#Re2love •12
“หนูเป็นนายเงือก”
พิกเล็ตอวดฟันขาวขณะที่กำลังทำท่าดำผุดดำว่ายอยู่ในสระน้ำแบบเป่าลมกลางสนามหญ้าหน้าบ้าน พุฒิอดขำไม่ได้กับสภาพลูกชายที่ร่างกายส่วนบนเปล่าเปลือย ขณะที่ส่วนล่างนั่นสวมใส่หางปลาหรือหางนางเงือกนั่นแหละ ยิ่งสีฟ้าเคลือบประกายมุกของหางปลาที่ส่องประกายสะท้อนกับสระน้ำเป่าลมยิ่งทำให้เจ้าหมูเหมือนนายเงือกแบบที่เจ้าตัวว่านั่นแหละ
“พ่อจ๋ามาเร็ว”
เจ้าหมูกวักมือชวนเขาลงน้ำไหวๆ พุฒิเลยยิ้มรับแล้วคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปเจ้าหมูส่งไปให้น้องสาวที่อุตส่าห์ซื้อชุดหางนางเงือกนี่ส่งมาให้จากต่างประเทศ และดูเหมือนเจ้าตัวแสบนี่จะชอบมันไม่น้อย
พุฒิเหลือบตาไปมองข้างๆ สระน้ำเป่าลมที่มีกองทรายจากกระถางต้นไม้ที่ไม่ใช้แล้ว ซึ่งส้มเอามาเทให้หนึ่งกองเพื่อจำลองบรรยากาศให้คล้ายกับริมทะเล ซ้ำคุณพรรณียังนึกสนุกด้วยการไปหาร่มแบบชาดหาดมากางไว้ให้ เท่านั้นยังไม่พอมารดาเขายังสั่งให้ไปขนเก้าอี้ชายหาดซึ่งกองอยู่หลังบ้านมาตั้งให้เข้ากันอีก เรียกว่างานนี้ทำเอาใจเจ้าหมูสุดๆ
“ย่ามาแล้ว”
“อุ๊บ”
พุฒปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะเมื่อเห็นสภาพคุณพรรณีที่อยู่ในชุดว่ายน้ำวันพีซเสื้อแขนสั้นลายดอก แบบกระโปรงยาวโดยด้านในเป็นกางเกงขาสั้น ซ้ำยังมีออฟชั่นเสริมด้วยการสวมหมวกคลุมดอกไม้ราวกับชุดว่ายน้ำของสาวๆ สมัยก่อน
“ขำอะไรแม่ตาพุฒ”
“โอ๊ยแม่”
“ห้ามขำแม่นะ เราดูชุดว่ายน้ำยัยส้มซะก่อน”
คุณพรรณีผายมือไปด้านหลัง คราวนี้นอกจากพุฒิจะตะลึงอ้าปากหวอแล้วยังได้ยินเสียงเจ้าพิกเล็ตหวีดร้องถูกใจพร้อมกับปรบมือเกรียวกราว ก็จะอะไรซะอีกถ้าหากว่าส้มจะไม่ได้อยู่ในชุดว่ายน้ำคล้ายๆ กับชุดว่ายน้ำแบบ “เฟซกินี่” ที่มีการปิดส่วนใบหน้าและศีรษะ เผยเพียงส่วนที่เป็นดวงตา จมูกและปาก ซ้ำลวดลายบนผ้าที่ปิดหน้ายังดูน่ากลัวราวกับสัตว์ประหลาด เรียกว่าดูแล้วตลกขบขันไม่น้อย
โอ๊ย! แต่ละคน
พุฒยิ้มขำส้มเลยโดนเจ้าหล่อนค้อนให้ ไม่นานหลังจากนั้นบรรดาเด็ก ผู้สูงวัย และสาววัยกลางคนก็เริ่มเล่นสาดน้ำกันอย่างสนุกสนาน พ่อลูกหนึ่งมองภาพนั้นแล้วยิ้มออกมา
มันคือความสุขเล็กๆ
ไม่ต้องมีบ้านหลังใหญ่ ไม่ต้องกินอาหารแพงๆ ขอแค่ใช้เวลาร่วมกันในครอบครัวก็พอแล้ว ชายหนุ่มรัวกล้องมือถือถ่ายภาพเหล่านั้นแล้วส่งไปอวดน้องสาวที่ไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศกับสามีชาวต่างชาติ ก่อนจะกระโจนลงไปในสระน้ำแบบเป่าลม
“หางหนูๆ”
พิกเล็ตมุ่ยหัวคิ้วเมื่อพุฒิแกล้งดึงหางปลา
“พ่อจ๋าอย่าแกล้งสิ นี่หางหนูนะ”
“ขอพ่อจ๋าใส่บ้างได้มั้ยน้อ?” พุฒิแกล้งขอ
“ไม่ได้ๆ”
เจ้าหมูสั่นหน้ายิกๆ
“เดี๋ยวหางหนูขาด”
ว่าแล้วก็รวบหางตัวเองมาไว้ในอ้อมแขนอย่างหวงแหน พุฒิยิ้มขำแล้วยื่นมือไปบีบพุงน้อยๆ นั่นอย่างมันเขี้ยว
“เจ้าหมูน้อย”
“ไม่ใช่หมู วันนี้หนูเป็นปลา”
“ปลาที่ไหนพุงโตกัน”
“ไม่ใช่พุง”
เจ้าหมูสั่นหน้าไปมาแล้วจิ้มพุงตัวเองเบาๆ “นี่คือที่เก็บสมบัติของหนู”
“หือ แล้วมันเก็บยังไงล่ะลูก?”
“เก๊าะเอาไว้เก็บขนมอร่อยๆ ไงฮะพ่อจ๋า”
โธ่ลูก!
พิกเล็ตตีมือแปะๆ ดูชอบอกชอบใจกับความคิดของตัวเอง นั่นเลยเรียกเสียงหัวเราะจากคุณพรรณีและส้มได้ทันที
“ไงล่ะตาพุฒิ ความคิดเจ้าหมูน้อยเนี่ย”
พุฒิยักไหล่แล้วขำตาม
.
.
ออด
เสียงออดจากหน้าบ้านทำให้พุฒิต้องละความสนใจจากความสนุกสนานตรงหน้าแล้วปล่อยให้ทั้งสามคนเล่นกันต่อ ส่วนตัวเองผละออกไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาคลุมกายเพราะบัดนี้เสื้อผ้าที่ใส่อย่างเสื้อแขนสั้นสีขาวกับกางเกงเจเจๆ สีแดงแปร๊ดเปียกลู่ไปทั้งตัว
“ใครมาหว่า”
พุฒิเดินกุมผ้าเช็ดตัวแล้วเพ่งตามองลอดรั้วที่มีกอชาฮกเกี้ยนยาวเกือบสูงเท่ารั้วแล้ว
ออดๆๆ
เสียงออดดังขึ้นอีกครั้งทำให้เขาต้องเร่งฝีเท้ายังประตูรั้วเท่านั้น
“อ้าวกาย”
“พี่พุฒิ?”
ฝ่ายนั้นเลิกคิ้วสูงมองเขาก่อนจะกดยิ้มมุมปาก
“ยิ้มอะไร”
“ขาพี่สวยชะมัด”
“ไอ้เด็กนี่”
พุฒิตาเหลือกรีบก้มมองขาตาตัวเองแล้วไม่แปลกใจที่ขาเหี่ยวๆ ของคนวัยเกือบสี่สิบขาวซีดขนาดนี้คงเพราะเล่นน้ำมาสักพักใหญ่ๆ แล้ว แต่ไอ้เด็กนี่สิคงตาถั่วถึงบอกว่าขาคนรุ่นพ่อมันสวยซะได้ พ่อลูกหนึ่งส่ายหน้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่ายที่จ้องมองกันอยู่ แม้รั้วเหล็กจะกั้นอยู่ แต่พุฒิก็มองเห็นประกายวิบวับจากดวงตาคู่นี้ได้อย่างชัดเจน นั่นแหละถึงทำให้ชายหนุ่มรู้สึกประดักประเดิดไม่น้อย เลยกุมผ้าเช็ดตัวที่คลุมทับให้แน่นขึ้น
“เลิกมองได้แล้วน่า” พุฒิแยกเขี้ยวใส่ “เข้ามาก่อนสิ”
ชายหนุ่มขยับจะไปเปิดประตูให้หนุ่มรุ่นน้องเข้ามาแต่ฝ่ายนั้นดันส่ายศีรษะ
“ไม่เป็นไรพี่ผมต้องไปทำธุระต่อ”
“แล้ววันนี้มีอะไรรึเปล่าถึงมาหาพี่ที่บ้าน”
“อ๋อ พอดีผมหยิบกุญแจสตูดิโอมาด้วย แล้วบังเอิญเย็นนี้พี่มนเขาต้องพาช่างแอร์เข้าไปล้างแอร์ ผมอยู่รอคืนกุญแจไม่ได้เพราะตอนเย็นต้องไปทำธุระกับแม่ พี่มนเลยบอกว่าให้เอามาฝากกับพี่ที่บ้าน”
“อ๋อ”
พุฒิพยักหน้ารับรู้ แล้วยื่นมือลอดรั้วออกไปรับพวงกุญแจพวงใหญ่
“อ๊ะ”
พุฒิสะดุ้งเพราะนอกจากจะไม่ได้รับกุญแจแล้วมือหนาของฝ่ายนั้นยังจับมือเขาเบาๆ
“มือซีดขนาดนี้คงเล่นน้ำมาสักพักแล้วสิครับ”
“อ่ะ เอ่อ” พุฒิพูดไม่ออกได้แต่ยิ้มแหยก่อนจะค่อยถอยมือออก “วันนี้ที่บ้านกางสระน้ำเป่าลมให้เจ้าหมูเล่นน่ะ”
“เสียดายชะมัด”
“...”
“ถ้าผมไม่มีธุระต่อ คงจะขอพี่เล่นด้วย”
แววตาพราวระยับนั่นจับจ้องใบหน้าเขาแล้วกดยิ้มมุมปาก
“ยื่นมือมาสิครับ”
“หา!”
“กุญแจไงครับ”
กายชูพวงกุญแจในมือแล้วแกว่งไปมา สีหน้านั่นคล้ายกับจะหยอกผู้สูงวัย
“วางมาสิ”
พุฒิย่นจมูกก่อนจะยื่นมือไปรับ
“ครับๆ”
พ่อลูกหนึ่งยิ้มขำเมื่อรับกุญแจมาแล้วเขารีบชักมือกลับจนฝ่ายนั้นทำหน้าเสียดาย
“พี่นี่ไวชะมัด”
“รีบไปทำธุระต่อไม่ใช่เหรอเรา”
กายยิ้มรับก่อนจะผละไปนั่งคร่อมมอ’ไซค์คาวาซากิสีเขียวแล้วบิดออกไปช้าๆ พ่อลูกหนึ่งยักไหล่ก่อนจะมองพวงกุญแจในมือแล้วนึกขำเด็กหนุ่ม
กระดูกมันคนละเบอร์กันเด็กน้อยเอ๊ย!
ตุบ!
เสียงเหมือนอะไรสักอย่างหล่นลงพื้นนั่นทำเอาพุฒิที่กำลังเดินกลับเข้าไปตัวบ้านถึงกลับหันขวับกลับมาดู
“ก็ไม่มีอะไรนี่หว่า”
ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาเพราะเข้าใจว่าตัวเองหูฝาด
“อ๊ะ”
แต่พอหันกลับมาดันชนเข้ากับแผ่นอกกว้างของใครบางคนอย่างจัง
“โอ๊ย”
“ระวัง”
พุฒิกุมจมูกหน้านิ่วขณะที่คนตัวโตข้างหน้าคว้าเอวเขาที่กำลังจะถลาหงายหลังได้ทัน
“โฬม” พุฒิทำตาโตเหมือนเห็นอีกฝ่าย “เข้ามาบ้านพี่ได้ไงเนี่ย”
“ผมปีนรั้วข้างบ้าน”
พุฒิตาเหลือกมองรั้วไม้สีขาวแล้วค้อนให้ผู้บุกรุก
“ประตูก็มี จะปีนทำไมเล่า”
“ไม่ปีนจะรู้เหรอว่ามีเด็กมาป้อถึงที่”
พุฒิแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่าย
“เลอะเทอะ! กายมาฝากกุญแจสตูดิโอหรอก”
“หึ”
ใบหน้าคมคายกดยิ้มเครียดๆ ตรงมุมปาก จนพุฒิกริ่งเกรงจนเผลอกำผ้าเช็ดตัวเสียแน่น
“ใครสั่งใครสอนให้แต่งตัวแบบนี้ออกมารับแขก”
“ก็เล่นน้ำอยู่”
พุฒิรู้สึกว่าตัวเองทำเสียงอ่อยเมื่อเจอแววดุดันของอีกฝ่าย จังหวะที่ลมพัดมาทางนี้พ่อลูกหนึ่งถึงกับยืนสั่นเพราะชุดเปียกๆ ที่ใส่อยู่
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะครับ”
โฬมพูดเสียงเบาลงก่อนจะดุนหลังอีกฝ่ายให้ออกเดิน
“อ้าวโฬม”
คุณพรรณีร้องทักเมื่อเห็นร่างสูงเดินน้ำหน้าพุฒิมา
“อากาศร้อนๆ มาเล่นน้ำด้วยกันสิ”
“อาโฬมมาเล่นน้ำกัน”
พิกเล็ตร้องเย้วๆ
โฬมยิ้มปฏิเสธ “ผมขออนุญาตพาพี่พุฒิไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ”
“อ๊ะ”
พุฒิสะดุ้งโหยงตอนที่มือหนาคว้าต้นแขนเขาให้ออกเดิน
“พุฒิ”
คุณพรรณีเรียกบุตรชาย
“ตอนลงมาเอาผ้าเช็ดตัวมาให้แม่กับพิกเล็ตด้วยนะ อ๋อ ถ้าคิดว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้า ‘นาน’ ตะโกนลงมาบอกแม่ด้วยเดี๋ยวจะให้ส้มขึ้นไปเอาให้แทน”
คำว่า ‘นาน’ บวกกับสายตายิ้มๆ แต่มองอะไรทะลุปรุโปร่งของมารดาทำให้พ่อลูกหนึ่งร้อนๆ หนาวๆ พุฒิได้แต่ยิ้มแห้งๆ เดินตามร่างสูงไปติดๆ
“ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิครับ”
โฬมดุนหลังอีกฝ่ายให้ขึ้นบันไดไปชั้นสองขณะที่ตัวเองจะแยกไปห้องครัว เพราะก่อนหน้านี้เจ้าหมูร้องเย้วๆ ว่าหิวขนม พุฒิย่นจมูกให้อีกฝ่ายที่เดี๋ยวนี้เข้าๆ ออกๆ บ้านเขาราวกับว่าเป็นบ้านตัวเองจนรู้ว่าอะไรอยู่ที่ไหน ซ้ำคนที่บ้านนี้ยังต้อนรับขับสู้ราวกับว่าโฬมคือสมาชิกอีกคนของบ้านหลังนี้
“เดี๋ยวพี่ช่วย”
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะครับ”
พุฒิไม่ฟังแต่เดินลิ่วๆ นำเข้าไปในห้องครัวจนหนุ่มรุ่นน้องยิ้มออกมาอย่างอ่อนใจ โฬมมองแผ่นหลังอีกฝ่ายที่สาละวันหยิบโน่นนี่ในครัวแล้วนิ่งมองอยู่อย่างนั้น ก่อนจะก้าวเข้าไปยืนซ้อนหลังอีกฝ่ายที่หั่นแอปเปิ้ลใส่จาน
“ผมช่วย”
เสียงลมหายใจแผ่วเบาที่กระซิบข้างหูนั่นทำให้พุฒิขนลุกซู่ พ่อลูกหนึ่งหัวใจเต้นรัวแต่แข็งใจหั่นผลไม้ทั้งที่มือไม้สั่นเทา
“อ๊ะ”
เคล้ง
พุฒิเผลอปล่อยมีดร่วงลงอ่างล้างจานเมื่อมือหนาเอื้อมผ่านเอวไปหยิบอีกผลมาช่วยปลอก สัมผัสจากปลายนิ้วอันแผ่วเบาสะกิดแถวสะดือและรอบเอว ทำให้เกิดความรู้สึกหนักในท้องจนปั่นปวนไปหมด
“ฬะ โฬม”
พุฒิพูดไม่เป็นภาษาตอนที่ก้นเขาสัมผัสโดนกึ่งกลางลำตัวของอีกฝ่าย พุฒิไม่ได้คิดไปเองว่ามันเหมือนว่าอีกฝ่ายจงใจขยับเข้ามาใกล้จนแนบชิด
“ฮื่อ”
พ่อลูกหนึ่งตะปบฝ่ามือหนาที่ล้วงเข้ามาในเสื้อยืดที่เขาอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ซ้ำร้ายของมือผู้บุกรุกยังสะกิดยอดอกเขาชวนสยิว
“พี่รู้ตัวมั้ย...” โฬมพูดเสียงแผ่ว “พี่ใส่เสื้อยืดใส่ขาวที่เปียกน้ำไปยืนคุยกับผู้ชายที่หน้าบ้าน”
“พะ พี่”
“กางเกงขาสั้นที่ใส่นี่พอเปียกน้ำมันก็แนบไปกับลำตัวนะ รู้มั้ย?”
“ตะ แต่ พี่คลุมผ้าเช็ดตัว”
“แล้วไงครับ”
โฬมพูดแล้วงับติ่งหูอีกฝ่ายเบาๆ “ผ้าเช็ดตัวก็ไม่ได้คลุมก้นงอนๆ ของพี่ได้หรอกนะ”
“อ๊ะ ไอ้โฬม”
พ่อลูกหนึ่งตาเบิกโพรงดิ้นหนีเมื่อก้นกลมสองข้างถูขยำเต็มไม้เต็มมือ แต่อีกฝ่ายรัดเอวเอาไว้
“อย่าให้ผมเห็นอีก”
“โฬมจะทำอะไรพี่”
เสียงทุ้มที่หัวเราะใกล้ๆ ใบหู พาให้กระแสไฟวิ่งวนไปทั่วร่างกาย
“ทำอะไรดีน้า”
พุฒิใจเต้นตึกตักก้มหน้าหลบริมฝีปากที่ไล่เลาะที่หลังคอ
“อ๊ะ”
โฬมงับหัวไหล่เขาเบาๆ แต่ทำให้ความรู้สึกหวามไหวชัดเจนยิ่งขึ้น ซ้ำมือร้ายที่เคยขยำก้นยังเลาะไล่ไปตามซี่โครงอย่างมีชั้นเชิงพาให้คนอ่อนประสบการณ์กว่าเผลอไผลไปไม่รู้ตัว
จุ๊บ!
ร่างสูงกดจูบที่หน้าผากอดีตคนรักหนึ่งที
“คราวหน้าจะไม่ใช่แค่ที่หน้าผาก”
“แล้วมันจะเป็นที่ไหนต่อ” พุฒิถามออกไปอย่างเผลอไผล
“คงเป็นริมฝีปาก ไล่ไปที่กระพุ้งแก้มและลิ้นของพี่”
พุฒิพลาดแล้ว เขาพลาดจริงๆ ไม่น่าถามแบบนั้นออกไปเลย ให้ตายเถอะ พ่อลูกหนึ่งคล้ายคนหมดแรงซุกอยู่ที่อกของโฬม โดยมีมือหนาลูบไล้แผ่นหลังเขาอย่างแผ่วเบา
โฬมในอดีตเคยแพราวพราวแค่ไหน โฬมในปัจจุบันก็ไม่ต่างจากเดิมเลย หรือบางทีอาจจะยิ่งกว่าเดิมมาก จนพุฒิรับมือไม่ไหวจริงๆ
ไม่ไหวแล้วหัวใจ ทำไมมันไม่อยู่กับตัว
ทำไมปล่อยให้มันหลุดลอยไปอย่างง่ายดายเช่นนี้
★ ☆★ ☆★ ☆
โฬมกำลังยืนกุมแก้วจ้องมองภาพคู่บ่าวสาวบนเวทีใหญ่แล้วได้แต่แค่นยิ้ม ใบหน้าคมคายผินมองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย เอาเถอะ ถ้าหากไม่คิดว่าจะรักษาหน้าเจ้าบ่าววัยเกษียณ ตนเองคงไม่โผล่มาเหยียบโรงแรมหรูแห่งนี้หรอก
“พี่โฬม”
ขณะที่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเสียงเรียกเขาก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ชายหนุ่มมุ่นหัวคิ้วเมื่อเห็นน้องชายต่างมารดาทั้งสองกำลังทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ตรงหน้า
“ตรี ติณณ์”
โฬมหรี่ตามองอาการคนทั้งคู่แล้วกวาดตามองไปรอบๆ อีกครั้ง แล้วครั้งนี้เขาเห็นคุณวาสนายืนเงียบๆ อยู่มุมหนึ่งท่าทางเหนื่อยอ่อน
“พวกนายพาน้าวาดมางานทำไม”
โฬมทำเสียงไม่ถูกใจนักก่อนจะก้าวยาวๆ ไปหาคนในหัวข้อสนทนา
“น้าวาด”
“คุณโฬม”
ใบหน้าซีดเผือดของหญิงมีอายุฝืนยิ้มให้หลานรัก
“ทำไมน้าวาดหน้าซีดแบบนี้ล่ะครับ ผมว่าให้พวกนี้พากลับไปพักผ่อนที่บ้านดีกว่า”
วาสนายิ้มรับก่อนจะเหลือบตามองไปยังเวทีแล้วหลุบตามองต่ำ สีหน้าย่ำแย่ของวาสนาทำให้โฬมถึงกับกำหมัดแน่น
“น้าวาดไม่น่ามาเลย”
“ทีแรกแม่จะไม่มาหรอกครับ แต่คุณดุสิตาเธอไปแจกการ์ดถึงบ้าน”
ตรีสอดปากขึ้นอย่างอดไม่ไหว
“ว่าไงนะ”
‘ดุสิตา’ คือชื่อภรรยาสาวคราวลูกของบิดาหรือเจ้าสาวๆ บนเวทีนั่น
โฬมขบกรามแน่น ผู้หญิงคนนั้นอาจหาญถึงขนาดไปหาคุณวาสนาถึงที่ งั้นแสดงว่าที่ทนายจักรเล่าให้ฟังก่อนหน้านี้ว่าเธอไปแสดงตัวถึงบริษัทพ่อคงไม่ใช่เรื่องแปลก ในตอนแรกโฬมไม่สนใจเรื่องไร้สาระพวกนี้นักหรอก แต่ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะล้ำเส้นมากเกินไป ถึงขนาดนี้บุกมาแสดงตัวกับน้าวาดถึงบ้านขนาดนี้
ว่าจะปล่อยให้เป็นแค่เรื่องไร้สาระแล้วเชียว
“ตรี”
“ครับพี่โฬม”
“พาน้าวาดกลับบ้านไป”
โฬมลูบหลังมือผู้วัยเบาๆ ก่อนจะหันไปพูดกับน้องชายอีกคนหนึ่ง
“ส่วนติณณ์นายอยู่ก่อน พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
.
.
“สักมวนมั้ย”
โฬมยื่นบุหรี่ให้ติณณ์แต่ฝ่ายนั้นยิ้มปฏิเสธ หลังจากที่ทั้งคู่หลบออกมาคุยกันที่สวนหย่อมหน้าโรงแรม
“ดีแล้ว มันไม่ใช่ของดีนักหรอก”
“งั้นพี่ก็อย่าสูบสิครับ”
ฝ่ายนั้นท้วง
“เอาน่านานๆ ที”
โฬมจุดบุหรี่แล้วอัดนิโคตินเข้าปอดทันที นานมากแล้วที่ไม่ได้แตะบุหรี่ก็ตั้งแต่ย้ายไปอยู่ข้างบ้านพี่พุฒิแล้วอีกฝ่ายมีปฏิกิริยากับกลิ่นบุหรี่นั่นแหละ ซ้ำข้างบ้านยังมีเด็กน้อยอย่างเจ้าหมูพิกเล็ตอีก เขาเลยพยายามต้องลดละเลิก
“ผมไม่สบายใจเลยพี่”
ติณณ์ปรารภเสียงแผ่ว สาเหตุที่ทำให้น้องชายผู้เคร่งขรึมทำหน้าซึมได้ขนาดนี้คงไม่พ้นเรื่องที่บิดาแต่งงานกับเด็กสาวคราวลูก ซ้ำเมียใหม่นั่นยังไปเทียบเชิญให้น้าวาดมางานแต่งถึงที่
“พี่เข้าใจความรู้สึกพวกนาย แต่วางใจเถอะเรื่องนี้พี่จะจัดการเอง”
“ครับ”
“ติณณ์” โฬมหันไปมองอีกฝ่าย “นายได้ยื่นฝึกงานที่ไหนรึยัง”
“ยังเลยครับ”
“งั้นถ้าพี่จะขอร้องอะไรสักอย่างล่ะ”
“ว่ามาเลยพี่”
“ยื่นสมัครฝึกงานที่บริษัทพ่อ”
ติณณ์ทำตาโต “ตะ แต่ว่า”
“พี่ได้กลิ่นไม่ดีมาจากผู้หญิงคนนั้น”
ก่อนหน้านี้ทนายจักรเกริ่นๆ ว่าดุสิตาดูจะสนใจกิจการของบิดาอย่างออกนอกหน้าซ้ำยังพยายามหว่านล้อมให้บิดาจดทะเบียนสมรสอย่างถูกต้องตามกฎหมาย
ดูท่าว่าเมียใหม่นั่นคงจะกำลังหิวโซน่าดู
“มีเรื่องอะไรเหรอพี่”
“พี่ยังไม่แน่ใจ รอให้ชัวร์ก่อนแล้วจะบอกนาย แต่ระหว่างนี้ช่วยจับตาดูฝ่ายบัญชีให้พี่ที”
“ครับ”
ติณณ์รับคำอย่างหนักแน่น โชคดีว่าน้องชายคนนี้ไม่ใช่คนซักไซ้อะไรให้มากความ โฬมถอนหายใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าสุดท้ายตัวเองก็เอาตัวเข้ามาพัวพันกับกิจการของบิดาจนได้
.
.
หลังจากแยกกับติณณ์ที่ขอแยกตัวกลับเองเพราะมีรถส่วนตัวมา โฬมก็ตัดสนใจเดินผละออกจากงาน แต่เสียงเรียกชื่อเขาทำให้ร่างสูงต้องชะงักปลายเท้าหันกลับไปมองหาที่มาของเสียงนั่น
“พี่บุศ”
บุศรินทร์ยิ้มกว้างก่อนจะรีบสาวเท้ามาหยุดตรงหน้าเมื่อโฬมหยุดรอท่า
“เห็นโฬมเดินไปมาเดินมาในงานตั้งนานแต่พี่เรียกไว้ไม่ทัน”
“พี่บุศมีธุระอะไรกับผมรึเปล่าครับ”
คงไม่แปลกหากบุศรินทร์จะมาร่วมงานสมรสสมรักของบิดาเขา ในเมื่อทั้งบิดาเขาและบิดาของบุศรินทร์เป็นเพื่อนสนิทกัน
“โฬมพูดเหมือนไม่อยากเจอหน้าพี่”
ร่างสูงถอนหายใจเมื่อเห็นใบหน้าสลดของอีกฝ่าย
“เปล่าหรอกครับพี่บุศ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น”
ใบหน้างดงามยิ้มออกมาได้อีกครั้ง นั่นถึงทำให้โฬมรู้ตัวว่าพลาดแล้วที่พูดออกไปแบบนั้น
“แม่”
“...”
บุศรินทร์หันไปตามเสียงเรียกนั้นก่อนจะกวักมือเรียกให้บุตรชายที่เธอบังคับให้มางานนี้ด้วยให้เดินมาทางนี้ สีหน้าเบื่อหน่ายของบุตรชายนั่นทำเอาบุศรินทร์มาวางหน้าไม่ถูก
“มานี่สิลูกมารู้จักอาโฬม อดีต เอ่อ เป็นเพื่อนรุ่นน้องของแม่”
โฬมชะงักไปเล็กน้อยเมื่อใบหน้าเด็กหนุ่มที่คุ้นเคยปรากฏตรงหน้า
“โฬม นี่กายลูกชายของพี่”
ถึงจะรู้ว่าบุศรินทร์มีลูกตั้งแต่ยังเรียนไม่จบแต่ไม่คิดว่าจะโตขนาดนี้ ซ้ำยังเป็นเด็กหนุ่มที่ดูเหมือนว่าจะวนเวียนอยู่รอบกายของอดีตคนรัก ข้างฝ่ายกายเองก็อดประหลาดใจไม่ได้เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของเพื่อนบ้านพี่พุฒิ
โลกกลมชะมัด!
‘โฬม’ ชื่อนี้ที่มารดาพร่ำเพ้อกรอกหูเขามาตั้งแต่เด็ก อาโฬมเป็นผู้ชายที่แม่รักฝังใจมาตลอด จนเขานึกอิจฉาว่าทุกลมหายใจของแม่มีแต่ชื่อผู้ชายคนนี้มากกว่าตัวเขาเองที่เป็นลูก
กายแค่นยิ้มออกมา
“ยินดีได้รู้จักกันอีกครั้งครับอาโฬม”
“เราสองคนรู้จักกันมาก่อนเหรอ?”
บุศรินทร์ทำหน้างงมองคนโน้นทีคนนี้ทีอย่างสงสัย โฬมไม่ตอบเขาเพียงแค่พยักหน้า ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าที่เห็นแววตาแปลกๆ จากลูกชายของบุศรินทร์
★ ☆★ ☆★ ☆
โฬมกลับมาถึงโฮมออฟฟิศตอนเกือบเที่ยงคืน ตอนที่เปิดประตูเข้าไปเห็นร่างของพวกไอ้เก่งนอนกันเกลื่อนพื้น ชายหนุ่มเลยปลุกพวกมันให้ไปนอนในห้องนอนชั้นล่างก่อนที่ตัวเองเดินอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องตัวเองชั้นบน แสงไฟจากระเบียงบ้านข้างๆ ที่เปิดอยู่นั่นทำให้มุ่นหัวคิ้วอย่างสงสัย
ดึกดื่นป่านนี้แล้วทำไมพี่พุฒิถึงยังไม่นอนอีก
แล้วความสงสัยเขาก็ถูกเฉลยเมื่อเห็นเงาร่างหนึ่งที่คุ้นเคยขยับตัวไปมาตรงม่านที่รูดปิด
“อ๊ะ”
พุฒิสะดุ้งโหยงตอนที่เปิดกระจกตรงระเบียงออกมาตากผ้าเช็ดตัวที่เพิ่งซักหมาดๆ ท่าทางตื่นกลัวเหมือนกระต่ายนั่นทำเอาโฬมเผลอยิ้มออกมา
“ตกใจหมดโฬมมายืนทำอะไรมืดๆ อยู่ตรงนั้น”
เพราะระเบียงห้องนอนตรงกันทำให้ระยะห่างไม่ถึงเมตร โฬมเท้าแขนไปกับราวกั้นแล้วยื่นใบหน้าไปใกล้อีกฝ่าย แต่พุฒิกลับถอยห่างเพราะได้กลิ่นบุหรี่จากตัวอีกฝ่าย
“สูบบุหรี่มาเหรอ”
โฬมพยักหน้ารับ
“เห็นช่วงนี้ไม่สูบนึกว่าเลิกไปแล้วซะอีก”
“ผมมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยครับ”
“มีอะไรปรึกษาพี่ได้นะ”
โฬมยิ้มเอ็นดูอีกฝ่ายที่ทำจมูกย่นเพราะกลิ่นบุหรี่จากตัวเขา แม้จะไม่ถูกกับกลิ่นของมันแต่อดีตคนรักยังอุตส่าห์อดทนคุยกับเขาเพราะความห่วงใย
“กลับเข้าไปข้างในเถอะครับ เดี๋ยวผมจะไปอาบน้ำแปรงฟันก่อน เอ่อ อย่าล็อกประตูนะพี่ เดี๋ยวผมจะปีนไปหา”
พุฒิได้แต่อ้าปากค้างมองตามแผ่นหลังกว้างหายเข้าไปในห้อง แม้จะไม่ได้ตบปากรับคำแต่สุดท้ายพุฒิก็รูดประตูปิดเฉยๆ โดยไม่ได้กดล็อก
“งื้อ พ่อจ๋า”
เสียงเจ้าหมูนอนละเมอพลิกตัวไปมาคงเพราะวันนี้เล่นน้ำจนเย็น พอค่ำมาถึงได้ตัวร้อนราวกับจะเป็นไข้อ่อนๆ นี่ก็ให้กินยาน้ำแล้วลุกขึ้นมาเช็ดตัวทุกชั่วโมง ถึงเนื้อตัวจะอุ่นขึ้นแล้วแต่เขาก็ไม่วางใจนัก งานนี้ต้องโทษความใจอ่อนของตัวเองที่เผลอเรอปล่อยให้ลูกเล่นน้ำนานเกินไปจนเจ้าหมูป่วยจนได้ พ่อลูกหนึ่งขยับผ้าห่มคลุมตัวลูกแล้วตบก้นกลมเบาๆ เป็นการกล่อม ไม่นานเจ้าหมูที่พลิกตัวไปมาก็หลับสนิท
“อ๊ะ”
“ชู่ว”
เพราะมัวแต่กล่อมลูกจนไม่ทันสังเกตว่ามีคนแอบปีนระเบียงย่องเบาเข้ามาถึงในห้องนอนซ้ำบัดนี้ยังอาจหาญทรุดตัวนอนกอดเขาจากด้านหลัง
“โฬม”
“อย่าเสียงดังครับเดี๋ยวพิกเล็ตตื่น”
เสียงทุ้มกระซิบข้างหูชวนจักจี้
“โฬมจะนอนนี่เหรอ”
“ได้รึเปล่าครับ”
“ยังจะมาถามอีก ปีนเข้ามาขนาดนี้”
พุฒิกระซิบตอบ
“ตื่นเต้นชะมัด”
โฬมพูดขำ “เหมือนปีนเข้าห้องลูกสาวชาวบ้านเลย ถ้าเป็นโจรสมัยก่อน พี่คงโดนฉุดไปแล้วมั้ง เล่นเปิดประตูล่อโจรขนาดนี้”
“ก็หัวขโมยแถวนี้ไม่ใช่เหรอที่บอกว่าอย่าล็อกประตูน่ะ”
พุฒิเถียงตอบ
“พี่จะล็อกก็ได้นี่ครับ”
โฬมพูดแซว
“ที่ไหนได้อยากโดนฉุดนี่หน่า”
“อ๊ะ”
พุฒิกลั้นเสียงร้องเมื่อริมฝีปากงับติ่งหูเขาอย่างแผ่วเบา
“ฮื่อ”
“ชักอยากสวมบทโจรฉุดคนแถวนี้แล้วสิ”
พุฒิเอื้อมมือไปหยิกแขนอีกฝ่ายแรงๆ จนโฬมสะดุ้งโหยงก่อนจะรัดเอวพุฒิให้แน่นขึ้น ร่างสูงวางปลายคางไว้บนศีรษะพุฒิแล้วโยกไปมา
“มีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่าโฬม”
“เรื่องพวกนั้นปล่อยให้เป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้เถอะครับ” โฬมกระซิบเสียงแผ่ว “แค่ตอนนี้พี่อยู่กับผมก็พอ”
พุฒิยิ้มกว้างขณะที่มือกอดรัดเจ้าหมูแน่น โดยมีโฬมโอบกอดจากด้านหลังอีกที
อบอุ่น อ่อนหวานและชวนหวั่นไหว ราวกลับย้อนไปสัมผัสถึงความรักครั้งแรกเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน ‘รักแรก’ ที่ไม่อาจลืมเลือนจนถึงวันนี้
“พี่พุฒิ”
“หืม?”
“กลับมาเป็นส่วนหนึ่งของผมเถอะ”“โฬม”
“กลับมานะ ‘คนดี’ ”
พุฒิไม่ตอบแต่เขาพลิกตัวกลับไปกอดตอบโฬม ทั้งคู่นอนกอดกันเพื่อฟังเสียงหัวใจของกันและกันอยู่อย่างนั้น
“พูดอีกทีสิโฬม”
“พี่พุฒิครับ...กลับคบกันนะ”
“นึกว่าจะไม่ขอแล้วซะอีก” พุฒิมุดหน้าไปกับอกอีกฝ่าย
“คำตอบล่ะครับ”
“พี่เป็นส่วนหนึ่งของโฬม โฬมก็เป็นส่วนหนึ่งและส่วนสำคัญของพี่เหมือนกัน”★ ☆★ ☆★ ☆
หายไปอาทิตย์นึงค่ะ พอดีติดธุระที่บ้าน
สำหรับตอนนี้มีคนทายถูกว่ากายเป็นลูกใคร เก่งมากกก หลังจากนี้เริ่มเข้าสู่ปมหลักของเรื่องแล้วเด้อ
อ่านแล้วเม้นท์เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะคะ
หวีดในทวิตติด #Re2love ด้วยนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
