ตอนพิเศษ หมูกะทะพาเพลิน
เหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้า ไม่มีคำใดๆ จำกัดความได้นอกจากคำว่า วุ่นวาย ผมคาบตะเกียบมองคนที่ไม่รู้จักนั่งเรียงรายอยู่เต็มห้องคอนโดของพี่ไฮท์ คงยังไม่ลืมกันใช่ครับ ว่าผมรอดจากพวกค้ากามมาได้เพราะใคร ก็นั่นแหละครับ ทุกคนที่ช่วยมารวมตัวกันอยู่ในห้องกันหมด
สืบเนื่องจากที่ผมอยากจะตอบแทนน้ำใจของคนที่ช่วย นั่นคือพี่กลอย ที่ออกปากให้เลี้ยงหมูกระทะ ซึ่งตอนนี้ก็สมควรแก่เวลาที่ผมจะตอบแทนน้ำใจนั้น แถมพี่เขายังเป็นคนดีพากลุ่มคนที่ช่วยมาทั้งทีม จะให้ไปนั่งที่ร้านมันก็ร้อน พี่ไฮท์เลยเปิดคอนโดที่ตกแต่งใหม่เรียบร้อยเป็นสถานที่กินเลี้ยงแทน
แต่หากย้อนกลับไปได้ ผมอยากไปนั่งที่ร้านมากกว่า
“นึกว่ามึงลืมไปแล้วนะเนี่ย” พี่กลอยว่าก่อนจะคีบหมูเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
“พอดีผมเตรียมตัวเข้ามหาลัย เลยไม่ได้ติดต่อพี่ไป” พูดไป ตาก็มองคนไม่รู้จักไป “เอ่อ พี่...”
“ลืมแนะนำไปเลย” คงเห็นผมจ้องแล้วจ้องอีก พี่กลอยเลยวางตะเกียบแล้วชี้เป็นรายบุคคล ซึ่งคนแรกคือคนที่นั่งข้างๆ ที่กำลังกลับหมูบนเตาไปมา “นี่ชื่อพี่โช มึงเคยเจอแล้ววันนั้น” เจอและจำฝั่งใจมากด้วย สายตาโหดของพี่เขายังหลอกหลอนผมในบางคืน “ส่วนข้างๆ พี่โชนั่นชื่อพี่จอม ซึ่งมึงก็เคยเจอแล้วที่โกดังนั่น”
“สวัสดีครับ” ยกมือไหว้ตามมารยาท พี่ที่ชื่อโชยิ้มมุมปากให้นิดๆ แต่แค่นั้นคือหล่อมาก ส่วนพี่อีกคนไม่ได้สนใจผมสักเท่าไหร่ เพราะสิ่งที่สนคือหมูบนเตาที่กำลังใกล้สุก พอคนปิ้งทำท่าจะคีบ พี่จอมก็รีบคีบตัดหน้าทันที
มันต้องจริงจังกับการกินหมูขนาดนั้นเลยเหรอครับ
“ถัดจากพี่จอมชื่อพี่ซัน” ผมพยักหน้ารัวๆ เมื่อพี่กลอยใช้นิ้วชี้สองข้างถูไถกันไปมาคล้ายกับส่งซิกอะไรบางอย่าง ก่อนคนแนะนำจะอ้าปากรับหมูจากคนข้างตัว “คนพูดมากนั่นชื่อพี่แทม พ่อกับลุงเขาเป็นทหาร คนที่พาพวกไปจับไอ้เสี่ยนั่น่ะ” เคี้ยวไปพูดไปแต่ก็พอจับใจความได้
“ขอบคุณนะครับพี่ ถ้าไม่ได้พี่ ผมก็อาจจะแย่” รีบเอ่ยกับพี่ที่ชื่อแทม ซึ่งพี่แกยกตะเกียบโบกไปมา
“ไม่เป็นไรไอ้น้อง พ่อกับลุงกูก็ตามเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน แต่หาหลักฐานจับตัวใหญ่ไม่ได้สักที ที่จริงต้องได้ใบประกาศแล้วนะที่ช่วยน่ะ”
“แล้วทำไมน้องเขาไม่ได้วะ” ยังไม่ทันได้พูดอะไร ผมก็โดนแย่งพูดจากพี่รูปร่างอวบที่นั่งข้างพี่แทม
“กระดาษหมด แฮ่”
นั่นมุกใช่ไหม ผมต้องขำหรือเปล่า
“แดกไป ปากพวกมึงจะได้ไม่ว่าง” แล้วพี่แทมก็ถูกพี่จอมเขวี้ยงหมูใส่แล้วดันอ้าปากรับได้พอดี สร้างเสียงหัวเราะรอบวงอย่างหนัก ขนาดพี่ไฮท์ที่นั่งกินเงียบๆ ข้างผมยังหลุดขำออกมา “ห้องมึงสวยใช้ได้เลยนี่หว่า”
“แต่เหมือนเพิ่งตกแต่งเสร็จใช่ไหม” คนข้างพี่จอมว่า สายตามองไปรอบๆ ห้องอย่างสนใจ
“มึงรู้ได้ไงไอ้ซัน” พี่ร่างอวบถาม
“ก็กูได้กลิ่นสี”
“ไอ้จอม มึงมีผัวเป็นหมาเหรอวะ จมูกดีสัด”
“พูดอะไรวะไอ้ติน กูฟังไม่ออก”
“พี่จอมด่าพี่เป็นหมาเหมือนพี่ซัน”
“กูรู้ไอ้ห่ากลอย”
ผมไม่รู้หรอกว่าพวกพี่เขาเป็นคนยังไง แต่เท่าที่ผมเห็นเกือบๆ ชั่วโมง รู้สึกอยู่ด้วยแล้วสนุก บ้างก็เฮฮา บ้างก็ดูเหมือนมีสาระ เพิ่งรู้ว่าพวกพี่แต่ละคนเรียนจบกันหมดแล้ว
“นี่ไอ้ข่า” สะบัดหน้าเหมือนพวกตลกสองสามรอบก่อนหันไปมองคนเรียก
“ไอ้ห่าแทม น้องเขาชื่อมะกรูด”
“พ่อมึงสิ ชื่อมะกรูด”
“พ่อกูชื่อมะกรูดเหรอ กูเพิ่งรู้”
“พวกมึงหยุดต่อมุกแป้กๆ กันได้ไหม เสียอรรถรสในการกินหมูกระทะกูหมด” คนห้ามปรามยัดหมูชิ้นใหญ่เข้าปาก “ไอ้ข่า น้ำจิ้มฝั่งกูหมดแล้ว”
“ผมชื่อขมิ้น” บอกเสียงแผ่วๆ แอบกลัวสายตาดุนั่น ทั้งที่พี่ไฮท์ก็ดุ แต่เพราะคุ้นเคย ความกลัวเลยหายไปหมด “เดี๋ยวผมไปเอามาเติมให้ครับ” ดีที่พี่ไฮท์เหมาน้ำจิ้มมายกโหล ไม่งั้นต้องลงไปซื้อด้านล่างลำบากผมอีก
จังหวะที่เดินเอาขวดน้ำจิ้มไปให้ เสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น ผมมองพี่ไฮท์เพื่อถามความเห็น เมื่อเจ้าของห้องพยักหน้าก็เดินไปเปิด คนมาใหม่ยืนยิ้มโชว์ถุงหมู หมึก กุ้ง
“มาหาใครครับ” ถามพลางกระพริบตาปริบๆ
“ไอ้กลอยบอกให้มา” พอได้ยินชื่อคนชวนผมก็ร้องอ๋อแล้วขยับหลีกทางให้คนใหม่ที่ไม่รู้จักเดินเข้ามา “โห ตั้งวงไม่รอกันเลย”
“ใครให้พวกมึงมาช้า” พี่กลอยปรี่เข้ามาดึงคนกลุ่มใหม่เข้าไปนั่งร่วมกลุ่ม “มานี่ๆ เดี๋ยวแนะนำเพิ่มเติม ไอ้หน้าตาหล่อนี่ชื่ออัธ ข้างมันชื่อม่าน แล้วไอ้ทูกับพี่เบล่ะ”
“พี่ถามผมเหรอ” ชี้เข้าหน้าตัวเอง
“แล้วมึงรู้จักไหมล่ะ”
“ไม่ครับ”
แม้พี่กลอยไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่สีหน้านั้นแสดงออกชัดเจนว่าผมคงเป็นสายเผือกแน่ พี่ไฮท์ปลอบใจด้วยการคีบหมูที่สุกแล้วมาจ่อปาก พอผมงับก็ถูกสายตานับสิบคู่จ้องจนทำตัวไม่ถูก
“มองอะไรเหรอครับ” ถามอย่างประหม่า ถึงกับไม่กล้าเคี้ยวหมูในปาก
“ถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม” พี่กลอยถามตาเป็นประกาย ทำไมผมรู้สึกคิดผิดที่พยักหน้า “ฉลองห้องใหม่ไปกี่รอบแล้ววะ” พรวด ทั้งพี่ไฮท์ ทั้งแฟนพี่กลอยพ่นน้ำที่กำลังกิน ส่วนผมอ้าปากค้างทำให้หมูที่เคี้ยวร่วงลงจานตัวเอง “ถามตรงไปเหรอ”
“ไม่” พี่แทมส่ายหน้าพลางตบบ่าคนถามที่ยิ้มกว้าง “ไม่น่าเสือกเรื่องคนอื่น ไอ้ห่ากลอย”
“เขาไม่เรียกเสือก เขาเรียกอยากรู้อยากเห็น”
คำแก้ต่างของพี่กลอยเรียกเสียงหัวเราะได้ทั้งสองวง ยกเว้นผมกับพี่ไฮท์นี่แหละ ก็นะ เรามีประเด็นเรื่องนี้กันอยู่นี่นา และตอนนี้หมูหมักที่ซื้อมาเริ่มลดน้อยลงเรื่อยๆ พี่กลอยเลยขอใช้ครัวเพื่อเอาหมูที่เพื่อนตัวเองซื้อมาไปหมัก ผมยืนดูอยู่ด้วยความทึ่ง ไม่คิดว่าคนกวนๆ จะทำอาหารเก่ง
“พี่เรียนทำอาหารมาเหรอ” ที่ถามเพราะพี่กลอยทำกับแกล้มเพิ่ม เป็นกุ้งแช่น้ำปลา ผมลองชิมแล้วโคตรอร่อย
“อยู่กับอาหารมาตั้งแต่เด็ก ไม่เป็นก็แย่ละ” ผมขำให้กับคนอวดตัวเอง ก่อนสะดุดเสียงตัวเองเมื่อถูกถามคำถามเดิม “ได้กันยัง”
“พี่ถามอะไรเนี่ย” รีบเดินหนีแต่ถูกรั้งแขนเอาไว้ แอบเห็นพี่ไฮท์ชะเง้อมองเข้ามาหลายรอบ สงสัยจะเจอไม่ต่างจากผมแน่
“ที่กูถามเนี่ย เพราะดูมึงเกร็งๆ เวลาอยู่ด้วยกัน” ตีหน้างงไม่เข้าใจ พี่กลอยถึงกับถอนหายใจออกมา “มึงกับไอ้ไฮท์รักกันไหมกูถามหน่อย”
“จะตอบว่าไงดีล่ะ” อึกอักไม่กล้าพูด พอโดนจ้องมากๆ ก็เลยต้องพยักหน้าลง
“มึงรักมัน มันก็รักมึง แค่นี้ก็จบ ไม่เห็นต้องไปแคร์ใครเลย” พี่กลอยว่า “มึงดูกูนี่ กูรักพี่โชก็แสดงออกมาเลย ไม่ต้องเก็บ ไม่ต้องอาย หรือกูจะหน้าด้านแล้ววะ” หลุดขำออกมาหลังจากท้ายประโยคเหมือนพี่กลอยด่าตัวเอง “เอาเป็นว่า พวกที่นั่งหัวโด่ในห้องเนี่ย ไม่มีใครจับผิดความรักของมึงหรอก ทำตัวตามสบาย”
“ผมก็ไม่ได้เกร็งอะไร แค่ไม่ชิน”
“อยู่ๆ ไปเดี๋ยวก็ชิน ไม่ก็พอเหล้าเข้าปาก เผลอนับเป็นพี่เป็นน้องท้องเดียวกันหมด เชื่อกู”
“พี่นี่ดูเชี่ยวชาญความรักเนอะ”
“แน่นอน กูกลอยประเกรียนเอง”
หลุดขำออกมาจนได้ พี่กลอยยกจานหมูออกไป โดยมีผมเดินถือจานอื่น และปรากฏการครั้งยิ่งใหญ่ก็เกิดขึ้น เพียงแค่วางจานกุ้งแช่น้ำปลาบนพื้นปุ๊บ ไม่ถึงนาทีก็หมดเกลี้ยง ดีที่ผมชิมมาแล้วตัวหนึ่ง ไม่งั้นคงไม่ได้แตะ ส่วนพี่ไฮท์ได้แต่นั่งมอง โคตรน่าสงสาร
“กูว่าพวกเรามาทำให้เจ้าของห้องลำบากหรือเปล่าวะ” อยู่ๆ พี่แทมก็พูดออกมา ทุกคนเลยหันมามองหน้าพี่ไฮท์กับผมหมด “กูเกรงใจจริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับพี่ เพราะถ้าไม่ได้พวกพี่ช่วย ขมิ้นก็ไม่รอด แค่นี้สบายอยู่แล้ว” ปกติพี่ไฮท์เป็นพวกเก๊กนิดๆ แต่วันนี้ดูกลายเป็นคนธรรมดาไปเลยเมื่อต้องเจอกับบรรดารุ่นพี่สายโหดทั้งหลาย “อยากได้อะไรก็บอกผมได้นะครับ”
“แหม กูรอประโยคนี้มานานแล้ว” คนบอกเกรงใจทำหน้าระรื่นก่อนกวาดสายตาไปทั่วห้อง “ห้องมึงไม่มีคาราโอเกะเหรอ กลุ่มพวกกูขาดเสียงเพลงไม่ได้”
“คาราโอเกะ? ไม่มีครับ ผมย้ายของยังไม่เสร็จ” พี่ไฮท์ตอบ
“โธ่ ไม่สนุกเลย”
“แต่มีแลปท็อปนะครับ” ไม่ใช่ผมหรือพี่ไฮท์ว่า แต่เป็นเพื่อนพี่กลอยที่ชื่อม่าน แถมยังชี้ไปที่ชั้นวางหนังสือที่มีแลปทอปของพี่ไฮท์วางอยู่
“ดีมากไอ้ม่าน ไม่เสียแรงที่กินเด็ก”
“มันเกี่ยวกันไหมล่ะพี่แทม”
“ก็กินเด็กแล้วอายุลดลงไง สายตามึงก็เลยดี” พูดจบพี่แทมก็ถือวิสาสะไปหยิบแลปทอปมา “กูเปิดได้ใช่ไหม”
“เดี๋ยวพี่เดี๋ยว” พี่ไฮท์พยายามวิ่งไปดึงมา แต่ดูเหมือนจะไม่ทัน เมื่อพี่แทมเปิดหน้าจอแล้ว “ฉิบหาย” เสียงสบถเบาๆ ของเจ้าของเครื่องเมื่อความลับที่เก็บไว้นานหลุด
“นี่มัน” ผมตาโตมองพี่ไฮท์ ก่อนจะพุ่งไปแย่งแลปทอปเครื่องนั้นมากอดไว้เอง ก่อนจะรีบเดินกลับเข้าห้องนอน
ใครใช้ให้พี่ไฮท์ถ่ายรูปผมตอนหลับวะ แถมยังแอบขโมยจูบปากผมอีก รูปแบบนี้กล้าเอาตั้งเป็นหน้าเดรสทอปได้ไงเนี่ย ผมว่า มันต้องมีมากกว่านี้แน่ แต่พอจะเปิดของในมือก็ถูกแย่งไปโดยเจ้าเครื่อง พี่ไฮท์กระแอมเบาๆ พลางยิ้มให้ผม
“มีรูปอื่นอีกไหม เอามาดูเลย” แบมือขอ แต่พี่ไฮท์กอดเครื่องไว้แน่น “พี่ไฮท์ เอามาดู” ไม่รู้มีรูปติดเรทกว่านั้นไหม ตอนผมไปนอนที่บ้าน ไม่รู้แอบถ่ายตอนผมโป๊หรือเปล่า
“นิดหน่อยเอง” คนแอบถ่ายพูดไม่เต็มเสียง ผมจ้องเขม็งจนพี่ไฮท์ยอมส่งแลปทอปมาให้ “ขมิ้นก็ บางวันเราไม่ได้เจอกัน พี่ก็ต้องมีรูปไว้ดูให้หายคิดถึงสิ”
“รูปดีๆ ก็มี” ปากว่า แต่มือกับสายตากำลังค้นหารูปตัวเอง แต่โฟลเดอร์มันเยอะจนไม่รู้อันไหนเป็นอันไหน เปิดแต่ละอันก็เจอแต่งานของพี่ไฮท์ทั้งนั้น “พี่ไฮท์ รูปอยู่ไหน” สั่งกลายๆ ให้เจ้าของมาเปิด พี่ไฮท์อิดออดเล็กน้อยก่อนจะยอมมานั่งบนเตียงแล้วเปิดรูปของผม
“สัญญาก่อนว่าห้ามโกรธพี่” ก่อนจะคลิกเปิด มีการบังคับทางสายตา พอผมไม่ตอบก็จะยกเครื่องหนี ผมเลยต้องเกี่ยวก้อยสัญญาไป “ห้ามด่าพี่ด้วย ห้ามลบด้วย”
ผมพยักหน้าไปอย่างส่งๆ ก่อนโฟลเดอร์จะถูกเปิด แล้วภาพที่ผมเห็นส่วนใหญ่คือภาพแอบถ่ายทั้งนั้น ซึ่งแน่นอนบางรูปก็เรียกได้ว่าอุบาทที่สุด อย่างตอนอ้าปากจะกินข้าว ตาก็เหลือกอีก กล้าถ่ายมาลงได้ยังไง พอเลื่อนๆ ลงไปเริ่มมีดีบ้างสลับปะปน แต่ที่ทำเอาผมอยากปาแลปทอปเครื่องนี้ทิ้ง คือตอนที่ผมอาบน้ำ แม้จะเห็นแค่ด้านหลัง แต่มันก็ไม่สมควรถ่าย แล้วดูสิ ก้นเต็มจอเลย
“พี่เป็นโรคจิตหรือเปล่าเนี่ย แล้วจะซูมก้นผมทำไม” ตอนนี้เริ่มหน้าร้อน ไม่เคยเห็นด้านหลังตัวเองแบบชัดๆ ขนาดนี้มาก่อน ก็แน่ละ ผมหมุนหัวไปดูหลังตัวเองไม่ได้
“ก็พี่ชอบ มันเหมือนซาลาเปาดี เด้งดึ๋งๆ” พี่ไฮท์ทำจมูกบานจนผมอยากเอานิ้วจิ้ม
“ไม่ใช่ว่าถ่ายแล้วเอาเก็บไว้ช่วยตัวเองหรอกนะ” แล้วพี่ไฮท์ก็หัวเราะออกมา แต่ผมกลับรู้สึกกลัวจนต้องขยับหนี
“แค่นี้ไม่ทำให้ของๆ พี่ขึ้นได้ง่ายๆ หรอก พี่ต้องได้จับ ได้ขย้ำของจริง มันถึงจะฟิตปั๋ง” เริ่มกลัวจนขยับไปท้ายเตียง
“พ่อผมบอกให้รอหกปีไง จะขัดเหรอ”
“พ่อขมิ้นห้ามพี่ แต่ไม่ได้ห้ามขมิ้นนี่” โคตรเจ้าเล่ห์ ผมว่าพี่ไฮท์ต้องคิดแบบนี้มาตลอดแน่ ถึงคะยั้นคะยอให้ย้ายมาอยู่คอนโด
“ผมไม่มีทาง...”
“แต่พี่มีทาง แล้วเรามาดูกัน ว่าทางของพี่กับทางของขมิ้น อันไหนจะถึงไวกว่ากัน”
ผมไม่อยากย้ายมาแล้ว ทำยังไงดี
ก่อนที่จะถูกลวนลามทางสายตามากไปกว่านี้ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น ทำให้ผมกับพี่ไฮท์หลุดขำออกมาเมื่อลืมว่ายังมีคนด้านนอกรออยู่นับสิบ
“กูก็ไม่ได้จะขัดอะไรหรอก แค่อยากบอกว่า ถ้าจะทำอะไรกันก็ให้เบาๆ เสียงด้วย พวกกูไม่อยากฟัง” ผมรีบเปิดประตูไปทั้งๆ ที่คนพูดยังพูดไม่จบดี “อ่าว ไม่ได้เอากันเหรอ” พี่แทมทำหน้าเหวอมองเข้ามาในห้องนอน
“เอากันอะไรพี่ ไม่มีหรอก” ผมรีบเดินแทรกออกไป พี่แทมถึงกับมองตาม
“นี่ยังไม่ได้กันเหรอ” พูดออกมาหน้าตาเฉย ทำเอาผมเกือบสะดุดขาตัวเอง “เอาน่า โลกเรามีสามร้อยกว่าวัน มันต้องมีสักวันที่เป็นของเรา สู้ๆ ไอ้น้อง” ผมเหลือบมองพี่ไฮท์ที่ยิ้มเจื่อนๆ หลังถูกมือตบบ่าเพื่อปลอบ...หรือเปล่า “ใช้แลปทอปเสร็จหรือยัง พวกกูยังรอร้องคาราโอเกะอยู่”
“ครับ”
ไอ้เราก็นึกว่ามีสาระที่ไหนได้ โธ่ แต่เห็นแบบนี้ พอได้คุย ได้ทำความรู้จัก ก็เป็นแบบที่พี่กลอยว่า ทุกคนเป็นคนดี แม้จะไม่ค่อยเต็มกันสักเท่าไหร่ ซึ่งแน่นอนว่ารวมถึงตัวพี่กลอยเองด้วย หลังจากนั้น ทั้งห้องก็ตกอยู่ในภวังค์ของน้ำเสียงอันเสนาะหู เพียงแค่ขึ้นต้นประโยคมา พี่แทมก็ถูกไล่ พวกเราจึงได้ฟังเพลงจากยูทูปเอา จะว่าสงสารก็สงสาร แต่ผมสงสารหูตัวเองมากกว่า กลัวมันจะพังเอา กว่างานจะเลิกก็ดึก ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับ โดยที่ผมกับพี่ไฮท์โบกมือส่ง ก่อนจะหันกลับเข้ามามองสภาพห้องที่เละเทะยิ่งกว่าผ่านสมรภูมิรบ ทั้งเศษหมู ไก่ กุ้ง
คืนนี้เก็บกวาดทั้งคืนแน่ รู้แบบนี้ ไปกินที่ร้านดีกว่า จะได้ไม่ต้องลำบาก แค่คิดจะเก็บก็เหนื่อยแล้ว
...
มีกลอยประเกรียนที่ไหน วายวอดทุกที่ สงสารขมิ้นกับพี่ไฮท์เลยค่า แต่ในเมื่อรับปากไปแล้ว (ใครรับปาก?) ก็ต้องเลีี้ยงเนอะ
มาแบบสั้นๆ กระชับๆ เพราะกลัวกลอยแย่งซีน ซึ่งก็แย่งไปนิดๆ (หัวเราะทั้งน้ำตา)
เรื่องนี้เป็นคู่รักแป้งเด็กนะคะ ไม่ใช่เรื่องของเกรียน (มาแย่งซีนกันเห็นๆ) ยังไงแล้วก็ฝากด้วยน้าา อย่าเพิ่งลืมกันนน
จุบุ จุบุ ไว้เจอกันตอนพิเศษหน้าค่าาา ไม่แน่ ทางของพี่ไฮท์อาจกำลังมา โฮะๆๆ (หัวเราะแบบนางร้าย)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
