-26-
“ติดไหม” น้ำเสียงตื่นเต้นเร่งเร้าอยู่ด้านหลังทำเอามือไม้ผมสั่นไปหมด “ว่าไง ติดไหมวะ”
“เน็ตมหาลัยแม่งช้าว่ะ” ผมเงยหน้าขึ้นไปตอบ คนรอลุ้นส่งเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจ “ขึ้นแล้วๆ”
“ติดไหม” คำถามเดิมส่งผ่านมา แต่ดูจะเชื่องช้าไปเลยยื่นหน้ามาดูเอง “เชี้ย ติดว่ะ”
“ไหนๆ ชื่อกูอยู่ไหน”
“นี่ไงไอ้โง่ ลืมชื่อตัวเองเหรอวะ”
ถูกตบหัวจนหน้าแทบทิ่มแป้นพิมพ์ ผมสะบัดหน้าส่งตาขวางให้เจมส์ที่ยิ้มเป็นบ้าอยู่ด้านหลัง มันเรียกผมมาดูผลสอบที่มหาลัยเพราะอยากลุ้นด้วย แล้วผมก็บ้าจี้มาหา แถมมาดูในห้องคอมของคณะวิศวะอีก ทั้งที่ผมไม่ได้สอบเข้าคณะนี้ แต่กลับรู้จักผู้คนแทบหมดคณะ
“แล้วกูต้องทำยังไงต่อวะ”
“ถามโง่ๆ อีกละ มึงก็ต้องเตรียมตัว เตรียมเอกสารสำหรับรายงานตัวไง” เจมส์ว่า ก่อนจะยื่นมือมาทำเอาผมงง “ยินดีด้วยนะมึง แม้ไม่ได้เป็นรุ่นน้องคณะ แต่ก็เป็นรุ่นน้องมหาลัย แม่ง กูดีใจอะ” แล้วมือที่ผมยื่นไปจับ ก็ถูกดึงเข้าหาตัว ตอนนี้เลยถูกเจมส์กอดไว้แน่นจนหน้าแทบจมไปกับท้องของมัน ขนาดมีพนักของเก้าอี้ขวางนะ
“ขอบใจที่มึงช่วยติวให้กู” ผมตบก้นเพื่อนไปเบาๆ ช่วงอ่านหนังสือรอสอบผมแทบไม่คุยกับพี่ไฮท์เลย เพราะขานั้นชอบกวน ไม่ก็ชอบแทะเล็มทำให้ผมไม่มีสมาธิ ยังดีที่ได้เจมส์กับคุณหมอที่ช่วยเหลือ “เย็นนี้กูต้องไปขอบคุณคุณหมอที่ช่วย...”
“มึงยังเรียกพ่อพี่ไฮท์ว่าคุณหมออีกเหรอ เดี๋ยวก็โดนตบกะโหลกอีกหรอก”
ตั้งแต่พ่ออนุญาตให้คบกับพี่ไฮท์ คุณหมอกับพ่อผมก็ดูสนิทกันมากขึ้น บางทีหายไปด้วยกันทั้งวัน กลับมาหน้าระรื่นตัวหอมมาเชียว คงไม่ได้หลงไปอยู่ในแผนกแป้งหรือน้ำหอมในห้างแน่นอน แถมผมยังถูกคุณหมอบังคับให้เรียกว่าพ่ออีก ตอนนี้ผมเลยมีพ่อสามคนแล้วครับ พ่อที่ให้กำเนิด พ่อของพี่ไฮท์ และสุดท้าย พ่อเลี้ยงของพี่ขิง ซึ่งลุงเจ้าของบ้านกลับมาประเทศไทยหลังจากพี่ขิงถูกจับได้ไม่นาน และเข้าช่วยพี่ขิงทันที แต่เพราะคดีมันยุ่งยากซับซ้อน อีกทั้งมีคนมากมายที่เกี่ยวข้องเลยต้องใช้เวลานานพอสมควร ซึ่งผมก็ไม่รู้ข้อมูลอะไรมากมาย ลุงเจ้าของบ้านบอกแค่ว่า พี่ขิงอาจติดคุกเพราะทำผิดจริง แต่ให้การรับสารภาพ โทษอาจจะลดลงเกือบครึ่ง ผมได้แต่หวังว่าเรื่องมันจะจบลงได้โดยไวที่สุด และหวังว่าพี่ขิงจะสำนึกผิดกับเรื่องนี้บ้างหากต้องรับโทษจากการกระทำของตัวเอง
“เที่ยงนี้มึงกินอะไร กูเลี้ยงเอง”
“จัดไปเพื่อนเลิฟ”
เรื่องทุนของเจมส์ ก็ต้องขอบคุณลุงเจ้าของบ้าน เพราะลุงแกให้ทุนเจมส์จนเรียนจบแทนแม่ผม แต่ที่ต่างจากเดิมคือ เพิ่มค่าใช้จ่ายต่อเดือนให้ด้วย หลักหมื่นเชียวนะครับ ผมดีใจที่แม่เจอคนที่ดี แต่ก็นั่นแหละ ป่านนี้ไม่รู้แม่ผมไปใช้เงินอยู่ที่ไหน ติดต่อก็ไม่ได้ ข่าวคราวก็ไม่มี ไม่ใช่ผมไม่ห่วงนะครับ แต่เพราะไม่รู้จะไปหาข่าวมาจากที่ไหน
กลับมาที่ผมต่อ ผมสอบเข้าคณะสัตวแพทย์อย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก ใช้เวลาไปเรียนปรับพื้นฐานใหม่ เข้าโรงเรียนกวดวิชา เข้าออกคลินิกพ่อพี่ไฮท์สำหรับวิชาที่มันยากเกินผมจะเข้าใจเพียงลำพัง ยังมีเจมส์ช่วยสอนอีกแรงสำหรับวิชาพื้นฐานของผมที่อ่อนด้อย เรียกได้ว่า การสอบเข้าของผมครั้งนี้ มาจากความช่วยของทุกคน ขนาดพ่อผมที่ดูไม่ค่อยสนใจยังแอบซื้อของบำรุงมาตุนในตู้เย็นให้ผม จะมีก็แต่คนที่พยายามโน้มน้าวให้ผมเป็นรุ่นน้องคณะให้ได้ เพียงเพราะมันเรียนแค่สี่ปี คนแบบนี้ก็มีอยู่ในสังคมนะครับ
ที่โรงอาหารผมเลือกซื้อข้าวร้านประจำสมัยยังมาเรียนแทนพี่ขิง ป้าคนขายยังคุยจ้อกับผมเหมือนเดิมเพียงแค่เรียกชื่อจริงๆ ของผมแทน ป้าบอกว่าผมหล่อขึ้นกว่าแต่ก่อน ผมได้แต่เออออไป เอาจริงๆ ผมว่า หน้าตาผมก็เหมือนเดิมนะ
“ไง” ผมหันไปยิ้มให้คนสะกิดเรียกจากด้านหลังที่มันโบกมือยิ้มโชว์ฟันครบสามสิบสองซี่ “มึงเตี้ยกว่าเดิมป่ะไอ้ขมิ้น”
“กูว่าตามึงต่างหากที่ต่ำลง” กวนมาก็กวนกลับ ไอ้อินหัวเราะร่าคงถูกใจกับคำตอบของผม “มึงมากินข้าวเหรอ” พูดปุ๊บก็อยากตบปากตัวเอง ถามทั้งๆ ที่มือไอ้อินถือข้าวขาหมูอยู่ และมันคงจะรู้ว่าผมโชว์โง่ เลยหัวเราะดังกว่าเดิมจนคนหันมามอง
ตอนนี้แทบจะไม่มีใครสนใจผม คงเพราะข่าวของพี่ขิงซาลงไปเกือบหมด เวลาผ่านไปคนก็มักจะลืมกัน มันคือเรื่องจริง ผมสามารถเดินเข้าออกมหาลัยนี้โดยที่ไม่มีคนสนใจอย่างก่อน รู้สึกดีกว่าเดิมขึ้นเยอะ
“ได้ข่าวว่าติดสัตวแพทย์เหรอวะ ยินดีด้วยนะ ตอนแรกกูคิดว่ามึงจะเข้าวิศวะซะอีก”
“พอดีกูเป็นคนอ่อนโยน รักสัตว์” สาดคำสุดท้ายใส่หน้าอินมันไปเต็มๆ
“กวนตีนนะมึง” แม้จะด่า แต่ปากมันก็ยิ้มให้ผมอยู่ “กูไปนะ ว่างๆ ไปกินเหล้ากัน กูเลี้ยง”
“จัดไปรุ่นพี่”
กวนก่อนเดินจาก เลยถูกตบหัวส่งท้ายมาด้วย มิตรภาพมันสวยงามนะผมว่า เดินยิ้มมาจนถึงโต๊ะที่เจมส์นั่ง ซึ่งตอนนี้ที่โต๊ะมีคนที่น่าจะเรียนอยู่มานั่งด้วย แถมหน้าบึ้งเหมือนปวดขี้
“กูโทรหาทำไมไม่รับ” เปิดด้วยคำถาม “หรือมัวแต่คุยกับไอ้อินจนไม่สนใจ” ปิดด้วยการประชด
หน้าเหวอเลยผม อยู่ๆ ก็โดนด่า และพอผมจะถามกลับ พี่ไฮท์ดันลุกหนีไปเฉย “เพื่อนพี่เป็นอะไร ผีเข้าเหรอ”
“ผีห่าอะไร มันหึงมึงนั่นแหละ ฟาดงวง ฟาดงาใหญ่ กูไปเรียนละ คนปวดขี้ลากออกมาจากห้อง” พี่บิ๊กว่าขำๆ พลางคลอนศีรษะเบาๆ ก่อนจะลุกตามเพื่อนตัวเองออกไป ทิ้งให้ผมนั่งมองเจมส์ที่ขำเยาะ
ผมผิดตรงไหนวะครับ
“หึงกูเรื่องอะไรวะ” ถามด้วยความสงสัย เจมส์พยักพเยิดหน้าไปอีกด้านผมถึงเห็นต้นเหตุ “หึงกูกับไอ้อินเนี่ยนะ บ้าป่ะ”
“มึงคบกับพี่ไฮท์มากี่เดือนยังไม่ชินอีกเหรอวะ” แล้วเจมส์มันก็ขำออกมาก่อนตักข้าวเข้าปากโดยไม่พูดอะไรต่อ
จะให้ชินยังไง ในเมื่อบางเรื่องผมยังไม่รู้เลย ว่าพี่ไฮท์หึงอะไร
นั่งกินข้าวกันจนอิ่มก็ถึงเวลากลับ ผมเดินออกจากโรงอาหารพร้อมเจมส์ ก่อนจะพ้นประตูก็ปะทะหน้ากับพี่นาวพอดี มันแยกกับเพื่อนตัวเองเพื่อมาดักหน้าผม ที่รู้เพราะเห็นกับตา
“ไม่คิดว่าจะเจอมึงที่นี่”
“คนเจอหน้าเขาทักกันแบบนี้เหรอพี่”
พี่นาวขำในลำคอพลางยักไหล่ “ยินดีด้วย เห็นว่ามึงสอบติดที่นี่”
“ขอบคุณครับ” ทำไมคนรู้ว่าผมสอบติดเยอะจัง ทั้งๆ ที่ผมก็เพิ่งเปิดดูผลไปไม่ถึงชั่วโมง “แล้วก็ขอบคุณที่พี่ไปเยี่ยมพี่ขิงบ่อยๆ”
“หึ” พี่นาวไม่ตอบไม่พูดอะไรอีก ก่อนจะเดินผ่านผมเข้าไปในโรงอาหาร
หลังจากพี่ขิงถูกขัง คนที่ไปเยี่ยมบ่อยกว่าคนในครอบครัวก็พี่นาวนี่แหละครับ ซื้อของใช้ ของกินไปฝากทุกครั้งจนพ่อผมแทบไม่ต้องซื้ออะไรเพราะพี่ขิงมีหมด และที่พี่เขาทำแบบนั้น ส่วนหนึ่งก็เพราะความรู้สึกผิด ผมเคยถามตอนเจอที่คุกหลังจากเยี่ยมพี่ขิงแล้ว พี่นาวบอกที่พี่ขิงเป็นแบบนี้ส่วนหนึ่งก็มาจากตัวเอง หากพี่นาวไม่พาพี่ขิงไปที่บ่อน พี่ขิงอาจไม่คิดเล่นการพนันและชีวิตก็คงไม่เป็นแบบนี้
ผมว่าในความรู้สึกผิดก็มีความรักผสมอยู่มากเลยทีเดียว
ออกจากมหาลัยผมก็ตรงไปที่คลินิกของพ่อพี่ไฮท์ อยู่ช่วยงานจนเลิกก็ไม่เห็นหน้าลูกชายเจ้าของ แม้คุณหมอจะถามหา ผมก็ตอบได้แค่คำว่าไม่รู้ ก็ผมไม่รู้จริงๆ ว่าพี่ไฮท์ไปไหน ไลน์ไปก็ไม่อ่าน หรือจะงอนหนัก นี่ถ้าไม่รู้จักกันมาเกือบปี ผมคงนึกภาพหน้าตาพี่ไฮท์ตอนงอนไม่ออก แต่นี่อยู่ด้วยกันบ่อยจนเห็นมาทุกหน้า ทุกอารมณ์แล้ว
วันนี้ที่จริงผมต้องไปนอนบ้านพี่ไฮท์ แต่ดูแล้วผมกลับบ้านดีกว่า ขืนไปเจ้าของห้องเขาไม่ให้เข้าห้อง จะรู้สึกแย่เอา ผมเลยขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้าน พอมาถึงก็เจอพ่อคุยกับกระดาษไม่สนใจลูกชายที่เดินผ่านขึ้นห้อง นี่ถ้าคนนอกมาเห็นโดยไม่รู้จัก อาจพาพ่อผมไปโรงพยาบาลบ้าแน่ คุยราวกับกระดาษมันโต้ตอบกลับมาได้ คุยเป็นเรื่องเป็นราวสุดอะพ่อผม
อาบน้ำตัวหอมเดินออกมาทิ้งตัวนอนบนเตียง มือถือที่วางอยู่ยังเงียบสนิท ผมเลยหยิบมากดดู ปรากฏว่าเครื่องเปิดไม่ติด จากที่เคยโมโหคนขี้งอนที่เงียบหาย ตอนนี้รู้สึกอายตัวเองเหลือเกิน หลงโกรธอยู่ตั้งนานคิดว่าพี่ไฮท์ทำเกินไป ที่ไหนได้ แบตหมด ผมเสียบสายชาร์ตพร้อมเปิดเครื่อง ในใจลุ้นว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นไหม ทันทีที่หน้าจอติด เสียงไลน์เด้งต่อเนื่องจนหูแทบอื้อ ยังมีข้อความและสายไม่ได้รับอีก การติดต่อทุกอย่างมาจากคนที่ผมเผลอกร่นด่ามาตลอดทั้งวัน
อยากจะยกมือไหว้ขอโทษเลย
ก่อนที่นิ้วจะได้พิมพ์ข้อความตอบกลับ เสียงริงโทนก็ดังขึ้นจนผมสะดุ้งมือถือแทบร่วง เดาน้ำเสียงกับสีหน้าของคนโทรเข้าได้เลยว่าจะประมาณไหน ข้างตัวไม่มีสำลีด้วย หูชาแน่ผม
“พี่...”
(ไอ้เหี้ย!) ตะโกนจนขี้หูผมแทบเต้น (ปิดเครื่องทำห่าอะไร กูโทรหาจนมือหงิกคิดว่ามึงเป็นอะไร ถามไอ้เจมส์ก็บอกไม่รู้ แม่งเอ๊ย!) โดนรัวมาเป็นชุดหาคำแทรกแทบไม่เจอ (ลงมา!)
“ลงมาอะไร” ถามแบบมึนๆ
(กูอยู่หน้าบ้าน) แล้วสายก็ตัดไป ตอนนี้พี่ไฮท์คงพร้อมเหวี่ยงเต็มที่ จากน้ำเสียงเมื่อกี้ คาดว่าความโมโหคงอยู่ระดับสูงมาก
ผมต้องเตรียมอะไรไว้สำหรับป้องกันตัวไหมวะ เผื่อโดนหมัดเข้าหน้า
เดินลงบันไดมาสายตาก็สอดส่องออกไปนอกบ้าน เห็นพี่ไฮท์ยืนเกาะประตูรั้ว ใบหน้านิ่งๆ แบบนั้นอันตรายกว่าหน้าดุเสียอีก พ่อปรายตามองผมขณะเดินสวนกันที่บันได พร้อมๆ กับยื่นมือมาวางบนบ่า
“เคลียร์กันเอง กูไม่เกี่ยว” แล้วพ่อก็เดินขึ้นชั้นสองไป พร้อมกับคำสบถว่าโดนโทรจิกเหมือนไก่ ให้ผมเดา พี่ไฮท์คงโทรเข้าหาพ่อผมแน่ถึงรู้ว่าผมกลับมาบ้าน
ความกล้าที่รวบรวมไว้ก่อนเดินมาหน้าบ้าน มลายหายไปหมดทันทีที่โดนกระชากแขน ตอนแรกคิดว่าโดนต่อยแน่ หมัดใหญ่ๆ นั่นต้องพุ่งเข้าเบ้าตาไม่ก็แก้ม แต่กลายเป็นว่า ผมถูกดึงเข้าไปกอดจนแทบจมกับอก พอได้แนบชิดแบบนี้ ผมถึงรู้ว่าตัวพี่ไฮท์สั่นมาก
“พี่เป็นอะไร” ถามเสียงอู้อี้ชิดอก แรงรัดไม่มีคลายออกสักนิดจนผมต้องขยับดิ้น เพราะจะไม่มีลมหายใจแล้ว “พี่ไฮท์”
“กูกลัว” น้ำเสียงสั่นเหมือนกับร่างกาย
“พี่กลัวอะไร ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” พยายามลูบหลังเพื่อปลอบคนตัวสั่นเทา “พี่ต้องเลิกคิดมากนะ”
“ก็กูติดต่อมึงไม่ได้ โทรหาพ่อมึงเป็นสิบกว่าจะยอมรับ กูก็ใจไม่ดี กลัวว่ามึงจะเป็นอะไรไป ต่อไปห้ามปิดเครื่องนะ”
“ผมไม่ได้ปิด เครื่องมันดับเอง เพิ่งชาร์ตเมื่อกี้พี่ก็โทรเข้ามาพอดี” พูดจบก็โดนตบหัวจากด้านหลังไปที ขนาดกอดผมอยู่นะ “ตอนแรกผมก็คิดว่าพี่งอนหนักถึงขั้นไม่อยากคุย แต่พอหยิบมือถือมาดูก็เลยเห็นว่าแบตหมด”
“เดี๋ยวกูจะซื้อพาวเวอร์แบงค์ให้พกสักสิบอัน”
“เว่อร์ไป”
คราวนี้ได้ยินเสียงขำเบาๆ ชิดหู “ต่อไปกูจะไม่ขี้งอนอีก”
“จริงอะ”
“เออสิ” ตอบเสร็จก็ผลักผมออกจากอ้อมอก ทำให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาติดบึ้งนิดๆ “มึงก็ต้องเลิกอ่อยคนไปทั่วด้วย ไม่งั้นกูก็แก้นิสัยตัวเองไม่ได้”
“แล้วผมไปขี้อ่อยตอนไหนวะ” ถามกลับแทบจะทันทีที่ถูกกล่าวหา “พี่ชอบคิดเองเออเอง”
“มึงชอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้คนอื่น ซึ่งกูไม่ชอบ แถมยังให้พวกนั้นแตะตัวอีก ซึ่งกูก็ไม่ชอบอีกนั่นแหละ แล้วก็...”
ผมรีบยกมือปิดปากพี่ไฮท์เพราะเรื่องนี้ ผมฟังมาตั้งแต่คบกันแรกๆ ฟังจนจำแทบทุกคำ ขนาดถึงขั้นเขียนติดหัวเตียงเลยด้วยซ้ำ
“ผมเป็นผู้ชาย ถึงจะคบกับผู้ชายแต่ก็ใช่จะร่อนอ่อยไปทั่วสักหน่อย แล้วคนอื่นที่พี่ตั้งหน้าตั้งตาหึงน่ะ เขาก็ไม่ได้คิดเกินเลยอะไร ผมมีเซ้นส์นะ ทำไมจะดูไม่ออกว่าใครคิดอะไรยังไง”
“ไอ้ขี้โม้” พี่ไฮท์ดึงมือผมออกได้ก็ด่าทันที “มึงดูกูออกเหรอตอนแรกน่ะ”
“ดูออก” เสียงสูงจนโดนเขกหัว “หลังจากที่พี่รู้ว่าผมไม่ใช่พี่ขิง สายตาดุๆ นี่ก็เปลี่ยนไป คนโง่นั่นแหละที่ดูไม่ออก” โชว์เหนือไปอีก ที่จริงผมก็ไม่รู้หรอก “แล้วนี่เราจะยืนเถียงกันหน้าบ้านผมแบบนี้เหรอ ไอ้ด่างมันยืนมองน่ะเห็นป่ะ อายหมาบ้าง เชี่ย” คราวนี้โดนตบหน้าคว่ำเลยครับ มือหนัก ตีนหนัก ขนาดเป็นแฟนกันยังทำกันได้ลงคอ
และแทนที่พี่ไฮท์จะเดินตามผมเข้าบ้าน กลายเป็นว่า ผมถูกดึงให้เข้าไปนั่งในรถแทน ด้วยความมึนปนเอ๋อเลยนั่งไป กว่าจะรู้ตัวรถก็เลี้ยวออกจากซอยหน้าหมู่บ้าน
“พี่จะไปไหน บ้านผมอยู่ตรงนู้น”
“วันนี้มึงต้องไปค้างบ้านกูไง ลืมเหรอ” แล้วคนบอกจะเลิกขี้งอนก็ทำปากยู่เหมือนเป็ด
“ไม่ได้ลืม แต่ผมยังไม่ได้บอกพ่อ บ้านก็ไม่ได้ปิด”
“กูบอกพ่อมึงแล้วว่าจะมารับ”
“พ่อไม่เห็นบอกเลย”
ตอนเดินสวนกันที่บันไดพ่อก็ไม่ได้บอกผมสักอย่าง นึกถึงตอนแรกที่ให้คบกัน พ่อผมแทบติดที่ดักฟังไว้กับมือถือของผม เวลาพี่ไฮท์โทรมาจะต้องบอกว่าคุยอะไรกันบ้าง อย่างเรื่องไปนอนที่บ้านอีก พ่อผมค้านหัวแทบชนเพดาน ดีที่คุณหมออ้างเรื่องการอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้าเลยอนุญาต แต่ก็เรื่องจริงนะครับ ผมไปนอนบ้านพี่ไฮท์ก็จะขลุกอยู่กับคุณหมอซะส่วนใหญ่ จะอยู่กับพี่ไฮท์ก็แค่ตอนกินข้าวแล้วก็เข้านอน มันเป็นช่วงเวลาที่เครียดมากในการศึกษาตำราที่ไม่เข้าใจ แต่พอผ่านมาได้ ถือว่าคุ้มกับความเครียดครับ
“นี่ไม่ใช่ทางไปบ้านพี่นี่” ระหว่างนั่งคิดย้อนถึงเรื่องที่ผ่านมา ผมก็เพิ่งได้สังเกตบรรยากาศนอกตัวรถ ถนนเส้นนี้มันคนละทางกับบ้านของพี่ไฮท์ และดูเหมือนจะมุ่งหน้าไปกลางใจเมืองมากกว่า “พี่จะไปไหน”
“ไปคอนโด” พี่ไฮท์ยกยิ้มนิดๆ ก่อนหันไปสนใจถนนต่อ
“คอนโด? ของใครเหรอ” ไม่มีคำตอบ มีเพียงสายตาที่หันมามองครู่หนึ่ง “อย่าบอกว่าของพี่นะ”
“ใช่”
“ไม่เห็นพี่บอกเลย”
“กูไม่ชอบรถติด มึงก็เห็น เราอยู่แยกนี้มาเกือบชั่วโมงละ” ก็จริงอย่างที่พี่ไฮท์ว่า รถขยับทีละนิด แถมแสงสีแดงจากท้ายรถก็ทำให้ตาพร่าไปเหมือนกัน “แต่ตอนนี้กูอยากย้ายมาอยู่”
“ทำไมถึงอยากย้าย...คนเรานี่นะ” พูดไม่ทันจบก็ต้องเบนสายตาออกนอกหน้าต่าง เพราะทนสบตาคนข้างๆ ไม่ไหว มันแสดงออกชัดเจนเกินไป แถมรอยยิ้มกรุ้มกริ่มนั่นอีก “อยู่บ้านน่าจะสบายกว่านะ”
“สบายใจแต่ไม่สบายกาย ให้กูเลือก กูเลือกสบายกายมากกว่า”
“มันมีที่เล่นฟิตเนสใช่ไหมล่ะ”
“มึงโง่จริงหรือแกล้ง”
นั่น โดนด่าอีก แต่ผมก็ไม่ได้โง่จริงนั่นแหละ ความปรารถนาอันแรงกล้านั่นทำไมผมจะไม่รู้
“พี่ต้องรอไปอีกหกปี จำที่บอกพ่อผมไม่ได้เหรอ”
“ถ้ากูไม่พูด มึงไม่บอก ก็ไม่มีใครรู้”
นี่คงเป็นสาเหตุหลักที่พี่ไฮท์อยากมาอยู่คอนโดสินะ ห่างไกลสายตาของพ่อ
“ไม่ชั่วจริงคิดไม่ได้นะเนี่ย”
“ชั่วแล้วได้เมีย กูก็ยอม”
อือฮือ ยอมรับได้หน้าตายมากจริงๆ แทบอยากยกนิ้ว (กลาง) ให้
กว่าจะฝ่าแต่ละแยกมาได้ทำเอาผมผล็อยหลับไป ลืมตามาอีกทีรถก็จอดนิ่งอยู่ใต้คอนโดแล้ว พี่ไฮท์ออกไปยืนพิงรถ มือยกโทรศัพท์แนบหูเหมือนคุยกับใครสักคน ก่อนจะสะดุ้งเมื่อหันมาเห็นผมเอาแก้มแนบกระจกแอบฟัง
“ตื่นแล้วเหรอ” พี่ไฮท์วางสายแล้วเปิดประตูรถ ผมรีบยิ้มแห้งๆ ส่งไปแก้เก้อ คิดว่าจะโดนด่าซะแล้ว “ขึ้นไปดูห้องกัน”
“ใครโทรมาเหรอ” รู้ว่าไม่ควรถาม แต่ปากมันไปก่อน
“พ่อน่ะ โทรมาถามว่าถึงไหนแล้วจะได้รอเปิดประตูบ้าน”
“อ่าว แล้ว...”
“กูบอกพ่อไปว่าจะนอนคอนโด”
“แล้วพ่อพี่ว่าไงบ้าง”
“ไม่ว่า แต่ด่า”
อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา หน้าพี่ไฮท์ติดบึ้งตึงเวลาคุยเรื่องที่ถูกด่า ก็สมแล้ว อยากดื้อรั้นพาผมมานัก โดนหักเงินรายเดือนเลย เราสองคนขึ้นลิฟต์จากชั้นจอดรถขึ้นมาด้านบน เลขหน้าจอดิจิตอลแสดงเลขชั้นสิบสอง พี่ไฮท์ยื่นมือมาจับมือผมแล้วพาเดินไปตามทางเดิน
“ห้องของเรา”
พี่ไฮท์ยิ้มก่อนแตะบัตรที่กล่องพร้อมกดรหัสหน้าประตูห้องหนึ่งสองศูนย์แปด พอได้เดินเข้าไป ห้องกว้างมีฟอร์นิเจอร์ครบครัน ห้องโถงใหญ่มีโซฟาสีน้ำตาลวางอยู่ มีทีวีจอขนาดกลางติดผนัง นอนไปดูไปก็คงเพลินไม่น้อย พอมองไปทางขวามือของผม มีประตูกระจกกั้นอยู่ ด้านในเป็นห้องครัว เลื่อนสายตามาอีกหน่อยเป็นห้องน้ำ พอหันไปมองซ้ายมือ มีประตูที่คาดว่าคงเป็นห้องนอน
“พี่เคยมาอยู่ไหมเนี่ย” ที่ถามเพราะห้องสะอาดมาก ตั้งแต่ผมเดินเข้ามา ยกฝ่าเท้าดูก็ไม่ดำเลย “ห้องสวยอะ”
“ถ้าเรามาอยู่จริงอาจมีปรับนั่นแต่งนี่อีกสักหน่อย ขมิ้นว่างั้นไหม” ดูเหมือนพี่ไฮท์จะไม่ได้สนใจห้องอย่างผมเท่าที่ควร ตั้งแต่ประตูห้องปิดลง ตัวผมก็มีปลิงเกาะติดหลังอยู่ตลอด “พี่น่ะ สั่งให้แม่บ้านมาทำความสะอาดตั้งแต่เช้า” สรรพนามเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว อีกทั้งมือก็เปลี่ยนจากที่เอว เลื้อยขึ้นมาที่อกจนผมต้องห่อตัว
“ไอ้พี่ไฮท์” กัดฟันด่า แต่คนทำดูไม่สลดอะไร แถมมือสองข้างยังสลับกันลูบขึ้นๆ ลงๆ ลามไปใต้เข็มขัดด้วย “พี่ไฮท์ ไม่เล่นนะเว้ย” พยายามดึงมือปลาหมึกออก แต่ก็ยากนัก คนทำดูเหมือนจะสนุกที่ได้แกล้งผม บ่อยครั้งมือที่ลูบเฉียดไปโดนลูกรักจนผมต้องดิ้นหนี
“มาฉลองห้องเรากันไหม” ไม่พูดเปล่า ยังส่งลิ้นร้อนแหย่เข้ามาในรูหูผมอีก
ขนลุกทุกส่วนแล้วครับตอนนี้
“พี่ไฮท์ เหนื่อยแล้วนะ”
“เหนื่อยแล้วก็เลิกดิ้นสิ”
“พี่ก็เลิกลูบสักที เดี๋ยวหนังผมก็หลุดติดมือไปหรอก”
“แน่ใจเหรอว่าหนังติดมือ พี่ว่า มีอย่างอื่นมากกว่าที่ติดมือ”
โอ๊ย ผมจะดิ้นหนีไปทางไหนดีเนี่ย หรือผมจะไม่รอด...
ช่วงเวลาที่ผมกำลังจะเพลี่ยงพล้ำ เสียงริงโทนของพี่ไฮท์ก็ดังขัด คนคร่อมตัวผมชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาถอดเสื้อผ้าผมต่อ จากรอบแรกดับไป รอบใหม่ก็ดังอีก คราวนี้เครื่องของผมก็ดังด้วย พี่ไฮท์สบถมาชุดใหญ่ก่อนลุกจากโซฟาไปรับ ผมรีบลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าตามเดิม ช่วงเวลาจากหน้าประตูมาโซฟามันแป๊บเดียวจริงๆ
“ใครโทรมาเหรอ” พี่ไฮท์ทิ้งตัวนั่งอย่างแรงบนโซฟา ก่อนตวัดสายตามองผม
“พ่อกู” ตอบเสียงห้วน
“พ่อพี่โทรมาตามเหรอ รีบกลับเถอะ ดึกแล้ว” ได้ทีก็รีบเก็บของเลยครับ พี่ไฮท์เหมือนจะฟัง แต่กลับดึงผมเข้าห้องนอนเฉย “พี่...” พูดได้แค่นั้นเพราะตอนนี้ปากผมถูกริมฝีปากอีกคนปิดเรียบร้อย เป็นจูบที่ไม่ได้นุ่มนวล แต่ก็ไม่ได้รุนแรง
การจูบของพี่ไฮท์สามารถปลุกอะไรต่อมิอะไรของผมให้ตื่น ยิ่งตอนนี้หลังผมแนบไปกับเตียงนุ่มแล้ว อีกทั้งความนึกคิดที่ต่อต้านค่อยๆ จางหายลงทุกที เอาวะ ไม่โดนวันนี้ วันหน้าก็ต้องโดน ผมหรี่ตาขึ้นดูคนที่กำลังจูบตามใบหน้าอย่างแผ่วเบา สายตาของพี่ไฮท์ตอนนี้ดูอ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่ผมเคยเห็น
“เราต้องกลับไม่ใช่เหรอ” ผมพูดจบก็โดนกดจูบ พอจะพูดก็โดนปิดอีก “พี่ไฮท์”
“ชู่ว” พี่ไฮท์จุ๊ปากพลางขยิบตาให้ผม
อยากบอกว่า ตอนนี้พี่ไฮท์โคตรเซ็กซี่ แผงอกมีกล้ามเนื้อชัด ร่องไหปลาร้าก็สวย ลำคอก็ขาว เห็นแล้วอยากกัดให้จมเขี้ยว คิดแล้วก็เหมือนสมองสั่งการให้ผมยื่นหน้าขึ้นไปงับอย่างเต็มปากเต็มคำจนเจ้าของคอร้องลั่น
“มึงกัดคอกูทำไมเนี่ย” พี่ไฮท์ดีดตัวลุกขึ้นไปนั่งกุมคอตัวเองไว้ พอขยับมือออกเลยได้เห็นชัดว่ามีเลือดออกตามรอยฟันของผม “เอาซะกูหดหมด”
ผมก็หด สะดุ้งจนอาการเคลิบเคลิ้มหดหายไปหมด พอเราสองคนเงยหน้าสบตากันก็หลุดหัวเราะออกมาชุดใหญ่ เมื่ออารมณ์ทุกอย่างสงบลงพี่ไฮท์ก็พาผมกลับบ้าน ซึ่งโดนคุณหมอบ่นชุดใหญ่ไฟกระพริบ ยิ่งเห็นรอยจูบที่ต้นคอของผมก็ยิ่งด่า แต่พอหันไปเห็นรอยที่คอพี่ไฮท์ คุณหมอก็รีบสะบัดคอมองหน้าผมอย่างแปลกใจ
‘เพิ่งรู้ว่าเราร้อนแรง’ นี่คือคำพูดของคุณหมอก่อนที่จะแยกย้ายกลับห้อง แต่มันก็ทำให้ผมกับพี่ไฮท์หัวเราะ เพราะถ้าหากคุณหมอรู้ว่า แผลร้อนแรงที่ว่า มันทำให้พายุอารมณ์จบลงจนต้องกลับบ้าน คงจะหัวเราะเหมือนกันอย่างแน่นอน
“พี่ไฮท์” เรียกขณะเจ้าของชื่อกำลังเช็ดผมที่เปียกอยู่ปลายเตียง “ถ้าเกิดพี่ขิงออกมา แล้วแต่งตัวเหมือนผม พี่จะแยกเราออกไหม” ไม่ได้ตั้งใจจะหาเรื่องก่อนนอนหรอกนะครับ แค่สงสัยเลยถามเฉยๆ พี่ไฮท์หยุดเช็ดผมแล้วเงยหน้ามามองผมนิ่ง
“กูจะแยกคนรักไม่ออกได้ยังไง” ผมทำสีหน้าไม่เข้าใจ พี่ไฮท์เลยขยับขึ้นมาบนเตียงแล้วดึงผมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด “หัวใจของกูจะเต้นแรงเฉพาะอยู่ใกล้มึงเท่านั้น” ว่าแล้วผมก็ยกมือขึ้นไปแตะหน้าอก สิ่งที่อยู่ภายในมันเต้นแรงอย่างที่เจ้าของร่างว่า “ก็เพราะคนที่กูรัก คือมึงคนเดียว จำไว้ขมิ้น”
“ผมก็รักพี่คนเดียวนั่นแหละ จำไว้พี่ไฮท์”
“เลียนแบบกูเหรอ”
“ใช่”
“นี่ก็ยอมรับง่ายเกิน” ได้ยินเสียงขำกับร่างที่สั่นเบาๆ ของคนที่ผมกอดอยู่ “ถ้ามึงนิสัยเหมือนไอ้ขิง กูคงเกลียดมึงเหมือนกัน แต่นี่มึง...หลับง่ายเกินไปนะมึงเนี่ย รอให้กูหยอดหน่อยก็ไม่ได้”
ห้วงความรู้สึกกำลังจะดับลง แต่ผมก็ยังรับรู้ถึงแรงสัมผัสนุ่มนวลที่ประทับลงบนหน้าผาก ความอบอุ่นของร่างกายของพี่ไฮท์ รวมทั้งกลิ่นหอมอ่อนๆ มันคล้ายกับยานอนหลับ ทุกครั้งที่ได้ใกล้ ก็มักจะทำให้สบายใจ จนเผลอหลับทุกครั้ง
เพราะผมมั่นใจว่าจะปลอดภัยเมื่อได้อยู่ใกล้คนๆ นี้ และผมก็มั่นใจว่าผมรักพี่ไฮท์มากพอๆ กับที่พี่ไฮท์รักผม เพียงเท่านี้ ทุกๆ วันของผมก็จะเป็นวันที่ดีที่สุด
“ผมรักพี่นะ”
“ละเมอบอกรักกันอีก แบบนี้ไม่ให้รักมากได้ยังไง...พี่รักขมิ้นนะ”
...............
*Special พาร์ทไฮท์* ไอ้ขมิ้นทำให้ผมดูเป็นคนหื่นในสายตาคนอื่น โคตรนิสัยไม่ดี ทั้งที่จริงผมออกจะรักษาสัญญาอย่างดีเถอะ แต่หากใครไม่มาเป็นผมก็คงไม่รู้ ว่าคืนๆ นึงผมต้องเจออะไรบ้าง ผมต้องสกัดกั้นอารมณ์ที่ลุกโชนของตัวเองมากแค่ไหน ผมต้องพยายามข่มตาเพื่อให้หลับทั้งที่คนรักนอนน้ำลายยืดในอ้อมกอด มันทรมานมาก ที่ไม่สามารถลูบคลำได้
ทำไมผมต้องมาทนอะไรแบบนี้ด้วย!
ที่ผมเล่า อาจฟังดูเหมือนเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่สำหรับผมมันร้ายแรงมากกับความรู้สึก ยังมีอีก ในทุกๆ คืน ผมต้องทนนั่งมองไอ้ขมิ้นเดินโป้ร่อนไปมาในห้อง โดยที่มันไม่สวมใส่อะไรเลยหลังจากอาบน้ำเสร็จ เป็นคุณจะทนไหวสักแค่ไหน อย่างบางทีที่เรารีบ ก็มักจะเข้าอาบน้ำพร้อมกัน และการได้เห็นคนรักกำลังอาบน้ำ ฟอกสบู่ ถูตัวอยู่ตรงหน้าแต่ไม่สามารถแตะต้องมันได้ มันทรมานจนแทบคลั่งนะครับ ผมรู้ว่าไอ้ขมิ้นมันไม่ได้ตั้งใจจะยั่วผมหรอก แต่มันก็ควรรู้ตัวหน่อยว่าสิ่งที่มันทำ มันทำร้ายผมแค่ไหน ผมเป็นผู้ชาย อารมณ์เรื่องพรรค์นั้นมันก็สูง กว่าจะสงบลงได้ก็ต้องใช้เวลาอย่างมากในการดับอารมณ์ตัวเอง
เพราะแบบนี้ ผมควรเป็นคนที่น่าสงสารไม่ใช่หรือไง
หกปีที่สัญญาไปนั้น มันเป็นเพียงสัญญาจากลมปาก อาจจะฟังดูเลวไปสักหน่อยที่คิดแบบนี้ แต่มันก็มากเกินไปจริงๆ ผมให้มากสุดแค่ปีหรือสองปีเท่านั้น มากกว่านี้ผมอาจลงแดงตายได้ และเพราะแบบนี้ผมถึงคิดอยากจะพาขมิ้นไปอยู่คอนโดที่พ่อซื้อไว้ อย่างน้อยที่นั่นมันก็เป็นส่วนตัว ผมจะจับ จะขยำมันยังไงก็ได้ไม่มีใครเห็น คอยดูเถอะ ถ้าเวลานั้นมาถึง ผมจะจัดให้หนักทดแทนเวลาที่เสียไป ถ้าเป็นไปได้ ผมจะยัดไอ้ขมิ้นใส่ปากแล้วกลืนลงท้อง ไม่ให้คนอื่นได้ใกล้เลยคอยดู
ก็อย่างที่ผมเคยบอกไป...
ชั่วแล้วได้เมีย ผมยอม THE END
************
Talk : สวัสดีเพื่อนๆ ทุกคนค่าาาา นิยายเรื่อง รักนี้ แค่นาย ดำเนินมาถึงตอนสุดท้ายแล้ว
ก่อนอื่นเลยต้องขอบคุณทุกๆ คนมาก ที่สนใจ และรับพี่ไฮท์น้องขมิ้นไว้ในอ้อมอก รู้สึกตื้นตันอย่างมาก ขอบคุณจริงๆ ค่ะ
ขอบคุณสำหรับความรัก กำลังใจ จนทำให้เรื่องมาจนถึงตอนสุดท้ายแบบนี้ กราบขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ
และก็ต้องขอโทษ สำหรับความล่าช้าในช่วงหลังๆ นี้ ไม่ว่าจะด้วยปัญหาอะไร เราผิดเองทั้งนั้น ขอโทษอย่างมากเลยค่ะ
ต่อไปจะพยายามพัฒนาตัวเอง เพื่อให้งานออกมาสม่ำเสมอมากกว่านี้ ....
รักทุกคนค่ะ (กราบแนบอก) (-/l\-)~~~
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
