CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => ข้อความที่เริ่มโดย: aa_mm ที่ 01-05-2018 01:28:44

หัวข้อ: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 01-05-2018 01:28:44

เก็บกระทู้ไว้----โมดุฯ
 

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

หัวข้อ: ◄✿ วันเปี่ยมรัก ✿► by aoikyosuke
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 01-05-2018 01:33:35

วันเปี่ยมรัก by aoikyosuke

วันเปี่ยมรัก.1 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3825053#msg3825053) วันเปี่ยมรัก.2 ✿  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3825519#msg3825519)วันเปี่ยมรัก.3 ✿  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3826237#msg3826237)วันเปี่ยมรัก.4 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3826790#msg3826790)

วันเปี่ยมรัก.5 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3827425#msg3827425)วันเปี่ยมรัก.6 ✿  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3827746#msg3827746)วันเปี่ยมรัก.7 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3828242#msg3828242)วันเปี่ยมรัก.8 ✿  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3829070#msg3829070)

วันเปี่ยมรัก.9 ✿  (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3829472#msg3829472)วันเปี่ยมรัก.10 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3829862#msg3829862)วันเปี่ยมรัก.11 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3831363#msg3831363)วันเปี่ยมรัก.12 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3834128#msg3834128)

วันเปี่ยมรัก.13 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3834581#msg3834581)วันเปี่ยมรัก.14 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3835443#msg3835443)วันเปี่ยมรัก.15 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3835983#msg3835983) วันเปี่ยมรัก.16 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3881230#msg3881230)

วันเปี่ยมรัก.17 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3881606#msg3881606)วันเปี่ยมรัก.18 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3931973#msg3931973)วันเปี่ยมรัก.19 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3932365#msg3932365)วันเปี่ยมรัก.20 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3932531#msg3932531)

วันเปี่ยมรัก.21 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3933066#msg3933066)วันเปี่ยมรัก.22 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3933602#msg3933602)วันเปี่ยมรัก.23 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3934066#msg3934066)วันเปี่ยมรัก.24 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3934774#msg3934774)

วันเปี่ยมรัก.25 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3935465#msg3935465)วันเปี่ยมรัก.26 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3935784#msg3935784)วันเปี่ยมรัก.27 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3938860#msg3938860)วันเปี่ยมรัก.28 ✿ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67073.msg3945176#msg3945176)

❤❤❤ ❤❤❤ ❤❤❤ ❤❤❤ ❤❤❤❤❤❤ ❤❤❤  ❤❤❤ ❤❤❤ ❤❤❤❤❤❤ ❤❤❤ 

สารบัญนิยายเรื่องอื่น ๆ

01. - รักเกิดในแผนกขนส่ง (จบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41970.0) 02.  - รักเกิดในร้านก๋วยเตี๋ยว (จบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=4159.0) 03.   - รักเกิดในอู่ซ่อมรถ (จบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45186.0)

04. - ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน (จบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2531.0) 05.  - เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน) (จบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=1539.0) 06.   - เพราะรัก(แน่เหรอ) ครับผม (จบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7407.0)

07. - running..... (จบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14400.0) 08.  - สวัสดี (ยังไม่จบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=8912.0) 09.   - เรื่องอื่น ๆ ใน Thaiboys ลองค้นดู (จบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=4686.0)

10. - IT is เต็มสิบ.// IT is ฐาปัตย์ (จบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56607.msg3517286#msg3517286) 11.  - เพื่อนร่วมงาน (จบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59781.msg3629565#msg3629565)

พูดคุยกัน ❤❤  Aoikyosuke Fanpage❤❤
 (https://www.facebook.com/pages/Aoikyosuke-%E0%B8%9A%E0%B8%AD%E0%B8%A3%E0%B9%8C%E0%B8%94/187318631478330)

หัวข้อ: ◄✿ วันเปี่ยมรัก ✿► by aoikyosuke ตอนที่ 1
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 01-05-2018 01:37:17

วันเปี่ยมรัก.1

“จะมีเลือกตั้งผู้ใหญ่บ้าน วันอาทิตย์นี้ กลับมาเลือกตั้งหน่อย”

“ไม่ว่างหรอก ศิต้องทำโอที”

“มาหน่อยไม่ได้เหรอ มาเลือกให้ปู่แค่นี้จะเป็นไรไป”

“ต้องปิดออเดอร์ลูกค้า ทำแผนประจำปี เยอะแยะไปหมดเลยปู่ ไปไม่ได้หรอก”

ปฏิเสธสิ่งที่ปู่ขอร้องและมองปฏิทินที่วางอยู่บนโต๊ะ
วันไหนก็ไปได้หมด ปู่อยากให้ทำอะไรก็จะพยายามทำให้ แต่ที่ไม่อยากไปก็เพราะ ถ้ากลับไปก็ต้องไปเจอหน้าผู้คนในหมู่บ้าน
ซึ่งไม่อยากเจอเลยสักนิดเดียว ไม่ว่าใครทั้งนั้น

“นี่เอ็งไม่คิดจะมาเจอหน้าปู่กับย่าบ้างเลยเหรอ”

“ศิ อกตัญญูไง”

พูดเพียงเท่านั้นและปู่ที่กำลังคุยด้วยก็นิ่งเงียบไป
 
“ไอ้ศิ พูดแบบนั้นปู่เสียใจนะลูก”

เสียงจากปลายสายหลังจากนั้นไม่ใช่เสียงปู่แต่เป็นเสียงของย่าและศิวัฒน์ก็ถอนหายใจยาวและนิ่งเงียบไป

“โตป่านนี้แล้ว ไม่มีใครกล้าล้อเอ็งแล้วล่ะ”

ไม่มีได้ยังไง จนป่านนี้แล้วก็เถอะ กลับบ้านทีไร ถ้ามีเหตุจำเป็นให้เดินไปนอกบ้านก็จะมีสายตาของคนในหมู่บ้านมองมาแล้วก็ซุบซิบนินทากันไม่เลิก

ตอนเด็ก ๆ โดนแกล้ง โดนล้อ โตมาดีหน่อยตรงที่ไม่มีใครกล้าพูดต่อหน้าอีกแต่ปมที่อยู่ในใจมันก็มากพอให้ไม่อยากจะกลับบ้าน ถึงไม่ออกไปไหนแต่ใจก็รู้อยู่เสมอว่าคนในหมู่บ้านพูดถึงยังไง

“แม่มันเมาเต้นอยู่ในงานบวช เหมือนอีลำยองไง ถ้าแม่มันเป็นอีลำยองมันก็ชื่อไอ้วันเฉลิมไงล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“ใช่ ใช่ ไอ้วัน ไอ้วัน ไอ้วันเฉลิมลูกอีลำยอง”

โดนเรียกแบบนั้นมาตลอดทั้งที่ไม่ต้องการ บางทีคนที่ล้ออาจจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าคนที่ถูกเรียกว่าไอ้วันเฉลิมมาตลอด มีชื่อจริง ๆ ว่าอะไร ไม่มีใครรับเข้ากลุ่ม โดนแกล้งตั้งแต่เด็ก

เรื่องราวที่ทำให้เจ็บช้ำเสียใจและอับอายมาตลอด ทำยังไงก็ไม่สามารถจะลบเลือนได้

“จนป่านนี้แล้วนะ เอ็งลืมไปบ้างไม่ได้เลยเหรอ”

ใครจะลืมได้ ถึงอยากลืม แต่ความจริงที่มีแม่ขี้เมา ทำให้ต้องอับอายและโดนแกล้งโดนล้อมาตั้งแต่เล็กจนโตจะให้ลืมได้ยังไง

“ศิก็อยากจะลืมเหมือนกันนะย่า”

“แม่เอ็งมันน่าสงสารขนาดไหน เอ็งก็รู้”

“..........”

ใช่

รู้สิ รู้หมดทุกอย่าง รู้ว่าแม่น่าสงสารขนาดไหน ไม่ได้โกรธไม่ได้เคืองอะไรอีกแล้ว แต่ที่ยังไม่กล้ากลับไปให้คนในหมู่บ้านเห็นหน้าก็เพราะความกลัว เพราะความอายในใจลึก ๆ ที่จนถึงตอนนี้ก็ยังแก้ไม่ได้

“ย่าก็รู้ ถึงศิจะมีหน้าที่การงานดีขนาดไหน อยู่ที่นี่ใคร ๆ ก็เรียกว่าคุณศิวัฒน์แต่กลับไป เดินไปไหน คนก็เรียกว่าไอ้วันเฉลิมลูกอีลำยองอยู่ดี”

มันคือปมในใจ ปมที่ใหญ่มากและไม่เคยได้รับการแก้ไขจนถึงวันนี้ที่เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

“เออ ไม่มาก็ไม่มา ไม่เป็นไรย่าไม่ว่าอะไรเอ็งแล้ว”

ก็คงต้องเป็นแบบนั้น

“แล้วใครแข่งกับใครล่ะ มีใครสมัครบ้าง”

“โอฬาร กับ พงษ์เทพ”

โอฬารน่ะรู้ดี ไอ้ขี้เก็กที่ชอบทำเป็นเบ่งและไล่ตบหัวศิวัฒน์ตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก

พงษ์เทพนั่นก็ใช่ย่อย จำได้ว่าตอนเด็ก ๆ เรียนโรงเรียนประจำจังหวัด และไม่เคยสุงสิงกับใคร ทำตัวสูงส่งกว่าเด็กทุกคนในหมู่บ้านและคอยหัวเราะเยาะตอนที่ศิวัฒน์โดนแกล้งเสมอ

“ได้ใครก็ค่าเท่ากันนั่นแหละย่า”

“ไม่เท่านะ โอเดี๋ยวนี้มันอยู่กับพวกอาสามูลนิธิ มีเหตุอะไรในหมู่บ้านมันช่วยตลอด มีมันคนในหมู่บ้านก็อุ่นใจขึ้นเยอะ”

“งั้นก็เลือกโอฬารไปสิ”

“จะเลือกได้ยังไง พงษ์เทพมันก็พัฒนาหมู่บ้าน กล้าพูดกล้าคิดกล้าถาม ทางการมีอะไรมันก็ช่วยติดต่อให้หมด”

สรุปว่าเลือกยากมากเลยว่างั้น

“ศิไม่กลับมาเลือกหน่อยเหรอลูก”

สุดท้ายก็ย้อนวนกลับมาเรื่องเดิมจนได้

“ย่า!”

“เออ เออ ย่าไม่บังคับใจเอ็งแล้ว เอายังไงก็เอา มาได้ก็มา มาไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ”

“ก็คงไม่ได้กลับไปหรอก แค่นี้ก่อนนะย่า ศิทำงานก่อน”

วางสายจากการคุยกับปู่ย่าและศิวัฒน์ก็ถอนหายใจยาว ไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากกลับไปเจอใครทั้งนั้น ที่นั่นนอกจากปู่กับย่าแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่ทำให้อยากกลับไปหา ไม่มีความทรงจำดี ๆ มีแต่เรื่องแย่ ๆ มาตลอด

ถ้าไม่ต้องกลับไปเยี่ยมปู่กับย่า ก็ไม่รู้จะกลับไปทำไมเหมือนกัน

TBC.

หัวข้อ: Re: ◄✿✿ วันเปี่ยมรัก ✿✿► by aoikyosuke 【ตอนที่ 1】
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 01-05-2018 01:51:47

กลับเถอะ ปู่กับย่า เขาคิดถึงนะ  :กอด1:

หัวข้อ: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 2】
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 01-05-2018 23:16:41

วันเปี่ยมรัก.2

ไม่อยากมาเลือกตั้ง ไม่อยากเจอคนในหมู่บ้าน ไม่อยากเจอใครทั้งนั้น ไม่อยากตอบคำถาม ไม่อยากถูกมองด้วยสายตาแปลก ๆ แต่สุดท้ายก็ต้องมาเพราะไม่อยากเป็นหลานอกตัญญูที่ทำให้ปู่เสียใจที่ไม่ยอมทำตามที่ปู่ขอร้อง

“ย่าไปเลือกมาแล้วตั้งแต่เช้า ศิไปต่อแถวแล้วก็ไม่ต้องดูรายชื่อก็ได้เพราะย่าดูให้หมดแล้ว เข้าไปกาเบอร์ได้เลย”

เดินตามย่าเหมือนเด็ก ๆ และย่าก็จัดการดูแลให้หมดทุกอย่างโดยที่ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แค่เพียงมาเลือกตั้งให้ปู่สบายใจก็พอ
และทุกสายตาก็หันมามองและทักทายย่าของศิวัฒน์ตลอดเวลาตั้งแต่เดินเข้าในหน่วยเลือกตั้ง

“อ้าว ย่าแพง มากับใครวะนั่น”

“หลานข้าไง จำไม่ได้กันเหรอ”

“มีหลานมาด้วยเลยนะวันนี้ อ๋อ ไอ้วันใช่มั้ย ไอ้วันที่ตอนเล็ก ๆ มันวิ่งเล่นอยู่แถวนี้ไง ตอนเด็ก ๆ ป้ายังเคยให้ตังค์กินขนมเลยใช่มั้ยวะ ไอ้วัน”

“จำป้าได้หรือเปล่า ไม่เคยเจอเลย เห็นว่าไปทำงานอยู่กรุงเทพ ได้เมียหรือยังวะ”

“เงินเดือนเท่าไหร่แล้ววะไอ้วัน แต่งตัวหล่อเชียว”

“ไม่เคยเห็นออกจากบ้านเลย ไม่นึกว่าจะโตป่านนี้แล้วนะ ไอ้วัน”

“..........”

นี่มันเลือกตั้งผู้ใหญ่บ้าน หรืองานเปิดตัวอะไร ทำไมถึงมีคนเข้ามารุมล้อมและทักทายอยู่ตลอดเวลา
ศิวัฒน์ได้แต่ยิ้ม เพราะไม่รู้จะพูดอะไร หลาย ๆ คำถามที่สอดรู้สอดเห็นอย่างชัดเจนนั่นยิ่งทำให้อยากจะรีบ ๆ ลงคะแนนแล้วกลับ
ไปซะ แต่ย่าก็ยังดึงแขนเอาไว้ และยิ้มหน้าบาน อธิบายและตอบทุกสิ่งที่ชาวบ้านถามโดยที่ศิวัฒน์ไม่ต้องพูดอะไร

“หลานข้าเอง เรียนเก่ง ตอนนี้มันทำงานได้เงินเดือนเป็นแสนแล้ว เมียยังไม่ให้มันมีหรอก ให้ทำงานก่อน ข้ายังไม่อยากให้มี มันก็ยังไม่มี มันตามใจย่า”

“ย่า!”

สิ่งที่ย่าพูดมากเกินความเป็นจริงไปไกล และย่าที่กอดแขนศิวัฒน์เอาไว้ก็หันมายิ้มอย่างภาคภูมิใจ

“ใช่มั้ยลูก เอ็งตามใจย่าทุกอย่างแหละ ย่าอยากได้อะไรก็ซื้อให้หมดเลย”

นี่มันอะไร

แบบนี้เรียกว่าการคุยโม้โอ้อวดชัด ๆ และศิวัฒน์ที่กำลังต่อแถวเพื่อเข้าไปเลือกตั้งก็ถอนหายใจยาวด้วยความเบื่อหน่าย

เบื่อเรื่องแบบนี้

เบื่อสังคมแบบนี้

เบื่อความอยากรู้อยากเห็น เบื่อที่ชาวบ้านไม่เคยคำนึงเรื่องมารยาทอะไรทั้งนั้น นึกอยากจะพูดอยากจะถามอะไรก็ถามโดยไม่สนใจว่าคนฟังจะรู้สึกยังไง

“มีหลานชายดี มันก็ดีอย่างนี้นะ ลูกหลานข้าไม่ได้อย่างใจแบบนี้บ้างเลย ไอ้วันนี่มันอภิชาติบุตรแท้ ๆ”

“ตอนเล็ก ๆ ยังเห็นมันวิ่งแก้ผ้าอยู่แถวนี้เลย เผลอแป๊บ ๆ เป็นหนุ่มแล้ว หล่อซะด้วย หน้าเหมือนอีลำยองแม่มันเลยนะ”

ได้ยินทุกคำพูด ไม่ว่าใครจะพูดหรือคุยกับย่าเรื่องอะไร ศิวัฒน์ก็ได้ยินทั้งหมด รีบ ๆ ลงคะแนนเสียงให้แล้วเสร็จ ที่ทำทั้งหมดไม่ได้อยากทำ แต่ต้องจำใจมาเพราะว่าไม่อยากทำให้ปู่เสียใจ

“อีลำยองสมัยมันยังอยู่ เมื่อก่อนตอนที่มันยังดี ๆ ไม่เป็นบ้าเป็นบอ มันเป็นเทพีประจำจังหวัดเลยนะ นึกแล้วก็ยังใจหาย เสียดายมันนะ”

มีอีกมั้ยที่อยากวิพากษ์วิจารณ์ อะไรอีกที่ไม่อยากได้ยินแต่ก็ต้องมาทนฟัง สิ่งที่ทำได้คือต้องเงียบ เพราะถ้าแสดงความรู้สึกไม่พอใจออกไป ย่ากับปู่ที่ยังต้องอยู่ที่นี่จะอยู่ลำบาก
 
อยากจะพูดสิ่งที่คิด อยากจะใช้คำพูดรุนแรงตอบโต้คนที่พูดเรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับชีวิตมาตลอด แต่ทำได้แค่เงียบและเก็บความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้ แค่พูดหรือต่อว่าคนที่ทำให้รู้สึกไม่พอใจไม่ใช่เรื่องยาก และมันจะง่ายกว่านี้ถ้าอยู่ในสังคมในเมืองที่ไม่ต้องพึ่งพาอาศัยกัน ไม่จำเป็นต้องสนใจกัน พูดเสร็จแล้วก็จบ และไม่ต้องแคร์ใคร

แต่ในสังคมหมู่บ้านที่ปู่กับย่าอยู่ ทำอย่างที่อยากทำไม่ได้เพราะถ้าทำ ปู่กับย่าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง

“กลับกันเถอะย่า ศิลงคะแนนเรียบร้อยแล้ว”

พยายามชวนย่ากลับบ้าน แต่ดูเหมือนย่าจะยังคุยกับชาวบ้านไม่เลิก

“หล่อจริงพ่อคุณ ไม่นึกว่าโตมาจะหล่อขนาดนี้นะไอ้วัน”

ไม่ใช่แค่พูด แต่ป้าที่จำได้ว่าอยู่บ้านใกล้ ๆ กันยังลูบแขนศิวัฒน์และยังเอ่ยชมไม่เลิก

“ใครวะคนนี้ ไม่เคยเห็นหน้า”

“ไอ้วันไง ไอ้วันลูกอีลำยองที่ตอนเด็ก ๆ มันวิ่งเล่นอยู่แถวนี้ไง”

ดูเหมือนว่าเรื่องเดิม ๆ จะวนกลับไปกลับมาซ้ำ ๆ ไม่หยุดเมื่อมีชาวบ้านคนอื่นมาเพิ่มก็จะมีการพูดเรื่องเดิมและความอดทนของคนที่ต้องฟังเรื่องของตัวเองซ้ำ ๆ ก็ใกล้จะหมดลงทุกที

“ย่า”

เรียกอีกครั้งและย่าก็ยอมลุกขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของหลานชาย

“เออ ไป ๆ ข้ากลับก่อนนะ ไปลูกกลับบ้านกัน กลับบ้าน”

ย่ายอมกลับบ้านพร้อมศิวัฒน์แล้ว สองคนย่าหลานเดินกลับบ้านโดยที่ศิวัฒน์ประคองย่าให้เดินไปพร้อมกัน

“ใครวะ”

“ไอ้วันไง”

“วันไหนวะ”

“ก็ไอ้วันที่ตัวเล็ก ๆ ไง ไอ้วันที่ตอนเด็ก ๆ เราแกล้งมันอยู่บ่อย ๆ จนมันวิ่งร้องไห้กลับบ้านไปฟ้องย่ามันน่ะ”

หมายถึง...

“ไอ้วันลูกน้าลำยองขี้เมาน่ะเหรอ”

“เออ นั่นแหละ ไอ้วันเฉลิมไง”

แค่ได้ยินชื่อก็นึกเรื่องสมัยเด็กขึ้นมาได้ลาง ๆ

เด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ใบหน้ามอมแมม และโดนล้อเลียนอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเข้าไปเล่นกับเด็กในวัยเดียวกันกลุ่มไหนก็โดนแกล้งโดนล้อจนในที่สุดไอ้วันก็ไม่เคยออกจากบ้านอีกเลย

ไม่สุงสิงกับใคร เป็นเด็กเงียบ ๆ ที่อยู่ในบ้านและไม่ออกไปเล่นกับเด็ก ๆ ในวัยเดียวกันที่อยู่บ้านใกล้กัน

ยืนอยู่ตรงนั้นเสมอ จำได้ลาง ๆ ตอนที่เด็กคนนั้นถูกแกล้ง ไม่เคยออกปาก ไม่เคยช่วยเหลือ ยืนมองและไม่สามารถทำอะไรได้เวลาที่เด็กคนนั้นโดนล้อและโดนแกล้งจนวิ่งร้องไห้กลับบ้านไป

“โตแล้ว แม่งหยิ่งชิบหาย พี่เปี่ยมว่างั้นมั้ย”

จะบอกว่าหยิ่งก็คงไม่น่าจะใช่ เรียกว่าไม่อยากพูดไม่อยากคุยกับใครมากกว่าและเข้าใจได้ไม่ยากว่าเพราะอะไรถึงเป็นแบบนั้น

“ไม่รู้ว่ะ เราก็ไม่ได้รู้จักมันดีพอ กูเลยไม่รู้จะพูดยังไง”

แบ่งรับแบ่งสู้และมองนาฬิกาที่แขวนเอาไว้ที่หน้าหน่วยเลือกตั้ง
ใกล้จะหมดเวลาลงคะแนนแล้ว หลังจากปิดหีบลงคะแนนก็ได้เวลานับคะแนนในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

พงษ์เทพ เปี่ยมสุข

มองชื่อและหมายเลขผู้สมัครของตัวเองที่แขวนเอาไว้แล้วก็รู้สึกใจเต้นระทึกมากขึ้นเรื่อย ๆ
 
“ต้องเรียกว่าผู้ใหญ่เปี่ยมล่วงหน้ามั้ยวะเนี่ย”

“เกินไป ยังไม่ทันปิดหีบเลือกตั้งเลย”

หันมาบอกกับคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ และส่งยิ้มบาง ๆ ให้

“ไม่ได้สิพี่ผู้ใหญ่เปี่ยม ต้องเรียกเอาฤกษ์เอาชัยไว้ก่อน”

โดนแซวจากคนในหมู่บ้าน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น
นอกจากเรื่องการสมัครเลือกตั้งผู้ใหญ่บ้านและการรอลุ้นผลคะแนนก็ยังมีเรื่องอื่นเพิ่มขึ้นมาให้คิดด้วยในตอนนี้

“กูไม่ได้ชื่อวันเฉลิม กูไม่ใช่ลูกอีลำยองด้วย กูจะไปฟ้องย่า ฮืออออ”

ภาพเด็กผู้ชายตัวเล็กมอมแมมที่ร้องไห้งอแงเพราะโดนแกล้งยังติดอยู่ในความทรงจำ และรู้สึกเหมือนว่าเหตุการณ์นั้นเพิ่งผ่านไปได้ไม่นาน

“ไอ้วันงั้นเหรอ...”

“ทำไมวะ มีอะไรเหรอพี่เปี่ยม ไอ้วันมันทำไม”

“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร ก็แค่นึกเรื่องสมัยเด็ก ๆ ขึ้นมาได้แค่นั้นเอง”

TBC

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 2】
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 02-05-2018 02:41:56

เรื่องเก่า ๆ ที่จำกันได้ จำกันดีไม่ลืมจริง ๆ  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 2】
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 03-05-2018 17:47:30

น้องวันกับพี่เปี่ยมมาแว้ววว

หัวข้อ: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 3】
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 03-05-2018 19:08:29

วันเปี่ยมรัก.3

“ตกลงคนที่ได้เป็นผู้ใหญ่บ้านนี่ใครล่ะ”

“พงษ์เทพไง”

“พงษ์เทพเหรอ แล้วทำไมพงษ์เทพถึงได้ล่ะ”

“ก็โอฬาร มันหยิ่งแต่พงษ์เทพมันเข้ากับคนในหมู่บ้านได้มากกว่า”

แค่นั้นก็เพียงพอให้เป็นผู้ใหญ่บ้านได้แล้วสินะ ง่ายดายจริง ๆ

“แล้วย่าเลือกใคร”

“ก็เลือกผู้ใหญ่เปี่ยมไง”

“ผู้ใหญ่เปี่ยมนี่คือพงษ์เทพเหรอ”

“นั่นแหละ เขาเรียกกันว่าผู้ใหญ่เปี่ยม วันเสาร์นี้เขาจะมีฉลองได้ผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ มีรำวงด้วย”

ดูเหมือนย่าจะถูกใจไม่น้อยกับการที่ได้ผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ และศิวัฒน์ก็ได้แต่นิ่งฟัง จะผู้ใหญ่บ้านคนไหนจะเป็นใครก็เถอะ ไม่สนใจอยู่แล้ว เพราะไม่ได้มีผลอะไรกับชีวิต

“ย่าจะไปงานรำวงกับเขาด้วยมั้ยล่ะ”

“เขามาเชิญถึงบ้าน ย่าก็ต้องไปสิ ก็ไปสนุกสนานดูผู้คนเขาบ้าง ศิมาเที่ยวสิลูก ไม่ได้ทำอะไรก็มาดูผู้คนเขาบ้าง มาดูบ้านว่าเป็นยังไง”

แค่กลับไปเลือกตั้ง และโดนผู้คนในหมู่บ้านพูดเรื่องที่ไม่อยากได้ยินก็แย่พอแล้ว ถ้าจะต้องกลับไปเพื่อไปให้ผู้คนในหมู่บ้านพูดเรื่องเดิมใส่หน้าอีกก็คงเป็นสิ่งที่ศิวัฒน์ไม่คิดจะทำ

“ศิ ต้องทำงานไงย่า”

“ย่าก็ลืมไปว่าลูกงานเยอะ”

“..........”

ชีวิตนี้มีแค่ปู่กับย่า ได้ยินแค่นั้นก็พอจะรู้แล้วว่าย่าคงเหงาและน้อยใจ และศิวัฒน์ก็ได้แต่ถอนหายใจยาวและนิ่งเงียบไป

“ปู่ก็อยากให้มานะลูก”

“แล้วถ้าศิกลับไป ย่าจะพูดแบบนั้นกับคนอื่นอีกมั้ย”

“ย่าไม่ได้อยากโม้โอ้อวดใครหรอกว่าหลานย่าดียังไง แต่พอศิเข้าไป พอเห็นหน้าศิก็พากันพูดแต่เรื่องเสีย ๆ หาย ๆ ย่าไม่อยากให้ศิเสียใจ”

“..........”

แค่นั้นเองจริง ๆ
ที่ย่าทำ ที่ย่าพูดโอ้อวดหลานเกินจริงก็เพราะกลัวว่าคนอื่นจะทำให้ศิวัฒน์เสียใจ

“ช่างมันเถอะย่า”

“แล้วศิช่างมันเถอะได้แล้วเหรอลูก”

“..........”

“หลานย่าทั้งเรียนเก่ง ทั้งทำงานดี เงินเดือนก็เยอะกว่าคนอื่น ๆ ตอนนี้ไม่มีใครกล้าว่าศิอีกแล้วนะลูก”

“แต่ศิก็ยังเป็นลูกอีลำยองขี้เมาอยู่ดีใช่มั้ยล่ะ”

พูดออกไปแบบนั้นและหัวเราะเสียงเบา หัวเราะเยาะตัวเอง คนเราจะชุบตัวอีกกี่ครั้ง ก็ไม่สามารถลบเลือนอดีตและที่มาของตัวเองได้

“ศิลูก”

“ไม่เป็นไรหรอกย่า ช่างมันเถอะ ถ้าศิกลับได้ก็จะกลับนะ เดี๋ยวศิทำงานก่อนนะย่า เย็น ๆ จะโทรไปหาใหม่”

วางสายแล้วและศิวัฒน์ก็ถอนใจยาว ไม่ใช่ไม่อยากกลับบ้าน แต่ที่ไม่ยอมกลับบ้านบ่อย ๆ เพราะเบื่อสายตาผู้คนในหมู่บ้านที่พยายามจะสอดรู้สอดเห็นอยู่เสมอ

เบื่อสังคมแบบนั้น เบื่อการใช้ชีวิตแบบนั้น ถ้าจะต้องกลับไปเพื่อเจอกับสายตาและคำพูดของคนพวกนั้น ไม่กลับไปซะยังดีกว่า

+++

“เขามีรำวง แล้วก็มีขนมจีนน้ำยาเลี้ยง เอ็งไม่ไปกินข้าวในงานหน่อยล่ะ”
 
“ศิไม่ไปหรอก ข้าวบ้านก็มีกิน”

ตอบสิ่งที่ปู่ถามและศิวัฒน์ก็ก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองไป
ย่าไปร่วมงานฉลองผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ เห็นว่ามีรำวงและมีอาหารเลี้ยง และเสียงดังอึกทึกของเครื่องขยายเสียงก็มากพอที่จะทำให้ได้ยินมาถึงบ้านของศิวัฒน์ด้วย

“เดี๋ยวเอ็งเดินไปรับย่าหน่อยนะไอ้ศิ มืด ๆ ค่ำ ๆ เดินกลับมาคนเดียวมันจะลำบาก”

ก็แปลว่าต้องไปเจอผู้คนในหมู่บ้านที่ไม่อยากเจอจริง ๆ สินะ
ถึงไม่อยากเจอใครแต่ก็ต้องไปรับย่าและคงเจอคำพูดและสายตาของคนในหมู่บ้านมองมาและซุบซิบนินทาอีกแน่ ๆ
แค่คิดก็เบื่อหน่ายแล้ว มีงานที่ต้องทำค้างอยู่ ศิวัฒน์มองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์และหยิบเอกสารในมือขึ้นมาพิจารณา ถึงยุ่งแค่ไหน ก็ต้องกลับบ้าน
 
ปู่กับย่ามีแต่จะแก่ลงทุกวัน ถ้าไม่มาดูแลใส่ใจ แล้วใครจะมาดูแล แค่โทรหากันบ่อย ๆ มันไม่มากพอ และศิวัฒน์ก็พยายามทำหน้าที่หลานให้ดีที่สุด ตอบแทนปู่กับย่าที่เลี้ยงมาจนโต

“ไม่คิดจะมาหางานทำแถวบ้านเราบ้างเหรอลูก”

ได้ยินที่ปู่ถามแล้วก็ได้แต่นิ่งเงียบไป

“ที่ย่าไปงานนั้นงานนี้ พยายามพาเอ็งไปเจอผู้คนก็เพราะว่าถ้าวันไหนเขาไม่อยู่ขึ้นมา คนก็ยังรู้จักเอ็งว่าเป็นหลานย่าแพง”

“..........”

“แต่ย่าเอ็งคงไม่รู้ ว่าเอ็งไม่ได้คิดจะกลับมาอยู่บ้านถ้าไม่มีปู่กับย่าแล้ว”

“ศิไม่ได้จะคิดแบบนั้นซะทีเดียวหรอกนะปู่”

“ปู่ไม่ว่าอะไรเอ็งหรอก อยู่ตรงไหนแล้วสบายใจก็อยู่นะ วันไหนถ้าปู่กับย่าไม่อยู่แล้ว เอ็งจะเอายังไงก็เอา ชีวิตเอ็งก็ต้องเป็นคนเลือกเอง”

ศิวัฒน์ได้แต่นิ่งเงียบไปเพราะไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก ปู่รู้ทุกเรื่องทุกอย่าง รู้ทั้งหมดที่ศิวัฒน์คิด

“ปู่เลี้ยงเอ็งมาก็เลี้ยงได้แต่ตัว ชีวิตทั้งหมดมันก็เป็นของเอ็งนะไอ้ศิ สุดแท้แต่จะเลือกเอาเอง”

ปู่ไม่เคยห้ามถ้าจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง และศิวัฒน์ก็ยิ้มออกมาได้บ้างแล้ว

“อย่าลืมไปรับย่าเอ็งด้วยนะ เดี๋ยวปู่จะนอนแล้ว”

ปู่เดินเข้าห้องไปแล้วและศิวัฒน์ก็มองไปที่นาฬิกา อีกสักพักต้องเดินไปรับย่าแต่ตอนนี้ยังต้องทำงาน ก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองไปเรื่อย ๆ และเสียงบีบแตรรถที่หน้าบ้านก็ทำให้ขมวดคิ้วมุ่นจนต้องลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่างดูว่าใครมาหา

“ปู่เชิด มาเอากับข้าวหน่อย”

คงเป็นใครสักคนในหมู่บ้านที่เอากับข้าวในงานมาให้ และศิวัฒน์ก็ตะโกนตอบกลับไป

“เดี๋ยวลงไป”

เดินลงบันไดบ้านไปเปิดประตูให้คนที่มาเรียกและคนที่ขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดที่หน้าประตูบ้านก็หยิบถุงกับข้าวถุงใหญ่ส่งให้

“ปู่เชิดนอนแล้วเหรอ”

“นอนแล้ว”

พูดกันทั้งที่เห็นหน้ากันแค่ลาง ๆ และศิวัฒน์ที่รับถุงกับข้าวมาถือไว้ก็ขอบคุณคนที่เอากับข้าวมาให้

“แบ่งเป็นชุดมาให้แล้วนะสามชุด เดี๋ยวจะไปส่งที่บ้านอื่นต่อ”

“อืม ขอบคุณครับ”

“..........”

คนที่เอากับข้าวมาส่งกำลังจะสตาร์ทรถและหันมาพูดกับศิวัฒน์อีกครั้ง

“เออ วัน”

ชื่อที่ไม่ต้องการได้ยิน ชื่อที่ถูกเรียกจากคนที่ไม่เคยรู้จักกันทำให้ศิวัฒน์รู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมาเมื่อถูกเรียกแบบนั้น

“ย่าแพงบอกว่า ทำคอมได้ใช่หรือเปล่า”

“อือ”

“พรุ่งนี้พอมีเวลามั้ย อยากให้ไปดูคอมให้หน่อย”

พอจะรู้ว่าเป็นใครสักคนในหมู่บ้าน แต่เราไม่ได้รู้จักและไม่ได้สนิทกันจนสามารถพูดคุยหรือขอความช่วยเหลือกันได้ แล้วทำไมถึงได้กล้าพูดเรื่องนี้ออกมา แต่ก็ไม่แปลกหรอก ความเกรงใจสำหรับคนที่นี่คงไม่ใช่เรื่องจำเป็นอยู่แล้ว

“พรุ่งนี้ต้องกลับแล้ว คงไปดูให้ไม่ได้”

ปฏิเสธไปทันทีและคนที่มาส่งกับข้าวก็พยักหน้ารับ

“เออ งั้นก็ไม่เป็นไร ไปแล้วนะ”

ก็แค่นั้น ศิวัฒน์เดินเข้าบ้านและไม่ได้สนใจคนที่มาส่งกับข้าวอีก จะเป็นใครก็ช่างเถอะ คงเป็นคนในหมู่บ้านที่ถูกไหว้วานให้มาส่งกับข้าว ไม่ได้ถามชื่อคนที่มาส่งเพราะไม่ต้องการรู้จัก

อยู่ดี ๆ ก็มาขอให้ช่วยดูคอมพิวเตอร์ให้ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ความเกรงใจคงไม่มีถึงได้กล้าพูดแบบนี้ออกมา ศิวัฒน์ได้แต่ส่ายหน้าและพูดกับตัวเองเสียงเบา

“รู้จักกันหรือก็เปล่า คนแบบนี้ก็มี”

TBC.

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 3】 up 03/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Kuayyai ที่ 03-05-2018 19:48:15

สนุกมากกกกกกกก
ใครให้ไปดูคอมอ่ะ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 3】 up 03/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 03-05-2018 22:14:30

คอมส่วนรวมเปล่าหว่า

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 3】 up 03/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 04-05-2018 02:25:41

ใครอ่ะ ใครเอ่ย  :mew3:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 3】 up 03/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 04-05-2018 08:56:12

น้องศิสู้ ๆ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 3】 up 03/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 04-05-2018 14:55:51

ผู้ใหญ่บ้านเปี่ยม จะได้หนุ่ม(หนีไปอยู่)กรุงมาช่วยงานไหมน้าาาา  :mc4:

หัวข้อ: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 4】 up 04/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 04-05-2018 22:08:57

วันเปี่ยมรัก.4

“มารับย่าแพงเหรอวัน”

“ครับ”

“ย่าแพงอยู่ตรงโน้น”

ใครสักคนที่ศิวัฒน์ไม่รู้จัก ชี้มือไปที่ย่าที่กำลังนั่งอยู่กับชาวบ้านคนอื่น ๆ ดูเหมือนว่าถึงแม้จะไม่รู้จักใคร แต่ชาวบ้านรู้จักศิวัฒน์กันหมดทุกคน

“พี่เขาชื่อวันเหรอ ไม่เคยเห็นเลย หล่อเนอะ”

“แต่เขาดูเก็ก ๆ ไม่ค่อยพูดยังไงไม่รู้”

“ไม่เป็นไร หยิ่งแต่หล่อ”

ทำไมต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้ด้วย ไม่รู้หรือไงว่ามันยิ่งทำให้ทำตัวไม่ถูก ไม่อยากฟัง ไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น ศิวัฒน์เดินไปหาย่าที่นั่งรวมอยู่กับชาวบ้านคนอื่น ๆ แล้วก็เรียกให้ย่ากลับบ้าน

“ย่าครับ กลับหรือยัง”

และสายตาของชาวบ้านที่นั่งรวมอยู่กับย่าก็หันมามองทันที บางคนยิ้ม บางคนซุบซิบ บางคนเมินเฉยและศิวัฒน์ก็อยากจะรีบ ๆ กลับบ้านไม่อยากจะอยู่ให้นานไปกว่านี้

“นี่ไอ้วันเหรอ  โตขึ้นแล้วหล่อเลยนะย่าแพง เห็นมาตั้งแต่เล็ก ๆ โตเป็นหนุ่มแล้ว”

“ไอ้วันหลานย่าแพงเหรอเนี่ย”

“มารับย่าแพงเหรอจ๊ะ”

“กินอะไรมาหรือยัง มีหนมจีนน้ำยา นั่งก่อน นั่งก่อน เดี๋ยวป้าไปตักหนมจีนมาให้กิน”

ไม่อยากกิน ไม่อยากอยู่นาน อยากปฏิเสธแต่ไม่สามารถขัดได้

“กินซะหน่อยลูก มางานทั้งที เขามีเลี้ยง”

“ใช่ ๆ ขนมจีนอร่อยมาก กินก่อนแล้วค่อยกลับนะวัน”

“น้ำหวาน น้ำส้ม มีอะไร เอามาเผื่อหลานย่าแพงด้วยนะ”

“นั่งเก้าอี้สิวัน”

ไม่ใช่แค่น้ำ ไม่ใช่แค่ขนมจีน แต่ยังรวมถึงเก้าอี้ ที่ใครก็ไม่รู้ที่ศิวัฒน์ไม่รู้จัก รีบสละที่ให้นั่งและถ้าไม่ยอมนั่งก็ดูจะเป็นการปฏิเสธน้ำใจกันเกินไป

แค่มารับย่า ตั้งใจแค่นั้น แล้วทำไมถึงกลายเป็นผู้ร่วมงานฉลองผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ไปได้

“พี่วัน ไม่ไปคล้องพวงมาลัยหน่อยเหรอจ๊ะ”

“อร่อยมั้ย ขนมจีน”

“เอาน้ำส้มหรือน้ำแดงล่ะวัน”

“..........”

การถูกรุมล้อมโดยไม่ทันได้ตั้งตัวนี่มันคืออะไร มองไปที่ย่า อยากจะให้ย่ารีบกลับบ้านแต่ทั้งน้ำทั้งขนมก็ถูกยกมาวางเต็มโต๊ะไปหมด

“กินหน่อยลูก ป้าเขาอุตส่าห์ตักมาให้”

ต้องกินใช่มั้ย ต้องกินทั้งที่ไม่อยากกินใช่มั้ย

“โตขึ้นแล้วมันหล่อจริง ๆ นะเนี่ย”

“วันเรียนอยู่ชั้นอะไรแล้วลูก”

“ผมทำงานแล้วครับ”

“อ้าวเหรอ หน้ายังเด็ก ๆ อยู่เลย แต่ว่าทำงานสบายนะ ไม่ได้มาตากแดดตากลมก็เลยหล่อแบบนี้แหละ”

นี่คือคำชมหรืออะไรกันแน่ ฟังแล้วไม่เข้าใจเลยสักนิด ตักขนมจีนกินไปทีละนิดด้วยความจำใจ และสายตาก็เหลือบมองไปบนเวทีที่มีสาวรำวงมาให้ความสนุกสนานคนในหมู่บ้าน เสียงเพลงดังอึกทึก แสงไฟหลากสี เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และบรรยากาศกำลังสนุกสนาน เพราะชาวบ้านทุกคนที่มาร่วมงานกำลังฟ้อนรำกันอย่างเต็มที่ แต่ศิวัฒน์ไม่สนุกด้วยและอยากกลับบ้านเต็มที
 
“ผู้ใหญ่เขาไปคุยกับศิ เรื่องทำคอมอะไรแล้ว ศิไม่ว่างเหรอพรุ่งนี้”

เงยหน้าขึ้นมามองและก็ขมวดคิ้วมุ่น เพราะไม่รู้ว่าตัวเองไปคุยกับผู้ใหญ่บ้านที่ย่าพูดถึงตอนไหน

“ยังไม่ได้คุยกับใครเลยนะย่า”

“อ้าว ก็ผู้ใหญ่เขาบอกว่าคุยแล้วตอนไปส่งข้าวที่บ้าน”

หมายความว่า...

คนที่ขี่มอเตอร์ไซค์เอากับข้าวไปให้ที่หน้าบ้านก็คือผู้ใหญ่บ้านที่เพิ่งได้ตำแหน่งงั้นเหรอ

“พูดถึงผู้ใหญ่เปี่ยมกันเหรอ นั่นไงมานั่นแล้ว สงสัยไปส่งกับข้าวหมดทุกบ้านแล้ว”

ใครสักคนที่นั่งอยู่ข้างกัน ชี้มือไปที่คนที่เพิ่งจอดมอเตอร์ไซค์เอาไว้และกำลังเดินมาหา

“ไม่ขึ้นไปรำวงกันเหรอป้า กำลังสนุกกันเลย”

“คนแก่นั่งดูอย่างเดียวก็เพลินแล้วผู้ใหญ่”

“ไปสักหน่อยสิ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวผมรำด้วย”

ไม่ใช่แค่พูด แต่ผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ยังชวนป้าที่นั่งข้างกันขึ้นไปรำวงบนเวทีด้วย
 
“ไม่เอา ป้าแก่แล้ว ดูอย่างเดียวก็สนุกแล้ว หนุ่ม ๆ สาว ๆ ไปรำกันเถอะ วันไม่ไปรำกับเขาด้วยล่ะลูก”

ทำไมต้องไปวะ กินขนมจีนอยู่ดี ๆ ทำไมถึงไปมีส่วนเกี่ยวข้องได้

“ไม่เอาครับ ผมจะกลับแล้ว”

รีบปฏิเสธทันทีและผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างศิวัฒน์และส่งยิ้มให้

“อร่อยมั้ย”

“..........”

ควรตอบว่าอะไรกับคนที่มานั่งข้างกัน วางช้อนลงแล้ว และแก้วน้ำพลาสติกที่มีน้ำอัดลมใส่น้ำแข็งอยู่ก็ถูกเลื่อนมาไว้ข้างจานใส่ขนมจีน

“อร่อย”

ตอบไปตามมารยาทและก็เห็นว่าคนที่ลากเก้าอี้มานั่งข้างกันยิ้มกว้างขึ้น

“เอาอีกจานมั้ย เดี๋ยวไปตักให้”

“ไม่เอาแล้ว อิ่มแล้ว”

รีบปฏิเสธทันทีและรู้สึกเหมือนกำลังถูกจ้องมองจากสายตาของคนที่นั่งอยู่ใกล้กัน

“พรุ่งนี้ต้องรีบกลับเลยเหรอ พอมีเวลาสักนิด แวะมาดูคอมให้หน่อยได้มั้ย”

หันไปมองคนที่ขอความช่วยเหลือและนึกได้ทันทีว่าคนที่พูดเรื่องนี้คือคนที่เพิ่งเจอกันที่หน้าบ้าน

“มาดูให้ผู้ใหญ่เขาหน่อยสิลูก เช้า ๆ แวะมาแป๊บเดียว”

ย่าสนับสนุนให้มาดูคอมพิวเตอร์ให้ผู้ใหญ่บ้านอย่างเต็มที่และศิวัฒน์ที่อยากปฏิเสธแทบตายแต่ก็พูดอะไรไม่ออก

“เดี๋ยวพรุ่งนี้เราขี่มอเตอร์ไซค์ไปรับที่หน้าบ้านก็ได้ มันต้องใช้คอมเอามาใช้ทำบัญชีรายชื่อคนที่จะสมัครเข้ารับการฝึกอบรมของอำเภอ ฝึกอบรมเสร็จก็จะได้เบี้ยเลี้ยงกันทุกคน ถ้ายื่นรายชื่อเร็วก็จะได้เบิกงบให้ทุกคนเร็ว ๆ”

ทำไมต้องมาฟังคำอธิบายอะไรยืดยาวขนาดนี้ด้วยไม่เข้าใจ

“นะ”

“..........”

“อือ”

ยอมพยักหน้ารับ และผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ก็ยิ้มกว้างทันที

“ขอบใจมากวัน งั้นเดี๋ยวไปตักขนมให้กิน”

อยากจะบอกว่าพอได้แล้ว ที่วางอยู่เต็มโต๊ะนี่ก็กินไม่หมดแล้ว แต่ก็ช้ากว่าคนที่ลุกขึ้นเดินไปตักขนมให้

“ผู้ใหญ่เปี่ยมนี่เขารู้จักพูด รู้จักเข้าหาชาวบ้าน มีอะไรก็บอกตลอด มีโครงการอะไรก็เอาเข้ามา ตั้งแต่สมัยยังไม่ได้เป็นผู้ใหญ่เขาก็เป็นแบบนี้อยู่ก่อนแล้ว”

ดูเหมือนจะมีเสียงชื่นชมจากชาวบ้านให้ได้ยินอยู่ตลอด แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่อยากรู้เลยสักนิด

“ย่า”

เรียกให้ย่าที่กำลังนั่งมองเวทีรำวงแต่ย่าก็ไม่ได้ยินและศิวัฒน์ก็ได้แต่ถอนใจยาว

“ย่า จะกลับหรือยัง”

เรียกอีกครั้ง และคราวนี้คนที่ถือถ้วยขนมมาให้ก็พูดกับศิวัฒน์พอให้ได้ยินกันสองคน

“คนแก่ก็แบบนี้แหละ นาน ๆ ทีมีอะไรสนุกสนานในหมู่บ้านก็อยากมาดู ความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ปล่อยแกไว้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวเราพาไปส่งให้ไม่ต้องห่วงหรอก”

ไม่ได้ต้องการรับความช่วยเหลือจากใคร ผู้ใหญ่บ้านที่นั่งอยู่ข้างกันคือคนที่ศิวัฒน์จำได้ดีว่าสมัยเด็ก ๆ ทั้งหยิ่ง ทั้งชอบหัวเราะเยาะตอนที่ถูกเด็กคนอื่น ๆ แกล้ง จำได้ไม่ลืม แล้วอยู่ดี ๆ จะให้คนแบบนี้พาย่าไปส่งที่บ้าน ก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ

“ไม่ต้องหรอก กลับกันเองได้”

ปฏิเสธออกไปทันที และผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันก็พยักหน้ารับ

“กินขนมสิ แม่เราทำเอง อร่อยมาก”

ทำไมถึงต้องถูกยัดเยียดให้กินอะไรเต็มไปหมด อยากจะบอกว่าไม่อยากกิน อยากจะปฏิเสธแต่ก็ต้องกินทั้งที่ไม่อยากกิน

“วัน”

เงยหน้าขึ้นมองคนที่เรียกอีกครั้ง ไม่ชอบที่ถูกเรียกแบบนี้ แต่ก็ไม่เคยบอกกับใครว่าเกลียดชื่อนี้ขนาดไหน

“เรา...เปี่ยมนะ จำเราได้หรือเปล่า”

ทำไมจะจำไม่ได้ คนที่เคยยืนหัวเราะเยาะตอนที่โดนแกล้งสมัยเด็ก คนที่ทั้งหยิ่งทั้งหัวสูงกว่าเด็กในรุ่นเดียวกันทุกคน

“ทำไมจะจำไม่ได้”

“จำได้จริงเหรอ นึกว่าจำไม่ได้แล้ว ดีใจนะที่จำได้”

เห็นคนที่ยิ้มกว้างและพูดเรื่องที่ไม่เข้าท่าที่สุด ก็ทำให้ศิวัฒน์ยิ้มออกมาและหัวเราะเสียงเบา จ้องหน้าของผู้ใหญ่เปี่ยมนิ่ง ๆ และพูดสิ่งที่คิดออกมาตรง ๆ
 
“จำได้สิ คนที่แกล้งตอนสมัยเด็ก ๆ จำได้ทุกคน”

TBC.

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 4】 up 04/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 04-05-2018 22:53:41

โถลูกศิ โกรธไปตัวเองก็ไม่มีความสุข คนอื่นเขาลืมหมดแล้วมั้ง

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 4】 up 04/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 04-05-2018 23:12:00

55555ศิจำได้เเม่นเลย

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 4】 up 04/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 04-05-2018 23:17:17

ศิเปิดใจหน่อยค่ะลูก

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 4】 up 04/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 05-05-2018 01:24:27

น้องวัฒน์สายโหด  :hao6:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 4】 up 04/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 05-05-2018 02:35:03

คนที่ไม่เคยโดนแกล้ง ไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บในใจแค่ไหน ยิ่งพวกผู้ใหญ่นะ ฟังแล้วยิ่งเจ็บกว่าอีก  o7

ปอลอ   ผู้ใดเอา + เป็ด ไป รบกวนเอามาคืนด้วยจ้า   :m5:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 4】 up 04/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: numberll ที่ 05-05-2018 07:12:40

คนคงไม่รู้หลอกว่ามันฝังใจเด็กขนาดไหน
โดนล้อทั้งแม่โดนเปลี่ยนทั้งชื่อ ขนาดโตยังเรียกกันแต่ชื่อที่ล้อ เหมือนคอยตอกย้ำอยู่เสมอ
จะมีใครรู้ชื่อจิงๆ ศิบ้างไหมน้อ เสียใจแทน #อินมากกก  :o12:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 4】 up 04/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 05-05-2018 10:52:52

สงสารศินะเข้าใจศิด้วยสู้ๆนะ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 4】 up 04/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Kuayyai ที่ 05-05-2018 13:05:16

มีแต่ศิสินะ ที่จำฝังใจคนเดียว
แต่ก็นะ ในวัยเด็กแบบนั้นก็เข้าใจ
ขนาดผู้ใหญ่เปี่ยยังจำได้เลยว่าวันโดนแกล้ง บลาๆๆ

ประโยคสุดท้ายทำให้อยากอ่านตอนต่อไปเลย
เปี่ยมจะว่ายังไง..

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 4】 up 04/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 05-05-2018 14:29:34

เราก็เคยโดนแกล้งนะ แต่ๆๆๆเราสู้อ่ะ

รอฟังผู้ใหญ่เปี่ยมสักหน่อย จะว่าเยี่ยงไร

หัวข้อ: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 5】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 06-05-2018 00:34:20

วันเปี่ยมรัก.5

“ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกว่าให้มาคีย์ข้อมูล”

“แต่แบบนี้มันก็เรียกว่าทำคอมไม่ใช่เหรอ”

“ไม่เหมือนกัน คีย์รายละเอียดกับแบบที่บอกไปตอนแรกมันคนละอย่าง”

ผู้ใหญ่เปี่ยมไม่ได้พูดอะไรอีก แต่หันมามองหน้าศิวัฒน์ยิ้ม ๆ และกำลังดูข้อมูลของลูกบ้านที่มาลงรายละเอียดเอาไว้สำหรับให้บันทึกเป็นฐานข้อมูล แบบนี้ใครก็คีย์ได้ ไม่จำเป็นต้องให้มาทำหรอก เข้าใจว่าคอมพิวเตอร์มีปัญหา ให้มาดูว่าเสียตรงไหน จะทำอะไรได้บ้าง แต่กลายเป็นต้องมาคีย์รายละเอียดข้อมูลลูกบ้านเข้าโปรแกรมแบบนี้มันหมายความว่ายังไง

“ย่าแพงบอกว่าวันทำคอมเก่ง เราเห็นวันคีย์รายละเอียดเข้าไปเร็วขนาดนี้ เราก็ว่าวันเก่งจริง ๆ อย่างที่ย่าแพงพูด ไม่เสียแรงที่ไปจีบ”

“..........”

หมายความว่ายังไง คำพูดแบบแปลก ๆ นั่นมันคืออะไร

“ว่าไงนะ”

ถามออกไปด้วยความสงสัยและผู้ใหญ่เปี่ยมก็เงยหน้าขึ้นและส่งยิ้มให้

“อะไรเหรอ ไม่มีอะไรนี่”

ยังจะมาถามอีกว่าอะไร คำพูดแปลก ๆ ที่พูดออกมานั่น จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แกล้งทำเหมือนไม่รู้เรื่องได้ยังไง

“ก็ได้ยินอยู่ บอกว่าไม่เสียแรงที่อะไรนะ”

ต้องการความมั่นใจว่าไม่ได้ฟังผิด และผู้ใหญ่เปี่ยมก็คิดตามสิ่งที่ศิวัฒน์พูด

“ก็บอกว่าวันทำคอมเก่งไง”

“ไม่ใช่เรื่องนั้น”

“อ้าว ไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่ใช่แล้วเรื่องไหนล่ะ”

ยังจะยอกย้อนอีก น่าหงุดหงิดใจชะมัด ไม่อยากจะต่อปากต่อคำด้วยแล้ว ศิวัฒน์ขมวดคิ้วมุ่น แสดงท่าทีให้รู้ว่าไม่พอใจ แต่ก็ยังทำงานต่อไป

“อ่อ ที่บอกว่าจีบน่ะเหรอ”

เพิ่งจะนึกได้เหรอ ช้าไปหรือเปล่า

“แค่เรื่องคีย์รายละเอียดแค่นี้ ในหมู่บ้านมีคนเยอะแยะที่ทำได้ เด็กที่ไปเรียนในเมือง ก็เห็นมีอยู่ไม่ใช่เหรอ แค่ผู้ใหญ่เอ่ยปาก คงไม่มีใครไม่ทำให้หรอก”

คีย์รายละเอียดของลูกบ้านที่ถูกส่งให้และก็บอกสิ่งที่ควรจะทำ แบบนั้นน่าจะง่ายกว่าทำไมถึงไม่ทำ ไม่เข้าใจจริง ๆ

“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก”

“ทำไมจะไม่ได้”

“จริง ๆ จะทำแบบนั้นก็ทำได้ แต่พวกที่คีย์ได้ มีแต่ผู้หญิงแล้วแต่ละคนก็วัยรุ่นกันทั้งนั้น”

“แล้วไง”

“ก็ไม่แล้วไง มันก็ไม่ดีไง”

แค่นี้เหรอ นี่มันเรื่องงานนะ ทำงานยังจะมีอะไรไม่ดีอีก

“แล้วคิดว่าเราต้องมานั่งคีย์รายละเอียดให้ผู้ใหญ่นี่มันเป็นหน้าที่เราหรือไง”

“แต่มันก็ดีกว่าให้เด็กวัยรุ่นผู้หญิงมาคีย์ให้มั้ย หรือคนทำงานแล้วมาคีย์ก็ได้ แต่ผัวเขาจะคิดยังไง”

ไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก ทำให้จบ ๆ ไปซะก็หมดเรื่องใช่มั้ย พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะคิดกันคนละอย่าง เถียงกันไปก็หาจุดสิ้นสุดไม่ได้

“วัน”

ศิวัฒน์หยุดมือที่กำลังคีย์ข้อมูล และหันมามองหน้าของผู้ใหญ่เปี่ยมและยังขมวดคิ้วมุ่น

“เจ้าอารมณ์เหมือนกันนะเรา”

“..........”

พูดแบบนั้นแล้วผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยิ้มกว้าง แต่คนฟังไม่พอใจสิ่งที่ได้ยินถ้าไม่เห็นแก่ย่า ไม่มีทางมาทำอะไรแบบนี้แน่ ๆ ปฏิเสธไปตั้งแต่แรกและไม่คิดว่าต้องมาทำอะไรแบบนี้แต่สุดท้ายก็ต้องมา

“มีอีกมั้ย จะได้รีบคีย์ให้เสร็จ ๆ ไป”

ไม่อยากจะพูดด้วย ไม่อยากเห็นหน้า ไม่ต้องการมีปฏิสัมพันธ์อะไรด้วยทั้งนั้น จะรายชื่ออะไรของใครก็แล้วแต่เถอะไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจ ทำให้จบ ๆ แล้วจะได้รีบกลับบ้าน

“เฮ้ย หยุดก่อน หยุดก่อน”

อยู่ดี ๆ ผู้ใหญ่เปี่ยมก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินไปโบกมือเรียกเด็กผู้ชายวัยรุ่นที่กำลังขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านมา

“ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวที่ร้านสาวกิ่งให้หน่อยสองถุง เออ วัน เอาเส้นอะไร”

ทำไมเปลี่ยนเรื่องเร็วขนาดนี้ อยู่ดี ๆ ก็ลุกขึ้นไปโบกมือเรียกให้เด็กวัยรุ่นที่ขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านมาไปซื้อก๋วยเตี๋ยวให้ และยังหันมาถามคนที่กำลังคีย์งานอยู่ด้วย

“ไม่เอา”

“ไม่เอาไม่ได้ ต้องเอา”

ทำไมต้องบังคับ ไม่ได้ยินหรือไง
 
“ไม่เอา”

ย้ำคำพูดของตัวเองอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้นและผู้ใหญ่เปี่ยมก็เดินมาหยิบเงินค่าก๋วยเตี๋ยวไปส่งให้กับเด็กวัยรุ่นที่จอดมอเตอร์ไซค์รออยู่

“เอาเส้นเล็กกับเส้นหมี่ บอกของผู้ใหญ่เปี่ยม สาวกิ่งเขารู้”

แล้วคนที่สั่งก๋วยเตี๋ยวมาให้กิน ก็เดินกลับมาที่ศาลาที่ศิวัฒน์กำลังคีย์งานที่ได้รับมอบหมายให้ทำ

“ร้อนเนอะ”

พัดลมตั้งโต๊ะขนาดเล็ก ถูกดึงให้ขยับเข้ามาใกล้อีกนิด และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ใช้ทั้งปากกาและของที่หาได้จากแถวนั้นมาทับกระดาษเอาไว้ไม่ให้ปลิว

“ทำตั้งแต่เช้าแล้ว พักกินอะไรก่อนเดี๋ยวค่อยทำต่อ”

อยากจะพักก็พักกันง่าย ๆ แต่ศิวัฒน์ไม่คิดจะพักด้วย

“ไม่พัก”

ปฏิเสธสิ่งที่อีกฝ่ายบอกและผู้ใหญ่เปี่ยมก็เลิกคิ้วขึ้นสูงและมองหน้าของศิวัฒน์ด้วยความไม่เข้าใจ

“ทำไมไม่พักก่อนล่ะ หิวจัด ๆ ไม่ดีนะ เดี๋ยวจะกลายเป็นก่องข้าวน้อยฆ่าผู้ใหญ่บ้านนะ”

บางครั้งก็อยากจะถามว่าเราสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงได้นึกอยากจะพูดอะไรก็พูดแบบนี้

“จะรีบคีย์ให้เสร็จ จะได้รีบกลับ”

“คำก็กลับ สองคำก็กลับ ถามจริง ๆ เหอะ เกลียดเรามากเลยเหรอวัน”

แล้วผู้ใหญ่เปี่ยมก็มานั่งมองหน้าของคนที่ขมวดคิ้วมุ่นและคีย์รายละเอียดข้อมูลลูกบ้านไม่ยอมหยุดพักและถามสิ่งที่คาใจ
ศิวัฒน์ไม่ได้ตอบ แต่หยุดชะงักมือที่กำลังคีย์ข้อมูลเข้าไปในระบบ และหันมามองหน้าของผู้ใหญ่เปี่ยมตรง ๆ
 
“หน้าที่ของเราตอนนี้คือมาทำคอมให้เสร็จอย่างที่ผู้ใหญ่ไปขอกับย่าเราเอาไว้ ตอนนี้เราก็ทำให้อยู่ และถ้าทำเสร็จแล้ว เราก็จะกลับบ้าน ผู้ใหญ่ไม่ได้มีหน้าที่มาสัมภาษณ์เราและเราก็ไม่จำเป็นต้องตอบอะไรทั้งนั้น”

แบบนี้ก็ชัดเจนแล้ว แสดงว่าไม่ชอบหน้ากันจริง ๆ
 
“วันไม่ชอบเราก็พูดตรง ๆ เถอะ”

“ผู้ใหญ่ก็รู้อยู่แล้วนี่ ยังจะถามทำไม”

แบบนี้คงไม่ดี ทำงานด้วยกันแต่ไม่ถูกใจกันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่

“ผู้ใหญ่ มีตะกร้อมั้ย”

ศาลากลางหมู่บ้านที่อยู่หน้าบ้านผู้ใหญ่เปี่ยม ไม่ว่าใครผ่านไปผ่านมาก็แวะทักทายเสมอ และเด็กในหมู่บ้านที่ปั่นจักรยานมาจอดก็ตะโกนถามผู้ใหญ่เปี่ยมเสียงดัง

“ไม่มี รอพรุ่งนี้นะ พรุ่งนี้วันจันทร์ เข้าไปในเมืองจะแวะซื้อให้ ตอนเย็น ๆ เดี๋ยวจะกลับมารื้อลวดหนามออกด้วย จะได้ตั้งเสาได้”

ดูเหมือนภารกิจผู้ใหญ่บ้านจะเป็นเรื่องจุกจิกมากมาย เพราะตั้งแต่เริ่มทำงานจนถึงตอนนี้ มีคนแวะเวียนเข้ามาทักทายผู้ใหญ่เปี่ยมไม่รู้กี่คนแล้ว

“ผู้ใหญ่ไปในเมืองแล้วอย่าลืมนะ พรุ่งนี้เย็น ๆ เดี๋ยวมาใหม่”

“เออ ไม่ลืมหรอก จดไว้แล้ว”

เด็กที่ขี่จักรยานเข้ามาจอดปั่นจักรยานออกไปแล้ว และผู้ใหญ่เปี่ยมก็เดินกลับมาหาศิวัฒน์ที่กำลังทำงาน

“เออ เราคุยกันถึงตรงไหนแล้วนะ ลืม”

กว่าจะกลับมาต่อเรื่องที่คุยกัน อารมณ์หงุดหงิดของคนที่กำลังคีย์ข้อมูลก็ลดลงแล้วและศิวัฒน์ก็ถอนใจยาว ไม่อยากจะพูดอะไรกับผู้ใหญ่เปี่ยมอีก

“อ้าว ทำไมถอนใจแบบนั้นล่ะ”

ยังจะถามอีก

“ผู้ใหญ่อยากจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ อยากจะพูดอะไรก็พูดไป เราไม่อยากจะเสียเวลาคุยด้วย จะรีบ ๆ ทำงานให้เสร็จจะได้รีบกลับ”

“ก็เป็นซะแบบนี้ เจ้าอารมณ์แล้วก็ขี้หงุดหงิดด้วย”

ถ้าพูดอีกครั้งเดียว จะไม่ทำงานอีกเด็ดขาด หันไปมองหน้าของผู้ใหญ่เปี่ยมแล้วก็รู้สึกอยากจะโมโหขึ้นมาจริง ๆ แต่ยังไม่ได้ทันได้พูดอะไร เด็กที่ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวให้ก็มาส่งก๋วยเตี๋ยว

“ก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กหนึ่ง เส้นหมี่หนึ่ง พิเศษ”

ถุงก๋วยเตี๋ยวถูกยื่นส่งให้และผู้ใหญ่เปี่ยมก็เดินไปรับถุงก๋วยเตี๋ยว

“เออ ขอบใจ”

รถมอเตอร์ไซค์แล่นจากไปแล้วและผู้ใหญ่เปี่ยมก็หิ้วถุงก๋วยเตี๋ยวกลับมาที่ศาลาสองถุง

“วัน กินก๋วยเตี๋ยวกัน”

นี่จำไม่ได้จริง ๆ หรือไง บอกย้ำไปแล้วว่าไม่กิน ก็ยังจะยัดเยียดบังคับให้กินอยู่ได้

“ไม่กิน”

ตอบกลับไปแบบที่เคยพูด และผู้ใหญ่เปี่ยมก็เลิกคิ้วขึ้นสูง ชูถุงก๋วยเตี๋ยวที่อยู่ในมือขึ้นและเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“อ้าว แล้วนี่จะให้ทำยังไง”

“จะทำยังไงก็เรื่องของผู้ใหญ่สิ”

“งั้น ก็กินพร้อมกันเลย วันเอาเส้นเล็กแล้วกัน เส้นหมี่นี่ของเรา”

จะบ้าตาย อยากจะเป็นบ้าตาย ผู้ใหญ่เปี่ยมนี่เป็นคนยังไง จำได้ว่าตอนเด็ก ๆ ทั้งหยิ่งทั้งชอบหัวเราะเยาะใส่ตอนที่โดนเด็กคนอื่นแกล้งและล้อเลียน แล้วผู้ใหญ่เปี่ยมคนที่โตแล้วที่กำลังเทก๋วยเตี๋ยวใส่ชามนี่มันอะไร

“เคยมีคนบอกผู้ใหญ่มั้ย”

“บอกว่าอะไรเหรอ”

“บอกว่าผู้ใหญ่ กวนตีน”

TBC.

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 5】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 06-05-2018 02:11:35

นังผู้ใหญ่ต้องตอบว่า "เคย" แน่ ๆ  :laugh:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 5】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 06-05-2018 08:16:48

ผู้ใหญตั้งใจจีบจริงๆใช่ไหม

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 5】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: lune ที่ 06-05-2018 08:55:07

  :L2: :pig4:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 5】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 06-05-2018 09:16:39

น่ารักๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 5】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 06-05-2018 11:33:01

ผู้ใหญ่เปี่ยมไม่ได้กวน แต่เค้าจีบ อิอิอิ -.,-

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 5】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 06-05-2018 13:18:22

ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลกนะผญ.เปี่ยม

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 5】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Kuayyai ที่ 06-05-2018 14:03:48

ผู้ใหญ่เปี่ยมกวนแต่น่ารัก 5555

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 5】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 06-05-2018 17:11:39

เคลียร์กันดี ๆ นะ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 5】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: jaokhwan ที่ 06-05-2018 18:20:52

 :hao3: :hao3: :hao3:  เราเข้าใจอารมณ์ศิเลย นิสัยคล้ายๆกัน

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 5】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 06-05-2018 20:43:35

ผู้ใหญ่อยากชดเชยวันเวลาเก่าๆใช่ไหม

หัวข้อ: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 6】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 06-05-2018 20:48:48

วันเปี่ยมรัก.6

ผู้ใหญ่เปี่ยมกำลังหัวเราะด้วยความขำ ไม่ได้โกรธเลยสักนิดที่โดนต่อว่าแบบนั้น

“เอ้า ๆ ไม่ว่ากัน จะกวนมือกวนตีน กวนอะไรก็ช่างเถอะ มากินก๋วยเตี๋ยวกัน”

ทั้งที่บอกไปแล้วว่าไม่กิน ก็ยังจะให้กินให้ได้ น่าหงุดหงิดใจจนไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

“บอกว่าไม่กินไง”

ปฏิเสธไม่รู้กี่ครั้งแล้ว แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจฟังเลยสักนิด ที่จริงแบบนี้น่าจะเรียกว่าไม่ใส่ใจจะฟังกันมากกว่า

“ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง”

“..........”

“อย่ากินทิ้งขว้าง เป็นของมีค่า”

“..........”

“ผู้คนอดอยาก...”

“ผู้ใหญ่!”

“หืม อะไรเหรอ”

ยังจะมาถามอีกว่าอะไร ทำไมต้องยกมือไหว้ก๋วยเตี๋ยว แล้วก็ท่องคำพูดแบบนั้นให้ได้ยินด้วย แล้วการที่หันมามองแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แบบนั้นอีก มันยิ่งทำให้โมโหไม่รู้หรือไง

“นี่เราท่องทุกวัน ตอนเป็นทหารเกณฑ์นะวัน”

จะเอาให้ได้ใช่มั้ย จะทำให้โมโหให้ตายไปเลยใช่มั้ย

“ผู้ใหญ่เปี่ยม!”

ขึ้นเสียงใส่ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ท่องคำกลอนที่ท่องค้างเอาไว้ไม่เลิก

“ผู้คนอดอยาก มีมากนักหนานะวัน...”

“ก็ช่างคนที่อดอยากสิ”

“ทำไมวันถึงไม่คิดจะสงสารบรรดา...เด็กตาดำ ๆ ที่ไม่มีข้าวกินบ้างเลยล่ะ”

ไม่ใช่แค่พูด แต่ผู้ใหญ่เปี่ยมยังแกล้งกระพริบตาปริบ ๆ สองสามที แสดงท่าทางของเด็กตาดำ ๆ ได้สมจริงมากจนศิวัฒน์อยากจะเขย่าตัวของคนที่ทำหน้าแบบนั้นด้วยความหมั่นไส้

“วันใช้ตะเกียบเนอะ เรามีตะเกียบกับส้อม เดี๋ยวเราใช้ส้อมเอง อ่ะนี่”

ต้องจำใจรับตะเกียบและช้อนที่ผู้ใหญ่เปี่ยมส่งให้และศิวัฒน์ก็เงยหน้าขึ้นพยายามสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ พยายามไม่ให้ตัวเองโมโหไปมากกว่านี้

“คนเรานะวัน มีให้กินก็ดีแค่ไหนแล้ว พวกเราน่ะยังเลือกจะกินหรือไม่กินอะไรก็ได้ แค่ก๋วยเตี๋ยวน่ะกินไปเถอะ จะได้หายหิว หายโมโห เราเป็นคนขอร้องให้วันมาทำงานให้ตั้งแต่เช้า เราก็เป็นแค่ผู้ใหญ่บ้านจน ๆ คนหนึ่ง จะหาอะไรมาตอบแทนดี ๆ ก็ยังไม่มีให้ วันก็รู้ไม่ใช่เหรอ ก๋วยเตี๋ยวนี่ถือเป็นอาหารพิเศษแล้วนะ สำหรับคนที่อยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ อย่างเรา”

ถ้าไม่กินนี่รู้สึกว่าตัวเองจะเป็นคนที่เลวมากยังไงไม่รู้ พูดถึงขนาดนี้ ถ้ายังจะขืนไม่ยอมกินอีกตายไปคงตกนรกแน่ ๆ ที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริง สำหรับหมู่บ้านเล็ก ๆ แค่การได้กินก๋วยเตี๋ยวก็เหมือนได้กินอาหารดี ๆ ไม่ต่างจากอาหารขึ้นห้างดัง ๆ ในเมืองเพราะหมู่บ้านเล็ก ๆ ก็มีของกินอยู่แค่นี้ไม่มีอะไรให้เลือกมากมาย

“มีให้แค่เท่านี้ มีเพียงแค่เท่านี้ ไม่มีมากมาย...ดังใครเขามี”

“พอเหอะ แค่กลอนที่ผู้ใหญ่ท่องมาก็ทำให้เราเป็นคนเลวมากพอแล้ว ถ้าขืนผู้ใหญ่ร้องเพลงนี้จนจบเพลง เราคงกลายเป็นคนเลวตกนรกขุมที่ 18 ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเพียงเพราะไม่ยอมกินก๋วยเตี๋ยวที่ผู้ใหญ่บังคับให้เรากิน”

ยอมกินแล้ว จะก๋วยเตี๋ยวหรืออะไรก็เอามาเถอะ ยอมกินทั้งหมดแล้ว ยอมกินก๋วยเตี๋ยวที่ผู้ใหญ่เปี่ยมจ่ายเงินซื้อมาให้แล้ว และไม่อยากจะต่อปากต่อคำด้วยอีก เพราะถ้ายังขืนไม่ยอมกิน อาจจะยิ่งกว่าตกนรกขุมที่ 18 ก็เป็นได้

“เรานี่นะวันช่างเป็นคนเจ้าอารมณ์ ขี้โมโห ปากร้าย แล้วก็...”

นึกว่าเรื่องทุกอย่างจะจบแล้วแท้ ๆ แต่ผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยังไม่ยอมให้จบง่าย ๆ

“เออ แล้วไง เราไม่ใช่คนดีอะไรตั้งแต่แรกแล้ว เราเป็นคนแบบนี้แหละ ไม่เหมือนผู้ใหญ่เปี่ยมแสนดีที่ชาวบ้านยกย่องหรอก”

ยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่คนดีอะไร และไม่สนใจว่าใครจะมองยังไง เพราะไม่เคยมีใครให้ความสนใจสิ่งที่เป็นอยู่แล้ว ชาวบ้านเลือกที่จะจดจำ ศิวัฒน์ว่าคือ ไอ้วันเฉลิม ลูกอีลำยองขี้เมา แล้วจะมีประโยชน์อะไรที่จะต้องเป็นคนดีในสายตาของใคร ๆ เพราะยังไงก็ไม่มีใครจดจำในสิ่งที่เป็นจริง ๆ

“เรานี่นะวัน ช่างเป็นคนเจ้าอารมณ์ ขี้โมโห ปากร้าย แล้วก็ทั้งเก่งทั้งหน้าตาดีชะมัด”

หมายความว่ายังไง?

ไม่เข้าใจที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูด อยากจะถามว่าที่พูดมาทั้งหมดหมายความว่ายังไง ทำไมทำเหมือนตบหัวแล้วค่อยมาลูบหลังกันแบบนี้

“เราชอบกินลูกชิ้นมากเลยนะ เราเก็บลูกชิ้นไว้กินตอนท้ายสุดเสมอแหละ”

ใครอยากจะรู้ว่าผู้ใหญ่จะชอบหรือไม่ชอบอะไร จะเก็บลูกชิ้นไว้กินตอนไหนก็เรื่องของผู้ใหญ่เถอะ ไม่ต้องบอกหรอก เพราะไม่อยากรู้

ศิวัฒน์นิ่งเงียบ ถึงแม้จะคิดอะไรอยู่ในใจก็ไม่พูดออกมา ก้มหน้าก้มตาใช้ตะเกียบคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวกินไปเงียบ ๆ กินให้หมดซะจะได้จบ ๆ แล้วก็จะได้รีบทำงาน รีบกลับบ้านซะที ขืนยังต้องอยู่กับผู้ใหญ่เปี่ยมนานไปกว่านี้จะยิ่งโมโหมากขึ้นเรื่อย ๆ

“เราให้วัน”

ลูกชิ้นที่ผู้ใหญ่เปี่ยมบอกว่าจะเก็บเอาไว้กินตอนสุดท้าย ถูกคีบใส่ชามให้และศิวัฒน์ก็แค่มอง

“คีบลูกชิ้นให้ขนาดนี้วันหลังก็สั่งเกาเหลาให้เราซะเลยสิผู้ใหญ่ ลูกชิ้นเพียบเต็มชามแน่ ไม่ต้องทำให้เราซาบซึ้งด้วยการคีบลูกชิ้นให้เราหรอกนะ เราไม่ได้ซึ้งใจกับสิ่งที่ผู้ใหญ่ทำเลยสักนิด”

พูดออกไปตรง ๆ และเขี่ยลูกชิ้นที่ผู้ใหญ่เปี่ยมคีบมาให้ไปอยู่ข้าง ๆ ชาม ปฏิเสธน้ำใจกันซึ่งหน้าและผู้ใหญ่เปี่ยมก็พยักหน้ารับ

“เราไม่ได้ตั้งใจจะทำให้วันซึ้งหรอกนะ เราแค่พยายามสร้างความประทับใจเฉย ๆ”

ใครต้องการ ใครอยากจะได้ความประทับใจ ทำแบบนี้คงน่าประทับใจมาก น่าประทับใจแทบตาย

ส่ายหน้าและแสดงท่าทางให้รู้ว่าไม่ได้ประทับใจเลยสักนิด และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยังพูดต่อไปไม่หยุด

“วันศุกร์หน้าวันกลับบ้านใช่มั้ย งั้นเดี๋ยววันศุกร์หน้าเราจะหิ้วเกาเหลาลูกชิ้นไปฝากวันที่บ้านก็แล้วกัน”

นี่มันใช่แล้วเหรอ แบบนี้มันไม่ใช่แล้ว จะให้อธิบายมั้ยว่าที่พูดออกไปทั้งหมดนั่นคือการประชด ถ้าต้องการให้พูดตรง ๆ งั้นจะพูดก็ได้

“ผู้ใหญ่เปี่ยม ที่พูดนั่นเราประชด ยังไงได้โปรดเข้าใจสิ่งที่เราประชดบ้างเถอะ”

“ปกติ วันประชดใครบ้างล่ะ”

“จะใครก็ช่างเถอะ แต่ตอนนี้เราประชดผู้ใหญ่อยู่”

พูดย้ำอีกครั้งเพื่อให้เข้าใจ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือการที่ผู้ใหญ่เปี่ยมหัวเราะเสียงเบาและมองหน้าของศิวัฒน์ทั้งที่ยังยิ้มกว้าง

“เชื่อมั้ย ตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยถูกใครด่าซึ่ง ๆ หน้าว่าเรากวนตีนเลย วันนี่แหละคนแรก”

แล้วไง...

เงยหน้าขึ้นมองคนที่พูดไปยิ้มไปแล้วก็นึกหมั่นไส้และรำคาญสายตาของผู้ใหญ่เปี่ยมที่กำลังมองมาเกินทน

“แล้วเชื่อมั้ย ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยมีใครพูดกับเราตรง ๆ ว่ากำลังประชดเราด้วย”

“ทำไม จะบอกว่าผู้ใหญ่ชอบให้ด่าชอบให้ประชดงั้นเหรอ”

ถามออกไปตรง ๆ และไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่ายเลยสักนิด

“เปล่า ไม่ได้ชอบให้ใครด่าแล้วก็ไม่ได้ชอบให้ใครประชดหรอก”

“แล้วผู้ใหญ่ชอบอะไร”

ผู้ใหญ่เปี่ยมทำหน้าลังเลและเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่เล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มให้ศิวัฒน์ ใช้ส้อมจิ้มลูกชิ้นในชามก๋วยเตี๋ยวกลับคืนมาใส่ปากและเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย และพูดสิ่งที่คิดออกมา

“เรา...ชอบวัน”

TBC.

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 6】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Kuayyai ที่ 06-05-2018 21:07:17

เดี๋ยวๆๆ ผู้ใหญ่ จีบซึ่งหน้าแบบนี้เลยหรา

แอร้ยยยยยย!!!

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 6】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Patsz ที่ 06-05-2018 21:38:10

เฮ้ย ชอบผู้ใหญ่อ่ะ ชอบก็บอกตรงๆเลย

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 6】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 06-05-2018 22:01:35

ชอบอะไรแบบไหน เอาให้เคลียร์นะผู้ใหญ่

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 6】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: jaokhwan ที่ 07-05-2018 04:54:16

 o22 o22 :a5:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 6】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 07-05-2018 07:35:09

อ๊ะ!!ผญ.เปี่ยมสารภาพมาแอบชอบตั้งแต่เมื่อไหร่

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 6】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: uyong ที่ 07-05-2018 11:45:59

ผู้ใหญ่ก่อนพูดอ่ะดูนิดนึงนะว่าวันทำอะไรอยู่ลูกชิ้นติดคอแล้วมั้งหน่ะ :pig4:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 6】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 07-05-2018 16:49:28

ใครกันแน่ที่ชอบพูดตรง ๆ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 6】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 07-05-2018 17:53:16

ให้คะแนนค่าหยอดของผู้ใหญ่ 100 คะแนนเต็มเลยจร้าาาาาาา
เขิลแทน >\\\\\\\\\<

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 6】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 07-05-2018 18:54:54

โอ๊ยยยย พ่อผู้ใหญ่

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 6】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 07-05-2018 19:49:43

โอ๊ยยยย ละลายกับการจีบของผู้ใหญ่
 :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 6】 up 06/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 07-05-2018 21:04:46

บอกกันตรงๆแบบนี้จะดีหรอผู้ใหญ่

คุณศิอาจจะตกใจ พาลจะไม่คุยด้วยนะคะ อิอิ

หัวข้อ: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【ตอนที่ 7】 up 07/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 07-05-2018 22:00:55

วันเปี่ยมรัก.7

“พูดว่าชอบเรา แล้วถามเราสักคำหรือยังว่าเราชอบผู้ใหญ่หรือเปล่า”

โดนพูดใส่หน้าแบบนั้น และผู้ใหญ่เปี่ยมก็เลิกคิ้วขึ้นสูง มองหน้าของศิวัฒน์และยังคงกินก๋วยเตี๋ยวต่อไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รู้สึกรู้สา

“วันก็ดูไม่ค่อยชอบหน้าเรานี่ ถึงไม่ถามก็พอจะดูออก”

ก็ดีที่ดูออก

คนสองคนยังคงนั่งอยู่ข้างกันหลังจากรับรู้ความรู้สึกของกันและกันแล้วหลังจากกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จทั้งศิวัฒน์และผู้ใหญ่เปี่ยมก็เร่งมือกับงานที่ยังทำค้างเอาไว้
 
“มีค่าแรงให้นะ เดี๋ยวได้งบมาแล้ว เราจะให้วันแล้วกันนะ”

“ก็แล้วแต่”

ที่จริงงานยังไม่เสร็จเรียบร้อยพร้อมส่ง ยังต้องรอข้อมูลและเอกสารเพิ่มเติมอีก แต่คงไม่ใช่วันนี้

“เดี๋ยวเราไปส่ง”

“ไม่ต้อง”

ปฏิเสธในทุกการช่วยเหลือ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็หันมามองหน้าของศิวัฒน์นิ่ง ๆ

“เรามีหน้าที่ของเราที่ต้องทำนะ ไปรับให้มาช่วยงานตั้งแต่เช้า ตอนกลับเราก็ต้องไปส่งให้เรียบร้อย ถ้าปล่อยให้หลานย่าแพงเดินกลับบ้านเอง ย่าแพงจะคิดยังไง เราจะโดนมองว่าเป็นคนที่ใช้ไม่ได้ ใช้งานหลานเขาเสร็จก็ไม่สนใจไยดี แบบนี้เราก็แย่สิ”

“งั้นก็ไป”

ยอมให้ไปส่งง่าย ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็เดินมาสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์คันเก่าที่ผ่านการใช้งานมานานหลายปี

“วันศุกร์หน้า วันก็กลับมาใช่เปล่า”

“ผู้ใหญ่จะรู้ไปทำไม”

“เราอยากรู้เรื่องลูกบ้านของเราบ้างไม่ได้หรือไง”

บอกสิ่งที่ควรรู้ และศิวัฒน์ที่ขึ้นมาซ้อนท้ายก็บ่นออกมาเสียงดังให้คนที่จะไปส่งที่บ้านได้ยิน

“น่ารำคาญ”

“วัน ทำไมปากร้าย”

“หรือจะให้พูดมากกว่าคำว่าน่ารำคาญ”

“ถ้ามากกว่านั้น วันจะกลายเป็นคนปากจัดแล้วนะ”

“เรานิสัยไม่ดี ปากร้าย ปากจัด เอาแต่ใจตัวเอง หงุดหงิดโมโหง่าย แล้วผู้ใหญ่ล่ะ ดีกว่าเราทุกอย่างงั้นสิ”

พูดทุกสิ่งที่โดนต่อว่า และผู้ใหญ่เปี่ยมก็รับฟังคนที่ซ้อนท้ายพูดจาประชดประชันไม่หยุด

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก วันก็พูดเกินไป ข้อดีของวันคือ วันเป็นคนหน้าตาดี แล้วก็มีน้ำใจไง”

นั่นเรียกว่าชมหรือเรียกว่าการหลอกลวงด้วยคำพูดกันแน่ ศิวัฒน์ได้แต่หัวเราะออกมาและไม่ได้รู้สึกดีกับคำพูดที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดออกมาเลยสักนิด

มอเตอร์ไซค์คันเก่ามาจอดที่หน้าบ้านและศิวัฒน์ก็ลงจากรถและเปิดประตูเข้าบ้านทันที ไม่อยากจะเห็นหน้าคนที่มาส่งอีก

“วัน”

เพราะได้ยินเสียงตะโกนเรียก ก็เลยต้องจำใจหันกลับไปมองคนที่มาส่งและเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“มีอะไรอีกล่ะ ผู้ใหญ่”

แสดงท่าทางเบื่อหน่ายออกมาอย่างชัดเจนและผู้ใหญ่เปี่ยมก็หยิบมะละกอสุกที่อยู่ในตะกร้าหน้ารถยื่นส่งให้

“ฝากให้ย่าแพงด้วย”

ทำไมต้องมารับของอะไรแบบนี้ด้วยไม่เข้าใจ ไม่อยากรับไว้แต่ก็จำใจต้องรับ

“คนแก่กินผลไม้สุกพวกนี้มีประโยชน์ เพิ่งตัดจากสวน ฝากให้ปู่เชิดกับย่าแพงไว้กิน”

เดินกลับไปรับมะละกอสุกที่ผู้ใหญ่เปี่ยมส่งให้และถอนหายใจยาว ทั้งสีหน้าและท่าทางไม่ว่าใครก็ดูออกว่าหงุดหงิดและรำคาญใจ

“มันคงจะดีกว่านี้ ถ้าวันไม่ทำหน้าบูดหน้าบึ้งใส่เราตลอดเวลา”

“มันเรื่องของเรา นี่มันก็หน้าเรา เราจะทำหน้ายังไงมันก็เรื่องของเรา ผู้ใหญ่ไม่พอใจ แล้วเราจำเป็นต้องสนใจความรู้สึกของผู้ใหญ่มั้ย ถ้าเราสนใจความรู้สึกคนทั้งโลกว่าคิดยังไงกับเราป่านนี้เราคงเป็นบ้าไปแล้ว ผู้ใหญ่ไม่พอใจที่หน้าเราเป็นแบบนี้ เราก็ไม่พอใจเหมือนกันที่ผู้ใหญ่เอาแต่วิพากษ์วิจารณ์เราตลอดเวลา ผู้ใหญ่ก็ไม่เห็นสนใจความรู้สึกเราเหมือนกันนี่”

ตอบกลับไปแบบไม่ยอมแพ้ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็พยักหน้ารับ เข้าใจที่ศิวัฒน์พูดหมดทุกอย่าง

“จริงอย่างที่วันพูดทั้งหมดจริง ๆ ด้วยนะ เอาเป็นว่าเราไม่ดีเอง งั้นเรา...ขอโทษนะวัน”

เหอะ ขอโทษงั้นเหรอ คิดว่าจะรู้สึกอะไรกับคำขอโทษนี้หรือไง

แต่แบบนี้ก็ดี รู้ว่าทำให้ไม่ชอบ แล้วยังรู้จักขอโทษแบบนี้ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย

“แล้วผู้ใหญ่จะยอมให้เราเข้าบ้านได้หรือยัง”

ใบหน้าของศิวัฒน์ยังคงบึ้งตึง และผู้ใหญ่เปี่ยมก็พยักหน้ารับและสตาร์ทมอเตอร์ไซค์

“เราจะกล้าไปบังคับวันไม่ให้เข้าบ้านได้ยังไงล่ะ”

แน่ล่ะ ถึงบังคับก็ไม่ทำตามอยู่แล้ว

กำลังจะเข้าบ้านแต่ก็ยังถูกเรียกเอาไว้อีกครั้ง และคราวนี้ก็ทำให้คนถูกเรียกนึกโมโหและหงุดหงิดใจมากขึ้นหลายเท่า

“อะไรอีก ทำไมมีปัญหาเยอะจังเลยล่ะผู้ใหญ่”

“เราขอโทษวันแล้ว แต่วันยังไม่ยกโทษให้เราเลย แบบนี้เราไม่สบายใจนะ”

ยังจะไม่สบายใจอะไรอีก น่ารำคาญชะมัด กำลังจะอ้าปากด่าแต่เมื่อสบตากับคนที่มองมาแล้วก็ได้แต่ขบริมฝีปากแน่น

“วันบอกว่าไม่ชอบเราเพราะเราเอาแต่วิพากษ์วิจารณ์วันไม่หยุด เราตอนนี้พร้อมจะปรับปรุงตัวนะ เพราะเราไม่อยากทำให้วันไม่สบายใจ แต่ถ้าเหตุผลที่วันไม่ชอบหน้าเรา เป็นเพราะเรื่องสมัยเด็ก ๆ เราก็ไม่รู้จะทำยังไง เราที่อยู่ตรงนี้คงกลับไปแก้ไขความผิดของตัวเองตอนเป็นเด็กไม่ได้ ถ้าเราจะขอโทษแทนตัวเองที่ทำไม่ดีกับวันตอนเด็ก ๆ ด้วย วันจะยกโทษให้เรามั้ย”

ศิวัฒน์ได้แต่มองหน้าของผู้ใหญ่เปี่ยมนิ่ง ๆ  มองด้วยความรู้สึกหลากหลายจนคนที่ถูกมองรู้สึกได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ส่งมาถึงจากสายตาที่จ้องมองมา

“เราบอกแล้วไง ถ้าเรามัวสนใจความรู้สึกของคนอื่นตลอดเวลา เราคงเป็นบ้า”

พูดและส่งยิ้มเย้ยหยันให้และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ถอนหายใจยาว

“เกลียดเราเพราะแบบนี้จริง ๆ ด้วยสินะ”

ศิวัฒน์ไม่ตอบ แต่มองหน้าของผู้ใหญ่เปี่ยมนิ่ง ๆ และหันหลังเดินหนีเข้าบ้าน ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาพูดคุยด้วยอีก เพราะเราไม่จำเป็นต้องคุยอะไรกัน

เสียงรถมอเตอร์ไซค์ของผู้ใหญ่เปี่ยมดังห่างออกไปแล้ว และศิวัฒน์ก็ยิ้มกับตัวเองที่ได้พูดจาร้าย ๆ ใส่คนที่มาส่ง ตอนนี้รู้สึกดีที่ได้พูดจาแบบนั้นใส่หน้าผู้ใหญ่เปี่ยม รู้สึกดีมาก ๆ จนต้องยิ้มออกมา เพราะเหมือนกลับไปแก้ไขอดีตของตัวเองได้ตอนที่โตแล้ว

“สมน้ำหน้า”

พูดกับตัวเองและหัวเราะอย่างมีความสุขที่ได้เอาคืนคนที่เคยหัวเราะเยาะตอนเด็ก ๆ แก้แค้นสิบปีไม่สาย ดีแล้วที่ได้เอาคืนด้วยการพูดจาให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บปวดบ้าง ถึงจะเพิ่งได้พูดตอนที่โตแล้วแต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้พูดอะไรเลย

TBC.

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 2 ตอนที่ 7】 up 07/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 07-05-2018 22:31:34

เจ้าคิดเจ้าแค้นนะเรา

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 2 ตอนที่ 7】 up 07/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 07-05-2018 22:46:35

สงสารน้องวัน คนมีปมในใจแต่เด็ก เราเข้าใจเลย T^T

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 2 ตอนที่ 7】 up 07/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 07-05-2018 22:59:43

แค้นนี้ฝังลึกนะวัน เรียกว่าตอกหมุดไว้เลย ระวังผู้ใหญ่จะมาตอกหมุดวันบ้างละกันนะ เป็นห่วงนะเนี่ย
 :hao3:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 2 ตอนที่ 7】 up 07/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 08-05-2018 01:31:17

แค้นจัดเต็มมาก

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 2 ตอนที่ 7】 up 07/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 08-05-2018 01:31:36

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 2 ตอนที่ 7】 up 07/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 08-05-2018 02:57:20

แก้แค้นสิบแก็ไม่สาย

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 2 ตอนที่ 7】 up 07/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 08-05-2018 03:08:04

เรียก "วัน วัน วัน" อยู่นั่นแหล่ะ ไม่รู้หรือไงว่าศิไม่ชอบชื่อนี้นะ  :m16:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 2 ตอนที่ 7】 up 07/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 08-05-2018 06:40:05

ชอบการแทนชื่อตัวเองของผู้ใหญเปี่ยมกับศิอ่ะ
เราอย่างนั้น เราอย่างนี้ เออ...มันดูน่ารัก ชอบค่ะ :)

เราเข้าใจศินะ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 2 ตอนที่ 7】 up 07/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: uyong ที่ 08-05-2018 07:55:05

ความแค้นอันยาวนานเอาคืนตอนนี้ก็ยังไม่สายo13

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 2 ตอนที่ 7】 up 07/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: namngern ที่ 08-05-2018 16:09:48

น้องวันนี่เจ้าคิดเจ้าแค้นนะเนี่ยะ
แต่ว่าเนาะ ไม่ใช่คนที่โดนก็ไม่รู้หรอกว่ามันฝังใจคนนั้นขนาดไหน
ผู้ใหญ่เปี่ยมก็สู้เขาล่ะ ถ้าชอบเขาก็ต้องพยายามเยอะๆหน่อยนา
เรามันมีชนักติดหลังไว้อะ รออ่านต่อค่า
เพิ่งเห็น ฮือออ สนุกมากกก

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 2 ตอนที่ 7】 up 07/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Kuayyai ที่ 08-05-2018 16:13:19

แก้แค้นแล้ว หายแค้นกันเนอะ
แค้นกันไปมาไม่ดีๆ 555

ผู้ใหญ่นี่จะรู้ชื่อจริงๆของวันไหมนี่

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 2 ตอนที่ 7】 up 07/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 08-05-2018 18:44:49

ผญ.เปี่ยมลองเรียก'ศิวัฒน์'แทน'วัน'ดูสิอาจมีคนใจอ่อนน้าาา

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 2 ตอนที่ 7】 up 07/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: PAtxxkMxxn ที่ 09-05-2018 08:29:52

ผญ.เราอยู่ข้างนาย

หัวข้อ: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 8】 up 09/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 09-05-2018 20:38:06

วันเปี่ยมรัก.8

“นี่เราเอง”

เราไหนวะ

“ใคร?”

“ผู้ใหญ่เปี่ยมไง”

แทบอยากจะโยนโทรศัพท์ทิ้งทันที เมื่อรู้ว่าปลายสายที่โทรมาเป็นใคร

“นี่ไปได้เบอร์เรามาจากไหน”

“เราขอจากย่าแพง พอดีเรามีธุระด่วน”

นั่นไง ว่าแล้ว นี่คงไปอ้างเหตุผลร้อยแปดกับย่าเพื่อให้ได้เบอร์โทรมาแน่ ๆ คิดแล้วมันน่าหงุดหงิดใจจริง ๆ
 
“แล้วเกี่ยวอะไรกับเรา ไม่เห็นจำได้ว่าเคยมีเรื่องต้องเกี่ยวข้องกับผู้ใหญ่สักเรื่อง”

“ไม่เกี่ยวได้ยังไงล่ะ วันนี่แหละเกี่ยวเต็ม ๆ เลย”

แม่ง…ถ้าพูดขนาดนี้ก็คงต้องเกี่ยวแล้วล่ะ

“ผู้ใหญ่รีบ ๆ พูดธุระมา เราต้องทำงานอีกหลายอย่าง”

“เราไม่รบกวนเวลานานหรอก คุยธุระแค่แป๊บเดียว”

แค่อารัมภบท ก็ปาเข้าไปหลายนาทีแล้ว น่าเบื่อจริง ๆ

“รีบพูดมาเร็ว ๆ ไม่ต้องโยกโย้ ลีลามากเราจะทำงาน”

ถ้าตัดสายได้ก็คงตัดไปแล้ว แต่ที่ยังจำใจต้องพูดด้วยก็เพราะไม่อยากให้ย่าเสียหน้า

“เรื่องที่หนึ่ง วันหยุดนี้ วันช่วยมาเซ็นรับเงินค่าจ้างของวันด้วยเราทำเบิกให้แล้ว”

“กี่บาท”

“350 บาท”

“เงินแค่นั้น ผู้ใหญ่เซ็นไปเองเลย เราไม่เอา ไม่ว่างกลับไปรับเงินหรอก”

ปฏิเสธแบบไม่สนใจไยดี และผู้ใหญ่เปี่ยมก็พยักหน้ารับสิ่งที่ได้ยิน

“ถึงจะเงินแค่ไม่กี่บาทแต่มันก็เป็นค่าแรงของวันที่ทำงานให้หมู่บ้านยังไงก็ช่วยมาเซ็นรับหน่อยเถอะ”

“น่ารำคาญนะผู้ใหญ่ เราบอกว่าไม่เอาก็คือไม่เอาไง อย่ามาเซ้าซี้ได้มั้ย ถ้าอยากให้มากนักก็ฝากย่าหรือปู่เราไว้ก็ได้ เรื่องลายเซ็นคงไม่ยากเกินไปหรอก ผู้ใหญ่จัดการเองได้ จริงมั้ย”
 
บางทีเราอาจจะคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องแล้วก็ได้ และเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ปลายสายไม่ได้สนใจไยดีกับจำนวนเงินแค่เล็กน้อย ผู้ใหญ่เปี่ยมก็เลยต้องพูดเรื่องถัดไป

“อีกอย่างก็คือ ตะกร้อที่เราซื้อมาจากในเมือง ไม่ได้เรื่องเลย เด็กเล่นกันไม่กี่วัน พังหมดแล้ว ถ้าเราจะฝากให้วันช่วยเป็นธุระจัดการให้หน่อยได้มั้ย ซื้อจากในร้านอุปกรณ์กีฬาที่ขายของแบบดี ๆ แพง ๆ เลยก็ได้ เราอยากให้เด็ก ๆ ในหมู่บ้านเอาไว้เล่นกัน ของราคาไม่กี่บาท แป๊บ ๆ พังหมด วันพอจะช่วยดู ๆ ให้หน่อยได้มั้ย”

ทำไมถึงกลายมาเป็นเรื่องที่ศิวัฒน์ต้องจัดการ ไม่ใช่หน้าที่ไม่ใช่เรื่องที่ต้องทำ แต่อยู่ดี ๆ ก็ถูกขอร้องให้ช่วยเหลือในเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองเลยสักนิด

“เราไม่ว่าง”

ปฏิเสธเรื่องที่ถูกขอร้อง โดยไม่ต้องคิดและก็ได้ยินเสียงถอนหายใจของผู้ใหญ่เปี่ยมที่อยู่ปลายสาย

“งั้นก็...ไม่เป็นไร ขอโทษด้วยที่รบกวน”

“..........”

หรือแบบนี้จะใจร้ายเกินไป ปฏิเสธไปแล้วค่อยรู้สึกผิด และศิวัฒน์ก็ขมวดคิ้วมุ่นและถอนหายใจยาว

“มีงบมั้ยล่ะ”

“เต็มที่เลย เราอยากได้สักประมาณ 3 ลูก เอาไว้เล่นกันทั้งปี แล้วก็อยากได้เน็ตด้วย”

ได้ทีก็เลยขอมากกว่าให้ซื้อตะกร้อให้ และศิวัฒน์ก็ทำเสียงฮึดฮัดในลำคอให้รู้ว่าหงุดหงิดไม่พอใจทันที

“งั้นเอาตามที่วันเห็นสมควรก็ได้”

ถอยกลับมาตั้งหลักแทบไม่ทัน และคนที่ทำเสียงไม่พอใจใส่ก็ตอบกลับมา

“จะเอาอะไรก็จดรายการมาแล้วกัน จะได้ไปทีเดียว ไม่ต้องใช้คำว่าเกรงใจนะ เพราะขนาดนี้แล้วไม่น่าจะเรียกว่าเกรงใจ”

พูดสิ่งที่คิดอย่างตรงไปตรงมา และก็โดนคนที่อยู่ปลายสายต่อว่าเพราะคำพูดร้าย ๆ ของคนที่ยอมไปซื้ออุปกรณ์กีฬาให้

“วัน ทำไมถึงได้ปากร้ายนักนะ”

“ผู้ใหญ่ ไม่มีสิทธิ์มาว่าเรา ผู้ใหญ่เงียบไปเลย”

ต้องสนิทกันขนาดไหนถึงได้พูดจากันแบบนี้ได้ ทั้งที่ความจริงเราไม่ได้สนิทกันเลย น่าแปลกที่ถึงแม้จะถูกต่อว่าแต่คนฟังก็ไม่ได้นึกโกรธกับคำพูดร้าย ๆ ที่ได้ยิน

“วันนี่นะ”

“ผู้ใหญ่อย่าพูดมากได้มั้ย แค่นี้แล้วกัน จะเอาอะไรก็เขียนรายการแล้วก็ส่งรูปมา เรามีเวลาจะไปซื้อให้ แล้วมีอะไรอีกมั้ย เราจะได้วางสาย”

ดูเหมือนว่าทุกวินาทีที่คุยกัน จะทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจจนเหมือนจะทนไม่ไหว ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้โกรธแล้วก็ไม่ชอบหน้ากันขนาดนั้น ถ้าเป็นเพราะเรื่องสมัยเด็กก็ขอโทษแล้ว แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ทำให้พอใจ

“วัน”

“มีอะไร”

“ขอบคุณมากที่วันมาช่วยทำฐานข้อมูลให้ ถ้าไม่ได้วันช่วยเราคงลำบากแย่”

ถึงจะเป็นคำพูดขอบคุณ แต่คนฟังไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเลยสักนิด

“ผู้ใหญ่ก็รู้ ว่าเราทำเพราะย่าเราขอร้อง ไม่ได้เต็มใจทำ ไม่ต้องมาขอบคุณเราหรอก มันไม่ได้ช่วยทำให้อะไรดีขึ้น”

“ถึงจะทำตามหน้าที่ แต่เราก็ขอบคุณที่วันอุตส่าห์ยอมมาทำให้”

ถ้าอยากจะขอบคุณขนาดนั้นก็ตามใจ

“ก็แล้วแต่เลย ตามสบาย แค่นี้ใช่มั้ย เราจะได้วาง”

“เดี๋ยวก่อน วัน”

“มีอะไรอีกล่ะผู้ใหญ่ นี่เรายุ่งอยู่นะ เราก็บอกผู้ใหญ่แล้วไม่ใช่หรือไง”

“ใช่ วันบอกเราแล้ว”

“งั้นก็แค่นี้แหละ”

“งั้นเจอกันวันศุกร์นะ”

ผู้ใหญ่เปี่ยมวางสายไปแล้ว และก็มีข้อความขึ้นมาทันทีที่วางสาย

...วัน นี่เราเองนะ......อันนี้รายการของ...

มีรูปภาพแนบมาด้วยเป็นลิสต์รายการอุปกรณ์กีฬาที่ต้องซื้อและศิวัฒน์ก็อ่านข้อความจนถึงบรรทัดสุดท้าย

...ขอบคุณนะ วันดี...

ไม่ใช่วันเฉลิมแต่เป็นวันดี และศิวัฒน์ก็ขมวดคิ้วมุ่น ไม่เข้าใจข้อความลงท้ายที่ผู้ใหญ่เปี่ยมส่งมา ถ้าเป็นการล้อเลียนกันแบบสมัยเด็ก ก็อาจจะลงท้ายด้วยชื่อที่ไม่ชอบ แต่การลงท้ายด้วยชื่อที่แปลกออกไป ทำให้นึกสงสัยจนต้องพิมพ์ข้อความกลับไปถาม

“เราไม่ได้ชื่อวันดี”

“แล้วทำไมวันที่เราได้เจอกัน สำหรับเรามันเป็น วันดี ๆ ทุกครั้งเลยล่ะ”

คงจะพูดแบบนี้กับคนอื่นไปทั่วสินะ อย่ามาพูดจาแปลก ๆ แบบนี้หน่อยเลย ขนลุกชะมัด

“ลูกบ้านน่าจะได้รู้บ้างนะ ว่าผู้ใหญ่คนใหม่ที่เลือกมาสติไม่ค่อยดี”

“นั่นสิ สงสัยสติคงไม่ค่อยดีจริง ๆ โดนด่าทุกครั้งที่เจอกัน และถึงไม่เจอกันวันก็ยังพิมพ์ข้อความมาด่าเราด้วย เราควรโมโห แต่อ่านแล้วเรายิ้มนี่สิ ไม่รู้ทำไม”

ไม่ใช่แค่ข้อความที่ส่งมา แต่ผู้ใหญ่เปี่ยมยังส่งรูปของตัวเองที่กำลังยิ้มและชูสองนิ้วมาให้ด้วย โดยมีภาพแบ็คกราวด์ข้างหลังเป็นทุ่งนาและพระอาทิตย์กำลังตกดิน

“แม่ง บ้าจริงด้วย”

แค่เห็นรูปของคนที่แสดงสีหน้าท่าทางว่ากำลังร่าเริงมีความสุข ก็ทำให้ไม่พอใจแล้ว รีบถ่ายรูปของตัวเองส่งกลับไปให้ เป็นรูปชูนิ้วกลาง และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความขำ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ถูกเกลียดขนาดนี้ แต่นอกจากไม่รู้สึกโกรธแล้วยังอารมณ์ดีอีกด้วย

“ปากร้ายแล้วยังชอบแสดงพฤติกรรมไม่เหมาะสมอีก”

“แล้วไง ถึงผู้ใหญ่ไม่พอใจเราก็ไม่แคร์”

ตอบโต้กันไปมาด้วยข้อความ ส่งสติ๊กเกอร์ตัวการ์ตูนโมโหไป และก็ได้สติ๊กเกอร์ตัวการ์ตูนส่งหัวใจกลับมา วางโทรศัพท์ทิ้งเอาไว้บนโต๊ะและศิวัฒน์ก็ทำหน้ายุ่งด้วยความไม่พอใจ เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเป็นฝ่ายบอกว่ายุ่งมากและไม่อยากคุยด้วย แต่ก็เผลอคุยกับผู้ใหญ่เปี่ยมอยู่ได้ตั้งนานสองนาน

TBC.

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 8】 up 09/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 09-05-2018 20:56:25

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 8】 up 09/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: lune ที่ 09-05-2018 21:09:50

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
 :L2: :pig4:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 8】 up 09/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: หนึ่งธิดา ที่ 09-05-2018 21:10:43

 :pig4:  :pig4:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 8】 up 09/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 09-05-2018 21:17:44

ผู้ใหญ่ตีเนียนไปเรื่อยๆ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 8】 up 09/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 09-05-2018 21:27:36

น่ารักกกก

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 8】 up 09/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 09-05-2018 21:28:06

น่ารักกกก

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 8】 up 09/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 09-05-2018 21:41:50

น้องวันดี เจอผู้ใหญ่เปี่ยมใช้จิตวิทยา เผลอตัวโต้ตอบไปตั้งเยอะ
ทีแรกเรานึกว่าต้องเป็นโอฬาร แต่เป็นผู้ใหญ่เปี่ยมก็น่ารักไม่หยอกนะ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 8】 up 09/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 09-05-2018 21:50:46

น้องศิติดกับผู้ใหญ่เปี่ยมเต็ม ๆ เลย ช่างไม่รู้ตัว

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 8】 up 09/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 09-05-2018 22:27:04

อ้าวน้องวัน(ดี)คนไม่ว่าง ยังมีเวลาส่งสติ้กเกอร์ตามไปด่าอีกตั้งหลายตัวแหน่ะ น่าเอ็นดู๊

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 8】 up 09/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 10-05-2018 00:39:40

ผู้ใหญ่ค่อย ๆ แทรกซึม
เท่อะ
อีกสักยกสองยก รับรองวัน(ดี)...ดิ้นไม่หลุด

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 8】 up 09/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 10-05-2018 01:21:44

นี่งานยุ่งนะ ไม่มีเวลาคุย ล่อไปเกือบ ๆ ชั่วโมง  o18

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 8】 up 09/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 10-05-2018 06:43:24

ทำไมฉันเขินล่ะ เราอย่างนั่นอย่างนี้ ไม่ไหวแล้ววววว
ชอบความตีเนียนของผู้ใหญ่เปี่ยม มันเป็นวิธีจีบทางอ้อมดีๆนี่เอง ตลกความส่งรูปให้กัน ความเผลอของศิด้วย 5555 หลงกลคุยเพลินสินะ

น่ารักมากๆ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 8】 up 09/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 10-05-2018 09:46:07

เด็กน้อยดีกัน

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 8】 up 09/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: ♥lvl♀‘O’Deal2♥ ที่ 10-05-2018 10:55:09

คนเียนกลับมาอัพเรื่องนี้แล้วเหรอ !!

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 8】 up 09/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: rotedump ที่ 10-05-2018 12:55:18

ว่าที่คุณนายผู้ใหญ่บ้าน

หัวข้อ: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 9】 up 10/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 10-05-2018 21:51:47

วันเปี่ยมรัก.9

“อ้าว วัน มาหาผู้ใหญ่เปี่ยมเหรอ นั่งก่อน รอแป๊บเดียว เดี๋ยวก็มาแล้วล่ะ”

ไม่ได้อยากมา แต่เพราะอุปกรณ์กีฬา ทั้งไม้ตีปิงปอง ลูกตะกร้อแล้วก็ของอีกสองสามอย่างที่อยู่ในถุงที่หิ้วมาด้วยทำให้ต้องมา
คิดว่าจะรอไม่นาน ถ้าผู้ใหญ่เปี่ยมกลับมาช้าก็จะไม่รอ ก็แค่เดินเอาของมาให้จะได้จบ ๆ เรื่องแค่นั้น

“ไม่คิดจะหาลูกหาเมียมาให้แม่ชื่นชมเลยหรือไงก็ไม่รู้ แฟนก็ไม่ยอมมี พูดไปก็เท่านั้นพูดยาก ไม่รู้มันคิดอะไรของมัน”

“หนุ่ม ๆ สาว ๆ สมัยนี้ก็แบบนี้แหละ เราก็ไม่รู้ว่าไปแอบมีแต่ปิดบังไม่บอกพ่อบอกแม่หรือเปล่า”

“หรือมันจะมี อีพวกสาว ๆ ในหมู่บ้านก็มาด้อม ๆ มอง ๆ มาหาเรื่องอ่อยอยู่เรื่อย มันไม่เอาใครสักคน ก็ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดีกันแน่แบบนี้”

ไม่ได้อยากฟัง แต่นั่งอยู่ตรงนี้ พยายามทำเป็นหูทวนลมขนาดไหนก็ทำไม่ได้ แม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมคุยกับป้าอีกคนที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน การปรับทุกข์กันระหว่างป้า ๆ ที่ศิวัฒน์พยายามเมินเฉยให้มากที่สุดเพราะไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วย

“วันล่ะ มีแฟนกับเขาหรือยัง หาให้ผู้ใหญ่สักคนสิ เพื่อน ๆ วันมีที่พอจะแนะนำได้บ้างมั้ย”

มันใช่เรื่องหรือไงวะเนี่ย ไม่รู้จะตอบยังไง ได้แต่ทำหน้าเลิ่กลั่ก และแม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยังถามสิ่งที่ศิวัฒน์ตอบไม่ได้เข้าไปใหญ่

“เอ่อ คือ...ผมยังไม่คิดเรื่องนี้”

“มันยังไงกัน หนุ่ม ๆ สาว ๆ สมัยนี้ ป้าก็คนโบราณ สมัยก่อนสิบสี่สิบห้าก็ออกเรือนมาอยู่กับพ่อของผู้ใหญ่เปี่ยมแล้ว แต่ดูตอนนี้สิ ผู้ใหญ่เปี่ยมปีนี้ก็สามสิบกว่าแล้ว ไม่เคยพาใครมาให้ป้าดูเลยสักคน แล้ววันจะให้ป้าทำยังไง”

จะทำยังไงก็ทำเถอะครับ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันครับ แล้วต้องตอบยังไง ไม่อยากอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัดใจแบบนี้เลย
 
“เอ่อ เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว ฝากของไว้ให้ผู้ใหญ่ด้วยแล้วกันนะครับ”

ไม่อยากรับรู้เรื่องของใครอีกแล้ว ตั้งใจจะกลับแต่ยังไม่ทันลุกจากเก้าอี้ก็เห็นคนที่ขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาที่ศาลากลางหมู่บ้าน

“คงไม่ต้องฝากแล้วล่ะ มานั่นแล้ว มีอะไรก็คุยกันนะ ป้าจะไปทำกับข้าวแล้ว”

แม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมลุกขึ้นเดินเข้าบ้านแล้วและป้าอีกคนก็แยกย้ายไปแล้ว และศิวัฒน์ก็มองคนที่เดินเข้ามาที่ศาลา

“วัน”

ไม่ต้องเรียกแล้วยิ้มหน้าระรื่นขนาดนั้นก็ได้ ไม่ชอบท่าทางดีใจเกินเหตุของผู้ใหญ่เปี่ยมแบบนี้เลย

“ที่สั่งไปซื้อมาให้แล้ว เช็กดูเอาเองแล้วกัน เรากำลังจะกลับพอดี”

เห็นหน้ากันแค่ไม่ถึงสิบวินาทีก็เกินพอแล้ว ไม่อยากอยู่นานไปมากกว่านี้

“เดี๋ยวก่อนสิวัน จะรีบไปไหน เราเพิ่งกลับมาเอง มีเรื่องให้ช่วยหน่อย”

อีกแล้วเหรอวะ ทำไมถึงได้ยุ่งยากขนาดนี้

“เราไม่ช่วยอะไรทั้งนั้นแหละ ของก็ซื้อให้แล้ว ยังจะเอาอะไรอีก จ่ายเงินมา จ่าย ๆ แล้วก็จบ เราจะได้กลับบ้าน”

ไม่ชอบแบบนี้เลย ไม่ชอบโดนต่อรองแบบนี้ มันทั้งน่าหงุดหงิดและน่ารำคาญใจ

“วันจันทร์เราต้องไปประชุมที่อำเภอ ผมเรายาวมาก จะไปตัดผมที่ร้าน ช่างก็ไม่อยู่เห็นว่าไปเฝ้าเมียที่โรงพยาบาล”

แล้วยังไง...

“แม่เราก็ตาไม่ค่อยดี บอกให้ตัดให้ก็ไม่ยอมตัด กลัวจะตัดผมเราเบี้ยว ผมข้างหน้าเดี๋ยวเราตัดเองก็ได้ ดูผมหน้าเราสิทิ่มตาหมดแล้ว”

แล้วยังไงอีก

“แค่ใช้กรรไกรเล็ม ๆ ผมข้างหลังให้หน่อยได้มั้ย เรามองไม่เห็นจริง ๆ ถ้าเรามองเห็นเราก็คงตัดเองไปแล้ว เอาแค่ว่าไม่น่าเกลียดพอจะช่วยหน่อยได้มั้ยวัน”

ทำไมมันยุ่งวุ่นวายขนาดนี้วะ

“เราไม่ใช่ช่างตัดผมนะผู้ใหญ่”

“เราก็ไม่ใช่เหมือนกัน”

“คนมีเยอะแยะทั้งหมู่บ้าน ผู้ใหญ่ก็ไปให้คนอื่นตัดให้สิ”

“เราไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับหัวของเรา”

“เราก็ไม่ชอบยุ่งกับหัวผู้ใหญ่เหมือนกัน”

“แต่เราให้วันยุ่งกับหัวเราได้ไง”

“..........”

ไม่เถียงด้วย แต่ไม่ทำตาม และศิวัฒน์ก็ลุกขึ้นเดินออกจากศาลากลางหมู่บ้านทันที โดยไม่หันกลับมามองผู้ใหญ่เปี่ยมอีกเลย

“ทำให้โมโหซะแล้วเหรอ แบบนี้ก็แย่สิ”

มองคนที่เดินกลับบ้านไปด้วยท่าทางโมโหกระฟัดกระเฟียดแล้วผู้ใหญ่เปี่ยมก็ถอนใจยาว ทำให้โกรธขนาดนี้คงจะไม่ดี รอให้อีกฝ่ายอารมณ์เย็นลงกว่านี้ก่อน ค่อยตามไปง้อแล้วกัน

+++

“ผู้ใหญ่!”

มองหน้าของคนที่แวะมาหาที่บ้านแล้วก็อยากจะโมโหให้ตาย
ผมหน้าของผู้ใหญ่เปี่ยมดูเว้า ๆ แหว่ง ๆ  พิกล จนทำให้คนมองต้องขมวดคิ้วมุ่น

“ย่าแพงบอกว่า วันนอนเล่นอยู่”

“แล้วผู้ใหญ่ก็เอาหน้าตัวเองในสภาพนี้มาให้ย่าเราเห็นเนี่ยนะ”

“แล้วจะให้เราเอาหน้าสภาพไหนมาล่ะ เราก็มีหน้าอยู่สภาพเดียว”

ผู้ใหญ่เปี่ยมยกมือขึ้นขยี้ผมข้างหน้า และพยายามเสยผมขึ้นไปไม่ให้ปรกลงมาแต่ก็พอดูออกได้ไม่ยากว่าผมไม่เท่ากัน
 
“เราก็แค่ผู้ใหญ่บ้านผมแหว่ง ตลกดีออก ใครเห็นจะได้หัวเราะมีความสุข ปล่อยให้เราป้ำ ๆ เป๋อ ๆ แบบนี้ไปก็ได้ ไม่เป็นไร”

ทำไมรู้สึกผิดขึ้นมา

“เราเอาตังค์ค่าของที่ฝากซื้อมาให้วัน เดี๋ยวจะลืม”

มีธนบัตรสองสามใบส่งมาให้ และศิวัฒน์ก็รับมาถือเอาไว้และมองเลยไปที่เส้นผมด้านหน้าของผู้ใหญ่เปี่ยมที่สั้น ๆ ยาว ๆ ไม่เท่ากัน

“ผู้ใหญ่จะเอาแบบนี้จริง ๆ ใช่มั้ย”

“เราเลือกอะไรได้ด้วยเหรอ”

อย่างน้อยก็ควรเลือกหาคนมาตัดผมให้ไง ไม่ใช่ตัดเองแล้วผมเป็นแบบนี้ มันน่าอาย แล้วยังต้องไปประชุมที่อำเภออีก จะไปในสภาพนี้จริง ๆ หรือไง

“ก็วันไม่ตัดให้ เราก็ต้องตัดเอง”

โดนโยนความผิดให้ซึ่งหน้าและศิวัฒน์ก็อยากจะทึ้งผมตัวเองด้วยความกลุ้มใจ

“โธ่โว้ย มันอะไรกันนักหนาวะ”

ได้แต่บ่นออกมาด้วยความหงุดหงิดใจและก็โดนต่อว่าทันที

“วัน ทำไมพูดไม่เพราะ”

ขนาดนี้แล้ว ยังต้องให้พูดเพราะอีกเหรอ

“มันก็ปากเราไงวะ จะพูดยังไงมันก็ปากของเรา มันใช่เรื่องของผู้ใหญ่มั้ย”

“ไม่ใช่เรื่องของเราก็จริง แต่ถ้าวันพูดไม่เพราะอีก เราจะฟ้องย่าแพง”

นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว การเอาเรื่องแบบนี้ไปฟ้องย่ามันคือสิ่งที่คนที่โตแล้วและเป็นถึงผู้ใหญ่บ้านสมควรทำหรือไง

“ผู้ใหญ่เปี่ยม!”

“หนูวัน”

“ไม่ได้ชื่อหนูวันโว้ย”

“งั้นก็ วันดี”

“ไม่ได้ชื่อวันดี จะบ้าหรือไง”

“วันสิริ”

“พอกันที เลิกตั้งชื่อให้ได้แล้ว เราไม่ชอบ”

“วัน เปี่ยม สุข”

“..........”

ได้แต่อ้าปากค้าง เพราะชื่อที่ถูกเรียกไปเรื่อย ๆ ไม่มีที่สิ้นสุด และศิวัฒน์ก็นึกอยากจะทึ้งผมตัวเองด้วยความหงุดหงดใจและอยากจะตะโกนใส่หน้าผู้ใหญ่เปี่ยมให้หยุดตั้งชื่อได้แล้ว

“เรามีกรรไกร แล้วก็มีหวีมาด้วย”

ทั้งกรรไกรและหวีที่ผู้ใหญ่เปี่ยมถือมาด้วย ถูกหยิบขึ้นมาโชว์ให้ดู

“ตัดผมให้เราหน่อย”

ยังมีอะไรสุดได้มากกว่านี้อีกมั้ย รู้สึกเหมือนอยากร้องไห้ รู้สึกว่าตัวเองบ้าบอมาก ไม่รู้ว่ารับกรรไกรกับหวีจากผู้ใหญ่เปี่ยมมาถือตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่ผู้ใหญ่เปี่ยมนั่งลงมองหน้าศิวัฒน์นิ่ง ๆ และบอกให้ตัดผมให้

“ไม่เป็นไร ถ้ามันแหว่งไปมากกว่านี้ เดี๋ยวเราโกนทิ้งทั้งหัวเลยก็ได้ ผมเกรียน ๆ ก็เข้าท่าดี เย็นสบายหัวดีด้วย วันไม่ต้องเกร็ง ค่อย ๆ ตัดไป อย่าให้มันน่าเกลียดแบบตอนนี้ก็พอ”

แล้วจะไปทำอะไรได้ กลายเป็นช่างตัดผมจำเป็นไปแบบไม่รู้ตัว และศิวัฒน์ก็จำใจต้องตัดผมให้ผู้ใหญ่เปี่ยมไปทั้งแบบนั้น ก็เล่นพกทั้งหวีทั้งกรรไกรมาหาถึงบ้าน ถ้ายังไม่ยอมตัดผมให้อีกก็ดูจะใจดำเกินไป

TBC.

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 9】 up 10/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 10-05-2018 22:03:15

อยากจะแหมให้ถึงดาวพลูโต

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 9】 up 10/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 10-05-2018 22:10:24

ลูกล่อลูกชนเพียบ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 9】 up 10/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 10-05-2018 22:26:10

ศิ ถามหามีดโกนจากผญ. ซิมีไหม  o18

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 9】 up 10/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 10-05-2018 23:06:03

 หวานจังน้าผู้ใหญ่

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 9】 up 10/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 10-05-2018 23:09:32

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 9】 up 10/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 10-05-2018 23:26:59

อีกไม่นานวันต้องตกหลุมที่พ่อผู้ใหญ่ขุดไว้แน่นอน

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 9】 up 10/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 10-05-2018 23:52:18

ร้ายกาจมากนะผู้ใหญ่ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก สงสัยท่าจะจริง
 :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 9】 up 10/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 11-05-2018 01:39:28

อ่านตอนนี้แล้มอมยิ้มแก้มตุ่ยเลยเรา

โสดรอวัน เปี่ยม สุข เหรอผู้ใหญ่ผมแหว่ง

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 9】 up 10/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Patsz ที่ 11-05-2018 06:47:00

ร้ายมากพ่อผู้ใหญ่

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 9】 up 10/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 11-05-2018 06:55:02

ร้ายกาจมากกกกกกกกก

ยอมใจผู้ใหญ่เปี่ยม

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 9】 up 10/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Kuayyai ที่ 11-05-2018 09:22:37

แหม ผู้ใหญ่ อยากรู้จังตอนเด็กๆ
ผู้ใหญ่นิสัยแบบไหน
คือที่ฟังจากวันเล่าตอนเด็กกับโตนี่แตกต่างกันมาก
ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 10】 up 11/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 11-05-2018 20:30:15

วันเปี่ยมรัก.10

“คนในหมู่บ้านมีเป็นร้อย ทำไมถึงต้องเป็นเรา”

“คนในหมู่บ้านมีเป็นร้อย แต่เวลาเราต้องการความช่วยเหลือเรื่องส่วนตัวเราก็ไม่รู้จะไปขอให้ใครช่วย บางทีมันก็พูดไม่ออก”

แบบนี้มันไม่น่าใช่นะ

“ผู้ใหญ่ก็แค่เอ่ยปากบอกไป ว่าช่วยตัดผมให้หน่อย มันยากตรงไหน"

“มันก็ยากตรงเอ่ยปากนี่แหละ”

แปลก...แปลกมาก ทั้งที่เป็นผู้ใหญ่บ้าน มีหน้าที่ดูแลลูกบ้าน แต่เรื่องของตัวเองกลับไม่กล้าขอให้ใครช่วย แบบนี้มันไม่แปลกเกินไปหรือไง

“ผู้ใหญ่นี่ท่าจะเพี้ยนนะ”

“อืม นั่นสิ สงสัยจะเพี้ยนจริง ๆ นั่นแหละ”

ไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่เอากรรไกร มาให้ตัดผมถึงที่บ้าน ถึงไม่กล้าขอความช่วยเหลือจากใคร ระหว่างที่ใช้กรรไกรเล็มผมของผู้ใหญ่เปี่ยมให้เท่ากันก็มีโอกาสพูดคุยกันบ้างและศิวัฒน์ก็ได้รู้เรื่องที่ไม่เข้าใจเพิ่มขึ้นอีกหลายเรื่อง

“บางที เรื่องบางเรื่องเราก็ไม่รู้จะพูดกับคนอื่นยังไง”

“เราก็คนอื่นเหมือนกัน ทำไมผู้ใหญ่ถึงกล้าพูดกับเราล่ะ”

นั่นสิ ทำไมถึงกล้าล่ะ

“ก็วันไม่เหมือนคนอื่น ไม่พอใจหรือไม่ชอบอะไรก็พูดกับเราตรง ๆ คนอื่นเห็นเราเป็นผู้ใหญ่บ้าน แต่วันเห็นเราเป็นอะไรก็ไม่รู้”

“นี่ชมหรือด่า”

“ไม่ได้ชมหรือด่าแค่จะบอกว่า เวลาคุยกับวันเราไม่ต้องเป็นผู้ใหญ่เปี่ยมก็ได้ เราไม่ต้องวางฟอร์ม ไม่ต้องสวมหัวโขน เพราะถึงเราจะพยายามวางฟอร์มใส่วันยังไง วันก็ด่าเราว่ากวนตีนได้ โดยไม่สนใจความรู้สึกของเราเลย”

แบบนั้นเรียกว่าหลอกด่านะ

“หูนี่จะเอาไว้มั้ยผู้ใหญ่ ดูแล้วน่าตัดทิ้งมาก”

โดนพูดใส่แบบนั้น แล้วผู้ใหญ่เปี่ยมก็หัวเราะออกมาด้วยความขำกับสิ่งที่ได้ยิน

“นี่ไง แบบนี้แหละที่เรากำลังบอก รู้มั้ย วันเป็นคนเดียวในหมู่บ้านที่พูดกับเราแบบนี้”

อ่อ สงสัยจะชอบให้ร้ายด้วย แล้วก็ไม่บอก ว่าชอบให้ใช้ความรุนแรง

“ผู้ใหญ่นี่ท่าจะบ้า”

“บางทีเราก็ไม่ได้อยากเป็นผู้ใหญ่บ้านตลอดเวลาหรอกนะ เราก็อยากเป็นเราแบบตอนนี้บ้างแค่นั้น”

ส่ายหน้าให้กับสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูด และมองไปที่ผมด้านหน้าที่ดูดีขึ้นบ้าง แล้วศิวัฒน์ก็ใช้มือปัดเศษผมที่อยู่บนใบหน้าของผู้ใหญ่เปี่ยมออก

“หลับตา”

ทำตามที่คนที่ตัดผมให้บอก และผู้ใหญ่เปี่ยมก็จับเอวของศิวัฒน์เอาไว้

“จะจับทำไมเนี่ย”

“ก็วันปัดซะแรง จมูกเราหลุดติดมือไปแล้วมั้ง”

“อย่าพูดมากได้มั้ย บอกให้หลับตาจะลืมตาขึ้นมาทำไม”

โดนเอ็ดอีกครั้ง และต้องยอมอยู่นิ่งให้คนที่อยู่ตรงหน้าปัดเศษผมออกจากใบหน้าให้จนหมด

“เสร็จแล้ว”

เพราะว่าไม่เหลือเศษเส้นผมที่ใบหน้าแล้วถึงลืมตาขึ้นและมองหน้าของคนที่ช่วยตัดผมให้

“ขอบใจมากนะวัน”

พูดคำขอบคุณจากความรู้สึกจริง ๆ และศิวัฒน์ก็เบะหน้าใส่

“ไม่ต้องขอบใจ เพราะเราไม่ได้อยากทำ”

“เป็นแบบนี้ตลอดเลยนะวัน ทำไมถึงเป็นคนขวางโลกนักนะ”

ตัดผมให้แล้ว แต่โดนว่าเป็นคนขวางโลก แบบนี้มันเกินไปหน่อยแล้ว ไม่รู้จะเอาคืนคำพูดแบบนั้นของผู้ใหญ่เปี่ยมยังไง ก็เลยจับผมด้านหน้าของผู้ใหญ่เปี่ยมและยีแรง ๆ จนผมเสียทรง

“วัน ทำไมทำแบบนี้”

“ก็ผู้ใหญ่เป็นคนบอกเองว่าให้เรายุ่งกับหัวของผู้ใหญ่ได้ เราก็ทำแล้วไง”

หมดปัญญาจะเถียงด้วย และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ทำได้แค่ส่ายหน้ากับพฤติกรรมไม่ดีที่คนที่อยู่ตรงหน้าทำ

“แม่เรางอนเรามาสองสามวันแล้ว”

“แล้วจะบอกเราทำไม เราไม่อยากรู้”

“งั้นเราไปกินผัดไทกันมั้ย แต่ต้องขี่มอเตอร์ไซค์ไปนะ ไปกินร้านไกล ๆ”

“มันเกี่ยวกันตรงไหน แม่ผู้ใหญ่งอนกับไปกินผัดไท”

เอ่ยถามด้วยความสงสัย และศิวัฒน์ก็เห็นผู้ใหญ่เปี่ยมทำหน้ายุ่ง และพยายามจะเสยผมให้เข้าที่ตอนที่กำลังอธิบาย

“ก็แม่เราบ่นเรื่องไม่เป็นเรื่อง แล้วเราก็ไม่ยอมทำตาม เขาก็เลยไม่ยอมพูดกับเรา ข้าวก็ไม่ทำให้เรากิน วันเห็นตอนที่เรากลับมามั้ยล่ะ แม่เราเดินหนีเข้าบ้านไปเฉยเลย”

นอกจากตัดผมให้แล้วยังต้องมาฟังเรื่องปัญหาชีวิตครอบครัวของผู้ใหญ่เปี่ยมกับแม่อีกเหรอ มันใช่เรื่องมั้ย

“เราต้องไปซื้อบะหมี่มาต้มกินเอง ตอนไปซื้อที่ร้านค้า เขาก็ทักว่า กับข้าวที่บ้านไม่อร่อยเหรอ เราก็ไม่กล้าพูดว่าแม่เราไม่ทำกับข้าวให้เรากิน”

บางทีเรื่องราวชีวิตของคนเป็นผู้ใหญ่บ้านก็ดูรันทดจนเกินไป
 
“แล้วเรื่องแบบนี้ เราจะกล้าพูดกับใครได้ล่ะวัน”

“ผู้ใหญ่ก็เลยต้องพูดกับเรางั้นเหรอ”

“อือ”

อย่ารับคำง่าย ๆ แบบนั้น อย่าทำหน้าแบบนั้นด้วย นี่ลืมไปแล้วหรือไงว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่บ้านที่น่าเคารพสำหรับลูกบ้าน

“เรากินบะหมี่ต้มอีกวันไม่ไหวแล้วนะ เอียนมาก จะอ้วก”

ได้ยินสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมบ่นแล้วก็นึกขำจนต้องหัวเราะออกมาและก็โดนมองหน้า

“ไม่มีกับข้าวกิน มันไม่ใช่เรื่องน่าขำนะวัน”

โดนต่อว่าอีกแล้ว ผู้ใหญ่เปี่ยมเป็นคนน่าสงสารมาก ทะเลาะกับแม่และไม่มีข้าวกิน บางทีเรื่องแบบนี้คงไม่กล้าไปพูดกับใครจริง ๆ
 
“ตกลงจะไปกินผัดไทเป็นเพื่อนเรามั้ย”

โดนถามย้ำอีกครั้ง และศิวัฒน์ก็กอดอกและเลิกคิ้วขึ้นสูง กำลังคิดหาคำตอบและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ได้แต่นั่งหน้าจ๋อยรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

“แล้วถ้าเราไม่ไปล่ะ”

“ถ้าวันไม่ไป เราก็จะไปขุดเผือกขุดมันกิน ถ้าต้องต้มบะหมี่กินอีกเราคงขาดสารอาหารจนหัวโต”

ได้ฟังคำตอบแล้วก็ได้แต่หัวเราะออกมา

“ผู้ใหญ่ไปง้อแม่ง่ายกว่ามั้ย”

“จะให้ง้อยังไง เขาให้เราหาเมียเข้าบ้าน แล้วเราจะไปหามาจากที่ไหน ไม่ใช่ขุดได้เหมือนเผือกมันนะ”

เรื่องนี้ยิ่งแล้วใหญ่ และศิวัฒน์ก็เงยหน้าขึ้นและระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสุดจะกลั้น

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า โอ้ย ขำ”

“วัน มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ”

เออ ก็ไม่ได้ตลกหรอกนะ พอจะนึกออกว่าแม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมพูดเรื่องนี้ยังไง เพราะตอนที่ไปนั่งรอผู้ใหญ่เปี่ยมที่บ้าน ก็เห็นแม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมกำลังนั่งปรับทุกข์กับป้าอีกคนเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน

“ผู้ใหญ่ก็หาให้แม่สักคนสิ จะไปยากอะไร”

“วันก็หาให้ย่าแพงบ้างสิ จะไปยากอะไร”

โดนย้อนกลับด้วยคำพูดแบบเดียวกัน และศิวัฒน์ก็หุบปากเงียบทันที

“ไงล่ะ เราเห็นย่าแพงพูดอยู่เหมือนกันว่าวันไม่ยอมหาหลานสะใภ้เข้าบ้านสักที”

เห็นรอยยิ้มและสายตาของผู้ใหญ่เปี่ยมที่มองมาก็ทำให้รู้สึกหงุดหงิดโมโหขึ้นมาทันที

“ไม่ต้องกินแล้วแหละผัดไทอะไรนั่น”

“ไปเถอะนะ ถ้าเราไปกินคนเดียว ก็โดนถามอีกว่าทำไมมาคนเดียว เราขี้เกียจตอบ”

แบบนี้มันไม่น่าใช่เรื่องที่ควรทำ แต่เห็นคนที่ยกมือขึ้นลูบท้องแล้วทำหน้าเศร้าก็อดสงสารไม่ได้

“เออ ก็ได้”

“เย่”

“..........”

บางทีผู้ใหญ่เปี่ยมควรรักษามาดบ้าง ไม่ต้องยกมือขึ้นสองข้างและทำท่าเหมือนได้รับชัยชนะขนาดนั้นก็ได้

“เคยมีคนบอกผู้ใหญ่มั้ย”

“บอกว่า?”

“ก็บอกว่าผู้ใหญ่เหมือนเด็กสามขวบ”

“ไม่มีนะ  คำพูดพวกนี้เราก็เพิ่งจะได้ยินจากปากวันคนแรกนี่แหละ”

นี่ชมหรือด่า อยากจะถาม แต่ก็เท่านั้น ไม่ถามดีกว่า เพราะผู้ใหญ่เปี่ยมลุกขึ้นเดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่แล้ว เห็นแก่ความอดอยากของผู้ใหญ่เปี่ยมที่น่าสงสาร จะยอมไปกินผัดไทเป็นเพื่อนก็ได้ ถึงจะไม่ค่อยอยากเจอหน้าผู้คนในหมู่บ้านสักเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าช่วยผู้ใหญ่เปี่ยมที่ทะเลาะกับแม่ให้ได้กินอิ่มหนึ่งมื้อ คงจะได้กุศลแรง

TBC.

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 10】 up 11/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 11-05-2018 20:37:35

ผู้ใหญ่เนียนได้โล่ห์

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 10】 up 11/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 11-05-2018 20:46:50

วันก็หลงกลได้ตลอด

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 10】 up 11/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Kuayyai ที่ 11-05-2018 20:50:54

ขำผู้ใหญ่อ่ะ 5555
แต่ก็น่ารักนะ  เหมือนเด็กอย่างที่วันว่าจริงๆ ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 10】 up 11/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 11-05-2018 21:20:51

เคา้เริ่มน่ารักกันเเล้วววว

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 10】 up 11/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 11-05-2018 22:43:27

ผู้ใหญ่พูดวนไปวนมา ทำให้วันมึนงงได้
สมใจแล้วสิมีเพื่อนไปกินผัดไทด้วย
ไม่ต้องขุดเผือกขุดมันกินแล้ว
 :m20: :m20:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 10】 up 11/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 11-05-2018 22:47:42

มันคือแผนใช่ไหมคะพี่ผู้ใหญ่ อิอิ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 10】 up 11/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 11-05-2018 23:02:03

ผู้ใหญ่หน้ามึน ด่าแค่ไหนก็ไม่รู้สึก ศิก็เลยยอมตามน้ำไปเรื่อย

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 10】 up 11/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 11-05-2018 23:08:18

เจ้าแผนการจริงๆเลยน้าพ่อผู้ใหญ่

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 10】 up 11/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 11-05-2018 23:49:42

 o18


เนียนเก่ง

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 10】 up 11/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 11-05-2018 23:56:49

แหม แหม แหมมมมม แหม...แม่ไม่ทำกับข้าวให้กิน
อะเด่อ ... หลอกล่อตีเนียนเก่งแบบนี้
หนูวันจับได้ขึ้นมา ซวยแน่ผู้ใหญ่เกรียนเอ๊ยยยยย

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 10】 up 11/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 12-05-2018 02:09:54

ถ้ามันยุ่งยากนัก ขอแนะนำให้ศิพกอมยิ้ม ตาผญ.พูดมากเมื่อไหร่ เอาอมยิ้มยัดปากไปเลย  :teach:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 10】 up 11/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: poppycake ที่ 12-05-2018 10:40:01

ผู้ใหญ่นี่สุดยอดวิทยายุทธด้าน เนียนจีบ เนียนหยอดจิงๆ
ใจบางหมดแล้วเนี่ยยยย

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 10】 up 11/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 12-05-2018 12:19:58

โอ้ย น่ารักแบบฮาๆดีแฮะคู่นี้
ตอนวันขำ เราก็ขำด้วย
คำพูดผู้ใหญ่ดูซื่อๆ ขัดกับการกระทำที่เหมือนเนียนจีบ
ก็รอดูว่าเนียนหรือซื่อจนวันอดใจไม่ไหว

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 10】 up 11/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 12-05-2018 14:59:53

ผู้ใหญ่เปี่ยมเนียนจริงๆ   :katai2-1:

หัวข้อ: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 14-05-2018 22:04:40

วันเปี่ยมรัก.11

   “ถ้าไม่กินถั่วงอกก็บอกไปสิว่าไม่เอา”

   “ก็เราลืม”

   ศิวัฒน์ได้แต่ส่ายหน้าเพราะคำตอบของคนที่เขี่ยถั่วงอกมาไว้ตรงขอบจานไปเรื่อย ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ทำหน้ายุ่งตอนที่เงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน

   “ทำไมวันต้องดุเราด้วย ก็แค่ไม่กินถั่วงอก”

   “เราไม่ได้ดุ ผู้ใหญ่จะกินหรือไม่กินถั่วงอกมันก็เรื่องของผู้ใหญ่ ไม่ใช่เรื่องที่เราจะต้องสนใจ”

   แสดงท่าทีให้รู้ว่าไม่สนใจคนที่ยังเขี่ยถั่วงอกออกจากจานไม่หยุดและผู้ใหญ่เปี่ยมก็เลยเปลี่ยนเป้าหมายจากเขี่ยถั่วงอกออกจากจานเป็นตักถั่วงอกทั้งหมดไปไว้ในจานของคนที่ไม่ยอมสนใจกัน

   “ให้”

   “ผู้ใหญ่!”

   “วันน่าจะชอบกิน”

   “เราไม่ได้ชอบ ผู้ใหญ่เอากลับคืนไปเลยนะ”

   ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ เพราะนอกจากไม่ทำตามแล้ว ตอนนี้ถั่วงอกในจานของผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยังถูกตักเข้ามาใส่จานของศิวัฒน์ไม่หยุด

   “ผู้ใหญ่!”

   คราวนี้เอ็ดคนที่ทำตัวเหมือนเด็ก ๆ แบบจริงจังและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ทำหน้ามุ่ยและยอมตักถั่วงอกกลับไปไว้ในจานของตัวเองและวางช้อนส้อมลง

   “อิ่มแล้ว”

   “อิ่มแล้วก็รอไป เรายังไม่อิ่ม”

   “ได้ เดี๋ยวเรารอ วันอิ่มแล้วเดี๋ยวไปกินบัวลอยกัน”

   แค่อีกฝ่ายยอมมากินผัดไทด้วยกันคงไม่พอ เพราะผู้ใหญ่เปี่ยมมีเป้าหมายถัดไปเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งอย่าง

   “ผู้ใหญ่ก็ไปคนเดียวแล้วกัน”

   “ไปคนเดียวได้ไงล่ะ วันก็ต้องไปด้วยกันสิ”

   “ก็ผู้ใหญ่อยากกิน แต่เราไม่ได้อยากกิน”

   “วันทำไมใจร้ายอีกแล้ว ไม่สงสารเราบ้างเลยเหรอ รู้มั้ยว่าวันนี้ทั้งวันเราหิวมากแค่ไหน”

   “มันก็เรื่องของผู้ใหญ่ไง ไม่เกี่ยวกับเรา”

   “อีกแล้วนะวัน”

   สิ่งที่เห็นตอนนี้คืออะไร ศิวัฒน์ไม่เข้าใจ ผู้ใหญ่เปี่ยมที่ทำหน้าบึ้งและกอดอกทำเหมือนเด็ก ๆ ขี้งอนที่ไม่ได้อย่างใจตัวเอง ไม่ได้ดูน่ารักแต่มันชวนให้หมั่นไส้จนต้องส่ายหน้ามากกว่า

   “อาการผู้ใหญ่หนักมากเลยนะ”

   “ใช่สิ อาการเราหนักมาก เพราะเราหิวมาก ช่วยสงสารและช่วยสงเคราะห์ด้วยการไปกินบัวลอยเป็นเพื่อนเราหน่อย กินเสร็จสัญญาจะไม่งี่เง่าจะทำตัวดี ๆ พากลับบ้านทันที”

   รีบยื่นข้อเสนอและคนที่ไม่ยอมไปกินด้วย ก็ถอนใจยาว ไม่ได้ปฏิเสธไม่ได้ตอบรับ แต่ก็พอให้คนที่รอเดาคำตอบได้

   “วันใจดีกับเราจัง”

   “อยากให้เราร้ายใช่มั้ย”

   “ไม่ ไม่ อยากให้ใจดี ไม่อยากให้ใจร้าย”

   พูดไปยิ้มหน้าระรื่นไป เห็นแล้วก็ทำได้แค่เบะหน้าให้เห็น แสดงความรู้สึกออกทางสีหน้าอย่างตรงไปตรงมา และผู้ใหญ่เปี่ยมก็หัวเราะกับสิ่งที่ศิวัฒน์ทำ

   “หมั่นไส้อะไรเราขนาดนั้น”

   “ก็หมั่นไส้ขนาดนี้แหละ ทำไมเหรอ ผู้ใหญ่เปี่ยมผมแหว่ง”

   ได้ทีก็ล้อเลียน และผู้ใหญ่เปี่ยมผมแหว่งก็ทำหน้ามุ่ยและยกมือขึ้นเสยผมตัวเอง

   “ไม่แหว่งแล้ว”

   “แหว่งอยู่”

   “ไหนวันว่าตัดให้ดีแล้ว ผมไม่แหว่งแล้วไง”

   “ก็แหว่งนิด ๆ”

   “จริงอ่ะ”

   “ไม่จริงมั้ง”

   “ดี ๆ สิวัน ตกลงแหว่งหรือไม่แหว่ง เราต้องไปประชุมที่อำเภอวันจันทร์นะ ถ้าไปแบบผมแหว่ง ๆ เราก็อายคนอื่นแย่สิแบบนี้”

   “อ้าว เราเพิ่งรู้ ผู้ใหญ่อายเป็นด้วยเหรอ”

   ตอบกลับด้วยคำพูดร้าย ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็หัวเราะออกมากับสิ่งที่คนที่อยู่ตรงหน้าพูด

   “ก็อายบ้างเป็นบางที แต่เวลาอยู่ต่อหน้าวันแบบนี้ถึงจะน่าอายขนาดไหน ก็ไม่เป็นไร”

            +++

   ผู้ใหญ่เปี่ยมชอบพูดจาแปลก ๆ คำพูดที่เหมือนมีนัยยะแอบแฝงและการแสดงออกบางอย่างที่คาดเดาไม่ได้ทำให้คนฟังต้องตั้งใจฟังและบางครั้งก็อยากถามให้ชัดเจน

   “ที่พูดตอนอยู่ที่โต๊ะ ผู้ใหญ่หมายความว่ายังไง”

   “เราก็หมายความว่าอย่างนั้นแหละ”

   เดินออกมาด้วยกันตรงที่รถมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ หลังจากที่จ่ายค่าผัดไทเรียบร้อยแล้ว และศิวัฒน์ก็ยังไม่หายสงสัยกับคำพูดที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดเอาไว้

   “อยู่ต่อหน้าเราไม่รู้สึกอาย ก็เลยทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ใส่เราได้ตลอดสินะ”

   “เราไปทำแบบนั้นตอนไหนเหรอ จำไม่เห็นได้เลย”

   บางทีการเถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระ ก็เปล่าประโยชน์ที่จะมาครุ่นคิดตีความ และศิวัฒน์ก็เลือกที่จะไม่ถามซ้ำ เพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่จะถามเมื่อคนตอบไม่อยากตอบ

   “อ้าว ทำไมเงียบเลยล่ะวัน โกรธอะไรเราอีก”

   “อยากพูดอะไรก็พูดไปเถอะ เราขี้เกียจพูดกับคนอย่างผู้ใหญ่แล้ว”

   “คนอย่างเรามันทำไมเหรอวัน”

   “ก็คนอย่างผู้ใหญ่มันโยกโย้พูดจาวกไปวนมา น่าปวดหัวจนเราไม่อยากพูดด้วยไง”

   แค่ได้ฟังก็ทำให้หัวเราะออกมาแล้ว ไม่ได้ต่อปากต่อคำกับคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อีกและผู้ใหญ่เปี่ยมก็สตาร์ทมอเตอร์ไซค์โดยมีศิวัฒน์ขึ้นมาซ้อนท้าย

   “นั่งห่างอะไรขนาดนั้นวัน เดี๋ยวก็ตกหรอก”

   “จะให้นั่งแนบชิดแค่ไหนกัน”

   “ตามใจวันก็ได้”

   “แน่ล่ะ มันก็ต้องตามใจเราอยู่แล้ว”

   บอกให้คนที่ขี่มอเตอร์ไซค์ได้รับรู้และผู้ใหญ่เปี่ยมก็หัวเราะออกมาด้วยความขำ เพราะไม่ว่าพูดอะไรไปก็ถูกย้อนกลับมาทุกครั้ง

   “เราตามใจวันหมดแหละ ถ้าไม่ให้เราตามใจวันแล้วจะให้เราไปตามใจใคร”

   “จะตามใจใครก็เรื่องของผู้ใหญ่เถอะ”

   “งั้นเราตามใจวัน”

   “ผู้ใหญ่!”

   “อะไรล่ะ เราก็ตามใจวันแล้วไง ยังจะดุเราอีก”

   คนบางคนบางครั้งก็กวนประสาทจนทำให้โมโห และศิวัฒน์ก็กำมือและทุบไหล่ของผู้ใหญ่เปี่ยมไปหนึ่งครั้งด้วยความรำคาญ

   “โอ้ย วันต่อยเราทำไม เราเจ็บนะ”

   ได้ยินเสียงร้องโอดโอยเกินจริงของผู้ใหญ่เปี่ยมแล้วยิ่งทำให้รู้สึกหมั่นไส้เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ
 
   “อยากโดนอีกทีมั้ย คนอย่างผู้ใหญ่ เจ็บแค่นี้มันยังน้อยไป”

   TBC.

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 14-05-2018 22:10:42

สนิทกันแล้วเหรอ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 14-05-2018 22:30:16

ตัดผมให้กัน ซ้อนมอไซค์ ไปกินนั่นกินนี่ มีทุบมีถอง ดูยังไงก็แฟนกันชัด ๆ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 3 ตอนที่ 10】 up 11/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 14-05-2018 22:40:06

ผู้ใหญ่ก็นะ แหย่ไปเรื่อย

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 14-05-2018 22:49:38

ชอบความมึนของผู้ใหญ่ ออดอ้อนเหมือนเด็กๆ วันต้องหลงกลในเร็วๆนี้แน่นอน

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 14-05-2018 23:07:15

น่ารักกก

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 15-05-2018 00:07:14

 :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 15-05-2018 01:14:08

 :laugh:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 15-05-2018 01:23:35

ศิ อย่าพึ่งรำคาญ ผญ. เขาเลยนะ เลี้ยง ผญ. ไว้ใช้งานก็แล้วกัน ท่าทาง ผญ.จะชอบศิมากนะเนี่ย  :hao3:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: ♥lvl♀‘O’Deal2♥ ที่ 15-05-2018 01:44:19

อร้ายยย มาต่อแล้วๆ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 15-05-2018 01:45:14

ได้ข่าวว่าเพิ่งจะคุยกันเองนะ
ไหงดูซี้ๆกันขนาดหนักเลยล่ะ อิอิ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Patsz ที่ 15-05-2018 06:27:28

ผู้ใหญ่น่ารักอ่ะ เนียนมาก วันโดนผู้ใหญ่จีบแบบไม่รู้ตัวเลย

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Duangjai ที่ 15-05-2018 07:39:08

 ……

555. น่ารักดี

…

 :m20:  :m20:  :m20:  :m20:  :m20:  :m20:

…

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Kuayyai ที่ 15-05-2018 08:27:20

ผู้ใหญ่ชอบแหย่ 5555
แต่ก็ดีนะ ดูสนิทกันไว  อิอิ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: nabby ที่ 15-05-2018 10:11:01

T T สั้นมากค่ะ รอทุกวันน่ะคะ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 15-05-2018 18:02:59

พ่อผู้ใหญ่ที่มีความเป็นเด็ก :)

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: uyong ที่ 15-05-2018 19:52:38

แหย่กันเป็นเด็กๆ :mew3: :mew3:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 16-05-2018 11:09:44

งืออออ น่ารักกก

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 4 ตอนที่ 11】 up 14/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Toon_TK ที่ 20-05-2018 15:10:36

น่ารักกกกกก

หัวข้อ: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 12】 up 21/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 21-05-2018 01:08:49

วันเปี่ยมรัก.12

“ลอดช่องสิงคโปร์ก็ต้องไปกินที่สิงคโปร์สิ ถ้ากินที่ไทยก็ต้องเรียกว่าลอดช่องไทย”

ประโยชน์ของการเถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้คืออะไร

“มันเป็นชื่อไง เป็นชื่อเฉย ๆ”

“ก็นั่นแหละ เป็นชื่อก็เป็นชื่อ งั้นก็ต้องเรียกว่าลอดช่องไทย”

“เรารำคาญแล้วนะผู้ใหญ่”

“เนี่ยเราเห็นด้วยกับวันดีกว่าเนอะ ลอดช่องสิงคโปร์กินที่ไทยไม่จำเป็นต้องชื่อลอดช่องไทยก็ได้เนอะ”

ทั้งที่ยกเหตุผลมาอ้างได้ตลอด เถียงกันไปเถียงกันมาอยู่พักใหญ่ พอเริ่มโมโห ผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยอมอ่อนข้อให้ง่าย ๆ และยังยิ้มหน้าระรื่นเหมือนที่ยกเหตุผลมาทั้งหมดก็เพื่อจะได้ต่อปากต่อคำกับคนที่เริ่มหน้าบึ้งและแสดงความไม่พอใจออกมาทางสีหน้า

“ไม่เนอะ”

“อ้าว ไม่เนอะอีก เจ้าคิดเจ้าแค้นจริงนะเรา”

แกล้งแซวเล่น ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ใช้หลอดคนลอดช่องที่อยู่ในแก้วไปมาและมองหน้าของศิวัฒน์แบบยิ้ม ๆ
 
“กินก็กินแล้ว จะไปได้หรือยัง”

“เดี๋ยวก่อนสิ”

“ยังจะเดี๋ยวอะไรอีก ฟ้าร้องเห็นมั้ย ฝนจะตกแล้ว”

“แต่เรายังกินไม่หมดเลยนะวัน”

นี่มันข้อต่อรองบ้าบออะไรกัน ลอดช่องที่อยู่ในแก้วก็สามารถถือไปกินที่ไหนก็ได้ไม่ใช่หรือไง

“ผู้ใหญ่!”

เพราะเห็นว่าเริ่มขึ้นเสียงแล้ว คนที่ยังหาเรื่องจะกินขนมหวานต่อก็เลยต้องหยุดต่อรองและลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปสั่งขนมที่แม่ค้า

“ตักขนมหวานใส่ถุงแยกน้ำแข็งให้หน่อย เอาสามถุงนะ”

หยิบเงินในกระเป๋าเสื้อมานับส่งให้ และแม่ค้าขนมหวานก็ส่งยิ้มหวานให้กับผู้ใหญ่เปี่ยมที่นาน ๆ จะได้เจอหน้ากัน

“แถมให้จ่ะ”

“แถมทำไม ของซื้อของขาย”

ไม่ใช่แค่ขนมหวานสามถุงแต่เป็นห้าถุง และผู้ใหญ่เปี่ยมก็เตรียมจะหยิบเงินเพิ่มให้ แต่ก็ยังถูกยัดเยียดถุงขนมให้โดยที่แม่ค้าไม่ยอมรับเงิน

“นาน ๆ พี่ผู้ใหญ่เปี่ยมจะมากินขนม”

“ไม่ดีมั้ง เอาไว้เถอะ”

“ไม่เอาจริง ๆ จ่ะ วันนี้ผู้ใหญ่มาช้าบัวลอยก็เลยหมด พรุ่งนี้จะเก็บไว้ให้นะจ๊ะ พรุ่งนี้จะยำลูกชิ้นด้วย ถ้าอยากให้ค่าขนมงั้นพรุ่งนี้พี่ผู้ใหญ่ก็ค่อยแวะมาอีกรอบนะจ๊ะ”

เรื่องแค่นี้ดูออกไม่ยาก ว่าแม่ค้าหมายความว่ายังไง และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ทำเพียงแค่ส่งยิ้มให้และยังพูดแบบเดิม ๆ
 
“เกรงใจจริง ๆ”

“อย่าเกรงใจเลยจ่ะ คนกันเองทั้งนั้น”

ต่างฝ่ายต่างส่งยิ้มให้กันไปมา ดูแล้วน่าหมั่นไส้จนทำให้คนที่นั่งอยู่ต้องมองตามและเบะหน้า
 
...บอกว่าอยากมากินบัวลอย ที่แท้จะมาจีบแม่ค้าบัวลอยมากกว่า เรื่องอยากกินบัวลอยก็แค่ข้ออ้างแค่นั้นเอง...

+++

ผู้ใหญ่เปี่ยมรับขนมหวานที่อยู่ในถุงแล้วเดินมาที่รถมอเตอร์ไซค์โดยมีศิวัฒน์เดินตามมาด้วยก่อนจะขึ้นมาซ้อนท้าย รถมอเตอร์ไซค์ถูกขี่ลัดเลาะไปตามถนนลาดยางที่มองไปสองข้างทางมีแค่ต้นไม้และทุ่งนามืด ๆ มีเพียงแค่แสงไฟจากเสาไฟของหมู่บ้านพอให้เห็นทางได้บ้าง

“ที่บอกว่าหิวนี่ข้ออ้างใช่มั้ย ที่จริงจะมาจีบแม่ค้าก็บอกมาตรง ๆ”

“น่ะ อยู่ดี ๆ ก็มากล่าวหาเราอีก”

“กล่าวหาอะไร ก็เห็นอยู่ชัด ๆ”

“วันเห็นอะไร”

“ก็เห็นแม่ค้าขนมกับผู้ใหญ่ส่งสายตาให้กันหวานหยาดเยิ้มเลย”

“บ้าแล้ว เรายังไม่ได้ส่งตาหวานหยาดเยิ้มอะไรเลย”

คิดว่าคนอื่นตาบอดหูหนวกหรือไง ถึงคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำไม่มีใครเห็น แต่ก็เท่านั้นพูดกับคนอย่างผู้ใหญ่เปี่ยมที่มีสารพัดข้อแก้ตัวในการหาเหตุผลมาสนับสนุนเพื่อจะไม่ยอมรับ พูดไปก็หงุดหงิดใจเสียเวลาเปล่า

“ขี้เกียจจะเถียงด้วย”

“ไม่สิ ไม่ใช่เถียงด้วย วันต้องบอกก่อนว่าเราไปทำตาหวานใส่แม่ค้าตอนไหน เพราะเราก็บอกอยู่ว่าเราไม่ได้ทำ”

“ผู้ใหญ่เลิกพูดได้มั้ย เราไม่ได้อะไรแล้ว จะทำหรือไม่ทำก็เรื่องของผู้ใหญ่เถอะ รำคาญขี้เกียจพูด”

ทั้งที่ย้ำไปแล้วว่าไม่อยากยุ่ง แต่ดูเหมือนผู้ใหญ่เปี่ยมไม่ยอมเลิกรา ยังจะพูดเรื่องน่าปวดหัวซ้ำ ๆ ว่าไม่ได้ทำตาหวานใส่แม่ค้าอยู่อีก ทั้งที่ก็เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าทำ

“วันไม่มีเหตุผลเลยนะ”

“อะไรของผู้ใหญ่เนี่ย มันไม่ใช่เรื่องของเรา จะทำอะไรก็เรื่องของผู้ใหญ่สิ ทำไมต้องมาว่าเราไม่มีเหตุผลด้วย”

“ก็วันไม่มีเหตุผลจริง ๆ มาหาว่าเราทำตาหวานใส่แม่ค้าได้ยังไง”

“โว้ย รำคาญ ผู้ใหญ่เลิกพูดไปเลย”

โดนต่อว่าด้วยน้ำเสียงที่แสดงให้รู้ว่ากำลังรำคาญใจอย่างที่พูดจริง ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ไม่ได้เถียงด้วยอีก ฝนเม็ดเล็ก ๆ เริ่มหยดลงที่ใบหน้าและศิวัฒน์ก็กระพริบตาและยกมือขึ้นเช็ดหยดน้ำฝน

“บอกให้รีบกลับ เป็นไงฝนตกแล้วเห็นมั้ย”

หลังจากที่พูดประโยคนั้นจบ ฝนที่หยดลงมาแค่เม็ดแรก ก็เริ่มลงเม็ดหนักขึ้น

“แวะข้างทางตรงศาลาก่อน”

“ไม่เอา ไม่แวะ เราจะกลับบ้าน”

“กลับไม่ได้ บอกว่าแวะก่อนไง ฟ้าร้องน่ากลัว ยังไงก็ต้องแวะ”

พอจะมองเห็นทางข้างหน้าที่ไฟติด ๆ ดับ ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็เลี้ยวรถมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดในศาลา

“หนักเลย”

มองไปที่ฝนที่กำลังตกหนักและเสียงฟ้าร้องและมีประกายจากฟ้าแล่บให้เห็นเป็นพัก ๆ แล้วก็พอเข้าใจสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมบอกได้ไม่ยาก

“กลับตอนนี้อันตราย ที่นี่มีนะคนไปนาแล้วโดนฟ้าผ่าตาย”

“แล้วผู้ใหญ่จะพูดทำไม”

“ก็พูดให้รู้ว่ามันอันตรายจริง ๆ”

“จะอันตรายหรือไม่อันตรายก็ช่างเถอะ เปียกหมดแล้วเนี่ย”

ยกแขนกอดอกด้วยความหนาว และทั้งหน้าทั้งตัวก็เปียกไปหมดจนคนที่นั่งอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์นึกเป็นห่วง

“โทษทีพามาเปียก”

“ช่างเถอะ ยังไงก็เปียกแล้ว เราก็แค่กลับบ้านอาบน้ำสระผมแค่นั้น”

ประชดประชันไปเล็กน้อยและผู้ใหญ่เปี่ยมที่กำลังครุ่นคิดถึงเรื่องที่โดนเข้าใจผิดมาตลอดตั้งแต่ออกจากร้านขนมหวานก็พูดเรื่องเดิมที่เคยพูดกันไปแล้ว

“เราไม่ได้มาจีบแม่ค้าแล้วก็ไม่ได้ส่งตาหวานให้ด้วยนะ”

“ผู้ใหญ่จะเอาอะไรอีก ทำไมยังจะพูดซ้ำซากเรื่องเดิม”

“ก็วันปรักปรำเราทั้งที่เราไม่ได้ทำแบบนั้นเลยสักนิด”

“แล้วไง ผู้ใหญ่จะเอาอะไรจากเรา เราก็บอกอยู่นี่ไง ว่าแล้วแต่ผู้ใหญ่เลย จะทำตาหวานหรือไม่ทำตาหวานจะมาจีบแม่ค้าหรือไม่ได้มาจีบมันก็เรื่องของผู้ใหญ่ไม่ใช่เรื่องของเรา”

แล้วการเถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระที่สุดก็วนกลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้ผู้ใหญ่เปี่ยมดูจะจริงจังกับการเถียงมากกว่าตอนที่ขี่มอเตอร์ไซค์ออกมาจากร้านขนมหวาน

“พรุ่งนี้ผู้ใหญ่ก็มาที่ร้านขนมอีกสิ”

“เราไม่มา ทำไมเราต้องมา”

“เหรอ ก็แล้วแต่ผู้ใหญ่เถอะ”

“ทำไมวันเป็นคนแบบนี้อ่ะ”

“เราเป็นคนแบบไหนล่ะผู้ใหญ่ พูดดี ๆ นะ”

“ก็เป็นคนที่แค่เดินเข้าไปในร้านผัดไททั้งแม่ค้าทั้งคนที่มากินก็มองกันทั้งร้าน วันชอบทำหน้าเฉยไม่สนใจใคร แต่ก็ยังทำให้คนอื่นมองได้ ตอนไปจ่ายเงิน แม่ค้าผัดไทบอกว่า พรุ่งนี้อยากให้เราชวนวันไปกินผัดไทที่ร้านอีก แม่ค้าขายขนมก็กระซิบถามว่าขนมอร่อยมั้ย วันชอบขนมหรือเปล่า”

ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกว่าไม่พอใจ แต่ศิวัฒน์งงกับสิ่งที่ได้ยิน

“ผู้ใหญ่พูดบ้าอะไรเนี่ย เราไม่เข้าใจ”

“วันไม่ต้องบอกให้เราไปร้านขนมเลยนะ เราจะไม่ไปกินผัดไทแล้วก็จะไม่ไปร้านขนมอีกแล้ว”

“ก็ไหนบ่นว่าหิว แม่โกรธแล้วไม่ยอมทำอะไรให้กินไม่ใช่เหรอ”

ยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ขมวดคิ้วมุ่นและพูดเรื่องที่คิดออกมาทั้งหมด

“เราจะไปขุดเผือกขุดมันกิน เราจะไม่ไปกินอะไรที่ไหนแล้ว ไม่อย่างนั้นก็ปล่อยให้ตัวเองหิวตายไปเลย”

“ผู้ใหญ่นี่บ้าแล้วนะ”

ศิวัฒน์ส่ายหน้าเพราะสิ่งที่ได้ยิน ยกหลังมือขึ้นเช็ดหยดน้ำจากฝนที่ไหลจากเส้นผมหยดลงที่ข้างแก้มแล้วก็ขยับมายืนกอดอกในศาลาตอนที่ฝนสาดเข้ามาหา บางทีคงต้องรอให้ฝนซาลงมากกว่านี้ถึงกลับบ้านได้
 
“วันรู้มั้ย”

“ไม่รู้”

รีบตอบกลับทันทีที่ถูกถามและผู้ใหญ่เปี่ยมที่เหมือนกำลังไม่พอใจอยู่ก่อนหน้านี้ก็เริ่มยิ้มออกมาได้แล้ว

“เรายังไม่ได้พูดเลย”

“อือ ก็ใช่ไง ผู้ใหญ่ยังไม่ได้พูด แล้วเราจะไปรู้ได้ยังไง”

จากที่แค่ยิ้มตอนนี้ผู้ใหญ่เปี่ยมหัวเราะออกมาเสียงเบาและมองคนที่ยืนกอดอกอยู่ในศาลาพอมองเห็นหน้ากันได้ลาง ๆ แม้จะไม่เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายว่ากำลังรู้สึกยังไง แต่ก็ทำให้หัวเราะได้แล้ว

“ทำไมตอนเด็ก ๆ เราถึงไม่เล่นด้วยกันนะ”

แล้วเรื่องที่พยายามลืมทั้งหมดก็ปรากฎชัดขึ้นมาในความทรงจำของศิวัฒน์อีกแล้ว

“ก็เพราะเราเป็นไอ้วันเฉลิม ลูกอีลำยองขี้เมาไง”

น้ำเสียงของคนฟังเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นทันทีและผู้ใหญ่เปี่ยมก็นิ่งงันกับสิ่งที่ได้ยิน

“ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ”

“แล้วผู้ใหญ่จะให้เราพูดแบบไหนล่ะ”

ไม่รู้จะตอบสิ่งที่อีกฝ่ายถามยังไง และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ทำได้แค่ถอนใจยาว

“เราควรทำยังไงดี วันถึงจะหายโกรธเราลงบ้าง”

“ผู้ใหญ่ไม่ต้องทำยังไงหรอก มันผ่านมานาน เราลืมไปหมดแล้ว”

“ไม่หรอก เรารู้ว่าวันไม่ได้ลืม”

“ใช่ เราไม่ได้ลืม ถึงเราจะพยายามลืมก็เถอะ แต่จริง ๆ คือเราไม่ได้ลืม”

บอกสิ่งที่อยู่ในใจออกไปตรง ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็พยักหน้าเข้าใจสิ่งที่ได้ยินอย่างชัดเจน

“เพราะอย่างนั้น เวลาอยู่กับวันเราถึงอยากเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง เราไม่อยากเป็นคนที่โตแล้ว”

“ผู้ใหญ่หมายความว่ายังไง”

ถามออกไปด้วยความสงสัย และไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมบอก

“อยู่กับวันเราอยากเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง เราอยากเป็นแค่เด็กที่จะเป็นเพื่อนกับไอ้วันเฉลิมลูกน้าลำยองที่อยู่ในตัวของวันคนนี้ที่โตแล้วแค่นั้น”

“บ้าหรือไง ผู้ใหญ่คิดได้ยังไง”

ถึงจะโดนต่อว่า แต่มันก็เป็นสิ่งที่คิดและเป็นสิ่งที่พอจะชดเชยให้กับช่วงเวลาที่เคยทำไม่ดีกับเด็กคนนั้นได้

“ที่ทำนี่สงสารเราเหรอ”

“เปล่า เราไม่ได้ทำเพราะสงสาร”

“แล้วผู้ใหญ่ทำแบบนี้ทำไม”

แม้แต่ตัวเองก็ยังตอบไม่ได้ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ได้แต่นิ่งงันเพราะสิ่งที่ถูกถาม บอกไม่ได้ว่าทำไมถึงทำแบบนี้ รู้แค่ว่าต้องทำ และรู้ว่าย้อนเวลาเพื่อกลับไปแก้ไขความผิดพลาดของตัวเองในช่วงเวลาเก่า ๆ ไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ยังได้ทำอะไรบางอย่างเพื่อเป็นการชดเชยให้บ้าง

“เราไม่อยากต้องติดค้างใจเรื่องวันไปจนตาย”

อ่อ เป็นแบบนี้สินะ...

“เรื่องนี้ไม่ยากหรอก ผู้ใหญ่สบายใจได้ ไม่ว่าเรื่องอะไรเราก็จะยกให้ผู้ใหญ่ทั้งหมด เราจะได้ไม่ต้องมีเรื่องอะไรติดค้างใจกันไปจนตาย”

TBC.

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 12】 up 21/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: ♥lvl♀‘O’Deal2♥ ที่ 21-05-2018 01:26:08

มาต่อแล้ว ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 12】 up 21/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-05-2018 01:32:05

อยู่ข้างวันนะ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 12】 up 21/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 21-05-2018 02:04:07

สงสาร ผญ. จังเลย พูดอะไรไม่ถูกหูหนูศิเลย  ลองเปลี่ยนซิ จากเรียก "วัน" เป็นเรียก "ศิ" มันคงจะดีขึ้นนะ  :hao4:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 12】 up 21/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 21-05-2018 07:37:58

ผญ.ก็เลิกเรียก"ศิ"ว่า"วัน"เสียที่สิคะศิวัฒน์จะได้คลายปมในใจบ้าง

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 12】 up 21/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 21-05-2018 09:06:05

แหม วันเจ้าคิดเจ้าแค้นนะ เลยกลบความคิดทั้งหมด ไม่รู้เลยว่าผู้ใหญ่เข้าหาเพราะมาจีบ
แต่ก็เห็นใจนะ เด็กๆ ถ้าได้จำอะไรแล้วลืมยาก
 :mew4: :mew4:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 12】 up 21/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 21-05-2018 14:04:19

ทำไมตอบคำถามวันไม่ได้ล่ะ?
นี่คิดมาตลอดว่าจีบ แต่มันไม่ใช่สินะคะ...
แค่ลบล้างความผิดตอนเด็กๆแค่นั้นจริงๆหรอ?
 

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 12】 up 21/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 21-05-2018 17:23:40

 :hao3:


วีนนนน

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 12】 up 21/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: t2007 ที่ 21-05-2018 23:41:31

หนูศิ ผู้ใหญ่ จะลงเอยกันยังไง

หัวข้อ: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 13】 up 22/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 21-05-2018 23:55:42

วันเปี่ยมรัก.13

ศิวัฒน์กำลังพิมพ์ข้อความโต้ตอบกับผู้ใหญ่เปี่ยมที่ส่งข้อความมาหา ตอนแรกคิดจะไม่ตอบและตั้งใจจะไม่อ่านแต่ไม่รู้เพราะอะไรถึงตัดสินใจเปิดเข้าไปอ่านข้อความและตอบกลับสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมถามมา ตั้งแต่วันที่พูดกันอย่างตรงไปตรงมาวันนั้นก็ไม่ได้เจอกับผู้ใหญ่เปี่ยมอีกเลย คิดว่าจะยอมรามือไม่มายุ่งด้วยแล้วแท้ ๆ แต่อยู่ดี ๆ ก็มีข้อความส่งมาหาในวันหนึ่ง

“พรุ่งนี้ปศุสัตว์จังหวัดจะเข้ามาฉีดวัคซีนพิษสุนัขบ้าให้ที่หมู่บ้าน”

“บอกทำไม ที่บ้านไม่มีหมาแมว”

“เราจะบอกว่าตอนเช้าวันแวะมากินข้าวบ้านเราก็ได้”

อยู่ดี ๆ ก็มาชวนกินข้าวที่บ้านตอนเช้า ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่กันแน่ มองข้อความที่ถูกพิมพ์มาหาก็นึกสงสัยกับสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมบอก

“ทำไมเราต้องไปกินข้าวบ้านผู้ใหญ่ด้วย”

“ก็วันจะมาช่วยอำนวยความสะดวกให้ไม่ใช่เหรอ”

แบบนี้อีกแล้ว ตั้งใจจะกวนประสาทกันอีกแล้วใช่มั้ย จำไม่เห็นได้ว่าเคยคุยกันเรื่องนี้

“ว่าไงนะ ทำไมเราต้องทำแบบนั้นด้วย”

“ก็วันรับปากว่าจะมาไง เราก็อุตส่าห์รอ”

“ผู้ใหญ่จะบ้าหรือไง เราไปรับปากตอนไหน”

ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ และสุดท้ายก็ได้รู้ว่าเป็นเพราะอะไร

“อ้าว ก็เราถามปู่กับย่าวันแล้ว เขาบอกว่ามาได้”

“แบบนี้อีกแล้วนะผู้ใหญ่”

ได้แต่ส่ายหน้าและถอนใจยาว ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความหงุดหงิดใจกับข้อความที่ถูกส่งกลับมา เป็นแบบนี้อีกแล้ว เรื่องโมเมยกให้ผู้ใหญ่เปี่ยมเป็นที่หนึ่ง

“ไม่ได้หรอกเหรอ งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก เราไปสั่งปลานิลไว้สามตัวว่าจะทอดให้กินพรุ่งนี้เช้า เราไม่ได้คิดอะไรหรอก ก็แค่อยากให้เด็ก ๆ วิ่งเล่นได้ไม่ต้องกลัวว่าจะมีหมาบ้าในหมู่บ้าน วันไม่ต้องมาหรอก เราเข้าใจ เรารู้ว่ารบกวนวันบ่อย ๆ”

“ผู้ใหญ่เปี่ยม!”

“จ๋า”

การตอบกลับที่น่าโมโหแบบนั้น ไม่ทำให้รู้สึกดีสักนิด และรู้สึกเหมือนกำลังโดนยั่วโมโหอีกด้วย ศิวัฒน์รีบพิมพ์ข้อความตอบโต้กลับไปอย่างรวดเร็วและรอให้อีกฝ่ายหาข้อแก้ตัวตอบกลับมา

“รู้ตัวมั้ยว่าทำตัวน่าโมโหมาก ผู้ใหญ่นั่นแหละควรโดนฉีดวัคซีนพิษสุนัขบ้าก่อนใคร”

ต่อว่าไปตามที่ใจคิด แต่ดูเหมือนผู้ใหญ่เปี่ยมจะไม่สะทกสะท้าน

“วัน ทำไมร้ายอ่ะ”

“หรือไม่จริง”

“ที่วันว่าเราก็จริง เราผิดเองที่อยากให้คนในหมู่บ้านได้มีคุณภาพชีวิตที่ดี จนรบกวนวัน เราเสียใจมากนะ”

“ผู้ใหญ่เปี่ยม!”

“จ๋า วัน”

พูดไปก็เท่านั้น หงุดหงิดไปก็เท่านั้น เพราะผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยังไม่ละความพยายาม

“เลิกมายุ่งวุ่นวายกับเราได้แล้ว”

“ขอโทษที่รบกวนนะวัน”

หลังข้อความนั้นก็ไม่มีข้อความอะไรส่งมาอีก และศิวัฒน์ไม่รู้ว่าทำไมต้องรอ ทั้งที่เป็นฝ่ายบอกเองว่าไม่ต้องการให้มายุ่งด้วย แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่ถูกขอร้องให้ช่วยแล้วก็ทำให้ปล่อยไปไม่ได้เพราะเรื่องที่ผู้ใหญี่เปี่ยมมาขอร้องเป็นเรื่องที่จริงจังและมีประโยชน์กับคนในหมู่บ้าน ทุกคนรวมทั้งบ้านของศิวัฒน์ด้วย

“กี่โมง”

ก็แค่ลองหยั่งเชิง และไม่อยากให้ตัวเองต้องเสียฟอร์ม และวางโทรศัพท์ในมือลงบนโต๊ะและไม่คิดจะพิมพ์ข้อความตอบกลับไปอีก แต่ผู้ใหญ่เปี่ยมก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็วจนต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความที่ถูกส่งมาหา

“เริ่มตั้งแต่แปดโมงเช้า”

ปู่กับย่าก็อยู่ที่นั่นด้วย ถ้าทุกอย่างจะเป็นประโยชน์กับทุกคนบางทีถ้ายอมไปช่วย ก็คงไม่เสียหายถึงแม้จะไม่ชอบผู้ใหญ่เปี่ยมก็เถอะ ครุ่นคิดอยู่เพียงไม่นานและสุดท้ายก็ค่อย ๆ พิมพ์ตัวอักษรลงไปในโทรศัพท์อย่างช้า ๆ ก่อนจะตัดสินใจกดส่งไป

“เออ”

เพียงเท่านี้คนที่รอคอยคำตอบมาพักใหญ่ก็ยิ้มออกทันที และผู้ใหญ่เปี่ยมก็รีบพิมพ์ข้อความตอบกลับ

“กินข้าวกับปลานิลทอดนะ”

“จะทำให้เราโมโหจนตายไปเลยใช่มั้ยถึงจะสบายใจ”

“วันอย่าพูดแบบนั้นสิ ขอบคุณมากเลยนะวัน เนี่ยรบกวนวันตลอดเราก็เกรงใจ งั้นวันก็มากินปลานิลทอดที่บ้านเราตอนเช้านะ”

“เราไม่อยากคุยกับผู้ใหญ่แล้ว”

ถึงจะบอกว่าไม่อยากคุยด้วยแต่ก็คุยมาจนถึงตอนนี้และยอมมาช่วยในวันที่ปศุสัตว์จะเข้ามาฉีดวัคซีนด้วย แค่นี้ก็ทำให้ยิ้มได้แล้ว อยากจะถามว่าหายโกรธกันบ้างหรือยังกับเรื่องวันนั้นที่ทะเลาะกันตอนที่ฝนตก แต่เมื่อคิดดีแล้วการไม่ถามน่าจะเป็นสิ่งที่ดีกว่าเพราะไม่อยากไปกวนใจให้โมโหอีก

“งั้นฝันดีนะ”

“นี่ผู้ใหญ่เข้าใจที่เราพูดมั้ย”

“เข้าใจสิ”

“เข้าใจว่า?”

“ก็เข้าใจว่ารำคาญ หงุดหงิดไม่อยากคุยกับเรา”

“แล้วยังจะยั่วโมโหด้วยคำพูดพวกนี้อีกเหรอ”

ทำไมถึงคิดว่าการบอกว่าฝันดี เป็นการยั่วโมโห แต่ก็พอเข้าใจได้ คนไม่ชอบหน้ากันไม่ว่าจะพูดอะไรไปก็ทำให้ไม่พอใจอยู่ดี

“เราไม่ได้ยั่วโมโห เราแค่บอกว่า งั้นฝันดีนะ”

“ก็นี่แหละเรียกว่ายั่วโมโห”

“ถ้าความปรารถนาดีของเราทำให้วันโมโห เราขอโทษอีกครั้งนะ อย่าโกรธเราเลย เราไม่อยากให้วันโมโห”

พยายามอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ แต่ดูเหมือนยิ่งอธิบายเราก็เริ่มจะทะเลาะกันอีกแล้วไม่ต่างจากวันนั้น

“ผู้ใหญ่!”

“วัน”

พิมพ์ชื่อของคนที่คุยด้วยเพราะอยากจะให้รับฟังกันบ้างแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมเข้าใจกันบ้างเลย

“อะไร มีอะไรอีก”

“ขอโทษที่ทำให้หงุดหงิดรำคาญใจตลอด แต่ก็อยากบอกโดยไม่มีอคติและอยากบอกด้วยความปรารถนาดีกับวันจากใจจริง”

“จะบอกอะไรอีก”

“ฝันดี”

ไม่ได้กวนประสาทแต่อยากจะบอกแบบนี้จริง ๆ และศิวัฒน์ก็แทบจะจะปาโทรศัพท์ทิ้งเมื่อเห็นข้อความแบบเดิม ๆ ที่ถูกส่งมาหา

“เราเกลียดผู้ใหญ่”

ไม่ว่าจะส่งความรู้สึกดี ๆ ไปให้ขนาดไหนก็ยังถูกมองไม่ดีอยู่ตลอด ในเมื่อไม่ยอมรับฟังกันบ้างก็คงต้องทำแบบนี้
 
“เกลียดเราไปเถอะไม่เป็นไร เราชิน ฝันดีนะวัน เราไปนอนแล้ว จุ๊บ จุ๊บ”

...แบบนี้สิถึงเรื่องว่ากวนตีนของจริง...

+++

“ป้าพรปั่นจักรยานจะไปตลาดนัด วันนั้นแกจะเอาห่อหมกปลาไปขาย ทำมาเต็มตะกร้าเลย แต่หมามันวิ่งมาจากไหนไม่รู้มากัด บ้านป้าศรีแกก็ไม่ค่อยจะมีเลยควักเงินให้ไปห้าร้อยให้ป้าพรไปหาหมอเอง คงโกรธกันแหละแต่ทำยังไงได้คงพูดไม่ออก จะว่าไปเขาก็ญาติ ๆ กัน วันนั้นห่อหมกเลยไม่ได้ขาย แกก็เลยต้องเอามาแจก”

ไม่ได้อยากรับรู้เรื่องของใครเลย  แต่ก็มานั่งฟังผู้ใหญ่เปี่ยมพูดอยู่ที่ศาลากลางของหมู่บ้านหน้าบ้านผู้ใหญ่เปี่ยมแล้ว และถึงจะไม่ยอมกินข้าวเช้าที่ผู้ใหญ่เปี่ยมทำ แต่สุดท้ายก็นั่งกินข้าวด้วยกันอยู่ดี
 
“กองทัพต้องเดินด้วยท้อง กินอิ่มก็มีแรงทำงานเนอะ”

คนที่นั่งอยู่ข้างกันทั้งพูดและแกะก้างปลาออกเหลือแต่เนื้อปลาไว้ให้และศิวัฒน์ก็มองปลานิลทอดที่มีแต่เนื้อในจานข้าวของตัวเอง

“ไม่ต้องแกะแล้ว แค่ปลาเราแกะเองได้”

“แล้วเราแกะให้จะเป็นไรไป รังเกียจแม้กระทั่งปลาที่เราแกะก้างให้เหรอ”

นี่เรียกว่าชวนทะเลาะด้วยหรือเปล่า
 
“ผู้ใหญ่เห็นเราเป็นเด็กอีกหรือไง”

“ไม่ให้เรามองว่าเป็นเด็กเราก็ไม่ทำแบบนั้นแล้ว แต่ก็ยังต่อว่าเราไม่หยุดอีก กินปลาไปเลยจะได้เลิกว่าเราซะที”

“ผู้ใหญ่!”

ขึ้นเสียงใส่ แล้วก็โดนช้อนที่มีข้าวและมีเนื้อปลาอยู่ด้วยป้อนมาให้เพื่อให้หยุดพูดและศิวัฒน์ก็ดึงมือของผู้ใหญ่เปี่ยมเอาไว้และเอียงหน้าหนี

“ไม่กิน”

“เนี่ย ให้กินก็ไม่กิน งอแงเป็นเด็ก เอาแต่ว่าเราไม่หยุด เอาใจยากจริงนะเราน่ะ แล้วเมื่อไหร่ข้าวจะหมดจานสักที”

โดนบ่นและศิวัฒน์ก็ดึงช้อนมาถือเอง และผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองคนที่ยอมกินข้าวต่อไปเงียบ ๆ และอมยิ้ม

“ทำตัวให้น่ารักหน่อยหนูวัน”

ถูกเรียกด้วยชื่อที่ไม่ชอบและเมื่อเงยหน้าขึ้นเพื่อจะตอบโต้แต่ก็ช้ากว่าผู้ใหญ่เปี่ยมที่ลุกขึ้นเดินหนี

“กินข้าวอยู่นี่แหละ เดี๋ยวเราไปเอาน้ำมาให้ กินข้าวกินน้ำให้เรียบร้อยจะได้มีแรงด่าเราเยอะ ๆ”

ศิวัฒน์ถือช้อนค้างอยู่อย่างนั้น และนึกโมโหที่โดนพูดใส่แบบนั้น โมโหแต่ทำอะไรไม่ได้เลยต้องตักข้าวในจานที่มีปลานิลแกะก้างแล้วอยู่ในจานกินไปเรื่อย ๆ ลืมไปด้วยซ้ำว่ากินข้าวไปสองจานแล้ว

“จะยอมเห็นแก่ที่แกะก้างปลาออกให้ก็ได้ ฝากเอาไว้ก่อนเถอะผู้ใหญ่เปี่ยม”

TBC.

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 13】 up 22/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: ♥lvl♀‘O’Deal2♥ ที่ 22-05-2018 00:14:25

ไม่ต้องไปคุยกับมันให้อกแตกตายไปเลย

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 13】 up 22/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 22-05-2018 01:22:12

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 13】 up 22/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 22-05-2018 01:39:45

ผญ. นี่นับวันยิ่งอ่อนลง อ่อนลงนะ จะกลับไปเป็นเด็กหรือไงเนี่ย  :hao4:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 13】 up 22/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 22-05-2018 03:41:03

วันเถียงเขาไม่ชนะสักอย่าง

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 13】 up 22/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 22-05-2018 08:40:53

น่ารักๆๆ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 13】 up 22/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 22-05-2018 08:52:28

ผู้ใหญ่ตอนเรียน คงได้รางวัลนักพูดที่ดีแน่ๆ
มิน่าละลูกบ้านถึงได้เลือกมา พูดจนวันตามไม่ทัน
ระวังนะวัน วันไหนผู้ใหญ่เงียบๆ ไม่พูดแล้วจะเสียใจ
 :really2: :really2:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 13】 up 22/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 22-05-2018 10:24:25

ทะเลาะกันเป็นเด็กๆ ^ ^

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 13】 up 22/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 22-05-2018 11:12:03

โบราณว่าทะเลาะกันมากๆ ลูกดกนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 13】 up 22/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Kuayyai ที่ 22-05-2018 11:34:07

ชอบในความตีมึนของผู้ใหญ่มาก 5555

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 13】 up 22/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 22-05-2018 12:40:51

ศิวัฒน์อย่าไปต่อล้อต่อเถียงกับผญ.เปี่ยมเลยลูกเปลืองใจเลิกคุยไปเลยดูซิผญ.จะเป็นไงมั่ง

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 13】 up 22/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 22-05-2018 13:19:45

5555 เอ็นดู เด็กชายฉองคนเขาทะเลาะกัน เหมือนเห็นเด็กชายเปี่ยมดึงแกะเด็กชายวันจอมหน้าบี้ง 5555 น่าร้ากกกกก

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 13】 up 22/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 22-05-2018 15:04:24

ผู้ใหญ่เข้าทางผู้ใหญ่ อิอิ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 13】 up 22/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: เสพศิลป์ ที่ 22-05-2018 15:39:49

เด็กโตสองคนเขาทะเลาะกัน น่ารัก

หัวข้อ: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 14】 up 23/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 23-05-2018 21:23:10

วันเปี่ยมรัก.14

“วันนี้มีฉีดแค่วัคซีนเหรอผู้ใหญ่”

“วันนี้มีฉีดวัคซีนก่อน ทำหมันหมาแมวเดี๋ยวผมให้ประกาศที่หอกระจายข่าวอีกที”

“ฉีดเสร็จแล้วเอากลับบ้านได้เลยเหรอผู้ใหญ่”

“ได้ ๆ ไม่มีอะไรแล้ว”

ผู้ใหญ่เปี่ยมกำลังตอบคำถามมากมายที่ลูกบ้านสงสัย หน้าที่การแก้ไขปัญหาให้งานสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีเป็นสิ่งที่ต้องทำและผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองไปที่คนที่กำลังแจกป้ายคล้องคอให้กับชาวบ้านที่นำหมาแมวมาฉีดวัคซีนเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ผู้ช่วยผู้ใหญ่นี่หล่อเนอะ มาจากกรุงเทพเหรอ”

มีเสียงกระซิบถามเบา ๆ จากลูกบ้าน เป็นคำถามที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องการฉีดวัคซีนและผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองตามคนถาม

“นั่นวันไง หลานย่าแพง จำไม่ได้เหรอ”

“ไอ้วันหลานย่าแพงเหรอ โอ้โห จำแทบไม่ได้ ไม่เคยเห็นนานแล้ว”

“วันนี้มีน้ำใจมาช่วย ขับรถมาจากกรุงเทพเพื่อมางานนี้โดยเฉพาะเลยนะ”

ชมกันซึ่งหน้าและคนที่อยู่ห่างออกไปก็พอได้ยินคำพูดที่ผู้ใหญ่เปี่ยมโอ้อวดเกินจริง

“หล่อเนอะ โตแล้วหล่อ ตอนเด็ก ๆ เห็นวิ่งเล่นอยู่แถวนี้ เผลอแป๊บเดียวโตแล้ว”

ไม่รู้ว่าจะต้องได้ยินคนพูดถึงเรื่องตัวเองอีกมากแค่ไหน สิ่งที่ทำได้ก็แค่ทำเหมือนไม่ได้ยินและทำหน้าที่ของตัวเองที่ได้รับมอบหมายมาให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี

“ป้าศรี เพิ่งพาแมวมาฉีดยาไปไม่ใช่เหรอ”

“ก็บ้านป้ามีหลายตัว พามาได้ทีละตัว มันหนักป้าหอบหิ้วไม่ไหว”

“หลายตัวนี่กี่ตัวครับป้า”

เอ่ยถามด้วยความสงสัยและป้าก็ยกนิ้วขึ้นนับจำนวน

“12 ตัว”

นั่นมันเป็นจำนวนที่มากเกินไป ไม่รู้ว่าถ้าจะพาแมวมาฉีดวัคซีนต้องมาอีกกี่รอบถึงจะได้ฉีดครบทุกตัว

“แล้วแบบนี้ป้าจะต้องหอบหิ้วมาอีกกี่รอบถึงจะหมดล่ะครับ”

เอ่ยถามด้วยความสงสัยและป้าศรีก็ได้แต่ถอนใจ

“ป้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็จนกว่าจะหมดนั่นแหละ”

ป้าศรีส่งยิ้มให้และศิวัฒน์ก็ถอนใจยาว แบบนี้คงไม่ดี เพราะไม่รู้ว่าต้องหอบหิ้วแมวมาฉีดยาอีกกี่รอบถึงจะหมด

“ป้าจับไว้หรือยัง”

“จับไว้แล้ว เดี๋ยวป้าทยอยพามาก็ได้”

“แล้วที่บ้านไม่มีใครพอไหว้วานได้เลยเหรอครับ ลูกหลานหรือคนอื่น ๆ “

“ป้าอยู่คนเดียวจะเอาลูกหลานที่ไหนมาช่วยล่ะ”

แค่คิดว่าจะต้องกลับไปกลับมาอีกหลายรอบ ก็นึกสงสารและเห็นใจแล้ว

“ถ้าตัวนี้ฉีดเสร็จป้ารอผมก่อนนะ เดี๋ยวผมมา”

ศิวัฒน์ลุกขึ้นเดินมาหาผู้ใหญ่เปี่ยมที่กำลังพูดคุยกับลูกบ้านและขอความช่วยเหลือที่ผู้ใหญ่เปี่ยมน่าจะพอช่วยได้

“กุญแจรถมอเตอร์ไซค์ของผู้ใหญ่อยู่มั้ย”

“อยู่ ทำไมล่ะ วันจะเอาไปทำอะไร”

“เดี๋ยวจะพาป้าศรีไปส่งที่บ้าน แล้วก็เอาแมวที่บ้านแกมาฉีดวัคซีนให้หมด แกบอกว่ามีหลายตัว ถ้าให้แกหอบหิ้วไปมาแบบนี้ไม่รู้อีกกี่รอบจะหมด”

บอกสิ่งที่กำลังจะทำและผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองหน้าของศิวัฒน์แบบยิ้ม ๆ และส่งกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ให้โดยไม่ได้ถามอะไรอีก มองตามคนที่เดินจากไปแล้วและลูกบ้านที่กำลังคุยอยู่ด้วยก็มองตามคนที่ขี่รถมอเตอร์ไซค์พาป้าศรีไปส่งที่บ้าน

“มีแต่คนบอกว่าหลานย่าแพงนี่เรียนหนังสือสูงกว่าคนอื่นเลยหยิ่ง กลับบ้านมาก็ไม่เคยออกจากบ้าน ไม่เคยไปสุงสิงกับใคร”

“แล้วที่เขาบอกว่ามาทั้งหมด มันจริงอย่างที่เขาบอกหรือเปล่าครับ”

แกล้งถามและลูกบ้านก็หันมามองผู้ใหญ่เปี่ยมและส่ายหน้า

“ได้มาเห็นกับตาตัวเองแบบนี้ น้าก็รู้แล้วว่าไม่จริง”

+++

“วันนี้ยุ่งหน่อยครับ ขอบคุณมากครับที่มาฉีดยาให้”

ผู้ใหญ่เปี่ยมยกมือไหว้หมอและเจ้าหน้าที่ของปศุสัตว์จังหวัดที่มาฉีดวัคซีนให้ หลังจากพูดคุยกันอีกเล็กน้อย ก็มายืนส่งที่รถ

“แล้วนี่รอบหน้าที่ทำหมันจะมาได้ประมาณเมื่อไหร่ครับ พอดีลูกบ้านเขาถามมา มีหลายคนเขาอยากให้มาทำหมันหมาแมวให้เลย”

“เดี๋ยวแจ้งมาอีกทีนะผู้ใหญ่ น่าจะเร็ว ๆ นี้แหละ”

“ขอบคุณมากนะครับ”

ร่ำลากันพอเป็นพิธีและเจ้าหน้าที่ของปศุสัตว์จังหวัดก็ขึ้นรถตู้โดยมีผู้ใหญ่เปี่ยมและศิวัฒน์มายืนส่งจนกระทั่งรถขับออกไป

“วันนี้วันเหนื่อยแย่เลย”

“มันก็ไม่ขนาดนั้นหรอก”

การอำนวยความสะดวกเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ไม่ใช่เรื่องที่ทำให้เหนื่อยและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ส่งยิ้มให้คนที่เดินกลับมานั่งพักที่ศาลาด้วยกัน

“ผู้ใหญ่ เก้าอี้แถวนี้เอายกขึ้นรถเลยเหรอ”

“เออ เอาขึ้นรถได้เลย เรียงเป็นแถวไว้”

ลูกบ้านที่เป็นเด็กวัยรุ่นชายหลายคนที่ถูกไหว้วานให้ช่วยยกโต๊ะและเก็บเก้าอี้ตะโกนถามและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ตอบกลับไป

“เราถามอะไรหน่อยสิผู้ใหญ่”

“อือ วันจะถามอะไรล่ะ”

ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองคนถามและผู้ใหญ่เปี่ยมก็หยิบผ้ามาเช็ดทำความสะอาดโต๊ะไปด้วย

“ทำไมผู้ใหญ่ต้องทำเองหมดทุกอย่าง ทั้งที่มันไม่น่าจะเป็นงานของผู้ใหญ่คนเดียว คนอื่น ๆ ทำไมไม่เห็นมีมาช่วยเลยสักคน”

“ไม่ใช่ว่าไม่มีสักหน่อย เราก็มีวันไง”

เงยหน้าขึ้นมองและส่งยิ้มให้คนถามแต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยถูกใจคนถามสักเท่าไหร่

“ไม่ตลก”

“โธ่ วันก็...เราก็ไม่ได้พูดให้ตลกสักหน่อย วันมาช่วยเราวันนี้เราดีใจจริง ๆ นะ”

แบบนี้เรียกว่าเฉไฉไม่ยอมตอบคำถามและคนถามก็เงียบไปไม่ถามอะไรอีก จนผู้ใหญ่เปี่ยมต้องยอมแพ้และยอมตอบสิ่งที่ถูกถาม

“ที่จริงแล้ว...”

“ถ้าผู้ใหญ่ไม่อยากพูด ก็ไม่ต้องพูด เราไม่อยากรู้แล้ว พอเถอะ ไม่อยากฟัง”

เพราะไม่ยอมตอบคำถามตั้งแต่แรก ก็เลยถูกโกรธและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ถอนใจยาวก่อนจะเดินไปล้างมือและเทน้ำดื่มใส่แก้วมาส่งให้คนที่นั่งอยู่

“ไม่เอา ไม่กิน”

“กินเถอะ วันจะได้ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากับเราได้ไง”

“ทำไมเราต้องค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จาด้วย ผู้ใหญ่เห็นเราเป็นคนยังไง”

“เราก็เห็นวันเป็นคนดีไง”

“ผู้ใหญ่!”

เห็นทีการชื่นชมกันซึ่งหน้าจะไม่ได้ผล เพราะคนฟังดูไม่ค่อยปลื้มใจกับคำชมสักเท่าไหร่ สุดท้ายก็เลยต้องยอมตอบสิ่งที่ถูกถาม

“ก็เรื่องมันยาว”

“ยาวก็ไม่ต้องเล่า เราไม่อยากฟังแล้ว”

“แต่เราอยากเล่าให้วันฟัง”

ไม่ยอมรับแก้วน้ำดื่มที่ถูกส่งให้ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ลงมานั่งข้าง ๆ และส่งยิ้มบาง ๆ ให้คนที่ยังทำหน้าไม่พอใจ

“ตั้งแต่แรก เราก็ไม่ได้อยากเป็นผู้ใหญ่บ้านหรอกนะวัน”

“แล้วผู้ใหญ่เป็นทำไมล่ะ”

“ก็เพราะระบบมันห่วยไง ไม่มีใครช่วยอะไรเราได้เลย ขนาดแค่เรื่องพื้นฐานที่ควรต้องได้รับยังไม่มีใครยื่นมือมาช่วยเลย”

“ผู้ใหญ่ก็เลยต้องมาเป็นผู้ใหญ่บ้านซะเอง?”

“ก็แล้วจะหวังพึ่งใครได้ล่ะวัน”

มันคือความล้มเหลวของระบบที่ไม่รู้จะไปขอความช่วยเหลือจากใครได้ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ถอนใจยาว

“โรคหมาบ้าระบาด คนที่มีอำนาจในตำบลเราก็ไม่มีใครทำอะไรสักอย่าง นี่เราแจ้งไปที่ปศุสัตว์เองก็กลายเป็นข้ามหน้าข้ามตาคนอื่นไปอีก ผู้ใหญ่บ้านมันไม่ได้มีอำนาจในการตัดสินใจมากมายหรอกนะ แต่ถ้าเราไม่ทำอะไร อยู่เฉย ๆ แล้วก็รอไปวัน ๆ  แล้วคิดว่าเมื่อไหร่หมาแมวในหมู่บ้านจะได้ฉีดวัคซีนสักที ของแบบนี้มันรอไม่ได้หรอกนะวัน”

TBC.

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 14】 up 23/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 23-05-2018 21:33:30

 :mew1:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 14】 up 23/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 23-05-2018 21:42:20

เราชอบแนวคิดผญ.จังสมัครกำนันเมื่อไหร่บอกนะจ๊ะเราจะไปเลือก

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 14】 up 23/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 23-05-2018 22:08:52

 o13

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 14】 up 23/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 23-05-2018 22:41:14

ผู้ใหญ่เปี่ยมเมตตตา

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 14】 up 23/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 23-05-2018 22:42:05

มาให้พอคิดถึง ว่าแต่วันนี่งอนเก่งเน๊อะ แต่ผู้ใหญ่ชอบแล้วทำไงได้ ก็หาเรื่องเข้าหาตลอด

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 14】 up 23/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 23-05-2018 22:58:43

ผู้ใหญ่ชอบเซ้าซี้วันจังเลย ถ้าไม่โดนวันเหวี่ยงใส่แล้วนอนไม่หลับ กินข้าวไม่อร่อยใช่ป่ะ o18

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 14】 up 23/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: cavalli ที่ 24-05-2018 02:56:16

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 14】 up 23/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Kuayyai ที่ 24-05-2018 11:37:00

ผู้ใหญ่มาเป็นผู้ใหญ่เพราะแบบนี้นี่เอง
คนดีของหมู่บ้าน 

แต่ตอนนี้สั้นๆเนอะ ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 14】 up 23/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 24-05-2018 12:27:18

เนี่ยยยยย เป็นผู้ใหญ่บ้านยุคพัฒนา งานเยอะแบบนี้ ถึงต้องมีผู้ช่วยเก่งๆ หน้าตาน่ารักๆ แบบน้องวัน เอาไว้คอยช่วยไง น้องวันไม่เข้าใจตรงไหน??

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 5 ตอนที่ 14】 up 23/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 24-05-2018 16:17:05

 :katai2-1: มีความต่อปากต่อคำกันตลอด ผู้ใหญ่ฉลาดอะ ดึงทั้งศิและสร้างข่าวใหม่ไปในตัว เก่งจริงๆ
สรุปหาสะใภ้เข้าบ้านให้แม่ให้หรือนิ  :m20:
 :L2:  :pig4:  :L2:

หัวข้อ: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 25-05-2018 01:59:31

วันเปี่ยมรัก.15

“รอบหน้ามีทำหมันหมาแมว วันจะมาช่วยเรามั้ย”

คำถามที่ถูกถามทำให้คนที่นั่งฟังเรื่องที่ผู้ใหญ่เล่า นิ่งเงียบไปและผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองหน้าของศิวัฒน์นิ่ง ๆ และส่งยิ้มให้

“ไม่เป็นไรหรอก เราเข้าใจวันนะ งานของวันก็มี วันนี้ก็มาช่วยเราทั้งวันแล้ว พอจะมีพวกเด็ก ๆ ที่มาเล่นตะกร้อที่พอจะทำงานได้บ้างอยู่หรอก ฝึกมันหน่อยสอนมันหน่อยก็คงจะพอช่วยได้บ้างแหละนะ”

ไม่ได้เป็นคนดีมากพอที่ช่วยเหลือใครไปทุกเรื่อง แต่วันนี้ก็ได้เห็นว่าผู้ใหญ่เปี่ยมไม่มีใครช่วยงานจริง ๆ
 
“ผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านล่ะ มันก็น่าจะมีไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาไม่มาช่วยบ้าง”

ถามด้วยความสงสัยและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ได้แต่ถอนใจยาว

“เมื่อก่อนเขาก็มาช่วยอยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้เขาก็คงลำบากใจ เราก็เข้าใจเขาแหละ”

ทั้งที่เป็นงานที่ต้องรับผิดชอบร่วมกัน แต่ไม่ยอมมาทำแบบนี้เรียกว่าไม่มีความรับผิดชอบ

“แล้วจะมีผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านไว้ทำไมถ้าไม่คิดจะทำงาน”

“มันมีอีกหลายเรื่องที่เราก็เข้าใจเขานะ ว่าเขาก็คงกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนกัน”

ฟังสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมบอกก็ยิ่งทำให้ไม่เข้าใจมากขึ้น

“ยังไงล่ะผู้ใหญ่ ยิ่งพูดเราก็ยิ่งงง หมู่บ้านเล็กแค่นี้ ทำไมถึงมีปัญหาเยอะแยะมากมายนัก”

“วัน รู้จักคำว่า การเมืองท้องถิ่นมั้ย”

แค่ได้ฟังก็เข้าใจเรื่องทุกอย่างเกือบทั้งหมดได้ทันที

“พวกใครพวกมันน่ะเหรอ”

“นั่นแหละวัน มันก็คงดีนะถ้าเราพอจะมีพวกบ้าง แต่เรามันคนไม่มีพวกกับใครเขาน่ะสิ ไม่อย่างนั้นคงใช้ให้คนเอาโต๊ะเอาเก้าอี้ไปส่งที่วัดได้แล้วล่ะป่านนี้”

ผู้ใหญ่เปี่ยมยังยิ้มได้ แต่ศิวัฒน์ขมวดคิ้วมุ่นและมองไปที่เก้าอี้ที่ถูกขนขึ้นไปซ้อนกันอยู่ที่ท้ายรถกระบะที่จอดอยู่ห่างออกไป

“ผู้ใหญ่อย่าบอกนะว่า...”

“ก็ตามนั้นแหละวัน”

“..........”

รู้เรื่องทุกอย่างได้ทันที และพูดอะไรไม่ออก ผู้ใหญ่เปี่ยมยังคงยิ้มได้ ถึงแม้ว่าโต๊ะและเก้าอี้ทั้งหมดนั้นจะต้องขนไปส่งที่วัดเอง
“ใกล้จะมืดแล้ว เดี๋ยวคงต้องรีบไปส่ง ยืมหลวงพ่อมาก็ต้องเอาไปส่งคืนให้เรียบร้อย ค่ายืมมันมีอยู่นะถึงเป็นวัดก็ใช่ว่าจะยืมฟรีได้”

ไม่ต้องเดา ทั้งหมดนั่นผู้ใหญ่เปี่ยมคงควักกระเป๋าออกเงินเองทั้งหมด

“ผู้ใหญ่ไม่คิดว่ามันเกินไปหรือไงแบบนี้”

“มันไม่ได้ยากลำบากเกินไปสำหรับเราหรอกนะวัน”

หมดคำจะพูด และศิวัฒน์ก็ได้แต่ยกมือขึ้นกุมขมับเมื่อได้รับรู้เรื่องราวต่าง ๆ ในหมู่บ้านของตัวเองที่ไม่เคยคิดที่จะรู้

“ถ้าทำเพื่อคนอื่นแล้วตัวเองต้องลำบากขนาดนี้ เราก็ไม่รู้ว่าจะทำไปทำไมเหมือนกัน”

รอยยิ้มที่ได้เห็น สิ่งที่ส่งผ่านมาจากดวงตาของผู้ใหญ่เปี่ยมคือสิ่งที่ศิวัฒน์ไม่เคยเข้าใจ

“เราทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อบ้านเกิดของเรา เราอยากเห็นการพัฒนา เมื่อก่อนมันแย่ เราไม่อยากให้ทุกอย่างกลับไปแย่เหมือนเมื่อก่อนอีก เราถึงมาเป็นผู้ใหญ่บ้านไงวัน”

+++

เห็นคนที่ช่วยยกโต๊ะยกเก้าอี้เข้ามาเก็บแล้วก็ทำให้ผู้ใหญ่เปี่ยมรู้สึกดีกับสิ่งที่ศิวัฒน์ช่วยเหลือไม่น้อย ทั้งที่จะกลับไปเลยก็ได้ แต่มาช่วยขนเก้าอี้ทั้งหมดลงจากรถ แม้ว่าจะเหนื่อยจนเหงื่อหยดเป็นทางและใบหน้าแดงก่ำ แต่ก็ช่วยยกเก้าอี้จนเสร็จเรียบร้อยโดยไม่บ่นเลยสักคำ

“หนูวันคนขยันของฉัน ขอบคุณสำหรับน้ำใจที่มายกโต๊ะเก้าอี้ช่วยกัน ไม่รู้จะตอบแทนยังไงอ่ะให้ลูกชิ้นหนึ่งอัน”

“ตลกเหรอผู้ใหญ่”

“โกรธอะไร ทำไมถึงทำหน้าบึ้ง หรือว่าเธอจะไม่ค่อยซึ้งกับลูกชิ้นที่ได้ไปหนึ่งอัน”

“เพื่อนเล่นหรือไงผู้ใหญ่”

ศิวัฒน์นั่งห้อยขาอยู่ที่รถกระบะที่เปิดท้ายเอาไว้ โดยมีผู้ใหญ่เปี่ยมนั่งอยู่ข้าง ๆ และคั่นกลางด้วยลูกชิ้นปิ้งที่ซื้อมากินด้วยกัน

“ดุเราตลอด ซื้อลูกชิ้นปิ้งให้กินก็ไม่ยอมกิน”

“ผู้ใหญ่เห็นเราเป็นหมาหรือไง ถึงจะต้องดีใจที่ได้กินลูกชิ้นปิ้ง”

“ช่างขยันเปรียบเปรยได้ตลอดจริง ๆ เลยนะเรา”

ไม่เห็นมีอะไรน่าขำ ยกโต๊ะเก้าอี้จนล้าไปหมดทั้งแขนยังจะมาพูดจาแปลก ๆ น่ารำคาญให้หงุดหงิดใจอีก ศิวัฒน์กำมือทุบที่ไหล่และแขนของตัวเองและทำหน้ายุ่ง ปวดเมื่อยไปหมดทั้งแขนและผู้ใหญ่เปี่ยมที่สังเกตเห็นก็วางลูกชิ้นลง และจับแขนของคนที่นั่งอยู่ข้างกันเอาไว้

“ผู้ใหญ่จะทำอะไร”

ถามด้วยความสงสัยและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ขยับเข้ามาใกล้อีกนิดและบีบนวดเบา ๆ ที่แขนของคนที่ช่วยงานมาตลอดทั้งวัน

“ทำให้วันต้องลำบาก เราขอโทษนะ”

มองคนที่พูดคำขอโทษนิ่ง ๆ และศิวัฒน์ก็เมินหน้าหนี และยังเป็นคนเดิมที่สามารถพูดจาร้าย ๆ ใส่คนที่นวดแขนให้ได้ตลอดเวลา

“ก็ดีที่ผู้ใหญ่รู้ตัวว่าทำให้เราลำบาก”

ถึงจะพูดความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมา แต่ผู้ใหญ่เปี่ยมก็จับใจความในน้ำเสียงที่อีกฝ่ายพูดออกมาได้ ว่าไม่ได้มีความโกรธเคืองหรือไม่พอใจ

“แล้วเราก็ขอบคุณแทนชาวบ้านด้วยนะ วันนี้ได้วันมาช่วยงานเลยรวดเร็วขึ้น ถ้าไม่ได้วันมาช่วยเราก็คงแย่เหมือนกัน”

ไม่ได้ขอบคุณแบบส่วนตัวแต่ขอบคุณในนามของชาวบ้านทุกคนและศิวัฒน์ก็เหล่ตามองคนที่กำลังนวดแขนให้

“ผู้ใหญ่คิดว่ากำลังมอบรางวัลคนดีศรีหมู่บ้านให้เราอยู่หรือไง จะให้เราซึ้งด้วยเลยมั้ยล่ะ”

คำพูดประชนประชันที่ได้ยินทำให้ผู้ใหญ่เปี่ยมหัวเราะออกมาด้วยความขำ ยิ่งนับวันที่ได้รู้จักกันก็ทำให้รู้นิสัยใจคอกันมากขึ้น และนิสัยชอบพูดจาเปรียบเปรยประชดประชนขวางโลกของคนที่อยู่ด้วยกันตอนนี้ก็ถูกใจผู้ใหญ่เปี่ยมไม่น้อย

“เชื่อมั้ย เกิดมาเราไม่เคยทะเลาะกับใครเหมือนทะเลาะกับวันเลย”

“แล้วคิดว่าเราอยากทะเลาะกับผู้ใหญ่นักนี่”

ต่อปากต่อคำกันเป็นเรื่องปกติ พูดจาประชดประชันกันด้วยคำพูดร้าย ๆ แต่น่าแปลกที่ทำให้ผู้ใหญ่ยิ้มได้มากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่ทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้

มือยังคงนวดให้คนที่ยังพูดจาร้าย ๆ ไม่หยุด และสายตาก็มองไปที่ใบหน้าด้านข้างของคนที่ยังพูดไม่หยุดจนผู้ใหญ่เปี่ยมเผลอมองเพลินและยิ้มตาม

“ผู้ใหญ่เบา ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง บีบแรงขนาดนั้นไม่มาบีบคอเราเลยล่ะ”

ได้ยินเสียงบ่นและผู้ใหญ่เปี่ยมก็แกล้งถามให้คนที่กำลังถูกนวดโมโหได้ง่าย ๆ

“ได้เหรอวัน”

แกล้งทำเหมือนจะบีบคอจริง ๆ และก็โดนศิวัฒน์ตีที่มือแรง ๆ ไปหนึ่งครั้ง

“ผู้ใหญ่!”

โดนเอ็ดเสียงดังและผู้ใหญ่เปี่ยมก็หัวเราะด้วยความขำก่อนจะเบาแรงลงและยังชวนศิวัฒน์คุยต่อไปเรื่อย ๆ

“พูดตรง ๆ นะ คนดี ๆ อย่างวัน สมควรจะได้รับรางวัลมาก”

“ผู้ใหญ่จะให้รางวัลคนดีศรีหมู่บ้านกับเราเหรอ?”

“เปล่า อย่างวันต้องให้รางวัลประชดประชันเก่งที่สุดในใจเรา”

TBC.

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 25-05-2018 02:18:45

 o13

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: ♥lvl♀‘O’Deal2♥ ที่ 25-05-2018 02:20:20

หยอด หยอดจังเว้ยยยย

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 25-05-2018 03:13:18

มันก็จริงเนอะ สังคมชุมชนแบบนี้
เรียกว่าเกิดในทุกที่เลย
แต่คนดี ๆ ที่ยอมมองข้ามความไม่มีพรรคพวก
แล้วยอมทำอะไรเท่าที่แรงตนเองจะทำได้ ... แบบผู้ใหญ่เปี่ยม
มันหายากนะ ...

แต่ผู้ใหญ่คงโอเคแหละ เพราะความไม่มีนี้
ทำให้ "มีวัน"    .... สมใจเขาละ!

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 25-05-2018 03:47:57

ใจอ่อนทุกครั้งที่ ผญ.ขอให้ช่วยจริง ๆ เลย  :hao3:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 25-05-2018 07:33:06

นี่น้าา ผู้ใหญ่ตอแยจนวันชิน ถ้าวันไหนผู้ใหญ่นิ่งๆ แล้ววันจะรู้สึกว่าขาดอะไรไป
ยกนิ้วให้เลยผู้ใหญ่ซึม เอ้ย ผู้ใหญ่เปี่ยม / น่ารักอ่ะ
 :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 25-05-2018 07:49:23

รอวันที่ผู้ใหญ่กับวันสนิทกัน
คงได้ไอเดียดีๆในการดูแลหมู่บ้าน

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 25-05-2018 08:18:18

น้องวันหวั่นไหวคำหยอดของผู้ใหญ่มั่งหรือยัง  :mew4:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 25-05-2018 09:01:26

โอ้ยยยยย หยอดเว่อ หยอดจริงๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 25-05-2018 09:03:09

แหมมมมมมมม ผู้ใหญ่เปี่ยม หยอดหน้าเน็ตกันจะๆเลยน้าาาาา  :hao3:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Patsz ที่ 25-05-2018 14:37:15

ทะเลาะกันทุกครั้ง แต่วันก็ยังมาช่วยเสมอ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 25-05-2018 18:21:49

ผู้ใหญ่เค้ามีวิธีพูดให้วันช่วยจนได้แหละ เพราะวันเป็นคนดี คนใจอ่อนด้วยเลยช่วยตลอดเลย น่ารัก :กอด1:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: sang som ที่ 04-06-2018 00:49:28

วาทศิลป์ผู้ใหญ่ไม่เป็นรองใครจริงๆ หยอดได้หยอดดี

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Kuayyai ที่ 04-06-2018 09:15:00

ผู้ใหญ่เก่งทุกเรื่องเลย พูดจาหว่านล้อมวัน ฮ่าๆ
วันก็ใจอ่อนช่วยทุกทีเลย

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 01-07-2018 03:02:31

เพิ่งตามอ่านเรืีองนี้ค่ะ ^^

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 01-07-2018 13:26:48

วันจ๋าทำไมไปทำงานนานหลายวันจังเราคิดถึงแล้ว

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 01-07-2018 15:17:13

รออยู่ค่ะ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: sripaerrr ที่ 07-08-2018 07:31:32

เข้าใจผู้ใหญ่เลยว่าทำไมอยากต่อล้อต่อเถียงกับศิวัฒน์ขนาดนี้ ว่าแต่ผู้ใหญ่รู้ใช่ไหมนะว่าหนูวันของผู้ใหญ่ชื่ออะไร555555

ระบบการเมืองท้องถิ่น ฮืออออ เราเข้าใจความพวกใครพวกมัน //ยกป้ายเชียร์ผู้ใหญ่เปี่ยม

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Meen2495 ที่ 07-08-2018 19:03:00

ผู้ใหญ่ ...........  ไปตาม "วัน" ให้หน่อย
(วัน) หายไปหลายแล้วเน้อออออออออออออออ

 :hao4:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Kuayyai ที่ 07-08-2018 20:54:30

ทำไมเรื่องนี้หายไปนานมากๆ
คิดถึงวันกับผู้ใหญ่

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Sirada_T ที่ 08-08-2018 22:25:58

ง้อยยย สงสารผู้ใหญ่เปี่ยม มีพวกบ้างเต๊อะะะ เอ๊ะ หรือมันเป็นแผน?

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 15】 up 25/05/2018
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 10-08-2018 20:03:02

อยู่ดีๆก็เงียบเฉยเลยยยยยย

หัวข้อ: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 16】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 31-08-2018 23:37:24

วันเปี่ยมรัก.16

“วันจะกลับเลยเหรอ กินข้าวกินปลาก่อนสิ”

“เอ่อ ป้าครับไม่เป็นไรครับ คือว่าผม...”

กำลังจะอธิบายแต่แม่ผู้ใหญ่เปี่ยมก็ไม่ฟัง
 
“จะมาเกรงใจอะไร ฝนก็ตก อยู่กินข้าวให้เรียบร้อยก่อน ฝนหยุดตกแล้วค่อยกลับ ป้าเห็นวันนี้ยุ่งกับผู้ใหญ่ทั้งวัน เดี๋ยวป้าไปตักข้าวให้”

คนพูดคงไม่คิดอะไร แต่คนที่คิดอะไรไปไกลน่าจะเป็นคนที่หลุดเสียงหัวเราะแปลก ๆ ออกมาและทำให้ศิวัฒน์ต้องขมวดคิ้วมุ่นและมองตาม

“หึ หึ แม่เรานี่รู้จริง”

“อะไรของผู้ใหญ่ อยู่ดี ๆ ก็หัวเราะ”

“จะไม่ให้เราหัวเราะได้ยังไงล่ะ วันไม่ได้ฟังเหรอที่แม่เราพูดน่ะ”

“แม่ผู้ใหญ่ก็แค่ชวนเรากินข้าวด้วย แค่นี้จะหัวเราะทำไม”

ไม่อยากใส่ใจคนที่หัวเราะแปลก ๆ ใส่และศิวัฒน์ก็ทำหน้ายุ่งและลงไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ในศาลากลางหมู่บ้าน เพราะถึงอยากจะกลับตอนนี้ก็คงกลับไม่ได้ มองฝนที่กำลังตกหนักแล้วก็ได้แต่ถอนใจ คงต้องรออยู่ที่บ้านผู้ใหญ่เปี่ยมไปจนกว่าฝนจะซา

“วันไม่ฟังให้ดี ๆ เมื่อกี้แม่เราบอกว่า ...วันนี้เราสองคนยุ่งกันวันทั้งวันเลย”

“ก็ใช่ไง แล้วยังไงล่ะผู้ใหญ่”

มองหน้าผู้ใหญ่เปี่ยมที่ยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วก็ยิ่งสงสัย

“เรายุ่งกับผู้ใหญ่ทั้งวันแล้วมันยังไงล่ะก็พูดมาสิ”

“ก็ไม่ยังไง...”

เห็นคนที่นั่งอยู่ข้างกันยักไหล่และยังหัวเราะอย่างมีความสุขแล้วยิ่งทำให้ไม่ชอบใจจนต้องเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ

“แล้วมันยังไงล่ะผู้ใหญ่ ทำไมต้องหัวเราะด้วย”

“อ้าว วันไม่รู้อะไร ยุ่งกันเนี่ย มันก็มียุ่งในความหมายหลายอย่าง อย่างคนที่เขาเป็นผัวเป็นเมียกันเขาก็ยุ่งกันบ้างแบบนี้”

“แล้วมันยุ่งยังไงกันล่ะ เราจะรู้มั้ย ยิ่งพูดยิ่งน่ารำคาญนะ...อ่ะ”

เริ่มคิดตามได้และศิวัฒน์ก็ชะงักนิ่งมองหน้าของคนที่เริ่มหัวเราะเสียงดังมากขึ้น และตอนนี้ก็รู้ความหมายบางอย่างที่สามารถตีความไปในแบบอื่นแล้ว

“บ้าบอ นี่ผู้ใหญ่คิดได้ยังไงเนี่ย”

“อ้าว ทำไมล่ะ เราก็คิดของเราไปเรื่อยเปื่อย วันจะโมโหเราทำไมเนี่ย”

“ผู้ใหญ่เปี่ยม!”

ขึ้นเสียงใส่และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้างทำเหมือนตกใจมากและศิวัฒน์ก็ถอนใจด้วยความหงุดหงิดรำคาญเพราะสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมทำ

“วัน จะดุเราทำไมเนี่ย เราตกใจหมดแล้วนะ”

“เราไม่ได้ดุ ผู้ใหญ่ไม่ต้องมาทำเป็นตกใจด้วย”

“อะไรล่ะ ว่าเราอีกแล้วนะ นี่ไง ก็ดุเราอยู่เห็น ๆ เสียงดังทำไมเราตกใจหมดแล้ว”

ทำเหมือนตกใจมากอย่างที่พูด แต่มันดูน่าหมั่นไส้มากจนศิวัฒน์ต้องผลักคนที่นั่งอยู่ข้างกันให้ออกไปไกล ๆ
 
“นี่ดุเรายังไม่พอ ยังจะมาทำร้ายร่างกายกันอีก เราเจ็บนะ”

“มารยา”

โดนต่อว่า และผู้ใหญ่เปี่ยมก็หัวเราะเสียงดัง รู้สึกมีความสุขและสนุกมากกับสิ่งที่ทำและยังต่อคำพูดที่ศิวัฒน์พูดอีกด้วย

“ไม่ใช่แค่มารยาเฉย ๆ แต่เป็นมารยาสาไถด้วย”

“ผู้ใหญ่เปี่ยม!”
 
โดนดุอีกแล้ว และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ขานรับและส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับคนที่ทำหน้ายุ่งเพราะโดนยั่วให้โมโห

“จ๋า...”

ลากเสียงยาว ๆ ตอนที่ขานรับและศิวัฒน์ก็รู้สึกหงุดหงิดกับสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมทำอยู่จนเกินจะทน

“จ๋าบ้าบออะไร หยุดพูดไปเลย”

บอกให้อีกฝ่ายหยุดพูดและผู้ใหญ่เปี่ยมก็หยุดพูดจริง ๆ และมองหน้าของศิวัฒน์แบบยิ้ม ๆ
 
“นี่ก็อีก ผู้ใหญ่จะยิ้มทำไมวะ”

ผลักหน้าของคนที่ยังยิ้มไม่หุบด้วยความรำคาญและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ดึงมือของศิวัฒน์เอาไว้

“ทำไมต้องผลักเราด้วย ปากว่าแล้วยังมือถึงอีกนะวัน”

พยายามจะดึงมือกลับแต่ก็ถูกดึงเอาไว้และศิวัฒน์ก็มองมือของตัวเองที่ถูกดึงเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

“ผู้ใหญ่ ปล่อยเลย”

“ไม่”

“ผู้ใหญ่!”

ขึ้นเสียงใส่อีกครั้งและพยายามดึงมือกลับแต่ผู้ใหญ่เปี่ยมก็ตีเบา ๆ ที่หลังมือของศิวัฒน์และทำหน้าจริงจังใส่

“มือนี้ใช่มั้ยที่ผลักเรา แบบนี้ต้องสั่งสอน”

มองหลังมือของตัวเองที่ถูกตีเบา ๆ ด้วยความไม่พอใจและพยายามดึงมือกลับแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ
 
“ผู้ใหญ่”

“หือ”

“ใช้มุกนี้หลอกจับมือผู้หญิงบ่อยล่ะสิ”

“..........”

“ทำไมอ่ะ วันใช้มุกนี้หลอกจับมือผู้หญิงบ่อยเหรอ”

“..........”

แล้วศิวัฒน์ก็มองหน้าคนที่ถามกลับนิ่ง ๆ
 
“เราไม่เคยหลอก แค่มือถ้าอยากจับเราก็จับเลย”

“อ่อ”

ผู้ใหญ่เปี่ยมยอมปล่อยมือของศิวัฒน์แล้วและมองเมินไปทางอื่น มองฝนที่ยังตกหนักแล้วก็นิ่งเงียบอยู่นาน ก่อนจะหันมามองหน้าของคนที่นั่งอยู่ข้างกันและถามสิ่งที่สงสัยออกไปตรง ๆ
 
“อยู่ที่โน่น วันคงมีคนให้จับมือเยอะแยะเลยสิ”

“อยู่ที่นี่ ผู้ใหญ่ก็มีคนมาให้จับมือเยอะแยะเหมือนกันนั่นแหละ จริงมั้ย”

“ไม่จริง วันไม่ต้องมาปรักปรำเราเลยนะ”

“เราไม่ได้ปรักปรำ ก็เห็นอยู่ชัด ๆ จะไม่จริงได้ไง ร้านขนมหวานที่ไปกินคราวก่อนนั่นก็เห็นอยู่ตั้งหนึ่งคน และยังมีคนที่เราไม่รู้อีกตั้งเยอะแยะ”

“งั้นถ้ามีใครมายุ่งกับเราอีก เราจะบอกวันให้หมดเลย จะได้ไม่หาว่าเรามีคนอื่นเยอะแยะอีก”

“แล้วทำไมผู้ใหญ่ต้องมาบอกเราด้วย เราไม่อยากรู้”

“ก็เราจะให้วันรู้ จะได้ไม่ต้องมาว่าเราแบบนี้อีก”

“ผู้ใหญ่ เป็นบ้าหรือไง เราไม่อยากรู้ ไม่ต้องมาบอกเรา”

“แต่เราจะบอก แล้ววันจะทำไม”

“เออ แล้วแต่ผู้ใหญ่เถอะ”

เถียงกันไม่หยุดด้วยเรื่องไร้สาระและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยกแขนขึ้นกอดอกและขมวดคิ้วมุ่นหันมาทำหน้าไม่พอใจใส่ศิวัฒน์บ้าง

“ทำไม ผู้ใหญ่จะมองหน้าเราทำไม มีปัญหานักหรือไง”

“เราไม่มองหน้าวันก็ได้ งั้นเรามองตาแบบนี้ดีมั้ย”

แล้วผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยื่นหน้ามาหาและพยายามมองตาของศิวัฒน์ที่เอียงหน้าหลบไปอีกทาง

“โว้ย รำคาญว่ะ คนแบบนี้เป็นผู้ใหญ่บ้านได้ยังไงวะ”

“เราเป็นได้ก็แล้วกัน”

“จับฉลากได้ล่ะสิ”

“ใช่ เราจับฉลากได้”

“งี่เง่า”

“อือ ใช่ เรางี่เง่า แล้วจะทำไม”

“นี่ผู้ใหญ่รู้ตัวเหมือนกันเหรอว่างี่เง่า”

แกล้งยิ้มแบบเย้ยหยันใส่คนที่ยอมรับว่าตัวเองงี่เง่าและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยังยื่นหน้าเข้ามาหาและมองสบตากับดวงตาของศิวัฒน์นิ่ง ๆ
 
“ใช่ เรางี่เง่าแบบนี้แหละ ไม่มีใครรู้ด้วยว่าเรางี่เง่าขนาดนี้นะ นอกจากวันคนเดียว”

TBC.   

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 16】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 01-09-2018 00:24:25

ระวังจะโดนหลังมือนะผู้ใหญ่ กวนวันดีจริงๆ 555

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 16】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 01-09-2018 00:30:58

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 16】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 01-09-2018 08:09:40

โอ๊ย...หายไปนานคิดถึ้งงงงงงงงงงงงง
วันระวังตัวไว้นะ นี่แค่หลอกจับมือ ถ้าอยู่สองต่อสองละก็ ไม่รู้จะจับอะไรอีก อิอิอิ
ชอบความมึนของผู้ใหญ่จริงๆ ให้ไปเลย 10 10 10
 :z2: :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 16】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 01-09-2018 08:29:37

ยังไม่หายคิดถึงวันกับผู้ใหญ่เลย

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 16】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 01-09-2018 09:02:21

มุ้งมิ้งน่ารักอ่ะชอบมากเลย

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 6 ตอนที่ 16】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Patsz ที่ 01-09-2018 09:29:30

คู่นี้เถียงกันได้ตลอดเวลา ผู้ใหญ่เนี่ยก็เนียนตลอด

หัวข้อ: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 01-09-2018 22:52:14

วันเปี่ยมรัก.17

   “ถ้าต้องรอให้ฝนหยุดตกคืนนี้คงไม่ต้องกลับบ้าน”

   “วันก็ค้างบ้านเราสิ”

   แบบนี้มันไม่ใช่เรื่อง เหล่ตามองผู้ใหญ่เปี่ยมที่นั่งยิ้มมีความสุขเกินเหตุแล้วก็ทำให้นึกหมั่นไส้ขึ้นมา

   “ไม่”

   ปฏิเสธไปทันทีแบบไม่ต้องคิดและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยิ้มกว้างมากขึ้น

   “ว่าแล้ว”

   “ว่าอะไร”

   “ก็ว่าแล้วไงวัน”

   “แล้วว่าอะไรล่ะผู้ใหญ่”

   “ก็ว่าแล้วว่าวันไม่ยอมค้างบ้านเราหรอก”

   “ก็ใช่ไง รู้แล้วยังจะพูดอีก จะหาเรื่องเราหรือไง”

   โดนด่าไปนิดเดียวจากที่แค่ยิ้ม ๆ ตอนนี้ผู้ใหญ่เปี่ยมยิ่งหัวเราะอย่างมีความสุขมากขึ้นจนศิวัฒน์ต้องเมินหน้าหนีเพราะไม่อยากพูดกับคนที่พูดจาบ้าบอไร้สาระไม่สมกับตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านที่ลูกบ้านให้ความเคารพนับถือ ตอนกลางวันที่ทำงานด้วยกันก็เห็นว่ามีภาวะผู้นำและสามารถแก้ปัญหาเฉพาะหน้าและอำนวยความสะดวกให้ลูกบ้านทุกคนได้เป็นอย่างดี แต่ตอนนี้คนที่นั่งอยู่ข้างกันและพูดจากวนประสาทไม่หยุดคือใครไม่เข้าใจ

   “วันนี่ก็ขยันด่าเราดีจริง ๆ เลยนะ”

   “เราไม่ได้ด่าคนเรื่อยเปื่อย ยกเว้นคนนั้นจะเหลือเกินจริง ๆ”

   พูดเพื่อให้เข้าใจและศิวัฒน์ก็ลุกขึ้นยืน ถ้าต้องตากฝนกลับก็คงต้องยอมเพราะถ้ายังอยู่รอต่อไปเรื่อย ๆ คงไม่ได้กลับบ้านจริง ๆ
 
   “เฮ้ย เอาจริงเหรอ จะกลับทั้งแบบนี้จริง ๆ เหรอวัน”

   “แล้วผู้ใหญ่คิดว่าจะให้เรากลับยังไงล่ะ ที่นั่งอยู่นี่ก็โดนผู้ใหญ่ถ่วงเวลามากพอแล้ว”

   “เราไม่ได้ถ่วงเวลา”

   “ไม่ถ่วงเวลาได้ไง รถมอเตอร์ไซค์แบตเสื่อม รถยนต์น้ำมันหมดไปส่งไม่ได้ ร่มไม่มี ข้ออ้างขนาดนี้ไม่เรียกว่าถ่วงเวลาแล้วจะให้เรียกว่าอะไร”

   “โธ่วัน เราเปล่านะ ทำไมมองเราในแง่ร้ายแบบนั้นล่ะ”

   “แล้วจะให้มองยังไง ทุกอย่างมันช่างพอเหมาะเหลือเกินนะผู้ใหญ่”

   พูดไปตรง ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็แกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ได้ปฏิเสธหรือหาข้อแก้ตัวและถึงแม้จะห้าม คนที่อยากกลับบ้านเต็มทีก็คงไม่รอ

   “เออใช่ เราจำได้ว่ามีร่มอยู่นี่นา”

   ทั้งที่ถามแล้วว่ามีร่มหรือเปล่าแต่อีกฝ่ายก็อ้างว่าไม่มี แต่ตอนนี้อยู่ดี ๆ ก็มีร่มขึ้นมา ไม่ให้คิดว่าถ่วงเวลาจะให้คิดว่าอะไร

   “เสกร่มขึ้นมาหรือไง”

   “ใช่เพิ่งเสกขึ้นมา วันนี่ก็ขยันประชดเราเหลือเกินนะ เราทำงานเยอะ มันก็ต้องมีลืมกันบ้างสิวัน”

   “ลืมจนเหมือนเป็นอัลไซเมอร์เลยเนอะ”

   “น่ะ ว่าเราอีกแล้วนะ”

   ป่วยการจะพูดด้วยเพราะพูดไปก็เท่านั้นมองตามผู้ใหญ่เปี่ยมที่เดินไปหยิบร่มมากางออกแล้วก็ได้แต่เบะหน้า

   “ป่ะ ไปกัน เดี๋ยวเราเดินไปส่งวันเอง”

   “ทำไมผู้ใหญ่ต้องเดินไปส่งเราด้วย เอาร่มมาให้เรายืมเดี๋ยวพรุ่งนี้เอามาคืนให้ก็ได้”

   “วันไม่เกรงใจเราบ้างเลยเหรอ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเราจะเอาร่มที่ไหนใช้”

   ข้ออ้างที่ดูไม่สมเหตุสมผลและไร้สาระที่สุดทำให้ศิวัฒน์นึกอยากจะคว้าอะไรบางอย่างมาขว้างหัวผู้ใหญ่เปี่ยมให้หายบ้า แต่ก็ไม่รู้จะเอาอะไรขว้างดี เพราะคนแบบนี้ขว้างไปก็เสียดายของเปล่า ๆ

   “วัน ไปกันเร็ว”

   ยังไม่ทันได้พูดอะไร ผู้ใหญ่เปี่ยมก็ดึงแขนให้ลุกขึ้นเดินออกมานอกศาลาทันทีโดยไม่รอให้ตั้งตัว

   “ผู้ใหญ่ เราเปียกหมดแล้ว เป็นบ้าหรือไงวะ”

   “อ้าว ก็เรากลัววันจะรีบ”

   “ถ้ารีบก็คงกลับตั้งนานแล้ว ไม่ใช่มารีบตอนนี้”

   “วันนี่ก็บ่นอยู่นั่นแหละ เราไปส่งก็ยังจะบ่นเราอีกเหรอ”

   เข้ามาอยู่ในร่มคันเดียวกัน ร่มที่ไม่ใหญ่มากและแทบไม่พอที่จะคุ้มฝนสำหรับผู้ชายสองคนที่อยู่ในร่มคันเดียวกันด้วยซ้ำ

   “เปียกหมดแล้วโว้ย บ้าบอจริงวะ”

   ทั้งโมโหทั้งหงุดหงิด แทบจะเปียกฝนไปหมดทั้งตัวแล้ว และศิวัฒน์ก็ด่าคนที่ลากให้มาอยู่ในร่มคันเดียวกันไม่หยุด

   “ไม่ต้องมาโอบไหล่เราเลยนะ”

   “แค่นี้เองบ่นอยู่นั่น วันจะบ่นทำไมนักหนาเนี่ย”

   “ผู้ใหญ่นั่นแหละ เป็นบ้าหรือไงวะ”

   ถึงด่าไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะตอนนี้ไหล่เปียกฝนด้วยกันไปเรียบร้อยแล้ว

   “วันเตี้ยกว่าเราตั้งเยอะ เราถือร่มเอง”

   แล้วผู้ใหญ่เปี่ยมก็แย่งร่มมาจากมือของศิวัฒน์มาถือเอาไว้และโอบไหล่คนที่อยู่ในร่มเดียวกันแน่นขึ้นและลากให้เดินไปพร้อมกัน

   “ผู้ใหญ่ ไม่ต้องมายุ่งกับเราเลยนะ”

   “เราแค่โอบนิดโอบหน่อย ทำเป็นถือตัวไปได้ หรือวันจะโอบเราแทนก็ได้นะ เราไม่เห็นจะว่าอะไรเลย”

   แบบนี้มันไม่ใช่ แบบนี้มันแทบจะเรียกว่าเป็นการกอดและลากให้เดินมาด้วยกันในร่มมากกว่า ขาเปื้อนโคลน ไหล่เปียกไปหมด และยังโดนฝนสาดด้วย ทั้งโดนโอบไหล่ทั้งถูกดึงให้ก้าวขาเดินไปตามทางเดินในหมู่บ้านและศิวัฒน์ก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้

   “เนี่ย เราสองคนอินเลิฟกันสุด ๆ เลยนะวันว่างั้นมั้ย”

   “ผู้ใหญ่อินไปคนเดียวเถอะ”

   “แน่น้อน เราอินอยู่แล้ว”

   ตอบกลับเสียงสูงและผู้ใหญ่เปี่ยมก็หัวเราะเสียงดังทำให้คนที่ถูกโอบไหล่ให้เดินไปด้วยกันยิ่งโมโหมากขึ้น

   “คนแบบผู้ใหญ่นี่เราหมดคำจะพูด”

   “ปกติวันก็ไม่ได้พูดนะ ด่าเราตลอดไม่ใช่เหรอ นี่เราเสียสละกางร่มพามาส่งถึงบ้านก็ยังจะด่าเราอีก ไม่มีขอบคุณเลยสักคำ”

   เอาความดีเข้าตัวเรียบร้อยและศิวัฒน์ก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีก ได้แต่ถอนใจยาวและปล่อยให้ผู้ใหญ่เปี่ยมโอบไหล่เดินกลับบ้านทั้งที่ฝนยังไม่หยุดตก

   “วันไม่รู้สึกบ้างเหรอว่าเดี๋ยวนี้เราดูหล่อมากขึ้นเรื่อย ๆ”

   “ถามจริงเหอะ ผู้ใหญ่กล้าชมตัวเองขนาดนี้ได้ยังไง”

   “น่ะ ร้ายกับเราอีกแล้วนะวัน จะชมผู้ใหญ่บ้านหนุ่มหล่อไฟแรงที่ลงทุนกางร่มเดินมาส่งจนถึงที่บ้านบ้างไม่ได้เลยเหรอ”

   “ไม่จำเป็น”

   ปฏิเสธไปแบบไร้เยื่อใยและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยังยิ้มได้

   “กับข้าวบ้านเราอร่อยใช่มั้ย วันหลังมากินด้วยกันแบบนี้อีกบ่อย ๆ นะ ว่าแต่วันรู้มั้ยแกงส้มกินกับอะไรถึงอร่อย”

   “ผู้ใหญ่จะมาถามอะไรตอนนี้เนี่ย มันใช่เรื่องมั้ย”

   “ถามหน่อยจะเป็นอะไรไป ในฐานะที่วันเรียนสูงและเป็นคนเก่งคิดคำตอบหน่อยจะเป็นไรไป”

   “อย่ามาถามอะไรที่มันไร้สาระไปหน่อยเลยผู้ใหญ่ น่ารำคาญ”

   “ก็ตอบมาหน่อยไม่ได้หรือไงวัน แค่นิดเดียวเอง”

   โดนคะยั้นคะยอให้ตอบ และศิวัฒน์ก็แค่ตอบไปส่ง ๆ เพื่อให้ผู้ใหญ่เปี่ยมเลิกเซ้าซี้
 
   “ปลาสลิดมั้ง”

   ตอบไปแล้ว และหวังว่าอีกฝ่ายจะหยุดถาม ฝนยังไม่หยุดตก คนสองคนที่ทะเลาะกันไปตลอดทางและเปียกปอนไปหมดเพราะร่มที่กางอยู่ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก ผู้ใหญ่เปี่ยมยังโอบไหล่ศิวัฒน์ให้เดินไปด้วยกันและพูดบางอย่างให้คนที่ก้มหน้าเพื่อไม่ให้ฝนสาดได้ยิน

   “แกงส้มกินกับปลาสลิด อร่อยจริงเหรอวัน”

   “เออมั้ง”

   “ไม่จริงหรอก สำหรับเรานะ แกงส้มกินกับอะไรก็ไม่อร่อยหรอก นอกจากกินกับวัน”

   ศิวัฒน์ได้แต่เบะหน้ากับคำพูดที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดและส่ายหน้าให้กับสิ่งที่ได้ยิน

   “ผู้ใหญ่นี่เพ้อเจ้อดีเนอะ คงจะหว่านคำพูดหวาน ๆ แบบนี้กับคนอื่นไปทั่วเลยสิ”

   “อะไรอีกล่ะ เราพูดด้วยดี ๆ ก็ไม่ชอบ ยังจะปรักปรำเราอยู่ได้ ว่าเราขนาดนี้เดี๋ยวก็ทำมากกว่าโอบไหล่ซะเลยหรอก”

   “กล้าเหรอผู้ใหญ่”

   “ก็กล้าอยู่นะ หรือวันจะลอง”

   TBC.

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 01-09-2018 23:10:12

ด้านได้อายอดจริง ๆ เลยผู้ใหญ่

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 02-09-2018 03:41:08

มีหลอกจับมือกันด้วยนะ ผญ. ระวังจะเปลี่ยนจากมือเป็นเท้านะ หวั่น ๆ ว่าจะได้เร็ว ๆ นี่แหล่ะ  o18

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 02-09-2018 06:04:53

5555 ผู้ใหญ่มึนจีบวันตลอดๆ
ขำมุขจีบวันของผู้ใหญ่ว่ะ 5555

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 02-09-2018 07:26:05

คิดถึงอ่ะ

ตีมึนจีบฉบับพ่อผู้ใหญ่ อิอิ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 02-09-2018 07:30:02

คิดถึงมากกกกกกกมาต่อสักทีน้าาา

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 02-09-2018 09:46:57

ผู้ใหญ่เปี่ยมสุดยอด 5555

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: ♥lvl♀‘O’Deal2♥ ที่ 02-09-2018 12:20:05

สงสารวันถ้ามีคนมาเซ้าซี้เราขนาดนี้มากๆ ก็อดรำคาญไม่ได้

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: AeAng11 ที่ 02-09-2018 12:26:51

ผญ.ตอแยสุดๆอ่ะจัดหนักสักหน่อยซิวัน

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 02-09-2018 13:31:11

หยอดเป็นพ่อค้าขนมครกเลยยยย พ่อผู้ใหญ่  :hao3:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 02-09-2018 16:38:23

บางที ความผู้ใหญ่ เปี่ยมนั้น


ป้าก็อยากให้หนูศิ ยันเต็มเท้า เบาๆให้หัวทิ่ม


ดูสักทีเหมือนกัน คนอะไร อิรันพันตู น่ารำคานจริง

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: กาแฟมั้ยฮะจ้าว ที่ 03-09-2018 16:43:41

ขอบคุณครับ กด +1 ให้นะครับ :a9:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 03-09-2018 17:22:48

โอ้ย น้อผู้ใหญ่ ต้อนวันให้ติดกับอยู่เรื่อย วันอย่ายอมนะ อิอิอิ แต่ยากหน่อยผู้ใหญ่มึนเองซะขนาดนั้น
 :hao7:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 03-09-2018 21:54:09

วันสู้ๆ อย่าพลาดท่าผู้ใหญ่นะ 555

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: TNM ที่ 03-09-2018 22:36:33

อีผู้ใหญ่อ่านแล้วให้ฟีลอีหยังวะมากกกก แบบอีหยังวะ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: darling ที่ 03-09-2018 22:47:00

ผู้ใหญ่ช่างตื้อจริงๆ  :m20:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 04-09-2018 03:00:48

โอ๊ยย คนนึงก็ตีมึน คนนึงก็เหวี่ยงเก่ง ถ้าได้กันนี้ลูกคงดก อิอิอิ

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 17】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 06-09-2018 22:34:44

นี่มันเรื่องของคนอายุสามสิบกว่าจริงมั้ยเนี่ยะ เหทือนเด็กสามขวบทะเลาะกันอ่ะ

หัวข้อ: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 18】 up 09/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 09-01-2019 00:33:58

วันเปี่ยมรัก.18

    “น้ำท่วมที่หน้าบ้านวันด้วย เราลอกคลองในหมู่บ้านเตรียมไว้สำหรับหน้าฝนแล้วนะ แต่พอเวลาฝนตกหนัก ๆ น้ำก็ยังท่วมเพราะระบายไม่ทัน แล้วรู้อะไรมั้ย ข้างบ้านวันเอาทรายมากองไว้ตรงทางน้ำพอดี มันก็อุดทางน้ำไหล แล้วน้ำจะระบายได้ยังไง เราเลยต้องไปบอกให้เขาจัดการให้เรียบร้อย ทำแบบนี้มันน่าโมโหจริง ๆ เลยวัน เห็นแก่ตัวมากเกินก็ไม่ไหว นี่มันพื้นที่ส่วนรวม”

   การรายงานสถานการณ์น้ำท่วมในหมู่บ้านมาทั้งภาพและเสียงและศิวัฒน์ก็ดูรูปและคลิปที่ผู้ใหญ่เปี่ยมส่งมาให้ วันนั้นที่เดินกลับบ้านด้วยกัน น้ำบนถนนเริ่มเอ่อขึ้นมา แต่คิดว่าคงไม่มีอะไรเพราะเช้าวันถัดมาน้ำก็เริ่มลดและศิวัฒน์ก็กลับมาทำงานตามปกติ แต่วันถัดมารู้จากย่าว่าฝนตกหนักและน้ำท่วมถนนแต่ไม่ต้องเป็นห่วงเพราะตอนนี้น้ำลดแล้ว ที่น้ำลดเร็วก็ไม่ใช่ใคร เพราะความใส่ใจของผู้ใหญ่เปี่ยมที่มีต่อบ้านของศิวัฒน์เป็นพิเศษนี่เอง

   “เก่งมากครับ คุณผู้ใหญ่เปี่ยม และขอบคุณมากนะครับที่ใส่ใจดูแลกันถึงขนาดนี้”

   ขอบคุณจากใจจริงแต่ก็แกล้งกวนประสาทไปนิด ๆ  และผู้ใหญ่เปี่ยมก็หัวเราะออกมาเมื่อได้คุยกับคนที่อยู่ปลายสาย มีบางวันที่เราทะเลาะกันและมีบางวันที่เราคุยกันดี ๆ บ้าง และทุกครั้งที่ได้คุยกันดี ๆ แบบนี้ มันทำให้มีความสุขจนอยากจะคุยกันอีกเยอะ ๆ แบบไม่มีที่สิ้นสุด

   “วันกินข้าวหรือยัง”

   “เราจะกินหรือไม่กินแล้วผู้ใหญ่จะทำไม”

   “ไม่ทำไมหรอก เราก็แค่เป็นห่วง เดี๋ยววันผอมมันจะทำให้กอดไม่อุ่น”

   ทำไมกลายเป็นเรื่องนี้ไปได้ จะกอดอุ่นหรือไม่อุ่นไม่เห็นเกี่ยวกัน

   “ผู้ใหญ่นี่พูดจาเพ้อเจ้อตลอดเลยนะ”

   “วันก็รู้ว่าเราก็พูดแบบนี้กับวันแค่คนเดียว”

   ยังไม่หยุด ยังจะหยอด ยังจะพูดจาแปลก ๆ ให้ตีความแบบนี้ตลอดเวลาอีก ไม่ได้รู้สึกหรือเข้าใจไปเองคนเดียว การคุยกันด้วยเรื่องทั่วไปแบบนี้จนกลายเป็นเรื่องปกติเวลาที่ไม่ได้เจอกันมันไม่ใช่เรื่องธรรมดาอย่างที่คิด

   “ผู้ใหญ่คิดว่าเรามีเวลาว่างคุยกับผู้ใหญ่ขนาดไหนเหรอ ถึงได้โทรมาหาเราทุกวัน”

   ถามและผู้ใหญ่เปี่ยมก็นิ่งคิดเล็กน้อย ตอนนี้กำลังยิ้มอยู่และไม่รู้ว่าคนที่กำลังคุยกันจะรู้หรือเปล่าว่ากำลังยิ้ม

   “ประมาณสองทุ่มครึ่งวันจะพอมีเวลาว่าง บางทีเราก็อยากคุยกับวันมากกว่านี้ แต่เราไม่รู้ว่าวันต้องแบ่งเวลาไปคุยกับคนอื่นหรือเปล่า”

   โดนถามเพื่อหยั่งเชิงและศิวัฒน์ก็พอรู้เลยแกล้งพูดให้คนที่อยู่ปลายสายได้ยิน

   “มันก็ต้องมีบ้างแหละนะเราก็ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วจะไม่ให้มีคนคุยด้วยก็เกินไป เหมือนที่ผู้ใหญ่ก็ต้องมีคนคุยกันบ้างนั่นแหละ”

   ในชีวิตประจำวันที่ต้องพบเจอผู้คนมากมาย มีบางครั้งที่มีคนเข้าหาและศิวัฒน์ก็ไม่ได้คิดจะปิดตัวเองจะแปลกอะไรถ้าจะมีคนคุยด้วย

   “คงมีคนคุยกับวันเยอะเลยสินะ”

   “คนที่ผู้ใหญ่คุยก็คงมีเยอะเหมือนกันนั่นแหละ ไหนจะแม่ค้าบัวลอย ไหนจะสาวน้อยสาวใหญ่ที่แวะเวียนมาหา”

   แค่แกล้งพูดและคนที่โทรมาหาก็เงียบเสียงไป แบบนี้น่าจะงอนอีกแล้ว บางทีก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงโดนผู้ใหญ่เปี่ยมโกรธและงอนใส่อยู่บ่อย ๆ แต่ก็ไม่เคยง้อเพราะเดี๋ยวคงหายเอง

   “วันทำร้ายจิตใจเรามากเลยว่ะ”

   ทำร้ายจิตใจเนี่ยนะ นึกไม่ออกจริง ๆ ว่าไปทำร้ายจิตใจกันตอนไหน และที่ไม่เข้าใจยิ่งกว่าก็คือเรื่องที่ตอนนี้เราไม่ได้ทำตัวเหมือนคนที่เป็นแค่เพื่อนกันเฉย ๆ ดูเหมือนเราจะสนิทสนมกันมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนจนถึงขั้นที่ผู้ใหญ่เปี่ยมมางอนใส่ได้

   “นี่เรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง”

   สงสัยและเริ่มครุ่นคิดและผู้ใหญ่เปี่ยมก็บอกคนที่คุยด้วยแบบยิ้ม ๆ

   “หมายถึงจุดที่เราจีบวันอ่ะนะ”

   คิดว่าตัวเองฟังไม่ชัด และไม่แน่ใจว่าผู้ใหญ่เปี่ยมพูดอะไรเลยต้องถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

   “ผู้ใหญ่ว่ายังไงนะ”

   “พูดแล้วไม่ตั้งใจฟัง อยากรู้ว่าเราพูดอะไรก็มาถามเราตอนเจอหน้ากันสิเดี๋ยวเราจะตอบให้อีกครั้ง”

   ใครจะไปอยากถาม ใครจะอยากให้ตัวเองโดนยั่วโมโห ยังไงก็ไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นแน่ ๆ

   “ไม่ล่ะ เราไม่อยากรู้แล้ว แค่นี้นะผู้ใหญ่เราจะนอนแล้ว”

   “ฝันดีครับ”

   นี่ก็อีก บางครั้งก็คิดว่าการพูดจากันแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่ผู้ชายสองคนจะพูดกันและศิวัฒน์ก็ถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

   “ผู้ใหญ่ว่ายังไงนะ ขออีกที”

   ในเมื่ออยากรู้นักก็จะบอกให้ฟังชัด ๆ ก็ได้และผู้ใหญ่เปี่ยมก็พูดให้ฟังแบบชัดเจนก่อนวางสาย

   “บอกว่า ฝันดีนะครับ ที่รัก”

   “ใครที่รักของผู้ใหญ่ เราว่าผู้ใหญ่บอกผิดคนแล้วล่ะ”

   ก็รู้อยู่แล้วว่าจะเฉไฉแบบนี้ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าจะปฏิเสธแต่ถ้าไม่หยอดนิดหยอกหน่อยและขยันจีบขยันอ่อยทุก ๆ วันก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะยอมเข้าใจแบบจริง ๆ จัง ๆ สักที

   “ผมชื่อผู้ใหญ่เปี่ยมครับ ผมบอกว่าฝันดีนะครับที่รัก ที่ผมพูดทั้งหมดก็เพื่อบอกกับหนูวันของผมครับ และผมก็ไม่ได้พูดผิดคนครับ ชัดเจนหรือยัง สงสัยหรืออยากจะถามอะไรเพิ่มเติมอีกมั้ย”

   ชัดเจนเกินพอแล้ว ชัดเจนแบบไม่ต้องสงสัยและศิวัฒน์ก็ด่าคนที่อยู่ปลายสายก่อนจะแยกย้ายกันไปนอน

   “ผู้ใหญ่แม่งกวนตีน”

   ยอมรับว่ากวนตีนจริง ยอมรับหมดทุกอย่างโดยไม่มีข้อแก้ตัว คนที่ด่าให้ฟังก่อนนอนวางสายไปแล้ว และผู้ใหญ่เปี่ยมก็นอนมองโทรศัพท์ในมือแบบยิ้ม ๆ หลับตาลงแล้วแต่ก็ยังหุบยิ้มไม่ได้และไม่ต่างจากศิวัฒน์เหมือนกัน ถึงจะด่า ถึงจะต่อว่า ถึงจะทำเหมือนไม่ชอบ ถึงจะทำเป็นงี่เง่าใส่ แต่ยอมรับตรง ๆ ก็ได้ว่าคืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่ยิ้มได้ เพราะได้คุยกับผู้ใหญ่เปี่ยมก่อนนอน
            
+++

   “เราต้องประกวดชุดไทยงานของจังหวัด ทางอำเภอส่งเราเป็นตัวแทนไปประกวด เราหาชุดไม่ได้ไม่รู้ต้องไปเช่าที่ไหน วุ่นวายไปหมดเลยวัน”

   ภารกิจของผู้ใหญ่บ้านมีเยอะแยะมากมาย และตอนนี้ศิวัฒน์ก็กลายเป็นผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้านจริง ๆ เพราะไม่ว่าเรื่องอะไรผู้ใหญ่เปี่ยมก็เอามาปรึกษา

   “อีกอย่างคือว่าเราต้องประชาสัมพันธ์โครงการสามัคคีคือพลัง นี่เราดูแล้วว่าจะใช้ชื่อโครงการ จิตอาสา เราทำความดีด้วยหัวใจ ภารกิจหลักสำหรับโครงการคือร่วมมือร่วมใจกันปรับภูมิทัศน์รอบ ๆ หมู่บ้าน”

   ศิวัฒน์ไม่เข้าใจ และไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องนั่งฟังแผนการทำงานของผู้ใหญ่เปี่ยมด้วยความตั้งใจและนอกจากฟังแล้วก็ยังต้องช่วยออกความคิดเห็นอีกด้วย

   “ซึ่งผู้ใหญ่ก็จะเอาเครื่องตัดหญ้าของตัวเองมาตัดหญ้าข้างถนนอีกแล้วถูกมั้ย”

   “ทำไมวันรู้ล่ะ”

   เมื่อก่อนที่ไม่ได้คุยกันก็คงไม่รู้ แต่ตอนนี้รู้หมดแล้วว่าลักษณะโครงการจะออกมาในรูปแบบไหน

   “ถ้าเราไม่รู้ก็คงแปลก ก็ยังดีที่มีงบให้ ปลูกต้นดอกดาวเรืองด้วยก็ได้นะน่าจะดี แล้วก็ทำในวันอาทิตย์ช่วงเย็น ๆ คนใน
หมู่บ้านจะได้มาช่วยกันได้”

   นั่นแหละที่คิดเอาไว้ ไม่ต้องอธิบายก็เข้าใจกันได้ทุกอย่าง จะแปลกอะไรที่จะทำให้อยากอยู่ใกล้และอยากพูดคุยด้วยบ่อย ๆ เพราะทั้งรู้ใจและเข้าใจกันแบบนี้ ไม่ให้รู้สึกอะไรด้วยก็คงไม่ไหว

   “เป็นตามนั้นเลยแหละวัน”

   คุยกันเรื่องแผนงานที่จะทำแล้ว และผู้ใหญ่เปี่ยมก็หยิบผักในตะกร้ามาเด็ดและคนที่นั่งทำงานอยู่ข้าง ๆ ก็มองด้วยความสงสัย

   “ทำอะไรน่ะผู้ใหญ่”

   “ช่วงนี้กิจการไม่ค่อยดี ไม่ค่อยมีใครจ้างไปถมดิน จน ๆ แบบนี้ก็ต้องกินผักทอดไปก่อนนะวัน”

   ให้กินผักทอดไปก่อนเนี่ยนะ ไม่รู้ว่าผู้ใหญ่เปี่ยมคิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง แต่มันทำให้คนฟังหัวเราะออกมาด้วยความขำและได้แต่ส่ายหน้า

   “ถึงเราจะเป็นผู้ใหญ่บ้าน แต่ถ้าแม่เราใช้ให้เด็ดผัก ใช้ให้กวาดบ้านถูบ้าน กรอกน้ำ รดน้ำต้นไม้ ตัดหญ้า เราก็ต้องทำนะ”

   มันก็จริง ถึงจะโตขนาดไหนแต่ก็ยังเป็นลูกชายตัวน้อยที่แม่สั่งให้ทำงานบ้านก็ต้องทำ ไม่มีสิทธิ์โต้แย้งหรือขัดขืน

   “เด็กน้อยจริง ๆ เลยผู้ใหญ่”

   “รู้ได้ยังไงว่าน้อย เคยเห็นแล้วเหรอ เราอาจไม่น้อยอย่างที่วันคิดก็ได้นะ”

   พูดจาสองแง่สองง่ามและส่งยิ้มแปลก ๆ ให้ มองหน้าของผู้ใหญ่เปี่ยมแล้วศิวัฒน์ก็ได้แต่ถอนใจยาวเพราะไม่รู้จะพูดอะไร

   “เราไม่อยากพูดกับผู้ใหญ่แล้ว เสียเวลา”

   “แต่เราอยากให้วันพูดกับเรานี่นา”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมส่งยิ้มกวน ๆ มาให้ เห็นแค่นั้นก็รู้แล้วว่าโดนยั่วโมโหและศิวัฒน์ก็แกล้งงี่เง่าใส่บ้าง

   “ได้ ถ้าอยากพูดนัก งั้นผู้ใหญ่ก็ทำงานนี้ไปคนเดียวแล้วกัน”

   ถ้าคิดจะแกล้งกวนประสาทกันแบบนี้ งั้นก็ต้องให้ทำงานคนเดียวดูซะบ้าง ศิวัฒน์กำลังจะปิดคอมพิวเตอร์ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็รีบขอโทษและดึงแขนให้คนที่กำลังจะหนีกลับบ้านอยู่ด้วยกันก่อน

   “วันอ่ะ อย่าเพิ่งกลับสิ กินผักทอดกับเราก่อน”

   “ยังไม่ได้บอกเลยว่าเราจะกิน”

   พูดคุยกันด้วยเรื่องไร้สาระและสายตาก็มองไปเห็นป้าพรเดินร้องไห้มาแต่ไกล ผู้ใหญ่เปี่ยมมองป้าพรด้วยความสงสัยและป้าพรก็เดินเข้ามาที่ศาลากลางหมู่บ้านที่ศิวัฒน์กับผู้ใหญ่เปี่ยมทำงานอยู่

   “ฮือ ผู้ใหญ่เปี่ยม ช่วยป้าด้วย ฮือ ป้าไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ช่วยป้าด้วยเถอะ ป้าไหว้ล่ะ”

   “มันเรื่องอะไรกันป้า ค่อย ๆ พูดก่อน ป้าพรเป็นอะไร”

   ไม่ใช่แค่ผู้ใหญ่เปี่ยมที่ตกใจเมื่อเห็นป้าพรร้องไห้ไม่หยุด ศิวัฒน์เองก็เช่นกัน รีบปลอบใจและช่วยกันถามเพราะต้องการรู้สาเหตุที่ทำให้ป้าพรร้องไห้

   “นั่งก่อนครับป้า มีอะไรค่อย ๆ เล่า ป้าเป็นอะไร”

   คนสองคนช่วยกันปลอบใจป้าพรอยู่พักใหญ่กว่าจะจับใจความที่ป้าพรพูดรู้เรื่อง

   “เมื่อคืนฝนตกหนัก น้ำท่วมนาป้า ตอนนี้น้ำก็ยังระบายออกไม่ได้เพราะดินมันมาปิดทางน้ำ ปล่อยเอาไว้ต้นกล้าตายหมดแน่ ป้าจะทำยังไงดี ป้าไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ฮือ ผู้ใหญ่ช่วยป้าด้วย”

   “ป้าไปแจ้ง อบต.หรือยัง ที่จริงแจ้งอบต.ได้นะเรื่องนี้”

   เรื่องบางเรื่องไม่ใช่อยากจะทำอะไรก็ทำได้ตามใจ การข้ามหน้ากันในเรื่องการทำงานมันมักจะมีปัญหาตามมาเสมอ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็รู้เรื่องนี้ดี ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องอื่นที่นอกเหนือจากหน้าที่ของตัวเอง

   “ป้าบอกแล้ว เขาว่าต้องทำหนังสือไป รอเขาตอบกลับมา แล้วป้าจะรอได้ยังไง ป้ารอไม่ได้หรอก ขืนรอต้นข้าวก็คงเน่าหมดทั้งนา”

   ใช่ ใคร ๆ ก็รู้ว่ารอไม่ได้ กว่าจะทำเรื่องกว่าเอกสารจะไปถึงกว่าจะได้รับการตอบรับกลับมา ต้นกล้าในนาก็คงเน่าตายไปหมดแล้ว

   “แม่งเอ๊ย เรื่องเร่งด่วนขนาดนี้ยังจะให้ทำหนังสืออีก”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมได้แต่ส่ายหน้าด้วยความหงุดหงิดโมโหกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในหมู่บ้านของตัวเอง ที่ผ่านมาก็เป็นแบบนี้มาตลอด และในหลาย ๆ ครั้งก็ทำอะไรไม่เคยได้นอกจากต้องปล่อยให้เป็นไปแบบนั้น

   “ใครก็ไม่กล้าช่วยป้า เขากลัวมีปัญหา แล้วป้าจะทำยังไงดีผู้ใหญ่ ป้าไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว ฮือ ช่วยป้าด้วยได้มั้ย ช่วยป้าด้วยเถอะ ป้าไหว้ล่ะขอร้อง”

   ถึงขนาดต้องยกมือไหว้กันแบบนี้ เพราะป้าพรคงหมดหนทางที่จะขอความช่วยเหลือจากใครได้แล้วจริง ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ต้องรีบห้าม

   “ป้าไม่ต้องไหว้ผมหรอก ป้าใจเย็น ๆ ก่อน มันไม่ยากหรอก เดี๋ยวผมจัดการให้”

   และคราวนี้ป้าพรก็รีบยกมือไหว้ท่วมหัวเมื่อรู้ว่าผู้ใหญ่เปี่ยมจะช่วยเรื่องที่ไม่มีใครช่วยได้

   “วันนี้เราคงไม่ได้ทำงานแล้ว โทษทีนะวัน เดี๋ยวเราจะไปดูนาให้ป้าพรหน่อย เราไปส่งวันที่บ้านก่อนก็ได้”

   “ไม่เป็นไร ผู้ใหญ่ไปเถอะ เราต้องทำฐานข้อมูลอีกหน่อย ไหน ๆ ก็ทำแล้วจะทำให้เสร็จเลย ทำเสร็จเดี๋ยวเราปิดไฟปิดพัดลมให้ บ้านอยู่แค่นี้เราเดินกลับเองได้”

   ในเวลาที่ต้องจริงจังก็จริงจัง ศิวัฒน์รู้ว่าควรทำยังไงและผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองหน้าของคนที่กลับไปทำงานของตัวเอง

   “ถ้ามันไม่มีอะไรมาก แล้วเราได้กลับมาเร็ว เดี๋ยวเราพาไปกินบัวลอยนะ”

   ยังมีใจชวนไปกินขนมและศิวัฒน์ก็เงยหน้าขึ้นมองคนที่ชวนทั้งที่มีเรื่องสำคัญกว่ารออยู่

   “ทำไมต้องไปกินบัวลอยด้วยล่ะ”

   “ก็...”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมก้มหน้าลงมาหาคนที่มองมาด้วยความสงสัยและกระซิบบอกเสียงเบาพอให้ได้ยินกันสองคน

   “เป็นการไถ่โทษที่เราทำให้หนูวันคนดีของเราอารมณ์เสียไง”

   ถึงขนาดนี้แล้วก็ยังจะกวนประสาทกันได้ อยากจะทุ่มคอมพิวเตอร์ใส่และศิวัฒน์ก็มองตามคนที่เดินยิ้มออกจากศาลาไปแล้วและทำได้แค่ด่าไล่หลังตามไป

   “หนูวันบ้าบออะไร ใครไปเป็นหนูวันของผู้ใหญ่ตอนไหนกัน”

            +++

   ใกล้ค่ำแล้ว และศิวัฒน์ก็ทำงานจนเกือบเสร็จเรียบร้อยเหลือแค่รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ต้องคุยกันแค่นั้น ผู้ใหญ่เปี่ยมไปนาป้าพรตั้งแต่ช่วงสาย ๆ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา เมื่อไม่กี่นาทีก่อนมีข้อความส่งเข้ามาบอกว่าให้รออยู่ก่อนอีกหน่อย แต่รออยู่พักใหญ่ก็ไม่เห็นกลับมา กำลังจะส่งข้อความไปบอกว่าจะกลับแล้วก็พอดีกับที่มีรถมอเตอร์ไซค์ของใครคนหนึ่งที่ศิวัฒน์จำได้ว่าเป็นคนที่เคยไปซื้อก๋วยเตี๋ยวให้ผู้ใหญ่เปี่ยมเมื่อคราวก่อน

   “พี่วัน พี่วัน”

   ได้ยินเสียงเรียกและศิวัฒน์ก็ลุกขึ้นเดินออกไปหาคนที่มาเรียกและก็ได้ถุงใส่อะไรบางอย่างที่คนที่อยู่บนรถมอเตอร์ไซค์ส่งให้

   “อะไร”

   “มันเชื่อมไงพี่ไม่เคยกินเหรอ ผู้ใหญ่บอกว่าให้ผมเอามาให้พี่วัน”

   “ให้พี่ทำไม”

   ถามด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรมากนัก และนอกจากถุงใส่มันเชื่อมแล้วยังมีน้ำส้มอีกหนึ่งขวดที่อยู่ในถุงยื่นส่งมาให้ด้วย

   “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผู้ใหญ่เปี่ยมเขาโทรสั่งให้ผมไปซื้อมันเชื่อมกับน้ำส้มให้พี่วันแค่นี้แหละ ผมไปล่ะ”

   มาแค่นี้ แล้วคนที่มาส่งของให้ก็ขี่รถมอเตอร์ไซค์จากไปแล้วโดยไม่มีคำอธิบายอะไรเพิ่มเติมอีก ศิวัฒน์เดินกลับมาที่ศาลาและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งใจจะโทรหาคนที่จะบอกได้ว่าให้เด็กเอาขนมมาส่งให้ทำไม แต่ก็เห็นข้อความของผู้ใหญ่เปี่ยมในโทรศัพท์ที่พิมพ์ทิ้งเอาไว้

   ...เราคงกลับมืดและคงพาวันไปกินบัวลอยไม่ได้ วันนี้มีตลาดนัดเดี๋ยวนี้เขามีมันเชื่อมขายด้วย วันกินแก้หิวไปก่อนนะ แล้วคราวหน้าที่เจอกันเราจะชดเชยให้...

   ชดเชยอะไร ทำไมต้องชดเชย เรื่องแค่นี้ไม่เห็นจำเป็นต้องใส่ใจ มองมันเชื่อมที่อยู่ในถุงแล้วก็อดนึกถึงคนที่ใส่ใจและอุตส่าห์ให้เด็กไปซื้อขนมมาฝากให้กินก่อนกลับบ้านไม่ได้ ถึงจะทะเลาะกัน ถึงจะเป็นคนที่ทำให้โมโหอยู่บ่อย ๆ และถึงแม้จะไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วผู้ใหญ่เปี่ยมทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร อาจจะเพื่อผลประโยชน์หรืออาจจะเอาใจเพื่อหลอกให้ทำงานให้ จะเพราะอะไรก็ช่าง บางทีการที่ได้รับการใส่ใจแบบนี้ มันก็ทำให้รู้สึกดีได้ไม่ยาก

   ศิวัฒน์อมยิ้มเล็ก ๆ  ที่มุมปากเมื่อได้รับความใส่ใจจากผู้ใหญ่เปี่ยมแม้จะเป็นแค่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่นี้ก็ตาม

       TBC.

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 18】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 09-01-2019 01:59:03

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ◄✿❤️ วันเปี่ยมรัก ❤️✿► by aoikyosuke【หน้า 7 ตอนที่ 18】 up 01/09/2018
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 09-01-2019 09:50:14

วันติดหลุมที่ผู้ใหญ่เปี่ยมขุดไว้จนได้นะ แหมก็หยอดยี่งกว่าขนมครก เป็นใครก็ต้องหลงบ้างละ
ร้ายนักนะผู้ใหญ่ แต่ก็ดีใจกับทั้งคู่น่ารักดี งุ้งงิ้ง ๆ
และขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะ หายไปนานคิดถึงๆ
 :really2: :really2:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 7 ตอนที่ 18】 up 09/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 09-01-2019 16:07:06

 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 7 ตอนที่ 18】 up 09/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 09-01-2019 18:11:44

เสร็จ ผญ.แน่ๆ รอบนี้  :hao3:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 7 ตอนที่ 18】 up 09/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Aimlovelove ที่ 09-01-2019 18:30:40

ความหวานละมุนๆนี้เสี่ยก็อินเลิฟเป็นนน

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 7 ตอนที่ 18】 up 09/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 09-01-2019 18:37:52

 ผู้ใหญ่เปี่ยมคนดี

กับหนูวันคนแสนดี

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 7 ตอนที่ 18】 up 09/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Chobreadyaoi ที่ 09-01-2019 19:33:22

ผู้ใหญ่เปี่ยมคนเนียน

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 7 ตอนที่ 18】 up 09/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 09-01-2019 19:54:58

 :impress2: :impress2: :impress2:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 7 ตอนที่ 18】 up 09/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 09-01-2019 21:45:34

งูยยยยยยย พ่อผู้ใหญ่น่าร้ากกกก ดูแลทุกระดับประทับใจ 

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 7 ตอนที่ 18】 up 09/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Rateesiri ที่ 09-01-2019 21:48:17

 :sad4: :sad4:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 7 ตอนที่ 18】 up 09/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 09-01-2019 23:37:18

หนูวันคนนี้ก็ต้องได้รับการดูแลเป็นพิเศษกว่าใครอยู่แล้ว

หัวข้อ: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 19】 up 10/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 10-01-2019 01:58:29

วันเปี่ยมรัก.19

   วันนี้ผู้ใหญ่เปี่ยมก็ไม่อยู่บ้านเห็นว่าออกไปตั้งแต่เช้า ถึงแม้ไม่ได้เจอกันแต่ก็คุยกันแล้วว่าวันนี้ต้องทำอะไรบ้างและเมื่อนั่งทำงานได้พักใหญ่แม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมก็เดินมาหาและถือจานขนมมาด้วย

   “อ้าว วันมาแล้วเหรอ”

   “ครับ สวัสดีครับ”

   ยกมือไหว้และส่งยิ้มให้ ทักทายกันบ้างตามมารยาทและศิวัฒน์ก็ก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองที่ต้องทำให้เสร็จ แม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมมานั่งด้วยกันในศาลาและชวนคุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อย

   “ป้าจะเล่าเรื่องตลกของผู้ใหญ่เปี่ยมให้ฟัง วันก่อนนี้งานแต่งบ้านไอ้สมคิดกับเมียมัน ผู้ใหญ่เปี่ยมก็ไปเป็นประธานในพิธี ไอ้เจ้าบ่าวมันก็ตัวดี รู้ว่าผู้ใหญ่กินเหล้ามากไม่ได้ มันก็แกล้งให้ชนแก้วฉลองอยู่นั่น สุดท้ายต้องให้คนหามกลับบ้าน อายเขาจริง ๆ จนป้าไม่รู้จะพูดยังไง ว่าง ๆ วันก็ชวนผู้ใหญ่กินเหล้าหน่อย เวลาไปงานไปการจะได้ไม่ต้องไปอายคนเขาแบบนี้”

   เพิ่งจะรู้เรื่องที่ไม่เคยรู้ แม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมเป็นคนช่างคุย และเรื่องที่คุยก็ไม่พ้นเรื่องนินทาลูกชาย

   “กินไม่ได้เลยเหรอครับป้า”

   “ไม่ได้เลย ไม่รู้มันเป็นยังไงของมัน ป้าเห็นว่าผู้ใหญ่กับวันสนิทกัน วันไหนว่าง ๆ ชวนมันกินหน่อย กินที่บ้านก็ได้ กินบ่อย ๆ เผื่อมันจะดีขึ้น”

   อยู่ดี ๆ ก็จะกลายเป็นเพื่อนก๊งเหล้าเพราะแม่ของผู้ใหญ่ขอร้องมา ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงมันก็น่าขำอยู่ แต่ผู้ใหญ่เปี่ยมคงไม่ขำด้วยเท่าไหร่ถ้ารู้ว่าโดนแม่นินทาขนาดนี้

   “เออนี่ วัน ป้าถามอะไรหน่อยสิ”

   หลังจากที่คุยเรื่องอื่นอยู่นาน ในที่สุดแม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมก็คิดว่าควรจะถามเรื่องที่อยากรู้จริง ๆ สักที ตอนนี้คงไม่มีใครที่สนิทกับผู้ใหญ่เปี่ยมมากกว่าศิวัฒน์อีกแล้ว

   “ครับป้า”

   เงยหน้าขึ้นจากงานที่กำลังทำอยู่และแม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมก็เริ่มพูดเข้าประเด็นที่กำลังสงสัย

   “พักนี้ผู้ใหญ่ยิ้มทั้งวัน ป้าไม่รู้ว่ามันไปติดสาวแถวไหน สืบมาตั้งนานก็ยังไม่รู้เรื่องสักที ถ้ายังไงวันช่วยลอง ๆ สืบให้ป้าหน่อยได้มั้ย”

   “ผมเหรอครับ”

   กำลังจะต้องกลายเป็นนักสืบจำเป็นและแม่ผู้ใหญ่เปี่ยมก็พยักหน้ารับ

   “ป้าถามทีไรมันก็เอาแต่หัวเราะไม่ยอมบอก นึกแล้วมันน่าโมโหเห็นพิมพ์อะไรไม่รู้ทั้งวัน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ กลางค่ำกลางคืนก็เห็นมันโทรหาใครไม่รู้ โทรแล้วมันก็ยิ้ม เรื่องไปติดใครป้าไม่ได้ว่าหรอก แต่อยากให้หาที่ดี ๆ หน่อย ไม่ใช่มาทำให้ลูกชายป้าเสียใจเหมือนคนก่อน ที่หอบผ้าหอบผ่อนมาอยู่ด้วยกันชาวบ้านก็รับรู้กันทั่วแล้วสุดท้ายมันก็หนีหายไปเป็นปี ตอนนี้มันก็เพิ่งกลับมา หน้ามันป้าก็ไม่อยากจะมอง”

   แม่ผู้ใหญ่เปี่ยมน่าจะหมายถึงผู้หญิงที่ชื่อศิตาและศิวัฒน์ก็ได้แต่นั่งฟังไปเงียบ ๆ ไม่รู้จะออกความคิดเห็นกับเรื่องนี้ยังไง

   “จะใครก็แล้วแต่เถอะ ขอแค่อย่าให้มันกลับไปคุยกับคนเก่า วันรู้มั้ย อีศิตามันร้ายมากนะ กลับมาคราวนี้ก็คอยมาเทียวขี่รถผ่านหน้าบ้านทุกวัน ไม่รู้จะไปรื้อฟื้นความหลังกันอีกหรือเปล่า คิดขึ้นมาทีไรแล้วมันน่าโมโห”

   น่าจะเป็นเรื่องระหว่างแม่ผัวกับอดีตลูกสะใภ้ เรื่องนี้ฟังแล้วก็ไม่อยากยุ่งด้วยแต่แม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยังคะยั้นคะยอให้ช่วยสืบเรื่องที่สงสัยไม่หยุด

   “ยังไงช่วยสืบ ๆ ให้ป้าหน่อยนะ ป้าอยากให้มันมีเมีย อยากให้มีผู้หญิงดี ๆ คนดี ๆ ที่จะมาช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ได้อย่างวันก็คงจะดี เอาการเอางาน ป้าก็นึกเสียดายถ้าวันเป็นผู้หญิงคงจะได้ดองกัน”

   มันเริ่มจะไปกันใหญ่แล้ว เรื่องนั้นไม่เคยแม้แต่จะคิดและศิวัฒน์ก็ไม่รู้ว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง

   “ใครจะดองกับใครเหรอแม่”

   คุยกันอยู่สองคนแต่เสียงของบุคคลที่สามที่ถูกพูดถึงก็ดังทักทายมาแต่ไกล ผู้ใหญ่เปี่ยมกลับมาในสภาพเดิม ๆ ไม่รู้ไปลุยโคลนที่ไหนมาอีก

   “ผู้ใหญ่ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย แม่ไม่อยากจะพูดกับผู้ใหญ่แล้ว”

   แม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมลุกขึ้นเดินหนีเข้าบ้าน ท่าทางสะบัดสะบิ้งลักษณะนี้น่าจะงอนลูกชายและผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองตามแล้วก็ถอนหายใจ

   “เนี่ย แม่เราก็งอนเราอีก วันเห็นมั้ย”

   รีบหาพวกเพื่อขอความเห็นใจและศิวัฒน์ก็ก้มหน้าก้มตาทำงานไม่ได้พูดอะไรกับผู้ใหญ่เปี่ยมอีก

   “อ้าว นี่อย่าบอกนะว่าวันก็งอนเราอีกคน”

   ไม่มีเหตุผลให้ต้องงอน ไม่ว่าจะเรื่องที่ผู้ใหญ่เปี่ยมไปติดสาวหรือว่าเรื่องศิตาเมียเก่าที่มาเทียวหาอยู่บ่อย ๆ และอาจจะไปรื้อฟื้นความหลังกัน

   “ทำไมเราต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ”

   ถามออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย และผู้ใหญ่เปี่ยมก็นั่งลงข้างคนที่กำลังทำงาน มองหน้าของคนที่ทำหน้าเฉยแล้วก็คิดว่าควรจะเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า

   “เรามีเรื่องจะเล่าให้ฟัง วันก่อนเราไปเก็บขยะแล้วก็ทำความสะอาดที่ข้างคลองชลประทาน เก็บทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ววันนี้เราผ่านไป รู้มั้ยวัน ขยะกองใหญ่กลับมาอีกแล้ว เราโคตรโมโหเลย ทำให้สะอาดทำให้ดีแล้วก็มักง่ายกันแบบนี้ แล้วเราก็ต้องไปตามคอยสะสาง ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”

   นี่คงเป็นเรื่องที่ทำให้ผู้ใหญ่เปี่ยมหายไปตั้งแต่เช้าและศิวัฒน์ที่ทำงานอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมองคนที่มีสีหน้าหงุดหงิดโมโห คงจะเหนื่อยและคงไม่พอใจมากที่พยายามพัฒนาหมู่บ้าน ลงทุนลงแรงเพื่อให้เกิดสิ่งดี ๆ แต่ชาวบ้านบางคนก็ยังคงเห็นแก่ตัวและมักง่าย

   “แล้วถ้าเขาเอาขยะมาทิ้งตรงนั้นอีก ผู้ใหญ่จะทำยังไง”

   ถามและแสดงท่าทีให้รู้ว่าใส่ใจและผู้ใหญ่เปี่ยมก็บอกวิธีแก้ไขให้ฟัง

   “เราทำป้ายไปติดแล้ว ทั้งป้ายคำเตือน ทั้งป้ายสาปแช่ง ถ้าทำความสะอาดรอบนี้เรียบร้อยแล้ว ยังมีคนไปทิ้งอีก เราจะเอากล้องวงจรปิดไปติดให้รู้แล้วรู้รอด”

   บ่นเหมือนเด็ก ๆ บ่นด้วยความโมโหแต่การบ่นของผู้ใหญ่เปี่ยมทำให้คนฟังหัวเราะด้วยความขำ

   “วันหัวเราะทำไมเนี่ย เราเหนื่อยมากนะ วันคิดว่ามันสนุกมากนักเหรอที่เราต้องไปเก็บขยะจนเหนื่อยขนาดนี้”

   ไม่ได้เห็นเป็นเรื่องตลก ไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องสนุกสนาน คิดแค่ว่าผู้ใหญ่เปี่ยมที่ขยันบ่น บางทีก็ทำให้ขำอยู่เหมือนกัน

   “ผู้ใหญ่จะโมโหคนอื่นแล้วมางอแงใส่เราแบบนี้ไม่ได้นะ”

   แค่แกล้งเตือนไปเล็กน้อย แต่ผู้ใหญ่เปี่ยมก็ทำหน้างอแงใส่ไม่หยุด

   “วันก็อีกคน แม่เรามาพูดอะไรกับวันอีกบอกมาเลยนะ”

   “จะมีเรื่องอะไรล่ะ นอกจากเรื่องผู้ใหญ่บ้านหนุ่มเนื้อหอม มีทั้งสาวน้อยสาวใหญ่มารุมรัก ทั้งสาวเก่าสาวใหม่ ผู้ใหญ่คงสับรางเหนื่อยแย่”

   แกล้งประชดและก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แต่มันทำให้ผู้ใหญ่เปี่ยมยิ่งงอแงมากขึ้นกว่าเดิม

   “แม่เราก็คิดอะไรไปเรื่อย เราไม่ได้ไปติดไปชอบใครที่ไหนทั้งนั้นแหละ ถ้าแม่เรามาบอกให้วันเป็นพ่อสื่อให้ แล้ววันทำตามที่แม่เราบอก เราจะโกรธวันจริง ๆ นะ”

   พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและศิวัฒน์ก็เงยหน้าขึ้นมองหน้าผู้ใหญ่เปี่ยมด้วยความไม่เข้าใจ

   “ถ้าผู้ใหญ่เปี่ยมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ก็บอกแม่ไปสิ เขาจะสบายใจแบบนั้นไม่ดีเหรอ”

   ถ้าบอกได้คงบอกไปแล้ว และผู้ใหญ่เปี่ยมก็นิ่งเงียบไป ไม่รู้จะบอกหรืออธิบายยังไง

   “ช่างมันเถอะ จะยังไงก็แล้วแต่ วันอย่าไปรับปากเป็นพ่อสื่อให้เราก็พอ”

   สั่งห้ามและผู้ใหญ่เปี่ยมก็เมินหน้าหนีไปอีกทาง ศิวัฒน์ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องสั่งห้ามกันถึงขนาดนั้น มองหน้าของผู้ใหญ่เปี่ยมแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจ

   “ที่จริงวันก็ไม่น่าจะเป็นคนที่เข้าใจอะไรยากนะ”

   อยู่ดี ๆ ก็มาพูดจาแปลก ๆ ใส่และศิวัฒน์ก็วางมือจากงานที่ทำอยู่และถอนใจยาว ใครจะไปรู้ว่าผู้ใหญ่เปี่ยมคิดอะไร ใครจะไปเข้าใจทุกอย่างในโลกได้ เรื่องของตัวเองยังเอาไม่รอด แล้วจะรู้เรื่องที่ผู้ใหญ่อยากจะให้เข้าใจได้ยังไง

   “เรากลับล่ะ”

   เตรียมเก็บของและตัดบทเพราะรู้สึกเหมือนเรากำลังทะเลาะกัน งานคืบหน้าไปเยอะแล้ว และตอนนี้ก็สมควรแก่เวลาที่จะต้องกลับบ้าน

   “วัน”

   เรียกและศิวัฒน์ก็ไม่ได้ตอบแต่เก็บของไปเรื่อย ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ไม่รู้จะพูดยังไง

   “ไปกินบัวลอยกัน”

   รีบดึงแขนเอาไว้เพื่อรั้งให้อยู่ต่ออีกนิดและศิวัฒน์ก็มองหน้าของคนที่ชวนไปกินขนมด้วยกันและส่งยิ้มบาง ๆ ให้

   “อ่อ รู้แล้ว ที่แท้ผู้ใหญ่ก็ไปติดแม่ค้าขายบัวลอยนี่เอง”
   
        TBC.

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 19】 up 10/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 10-01-2019 02:32:19

 :z1: :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 19】 up 10/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 10-01-2019 03:19:20

เมื่อไรจะบอกนะผู้ใหญ่

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 19】 up 10/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 10-01-2019 06:55:01

หนูวันเริ่มจะตกหลุมพรางผู้ใหญ่แล้ว อิอิ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 19】 up 10/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 10-01-2019 08:44:14

ผู้ใหญ่เนี่ยยน่ารักจริงๆลเเย

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 19】 up 10/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 10-01-2019 09:09:41

วันไม่ชอบเราชอบเองก็ได้ ผู้ใหญ่นี่น่ารักมากมาย
  :z2: :z2: :z2:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 19】 up 10/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 10-01-2019 09:28:19

ก็บอกไปตรงๆเถอะพ่อผู้ใหญ่  หนูวันมโนไปไกลแล้ว เดี๋ยวจะกู่ไม่กลับแล้วจะต้องมาง้อแทนงอนนะผู้หญ่ายย  :laugh:

หัวข้อ: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 20】 up 10/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 10-01-2019 21:24:53

วันเปี่ยมรัก.20

   ไม่ได้กินบัวลอยเพราะผู้ใหญ่เปี่ยมงอนไปซะก่อน แค่แหย่ไปนิดเดียวไม่รู้ทำไมถึงต้องโกรธและทำท่ากระฟัดกระเฟียดโมโหใส่ขนาดนั้น กำลังจะได้ต่อปากต่อคำกันอีกนิด ก็พอดีกับที่ลุงแสงกับป้าพร คนที่วันก่อนผู้ใหญ่เปี่ยมไปช่วยเปิดทางน้ำออกจากนาให้ทัน โชคดีต้นข้าวไม่ต้องเน่าตายอยู่ในนา วันนี้ทั้งลุงแสงกับป้าพรเลยหิ้วของมาขอบคุณ

“สาโทของดีเลยนะผู้ใหญ่”

ของดีแค่ไหนก็ไม่กล้ากิน เพราะรู้ตัวเองว่าถ้าขืนกินเข้าไปคงได้สลบคาโต๊ะและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ทำเพียงแค่ส่งยิ้มให้

“เดี๋ยวเก็บไว้กินแน่ ๆ”

ความจริงคือยังไงก็ต้องแจกแน่ ๆ และศิวัฒน์ที่เพิ่งรู้เรื่องบางอย่างจากแม่ผู้ใหญ่เปี่ยมก็รีบบอกแบบยิ้ม ๆ

“ผู้ใหญ่ไม่เปิดชิมเลยล่ะ ป้าพรกับลุงแสงแกอุตส่าห์เอามาให้ ไม่ชิมให้แกเห็นเสียน้ำใจแย่”

เหล่ตามองคนที่ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงและผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองหน้าศิวัฒน์อย่างคาดโทษ

“วัน”

“อะไรเหรอ ทำไมล่ะ ผู้ใหญ่คออ่อนเหรอ”

โดนเอ็ดแต่ก็ยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แกล้งพูดและส่งยิ้มให้ผู้ใหญ่เปี่ยมที่มองมาเหมือนไม่รู้จะทำยังไง เห็นแล้วมันก็ทำให้รู้สึกสะใจขึ้นมานิด ๆ นาน ๆ ทีถึงจะมีโอกาสเอาคืนผู้ใหญ่เปี่ยมได้บ้าง

“คือว่า...”

“กินเลยมั้ยผู้ใหญ่ เดี๋ยวเราหยิบแก้วให้”

   กลายเป็นคนดีมีน้ำใจและเป็นมิตรกับชาวบ้านขึ้นมาทันที ทั้งที่ปกติไม่ใช่คนแบบนี้ ศิวัฒน์หยิบแก้วมาวางไว้ให้ เพื่อให้ผู้ใหญ่เปี่ยมได้กินสาโทกับลุงแสงเพื่อเป็นการแสดงถึงความมีมนุษย์สัมพันธ์อันดีอย่างล้นเหลือ ทั้งที่ความจริงแล้วต้องการแกล้งผู้ใหญ่เปี่ยมมากกว่าและคนที่ไม่อยากเสียฟอร์มก็ต้องจำใจยอมกินสาโทที่ได้รับเป็นของฝาก

   “มา ๆ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วของดีก็ต้องลองจริงมั้ยผู้ใหญ่”

   ของดีอยากลองก็ได้ แต่ไม่ควรเป็นตอนนี้ และศิวัฒน์ก็ยิ้มกว้างเมื่อเห็นผู้ใหญ่เปี่ยมมีสีหน้ากระอักกระอ่วนใจอย่างเห็นได้ชัด มาถึงขนาดนี้แล้วคงปฏิเสธไม่ได้

   “ครับ ๆ กินก็กิน”

               +++

   “วันไม่เมาเหรอ”

   โดนถามแบบนั้นและศิวัฒน์ก็หรี่ตามองหน้าคนที่เริ่มพูดไปยิ้มไปดวงตาที่มองมาหวานเชื่อมผิดปกติจากทุกวัน

   “แค่นี้ไม่ทำให้เราเมาได้หรอก”

   “เหรอ”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมพยักหน้ารับและยิ้มกว้าง มองหน้าของศิวัฒน์นิ่ง ๆ เอียงคอมองและพูดออกมาเสียงเบา

   “แต่เราเมา”

   ใครจะเชื่อว่าเมาจริง แล้วอยู่ดี ๆ ผู้ใหญ่เปี่ยมก็ซบหน้าลงบนโต๊ะทันที มองแค่นี้ก็ดูออกว่าคงแกล้งทำ และทั้งลุงแสงกับป้าพรที่เอาสาโทมาให้ก็หัวเราะด้วยความขำ

   “นั่นไง ข้าว่าแล้ว ไม่มีทางเกินสองขวด”

   “ผู้ใหญ่นี่คอไม่แข็งเอาซะเลยนะ พับไปแล้ว ผู้ช่วยคงต้องพาผู้ใหญ่ไปนอนแล้วล่ะ สภาพนี้ไม่น่าจะไหว”

   ดูเหมือนเรื่องที่ผู้ใหญ่เปี่ยมกินเหล้ามากไม่ได้จะเป็นเรื่องที่รู้กันทั้งหมู่บ้าน และศิวัฒน์ก็มองไปที่คนที่ซบหน้าแนบอยู่กับโต๊ะโดยไม่เหลือฟอร์มอะไรอีกแบบนี้จะหาว่าล้อเล่นก็ไม่น่าเป็นไปได้

   “นั่นไงว่าแล้ว เผลอไม่ทันขาดคำ”

   แม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมเดินมาดูและเมื่อเห็นสภาพของลูกชายที่เมาพับไปก่อนใครก็ได้แต่ส่ายหน้า

   “งั้นลุงกับป้ากลับก่อนนะผู้ช่วย”

   “ครับ ๆ สวัสดีครับ”

   ยกมือไหว้ลุงแสงกับป้าพรที่ลากลับไปแล้วเหลือแค่ศิวัฒน์คนเดียวที่ตอนนี้ยังกลับไม่ได้
 
   “วัน ป้ารบกวนหน่อยเถอะ ป้าแบกไม่ไหวจริง ๆ”

   ก็คงจะต้องช่วย เพราะถ้าไม่ช่วยก็คงไม่มีใครแบกผู้ใหญ่เปี่ยมที่ตัวหนักขนาดนี้ไปนอนได้ ลุกขึ้นและช่วยกันประคองผู้ใหญ่เปี่ยมเข้าบ้านอย่างทุลักทุเลและแม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมก็บ่นไม่หยุด

   “เนี่ย เป็นแบบนี้ คอไม่แข็งก็ยังจะฝืน ทำเนียน ๆ ปลีกตัวออกมาก็ได้ ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้ ป้าบอกวันแล้ววันหลังต้องมาชวนผู้ใหญ่ก๊งเหล้าหน่อย ไม่งั้นมันก็จะเป็นแบบนี้ไปตลอด”

   ที่จริงก็ควรจะปลีกตัวออกมาได้ แต่เป็นเพราะศิวัฒน์ที่แกล้งให้ผู้ใหญ่เปี่ยมต้องกินสาโทเพราะกลัวเสียฟอร์ม เรื่องนี้ใครจะกล้าบอก เดี๋ยวแม่ผู้ใหญ่เปี่ยมก็รู้กันพอดีว่าใครเป็นสาเหตุทำให้เมา

   “ผู้ใหญ่เปี่ยม ได้ยินแม่มั้ย ผู้ใหญ่เปี่ยม”

   แม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมพยายามเรียกชื่อลูกชายตอนที่ช่วยกันประคองเข้าบ้าน เรียกแล้วเรียกอีกแต่ก็ไม่เห็นว่าจะรู้สึกตัว จนสุดท้ายก็พาผู้ใหญ่มาล้มตัวลงนอนบนเตียงได้

   “มันก็เป็นซะแบบนี้ บอกให้หาเมียซะจะได้มีลูกมีเมียคอยดูแล ป้าพูดจนปากจะฉีกเคยสนใจซะที่ไหน”

   แค่ได้ยินไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บนิด ๆ ที่หัวใจ ศิวัฒน์ไม่รู้จะพูดอะไรดี มองหน้าของคนที่เมาพับหลับอยู่บนเตียงแล้วก็แอบถอนหายใจ

   “ตั้งแต่เลิกกับศิตาไป ป้าก็ไม่เคยเห็นผู้ใหญ่เหลียวแลผู้หญิงที่ไหนอีก ถ้าวันมีเพื่อนดี ๆ ก็แนะนำให้ผู้ใหญ่หน่อยเถอะ อายุก็เพิ่มขึ้นทุกวันป้าก็เป็นห่วง”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมเคยมีคนที่คบหาถึงขั้นอยู่กินด้วยกันเรื่องนี้ใคร ๆ ก็รู้

   “ถือว่าช่วยป้า ช่วยผู้ใหญ่เปี่ยมแล้วกันนะวัน”

   พยักหน้ารับแม้ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า และแม่ผู้ใหญ่เปี่ยมก็ฝากให้ดูคนที่เมาหลับอยู่บนเตียง

   “ป้าจะไปเอาผ้ามาให้ผู้ใหญ่เช็ดหน้าเช็ดตาหน่อย วันอยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวป้ามา”

   แม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมเดินออกจากห้องไปแล้ว และศิวัฒน์ก็หันมามองคนที่นอนอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงดี ไม่รู้ว่าควรทำอย่างที่แม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมบอกหรือเปล่า ได้แต่ถอนใจยาวและไม่รู้ว่าทำไมต้องอยู่ในห้องของผู้ใหญ่ต่อไปอีกในเมื่อช่วยแบกพามาส่งถึงบนเตียงขนาดนี้แล้ว กำลังจะหันหลังเพื่อเดินจากห้องแต่เสียงเรียกของคนที่นอนอยู่บนเตียงก็ทำให้ต้องหันกลับไปมอง

   “วัน...”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมมองมาที่คนที่ยืนอยู่และพยายามจะขยับตัวลุกขึ้นนั่งแต่ก็ทำไม่ได้อย่างที่ใจคิด

   “เมาไม่ใช่เหรอผู้ใหญ่ จะลุกขึ้นมาทำไม”

   บอกให้ผู้ใหญ่เปี่ยมนอนลงและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย ยกหลังมือขึ้นปิดตาตัวเองทั้งที่ยังอยู่ในสภาพที่ยังมีสติไม่ครบเท่าไหร่

   “ไม่ต้องพาใครมาแนะนำเราทั้งนั้นเลยนะ”

   พูดแบบนี้แสดงว่าไม่อยากให้เป็นพ่อสื่อให้จริง ๆ สินะแต่ถ้าแม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมขอร้องมาแล้วจะให้ปฏิเสธยังไง

   “ผู้ใหญ่ยังติดใจเรื่องนี้อยู่อีกเหรอ”

   เอ่ยถามด้วยความสงสัยและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ลดมือที่ปิดตาลงและหันมามองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง

   “วันก็อีกคน ว่าเราอยู่ได้ เราไม่ได้ไปติดแม่ค้าขายบัวลอยนะ วันอย่ามาปรักปรำเราแบบนี้”

   “อ่อ”

   พยักหน้ารับและศิวัฒน์ก็ยกแขนขึ้นกอดอก มองคนที่นอนบนเตียงและผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองตรงมาเหมือนกัน

   “ไม่ว่าแม่เราจะบอกหรือพูดอะไร วันไม่ต้องไปเชื่อเลยนะ”

   จะเชื่อหรือไม่เชื่อมันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ถ้าผู้ใหญ่เปี่ยมจะไปรักไปชอบใครมันก็เป็นสิทธิส่วนตัวคงไม่มีปัญญาจะไปห้ามได้

   “บอกไว้ก่อน ถ้าไม่ใช่วัน ไม่ว่าใครเราก็ไม่เอา”
      
            +++

   คำพูดของผู้ใหญ่เปี่ยมเมื่อวันก่อนยังติดอยู่ในหัวอยู่ตลอด และคนได้ยินก็บอกตัวเองว่าอย่าไปคิดมากหรือสนใจ บางทีอาจจะเป็นเพราะเมา หรือบางทีอาจเป็นเพราะไม่พอใจถ้าจะเป็นพ่อสื่อให้ และมันคงไม่มีอะไรมากกว่านั้น และศิวัฒน์ก็ปล่อยให้ทุกอย่างเลือนหายไปเหมือนไม่เคยได้ยินคำพูดนั้นมาก่อน ทำงานด้วยกันตามปกติ ทำตัวเหมือนปกติ แล้วทุกอย่างก็จะผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเอง

   ศิวัฒน์ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ใหญ่เปี่ยมถึงได้ขยันยั่วโมโหและชอบแกล้งทำให้หงุดหงิดใจอยู่ตลอดเวลา ขอให้ได้แหย่ขอให้หยอกให้ได้แซวบ้างได้ทำแบบนั้นแล้วผู้ใหญ่เปี่ยมคงสบายใจ และถึงแม้จะโดนด่ากลับไปกี่ครั้งก็ไม่เห็นสะทกสะท้าน จนบางครั้งก็ใช้วิธีการหยุดความกวนประสาทของผู้ใหญ่เปี่ยมด้วยความเงียบและดูเหมือนจะได้ผลมากซะด้วย

   ศิวัฒน์เพิ่งรู้ตัวว่าเดี๋ยวนี้เผลอคิดเรื่องของผู้ใหญ่เปี่ยมอยู่บ่อย ๆ แม้กระทั่งวันนี้ที่เพิ่งเลิกงานและกำลังขับรถกลับบ้าน ในระหว่างที่รถติดก็อดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและก็เห็นข้อความที่ส่งมาให้เหมือนเดิม บางครั้งเป็นการทักทายด้วยข้อความ บางครั้งเป็นสติกเกอร์บ้าง ถึงแม้เวลาเจอกันจะโดนแกล้งให้โมโหและขัดใจอยู่บ่อย ๆ แต่ในวันปกติที่ต่างคนต่างไปทำหน้าที่ของตัวเอง ก็ไม่เคยโดนก่อกวนและไม่เคยสร้างความวุ่นวายให้ และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ศิวัฒน์นึกชื่นชมอยู่ในใจ ตอนเจอหน้ากันทะเลาะกันบ้าง แต่ในเวลาปกติ ผู้ใหญ่เปี่ยมก็มีความเป็นผู้ใหญ่ไม่ได้ทำตัวเหมือนเด็กให้ต้องรำคาญ ครุ่นคิดอะไรไปเรื่อย ๆ แล้วก็เผลอยิ้มออกมา วันนี้ดูเหมือนจะมีเรื่องอยากคุยถึงได้ส่งข้อความมาบอกว่าถ้าพอมีเวลาว่างขอให้โทรกลับด้วยก็เลยโทรกลับไปและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ชวนคุย

   “ว่างแล้วเหรอวัน”

   “อือ ผู้ใหญ่มีอะไรเราเห็นผู้ใหญ่ส่งข้อความมา”

   พูดเข้าประเด็นเพราะไม่อยากให้เสียเวลาและผู้ใหญ่เปี่ยมก็พูดเรื่องที่ต้องการจะพูดทันที

   “คืออย่างนี้ พอดีทางอำเภอให้งบสำหรับการฝึกอบรมให้กับหมู่บ้าน เราก็เลยอยากจะปรึกษาวันหน่อย”

ทำไมต้องปรึกษา มั่นใจว่าตัวเองไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับงบประมาณที่ทางอำเภอส่งมาให้หมู่บ้านแน่ ๆ แต่ถ้าผู้ใหญ่เปี่ยมเกริ่นมาขนาดนี้ก็คงไม่พ้นเรื่องเดิม ๆ คงจะขอให้ช่วยอะไรอีกแน่ ๆ

“คราวนี้อะไรอีกล่ะ ผู้ใหญ่พูดกับเรามาตรง ๆ เลยดีกว่าไม่ต้องอ้อมค้อม”

ในเมื่อเปิดโอกาสให้แบบนี้ก็ไม่มีจำเป็นที่จะต้องยกเหตุผลอื่นมาอ้างอีก

   “งั้นตรง ๆ เลยนะวัน คือเราอยากให้วันช่วยมาเป็นวิทยากรอบรมคอมพิวเตอร์ให้ชาวบ้านหน่อย”

   สิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมบอกทำให้ศิวัฒน์ต้องเลิกคิ้วขึ้นและถามด้วยความสงสัย

   “เราเนี่ยนะ”

   “ใช่ วันเนี่ยแหละ เราเห็นวันเก่งคอมขนาดนี้ทำไมจะเป็นวิทยากรไม่ได้ แค่สอนเบื้องต้นเพื่อให้สามารถใช้โปรแกรมพื้นฐานได้ เปิดปิดคอมและใช้อินเตอร์เน็ตได้ก็พอแล้วแค่นั้นเองนะวัน ช่วยหน่อยเถอะ”

   โดนข้อร้องให้ช่วยอีกแล้ว และถึงแม้จะเป็นเรื่องที่พอทำได้แต่บางทีก็ไม่ได้มั่นใจในตัวเองมากพอที่จะสอนใคร ปกติไม่ค่อยชินกับการพูดคุยกับชาวบ้านคนอื่น ๆ และทุกวันนี้ก็ถูกมองว่าหยิ่งจนไม่มีใครอยากเข้าใกล้แล้ว ไหนจะเรื่องราวสมัยเด็ก ๆ ที่ยังฝังใจจนถึงตอนนี้อีกแล้วจะทำอย่างที่ผู้ใหญ่เปี่ยมขอร้องมาได้ยังไง

   “แล้วถ้าเราปฏิเสธล่ะ”

   “งั้นก็...ไม่เป็นไร...เราก็พอเข้าใจได้อยู่หรอก”

   ดูเหมือนว่าเรื่องจะจบแค่นั้น ผู้ใหญ่เปี่ยมไม่ได้เซ้าซี้อีกเพียงแค่พูดบางอย่างทิ้งเอาไว้เล็กน้อยก่อนจะวางสาย

   “เราไม่รบกวนแล้วนะ เรื่องที่เราอยากให้วันเป็นวิทยากรมาช่วยอบรมคอมพิวเตอร์เบื้องต้นให้ชาวบ้าน วันไม่ต้องคิดมากนะ เราเข้าใจ เราแค่เสียดายนิดหน่อยก็ตรงที่ วันเป็นคนมีความรู้ความสามารถ เราอยากให้ลองเปิดใจเพื่อให้โอกาสตัวเองได้ทดลองทำสิ่งใหม่ ๆ บ้างแค่นั้น แต่ถ้าวันไม่อยากทำก็ไม่เป็นไร เราเข้าใจ เราก็แค่มาขอร้องวันในนามของชาวบ้านที่ขาดโอกาสในการได้พัฒนาตัวเองแค่นั้นเอง”

            +++

   โดนพูดใส่แบบนั้นถ้าไม่ยอมเป็นวิทยากรช่วยอบรมคอมพิวเตอร์ให้กับชาวบ้านก็คงไม่ได้ ผู้ใหญ่เปี่ยมเป็นแบบนี้เสมอ ฉลาดที่จะหลอกล่อให้ตกหลุมที่ขุดเอาไว้และศิวัฒน์ก็รู้ตัวว่าใจไม่แข็งพอที่จะปฏิเสธแบบจริงจัง สุดท้ายก็เลยได้มานั่งฟังการประชุมประจำเดือนของหมู่บ้านด้วย เป็นการประชุมที่จัดขึ้นง่าย ๆ ในเย็นวันเสาร์ที่ชาวบ้านทุกคนหมดภาระจากงาน

   “มากันพร้อมแล้วนะครับ”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมคนที่ศิวัฒน์รู้จักกับผู้ใหญ่เปี่ยมคนที่ยืนอยู่ต่อหน้าชาวบ้านเหมือนเป็นคนละคนกัน เคยสงสัยมาตลอดว่าเวลาอยู่ต่อหน้าชาวบ้านผู้ใหญ่เปี่ยมวางตัวยังไงและตอนนี้ก็ได้เห็นแล้ว

   “วันนี้ผมมีเรื่องที่จะแจ้งด้วยกัน 3 เรื่อง เรื่องแรกเป็นเรื่องเร่งด่วน เรื่องการปรับปรุงทะเบียนเกษตรกร ถ้าใครไม่ได้มาในวันนี้ก็ขอให้ฝากไปบอกคนอื่น ๆ ด้วย ว่าให้มาลงชื่อได้ ส่วนเอกสารการขึ้นทะเบียนถ้าผมทำเสร็จเรียบร้อยจะมาติดไว้ที่ป้ายประกาศหน้าศาลา ขอให้มาตรวจสอบรายชื่อให้เรียบร้อย เผื่อใครที่รายชื่อตกหล่นจะได้เร่งดำเนินการแก้ไขก่อนส่งรายชื่อไปที่อำเภอ”

   การประชุมดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ และเป็นเรื่องที่ศิวัฒน์เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง ในระหว่างการประชุมศิวัฒน์ได้ยินป้าสองคนที่นั่งอยู่ใกล้กันกำลังพูดถึงใครบางคนที่ศิวัฒน์ไม่รู้ว่าเป็นใคร

   “ถ้าไม่ใช่เรื่องขึ้นทะเบียนเกษตรกรจ้างให้ก็ไม่มีใครมาหรอก คนก็น้อยเหมือนที่ผ่าน ๆ มานั่นแหละ”

   “ก็ว่างั้น แล้วคนที่นั่งหน้านั่น ศิตาเมียเก่าผู้ใหญ่เปี่ยมไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงกล้ามาล่ะ สมัยก่อนหอบผ้าหอบผ่อนมาอยู่บ้านผู้ใหญ่เปี่ยมเป็นปี ใคร ๆ ก็รู้กันทั่ว ตอนหลังไม่รู้ยังไง เห็นว่าหนีไปอยู่กรุงเทพตอนนี้กลับมาแล้วเหรอ”

   “แต่กลับมาคราวนี้สวยเลยนะ แล้วผู้ใหญ่เปี่ยมจะว่ายังไงล่ะคราวนี้”

   “ยังจะกลับไปเอากันอีกเหรอ เลิกกันไปตั้งนานแล้วนะ”

   “ว่าไม่ได้หรอก วัวเคยค้าม้าเคยขี่ เคยเป็นผัวเมียกัน อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ”

   ไม่ได้อยากรู้เรื่องของใคร แต่จังหวะที่ชาวบ้านลุกขึ้นไปลงทะเบียนและมีเสียงคุยกันมันก็มีจังหวะให้เกิดการนินทากันได้ ถึงไม่อยากใส่ใจแต่จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้ยินอะไรเลยก็เป็นไปไม่ได้

   ศิตาคนที่ว่าเป็นผู้หญิงผิวขาว ผมยาว รูปร่างหน้าตาดี จัดว่าสวยเมื่อเทียบกับผู้หญิงในหมู่บ้านคนอื่น ๆ และตอนที่ศิตาเดินไปลงชื่อศิวัฒน์ก็สังเกตเห็นว่าสีหน้าของผู้ใหญ่เปี่ยมเปลี่ยนไป

   “คนมันเคยเป็นผัวเป็นเมียกันมาก่อน จะมองกันขนาดนั้นก็ไม่แปลกหรอก ศิตามันสวยขึ้นจากเมื่อก่อนด้วย เห็นมีแต่คนไปเทียวไล้เทียวขื่อตลอด จะไม่หึงไม่หวงเมียเก่าเลยก็คงแปลก”

   ป้าสองคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าคุยกันไม่หยุด และศิวัฒน์ก็รู้สึกแปลก ๆ เมื่อได้รู้เรื่องที่ไม่เคยรู้ วันนี้แค่มาเข้าร่วมประชุมเพราะต้องชี้แจงเรื่องที่ผู้ใหญ่จะแจ้งกับชาวบ้านที่มาร่วมการประชุมด้วยแค่นั้น แต่ไม่นึกเลยว่าจะต้องมาฟังเรื่องส่วนตัวของผู้ใหญ่เปี่ยมกับเมียเก่าที่ชื่อศิตา

   ศิวัฒน์หยิบเอกสารในมือที่เตรียมเอาไว้สำหรับแจ้งในที่ประชุมขึ้นมาอ่านและมีเรื่องที่ทำให้รู้สึกแปลกใจตัวเองนิดหน่อย อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจและไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเพียงแค่ได้เห็นหน้าศิตา ผู้หญิงสวย ๆ ที่เคยเป็นเมียของผู้ใหญ่เปี่ยมมาก่อนแค่นั้น

        TBC.

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 19】 up 10/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 10-01-2019 21:25:25

คุณแม่ชอบหนูวันก็เลือกหนูวันนี่แหละค่ะ ไม่ต้องเกี่ยงว่าหญิงหรือชาย

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 20】 up 10/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 10-01-2019 22:01:30

หนูวันรู้ใจตัวเองได้แล้วว

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 20】 up 10/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 10-01-2019 22:14:12

จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครเรียกชื่อศิวัฒน์ของเราเลย น่าสงสารมาก

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 20】 up 10/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 10-01-2019 22:21:03

โห...ผู้ใหญ่บอกถ้าไม่ใช่วันแล้ว ไม่เอาใครทั้งนั้น อิจฉาวันจังเลยว่ะ
 o18 o18

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 20】 up 10/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 11-01-2019 02:07:51

ก็แค่เมียเก่า หรือจะสู้.......  :a14:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 20】 up 10/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Chobreadyaoi ที่ 11-01-2019 07:21:35

เขาเรียกว่าหึงงงนะน้องวันน

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 20】 up 10/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 11-01-2019 17:24:54

กอดน้องศิ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 20】 up 10/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Patsz ที่ 12-01-2019 07:14:51

คู่นี้เค้าจีบกันน่ารักดี คนนึงกวนตีน คนนึงชอบด่า ผู้ใหญ่นี้มันร้ายจริงๆ เนียนตลอดๆ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 20】 up 10/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 12-01-2019 09:48:55

น้องศิ อย่าไปยอมนะครับ น้องศิต้องอยู่คอยด่ากับผู้ใหญ่เปี่ยมไปเรื่อยๆ นะ

หัวข้อ: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 21up 12/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 12-01-2019 13:21:27

วันเปี่ยมรัก.21

   วันนี้ต้องเร่งคีย์รายชื่อการปรับปรุงทะเบียนเกษตรกรเพื่อให้ชาวบ้านที่ลงชื่อว่ามาตรวจสอบรายชื่อที่ป้ายประกาศกลางหมู่บ้าน บางคนก็เขียนลายมืออ่านยาก ต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะสะกดชื่อนามสกุลออก แล้วแทนที่จะเห็นใจกันบ้าง ทำไมต้องมาแหย่มาแกล้งกันด้วย

   “หนูวันคนดี หนูวันคนขยัน”

   “ผู้ใหญ่เห็นมั้ยว่าเราทำอะไรอยู่”

   ยอมรับก็ได้ว่ายังรู้สึกไม่พอใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่องที่ได้รู้ได้เห็นเมื่อวันก่อน เรื่องของศิตาผู้หญิงสวย ๆ คนนั้นที่เคยเป็นเมียเก่าผู้ใหญ่เปี่ยม ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองแต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกบางอย่างขึ้นมา หงุดหงิดจนควบคุมความรู้สึกของตัวเองที่เกิดขึ้นไม่ได้เอาซะเลย

   “เห็นว่าหนูวันคนดีกำลังทำงานอยู่ เลยจะบอกว่าขอบคุณนะจ๊ะที่มาช่วยงานผู้ใหญ่”

   คำพูดแบบนี้ไม่เรียกว่ากวนประสาทแล้วจะเรียกว่าอะไร ผู้ใหญ่เปี่ยมไม่ได้แค่พูดแต่ยังแตะมือที่ไหล่ของศิวัฒน์เบา ๆ และแกล้งทำเป็นบีบนวดให้ด้วย ทำเหมือนเอาใจกันมากแต่ที่จริงเรียกว่าการสร้างความหงุดหงิดให้เพิ่มขึ้นมากกว่า

   “ผู้ใหญ่จะไปไหนก็ไปเลยไป รำคาญ”

   โดนไล่และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยอมไปง่าย ๆ เมื่อเห็นว่าคนที่กำลังทำงานน่าจะพออยู่คนเดียวได้

   “งั้นเราไปนาก่อนนะ จะแวะไปดูนาป้าพรด้วยว่าเขาเป็นยังไงแล้ว”

   “ก็ไปสิ มาบอกเราทำไม ที่จริงควรไปตั้งนานแล้ว จะอยู่รบกวนทำไมอยู่ได้ตั้งนาน”

   เอ่ยปากไล่และทั้งมือและสายตาก็ยังมองไปที่เอกสารที่ยังวางกองอยู่เต็มไปหมด และผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองคนที่ทำงานอยู่แบบยิ้ม ๆ

   ตอนที่พูดแบบนี้ก็ดูน่ารัก ตอนที่ออกปากไล่ก็ดูน่ารัก ตอนที่ตั้งใจทำงานจริงจังก็ดูน่ารัก เห็นแบบนี้บางทีมันก็น่ารักจนอยากแกล้ง ถึงจะรู้ว่าทำให้ไม่พอใจอยู่บ่อย ๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงหยุดตัวเองไม่เคยได้ ความรู้สึกแบบนี้ไม่ใช่เพิ่งเกิดขึ้นแต่มันเป็นมานานแล้ว เป็นมาตั้งแต่เด็กจนถึงป่านนี้

   “งั้นเราไปก่อนนะ วันมีอะไรก็โทรหาเรานะ”

   บอกให้รู้ว่าจะไปแล้วและศิวัฒน์ก็พยักหน้ารับและแสดงให้เห็นชัดเจนว่าอยากให้ผู้ใหญ่เปี่ยมรีบไป

   “ไปแป๊บเดียว เดี๋ยวเราก็มา”

   “ไม่ต้องรีบกลับมาหรอก ไปนาน ๆ ได้แค่ไหนยิ่งดี จะได้ไม่มีคนสร้างความรำคาญให้เรา”

            +++

   “อาราย กินหนมมั้ย กินหนม กินหนม”

   ระดับความน่าหมั่นไส้ที่เพิ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ ของคนที่เพิ่งกลับจากนาและทั้งเนื้อตัวและเสื้อผ้าก็ยังเลอะโคลน แบบนี้ใครจะอยากเข้าใกล้

   เด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่เดินมากับยายก็เลยไม่ยอมคุยกับผู้ใหญ่เปี่ยมแต่ไปหลบอยู่หลังยายที่ในมือยังมีถ้วยข้าวอยู่ น่าจะเดินป้อนข้าวหลานมาเรื่อย ๆ จนมาหยุดแวะที่ศาลากลางหมู่บ้านที่ตั้งอยู่หน้าบ้านผู้ใหญ่เปี่ยมพอดี

   “อุ้มได้เปล่า ขออุ้มหน่อยได้มั้ย”

   เด็กที่ไหนจะกล้าให้อุ้ม สภาพผู้ใหญ่เปี่ยมดูไม่น่าเข้าใกล้ขนาดนี้

มองอยู่นานและศิวัฒน์ก็นึกต่อว่าอยู่ในใจ ทั้งที่คิดว่าเด็กผู้ชายตัวเล็กคนนั้นจะไม่ให้ผู้ใหญ่เปี่ยมอุ้มแท้ ๆ แต่อยู่ดี ๆ เด็กคนนั้นก็ยอมเดินมาจากหลังยายและให้ผู้ใหญ่เปี่ยมอุ้มง่าย ๆ ผู้ใหญ่เปี่ยมอุ้มเด็กคนนั้นด้วยมือข้างเดียวและศิวัฒน์ก็มองสิ่งที่คนที่เพิ่งกลับมาทำ

   “โอ้โห หนักขึ้นเยอะแล้วเนี่ย วันก่อนไม่หนักขนาดนี้นะ”

   “จะได้ขวบแล้ว”

   “โตเร็วจริง ๆ อีกไม่กี่วันก็เป็นหนุ่มแล้วเนี่ย”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดคุยกับยายของเด็กและเพียงไม่นานก็เดินมาหาศิวัฒน์ที่นั่งทำงานอยู่

   “วัน เอาขนมให้หน่อย”

   มีขนมถุงเล็ก ๆ  อยู่ในตะกร้า เป็นพวกขนมปังกรอบที่เอาไว้กินกับกาแฟและศิวัฒน์ก็หยิบขนมส่งให้เด็กผู้ชายที่ผู้ใหญ่เปี่ยมอุ้ม

   “ธุจ้าด้วย ธุจ้าหรือยัง”

   ยายของเด็กบอกให้ขอบคุณและเด็กผู้ชายตัวน้อยก็ทำตาม สองมือเล็ก ๆ ยกขึ้นไหว้และเมื่อได้ขนมก็กอดถุงขนมเอาไว้แน่น

   “วันเสาร์หน้า มาร่วมบุญกันนะยาย เดี๋ยวผมจะไปคุยกับหลวงพ่อเรื่องนิมนต์พระมารับภัตตาหาร”

   “พระมากี่โมงล่ะผู้ใหญ่”

   “เช้าเลย ข้าวสารอาหารแห้งมีอะไรก็เอามาได้ ถือว่าทำบุญร่วมกัน”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมเป็นผู้ใหญ่บ้านที่มีมนุษย์สัมพันธ์ดีกับทุกคนยกเว้นแค่กับศิวัฒน์คนเดียวเท่านั้น

   “ประกาศที่หอกระจายข่าวมั้ย เดี๋ยวยายลืม”

   “ได้ ๆ เดี๋ยวผมให้ประกาศที่หอกระจายข่าว”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมคุยกับยายหลานที่แวะมาทักทายกันอีกพักใหญ่ มองแล้วก็รู้สึกดีแต่ก็ปนด้วยความหมั่นไส้ ไม่แปลกที่ผู้ใหญ่เปี่ยมจะรู้จักลูกบ้านทุกคนเพราะเกิดและเติบโตที่นี่
 
   “รายชื่อเสร็จแล้วนะ”

   บอกคนที่อุ้มเด็กผู้ชายตัวเล็กอยู่ในอ้อมแขนให้รับรู้ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็หันมาส่งยิ้มให้

   “เร็วมากเลย ขอบใจมากนะวัน เดี๋ยวเราจะเอาไปติดที่ป้ายประกาศเลยก็แล้วกันนะ”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมเดินมาหาศิวัฒน์ที่ทำงานให้จนเสร็จเรียบร้อยและไปหยิบเอกสารใบรายชื่อเพื่อเตรียมปิดป้ายประกาศ

   “ไปก่อนนะผู้ใหญ่เปี่ยม ไปแล้วนะผู้ช่วย”

   ผู้ช่วย?

   มีกันอยู่สองคนถ้าไปประโยคหลังไม่ได้หมายถึงศิวัฒน์แล้วยายหมายถึงใคร สิ่งที่ได้ยินทำให้ผู้ใหญ่เปี่ยมอมยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากและมองหน้าของคนที่ทำหน้างงแบบยิ้ม ๆ

   “ขอบคุณนะครับ ผู้ช่วย”

   โดนแซวและศิวัฒน์ก็ขมวดคิ้วมุ่นเพราะสิ่งที่ได้ยิน

   “เราไม่ใช่ผู้ช่วย ทำไมผู้ใหญ่ไม่บอกยายไป เดี๋ยวเขาก็เข้าใจผิดกันไปหมด”

   “ไม่เห็นจะเข้าใจผิดเลย ก็วันเป็นผู้ช่วยเรา”

   ยิ่งพูดยิ่งไปกันใหญ่ นอกจากไม่ยอมแก้ความเข้าใจผิดแล้วยังปล่อยเลยตามเลยไปอีกด้วย

   “ผู้ใหญ่ เราไม่ใช่ผู้ช่วยนะ”

   “วันนี่ล่ะก็ เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องโมโหเลย”

   น้ำก็ยังไม่ได้อาบ ตัวก็ยังเลอะโคลนแต่ผู้ใหญ่เปี่ยมเดินอ้อมไปด้านหลังและไปนวดไหล่ให้เบา ๆ เพื่อเอาใจและศิวัฒน์ก็เบี่ยงตัวหลบไม่ยอมให้ผู้ใหญ่เปี่ยมเข้าใกล้

   “ไปอาบน้ำเลยไป อย่ามาใกล้เรานะ”

   “แหม แค่นี้ทำเป็นเหม็นกลิ่นโคลนสาปควายไปได้นะพ่อหนุ่มเมืองกรุง”

   “ทำไมชอบหาเรื่องเราตลอดเลยวะ”

   ถ้ายังต่อปากต่อคำกันแบบนี้ ดูเหมือนเรื่องจะไปกันใหญ่และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยอมถอย หลังจากที่ได้แหย่คนที่สละเวลามาทำงานให้จนงานเสร็จเรียบร้อย

   “ใครเขาจะไปหาเรื่องผู้ช่วยกันล่ะ ผู้ช่วยว่ายังไง ผู้ใหญ่ก็ยอมทำตามหมดแหละ ไม่งั้นเดี๋ยววันหลังผู้ช่วยไม่มาช่วยก็แย่กันพอดี”

   “เคยแย่ด้วยเหรอ น่าจะมีคนเสนอตัวอยากช่วยเยอะแยะนะ”

   ประชดประชันไปเล็กน้อยและผู้ใหญ่เปี่ยมก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย

   “ใครล่ะ ไม่เห็นมีใครอยากช่วยเราเลย”

   จะใครล่ะถ้าไม่ใช่...

   “ก็ศิตาไง”

   “..........”

   ไม่ได้อยากพูดถึงเรื่องส่วนตัว ไม่อยากพูดเรื่องของใครแต่ไม่รู้ทำไมถึงได้พลั้งปากพูดออกไปแบบนั้น และมันทำให้สีหน้าของผู้ใหญ่เปี่ยมเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ศิวัฒน์พูด
   
   ผู้ใหญ่เปี่ยมไม่ได้ตอบอะไรกลับมา มีแค่เพียงความนิ่งเงียบและศิวัฒน์ก็เพิ่งรู้ตัวว่าพูดเรื่องที่ไม่สมควรพูดไปแล้ว

   “เอ่อ คือเราหมายถึง...”

   จะแก้ตัวตอนนี้ก็คงไม่ทันเพราะผู้ใหญ่เปี่ยมไม่ได้ฟังและจงใจเดินหนีกันไปซึ่งหน้า

   “เราไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะวัน”

   ท่าทีที่แสดงออกแบบนี้คงกำลังไม่พอใจ และศิวัฒน์ก็นึกอยากเขกหัวตัวเองที่หลุดปากพูดเรื่องนั้นออกไป ถึงแม้หลาย ๆ ครั้งจะสามารถพูดอย่างที่ใจคิดและหลาย ๆ ครั้งจะหงุดหงิดหรือต่อว่าผู้ใหญ่เปี่ยมได้อย่างที่ใจต้องการ แต่ไม่ใช่การพูดแบบในวันนี้ แม้แต่ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงพูดชื่อของผู้หญิงคนนั้นออกมา บางทีอาจเป็นเพราะชื่อของศิตามันติดอยู่ในความคิดอยู่ตลอดเวลาก็เป็นได้

   “พลาดแล้วไงไอ้ศิ”

   รู้ว่าไม่สมควรพูดเพราะมันน่าจะมีผลกับจิตใจของคนฟังอย่างมาก แต่มาคิดได้ตอนนี้ก็สายไปแล้ว ในเมื่อพูดออกไปแล้วก็ต้องรับผลที่ตามมาให้ได้ และเมื่อรู้ตัวว่าพลั้งปากพูดสิ่งที่ไม่ดีออกไปก็คงต้องหาโอกาสขอโทษผู้ใหญ่เปี่ยมให้ได้แค่นั้นเอง

        TBC.

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 21】up 12/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 12-01-2019 14:09:53

แย่แล้วไง

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 21】up 12/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 12-01-2019 14:11:00

เฮ้อออ สงสารผู้ใหญ่จัง  วันก็นะ ปากไวตลอดเลย  :mew6: :mew6: :mew6:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 21】up 12/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 12-01-2019 15:08:54

คงต้องเอ่ยปากขออย่างจริงจังแล้วล่ะผู้ใหญ่

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 21】up 12/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Justccwpo ที่ 12-01-2019 15:25:38

สนุกกกกก

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 21】up 12/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 12-01-2019 15:27:53

หึงไม่เก็บอาการไง ผู้ช่วยอ่ะ พ่อผูใหญ่งอนเลยเห็นไหม? ตีๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 21】up 12/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 12-01-2019 17:17:48

โอ้ยยยย เรื่องนี้น่ารักมากกกกก  ตีกันทะเลาะเถียงกันเป็นเด็กๆ  ขำผู่ใหญ่เปี่ยมวอแว รุงรัง กวนตีน จีบเนียนๆ หนูวันของ ผญ.เก้วกาด โวยวาย แต่ยอมช่วยงานตลอด หนูวันคนดี มีแต่ความน่ารัก น่ารัก น่ารักเต็มไปหมดเลยยยย

หนูวันเริ่มจะมีใจให้แล้ว แต่ยังไม่รู้ตัว แงงง  :-[

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 21】up 12/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Chobreadyaoi ที่ 12-01-2019 17:47:04

น้องวันต้องง้อแบบพิเศษแล้วแหละ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 21】up 12/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 12-01-2019 20:44:12

หึงก็บอกเขาไปสิหนูวัน

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 21】up 12/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 12-01-2019 22:03:52

ใจเริ่มจะตรงกันสักทีหลังจากที่หยอดมานาน

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 21】up 12/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Patsz ที่ 12-01-2019 23:49:12

กลายเป็นผู้ช่วยเฉยเลย และกำลังจะกลายเป็นเมียผูู้ใหญ่เร็วๆนี้แหละ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 8 ตอนที่ 21】up 12/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 13-01-2019 16:45:34

แบบนี้ เรียกว่าหึงโดยไม่รู้ตัวนะวัน มีประชดประชันด้วย ไม่ได้พลาดแต่มันออกมาจากความรู้สึก
 
ว่าแต่ผู้ใหญ่งอนนี่ ก็น่ารักนะเออ รีบง้อโดยด่วนนะวัน

หัวข้อ: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 22】up 13/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 13-01-2019 18:53:10

วันเปี่ยมรัก.22

   ตั้งแต่วันนั้นที่พูดไม่ดีออกไป ก็ยังไม่มีจังหวะที่จะได้ขอโทษเลย ไม่แปลกที่จะทำให้รู้สึกไม่พอใจ และศิวัฒน์ก็รู้ตัวว่าพูดแบบนั้นก็เกินไปจริง ๆ มองโทรศัพท์ในมือและตั้งใจพิมพ์ ๆ ลบ ๆ อยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่รู้จะขอโทษยังไงดี ความรู้สึกค้างคาใจก็เลยยังอยู่จนถึงตอนนี้และคิดว่าเมื่อถึงวันหยุดได้กลับไปหาปู่กับย่าก็คงต้องแวะไปหาผู้ใหญ่เปี่ยมเพื่อขอโทษ ไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่สบายใจไปตลอด กำลังคิดคำขอโทษแล้วอยู่ดี ๆ ก็มีข้อความส่งเข้ามาหาจากคนที่กำลังคิดถึง

   ...ว่างหรือเปล่า ขอรบกวนเวลาสัก 5 นาทีได้มั้ย...

   แล้วโอกาสก็มาถึง ไม่ต้องคิดนานคนที่หาทางขอโทษก็ส่งข้อความกลับไป

   ...ว่างคุย 5 นาที...

   มีฟอร์มให้ตัวเองนิด ๆ และหลังจากอ่านข้อความแล้วผู้ใหญ่เปี่ยมก็โทรมาหาทันที

   “เราขอโทษที่รบกวนนะวัน พอดีเราอยากไปดูพวกเครื่องมือและอุปกรณ์การเกษตร เราเห็นว่าเขามีจัดงาน แถวนั้นพอจะมีที่พักดี ๆ ราคาไม่แพงบ้างมั้ย”

   เรื่องหาที่พักไม่ใช่เรื่องยาก ถ้าจะมาจริง ๆ ก็พอจะช่วยหาที่พักให้ได้

   “ผู้ใหญ่จะมาเหรอ”

   “ใช่ พอดีเราอยากไปดูเครื่องคัดเมล็ดพันธ์ุข้าว”

   ปกติผู้ใหญ่เปี่ยมจะชอบแหย่และชอบแกล้งกวนให้โมโห แต่ครั้งนี้ที่โทรมาหาคำพูดคำจาดูแตกต่างไปจากที่เคยจนรู้สึกได้

   “เราเห็นว่าจะมีจัดงานใหญ่เลยว่าจะจองที่พักแถวนั้น ตอนแรกคิดว่าจะขับรถไปแต่ดูจะยุ่งยากเลยจะนั่งรถทัวร์ดีกว่าแต่คิดว่าคงกลับไม่ทันเลยน่าจะต้องค้างหนึ่งคืน”

   คำพูดของคนที่โทรมาทำให้รู้สึกถึงความห่างเหิน และมันทำให้ศิวัฒน์ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจคงเป็นเพราะเรื่องวันนั้นผู้ใหญ่เปี่ยมเลยดูนิ่ง ๆ ไป

   “เรื่องที่พักเดี๋ยวเราดูให้ก็ได้ แถวนั้นมีเยอะอยู่นะ”

   คิดว่าผู้ใหญ่เปี่ยมอาจจะอยากพูดคุยด้วยอีกหน่อย แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไปอย่างเห็นได้ชัด

   “ขอบใจมากนะวัน งั้นเราไม่กวนแล้วล่ะ แค่นี้นะ”

   แบบนี้มันยิ่งกว่ากวนอีก ทำไมถึงต้องพูดจาแบบนี้ด้วยการพูดแบบนี้มันน่าหงุดหงิดกว่าตอนที่ผู้ใหญ่พูดจากวน ๆ ใส่อีก

   “ผู้ใหญ่เป็นอะไร”

   ถามออกไปตรง ๆ และปลายสายก็นิ่งเงียบไป

   “ผู้ใหญ่โกรธเราใช่มั้ย ถามจริง ๆ”

   “เราไม่กล้าโกรธวันหรอก วันก็รู้ไม่ใช่เหรอ”

   ไม่กล้าโกรธแต่พูดแบบนี้เหรอ งั้นก็ได้ ไม่ชอบเวลาที่ถูกเมินเฉยใส่และกำลังจะต่อว่าคนที่อยู่ปลายสายแล้วผู้ใหญ่เปี่ยมที่นิ่งเงียบอยู่นานก็ตอบกลับมาก่อนที่ศิวัฒน์จะพูดอะไร

   “เราไม่ได้เป็นอะไรนะ เราก็เป็นผู้ใหญ่บ้านไง วันก็รู้ไม่ใช่เหรอ”

   “กวนตีนนะผู้ใหญ่”

   ดูเหมือนว่าจะมีเสียงหัวเราะเบา ๆ จากปลายสายและมันทำให้ศิวัฒน์เริ่มสบายใจขึ้นมาบ้างที่ผู้ใหญ่เปี่ยมมีความเป็นผู้ใหญ่มากพอและไม่ได้ทำตัวน่ารำคาญอย่างที่คิด

   “ที่จริงช่วงนี้เรามีเรื่องเครียด ๆ อยู่ที่จะไปดูงานมันก็เป็นแค่ข้ออ้างเพื่อหนีไปจากตรงนี้สักพักแค่นั้น”

   คิดเอาไว้ว่าผู้ใหญ่เปี่ยมดูแปลกไปและคิดว่าคงจะเพราะไม่พอใจที่พูดเรื่องไม่ควรพูดเมื่อครั้งก่อนแต่ไม่นึกว่าจะมีเรื่องเครียดด้วย

   “ตกลงจะมาใช่มั้ย”

   “อือ”

   “ถ้างั้นมาพักกับเราก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่าอย่ามากวนประสาทให้เราโมโห”

   ไม่ได้อยากจะแสดงตัวว่าเป็นคนดีมีน้ำใจเลยสักนิด และตอนนี้ก็กำลังพยายามคิดหาเหตุผลเพื่อมาสนับสนุนว่าทำไมอยู่ ๆ ถึงชวนผู้ใหญ่เปี่ยมมาค้างด้วยกันได้

   “จะดีเหรอวัน”

   ทำเหมือนว่าเกรงใจ ทั้งที่จริงแล้วก็รู้สึกดีใจเมื่อได้ยินคำชวน

   “นั่นสิ เราว่าไม่น่าจะดีหรอกนะ เราเปลี่ยนใจแล้ว ผู้ใหญ่ไปหาที่พักที่อื่นเถอะ”

   “อ้าว ทำไมแบบนั้นล่ะวัน ชวนแล้วห้ามกลับคำแบบนี้สิ”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมแกล้งทำเสียงงอแงใส่คนที่อยู่ ๆ ก็ไม่ยอมให้พัก โอกาสดี ๆ แบบนี้ไม่ใช่จะมีบ่อย ๆ ถ้าไม่คว้าเอาไว้คงเสียดายแย่

   “นึกว่าจะเล่นตัวกว่านี้ซะอีก”

   “เราก็ต้องพูดให้เหมือนเกรงใจวันหน่อยสิ เพราะเราเป็นคนมีมารยาท”

   ถ้าพูดจากวน ๆ ได้ขนาดนี้ก็ไม่น่าจะต้องคิดเรื่องมารยาทแล้วล่ะ และศิวัฒน์ก็สบายใจขึ้นเมื่อคนที่อยู่ปลายสายเริ่มต่อปากต่อคำกันได้แล้ว

   “แล้วจะมาเมื่อไหร่ล่ะ”

   ถามออกไปเพื่อจะได้วางแผนการเดินทางให้และผู้ใหญ่เปี่ยมก็บอกสิ่งที่คิดเอาไว้แล้ว

   “วันเสาร์นี้ เราจะออกจากที่นี่ตั้งแต่เช้า”

   “อืม มาถึงก็บอกแล้วกัน เดี๋ยวเราไปรับ”

   ตั้งแต่เริ่มพูดคุยและเริ่มทำงานด้วยกัน สิ่งที่ทำให้ผู้ใหญ่เปี่ยมประทับใจคนที่กำลังคุยกันก็คือถึงจะทำเหมือนไม่ค่อยสนใจและบางครั้งก็เมินเฉยกันบ่อย ๆ  แต่ทุกครั้งที่ขอความช่วยเหลือศิวัฒน์ไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้ง

   “ขอบคุณมากนะครับผู้ช่วย”

   “ใครเป็นผู้ช่วย เราไม่ใช่ผู้ช่วยนะ ผู้ใหญ่กรุณาไปแก้ความเข้าใจผิดกับคนอื่น ๆ เรื่องของเราด้วย”

   โดนต่อว่าอีกแล้วและผู้ใหญ่เปี่ยมก็รู้สึกดีเวลาที่โดนต่อว่าแบบนี้ แค่ได้ต่อปากต่อคำแค่ได้พูดคุยกันแค่เพียงเล็กน้อยแต่ทำให้รู้สึกดีมากขึ้นทุกวัน

   “วัน ขอบคุณมากที่ช่วยเหลือเรามาตลอด เวลาที่เราไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งพาใครได้ เราก็มีแต่วันนี่แหละที่ไม่เคยทิ้งเรา”

   ฟังดูเป็นคำสรรเสริญที่เกินจริงไปหน่อย แต่ที่จริงแล้วคือเรื่องจริงสำหรับผู้ใหญ่เปี่ยมที่ตอนนี้รู้สึกเหมือนจะขาดศิวัฒน์ไม่ได้
   
        “ผู้ใหญ่ไม่ต้องทำเป็นชมเราเกินจริงแบบนั้นหรอก เราไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด”

   ก็แค่พูดไปอย่างที่คิด แต่สิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมตอบกลับมามันทำให้ศิวัฒน์ได้แต่นิ่งงันไปชั่วขณะเมื่อฟังสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูด

   “มันไม่เกินจริงไปหรอกนะ วันก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าที่เราอยู่ตอนนี้มันเป็นยังไง”

   ถ้าไม่ได้ลงมือทำอะไรหลาย ๆ อย่างร่วมกันก็คงไม่รู้และเมื่อได้รู้ได้เห็นในหลาย ๆ เรื่องก็ไม่เข้าใจว่าผู้ใหญ่เปี่ยมจะทุ่มเททำเพื่อคนในหมู่บ้านขนาดนี้ไปทำไม

   “เราก็พอรู้แหละนะผู้ใหญ่”

   เรื่องบางเรื่องก็ไม่รู้จะไปปรับทุกข์หรือระบายความอัดอั้นตันใจแบบนี้กับใครได้ แต่ผู้ใหญ่เปี่ยมก็สามารถพูดคุยเรื่องแบบนี้กับศิวัฒน์ได้อย่างสบายใจเสมอ

   “เราถึงบอกไง ว่าขอบคุณวันมากนะที่คอยช่วยเหลือเราตลอดในเวลาที่ไม่มีใครคิดจะช่วยเรา”

            +++

   “ผู้ใหญ่กินอะไรมาหรือยัง หิวหรือเปล่า”

   ศิวัฒน์เอ่ยถามคนที่เพิ่งเจอหน้ากันด้วยความเป็นห่วงและผู้ใหญ่เปี่ยมที่เดินมาขึ้นรถก็ตอบกลับ

   “ยังไม่ได้กินเลย วันกินหรือยัง”

   ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกว่าการเจอกันครั้งนี้มันพิเศษกว่าที่เคย ปกติเราเจอกันที่ศาลากลางของหมู่บ้าน ทำงานด้วยกัน อย่างมากก็กินข้าวด้วยกันที่บ้านหรือเต็มที่ก็ไปกินขนมหวานด้วยกันแค่นั้น และมันแตกต่างจากตอนนี้ที่เราเจอกันในสถานที่อื่นบ้าง ที่ที่ไม่มีใครรู้จักเราและมันห่างไกลจากสายตาของคนในหมู่บ้าน

   “แล้วผู้ใหญ่อยากกินอะไรล่ะ”

   ที่จริงก็แค่การพูดคุยกันด้วยเรื่องธรรมดาแต่ไม่รู้ทำไมถึงทำให้รู้สึกดีกว่าทุกครั้งที่คุยกันและผู้ใหญ่เปี่ยมก็บอกคนที่ขับรถให้นั่งแบบยิ้ม ๆ

   “วันก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าเรากินอะไรก็อร่อยหมดแหละ ขอแค่ได้กินกับวัน”

   ก็แค่พูดเหมือนที่เคย และก็แค่โดนมองด้วยความหมั่นไส้เหมือนที่เคย แต่สิ่งที่ต่างไปจากเดิมคือนอกจากโดนมองด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความหมั่นไส้แล้ว ตอนนี้ผู้ใหญ่รู้สึกว่าศิวัฒน์เริ่มยิ้มนิด ๆ ด้วย

   “เอาดี ๆ  ไม่ต้องมาหยอดเราหรอก จริง ๆ แล้วผู้ใหญ่อยากกินอะไร”

   ถ้าเอาแบบดี ๆ แบบไม่ต้องหยอดคือตอนนี้อะไรก็กินได้ทั้งนั้นเพราะหิวมากจนแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว

   “เอาดี ๆ คือเรายังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้า และเอาดี ๆ ตอนนี้เราหิวมากอะไรเราก็กินหมดแล้ว"

   ยอมรับตรง ๆ ว่าหิวข้าวมาก และศิวัฒน์ก็มองคนที่ทำหน้ามุ่ยและยกมือลูบท้องด้วยความขำ

   “ก็แค่นี้ มัวลีลาอยู่ได้”

   เราคุยกันด้วยเรื่องธรรมดา ด้วยคำพูดแสนธรรมดา วันนี้มันก็เป็นแค่วันธรรมดาเหมือนทุกวัน แต่ที่ทำให้รู้สึกไม่ธรรมดาเพราะความรู้สึกตอนนี้เหมือนเรากำลังเดทกันอยู่และมันทำให้คนสองคนรู้สึกดีจนทำให้เผลอยิ้มออกมาเวลาที่มองหน้ากัน

   “วันนี้ผู้ใหญ่ดูสงบปากสงบคำไม่ค่อยกวนตีนเราเลยเนอะ สงสัยจะลืมเอาปากมาด้วย”   

   แกล้งแหย่ไปอีกนิดและผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองหน้าศิวัฒน์แบบยิ้ม ๆ

   “เนี่ย พอพูดด้วยก็หาว่ากวนตีน พอไม่พูดก็หาว่าลืมเอาปากมาด้วย เราทำตัวไม่ถูกแล้วนะวัน”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมตัวจริงต้องแบบนี้แหละ กวนประสาทนิด ๆ และทำให้รู้สึกโมโหได้หน่อย ๆ

   “ว่าแต่เรา วันนี้วันเองก็เถอะ”

   “ทำไมเหรอ วันนี้เราก็ปกติดี ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”

   พูดแล้วก็ยักไหล่ทำหน้ากวน ๆ ใส่คนที่ชวนคุยบ้างในระหว่างที่รอให้พ้นแยกไฟแดง

   “ใครว่าล่ะ วันนี้ หนูวันของเราหล่อมากเลยล่ะ อยู่ที่นี่แต่งตัวหล่อ แบบนี้ทุกวันเลยสินะ”

   มันคือชุดลำลองแบบปกติ ไม่รู้ทำไมผู้ใหญ่เปี่ยมถึงเอ่ยปากชมกันได้ทั้งที่แต่งตัวแบบนี้อยู่ทุกวันอยู่แล้ว บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าต่างฝ่ายต่างไม่ได้เห็นกันในแบบนี้แค่นั้น

   “นี่เราก็แต่งตัวธรรมดา ชมเราแบบนี้อยากให้ชมกลับหรือไง”

   แกล้งถามและผู้ใหญ่เปี่ยมก็พยักหน้ารับทันที

   “วันก็น่าจะเห็นว่าวันนี้เราแต่งตัวดีเป็นพิเศษ แทนที่จะชมเราบ้างปล่อยให้เราชมวันคนเดียวอยู่ได้”

   “สรุปคืออยากให้ชมกลับว่างั้น”

   แกล้งมองการแต่งตัวที่ผู้ใหญ่เปี่ยมบอกว่าตั้งใจแต่งมาให้ดูแบบยิ้ม ๆ และแกล้งเบะหน้าใส่นิด ๆ แต่ก็นึกชื่นชมว่าที่จริงแล้ววันนี้ก็ดูดีกว่าที่เคยเห็นมากจริง ๆ

   “หล่อมาก ดูดีสุด ๆ พอใจหรือยัง”

   ไม่จริงใจเลยสักนิด และถึงแม้จะเป็นคำพูดที่ไม่จริงใจ แต่ก็ทำให้คนที่ถูกชมยิ้มได้ ผู้ใหญ่เปี่ยมเอนหลังพิงกับพนักพิงของเบาะรถและถอนใจยาว มองหน้าของศิวัฒน์แล้วก็รู้สึกดี เหมือนความกดดันและภาระหนักอึ้งที่แบกเอาไว้ผ่อนคลายลงบ้าง

   “คงมีแต่วันคนเดียวที่เราพูดอะไรแบบนี้ด้วยได้อย่างสบายใจ”

   หันไปมองคนที่พูดเรื่องที่อยู่ในใจออกมาเสียงเบาและศิวัฒน์ก็พอจะเข้าใจอะไรได้บ้าง หลังจากที่ทำงานด้วยกันมาหลายเดือน รู้ว่าผู้ใหญ่เปี่ยมเจออะไรมา รู้ว่าความหนักใจคืออะไร รู้ว่าการจะเป็นคนดีบางครั้งก็ยากลำบากมากและตอนนี้ผู้ใหญ่เปี่ยมก็แค่ต้องการกำลังใจจากใครสักคนแค่นั้นเอง

   “ถ้าไม่หยุดคิดก็ไม่ได้พักนะผู้ใหญ่ นี่ผู้ใหญ่บอกเองว่าจะมาเดินดูงานให้สบายใจไม่ใช่เหรอ”

   แค่ใครสักคนที่เข้าใจและแค่เพียงคำพูดไม่กี่คำแต่ทำให้สบายใจจนสามารถยิ้มได้ ผู้ใหญ่เปี่ยมมองหน้าศิวัฒน์แบบยิ้ม ๆ มองแล้วก็ทำให้รู้สึกว่าทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันนอกจากความสบายใจแล้วยังได้รับกำลังใจอยู่เสมอ

   “ขอบใจมากนะวัน ก็มีแต่วันนี่แหละที่เข้าใจเรา”

   ฟังแล้วก็ได้แต่ยิ้ม และศิวัฒน์ก็มองหน้าผู้ใหญ่เปี่ยมแบบกวน ๆ และพูดเรื่องบางอย่างให้ได้ยินชัดเจน

   “ไม่เป็นไรผู้ใหญ่ ไหน ๆ ก็มาแล้ว ค่าที่กินที่พักทั้งหมดก็เตรียมตัวจ่ายให้สมกับความเข้าใจที่เรามีให้ผู้ใหญ่ก็แล้วกัน”

       TBC.

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 22】up 13/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 13-01-2019 19:22:51

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 22】up 13/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 13-01-2019 19:31:02

แหม..ฟังทั้งคู่พูดคุยกันไป เราก็ยิ้มตามไปด้วย
แต่ ตอนท้ายวันจะโหดไปไหเนี่ย อิอิอิอิ
น่ารักสุดๆ คู่นี้

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 22】up 13/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 13-01-2019 20:02:17

ดู ผญ. จะเกรงๆ วันอยู่น่า  :hao4:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 22】up 13/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: kunt ที่ 13-01-2019 20:23:21

เมื่อไหร่ผู้ใหญ่จะเรียกชื่อศิวัฒน์จริงๆ สักที คนถูกเรียกนี่ก็เลยไม่สนิทใจกันสักที เหมือนมีช่องว่างหุบเหวระหว่างกัน เฮ้ออออ  555 นี่ก็อินไป

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 22】up 13/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 13-01-2019 20:47:27

แหนะ ที่แท้ก็ใส่ใจเค้าเหมือนกันละน้า

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 22】up 13/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 13-01-2019 21:33:59

แบหึง แต่ไม่ยอมรับ  ผุ้ใหญ่ก้จีบต่อไปสุ้ๆ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 22】up 13/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 13-01-2019 22:17:56

ค่อยๆผูก ค่อยๆพัน ค่อยๆใส่ใจกันไป  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 22】up 13/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 13-01-2019 22:19:12

แหมมมม ก็นึกว่าจะงอนเล่นตัวสักหน่อยอ่ะนะพ่อผู้ใหญ่ นี่อะร๊ายยยย เขาถามหน่อยเดียวก็หายงอนละ เอ็นดูจริงนะผู้ใหญ่เปี่ยม 5555  :man1:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 22】up 13/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Patsz ที่ 13-01-2019 22:54:01

ชอบมาก เรียบง่ายแต่อบอุ่นใจ ค่อยเป็นค่อยไปเนอะ ว่าแต่เมื่อไหร่ผู้ใหญ่จะเรียกชื่อจริงๆของวันล่ะ เราลืมชื่อจริงของวันไปแล้วนะ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 22】up 13/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 13-01-2019 22:55:22

 :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 22】up 13/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 13-01-2019 23:13:09

มาถึงขั้นนี้แล้วก็ขอหนูวันเป็นแฟนเถอะนะผู้ใหญ่

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 22】up 13/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Justccwpo ที่ 14-01-2019 01:55:15

น่ารัดกกก

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 22】up 13/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 14-01-2019 07:42:27

นุ๊งศิน่ารักขึ้นทุกวัน

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 22】up 13/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 14-01-2019 09:52:34

อย่าใจร้ายกับพี่ผู้ใหญ่เขามากเลยนะน้องศิ //แอบสงสารผู้ใหญ่เรื่องการงาน กับเรื่องเมียเก่าที่กำลังกลับมา

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 22】up 13/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 14-01-2019 18:55:06

หนูวันน่ารักกกก มีแคร์ความรู้สึกกัน
เข้าใจกันและกันมากขึ้น โง้ยยย  :-[

หัวข้อ: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 23】up 14/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 14-01-2019 22:48:54

วันเปี่ยมรัก.23

   แค่ได้กินข้าวด้วยกัน แค่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน แม้จะเป็นแค่การมาเดินดูงานเกี่ยวกับการเกษตรและมาดูนวัตกรรมใหม่ ๆ ที่จะนำไปใช้กับการพัฒนาหมู่บ้านได้ก็ตาม

   “วันกินชากันมั้ย”

   เดินมานั่งในซุ้มเล็ก ๆ ที่มีเก้าอี้สำหรับให้นั่งพักผ่อนได้และผู้ใหญ่เปี่ยมก็เอ่ยถามคนที่มานั่งพักข้างกัน

   “ทำไมจะเลี้ยงเราเหรอ”

   แกล้งถามแบบยิ้ม ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็พยักหน้ารับและส่งยิ้มให้ด้วยความเต็มใจ

   “อยากเลี้ยงวันบ้าง เอาจริง ๆ ถ้าวันยอมให้เราเลี้ยงตลอดชีวิตเราก็เลี้ยงวันได้”

   พูดแบบนี้อีกแล้ว พูดจาแปลก ๆ และส่งยิ้มให้ด้วย บางทีคนฟังก็ต้องแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แกล้งไม่รับรู้บ้าง เพราะถ้ายอมรับว่าได้ยินทั้งหมดที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดคงทำตัวไม่ถูกเวลาที่อยู่ด้วยกัน

   “เอาตังค์ไปซื้อชากับขนมกินนะหนูวัน วันนี้ผู้ใหญ่เลี้ยงเอง”

   หยิบเงินส่งให้และศิวัฒน์ก็แกล้งเบะหน้าใส่คนที่พูดจาบ้าบอกวนประสาทใส่ พูดแล้วผู้ใหญ่เปี่ยมก็หัวเราะด้วย เห็นแล้วก็นึกหมั่นไส้

   “เงินแค่นี้ไม่พอซื้อขนมให้เรากินหรอก เอามาอีก”

   รีดไถกันเห็น ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็แกล้งทำหน้าเศร้าพอให้ดูน่าสงสารทั้งที่จริงกำลังยิ้ม

   “เรายกเงินให้วันหมดนี่เลยก็ได้ จะได้ไม่มีค่ารถกลับบ้าน เผื่อวันสงสารจะได้ให้เราค้างด้วยอีกหนึ่งคืน”

   “ฝันไปเถอะผู้ใหญ่”

   ปฏิเสธแบบไม่เหลือเยื่อใยและศิวัฒน์ก็ดึงเงินที่ผู้ใหญ่เปี่ยมส่งให้ไปซื้อชากับขนมมานั่งกินด้วยกัน

   “ใช้เงินให้เต็มที่เลยหนูวัน ผู้ใหญ่จะเปย์หนูวันเอง”

   “ด้วยเงินสองร้อยบาทเนี่ยนะ”

   ชูแบงค์ร้อยสองใบขึ้นมาและศิวัฒน์ก็มองเงินในมือและเบะหน้าใส่ เห็นแล้วก็ทำให้ผู้ใหญ่เปี่ยมหัวเราะออกมาด้วยความขำ

   “พี่มีสองร้อยพี่ให้น้องทั้งสองร้อยหมดตัวเลย ยังมีอะไรไม่พอใจอีกหรือจ๊ะ”

   ฟังแล้วก็ดูน่าดีใจอยู่หรอกนะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่ดีใจและจะพาลหมั่นไส้เอาด้วย

   “ดี ให้มาหมดตัวขนาดนี้ เราจะซื้อให้หมดทุกบาททุกสตางค์ไม่เหลือทอนให้เลยแล้วกัน”
   
            +++      
   
   หนึ่งวันสำหรับเราหมดลงแล้ว และเป็นหนึ่งวันที่ทำให้ผู้ใหญ่เปี่ยมมีความสุขมาก ตั้งแต่เช้าจรดเย็นที่เราได้ใช้เวลาด้วยกันมันผ่านไปเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ

   “ผู้ใหญ่สนใจเครื่องที่ไปยืนดูนั่นเหรอ”

   “ใช่ มันคือเครื่องแยกเมล็ดพันธ์ข้าว เราคิดอยู่นะว่าจะเอาแบบไหนเพราะมันดีทั้งสองอย่าง ถ้าได้ไปก็น่าจะช่วยได้เยอะ เลยขอโบรชัวร์เขาไว้แล้วเพื่อศึกษาเพิ่มเติม”

   นอนคุยกันไปเรื่อย ๆ ปรึกษากันเรื่องงานและศิวัฒน์ก็ฟังสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมบอกด้วยความตั้งใจ หลังจากนอนคุยกันอยู่พักใหญ่คนที่คุยด้วยก็เงียบเสียงไป คงจะเหนื่อยเพราะวันนี้ช่วยดูแลและมาอำนวยความสะดวกให้ทั้งวันแถมยังมีน้ำใจยอมให้มาค้างด้วยกันอีก ยังไม่ทันได้ขอบคุณก็ดูเหมือนว่าคนที่นอนอยู่ด้วยกันน่าจะหลับไปแล้ว

   เตียงที่นอนอยู่ไม่ได้ใหญ่โต ศิวัฒน์นอนอยู่ด้านในและผู้ใหญ่เปี่ยมก็นอนอยู่ด้านนอก ระยะห่างของเราไม่ได้มากมายนักและมันมากพอให้สัมผัสถึงไออุ่นจากร่างกายของกันและกัน

   ดึกมากแล้วและผู้ใหญ่เปี่ยมที่ยังไม่หลับก็นอนคิดอะไรไปเรื่อย ๆ คิดถึงเรื่องของตัวเอง คิดถึงเรื่องที่ทำอยู่ และคิดถึงเรื่องเก่า ๆ ที่ไม่เคยลืม เรื่องราวระหว่างเราสองคน ตอนที่ยังเป็นแค่เด็กตัวเล็ก ๆ ที่ยังมีความสุขมากเพียงแค่ได้วิ่งเล่นไปมาในหมู่บ้าน
            
         +++

   เด็กชายเปี่ยมลูกชายคนกลางของผู้ใหญ่ปรุงเป็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก ทั้งรูปร่างหน้าตาและผิวพรรณดูดีกว่าลูกหลานของชาวบ้านคนอื่น ๆ ที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน เรียนในเมือง ฐานะดี มีมารยาทไม่ว่าใครเห็นก็รัก

   วันหนึ่งในงานแห่นาคซึ่งเป็นงานบุญที่คนในหมู่บ้านได้มีส่วนร่วมในงานด้วยกัน เสียงดนตรีอึกทึกในขบวนแห่ยิ่งทำให้ชาวบ้านที่ร่วมขบวนฟ้อนรำกันอย่างสนุกสนาน เด็ก ๆ หลายคนที่อยู่ในละแวกบ้านใกล้กันมักได้ทำหน้าที่ต่าง ๆ ในขบวนเสมอ ไม่เว้นแม้แต่เด็กชายเปี่ยมสุขลูกชายคนกลางของผู้ใหญ่ปรุงที่ได้ร่วมในพิธีด้วย

   “ลูกชายผู้ใหญ่ปรุงนี่หน้าตาน่ารักกว่าใครเพื่อนเลยนะ”

   “อ้าว คนนั้นลูกชายผู้ใหญ่ปรุงเหรอ”

   “นั่นแหละลูกชายคนกลางของผู้ใหญ่ปรุงเขา น่ารักกว่าเด็กคนอื่นจริงนั่นแหละ อย่างว่านะพ่อแม่เขามีเงินเลยมีปัญญาซื้อเสื้อผ้าดี ๆ ให้ลูกใส่ มีเงินส่งเรียนในเมือง ผิดกับ...”

   คำพูดที่หายไปมาพร้อมกับสายตาของชาวบ้านที่มาร่วมขบวนแห่ที่มองเลยไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นคนสวยมาก ๆ สวยถึงขนาดที่เข้าร่วมงานประกวดเวทีไหนก็ได้ตำแหน่งมาหมด แต่สภาพตอนนี้แทบไม่เหลือเค้าความงามหลงเหลืออยู่เลย เหลือไว้เพียงแค่ผู้หญิงขี้เมาแต่งตัวมอซอและกำลังเต้นอย่างสนุกสนานกับผู้ชายในหมู่บ้านหลายคนที่อยู่ในอาการมึนเมาไม่ต่างกัน

   “ไม่เหมือนลูกอีลำยองน่ะเหรอ”

   ไม่มีใครเรียกชื่อจริงของเธอนานแล้ว มีแต่คนเรียกว่าอีลำยองขี้เมาเหมือนในละครหลังข่าวที่ตัวละครมีสภาพไม่ต่างจากคนที่ถูกพูดถึง

   “เสียดายมันนะ”

   “ใช่ เสียดายมัน”

   เด็กชายเปี่ยมที่ร่วมในขบวนแห่นาคมองตามชาวบ้านไปที่ผู้หญิงคนนั้น ใคร ๆ ก็รู้จักถ้าพูดถึงอีลำยองขี้เมา แม้แต่เด็ก ๆ ก็รู้จักและเด็กที่เป็นลูกของอีลำยองก็คงต้องชื่อไอ้วันเฉลิม และไอ้วันเฉลิมเด็กผู้ชายตัวเล็กที่ชาวบ้านไม่เคยเรียกชื่อจริงก็ยืนดูขบวนแห่กับย่าอยู่ข้างถนนที่เมื่อขบวนแห่ผ่าน เด็กชายเปี่ยมเห็นทุกอย่าง เห็นเด็กคนนั้นยืนมองแม่ของตัวเองที่กำลังมึนเมาและเต้นอย่างสนุกสนานอยู่ด้านหน้าของขบวนแห่ด้วยสายตาว่างเปล่าไร้ความสุข จำได้ว่าทุกคนเรียกเด็กคนนั้นว่าไอ้วันและไอ้วันเด็กคนที่ว่าก็ดึงมือออกจากมือย่าที่จับเอาไว้ และเดินหนีเข้าบ้าน ไม่ยอมออกมาดูขบวนแห่นาคที่กำลังผ่านหน้าบ้านอีกเลย

            +++

   “ลูกอีลำยองขี้เมา ลูกอีลำยองขี้เมา ลูกอีลำยองขี้เมา”

   มันเป็นเรื่องปกติธรรมดาของเด็ก ๆ ที่มักจะล้อเลียนเรื่องของเด็กคนอื่นที่ไม่เข้าพวก เด็ก ๆ  ในหมู่บ้านที่รวมกลุ่มเล่นกันกำลังตะโกนล้อเลียนเด็กผู้ชายที่อยากมาเล่นเครื่องเล่นด้วย หน้าบ้านผู้ใหญ่ปรุงมีเครื่องเล่นมากมายสำหรับเด็กมาลงไว้ที่ลานกลางแจ้ง ทั้งชิงช้า และม้ากระดก รวมทั้งเครื่องเล่นอื่น ๆ ที่เด็ก ๆ กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่เด็กชายตัวน้อยที่มีสภาพมอมแมมกว่าเด็กคนอื่น ๆ ไม่มีโอกาสได้เล่น

   “ไอ้วันเฉลิม ไอ้วันลูกอีลำยอง ออกไป อย่าให้มันมาเล่นด้วยนะ”

   เด็กผู้ชายที่เป็นหัวโจกของกลุ่มทำท่ารังเกียจและเด็กคนอื่น ๆ ก็ทำตาม

   “เออใช่ ออกไป ออกไป ไอ้วันลูกอีลำยองขี้เมา ออกไป พวกกูไม่ให้มึงเล่นด้วยหรอก กลับบ้านมึงไป”

   ไม่ใช่แค่โดนไล่แต่เด็กตัวโตที่สุดในกลุ่มก็ยังเดินไปผลักให้เด็กคนนั้นออกไปจนร่างเล็ก ๆ เซถลาล้มลงบนพื้น

   “โอ๊ย กูเจ็บนะโว้ย”

   มีเลือดออกที่หัวเข่าที่ถลอกเพราะกระแทกกับพื้นและเด็กคนนั้นก็มองเด็กที่ตัวโตกว่า ไม่ร้องไห้เมื่อถูกทำให้เจ็บ แต่พยายามลุกขึ้นยืนและตรงเข้าไปต่อยหน้าเด็กผู้ชายที่ตัวโตกว่าโดยไม่กลัว

   “โอ๊ย ไอ้วันลูกอีลำยอง ไอ้เหี้ยวัน มึงต่อยกูเหรอ มึงกล้าต่อยกูเหรอ”

   เด็ก ๆ ทะเลาะกันยังมีทางคืนดีกันได้ แต่ถ้าเรื่องของเด็กทำให้ผู้ใหญ่ทะเลาะกันจนกลายเป็นเรื่องใหญ่ มันทำให้ผู้ใหญ่ของเด็กทั้งสองฝ่ายไม่สามารถคุยกันได้

   “มีอะไรกัน เล่นกันดี ๆ ไม่ได้ นี่ถึงขนาดต่อยกันเลยเหรอวะ”

   ชาวบ้านที่ผ่านมาเห็นเหตุการณ์ช่วยกันแยกเด็กที่ทะเลาะจนถึงขั้นต่อยกันออกห่างจากกัน

   “ก็ไอ้วันมันเริ่มก่อน มันต่อยผมก่อนนะ”

   มันก็จริงที่เป็นฝ่ายต่อยเด็กคนนั้นก่อน แต่ไม่มีใครถามว่าเพราะอะไรไอ้วันถึงต้องทำแบบนั้น

   “เอ็งต่อยมันก่อนเหรอไอ้วัน”

   “ก็มันมาล้อผมก่อนนะ”

   ไม่มีใครสนใจฟังสิ่งที่พูดและเด็กคนที่ก่อเรื่องและทำให้เกิดปัญหาก็รีบฟ้อง

   “มันต่อยผมก่อน ถามคนอื่นดูก็ได้”

   เสียงของเด็กชายตัวเล็กที่ถูกกีดกันไม่ให้รวมกลุ่มกับเด็กคนอื่น ๆ ไม่ได้ดังมากพอที่จะทำให้ใครสงสารหรือเห็นใจ

   “เกเรแบบนี้จะอยู่กับใครเขาได้ แม่มึงก็ขี้เมา มึงก็ยังเที่ยวทะเลาะต่อยตีเพื่อนอีก โตขึ้นมาคงได้ไปอยู่ในคุก”

   คำพูดโดยไม่คิดของผู้ใหญ่ ทำร้ายจิตใจของเด็กมานักต่อนัก

   “น้าครับ วันมันแค่อยากมาเล่นกับพวกเราเฉย ๆ”

   เด็กชายเปี่ยมที่เห็นเหตุการณ์มาตลอดและรู้สึกว่าแบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิดรีบบอกและชาวบ้านคนนั้นก็ตีความไปในแบบอื่น

   “น้องเปี่ยมไม่ต้องไปสงสารแล้วก็ไม่ต้องไปช่วยแก้ตัวให้ไอ้วันมันหรอก แม่มันเป็นแบบนั้น ไอ้วันจะนิสัยเสียเพราะแม่มันไม่สั่งสอนก็ไม่แปลก น้าว่าน้องเปี่ยมอย่าไปออกรับแทนมันเลยนะ”

   ไม่เคยมีใครเข้าข้าง ไม่เคยมีใครมองเห็น ทุกคนต่างตัดสินทุกอย่างไปตามที่ตัวเองคิดโดยไม่เคยมีใครค้นหาความถูกต้อง

   “ผู้ใหญ่เหี้ย”

   คำพูดแบบนั้นไม่ใช่คำพูดที่เด็กสมควรพูดก็จริง โดนเด็กด้วยกันรังแกยังไม่เจ็บปวดเท่าถูกผู้ใหญ่รังแกและเด็กชายศิวัฒน์ก็ด่าคนที่พูดแบบนั้นใส่ด้วยคำหยาบคาย

   “อ้าว ไอ้ห่า สอนดี ๆ พูดดี ๆ เสือกมาด่ากันแบบนี้ก็ไม่ต้องเอาไว้กันล่ะ”

   จากแค่เรื่องเด็กทะเลาะกันตอนนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ หลังจากนั้นเด็กชายเปี่ยมก็จำอะไรไม่ได้มากนัก รู้แค่ว่าเด็ก ๆ ทุกคนถูกห้ามไม่ให้เล่นกับไอ้วัน ความทรงจำนั้นแสนจะเลือนรางและเมื่อย้อนนึกถึงแล้วก็ทำให้รู้สึกเจ็บปวดหัวใจอยู่ไม่น้อย

   เด็กคนนั้นนาน ๆ จะเห็นออกจากบ้านบ้าง แต่ทุกครั้งที่ออกมาก็ไม่เคยพูดจากับใคร เป็นเด็กเงียบ ๆ ที่มีสายตาว่างเปล่าและทำให้เด็กชายเปี่ยมรู้สึกติดค้างอยู่ในใจเสมอ

   นึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ ที่พอนึกออกแล้วก็ทำให้รู้สึกสะท้อนใจอยู่ไม่น้อยและผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองไปที่เด็กผู้ชายคนนั้นที่ตอนนี้ไม่ใช่เด็กที่ใครจะรังแกได้อีกแล้ว ศิวัฒน์โตมากพอที่จะตอบโต้ใครก็ได้ มีแรงมีกำลังมากพอที่จะยืนหยัดได้ด้วยตัวเองโดยไม่สนใจใคร และผู้ใหญ่เปี่ยมก็เรียกคนที่นอนหันหลังอยู่ข้างกันเสียงเบา

   “วัน...หลับหรือยัง”

   ศิวัฒน์เพียงแค่หลับตาเท่านั้นและเมื่อได้ยินเสียงเรียกก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและขานรับ

   “ยัง ผู้ใหญ่มีอะไรหรือเปล่า”

   หันหน้าไปหาคนที่นอนอยู่ข้างกันและผู้ใหญ่เปี่ยมก็นิ่งเงียบไปเล็กน้อย สุดท้ายก็ตัดสินใจพูดเรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจมานาน

   “เรื่องเมื่อตอนเด็ก ๆ น่ะ”

   “เรื่องเมื่อตอนเด็ก ๆ อะไรเหรอ เราจำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ เพราะไม่มีอะไรที่เราอยากจำ”

   ศิวัฒน์เป็นแบบนี้เสมอเมื่อพูดถึงเรื่องราวในตอนที่เรายังเป็นเด็ก แต่ผู้ใหญ่เปี่ยมคิดว่าเราสองคนโตมากพอแล้วที่จะสะสางเรื่องที่เป็นปมปัญหาในใจระหว่างกันมานาน

   “ด้วยความสัตย์จริงนะ ไม่เคยมีสักครั้งที่เราจะคิดเรื่องแกล้งหรือรังแกวัน”

   ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดี ๆ ถึงมารื้อฟื้นเรื่องราวในอดีตกันตอนนี้และศิวัฒน์ก็ลุกขึ้นนั่งเพราะดูเหมือนว่าการพูดคุยครั้งนี้คงไม่มีทางจบลงง่าย ๆ

   “ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ในเมื่อผู้ใหญ่เองก็อยากจะพูดถึงเรื่องนี้มากนัก งั้นก็ได้ จนป่านนี้แล้ว เราเองก็อยากรู้ ว่าผู้ใหญ่จะแก้ตัวให้ตัวเองตอนที่เป็นเด็กยังไงเหมือนกัน”

            +++

   ...พงษ์เทพ เปี่ยมสุข...

   ชื่อที่ปักอยู่ที่อกเสื้อเสื้อนักเรียนที่ได้รับมาศิวัฒน์พอจะอ่านออก มันคือชื่อของลูกชายผู้ใหญ่บ้าน เด็กผู้ชายที่ฐานะดีกว่าเด็กคนอื่น ๆ เด็กที่ไม่ได้ร่วมรังแกแต่ก็เป็นเด็กที่มองอยู่ห่าง ๆ และเพราะความอคติของศิวัฒน์ก็เลยทำให้มองเด็กผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรไม่ต่างจากที่มองเด็กคนอื่น ๆ เพราะถึงลูกชายของผู้ใหญ่ปรุงไม่ได้ร่วมแกล้งแต่ก็มองอยู่เฉย ๆ ตลอด มองด้วยสายตาที่ศิวัฒน์เดาไม่ออกว่าต้องการอะไร

   “เงินเขามีเยอะแยะ บ้านเขามีเหลือกินเหลือใช้ พวกของเล่นนี่ลูกชายเขาก็เล่นจนเบื่อ ไม่งั้นไอ้วันไม่มีทางได้เล่นหรอก”
   ตอนเด็ก ๆ ได้รับทั้งเสื้อผ้าและของเล่นที่เมียผู้ใหญ่ปรุงเอามาให้เสมอ นอกจากสิ่งของที่ได้รับมา ก็ยังมีขนมด้วย และศิวัฒน์ก็พอจะนึกเรื่องนี้ขึ้นได้ลาง ๆ

   “นี่เปี่ยมเขาฝากไปให้ไอ้วันมันด้วย”

   “ขอให้เจริญ ๆ นะยังอุตส่าห์มีน้ำใจฝากมาให้ไอ้วันมันด้วย”

   มีเรื่องที่จำได้บ้างไม่ได้บ้าง เรื่องบางเรื่องก็เลือนราง เรื่องบางเรื่องเมื่อมาฟังจากปากของผู้ใหญ่เปี่ยมตอนนี้ก็มีทั้งเรื่องที่นึกไม่ออกและจำไม่ได้อยู่หลายเรื่อง

   “บัวลอยที่เราพาไปกินอร่อยมั้ยวัน”

   ไม่ได้ตอบสิ่งที่ถูกถามเพราะไม่รู้ว่าทำไมผู้ใหญ่เปี่ยมถึงมาถามเรื่องไร้สาระในเวลาแบบนี้และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ส่งยิ้มบาง ๆ ให้และเล่าเรื่องที่ศิวัฒน์ไม่เคยรู้และแทบจะจำไม่ได้ให้ฟัง

   “เราจำได้ ตอนงานวันเด็กที่บ้านเราทำขนมแจกแล้ววันก็มาต่อแถวกินขนม”

   เรื่องนั้นเมื่อลองนึกดูดี ๆ ก็จำได้เลือนรางและศิวัฒน์ก็พยักหน้ารับ

   “ทุกปีบ้านเราทำขนมแจกวันเด็ก บางปีก็ปลาท่องโก๋ บางปีก็บัวลอย บางปีก็มันเชื่อม บางปีก็น้ำส้ม...”

   แล้วยังไง?

   ผู้ใหญ่เปี่ยมไม่ได้พูดอะไรอีก และเพียงแค่มองหน้าของคนที่มองมาแบบยิ้ม ๆ และมันทำให้ศิวัฒน์นึกเรื่องบางอย่างเมื่อเร็ว ๆ นี้ขึ้นมาได้ เรื่องที่ผู้ใหญ่เปี่ยมมักจะชวนไปกินขนมที่ไม่อยากกิน รวมถึงขนมที่ได้มาเป็นของฝากอยู่เสมอ ศิวัฒน์มองหน้าผู้ใหญ่เปี่ยมนิ่ง ๆ และไม่คิดว่าจะได้ยินเรื่องแบบนี้ เรื่องที่ไม่เคยมีอยู่ในความคิดเรื่องที่ไม่เคยรู้มาก่อน

   “ผู้ใหญ่จำเรื่องพวกนั้นได้ยังไง”

   ที่ถามก็เพราะแม้แต่ตัวเองยังจำแทบไม่ได้ แต่มีคนที่จำเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้ได้ และยิ่งไม่น่าเชื่อเมื่อคนที่จดจำเรื่องราวต่าง ๆ สมัยเด็กเกี่ยวกับศิวัฒน์จะเป็นผู้ใหญ่เปี่ยม คนที่คิดมาตลอดว่าไม่ชอบหน้ากัน

   “ที่เราจำได้คงเป็นเพราะว่าเวลาที่เราเห็นวันได้ขนมแล้วไปนั่งกินอยู่คนเดียว วันดูมีความสุขมากจนเราลืมไม่ลงล่ะมั้ง”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดไปยิ้มไป แต่ศิวัฒน์มองหน้าผู้ใหญ่เปี่ยมแล้วก็นึกอยากร้องไห้ขึ้นมา ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดมาทั้งหมดมันคือเรื่องจริงหรือเปล่า แต่มีสิ่งที่ทำให้ศิวัฒน์รู้และเข้าใจอย่างชัดเจนแล้วในวันนี้

   เคยเข้าใจมาตลอดว่าถูกมองด้วยสายตาเย้ยหยันมาตลอดทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องจริงเลยสักนิด เพราะในวันนั้นผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองศิวัฒน์ด้วยสายตาแบบนี้

   “ด้วยความสัตย์จริงนะวัน เราสาบานได้ เราไม่เคยคิดอะไรกับวันในแง่ไม่ดีเลยสักครั้ง”

   เรื่องในอดีตสมัยเป็นเด็กที่พูดออกมาไม่รู้ว่าจะทำให้คนฟังเชื่อหรือเปล่า แต่มันไม่สำคัญอะไรอีกแล้ว เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเรื่องในปัจจุบันตอนนี้

   “แต่ไม่ว่าวันจะเชื่อหรือไม่เชื่อเราก็ไม่เป็นไรหรอกนะ”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมส่งยิ้มให้กับคนที่นั่งฟังอยู่เงียบ ๆ และถือวิสาสะดึงมือศิวัฒน์มากุมเอาไว้

   “เพราะเราในตอนนี้จะเป็นคนที่ดีและพร้อมจะทำทุก ๆ อย่างให้วันมีความสุขเอง”

        TBC.

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 23】up 14/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 14-01-2019 23:35:03

นี่เป็นคำสารภาพรักของผู้ใหญ่เปี่ยมหรือเปล่านะ แถมตีเนียนดึงมือน้องวันมากุมไว้อีก
อร๊ายยยย คิดแล้วเขิน
 :-[ :-[ :-[
ขอบคุณคนเขียนที่ไม่ทิ้งช่วง ดีต่อใจมากๆ
 :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 23】up 14/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 14-01-2019 23:59:33

โอ๊ยยย ผู้ใหญ่จะคนดีไปไหน วันใจอ่อนเถอะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 23】up 14/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 15-01-2019 00:56:02

ผญ. อย่าไปพูดเรื่องตอนเด็ก ๆ เลย หนูวันเขาอยากจะลืม ๆ    :hao5:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 23】up 14/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 15-01-2019 01:31:11

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 23】up 14/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Patsz ที่ 15-01-2019 07:31:58

ผู้ใหญ่ทำไมเป็นคนดีขนาดนี้

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 23】up 14/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Chobreadyaoi ที่ 15-01-2019 07:58:38

สงสารวันตอนเด็กๆจริง ผู้ใหญ่ต้องรักวันมากๆนะ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 23】up 14/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 15-01-2019 09:49:27

ปมในอดีต ทำให้วันนี้ หนูวันเข้มแข็ง และพร้อมจะยืนข้างๆ เป็นผู้ช่วยให้กับพ่อผู้ใหญ่ทั้งในบ้านและนอกบ้าน  :o8:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 23】up 14/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Justccwpo ที่ 15-01-2019 10:54:57

ทำไมมีแต่คนใจร้ายกะหนูวันตอนเด็กๆน้าาา

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 23】up 14/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 15-01-2019 13:02:09

  “ที่เราจำได้คงเป็นเพราะว่าเวลาที่เราเห็นวันได้ขนมแล้วไปนั่งกินอยู่คนเดียว วันดูมีความสุขมากจนเราลืมไม่ลงล่ะมั้ง”

น้ำตาไหล สงสารหนูวัน 

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 23】up 14/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: winndy ที่ 15-01-2019 13:26:51

ชอบเรื่องนี้มากค่ะ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 9 ตอนที่ 23】up 14/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 15-01-2019 21:07:44

ถ้าไม่อคติแล้วก็รับความจริงใจจากผู้ใหญ่เถอะนะหนูวัน

หัวข้อ: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 24】up 16/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 16-01-2019 20:16:37

วันเปี่ยมรัก.24

   คุยกันด้วยเรื่องชีวิตประจำวัน คุยกันไปเรื่อย ๆ และอยู่ดี ๆ ผู้ใหญ่เปี่ยมก็เรียกชื่อศิวัฒน์ซ้ำกันหลายครั้งและมองหน้าคนที่ขับรถให้แบบยิ้ม ๆ

   “หนูวันจ๋า หนูวันของเรา หนูวัน หนูวัน”

   มันไม่ได้ทำให้รู้สึกถึงความน่ารักเลยสักนิด เมื่อผู้ชายตัวโตคนหนึ่งต้องถูกเรียกด้วยชื่อแบบนั้น

   “ถามจริง ๆ เถอะ ผู้ใหญ่รู้มั้ยว่าที่จริงเราชื่ออะไร”

   ที่จริงก็รู้ แต่ไม่ยอมเรียก เพราะชื่อเล่นของศิวัฒน์มันซ้ำกับคนที่ไม่อยากแม้แต่จะพูดถึง

   “ถ้าให้ตอบจริง ๆ ก็คือว่ารู้”

   “รู้แล้วทำไมถึงยังเรียกแบบนี้อยู่อีก”

   ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว แค่เรื่องชื่อที่คนอื่น ๆ เรียกไม่ใช่เรื่องใหญ่อีกแล้ว จะเรียกอะไรก็ช่าง แค่เรียกแล้วเข้าใจกันก็พอแล้ว ตอนนี้ทุกคนในหมู่บ้านก็เรียกชื่อตอนที่ถูกเรียกสมัยเด็ก ๆ กันหมด แรก ๆ ที่ถูกเรียกมันทำให้รู้สึกโกรธ แต่เมื่อผ่านไปนาน ๆ ก็กลายเป็นความเคยชินจนตอนนี้ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว แต่ก็อยากรู้ว่าผู้ใหญ่เปี่ยมรู้ชื่อเล่นที่ใช้เรียกกันจริง ๆ หรือเปล่าแค่นั้น

   “ถ้าบอกว่ารู้ งั้นบอกมาว่าที่จริงแล้วเราชื่ออะไร”

   “ชื่อศิไง”

   “อ้าว ก็รู้ว่าชื่อศิ ทำไมตั้งแต่แรกถึงเรียกเราว่าวันอยู่ได้”

   เรื่องนั้นมันอธิบายได้ไม่ยาก เพียงแค่จริง ๆ ไม่อยากอธิบายแค่นั้น

   “วันอยากให้เราพูดจริง ๆ เหรอ”

   “แล้วทำไมเราถึงไม่อยากให้ผู้ใหญ่พูดล่ะ”

   ถามกลับบ้างและผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองหน้าคนถามอย่างชั่งใจ

   “วันรู้ใช่มั้ย ว่าเราเคยมีแฟนชื่อศิตา”

   เรื่องนั้นพอรู้อยู่บ้าง ผู้หญิงสวย ๆ ที่ดูแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ในหมู่บ้านและเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ใหญ่เปี่ยมมาก่อนจนถึงขั้นอยู่กินกันเรื่องนั้นใคร ๆ ก็รู้กันหมด

   “ผู้ใหญ่เรียกเขาว่า...ศิ...เหรอ”

   ถึงขนาดนี้แล้วก็คงไม่มีอะไรให้สงสัย ผู้ใหญ่เปี่ยมไม่ได้ตอบแต่ศิวัฒน์ก็เข้าใจแล้วว่าเพราะอะไร
 
   “ยังคิดถึงกันอยู่ล่ะสิ ก็เลยไม่อยากพูดชื่อให้แสลงใจ”

   ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดี ๆ ถึงเผลอพูดจางี่เง่าแบบนั้นออกไปได้และคนพูดก็นึกอยากตบปากตัวเองที่พูดจาแบบนั้นออกไป

   “ดีใจจัง วันหึงเราแล้ว”   

   “เราไม่ได้หึง ผู้ใหญ่อย่ามาตีความผิด ๆ แบบนั้นนะ”

   แบบนี้แหละที่เรียกว่าหึง แบบที่กำลังทำอยู่ แบบตอนนี้ที่งอแงหงุดหงิดเวลาพูดถึงศิตา

   “ไม่หึงก็ไม่หึง แล้วไม่คิดจะหึงเราบ้างสักนิดเลยเหรอ”

   ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำแบบนั้น แต่ก็ยอมรับว่าหงุดหงิดและไม่พอใจเวลาที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดถึงคนที่เคยมีความสัมพันธ์กันจนถึงขั้นใช้ชีวิตด้วยกัน

   “ให้เราหึงผู้ใหญ่กับเมียเก่าผู้ใหญ่เนี่ยนะ คิดได้ไง”

   ก็แค่ปฏิเสธความรู้สึกที่อยู่ในใจของตัวเอง ก็แค่ทำเป็นเมินเฉย ก็แค่ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด ทั้งที่ตอนนี้ไม่รู้ตัวว่าเผลอแสดงท่าทีแบบไหนออกไปบ้าง

   “ไม่หึงเลยสักนิดจริง ๆ เหรอ”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมเหล่ตามองคนที่ขับรถมาส่งและแอบยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าของคนที่มีท่าทางลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด

   “ผู้ใหญ่!”

   เอ็ดคนที่มองมาด้วยน้ำเสียงดุ ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองหน้าคนที่ขับรถมาส่งแบบยิ้ม ๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร

   “ผู้ใหญ่มองหน้าเราทำไม มองทางสิ ช่วยมองว่ามีที่จอดรถตรงไหนบ้าง”

   ได้ ถ้าอยากให้ช่วยมองทางและอยากให้ช่วยมองหาที่จอดรถทำไมจะช่วยไม่ได้
 
   “มีที่ว่างตรงโน้นเราว่าพอจอดได้”

   โชคดีที่มีที่ให้จอดและศิวัฒน์ก็เลี้ยวรถเข้ามาจอดเรียบร้อย

   “มาเร็วไปครึ่งชั่วโมง ผู้ใหญ่จะไปนั่งรอในสถานีขนส่งมั้ย เดี๋ยวเราไปรอเป็นเพื่อนก็ได้”

   มาส่งแล้วก็ยังมีน้ำใจไปรอเป็นเพื่อน แต่ผู้ใหญ่เปี่ยมคิดว่าเราใช้เวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองในรถแบบนี้ต่อไปอีกหน่อยคงดีกว่า

   “วัน”

   เรียกคนที่กำลังปลดเข็มขัดนิรภัยและศิวัฒน์ก็หันมามองหน้าของผู้ใหญ่เปี่ยมด้วยความสงสัย

   “อือ”

   ก็แค่มองหน้ากัน ก็แค่มองแบบไม่คิดอะไร ก็แค่ผู้ใหญ่เปี่ยมยื่นหน้าเข้ามาใกล้และจ้องเข้าไปในดวงตาของศิวัฒน์แบบนิ่ง ๆ

   “อะไรล่ะผู้ใหญ่ มีอะไร”

   แค่มองตากันไม่รู้ว่าทำไมหัวใจถึงเต้นแรงขึ้นทุกขณะ และศิวัฒน์ก็กระพริบตามองคนที่ยังไม่ละสายตาไปจากกัน มองแล้วก็ทำให้ใจเต้นระทึก มองแล้วก็รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง มองแล้วก็ทำให้ไม่รู้จะพูดอะไร

   “ผู้ใหญ่มองหน้าเราทำไม”

   น้ำเสียงที่เอ่ยถาม เบาจนแทบจะกลายเป็นเสียงกระซิบแต่ก็ดังพอให้ได้ยินกันแค่สองคน

   “เราจูบวันได้มั้ย”

   ฝ่ามืออุ่น ๆ แตะสัมผัสที่ข้างแก้มของศิวัฒน์แผ่วเบา ดวงตาคมที่จ้องนิ่งตรงมาบ่งบอกความรู้สึกที่อยู่ภายในใจอย่างชัดเจน

   “ไ...ม่...”

   แล้วคำพูดปฏิเสธก็ถูกกลืนหายลงไปในคอ เมื่อริมฝีปากอุ่น ๆ แนบประทับลงมาอย่างแผ่วเบา อ่อนโยน และไม่ได้เรียกร้อง แค่เพียงอยากให้รับรู้ความรู้สึกที่อยู่ในใจทั้งหมดแค่นั้น เนิ่นนานที่เหมือนว่าหัวใจและร่างกายกำลังล่องลอย เนิ่นนานที่ไม่เคยได้รับสัมผัสอบอุ่นอ่อนหวานแบบนี้

   ไม่ใช่จูบเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ แต่เป็นการบอกถึงความรู้สึกโหยหาและคิดถึงแ ศิวัฒน์ไม่ได้ขัดขืนเมื่อถูกจูบแบบนั้น และเมื่อริมฝีปากของคนที่จูบกันค่อย ๆ ผละออกห่างอย่างช้า ๆ ศิวัฒน์ก็ลืมตาขึ้นสบตากับดวงตาของผู้ใหญ่เปี่ยมที่จ้องมองมานิ่ง ๆ ฝ่ามืออุ่น ๆ ยังประคองที่ข้างแก้มและปลายนิ้วโป้งก็ยังเกลี่ยไล้เบา ๆ เหมือนอยากหยอกล้อ

   “ถึงตอนนี้เราก็ไม่รู้ว่าวันคิดยังไงกับเรานะ”

   บอกไปตรง ๆ และหวังว่าการที่คนที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ปฏิเสธหรือแสดงท่าทีรังเกียจตอนที่จูบกันก็น่าจะช่วยให้เข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายขึ้นมาบ้างและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ผละออกห่างและดึงมือศิวัฒน์มาจับเอาไว้และลูบไล้เล่นที่หลังมือเบา ๆ และหันไปมองหน้าของคนที่นั่งอยู่ข้างกันแต่ยังไม่ได้พูดอะไรออกมา

   “ไม่ว่าวันจะคิดยังไงกับเรา แต่เราอยากให้วันรู้ ว่าเราชอบวันนะ”

   ทำไมถึงมาบอกความรู้สึกกันง่าย ๆ แบบนี้ ทำไมถึงได้พูดกันตรง ๆ ไม่รู้หรือไงว่ามันทำให้ทำตัวไม่ถูกและศิวัฒน์ก็ได้แต่นิ่งเงียบ

   “เราไม่ได้เร่งรัดอะไรนะ ที่พูดทั้งหมดก็แค่อยากให้วันรับรู้เอาไว้”

   รับรู้แล้วยังไง หลังจากรับรู้แล้วจะให้ทำยังไงได้อีก ศิวัฒน์ไม่ได้ตอบแต่ยังนั่งฟังสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดไปเงียบ ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยกข้อมือขึ้นมองดูเวลาในนาฬิกา

   “เราไปแล้วนะ เจอกันวันศุกร์นะวัน”

   บอกลาเพื่อจะได้พบกันอีกในครั้งหน้า และจะเป็นการพบกันครั้งใหม่หลังจากที่บอกความรู้สึกไปแล้ว ผู้ใหญ่เปี่ยมลงจากรถไปแล้ว และศิวัฒน์ก็ได้แต่มองตามคนที่เดินไปขึ้นรถที่สถานีขนส่ง

   ...เราชอบวัน...คำพูดคำนั้นที่มาพร้อมกับดวงตาที่มองมาอย่างจริงจังมันทำให้คนฟังหวั่นไหว ศิวัฒน์ถอนใจยาวและเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้รถ ยกมือขึ้นทาบที่อกข้างซ้ายและหัวใจก็เต้นระทึกรุนแรงไม่หยุด

   ทั้งที่เฉไฉมาตลอด ทั้งที่แกล้งทำเป็นไม่รับรู้ว่ารู้สึกยังไงด้วย ทั้งที่พยายามไม่ให้เกินเลยจากสิ่งที่ควรจะเป็นมาตลอดแล้วอยู่ดี ๆ ก็ถือโอกาสบอกกันตรง ๆ แบบไม่ให้ตั้งตัวอย่างนี้ ถ้าเจอหน้ากันอีกครั้งแล้วจะทำตัวถูกได้ยังไง

            +++

   ทำไมตั้งแต่วันนั้นเราถึงไม่ได้พูดคุยกันอีกเลย ส่งข้อความไปก็ไม่ยอมอ่าน โทรไปหาก็ไม่ยอมรับสาย เมื่อถึงวันหยุดที่จะต้องกลับบ้านก็ไม่ยอมกลับมา ตอนนี้ผู้ใหญ่เปี่ยมรู้สึกร้อนรนกระวนกระวายเพราะคนที่นิ่งเฉยไปเหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แล้วแบบนี้จะให้ทำยังไงดี

   “วันเป็นยังไงบ้างย่าแพง พอดีจะถามเรื่องโครงการใหม่แต่ติดต่อไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า”

   หลังจากอดทนรอมาสองสัปดาห์เต็ม เมื่อถึงวันหยุดถัดมาก็หมดความอดทนในการรอจนมาถามกับย่าของคนที่ทำให้กระวนกระวายใจ และย่าแพงที่ไม่รู้เรื่องระหว่างคนสองคนก็ตอบไปตามความจริง

   “ย่าก็คิดอยู่ว่าไอ้วันมันเป็นอะไร ไม่เห็นไปบ้านผู้ใหญ่เลย มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า หลานย่ามันเอาแต่ใจตัวเอง ผู้ใหญ่อย่าไปถือสามันเลยนะ”

   ไม่ยอมแวะมาหาและตั้งใจจะหลบหน้ากันจริง ๆ สินะ

   “เปล่าครับ ไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน สงสัยวันคงจะยุ่งหรือเครียดกับงานหรือเปล่า ผมก็เป็นห่วงเห็นเงียบไปกลัวจะไม่สบายหรือเป็นอะไร”

   ห่วงจริงและกลัวจะไม่สบายหรือเป็นอะไรไปจริง ๆ แต่คนที่ทำให้เป็นห่วงก็ไม่นึกสงสารหรือเห็นใจคนที่รอคอยกันบ้างเลย

   “ผมเอากล้วยกับมะละกอมาฝาก ที่บ้านออกเยอะเลย นี่ก็แจกไปหลายบ้านแล้ว เดี๋ยวต้องไปบ้านอื่นต่อ โทรศัพท์ผมมันรวน ๆ หน่อยช่วงนี้ติดต่อใครไม่ได้เลย ยังไงผมรบกวนย่าแพงบอกวันให้หน่อยได้มั้ยครับ”

   “ได้ ๆ เดี๋ยวย่าบอกไอ้วันมันให้ ผู้ใหญ่จะให้ย่าบอกว่าอะไรล่ะ”

   ถ้าเป็นย่าแพงโทรไปยังไงคนที่ไม่ยอมมาเจอกันก็คงต้องยอมรับโทรศัพท์แน่ ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็รีบฝากข้อความไปหา

   “ย่าแพงช่วยบอกวันหน่อยว่า ถ้าไม่ว่างแวะมาหาที่บ้านก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปหาที่โน่นเอง”

            +++

   โดนข่มขู่กันขนาดนั้น คนที่ไม่ยอมอ่านข้อความมาตลอดก็เลยต้องเปิดอ่านข้อความที่ผู้ใหญ่เปี่ยมส่งมาให้ ข้อความน่ารัก ๆ ทั้งสติกเกอร์และข้อความหยอกล้อที่ผู้ใหญ่เคยส่งมาให้เป็นปกติ มันคงจะดีกว่านี้ถ้าศิวัฒน์ไม่ได้เจอความกดดันอะไรมา

   ...วัน ช่วยหน่อยนะถือว่าป้าขอร้อง ผู้ใหญ่เปี่ยมจะได้มีลูกมีเมียกับเขาสักที...

   ใช่ มันควรจะเป็นแบบนั้น ใคร ๆ ก็รู้ว่าแม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมตั้งความหวังกับเรื่องนี้ไว้มากขนาดไหน แล้วจะไปทำลายความหวังของคนแก่ที่อยากอุ้มหลานได้ยังไง แค่ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันก็ผิดมากแล้ว ยังไงมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ ถึงจะรู้สึกดีเวลาอยู่ด้วยกันมากขนาดไหน ถึงจะยิ้มได้เวลาที่อยู่ใกล้ชิดกัน แต่ความจริงก็คือความจริงและศิวัฒน์ก็รู้ว่าไม่มีทางเป็นได้มากกว่าที่เป็น

   ...ผู้ใหญ่มีเรื่องสำคัญอะไรหรือเปล่า...

   ส่งข้อความกลับไปหาแค่เพียงไม่ถึงหนึ่งนาทีก็มีข้อความตอบกลับมาแล้ว

   ...เราขอโทรหาวันได้มั้ย...

   ยังไม่ได้รับอนุญาตให้โทร แต่ผู้ใหญ่เปี่ยมก็ไม่ได้รอขอแล้วก็โทรหาทันทีและศิวัฒน์ก็ยอมรับสาย

   “วัน...”

   “อือ”

   “วันโกรธอะไร ทำไมไม่ยอมคุยกับเราเลย โกรธเรื่องที่เราพูดวันนั้นเหรอ”

   ถามตรง ๆ โดยไม่ต้องอ้อมโลก เปิดประเด็นเพื่อคุยกันให้ชัดเจนโดยไม่ต้องรอให้เสียเวลาและศิวัฒน์ก็นิ่งเงียบไป ไม่รู้จะตอบยังไง

   “วันโกรธเรามาก วันเกลียดเรามากขนาดที่ไม่อยากพูดไม่อยากเจอไม่อยากเห็นหน้าเราเลยเหรอ”

   ความอึดอัดใจที่มีมาตลอดสองสัปดาห์เต็มถูกระบายเป็นคำพูดให้คนฟังได้รับรู้และศิวัฒน์ก็ทำได้เพียงแค่ฟังไปเงียบ ๆ เท่านั้น

   “ถ้าวันไม่ได้รักไม่ได้ชอบกันสักนิดเราก็ไม่ได้บังคับใจวันเลยนะ แต่อย่าเงียบหายไปแบบนี้ได้มั้ย เราขอร้อง รู้มั้ยว่าเราเครียดเรื่องวันขนาดไหน”

   มันก็คงไม่ต่างจากที่ศิวัฒน์รู้สึกแต่จะให้พูดอะไรได้

   “ผู้ใหญ่ว่างเหรอวันนี้”

   แกล้งเฉไฉไปเรื่องอื่นไม่ยอมคุยกันตรง ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ถอนใจยาวด้วยความกลุ้มใจ

   “เราว่าคุยกันแบบนี้คงไม่รู้เรื่องหรอก พรุ่งนี้เราไปหาวันดีกว่า”

   รู้ว่าถ้าขืนยังคุยกันแบบนี้ต่อไป คนที่ไม่ยอมคุยด้วยก็คงจะเฉไฉไปเรื่องอื่นได้เรื่อย ๆ มีทางเดียวคือต้องเจอหน้ากันเพื่อจะได้พูดคุยกันอย่างตรงไปตรงมาและผู้ใหญ่เปี่ยมไม่คิดจะปล่อยให้ตัวเองต้องค้างคาใจเพราะเรื่องนี้ไปนาน ๆ

   “ผู้ใหญ่เป็นคนมีหน้ามีตาในหมู่บ้าน กลับไปคิดทบทวนเรื่องนี้ดูใหม่ดีมั้ย ผู้ใหญ่ก็แค่หาผู้หญิงดี ๆ สักคน มีลูกแล้วก็แต่งงานกันทำให้แม่สบายใจทำไมเรื่องแค่นี้ถึงทำให้แม่ไม่ได้ล่ะ”

   ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ ทำไมถึงได้เอาเรื่องนี้มาอ้าง

   “แล้วทำไมวันถึงไม่ทำแบบที่บอกเราให้ปู่กับย่าบ้างล่ะ”

   โดนถามกลับบ้างในแบบเดียวกันและศิวัฒน์ก็ไม่รู้จะตอบกลับยังไง

   “เราโตแล้วนะวัน จะรักจะชอบและจะตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกับใครเราคิดเองได้ วันอยากให้เราแต่งงานมีครอบครัวไปเพื่อตอบแทนบุญคุณแม่เราแค่นั้นเองเหรอ”

   อยู่ในสังคมเล็ก ๆ แค่นี้ไม่ว่าทำอะไรก็ถูกจับตามองแต่มันต้องถึงขนาดทำให้ไม่มีความสุขในชีวิตบ้างเลยเหรอ

   “สงสารเราเถอะวัน อย่าให้เราต้องอยู่กับคนที่เราไม่รักเลย ชีวิตเราไม่ได้จบแค่แต่งงานนะ เรายังต้องการอะไรจากคนที่จะอยู่กับเราหลาย อย่าง เราอยากได้คู่คิด เราอยากได้คู่ใจ เราอยากได้คนที่ช่วยเหลือและเข้าใจเรา ไม่ใช่แค่ผลิตลูกให้แล้วก็จบนะวัน”

   บอกเหตุผลที่คิดเอาไว้ทั้งหมดและศิวัฒน์ก็ไม่รู้จะโต้แย้งสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดออกมาได้ยังไง

   “เอาเถอะ วันอาจจะไม่อยากคุยกับเราตอนนี้ งั้นขอร้องนะ ถ้าวันกลับมาก็แวะมาหาเราหน่อย มาคุยกันให้รู้เรื่องไม่ใช่เอาแต่หนีหน้าและไม่ชัดเจนอยู่แบบนี้”

   เปิดโอกาสให้คิด เปิดโอกาสให้ลองทบทวนตัวเอง และผู้ใหญ่เปี่ยมก็บอกเรื่องเดิม ๆ ซ้ำอีกครั้งก่อนวางสาย

   “อีกอย่างนะวัน”

   ศิวัฒน์กำลังตั้งใจฟังและคิดตามที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดในทุก ๆ ประโยคที่กลั่นออกมาจากใจ

   “เราเคยบอกวันแล้วไม่ใช่เหรอ เผื่อวันจะลืมไปแล้ว งั้นเราจะบอกอีกครั้งนะ ถ้าไม่ใช่วัน ไม่ว่าใครเราก็ไม่เอา”

        TBC.

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 24】up 16/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 16-01-2019 20:29:16

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 24】up 16/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 16-01-2019 20:38:32

กรี้ดด ดราม่าแล้ว

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 24】up 16/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: donutnoi ที่ 16-01-2019 21:07:40

ดราม่ามาแล้ว  หนูวันกับผู้ใหญ่เข้าใจกันเร็วๆนะ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 24】up 16/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 16-01-2019 21:34:16

อ้าว คุณแม่อย่ามากดดันลูกหลานสิคะ
แต่ก็อย่างว่า ผู้ใหญ่อยู่ในสังคมชาวบ้าน เรื่องนี้มันจะโอเคจริงหรือ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 24】up 16/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Justccwpo ที่ 16-01-2019 21:34:59

อย่างอนกันเลย

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 24】up 16/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 16-01-2019 21:45:13

ก่อนอื่นขอกอด  :กอด1: คนเขียนหน่อย

มาตอนนี้มาเปิดหัวใจกัน วันเอง ซึ่งพยายามเลี่ยงแต่สุดท้าย หัวใจก็ตอบรับว่าชอบผู้ใหญ่
น่าเห็นใจนะ สังคมเล็กๆ ตามชนบท จะไม่เหมือนในกรุงเทพ มีอะไรก็รู้กันทั้งหมู่บ้าน
และเรื่องแบบนี้ยังไม่เป็นที่ยอมรับกับคนทั่วไป สู้ๆ นะทั้งผู้ใหญ่และวัน เราเป็นกำลังใจให้นะ
 :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 24】up 16/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 16-01-2019 21:52:27

หูยยย 10/10 ไปเลยผู้ใหญ่  o13  บทจะชัด จะตรง ก็ไม่มีกั๊กเลย หนูวันจะทำไงละทีนี้

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 24】up 16/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 16-01-2019 22:06:03

ผู้ใหญ่ชัดเจนและแน่วแน่มากแต่ไปเคลียร์กะแม่ก่อนดีกว่ามั้ย

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 24】up 16/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 16-01-2019 22:19:10

10 10 10 ไปเลยผู้ใหญ่

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 24】up 16/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 17-01-2019 04:41:43

ผญ. ก็บอกแม่ไปซิว่า หาเมียได้แล้ว ว่าง ๆ จะพาไปหา  :hao4:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 24】up 16/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Patsz ที่ 17-01-2019 06:11:26

สู้ไปด้วยกันกับผู้ใหญ่นะวัน

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 24】up 16/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 17-01-2019 07:46:29

ไม่ใช่วันเราก็ไม่เอา โอ๊ยยย

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 24】up 16/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: yokibear ที่ 18-01-2019 00:19:01

ชอบจุดยืนของผู้ใหญ่มากเลยค่ะ วันนนอย่ากลัวนะ สู้ๆ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 24】up 16/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 18-01-2019 05:59:39

ผู่ใหญ่แบบว่าจริงใจมากกกก

หนูวันอย่าคิดมากลูก

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 24】up 16/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 18-01-2019 11:57:44

..ถ้าไม่ใช่วัน ไม่ว่าใครเราก็ไม่เอา..

ผู้ใหญ่เปี่ยมคนจริง!! หนูวันเขารักจริงหวังนะเนี่ยย   :hao3:

หัวข้อ: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 25】up 18/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 18-01-2019 21:09:03

วันเปี่ยมรัก.25

   ถึงคิดจะหลบเลี่ยงแต่ก็คงจะหนีไม่ได้ตลอด หลังจากที่ครุ่นคิดมานานศิวัฒน์ก็ไปทำงานที่ค้างเอาไว้ และแค่เพียงเห็นว่าใครกำลังเดินมาหาผู้ใหญ่เปี่ยมที่กำลังพิมพ์เอกสารอย่างทุลักทุเลด้วยมือข้างเดียวก็ยิ้มได้ทันที

   “วัน”

   “อือ เราเอง ทำเหมือนไม่เคยเจอหน้ากันไปได้นะผู้ใหญ่”

   พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด ทั้งที่หัวใจเต้นแรง รู้ว่าคนที่มองมาคิดยังไงด้วยก็ยิ่งรู้สึกแปลก ๆ แต่ไม่ได้รู้สึกแย่ สายตาของผู้ใหญ่เปี่ยมที่เคยเป็นปกติมานานตอนนี้มันทำให้ศิวัฒน์รู้สึกใจเต้นระทึกได้ง่าย ๆ สิ่งที่ทำได้ก็มีเพียงแค่หาเรื่องคุย เพื่อไม่ให้อยู่ในความเงียบกันแบบนี้ไปตลอด

   “เราทำเอกสารสำหรับอบรมคอมพิวเตอร์เสร็จแล้ว ที่เหลือก็แค่เอาแจกให้ตอนที่สอน”

   บอกเรื่องที่ต้องทำ และสายตาก็เหลือบไปเห็นมือของผู้ใหญ่เปี่ยมที่มีผ้าพันแผลพันเอาไว้ มองด้วยความสงสัยและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยกมือขึ้นให้ดู

   “เนี่ยน่ะเหรอ”

   “อือ ผู้ใหญ่ไปโดนอะไรมา”

   ที่ถามเพราะว่าเป็นห่วงและคนที่ถูกถามก็ยิ้มกว้างทันทีเมื่อรู้ว่าได้รับความห่วงใยและใส่ใจจากคนที่อยู่ตรงหน้า

   “ฝาทางระบายน้ำที่เป็นปูนมันแตก เราเห็นมีคนเอาไม้เสียบไว้ให้รู้ว่ามันแตกแต่ไม่เห็นมีใครคิดจะซ่อมก็เลยไปยกอันที่แตกออกแล้วก็เอาปูนไปฉาบไว้ให้ ใครเดินผ่านไปผ่านมาไม่ระวังจะได้ไม่ตกลงไป”

   ฟังสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมเล่าแล้วก็พอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

   “และที่มือเป็นแผลขนาดนี้ก็เพราะไม่ระวังสินะ”

   ได้แต่พยักหน้ารับเพราะสิ่งที่ศิวัฒน์ต่อว่ามันถูกทั้งหมด เป็นเพราะไม่ระวังเองถึงได้แผลมาแบบนี้ แล้วจะโทษใครได้

   “ก็เราคิดว่ามันไม่ได้หนักอะไรเลยไปยกเอง”

   “แล้วมันก็บาดมือผู้ใหญ่ไง”

   ใช่ แล้วมันก็บาดมือ แต่ก็ยังดีกว่ามีใครสักคนในหมู่บ้านที่ต้องบาดเจ็บเพราะไม่มีใครคิดจะจัดการแก้ปัญหา

   “ที่จริงต้องไปล้างแผลที่อนามัยวันนี้ แต่เราต้องพิมพ์เอกสารเลยยังไปไม่ได้”

   ก็เป็นซะแบบนี้ ห่วงแต่คนอื่นไม่เคยห่วงตัวเอง แล้วจะให้ทำยังไง ศิวัฒน์มองที่มือของผู้ใหญ่เปี่ยมที่ยังมีผ้าพันแผลพันอยู่และได้แต่ถอนใจ

   “ผู้ใหญ่มียาล้างแผลแล้วก็สำลีมั้ย”

   “เรามีอุปกรณ์ปฐมพยาบาลทุกอย่างแหละ แต่ขาดคนทำแผลให้”

   บอกด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ และคนที่มองอยู่ก็นึกหมั่นไส้กับการเรียกคะแนนของผู้ใหญ่เปี่ยมที่ทำตัวให้น่าสงสาร

   “มีคนเยอะแยะที่อยากทำแผลให้ผู้ใหญ่”

   “ไม่อยากล้างแผลให้เราก็ไม่เป็นไร แต่อย่าผลักไสเราไปให้คนอื่นแบบนี้สิ วันก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าเราจะเสียใจ”

   อย่ามาเรียกร้องความสงสารกันตอนนี้ อย่ามาทำให้รู้สึกผิดตอนที่จิตใจอ่อนไหว อย่ามองและทำให้ต้องยิ่งเป็นห่วงและใส่ใจ

   “แผลแค่นี้ไกลหัวใจ ไม่เป็นไรหรอกวัน ไม่อยากทำให้ก็ไม่เป็นไร เราคงไม่ตายง่าย ๆ”

   ก็เพราะแบบนี้ไงถึงต้องช่วย ถึงอยากปฏิเสธแต่ไม่ว่ากี่ครั้งก็ทำไม่เคยได้

   “แล้วอุปกรณ์สำหรับล้างแผลอยู่ไหน”

   แค่ได้ยินสิ่งที่ถูกถามผู้ใหญ่เปี่ยมก็เก็บอาการดีใจเอาไว้แทบไม่อยู่ชี้ไปที่กล่องใส่อุปกรณ์ปฐมพยาบาลเบื้องต้นที่อยู่ในตู้ แล้วศิวัฒน์ก็เดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาวางไว้บนโต๊ะ ดึงมือของคนที่บาดเจ็บเพราะไม่ระวังเข้ามาหา แกะผ้าพันแผลอันเดิมออกและเริ่มล้างแผลให้

   “แผลลึกเหมือนกันนะ”

   เห็นรอยแผลเป็นทางยาวที่อยู่กลางฝ่ามือของผู้ใหญ่เปี่ยมแล้วก็ใจหาย อยากจะไม่รู้สึกอะไรก็ทำไม่ได้ และเผลอแสดงสีหน้าให้รู้ว่าเป็นห่วงให้คนที่มองอยู่เห็นแล้ว

   “เจ็บมั้ย”

   “เจ็บสิ เจ็บมากเลยล่ะ”

   เพราะว่าเจ็บจริง ๆ ถึงต้องบอกและศิวัฒน์ก็เงยหน้าขึ้นมองคนที่ทำหน้าเศร้าดูแล้วน่าสงสาร

   “เจ็บตัวไม่พอ ยังต้องปวดใจด้วยเพราะวันไม่ยอมมาหา”

   “เกี่ยวอะไรกับเราล่ะ แผลนี่ผู้ใหญ่ก็ทำตัวเองไม่ใช่เหรอ”

   ใช่ แผลนี้เกิดจากความไม่ระมัดระวังของตัวเอง แต่อาการเจ็บปวดทางใจมันไม่เกี่ยวกับแผลเพราะคนทำให้รู้สึกเจ็บปวดหัวใจ หนีหายไปนานและทำเหมือนไม่สนใจกันเลย

   “วันเป็นห่วงเราเหรอ”

   ไม่ได้ตอบสิ่งที่ถูกถาม แต่ทำแผลให้ผู้ใหญ่เปี่ยมไปเงียบ ๆ และคนที่รอคอยคำตอบอยู่เสมอ ก็ไม่รู้จะทำยังไงถึงจะทำให้คนที่อยู่ตรงหน้าใจอ่อนลงได้

   “ไม่ห่วงเราสักนิดเลยเหรอ”

   “..........”

   “ถึงเราจะเป็นจะตาย ก็ไม่คิดจะห่วงกันเลยจริง ๆ เหรอ”

   ถามย้ำซ้ำกันหลายครั้งและศิวัฒน์ก็เงยหน้ามองผู้ใหญ่เปี่ยมที่ทำหน้าน่าสงสารให้เห็น รับรู้ทุกความรู้สึกที่ผู้ใหญ่เปี่ยมมีให้ แต่จะให้ทำยังไงถึงแม้จะรู้สึกดีด้วย แต่สุดท้ายมันก็ทำได้แค่นี้

   “เราไม่ได้คิดอะไรกับผู้ใหญ่หรอกนะ”

   พูดแล้วก็ใจหาย หลังจากพูดไปแล้วก็ก้มหน้าหลบสายตาของคนที่จ้องมองมานิ่ง ๆ เรื่องนั้นไม่มีทางเป็นไปได้แน่ เพราะแค่สายตาและความห่วงใยที่มีให้กันมันก็บอกอะไรได้หมดแล้ว เพียงแต่คนที่ยังปฏิเสธความรู้สึกที่มีให้กันไม่เคยคิดจะยอมรับความรู้สึกของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา

   “ถ้าการบอกว่าชอบเรามันทำให้วันลำบากใจขนาดนั้น งั้นไม่ต้องบอกให้เราเสียใจก็ได้ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปซะ ปล่อยให้เราชอบวันไปแบบนี้เรื่อย ๆ ไม่ได้เหรอ”

   ทำแบบนี้ทำไม พูดแบบนี้ทำไม ไม่รู้บ้างหรือไง ว่าคนฟังปวดใจ

   “ผู้ใหญ่...”

   ไม่รู้จะพูดอะไรอีก และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ดึงมือที่ทำแผลเสร็จแล้วออกห่าง นิ่งเงียบและไม่อยากบังคับฝืนใจกันอีก ถ้าจะรังเกียจกันขนาดนี้

   “เราทำงานกันถึงไหนแล้วนะ”

   เปลี่ยนเรื่องคุย ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและศิวัฒน์ก็มองหน้าของผู้ใหญ่เปี่ยมที่กำลังฝืนยิ้มทั้งที่ยิ้มแทบไม่ออก

   สุดท้ายก็คงต้องเป็นแบบนี้ แล้วจะไปทำอะไรได้เพราะมันไม่มีทางออกที่ดีกว่านี้แล้ว

   “วันอยากได้อะไรเราจะทำให้ วันต้องการอะไรเราก็จะทำให้ วันไม่อยากให้เรารักไม่อยากให้เราชอบ เราก็จะไม่แสดงออกให้วันต้องลำบากใจ”

   แบบนี้มันเกินไปแล้ว แบบนี้มันมากเกินไป และศิวัฒน์ก็มองหน้าของผู้ใหญ่เปี่ยมนิ่ง ๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรได้อีกแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากความต้องการของตัวเองทั้งนั้นแล้วจะเสียใจทำไม

   “พอใจหรือยังล่ะวัน”

   “ผู้ใหญ่จะให้เราพอใจเรื่องอะไรล่ะ”

   ถามออกไปทั้งที่รู้สึกปวดใจขึ้นมาเพราะท่าทีที่แสดงออกของผู้ใหญ่เปี่ยมที่มีให้กัน

   “ก็พอใจหรือยัง ที่ทำให้เรารัก แล้วสุดท้ายก็ไม่เคยแม้แต่จะเห็นใจหรือสงสารว่าคนที่รู้สึกไปก่อนอย่างเราจะอยู่ต่อไปยังไง”

       TBC.

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 25】up 18/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Chobreadyaoi ที่ 18-01-2019 21:16:44

ทำไมผู้ใหญ่ต้องประชดด้วย น้องวันก็ไม่ชัดเจนเลย

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 25】up 18/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 18-01-2019 21:23:13

 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 25】up 18/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 18-01-2019 21:32:07

อ้าว ๆ อย่าพึ่งดึงดราม่าสิผู้ใหญ่ หนูวันอุตส่าห์มาหา

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 25】up 18/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 18-01-2019 21:52:58

แหม...ใจร้อนนะผู้ใหญ่ วันเขาก็ยอมมาหาแล้ว อย่าไปเร่งรัดสิ บางคนเขาก็เขินกลบเกลื่อนไปนะ งอแงอย่างนี้ไม่น่ารักเลย แต่ก็เข้าใจผู้ใหญ่ความไม่ชัดเจนจากวันทำให้เครียดได้

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 25】up 18/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Justccwpo ที่ 18-01-2019 22:24:19

อ้าวดราม่าาาาาาาา

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 25】up 18/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: EARTHYSS :) ที่ 18-01-2019 23:12:05

มันต้องอย่างนี้แหละผู้ใหญ่ กระตุ้นหนูวันเขาซักหน่อย ถ้ามัวแต่ปากไม่ตรงกับใจแบบนี้ก็ไม่มีวันยอมรับความรู้สึกตัวเองหรอก

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 25】up 18/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 18-01-2019 23:14:16

โอ๊ยยย อีผู้ใหญ่เปี่ยมนี้งอแงเป็นเด็กเลย  :z1: :z1: :z1: :z1:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 25】up 18/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 19-01-2019 00:32:03

มีประชดนะ ผญ.  :hao3:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 25】up 18/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Sujanarak ที่ 19-01-2019 00:42:14

 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 25】up 18/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 19-01-2019 09:41:32

สงสารผู้ใหญ่ อีกใจก็สงสารน้องวันด้วยเช่นกัน

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 25】up 18/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 19-01-2019 11:08:39

 :heaven

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 25】up 18/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 19-01-2019 16:25:45

บอก “ชอบ” น้องวันยังไม่ใจอ่อน  บอก “รัก” มันซะเลย ดูสิ จะหนียังไงอีกหนูวัน  :hao3:

หัวข้อ: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 10 ตอนที่ 26】up 19/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 19-01-2019 19:02:52

วันเปี่ยมรัก.26

   “ถ้าเป็นเด็ก ๆ ก็ว่าไปอย่าง นี่โตแล้วนะวัน โตจนเป็นผู้ใหญ่บ้านได้แล้วก็ยังมางอนเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อีก ป้าพูดอะไรไม่ได้เลย หนีไปอยู่กลางทุ่งแล้ว ยังไงวันช่วยไปตามให้ป้าหน่อยเถอะนะ”

   แม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมมาขอความช่วยเหลือถึงบ้าน ถึงจะฟังดูเป็นเรื่องไร้สาระแต่จะปฏิเสธก็คงไม่ได้ และศิวัฒน์ก็รู้ดีว่าเพราะอะไรผู้ใหญ่เปี่ยมถึงทำแบบนั้น

   “วันช่วยไปตามผู้ใหญ่ให้ป้าทีเถอะถือว่าป้าขอร้อง”

   มาถึงขนาดนี้แล้วก็คงต้องไปตามให้และมันจะเป็นการเจอหน้ากันอีกครั้งหลังจากที่เราไม่ได้เจอกันมาพักใหญ่

   “ผมก็ไม่รู้ว่าผู้ใหญ่จะฟังผมหรือเปล่า แต่ผมก็จะไปให้นะครับ”

   แค่บอกว่าจะไปตามให้ แม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยิ้มกว้างและจับมือจับไหล่ของศิวัฒน์และพูดขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่า

   “ขอบใจมากวัน ป้าขอบใจมาก วันอยากได้อะไรวันบอกป้าได้นะ ขอแค่ไปตามผู้ใหญ่กลับบ้านได้ก็พอ”

   ศิวัฒน์เดินไปหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์และสตาร์ทรถขับออกไปหาผู้ใหญ่เปี่ยมที่กลางทุ่งนาที่แม่ผู้ใหญ่เปี่ยมบอกเอาไว้

   “ฝากด้วยนะวัน”

   ความหวังทั้งหมดของแม่ผู้ใหญ่เปี่ยมตอนนี้อยู่ที่ศิวัฒน์คนเดียว และคนที่ต้องไปตามผู้ใหญ่เปี่ยมกลับบ้านก็ต้องใช้ความพยายามอย่างถึงที่สุดที่จะทำให้ทุกอย่างเป็นปกติ

   “ผู้ใหญ่นะผู้ใหญ่ โตขนาดนี้ยังหนีออกจากบ้าน นี่คิดว่าตัวเองเป็นเด็กมัธยมและอยู่ในวัยต่อต้านครอบครัวหรือยังไงถึงได้ทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ คนแบบนี้เหรอที่เป็นผู้นำหมู่บ้าน ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ”

            +++

   เสียงรถมอเตอร์ไซค์ที่เข้ามาจอดหน้ากระท่อมเล็ก ๆ ที่มุงด้วยหญ้าคาพอให้พักอาศัยได้ ทำให้ผู้ใหญ่เปี่ยมต้องเดินออกมาดูและเมื่อเห็นหน้าคนที่มาหาก็ยิ้มกว้างทันที

   “วัน”

   “ก็เราไง ผู้ใหญ่นึกว่าใครล่ะ”

   “เราก็นึกว่าวันไง จะให้นึกว่าใครล่ะ”

   ถามมาก็โดนถามกลับ กวนมาก็โดนกวนกลับและศิวัฒน์ที่จอดรถมอเตอร์ไซค์เรียบร้อยก็ยังไม่ได้ลงจากรถ

   “ผู้ใหญ่เป็นคนที่กวนตีนเราได้เสมอต้นเสมอปลายมาก”

   ถึงจะโดนด่าแต่ผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยิ้มรับและเดินมายืนข้างคนที่ยังอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์และแสดงสีหน้าไม่พอใจให้เห็นได้ชัด

   “พูดไม่เพราะอีกแล้วนะ”

   “กับคนอย่างผู้ใหญ่เราไม่อยากพูดดี ๆ ด้วยหรอก”

   ต่อปากต่อคำกันพอเป็นพิธีและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยิ้มกว้าง ชอบเวลาที่คนที่อยู่ตรงหน้าด่า ชอบเวลาที่ได้เห็นหน้า แต่ไม่ชอบเวลาที่ไม่ได้เจอกันนาน ๆ

   “แล้วนี่วันมาหาเราที่นี่ได้ยังไง”

   “ก็แม่ผู้ใหญ่บอกให้เรามาตามผู้ใหญ่กลับบ้าน”

   บอกไปตามตรงและผู้ใหญ่เปี่ยมที่กำลังยิ้มกว้างก็หุบยิ้มทันที

   “แม่ให้วันมาตามเราหรอกเหรอ”

   “ก็ใช่น่ะสิ เราไม่รู้หรอกว่าผู้ใหญ่ทะเลาะกับแม่เรื่องอะไร แต่แม่ผู้ใหญ่ให้เรามาตาม ผู้ใหญ่ก็โตแล้ว อย่าทำตัวเป็นเด็ก ๆ งอนแม่ไปหน่อยเลย”

   แกล้งพูดคุยให้เหมือนปกติ แกล้งทำเหมือนที่ผ่านมาไม่เคยรับรู้เรื่องอะไรเลยสักนิด ก็แค่แกล้งและพยายามบังคับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดเวลาที่คุยกัน ทั้งที่รู้ว่าตอนนี้มันไม่ปกติเลยเมื่อได้สบตากันก็ดูกันออกไม่ยากว่าลึก ๆ ในใจต่างฝ่ายต่างกำลังคิดเรื่องอะไร

   “เราก็ไม่ได้อยากงอนหรืออยากจะหนีมาอยู่กลางทุ่งแบบนี้หรอกนะ”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมที่ปกติทำหน้าร่าเริงอยู่เสมอตอนนี้ทำหน้าเครียดและศิวัฒน์ก็รู้ดีว่าเพราะอะไร

   “งั้นผู้ใหญ่ก็กลับบ้านไปคุยกับแม่ดี ๆ สิ ไม่ใช่หนีมาอยู่กลางทุ่งแบบนี้ แม่ผู้ใหญ่เขาเป็นห่วงก็น่าจะรู้อยู่”

   ไม่อยากบ่นไม่อยากพูดมากเพราะเป็นเรื่องส่วนตัว และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ถอนใจยาวและมองหน้าของศิวัฒน์นิ่ง ๆ

   “ถ้าวันรู้ว่าเราทะเลาะกับแม่เรื่องอะไร วันจะไม่พูดแบบนี้”

   “แล้วผู้ใหญ่ทะเลาะกับแม่เรื่องอะไรล่ะ”

   ไม่ได้อยากรู้ ไม่ได้อยากถาม แต่ที่ถามก็เพื่อจะไม่ทำให้ทุกอย่างดูผิดปกติจนเกินไป แต่กลายเป็นการเปิดทางให้คนที่รออยู่ก่อนแล้วได้พูดเรื่องที่ต้องเคลียร์กันให้รู้เรื่องเพื่อไม่ต้องให้มีอะไรค้างคาใจต่อกันอีก

   สายตาของผู้ใหญ่เปี่ยมจ้องนิ่งตรงมาอย่างจริงจังและศิวัฒน์ก็รีบหลบสายตาและเมินหน้าหนี

   “แม่เราเอาแต่พูดเรื่องเดิม ๆ จะให้เราหาเมียอยู่ทุกวัน จนเราทนไม่ไหว เมื่อก่อนก็ไม่เท่าไหร่ แต่พักนี้ยิ่งหนัก ไปติดต่อแม่สื่อแม่ชักให้ช่วยหาเมียให้เราด้วย”

   เรื่องนี้ก็รู้อยู่แล้ว และไม่ใช่แค่แม่สื่อแม่ชักแต่ยังให้ศิวัฒน์ช่วยหาเพื่อนหรือคนรู้จักมาแนะนำกับผู้ใหญ่เปี่ยมด้วย เข้าใจดีว่าแม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมเป็นห่วงลูกชายและถ้าจะหาผู้หญิงดี ๆ ให้สักคนก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

   “ผู้ใหญ่ก็ทำให้แม่หน่อยไม่ได้หรือไง”

   “วันทำไมถึงใจร้ายกับเราได้ถึงขนาดนี้ วันไม่สงสารเราบ้างเลยเหรอ”

   ก็แค่บอกเฉย ๆ ศิวัฒน์ไม่เข้าใจว่าผู้ใหญ่เปี่ยมจะทำเสียงดุและทำหน้าขึงขังแบบนี้ทำไม ก็แค่ทำอย่างที่แม่ต้องการไม่น่าจะยากอะไร

   “ทั้งที่รู้ว่าเราคิดยังไงด้วยก็ยังจะทำกับเราแบบนี้เหรอ”

   “..........”

   อยากจะถามว่าแล้วจะให้ทำยังไงแต่ก็ต้องสงบปากสงบคำเอาไว้ ผู้ใหญ่เปี่ยมทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและก้มกลับลงมาถอนใจใส่ที่อยู่ตรงหน้า ศิวัฒน์ไม่ได้ถามอะไรและเลือกที่จะหลบสายตาของผู้ใหญ่เปี่ยมที่มองตรงมา

   “วัน...”

   ได้ยินชัดแต่ก็นิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ไม่รู้จะทำยังไงให้คนที่เย็นชาใส่กันเข้าใจ

   “เราว่าวันก็น่าจะรู้ใจเราดีที่สุดนะ ว่าทำไมเราถึงทำแบบนี้”

   รู้อย่างที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูด รู้ดีว่าเพราะอะไร แต่ก็เลือกที่จะทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นเพราะไม่ว่ายังไงเรื่องที่คิดก็ไม่มีทางเป็นไปได้ ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบและไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกและศิวัฒน์ก็เลือกที่จะเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเรื่องนี้เหมือนที่แล้ว ๆ มา

   “ยังไงผู้ใหญ่ก็...”

   แค่อยากให้กลับไปคุยกับแม่ให้รู้เรื่อง ไม่อยากให้ทำตัวเหมือนเด็ก แบบนี้และผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองหน้าของศิวัฒน์ด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเจ็บปวดไม่น้อยที่ถูกผลักไสครั้งแล้วครั้งเล่า

   “วัน...พอเถอะ...เราขอร้อง...ปัญหาของเรา เราจัดการเองได้”

   ก็คงได้จริง ๆ นั่นแหละ โตขนาดนี้แล้วปัญหาพวกนี้คงไม่ยากที่ผู้ใหญ่เปี่ยมจะจัดการได้

   “งั้นเรากลับก่อนแล้วกันนะผู้ใหญ่”

   กำลังจะบิดกุญแจรถมอเตอร์ไซค์แต่ก็ถูกผู้ใหญ่ดึงกุญแจรถออกเพื่อไม่ให้กลับและศิวัฒน์ก็ขมวดคิ้วมุ่น

   “เราจะกลับแล้วผู้ใหญ่ อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย คืนกุญแจรถมาเถอะ”

   “วันก็ฟังแต่แม่เรา ฟังแต่คนอื่น เคยฟังสิ่งที่เราพูดบ้างมั้ย”

   แล้วจะไม่ให้ฟังสิ่งที่คนรอบตัวพูดได้ยังไง ในเมื่ออยู่กันในหมู่บ้านเล็ก ๆ แค่นี้ ถึงไม่อยากฟังแต่ปู่กับย่าก็ต้องฟังคนอื่น ๆ พูดอยู่ดี ถ้าไม่อยากให้ปู่กับย่าต้องถูกคนนินทาจนทำให้ไม่สบายใจแล้วจะให้ทำยังไง

   “ผู้ใหญ่กำลังทำให้เราลำบากใจนะ”

   “เรารู้ว่าทำให้วันลำบากใจ แต่เสียงของเรา ความรู้สึกของเรา สิ่งที่รู้สึกมันส่งไปไม่เคยถึงหัวใจของวันเลยใช่มั้ย”

   อยากรู้แค่นี้ อยากรู้สิ่งที่สงสัยมานานจนไม่สามารถเก็บความรู้สึกเอาไว้ในใจต่อไปได้อีกแล้ว ความอึดอัดใจทั้งหมดที่เก็บเอาไว้ นานวันไปถ้าไม่ได้พูดคงต้องระเบิดออกมาสักวัน ก่อนที่จะถึงจุดนั้นบางทีการได้พูดกันอย่างตรงไปตรงมา พูดกันอย่างเปิดใจก็คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว

   “ผู้ใหญ่คืนกุญแจรถมาเถอะ ฝนจะตกแล้ว เราต้องกลับบ้าน”

   “คุยกับเราให้รู้เรื่องก่อน ทำไมวันต้องหนีด้วย เราสองคนไม่ใช่เด็กแล้วนะวัน เราจะรักจะชอบวัน อยากอยู่กับวันมันผิดตรงไหน แล้วทำไมมันต้องยากขนาดนี้ด้วย วันจะให้เราทำยังไง ไหนวันช่วยบอกเราทีเถอะ ว่าจะให้เราทำยังไง”

   เกินจะแบกรับเอาไว้ได้แล้ว มันหนักหนาเกินไปและเรื่องทั้งหมดควรจะจบลงตรงนี้สักที

   “ผู้ใหญ่!”

   ได้แต่เอ็ด ได้แต่ทำเสียงดังใส่ ได้แต่โมโหใส่เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่มีและหวังว่าเรื่องทั้งหมดจะจบลงเมื่อพยายามปฏิเสธและหลีกหนี

   “เราไม่ไหวแล้ววัน เราอยู่ต่อไปแบบนี้ไม่ไหวแล้ว เราอยู่กับความรู้สึกนี้ไม่ไหวแล้วจริง ๆ”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยอับจนหนทางและมีวิธีแก้ปัญหาได้ดีเสมอ ยกเว้นแค่กับเรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น

   “ช่วยบอกหน่อย ทำยังไงวันถึงจะยอมรับว่าวันก็รู้สึกกับเราเหมือนที่เรารู้สึกกับวัน”

            +++

   ฝนตกหนัก หลังจากพูดคุยกันได้ไม่นาน ท้องฟ้าภายนอกมืดครึ้มมองออกไปแทบไม่เห็นอะไร เสียงฟ้าร้องครืน ๆ ผสมกับเสียงฝนที่สาดเข้ามาทำให้ศิวัฒน์ต้องขยับเข้าไปจนหลังติดกับเสาและผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองคนที่นั่งอยู่ข้างกันและมองออกไปภายนอกที่ฝนยังคงตกหนัก

   “ฝนตกขนาดนี้ ไม่รู้เมื่อไหร่จะหยุด”

   ได้ยินสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดแล้วศิวัฒน์ก็หันไปมองหน้าของคนที่ทำให้ต้องติดฝนอยู่ในกระท่อมด้วยกัน แสงจากตะเกียงเจ้าพายุที่จุดและแขวนเอาไว้ที่ข้างเสาทำให้พอมองเห็นใบหน้าของคนที่นั่งอยู่ข้างกันได้เลือนลาง

   “ที่เป็นแบบนี้มันเพราะใครล่ะ”

   “เพราะเราเอง เราก็ยอมรับแล้วนี่ไงวัน ทำไมต้องเอ็ดเราด้วย ตอนนี้เรากลัววันจะกระโดดแดกกัดหัวเราจะแย่แล้ว”

   คงจะกลัวหรอก ทำเป็นพูดแบบนี้แต่ที่จริงตั้งใจจะกวนประสาทกันมากกว่า

   “ผู้ใหญ่เงียบไปเลย”

   “วันอ่ะ ดุเราอีกแล้วนะ”

   ศิวัฒน์ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ถอนใจยาวและแสดงสีหน้าให้รู้ว่าไม่พอใจที่ต้องมาติดฝนด้วยกันแบบนี้ นั่งชันเข่ากอดขามองฝนที่คงตกหนักทั้งคืนแล้วก็ไม่รู้จะทำยังไง

   “ตอนเด็ก ๆ เล่นน้ำฝนก็สนุกดีนะ ไม่เหมือนตอนนี้ไม่รู้ทำไมถึงไม่กล้าออกไปเล่นน้ำฝน”

   อยู่ดี ๆ ทำไมถึงต้องพูดเรื่องตอนเด็ก ๆ ด้วยและศิวัฒน์ก็หันไปถามคนที่นั่งอยู่ข้างกัน

   “ผู้ใหญ่จะพูดทำไม”

   “เราก็แค่คิดถึงเรื่องตอนที่เรากับวันยังเป็นเด็กน่ะ”

   “อ๋อ ตอนเด็ก ๆ ที่ผู้ใหญ่กับเด็กคนอื่น ๆ ในหมู่บ้านช่วยกันรุมแกล้งเราอ่ะนะ”

   พูดถึงเรื่องนี้ทีไร ก็นึกได้แต่เรื่องแย่ ๆ ทุกที โมโหทุกครั้ง โกรธทุกครั้ง และเรื่องเดิม ๆ ที่เคยถูกแกล้งตอนเด็ก ๆ ที่กลายเป็นปมในใจที่แก้ไม่ได้ก็กลับมาทำให้รู้สึกอีกแล้ว

   “วัน...เราไม่ได้จะพูดให้วันคิดถึงแต่เรื่องไม่ดีนะ”

   “แล้วจะให้เราคิดถึงเรื่องอะไร ในเมื่อมันไม่มีเรื่องดี ๆ ให้คิดถึง”

   หันไปตะคอกใส่คนที่ยังพูดเรื่องเดิม ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองหน้าของศิวัฒน์นิ่ง ๆ มองและจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนที่ไม่ว่ายังไงก็ปล่อยวางกับเรื่องที่เกิดขึ้นและผ่านไปนานแล้วไม่ได้

   “วัน”

   “อย่ามายุ่งกับเรา”

   ตอนที่มือของผู้ใหญ่เปี่ยมวางลงเบา ๆ ที่ไหล่ ศิวัฒน์ก็ปัดออกแต่ผู้ใหญ่เปี่ยมก็ไม่ละความพยายาม ขยับเข้ามาใกล้คนที่ไม่อยากคุยด้วยและวางมือลงบนไหล่ของศิวัฒน์อีกครั้ง

   “วัน”

   “เราโตแล้ว ไม่ต้องมาทำเป็นสงสาร”

   ที่ทำอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เพราะสงสารแต่มันเป็นความรู้สึกอื่น ๆ ที่มากกว่านั้นตั้งนานแล้ว และทั้งที่ศิวัฒน์ก็รู้ความรู้สึกที่เติบโตขึ้นในใจระหว่างเราสองคนมาตลอด แต่ยังเอาแต่ผลักไสและหลีกหนีมาจนถึงวันนี้

   “เราไม่ได้สงสาร...เรา...ก็รักของเราแบบนี้มาตลอด...แค่นั้น”

   จะให้รู้สึกยังไงกับสิ่งที่ได้ยิน ศิวัฒน์ไม่ตอบและขยับตัวออกห่าง และยังคงเมินเฉย แต่ครั้งนี้ผู้ใหญ่เปี่ยมไม่คิดจะให้หนีเหมือนที่ผ่าน ๆ มาอีกแล้ว

   “เราก็รัก...ของเราแบบนี้...มาตลอด...นะวัน”

   ไม่ใช่แค่วางมือไว้ที่ไหล่แต่ผู้ใหญ่เปี่ยมมองหน้าของคนที่อยู่ตรงหน้าให้ชัด ๆ ความรู้สึกทั้งหมดสะท้อนออกมาจากดวงตาที่จ้องตรงมาและเมื่อฝ่ามืออุ่น ๆ แตะเบา ๆ ที่ข้างแก้มของคนที่นั่งนิ่งและไม่ยอมมองหน้ากันสักนิดก็ทำให้ศิวัฒน์รู้สึกตัว

   “มองเราหน่อยได้มั้ย ช่วยมองเราหน่อยเถอะ ช่วยรับรู้ความรู้สึกของเราบ้าง”

   ไม่อยากมอง ไม่อยากใจอ่อน ไม่อยากให้รู้ว่ารู้สึกไม่ต่างกัน และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ไม่ได้ฝืนใจคนที่ไม่ยอมมองหน้ากัน สิ่งที่ทำก็เพียงแค่รั้งเข้ามากอดเอาไว้ แม้จะขัดขืนในคราวแรกแต่เมื่อฟังสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูด คนที่ไม่ยอมรับความรู้สึกของตัวเองก็ยอมลดทิฐิลง ผู้ใหญ่เปี่ยมจับมือของศิวัฒน์มาแนบไว้ที่ข้างแก้ม ดวงตาคมจ้องนิ่งไปที่ดวงตาที่มีแววหวั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด

   “ลืมเรื่องอื่นไปก่อนเถอะวัน ตอนนี้มีแค่เราสองคน ทำตามใจตัวเองสักนิดบ้างเถอะถือว่าเราขอร้อง”

   คำพูดที่ออกมาจากใจ คำพูดที่บอกความรู้สึกออกมาทั้งหมดมันทำให้คนฟังรับรู้และสัมผัสได้ไม่ยาก และคนที่เคยดื้อดึงมาตลอดก็ยอมนิ่งสงบอยู่ในอ้อมแขนของคนที่รั้งเข้ามากอดเอาไว้ แค่ยอมทำตามความรู้สึกของตัวเองบ้างสักครั้ง แค่ลองดู

   “ตอนนี้มีแค่เรา ขอร้องล่ะ วันช่วยคิดแค่เรื่องของเราได้มั้ย”

   สายฝนภายนอกยังคงซัดสาดโหมกระหน่ำและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกง่าย ๆ เสียงฟ้าร้องครืน ๆ ทำให้รู้สึกหวาดกลัว ในกระท่อมเล็ก ๆ มีเพียงแค่แสงไฟจากตะเกียงเจ้าพายุที่แขวนเอาไว้บนเสาแต่ก็ทำให้คนสองคนที่อยู่ในอ้อมกอดของกันและกันรู้สึกสงบและอบอุ่นขึ้นมาได้

   เสียงฟ้าร้องข้างนอกแม้จะดังแค่ไหน แต่ก็คงไม่ดังเท่าเสียงหัวใจของคนสองคนที่เต้นแรงแข่งกันและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ลูบไล้ฝ่ามือแผ่วเบาที่เส้นผมของคนที่ยอมให้กอดเอาไว้

   “คืนนี้เราสองคนลองทำตามหัวใจตัวเองดูสักครั้งเถอะนะวัน”

        TBC.
            

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 26】up 19/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 19-01-2019 19:08:51

ฝนตก ติดกระท่อม จะทำไรกันหนอ  :hao4:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 26】up 19/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Bradly ที่ 19-01-2019 19:28:30

กรี้ดดด

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 26】up 19/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 19-01-2019 19:30:59

บรรยากาศชวนเสียตัว

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 26】up 19/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 19-01-2019 19:35:49

บรรยากาศดีมากกกกก :o8:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 26】up 19/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: ♥lvl♀‘O’Deal2♥ ที่ 19-01-2019 21:03:42

โดนกินหัวกินหางแน่นอน

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 26】up 19/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 19-01-2019 21:04:21

บรรยากาศพร้อม กระท่อมพร้อม คนดูพร้อม แล้วพระเอกนายเอกพร้อมหรือยัง กิกิกิ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 26】up 19/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 19-01-2019 21:55:21

อร๊ายยยย ฟ้าฝนเป็นใจสุดๆ  :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 26】up 19/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 19-01-2019 22:05:07

ตายๆๆๆๆ ฝนตกหนัก ติดกระท่อม กลางทุ่งนา  ฉันไม่อยากจะคิดเลยยยย :o8:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 26】up 19/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 19-01-2019 22:12:36

 :a5:
ไม่ ไม่ ไม่ ไม่นะ ผู้ใหญ่ อย่าให้ความรู้สึกอยู่เหนือเหตุผลนะ
อย่า อย่า อย่าช้าอยู่ใย ทำตามหัวใจโลดดดดดด
 :-[ :-[ :-[

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 26】up 19/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Justccwpo ที่ 20-01-2019 02:01:38

ทนรอมะไหวแล้วสสส

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 26】up 19/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: yokibear ที่ 22-01-2019 10:52:03

เราเข้าใจเลยสังคมแบบนี้ยอมรับความรักของทั้งสองค่อนข้างยาก
แต่เราอยากให้วันเผชิญหน้าสู้เพื่อความรักตัวเองซักตั้งนึง
ตั้งแต่เล็กจนโตวันโดนการนินทามาตลอด
จะกลัวสายตาคนรอบข้างก็ไม่แปลก และยิ่งคนที่เรารักมาโดนแบบเราก็คงทำใจไม่ได้แน่ๆใช่ไหมล่ะ
สู้ๆนะวัน ผู้ใหญ่เค้าพร้อมขนาดนี้เลยนะ ต้องผ่านไปด้วยดีแหละน่า
เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียนด้วยนะคะ ติดตามเสมอน๊า

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 26】up 19/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 22-01-2019 18:15:59

ซีนมันได้! ฝนตกติดอยู่ในกระท่อมกันสองต่อสอง ผู้ใหญ่เปี่ยมจะทำอารายย จะทำก็รีบทำอย่าช้าาา   :hao7:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 26】up 19/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 25-01-2019 00:28:48

แล้วทำอะไรต่ออ่ะคะผู้ใหญ่ ครุ่นคิด  :hao6:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 26】up 19/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 27-01-2019 03:02:40

วันดูเป็นพระเอกมากกว่าผู้ใหญ่เปี่ยมอีก เอะอะงอนๆ จีบเขาก็เอาแต่แกล้งเขา ชื่อเขาก็ไม่เรียกเพราะเหมือนชื่อเมียเก่าแล้วไปเรียกชื่อที่เขาไม่ชอบแทน อยากทุบหัวผู้ใหญ่สักทีค่ะ เรื่องใช้งานคอมพ์นี่แกล้งใช้ไม่เป็นมั้ยนะ อย่างน้อยผญ.น่าจะจบป.ตรี++หรือเปล่าจากที่บอกเรื่องฐานะบ้านผญ. แง ไม่เดาดีกว่า รอตอนต่อไปค่าาาาา อยากรู้จังเลยว่สเขาจะทำอะไรกัน จะมีอะไรในกระท่อมมั้ยนะๆๆ  :hao3:

หัวข้อ: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 27-01-2019 22:56:32

วันเปี่ยมรัก.27

   เมื่อเราได้สบตากันนิ่ง ๆ ความรู้สึกที่มีให้กันมากมายและถูกเก็บกดเอาไว้เพราะรู้ว่าเป็นเรื่องไม่เหมาะสมก็ถูกพังทลายลง ใบหน้าของเราใกล้กันจนรับรู้ถึงลมหายใจที่เป่ารดอยู่ที่ข้างแก้มและซอกคอ ปล่อยใจให้ล่องลอยไป และนอนฟังเสียงฝนที่ยังตกหนักไม่หยุด อยากรักกันให้มากกว่านี้ อยากให้รู้ความรู้สึกกันมากกว่านี้และเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูก็ทำให้หัวใจที่เต้นระทึกสงบลงได้ไม่ยาก

   “เรารักวันมากนะ”

   รับรู้แล้วในเวลานี้ รับรู้ทุกอย่างดีแล้ว และศิวัฒน์ก็กำมือแน่นเมื่อริมฝีปากร้อนประทับลงที่ข้างแก้ม จูบซับเบา ๆ คลึงเคล้าคลอเคลียให้เกิดความรู้สึกหวั่นไหวและทำให้หัวใจล่องลอย และเมื่อริมฝีปากคู่นั้นจูบซ้ำและค่อย ๆ แนบลงที่ริมฝีปากของคนที่นอนหอบหายใจหนักอย่างช้า ๆ ยิ่งทำให้ความรู้สึกเตลิดไปไกลจนไม่สามารถหยุดได้ เรียวแขนโอบรัดที่รอบคอของคนที่ยังประทับริมฝีปากลงมาหาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อเหนี่ยวรั้งให้เข้าใกล้และแนบชิดกว่าที่เป็นอยู่ และเมื่อริมฝีปากของเราค่อย ๆ ผละออกห่างจากกัน ความรู้สึกที่อยู่ภายในใจก็ส่งผ่านมาพร้อมกับดวงตาที่จ้องนิ่งมองกันอย่างไม่อาจละสายตาได้

   “วัน”

   เสียงเรียกชื่อและรอยยิ้มหวาน ๆ ของคนที่มองมาทำให้ศิวัฒน์ต้องเบี่ยงหน้าหลบเพราะไม่อาจต้านทานกับความรู้สึกที่มีอยู่ตอนนี้ได้ และแม้จะไม่ได้พูดกันหลังจากนั้นอีกเลย แต่ต่างฝ่ายต่างก็รับรู้ได้ไม่ยากว่ารู้สึกดีมากไม่ต่างกัน และแค่เพียงได้เห็นสีหน้าและแววตาของคนที่ไม่ยอมมองหน้ากันก็ทำให้ผู้ใหญ่เปี่ยมยิ่งอดใจไม่ไหว ไม่มีเสียงร้องห้ามและไม่แม้แต่จะดิ้นรนขัดขืนเมื่อจูบซ้ำเบา ๆ ลงที่ข้างแก้มและซอกคออีกครั้ง ฝ่ามือร้อนลากไล้เรื่อยเข้าไปจนถึงในเสื้อและลูบไล้แผ่วเบาที่ผิวเนื้อแน่น แบบนี้ยิ่งทำให้รู้สึก แบบนี้ยิ่งทำให้หลงใหล และเมื่อช่วยถอดเสื้อของคนที่นอนนิ่งอยู่ออกจนหมด ยิ่งทำให้ไม่สามารถละสายตาได้

   น่ามอง น่ารัก น่าใคร่ ตอนที่คนที่อยู่ตรงหน้าหันมามองและขบริมฝีปากแน่น ริมฝีปากร้อนแนบลงที่แผ่นอกเนียนขาว จูบประทับและไล้เลียปลายลิ้นไปที่ยอดอกแข็งขืนที่ตื่นตัวขึ้นเมื่อถูกสัมผัส

   “อึก อือ”

   ไม่อยากยอมรับว่ารู้สึกดีมากมายตอนที่ถูกสัมผัสแบบนั้นและศิวัฒน์ก็สอดฝ่ามือเข้าไปที่เส้นผมของคนที่ยังไล้เลียปลายลิ้นและดูดดุนที่ยอดอกทั้งสองข้างสลับกันไปมาไม่หยุด ตอนนี้ร่างกายกำลังจะทนไม่ไหว อยากจะเรียกร้องให้ถึงที่สุดแต่ไม่รู้จะทำยังไง ในหัวว่างเปล่าและความรู้สึกต้องการที่อยู่ในใจก็เปิดเผยออกมาทั้งหมดเมื่อฝ่ามือร้อนลูบไล้เรื่อยลงมาจากเอวจนถึงหน้าท้องและเมื่อซิปกางเกงถูกรูดลงส่วนที่แข็งขืนและตื่นตัวอยู่ในนั้นก็ดุนดันตื่นตัวขึ้นมาได้ไม่ยาก ฝ่ามือที่สอดเข้าหาเหนี่ยวรั้งส่วนนั้นให้ออกมาพ้นกางเกงและศิวัฒน์ก็แทบลืมหายใจเมื่อถูกกระตุ้นให้ยิ่งตื่นตัวจนทนไม่ไหว หยดน้ำใส ๆ หลั่งรินออกมาจากส่วนปลายเมื่ออารมณ์ความรู้สึกถูกปลุกเร้าให้ร่างกายตอบสนอง และเมื่อริมฝีปากร้อนไล้เลียลงไปที่ส่วนที่แข็งขืนตื่นตัวขึ้นก็ทำให้คนที่ถูกทำบางอย่างให้ ความรู้สึกก็ยิ่งเตลิดไปไกลจนต้องยกหลังมือขึ้นปิดปากตัวเองไม่ให้ส่งเสียงครางออกมา ไม่อยากยอมรับว่ารู้สึกดีมาก ไม่อยากยอมรับว่าจะรู้สึกได้ถึงขนาดนี้ และเมื่อส่วนนั้นหายเข้าไปในโพรงปากร้อนที่ครอบครองความแข็งขืนตื่นตัวเข้าไปทั้งหมด ก็ยิ่งทำให้ไม่สามารถหยุดเสียงร้องครางของตัวเองได้

   “ผู้ใหญ่ อย่าทำ อึก อือ”

   ร้องห้ามทั้งที่ร่างกายตอบสนองจนถึงที่สุด และหน้าท้องเนียนก็แอ่นขึ้นเมื่อถูกปลุกเร้าอารมณ์มากขึ้นตอนที่ส่วนนั้นอยู่ในปากของคนที่ทำบางอย่างให้

   “อ่ะ อื้อ”

   รู้สึกดีมากและแม้จะพยายามไม่ให้เสียงครางของตัวเองเล็ดรอดออกมาแต่ก็ทำไม่ได้ ส่วนนั้นผลุบหายเข้าออกในโพรงปากร้อนของคนที่ดูดกลืนความต้องการทั้งหมดของศิวัฒน์เข้าไป ทำทุกอย่างที่จะทำให้คนที่ไม่เคยเรียกร้องมีความสุขและเมื่อโพรงปากร้อนผละออกห่างศิวัฒน์ก็ได้แต่ร้องออกมาเมื่ออารมณ์ถูกปลุกเร้าไปไกลและยังอยากให้สานต่อกันมากกว่านี้

   “ไม่ไหว เราไม่ไหวแล้ว อือ”

   บอกให้รู้ และใบหน้าที่เคยนิ่งสงบเสมอก็แสดงความต้องการของตัวเองออกมาทั้งหมดให้รับรู้ ผิวแก้มเนียนขาวแดงก่ำ น้ำเสียงเว้าวอนที่บ่งบอกความต้องการในตัวตนของกันและกันที่ได้ยินยิ่งทำให้ผู้ใหญ่เปี่ยมที่ผละออกห่างไม่สามารถหยุดความต้องการของตัวเองเอาไว้ได้อีกแล้ว

   เสื้อผ้าที่สวมอยู่ถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว และร่างกายเปลือยเปล่าของคนที่อยู่ตรงหน้าที่ปรากฏให้เห็นชัดก็ทำให้ศิวัฒน์ต้องหันหน้าหนี ไม่อยากยอมรับว่าทุกอย่างที่ได้เห็นมันกระตุ้นอารมณ์ความรู้สึกขนาดไหน

   “วัน พร้อมแล้วนะ”

   ไม่รู้ว่าแบบไหนเรียกว่าพร้อมแต่ตอนนี้ใกล้จะทนไม่ไหวแล้วและเมื่อปลายนิ้วร้อนถูกสอดแทรกเข้ามาภายในร่างกายก็ทำให้ร้องออกมาด้วยความเจ็บและจิกทึ้งปลายเล็บไปที่หน้าขาของคนที่กำลังช่วยเปิดทางให้ช่องทางคับแน่นสามารถยอมรับบางอย่างที่ใหญ่โตกว่านิ้วได้

   “ไหวมั้ย”

   หันมามองเมื่อถูกถามและเมื่อเห็นบางอย่างที่ใหญ่โตกว่าปลายนิ้วกำลังขยับเคลื่อนไหวไปมาและตื่นตัวถึงขีดสุดก็ทำให้แทบอยากร้องไห้

   “ใหญ่ขนาดนั้น มันเข้าไม่ได้หรอก”

   แน่ใจว่าไม่มีทางเข้าไปในร่างกายของตัวเองได้ แต่เมื่อเรียวขาถูกแยกออกกว้างและคนที่กำลังทำบางอย่างให้ค่อย ๆ กดแทรกส่วนปลายของท่อนเอ็นร้อนเข้าไปทีละนิดก็ทำให้คนที่ปฏิเสธไม่ยอมรับดิ้นรนถอยห่างเพราะความใหญ่โตของท่อนเอ็นร้อนที่พยายามจะสอดแทรกเข้าไป

   “อึก อื้อ ไม่ได้”

   ก็คงจะไม่ได้จริง ๆ เพราะมันทั้งคับและฝืด แค่ส่วนปลายก็ยังแทบจะเข้าไปไม่ได้ ยอมตัดใจและผละออกห่างทิ้งกายลงและรั้งร่างของคนที่ยังไม่สามารถตอบสนองทุกความรู้สึกของผู้ใหญ่เปี่ยมได้มากอดเอาไว้ แตะฝ่ามือไปที่ความแข็งขืนของคนที่ยังปฏิเสธและรูดรั้งให้อย่างต่อเนื่องและศิวัฒน์ก็หลงลืมไปสนิทว่าก่อนหน้านี้เคยรู้สึกยังไง

   “อื้อ ไม่เอา ผู้ใหญ่ มันจะออก อ่ะ”

   แค่เพียงถูกกระตุ้น แค่เพียงถูกปลุกเร้าไม่นานแล้วความต้องการที่อยู่ภายในร่างกายก็พุ่งทะยานขึ้นสูงอย่างรวดเร็ว ปลายลิ้นร้องยังดูดกลืนและขบเบา ๆ ที่ยอดอกที่แข็งขืนและฝ่ามือก็ยังกระตุ้นและปลุกเร้าให้ไม่หยุด จนสุดท้ายคนที่หอบหายใจหนักก็ไม่สามารถจะทนเก็บกดความรู้สึกของตัวเองได้ หน้าท้องเนียนแอ่นขึ้นและบางอย่างที่อยู่ในร่างกายก็หลั่งทะลักออกมาในไม่ช้า

   “อึก อ่ะ อ๊า”

   ไม่สามารถอดทนต่อไปได้อีกและอารมณ์ความต้องการที่ถูกกระตุ้นก็พุ่งทะยานไปไกลจนสุดท้ายน้ำรักร้อน ๆ ที่หลั่งออกมาจากส่วนปลายของความแข็งขืนที่อยู่ในฝ่ามือของคนที่ช่วยรูดรั้งความต้องการให้ก็ถูกปลดปล่อยออกมา ยังไม่ทันได้ปรับลมหายใจ ยังไม่ได้ทันได้หยุดพักแล้วคนที่ช่วยทำบางอย่างให้ก็ลุกขึ้น และแยกเรียวขาขาวให้ออกกว้าง เกลี่ยไล้ทุกหยาดหยดที่คนที่นอนหอบหายใจหนักปลดปล่อยออกมาให้เข้าไปในช่องทางคับแน่นและกดแทรกท่อนเอ็นร้อนที่ตื่นตัวอย่างถึงที่สุดแล้วเข้าไปภายใน

   “ ผู้ใหญ่ เดี๋ยวก่อน อ่ะ อึก อาส์”

   ร้องบอกให้รับรู้แต่ก็ช้าเกินไปแล้ว เพราะเมื่อส่วนนั้นถูกแทรกเข้าไปได้แค่ส่วนปลายก็ไม่รอให้เสียเวลา ดุนดันเข้าไปทีละน้อยและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ทิ้งกายลงมาหาคนที่ตอนนี้หยดน้ำคลอรินที่ดวงตาและขบริมฝีปากแน่นเมื่อส่วนนั้นกำลังแทรกลึกและจมดิ่งหายเข้าไปในร่างกายจนเกือบหมด

   “วัน”

   “อือ มัน...เจ็บ”

   ภายในนั้นคับแน่นและบีบรัดจนแทบจะปลดปล่อยออกมาให้ได้และคนที่กดแทรกร่างกายเข้าไปก็นิ่วหน้าเมื่อท่อนเอ็นร้อนถูกบีบรัดแน่นจนแทบจะปลดปล่อยอกมา

   “งั้นเราเอาออกก่อนนะ”

   แม้จะทนไม่ไหวแต่ก็คงทำได้แค่นี้ และศิวัฒน์ก็รั้งใบหน้าของคนที่แทบจะเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้ไม่ไหวให้เข้ามาหา เรียกร้องทุกอย่างผ่านสายตาและผู้ใหญ่เปี่ยมก็จูบซับเบา ๆ ที่ริมฝีปากที่ขบเม้มแน่น

   “ไหว เราไหว แค่อย่าเพิ่งขยับได้มั้ย”

   สงสารแต่ตัวเองก็ทนแทบไม่ไหวและทำได้แค่ปล่อยให้ร่างกายของคนที่โอบรัดรอบแผ่นหลังของผู้ใหญ่เปี่ยมเอาไว้ ปรับตัวได้มากกว่านี้ อยากมีความสุขด้วยกัน อยากแสดงความรักระหว่างกัน และเมื่อลมหายใจที่หอบหนักของคนที่อยู่ใต้ร่างเริ่มเป็นปกติ คนที่อดทนมานานก็เริ่มขยับสะโพกเนิบนาบเชื่องช้า

   “อื้อ อ่ะ”

   เสียงร้องครางที่ได้ยิน ใบหน้าที่แดงก่ำตอนที่ถูกบดเบียดร่างกายเข้าหามันทำให้คนที่เริ่มขยับกายเชื่องช้ามีอารมณ์มากขึ้น

   “แรงกว่านี้ ไหวมั้ย”

   เพราะรู้ว่าตัวเองกำลังจะทนไม่ไหวถึงได้ถามและศิวัฒน์ก็ค่อย ๆ พยักหน้ารับทั้งที่รู้สึกคับแน่นไปหมดที่ช่องทางด้านหลังและแทบจะหายใจไม่ได้ ถึงจะเป็นแบบนั้นแต่เมื่อร่างกายแนบชิดเข้าหากันทุกส่วน และเมื่อได้สบตากันความเจ็บปวดที่ได้รับก็เหมือนจะจางหายไปอย่างช้า ๆ แค่เพียงพยักหน้ารับและลูบไล้ฝ่ามือไปที่สะโพกแน่นที่ขยับขึ้นลงเพื่อบอกให้รู้ว่ากำลังรู้สึกไม่ต่างกันและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ผละออกห่าง สองมือจับแน่นที่เอวของคนที่นอนอยู่และดึงเข้าหาตัวเพื่อให้ร่างกายแนบชิดกันมากขึ้น ทุกครั้งที่ส่วนนั้นขยับเข้าออกภายในช่องทางที่บีบรัดแน่นยิ่งทำให้ใกล้จะทนไม่ไหว

   “เราไม่เคยรู้มาก่อนว่าวันน่าเอาขนาดนี้”

   รู้สึกแบบนั้นจริง ๆ และก็ทำให้คนที่ถูกหยอกเย้าต้องขบริมฝีปากแน่นและกำมือทุบไปที่หน้าขาของคนที่ยังขยับสะโพกเคลื่อนไหวให้ร่างกายของเราแนบชิดกันจนไม่เหลือที่ว่างอีก

   “แม่งเอ๊ย ให้เอาแล้ว ยังจะ...อ่ะ”

   ร้องไม่ออก เมื่อเรียวขาถูกยกขึ้นพาดไว้บนบ่าของคนที่แกล้งหยอกเย้าให้โมโหและศิวัฒน์ก็ร้องออกมาเพราะร่างกายถูกสอดแทรกลึกล้ำมากขึ้นจนหายใจแทบไม่ทัน

   “วัน อ่ะ อือ แตกอีกรอบมั้ย”

   ไม่ใช่แค่พูดแต่ส่วนที่เคยอ่อนแรงที่เคยไหวไปมาเมื่อถูกสอดแทรกค่อย ๆ แข็งขืนชูชันขึ้นหลังจากปลดปล่อยไปได้ไม่นาน แค่นี้ก็บอกได้แล้วว่ารู้สึกดีมากแค่ไหนที่ได้ทำเรื่องแบบนี้ด้วยกัน มองหน้าของคนที่รู้สึกไม่ต่างกันและฝ่ามือร้อน ๆ ก็ช่วยรูดรั้งความต้องการให้คนที่ถูกกระแทกกระทั้นร่างกายเข้าออกเพราะอยากให้ถึงจุดหมายพร้อมกัน

   “อ่ะ เสียวมั้ย หายเจ็บหรือยัง”

   ความเจ็บปวดไม่ได้หายไปทั้งหมด แต่ก็ยอมรับว่ารู้สึกอย่างอื่นด้วยจนทำให้ร่างกายตอบสนองอีกครั้ง พยักหน้ารับทั้งที่ริมฝีปากยังขบแน่นและคนที่ขยับสะโพกเคลื่อนไหวเชื่องช้าก็หมดความอดทนทันที

   “เสียวแล้วดีมั้ย”

   อยากจะบอกว่าดีมากแต่แบบนี้มันก็เกินไป ถึงขนาดนี้แล้วก็ยังถูกแกล้งให้บอกความต้องการของตัวเองอีก และศิวัฒน์ก็ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง ไม่อยากพูดอะไรแล้ว อยากทำอะไรก็ทำ อยากจะทำมากแค่ไหนก็ทำไปจนกว่าจะพอใจ เพราะตอนนี้ทนไม่ไหวอีกแล้ว

   “อือ อึก อ่ะ”

   ไม่อยากร้องก็ต้องร้อง ไม่อยากครางก็ต้องครางและสิ่งที่เห็นมันทำให้ผู้ใหญ่เปี่ยมทนไม่ไหวจนต้องทิ้งกายลงไปหาและแนบปลายจมูกเข้ากับซอกคอขาวของคนที่ไม่อยากให้รู้ว่าตอนนี้กำลังรู้สึกมากมายขนาดนั้น

   “วัน อึก อ่ะ เรา”

   หมดแล้วความอดทน และเสียงกระซิบจากน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่หอบกระเส่าอยู่ข้างหูเพราะใกล้จะถึงจุดหมายยิ่งเร่งเร้าและกระตุ้นอารมณ์ มือที่ปิดหน้าตัวเองถูกดึงออกเพราะคนที่กำลังสอดแทรกร่างกายเข้าหาไม่หยุดอยากจะเห็นสีหน้าและแววตาของคนที่ไม่ยอมให้เห็น

   “ไม่เอา ผู้ใหญ่ ปล่อย”

   ไม่รู้ว่าจะให้ปล่อยที่ไหน แต่ก็อยากทำตามใจและผู้ใหญ่เปี่ยมก็บอกให้คนที่ร่างกายขยับเคลื่อนไหวไปพร้อมกันในทุกจังหวะที่สะโพกแกร่งขยับขึ้นลงได้รับรู้

   “ได้ เราตามใจวัน งั้นเราปล่อยในนี้เลยแล้วกัน”

   ไม่ได้บอกให้ตามใจกันแบบนี้ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยกเอวของคนที่ถูกทำบางอย่างให้ขึ้นมาเกยอยู่บนตักจนหน้าท้องเนียนแอ่นขึ้นและถูกสอดแทรกลึกล้ำจนไม่มีที่ว่างหลงเหลือ

   “วัน เราไม่ไหวแล้ว อ่ะ ข้างในนี้มันรัดเรามาก”

   บอกให้รู้และขยับสะโพกเคลื่อนไหวรุนแรงขึ้นจนร่างกายของคนที่บิดกายไปมาสั่นสะท้าน

   “วัน อึก อาส์ ไม่ไหวแล้ว แตกแล้ว”

   ร้องครางออกมาเมื่อถึงที่สุดของอารมณ์และความแข็งขืนที่เคลื่อนไหวสะบัดไปมาตามการสอดแทรกก็หลั่งความต้องการออกมาไม่ต่างกัน ร่างกายเกร็งกระตุกตอนที่ปลดปล่อยความต้องการออกมาทั้งหมดและผู้ใหญ่เปี่ยมก็แหงนเงยใบหน้าขึ้นเมื่อความร้อนที่อัดแน่นอยู่ในร่างกายหลั่งเข้าไปในช่องทางที่บีบรัดแน่น ขยับสะโพกอีกเพียงเล็กน้อยเพื่อให้ทุกหยาดหยดฝังลึกเข้าไปในร่างกายของคนที่ทำให้หลงรักและศิวัฒน์ก็หอบหายใจหนักเมื่อปลดปล่อยทุกหยาดหยดที่หลงเหลือเพียงเล็กน้อยออกมาไม่ต่างกัน ริมฝีปากที่เคยขบเม้มแน่นคลายออกแล้ว และลมหายใจของคนที่ถูกทำบางอย่างจนไม่เหลือเรี่ยวแรงก็ยังหอบหนัก

   “อ่ะ อือ”

   ร้องออกมาเบา ๆ เมื่อท่อนเอ็นร้อนที่อยู่ในร่างกายถูกถอนออกและคนที่ร่างกายเคยเป็นหนึ่งเดียวกันก็ทรุดกายลงมาหาและจูบเบา ๆ ที่ริมฝีปากของศิวัฒน์ที่เริ่มปรับลมหายใจให้เป็นปกติแล้ว ทุกความต้องการที่ปลดปล่อยออกมาค่อย ๆ ไหลซึมออกมาจากช่องทางที่ถูกถอนออกและต่างฝ่ายต่างก็นิ่งเงียบไป ทั้งที่ร่างกายยังกอดก่ายเข้าหากันและนอนฟังเสียงฝนที่ยังไม่หยุดตกจด้วยกัน ไม่มีคำพูดระหว่างเรา แต่ทุกความรู้สึกที่มีให้กันถูกสื่อสารผ่านความเงียบ ศิวัฒน์เบียดกายเข้าหาคนที่นอนอยู่ด้วยกันและผู้ใหญ่เปี่ยมก็กอดคนที่เข้ามาอ้อนและยิ้มออกมา ใบหน้าของคนที่ยอมให้ทำทุกอย่างได้ตามต้องการแนบอยู่ที่แผ่นอกกว้างและฟังเสียงหัวใจของผู้ใหญ่เปี่ยมที่เต้นดังไปพร้อมกับเสียงฝนที่ตกอยู่ภายนอก

   ต่างฝ่ายต่างหลับตาลงและฝ่ามืออุ่น ๆ ก็ลูบไล้แผ่วเบาที่เส้นผมนิ่มของคนที่ซุกหน้าแนบชิดอยู่แนบอก

   “วัน”

   “อือ”

   ขานรับเสียงเบาและผู้ใหญ่เปี่ยมก็ยิ้มอย่างมีความสุขที่เราได้เป็นของกันและกันแล้ว

   “ถึงขนาดนี้แล้ว ถ้ายังผลักไสเราให้คนอื่นอีก เราไม่ยอมแล้วนะ”

   ถึงขนาดนี้แล้ว ก็ไม่คิดจะผลักไสให้ใครอีกแล้ว และศิวัฒน์ก็เกลี่ยไล้ปลายนิ้วเล่นที่แผ่นอกกว้างและผู้ใหญ่เปี่ยมก็จับมือของศิวัฒน์เอาไว้

   “ถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าผู้ใหญ่ไปยุ่งกับคนอื่นเราเอาตาย”

   ยังไม่ทันไรก็โดนขู่กันซะแล้ว และผู้ใหญ่เปี่ยมก็หัวเราะออกมาเมื่อได้ยินแบบนั้น กอดรัดร่างกายเปลือยเปล่าของคนที่อยู่ในอ้อมแขนแน่นขึ้นและยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

   “กลัวแล้วจ้ะเมียจ๋า ใหญ่กว่าผู้ใหญ่ก็เมียผู้ใหญ่นี่แหละนะ เราก็เพิ่งจะเข้าใจวันนี้"

   แกล้งพูดหยอกล้อคนที่ข่มขู่กันและศิวัฒน์ก็หัวเราะออกมาเสียงเบา

   “ยอมรับสภาพตั้งแต่แรกแบบนี้ก็ดี”

   จะไม่ให้ยอมรับสภาพได้ยังไง ทั้งรักทั้งหลงไปขนาดนี้แล้ว จะให้ทำอะไรก็ยอมทั้งหมดแล้ว

   “ก็รักไปขนาดนี้แล้ว ใครเขาจะกล้าขัดใจวัน”

            +++

   ตอนที่ร่างกายได้แนบชิดกัน ตอนที่ได้ร่างกายเปลือยเปล่าได้กอดก่ายกันแนบแน่นโดยไม่มีอะไรมาขวางกั้น ตอนที่ลมหายใจหอบหนักถี่กระชั้นและทั้งร่างกายและหัวใจก็ได้มีความสุขร่วมกันจนถึงที่สุดมันทำให้รู้สึกอบอุ่นมีความสุขและอิ่มเอมหัวใจ

   “วัน”

   เรียกคนที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยและกำลังก้าวขาลงจากกระท่อมและศิวัฒน์ก็มองผู้ใหญ่เปี่ยมที่ยืนรอและขานรับ

   “อือ”

   แค่เสียงที่พูด แค่ใบหน้าที่ได้เห็น แค่ดวงตาที่มองมาและไม่ได้มีอะไรมากกว่านี้ แต่ก็ทำให้ผู้ใหญ่เปี่ยมทนไม่ไหวจนต้องยื่นแขนออกไปหาเพื่อขอกอดและศิวัฒน์ก็มองคนที่ทำตัวออดอ้อนเหมือนเด็ก ๆ

   “อะไรล่ะผู้ใหญ่”

   ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องงอแงใส่กันขนาดนี้ แต่ก็ยอมยืนนิ่งให้กอดและผู้ใหญ่เปี่ยมก็บ่นให้ได้ยินตอนที่กอดคนในอ้อมแขนเอาไว้แนบแน่น

   “วันยังไม่กลับได้มั้ย”

   เสียงพูดที่ดังอยู่ข้างหู น้ำเสียงออดอ้อนออเซาะและเรียกร้องเอาแต่ใจที่ได้ยินทำให้คนฟังยิ้มออกมาอย่างเขิน ๆ เพราะไม่นึกว่าจะได้ฟังอะไรแบบนี้

   “ผู้ใหญ่ ทำไมเป็นคนแบบนี้ล่ะ”

   แกล้งเอ็ด แกล้งทำเสียงดุใส่ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเลยสักนิดเพราะผู้ใหญ่เปี่ยมเริ่มสอดฝ่ามือเข้าไปในเสื้อจนศิวัฒน์ต้องผละออกห่างและจับมือของคนที่เริ่มลวนลามกันอย่างไม่รู้จักพอเอาไว้

   “ทำแบบนี้ไม่ได้นะผู้ใหญ่”

   ทำไมจะทำไม่ได้ อยากทำแบบนี้อีกซ้ำ ๆ นับครั้งไม่ถ้วน อยากให้โลกนี้มีแค่เราสองคนและไม่อยากข้องเกี่ยวกับใครอีก

   “เรากลัววันกลับไปแล้วจะไม่ยอมรับโทรศัพท์ ไม่ยอมอ่านข้อความ ไม่ยอมมาเจอและทำเป็นเย็นชาใส่กันอีก”

   ที่จริงบอกไปหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ว่าจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแน่ ๆ แต่ดูเหมือนว่ายังไม่ทำให้ผู้ใหญ่เปี่ยมสบายใจจนต้องงอแงและถามแต่เรื่องนี้อยู่ซ้ำ ๆ

   “คิดว่าเราจะยอมให้ผู้ใหญ่ได้เราฟรี ๆ โดยไม่เรียกร้องอะไรเลยเหรอ”

   ก็แค่แกล้งพูดใส่ ทั้งที่แค่คิดถึงเรื่องที่ทำด้วยกันเมื่อคืนแล้วก็ทำให้หน้าแดงแต่ก็ยังพูดเพื่อให้คนฟังรับรู้และคลายความกังวลใจลงบ้าง

   “เรียกร้องให้มันจริงนะ แล้วไม่ต้องผลักไสให้เราไปไหนกับใครอีกแล้วล่ะ ไม่เอาเด็ดขาด เรามีแค่วันคนเดียวก็พอแล้ว”

   เพิ่งรู้ว่าหลังจากได้กันแล้วผู้ใหญ่เปี่ยมจะเป็นแบบนี้ ความกวนประสาทลดลงหลายเท่า ความน่ารักช่างอ้อนเพิ่มขึ้นมากมาย และความร้อนแรงที่ได้รับก็ทำให้แทบหมดแรงยืน

   “พูดแล้วอย่ากลับคำล่ะ อย่าให้เรารู้นะว่าผู้ใหญ่ไปติดแม่ค้าขายบัวลอย”

   เรื่องนี้อีกแล้ว เรื่องนี้ที่โดนแกล้งหยอกล้อซ้ำซาก และไม่ว่าจะปฏิเสธไปกี่ครั้งศิวัฒน์ก็ยังจะเอามาล้อเล่นอยู่ได้

   “ดีใจจังที่วันหึงเราบ้างแล้ว”

   “เรายังไม่ได้บอกว่าเราหึงผู้ใหญ่เลยนะ ผู้ใหญ่พูดเองเออเองแบบนี้ไม่ได้”

   จะหึงหรือไม่หึงก็ช่างเพราะตอนนี้ต้องการให้คนฟังได้รับรู้แบบจริงจังไปเลยว่าคิดยังไงด้วย

   “ก็ได้ ถ้าวันไม่หึง งั้นเราจะได้เป็นฝ่ายหึงวันให้เต็มที่เลยเป็นไง”

   “หึงเราเนี่ยนะ ผู้ใหญ่บ้าไปแล้วหรือไง”

   ผู้ใหญ่เปี่ยมทำหน้ายุ่งและมองหน้าของศิวัฒน์ที่ไม่อยากใส่ใจกับสิ่งที่ผู้ใหญ่เปี่ยมพูดมากนักและเริ่มแกะมือที่เริ่มลูบไล้เล่นไปเรื่อยไม่หยุดและถ้ายังไม่ห้ามคงไม่ได้กลับบ้าน

   “จะไม่ให้เราหึงวันได้ยังไง ก็ตอนที่ประกาศว่าจะให้วันเป็นวิทยากรก็มีแต่ชาวบ้านผู้หญิงมาลงชื่อสมัครกันจนเต็ม บอกว่าผู้ช่วยหล่อ อยากให้ผู้ช่วยสอน ให้ลงชื่อได้ 20 คนก็มาลงกันจนเกินโควต้า วันไม่ใช่เราวันไม่เข้าใจหรอกว่ามันรู้สึกยังไง”

   แค่ได้ยินก็ทำให้หัวเราะออกมาด้วยความขำและศิวัฒน์ก็เหลือบสายตามองคนที่ทำหน้ามุ่ยและยังพูดคำว่าหึงซ้ำแล้วซ้ำเล่า

   “อย่ามาทำเป็นหัวเราะไปหน่อยเลย ลองเป็นคนที่หึงดูบ้างมั้ยจะได้รู้ว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง”

         TBC.
            

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-01-2019 23:35:30

 :impress2:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 28-01-2019 00:02:42

โอยตายแล้ว จากพ่อแง่แม่งอน กลายเป็นเอวีไปได้อย่างไร แซ่บลี้ม

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 28-01-2019 00:47:03

 :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Justccwpo ที่ 28-01-2019 01:40:41

เค้าได้กันแล้ววววววว

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 28-01-2019 04:22:20

ผญ. รีบไปบอกแม่เลย ได้ลูกสะใภ้แล้ว  :z1:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 28-01-2019 08:16:39

โอ้ยยยยยยย ฟินหนักมากกกกก

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 28-01-2019 10:01:13

 :hao6:
เม้นท์ไม่ออก รู้สึกปลื้มปริ่มแทนทั้งคู่จริงๆ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 28-01-2019 10:02:42

ในที่สุด การรอคอยที่เนิ่นนานก็สิ้นสุดลง อิอิ สามี-ภรรยา โดยสมบูรณ์ :-[

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: MyLavenderLand ที่ 28-01-2019 10:43:17

ผู้หญ๊ายยยยย ทำไม nc ผู้ใหญ่ มัน ฮ๊อชช จะขนาดนี้   :haun4:  หลงผู้ช่วยขนาดนี้ ทำไงถึงจะผ่านด่านแม่ผู้ใหญ่ไปขอผู้ช่วยมาอยู่ด้วยได้ไงหล่ะทีนี้ แยกกันอยู่ผู้ใหญ่ขาดใจตายแน่ๆ  :hao6:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Patsz ที่ 28-01-2019 11:05:35

ตอนนี้ยังหวานๆ แต่ความรักของทั้งคู่คงไม่ง่าย กลัวดราม่ามาก

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 28-01-2019 15:01:39

โอ๊ยๆ ผู้ใหญ่ .........   :z1: :pighaun: haun4:
ยิ่งมีอะไรกับวัน ก็ยิ่งออดอ้อน น่ารัก  :o8:
ให้ออดอ้อน น่ารัก แบบนี้ให้ได้ตลอดไปนะ
เหมือนนังเมียเก่าศิตา จะมาทวงผัวเก่าคืนอยู่  :เฮ้อ:  :angry2:  :serius2:
แล้วไหนจะแม่ผญ. ที่รบเร้าให้ผญ.มีเมียตลอดอีก   :m16: :fire: :เฮ้อ:
จัดการให้ชัดเจนนะผญ. ได้วันเป็นเมียแล้วด้วย  :sad4: :heaven

เปี่ยม  วัน   :กอด1: :กอด1: :กอด1:
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Mynun ที่ 28-01-2019 17:39:03

ไม่ดราม่านะคนเขียนนนนนนนนนน  :ling1:

รออ่าน พึ่งอ่านเพื่อนร่วมงานจบ ฟินมากเลยฮับ
แถมกลับไปอ่านเรื่องเก่าๆของคนเขียนด้วย  :ling3:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Rateesiri ที่ 28-01-2019 17:58:25

สุดยอดเลย ผู้ใหญ่เปี่ยม

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Snowermyhae ที่ 28-01-2019 22:03:16

โอ๊ยยยผู้ใหญ่ตอน nc แบบ dirty talk มากค่ะจะเป็นลมมม ฮื่อออ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: goosongta ที่ 28-01-2019 22:06:09

ฉากได้เสียในตำนานก็มา หลังจากนี้ก็ขอให้หวานๆนะ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 28-01-2019 22:58:49

 :jul1: :jul1:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Bambooyamy ที่ 29-01-2019 00:50:14

 :haun4: ผญ.ฮอตมากเว่อส์

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: antr93 ที่ 29-01-2019 08:49:28

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 29-01-2019 11:09:46

โอ้ยยย จะเปงลมม :jul1:  :jul1:  :jul1:


 “ถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าผู้ใหญ่ไปยุ่งกับคนอื่นเราเอาตาย”

 :hao7:  :hao7:  :hao7:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: ืNtop ที่ 29-01-2019 17:19:49

ฮือออออออออ ผู้ใหญ่ทำไมงอแงเก่งจัง

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 30-01-2019 17:21:02

พ่อผู่ใหญ่ !!!! แซ่บหลาย  :hao6:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: tuuili ที่ 30-01-2019 19:44:41

แซ่บสุดอะไรสุดดดด

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 01-02-2019 23:44:23

 o13

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: cinpetals ที่ 03-02-2019 13:34:36

 :pighaun:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: MsMin ที่ 04-02-2019 08:27:55

น่ารักมากเวอร์ พอเห็นชื่อคนแต่งนี่มั่นใจ100%ว่าดีแน่นอน แล้วก็ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ
ผู้ใหญ่ก็เนอะตอนปกติถึงจะกวนตีนหน่อยๆแต่ก็พูดจาดีแต่พอบนเตียงเท่านั้นล่ะ อื้อหืมมม Dirty talk มาเต็ม อ่านไปหน้าร้อนไปหมดเลยอ่าา
แอบขำฝนตกและกระท่อมปลายนา บรรยากาศมันได้มาก ตัดมาฉากนี้รู้เลยวันต้องเสียตัว

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 06-02-2019 12:27:04

อร้ายยยยย nc มาแบบไม่ได้ตั้งตัวกันเลย

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 11 ตอนที่ 27】up 27/01/2019
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 06-02-2019 23:45:58

ขาดตอนไปช่วงหนึ่ง ตอนนี้ตามอ่านทันแล้วค่ะ ^^

หัวข้อ: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: aa_mm ที่ 15-02-2019 01:11:02

วันเปี่ยมรัก.28

   “ป้ามันคนวาสนาน้อย คงหมดหวังจะได้อุ้มหลาน พี่น้องมันสามคนไม่มีใครเอาผัวเอาเมีย ป้าก็คงต้องอยู่ไปทั้งอย่างนี้แหละวันเอ๊ย คงได้แต่ชื่นชมลูกหลานคนอื่นเอา”

   หลังจากผ่านมาหลายปี แม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมก็หมดแรงที่จะเคี่ยวเข็ญทั้งลูกชายและลูกสาวที่มีกันอยู่สามคนและแต่ละคนก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมแต่งงาน

   “อยู่มันไปทั้งอย่างนี้แหละ ดีนะผู้ใหญ่มีวันเป็นเพื่อนคอยช่วยเหลือกัน เอาอย่างนี้ดีมั้ยไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วมาเป็นดองกับป้าเลยดีมั้ย”

   กำลังกินมันเชื่อมและฟังแม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมบ่นให้ฟังเพลิน ๆ แล้วมันเชื่อมที่กินอยู่ก็แทบจะพุ่งออกจากปาก

   “แค่ก ๆ แอ่ก อ่ะ”

   “อ้าว วัน เป็นอะไรลูก กินน้ำก่อนลูก กินน้ำก่อน”

   รีบมาลูบหลังลูบไหล่ให้คนที่สำลักของกินและศิวัฒน์ก็รับขันน้ำมาดื่มหลังจากที่สำลักจนหน้าแดง

   “วันเอ๊ย แค่เป็นยังไงบ้างลูก”

   ตอนนี้ศิวัฒน์กลายเป็นลูกชายของแม่ผู้ใหญ่เปี่ยมไปอีกคนแล้ว เจอกันบ่อยอยู่ด้วยกันบ่อยและนอกจากผู้ใหญ่เปี่ยมจะชอบมาปรับทุกข์กับศิวัฒน์อยู่บ่อย ๆ ตอนนี้แม่ของผู้ใหญ่ก็มานั่งปรับทุกข์กับศิวัฒน์บ้างเหมือนกัน

   “ดีขึ้นแล้วครับ ไม่เป็นไรแล้ว”

   ส่งยิ้มแบบแหย ๆ ให้และแม่ผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองหน้าของศิวัฒน์อีกครั้งเพื่อให้มั่นใจจริง ๆ ว่าไม่เป็นอะไร

   “วันไม่เป็นอะไรจริง  ๆ แน่นะ”

   “ครับ ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้ว”

   บอกให้สบายใจและแม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมก็เริ่มบ่นให้ฟังด้วยเรื่องเดิม เพราะไม่รู้จะไปปรึกษาใครจริง ๆ

   “ทำไมเอ็งไม่เป็นผู้หญิงนะ ไม่อย่างนั้นป้าคงจะได้ไปขอมาดองกันแล้ว”

   แม่ผู้ใหญ่เปี่ยมบ่นเรื่องนี้ด้วยความเสียดายหลายครั้งและศิวัฒน์ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี นั่งคุยกันมาพักใหญ่ ทำงานเอกสารจนเสร็จเรียบร้อยและผู้ใหญ่เปี่ยมก็เพิ่งจะขี่รถมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดและเอ่ยทักคนที่มารออยู่ก่อนแล้ว

   “วันมาแล้วเหรอ”

   พยักหน้ารับคนที่ทักทายและผู้ใหญ่เปี่ยมก็เดินเข้ามาในศาลากลางประจำหมู่บ้าน

   “วันนี้แม่บอกให้วันเป็นพ่อสื่อให้ผมหรือยัง”

   แกล้งแซวแม่ที่ขยันพูดเรื่องนี้อยู่บ่อย ๆ จนกลายเป็นเรื่องปกติและผู้ใหญ่เปี่ยมก็โดนแม่มองค้อนใส่

   “ไม่ต้องมาทำเป็นเยาะเย้ยแม่เลยนะผู้ใหญ่ คนแก่ไม่มีวาสนาอยู่ไปวัน ๆ แบบนี้ลูกหลานที่ไหนจะมาเห็นใจล่ะ”

   ลักษณะนี้ไม่ได้แกล้งงอนแต่น่าจะงอนจริง ๆ และผู้ใหญ่เปี่ยมก็สามารถแกล้งแม่ของตัวเองได้อีกเรื่อย ๆ ไม่หยุด

   “ไอ้ปันมันหนีไปอยู่แท่นขุดเจาะน้ำมันที่อ่าวไทยก็เพราะว่าแม่จะหาเมียให้มันนี่แหละ”

   “ผู้ใหญ่ไม่ต้องมาโยนความผิดให้แม่เลยนะ ไอ้ปันก็อีกคน นานทีปีหนถึงจะกลับบ้าน มาถึงก็ไม่เคยอยากนอนที่บ้าน ไปขลุกอยู่บ้านช่างหนูทั้งวันให้มันได้อย่างนี้สิ”

   แม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมยังบ่นเรื่องเดิม ๆ ต่อเนื่องไม่หยุดและหันไปมองหน้าศิวัฒน์ที่ได้แต่ขำที่เห็นผู้ใหญ่เปี่ยมกับแม่ทะเลาะกัน

   “ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว แม่จะไปขอวันกับปู่เชิดย่าแพงแล้วกันนะ หาที่ไหนไม่ได้ก็เอาไอ้วันนี่แหละวะ”

   ไม่รู้ว่าต้องอับจนหนทางขนาดไหนถึงได้มองหาคนใกล้ตัวที่ถึงแม้จะเป็นผู้ชายด้วยกันก็ไม่สนใจแล้ว และคราวนี้ศิวัฒน์ก็ได้สำลักกล้วยเชื่อมที่กำลังกินอยู่อีกครั้ง

   “แอ่ก ๆ แค่ก ๆ อ่ะ”

   รีบยกขันน้ำมาดื่มแทบไม่ทันและผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองหน้าของคนที่ถูกพาดพิงถึงแบบยิ้ม ๆ เหมือนรู้กัน

   “แม่พูดเองนะ”

   “เออ แม่พูดเองนี่แหละ”

   หมดหนทางแล้วจริง ๆ ถึงได้พูดแบบนั้นและศิวัฒน์ก็เมินหน้าหนีไปอีกทางเพราะผู้ใหญ่เปี่ยมเริ่มส่งสายตาแปลก ๆ มาให้แต่ไม่ได้พูดอะไรกันต่อแค่มองกันแบบยิ้ม ๆ และแม่ของผู้ใหญ่เปี่ยมก็เดินหนีเข้าบ้านหมดปัญญาจะแก้ไขเรื่องนี้ได้แล้วจริง
 
   “ยินดีด้วยนะครับเมียผู้ใหญ่บ้าน”

   ลงมานั่งด้วยกันและแกล้งกระซิบบอกคนที่ทำหน้าไม่ถูกจนต้องเมินหน้าหนีไปอีกทาง

   “ไม่เห็นน่ายินดีตรงไหนเลย”

   ไม่รู้จะพูดอะไรอีกและก้มหน้าก้มตาทำงานไปเรื่อย ๆ ผู้ใหญ่เปี่ยมมองหน้าของคนที่ได้รับการยอมรับแม้จะไม่สามารถเปิดเผยตัวได้แต่แค่นี้มันก็มากเกินพอแล้ว

   “วัน”

   “อือ”

   “เรื่องที่จะกลับมาอยู่บ้านน่ะ ถ้าพร้อมวันไหนก็บอกเรานะเดี๋ยวเราจะไปช่วยขนของ”

   มีเรื่องที่ต้องทำต่อจากนี้อีกหลายเรื่อง แผนการในอนาคตที่มีร่วมกันและเรื่องอื่น ๆ รวมทั้งเรื่องนี้ที่ศิวัฒน์กำลังจะลาออกจากงานประจำในเมืองใหญ่เพื่อกลับมาอยู่บ้าน

   “เร็ว ๆ นี้แหละ”

   บอกให้รับรู้และผู้ใหญ่เปี่ยมก็พยักหน้ารับ

   “รีบกลับมาเร็วหน่อยก็ดีนะ จะได้มีเวลาหาเสียงแล้วก็มีเวลาเตรียมตัวก่อนเลือกตั้ง”

   ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น ปีนี้ครบกำหนดที่จะต้องมีการเลือกตั้งผู้ใหญ่บ้านคนใหม่แล้ว และศิวัฒน์ก็เป็นหนึ่งในตัวเต็งที่จะได้รับการลงคะแนนเสียงให้เป็นผู้ใหญ่บ้านจากผลงานที่ทำร่วมกันทำกับผู้ใหญ่เปี่ยมมาตลอด

   “สู้ ๆ นะ”

   ส่งยิ้มเพื่อเป็นกำลังใจให้และศิวัฒน์ก็มองหน้าผู้ใหญ่เปี่ยมและพยักหน้ารับ

   “เราจะพยายามทำให้ดีที่สุดก็แล้วกัน”

            +++

   “ผู้ช่วยวัน ผู้ใหญ่เปี่ยมไปไหนอ่ะ”

   เป็นผู้ช่วยเพราะชาวบ้านตั้งให้นานแล้ว และศิวัฒน์ก็ไม่คิดจะโต้แย้งอะไรอีก ทำงานที่ได้รับมอบหมายของตัวเองไปเรื่อย ๆ การทำงานกับคนในหมู่บ้านพร้อมกับผู้ใหญ่เปี่ยมมันทำให้ศิวัฒน์เปลี่ยนไป จากคนที่ไม่ค่อยอยากสุงสิงกับใคร ตอนนี้ถ้าให้ขึ้นเวทีไปเป็นตัวแทนของผู้ใหญ่เปี่ยมเพื่อกล่าวขอบคุณในงานต่าง ๆ ก็ทำได้แล้ว มนุษย์สัมพันธ์ดีกว่าเมื่อก่อนและทำให้ชาวบ้านรักใคร่เพราะผลงานที่ผ่านมา

   “ผู้ใหญ่ไปประชุมที่อำเภอเย็น ๆ กลับ แล้วนั่นไปได้อะไรมาอีกล่ะ”

   ถามชาวบ้านที่มาถามหาผู้ใหญ่เปี่ยมและชาวบ้านก็มองที่ตะกร้าในมือ

   “ได้หนูนามา ว่าจะเอาไปผัดเผ็ดหน่อย ผู้ช่วยจะเอาไว้สักตัวมั้ยล่ะ”

   “ไม่เป็นไร ไม่มีเวลาทำจริง ๆ เย็นนี้ตั้งวงกันเลยสิเนี่ย”

   “นิดหน่อยน่าผู้ช่วย ถ้าผู้ช่วยว่างก็แวะไปก๊งกันได้นะ”

   พูดคุยกับชาวบ้านได้อย่างเป็นธรรมชาติผิดจากเมื่อก่อนลิบลับ ปรับตัวให้เข้ากับคนอื่นได้ไม่ยากด้วยการยอมรับความเป็นจริงและค่อย ๆ ฝึกฝนตัวเองมาตลอด ชาวบ้านที่แวะทักทายขี่รถมอเตอร์ไซค์จากไปแล้ว และศิวัฒน์ที่กำลังติดป้ายประกาศที่ศาลากลางหมู่บ้านก็หันไปมองป้าพรที่กำลังขี่จักรยานผ่านมาและในตะกร้าก็มีห่อหมกอยู่ในนั้นหลายห่อ

   “อ้าว วันนี้ผู้ช่วยอยู่เหรอ เอาห่อหมกไว้สักห่อมั้ยล่ะผู้ช่วย”

   ห่อเดียวไม่น่าจะพอ คงต้องหลายห่อหน่อยเพราะต้องเอากลับไปกินที่บ้านด้วย

   “เอามาสามห่อก็ได้ป้าพร เย็นนี้จะได้ไม่ต้องทำกับข้าว”

   ช่วยอุดหนุนและป้าพรก็หยิบห่อหมกใส่ถุงให้

   “เพิ่งทำมาใหม่ ๆ ร้อน ๆ เลย ให้สี่ห่อเลยแล้วกันนะผู้ช่วยนี่ป้าแถมให้”

   ไม่ว่ากี่ครั้งป้าพรก็มักจะแถมของกินที่ทำไปขายให้ตลอด ไม่อยากรับเพราะเกรงใจ แต่ก็ต้องรับมาจนได้เพราะถ้าไม่รับป้าพรก็ไม่ยอม

   “เยอะไปหรือเปล่าป้าพร จะกินกันไม่หมดน่ะสิ”

   “เอาไปเถอะผู้ช่วย แจก ๆ กันไป ใบยอก็เก็บจากที่บ้าน กำไรไม่กี่บาทให้ผู้ช่วยแบ่งไปกินนั่นแหละดีแล้ว”

   ทั้งขนมทั้งอาหารแบ่งกันกินแบบนี้ตลอดและศิวัฒน์ก็ยื่นเงินส่งให้

   “หลานลุงอินเป็นยังไงบ้าง”

   ถามไถ่ทุกข์สุขของคนในหมู่บ้านและป้าพรก็เล่าให้ฟัง

   “ขี่รถซิ่งก็ต้องเป็นแบบนั้นแหละ ตายห่าขึ้นมาพ่อแม่ก็เสียใจ ดีที่ไม่เป็นอะไรมาก แผลถลอกปอกเปิกสงสัยมันคงจะเข็ดไปอีกนาน”

   พูดคุยด้วยเรื่องทั่วไป เรื่องของคนในหมู่บ้าน เรื่องอื่น ๆ ที่ควรรู้บ้างไม่ควรรู้บ้างไปตามประสา หลังจากพูดคุยกันอีกเล็กน้อยป้าพรก็ปั่นจักรยานจากไปแล้ว ศิวัฒน์วางถุงห่อหมกไว้บนแคร่ในศาลาและผู้ใหญ่เปี่ยมก็เพิ่งขี่รถมอเตอร์ไซค์กลับมา

   “ทำอะไรจ๊ะ หนูวัน”

   ทักทายด้วยชื่อที่เอาไว้เรียกเวลาอยู่กันสองคนและศิวัฒน์ที่ติดป้ายประกาศเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินมาหาคนที่พูดจาไม่รู้จักกาลเทศะ

   “ผู้ใหญ่!”

   ทำเสียงดุใส่และผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองหน้าคนที่ทำหน้าดุแบบยิ้ม ๆ

   “ไม่เป็นไรหรอกน่า จริงมั้ยจ๊ะหนูวันของพี่”

   ก็อยากจะให้ไม่เป็นไรหรอกนะ แต่ถ้าใครมาได้ยินคงโดนเอาไปนินทาแน่ ๆ
   
   “ซื้อห่อหมกจากป้าพรมา เราซื้อเผื่อผู้ใหญ่ด้วย”

   “ซื้อเผื่อหรอกเหรอ นึกว่าเลี้ยง”

   แกล้งแหย่และศิวัฒน์ก็แบมือขอเงินคนที่เข้ามานั่งด้วยกันที่ศาลา

   “ผู้ใหญ่นั่นแหละต้องเลี้ยงเรา ไหนบอกว่าให้เลี้ยงตลอดชีวิตก็ได้ยังไงล่ะ งั้นเราขอเบิกงบประมาณสำหรับห่อหมกที่ซื้อมาด้วย”

   เงินงบประมาณในการซื้อห่อหมกก็ต้องขอเบิกและผู้ใหญ่เปี่ยมก็หยิบเงินมาส่งให้เพราะกรณีเร่งด่วนไม่จำเป็นต้องทำเรื่องเสนอเป็นลายลักษณ์อักษร

   “จ้า ได้สิจ๊ะเมียจ๋า พี่ยอมทูลหัวทุกอย่างแล้ว”

   พูดแบบนี้ตอนอยู่ด้วยกันสองคนตลอด และศิวัฒน์ก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้และมองผู้ใหญ่เปี่ยมแบบยิ้ม ๆ

   “คนไหนเชื่อเมีย คนนั้นเจริญทุกคน”

   เพราะกลัวไม่เจริญไม่ว่าใครก็ต้องเชื่อทั้งนั้นและผู้ใหญ่เปี่ยมก็มองหน้าศิวัฒน์แบบยิ้ม ๆ

   “ก็ว่างั้นแหละ ถ้าไม่ให้เราเชื่อเมีย แล้วจะให้ไปเชื่อใคร”

       TBC.

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 15-02-2019 02:18:07

 o13

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: snowboxs ที่ 15-02-2019 03:53:49

โอ้วววว มาไกลกันมากแล้วนะผู้ใหญ่เปี่ยมกับหนูวัน

ถ้าผู้ช่วยได้รับเลือกเป็นผู้ใหญ่ แล้วผู้ใหญ่เปี่ยมจะเป็นอะไร
นอกเหนือจากตำแหน่งผัวผู้ใหญ่วัน

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: MsMin ที่ 15-02-2019 05:02:19

งุ้ย น่ารักตะมุตะมิ
มาอีกได้มั้ย ยังไม่จุใจเลยหนูวัน
เอาอีก เอาอีก

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: iceman555 ที่ 15-02-2019 07:45:48

 :z1:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: k2blove ที่ 15-02-2019 08:38:56

แหม.. หยอกล้อ พูดคุยกันได้น่ารักมากกกกนะ
มิน่าละ แม่ผู้ใหญ่คงเห็นแวว เลยออกขอมาดองกัน
ว่าแต่เมื่อไหร่ จะพากันไปที่กระท่อมปลายนาอีกนะ
 :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Mura_saki ที่ 15-02-2019 09:19:05

ในที่สุด :jul1: :-[

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 15-02-2019 11:44:16

โอ้ยยยยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: kawisara ที่ 15-02-2019 12:42:22

เกลียดความเต๊าะเมียของผู้ใหญ่เปี่ยม

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 15-02-2019 18:32:35

ชอบการเต๊าะจริงๆ 5555

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: malula ที่ 15-02-2019 19:26:24

ข้าวใหม่ปลามันก็งี้แหละ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: ืNtop ที่ 15-02-2019 20:57:18

หยอดเมียเก่งจังผู้ใหญ่  :mew1:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Ac118 ที่ 15-02-2019 21:52:37

หยอดเมียเก่ง  :hao3:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: ♥►MAGNOLIA◄♥ ที่ 15-02-2019 22:42:27

แม่ผญ. ขอวันไปเป็นลูกสะใภ้ได้ตรงตัวแน่นอน  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: mybear_sr ที่ 15-02-2019 22:43:49

ตอนแรกคิดว่าอ่านข้ามตอนแต่ไม่ใช่ 555555  อยู่ๆก็วาร์ปไม่ทันตั้งตัว มาไกลกันนะเนี่ย หนูวันจะได้เป็นผู้ใหม่คนต่อไปไหมนะๆๆ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Patsz ที่ 15-02-2019 22:58:19

หมั่นไส้จังค่ะ หวานกันไปไหน

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 15-02-2019 23:20:13

เบาหวานขึ้นพรวด ๆ เลย ตาย ๆ  :katai3:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 21-02-2019 16:07:52

 :mew1:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 28-02-2019 23:34:40

มีความจีบเมียนะผู้ใหญ่ 555

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Jiraapp ที่ 01-03-2019 14:50:53

ในที่สุดก็ตามทันผญ.เปี่ยมโหมดหวานมาตลอดพอทำให้หนูวันเปิดใจได้นี่เปิดโหมดดุเลยนะคะ :jul1: นี่หนูวันจะกลับมาอยู่บ้านแล้ว แถมแม่ก็อยากได้เป็นลูกสะใภ้ด้วย ไปขอหนูวันเร็ว ๆ เลยค่ะแม่ ลูกชายแม่จะได้มีความสุข

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Justccwpo ที่ 03-03-2019 01:24:00

หวานมากกกกก

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 03-03-2019 17:46:40

น่ารัก ใหญ่กว่าผู้ใหญ่ก็เมียผู้ใหญ่นี่ล่ะ ร่วมหัวจมท้ายกันมาหลายปีแล้ว
เป็นคู่ที่น่ารักมากๆ กส่าจะถึงวันนี้เนอะ เถียงกันตล๊อดดด

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: HunHan9407 ที่ 07-03-2019 18:28:11

เอาแล้ว5555

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: HunHan9407 ที่ 07-03-2019 23:10:46

กวนจริงๆคุณผู้ใหญ่บ้าน

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: TheDoungJan ที่ 11-03-2019 11:24:04

โอ๊ยย. ผู้ใหญ่จับฉลากมาจริงๆปะเนี่ย

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Rateesiri ที่ 23-03-2019 15:35:36

ชัดเจนกันแค่สองคนก็ได้ น่ารักจริงๆคู่นี้

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: Piechicofic ที่ 11-06-2019 07:34:21

มาดเมียผู้ใหญ่เริ่มมาแล้ว ชอบๆ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: may27 ที่ 13-06-2019 17:55:47

 :hao7:  ค้างอีกเรื่อง  หลังจากค้างเรื่องอู่ซ่อมรถ 55555555555

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: eyeNut ที่ 26-07-2019 20:38:46

หมั่นไส้จ้าาาาา ได้เค้าเป็นเมียแล้วหนิ ฮึ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: mab ที่ 17-05-2020 01:34:30

จะมาต่ออีกตอนไหนน๊าาาา :กอด1:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 17-05-2020 16:30:15

 :3123:
 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: นมสดปีโป้ปั่น ที่ 20-05-2020 16:59:38

รออยู่น้าาาาาา :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: MJTogether ที่ 23-08-2020 15:19:37

 :pig4: :pig4: :pig4:
ผู้ใหญ่เป็นคนตลกนะครับ

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: weedear ที่ 01-08-2021 22:05:09

  :mew1:

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: meteexp ที่ 02-08-2021 22:05:54

พึ่งมาอ่านครับสนุกมากเลย

หัวข้อ: Re: ► วันเปี่ยมรัก･*:.✿.:*･ by aoikyosuke 【หน้า 12 ตอนที่ 28】up 15/02/2019
เริ่มหัวข้อโดย: four4 ที่ 16-09-2021 22:45:04

มารอผู้ใหญ่ กับหนูวัน