ตอนที่ 3
“นี่เสื้อผ้าที่ท่านสั่งให้เตรียมให้ครับ”พี่บอดี้การ์ดคนที่พาผมขึ้นมายื่นถุงเสื้อผ้าแบรนด์ดังให้ผมทันทีที่ผมก้าวออกมาจากห้องน้ำ
“ขอบคุณครับ”ผมหยิบถุงเสื้อผ้าแบรนด์ดัง ราคาแพงแบบที่ผมเอื้อมไม่ถึงมาเปิดดู
ด้านในถุงมีเสื้อยืดสีขาวนวลพับไว้อย่างประณีตห่อทับอีกชั้นด้วยกระดาษ กับกางเกงยีนส์ขายาว
ถึงจะเป็นของที่ดูธรรมดา แต่เนื้อผ้าและการตัดเย็บก็บอกราคา ของดีมีคุณภาพแบบนี้ที่ผมไม่เคยมีโอกาสได้ใส่
ผมเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ ออกมาอีกทีก็ยังเจอคุณบอดี้การ์ดคนเดิมยืนอยู่ เขายื่นซองสีน้ำตาลมาให้ผม
“เงินสด 50,000 บาทครับตามที่ตกลงกันไว้”
“หมายความว่าท่านจะ…”ผมรับซองเงินปึกหนามาด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ใจหนึ่งก็…โล่งอก ที่ไม่ต้องรองรับอารมณ์แสนโหดร้าย ป่าเถื่อนแบบวันนี้อีก
ใจหนึ่งก็…โหยหา มีคนเคยบอกว่า ถ้าเราได้ลองมีอะไรกับใคร ความผูกพันธ์มันจะค่อยๆก่อตัวขึ้นเอง ถึงผมจะบริการผู้หญิงมาเยอะ แต่ก็ไม่เคยลึกซึ้งกับใครถึงขั้นนี้ ท่านเป็น…คนแรกของผม
“ใช่ครับ นี่คือค่าเสียโอกาส ค่าทำขวัญที่ท่านตกลงจะจ่ายให้คุณ”
“ขอบคุณครับ”
ผมยกมือไหว้ขอบคุณ หยิบเงินเก็บในกระเป๋า
ผมเหลือบมองไปรอบๆห้องที่ไม่เห็นแม้แต่เงาของใคร ที่หน้าประตูไม่มีบอดี้การ์ดยืนเฝ้าไว้เหมือนตอนแรกที่ผมมาถึง
ท่านคงไปแล้ว…
ผมเดินออกจากโรงแรมอย่างเหม่อลอย
ระหว่างทางมีร้านข้าวต้มยามดึกเปิดขาย มีคุณลุงปิ้งคอหมูย่างขายควันหอมฉุย
ไม่รู้ทำไมน้ำตามันถึงไหลออกมา
เช็ดเท่าไหร่ก็ไม่หมดสักที
เวลาที่เห็นคนอื่นประกอบอาชีพขาวสะอาด ได้เงินแต่ละบาทมาอย่างบริสุทธิ์
ผมก็อดละอายใจตัวเองไม่ได้
เงินที่มีกินมีใช้อยู่ทุกวันนี้มันเงิน…สกปรกทั้งนั้น
ไม่ใช่แค่เงินที่…สกปรก
ตัวผมเองก็…สกปรกเหมือนกัน
มีค่าเพียงแค่ตุ๊กตายางมีชีวิต ให้เขาปลดปล่อยอารมณ์ ทำเสร็จก็โยนทิ้งขว้างไว้ข้างทาง ไม่ต้องใส่ใจ
ผมเชื่อคำพูดที่บอกว่า ‘เวลาที่เราตัดสินใจจะทำอะไร ต้องคิดให้ดี อย่าทำอะไรที่ตัวเองจะเสียใจภายหลัง’
แต่ผมก็อดรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปไม่ได้
งานดีๆ อาชีพสุจริตก็มีมากมาย
ทำไมผมถึงต้องมาขายตัว ขายศักดิ์ศรี แลกเศษเงินของพวกเศรษฐี
ผมคงมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ถ้าพ่อแม่ไม่ฆ่าตัวตายหนีหนี้ทั้งในระบบและนอกระบบ
ทุกวันนี้การที่มีภาระต้องส่งน้องเรียนและหาเงินมาใช้หนี้นอกระบบก้อนโตเกือบ 10 ล้านมันหนักหนาสำหรับผมเหลือเกิน
ผมอยากจะยอมแพ้ต่อโชคชะตาที่โหดร้ายในชีวิต
ทุกวันนี้ผมทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อต กลางวันรับจ๊อบทั่วไปกินเงินค่าแรงขั้นต่ำ 300 บาท
กลางคืนทำงานบาร์โฮสต์ดูแลลูกค้าได้คืนละ 20,000 บาท ถ้าช่วงไหนเงินไม่พอใช้ก็ต้องรับตุ๊กตาหมีมาเย็บ
แต่ถึงจะหาเงินได้มากเท่าไหน มันก็ยังไม่พออยู่ดี
ดอกเบี้ยเงินกู้มันขึ้นเร็วเหมือนเงาตามตัว จ่ายไปเท่าไหร่ก็เป็นดอกหมด ต้นไม่ลดสักที
ผมเงยหน้ามองดวงจันทร์สีเหลืองนวลที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าสีดำสนิท
บนนั้นจะมีกระต่ายรึเปล่านะ?
ผมอยากจะอธิษฐานขอเหลือเกิน…
จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง
ขอแหวนทองแดง ผูกมือน้องข้า
ขอช้างขอม้า ให้น้องข้าขี่
ขอเก้าอี้ ให้น้องข้านั่ง
ขอเตียงตั่ง ให้น้องข้านอน
ขอละคร ให้น้องข้าดู
ขอยายชู เลี้ยงน้องข้าเถิด
.
.
.
ขอยายเกิด เลี้ยงตัวข้าเอง
ผมไม่ได้อยากขออะไรมากมายให้ตัวเอง
ผมขอแค่มีที่ซุกหัวนอน มีข้าวกินครบ 3 มื้อแบบไม่ต้องดิ้นรนให้ได้มาแบบทุกวันนี้ แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว
ชีวิต 2 ปีที่ผ่านมามันเหนื่อยเหลือเกิน
ถ้ามีคนอุปถัมภ์อุ้มชูผมบ้างก็คงดี
Rose Club
ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยแสงสีและความมัวเมาในคลับ ทุกคนล้วนแต่เต้นกันอย่างสนุกสนานเข้ากับจังหวะเพลงที่ดีเจเปิดอยู่ แต่ใจผมกลับไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเลย
ทุกอย่างมัน…ว่างเปล่าไปหมด
“เป็นไงบ้างจ๊ะ เมื่อคืนเด็ดไหม?”เจ๊จีน่าเดินกรีดกรายเข้ามาหาผมด้วยชุดสายเดี่ยวสีแดงเพลิง เผยให้เห็นหัวไหล่กลมมน ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงมาเป็นอย่างดี
สวยจนไม่รู้ว่าตอนแต่งหน้ากับหลังล้างหน้าแล้วเป็นคนๆเดียวกัน
“ก็ดีครับ”ผมตอบปัดๆแบบขอไปที
“ระดับคุณรัตติกาลนี่เจ๊ว่าไม่น่าจะใช่แค่ก็ดีนะ”
“คุณรัตติกาล นั่นชื่อท่านเหรอครับ”ผมถามอย่างสงสัย ไหนตอนแรกเจ๊จีน่าบอกว่าไม่รู้จัก…รู้แค่ว่าท่านเป็นคนเงินหนา จ่ายหนัก
“คุณรัตติกาลเป็นนักธุรกิจจ๊ะ ติดอันดับ 1 ใน 5 นักธุรกิจที่ร่ำรวยที่สุดในไทยตอนนี้ ท่านดูแลงานฉากหน้าที่เป็นธุรกิจสีขาวของตระกูล ครอบครัวเขาอีกฝั่งเป็นคนมีสี สืบเชื้อสายกันรุ่นต่อรุ่น ใหญ่โตคับฟ้า ดูแลธุรกิจสีเทาๆ”
“คนมีสี…”ผมรำพึงออกมา ก่อนที่สมองเล็กๆของผมจะเริ่มประมวลผล เพราะแบบนี้สินะ ถึงต้องมีบอดี้การ์ดคุ้มกันมากมาย
“ค้าอาวุธ ค้ายา ค้ามนุษย์เหรอครับ?”ถ้าคิดถึงธุรกิจสีเทาที่สัมพันธ์กับคนมีสีคงไม่พ้นเรื่องพวกนี้
“อย่ามาถามเจ๊ เจ๊ไม่รู้ เจ๊ไม่พูด พริ้มรู้แค่ว่าอย่าทำให้ท่านไม่พอใจก็พอ”เจ๊รีบปฏิเสธหน้าตายว่าไม่รู้ข้อมูลลับ
ถ้าระดับเจ๊จีน่ายังไม่รู้ แล้วใครในโลกละที่จะรู้
“ทำไมเจ๊ไม่บอกผมก่อนว่าท่านคือใคร”ผมอดไม่ได้ที่จะถามออกมาด้วยความคับข้องใจ ถ้ารู้…ผมคงไม่ไปหาท่าน
รอยช้ำสีม่วงอมเขียวที่หน้าอกยังเด่นชัดเป็นหลักฐานชั้นดีว่าเมื่อคืนผมโดนกระทำหนักมากแค่ไหน
“อ๊ะ…”ผมสะดุ้งขึ้นมาเมื่อเจ๊จับแผลที่มุมปากซึ่งเกิดจากการโดนตบ
“เจ๊ขอโทษนะ”ผมถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ปัดมือเจ๊ออกอย่างสุภาพ
การ์ดที่คุมอยู่รอบๆคลับเริ่มส่งสายตามามอง ขืนปล่อยให้จับ คงเอาเรื่องนี้ไปรายงานผัวเจ๊แกอีก ผมยังไม่พร้อมจะมีปัญหาอะไรมากวนใจอีก
คำขอโทษของเจ๊ในวันนี้ ไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นสักนิด
สิ่งที่เจ๊ทำกับผมก็เหมือนการ ‘ตบหัวแล้วลูบหลัง’
ชีวิตคนจนที่เหมือนหมาจนตรอก ไม่มีทางเลือกมากนักหรอก นอกจากเป็นเบี้ยให้เขาหลอกใช้
ผมที่ต้องการเงินกับเจ๊ที่ต้องการเด็กสักคนไปเซ่นสังเวยเศรษฐีกระเป๋าหนัก
“คืนนี้ผมมีคิวจองไหมครับ?”ปกติถ้าเป็นดาวเด่นของร้านหรือทำงานมานาน มักจะมีลูกค้าที่ติดใจการให้บริการของเรา วันไหนที่ลูกค้าจะเข้าร้าน เขาจะโทรมาจองคิวเด็กตัวเองไว้ล่วงหน้า
ผมถึงจะทำงานมานาน แต่ก็ยังไม่ได้เป็นดาวเด่นสำหรับลูกค้า
เรียกว่าอยู่ระดับกลางๆค่อนบน
ไม่ได้มีงานทุกคืน แต่ถ้าคืนไหนมีงาน ก็มักจะได้ลูกค้าสายเปย์ กระเป๋าหนัก ทุ่มไม่อั้น
“ไม่มีจ๊ะ”
ถ้าคืนนี้ไม่มีลูกค้าจอง ผมคงว่าง ไม่ต้องทำงาน
ใครจะอยากได้โฮสต์หน้าตายับเยินไปบริการ
ปกติลูกค้าผมจะเป็นผู้หญิง ส่วนมากจะเหมาผมทั้งคืน คืนละ 100 ดริ้ง ดริ้งละ 350 บาท ผมได้เงินประมาณ 20,000 บาท
ค่าใช้จ่ายพวกเหล้า เบียร์ มิกเซอร์ และเงินค่าดริ้งบางส่วน ร้านก็จะเก็บไป
Rose club เปิดให้บริการทุกวัน ตั้งแต่ 2 ทุ่มจนถึงตี 4 ส่วนมากลูกค้าจะแน่นช่วงเที่ยงคืนถึงตี 2 เป็นลูกค้ากลุ่มที่มาต่อจากที่อื่น
ลูกค้าในคลับมีหลายแบบทั้งคนทำงานออฟฟิศทั่วไป พริตตี้ ไฮซ้อไฮโซที่สามีที่บ้านนกเขาไม่ขัน
เรามีหน้าที่ดูแล ทำให้ลูกค้าทุกคนพึงพอใจอย่างสุดความสามารถ แต่ทางคลับไม่อนุญาตให้โฮสต์มีอะไรกับลูกค้า
ลูกค้าบางคนมาเพราะต้องการเพื่อนคุยแก้เหงา เพื่อนดื่ม เพื่อนเต้นหรือแม้กระทั่งคนรับฟังปัญหาชีวิต
แต่ถ้าสำหรับคนที่อยากไปต่อก็ตกลงกันเอาเอง
ร้านปิดก็ทางใครทางมัน อยากจะลงนรกหรือขึ้นสวรรค์ คลับคงตามไปห้ามไม่ได้
ผมเหลือบตามองโต๊ะใหม่ที่พีอาร์เชิญลูกค้าเข้ามา
เธอเป็นผู้หญิงสวย รูปร่าง หน้าตา ท่าทางดี
ปกติถ้าลูกค้าเข้ามา พีอาร์จะถามว่ามีโฮสต์ประจำที่ต้องการเรียกใช้เป็นพิเศษไหม
ถ้าไม่มีโฮส์ประจำ พีอาร์ก็เรียกโฮสต์ที่ว่างอยู่ทั้งหมดไป ‘ยืน’ ล้อมรอบโต๊ะให้ลูกค้าเลือก
อยากเลือกคนเดียวหรือทั้งหมดก็ได้
ถ้ากระเป๋าหนักพอ
คืนนี้ผมถูกเรียกไป ‘ยืน’ เกือบ 5 รอบก็ยังไม่มีลูกค้าเรียกสักที
สุดท้ายผมก็ตัดสินใจเก็บของกลับบ้าน
หน้าตายับเยินแบบนี้ ถึงจะใช้รองพื้นหนาเท่าฝากำแพงบ้านยังไงก็ปิดไว้ไม่อยู่
“กลับแล้วเหรอ?”เจ๊เดินนวดนาดเข้ามาถามผม
“กลับแล้วครับ”
“ถ้าไม่ไหวก็ลาได้นะ เจ๊อนุญาต”ผมพยักหน้ารับคำ ยกมือไหว้เจ๊ก่อนจะเดินออกจากคลับ
ผมเดินเหม่อลอยไปเรื่อยๆบนฟุตบาท
ปริ๊นๆๆๆ
ผมหันหลังกลับไปมองรถเก๋งสีขาวที่ส่งเสียงบีบแตรเรียกผมเป็นครั้งที่ 3 ครั้งแรกผมก็ไม่ได้สนใจ คิดว่าเขาบีบแตรรถคันอื่นไม่ได้เรียกผม
“พี่พริ้มไปไหนครับ? ขึ้นรถสิ ผมไปส่ง”น้องนัทที่เป็นเพื่อนน้องชายผมลดกระจกลง แล้วตะโกนข้ามเลนส์ถนนมาถามผมที่เดินอยู่บนฟุตบาท
“อ้าวนัท”
“พี่ครับ ขึ้นรถเร็ว คันหลังจะด่าแม่ผมแล้ว”น้องตะโกนมาเร่งผม เนื่องจากตอนนี้ไฟเขียวแล้วแต่น้องก็ยังไม่ยอมออกรถ รอผมไปขึ้น
“ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ”ผมปฏิเสธอย่างสุภาพ แต่น้องก็ยังไม่ยอมออกรถ
“พี่พริ้มมมม ขึ้นรถเหอะ ผมไปส่ง”น้องขับรถตามผมที่เดินเร็วหนีน้องพร้อมกับบีบแตรไปด้วย
“ขึ้นรถไปเหอะน้อง เดือดร้อนคนอื่น”พี่วินมอเตอร์ไซค์ที่ผมใช้บริการประจำเวลานั่งรถจากบีทีเอสไปที่คลับขับผ่านมาแล้วตะโกนบอก ผมหันไปมองข้างหลังรถน้องนัทก็เห็นรถอีกหลายคันที่ต่อแถวอยู่
“พี่ขึ้นรถผมตั้งแต่แรกก็จบแล้ว”น้องบ่นทันทีที่ผมขึ้นมาแล้วปิดประตูรถ
“นัทจะไปไหน? ส่งพี่ที่บีทีเอสหน้าปากซอยก็ได้นะ”
“ผมจะกลับบ้านครับ พี่ยังอยู่บ้านหลังเดิมรึเปล่า เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ไม่ได้อยู่แล้วละ”
“ตอนนี้พี่อยู่ไหน?”
“พี่เช่าห้องพักอยู่ที่อื่น”
“งั้นพี่บอกทางผมละกัน เดี๋ยวผมขับไปส่ง กันอยู่ด้วยใช่ไหมพี่? ดีเลย ผมจะได้ไปเจอมันด้วย ไม่ได้เจอนานแล้ว”
“ป่าวหรอก แยกกันอยู่”
“อ้าว ทำไมอะพี่?”น้องขมวดคิ้วหันมาถามผมด้วยท่าทางสงสัย
“ที่พักพี่ไกลมหาลัยของกัน พี่กลัวเขาไม่สะดวกเวลาต้องส่งงานอาจารย์ตอนเช้า เขาต้องขนกระดาษดราฟแบบ ขนโมเดล พี่เลยให้เขาเช่าหออยู่แถวมหาลัย”
“นัทส่งพี่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวพี่ขึ้นบีทีเอสไปเอง”ผมรีบบอกทันทีที่ถึงหน้าปากซอย
“เฮ้ยยยย ไม่เอาพี่ เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ไม่เป็นไรจริงๆ ขอบคุณนะ”ผมไม่รอให้น้องปฏิเสธ รีบเปิดประตูลงตอนที่รถยังจอดติดไฟแดงรอเลี้ยวซ้ายออกจากซอย
“เฮ้ย พี่ เดี๋ยววววววว”น้องลดกระจกลงเรียกผมดังลั่น แต่ผมไม่สนใจ รีบสาวเท้าขึ้นบีทีเอสเพื่อกลับหอพัก
ขืนนั่งไปด้วยกันต่อแล้วน้องถามว่าตอนนี้ทำอาชีพอะไรอยู่ ผมคงตอบไม่ถูก
ถึงผมจะไม่อายกับเส้นที่ตัวเองเลือก
แต่น้องชายผมคงไม่คิดแบบนั้น
ถ้าวันนึงเขารู้ว่าผมทำงานแบบนี้…ผมคงกลายเป็นพี่ชายน่ารังเกียจที่น้องพร้อมจะตัดสายสัมพันธ์ได้ทุกเมื่อ
ผมขึ้นรถไฟฟ้าโดยที่ไม่ต้องเบียดเสียดผู้คนมากมาย โชคดีแค่ไหนแล้วที่ยังกลับทันรถไฟฟ้าเที่ยวสุดท้าย
ปกติถ้าผมเลิกงานตีสี่ ผมจะงีบที่ร้านจนถึงตีห้าครึ่งแล้วค่อยเดินออกจากซอยมาขึ้นบีทีเอส
กลับถึงหอหกโมงกว่าก็นอนจนถึง 10 โมง
11 โมงก็เข้าไปทำงานที่ร้านกาแฟจนถึง 6 โมงเย็น
หลังจากนั้นก็กลับไปอาบน้ำแต่งตัวมาทำงานที่คลับ
ทุกวันเวลา 5 โมงเย็น ในขณะที่คนอื่นยอมเบียดเสียดเป็นปลากระป๋องบนบีทีเอสเพื่อรีบกลับบ้าน
แต่ผมพึ่งจะออกไปทำงาน
ชีวิตผมวนลูปแบบนี้ไปเรื่อยๆ ทุกวันไม่มีอะไรแปลกใหม่
หอพัก
“อ้าวววววว อีพริ้ม ทำไมกลับเร็วได้ยะ”เจ๊ซอนย่า สาวสองที่อยู่ข้างห้องผมทักขึ้นมา ขณะผมกำลังไขกุญแจห้อง
“วันนี้ไม่มีลูกค้า”
“ไม่มีลูกค้า แล้วจะเอาเงินที่ไหนกิน”
“เฮ้อออออ”ผมถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ
คงไม่ใช่แค่วันนี้ที่ไม่มีลูกค้า แต่ผมคงไม่มีไปอีกสักพักจนกว่าแผลบนหน้าผมจะหาย
งานโฮสต์ก็แบบนี้ วันไหนมีลูกค้าก็มีเงิน วันไหนไม่มีก็ไม่มีเงิน หาเงินกินกันวันต่อวัน ไม่มีเงินเดือนประจำ ไม่มีการการันตีเงินเดือนขั้นต่ำจากร้าน
ถ้าไม่ใช่ ‘ดาว’ แล้วอยากได้ลูกค้า ก็ต้องรีบไป ‘ยืน’ ตั้งแต่หัวค่ำ
ถ้ายืนแล้วไม่มีใครเลือกก็จะปลายเป็นของ ‘เน่า’ ประจำวัน ช่วงใกล้ๆร้านจะปิด พีอาร์ก็จะขออนุญาตลูกค้าเอา ‘เน่า’ ไปแจมตามโต๊ะ ถ้าลูกค้าใจดี อาจจะได้สัก 5-10 ดริ๊งเป็นเงินค่าขนมเล็กๆน้อยๆ
สำหรับคนที่เป็น ‘ดาว’ มักจะมีลูกค้าประจำ ก็สบายหน่อย ไม่ต้องรีบเข้าคลับตั้งแต่หัวค่ำ นัดลูกค้าตัวเองมากี่โมงก็ค่อยเข้าคลับตอนนั้นก็ได้
“ช่วงเงินขาด เจ๊แนะนำงานพิเศษให้เอาไหม?”
“งานอะไรครับ?”ผมถามอย่างสงสัย ช่วงนี้ได้ยินคำว่า ‘พิเศษ’ทีไร แล้วอดขนลุกไม่ได้ รู้สึกเหมือนกำลังถูกล่อลวงไปในทางที่ไม่ดียังไงไม่รู้
“งาน online ง่ายๆ รายได้ดี”
“รับคีย์งานในอินเตอร์เน็ตอะไรแบบนั้นเหรอเจ๊ อย่ามาหลอกผมเลย ผมเห็นข้อความแบบนั้นแปะตามไอจีจนเบื่อละ”
“ไม่ใช่ย่ะ ชั้นจะแนะนำให้แกรู้จักการเป็น sugar baby ตังหาก”
“อะไรบี้ๆนะเจ๊? เฟอร์บี้ผมไม่เลี้ยงหรอกนะ ไม่มีเงินซื้อ”
“ไม่ใช่ว้อออยยยยย!!! ฟังชั้นสิยะ”เจ๊ซอนย่าโวยวายเสียงปรอทแตกพร้อมกับเท้าสะเอวมองผมหน้าเหวี่ยง
“ฮ่าๆ หยอกเล่นหน่า”
“คนอุตส่าห์จะบอกบุญ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสิยะ”
“ครับๆ”ผมรับคำเจ๊แล้วรีบทำตาม ปกติผมชอบแกล้งให้เจ๊แกเหวี่ยงนิดๆ แกล้งแกแล้วสนุกดี แต่สงสัยถ้าแกล้งไปมากกว่านี้ วันนี้เจ๊แกคงโกรธจริง
“เข้า Play Store แล้วโหลดแอพ Sugar”
“นี่มันแอพอะไรเจ๊”ผมเปิดแอพมาแล้วถามเจ๊งงๆ มีแต่รูปผู้ชายให้จิ้มเลือกเต็มไปหมด
“แอพ Sugar เป็นแอพที่ให้ Sugar daddy หมายถึง เสี่ยเลี้ยง มาเจอกับ Sugar baby ซึ่งก็คือ เด็กเลี้ยง แบบแกไง”
“เจอยังไง? นัดเจอแบบนัดบอร์ดเหรอ?”
“ไม่ใช่ แอพจะสุ่มเด็กเลี้ยงให้เสี่ยเลือกคุย โดยจะสุ่มเด็กที่มีคาแรกเตอร์แบบที่เสี่ยกรอกข้อมูลขอไว้ตอนแรก ถ้ามีเสี่ยทักมาแกก็คุยๆไป ถูกใจค่อยนัดเจอ แต่ว่าอย่าไปถึงขั้นนั้นเลย หางานง่ายๆสบายๆทำดีกว่า ไม่ต้องเปลืองตัว”
“ผมว่างานง่ายๆ เงินดีๆมันไม่มีจริงบนโลกหรอกนะเจ๊”
“แต่งานนี้ง่ายจริง มันจะมีเสี่ยบางคนชอบพวก Sex chat Sex phone Sex live ถ้าแกอยากขายก็แค่ขึ้นหน้าชื่อว่า online เดี๋ยวเสี่ยก็ทักมาเอง เอามานี่ เจ๊ทำให้”เจ๊หยิบมือถือผมไปจัดการกรอกประวัติ อัพรูป พร้อมกับขึ้น online ขายให้เสร็จสรรพ
“เจ๊ว่ามันไม่ดูโรคจิตไปหน่อยเหรอ?”
“ถึงจะดูโรคจิต แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่ แอพนี้มีแต่ daddy รวยๆทั้งนั้น จะสมัครได้ต้องมีรายได้มากกว่า 200,000 ดอลล่าร์ แอพถึงจะ verify ตัวตนให้ แต่แกเป็น baby ดังนั้น แชทฟรีนะจ๊ะ”
“ไม่เอาหรอกเจ๊ งานแบบนี้ผมไม่ถนัด”ผมหยิบมือถือคืนมาก่อนจะเปิดประตู
“ไม่เลือกงาน ไม่ยากจนนะยะ แค่โชว์ของนิดๆหน่อยๆให้เสี่ยเสียน้ำก็ได้เงินละ”
“ขอบคุณในความหวังดีครับ ผมนอนละ”ผมบอกเจ๊แล้วรีบปิดประตู แต่เจ๊เอามือมากันไว้ก่อน
“ถ้าแกสมัครละยังไม่มีคนทักมาก็กดตรงฟังก์ชั่นโฆษณานะ เสียเงินเพิ่มนิดหน่อย แต่แอพจะโฆษณาแกให้แด๊ดดี้รู้จักเยอะขึ้น”
“โอ๊ย ไม่เอาเจ๊ ผอมนอนละ บัยส์”ผมรีบปิดประตูล็อคห้อง มือกด log out ออกจากแอพแต่ไม่ทันไรก็มีคนทักมา
V : ทักครับ
*ONLINE Pimp: ครับ
ผมตอบกลับไปแล้วได้แต่ถอนหายใจ เจ๊เล่นผมแล้ว ตั้งชื่อขึ้นต้นด้วยคำว่า online ไม่พอ
ยังเปลี่ยนชื่อผมจาก Prim เป็น Pimp ที่แปลว่า แมงดา อีก
มันแก้ชื่อยังไงละเนี่ย?
V : รับ Sex live พร้อมอุปกรณ์เสริมไหมครับ เรทเท่าไหร่?
*Online Pimp : ตอนนี้ยังไม่รับครับ ขอโทษด้วย
หลังจากวันนั้นที่เจ๊ซอนย่ามัดมือชก โหลดแอพหาเสี่ยให้ผม
ผ่านไป 7 วันคนที่ชื่อ วี ก็ยังทักผมมาทุกวัน
บางวันทักมาชวนคุยเรื่องสารทุกข์สุกดิบ ดินฟ้าอากาศทั่วไป แต่บางวันก็ส่งข้อความทะลึ่ง ลามกมาให้
ผมเองก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างแล้วแต่ความว่างของวันนั้น
ถ้าวันไหนเขาทักมาคุยดีๆ ผมก็ตอบดีๆ แต่บางวันที่ลามกจกเปรตมา บางทีผมก็ไม่ตอบ ถ้าวันนั้นอารมณ์เสีย ผมก็ตอบแบบกวนตีนๆไป บางทีก็หลุดด่าเขาไปแรงๆ แต่เขาก็ยังไม่หยุดทักผมมาสักที
ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา คืนแรกๆที่แผลยังไม่หาย ผมไม่มีลูกค้าเลย
แต่พอหลังจากได้พัก 3-4 วัน แผลหายดีแล้ว ลูกค้าก็กลับมาเลือกผมมากขึ้น
ไม่ต้องออกไปยืนขาแข็งหลายรอบจนเป็นของ ‘เน่า’ ประจำร้าน
V : ถึงหอยังครับ
*Online Pimp : ถึงแล้ว
V : คุยกันมาอาทิตย์นึงยังไม่ยอมผมอีกเหรอ ใจร้ายจัง
*Online Pimp : send a photo
ผมส่งรูปนิ้วกลางไปให้เขา
V : นิ้วกลางไม่เอา ขอ เอา ตูดได้ปะ
*Online Pimp : ออกไปซื้อกินไป เอาๆให้น้ำแตก จะได้จบๆ ไม่ต้องมาเงี่ยนแถวนี้
V : ไม่เอาหรอก เห็นหน้าคนอื่นละมันไม่ตั้ง แต่กับพริ้มอะ แค่แชทไปดูรูปไปก็น้ำซึมละ
*Online Pimp : ถามจริง หน้าผู้ชายอย่างกูเนี่ยมันน่าพิศวาสขนาดนั้นเลยเหรอ?
V : เปิดกล้องดิ เดี๋ยวชักให้ดู จะได้รู้ว่าอยากแค่ไหน
*Online Pimp : ขอให้อยากจนจุกอกตาย
ผมตอบแชทเขา แล้วก็อาบน้ำเตรียมตัวจะนอน น้องชายผมก็โทรมาหา
“มีอะไรหรือเปล่า โทรหาพี่แต่เช้า?”ผมเงยหน้ามองนาฬิกาที่บอกเวลา 7 โมงเช้า ปกติเวลานี้น้องผมยังไม่ตื่น
“โน๊ตบุ๊คผมพัง วันนี้ต้องเอาไปซ่อม พี่โอนเงินให้ผมสักหมื่นได้ไหม”
“พี่ไม่มีหรอก พึ่งจ่ายค่าหอของเรากับพี่ไป เหลือเงินติดตัวอยู่ 500”
“ถ้าพี่ไม่มีเงินแล้วผมจะทำงานยังไง ช่วงนี้อาจารย์ยิ่งเร่งๆงานอยู่ พี่อยากให้ผมได้ F งานชิ้นนี้เหรอ?”
“ยืมคอมเพื่อนก่อนได้ไหม? เดือนหน้าเงินเดือนออกแล้วพี่จะให้”
“เพื่อนผมก็ต้องใช้ทำงานปะ พี่อย่าถามโง่ๆดิ ใครมันจะไปให้ยืมคอม”
“ทำห้องคอมในห้องสมุดไม่ได้เหรอ?”
“สเปคคอมในห้องคอมมันต่ำ ทำงานออกแบบไม่ได้หรอก แปปๆก็ค้าง”
“จะเอาคอมไปซ่อมกี่โมง พี่จะโทรไปยืมเพื่อนให้”
“เที่ยง”
“โอเค เดี๋ยวพี่จัดการให้”
หลังจากวางสายก็เปิดดูเบอร์โทรในโทรศัพท์ตัวเอง เลื่อนขึ้นเลื่อนลงกี่รอบต่อกี่รอบ ก็ไม่มีใครพอที่ผมจะหยิบยืมได้เลย จะโทรไปขอเจ๊ก็เกรงใจ จนสุดท้ายผมก็นึกถึงเขา…
*Online Pimp : Sex live 10,000 บาท โอนตอนนี้ สนใจไหม?
V : ยังไม่ทันอยากจนขาดใจ พริ้มก็มาเสนอซะแล้ว ไม่ยากเลย
*Online Pimp : บล็อคนะ
V : หึๆ ขี้น้อยใจจัง ส่งเลขบัญชีมาสิ ให้ 20,000 เลยแต่ต้องมีอุปกรณ์เสริมนะ เอาไหม?
เงินก็อยากได้ แต่ใจก็กลัว เดาไม่ถูกว่าอุปกรณ์เสริมคืออะไร
แต่สุดท้ายความโลภก็บังตา
*Online Pimp : send a photo
ผมส่งเลขที่บัญชีตัวเองให้เขาแทนการตอบตกลง
V : send a photo
เขาส่งสลิปใบโอนออนไลน์มาให้
ผมจัดการโอนเงินครึ่งหนึ่งของที่ได้มาต่อให้น้อง
V : ขอที่อยู่หน่อยสิ จะให้ messenger ส่งของไปให้
*Online Pimp : ห้อง 304 หอพัก…
ผมพิมพ์ที่อยู่ส่งให้เขาไปแล้วก็พึ่งคิดได้ว่าไม่ควรให้ที่อยู่ละเอียดกับคนแปลกหน้า
เกิดเขาเป็นพวกโรคจิตตามผมมาถึงที่พักจะทำยังไง
เฮ้อออออ ความโลภมันทำให้คนหน้ามืดได้จริงๆ
V : คืนนี้ 2 ทุ่ม เรามาสนุกกันนะ
สนุกกับผีหนะสิ!
*Online Pimp : ให้ที่อยู่แค่ส่งของเท่านั้นนะ
V : ไม่ต้องห่วงหรอก เราชอบผ่าน vdo มากกว่า เร้าอารมณ์กว่ากันเยอะ
เขานี่มันโรคจิตเต็มขั้นจริงๆ ผมตัดสินใจผิดรึเปล่านะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
