วันเปี่ยมรัก.11
“ถ้าไม่กินถั่วงอกก็บอกไปสิว่าไม่เอา”
“ก็เราลืม”
ศิวัฒน์ได้แต่ส่ายหน้าเพราะคำตอบของคนที่เขี่ยถั่วงอกมาไว้ตรงขอบจานไปเรื่อย ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ทำหน้ายุ่งตอนที่เงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน
“ทำไมวันต้องดุเราด้วย ก็แค่ไม่กินถั่วงอก”
“เราไม่ได้ดุ ผู้ใหญ่จะกินหรือไม่กินถั่วงอกมันก็เรื่องของผู้ใหญ่ ไม่ใช่เรื่องที่เราจะต้องสนใจ”
แสดงท่าทีให้รู้ว่าไม่สนใจคนที่ยังเขี่ยถั่วงอกออกจากจานไม่หยุดและผู้ใหญ่เปี่ยมก็เลยเปลี่ยนเป้าหมายจากเขี่ยถั่วงอกออกจากจานเป็นตักถั่วงอกทั้งหมดไปไว้ในจานของคนที่ไม่ยอมสนใจกัน
“ให้”
“ผู้ใหญ่!”
“วันน่าจะชอบกิน”
“เราไม่ได้ชอบ ผู้ใหญ่เอากลับคืนไปเลยนะ”
ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ เพราะนอกจากไม่ทำตามแล้ว ตอนนี้ถั่วงอกในจานของผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยังถูกตักเข้ามาใส่จานของศิวัฒน์ไม่หยุด
“ผู้ใหญ่!”
คราวนี้เอ็ดคนที่ทำตัวเหมือนเด็ก ๆ แบบจริงจังและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ทำหน้ามุ่ยและยอมตักถั่วงอกกลับไปไว้ในจานของตัวเองและวางช้อนส้อมลง
“อิ่มแล้ว”
“อิ่มแล้วก็รอไป เรายังไม่อิ่ม”
“ได้ เดี๋ยวเรารอ วันอิ่มแล้วเดี๋ยวไปกินบัวลอยกัน”
แค่อีกฝ่ายยอมมากินผัดไทด้วยกันคงไม่พอ เพราะผู้ใหญ่เปี่ยมมีเป้าหมายถัดไปเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งอย่าง
“ผู้ใหญ่ก็ไปคนเดียวแล้วกัน”
“ไปคนเดียวได้ไงล่ะ วันก็ต้องไปด้วยกันสิ”
“ก็ผู้ใหญ่อยากกิน แต่เราไม่ได้อยากกิน”
“วันทำไมใจร้ายอีกแล้ว ไม่สงสารเราบ้างเลยเหรอ รู้มั้ยว่าวันนี้ทั้งวันเราหิวมากแค่ไหน”
“มันก็เรื่องของผู้ใหญ่ไง ไม่เกี่ยวกับเรา”
“อีกแล้วนะวัน”
สิ่งที่เห็นตอนนี้คืออะไร ศิวัฒน์ไม่เข้าใจ ผู้ใหญ่เปี่ยมที่ทำหน้าบึ้งและกอดอกทำเหมือนเด็ก ๆ ขี้งอนที่ไม่ได้อย่างใจตัวเอง ไม่ได้ดูน่ารักแต่มันชวนให้หมั่นไส้จนต้องส่ายหน้ามากกว่า
“อาการผู้ใหญ่หนักมากเลยนะ”
“ใช่สิ อาการเราหนักมาก เพราะเราหิวมาก ช่วยสงสารและช่วยสงเคราะห์ด้วยการไปกินบัวลอยเป็นเพื่อนเราหน่อย กินเสร็จสัญญาจะไม่งี่เง่าจะทำตัวดี ๆ พากลับบ้านทันที”
รีบยื่นข้อเสนอและคนที่ไม่ยอมไปกินด้วย ก็ถอนใจยาว ไม่ได้ปฏิเสธไม่ได้ตอบรับ แต่ก็พอให้คนที่รอเดาคำตอบได้
“วันใจดีกับเราจัง”
“อยากให้เราร้ายใช่มั้ย”
“ไม่ ไม่ อยากให้ใจดี ไม่อยากให้ใจร้าย”
พูดไปยิ้มหน้าระรื่นไป เห็นแล้วก็ทำได้แค่เบะหน้าให้เห็น แสดงความรู้สึกออกทางสีหน้าอย่างตรงไปตรงมา และผู้ใหญ่เปี่ยมก็หัวเราะกับสิ่งที่ศิวัฒน์ทำ
“หมั่นไส้อะไรเราขนาดนั้น”
“ก็หมั่นไส้ขนาดนี้แหละ ทำไมเหรอ ผู้ใหญ่เปี่ยมผมแหว่ง”
ได้ทีก็ล้อเลียน และผู้ใหญ่เปี่ยมผมแหว่งก็ทำหน้ามุ่ยและยกมือขึ้นเสยผมตัวเอง
“ไม่แหว่งแล้ว”
“แหว่งอยู่”
“ไหนวันว่าตัดให้ดีแล้ว ผมไม่แหว่งแล้วไง”
“ก็แหว่งนิด ๆ”
“จริงอ่ะ”
“ไม่จริงมั้ง”
“ดี ๆ สิวัน ตกลงแหว่งหรือไม่แหว่ง เราต้องไปประชุมที่อำเภอวันจันทร์นะ ถ้าไปแบบผมแหว่ง ๆ เราก็อายคนอื่นแย่สิแบบนี้”
“อ้าว เราเพิ่งรู้ ผู้ใหญ่อายเป็นด้วยเหรอ”
ตอบกลับด้วยคำพูดร้าย ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็หัวเราะออกมากับสิ่งที่คนที่อยู่ตรงหน้าพูด
“ก็อายบ้างเป็นบางที แต่เวลาอยู่ต่อหน้าวันแบบนี้ถึงจะน่าอายขนาดไหน ก็ไม่เป็นไร”
+++
ผู้ใหญ่เปี่ยมชอบพูดจาแปลก ๆ คำพูดที่เหมือนมีนัยยะแอบแฝงและการแสดงออกบางอย่างที่คาดเดาไม่ได้ทำให้คนฟังต้องตั้งใจฟังและบางครั้งก็อยากถามให้ชัดเจน
“ที่พูดตอนอยู่ที่โต๊ะ ผู้ใหญ่หมายความว่ายังไง”
“เราก็หมายความว่าอย่างนั้นแหละ”
เดินออกมาด้วยกันตรงที่รถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ หลังจากที่จ่ายค่าผัดไทเรียบร้อยแล้ว และศิวัฒน์ก็ยังไม่หายสงสัยกับคำพูดที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดเอาไว้
“อยู่ต่อหน้าเราไม่รู้สึกอาย ก็เลยทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ใส่เราได้ตลอดสินะ”
“เราไปทำแบบนั้นตอนไหนเหรอ จำไม่เห็นได้เลย”
บางทีการเถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระ ก็เปล่าประโยชน์ที่จะมาครุ่นคิดตีความ และศิวัฒน์ก็เลือกที่จะไม่ถามซ้ำ เพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่จะถามเมื่อคนตอบไม่อยากตอบ
“อ้าว ทำไมเงียบเลยล่ะวัน โกรธอะไรเราอีก”
“อยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะ เราขี้เกียจพูดกับคนอย่างผู้ใหญ่แล้ว”
“คนอย่างเรามันทำไมเหรอวัน”
“ก็คนอย่างผู้ใหญ่มันโยกโย้พูดจาวกไปวนมา น่าปวดหัวจนเราไม่อยากพูดด้วยไง”
แค่ได้ฟังก็ทำให้หัวเราะออกมาแล้ว ไม่ได้ต่อปากต่อคำกับคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อีกและผู้ใหญ่เปี่ยมก็สตาร์ทมอเตอร์ไซค์โดยมีศิวัฒน์ขึ้นมาซ้อนท้าย
“นั่งห่างอะไรขนาดนั้นวัน เดี๋ยวก็ตกหรอก”
“จะให้นั่งแนบชิดแค่ไหนกัน”
“ตามใจวันก็ได้”
“แน่ล่ะ มันก็ต้องตามใจเราอยู่แล้ว”
บอกให้คนที่ขี่มอเตอร์ไซค์ได้รับรู้และผู้ใหญ่เปี่ยมก็หัวเราะออกมาด้วยความขำ เพราะไม่ว่าพูดอะไรไปก็ถูกย้อนกลับมาทุกครั้ง
“เราตามใจวันหมดแหละ ถ้าไม่ให้เราตามใจวันแล้วจะให้เราไปตามใจใคร”
“จะตามใจใครก็เรื่องของผู้ใหญ่เถอะ”
“งั้นเราตามใจวัน”
“ผู้ใหญ่!”
“อะไรล่ะ เราก็ตามใจวันแล้วไง ยังจะดุเราอีก”
คนบางคนบางครั้งก็กวนประสาทจนทำให้โมโห และศิวัฒน์ก็กำมือและทุบไหล่ของผู้ใหญ่เปี่ยมไปหนึ่งครั้งด้วยความรำคาญ
“โอ้ย วันต่อยเราทำไม เราเจ็บนะ”
ได้ยินเสียงร้องโอดโอยเกินจริงของผู้ใหญ่เปี่ยมแล้วยิ่งทำให้รู้สึกหมั่นไส้เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ
“อยากโดนอีกทีมั้ย คนอย่างผู้ใหญ่ เจ็บแค่นี้มันยังน้อยไป”
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
