หัวข้อ: ✻✻ ค ว้ า เ ดื อ น ✻✻ Chapter 22-23 END / P.13 [22.09.2018]

[twinmonkey0311]

 

[areenart1984]

วันนี้วันเกิดคราม เรื่องของชะนีป่าน ปล่อย ๆ ไปเถอะ นึกว่าทำบุญก็แล้วกัน คิดว่าปล่อยชะนีสู่ป่าชายเลนก็แล้วกันนะ ได้บุญได้กุศลดีออก

[Primpraii]

17




“เฮ้อ”


ผมถอนหายใจยาวออกมา


บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมถึงได้ถอนหายใจ มันเป็นความรู้สึกไร้ที่มาที่ไป ผสมปนเปกันจนยุ่งเหยิงไปหมด


ก่อนที่จะถอนหายใจอีกครั้ง ก็ได้ยินเสียงเอ่ยก่อน


“ถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ยแดน”


เป็นเพื่อนตัวเล็กของผมที่พูดทัก หนึ่งเดินมานั่งข้างผมหลังจากเพิ่งออกมาจากตึกเรียน เวลานี้เป็นเวลาบ่ายแก่ๆ แล้ว พวกเรามีนัดกันต่อจากนี้


“เฮ้อ” ผมลืมตัวถอนหายใจไปอีกครั้ง


“เป็นอะไรเนี่ย ทะเลาะกับเดือนสถาปัตย์เหรอ ถึงได้ทำหน้ากลุ้ม?”


“เปล่า ไม่ได้ทะเลาะกัน”


“ไม่ได้ทะเลาะแล้วเป็นอะไร จะมีเรื่องอะไรอีกที่ทำให้แดนกลุ้มได้ฮึ”


“........”


“นั่นไง ว่าแล้วเชียว” หนึ่งตบมือคล้ายคิดว่าผมเป็นอย่างที่เขาพูด


“ว่าอะไร เราไม่ได้ทะเลาะกับครามจริงๆ”


“แต่ก็กลุ้มเพราะหมอนั่นใช่ไหม?”


จะว่ากลุ้มเพราะครามก็ไม่ถูก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เกี่ยวกับเขาเสียทีเดียว


“มีเรื่องไม่ลงรอยกันเหรอ?” เพื่อนตัวเล็กถามต่อ


“ไม่ลงรอยกับทะเลาะมันก็ความหมายเดียวกันไม่ใช่เหรอ เราไม่ได้ทะเลาะกับครามเลย ความสัมพันธ์เราปกติดี ไม่มีปัญหาอะไร”


ถ้าไม่นับว่าแฟนเก่าครามเคยมาดักรอครามที่คอนโดสองสามครั้งน่ะนะ


“ถ้าไม่มีปัญหา...งั้นอย่าบอกนะว่า เดือนนั่นโรคจิต? นี่หมอนั่นชอบทรมานแดนบนเตียงเหรอ มัดมือมัดเท้า ถือแส้ฟาด? ร่างแยกมิสเตอร์เกรย์”


“เฮ้ย ไปใหญ่แล้ว ครามจะไปทำอย่างนั้นได้ไงเล่า”


ผมปาดเหงื่อน้อยๆ ครามไม่ได้ทรมานผมบนเตียงในแบบที่หนึ่งว่าหรอก แต่ทรมานแบบอื่นจะเข้าข่ายไหมเนี่ย?


“แล้วเพราะอะไรเล่า ถ้าคบกันดีแล้วจะกลุ้มใจทำไม”


“ก็คบกันดีน่ะสิ ดีมากเลย ครามไม่เคยบังคับเรา เอาใจ ใส่ใจทุกอย่าง ไม่มีที่ติสักที่”


“........”


“หนึ่งทำหน้าอย่างนั้นทำไม” เอ่ยถามเพราะหนึ่งเบ้ปากไม่พอ ยังทำจมูกย่นใส่อีก


“ไม่ชอบคนดีว่างั้น? ดีเกินไปไม่ชอบ ชอบเลวๆ?”


“เพ้อเจ้อ” ผมยื่นสองมือไปบีบแก้มหนึ่งอย่างหมั่นเขี้ยว


ไม่ใช่ว่าครามดีเกินไปเสียหน่อย ผมแค่คิดว่าบางที ตัวผมเองต่างหากที่ดีไม่พอ แต่ผมก็ไม่ได้บอกหนึ่งในสิ่งที่ผมคิดออกไปหรอก


.

.



ผมมายืนรอที่ร้านขนมในห้างพร้อมกับหนึ่ง เพื่อรอใครอีกคนหนึ่งมาร่วมวงด้วย


วันนี้เรามาลองเมนูใหม่ของร้านดัง ร้านนี้ดังขนาดที่ว่าต้องรอคิวอยู่นานกว่าจะได้เข้าไปนั่งในร้าน ตอนที่พนักงานเรียกคิวของผม คนที่รอก็มาถึงพอดี


“ไม่มาช้ากว่านี้ล่ะ จะได้กินกันเสร็จจ่ายเงินพอดี” หนึ่งส่งเสียงหงุดหงิดใส่ให้พี่ชายตัวสูงใหญ่


“พี่วนหาที่จอดรถน่ะสิ ห้างกลางเมืองแบบนี้หาที่จอดง่ายที่ไหน”


ผมรีบเอ่ยห้ามทัพระหว่างพี่ทักษ์และหนึ่ง “รีบเข้าไปนั่งกันเถอะ”


พวกเราสามคนมากินขนมด้วยกันหลายครั้งแล้ว เรื่องแปลกก็คือคนที่ชวนกลับเป็นพี่ทักษ์ ไม่ใช่หนึ่ง


เหตุผลก็คือหนึ่งจะไม่ยอมไปไหนกับพี่ทักษ์สองคน หากจะไปก็ต้องมีใครไปด้วย ดังนั้นเพื่อนสนิทของหนึ่งอย่างผมจึงกลายเป็นคนคนนั้นไปโดยปริยาย


หนึ่งกับผมชอบกินขนมหวาน เรื่องนี้พี่ทักษ์ก็รู้ พี่เขาจึงใช้ผมเป็นข้ออ้าง


ผมไม่ถือสา และคิดว่ายังไงเรื่องนี้ทุกคนก็ได้ประโยชน์


พี่ทักษ์ได้พาน้องชายมากินของที่ชอบ ส่วนหนึ่งกับผมก็ได้กินฟรี


ข้อเสียคงมีอยู่เรื่องเดียวตรงที่ทุกครั้งที่มาด้วยกัน เราจะสั่งขนมมาเต็มโต๊ะ และกินกันเรียบไม่เหลือ ทำให้แก้มตอบๆ ของผมเริ่มยุ้ยหน่อยๆ แล้ว


“เอาเซ็ตอาฟเตอร์นูนทีแบบ Gold สำหรับสามคน ชา Signature เค้กแอพปริคอท ช็อกโกแลตลาวา...” หนึ่งร่ายแบบไม่เห็นใจเงินในกระเป๋าพี่ชายสักนิด จนผมต้องปราม


“พอแค่นี้ก่อน กินไม่หมดค่อยสั่งเพิ่ม”


คนตัวเล็กพ่นลมทางจมูกอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมสั่งแค่นี้ก่อน


“แหม ถ้าน้องพี่ได้นิสัยดีๆ จากแดนมาบ้างก็ดีสิ” พี่ทักษ์เอ่ยแหย่คนเป็นน้อง


หนึ่งชะงัก ก่อนจะยกมือที่ถือส้อมชี้หน้าคนร่างสูงไปด้วย


“เงียบไปเลย ใครอยากเป็นน้องพี่?”


“ครับๆ กลัวแล้ว” พี่ทักษ์ยกสองมืออย่างยอมแพ้ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูด “จริงสิ นี่เห็นชื่อครามในประกาศคณะ ตกลงว่าได้ตัวจริงทุนแลกเปลี่ยนเดียวกับพี่ด้วย แล้วหมอนั่นจะเอายังไงล่ะ?”


“........”


ผมจำได้ว่าเคยได้ยินพี่ทักษ์พูดเรื่องครามสอบทุนเดียวกับพี่เขารอบหนึ่ง แต่ก็ลืมเรื่องนี้ไปเพราะครามไม่เคยพูดถึงเลย พอได้ยินว่าเขาติดตัวจริง ผมอึ้งไปไม่น้อย


“ครามไม่ได้บอกแดนเหรอ”


“ไม่...ไม่ได้บอกครับ” ผมส่ายหน้า


“อืม...งั้นเดี๋ยวคงบอกแหละ เพราะประกาศเพิ่งออกเอง”


แล้วพี่ทักษ์ก็หันไปสนใจของหวานที่มาเสิร์ฟพอดี หลังจากนั้นความสนใจของพวกเราก็เบนไปที่เซ็ตขนมราคาแพงละลานตาบนโต๊ะแทน


.

.



หลังจากกลับจากกินขนมแล้ว พี่ทักษ์กับหนึ่งก็มาส่งผมที่คอนโด ก่อนพวกเราจะแยกกัน


ผมเดินกลับขึ้นคอนโดตัวเองด้วยหัวตื้อๆ คิดอะไรไม่ออกเท่าไหร่ อาจเพราะได้ยินเรื่องที่ครามสอบติดตัวจริงทุนไปต่างประเทศก็ได้


จะบอกว่าผมไม่แปลกใจที่ครามไม่บอกผมเรื่องนี้ก็คงโกหก ผมคิดสงสัยว่าเพราะอะไรเขาถึงได้ไม่เคยพูดถึงเลย อย่างน้อยถ้าผมรู้ผมก็คงจะสามารถเอ่ยแสดงความยินดีกับเขาโดยตรง


สองขาเดินถึงห้อง ก่อนตรงไปนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะทันที


ผมจัดแจงเลือกภาพถ่ายมาแต่งเพื่อนำลงบล็อก เวลาที่ได้นั่งจมไปกับสิ่งที่ชอบ ผมจะรู้สึกดีขึ้น ความสับสนคล้ายจะเลือนหายไป


มือคลิ้กไปที่โฟลเดอร์ชื่อ 'Indigo' ตอนนี้รูปในโฟลเดอร์นี้มีมากจนล้น สายตาของผมไล่มองแต่ละรูปที่ถ่ายในช่วงเวลาต่างๆ


จากที่อยู่ไกลแสนไกล กลายเป็นใกล้มากขึ้น หากต้องห่างกันคนละซีกโลก ผมกับเขาจะกลับมาใกล้ชิดกันแบบเดิมได้ไหมนะ


โชคดีที่ผมสงสัยได้ไม่เท่าไหร่ ครามก็โทรศัพท์เข้ามาหา ผมจึงคิดจะถือโอกาสนี้ถามเขาไปตามตรง


RRRrrr


“ฮัลโหล”


“ถึงห้องแล้วหรือยังแดน”


“ถึงแล้ว เมื่อกี้นี่เอง”


“ไปกับพี่ทักษ์กับหนึ่ง เป็นยังไงบ้าง สนุกมั้ย”


“ก็ดี กินกันเยอะมากเหมือนเดิม เราออกแก้มแล้วเนี่ย”


ผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากปลายสายเมื่อเอ่ยจบ


“อืม...แล้วแดนสนิทกับพี่ทักษ์ตั้งแต่เมื่อไหร่ พักหลังไปกับพวกพี่ทักษ์บ่อยกว่าเราอีกนะ”


“........” ตอบอะไรไม่ออกไปครู่หนึ่ง ก่อนส่งเสียง “คือ...เราก็ไปกับหนึ่งปกตินะ ส่วนพี่ทักษ์นี่คงเพราะเค้าเพิ่งกลับมาจากแลกเปลี่ยน เลยมากับหนึ่งบ่อยกว่าเดิม”


“อ้อ” ครามเพียงตอบสั้นๆ ก่อนที่ความเงียบจะครอบคลุมบทสนทนา


“คราม” ผมสูดหายใจเข้าลึก และตัดสินใจเอ่ยถามเรื่องที่สงสัย “ได้ยินจากพี่ทักษ์...ว่าครามติดตัวจริงทุนแลกเปลี่ยนเหรอ”


เดือนสถาปัตย์นิ่งอยู่นาน กว่าจะตอบ “อืม”


“ดีใจด้วยนะ เก่งมากเลย ได้ยินว่าทุนนี้สอบยากมากเลยด้วย”


เสียงถอนลมหายใจแผ่วเบาดังจากปลายสาย “ไม่หรอก พ่อเรารู้จักกับอาจารย์”


ผมคิดว่าต่อให้พ่อของครามไม่รู้จักกับอาจารย์ เขาก็มีความสามารถพอจะสอบทุนอยู่แล้ว ใครๆ ก็รู้กันทั้งนั้นว่าเขาเก่งมากขนาดไหน


“แล้ว...ครามจะตอบรับทุนหรือเปล่า”


“เรายังไมได้ตัดสินใจอะไร รู้แค่เราอยากเรียนที่ไทย และอยู่กับแดนมากกว่า”


“เหรอ...”


น่าแปลกที่ผมจะดีใจก็พูดได้ไม่เต็มปาก ภายในอกพลันอึดอัดขึ้นมา แม้จะกลืนน้ำลายลงคอยังยากลำบาก ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้


.

.




ไม่ทันไร ข่าวเรื่องที่ครามได้ทุนแลกเปลี่ยนไปต่างประเทศก็ดังไปทั่ว ข่าวเรื่องนี้แพร่มาไม่เว้นแต่ในคณะนิเทศ แต่ละคนที่รู้ต่างชื่นชมเดือนคณะสถาปัตย์ ว่าไม่ใช่แค่ภายนอกที่ดูดี สมองก็ยังดีและมีความสามารถอีกด้วย


บางคนถึงกับบอกว่า ทุนนี้เป็นทุนของเดือนโดยเฉพาะเลยทีเดียว เพราะคนที่ได้รับทุนก่อนหน้าก็คือพี่ทักษ์ ที่เป็นเดือนของรุ่นเหมือนกัน


แม้ว่าครามจะบอกว่าเหตุผลที่สอบได้ตัวจริงของทุนนี้เพราะพ่อตัวเองรู้จักกับอาจารย์ ทว่าไม่มีใครสงสัยในความสามารถของครามสักคนหรอก


ผมคิดว่าที่ครามเอ่ยแบบนั้นเป็นเพราะเขาถ่อมตัว นึกถึงความเป็นจริงสิ ต่อให้พ่อตัวเองจะรู้จักกับอาจารย์ยังไง คะแนนสอบมันก็โกหกกันไม่ได้


ผลการเรียนของเขา และความสามารถของเขาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าใครคือคนที่เหมาะสม


ผมได้ยินพี่ทักษ์บอกว่าตัวเองได้ประสบการณ์จากการไปแลกเปลี่ยนมาก ได้เห็นวิธีการเรียน รวมทั้งวิธีการทำงานของต่างประเทศ นอกจากนี้หลังจากเรียนครบหนึ่งปีแล้ว ยังได้ฝึกงานกับบริษัทชั้นนำในต่างประเทศต่ออีกหกเดือนด้วย


โอกาสดีๆ แบบนี้ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ ทว่าครามกลับบอกผมว่าจะปฏิเสธทุนเสียอย่างนั้น


ผมไม่คิดจะไปก้าวก่ายการตัดสินใจของใคร แล้วใจหนึ่งผมก็รู้สึกโล่งที่ผมไม่ต้องแยกกับคราม ไม่ต้องอยู่ห่างจากเขาคนละประเทศ


ระยะเวลาหนึ่งปี หรือหนึ่งปีครึ่ง มันยาวนานมากพอจะทำให้คนเราเปลี่ยนแปลงไปได้ หากเขาได้ไปใช้ชีวิตในต่างบ้านต่างเมือง แน่นอนว่าความคิดความอ่านต้องเปลี่ยนไปไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง


ขนาดเพื่อนจากมัธยมเดียวกัน เรียนต่างคณะกันแค่เทอมเดียว ยังกลับมาคุยกันเหมือนเดิมไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับคนที่ไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไปทุกอย่างโดยสิ้นเชิง


ได้เจอผู้คนใหม่ๆ ได้เปิดมุมมอง ได้เห็นโลกกว้าง ได้เจอคนเก่งๆ อีกมากมาย แล้วการที่ได้มีโอกาสเหล่านั้น จะทำให้คนเรายังคงเป็นเหมือนเดิมได้เหรอ


ผมบอกตามตรงว่าผมกลัวว่าครามจะไม่เหมือนเดิม ซึ่งนั่นก็เป็นเหตผลที่ผมไม่คิดจะทักท้วงเมื่อเขาบอกว่าจะปฏิเสธทุนแลกเปลี่ยนเหมือนกัน


อีกอย่าง...ครามบอกว่า เขาอยากเรียนที่ไทยกับผม รู้อย่างนั้นแล้วผมจะปล่อยให้เขาไปได้เหรอ เพราะผมเองก็อยากอยู่กับเขาเหมือนกัน


ผมดีใจที่ครามบอกอย่างนั้น ทว่าในความดีใจ กลับมีความรู้สึกผิดเจืออยู่ด้วย


และความรู้สึกผิดนี้เอง ที่เป็นสาเหตุให้ผมอึดอัดในหัวใจยามที่ได้ยินเรื่องปฏิเสธทุนจากปากคราม


ต่อให้ผมจะมีส่วนแค่นิดเดียวในการตัดสินใจของเขาก็ตาม ก็ยังเรียกว่ามีส่วนอยู่ดี


ผมพยายามเพิกเฉยใส่ความรู้สึกผิดนั้น และเกือบจะเมินเฉยได้แนบเนียนอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้รับโทรศัพท์จากคนที่ผมไม่ได้คาดคิดคนหนึ่งเข้า

.

.



CONT.



TALK: มาต่อแล้วจ้า อย่าพึ่งคิดว่ามันจะดราม่านะ มันอาจจะไม่ดราม่าก็ได้ 555+ เรื่องนี้ก็มาจนถึง Chap 17 แล้วเนอะ เกินครึ่งทางแล้ว   

ขอบคุณมากเลยน้าที่รักแดนไทกับคราม อยากให้รักและติดตามทั้งสองคนกันต่อไปจนจบเลย อย่าพึ่งทิ้งทั้งสองคนนะ ;__;

แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะ ^^

[DrSlump]

 

ใครหนอคือคนที่ไม่คาดคิดคนนั้น?

[areenart1984]

เขาเป็นใคร ใครเป็นเขา 

[minenat]

ป่าน ? พ่อคราม?

[ommanymontra]

 

[Nung66669]

 

[wanirahot]

ไม่ทิ้งน้าา​  เราชอบครามพ่อแผนสูงงงงง

[่jum]

  ใครอ่ะ

[Yara]

พ่อครามโทรหาแดนรึเปล่า

[Primpraii]

18





หลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากใครคนหนึ่ง ผมก็นั่งสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยู่นาน


พ่อของคราม ติดต่อมาหาผม และท่านอยากคุยกับผมโดยตรง จึงเรียกให้ผมไปพบยังที่นัดหมาย


พยายามเค้นสมองนึกเหตุผลที่พ่อของคนร่างสูงจะเรียกผมไปหา ทว่าเหตุผลต่างๆ นานาที่คิดได้นั้น ผมก็ไม่ได้มั่นใจว่าจะถูกต้อง


วันเสาร์เวลาสิบเอ็ดโมงกว่าๆ ผมออกจากคอนโดตัวเองไปยังรถไฟฟ้า แล้วเดินทางต่อไปยังโรงแรมใหญ่กลางเมืองที่ได้ชื่อว่าหรูหราและราคาแพง ถ้าพ่อของครามไม่เรียกผมไปพบที่นั่น ปกติแล้วผมคงไม่มีโอกาเข้าไปในโรงแรมนั้นแน่


ใช้เวลานั่งรถไฟฟ้าไม่นานก็ถึงสถานีของโรงแรม ออกจากรถไฟฟ้าแล้วเดินต่ออีกไม่ถึงสิบห้านาทีก็มาถึงจุดหมาย เพียงแค่ยืนตรงหน้าโรงแรมด้วยชุดลำลองธรรมดา ผมก็รู้สึกประหม่าจนเหงื่อชื้นๆ ซึมออกจากมือและแผ่นหลัง ผมมุ่งตรงไปยังร้านอาหารฝรั่งเศสเลื่องชื่อด้านใน พ่อของครามรอผมอยู่ในร้านนั้น


สองเท้าย่างก้าวอย่างกล้าๆ กลัวๆ กระทั่งสายตามองเห็นชายวัยกลางคนทว่ายังดูหนุ่มแน่นกว่าอายุนั่งรออยู่ที่โต๊ะหนึ่ง


ผมจำได้ทันทีว่าชายคนนั้นคือพ่อของคราม เพราะโครงหน้าของเดือนร่างสูงก็เรียกว่าได้พ่อมาไม่น้อยเหมือนกัน


“สะ..สวัสดีครับ ผมแดนไทครับ”


อีกฝ่ายยกมือรับไหว้ผม แล้วผายมือให้ผมนั่งลงฝั่งตรงข้าม “มาแล้วเหรอ นั่งลงสิแดนไท”


“ครับ ขอบคุณครับ”


“สั่งอะไรทานสิ”


“ไม่เป็นไรครับ คือผม...” ยังไม่ทันว่าจบ คนที่นั่งฝั่งข้ามก็กล่าวออกมา


“ไม่ต้องเกรงใจ สั่งเลย กินให้อิ่มก่อนค่อยว่ากัน”


เมนูถูกยื่นมาให้ตรงหน้า ผมจึงรับมาดูและเลือกอย่างกระอักกระอ่วน


ผมสั่งอาหารที่ถูกที่สุด ส่วนพ่อของครามน่าจะเลือกสั่งเมนูประจำ


ระหว่างมื้ออาหาร อีกฝ่ายพูดคุยกับผมบ้างในเรื่องทั่วไป ถามเรื่องคณะที่ผมเรียน การเรียนและความสนใจของผม แม้บทสนนาจะเป็นไปอย่างไม่อึดอัด หากแต่ผมกลับวิตกกังวลอยู่ตลอด จนกระทั่งพวกเราทานอาหารตรงหน้าหมดและบริกรเก็บจานไป พ่อของครามก็คล้ายจะเข้าเรื่องจริงๆ เสียที


“คบกับลูกผมนานรึยัง”


“........” คำถามของชายท่าทางภูมิฐานทำให้ผมตอบไม่ออก


“ไม่ต้องแปลกใจหรอกว่าผมรู้ได้ยังไง เรื่องของลูกชายผม ถึงเขาจะไม่บอกผมก็มีทางทำให้รู้ได้น่ะ”


ผมกลืนน้ำลายลงคอ สายตาหลุบมองยังผ้าปูโต๊ะสีขาว “สามสี่เดือนครับ”


“ก็ไม่นาน” เสียงแหบต่ำว่า “เจ้าครามบอกว่า จะไม่ไปแลกเปลี่ยนที่ยุโรป”


“ครับ”


“รู้หรือเปล่าว่าเพราะอะไร”


“........”


ไม่แน่ใจว่าพ่อเขาต้องการถามผมจริงๆ หรือว่ามีคำตอบในใจอยู่แล้ว


“ความจริงถ้าเขาจะไม่ไปตอนนี้ โอกาสหน้าก็ยังมี หากเขาจะไปต่อโทผมก็ส่งได้ แต่โอกาสที่เขาคว้ามันได้เองกับโอกาสที่ผมยื่นให้ มันไม่เหมือนกัน คุณเข้าใจใช่ไหม”


ใบหน้าพยักลง


“ผมไม่มีปัญหาเรื่องหนุ่มสาวมีความรักนะ ก่อนหน้านี้ถึงเขาจะคบผู้หญิงอายุมากกว่าผมก็ไม่เคยก้าวก่าย เพราะผมเชื่อว่าทุกคนมีความคิดความอ่านแล้วก็รู้ว่าฝ่ายนั้นเป็นผู้ใหญ่ ทำงานเก่ง ตำแหน่งใหญ่โตตั้งแต่อายุยังน้อยๆ ไม่พาครามไปทำอะไรเสียๆ หายๆ เสียดายที่เลิกกันไปแล้ว”


“........”


“แล้วคุณมีข้อดีอะไรบ้าง”


ผมไม่สามารถแม้แต่จะเอ่ยคำใดออกไปแม้แต่คำเดียว คำพูดที่แว่วเข้ามาในหู ทำให้หัวใจของผมที่เคยพองโต ล่องลอยอยู่ในโลกแห่งความฝันต้องกลับมาตระหนักในที่ของตัวเอง


ชายตรงหน้ายกชาขึ้นดื่ม ก่อนวางแก้วลง เสียงแก้วกระทบกับจานใบสวยฟังดูหนักอึ้งกว่าที่ควร


ไม่จำเป็นที่พ่อของครามจะต้องเอ่ยออกมาตรงๆ ผมก็รู้ดีว่าผมควรจะทำอะไร


.

.




หลังจากเดินออกมาจากโรงแรม ผมใช้เวลาเดินเถลไถลเรื่อยเปื่อยข้างนอกอยู่นาน ย่างเท้าทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าคิดอะไรในหัว


เวลาล่วงเลยไปจนแดดแรงกล้าค่อยๆ หม่นแสง จึงมองนาฬิจากหน้าจอมือถือ ตอนนี้ใกล้จะห้าโมงเย็นเข้าไปแล้ว ผมไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าปล่อยให้เวลาผ่านไปนานขนาดนี้


นอกจากนี้...ยังมีมิสคอลจากครามมาหาผมตั้งหลายสาย


ผมเปิดสั่นไว้จึงไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้า และคงเพราะสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ถึงไม่รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนของเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋า


คิดว่าป่านนี้ครามคงกังวลแย่ มือจึงกดโทรออกหาอีกฝ่าย


ทันทีที่เดือนร่างสูงกดรับ ก็เอ่ยออกมา


[แดนอยู่ไหน โทรไปตั้งหลายครั้งไม่รับสายเลย]


น้ำเสียงทุ้มจากปลายสายแสดงความเป็นห่วงจนผมรู้สึกได้


“เราออกมากินข้าวกับเพื่อน แล้วเปิดโทรศัพท์สั่นเอาไว้ เลยไม่ได้ยิน โทษทีนะ”


[จะกลับเมื่อไหร่]


“กำลังจะกลับแล้ว แล้วตอนนี้ครามอยู่ไหนเหรอ”


[อยู่ที่คอนโด แต่เดี๋ยวจะต้องออกไปข้างนอก อยู่ๆ พ่อก็เรียกตัวน่ะสิ]


“จะไปกี่โมงเหรอ”


[จะออกจากที่นี่สักหกโมงกว่าๆ] คล้ายครามจะอ่านผมออก จึงเอ่ยต่อ [แดนจะมาไหม?]


“เราคงไปถึงก่อนครามออกไป รอก่อนนะ”


ผมรีบตอบ เพราะผมอยากจะพูดกับเขาให้เร็วที่สุด อีกอย่างนึง เรามีเวลาเหลือไม่มากแล้วด้วย


[ได้ แล้วเจอกันแดน]


ครามกดวางสายไป ผมจึงเร่งสาวเท้าไปขึ้นรถไฟฟ้า


ตลอดทางที่ไปคอนโดของเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ผมรู้สึกแน่นในอก อัดอัด ไม่มีความสุข และผมไม่รู้เลยว่าต่อให้ได้พูดกับครามไปแล้ว ผมจะกลับมาสบายใจเหมือนเดิมได้หรือเปล่า


ผมไม่มั่นใจเลยจริงๆ


.

.



ผมเคาะประตูห้องของครามครู่หนึ่ง ก่อนจะไขกุญแจเข้าไปด้านใน พวกเราให้กุญแจสำรองรวมทั้งคีย์การ์ดกันและกันได้ระยะหนึ่งแล้ว


พอก้าวเข้าไป ก็เห็นครามกำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ต ด้านข้างมีเสื้อสูทตัวนอกพาดไว้ ผมจึงเอ่ยถาม


“ไปงานแต่งเหรอ”


“ใช่ ของคนรู้จักพ่อน่ะ” ครามยิ้มเมื่อเห็ยผมก้าวเข้าห้องมา


น่าแปลกที่รอยยิ้มของเขาทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบในอก


“คราม...เรามีเรื่องอยากจะคุยด้วย” ความกังวลที่ปิดไม่มิดเผยออกทางน้ำเสียง


คนร่างสูงนิ่งไป ก่อนจะเหลือบสายตามองนาฬิกาบนผนัง ที่บอกเวลา 6.25 PM


“ว่า?”


ผมสูดหายใจลึก แล้วกลั้นใจเอ่ย


“เรื่องทุนแลกเปลี่ยน”


อีกฝ่ายหยุดฟังผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย จนผมคาดเดาความรู้สึกเขาไม่ออก


“อย่าปฏิเสธเลย เราสนับสนุนให้ครามไปแลกเปลี่ยนนะ”


คราวนี้เขาเลิกคิ้วขึ้นมองผม “นี่มีใครมาพูดอะไรกับแดนหรือเปล่า”


“เปล่า เราคิดอย่างนั้นเอง”


ผมไม่บอกเรื่องที่ไปพบพ่อของครามไปตรงๆ เพราะผมเองก็คิดแบบนั้น ต่อให้พยายามกลบฝังความรู้สึกเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้


ครามถอนหายใจ แล้วส่ายหน้า


“ถ้าเรายืนยันว่าจะปฏิเสธล่ะ”


“........”


ผมเข้าไปจับมือเขา ใบหน้าเงยมองด้วยความรู้สึกจุกแน่นในอก


“ครามคงจะไม่ได้ปฏิเสธทุนเพราะเราใช่ไหม”


“ถ้าบอกว่าใช่?”


“อย่าทำอย่างนั้นได้ไหม”


คำพูดของแฟนเก่าของครามแวบเข้ามาในหัว


'นี่เธอเลิกกับพี่แล้วไปคบกับผู้ชายพี่ไม่ว่านะ แต่หาดีกว่านี้ไม่ได้เหรอ?'


แล้วยังคำถามของพ่อเขา


'แล้วคุณมีข้อดีอะไรบ้าง'


ผมรู้ว่าผมไม่มีอะไรโดดเด่น ไม่ได้หน้าตาดีเหมือนพี่ป่าน ไม่ได้หัวดีเหมือนคราม ฐานะทางบ้านก็สุดแสนจะธรรมดา แค่นี้ก็ถือเป็นความผิดมหันต์ที่คิดคว้าเดือนที่สูงส่งมาเป็นของตัวเองแล้ว


ทั้งๆ ที่รู้ ผมยังจะคิดบังอาจทำให้เขาต้องตกต่ำเพราะผมอีกเหรอ?


...ไม่


ผมทำไม่ได้หรอก


ทำไมผมจะไม่เข้าใจว่าพี่ป่านและพ่อของครามพูดแบบนั้นเพราะอะไร ไม่ใช่เพราะพวกเขาเกลียดผม ไม่ใช่เพราะดูถูกผม แต่เพราะพวกเขาหวังสิ่งที่ดีสุดให้ครามต่างหาก


แล้วผมจะไม่หวังให้เขาได้สิ่งที่ดีที่สุดบ้างเหรอ


ถ้าไม่หวังให้คนที่เรารักได้สิ่งที่ดีที่สุด ผมยังจะเรียกตัวเองว่าเป็นคนรักของเขาได้ยังไง


“คราม...ตอบรับทุนเถอะนะ” น้ำเสียงของผมเจือด้วยความเศร้าหมอง


ใบหน้าหล่อเหลาดูลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด มือใหญ่ยกขึ้นนวดขมับ


ความเงียบเข้าปกคลุมเนิ่นนาน เงียบจนได้ยินเสียงเข็มวินาทีเดินดังชัดเจน


“เราจะตอบรับ ถ้าแดนสัญญาว่าจะรอเรา”


“........”


ผมนิ่งไป ลำคอตีบตันไปหมด คล้ายมีก้อนบางอย่างอุดอยู่ในนั้น


“ว่าไงแดน”


ดวงตาร้อนผ่าวเหม่อมองไปยังนาฬิกาที่ผนัง ก่อนจะเอ่ยบอก


“ครามต้องไปงานแต่งแล้วไม่ใช่เหรอ จะทุ่มนึงแล้วนะ”


ส่งเสียงแหบพร่าเปลี่ยนเรื่อง


ภาพของคนร่างสูงที่กัดฟันแน่นสะท้อนอยู่ในแววตา ผมรู้ว่าเขาโกรธ รู้ว่าเขาไม่พอใจ หากแต่ผมไม่อาจทำอะไรได้สักอย่าง


หลังจากเงียบอยู่นาน ครามก็เค้นเสียงออกมาในที่สุด “เอาไว้เรากลับจากงาน แล้วค่อยคุยกันต่อ”


ผมไม่ได้มองตามแผ่นหลังของครามยามเดินออกไปเหมือนอย่างเคย ได้แต่ยืนนิ่ง ใบหน้าก้มต่ำ


หลังจากที่สองหูได้ยินเสียงปิดประตูดังแว่ว ใบหน้าของผมก็เงยขึ้น ดวงตาเหลือบมองด้านบน ทว่าภาพที่ปรากฏมันกลับพร่าเลือนไม่เห็นสิ่ง


ต่อให้พยายามแค่ไหน ก็ห้ามความร้อนรุ่มที่กรอบตาไม่ได้


ทำไมนะ


แค่ตอบออกไปว่าจะรอเขา


ทำไมผมถึงตอบออกไปไม่ได้ ไม่ว่ายังไงก็พูดออกไปไม่ได้จริงๆ


.

.



CONT.



TALK: มาต่อแล้ว ไรท์ยังคงยืนยันนะ ว่าเรื่องนี้ฟีลกู๊ดจริงๆ

แม้จะหน่วงๆ แต่ก็อยากให้อดทนนะ อดทนไว้อึ๊บๆ แม่แดนต้องเป็นกำลังใจให้น้องมากๆ แต่ที่จริงตอนนี้พิครามต้องการกำลังใจมากที่สุดตะหาก Y___Y กอดแน่นทั้งสองคนเลย

แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะ

[Leenboy]

หน่วงๆอยู่นะเนี่ย

[Yara]

ครามไม่ตัดใจจากแดนง่ายๆแน่ แต่ถ้าต้องห่างกันเป็นปี แดนก็คงคิดหนักว่า ครามอาจไปเจอกับใครที่ดีกว่า แล้วตัวเองไม่ดีพอ คราวนี้คงต้องเป็นครามที่ทำให้แดนมั่นใจในตัวเองมากๆนะ

[muiko]

ดีแล้วที้พูดให้ครามไปแลกเปลี่ยน
แต่แดน ต้องมั่นใจในตัวเองหน่อยแดน
ต่อให้ไม่ได้เก่ง ไม่ได้ดีไปกว่าใคร
แต่ความรักที้มีให้คราม ก็ไม่น้อยไปกว่าใครไม่ใช่หรอ
คนเราบางทีไม่ได้ต้องการคนที่เหมาะสมหรอก
อาจจะต้องการแค่คนที่ทำให้เรามีความสุข
สู้ๆนะแดน ผ่านเรื่องนี้ไปกะครามให้ได้นะ

[DrSlump]

 

ไม่เข้าใจ  มันคงมีอะไรที่มากกว่าที่ได้อ่านใช่ไหม?

[Tiffany]

สงสารแดนจัง

[Nung66669]

  ทั้งสองคน  คนเขียน

[wanirahot]

เอ็นดู​ทั้ง​คู่​เลย​

[Blissiblithe]

มาต่อไวไวน๊าาาา

[MSeraph]

ดีแล้วที่พูดให้ครามไปอะ
จะได้ไม่มีใครมาว่าแดนได้
แต่นี่เข้าใจนะว่าทำไมแดนถึงไม่กล้ารับปาก
ถึงครามจะมั่นใจส่าตัวเองไม่เปลี่ยนใจแน่ๆ
และแดนก้คงไม่สามารถเปลี่ยนใจไปไหนได้อีกแน่ๆ
แต่ถ้าแดนบอกว่าจะรอ
ในความคิดแดนคือมันจะเป็นการผูกมัดครามไว้รึป่าว
ถ้าถึงตอนกลับมาแล้วครามเปลี่ยนไปแล้ว
แต่ยังติดคำสัญญาว่าจะรอนั่นอะ แดนคงไม่อยากให้ตัวเองเป็นบ่วงฉุดครามไว้อะ
สงสารทั้งคู่เลย แต่แดนต้องมั่นใจในตัวเองกว่านี้นะ

[Primpraii]

19





อาทิตย์แห่งการสอบปลายภาคมาถึงในที่สุด พร้อมกับข่าวเรื่องการตอบรับทุนไปแลกเปลี่ยนของคราม


รู้ว่าไม่ควรจะเจ็บปวดอะไรเมื่อได้ยินข่าวการตอบรับทุน ทว่าพอเอาเข้าจริง ชั่ววินาทีที่ได้ยิน ลมหายใจของผมกลับขาดห้วงไปชั่วขณะ


ทั้งโลกตรงหน้าคล้ายถูกสีดำทาฉาบเอาไว้ ไม่ว่าจะหันมองไปทางไหนก็เห็นเพียงความว่างเปล่าสีดำสนิท


ดังนั้นผมจึงคิดว่าช่วงสอบแบบนี้ เหมาะแก่การใช้เป็นข้ออ้างในการเก็บตัวอยู่คนเดียวอย่างแท้จริง ผมไม่รับโทรศัพท์ใคร ไม่อ่านข้อความของใคร แม้เหตุผลที่ผมให้คนอื่นว่าต้องการอ่านหนังสือเงียบๆ มันฟังไม่ขึ้น แต่ผมก็คิดหาทางอื่นไม่ออกแล้ว


ผมไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับครามโดยตรง ไม่กล้า...ที่จะให้คำตอบกับเขา สุดท้ายก็เลือกที่จะหนีหน้าเขาแบบนี้


รู้ตัวว่าขี้ขลาด ขี้แพ้ ไม่เอาไหน แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่กล้า เอาแต่หลอกตัวเองว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทุกวัน ทว่าจะปล่อยให้มันคารังคาซังต่อไปแบบนี้ก็เปล่าประโยชน์ ผมจึงตัดสินใจไปหาคราม หลังจากสอบวิชาสุดท้ายเสร็จสิ้น


ตอนที่ผมโทรศัพท์กลับไปหาเขา หลังจากที่ไม่ได้ติดต่อกลับมาเป็นอาทิตย์ๆ ครามไม่ได้แสดงความโกรธใส่ผม ขณะเดียวกันก็ไม่ได้ส่งเสียงตอบรับผมด้วยความดีใจ


ผมเข้าใจได้ว่าทำไมเขาถึงเป็นอย่างนั้น เขาเองก็คงเหนื่อยล้ากับคนอย่างผมเต็มที


ผมมาถึงคอนโดของครามในเวลาค่ำ ใช้คีย์การ์ดที่ยังคงเก็บไว้เปิดเข้าไปในคอนโดของเขา


ประตูแง้มเปิดออก แล้วภาพของครามในเสื้อเชิ้ตและกางเกงขายาวก็ปรากฏขึ้น


เขารวบผมไว้ด้านหลัง เจ้าของใบหน้าคมคายไร้ที่ติยืนพิงกับเคาน์เตอร์ครัว เรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันยามมองมาที่ผม


“ไม่เห็นหน้าตั้งนาน เกือบลืมไปแล้วว่าแดนหน้าตายังไง”


ผมปิดประตู แล้วก้าวเท้าเชื่องช้าไปหยุดตรงหน้าร่างสูงใหญ่


“ช่วงเราเครียดเรื่องสอบมาก คะแนนสอบเทอมที่ผ่านมาของเราไม่ค่อยดี ก็เลยอยากทุ่มเทอ่านหนังสือเงียบๆ”


ครามส่ายหน้า ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงผิดหวังอย่างมาก


“แดนรู้มั้ย...ว่าเราไม่เคยมีเรื่องปิดบังแดนสักเรื่อง” ดวงตาคมสะท้อนเพียงแววหมองเศร้า “แต่แดนเหมือนไม่เคยเปิดใจบอกสิ่งที่แดนคิดให้เรารู้เลย”


“........”


“ต้องให้เราทำยังไงเหรอแดน”


ผมพูดไม่ออก


ครามไม่ผิดเลย เขาไม่จำเป็นต้องทำอะไรด้วยซ้ำ


คนตรงหน้าถอนหายใจออกมา เปลือกตาคู่สวยปิดลงครู่หนึ่ง ทั้งห้องเงียบงันอยู่นาน


“เราจะไปแลกเปลี่ยน และจะบินก่อนเปิดเทอมใหม่”


“........”


“จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอแดน”


“เรา...เรายินดีด้วย...” เสียงของผมแหบแห้งและขาดห้วง


ทุกจังหวะของหัวใจที่เต้น ราวกับเป็นแรงทุบในอกให้เจ็บปวดทุกครั้ง


ได้ยินครามพ่นลมหัวเราะ หากแต่โครงหน้าหล่อเหลาไม่ได้บ่งบอกถึงความยินดีสักนิด


“แดนอยากจะบอกกับเราแค่นั้นเหรอ?” น้ำเสียงของครามดังขึ้น เหมือนเขาไม่อยากจะเชื่อหูในสิ่งที่ผมพูดออกไป “จะไม่บอกว่าไม่อยากให้ไป หรือ 'จะรอ' เลยหรือไง?”


ผมขยำข้างกางเกงตัวเองแน่น


คำว่า 'รอ' นั่นแหละ ที่ผมพูดออกไปไม่ได้ ผมไม่อยากเป็นรอยด่างในชีวิตของเขาอีกแล้ว


“เรา...อยากให้ครามไปเจอคนที่ดีกว่า”


“อย่าพูดบ้าๆ นะแดน!”


เป็นครั้งแรกที่ครามส่งเสียงอย่างใส่อารมณ์ สองมือใหญ่เข้ามาคว้าไหล่ทั้งสองข้างของผมไว้


“บอกสิว่าแดนจะรอ”


ครามเขย่าไหล่ผมอย่างต้องการเค้นให้ผมพูด ทว่าสิ่งที่ผมให้เขาได้มีแค่คำว่า


“ขอโทษ...เราขอโทษ”


ร่างสูงตรงหน้าตะลึงงัน ดวงตาเบิกกว้างมองผม ก่อนจะปล่อยมือจากผมอย่างไร้เรี่ยวแรง


“แดน...แดนเคยรักเรามั้ย”


น้ำตาของผมไหลรินอย่างห้ามไม่อยู่ ภาพตรงหน้าเลือนราง ทว่ายังเห็นได้ว่าดวงตาของครามเองก็รื้นแดง


ผมรักคราม และเพราะรักคราม ถึงรั้งเขาไว้ไม่ได้


“ขอโทษ...”


“แดนไม่ต้องให้คำว่า 'รัก' กับเราก็ได้ แค่คำว่า 'รอ' แดนก็ให้เราไม่ได้จริงๆ เหรอ”


“ขอโทษ...”


“เราไม่ต้องการคำขอโทษ!”


กำปั้นของคนร่างสูงกระแทกเข้ากับตู้กระจกเหนือเคาน์เตอร์ครัว เสียงกระจกแตก เพล้ง ดังลั่น


เศษกระจกแตกละเอียดร่วงลง คมกระจกเล็กแหลมฝังแน่นลงไปตามหลังมือของเขา เลือดสีแดงหยดไหลลงมา ทว่าเขากลับไม่มีทีท่าจะสนใจบาดแผลที่มือ


เพราะสิ่งที่แตกละเอียดยิ่งกว่า สิ่งที่เจ็บปวด และช้ำเลือดยิ่งกว่า


คือสิ่งที่อยู่ในอกข้างซ้ายต่างหาก


“ขอโทษ...”


นั่นเป็นคำเดียว ที่ผมจะให้เขาได้จริงๆ


.

.




อาทิตย์แห่งการสอบปลายภาคผ่านพ้นไป และเข้าสู่ช่วงหยุดภาคเรียน ผมกลับไปอยู่กับพ่อแม่ช่วงปิดเทอม ตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง


แต่ละวันดำเนินชีวิตไปอย่างเอื่อยเฉื่อย กินแล้วก็นอน นอนแล้วก็กินวนไปวนมา คล้ายต้องการปล่อยเวลาให้ล่วงเลยโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก


ก่อนหน้านี้มีคนบอกว่า “เฮ้ยแดน อีกเดือนกว่าๆ ครามจะไปเมืองนอกแล้วนะ”


ผมก็แค่ตอบไปว่า “อืม” แล้วเก็บตัวอยู่ในโลกของตัวเองต่อ


นอนเช้า ตื่นบ่าย ใช้เวลาอย่างสูญเปล่า กะว่าจะให้ตัวเองหลงลืมวันคืน และพอรู้ตัวอีกที เขาคนนั้นก็คงจากผมไปเรียบร้อยแล้ว


ทว่าสิ่งที่คิด ใช่ว่าจะเป็นจริงเสมอไป


3 ชั่วโมงก่อนที่ครามจะเดินทาง แม่ผมก็เดินเอาโทรศัพท์แม่มาให้ผมรับอย่างงงๆ


[แดนไท! นี่อยู่ไหนฮึ] หนึ่งกรอกเสียงดังจากปลายสาย ไม่รู้ว่าเขาไปหาเบอร์แม่ผมมาได้ยังไง


“อยู่บ้าน”


[เลิกหมกตัวได้แล้ว ครามจะบินอยู่แล้วนะ ไม่คิดจะไปส่งหน่อยเหรอ?]


“........”


[อย่าเงียบได้มั้ย จริงๆ เราไม่อยากยุ่งเลยนะ แต่แดนจะปล่อยไว้แบบนี้จริงๆ เหรอ?] ผมได้ยินเสียงจอแจดังจากทางนั้น ให้เดาก็คงเป็นที่สนามบิน


“เรา...เราไม่ว่าง”


[โอ๊ย นี่อยากจะวาร์ปไปเขกหัวจริงๆ เล้ย] หนึ่งส่งเสียงแหว [ไม่ว่างนี่ทำอะไร? เราถามแม่แดนแล้ว แม่บอกว่าวันๆ แดนเอาแต่กินๆ นอนๆ เกาพุงหมา เกาคางแมว แบบนี้เรียกว่าไม่ว่าง คนทั้งโลกคงยุ่งกันชิบหายแล้ว!]


เพื่อนตัวเล็กเริ่มหลุดคำหยาบออกมา


[ไม่คิดเลยว่าแดนจะใจร้ายขนาดนี้]


“เราอยากให้ครามไปโดยไม่ต้องห่วงอะไร เราไม่อยากรั้งครามไว้”


[ไม่ได้ให้รั้ง แค่ให้ไปส่ง!]


“ไม่มีประโยชน์หรอก เราไปก็กระอักกระอ่วนเปล่าๆ คนไปส่งครามก็เยอะไม่ใช่เหรอ”


[แต่มันไม่เหมือนกัน! แดนเป็นแฟนครามนะ]


“เรากับครามเลิกกันแล้ว”


[เลิก?] หนึ่งเงียบไปนาน [เดือนนั่นดีไม่พอสำหรับแดนเหรอ?]


“เพราะดีมากต่างหาก ดีจนคนแบบเราไม่คู่ควรจะเดินข้างครามหรอก เราอยากให้ครามเจอคนที่ดีกว่านี้ คนที่เหมาะสม คนที่คู่ควรกว่านี้ ไม่ใช่ไอ้หน้าจืดไม่มีอะไรดีแบบเรา”


[แดนจะบอกว่าที่ทำไปเพราะหวังดี อยากให้เขาได้ดีว่างั้น?]


“........”


[ถ้าคิดว่าตัวเองทำไปเพราะหวังดี เราจะบอกว่าแดนคิดผิดมหันต์] หนึ่งพ่นลมอย่างไม่พอใจให้ได้ยิน [แดนบอกว่าอยากให้อีกฝ่ายเจอคนที่ดีกว่า นั่นไม่ใช่เพราะหวังดี แต่เป็นเพราะแดนเห็นแก่ตัว]


ผมนิ่งอึ้ง ตอบโต้อะไรไม่ออก


[เพราะแดนกลัว แดนไม่อยากเจ็บไงล่ะ กลัวว่าจะสู้คนอื่นไม่ได้ กลัวว่าจะเจ็บปวดถ้าอีกฝ่ายเลือกคนอื่น ก็เลยเลือกที่จะหนี เลือกที่จะปกป้องตัวเอง]


“........”


[แดนไม่ได้เสียสละเพื่อเดือนนั่นเลย แดนทำเพื่อตัวเอง รักตัวเอง เพราะถ้าแดนรักอีกฝ่ายจริงๆ แดนจะทำเพื่อเขา โดยไม่สนว่าตัวเองจะต้องเจ็บ]


คำพูดของหนึ่งราวกับเป็นค้อนหนักๆ ทุบผม


[แดนมีเวลาอีกไม่ถึงสองชั่วโมงนะ ไปคิดไปตัดสินใจเอาเองว่าจะทำยังไง ไฟลท์ออกหกโมงครึ่ง เคาน์เตอร์เช็คอิน H หากไม่มา ไม่ใช่แค่แดนที่จะเสียใจไปตลอดชีวิต แต่เป็นเดือนสถาปัตย์นั่นด้วย!]


แล้วหนึ่งก็ตัดสายไป ทิ้งผมไว้กับความรู้สึกยุ่งเหยิง และหนักอึ้งในหัวใจ


คำพูดของหนึ่งนั้นไม่ผิดแม้แต่น้อย ผมตระหนักได้ว่าเพราะผมกลัวที่จะเจ็บ เลยเลือกที่จะปกป้องตัวเอง สุดท้ายก็ทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวด


ใบหน้าของครามในวันนั้นปรากฏขึ้นในห้วงความคิด


ผมเห็นว่าเขามีความสุขเหรอ?


สิ่งที่ผมยัดเยียดให้เขา เขาอยากได้มันเหรอ?


แววตาและสีหน้าเจ็บปวดของครามก็บ่งบอกทุกอย่างแล้ว ว่าไม่ใช่


ผมยกสองมือขึ้นตบหน้าตัวเองแรงๆ ตามด้วยคำด่าตัวเองสารพัด


“ไอ้แดน ไอ้บ้าๆๆๆ แกไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าทำเรื่องแย่ๆ ลงไปขนาดนี้ รู้ตัวตอนนี้ก็สายไปแล้วมั้ย”


ตีจนแก้มเจ็บแปลบๆ ถึงได้สติ สองขารีบวิ่งเอาโทรศัพท์ไปคืนแม่ แล้วคว้าเอากระเป๋าเงินก่อนออกจากบ้านไป


จากบ้านผมไปสนามบินไม่ใช่ระยะทางใกล้ๆ เลย เวลาเย็นแบบนี้กับสภาพจราจรของกรุงเทพฯ ลืมไปได้เลยเรื่องนั่งรถเมล์หรือแท็กซี่


ผมรีบไปหาพี่วินมอไซค์หน้าปากซอย ขอร้องให้พี่เขาไปส่งที่สนามบิน พอพวกพี่เขาได้ยินก็ส่ายหน้ากันยกใหญ่ แต่เพราะผมขอร้องและบอกว่าจะจ่ายเหมา ถึงมีคนยอมให้ผมขึ้นซ้อนท้าย


รถที่ออกตัวซิ่งแรงทำให้ผมยิ่งหวังในใจว่าจะไปถึงสนามบินโดยเร็ว


.

.



ลงจากรถมอเตอร์ไซค์ได้ ผมก็รีบหยิบแบงค์เทาในกระเป๋าที่มีอยู่ใบเดียวส่งให้พี่วิน แล้ววิ่งเข้าไปในสนามบินอย่างไม่สนอะไรอีก ทว่ามาถึงหน้าเคาน์เตอร์เช็คอิน H ที่หนึ่งว่า ก็ไม่เจอร่างสูงใหญ่ที่ผมต้องการหา


ผมทึ้งศีรษะตัวเอง ด่าตัวเองว่า 'ไอ้โง่แดน' อยู่ซ้ำๆ ใบหน้าร้อนผ่าวไม่พอ ดวงตาก็แสบร้อนไปด้วย


โทรศัพท์มือถือก็ไม่เอามา ที่จริงถึงเอามาก็ไม่ได้ช่วยอะไร เพราะผมปล่อยให้มันแบตหมดไปตั้งนานแล้วโดยไม่คิดจะชาร์จ มาเสียใจตอนนี้ก็สายเกินไป


พอมองไปที่นาฬิกาสนามบิน ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงสี่สิบห้าเข้าไปแล้ว ความเป็นไปได้ที่ครามจะยังอยู่ข้างนอกแทบไม่มี


ถึงอย่างนั้นผมยังคงวิ่งอย่างกระหืดกระหอบไปทางเข้าจุดตรวจผู้โดยสารขาออก


สายตาเห็นชายร่างสูงผมยาวกำลังจะเข็นกระเป๋าใบใหญ่เข้าไปด้านในพอดี ผมจึงทั้งวิ่งทั้งตะโกนเรียก


“คราม!”


ผมส่งเสียงเรียกชื่ออีกฝ่ายดังไม่หยุด น้ำตาซึมจากดวงตาร้อนผ่าว ทว่าร่างสูงใหญ่กลับเดินหายเข้าไปด้านในแล้ว


ผมจะวิ่งเข้าไปในประตู หากแต่ก็ไม่สามารถเข้าไปได้ เสียงโหวกเหวกของผมเริ่มทำให้คนหันมอง และก่อนที่ผมจะถูกลากตัวออกไปจริงๆ ใครบางคนก็แตะที่ไหล่ผมเบาๆ


เมื่อหันไป ก็พบหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังด้วยสีหน้าเศร้า


“ครามเข้าไปได้สักพักแล้วแดน แดนมาช้าไปนิดเดียว”


ทำนบน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อายพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ดัง แม้หนึ่งจะเข้ามากอดปลอบและลูบหลัง ผมก็ไม่อาจหยุดแรงสะเทือนในอกได้


มันสายไปแล้ว...


สายไปแล้วจริงๆ


.

.


CONT.



TALK: อย่าเพิ่งโวยวายน้า 555+ ตอนนี้ดราม่าสุดแล้วจากทั้งเรื่อง ต่อไปกราฟดราม่าจะลง ส่วนกราฟแฮปปี้จะวิ่งขึ้น  ไรท์คิดว่าการจากกันครั้งนี้ จะทำให้หนูแดนโตขึ้น และความรักของครามกับแดน ก็จะโตขึ้นด้วย รอติดตามกันต่อไปเด้อ

เอาล่ะ เจอกันใหม่ตอน 20 ค่า

[DrSlump]

 

เฮ้อ...

สงสารครามที่สุด

แดนใจร้ายมาก

[areenart1984]

เป็นไงล่ะ ทำเอาใจสลายด้วยกันทั้งคู่ 

[Leenboy]

ผิดเองที่รู้ตัวช้า~  ร้องเพลงเฉยๆนะ 

[B52]

เท่าที่เราเห็นคือแดนไม่คิดจะพยายามอะไรเลย หนีอย่างเดียว

[Nung66669]

รู้ตัวเมื่อสายไป 

[minenat]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เท่าที่เราเห็นคือแดนไม่คิดจะพยายามอะไรเลย หนีอย่างเดียว

ใช่เลย คิดเหมือน ที่ว่าแดนไม่คิดจะพยายามอะไรเลย หนีอย่างเดียว
รำคาญแดนแล้ว
ไม่หือไม่อือ
ก่อนหน้านี้เจอแฟนเก่าครามดูถูก
เจอพ่อคราม เธอมีอะไรดี ก็ช็อกไปเลย   
ไม่คิดถึงตอนที่รักๆกันกับคราม
ครามง้อ ขอให้รอ ก็ทื่อเท่อซะ   
       
 

[Yara]

ให้เวลาเป็นตัวพิสูจน์ความรักของทั้งสองคนก็แล้วกันนะ