หัวข้อ: {ไอ้เอ๋อ} >>II my stupid boy II<< up ch.48 (END) 19/2/62

[areenart1984]

พ่อนะโม มาไทยเร็ว ๆ ซิ 

[Leenboy]

 เซอร์ไพรส์อะไรนะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

อีน้องจะยอมมั้ย

[ommanymontra]

 

 

[Noina_Pn]

 

[Kirana9165]

อยากเห็นความสำเร็จในชีวิตของน้องๆ หลังจากนี้ ชอบความสัมพันธ์ของเพื่อนๆ น้องๆ มาก ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านเรื่อยๆ. เป็นกำลังใจให้นะคะ

[สามภพ]

47



การเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับ ไอ้เอ๋อ เด็กหนุ่มออทิสติกวัยยี่สิบปี เริ่มจากตื่นมาในเช้าของวันใหม่พร้อมกับเพื่อนๆ บนโรงแรมที่ตั้งอยู่ท่ามกลางป่าเขาในจังหวัดเชียงใหม่ ข้างกายมีชายร่างสูงเจ้าของโรงแรมคอยประคบประหงมไม่ห่าง หวงราวกับไข่ในหิน

ตอนนี้ฟ้ายังไม่สว่าง พวกเขาออกมานั่งรอดูพระอาทิตย์ขึ้น อากาศบนยอดไม้มันหนาวเสียจนมีควันออกจากปากเวลาพูด

“ฟวันๆ ฟวันๆ ฟุ่วๆ ๆ ดูสิครับ” เสียงแหบๆ พูดไปเรียกให้คนตัวสูงดูควันสีขาวที่ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศเวลาที่ตนเองเอ่ยอะไรออกมา

“หึหึ หนาวมากไหม ตัวสั่นเชียว”

“ไม่ ไม่หนาวครับ ก็พี่จ๋ากอดไว้แบบนี้จะหนาวได้ไง” ใช่มันจะหนาวได้ยังไงเมื่อเขาใช้ทั้งผ้าห่มทั้งตัวเองกอดร่างเล็กเอาไว้จนมิด แทบจะไม่มีช่องว่างให้อากาศเย็นลอดผ่าน

พวกเขานั่งอยู่ตรงระเบียงกว้างที่ยื่นออกไปตรงผาเตี้ยๆ สายตาทุกคนจับจ้องไปยังด้านหน้า ผืนฟ้ากว้างค่อยๆ สว่างขึ้นเรื่อยๆ ตามเวลา ดวงอาทิตย์กลมโตค่อยๆ โผล่พ้นขอบฟ้า ซีตัสรีบกดชัตเตอร์ระรัวเพื่อเก็บภาพเอาไว้ ส่วนปิงก็ทำการไลฟ์สดผ่านกลุ่มท่องเที่ยว มีหลายคนเข้ามาดูและให้ความสนใจมากพอสมควร ทุกคนดื่มด่ำกับบรรยากาศรอบตัวจนไม่มีใครพูดอะไรออกมา ได้แต่นั่งดูเงียบๆ ไม่เว้นแม้กระทั่งคนช่างจ้อประจำกลุ่มอย่างนะโม ที่ตอนนี้ใช้แผงอกของสิงห์เป็นที่พิงตัวไปแล้ว

ใบหน้าหวานหยดเงยขึ้นมองคนที่ตัวเองใช้เป็นกำแพงมนุษย์แล้วส่งยิ้มหวานให้เป็นการขอบคุณที่พามาดูสิ่งสวยงามแบบนี้ หลังจากนั้นก็พากันไปกินมื้อเช้า

สักพักเนมก็มาถึงรายนั้นพอเท้าเหยียบโรงแรมก็ตรงมาหาพี่ชายตัวเองที่นั่งกินลำไยจนแก้มป่อง มากอดมาวอแวจนทำให้สิงห์ต้องเดินมาแยกด้วยความหมันไส้ ของของใครก็หวงโดยเฉพาะไอ้แก้มยุ้ยนี่ด้วยแล้ว บอกตรงๆ กับพี่น้องเขาก็หวง!!!

“คุณสิงห์คะกิจกรรมที่คุณให้ดิชั้นเตรียมการเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ” คุณแก้มผู้จัดการโรงแรม เดินมาบอกขณะที่ทุกคนกำลังนั่งเล่นอยู่ที่จุดชมวิว สิงห์พยักหน้ารับ

“กิจกรรมอะไรเหรอพี่” ซีตัสเริกคิ้วถาม พอเห็นรอยยิ้มของคนอายุเยอะเท่านั้นแหละ

กลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อกก

“หึหึ เดี๋ยวก็รู้” ร่างสูงจ้องไปทางเนมแล้วแสยะยิ้มใส่

“หูยย หน้าตาพี่จ๋าไม่น่าไว้ใจเลย” นะโมทำหน้าหวาดๆ

“หึหึ คิดมาก” เพราะไอ้สายตาไม่น่าไว้ใจกับคำว่า คิดมากนี่แหละทำให้คนอื่นๆ เริ่มเห็นลางร้ายเข้ามาใกล้



10.30น.

“เอาจริงดิพี่ นี่พี่หลอกพวกผมมาทำอะไรเนี้ยยยยยย” ปิงลากเสียงยาวพร้อมกับมองไปยังเครื่องเล่นตรงหน้า จังเกิลโคสเตอร์

“เอาน่า ถือว่าช่วยๆ กัน”

“เห้ยพี่ แต่นี่แบบ มันลงเขาไงพี่”

“งืออออ หนูกลัว ส้มส้ม งือกลัว” นะโมเดินไปหลบหลังส้มที่หน้าซีดไม่แพ้กัน

“อิลูกกูก็กลัวไม่ต่างจากมึง” ส้มกอดตอบคนตัวเล็กแล้วส่ายหน้าไปมา บอกให้รู้ว่ากูจะไม่ขึ้นแน่ๆ

“เนม! ลงไปนั่งสิ” สิงห์หันไปบอกด้วยเสียงนิ่งๆ

“เห้ย ทำไมต้องผม! ” เนมเริ่มโวยวาย

“มึงนั่นแหละ แต่เอ รึว่าไม่กล้า? ปอดอ่อ” สิงห์ยกยิ้มนิดเมื่อเห็นสีหน้าที่เป็นกังวล

“ถ้ามึงไม่กล้า ก็ได้นะ นะโมครับ ลองเล่นไหม”

“งะ T^T” นะโมส่ายหน้าวืด

“หนุกนะ พี่ลองแล้วมานั่งกับพี่ก็ได้”

“ฮรือออ เนมเนม พี่กลัว” พอนะโมร้องบอกแบบนั้นคนน้องจำใจก้าวขาลงกับที่นั่งที่เตรียมไว้ให้แค่ที่เดียว ร่างสูงของเนมหันมามองพี่ชายตัวเองที่ยืนน้ำตาซึมอย่างน่าสงสาร ผิดกับอีกคนที่แสยะยิ้มให้เขาเหมือนปีศาจร้าย

“หึหึหึ”

“พี่โกรธผม ที่ผมไปหอมแก้มนะโมใช่ไหม?” เนมกระซิบถามเสียงเครียด

“แล้วแต่มึงจะคิด เกาะดีๆ ละ เพราะกูยังไม่ได้ทดสอบ มึงเป็นคนแรกที่ได้เจิม โชคดีนะน้องเมีย หึหึหึ”

กึก

คะ ครืดดดดดด

“ว๊ากกกกกกกก ไอ้พี่เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เสียงแหลมกรีดร้องดังโหยหวนลั่นป่าจนหายลับไป

“งือออ เนมเนม” นะโมเอาแต่ชะเง้อมองหาน้องชายหมาดๆ ของตัวเองด้วยความเป็นห่วง

“ปะ เราไปเล่นอย่างอื่นดีกว่า ที่นี่มีอะไรให้เล่นสนุกๆ เยอะเลยครับ” สิงห์ยิ้มหวานส่งให้ทุกคน แต่ทว่ามีแต่คนถอยห่างจากเขา

“เล่นที่พี่ว่านี้คือ?” ซีตัส

“กิจกรรมแอดเวนเจอร์ เอ็กตรีม ^^”

“*0* ไอติมไหนๆ”

“ฟังผิดแล้วมึง เอ็กตรีม อิสัสกูว่าแล้ววววว”

“งะ T^Tพี่จ๋าทำไมทำร้ายหนู”

“หึหึ ไปครับ เราไปโดดผากัน”

“ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”



ใช่พวกเขาได้โดดผากันจริงๆ แต่เป็นแบบโหนสลิงข้ามไปอีกฝั่งหนึ่งเท่านั้นและด่านก็มีบ่อน้ำไว้รองรับ สิงห์โหนไปกับนะโม และที่เหลือก็โหนกันไปเป็นคู่ๆ

“แว๊กกกกกกกกกก งืออ พี่จ๋า อ๊ากกกก เร็วไปเร็วไป งื้ออจะฟ้องงงเนมเนม ฮรืออ หนูจะฟ้องยาย!!! ” เสียงร้องแหกปากของนะโมดังลั่นสิงห์ที่กอดเอวเล็กเอาไว้แน่นกลั้นขำจนจมูกบานสุดท้ายก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่มีปิดบัง ส่วนคนอื่นๆ ก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ นั่นคือตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง พอขาถึงพื้นก็พากันไปนอนกอง สั่นเป็นเจ้าเข้า นะโมหันไปแยกขึ้นวใส่คนพี่ที่นั่งกอดเอวเขาไม่ปล่อย จากนั้นก็ต่อด้วย กิจกรรม Ziplining ที่ทุกคนจะได้ดื่มด่ำกับธรรมชาติรอบๆ ตัวผ่านการโหนสลิง ไปตามทางเรื่อยๆ จากตอนแรกที่กลัวตอนนี้เริ่มรู้สึกสนุกขึ้นมาบ้างแล้ว สิงห์คอยประกบนะโมเอาไว้ตลอดเพื่อความปลอดภัย จนถึงตอนนี้เนมเนมก็มาเล่นด้วยแล้ว สนุกจนลืมความกลัว จากนั้นก็เดินบันไดลิง ก่อนจะจบด้วยการขี่รถATVเป็นอย่างสุดท้าย

“สุดทางนี้เราจะเจอน้ำตก มื้อเที่ยงเราจะกินกันที่นั่นแล้วก็เล่นน้ำด้วย” สิงห์บอกขณะที่ตรวจเช็คความปลอดภัยของทุกคน รถเอทีวี หกคันกำลังขี่ไปตามถนนแคบๆ ผ่านฟามโคนมที่ปล่อยเลี้ยงแบบธรรมชาติ

“วู้ว วัว น้องวัว วัว วัว” นะโมชี้ไปที่ฝูงวัวที่แทะหญ้าอ่อนอยู่ริมรั้วสีขาว สิงห์เลยจอดแวะให้เด็กทักทาย

“วัวของที่นี่เหรอพี่สิงห์”

“ป่าวหรอก พอดีเจ้าของไร่มันเป็นเพื่อนพี่”

“ใคร หรอพี่”

“ไอ้พลัสนะ ไร่หัสดินทร์ เพราะมันนี่แหละพี่ถึงได้ที่ดินผืนนี้มา” สิงห์ตอบยิ้มๆ

“หนูจับได้ไหม?”

“เอาสิวัวไอ้พลัสมันเชื่องจะตาย” สิงห์บอกเขาเดินไปที่ข้างๆ รั้วแล้วเรียกวัวมาใกล้ๆ

มอออออออ มออออ

“เฮือกกกก!! “คนอยากรู้อยากเห็นสะดุ้งเฮือก ก้าวถอยหลังไปหลายก้าว ปากบางเริ่มเบะเพราะตกใจ

“หงึ..T^T กลัวแล้วนะ เจ้าวัว เดี๋ยวตีเพี๊ยะๆ เลย” เจ้าตัวทำปากงุยๆ ว่าวัวที่พยายามจะยื่นหัวเข้ามาใกล้ แถมยกมือจะตีอีก

น่ารักฉิบหาย

“หึหึ มาครับ มันไม่มีอะไรน่ากลัวเลย” สิงห์เรียกคนรักเสียงนุ่มแค่สายตาที่มองไปที่นะโม ก็ทำเอาคนที่เห็นละลายได้ สายตาอบอุ่นที่มอบให้แค่คนตัวเล็กเพียงแค่คนเดียว

“ ((สัส ไอ้เอ๋อมันทนสายตาแบบนั้นได้ยังไงวะ) )” ปิงหันไปกระซิบกับซีตัส

“ ((กูก็มองมึงแบบนั้นออกบ่อย) )”

“ ((เหรอมึง เหรอ กูเห็นแต่สายตาหื่นกาม) )”

“ ((มึ้งงงง มึงดู กูไม่ไหว จับกูที) )” ส้มหันไปคว้าแขนของยิมที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ ((เชี้ยย กูนี่เป็นอากาศไปแล้ว!! จะหวานอะไรขนาดนั้น อิสัสแค่พี่กูอยากจับวัวจำเป็นต้องประคองกอดขนาดนั้นไหม! ) )” เนมทำท่าจะเข้าไปขวาง ส้มเลยกระชากหัวเอาไว้

“ ((มึงอย่าขัดความสุขลูกกู มึงหยุด! ) )”



หลังจากเล่นกับวัวเรียบร้อยก็ขี่รถกันต่อ จนถึงธารน้ำตก ตรงนั้นมีร้านคาเฟ่เล็กๆ ไว้บริการนักท่องเที่ยว ตกแต่งสไตล์มินิมอลเน้นโทนเขียวขาวเข้ากับบรรยากาศ เราต้องเดินขึ้นบันไดหินที่ขนาบข้างกับน้ำตกเพื่อไปยังคาเฟ่ พอเปิดประตูเข้าไปกลิ่นกาแฟก็หอมโชยมาตีจมูกความจริงคาเฟ่นี้ยังไม่เปิดอย่างเป็นทางการ รอเปิดพร้อมกับโรงแรมเลยแต่วันนี้เป็นกรณีพิเศษเพื่อทดสอบระบบต่างๆ ของร้านด้วย มื้อเที่ยงเลยลงเอยที่นี่ ได้สปาเกตตีกันคนละจานกับของหวานเป็นบิงซูมะม่วง หวานหอมชื่นใจ นะโมติดใจมาก บอกอยากกินอีก ต่สิงห์ไม่ให้กินแล้วเพราะกำลังจะพาไปเล่นน้ำแล้ว

ทุกคนสนุกสนานกับการเล่นน้ำ ถือว่าทริปวันแรกประสบความสำเร็จ กว่าจะเล่นน้ำเสร็จก็เกือบเย็นเลยพากันกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปกินมื้อเย็นกันที่ลานกว้างด้านล่าง

“บาบีคิว!! เยสๆ ๆ ๆ !! ” ยิมที่ใช้พลังงานไปจนหมดเมื่อตอนบ่ายพอเห็นว่ามื้อเย็นเป็นบาบีคิว ก็กระโดดตัวลอย

“เนื้อๆ เนื้อจ๋าพี่มาแว้วววว*0*” ซีตัสเป็นคนแรกที่เดินไปจองเตาย่าง ร่างสูงของเด็กมอปลายกำลังลงมือย่างเนื้อ เพื่อมาบริการทุกคน กินไปคุยกันไปท่ามกลางขุนเขาที่รายล้อม รอบบริเวณถูกตกแต่งด้วยไฟสีหลากสีสวยงาม เนมที่นั่งมองพี่ชายตัวเองยิ้มอย่างมีความสุขเขาเองก็พลอยมีความสุขไปด้วย เสียงหัวเราะเสียงพูดคุยยังคงดังต่อเนื่องไปพร้อมกับมื้ออาหาร เนมมองไปรอบๆ ก่อนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง เขาขึ้นไปแมคบุค ออกมาแล้วเข้าโปรแกรมสไกด์ติดต่อหาใครบางคนที่อยู่แดนไกล

“นะโม พี่มานี่หน่อย” เนมกวักมือเรียก สิงห์หันมามองเขา สบตาเพียงครู่ก็พานะโมเดินมาหา

“อะไรหรอเนมเนม” มือหนึ่งยังถือไม้เสียบบาบีคิวเอาไว้ ดวงตากลมสบมองน้องชายตัวเองด้วยความสงสัย

“มีคนอยากคุยด้วย” เนมยิ้มพร้อมกับเรียกให้ไปนั่งใบหน้าหวานมองไปยังจอ เห็นใครบางคนที่นั่งในรถเข็น ใบหน้านั้นดูอ่อนแรงและซูบผอม เนื่องจากโรคร้ายที่รุมเร้า

“ใครหรออ”

“นะโม..ฮึก ลูก” แค่คำที่เอ่ยมาก็พาเอาคนที่ฟังหยุดชะงัก ดวงตากลมจ้องไปยังคนอีกฝาก

“พะ พ่อ พ่อ พ่อ” ริมฝีปากบางเรียกคนตรงหน้าซ้ำๆ ดวงตาเอ่อล้นด้วยน้ำใส ก่อนจะไหลออกมาเป็นทาง ตอนนี้ทุกอย่างเงียบลราวกับรู้ถึงสถานการณ์และยืนมองดูอยู่ห่างๆ มือบางยื่นไปจับภาพหน้าจอเหมือนกับจะส่งผ่านไปยังอีกคนได้ นิ้วเรียวลูบลงไปยังโครงหน้า

“ฮึก นะโม พ่อ พ่อขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ฮึก” คำขอโทษจากหัวใจของคนเป็นพ่อตอนนี้กำลังส่งต่อไปยังบุตรชายคนโตทายาทที่หายสาบสูญมานานยี่สิบปี ตอนนี้เขาได้เจอแล้ว

“ฮึก พ่อ พ่อจ๋า พ่อเป็นอะไร ฮึกทำไมต้องนั่งรถเข็น ทำไมไม่หล่อเหมือนเนมเนมเลย” คำบางคำร่างบางก็ไม่อาจจะเรียบเรียงได้ไม่ดีนักแต่น้ำเสียงและแววตาสามารถสื่อออกไปได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้ดีใจมากแค่ไหน และก็เสียใจมากแค่ไหน กับสิ่งที่เห้นอยู่ตรงหน้า นะโมไม่ได้เป็นคนโง่ ดูจากที่เห็นน้องรู้ว่าพ่อตัวเองกำลังป่วยหนัก

“หึหึ พ่อไม่สบายนิดหน่อย หนูอย่าเป็นกังวลไปเลยนะ”

“ฮึก ครับ พ่อจ๋า กินยารึยัง พ่อต้องกินนะจะได้หายไวๆ” ใบหน้าอ่อนแรงยิ้มออกมาอย่างดีใจ เขารู้สึกตื้นตันจนน้ำที่ไหลออกมา เขาคุยกับลูกชายทั้งสองอยู่นานถามถึงเรื่องราวต่างๆ มีบ้างที่อคิณรู้สึกเศร้าเพราะเจ้าตัวเล่าถึงวันเกิดที่ผ่านมาแต่ก็ยังอยากจะฟังเสียงเจี้ยแจ้วที่จ้อไม่หยุด

ขอเพียงคนตรงหน้ามีชีวิตที่ดีเขาก็ตายตาหลับ ตอนนี้ตราบาปในใจเขาได้หายไปจนเกือบสิ้น เหลือเพียงความหวังที่จะยังมีชีวิตต่อ ต่ออีกสักนิดเพื่อให้ได้อยู่ดูลูกชายทั้งสอง อคินฝืนร่างกายตัวเองต่อไปไม่ไหว

“พ่ออย่าลืมกินยานะ อย่าลืมนะ ไปหาหมอด้วยนะ เหมือนหนูหนูก็ไปหาพี่หมอบ่อยๆ พี่หมอบอกว่าหนูจะดีขึ้น เพราะงั้นพ่อจะต้องหายนะ”

“ครับพ่อจะกินยาจะได้หายไวๆ”

“สัญญานะ”



“ครับพ่อสัญญา”

“ฮึกจะมาหาหนูไหม พ่อจะมาหาหนูใช่ไหม?”

“แคกๆ ครับพ่อจะไปหา” เขาได้แต่เพียงสัญญาทั้งที่ตัวเองก็ไม่อาจจะแน่ใจว่าจะไปหาได้หรือไม่

“อื้อ พ่อพักผ่อนนะครับ”

“ครับ เนม พ่อฝากพี่ด้วยนะ”

“หนูรักพ่อนะ”

“ฮึก พ่อก็รักหนูครับ แคกๆ” สายตัดไปแล้วเนมมองหน้าทุกคนที่ตอนนี้น้ำตาซึมกันไปหมด

“เนมเนม ฮึก” คนพี่หันไปกอดคนน้องเอาไว้แน่น พร้อมกับร้องไห้ออกมา

“พี่ไม่โกรธพ่อแล้วใช่ไหม ไม่เกลียดเขาแล้วใช่ไหม”

“ไม่เคยโกรธ เราไม่เคยโกรธ ฮึกเรา แค่ น้อยใจ เนมเนม พ่อเป็นอะไร ทำไมต้องนั่งรถเข็น”

คนน้องอึกอัก ไม่ยอมตอบ

“พ่อไม่สบายไง กินยาไง เดี๋ยวก็หาย” เนมโกหก อาการของอคิณแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด

“เหรอ ไม่โกหกเรานะ”

“ไม่โกหกหรอก บ้าใครจะโกหกกันเรื่องแบบนี้” เนมยกมือเกาท้ายทอยแล้วหันหน้าหนี ถ้าขืนมองตาอีกนิดเขาคงหลุดพูดออกไป สิงห์เลยเบนความสนใจโดยการพาเดินออกไปที่ลานกว้าง แล้วสั่งให้พนักงานปิดไฟโดยรอบ

พรึบ!!

“เห้ยยย ไรวะ ปิงมึงอยู่ไหน!! ”

“อยู่ข้างหลังมึงนี่ไง”

“สัส เหยียบตีนกู”

“อิเนมกูขอโทษ”

พอปรับสายตาได้ก็พากันเงียบ ไม่นาน เสียงไฟดวงเล็กค่อยๆ โผล่ขึ้นมาทีละดวงๆ รอบๆ ต้นลำพูต้นใหญ่และกระจายอยู่ทั่วบริเวณ

“อะไร อะไร หรอพี่จ๋า ผีกระสือหรอ แต่ทำไมตัวเล็กจัง”

“หึหึ ไม่ใช่ครับมันคือหิ่งห้อย สวยไหม”

“สวยจังเลยครับ” สิงห์คว้าหิ่งห้อยตัวหนึ่งเอาไว้แล้วแบมือให้คนตัวเล็กดู ดวงไฟดวงน้อยค่อยลอยขึ้นตรงหน้า นะโมยิ้มกว้างให้กับสิ่งที่เห็น และพยายามจะจับบ้าง

“จับเขาเบาๆ นะครับ”

“ครับ วู้ววว ดูสิพี่จ๋า น้องหิ่งห้อยน่าย๊ากกกก” พูดด้วยเสียงหวานๆ ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยให้หิ่งห้อยเป็นอิสระ ไม่รู้ว่าทุกคนเดินมารวมตัวกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ในมือทุกคนมีโทรศัพท์และยกขึ้นถ่ายรูปเอาไว้ ปิงไลฟ์สดผ่านเฟสบุคอีกครั้งแน่นอนยอดแชร์วีดีโอของเขาตอนนี้ขึ้นเป็นหลักร้อยแล้วและมีแนวโนมจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ที่บรรยากาศ ประเด็นมันอยู่ที่ภาพด้านหลัง

พี่มึงจะมายืนจูบกันแบบนี้ไม่ได้!!!!

เอาเป็นว่าภาพที่ไลฟ์สดเมื่อคืนกลายเป็นไวรัลเพียงแค่ข้ามคืน เพราะอะไรนะเหรอ เพราะคนตัวสูงที่มีหน้าตาหล่อเหลาคนนั้นยังไงละ หลายคนสืบค้นประวัติของสิงห์ พอได้ข้อมูลก็ยิ่งกรี๊ดเข้าไปใหญ่ และที่สำคัญทุกคนสงสัยว่าสิงห์จูบกับใคร!!

“เป็นไงละ ดังข้ามคืนเลยพี่ชายกู มีแต่คนมาถามว่าใครกันคือผู้โชคดีได้จูบกับเจ้าของโรงแรม ตระกูลดัง อิจฉา!! ” โดนแซวแต่เช้าต่อให้แซวก็ไม่เข้าใจ ร่างบางในอ้อมกอดอุ่นก็ได้แต่หัวเราะชอบใจกับสายตามารร้ายของคนอื่นๆ

“กูเหม็นความรัก!! ” ยิมย่นจมูกใส่อย่างเหม็นเบื่อ

“คึคึคึ ยิมยิมทำหน้าตาตลก”

“จุ๊บ ครับ หน้าตาตลกดี ถ้าอิจฉามากก็รีบบอกเค้าซะสิ ชักช้าก็เสียเวลาหมาคาบไปแดกกุไม่รู้ด้วยนะ” สิงห์จุ๊บแก้มนวลของคนในอ้อมกอดแล้วบอกกับยิมด้วยสีหน้าเหมือนรู้อะไรบางอย่าง

“ก็หาโอกาสบอกอยู่” ยิมตอบเสียงอ้อมแอ้ม พร้อมกับมองคนที่กำลังเดินขึ้นบันไดมา

“โรงแรมกู ออกจะโรแมนติกหาที่ไหนไม่ได้แล้วนะเว้ย”

“รู้แล้วน่าพี่ เชิญสวีทกับเมียไปเถอะ! ”



+++++++++++++++++

ช่วงสาย สิงห์พาเด็กๆ ลงไปที่ไร่สตอเบอร์รี่และไร่ชาของชาวบ้าน ที่กำลังจะพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร ซึ่งทางโรงแรมของสิงห์กำลังติดต่อรับเอาสินค้าจากชาวบ้านไปใช้ในโรงแรมด้วย นะโมกินสตอเบอร์รี่จนปากเลอะพุงกาง เรียกได้ว่าถล่มไร่เขาซะเกือบเจ้ง หลังจากนั้นก็พาเดินตลาด ได้ของกินแล้วก็ของฝากมาหลายอย่าง ซึ่งทั้งหมดสิงห์เป็นคนจ่ายให้

ไม่เรียกว่าป๋าแล้วจะให้เรียกว่าอะไร?

ตกบ่าย

“พี้....เอาจริงนี่แกล้งพวกผมรึเปล่าเนี้ยะ” เนมยืนมองลูกบอลยักษ์ที่บรรจุน้ำเอาไว้ข้างใน สิงห์พาเด็กๆ ขึ้นมาบนเนินเขาลูกเตี้ยๆ พอมาถึงทุกคนก็ต้องร้องออกมา

“อยากให้ลอง สนุกเชื่อกูดิ”

“พี่ก็พูดแบบนี้ทุกรอบอะ” เนม

“กูก็เห็นมึงเต็มที่ทุกรอบเหมือนกัน ไปไหนใครจะลองก่อน” สิงห์หันไปถาม ทุกคนเอาแต่ก้าวถอยหลังยกเว้น

“หนู หนู หนูอยาก” นะโมชูมือขึ้นสุดแล้วโบกไปมา

“อะ พี่มึง คนแรกเลยงั้น” เนมผลักหลังของสิงห์แล้วก็หัวเราะ

“เห้ออ ก็ได้ครับ หนูปีนเข้าไปเลย” จากนั้นสิ้งห์ก็ตามเข้าไป ร่างบางดูตื่นเต้นเป็นพิเศษเมื่ออยู่ในลูกบอล สิงห์ขยับตัวแล้วโอบกอดนะโมเอาไว้

“จับพี่ไว้ดีๆ นะครับ ไม่กลัวใช่ไหม” นะโมส่ายหน้า

“ไม่กลัว ไม่กลัว” พอพวกเขาพร้อมเจ้าหน้าที่ก็ปล่อยลูกบอลให้ลงจากเขา

“กรี๊ดดด คิกคิก ฮ่า กรี๊ดๆ ๆ ๆ” ทั้งหัวเราะทั้งร้องกรี๊ด แม้ว่าตัวเองจะกลิ้งไปตามทาง นะโมกำลังสนุก กำลังได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ จากกิจกรรมที่สิงห์พาไปทำ ทั้งฝึกความกล้าหาญและความอดทน ให้น้องได้ก้าวข้ามความรู้สึกหวาดกลัว พอเห็นว่านะโมเริ่มเล่นได้ทุกคนก็เอาด้วย

ทุกคนหมดแรงกับกิจกรรมที่ดรงแรมจัดไว้ไห้ ทั้งเพ้นท์บอล ดรายเสลจ นั่งไปกับเรือยาง ไหลลงจากที่สูง อันนี้นะโมเล่นไม่หยุด เล่นจนหมดแรง จนต้องอุ้มกันกลับที่พักกันเลยทีเดียว

ตกเย็นนะโมขอร้องให้เนมติดต่อหาอคิณอีก เนมไม่ขัดอยู่แล้ว เพราะเขาได้โทรไปบอกผู้เป็นพ่อเรียบร้อย พ่อลูกคุยกันเพลิน อคิณมีสีหน้าที่สดใสขึ้น เพราะคำขอของนะโม

“พ่อต้องอยู่กับหนูนะ ต้องมาหาหนูนะ”

สองอาทิตย์ต่อมา



“นะโมครับ ไปอาบน้ำก่อนเร็ว” สิงห์เรียกให้คนรักไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ เพราะวันนี้จะมีแขกมาที่บ้าน

“อาบทำมายยย ไม่อาบบ” เด็กดื้อส่ายหน้าไปมาพร้อมกับพลิกตัวหนี

“เดี๋ยวจะมีคนมาหาเราที่บ้าน ไปอาบน้ำก่อนนะครับ”

“งื้ออ ใครจะมา หนูง่วงงง เมื่อคืนพี่จ๋าทำเยอะ” ใช่เขาทำเยอะทำแรงด้วย เพราะใครละที่ยั่วเขาจนตะบะแตก ไอ้แมวขี้ยั่วเอ้ย

“ลุงทนายครับ ลุงทนายจะมาหา”

“ลุงทนายคือใคร หนูไม่รู้จัก -3- “พูดแล้วก็มุดตัวเข้าไปในผ้าห่ม

“อย่าดื้อสิครับ ลุกขึ้นมาเร็ว”

“เอ๊ะพี่จ๋านี่” ลุกขึ้นมาแล้วทำหน้าแง้วๆ ใส่ หัวก็ยุ่งหน้าก็บี้

“หึหึ ไปเร็วครับเดี๋ยวลุงเค้าจะมาแล้ว” นะโมปรือตามอง

“ถ้าน้องลุกน้องจะได้อะไรครับ” แหนะมีต่อรอง มันน่าตีจริงๆ

“เจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวันแล้วนะครับ” สิงห์ว่ายิ้มๆ พร้อมกับบีบจมูกรั้นนั้นเอาไว้ด้วยความมันเขี้ยว

“งือออ อ่อย อ่อย อ้อง”

“ถ้าปล่อยแล้วหนูต้องไปอาบน้ำแต่งตัวนะครับ”

“ม่ายยยยยเอา คิคิคิ” พอสิงห์ปล่อยเด็กแสบก็พลิกตัวลงจากที่นอนแล้ววิ่งหนีเขา

“แสบจริงๆ”

กว่าจะเกลี้ยกล่อมให้ไปอาบน้ำเขาก็เสียเงินไปหลายบาท กับสติกเก้อไลน์ที่เจ้าตัวเอามาต่อรอง หลังจากนั้นก็กินมื้อเช้าวันนี้สิงห์เรียกเพื่อนๆ ของเขากับต้าร์ และเนมให้เขามาหาด้วย ไม่นานคนที่นัดไว้ก็มาถึง

“สวัสดีครับคุณทนาย” สิงห์ยกมือไหว้ทนายสงกานต์ ทนายของหลวงตาบัว

“สวัสดีครับคุณสิงห์ คุณนะโมอยู่ด้วยแล้วใช่ไหมครับ”

“ครับ น้องนั่งดูสารคดีอยู่ด้านใน”

[สามภพ]

พอทุกคนอยู่พร้อมหน้ากันแล้ว ทนายก็เริ่มเปิดพินัยกรรมที่หลวงตาบัวได้เขียนเอาไว้ก่อนตาย ว่าทรัพย์สินทั้งหมดของหลวงตาจะตกเป็นของนะโมแต่เพียงผู้เดียว ทั้งเงินในบัญชีที่หลวงตาเก็บหอมรอมริบเอาไว้เป็นจำนวนเลขหกหลัก สิงห์หยิบสมุดบัญชีที่หลวงตาฝากเอาไว้ออกมาแล้วยื่นให้น้อง โฉนดที่ดินจำนวนสี่ไร่ และสุดท้ายเป็นรูปของผู้หญิงคนหนึ่ง รูปของนดา

“และนี่เป็นจดหมายของหลวงตาที่ฝากให้ถึงคุณนะโมครับ” นะโมรับจดหมายมาอ่าน

“นะโม ถ้าเอ็งได้อ่านจดหมายฉบับนี้ นั้นหมายความว่าข้าคงไม่ได้อยู่กับเอ็งแล้ว ข้ารู้ว่าเอ็งอยากรู้ว่าพ่อแม่ของเอ็งเป็นใคร เอ็งไม่ได้เกิดมาจากอีเปรี้ยวนะ เอ็งมีพ่อมีแม่ แต่เพื่อความปลอดภัยของเอ็ง ทำให้นดาต้องทิ้งเอ็งไว้กับข้า เอ็งอย่าไปโกรธไปเกลียดแม่เอ็งเลยนะ ตั้งแต่แม่เอ็งรู้ว่ามีเอ็งมันก็รักมันถนุถนอมมึง แต่โชคชะตามันคงจะเล่นตลกกับชีวิตเอ็ง พ่อเอ็งทิ้งแม่เอ็งแต่งงานใหม่ โดยที่ไม่รู้ว่ามีเอ็งอยู่ในท้อง ตอนนั้น ทางคุณหญิงราตรีเค้าไม่ชอบแม่เอ็ง เขาหาว่าเอ็งเป็นชู้ เขาเลยตามจองล้างจองผลาญแม่เอ็งจนต้องหนีหัวซุกหัวซุน แม่เอ็งร่างกายไม่แข็งแรงแต่ฝืนที่จะเก็บเองไว้ จนกระทั่งเอ็งคลอดออกมา ไม่นานแม่เอ็งก็สิ้นใจ ก่อนตายแม่เอ็งให้ข้าสัญญาว่าจะไม่บอกใครเรื่องว่าใครเป็นพ่อของเอ็ง ให้เอ็งตายไปพร้อมกับแม่เอ็ง จะได้ไม่มีใครมาตามหา ตามฆ่าอีก เอ็งถึงได้อยู่รอด ข้าไม่มีอะไรจะให้เอ็งนอกจากคำสอนที่ข้าพร่ำสอนอยู่ทุกวัน “คนดีตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้” เอ็งจำคำข้าไว้นะ ว่าข้ารักเอ็งที่สุด เอ็งอย่าดื้อกับคุณสิงห์ อย่าเอาแต่ใจ ตั้งใจเรียนให้สูงๆ เอ็งจะได้มีอนาคตที่ดีจะได้ไม่มีใครมาดูถูก จะได้เลี้ยงตัวเองได้ ข้าม่รู้จะบอกอะไรเอ็งแล้ว ถึงข้าจะไม่อยู่แต่ก็ขอให้รู้ไว้ว่าข้าจะปกป้องเอ็งเสมอ จะดูแลเอ็งอยู่ข้างบนนั้น

ปล.หลานรัก

หลวงตาบัว





“ฮึก...” น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงบนแผ่นกระดาษจนหมึกแตกซึม มือเล็กสั่นไปหมดไม่มีแรงแม้กระทั่งจะถือกระดาษแผ่นนั้น สิงห์หยิบมันขึ้นมาอ่านแล้วโอบกอดนะโมเอาไว้ เขาเองก็พึ่งจะรู้เรื่องราวทั้งหมด เนมที่เงียบอยู่นานก็พูดขึ้นมา

“พ่อไม่ไดตั้งใจจะทิ้งแม่เล็กนะครับ พ่อไม่รู้ว่าทำไมแม่ถึงหนีไป พ่อเล่าให้ผมฟังว่าหลังจากแต่งานกับแม่ของผม พ่อขอร้องให้พาแม่เล็กเข้ามาอยู่ในบ้านด้วยฐานะเมียอีกคน ตอนนั้นแม่ผมยอม แต่ไม่รู้ทำไมพ่อถึงหาแม่เล็กไม่เจอ ผมไม่คิดว่าแม่ของผมจะทำกับแม่น้อยแบบนี้ ถ้าตอนนั้นผมไม่บังไปได้ยิน ผมก็ไม่รู้ว่าผมมีพี่ชายอีกคน พอผมเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อ พ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันตลอดจนกระทั่งแม่ป่วย แม่ได้ยอมพูดความจริงว่าแม่เป็นคนทำให้แม่น้อยหนีไป เป็นคนสั่งให้ตามฆ่า” น้ำตาของเนมไหลอาบแก้ม เขารู้สึกผิดแทนแม่ของตัวเอง รู้สึกผิดที่ทำให้พี่ชายต้องมาเจออะไรที่เลวร้ายแบบนี้

“พี่ครับ ได้โปรดยกโทษให้แม่ของผมได้ไหม ฮึก ยกโทษให้พวกผมด้วย” เนมนั่งคุคกเข่าลงตรงหน้านะโม

“เนมเนม ฮึก เนมเนม ไม่โกรธ ไม่โกรธเลย” นะโมพุ่งตัวเข้าไปกอดน้องชายตัวเองเอาไว้ รับเอาความรู้สึกผิดเอาไว้กับตัวเอง

“เนมเนมไม่ผิด เรารักเนมเนมนะ อย่าร้องไห้นะเดี๊ยวแม่เราเพี้ยะๆ นะ” ทั้งสองกอดกันแน่นไม่ยอมปล่อย สุดท้ายสิงห์ก็ต้องแยกทั้งคู่ให้ออกจากกัน เพราะยังไม่จบพินัยกรรม

“ให้คุณนะโมเซ็นรับพินัยกรรมพร้อมกับพยานก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อยครับ” ทนายสงกานต์บอก พอทุกคนเซ็นครบทนายสงกานต์ก็ขอตัวกลับคนอื่นๆ ก็ด้วย เหลือแค่เพียงเนมที่ยังไม่กลับ

เขาต้องการคุยอะไรบางอย่างกับสิงห์



“พี่ครับผมมีเรื่องจะขอร้อง พี่ช่วยผมหน่อยได้ไหม”

“เรื่องพ่อของน้องใช่ไหม”

“ครับ ท่านเหลือเวลาไม่มากแล้ว ผมอยากให้น้องไปดูใจท่าน”

“อืม พี่เข้าใจ จะไปวันไหนก็บอกพี่จะได้เคลียงานที่นี่”

“ขอบคุณพี่มากๆ เลยนะครับ” เนมบอกจากใจจริง

“พี่อยากให้มีปาฎิหารนะ ถ้านะโมทำได้”

“แค่นี้ก็ปาฎิหารมากพอแล้วครับ พี่ยืดเวลาให้พ่อมามากพอแล้ว พอที่พ่อจะจัดการทุกอย่าง”

“....”

“พ่อได้คุยกับพี่ทุกวัน ได้ยิ้มทุกวันมันยืดเวลาของพ่อออกไปอีกนิด แต่พี่ก็รู้ว่าโรคนี้มันรักต่อไปไม่ได้แล้ว มะเร็งมันเริ่มแพร่กระจายไปทั่วแล้ว พ่อหมดแรงยื้อแล้วครับ” เนมพูดไปเช็ดน้ำตาไป พยายามที่จะไม่ร้องไห้ ต่อไปเขาจะต้องเป็นเสาหลักให้นะโม เป็นเสาหลักให้บริษัท ซึ่งตอนนี้พ่อเขาเทขายไปแล้วหลายที่ โดยที่ยังถือหุ้นอยู่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ เอาไว้ให้ลูกหลายได้กินเงินปันผล ทรัพย์สินทั้งหมดถูกแบ่งออกให้ลูกชายทั้งคู่เท่าๆ กัน

“มึงเป็นคนเข้มแข็ง กูรู้ว่ามึงต้องผ่านเรื่องพวกนี้ไปได้ บอกกูมาละกันว่าจะไปหาพ่อวันไหน กูจะพาน้องไป”



อาทิตย์ถัดมา

สิงห์ เนม และนะโม นั่งเครื่องบินส่วนตัวของเจ้าสัวอคิณไปที่อเมริกา นะโมตื่นเต้นจนเป็นลม เพราะมองลงจากพื้นที่สูง พอฟื้นขึ้นมาก็ร้องแง้วๆ เอาแต่จ้องออกนอกหน้าต่าง ใช้เวลาสิบกว่าชั่วโมงก็ถึงที่หมาย เนมพาสิงห์กับนะโมไปพักที่คฤหาสน์หลังใหญ่ บ้านของพวกเขาที่ตอนนี้เงียบเหงา เหลือเพียงสาวใช้กับลูกน้องอีกไม่กี่สิบคน เพราะนายใหญ่นอนอยู่ที่โรงพยาบาล

“พวกพี่ขึ้นไปพักเถอะ พรุ่งนี้เช้าผมจะพาไปหาพ่อ”

“อืม ไปครับนะโม ขึ้นไปนอนเนอะ ลืมตาหน่อยครับจะพาขึ้นบันได”

ตกเย็นเนมเรียกให้ทุกคนมาพบที่ห้องโถงใหญ่เพราะจะแนะนำให้ทุกคนรู้จักนะโม เจ้าของบ้านอีกคน ทุกเอ็นดูนะโมเพราะความน่ารักกันหมด

เช้าวันถัดมา พวกเขาไปหาอคิณที่โรงพยาบาล วินาทีแรกที่อคิณเห็นใบหน้าของลูกชายเขาก็ปล่อยโฮออกมา นะโมโผเข้ากอดอีกคนแน่น

“มาแล้วเหรอลูก ฮึก พ่อคิดถึงหนูมากเลยรู้ไหม”

“ฮึก พ่อจ๋า กลับบบ้านกันนะๆ” นะโมไม่อาจจะยอมรับได้ว่าพ่อของตัวเองไม่มีแรงแล้ว

“หึหึ พ่อก้อยากกลับครับ แต่พ่อต้องให้หมอดูแล ยังกลับตอนนี้ไม่ได้”

“หนูรักพ่อนะ หนูไม่โกรธพ่อ ไม่โกรธ”

“ครับพ่อรู้แล้ว พ่อหมดห่วงแล้ว”

“ฮึก อย่า พูดแบบนั้น หลวงตาก็พูดแบบพ่อ แล้วหลวงตาก็ทิ้งหนู ฮึกไม่เอา”

“หึหึหึ นะโมฟังพ่อนะ พ่อไม่ได้ไปไหน พ่อยังอยู่ในนี้ไง” อคิณจับที่หน้าอกของนะโม

“..ฮึก..”

“พ่อเหนื่อยครับ พ่ออดทนเพื่อที่จะได้เจอหนู ตอนนี้พ่อได้เจอแล้ว” อคิณยิ้ม

“...ฮึก...”

แกรกกกก

“พี่คิน!! ”

“อ่า..นนท์มาแล้ว นี่ลูกชายชั้นที่เคยเล่าให้ฟัง”

“....”

“นะโม นี่ลุงอนนท์น้องชายของพ่อ” นนท์มองนะโมอย่างอึ้งๆ

“เหมือนนดามากเลย” นนท์พึมพำ นะโมยกมือไหว้

“ใช่ไหมล่ะเขานะตาเหมือนแม่ อึก” อคิณร่างกระตุก แต่ก็ยังฝืนตัวเองไว้ ร่างกายเขาเริ่มรับไม่ไหว มอฟินที่ให้หมอฉีดไว้กำลังหมดฤทธิ์

“พี่ทำไมต้องมาบอกเอาตอนสุดท้ายตลอด ตอนป่วยผมก็รู้เป็นคนสุดท้าย เวลาจะตายผมยังได้รู้เป็นคนสุดท้ายอีก พี่แมร่งใจร้ายวะ” นนท์ตัดพ้อ ดวงตาเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะพยายามจะกลั้นน้ำตาเอาไว้

“ก็มึงขี้กลัว ขี้กัววล”

“แต่ผมเป็นน้องพี่นะเว้ย”

“หึหึ มากอดกูสิ อยากกอดกูไหม” อคิณกวักมือเรียกให้น้องชายเข้าไปกอดมันเป็นอ้อมกอดสุดท้ายที่เขาจะมอบให้

“หนูอยากกอด ฮึก”

“ผมด้วย” ครอบครัวกำลังกอดลากันเป็นครั้งสุดท้าย

“กูหมดห่วงแล้ว เนมดูแลพี่ให้ดีๆ นนท์กูฝากดูหลานด้วย สำหรับคุณ ชื่อสิงห์ใช่ไหม” อคิณหันไปหาสิงห์ที่ยืนอยู่เงียบๆ เฝ้ามองคนรักด้วยความห่วงใย

“นะโม ผมฝากคุณด้วย อย่าทำให้ลูกผมเสีย อึก ใจ ดูแลเขาแทนผม อึก..ด้วย” ดวงตาคู่คมประสานกันต่างคนต่างมอง

“ครับผมสัญญา”

“พ่อง่วงแล้วครับ พ่อขอนอนก่อนได้ไหม” อคิณส่งยิ้มให้กับทุกคน เนมยิ้มทั้งน้ำตา นะโมกอดอคิณไม่ยอมปล่อย ซบอยู่ตรงหน้าอกฟังเสียงหัวใจที่กำลังเต้นแผ่วลง แผ่วลง

“ฮรืออออ ไม่เอาไม่เอา”

“พี่ครับ ฮึก ให้พ่อนอนนะ” เนมพยายามดึงนะโมออกมา

“ฮึก ปล่อยน้องเถอะเนมให้น้องได้กอดมันไว้”

“^^” อคิณส่งยิ้ม แล้วค่อยๆ หลับตาลง เขาจากไปแล้วจากไปกับความสุขสุดท้าย เขาปลดความทุกข์ใจเอาไว้แล้วจากไปอย่างสงบในอ้อมกอดของลูกชายที่รัก....



“พ่ออออออ ฮรืออออ ม้ายยยยย”

เหลือไว้เพียงน้ำตาที่เวลาจะเยียวยารักษามันเอง



++++++++++++++++++++++++++++++.

ตอนนหน้าจบ ปมหมดแล้ว เย้ หรือใครเจอปมสงสัยทักมาเลยเด้ออ

เราจะร้องไห้ไปด้วยกัน ถ้าไม่อินก็ต้องขออภัยด้วยนะคะT^T

[Chompoo reangkarn]

 

[Billie]

 

[ommanymontra]

 

[fc_fic]

 

[iceman555]

 

[Leenboy]

สงสารน้อง

[areenart1984]

ไปเจอพ่อแล้ว 

[Noina_Pn]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เศร้า ไปกับนะโม 

[blove]

แง๊~~~ TT________TT มาทันดูใจจริงๆ อย่างน้อยก็ได้เจอหน้าลูกชาย แต่ก็อดเศร้าไม่ได้ #RIPคุณพ่ออคิณ นะคะ ): ไม่ต้องห่วงนะโม มีทั้งคุณอา น้องชายและพี่สิงห์ดูแล เพื่อนๆก็รัก ไม่เป็นไรนะนะโม ก็ได้รู้ว่านะโมเกิดจากความรักของพ่อแม่ ไม่ได้ตั้งใจทิ้งขว้าง ส่วนเนมก็ไม่ต้องโทษตัวเองนะ ทำดีที่สุดแล้ว นะโมก็ให้อภัยไม่โกรธแม่เนมแล้ว ดี ดีแล้วๆ พี่น้องกันรักกันดูแลกันต่อจากนี้ รอตอนต่อไปส่งท้ายค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาต่ออย่างสม่ำเสมอ สนุกและชอบค่ะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

เหลือไว้เพียงความทรงจำ

[สามภพ]

48 The End



ปีต่อมา


“เนมเนม อันนี้ต้องตอบว่าอะไร เอามาลอกหน่อยยยย” เสียงหวานเรียกร้องขอลอกการบ้านจากน้องชายตัวเอง

“ได้ไงทำเองสิ” เนมปฏิเสธ

“งืออ มัน ยากอะ เนมเนม อย่าใจร้ายย” ร่างสุงโปร่งลอบถอนหายใจพร้อมกับหยิบสมุดการบ้านวิชาเลขออกมา เขาแพ้ลูกอ้อนของพี่ชายตัวดีตลอด แพ้หน้าแมวๆ แพ้ปากงุยๆ ที่คอยออดอ้อนเขาเวลาอยากได้อะไร

“เย้ๆ เอามาเร็วจะเข้าแถวแล้ว ส้มส้มเราได้สมุดการบ้านของเนมเนมมาแย้ววววว”

หนึ่งปีที่ผ่านมาเรื่องราวต่างๆ เกิดขึ้นมากมายในชีวิต แม้จะสูญเสียอะไรมากมายแต่นะโมก็ผ่านพ้นมันมาได้อย่างดี โดยมีคนรอบกายคอยช่วยเหลือ มีคนรักที่ประคับประคองให้ก้าวเดิน มีพี่น้องให้รู้ว่าตัวไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป มีเพื่อนเป็นแรงผลักดันให้เป้าหมายในชีวิต

นะโม กำลังจะขึ้นม.6 เป็นเด็กมอปลายปีสุดท้าย ด้วยอายุ ยี่สิบเอ็ด อาจจะช้ากว่าคนอื่นเขาไปมากถ้าหากเทียบกับคนรุ่นเดียวกันแล้ว แต่ทว่านะโมยังไม่ละความพยายาม เพราะตอนนี้มีเป้าหมายแล้ว และตั้งใจจะทำให้มันสำเร็จให้ได้

ถ้าจะให้พูดถึงสิงห์ ตอนนี้การงานกำลังไปได้สวย โรงแรมที่เชียงใหม่ตอนนี้กำลังไปได้สวย ลูกค้าแน่นตลอดทั้งปี ทำให้เขายุ่งๆ จนบางครั้งก็แทบจะไม่มีเวลาให้กับนะโมเลย นะโมเองก็เข้าใจว่าสิงห์ทำงานเพื่ออนาคตของตนเอง เลยไม่งอแงหรือเรียกร้องอะไรจากสิงห์ เป็นเด็กดีไม่ดื้อ เพื่อให้สิงห์ไม่ต้องกังวล แม้บางครั้งจะต้องรู้สึกเหงาแต่ก็ต้องอดทนและเฝ้ารอจนกว่าจะถึงตอนเย็น เพราะไม่ว่าสิงห์จะงานยุ่งขนาดไหน สิงห์จะกลับมากินข้าวเย็นกับนะโมทุกวันไม่มีขาดมีบางครั้งที่ต้องอยู่ประชุมดึก เขาก็จะให้นะโมไปอยู่บ้านเนมก่อนแล้วค่อยไปรับ

ทุกอย่างของนะโมในวันนี้คือสิ่งที่หลวงตาได้หวังเอาไว้ นะโมมีชีวิตที่ดี มีการศึกษา มีเพื่อน มีสังคม และมีคนที่รักจากใจจริง



............................................



“จะเข้ามหาลัยแล้ว คิดไว้รึยังครับว่าเรียนอะไร” ร่างสูงเอ่ยถามคนรักในขณะที่นั่งดูรายการสารคดีสัตว์โลก ร่างนุ่มนิ่มหันไปมองคนข้างกายแล้วยิ้มยิงฟันใส่

“อยากเป็นหมอเหมือนพี่จ๋าครับ”

“ถามได้ไหมว่าเพราะอะไร”

“ได้สิ”

“เพราะอะไรครับ”

“เพราะพี่จ๋า หนูรู้ว่าพี่จ๋าอยากเป็นหมอหมา แต่พี่จ๋าทำไม่ได้แล้ว หนูเลยอยากทำแทน ทำในส่วนตรงนั้น “

“น่ารัก ทำไมหนูน่ารักแบบนี้ จะให้พี่หลงหนูไปถึงไหนกันครับ” สิงห์นะโมเสียเต็มอก เขารู้สึกดีใจและก็ภูมิใจมากที่ได้ดูแลเด็กดีแบบนะโม ไม่ผิดหวังที่มอบหัวใจให้ดูแล ที่ผ่านมานะโมไม่เคยบกพร่องในหน้าที่ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน บ้านและงานบนเตียง นะโมเติมเต็มให้เขาจนเต็ม สิงห์กดจมูกลงบนกระหม่อมของอีกคน

“พี่รักหนูนะ”

“หนูก็รักพี่จ๋าครับ”



วันประกาศผลสอบ แอดมิทชั่น



“เนมเนม เราตื่นเต้น สั่นไปหมดเลยเนี้ยะ”

“โอ้ยยย พี่มึงอย่าเขย่ากู กูเวียนหัว”

“ตัสตัสเราจะได้เรียนที่เดียวกันไหม โอยตื่นเต้น”

“มึงใจเย็น มือกูสั่น” ซีตัสจับเมาส์เอาไว้ แต่ละคนมีแมคบุคกันคนละเครื่อง พร้อมเข้าใช้งานหน้าเว็บประกาศผล

23.55

“โอ้ยยย ใจกู สั่นไม่หยุดเลย”

“เราด้วยส้มส้ม ฮรือออ”

“พวกเราต้องได้เรียนที่เดียวกัน ใช่ไหม มึง ใช่ไหม? T^T”

“มันต้องได้สิ”

23.57

“ตัสมึง..กูกลัว” ปิงกอดแขนซีตัสเอาไว้ พร้อมกับทำสีหน้ากังวล

“กลัวห่าไร มึงทำได้อยู่แล้ว”

“ฮรือออ วิศวะ กูต้องได้”

“กูต้องได้เป็นหมอคน!! ”

“ใช่ยิมเราต้องได้เป็นหมอหมา!! ”

“กูจะเป็นดารา นิเทศต้องการกู!! ”

“เห้อมมมมม พวกมึงนี่นะ” เนมถอนหายใจแรงให้กับความตื่นเต้นเกินเบอร์ของเพื่อนๆ

“ทำแมะ ใครจะไปเก่งเหมือนมึง เด็กบริหาร แหม่”

23.59

“เชี้ยะๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จะถึงแล้ว พวกมึงเตรียมพร้อม” ปิงหันไปบอกเพื่อนๆ ให้เตรียมตัว ทุกคนต่างใจจดใจจ่อ กับผลลัพธ์ที่ต่างคนต่างพยายามทุ่มเทให้กับการสอบ นะโมตั้งใจอ่านหนังสือตั้งใจเรียน ระหว่างนั้นก็ให้สิงห์ช่วยติวให้ แม้จะไม่มั่นใจแต่ก็ทำเต็มที่ นะโมหันไปหาคนรักที่นั่งให้กำลังใจอยู่ข้างไม่ห่าง

00.00น.

คลิกๆ ๆ ๆ ๆ เสียงคลิกเมาส์ระรัวดังไปทั่งทั้งห้องนั่งเล่น นะโมหน้าซีดหลับตาปี๋ไม่มองจอ แต่ก็แอบเหล่มอง จนสิงห์หัวเราะ

“มึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง กูไม่ดู” พูดจบส้มก็ตบฝาแม็กบุคของตัวเองลง แล้วยกมือปิดหน้า

“เชี้ยะๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ตัสมึง มึงงงงง กูติดแล้วกูได้เรียนแล้ว!! ”

“หึหึหึ กูบอกแล้วว่ามึงทำได้”

“แล้วมึงอะ”

“ชื่อกูก็อย่างใต้ชื่อมึงไง ทำไมง่าว! ”

ทุกคนต่างตื่นเต้นกับผลสอบ ยิมนั่งนิ่งสูดลมหายใจลึก ก่อนจะค่อยๆ เปิดตาขึ้นมอง

“.....”

“ยิมยิม...เงียบทำไม?” นะโมเริ่มใจไม่ดีกับเพื่อน

“....”

“ยิมมึง” ส้มรีบหันมาดูเพื่อนสนิท

“กู กู จะได้เป็นหมอแล้วเหรอวะ จริงเหรอวะ ส้มมึงดูให้กูที”

“*0* อิยิมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมึง มึง ติดติดหมอจริงๆ”

“เหลือไอ้เนมกับนะโม”

“เนมเนม เป็นไงมั้ง” เนมหันมายกยิ้มให้กับพี่ชาย

“อย่างกูนะเหรอจะพลาดดูด้วยสมองระดับนี้แล้ว”

“*0* จริงหรอ เราได้ที่เดียวกันใช่ไหม? ใช่ไหม?”

“เหรอของพี่มึงละ ไหน เปิดดูเร็วๆ”

“หึหึ เปิดตาก่อนสิครับ”

“ไม่อาวว พี่จ๋าดูให้หนูหน่อย” หันไปซุกอกกว้างแล้วหลับตาแน่น

“ไม่เอาหนูต้องดูเอง ดูความสำเร็จของตัวเอง”

“ฮรืออออ ก็ได้” นะโมเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะหันไปคลิกที่หน้าจอก่อนจะไล่ดูชื่อของตัวเอง

“!!!!!!!! ”

“กรี๊ดดดดดดดดด อิลูกมึงได้เป็นหมอหมาแล้ว” พอผลออกมาทุกอย่างก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก ทุกคนยิ้มตะโกนโห่ร้องออกมาอย่างดีอกดีใจ นะโมยังคงยืนอึ้ง พร้อมกับถามคนอื่นๆ ว่าใช่หรอ จริงหรอ พอรู้ว่าได้จริงๆ ก็ปล่อยโฮออกมา ทุกคนกอดกัน แล้วร้องไห้ด้วยกัน ต่อไปนะโมจะต้องเจออะไรที่มันหินกว่ามอปลาย นะโมจะต้องเจอเพื่อนใหม่สังคมใหม่ และต้องปรับตัวให้เข้ากับคนอื่นๆ

แน่นอนว่าพอเข้ามหาลัยก็ต้องห่างจากสิงห์เป็นธรรมดา นะโมกับเนมพักอยู่ในคอนโดใกล้มหาลัยและแน่นอนสิงห์เป็นคนซื้อให้ทั้งๆ ที่เนมก็ปฏิเสธไปแล้ว เพราะตัวเองก็มีเงินไม่ได้ลำบากอะไร แต่สิงห์บอกว่าไม่ได้ซื้อให้เนม ซื้อให้เมีย ทำให้เนมเถียงไม่ออกพอมีเนมไปอยู่ด้วยสิงห์ก็หายห่วงไปเปลาะหนึ่ง ส่วนเพื่อนๆ ที่เหลือก็อยู่ละแวกใกล้เคียงไม่ได้ห่างกันมาก ดีที่ติดที่เดียวกันยังพอดูแลกันได้ ช่วงแรกของชีวิตวัยมหาลัยนะโมลำบากนิดหน่อยเรื่องการสื่อสาร กับคนแปลกหน้า โดยเฉพาะช่วงรับน้อง วันแรกก็ทำเอาว่าที่สัตวแพทย์ถึงกับน้ำตาร่วง เพราะพี่วากเสียงดังใส่ แถมยังโดนรุ่นพี่แกล้งเล่น เพราะหน้าตาน่ารักบวกกับความใสซื่อทำให้เป็นเป้า แต่ก็ผ่านช่วงนั้นมาได้เพราะมีเพื่อนที่นั่งข้างกันช่วยเอาไว้

“ฮึก ฮึก ทำไมต้องเสียงดังด้วย ฮรือออ เป็นบ้าหรอ ฮึก เราจะกลับบ้านนน” เสียงร้องไห้จ้าของนะโมทำเอารุ่นพี่ถึงกับไปไม่เป็น ต้องให้พี่ฉันทนาการมาปลอบ

“อ๊บอ๊บ ฮึก อ๊บอ๊บพาเรากลับบ้านที ฮรืออ น่ากลัว” กบ หรืออ๊บอ๊บที่นะโมเรียก

ทำหน้าเหวอไปนิดเพราะนะโมเล่นปล่อยโฮใส่ชนิดที่ว่าไม่เก็บเสียงใดๆ พร้อมกับกอดกบไว้แน่นไม่ยอมปล่อย บังเอิญที่ยิมเดินผ่านมาพอดี ยิมรีบเดินไปหา

“นะโม” ยิมเรียก

“แงงงงงงงงงง ยิมยิม เรากลัว ฮึก แงง พี่เค้าเสียงดังใส่เรา” เปลี่ยนจากกอดกบมากอดยิมแทน

“โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัว พี่เค้าไม่ได้ว่าอะไร เค้าแค่เสียงดัง พี่เค้าใจดี” ยิมกอดปลอบ

“ไม่เชื่อ พี่คนนั้น” ชี้นิ้วไปที่พี่วากคิ้วเข้ม ดวงตาดุคม ทุกคนหันไปมอง

“เอ่อ พี่ครับอย่าทำหน้าดุแบบนั้น เพื่อผมมันกลัว”

“นี่พี่ถามจริงเถอะเพื่อนน้องอะมันเต็มบาทไหม มันเอ๋อเหรอ เอะอะร้องไห้ๆ

“-*- พี่ครับ เพื่อนผมมันปรกติดี มันแค่ขี้ตกใจแล้วก็ขี้กลัว พี่อย่ามาว่าเพื่อนผมว่าเอ๋อนะครับ” ยิมพูดพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจ

“ยิมยิมไม่โกหก เรารู้ตัวเรา ฮึกว่าเราเอ๋ออ ตะ แต่ว่า เราใกล้หายแล้วด้วย” พูดดด้วยเสียงตะกุกตะกัก แล้วเหลือบมองคนรอบๆ กายๆ อย่างกังวลนิดๆ มีหลายคนยกมือขึ้นปิดปาก เพราะไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะไม่ปรกติ เพราะดูผ่านๆ ก็ไม่มีใครสังเกตว่านะโมไม่ปรกติ

“เอ่อ คือ พี่เพื่อนผมมันไม่เหมือนคนอื่นพี่ช่วยใจดีกับมันนิดนึงได้ไหมพี่”

“เออๆ แล้วก็ไม่บอก ว่าแต่น่าตามันน่ารักดีเนอะ”

“ไอ้ขิม มึงนี่หยุดม้อสักวันจะได้ไหม กูรู้นะที่มึงแกล้งน้องมันก็เพราะอยากจีบ” พี่วากอีกนพูดว่าใส่

“เสือกเก่งละเกิน เออๆ เดี๋ยวกูดูให้”

“อ่อ พี่ เพื่อนผมอะดูได้แต่ตานะพี่มือย่าต้องเจ้าของเค้าหวง” ยิมพูดทิ้งท้ายเอาไว้



วันเวลาผ่านไปนะโมเริ่มปรับตัวได้และมีเพื่อนใหม่เพิ่มมาอีกหนึ่งคน นั้นคือกบ กบเป็นเด็กเหนือ หน้าตาดี ตัวสูง ที่บ้านทำสวนลำไย เป็นเด็กฐานะปานกลาง มีจิตใจที่ดีและตั้งใจเรียนมาก กบคอยสอนในเรื่องที่นะโมไม่เข้าใจ พอสนิทกันกบก็อยู่ในกลุ่มพิทักษ์เอ๋อด้วย ทั้งเนม ยิม ส้ม ซีตัสและปิงผลัดเปลี่ยนกันมาหานะโม พาไปเที่ยว พาไปกินข้าว ใช้ชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วไป ส่วนสิงห์จะลงมาหานะโมทุกวันศุกร์เสาร์อาทิตย์ เรียกได้ว่าคิดถึงเมื่อไหร่ก็มาหา ไม่มีใครออกนอกลู่นอกทางแม้ระยะทางจะไกลกัน แต่หัวใจของคนทั้งคู่ไม่เคยออกห่างกันเลย

พอชั้นปีสูงขึ้นนะโมเรียนหนักขึ้นและมีเวลาให้สิงห์น้อยลง บางครั้งสิงห์ก็เกิดความกังวลจนคิดมากสิงห์ไม่อยากทะเลาะ เขาเชื่อในตัวนะโม ว่าน้องจะไม่นอกใจเขา แต่พอเข้าช่วงปีที่หกที่ต้องเก็บชั่วโมงฝึกงาน ทำให้เขาหายคิดถึงนะโม เพราะเจ้าตัวเลือกมาฝึกที่คลินิกของเขา ส่วนเพื่อนๆ ตอนนี้เรียนจบมีงานทำกันไปหมดแล้ว ส้มแม้จะไม่ได้เดินตามเส้นทางที่ฝันไว้แต่ส้มก็ได้งานที่ตัวเองชอบและถนัดนั่นคือนักเขียนบทละคร ทำงานอยู่เบื้องหลัง ยิมเป็นหมอที่โรงพญาบาลเดียวกับไม้เมือง ซีตัสเป็นวิศวะกรเปิดบริษัทเป็นของตัวเอง โดยมีปิงช่วยงานด้วย และที่สำคัญทั้งคู่กำลังจะแต่งงานกัน ส่วนเนม จบออกไปแล้วก็ต้องไปต่อโทที่แคนนาดา เพราะเขาต้องขึ้นเป็นผู้บริหารของบริษัทที่เขาเทคโอเวอร์คืนกลับมาจากที่พ่อของเขาได้ขายไป



6 ปี ผ่านไป ไวเหมือนโกหก ในวันที่นะโมเรียนจบ



ร่างบางในชุดครุยที่มีตราสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัย ทั้งกบและนะโมยืนยิ้มให้กันที่รายล้อมไปด้วยเพื่อนรักที่มาร่วมยินดี มันเป็นวันสำคัญเป็นวันแห่งความภาคภูมิใจ วันที่เขาจะได้ทำหน้าที่ของหมอหมาได้อย่างเต็มภาคภูมิ ได้สานฝันให้คนรัก และได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักมาตลอด ถึงแม้ว่าวันนี้จะไม่มีพ่อแม่มาร่วมยินดี เขารู้ว่าพ่อแม่จะต้องภูมิใจในตัวเขาแน่นอน นะโมหยิบรูปหลวงตาขึ้นมาแล้วเรียกให้ต้าร์มาถ่ายรูปให้ ใบหน้าหวานยิ้มแย้ม กอดรูปของหลวงตาที่เปรียบเสมือนพอเอาไว้แน่น

“หลวงตาจ๋าหนูทำสำเร็จแล้วนะ หนูทำได้อย่างที่หลวงตาหวังเอาไว้ หนูเรียนจบแล้ว หนูมีชีวิตที่ดี อย่างที่หลวงตาต้องการแล้ว หลวงตาไม่ต้องห่วงหนูแล้วนะ” พูดจบก็แหงนหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า ตอนนี้เขาลบล้างคำสบประมาท คำดูถูกดูแคลนทั้งหมดได้แล้ว เขาจะกลับบ้านไปอย่างภาคภูมิใจ ไม่ต้องอับอายที่ตัวเองเป็นออทิสติกอีกต่อไป

“ไอ้เอ๋ออ ของกูเก่งที่สุดเลย” ต้าร์เดินมายืนเคียงข้างพร้อมกับดึงคนตัวเล็กมากอดไว้

“ใช่ไหมละ ถ้าพี่ต้าร์ป่วยก็มาหาหนูได้นะรักษาฟรี ^^”

“กวยตีนกูเหรอ กูคนไม่ใช่หมา! ”

“ฮรี่ๆ”

ทั้งช่อดอกไม้ตุ๊กตาป้ายจบการศึกษาวางรายล้อมข้างกายทั้งกบและนะโมทุกคนมาร่วมยินดีกับคนทั้งคู่เรียกได้ว่าไม่ว่าใครๆ ก็ต่างพากันมองมาที่กลุ่มนี้หมด จะไม่ให้มองได้ไง เพราะกลุ่มของนะโมมีแต่คนหน้าตาดีทั้งนั้น ยกเว้นสิงห์ที่ยังมาไม่ถึง เพราะติดงานที่สิงค์โป ร่างเล็กเฝ้าแต่ชะเง้อมองหาคนรักที่ยังมาไม่ถึงจนกระทั่ง เสียงไลน์ดังขึ้น พร้อมกับข้อความขอโทษจากคนรัก นะโมนั่งนิ่งและฝืนยิ้มออกมาก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปว่าไม่เป็นอะไร เพื่อนอยู่ด้วยเยอะพี่จ๋าไม่ต้องเป็นห่วง ร่างเล็กนอยส์ไปเลยทันที เวลาร่วงเลยจนถึงเวลาที่ต้องกลับบ้านจริงๆ แล้ว

นะโมแอบหวังว่า พี่จ๋าของตัวเองจะกลับมาทันถ่ายรูป แต่ก็ไม่ เนมและคนอื่นๆ พากันสังเกตว่านะโมไม่ยิ้มตั้งแต่รู้ว่าสิงห์จะมาไม่ทันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร พวกเขาทั้งหมดนั่งเครื่องบินกลับมาด้วยกัน

“พี่จ๋ายังไม่กลับเราไปนอนกับเนมเนมนะ”

“อ่า เอ่อ ก็ได้ ไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านก่อนก็แล้วกัน” เพราะจับได้ในน้ำเสียงของคนพี่ว่ากำลังน้อยใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“เอ้อ พี่มึงคืออยากกินข้าวมันไก่อะหิว แวะซื้อก่อนได้ปะ”

“อืม ก็ได้” พูดด้วยเสียงเหนื่อยๆ ใช่วันนี้เหนื่อยมาก เหนื่อยจนจะหลับกลางอากาศ พอคนพี่อนุญาตก็แวะร้านข้าวมันไก่สั่งใส่ห่อ สิบกว่าห่อเผื่อคนที่กำลังตามมาด้วย

“เนมเนม เราง่วงเมื่อไหร่จะเสร็จ”

“เออ ได้ละเนี่ยะ ไปๆ (กำลังจะกลับ อีกห้านาทีถึง) ” ร่างสูงเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเดินไปขึ้นรถ

“ช้าอะ เนี้ยะลูกเจี๊ยบคิดถึงเราแย่แล้ว” ปากก็พูดแต่ตานี้ปรือจนจะปิด

“แหม่ เคยขี่ยัง ถามหาบ่อยกว่าผัวตัวเองอีก”

“-3- “

“พี่มึง ถึงบ้านแล้วลงไปเอาเสื้อผ้าไป” เนมเขย่าร่างของพี่ชายที่นอนหลับอยู่ที่เบาะข้างๆ ปลุกให้ไปเอาเสื้อ

“งืมมมม ได้ๆ รอแปปนะ”

“อืม..เอ่อ พี่..โชคดีนะ”

“อะไรของเนมเนม รอนี่นะห้ามทิ้งเรา ถ้าทิ้งเราโกรธ”

“เออ ไม่ทิ้ง”

ร่างบางเดินเข้าไปในตัวที่ปิดไฟมืด แต่พอเปิดประตูเข้าไปกลับพบแสงเทียนสว่างไสว กลิ่นหอมอ่อนๆ ของกลีบกุหลาบรอยฟุ้ง ร่างเล็กดูตกใจกับสิ่งที่ได้เจอ ทางเดินเต็มไปด้วยกลีบดอกไม้ และรูปของตัวเองติดเต็มไปหมดรอบด้าน ทั้งที่ห้อยมากับสายริบบิ้นสีขาว ใจดวงน้อยเต้นระส่ำ มือเล็กจับดูรูปของตัวเองทุกใบ และส่วนใหญ่เป็นรูปที่ถูกแอบถ่ายเกือบทั้งหมด ดวงตากลมใสรื้นน้ำตาขึ้นทันที ภาพที่เห็นตรงหน้าเริ่มพร่าเลือน ร่างสูงของสิงห์อยู่ในชุดสูทสีดำในมือมีช่อดอกไม้ช่อใหญ่ มันเป็นดอกกุหลาบสีขาวและสีแดง

“ฮึก..นี่มันอะไรกันครับ ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ ฮึก” ร่างสูงไม่ตอบเขาก้าวเดินเข้าไปหาคนรักพร้อมกับยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้

“หนูไม่เหมาะกับน้ำตารู้ไหมครับ” มือหนายื่นออกไปเช็ดน้ำตาบนแก้มนิ่ม เขามอบรอยยิ้มที่อบอุ่นเหมือนพระอาทิตย์ตอนเช้าให้กับคนตรงหน้า ดวงตาคู่คมมองคนตรงหน้าด้วยความรัก นะโมไม่ได้ต่างไปจากเดิม น้องยังน่านัก น่าทะนุถนอมใสสายเขาเสมอ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

“ฮึกพี่จ๋า ทำไมไม่ไปหาหนูที่มหาลัย ฮึกหนูรอถ่ายรูป”

“ขอโทษนะครับที่ทำให้รอ อย่าโกรธพี่เลยนะ”

“ฮึก ไม่โกรธ หนูไม่โกรธหรอก แต่ หนู น้อยใจ ฮึก” พูดตอบคนตัวสูงด้วยเสียงสะอื้นฮัก จนเขาต้องดึงตัวไปกอด

“ไม่โกรธก็ต้องไม่ร้องไห้นะครับ”

“ฮึก...”

“พี่มีอะไรหลายอย่างที่จะบอกหนู หนูพร้อมที่จะฟังพี่ไหมครับ” ร่างสูงกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม

“ครับ” ใบหน้าหวานซุกอยู่กับอกแกร่งพักหน้าเบาๆ

“ถ้าอย่างนั้น ตั้งใจฟังให้ดีนะครับ”

“.....”

“นะโมครับ ..ตอนนี้พี่พร้อม พร้อมที่จะดูแลหนูไปตลอดชีวิต พี่พร้อมที่จะทำทุกๆ อย่างเพื่อหนู พี่อยากใช้ชีวิตร่วมกันกับหนูที่ไม่ใช่สถานะ ผู้ปกครอง แต่ในฐานะสามี ในฐานะคู่ชีวิต แล้วหนูละอยากจะใช้ชีวิตร่วมกันกับพี่ไหม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพี่จะอยู่เคียงข้างหนูเสมอ พี่จะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน ที่ผ่านมาพี่อาจจะดูแลหนูได้ไม่ดี แต่ต่อจากนี้ไป พี่สัญญาว่าจะดูแลหนูให้ดีที่สุด

“....อึก...ฮึก...”

“พี่รักหนูนะ แต่งงานกับพี่นะครับ”

“ฮึก...” มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจ แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความตื้นตันใจ ดวงหน้าขาวยิ้มรับทั้งน้ำตา

“ฮึก..แต่ง..แต่งสิ ถ้าไม่แต่กับพี่จ๋าจะให้หนูไปแต่งกับใครละ หนูรักพี่จ๋ามากมายขนาดนี้ มากจน ไม่เหลือไว้ให้ใครแล้ว”

“ครับพี่ก็รักหนูจนไม่เหลือไว้ให้ใครแล้วเหมือนกัน” สิงห์จับมือบางขึ้นมาสวมแหวนที่เตรียมไว้ แหวนเงินแท้ฝังเพชรเม็ดงามเอาไว้ตรงกลางเป็นสัญลักษณ์แทนใจและเป็นเจ้าของซึ่งกันและกัน สิงห์ดึงคนตัวเล็กมาจุ่มพิษท่ามกลางสักขีพยานที่แอบหลบมุมดูอยู่ จูบดูดดื่มที่ใครมองก็ต้องเขินหน้าแดง ทั้งคู่ผละออกจากกันก่อนจะส่งยิ้มหวานให้อีกฝ่าย สบตากันเนิ่นนานราวกับสื่อสารผ่านทางใจ สองมือจับกันแน่นและไม่มีวันที่จะแยกจากกัน

“พี่สิงห์...นะโมขอบคุณพี่มากๆ เลยนะครับที่ทำให้นะโมมากมายขนาดนี้ ขอบคุณที่ฉุดรั้งผมขึ้นมาจากโคลนตม ขอบคุณที่เติมเต็มผมจากเด็กเอ๋อที่ไม่มีใครเหลียวแลให้กลายมาเป็นนะโมในวันนี้ มันมีค่าสำหรับผมมาก พี่สอนผมให้รู้จักการใช้ชีวิต พี่สอนผมให้รู้จักความรัก สอนในเรื่องที่ผมไม่รู้ และไม่รังเกียจเด็กปัญญาอ่อนแบบผม พี่เป็นแฟนที่ดี ทั้งชีวิตนี้ผมยกให้พี่หมดแล้ว นะโมรักพี่สิงห์นะครับ”

“ต่อจากนี้เราจะใช้คำว่าแฟนไม่ได้แล้วนะ ต้องใช้คำว่าสามีและภรรยา สามีที่จะรักแต่ภรรยาคนนี้ตลอดไป”

สิ้นเสียงทุกคนก็โห่ร้องยินดี พร้อมกับโปรยดอกไม้ใส่คนทั้งคู่ นาคยืนกอดกรยิ้มหวานอยู่ตรงมุมเสา เขากำลังมีความสุขกับทุกสิ่งทุกอย่างในวันนี้สายตาภาคภูมิใจส่งไปให้ลูกชายคนเล็ก วันนี้ลูกเขาหล่อจริงๆ

มันเป็นคำสัญญาที่ไม่ได้เอื้อนเอ่ยแค่วาจา แต่เป็นสัญญาที่มาจากใจ

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น คนทั้งคู่ก็จะจับมือฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกัน

ตราบจนสิ้นลมหายใจ



......

บทส่งท้าย



หลังจากงานแต่งงานของซีตัสกับปิง ก็ถึงคิวงานแต่งของผม จากเด็กออทิสติกในวันนั้นเด็กชายในชุดมอซอๆ เนื้อผ้าที่ปะแล้วปะอีก จนแทบไม่เหลือพื้นที่ให้ปะ มาในวันนี้เขาได้ใส่ชุดหรูชุดสุทสีขาวมีโบหูกระต่ายสีแดงน่ารักสวมทับตรงปกเสื้อ กำลังส่องกระจกเช็คความเรียบร้อยอีกครั้งก่อจะออกไปพบกับคนที่รักสุดหัวที่รออยู่ด้านนอก เขาตื่นเต้นจนตัวสั่น กังวลจนกัดเล็บตัวเองข้างกายมีเพื่อนร้อมลอบและพยายามจะไม่ให้เขารู้สึกตื่นเต้นจนเกินไป ใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยรองพื้นบางเบาริมฝีปากอวบอิ่มถูกทาทับด้วยลิปมันสีอ่อนดูสุขภาพดี ทรงผมถูกเซตมาอย่างดี เขาหล่อและน่ารักในเวลาเดียวกัน

พอใกล้ถึงเวลาสองขาก้าวไปยืนรอที่ประตูบานใหญ่ ที่ด้านหลังประตูบานนั้นมีหัวใจของเขารออยู่ มือบางค่อยยกและออกแรงผลักมันออก ตอนนี้เขาพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างหัวใจดวงนั้นแล้ว ...



…The End..

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกันมาจนถึงบทสุดท้ายนะคะ ไรท์อาจจะทำอะไรผิดพลาดไปบ้าง เขียนผิดบ้างตกหล่นบ้าง แต่อยากให้ทุกคนได้รู้ว่าไรท์ตั้งใจเขียนนิยายเรื่องนี้มาจากหัวใจ ตั้งใจเขียนมากๆ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกันนะคะ ถ้าไม่มีทุกคนที่คอยให้กำลังใจ นิยายเรื่องนี้อาจจะไม่ถึงฝั่งฝัน สุดท้ายขอให้ทุกคนมีความสุขกับนิยายของไรท์นะ เจอกันใหม่ กับไม้กันหมา+อสุรา ล่ารักที่ดองไว้จะปีแล้ว ฝากไปให้กำลังใจสองเรื่องนี้ด้วยนะคะ

ปล.

Sp.ของนะโมมีแล้วจะมาบอกนะ

จะเป็นชีวิตหลังแต่งงานของคนทั้งคู่ค่ะ

[iceman555]

 

[areenart1984]

  ทำไมอ่านตอนจบเรื่องนี้แลวน้ำตาแตกนะ ทั้ง ๆ นี้จบแบบสวยงาม 

[fc_fic]

 

[Chompoo reangkarn]

จบแล้วกับความน่ารักของนะโมกับเพื่อนๆชอบเรื่องนี้มากๆไม่พลาดตอนอัพเลยค่ะ รอคู่ของไม้เมืองกับต้าร์คู่นี้ต้องแซ่บแน่นวน

[blove]

จบไปอย่างสวยงาม สมแล้วกับที่ฝ่าฟันอุปสรรคด้วยกันมามากมาย จากวันที่เจอกันจนวันนี้ ขอบคุณในความเข้มแข็งนะนโม ขอบคุณความรักของพี่สิงห์และเพื่อนๆที่มอบให้นะโม มันตื้นตันและปลื้มปริ่มมาก อนาคตข้างหน้าก็หวังว่าจะสดใสในวัยผู้ใหญ่ อีกไม่นานก็จะได้แต่งงาน โฮ่ๆฮิ้วววววว อยากไปแห่ขบวนขันหมากเด้อ 5555 ขอบคุณที่แต่งและแบ่งปันกันเสมอเรื่อยมา สนุกกกกมากกก อ่านแล้วได้ทุกอารมณ์ ครบทุกรสชาติ ชอบบบบบบบบบ รอติดตามผลงานต่อไปนะคะ ไฟท์ติ้งในเรื่องต่อๆไปค่ะ เลิฟ (:

[Leenboy]

น่ารักมากอิลูกกกกก

[ommanymontra]

 

[Gatjang_naka]

น่ารัก 

[mentholss]

 

[unicorncolour]

รักเรื่องนี้..อบอุ่นหัวใจดี

ทีแรกอยากเชียร์ต้าร์กับนโม..เพราะพี่ดูน่าหมั่นไส้

แต่หมอไม้มาปราบต้าร์ก็โอเค  รอตามเรื่องไม้กันหมา ท่าจะแซ่บ!!!

ถ้าเปิดเรื่องปิงตัสด้วยจะเริ่ดมาก เพราะปมเรื่องซีเรียลยังไม่คลายเลย

ขอแถมคู่หู..เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออย่างยิมส้มด้วยนะจ้ะ

  เรื่องนี้สนุกมาก




แต่...ไม่รู้นักเขียนจะกลับมาแก้มั้ย เพราะอยากบอกว่า
1.พ่อนโมเนมตายด้วยโรคมะเร็งแต่แรกที่เจอกันบอกพ่อป่วยเป็นโรคหัวใจ
2.ช่วงแรก ๆ ชื่อของซีตัส เป็นติสละเยอะเลย