" ฟา ช่วงบ่ายจะเปลี่ยนชุดไหม " ผมที่ยืนถ่ายรูปสักพักก็ขอทุกๆ คนแยกตัวออกมา และเจอพี่เรียวที่เสร็จธุระมาหาผมพอดี
" ไม่เอาอ่ะ ชุดนี้ก็ดีก็อยู่แล้ว " ผมพูดและหมุนตัวให้พี่เรียวดู ชุดนี้ผมสั่งซื้อจากนอกเลยนะ ไม่ใช่ถูกๆ แต่ก็ร้อนชิบ
" แน่ใจนะ " พี่เรียวพูดและทำหน้ายิ้มๆ แบบนี้แปลว่ามีของดีแน่ๆ หึ่ยย
ไม่นานหลังจากนั้น ผมก็หลงกลหลอกล่อของพี่เรียวเข้าจนได้ พี่เรียวนั้นเอาชุดมาให้ผมเลือกอีกสามชุด และก็แน่นอน ผมเลือกชุดคอสเพลย์จากเกมส์ เป็นชุดที่ดูเร้าใจที่สุดในโทนสีดำ ถุงน่องตาข่ายสุดเซ็กซี่ บูธส้นสูง กระโปรงมินิสเกิร์ตตัวเล็กกับเสื้อบางเบาที่ดูเข้ากัน มีกระดิ่งที่คอ และที่ผมชอบที่สุดเลยก็คือ หูแมว! นี่มันไอเทมลับที่หนุ่มๆ ชอบนักเชียว และแน่นอนผมนั่นแหละที่ชอบ หึหึ
" จะใส่ชุดนี้แน่เหรอ ถ้าธีร์... "
" โธ่พี่ อย่าพูดถึงมันดิ " ผมพูดและรู้สึกเสียวสันหลังวาป แค่พูดถึงมันผมก็คิ้วกระตุกละ ถ้ามันรู้นี่คือ กูตายแน่นอนคาชุดนี่แหละ
" โถไอ้ฟา จะทำการใหญ่ใจต้องนิ่งเว้ย แจ่มว๊าวมากเพื่อน " ผมมองไอ้สองตัวที่ชูนิ้วเป็นกำลังใจให้ หึ แน่นอน กูไม่กลัวหรอกไอ้ธีร์ ป่านนี้มันวิ่งเล่นรอบเขาแบกอิฐก่อปูนโน้นน หึหึ
ในช่วงบ่ายนั้นก็เช่นเคย ผมยังคงสนุกอยู่กับงานคอสเพลย์ ได้เจอเพื่อนๆ เลเยอร์คนอื่นๆ ได้นั่งเล่นพูดคุยกับเพื่อนๆ ของผม และพี่เรียวที่ซื้อของกินมาเลี้ยงกันจุใจ ผมนั้นรู้สึกว่าช่วงนี้ตัวเองยุ่งมากจริงๆ ชีวิตมีแต่เรียนกับทำงาน นานๆ ครั้งก็อยากจะมีช่วงเวลาดีๆ ร่วมกับคนอื่นๆ บ้าง แต่ถ้าจะให้ดีที่สุดก็คงการมีไอ้ธีร์อยู่ใกล้ๆ เสียดายจังนะ ถึงจะกลัวมันงอนที่แต่งตัวแบบนี้ แต่ผมก็คิดถึงมันจริงๆ
" มึงกลับกันดีๆ นะ แล้ววันหลังว่างๆ เดี๋ยวกูนัดพวกมึงมาอีก " ผมพูดบอกลาไอ้เนม ในช่วงเย็น และเพิ่งสังเกตว่าไอ้นนหายไปหลังจากที่บอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งนี่ก็ผ่านมาราวๆ ชั่วโมงหนึ่งแล้ว
" แล้วผัวมึงไปไหน " ผมขมวดคิ้วถามไอ้เนมและมองไปรอบๆ ตอนนี้ก็ใกล้มืดมากแล้ว ผมอยากจะเจอมันบอกลามันดีๆ ก่อนจะกลับ
" อ๋อ มันไปเอารถ กูจอดไว้ไกล เดี๋ยวค่อยโทรหามันก็ได้ งั้นกูไปละนะ โชคดีมึง ขอกูกอดอีกที " นั่นไงไอ้ห่านี่ มันไม่พูดเปล่าแต่เดินเข้ามากอดผมอย่างแนบแน่น พลางลูบคลำผมไปด้วย จนผมต้องเขกกบาลมันไปอีกหลายที ไอ้เพื่อนเลว
" แล้วเจอกัน " ไอ้เนมแยกตัวเดินจากผมไป ผมมองท้องฟ้าที่เป็นสีส้มและเดินกลับไปยังรถตู้คันใหญ่ที่จอดอยู่ ผมคงจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ร้านของพี่เรียวและนอนที่นั่นเลย เพราะพรุ่งนี้ผมก็มีงานถ่ายแบบอีกจะได้ไม่ต้องไปๆ มาๆ กลับหอ
ผมขึ้นมาบนรถตู้ คลานไปยังเบาะหลังที่ค่อนข้างกว้าง และนอนแผ่หราอยู่บนนั้น ปวดเท้าแฮะ เมื่อยจริงๆ ให้ตาย แล้วพี่เรียวหายไปไหนกันนะ ตั้งแต่เมื่อเย็นแล้ว
ผมที่อยากกลับไปอาบน้ำแย่แล้วก็ควานหามือถือตัวเองและกดโทรหาพี่เรียว น่าจะอยู่แถวๆ นี้ล่ะ แต่ก่อนกดโทรหาพี่เรียว ผมก็เห็นข้อความไลน์ของไอ้ธีร์เด่นหราอยู่ที่หน้าจอ ไอ้หยา ไม่กล้ากดอ่านเลยอ่ะ มีใครไปฟ้องมันหรือเปล่าฟะ
ผมช่างใจสักพัก และตัดสินใจกดโทรหาคนที่ผมคิดถึง แต่สัญญาณจะมีไหมน้า อยากได้ยินเสียงจัง
" ฮัลโหล " และทันทีที่ได้ยินเสียงรอสายครั้งแรกมันก็รับสายผมทันที น่ารักไหมล่ะ
" ทำไรอยู่ " ผมพูดพลางอมยิ้มน้อยๆ และถอดรองเท้าบูธส้นแหลมออกจากเท้าไปด้วย
" ฟานั่นแหละ ทำอะไรอยู่ " ผมเริ่มขมวดคิ้ว ทำไมเสียงมันเหมือนจะเย็นๆ แปลกๆ แล้วถามแบบนี้จะตอบยังไงวะเนี่ย
" ก.กู อ่านหนังสือ " ผมพูดและคิดอีกทีว่าชิบหายแล้ว โกหกอะไรของกู๊ สมงสมองเออเร่อทุกครั้งเวลาจะพูดโกหก พูดไม่คิดเล้ยย
" เหรอ " ไอ้เหรอของมันนี่ทำเอาเย็นเยือกไปถึงขั้วหัวใจ เหมือนมันรู้อ่ะ มันรู้ไหมเนี่ย โอ้ยย
" คิดถึงนะ " แต่ผมที่กำลังตึงเครียดนั้น พอฟังสิ่งที่มันพูดปิดท้ายผมก็ถึงกับโล่งอกเลยทีเดียว ผมคิดมากไปเองสินะ ป่านนี้มันคงนั่งตบยุงอยู่บนเขานั่นแหละ
" คิดถึงมึงเหมือนมัน " ผมพูดพลางยิ้มเล็กๆ และบอกลากันอีกเล็กน้อยก่อนจะกดวางสาย ฟู่วว รอดไปกู หึหึ ไม่ได้แดกกูหรอก แบร่
ครืดดด ตึง!
แต่ผมที่นอนมองจอมือถืออยู่นั้นก็ได้ยินเสียงประตูรถตู้เลื่อนปิด และได้ยินเสียงประตูฝั่งคนขับเปิดออกและมีคนขึ้นมาบนรถ หนอย ไอ้พี่เรียวสินะ หายไปไหนมาก็ไม่รู้ให้รอตั้งนาน
" พี่เรียว รีบเลยนะ ผมอยากถอดชุดแล้วอ่ะ " ผมยังคงนอนหน้ามุ่ยอยู่ที่เบาะหลัง พลางบ่นพี่เรียวอีกนิดหน่อยและกดมือถือเล่นต่อไป
รถตู้เริ่มแล่นออกจากที่จอด เฮ้อ วันนี้ก็ผ่านไปอีกวัน พรุ่งนี้ก็ทำงาน วันจันทร์ก็เรียน เมื่อไหร่จะเรียนจบเนี่ย เบื่อจัง ผมนอนเล่นและคิดอะไรเพลินๆ พลางกดเกมส์เล่น แต่ว่าทำไมวันนี้มันนานแปลกๆ ปกติร้านก็ไม่ได้อยู่ไกลมาก รถก็ไม่ติด ทำไมไม่ถึงสักที
ผมที่เพิ่งนึกได้ก็ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งและมองออกไปที่กระจกรถ มองทิวทัศน์ข้างทางที่ไม่คุ้นตา เหมือนกับไม่ใช่ในตัวเมือง เดี๋ยวๆ นี่มันแถวไหนวะเนี่ย
" พี่เรียว จะไปไหนเหรอพี่ " ผมพูดถามไปยังหน้ารถที่พี่เรียวกำลังขับอยู่ ไม่พูด ไม่บอกไม่กล่าว อะไรของเขา
" พี่เรียววว " ผมยังคงเรียกพี่เรียว เอ้า ไม่ตอบ หนอยย แกล้งอะไรอีกอ่ะ ต้องไปจัดการ
แต่ผมที่ขยับตัวไปด้านหน้าเพื่อจะไปหาพี่เรียวนั้น อยู่ๆ รถตู้ก็เลี้ยวเข้าไปในที่แห่งหนึ่ง และจอดลงแถวๆ ข้างทางที่มีบรรยากาศคล้ายๆ สวนสาธารณะและมีบึงน้ำอยู่ใกล้ๆ จะมาจ๊อกกิ้งหรือไงเพ่ แต่ว่าไม่มีคนเลยแฮะ
" พี่เรียว ผมอยากกลับแล้วนะ แวะที่นี่ทำไมอ่ะ " ผมมองไปรอบๆ อย่างงงวยและไม่ทันได้มองว่ารถที่จอดลงแล้วนั้น คนขับรถได้ลงจากรถ และเดินมาเปิดประตูรถตู้ด้านข้าง
ครืดดดด!
" พี่เรียว ได้ยิน... " แต่ผมที่กำลังอ้าปากจะพูดต่อนั้น ก็ต้องหุบปากลงทันทีด้วยหัวใจที่เต้นระทึก ผมมองคนตรงหน้า ที่ยืนจ้องมองผมด้วยสีหน้าที่เรียบสนิท ทำให้ผมเริ่มรู้ชะตากรรมตัวเองที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้
กูตายย ตายแน่ๆ ตายหยังเขียด...
**************************************************************************
ขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามเสมอมานะคะ ไรท์มีข่าวมาแจ้งประชาสัมพันธ์นิดนึงค่ะ ในวันที่ 27 ตุลาคม หรือวันเสาร์นี้ เวลา 14.00 - 15.00 น. ไรท์มีงานแจกลายเซ็นต์สำหรับหนังสือเรื่อง "คนของความทรงจำ" เป็นนิยายอีกเรื่องของไรท์ที่ตีพิมพ์กับ สนพ.B2S วางขายที่งานสัปดาห์หนังสือบูธ B2S จ้า นักอ่านท่านไหนที่ไปงานหนังสือในวันนั้นก็แวะมาหาไรท์ได้นะคะ แต่ในใจกลัวว่าคงจะไม่มีใครมาเท่าไหร่ เพราะเป็นนักเขียนหน้าใหม่มากๆ 555+ และถ้าใครมีหนังสือเรื่อง "Calorie ผมแค่มารอลี่" ผลงานอีกเรื่องของไรท์ที่ออกกับ สนพ.เฮอร์มิท จะเอามาให้ไรท์เซ็นต์ก็ได้น้า ถ้าชอบผลงานของไรท์ ยังไงช่วยสนับสนุนเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ สามารถมาพูดคุยสอบถามถึงนิยายเรื่องอื่นๆ ของไรท์ได้เลย จะสปอยให้ 555+ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนิยายของไรท์ทุกๆ เรื่องเลยคร่า ขอบคุณมากๆ เลยน้า
หัวข้อ: King Of CrossDress!!ราชาแห่งครอสเดรส!![#67 รัก...ก็บอกว่ารัก][END](21/2/63) (อ่าน 136629 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก