ตอนที่ 16 : เปิดตัวลูกสะใภ้
ไม่รู้ทำไมผมถึงตื่นเต้นกับการเจอแม่นิฌานมากกว่าเข้ากองเช็กเมทอีก
“เหงื่อออกเลยเหรอน้องเจ”
“พี่ฌานอย่าเนียน” พูดจบก็สะบัดมือหนี ใครใช้ให้จู่ๆ คนที่ควรจะกระวนกระวายที่สุดอย่างเขาลอบจับมือชื้นๆ ของผมกันล่ะ คิดแล้วก็สูดหายใจเข้าลึก เดินเคียงคู่ไปกับนิฌาน ชาญชัย ซึ่งสวมหมวกปิดบังใบหน้าเดินเข้ามาในร้านอาหารหรูซึ่งมีห้องส่วนตัวสำหรับจัดเลี้ยง
เมื่อไปถึงห้องจองแม่นิฌานก็มานั่งรออยู่ก่อนแล้ว
ไม่นับว่าผิดคาด แต่ที่ชวนเหงื่อตกกว่าเดิมคือนิฌานเลือกนั่งฝั่งตรงข้ามกับมารดาบังเกิดเกล้าของเขา ซึ่งผมขอขยายความสักนิด ว่าไอ้ห้องนี้เป็นโต๊ะกลมสำหรับสิบคน การนั่งประจันหน้ากันจึงมีกระจกหมุนขวางกั้น แลห่างเหินเป็นที่สุด
แล้วผมจะทำอะไรได้ นอกจาก...
นั่งข้างๆ คนที่แอบเนียนจับมือพร้อมกระตุกเบาๆ ไม่ให้ขัดขืน เอาไงก็เอากัน!
“ไม่เจอกันนานเลยนะฌาน” เมื่ออยู่ต่อหน้าลูกชาย แม่ของนิฌานก็เรียกชื่อเล่นอย่างสนิทสนมด้วยน้ำเสียงเจือความคิดถึงเต็มเปี่ยม
ตัดกลับมาที่เจ้าของชื่อ
นิฌานเอียงเมนูหันมาทางผมแล้วถามว่าอยากกินอะไร
เฮ้ๆ เป็นลูกอกตัญญูไม่ว่า แต่อย่าลากผมลงน้ำด้วยได้มั้ย!
“ไม่ต้องดูเมนูหรอกฌาน แม่สั่งอาหารที่ลูกชอบไว้แล้ว ถ้าไม่อิ่มค่อยสั่งของหวานเพิ่มแล้วกันนะ”
ช่วยประหยัดเวลาดีแท้ หรือไม่ก็เกรงว่าจะถูกเมิน แม่นิฌานจึงเตรียมพร้อมเสร็จสรรพ เพราะหลังพูดจบไม่ทันถึงห้านาที อาหารสารพัดอย่างก็ถูกยกเสิร์ฟ ต้มยำกุ้ง ปูผัดผงกะหรี่ ปลากะพงทอดน้ำปลา หมูทอดกระเทียม หอยจ้อ ตบท้ายด้วยอาหารสุดเบสิกอย่างไข่เจียว
“ช่วงนี้ผมต้องคุมน้ำหนัก” หลังกวาดตามองหนึ่งที นิฌานก็หยิบเมนูขึ้นมาเปิดไม่สนใจพวกของทอดเรียงรายตรงหน้า
แต่ผม...หิวอ่ะ
น้ำลายเริ่มไหล กระเพาะเริ่มร้อง แต่ผมเกรงใจสงครามเย็นตรงหน้า เลยก้มหน้าเจียมเนื้อเจียมตัว กุมมือวางบนตักท่องยุบหนอ พองหนอ หิวหนอในใจ
“น้องเจอยากกินก็กินสิครับ” จู่ๆ นิฌานก็หัวเราะ แอบเนียนลูบหัวผมไปสามที “คิดมากอีกแล้ว หิวก็กินเถอะ ไม่ต้องสนใจพี่”
ไม่สนใจก็ได้ด้วย!?นิฌานพยักหน้ารับตามประสาคนอ่านโทรจิตออก เมื่อได้ไฟเขียวเด็กวัยกำลังกินกำลังโตก็เริ่มโซ้ย แต่ไม่วายตะแคงหูคอยฟังบทสนทนาที่จืดชืดยิ่งกว่าไข่เจียว
“แม่ขอโทษนะฌาน แม่ลืมว่าลูกต้องเตรียมร่างกายสำหรับซีรีส์เช็กเมท”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมรับเล่นซีรีส์เรื่องนี้”
ไข่เจียวแทบติดคอ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษนิฌานที่จู่ๆ ก็คิดเปิดโปงฐานะสายลับสองหน้าของผม
“ก็...แม่ได้ข่าวจากวงในน่ะ”
“วงในจากไหนหรือครับ บทที่ผมรับเล่นเป็นความลับที่ทางกองปิดมิดชิด ขนาดท่านประธานยังไม่รู้เลย”
แม่นิฌานสะอึก ส่วนผมดื่มน้ำหลายอึกเป็นเพื่อนเธอ
ไอ้เราเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าวงในคนนั้นคือใคร ถึงได้รู้ลึกรู้จริง รู้ถึงขนาดนิฌานยอมรับเล่นเพราะผมเป็นคนขอร้อง!
“ก็...จากเจไงจ๊ะ”
งวดนี้เล่นเอาหอยจ้อแทบติดคอ
ผมไอคอกแคกจนนิฌานช่วยรินน้ำให้ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นแม่นิฌานจ้องเขม็ง ต่อให้อ่านโทรจิตเธอไม่ออก แต่ก็พอจะเดาได้คร่าวๆ ว่าต้องการอะไร...
“ใช่ครับ ผมติดต่อกับแม่พี่เอง”
เป็นสายลับสองหน้าก็ซวยอย่างนี้ เอาใจคนข้างตัวไม่พอยังต้องช่วยเนียนให้คนตรงข้ามอีก ผมชักกินข้าวไม่ลงแล้ว
“กินเยอะๆ สิครับน้องเจ จากนี้ต้องลุยงานกันต่อถึงดึกเลยนะ”
แต่นิฌานไม่ยอมให้ผมวางช้อน เขาช่วยตักปลา แถมยังแกะก้างให้ผมอย่างเอาใจใส่ อย่ามาดูแลกันดีโดยทิ้งผู้ให้กำเนิดนั่งโดดเดี่ยวไม่มีอะไรบนจานสักอย่างได้มั้ย ผมยิ่งร้อนตัวเข้าไปใหญ่เมื่อจู่ๆ ก็เป็นเป้าสายตา
“ฌานสนิทกับเจมากเลยนะ / ไม่ยักรู้ว่าคุณสนิทกับน้องเจ”
ทำไมหัวข้อถึงกลายเป็นผมได้ล่ะเฮ้ย!
“ผมชอบน้องเจ” นิฌานหันมาขยิบตาเจ้าชู้ “หลงหัวปักหัวปำ”
งวดนี้ผมไม่สำลักแล้ว แต่แทบจะอ้วกปลาออกมาเลยทีเดียว
“เจกับแม่ก็ติดต่อกันมาสักพักแล้ว เพราะลูกบางคนไม่ยอมคุยกับแม่ แม่จึงต้องเข้าทางน้องเขา ให้ช่วยเล่าหลายๆ อย่างให้ฟัง ไม่งั้นแม่คงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับลูกเลย”
“ผมจะยอมเชื่อแล้วกัน”
พระเจ้าครับ ผมทำอะไรผิด ทำไมต้องลงโทษให้ผมมานั่งตรงนี้ด้วย!
ราวพระเจ้ารับรู้ความในใจ จึงส่งพนักงานมาเสิร์ฟอาหารที่นิฌานเพิ่งสั่งไปทำให้สองแม่ลูกเลิกต่อปากต่อคำชั่วครู่ ปล่อยผมพักหายใจหายคอบ้าง
และทันทีที่พนักงานปิดประตูจนเหลือแค่เราสาม...
“เจเป็นเด็กดีนะ”
“ใช่ครับ น้องเจเป็นเด็กดี เลยไม่ลาออกเหมือนคนอื่นๆ ที่ถูกคุณข่มขู่”
...ผมก็อยากขอตัวไปเข้าห้องน้ำเหลือเกิน ไม่เอาแล้ว อิ่มชื่อตัวเองแล้วครับ
“เจเป็นเด็กดี ถ้าเป็นคนคนนี้ ต่อให้เป็นผู้ชายแม่ก็ไม่คัดค้าน”
ผมว่าเรื่องราวชักไปในทางไม่ถูกไม่ควรขึ้นทุกที
“เจไม่ตกลงคบกับฌานล่ะลูก”
ผมไปเป็นลูกเธอตั้งแต่เมื่อไหร่!!!
แล้วไอ้ตัวต้นเรื่องนั่นน่ะ...จะยิ้มหน้าระรื่นทำไม ตอนแรกยังแตกกันอยู่แท้ๆ ไหงพอวกมาเรื่องนี้ถึงเงียบกันล่ะ ปฏิเสธไปสิเฮ้ย!
“ผมกับพี่ฌานเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันครับ” ผมตอบแบบเป็นกลาง
“พิจารณาพี่เขาหน่อยสิจ๊ะ ในฐานะคนเป็นแม่ ไม่เคยเห็นฌานฟังใครขนาดนี้มาก่อน แสดงว่าเขาต้องรักเจมากๆ เลยนะ”
อย่า...ผมหมายถึงคนข้างตัวผมน่ะอย่าพยักหน้า!!
“แม่เองก็ชอบเจ ยินดีรับมาเป็นสะใภ้ตระกูลชาญชัย”
นิฌานยิ่งพยักหน้าหงึกหงักถี่รัวเข้าไปใหญ่ ผมทั้งหมั่นไส้ทั้งลอบนับถือในใจ เพราะประโยคนี้มัน...ประโยคเดียวกับที่เขาบอกตอนรับนัดไม่ใช่เหรอ แสดงว่าเจ้าตัวพอจะเดาได้อยู่แล้วว่าบทสนทนาจะเอนเอียงมาทางนี้
หากไม่ถูกหยอกจนมองเมินมาก่อน ผมคงตกใจจนอ้าปากค้างไปแล้ว แต่ในเมื่อเตรียมใจได้ ผมจึงรับมืออย่างมีสติมากกว่าเดิม
ไม่วายเหลือบมองคนข้างตัวที่ยังยิ้มร่าไม่รู้สาเพื่อสื่อสารโทรจิต
‘จะให้ผมตอบยังไงถึงจะเข้าแผนพี่’
‘ตอบตกลงสิครับ รับรองว่าเด็ด’นิฌานขยิบตา ไม่รู้ว่าเด็ดน่ะเพราะเข้าทางเขาที่ได้ทั้งคืบทั้งศอก หรือเพราะจงใจจะเปิดโปงธาตุแท้แม่ตัวเองกันแน่
“เรื่องนี้...ผม...” ผมก้มหน้าเสแสร้งทำเป็นเขินอาย ไม่ขอตอบอะไรเลยแล้วกัน มันกระดากปาก!
“น่ารักจริงๆ” แม่นิฌานทำหน้าซาบซึ้ง “แต่ถ้าคบกันแล้วเรื่องงานจะทำยังไงดีล่ะ ควรแยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานออกจากกันนะจ๊ะ หากเป็นข่าวขึ้นมา ฌานที่เพิ่งรับเล่นเช็กเมทคงถูกผลตอบรับตีกลับแน่”
ทันทีที่ได้ยินประโยคหลัง ผมก็เลื่อนมือไปแตะนิ้วนิฌานเบาๆ
“เอาแบบนี้แล้วกัน แม่เข้ากับเจได้ดี และตัวเจเองก็รับรองได้ว่าแม่ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ฌานจะโกรธจะเกลียดแม่ยังไงก็ได้ แต่อยากให้ลองเปิดใจ เปิดโอกาสกับรักครั้งนี้ ให้แม่กลับมาทำหน้าที่ผู้จัดการ ช่วยดูตารางงานและหาเวลานัดให้ลูกๆ ทั้งสองจะดีมั้ยจ๊ะ ในเมื่อแม่เป็นคนเดียวที่เป็นพยานความรักของเราสองคนวันนี้ รับรองว่าจะช่วยสนับสนุนทั้งเรื่องรักและเรื่องงาน ไม่ให้ขาดตกบกพร่องสักอย่างเดียว”
นี่เองคือประเด็นหลัก
ผมล่ะสุดแสนจะนับถือแม่นิฌานเลยจริงๆ เธอวางแผนได้เป็นขั้นเป็นตอนมาก ซึ่งผมจะขออธิบายโดยสังเขปดังนี้
หนึ่ง ใช้บทมารดาบังเกิดเกล้าผู้คิดถึงลูกชายจนทนไม่ไหวโจมตีผม ให้ผมลากเขามาทานอาหารในห้องส่วนตัว
สอง เริ่มชวนคุยให้เห็นถึงความขัดแย้งของแม่ลูก จากนั้นก็วกกลับมาที่หัวข้อ ‘น้องเจ’ ใช้ความเป็นสายลับสองหน้าของผมในการเออออใส่ทั้งสองคน บ่งบอกว่าเข้ากันได้ทั้งกับนิฌานและแม่ของเขา
สาม ทำหน้าที่เป็นแม่สื่อ เพราะเธอรู้ว่าลูกชายที่รักผมหัวปักหัวปำจนเชื่อฟังทุกอย่างนั้นไม่มีทางขัดหากยกเรื่องการคบหามาพูด ซึ่งเป็นความจริง ไอ้เจ้าบ้านิฌานเสือกพยักหน้าหงึกหงักอยู่ได้!
สี่ แต่นิฌานพยักหน้าก็มีจุดประสงค์ เพราะชักนำมาถึงแผนการขั้นสุดท้าย นั่นคือเอาทุกอย่างมารวมกัน ให้ผมเชื่อใจเธอว่ารักลูกชาย เป็นห่วง อยากเข้ามาดูแล โดยยกข้ออ้างเรื่องความรักผมเป็นปัญหา ยกเรื่องเช็กเมทที่ผมรักมาดักคอ บอกเลย...ถ้าผมรักกับนิฌานเข้าจริงๆ เจอไม้นี้เป็นต้องอึ้ง
น่าเสียดาย
เพราะผมไม่ได้คบกับลูกชายเธอจริงเนี่ยสิ
‘ไหวมั้ยพี่’ผมกำนิ้วนิฌานเบาๆ ผ่านใต้โต๊ะ พร้อมส่งโทรจิตผ่านสายตาอย่างเป็นห่วง
‘น้องเจยังหิวอยู่มั้ย’ผมงงมาก ไหงจู่ๆ วกมาเรื่องกินกันล่ะ
‘จุกจนอิ่มแล้วพี่’
‘งั้น...ปิดฉากเลยละกัน’
แล้วนิฌานก็ลุกพรวดจนผมสะดุ้ง
“ไม่เจอกันหนึ่งปี ความต้องการของคุณยังเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนเลยสักนิด”
“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะฌาน” แม่นิฌานหน้าเจื่อนเล็กน้อย “แม่ไม่ได้จะควบคุมลูกสักหน่อย แต่แม่จะช่วยดูแลเรื่องงานและเรื่องหัวใจให้ต่างหาก ถ้าจะคบกับเจ น้องก็ต้องลาออกจากการเป็นผู้จัดการ ช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อ เพิ่งเซ็นสัญญากับเช็กเมท แล้วยังถ่ายไปฉายไปตัวติดกันตลอดอย่างนี้ หากเป็นข่าวฉาวขึ้นมามันคุ้มเหรอ จะนัดเจอหรือทำอะไรก็ลำบาก หากไม่มีคนกลางที่รู้เรื่องอย่างแม่ยังไงก็ประคองความสัมพันธ์ไม่รอด ไว้หลังถ่ายจบ งานน้อยลงกว่านี้ ไม่เป็นที่จับตาเหมือนในตอนนี้ อยากจะกลับเป็นเหมือนเดิมก็ยังไม่สาย”
“ถ่ายเช็กเมทจบ สัญญาผู้จัดการของน้องเจก็หมดอายุแล้ว”
“แม่...แม่ลืมคิดเรื่องนั้นไปเลย” แม่นิฌานแสร้งลืมเห็นๆ
“กลับกันเถอะน้องเจ อย่าไปฟัง”
“แม่หวังดีนะ!” แม่นิฌานแทรกอย่างลนลาน ก่อนจะหันมาหาแนวร่วม ทำหน้าตาวิงวอนเปี่ยมไปด้วยความรักและเอ็นดู “เจ...เจเห็นด้วยกับแม่ใช่มั้ยลูก”
ผมซึ่งถูกคนข้างตัวกระชากมือให้ลุกขึ้นตามไปด้วยเลือกปิดปากเงียบ เพราะรู้ว่านิฌานจงใจยั่วโมโห ให้ผมยิ่งเห็นธาตุแท้คนตรงหน้ายิ่งกว่าเดิม
“เจ...เจ...” แม่นิฌานเรียกผมเสียงอ่อนอย่างน่าสงสาร ราวคนทำดีแต่ไม่มีใครเห็นความดี จนกระทั่งลูกชายเดินไปถึงประตูใกล้จะเปิดออกนั่นแหละ เธอก็ตะโกนลั่น น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นคนละคน “ไอ้ลูกโง่ คนที่จับมือนั่นเป็นคนของฉัน ไม่รู้ตัวรึไง!”
นิฌานชะงัก หันกลับมามองแม่ตัวเองด้วยสายตาว่างเปล่า
“นี่ไงหลักฐานการโอนเงิน ภาพถ่ายตอนที่นัดพบฉันก็มี เด็กที่แกรักนักหนาเป็นคนที่ฉันส่งไปเอง เพราะงั้นถึงได้เป็นผู้จัดการต่อไงล่ะ คิดว่ามันรักแกจนปฏิเสธฉันได้รึไง มันรักเงิน! เหมือนคนอื่นๆ นั่นแหละนิฌาน!!”
ผมมองหลักฐานสลิปเงินโอนซึ่งถูกโยนบนโต๊ะอาหารแล้วเขยิบตัวเข้าหานิฌานกว่าเดิม และอุ่นใจมากที่เขาไม่ผละหนี บีบมือผมแน่นขึ้นอย่างไม่ยอมพรากจาก
ผมเอง...ก็จับมือเขาแนบแน่นไม่ต่างกัน
เพราะหมากตานี้ของแม่นิฌานโหดร้ายมาก ลองคิดดูสิครับ หากผมไม่ได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟังแต่แรก หากปิดบังตั้งแต่วันนั้น...คำพูดพวกนี้จะทำร้ายกันขนาดไหน ต่อให้ผมปฏิเสธภายหลังก็ยากจะกอบกู้ความเชื่อใจ เผลอๆ ถูกนิฌานฉีกสัญญาด้วยซ้ำ การเข้ากองเช็กเมทก็จะไม่เหมือนเดิม เพราะเดิมทีเขาทำเพื่อผม แต่สุดท้ายกลับถูกหักหลัง คิดว่าเป็นคนของแม่ที่ส่งให้มารัก เจ็บซ้ำเจ็บซาก นับเป็นแผนโจมตีทางจิตใจล้วนๆ
ส่วนตัวเธอนั้นนับว่าคุ้มสุด ในเมื่อไม่ได้ตามต้องการก็ทิ้งไพ่ตายกะล้มกระดาน เดิมทีก็โดนลูกชายเกลียดอยู่แล้ว จะเสียผมไปก็แทบไม่ต่างกันในเมื่อจุดประสงค์แรกคือให้นิฌานไม่เหลือใคร เรียกว่าได้ความสะใจพ่วงผลพลอยได้ที่ดี
“พูดจบแล้วใช่มั้ยครับ”
ทว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า
นอกจากจะไม่สะทกสะท้านแล้ว นิฌานยังยักคิ้วกวน กอดผมจากด้านหลังโชว์อย่างไร้ยางอาย
“สงสัยวันนี้น้องเจต้องเลี้ยงพี่แล้วล่ะ ใช้เงินที่แม่พี่โอนมาให้นั่นไง มาเลี้ยงฉลองสองต่อสองก่อนไปเข้ากองเช็กเมทพรุ่งนี้กันนะครับ ดินเนอร์ใต้แสงเทียน บอกรักกันใต้แสงดาว...”
นิฌานหอมหัวผมหนึ่งที เวรล่ะ เมื่อคืนไม่ได้สระผม!
“เอาให้ใครบางคนอิจฉาจนเหม็นความรักไปเลย”
“นิฌาน!”
“ฮ่าๆๆ!” นิฌานหัวเราะกลบเสียงตะโกนอย่างกรุ่นโกรธ ก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินออกไปทันที เปลี่ยนจากโอบกอดเป็นโอบไหล่ผม ไม่คิดหันหลังกลับไปมองแม่แท้ๆ ของตัวเองอีก
กระทั่งเดินมาถึงรถนั่นแหละ
เสียงหัวเราะและรอยยิ้มนั้นก็หายไป นิฌานเอียงศีรษะซบบ่าผม จับมือแน่นไม่ยอมปล่อยนับตั้งแต่ห้องอาหารจนถึงตอนนี้
“ทำไมแม่พี่ถึงยึดติดกับการเป็นผู้จัดการขนาดนั้น” ผมถามเสียงแหบแห้ง เข้าใจความขัดแย้งของทั้งคู่ในภาพรวม แต่ยังมองภาพหลักไม่ออก
“น้องเจลองเดาสิ แม่พี่มีหลุดออกมาด้วยนะ”
ผมทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมด ก่อนจะเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา
“เพื่อ...ควบคุม?”
“เก่งมากเด็กดี” นิฌานลูบหัวเป็นรางวัลอีกสามที ส่วนผมมองค้อน เพราะเห็นว่าไอ้ท่าทีทำเป็นเล่นอย่างสุดฝืนนั้นไม่น่าดูเอาซะเลย
“ถ้าจะเล่าก็ต้องย้อนไปตั้งแต่พี่ยังเด็ก เพราะแม่พี่ท้องก่อนแต่ง แต่แต่งงานกันไม่นานก็หย่าเพราะยื้อกันไม่รอด เปลี่ยนที่ทำงานใหม่ก็ถูกนินทาว่ามีลูกตั้งแต่ยังสาว ใจแตกอย่างนั้นอย่างนี้ เฮ้อ...เครือญาติพากันหนีหายไม่อยากยุ่งเกี่ยว บางครั้งแม่พี่ก็เคยเปรย ว่าไม่น่าพลาดท้องพี่เลย แต่โชคดี...พี่ถูกทาบทามให้เล่นภาพยนตร์ แถมยังได้รางวัลอีก เรื่องราวถึงได้พลิกกลับตาลปัตร”
นิฌานเล่าไปพลางก้มหน้าซุกไหล่ผมไปพลาง แต๊ะอั๋ง! ลวนลาม!
“น้องเจพอนึกภาพออกมั้ย จากครอบครัวแตกแยก แม่ร้องไห้ทุกคืน ไม่มีคนคบหา โดนนินทาเยาะเย้ย กลายเป็นได้รับคำชื่นชม ยกยอว่ามีลูกชายที่ดี เป็นแม่ที่น่าอิจฉา ยังสาวยังสวย แล้วหาว่าพ่อของพี่ต่างหากที่เลือกทางผิดทิ้งพวกเราไป แม่จะยึดติดกับการเป็นผู้จัดการ พาลูกชายเร่ออกไปโชว์ตัว พาไปออดิชั่นสารพัดที่เพื่อคงชื่อเสียงพวกนั้นขนาดไหน”
แต่ผมไม่ผลักออก เพราะรู้ว่าเขาไม่ได้มีเจตนาอกุศล แต่พอพูดเรื่องอดีตแล้วก็คุมสีหน้าตัวเองไม่อยู่ มันเจ็บช้ำ ไม่อยากนึกถึง
“ถึงจะเหนื่อย ใช้ชีวิตวัยเด็กที่ไม่สมเด็ก แต่ตอนนั้นพวกเรามีกันสองคน พี่เลยรักแม่มาก ว่าซ้ายก็ซ้าย ว่าขวาก็ขวา ให้รับงานเยอะแค่ไหนก็ไม่แย้ง จะขาดเรียนหรือนอนน้อยก็ยอม แต่...พอโตขึ้น พี่ก็รู้สึกว่า...พี่ทำให้ด้วยใจ แต่แม่พี่ไม่ใช่...แม่ไม่เคยให้สิ่งที่พี่ต้องการกลับมาเลย”
ผมลูบหัวเขาสามทีอย่างปลอบโยน
“แม่มีพี่ไว้โอ้อวด ว่าแม่ไม่ได้ถูกพ่อทิ้ง แม่ไม่ได้ล้มเหลว ทุกคนต้องชื่นชม ต้องอิจฉา ต้องอยากเป็นอย่างแม่ เธอห่วงความคิดคนอื่นมากกว่าความรู้สึกของพี่ซะอีก ตอนที่พี่มีปัญหา ไม่ว่าจะเรื่องเพื่อนหรือเรื่องเรียนก็ไม่สนใจ เอาแต่ห่วงว่าพี่จะทำงานได้มั้ย จะทำให้เธอเป็นแม่ดาราต่อไปได้หรือเปล่า”
นิฌานสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเงยหน้าสบตาผม
“มาถึงจุดหนึ่งที่พี่เริ่มโตพอจนตัดสินใจเองได้ สิ่งแรกที่พี่ทำคือปลดแม่ออกจากตำแหน่งผู้จัดการ อย่าให้พูดเลยว่าบ้านแตกขนาดไหน แม่เชื่อว่าที่พี่มาถึงจุดนี้ได้เพราะตัวเธอเอง เมื่อโดนทิ้งให้เฝ้าบ้าน ให้เงินจำกัดเป็นรายเดือนจึงยิ่งยอมรับไม่ได้ ถึงขั้นไม่ยอมให้ประสบความสำเร็จ แต่อยากผลักให้ล้ม อยากให้พี่โดดเดี่ยวไม่เหลือใคร พยายามโจมตีทั้งกายทั้งใจ อยากให้พี่ซมซานกลับไปหา ว่าการเลือกออกไปใช้ชีวิตเองแบบนั้นมันผิด แต่การเป็นเด็กดีในโอวาท เชื่อฟังแม่ต่างหากที่ถูก”
พูดจบนิฌานก็เผยยิ้มขื่น
“พี่อยากได้แม่ที่รักพี่ แต่แม่ไม่อยากได้ลูกชายที่รักเธอ เธออยากได้สัตว์เลี้ยงเชื่องๆ ตัวหนึ่งจับจูงไปโชว์ตัวแลกกับเงินให้คนอื่นอิจฉาตาร้อนกลบปมในใจต่างหาก ความคิดเราสวนทางมากเกินไป สุดท้ายพี่ถึงยอมแพ้ เลิกเป็นลูกที่ดี แต่ทำตัวสำมะเลเทเมา แม่อยากได้เรื่องฉาวเหรอ พี่จะทำให้ขนาดนักข่าวยังตามแฉไม่ทัน แม่อยากให้การทำงานในกองไม่ราบรื่นใช่มั้ย งั้นพี่ขอหาความสำราญใส่ตัวจนคนระอาแล้วกัน ผู้จัดการคนใหม่หามาไม่ซ้ำหน้า ผ่านมาแล้วผ่านไปไม่เคยได้แตะต้องบัญชี”
เล่าจบ นิฌานก็ถอนหายใจเฮือก เหมือนได้ระบายความลับที่เก็บซ่อนมาเนิ่นนาน
“พี่บอกแล้วว่ามันลึกซึ้ง”
“ลึกซึ้ง...มากจริงๆ ด้วย” ผมหาคำอื่นที่ดีกว่าไม่ได้จริงๆ ย้อนนึกถึงตอนปรึกษากับพี่จิ ว่าแม่ลูกสามารถตัดขาดกันเพราะเงินได้จริงมั้ย แต่นั่นเป็นแค่ปัจจัยหนึ่งเท่านั้น เพราะเรื่องราวของนิฌานนั้นสะสมมาแต่เด็ก จากความพลาดพลั้งของปัญหาต้นๆ ของวัยรุ่นสมัยนี้...การมีบุตรในวัยที่ไม่พร้อม
เมื่อตั้งต้นจากจุดนี้ สายตาที่แม่เขามองลูกชายก็ไม่เหมือนครอบครัวทั่วไปแล้ว เมื่อรวมกับช่วงชีวิตที่ทิ้งดิ่งแล้วพุ่งสูงรวดเร็วเกินไป แม่เขาก็ยิ่งไม่ยอมรับหากถูกตัดในสิ่งที่เคยได้เคยมี ลูกที่พลาดให้กำเนิดนั้นควรจะเชื่อฟังแล้วซาบซึ้งในบุญคุณ ไม่ใช่ต่อต้านแยกตัวไปอย่างนี้สิ
ซึ่งไอ้แบบนั้นน่ะ...เรียกครอบครัวไม่ได้หรอกนะ!“พี่ถึงดีใจเหลือเกินเมื่อน้องเจก้าวเข้ามา”
ผมกะพริบตาปริบ ปรับอารมณ์แทบไม่ทันเมื่อจู่ๆ ก็เปลี่ยนหัวเรื่อง
“แม่ทำให้พี่เป็นคนที่แย่ลง แต่น้องเจทำให้พี่อยากเป็นคนที่ดีขึ้น” นิฌานเงยหน้า มองผมด้วยสายตาหวานซึ้งที่แฝงความอบอุ่นมากกว่าหยาดเยิ้ม พร้อมบีบมือเบาๆ อย่างยืนยันคำนั้น “ไม่ต้องรับรักก็ได้ แต่ขอให้พี่ได้รัก...”
ว่าเขาไม่ได้หวังเคลมอย่างที่เข้าใจมาตลอด
“เป็นกำลังสำคัญ เป็นกำลังใจ เป็นเด็กดีอย่างนี้ตลอดไปนะครับ”
เพราะตัวตนของผมในใจเขามีอิทธิพลมากกว่าที่เคยคาดไว้หลายเท่า ไม่ต่างกับหลักยึดให้คนที่โดนคลื่นซัดจนโซซัดโซเซบอบช้ำทั้งกายใจได้พักพิง ถึงได้เอาใจกันเหลือเกิน และมีความสุขในทุกการกระทำของผมแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม
นี่เป็นครั้งแรก...ครั้งแรกที่ผมทบทวนคำว่า ‘รัก’ ของนิฌานอย่างจริงจัง
กับคนที่ยกครอบครัวเป็นอันดับหนึ่งตลอด ไม่เคยมีความคิดคบหาใครเลยสักครั้ง ถือเป็นความเปลี่ยนแปลงที่น่าตื่นตาไม่น้อย
อย่างน้อยก็ผมคนหนึ่งล่ะที่ยังไม่อยากเชื่อตัวเอง แต่ไม่วายหลบรอยยิ้มและสายตาจ้องตรงไม่กะพริบนั้นด้วยการซุกหน้ากับบ่าเขาแทน
นิฌานหัวเราะฮะๆ ในลำคอพร้อมฉวยกอดหลวมๆ ไม่คิดล่วงเกิน
“อุ้มกลับบ้านเลยได้มั้ย ขนาดกำลังพอดีมือ”
“นี่คนครับไม่ใช่ตุ๊กตา”
“โอ๋ๆ ไม่โกรธนะ” นิฌานลูบหัวผม เห็นว่าเขาชอบและผมกำลังสบายหรอกนะถึงได้ยอม ไม่ใช่ว่าไม่กล้าเงยหน้าเพราะร้อนๆ หูจนต้องซุกบ่าแก้เก้อหรอกน่า
ฮึ่ม จะยอมเปิดใจให้ทำคะแนนก็ได้ ถ้าครั้งนี้ยังจีบไม่ติดอีกก็ถือว่าพี่ฌานไร้ฝีมือแล้ว!
----------------
ไม่นะน้องเจจจ อย่าเพิ่งเปิดใจแบบนี้สิลูกกกกกก
แม้จะคร่ำครวญแค่ไหน แต่นี่ก็ปาไปครึ่งเรื่องแล้ว ไม่เปิดไม่ได้แล้วค่ะ เดี๋ยวหนังสือจะหนาเกิน 555 เป็นอันคลี่คลายแม่ของนิฌานที่ไม่จบแต่เพียงเท่านี้ แต่ออกมาก็คุ้มค่าตัว เพราะทำให้ทั้งนิฌานและน้องเจพัฒนาไปอีกก้าวค่ะ คือแต่แรกจะเห็นว่าน้องเจปิดมาก ส่งอะไรมาคือไม่ยุ่งไม่สนใจเลย แถมยังตอกกลับอย่างแล้งน้ำใจสุดๆ เพราะน้องเจคิดว่านิฌานเป็นพวกเจ้าชู้ รักไม่นาน ฟันแล้วทิ้ง
#น้องเจที่น่าลัก
เพจนักเขียนที่อยากลักน้องเจหนีกลับบ้านปล.เราก็อยากอัพเรื่องนี้ให้สม่ำเสมอเหมือนเรื่องอื่นๆ นะคะ แต่ไม่รู้ทำไม ตอนแต่งน้องเจมักจะมีอุปสรรคเข้ามา ทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว อาถรรพ์มาก ฮือ แต่งแต่ละตอนต้องบิ้วสุดๆ กำลังใจที่ดีที่สุดก็คือมานั่งอ่านคอมเม้นทุกท่านค่ะ QAQ
หัวข้อ: {{ Just U,Not US }} เมื่อผมเป็นผู้จัดการดารา -(ตัวอย่าง)ตอนพิเศษ:เกมเศรษฐี P.25 (อ่าน 144820 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก