หัวข้อ: #omegaverse #Alpha Omega สุดที่รักของปีศาจ ตอนพิเศษ บทที่4 {หน้า9} {4/4/61}

[Kei]

รอตอนต่อไปน้า

[azure]

อัพเร็วมาก เพิ่งมาตามอ่านทัน
สงสารแม่เลี้ยงของดีทีรสจริง
ของให้ได้ยาสูตรใหม่มาไวๆนะ
พอตอนที่12 เนื้อหาเข้มข้นขึ้นมาสุดเลย

[lucifer miumiu]

​

บทที่13

               หลังจากรู้เรื่องเพศของตัวเองก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้วแต่เหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงทั้งที่บ้านและโรงเรียน เอฟเว่นสบายใจที่ท่านพ่อไม่ได้ต่อว่าดุด่าการที่เพศที่สองของเขาเป็นโอเมก้า ถึงอย่างนั้นใช่ว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ต้องการเขารู้อยู่แก่ใจ

               “ฉันจะหาคู่หมั้นให้แก” ท่านพ่อพูดขณะที่รับประทานอาหารด้วยกัน เอฟแว่นหม่นหมองแต่เพราะคิดไว้ก่อนแล้วว่าต่อให้ไม่ใช่โอเมก้าเขาก็ไม่มีสิทธิเลือกในเรื่องนี้

               “เตรียมใจไว้ได้เลยนะเอฟเว่น เพราะแกเป็นโอเมก้านั่นแหละ ฉันถึงต้องหาคู่หมั้นให้เร็วขึ้นอีก”

               ทำอย่างไรดีนะ เขาควรจะบอกมาเรี่ยนว่าอย่างไรดี ไม่สิจำเป็นต้องบอกด้วยหรือ เขากับมาเรี่ยนเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นไม่ได้คบหากันเป็นแฟน ฝ่ายนั้นอย่างมากคงปลอบขวัญเขาก็แค่นั้นเอง

               เอฟเว่นหดหู่และเศร้าดังนั้นวันนี้ทั้งวันเขาสนใจแต่เรื่องของตัวเองพูดคุยกับดีทริชก็เหมือนคนไร้วิญญาณ เขาปล่อยเวลาให้ล่วงเลยจนถึงเวลาอิสระสำหรับชมรม อยากจะวาดรูปมาเรี่ยนถ้าทำแบบนั้นคงสบายใจขึ้นแน่ๆ

               แล้วก็เป็นจริงเสียด้วยการได้นั่งมองวาดภาพคนที่ชอบมันทำให้เขาสบายใจถ้าไม่เกิดเรื่องรบกวนใจขึ้นเสียก่อนเพราะไรอันกับเพื่อนเดินมาทางนี้แถมพูดคุยเสียงดังพวกเขาไม่เห็นเอฟเว่น

               “ฮ่าฮ่า ป่านนี้ไอ้ดีทริชมันคงวุ่นวายน่าดูเลย” ไรอันยิ้มกว้างให้คนพูด

               “นั่นสิ สมน้ำหน้ามันยิ่งถ้ามันเกิดอาการฮีทก่อนกำหนดขึ้นมาจะดีมาก” ไม่พูดเปล่าไรอันยังโยนยาที่ขโมยไปมาเล่นไปมาในอากาศท่าทางสนุกสนานที่จะได้เห็นเรื่องเดือดร้อนของดีทริช

               “แล้วถ้าเกิดมันดันฮีทขึ้นมาก่อนกำหนดจริง แล้วถูกข่มขืนขึ้นมาล่ะไรอัน” คนพูดดูจะเริ่มกังวล

               “เราไม่ผิดสักหน่อยนี่ ใครจะไปรู้ว่าพวกเราขโมยยาของไอ้ดีทริชมันมา”

               เอฟเว่นไม่คิดอะไรอีกแล้วจัดการพุ่งเข้าชนไรอันด้วยร่างกายที่เล็กกว่าจนอีกฝ่ายล้มแล้วคว้ายามา พวกไรอันตะลึงงงันกันถ้วนหน้า

               “เอฟเว่น อย่าบอกนะว่าได้ยินหมดแล้ว” ไรอันคราง เอฟเว่นลุกขึ้นยืนเต็มความสูงไม่ได้หวั่นกลัวใครหน้าไหนซักนิด

               “นายมันแย่มากไรอัน ไม่คิดเลยว่านายจะเลวขนาดนี้”

               “ไรอัน ถ้าเอฟเว่นมันเอาเรื่องนี้ไปฟ้องอาจารย์ล่ะ”

               “จับเอฟเว่นไว้ก่อนสิ” ไรอันพยายามลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล แต่ใครจะคาดคิดขณะที่ล้อมวงเข้าไปจับทุกคนกลับถูกดีดออกทั้งที่ยังเอื้อมไม่ถึงตัวเอฟเว่นด้วยซ้ำ

               “อ๊ากกก” พวกไรอันส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ละคนถูกดีดจนล้มไปนอนหงายหลังกลิ้งโค่โล่   

               “มาเรี่ยน” เอฟเว่นยิ้มอีกฝ่ายเดินเข้ามายืนเอาตัวบังเขาเอาไว้

               “ผมไม่รู้นะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คงรู้ใช่ไหมว่าผมเป็นแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์แถมยังเป็นอัลฟ่า พวกเธอสู้ผมไม่ได้หรอก” ถูกขู่ด้วยสายตาเย็นเยียบแถมยังรู้สึกได้ถึงแรงกดดันหนักหน่วงดังนั้นพวกไรอันจึงพากันหนีไป

               “เป็นอะไรหรือเปล่าเอฟเว่น”

               “ก่อนหน้านั้นเราแยกย้ายกันตามหาดีทริชกันก่อนเถอะ พรุ่งนี้จะเป็นวันแรกของเดือนที่พวกโอเมก้าจะฮีท ฉันกังวลว่าดีทริชจะออกอาการก่อนกำหนด”

               มาเรี่ยนเคยได้ยินมาบ้างว่าพวกโอเมก้าบางคนจะเกิดอาการฮีทก่อนกำหนดหนึ่งวัน ยิ่งเอฟเว่นกระวนกระวายยัดยาของโอเมก้ามาให้เขายิ่งเห็นเป็นเรื่องสำคัญ เพื่อนสนิทของเอฟเว่นก็ถือเป็นเพื่อนของเขาเหมือนกัน

               “ถ้าเกิดเจอดีทริชช่วยเอายานี่ให้ทีนะ แยกกันตามหาน่าจะเจอเร็วกว่า”

               “เข้าใจแล้ว” ดังนั้นเอฟเว่นกับมาเรี่ยนจึงแยกย้ายกันตามหาดีทริช



                                                ............................





               “อึก...ปล่อยนะ แฟรงค์”

 เสียงคำรามของอัลฟ่าดังเหนือร่างกายของตัวเอง ดีทริชพยายามควบคุมสติแต่อาการฮีทที่เกิดขึ้นก่อนกำหนดเล่นงานจนเกือบจะพ่ายแพ้ต่อราคะหลายครั้ง

“ยะ..อย่า..” แฟรงค์ที่ฮีทเพราะกลิ่นฟีโรโมนพยายามถอดกางเกงของเขา เสียงหอบหายใจแรงด้วยความหื่นกระหายทั้งน่ากลัวและน่าขยะแขยง

เป็นครั้งแรกเลยที่ดีทริชกลัวอะไรขนาดนี้นี่เขากำลังจะถูกข่มขืน กลัวการถูกย่ำยีแต่ร่างกายกลับร้อนผ่าวต้องการให้ชำเราจนถึงที่สุด ไม่ๆ นะเขาไม่ต้องการอย่างนั้นแต่ร่างกายมันคล้ายจะไม่เชื่อฟังเท่าที่ควร

“นายผิดเองนะดีทริช แม่มเอ๊ยตัวนายหอมมาก” แฟรงค์ดูคลุ้มคลั่ง อีกฝ่ายฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเขาอย่างป่าเถื่อน

เลวร้ายที่สุด นี่คือชะตากรรมของโอเมก้าอย่างนั้นหรือ แต่ไม่ยอมแพ้หรอกดีทริชใช้มือปิดบังลำคอเพราะแฟรงค์พยายามอย่างมากที่จะขบกัดประทับรอยลงมา

“อึก...อื้อ...” เจ็บมือไปหมดแฟรงค์กัดขย้ำลงมาเต็มคำ ท่าทางหงุดหงิดเพราะฝากรอยลงมาไม่ได้เสียที

คิดๆ ดูแล้วแค่ไปเรียนพละแค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้นกลับมายาที่อยู่ในกระเป๋าก็หายไป ยังไงต้องมีคนจงใจแกล้งเขาแน่นอน อาจจะไม่ใช่คนอื่นไกลที่ไหนนอกจากพวกไรอัน เจ็บใจนัก

“อ๊ะ..อย่า...” แฟรงค์คว้าจับเครื่องเพศของเขาดีทริชแทบจะควบคุมสติไม่อยู่ ทว่าจู่ๆ อีกฝ่ายก็ถูกดีดออกไปจากตัว

“นาย...” มาเรี่ยน ครอสยืนอยู่เบื้องหน้าเขา อีกฝ่ายพยายามอดกลั้นอย่างยิ่งยวดต่ออาการฮีทเช่นกัน

“ฉีดยาซะ...” มาเรี่ยนโยนหลอดยาแบบฉีดมาให้ ดีทริชรีบจัดการกับตัวเองด้วยมือไม้สั่นเทา

“อึก...” เมื่อตัวยาเข้าไปในร่างกายแล้วอาการกระสันและกลิ่นฟีโรโมนค่อยๆ หายไป มาเรี่ยนกับดีทริชสงบสติอารมณ์ลงได้

ตอนนี้เขาเกือบเปลือยเสื้อผ้าถูกฉีกกระจัดการะจาย มาเรี่ยนถอดเสื้อนอกให้เขาใส่

“ขอบใจนะ”

 ดีทริชรับเสื้อทั้งที่มือยังสั่นก่อนจะจัดการใส่คลุมกายเอาไว้โชคดีที่นี่เป็นห้องพยาบาล ผลจากการพยายามตะเกียกตะกายมาขอยาแต่กลับไม่มีใครอยู่ ซ้ำร้ายแฟรงค์ยังตามตัวเขาจนพบอีก เรื่องมันก็เลยกลายเป็นแบบนี้

“กลัวไหม” ดีทริชเงยหน้าขึ้นมองดูมาเรี่ยน รู้สึกอุ่นใจขึ้นที่ได้รับการเอาใจใส่แม้จะเป็นคำพูดสั่นๆ ง่ายๆ ก็ตาม

“นายตัวสั่นไม่หายเลย ไม่ต้องระแวงหรอกฟีโรโมนของนายไม่มีผลต่อผมแล้วในตอนนี้”

“อ...อืม...”

กับมาเรี่ยนแม้จะเคยเจอหน้ากันบ่อยครั้งแต่นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ได้พูดกันจริงจัง เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายเป็นคนดีกว่าที่คิดถึงแม้จะเป็นอัลฟ่าเชื้อสายปีศาจก็ตาม

 การที่ได้รับการช่วยเหลือทำให้เกิดความรู้สึกดีๆ กับมาเรี่ยน คิดว่ากับหมอนี่น่าจะเป็นเพื่อนกันได้แม้ว่าก่อนหน้านั้นจะไม่สนใจการมีอยู่ของอีกฝ่ายเลยซักนิด

“ขอบใจจริงๆ นะที่อุตส่าห์ช่วย”

“ไม่ต้อง...”

มาเรี่ยนตั้งใจจะพูดว่าไม่ต้องขอบใจ ที่ช่วยครั้งนี้เพราะดีทริชเป็นเพื่อนสนิทของเอฟเว่น แต่เอฟเว่นโผล่หน้าเข้ามาในห้องเสียก่อน

“ทริช” เอฟเว่นตกใจมากที่เห็นสภาพของเพื่อนสนิท เด็กชายรีบเข้ามากั้นกลางกางปีกคล้ายปกป้องเอาไว้แถมใช้สายตาหวาดระแวงมองไปยังมาเรี่ยนอีกด้วย

“ผมเปล่านะ” มาเรี่ยนมีสีหน้าลำบากใจ โชคดีที่ดีทริชช่วยอธิบาย

“นางคงไม่ได้เข้าใจผิดนะเอฟเว่น มาเรี่ยนเขาช่วยฉันจากการถูกแฟรงค์ข่มขืน”

“ก่อนอื่นต้องหาชุดสำรองมาใส่ก่อน ทริชแทบจะโป๊อยู่แล้ว” เอฟเว่นพยักเพยิดมาเรี่ยน

“เอ่อ..คุณครอส ช่วยหยิบเสื้อผ้าสำรองในตู้ตรงนั้นทีสิครับ”

เอฟเว่นแสร้งทำเป็นไม่รู้จักมาเรี่ยน อีกฝ่ายถอนหายใจแต่ไม่นึกโกรธที่คนที่ชอบพยายามปิดบังความสัมพันธ์แม้ว่าจะไร้สาระมากก็ตาม เขาเดินไปหาเสื้อผ้าในตู้ตามสั่งก่อนจะยื่นส่งให้

“ทริชใส่เสื้อแล้วนอนพักซักหน่อยนะ เรื่องอื่นเดี๋ยวฉันกับคุณครอสจะจัดการเอง”

“รวมถึงแฟรงค์ด้วยใช่ไหม” ดีทริชชี้ไปยังคนที่นอนสลบแน่นิ่ง

“คุณครอสถ้ายังไงเรามัดเขาไว้ดีไหม” เอฟเว่นขอความเห็น

“ก็ถ้าเธอเห็นว่าดีล่ะก็ผมจะสนับสนุน” ดังนั้นแฟรงค์จึงถูกมัดเป็นบ๊ะจ่าง

“ทริชพักผ่อนซะนะ” เอฟเว่นหันมากำชับ

หลังจากทุกคนออกไปดีทริชปรือตาหลับเพราะความเพลีย ก่อนขณะที่เข้าสู่ห้วงฝันรู้สึกขอบคุณมาเรี่ยนจากใจจริง ทำไมนะทั้งที่เป็นอัลฟ่าเหมือนกันแต่กลับแตกต่างจากโนเอลมากมายถึงขนาดนี้ ถ้าโนเอลได้ซักครึ่งหนึ่งของมาเรี่ยนก็คงจะดี นึกอยากจะด่าตัวเองจริงๆ เขาไปเอาความคิดบ้าๆ นี่มาจากไหนนะ



                                       .............................................





“ตื่นแล้วหรือ” พอลืมตาขึ้นก็พบว่าโนเอลนั่งอยู่ข้างเตียง ดีทริชดีดตัวลุกขึ้นนั่ง

“นายมาทำไม”

“ฉันให้สัญญาว่าจะจัดการไอ้คนที่มันทำกับนายอย่างสาสม” กล่าวจบโนเอลก็รั้งร่างดีทริชเข้าไปกอด อาจจะเพราะว่าพึ่งผ่านเหตุการณ์แย่ๆ มา คนถูกกอดจึงตื่นตระหนก

ตัวสั่นเทาก็จริงแต่ไม่โวยวายดีทริชหลอนไปเองว่ากลิ่นฟีโรโมนยังคงมีผลอยู่และโนเอลเกิดอาการฮีทจะข่มขืนเขาเหมือนแฟรงค์

“ไม่ต้องกลัวนะ ขอโทษที่ฉันละเลยนายแล้วก็มาช้าไปมาก” โนเอลปลอบโยนดีทริชด้วยการลูบหลังแผ่วเบา เสียงกระซิบซ้ำไปซ้ำมาว่าอย่ากลัวค่อยๆ ทำให้ใจสงบลง

“หนึ่งอาทิตย์ให้หลังฉันจะมารับ อีกเดี๋ยวแม่ของนายคงเดินทางมาถึง”

 โนเอลคลายอ้อมกอด ดีทริชรู้สึกแปลกๆ ที่ในใจวูบโหวงอย่างบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะยังคงกลัวอยู่จึงต้องการให้ใครซักคนมาปลอบขวัญไม่งั้นจะหาอะไรมาอธิบายความโหยหาในครั้งนี้

โนเอลจากไปแล้วปล่อยให้เขาอยู่ตามลำพัง การที่อีกฝ่ายแสดงออกถึงความโกรธในระดับนี้ก็สร้างความประหลาดใจให้ดีทริชมากเกินพอ

สัญญาว่าจะจัดการกับคนที่ทำร้ายเขาด้วย ทำแบบนั้นเพราะว่าโกรธเพราะจะถูกชิงครั้งแรกของเขาไปหรือว่าเป็นห่วงจริงๆ กันนะ

“จะอย่างไหนก็ตามจะสนไปทำไมนะ” ดีทริชส่ายหน้าไปมา เป็นจังหวะที่แม่กระหืดกระหอบเข้ามาในห้อง

“ทริช”

“แม่” แม่เข้ามาสวมกอดเขาแน่น

“ไม่เป็นไรๆ นะ แม่อยู่นี่แล้ว ทริชลูกไม่ได้ถูกข่มขืนหรือถูกกัดใช่ไหมลูก” แม่ลนลานไปหมดและพยายามตรวจดูร่างกายโดยเฉพาะหลังคอ เมื่อเห็นไม่มีอะไรผิดปกติแม่สีหน้าดีขึ้นนิดหนึ่ง

“จริงๆ แม่ต้องเข้าไปรับฟังการสอบสวนของโรงเรียนอีก แต่แม่บอกว่าวันนี้ไม่สะดวก จึงขอให้พวกครูจัดการกันไป่ก่อน แม่คิดว่าลูกคงอยากให้ใครซักคนอยู่ใกล้ๆ โดยเฉพาะวันพรุ่งนี้โอเมก้าจะเริ่มฮีทอย่างจริงจังถึงเจ็ดวัน โรงเรียนอนุญาต ให้ลูกปิดเทอมได้ก่อน กลับบ้านของเรากันนะทริช”

“ฮะแม่”

ดังนั้นดีทริชจึงกลับบ้านไปพร้อมแม่

คุยท้ายเรื่อง



อ่าจะขอพักแต่งนิยายซํกสี่วันแล้วจริงๆนะ เจอกันอีกทีซักวันที่1/2/61นะคะ

เจอกันอีกทีคงมีตัวละครเพิ่มขึ้นอีก หวังว่าจะยังรออ่านกันอยู่นะ

ถ้าอ่านจบตอนนี้แล้ว ช่วยแสดงความคิดเห็นเป็นกำลังใจกันบ้างนะคะ

นี่ไม่รู้เลยว่าชอบกันไหมTT ขอบคุณค่า

[Kei]

ดีทริชเกือบไปแล้ว! รอนะจ๊ะ

[Chise]

ลุ้นมากก เกือบไปแล้วดีทริช โนเอลถ้าไปนับความเผด็จการไปบ้างก็ดูเป็นคนไม่เลวเลย
คู่ของมาเรี่ยมกับเอฟเว่นก็ดูน่าลุ้น คู่หมั้นของเอฟเว่นเป็นมาเรี่ยมได้ไหมนะ

[PAiPEiPEi]

ชอบซิคะ จริงๆเข้ามาตามอ่านทุกสันเลยแต่ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้คอมเม้นอะไร รอติดตามค่ะ

[แมวดำ]

แอบติดตามอยู่นะจ๊ะเธอไม่รู้บางเลย รอนะ

[PAtxxkMxxn]

ชอบมากค่ะ รอนะคะมาต่อเร็วๆนะ

[shannara]

 

[owlseason]

ตอนใหม่สนุกมากๆ
 
มาเรี่ยนนี่ดีจังเลย อยากไปอยู่ทีมมาเรียนแล้วสิ

[Acacha]

แม่ความลับเยอะอ่ะ 

[shoi_toei]

คู่หมั้นเอฟเว่น ขอเป็นท่ามาเรี่ยมได้มั้ยยย

[lucifer miumiu]

​

บทที่14

หลังจากเกิดกรณีดีทริชฮีทก่อนกำหนดจนเกือบถูกข่มขืน ทำให้ฝ่ายบริหารโดดลงมาเล่นคดีนี้ด้วยเป็นตัวอย่างเอฟเว่นอยู่ในเหตุการณ์พร้อมกับมาเรี่ยนพวกเขาช่วยกันยืนยันว่าไรอันขโมยยาของดีทริชไปซ่อนเป็นผลให้แฟรงค์มาพบดีทริชและนำไปสู่การพยายามข่มขืน

การสอบสวนครั้งนี้ดำเนินไปถึงสองวันเอฟเว่นไปแค่วันแรกที่เกิดเรื่องเท่านั้นเพราะวันถัดไปเขาก็มีอาการฮีทเหมือนพวกโอเมก้าคนอื่นๆ วันที่เขาให้ปากคำกับคณะอาจารย์และผู้บริหารก็พบกับคนที่คุ้นหน้าคนหนึ่ง

หนึ่งในผู้บริหารคนนั้นน่าจะเป็นเพื่อนและเจ้านายของดีทริช นี่คงเป็นสาเหตุที่คณะครูกับผู้บริหารมารวมกันอย่างพร้อมหน้า นับว่าเพื่อนของเขาโชคดีที่มีคุณโนเอลเป็นทั้งเพื่อนทั้งเจ้านาย

ผลของการสอบสวนในวันแรกคณะบริหารได้กำหนดเป็นกฏของสถานศึกษาเสียใหม่อนุญาตให้พวกเด็กนักเรียนที่เป็นโอเมก้าหยุดเรียนพร้อมกันในเวลาที่ฮีทเจ็ดวันหรือมากกว่าถ้าคลาดเคลื่อนเพื่อป้องกันการถูกข่มขืนและกรณีอื่นๆ ทั้งหมด

ด้วยเหตุนี้เอฟเว่นเองก็ได้ปิดเทอมก่อนกำหนดและเก็บตัวระหว่างที่เกิดอาการฮีท หลังจากพ้นเจ็ดวันเขาก็รีบติดต่อไปหามาเรี่ยนทางโทรศัพท์ทันที

<เอ่อ...ขออนุญาตเรียนสายคุณมาเรี่ยน ครอสหน่อยครับ ผมชื่อเอฟเว่น รูค เป็นเพื่อนที่โรงเรียนครับ>

ทีแรกเอฟเว่นลังเลอยู่นาน เพราะมันก็ค่อนข้างเสี่ยงที่เขาจะใช้สายจากที่บ้านโทรไปหามาเรี่ยน เพราะความเข้มงวดของท่านพ่อที่คอยกำกับควบคุมชีวิตของเขาทุกอย่าง คงไม่อยากให้ออกนอกลู่นอกทางแม้แต่โทรศัพท์มือถือยังไม่อนุญาตให้เขามี

<รอซักครู่นะครับท่านผมจะไปเรียนถามนายท่านมาเรี่ยนก่อน>

เอฟเว่นรอไม่นานก็ได้ยินเสียงมาเรี่ยนผ่านทางหูโทรศัพท์

<ดีใจจริงๆ ที่เธอติดต่อมา ทีแรกผมนึกว่าเธอจะไม่โทรหาผมซะแล้ว>

<คือว่า...ที่โทรมานี้ก็เรื่องของดีทริช>

<อืม...ถ้าเรื่องนั้นแฟรงค์กับพวกไรอันถูกไล่ออกไปหมดแล้ว>

<จริงหรือ>

น้ำเสียงดีอกดีใจของเอฟเว่นดังมาจากปลายสาย มาเรี่ยนรู้สึกอิจฉาดีทริชที่ฝ่ายนั้นได้รับความรักความห่วงใยจากเอฟเว่นมากมายถึงแม้จะทราบดีว่าทั้งสองคนเป็นเพื่อนแล้วก็ต่างเป็นโอเมก้า แต่ก็ใช่จะไม่เคยได้ยินเรื่องคู่รักที่เป็นโอเมก้าทั้งคู่มาก่อน

<เอฟเว่นเธอชอบดีทริชหรือ>

<แน่นอนสิฉันชอบทริชมาก> เอฟเว่นตอบไปตามความรู้สึกไม่ได้คิดลึกไปมากกว่านั้น

<ผมหมายถึงแบบคนรัก>

เอฟเว่นใช้เวลาประมวลผลคำพูดชั่วอึดใจหนึ่งก่อนจะปฏิเสธเสียงสั่น ทำไมนะมาเรี่ยนถึงเข้าใจเป็นอย่างนั้นไปได้

<ไม่ใช่นะ ฉันชอบเอฟเว่นแบบเพื่อนสนิทคนหนึ่งเท่านั้นเอง แล้วเราก็สนิทกันมาก>

<ตอนที่เธอใช้สายตาระแวงมองผมในเวลาที่พบว่าดีทริชเกือบเปลือยและมีผมอยู่ด้วย มันดูคล้ายกับชายหนุ่มที่กำลังปกป้องคนรักยังไงชอบกล>

<อย่าล้อเล่นแบบนี้สิ ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้วนะ>

ตายล่ะหลุดปากออกไปจนได้ เกลียดตัวเองจัง เอฟเว่นหน้าแดงไปจนถึงหู

<อยากรู้จังว่าคนที่เธอชอบคือใครบอกผมได้ไหม>

เอฟเว่นนิ่งงันเขาจะตอบมาเรี่ยนยังไงดีนะ เขาไม่อยากตอบคำถามนั้นตอนนี้จึงรีบเปลี่ยนเรื่องกลับมาที่ดีทริช

<มาเรี่ยนฉันไม่มีเบอร์ติดต่อของดีทริช แต่ฉันรู้จักบ้านของเขา ฉันอยากไปเยี่ยมดีทริชที่บ้าน แต่ฉันไม่สามารถหาข้ออ้างออกไปได้ คือว่า...ท่านพ่อคงไม่พอใจแน่ๆ ถ้ารู้ว่าฉันคบหากับดีทริช เพราะอย่างนั้นนายช่วยมาที่บ้านทำที่ชวนฉันออกไปทีได้ไหม ถ้าเป็นมาเรี่ยนล่ะก็ท่านพ่อคงไม่รังเกียจ>

               <หมายความว่าเธอกับผมเราจะเลิกเป็นเพื่อนแอบคบกันสินะ>

               ,มาเรี่ยนยิ้มกับตัวเอง ในที่สุดก็เลิกคิดอิจฉาดีทริชได้เสียทีถึงแม้จะอยากอยู่ในสถานะอื่นมากกว่าเพื่อนก็ตาม

               <อื้อ น่าจะเป็นอย่างนั้น>

               <กับดีทริชก็จะเลิกปิดบังเรื่องของเราด้วยเหมือนกันใช่ไหม>

               <อื้อ...น่าจะ...นะ>

               <เข้าใจแล้ว ผมจะไปรับเธอที่บ้านรออีกซักชั่วโมงนะ อ้อคราวหลังโทรมาที่เบอร์ส่วนตัวของผมนะ จำได้ว่าให้ไปสองเบอร์ แต่เธอยังอุตส่าห์เลือกโทรมาที่บ้าน>

               <อ๊ะ..อื้อ ฉันรีบไปหน่อยก็เลยลืมคิดไปนะ>

               <อื้อผมเข้าใจ รอผมอยู่ที่บ้านนะ>

               <อื้อ...ฉันจะรอ>

               มาเรี่ยนวางสายเอฟเว่นก่อนจะรู้ตัวว่ามีคนยืนฟังบทสนทนาของเขาอยู่

               “ท่านย่า นั่งฟังอยู่นานแล้วหรือครับ”

               หญิงสาวที่ดูแล้ววัยไม่น่าจะเกินยี่สิบต้นๆ หัวเราะเสียงใส ก่อนหน้านั้นเอ็ดเวิร์ดมาบอกเธอว่ามีเพื่อนโทรมาหาหลานชายคนโปรดเธอยังนึกแปลก หลานชายคนเดียวของเธอมีเพื่อนสนิทกับเขาด้วยแต่ไอ้ที่ได้ยินคำหวานๆ นี่ฟังยังไงก็เหมือนคุยกับคนรักชัดๆ

               “เด็กคนนั้นน่ารักไหม”

               มาเรี่ยนพอจะเข้าใจที่ท่านย่าถาม เขาระบายยิ้มอ่อนหวาน

               “น่ารักสิครับ มากๆ เลย น่ารักเหมือนพวกกระต่าย”

               “หลานชอบเขาอย่างนั้นหรือ”

               “ถ้าเป็นได้ก็อยากให้เขามาเป็นคู่”

               “คบกันมานานเท่าไหร่แล้วล่ะ”

               มาเรี่ยนนิ่งคิด เขานึกย้อนไปช่วงที่ได้เจอเอฟเว่นครั้งแรก มันเป็นตอนพบว่าฝ่ายนั้นแอบวาดรูปเขามาได้ระยะหนึ่ง ทีแรกก็แปลกใจแต่คิดว่าสตอล์กเกอร์ของตนเองน่ารักกว่าที่คาด ไม่เหมือนพวกโรคจิตแบบตามข่าวเลยซักนิดเพราะว่าอีกฝ่ายแค่ต้องการวาดรูปของเขาเท่านั้นจึงทำเป็นวางเฉยไม่ได้ต่อว่าอะไร

               แต่อยู่มาวันหนึ่งเขาก็พบว่าอีกฝ่ายทะเลาะกับเพื่อนนักเรียนในห้องเดียวกับเขาที่สวนกุหลาบซึ่งเขาดูแลจนเหมือนเป็นสมบัติส่วนตัว

               “มองอย่างนี้หมายความว่ายังไงวะ”

               คนตะคอกคือไอดริส เวอร์นอน เพื่อนร่วมชั้นที่ไม่ชอบหน้าเขาเอามากๆ และมักจะชิงดีชิงเด่นอยู่ฝ่ายเดียวเสมอ

               “นายเองต่างหากที่ทำอะไร จู่ๆ ก็มาทำลายแปลงดอกกุหลาบแบบนี้ ดอกไม้พวกนี้สวยและได้รับการดูแลอย่างดี นายไม่ควรมาเด็ดหรือกระทืบมัน”

               “แล้วจะทำไมวะ ฉันอยากทำฉันก็จะทำ แกโง่หรือบ้าวะที่เขามาแส่” พวกไอดริสมากันสองคน เวลานี้สตอล์กเกอร์ของเขาถูกล้อมกรอบ

               ได้ยินมาว่าเป็นประเภทขี้ขลาดไม่กล้าสู้ใคร ได้แค่นี้ก็คงมากพอแล้วละมั้ง มาเรี่ยนตั้งใจจะออกหน้าไปช่วยแต่คิดไม่ถึงว่า

               “เอาอย่างนี้ไหมแกหลีกทางไปเงียบๆ แล้วปล่อยให้ฉันขยี้ดอกกุหลาบพวกนี้ต่อ หรือว่าจะเจ็บตัวเพราะแส่ไม่เข้าเรื่อง”

               “ก็ลองดูสิ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ”

               แล้วก็เป็นเรื่องจนได้ไอดริสกับเพื่อนรุมชกสตอล์กเกอร์ของเขา แต่เจ้านั่นสู้สุดฤทธิ์จนมาเรี่ยนรู้สึกแปลกๆ หมอนี่น่าจะรู้อยู่แล้วว่าแปลงดอกเป็นของเขา การที่ดื้อดึงปกป้องกุหลาบถึงขนาดนี้มันเพื่อเขาใช่หรือเปล่านะ

               ชอบเขามากเลยต้องทำขนาดนี้เชียวหรือ?

               มาเรี่ยนเฝ้าดูเหตุการณ์อย่างเงียบๆ เจ้าสตอล์กเกอร์สู้ยิบตาจนไอดริสยอมแพ้ ท่าทางที่ไม่ห่วงอาการบาดเจ็บของตัวเองแล้วมัวแต่นั่งเครียดว่าจะเอาอย่างไรกับดอกไม้ที่ถูกเหยียบกระทืบดีมันทำให้เกิดความพอใจจนนึกอยากจะลองแอบดูพฤติกรรมของอีกฝ่ายกลับดูบ้าง

               หลังจากวันนั้นโดยที่เจ้าสตอล์กเกอร์ไม่รู้ตัวกระหยิ่มยิ้มย่องกับการแอบมองเขาตลอดหนึ่งปี มาเรี่ยนเองก็เฝ้ามองอีกฝ่ายในระยะเวลาที่เกือบจะเท่าเทียมกัน

               เขาทราบรายละเอียดส่วนตัวของเอฟเว่นทีละนิดและมากขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้เรียกได้ว่ารู้จักอีกฝ่ายดีไม่แพ้เจ้าตัวและมากกว่าดีทริชที่ประกาศตนเป็นเพื่อนสนิทเสียด้วยซ้ำ

               ทั้งเรื่องทางบ้านทั้งของที่ชอบเขารู้หมดทุกอย่าง นานวันก็ยิ่งเพิ่มความชอบพอมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงขั้นคิดว่าถ้าอีกฝ่ายเป็นโอเมก้าเขาจะไม่รีรอขอให้ทางบ้านไปหมั้นหมายเอาไว้เสียก่อนที่จะทำให้เป็นคู่ แล้วสิ่งที่หวังก็เป็นจริงเสียด้วยสิ

               “ซักพักหนึ่งแล้วครับท่านย่า”

               “ถ้าชอบเขามากก็พามาเที่ยวที่บ้านให้พวกย่ารู้จักด้วยสิ หรือว่าคนนี้ไม่ได้เล็งมาเป็นสะใภ้ให้พวกย่าเลยเก็บเอาไว้ไม่พามา”

               “ผมจะพาเขามาพบท่านย่าอีกไม่นานนี้แหละครับ”

มาเรี่ยนยิ้มละไม ดูเหมือนท่านย่าจะเปิดโอกาสให้เขาง่ายๆ เพียงแต่เอฟเว่นกับเขายังไม่ได้คบหากันเป็นคนรักนี่สิ เขาอยากจะรู้ว่าฝ่ายนั้นจะอดทนไปได้ถึงเมื่อไหร่



คุยท้ายเรื่อง



ตอนหน้าจะยังคงอยู่ที่เอฟเว่นกะมาเรี่ยนนะจ๊ะ นี่จะหายไปจริงๆ ละนะ เจอกันวันที่1/2/61เลยน้า



ถ้าชอบแสดงความคิดเห็นให้กำลังใจกันบ้างน้า ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกความเห็น

[Kei]

โอ๊ยตายมดขึ้นแล้ว 

[loveview]

รีบๆเร็วเข้ามาเรี่ยนเดี๋ยวมีคนหมั้นเอฟเว่นก่อนนะ

[Chise]

คู่เอฟเว่นมาเรี่ยนน่ารักอะ แอบชอบแอบมองกันไปมา

[แมวดำ]

หวานเกินหน้าคู่ดีทริชปะละฮา

[tasteurr]

ชอบดีทรีชตอนแรกๆมาเลย แอบอยากให้น้องเจ้าเล่ห์กว่านี้ เพราะว่าเราหมั่นไส้โนเอล 5555
แต่เรายังรู้สึกสนุกอยากติดตามอยู่นะคะ 

[Noname_memi]

  สนุกมากค่ะ  ว่าแต่ดีทริชเกี่ยวข้องอะไรกับราชินีหรือเปล่านะ

ไหนจะโนเอลอีก ใครเป็นพระเอกนะ โนเอลหรือเปล่า

แต่แน่ๆคงไม่ใช่แฟรงค์ แล้วแฟรงค์คงคิดชั่วๆกับทริชชัวร์!

และเอฟเว่นเป็นโอเมก้าแน่เลย คู่กับมาเรี่ยนแน่เลย


โอ๊ย สนุกอ่ะ ชอบๆ 

[wanirahot]

คู่รองดูโรยด้วยกลีบกุหลาบ อย่าได้มีอุปสรรคเลยน้า ส่วนคู่หลัก เราว่าไม่ต้องยืดเวลาหมูฉึกๆออกไปมากหรอก โชตะค่อนไง ฟินอีกแบบบบบบ เอ้วววว

[Noname_memi]

  โนเอลลลล ดีทริชอายุแค่ 11 ปีเองเด้อ ใจเย็นนนน

ถึงแม้เราจะชอบมากๆก็เถอะ (อุ้ยพิมพ์อะไรออกไป) 

แต่ก็อยากให้โตไวๆจังน้า หุหุ 

[Noname_memi]

โนเอลก็มีดีอยู่บ้างล่ะน้า แต่เราระแวงแฟรงค์อ่ะ

ไม่ไว้ใจเลย ยิ่งจะถึงช่วงตรวจเพศแล้วด้วย

[Noname_memi]

โหย อย่าว่างั้นงี้เลยค่ะ เราก็อยากอ่านนะ 


ตอนนี้เอฟเว่นกับเมเรี่ยนมุ้งมิ้งกันเชียว

ส่วนดีทริชนั้น ระวังหน่อยลูก แฟรงค์มันน่ากลัวเหมือนโนเอลเลยนะ

[Noname_memi]

หืดดดด หาดดด ฟืดดด ขอปรับลมหายใจแป้บค่ะ 

เหิกกก มาแค่นี้เราก็ฟินจิกมือแล้วเด้อ  เข้าเรื่องเลยละกัน

แม่ของทริชนี่ต้องเกี่ยวกับราชินีไหมนะ

โนเอลก็อย่าล้อเล่นกับทริชมากไปเถอะ แถมปากอย่าแข็งมากนะ

เดี๋ยวน้องก็คิดมากและเข้าใจผิดไปมากกว่านี้หรอก

[owlseason]

ทางบ้านมาเรี่ยนผ่านฉลุยแล้ววว เหลือแต่ทางบ้านเอฟเว่นสินะ
 

ปล. จำได้ว่ามาเรียนเป็นแวมไพร์ที่เคยได้คัดเลือกชิงบัลลังก์ด้วยนี่นา..
มันจะเกี่ยวกับดีทริซมั้ยนะะ

[Noname_memi]

เฉลยปมเรื่องปานและแง้มเรื่องแม่มาแล้ว

แต่ก็มีแววว่าจะมีตัวการใหญ่สร้างความวุ่นวายมาเพิ่ม

ต่อไปถ้ามีอะไรเกิดขึ้นหนักสุดคงไม่พ้นจากแม็กซิมแน่เลย

แค่คิดถึงดราม่าในวันข้างหน้าเราก็ปวดหัวแล้ว   

[Noname_memi]

  ลอร่าไม่ใช่แม่จริงๆของดีทริช แล้วแม่จริงๆคือใครในสองคนนั้นกันนะ

พ่อเราไม่สงสัยหรอก ไหนจะตัวปลอมที่ว่านั่นอีก ทำไมถึงอยากฆ่าทริช

หวังว่าไรอันกับแฟรงค์จะไปแล้วไปลับ ไม่นำพาความวุ่นวายมาอีกนะ

และภาวนาให้คู่หมั่นเอฟเว่นเป็นมาเรี่ยน พร้อมกับสวดมนต์ไม่ให้

ในภายภาคหน้าเมเรี่ยนกับดีทริชต้องมาเกี่ยวข้องกันในส่วนราชวัง

แล้วก็เอาใจช่วยโนเอลให้หาคำตอบในส่วนของความรู้สึกที่มีต่อทริชเจอเร็วๆ

เพราะในอนาคตดราม่าคงไม่เบาทีเดียว

ขอให้เราไม่อินเกินไปจนร้องไห้

ป.ล. ถึงผู้แต่ง คุณแต่งดีแล้วค่ะ สนุกมากเราชอบค่ะ ลงนิยายเร็วด้วย

ส่วนจะแต่งออกมาทางไหนก็ตามสบายเลย ไม่ต้องคิดมาก

เราแค่แสดงความคิดเห็นตามเรื่องที่อ่านค่ะ เอาตามพล็อตที่วางไว้เลย

และก็สู้ๆ กับงานนะคะ  เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[shoi_toei]

รอจ้าาาา

[darinsaya]

สนุกมาก. ไม่ขอดราม่านะ

[nekodollzz]

งือออ มาเรี่ยนนน พ่อหนุ่มละมุนของเจ้ ><