเปล่า เป็นแบบนี้...อยู่ไปแบบนี้ได้ไหมคุณ” จู่ๆ น้ำตามันก็ซึม

นี่...นี่เขามาป็อดอะไรเอาตอนนี้ ทำใจมาตั้งเท่าไหร่ ใช่...รู้แล้วทำไม เพราะรู้แล้วไงว่าอีธานรู้สึกอย่างไรกับเขา รู้แล้วว่ามันไม่ใช่ตัวเขาเองเท่านั้นที่รู้สึกกับอีธาน ถ้ามันเป็นแบบนั้นทำไมต้องยอมรับสิ่งเหล่านี้อีก เขากลัว ถ้าเกิดว่ายามันได้ผลจริงล่ะ...ถ้าเกิดอีธานออกไปจากชีวิตเขาจริงๆ ล่ะ

“ฮึก...ผมไม่อยากเปลี่ยนแปลงอะไรเลย” เสียงสะอื้นบาดใจคนได้ยิน

“ไม่อยากให้คุณออกไปจากชีวิตผม ผมไม่เอาอะไรก็ได้นะ...ไอ้ที่คุณบอกจะรับผิดชอบ ผมไม่เอาก็ได้ ขอแค่...อยู่กับผม” ถ้านี่จะกลายเป็นความยึดติดแรกของภูริ เขามายึดติดในสิ่งที่ไม่ควรเป็นอย่างมากเลย

ภูริรู้ว่าอีธานตามใจเขา ไม่ว่าจะขออะไรอีธานก็ให้ แต่นั่นเป็นสิ่งที่เล็กน้อยมากๆ เมื่อเทียบกับคำขอของเขาในตอนนี้ ความหวังมันริบหรี่ ทั้งที่รู้แล้วว่าอีธานรู้สึกยังไง แต่อีธานยังต้องการใช้ยา แค่นี้ก็เข้าใจได้หมดแล้ว แล้วทำไม...เขายังต้องเรียกร้องอีก

เรียกร้องครั้งสุดท้ายเหรอ?

แต่รู้อะไรไหม...อีธานให้ภูริได้ทุกอย่างนั่นแหละ!

ร่างสูงดึงดันออกจากอ้อมกอด ในชั่วขณะนั้นภูริรู้สึกเหมือนใจหายไปจากหน้าอกของตัวเอง อีธานก็คืออีธาน เป็นผู้ชายที่ยึดติดอยู่กับสิ่งที่ตัวเองตั้งใจเอาไว้ ก็รู้อยู่แล้วอะนะ แต่นี่อาจเป็นครั้งสุดท้าย เขาก็เลยอยากจะพูดมันบ้างเท่านั้นเอง

แต่แล้วในวินาทีต่อมา เข็มน้ำเกลือก็ถูกถอดออก ภูริมองอีธานอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก ไม่ใช่แค่ของเขา แต่ตัวอีธานก็ถอดมันทิ้งเช่นกัน เขามองอีธาน ตั้งใจจะถามว่าทำอะไร ทว่าอีธานกลับสวมกอดเขาเอาไว้เสียก่อน

“ผมไม่เคยบอกว่าผมจะออกไปจากชีวิตคุณ ผมไม่เคยพูดเลย”

“แต่ก็ไม่อยากให้ผมเป็นแบบนี้ใช่ไหม เป็นแค่โอเมก้าปลอมๆ”

“ช่างมันเหอะ เป็นอะไรก็ได้...คุณจะเป็นอะไรก็ได้ แค่เป็นคุณพอแล้วภูริ”

“คุณเลือกมันเองนะ” ภูริเอ่ยเบาๆ

“อืม ผมเลือกเอง...” อีธานตอบกลับ ภูริดันอีธานขึ้นก่อนเคลื่อนเข้าจูบปาก

ภูริจูบปากอีธานแผ่วเบา ก่อนเกี่ยวกระหวัดลิ้นอีธานจนรับรู้ได้ว่าร่างตัวเองโดนอีธานขึ้นมาคร่อมบนเตียง ทั้งคู่สบตากัน รอยยิ้มบางเกิดขึ้นบนหน้าของภูริก่อนที่ร่างโปร่งจะเป็นฝ่ายถอนริมฝีปาก ฝ่ามือข้างหนึ่งจิกทึ้งเส้นผมสีดำขลับเป็นมันเงาของร่างสูง ในขณะเดียวกันภูริก็จูบซับไปตามลำคอของอีธาน ค่อยๆ ไล้ริมฝีปากไปเรื่อยพร้อมดึงให้ร่างอีธานโน้มเข้ามาแนบชิด

ฟันคมๆ ของภูริค่อยๆ ฝังลงบนหลังลำคอหนา อีธานแปลกใจอยู่ไม่ใช่น้อย แต่เขาก็ปล่อยให้ภูริกัดตนเองราวกับอัลฟ่าที่กำลังผูกมัดโอเมก้าที่ตนรัก

แบบนี้มันผิดปกติไปหน่อยไหม เขาหรือเปล่าที่ต้องผูกมัดภูริ แต่นี่ภูริดันทำกับเขาเสียอย่างนั้น อีธานเผลอยิ้ม...ภูริก็คือภูริ สิ่งที่ร่างโปร่งในอ้อมแขนทำมันทำให้เขาแปลกใจได้เสมอเลย...

“คุณเป็นของผมแล้ว” ภูริกระซิบชิดใบหู

“หึ!” สิ้นเสียงหัวเราะขึ้นจมูก อีธานจับร่างชองภูริพลิกคว่ำทั้งที่ตนยังคร่อมอยู่

“เฮ้ยคุณ! อ้ะ…อื้อ…อีธาน” สองมือภูริโดนอีกธานตรึงเอาไว้ข้างศรีษะ เขาดิ้นไม่ได้ กระดิกตัวก็ไม่ได้ หลังคอของเขาจึงกลายเป็นเป้านิ่งให้กับอีธาน

นี่ไม่ใช่แค่งั่มผูกพันธะตามสไตล์อัลฟ่าหรอกนะ แต่นี่มันหมากัดชัดๆ เขาไม่ได้กัดอีธานแรงแบบนี้นะเว้ย แล้วทำไมกัดเขาไม่ถนอมเลย ภูริขยับตัวเบาๆ หวังจะให้อีธานคลายคมฟันลงบ้างแต่ก็ไม่

“จมเขี้ยวแล้วครับ” เสียงภูริสั่น

คือว่าแบบว่า…ถึงไม่สปาร์กเหมือนโอเมก้าทั่วไป แต่กัดจุดอ่อนไหวแบบนี้มันรู้สึกหวิวนะบอกเลย ไม่พอ อีธานยังเลียรอยกัดของตนเองก่อนจะงั่มลงไปอีก ได้ยินเสียงลมหายใจของเขาไหม มันสะท้อนหอบขนาดนี้นี่เห็นไหม!

“คุณก็เป็นของผมแล้ว” เสียงนั้นสั่นพร่าอยู่ข้างแก้ม ภูริหันมองแววตาสีฟ้าสดใสที่กำลังส่งยิ้มให้ เข้าใจไหม แววตาที่ยิ้ม ไม่ใช่ริมฝีปาก

“เป็นตั้งนานแล้ว” ภูริขยับเล็กน้อย ยื่นหน้าไปเพื่อจะจูบปากกับอีกธาน

เรียวลิ้นทั้งสองเกี่ยวพันกันไป สลับในปากภูริบ้าง ในปากอีธานบ้าง ไม่มีใครยอมน้อยหน้าใครเลยในเวลาอย่างนี้ โปรดดูสถานที่ นี่ห้องแล็บวิจัยยา มันไม่ใช่โรงแรมแม้จะมีเตียงนอน หลังจากดูสถานที่แล้ว กรุณาดูขนาดร่ากายอีธานหน่อย ภูรินอนเต็มเตียงแล้วยังมีอีธานคร่อมทับอีก

แลกลิ้นกันเมามันอยู่ครู่ใหญ่ อีธานละริมฝีปากออกแล้วกลับไปเลียรอยฟันบนหลังคอของภูริ มันดูจะถนอม แต่ก็มีแอบขบกัดเบาๆ ทำให้ภูริรู้สึกวูบวาบจนน้องน้อยตั้งชัน อีธานปล่อยมือข้างหนึ่งของภูริให้เป็นอิสระเพื่อจะใช้มือนี้โลมไล้ร่างกายของอีกฝ่ายได้

เสื้อเชิ้ตใส่ทำงานของภูริถูกอีธานปลดออกอย่างง่ายดาย เขาไม่ได้ถอดมัน แค่ล่นลงจนเห็นแผ่นหลังที่ไม่ได้ขาวจัดแต่ก็เนียนละเอียด อีธานพรมริมฝีปากตั้งแต่หลังคอลงไปตามกระดูกสันหลัง เล่นเอาร่างโปร่งเกร็งเฮือกจิกหมอนเกือบขาด เนื้อตัวสั่นเทา ไม่เว้นแม้แต่กล้ามเนื้อที่มีอย่างน้อยนิด

อีธานรู้ว่าส่วนไหนภูริจะรู้สึกมาก รู้สึกน้อย ที่แน่ๆ กระดูกสันหลังทำให้ภูริสะท้านหอบได้เสมอแม้ว่าจะไม่แตะต้องส่วนสำคัญกลางกาย ริมฝีปากอีธานลงต่ำมายังกลางเอว เขาใช้ฟันครูดเนื้อหนังนั้นเบาๆ แค่นั้นเสียงหอบหายใจของภูริก็ดังขึ้นมาพร้อมกับร่างกายเกร็งจนแทบจะแอ่นเข้าหาเขา

จังหวะขบเอวที่แสนอ่อนไหวของภูริชะงักลงเมื่อประตูห้องแล็บถูกเปิดออกเบาๆ คนเปิดคิดว่าอีธานกับภูริอาจจะนอนคุยกัน หรือหลับใหลอยู่ระหว่างรับยา แต่ภาพที่ได้เห็นนั้นคือแววตาของอีธานพุ่งตรงมาทางนี้ ครามนิ่งงันไปเสี้ยววิ จากนั้นเจ้าตัวก็ถอยออกไปและปิดประตูให้เรียบร้อย

ไม่มีใครขัดจังหวะแล้ว

สองมือของภูริถูกปล่อยให้เป็นอิสระพร้อมกับกางเกงถูกปลอดออก อย่าแปลกใจที่ก้นน้อยๆ นี่จะแดงเป็นรอยมือบ้างเพราะว่าเมื่อคืนเล่นกันหนักหน่วง คิดว่าจะอำลาไง จัดซะตอนนี้ยังปวดเอวไม่หาย

“อีธาน…” ก็อยากให้หยุดก่อน แบบว่า…ยังระบมหน่อยๆ

“สัญญาว่ารอบเดียวแล้วจะให้คุณพัก”

“โกหกแน่ อ้ะ…อื้อ!” อีธานจูบต่ำลงไปอีกแล้ว

ภูริทนไม่ไหว เขาเอาหน้าจุ่มหมอนโดยหวังว่ามันจะช่วยบรรเทาอาการเสียวซ่าน แต่ขอโทษที่หมอนไมใช่ยารักษา มันแก้ไม่ได้ถ้าอีธานไม่ยอมหยุดรุกรานเขาแบบนี้ ส่วนอีธานก็คงไม่หยุดจนกว่าจะถึงจุดหมายสูงสุดของกิจกรรมเข้าจังหวะ

ร่างกายใหญ่กลับมาทาบทับภูริเอาไว้อีกครั้งหลังทำตรงจุดสำคัญฉุ่มฉ่ำ เชื่อว่าข้างหน้าก็คงฉ่ำไม่ต่างจากข้างหลัง เขามอบจูบให้กับคนนอนหอบสะท้าน สอดมือประสานกับมืออีกฝ่ายขณะที่ค่อยๆ เป็นหนึ่งเดียวกันทีละน้อย

จังหวะสอดประสานนุ่มนวล ค่อยๆ เริ่มอย่างเชื่องช้าและไต่ระดับขึ้นทีละนิด ภูริบอบช้ำมาอยู่แล้ว ถ้าทำรุนแรงตามแต่ใจตนก็ยิ่งทำให้ภูริเจ็บปวดเข้าไปอีก รอบนี้ไม่ใช่การเอาเพื่อความมัน แต่มันเป็นการใช้ร่างกายถ่ายทอดความรู้สึกถึงอีกฝ่าย

ริมฝีปากคลอเคลียกันไม่ห่าง มอบจูบรสหวานฉ่ำให้กันและกันจนกระทั่งความต้องการของร่างกายปะทุออกมาจากส่วนกักเก็บ อีธานพลิกร่างภูริให้หันมาเผชิญหน้ากันตรงๆ เหมือนจะทำเพื่อมองหน้า ทว่าจูบไม่ปล่อยแบบนี้มองหน้าไม่ชัดนะภูริอยากบอก

หลังจากนี้คงมีอะไรหลายอย่างต้องจัดการ โดยเฉพาะเอาเสื้อผ้ามาใส่และทำลายหลักฐานซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตเล็กๆ นับล้านล้านตัวบนเตียงนอน ภูริล่ะอยากจะขำ ทำอะไรโปรดนึกถึงสถานที่หน่อยก็ดีนะคู่เขาเนี่ย

ภูริมองไปยังยาข้างเตียง มันขยับออกไปจากตำแหน่งเดิมเล็กน้อยเพราะแรงส่งจากกายสู่กายนี่แหละ อืม…พอมองแล้วก็คิดขึ้นมา เขากับอีธานเปลี่ยนไปไม่น้อยเลยนะ ระหว่างคู่เขามีเป้าหมายไว้ที่ยาแก้นี่ แล้วพอได้มาจริงมันกลับดูไร้ค่าซะอย่างนั้น

ภูริผู้ไม่ยึดติดอะไรนอกจากครอบครัวคนนี้กล้าเอ่ยปากขอให้อีธานอยู่กับเขา ตอนนี้เปลี่ยนไปยึดติดอีธานซะอย่างนั้น ขณะเดียวกัน คนที่ยึดติดกับเป้าหมายและความตั้งใจของตัวเองเสมออย่างอีธาน ก็ยอมปล่อยวางสิ่งสำคัญเพื่อคนอย่างภูริ

จุดสำคัญของแต่ละคนเปลี่ยนแล้ว มันเปลี่ยนเพื่อให้เขาทั้งคู่เข้ากันได้ดียิ่งขึ้น คนหนึ่งยอมวาง อีกคนยอมยึดติด พวกเขาอาจจะเริ่มมาคนละฝั่งแต่ตอนนี้พวกเขาหาตรงกลางจนเจอ

ภูรินึกถึงตอนจบของนิยายที่น้องเล่าให้ฟังขณะแต่งตัว ตอนจบพวกนั้นจะต้องฟินตัวแตก ต้องแบบหวานหยดมดขึ้นโทรศัพท์ เคยอ่านที่น้องเอามาให้ด้วยนะ แบบว่า…เลี่ยนกว่านี้ก็คือการกินวิปครีมเพียวๆ แทนน้องสาวอะ

สำหรับเขาที่ไม่เคยคิดว่าจะมีนิยายรักน้ำเน่าเป็นของตัวเอง เขาก็ไม่คิดถึงฉากจบแบบในนิยายที่เคยอ่านหรอก ยิ่งอีธานเอาดอกไม้มาคุกเข่าแล้วบอกว่าผมรักคุณนี่ ตัดทิ้งเหอะ อย่าให้อีธานทำอะไรแบบนั้น ไม่เหมาะโคตรของโคตรของโคตร

ชีวิตคนทั่วไป ตอนจบคือตอนที่เขาเคลียร์กันชัดเจน เข้าใจและแก้ปัญหาร่วมกัน และนี่…คือตอนจบ

ภูริเดินเข้าไปสวมกอดอีธานที่กำลังผูกเน็กไท เขาเงยหน้า มองดวงตาสีฟ้าคู่คมของอีธานก่อนจะยิ้มกว้างใส่

“อาทิตย์หน้าผมไปงานจับมือน้องๆ ไอดอลนะ”

เอ้า! ยิ้มกว้างๆ

กว้างกว่านี้ก็ปากฉีกแล้วครับทุกคน!!!

….TheEnd….

เราเริ่มเรื่องนี้ด้วยความแปลกประหลาด และคงไม่ผิด ถ้าเราจะจบอย่างแปลกประหลาด ฮาาาาา

ไม่รู้จะพูดยังไงดีเหมือนกัน คือเรากังวลกับผลงานมากเลยค่ะ คิดไปต่างๆ นาๆ จะไม่ดีหรือเปล่า นักอ่านจะต่อว่าไหมที่จบแบบนี้ ทำไมไม่หวานแหววเหมือนคู่อื่น ทำไมไม่แต่งงานกันแบบนั้นแบบนี้ เซอร์ไพรส์จัดใหญ่ไฟกระพริบปิ้บๆ อีธานไม่ใช่สายโรแมนติกเนาะ ภูรินี่อะไรก็ได้ง่ายๆ เราคิดว่าแบบนี้สมเป็นพวกเขาดีค่ะ

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาตลอดด้วยนะคะ เรากดดันมาก เต็มที่กับคู่นี้มากๆ แต่ถึงเต็มที่แค่ไหนก็เลิกแล้วกังวลไม่ได้จริงๆ หวังว่าเรานะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังนะคะ

แล้วเจอกันตอนส่งท้ายเรื่องนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ^^

Sent from my iPhone using Tapatalk

[MsMin]

ตามจนจบแล้วขอเม้นบ้าง
เราว่าครามอ่ะแปลกเหตุผลในการแก้แค้นอัลฟ่าก็แปลกๆ คืออีทานก็ไม่เคยไปทำไรให้นะ แต่อยากแก้แค้นที่อีทาน เฮ้ออ
แถมตอนจะไปก็แปลก ดันเอาเอกสารวิจัยยาที่ตัวเองทำทิ้งไว้ประกาศอีกว่าตัวเองทำไรไว้
อันนี้ตัดอนาคตตัวเองได้เลยนะ ถ้าเอาเรื่องขึ้นมาคือหลักฐานก็พร้อม บอกลาอาชีพและอิสระภาพไปนอนคุกได้เลยอะ
ทำแบบนี้ไปทำม้ายยยย
อื่นๆ ชอบภาษาเขียนมาก บางทีบทจะเครียดอ่ะก็ฮาตัดซะงั้น เฮ้ยคนเราอะจริงจังบ้างก็ได้คุณภูริ พี่กุมขมับในความอ๊องของน้อง

[Gatjang_naka]

ชอบ มุมมอง แง่คิดของภูริ  ชอบทุกๆอย่างในเรื่องนี้ ละมุน+ฟิน  

[Chompoo reangkarn]

เมื่อไหร่ออกเล่มรอนานแล้ว

[Majariga]

เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกก
หลงรักความเป็นภูริสุดๆๆๆๆๆ 
แล้วก็อิจฉาสุดดดดดเช่นกัน เพราะคุณอีธานสายเปย์ หลงเมีย สปอยเมียสุดดดด

ขอบคุณนักเขียนนะคะเป็นอีกเรื่องที่ชอบสุดๆเลย // ปรบมือ 

[LadySaiKim]

  ทั้งเอ๋อทั้งมึนได้น่ารักสุดๆ

[jing_sng]

เป็น Omegavers ที่สนุกมาก และกล่าวถึงการทำงานจริงๆ พวกอัลฟ่าในที่ทำงานก็เหมือนคนระดับหัวหน้าที่จบ ม.ดังๆ แต่ทำตัวล้าหลังทำงานห่วย แน่นอนทุกที่ก็มีทั้งคนดีคยไม่ดีคนเก่งคนไม่เก่งผสมกันไป นิสัยภูริน่ารำคาญก็จริงแต่พื้นฐานครอบครัวมางั้น ก็ไม่แปลก ยิ่งในที่ทำงานอ่ะนะ คนไม่มีทางเลือกอะไร นอกจากคำว่าทนก็เป็นแบบภูรินี่แหละ ดีที่มีผู้บริหารแบบอีธาน เชื่อเถอะในชีวิตจริงแทบหาไม่ได้ในสังคมประเทศเรา
ชมคนเขียนนะ เขียนดี วางโครงเก่ง เก็บรายละเอียดได้พอดีไม่เวิ่นเว้อไป คำผิดเล็กน้อย แทรกดราม่านิดๆ ตลกหน่อยๆ  เอาจริง ปกติไม่อินกะความรักหนุ่มสาว หรือช-ช จนขนาดน้ำตาจะไหล แต่อีธานกะภูรินี่อินมากเลย

[Blue]

 

[KoTo_Nat]

เข้ามาอ่านรอบที่  3 นึกว่าจะมีตอนพิเศษที่ nc จัดเต็มซะอีก เสียดายย

สนุกทั้งเรื่องเลยชอบครับอ่านกี่รอบๆก็ไม่เบื่อ

[chaoyui]

 

[Phing]

เพิ่มมาตามอ่าน สนุกมากค่ะ อีธานคนซึ่นแต่เปย์เมียหนักมาก ชอบ  รอเล่มนะคะ

[mizzmizz]

อ่านไปละเอ็นดูภูริมากๆ เลย
ดีนะ จบแฮปปี้ อิอิ

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ แบบนี้นะคะ
จะติดตามผลงานต่อไปจ้า

[Aunttk]

ภูริก็คือทัศนะคติดีมากก นายเอกในฝันน

[namminzz]

น่ารักกกกกกกก

[cass-meyz]

สนุกมากกกกกกกกกก ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ 

[GukakST]

ขำๆ วันช๊อต

“ภูริ...” หญิงสาวคนรู้จักในแผนกเดินมาเรียก

“ครับผม” แน่นอน คนเป็นมิตรอย่างภูริต้องโปรยยิ้มอยู่แล้ว

“คุณอีธานรับเลขามาใหม่เหรอ” เอ๋...อันนี้ไม่รู้แฮะ

“ผมไม่ทราบเลยนะ”

“จริงเหรอ เราได้ยินมาว่าวันนี้ได้เลขาสาวมาใหม่คนหนึ่งแหละ”

“อ่อ” แล้วไงต่อ? อีธานรับเลขาเพิ่มก็ไม่แปลกนะ อลันทำงานไม่ทัน อลันกาก ฮ่าาาา หยอกๆ

“เป็นโอเมก้าสาวสวยเชียว”

“งื้อ” พยักหน้าหงึกๆ แล้วเหลือบตาไปมองหน้าจอที่คีย์งานค้างเอาไว้

“ได้ยินมาว่า...จะจับคุณอีธานด้วยนะ คน....”

ฟึ่บ!

ยังพูดไม่ทันจบภูริก็ลุกพรึ่บขึ้นในทันที งานการเขาวางไว้อย่างนั้นโดยไม่ต้องถามว่าเพื่ออะไร ตอนนี้เป้าหมายมีที่เดียวเท่านั้น!

“นายจะไปไหนภู” เพื่อนอีกคนถาม

“ไปหาอีธาน”

“ลิฟต์ไปทางนั้น” เพื่อนชี้ไปที่ลิฟต์ รู้แล้วไม่ได้หลงลืมขนาดนั้นแค่ตั้งใจจะขึ้นบันไดหนีไฟเนี่ยแหละ!

สงสัยกันใช่ม้า ขึ้นไปทำไมบันไดหนีไฟ ลิฟต์สิที่แสนจะสะดวกสบาย ขออนุญาตปล่อยให้สงสัยกันไปก่อนเพราะตอนนี้ไม่ว่าง กำลังวิ่งอยู่

ภูริวิ่งขึ้นบันไดจากชั้นสิบแปดไปอีกสิบชั้น ไม่เหนื่อยมาก แค่ขาลากเท่านั้นเอง เจ้าตัวเกาะขอบบันไดหอบแฮ่กๆ เป็นหมาหอบแดด แต่พอหายใจได้ดีขึ้นก็สาวเท้าฉับๆ ไปยังห้องทำงานของอีธานทันที

อลันเห็นเขาก็เปิดประตูให้เข้าไปโดยไม่ห้ามหรือทักท้วง นั่นหมายความว่าอีธานไม่ได้ติดงานสำคัญกับใครอยู่ ถ้าอลันห้ามเมื่อไหร่ นั่นคือมีลูกค้าหรือประชุมอะไรบางอย่าง

“อ้าวคุณ...” อีธานมองมาทางภูริทันที สีหน้าแปลกใจกับอาการ ภูริมองไปยังโอเมก้าสาวสวยที่ยืนโปรยเสน่ห์อยู่ตรงนั้นแค่ครู่หนึ่ง

“ขอโทษครับ นึกว่าคุณเคลียร์งานอยู่คนเดียว” ภูริยังหอบอยู่ แถมหน้าก็ยังแดงซ่านเพราะวิ่งขึ้นบันไดมา เหนื่อยครับเหนื่อย

“คุณเป็นอะไรปะเนี่ย ทำไมหน้าแดงขนาดนั้น” อีธานลุกขึ้นมาหาภูริ เขารีบโอบเอวคอดประครองไปยังเก้าอี้ผู้บริหารของตน

“ผมไม่ค่อยสบายกะจะมาบอกคุณว่าผมจะกลับก่อนน่ะครับ” อ่อนแอเข้าไว้อีภู ด่าตัวเองก็วันนี้แหละ เขาปรายตาไปยังหญิงสาวที่มองเขากับอีธานเล็กน้อย...

“ไปทำอะไรมาถึงไม่สบาย หรือว่างานหนัก ผมบอกแล้วว่าไม่จำเป็นต้องรับงานเยอะ อะไรแจกจ่ายให้คนอื่นได้ก็ให้คนอื่นทำ แล้วดูสิ ตัวร้อนขนาดนี้...คุณนี่มันน่าตีจริงๆ เลยนะ”

“ไม่เอา อย่าทำผม...” ภูริรีบจับมืออีธานเอาไว้พร้อมส่งสายตาอ้อน

“ไม่ให้ทำได้ไง คุณไม่ดูแลตัวเองเลย ก็รู้ว่าไม่ชอบให้โหมงานหนัก แล้วก็ยังทำในสิ่งที่ผมไม่ชอบอีก” ถึงต่อว่าแต่ก็ไม่ดึงมือออก แถมยังใช้อีกข้างลูบไล้แก้มนวลของภูริเบาๆ

“รู้แล้ว ผมโดนแดดมากไปหน่อยเท่านั้น นอนพักก็หาย ผมถึกจะตาย”

“ไม่ใช่ถึกแต่ดื้อ!”

“ผมไม่ใช่เด็กนะ”

“ไม่ใช่เด็กแต่ดื้อไง เอริก้าคุณกลับไปก่อนแล้วกัน ออกไปก็บอกอลันให้ด้วยว่าวันนี้ผมขอยกเลิกนัดทั้งหมด ผมมีธุระด่วน” อีธานหันไปสั่งว่าที่เลขาของเขาโดยไม่หันไปมองหน้า

“ถ้าคุณอลันถามละคะว่าธุระด่วนเรื่องอะไร ท่านจะให้เอริก้าตอบอย่างไรดีคะ” เธอเอ่ยถาม

“ผมมีธุระกับภรรยา”

ได้ยินไหม....

ธุระกับภรรยาน่ะ!

ภูริส่งยิ้มหวานๆ ไปให้เธอในจังหวะที่เธอยังเหวอกับคำตอบ และอีธานก็เก็บของใส่กระเป๋าทำงาน เธอมองเขากับอีธานสลับกันก่อนจะเดินออกไป

“คุณอลันคะ ท่านมีภรรยาแล้วเหรอคะ” เธอออกมาถามอลันที่หน้าห้อง

“ครับ คุณภูริเป็นภรรยาท่าน นี่ท่านจะยกเลิกนัดสินะครับ”

“เอ่อ....ค่ะ”

“ครับ เชิญคุณกลับได้เลย”

….จบ….

ตอนนี้ไม่ได้มีในรูปเล่มนะคะ พอดีแว้บเข้ามาในหัวเลยเขียนออกมาแบบขำๆ เท่านั้น พร้อมกับอวดปกของนุ้งภูกับคุณอีธาน

สำหรับใครที่รอรูปเล่มเรื่องนี้อยู่นั้น สามารถไปดูลายละเอียดการสั่งซื้อได้ที่เพจ Gukak เลยนะคะ บอกเลยว่าเปิดพรีแย้ววววว

[aoihimeko]

555​ภู.... ทำไมร้าย  แต่ชอบอีธานแบบนี้

[mint_852]

ภูกับอีธานเปลี่ยนไปมาก
ชอบที่ภูมีความร้าย
ส่วนอีธานมีความตามใจ
ชอบทั้งคู่แบบนี้มาก
ขอบคุณที่ยังมีตอนเล็กๆมาให้อ่านค่า

[Psycho]

ภูริพัฒนาแล้ว ขึ้นบันไดไม่ได้ลืมแต่ตั้งใจ ร้ายนะเนี่ย

[puiiz]

 

[river]

หึๆ ภูริมีหึง

[Ti0590]

ภูริ ไม่ใช่คนยอมคนอีกต่อไปปป

[B52]

 ขำหลายๆ​ ตอนก็ได้ค่ะ​ ดิฉัน​ชอบ​

[reborn]

 

[reborn]