<< วิญญาณเสน่หา >>[สนพ.Sensebook]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: << วิญญาณเสน่หา >>[สนพ.Sensebook]  (อ่าน 87619 ครั้ง)

ออฟไลน์ แมวดำ

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 784
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-2

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove


                                วิญญาณเสน่หา

                                   บทที่ ­­๑๗




         ปฐพีไม่เสียเวลาเปิดไฟ เขาอาศัยแสงไฟที่ส่องผ่านจากห้องโถงภายนอกก็เพียงพอแล้ว เตียงนอนน่า

สบายตั้งอยู่กลางห้องเมื่อเขาวางไตรภูมิลงไปก่อนจะโถมทับด้วยร่างของเขา


        “เอิร์ท เดี๋ยวสิ เปิดแอร์ก่อน”


        ไตรภูมิอดหัวเราะไม่ได้เมื่อเห็นความใจร้อนของปฐพี นิสัยของปฐพีในชาติภพนี้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมบ้าง

คงเพราะยุคสมัยและการเลี้ยงดูจากครอบครัว เมื่อเป็นปฐพีเขาร่าเริงสดใสพูดคุยสนุก แต่ที่ไม่เปลี่ยนก็คงจะเป็นความ

มุ่งมั่นยามต้องการสิ่งใด และที่สำคัญคือความต้องการในเนื้อตัวของไตรภูมิ


          “ทนไม่ไหวแล้วนี่ครับ อยากกอดไตร”


        แต่ไตรภูมิเองก็ชอบในคุณสมบัตินี้ ยามที่ได้มีคนรักเคียงคู่อยู่ข้างกายและได้กอดก่ายแนบเนื้อเป็นเวลาที่

วิเศษสุด ๆ อย่างเช่นตอนนี้ที่เขาปล่อยให้ปฐพีจูบแลกลิ้น นิ้วมือเรียวยาวของเด็กหนุ่มลากไล้จากลำคอลงไปยังหน้า

ท้องแบนราบดึงเสื้อยืดเนื้อบางเบาของไตรภูมิให้ร่นขึ้นไปตามมือและดึงผ่านหัวอย่างง่ายดาย


          “เอิร์ท ถามจริง อายุสิบแปดหรือยัง”


         ปฐพีกลั้นขำจนเกือบสำลักเมื่อได้ยินคำถามด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า กำลังจะขบเม้มไปที่ยอดอกสีอ่อนก็เลย

ต้องหยุดและเงยหน้าตอบคำถามของไตรภูมิให้สบายใจเสียก่อน


         “เลยสิบแปดมาหลายเดือนแล้วครับ ไตรสบายใจได้ รับรองว่าไม่เจอข้อหาพรากผู้เยาว์แน่นอน”


         ไตรภูมิหายใจโล่งอก แก้มเนียนเปลี่ยนสีจนแดงสุก ใครจะนึกว่าเขาจะได้พบรักกับเด็กที่อายุน้อยกว่าถึง

ยี่สิบปี


        “อย่าชวนคุยสิครับ ยิ่งคุยก็ยิ่งช้านะ ไตรไม่อยากมีความสุขเหรอ”


         แค่ชั่วอึดใจที่ต่างช่วยเหลือซึ่งกัน ร่างทั้งสองก็บดเบียดกันด้วยเนื้อหนัง ปฐพียันกายขึ้นมองไตรภูมิตั้งแต่

หัวจรดเท้าด้วยประกายตาวาววับราวกับเสือหนุ่มปราดเปรียวที่มองเห็นกวางน้อยยั่วตา เขางับเบา ๆ ที่หัวไหล่เนียนนุ่ม

เป็นจุดเริ่มต้นก่อนจะสัมผัสทั่วทั้งตัวอย่างกระหาย ต้นขาเรียวของไตรภูมิถูกดันยกสูงเพื่อให้เขาเม้มเบา ๆ ตรงขาอ่อน

ขาวเนียน


          “อา เอิร์ท เมื่อไหร่จะ...อื้อ...


          ครางไม่เป็นภาษาเมื่อปฐพีเลื่อนใบหน้ามาที่จุดกึ่งกลาง ไตรภูมิบิดกายให้พล่านเมื่อปฐพีจัดการจนมัน

หายเข้าไปในช่องปากฉ่ำชื้น เส้นทางสวาทถูกปลายนิ้วนวดเฟ้นพักหนึ่งนิ้วนั้นก็เปิดทางภายในจนกว้างขึ้นเรื่อย ๆ และ

เมื่อไตรภูมิพร้อมทั้งกายและใจปฐพีจึงดันเอวเข้าไปทีละนิด


         “อื้อ เอิร์ท”


         ปฐพีดีใจที่เสียงแผ่วหวานนั้นเรียกชื่อเขาไม่ใช่ดินอีกต่อไป อดีตก็คืออดีตถึงแม้จะผูกพันกันมาเนิ่นนาน

แต่เขาอยากให้ไตรภูมิเริ่มต้นกับเขาในปัจจุบันด้วยความเป็นปฐพี

         ไตรภูมิกัดฟันปรือตาหวานฉ่ำกับบทรักที่เริ่มต้นอย่างเนิบนาบ หากแต่ภายในคับแน่นที่สัมผัสกันนั้นมันทวี

ความเร่าร้อนขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อปฐพีเร่งจังหวะ ไตรภูมิยกมือทั้งสองให้ปฐพีจับประสานกันไว้เมื่อคนรักวัยหนุ่มส่งเขาถึง

ทางสวรรค์ในอีกไม่นานนัก


         “เป็นไงบ้างครับไตร


          เจ้าตัวขยิบตาใส่ ปฐพียังคงแข็งแกร่งอยู่ในร่างกายชื้นเหงื่อของไตรภูมิที่ตอนนี้หอบลึกด้วยความสุขสม

ปฐพีทิ้งเวลาไว้ชั่วครู่จนไตรภูมิเริ่มหายใจปกติเขาจึงดึงมือทั้งสองเพื่อให้ไตรภูมิลุกขึ้นมานั่งอยู่บนต้นขาของเขาที่วาง

ราบไปกับที่นอน


         “ลองขยับสิครับที่รัก


         “อึก เอิร์ท แต่ว่ามัน...


         “นะครับไตร


         เสียงออดอ้อนของปฐพีทำให้ไตรภูมิต้องยอมตามใจ เขาวางท่อนแขนลงไปบนบ่าของปฐพีและเริ่มบด

เบียดเอววนเป็นวงกลมอยู่บนต้นขาแข็งแรง


        “ซี้ด เอิร์ท มันดีมากเลย


        ปฐพีเป่าปากอย่างพอใจเมื่อภายในยิ่งสอดลึกเสียดสี เขาจับเอวของไตรภูมิไว้เพื่อช่วยยามที่ไตรภูมิขย่ม

สะโพกลงมาด้วยแรงขึ้นเรื่อย ๆ แผ่นอกเนียนของไตรภูมิล่อตาตรงหน้าปฐพีจึงกระดกลิ้นรัวไปที่ยอดอกสีสวยจนไตรภูมิ

ครางลั่น


         “เอิร์ท อื้อ ไม่ไหวแล้วครับ


         “แรงเลยครับไตร เต็มที่เลยครับ เอิร์ทเองก็จะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน


         ปฐพีสวนเอวเข้าใส่จนไตรภูมิส่งเสียงร้องไม่เป็นภาษา กล้ามเนื้อบิดเกร็งเสียวสะท้านยามเคลื่อนไหว

ประสานกันอย่างลงตัว ไตรภูมิจูบปฐพีอย่างเร่าร้อนในอารมณ์หวามไหว ปลายลิ้นตวัดกันไปมาอยู่ในช่องปากที่บด

เบียดกันแน่นหนา ไตรภูมิตัวสั่นเหงื่อกาฬไหลเหนียวหนับเมื่อในที่สุดเขาก็ปลดปล่อยออกมาคำรบสอง ปฐพีส่งเสียง

คำรามลั่นเมื่อช่องทางบีบรัดหนักหน่วง เขากอดเอวไตรภูมิไว้แน่นก่อนกระแทกกายไปอีกไม่กี่ครั้งก็สุขสมติดตามคนรัก

ไปจนหน้ามืด

          เมื่อลมหายใจกลับเป็นปกติแล้วจึงได้สบตากันอีกครั้ง ทั้งไตรภูมิและปฐพีต่างก็หัวเราะเมื่อเห็นสภาพบน

เตียงนอนที่กลายเป็นสมรภูมิรักจนยับเยิน






         ปฐพีกลับบ้านด้วยความอิ่มเอมใจ เมื่อเดินเข้าไปในบ้านบิดาเห็นหน้าลูกชายจึงทักขึ้น



        “หน้าบานขนาดนี้ แสดงว่าเลิกอกหักแล้วสิไอ้เสือ”



         คนเป็นลูกหัวเราะก่อนจะเดินไปล้มตัวลงนอนหนุนตักมารดาที่นั่งชมละครอยู่หน้าจอโทรทัศน์



        “แม่ อาจารย์เขายอมเป็นแฟนเอิร์ทแล้ว”



       “มิน่าล่ะ ถึงได้สดใสผิดหูผิดตา”



        นลินีขยี้ผมบุตรชายอย่างมันเขี้ยว เดือนกว่าที่ผ่านมาปฐพีหน้าตาอมทุกข์จนเธอนึกสงสารแต่ก็เข้าไปช่วย

เหลือไม่ได้ เพราะถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของปฐพี



       “ว่างวันไหนก็พาอาจารย์เขามาเที่ยวบ้านบ้างสิ แม่อยากรู้จักเนื้อคู่ของเอิร์ทเหมือนกันนะ”



         “ได้เลยครับ ถ้าแฟนเอิร์ทว่างเมื่อไหร่จะรีบพามาเลย แต่ตอนนี้เอิร์ทไปอาบน้ำนอนก่อนดีกว่า พรุ่งนี้มี

สอบวิชาสุดท้าย ฝันดีนะครับแม่ พ่อด้วยนะ”



          เดินตัวปลิวไปยังห้องนอนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจนสดชื่อปฐพีจึงคว้าโทรศัพท์มากดวีดิโอคอลหาไตรภูมิ



         “โทรมาทำไมอีกครับเอิร์ท นอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องสอบอีกนะ”



         ไตรภูมิส่งเสียงดุเบา ๆ แต่ปฐพีไม่นึกกลัวเลยสักนิด ไตรภูมิน่ารักเหมือนแมวน้อยที่ขู่เขาฟอด ๆ



        “คิดถึงแฟน” ปฐพีส่งเสียงอ้อน “บอกรักเอิร์ทหน่อยนะ”



        “บอกหลายรอบแล้วนะครับวันนี้”



        “อยากได้ยินก่อนนอนอีกนี่ นะครับที่รัก”



        มองเห็นไตรภูมิส่ายหน้าพลางยิ้มขำ หากอยู่ใกล้ปฐพีคงดึงมากอดแล้ว



       “รักเอิร์ทครับ นอนได้แล้ว ฝันดีนะ”



        ไตรภูมิปิดหน้าจอลง หัวใจของปฐพีพองคับอกจนถึงกับกระโดดลงไปบนเตียงแล้วคว้าหมอนข้างมากอด



        เขาจะไม่ปล่อยให้เพชรในมือหลุดลอยไปเด็ดขาด
 








         “เอิร์ท ไอ้เอิร์ท”



         ปฐพีหันขวับไปตามเสียงที่ตะโกนเรียกชื่อเขา รุ้งงามเพื่อนสมัยมัธยมนั่นเอง



        “ว่าไง รุ้ง แล้วมาทำไมที่นี่ล่ะ”



         รุ้งงามเรียนอักษรศาสตร์แต่เดินมาหาเขาถึงคณะสถาปัตย์ แม้จะไม่ได้ไกลมากแต่ก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่



         “เอิร์ท แกพาฉันไปเจอตัวจริงอาจารย์ไตรภูมิบ้างสิ”



         คิ้วเข้มของปฐพียกสูงด้วยความสงสัย



        “อะไรของแกวะรุ้ง ทำไมถึงอยากเจอตัวจริงไตร เอ่อ อาจารย์เขาด้วยล่ะ”



        “ก็เนี่ย ที่มีคนถ่ายรูปอาจารย์ไปลงทวิตเตอร์ไง เพื่อน ๆที่คณะมันชอบมากเลยนะ ฉันก็เลยโม้ไปนิด

หน่อยว่ามีเพื่อนอยู่สถาปัตย์น่ะ มันเลยส่งฉันมาให้ถ่ายรูปแบบเน้น ๆ ไปให้พวกมัน”



        “ไม่ได้”



        ปฐพีเกิดอาการหวงเฉียบพลัน หน้าคมบึ้งตึงทันที



        “ทำไมล่ะแก ช่วยเพื่อนฝูงหน่อยสิว้า”



        รุ้งงามบ่นอุบ ปฐพีรีบส่ายหน้า



       “อาจารย์งานเยอะ เขาไม่มีเวลามาเป็นนายแบบให้แกถ่ายรูปหรอก”



       “เอิร์ท”



        เสียงคุ้นหูดังขึ้นไม่ไกลนัก ปฐพีได้แต่สบถอยู่ในใจเมื่อจำได้ว่าเป็นเสียงของไตรภูมิ  อุตส่าห์โกหกเพื่อน

ว่าไม่ว่างแล้วแท้ ๆ



        “จะมาทำไมตอนนี้นะ”



         เสียงพึมพำดังอยู่แค่ลำคอของปฐพีในขณะที่รุ้งงามกำลังตื่นเต้น



        “อ้าว คุยกับเพื่อนอยู่เหรอ งั้นผมไม่กวนละ..”



        “อาจารย์ค้า” รุ้งงามรีบรั้งไว้



        “หนูชื่อรุ้งงามอยู่อักษรเป็นเพื่อนเอิร์ทค่ะ หนูขอถ่ายรูปอาจารย์ได้ไหมคะ”



        แค่ไตรภูมิยิ้มบาง ๆ รุ้งงามก็ถึงกับทำตาโต ปฐพีมองอย่างหมั่นไส้เมื่อเห็นเพื่อนยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป

ไตรภูมิแบบรัว ๆ นายแบบเองก็ยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นใจเหลือเกิน



         “เอิร์ท แกถ่ายรูปฉันคู่กับอาจารย์บ้างสิ ฉันจะไปอวดเพื่อน”



        “ไม่ถ่ายโว้ย”



        “เอิร์ท อย่าทำแบบนี้สิ”



         เสียงอ่อนดังเตือนพร้อมกับยิ้มอ่อนโยน ปฐพียอมแพ้จนต้องถอนหายใจ



         เกลียดจริงเชียว แค่เห็นใบหน้าของไตรภูมิปฐพีก็ไม่เคยปฏิเสธอะไรได้



        “เอามือถือมานี่ ให้เวลาสิบวินาที”



        ชายหนุ่มดึงโทรศัพท์มาจากมือรุ้งงามและถ่ายรูปให้อย่างไม่ตั้งใจนัก



       “เอ้า เสร็จแล้ว”



       “โหไอ้เอิร์ท แกกดถ่ายแบบรัว ๆ ไม่เป็นหรือไง” รุ้งงามโวยวาย



       “แค่นี้แหละ อย่าเรื่องมาก กลับคณะแกได้แล้วไอ้รุ้ง”



       ปฐพีดันไหล่เพื่อนจนเจ้าตัวค้อนขวับ



       “เออ ไปก็ได้ อาจารย์ขา วันหลังหนูมาอีกน้า โอ๊ย ไอ้เอิร์ท แกจะผลักฉันทำไมเนี่ย ไปแล้วโว้ย”



       รอจนรุ้งงามพ้นสายตาปฐพีจึงหันมาทำหน้าบึ้งใส่คนรัก



      “เสน่ห์แรงจังครับ หวงนะ”



       ไตรภูมิส่ายหน้าไม่จริงจังนักก่อนจะยิ้มหวานให้



        “ว่าจะเลี้ยงข้าวฉลองสอบมิดเทอมเสร็จตอนเย็น ถ้าหน้าบึ้งแบบนี้อดก็แล้วกัน”



       ปฐพีฉีกยิ้มทันที



      “ไม่บึ้งแล้วครับไตร ยิ้มกว้างขนาดนี้ เลี้ยงข้าวเอิร์ทเลย”



       “อยากกินอะไรล่ะ”



       “อยากกินไตร โอ๊ย ทุบทำไมเนี่ย”



       “พูดเป็นเล่นเรื่อยเลย เด็กบ้า ไปช่วยยกหนังสือเดี๋ยวนี้เลย”



       “คร้าบที่รัก อย่าดุสิ กลัวแล้ว”



        เสียงหัวเราะดังประสานกันก่อนที่ทั้งคู่จะเดินกลับไปที่อาคารเรียน แต่พอเดินขึ้นบันไดไม่กี่ขั้นเสียงสุนัขเห่า

ก็ดังขึ้นทันที



        “ไอ้ล่องจุ๊นเห่าอีกแล้ว”



        สุนัขเนื้อตัวสกปรกมีแผลโรคเรื้อนกระจายอยู่ตามลำตัวเห่าเสียงดังยิ่งกว่าเคย ไตรภูมิมองอย่างแปลกใจ



       “ปกติเจ้าล่องจุ๊นไม่เคยเห่านะ”



        “มันเจอเอิร์ทไง ไม่รู้ไปทำอะไรให้มันเข้าทั้งคณะเกลียดเอิร์ทคนเดียวนี่แหละ วันนี้เห่าเสียงโคตรดัง”



          ไตรภูมิเดินไปหาล่องจุ๊น เขานั่งลงลูบหัวมันเบา ๆ เจ้าหมาจรจัดเงียบเสียงทันทีแต่มันยังหันหน้ามอง

ปฐพีอย่างอาฆาตแค้น ตอนนั้นเองที่ปฐพีสะกิดใจ เขาจ้องตามันกลับพักใหญ่จนกระทั่งภาพใครบางคนซ้อนทับเข้ามา

จนปฐพีตกใจ



        “ไอ้เหมือน”



         ชายหนุ่มได้แต่พึมพำในลำคอ เขาได้แต่สมเพชในสิ่งที่รู้ แววตาของล่องจุ๊นดูเหมือนจะจำเขาได้เช่นกัน



        “ไตรครับ เอิร์ทว่าปล่อยไอ้ล่องจุ๊นไปดีกว่า เอิร์ทหิวแล้ว”



         ไตรภูมิลุกขึ้นยืน เขาหันมายิ้มให้ปฐพี



        “ไปสิ ล่องจุ๊น ไปก่อนนะเดี๋ยวจะซื้อขนมมาฝาก”



        เมื่อไตรภูมิเดินห่างมาเสียงเห่าของล่องจุ๊นก็ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ปฐพีได้แต่หันไปมองพลางถอนหายใจ



        “กรรมของใครก็ของคนนั้น กูอโหสิกรรมให้มึงนะ ไอ้เหมือน”



         ปฐพีพูดในใจก่อนที่เขาจะหันหลังกลับและเดินเคียงคู่ไปกับไตรภูมิ




มีต่ออีกนิด...















« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 10-03-2018 14:25:12 โดย Belove »

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove


ต่อกันตรงนี้...




         หลังสอบกลางเทอมครบทุกวิชาเป็นวันหยุดยาวสี่วัน ไตรภูมิใช้ช่วงโอกาสนั้นไปขลุกอยู่ที่คอนโดมิเนียม

ของไตรภูมิ เจ้าของห้องให้กุญแจเขาไว้ชุดหนึ่ง


        “เอิร์ทจะได้มาหาผมสะดวกไง” ไตรภูมิบอกเขาเช่นนั้น ปฐพีจึงรีบมาอย่างรวดเร็ว


        พอถึงวันหยุดวันที่สามปฐพีก็ได้รับโทรศัพท์จากนลินี


        “คร้าบแม่”


        “นี่พ่อตัวดี ไปขลุกอยู่กับแฟนใช่ไหม พ่อแม่จะลืมหน้าลูกแล้วนะ กลับบ้านกลับช่องบ้างเถอะ”


        นลินีพูดเสียงกลั้วหัวเราะไม่จริงจังนัก ความจริงคือเกรงใจไตรภูมิคนรักของลูกเพราะรู้ว่าเขาต้องทำงาน


       “โห เดี๋ยวนี้มีโทรตาม เดี๋ยวกลับครับแม่”


        “จ้ะ เกรงใจอาจารย์บ้าง บอกให้พามาทานข้าวบ้างก็ไม่พามาเลย”


        ปฐพีป้องปากพูดเสียงเบากับไตรภูมิ


       “แม่ชวนให้ไปกินข้าวที่บ้าน”


        ไตรภูมิส่งยิ้มตอบ


        “วันนี้ทำงาน พรุ่งนี้ไปได้”


        ปฐพีพยักหน้า เขาคุยกับนลินีอีกครู่ใหญ่จึงวางสาย


       “แม่บอกให้กลับบ้าน มาอยู่นี่เกรงใจไตร”


       “กลับไปบ้านก่อนเถอะครับเอิร์ท ผมจะได้รีบทำคะแนนสอบส่งฝ่ายให้เสร็จ”


       “แหม จะบอกว่าเอิร์ทกวนไตรจนไม่ได้ทำงานก็พูดเหอะ


        ปฐพีลุกมาหาและสอดแขนโอบเอวไตรภูมิจากด้านหลังแล้วหอมแก้มดังฟอด


        “เอิร์ทไม่อยู่อย่าโหมงานหนักนะครับ เอิร์ทเป็นห่วง ไหนหันมาให้จูบหน่อยเร็ว


         ไตรภูมิหันกลับไปเงยหน้ารับจูบของปฐพี จนกระทั่งเขาพอใจจึงได้ยอมละริมฝีปากออกมา ปฐพียกปลาย

นิ้วเกลี่ยไปตามกรอบหน้างดงามอย่างหลงใหล


           “รักมากนะครับไตร เอิร์ทไปล่ะ


          ปฐพีคว้าเป้ที่โต๊ะรับแขกและเดินออกไปจากห้อง ก่อนไปยังหันมาส่งจูบให้จนไตรภูมิต้องส่ายหน้าใน

ความทะเล้นของคนรักวัยหนุ่ม เขานั่งทำงานจนถึงตอนเย็นจึงเรียบร้อย ตอนนั้นเองที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น


        “ว่าไงครับเอิร์ท” ไตรภูมิตอบรับ


           “คุณป้าของเอิร์ทที่อยู่ต่างจังหวัดเสียชีวิตครับไตร เพิ่งรู้กันเมื่อสักครู่นี้เอง เอิร์ทต้องไปงานศพกับพ่อ

แม่สักสองสามวัน เดี๋ยวจะรีบไปกันคืนนี้เลย”


         “อ้าว เอิร์ทไปเถอะ ฝากแสดงความเสียใจด้วยนะครับ”


        “ได้ครับไตร เอิร์ทไม่อยู่ไตรดูแลตัวเองดี ๆ นะ เอิร์ทเป็นห่วง”


           พูดคุยกันสักพักปฐพีจึงยอมวางสาย แต่ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นของคณบดี

ที่มหาวิทยาลัย ไตรภูมิรับสายอย่างแปลกใจที่อีกฝ่ายติดต่อมาในวันหยุด
         “สวัสดีครับอาจารย์ มีอะไรด่วนหรือเปล่าครับ


        “ครับอาจารย์ไตรภูมิ จะว่าด่วนก็ด่วนนะ ถ้าจะให้อาจารย์มาที่คณะตอนนี้เลยจะได้ไหมครับ


           คำสั่งของคณบดีทำให้ไตรภูมิต้องขับรถมาที่มหาวิทยาลัยอย่างรวดเร็ว เขายังจับต้นชนปลายไม่ถูกว่า

อะไรทำให้เขาถูกเรียกตัวด่วนขนาดนี้จนกระทั่งทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามกับคณบดีที่มีสีหน้าเคร่งเครียดพลางยื่นโทรศัพท์

ของตนมาวางไว้ตรงหน้าไตรภูมิ เขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัยและรีบคว้ามันมาดู และสิ่งที่เห็นทำให้เขาหน้าซีดเผือด


          มันเป็นรูปที่ไตรภูมิกับปฐพีจูบกันอยู่ภายในรถยนต์เมื่อกลับจากไปรับประทานอาหารเย็นด้วยกันในวัน

สุดท้ายของการสอบกลางเทอม  ไตรภูมิเงยหน้าขึ้นมองคณบดีด้วยความตกใจ


         “รูปนี้ถูกอัพลงทวิตเตอร์ มีคนส่งมาให้ผมและบอกว่าการที่คุณกับนักศึกษามีความสัมพันธ์ที่เกินเลยกัน

อาจจะทำให้คุณให้เกรดเด็กคนนี้ดีกว่าคนอื่นในคลาส ผมรู้มาว่าปฐพีได้คะแนนดีมากในการสอบใช่ไหม


           “อาจารย์เชื่อว่าผมมีความสัมพันธ์กับนักศึกษาเพื่อแลกเกรดอย่างนั้นหรือครับ


            เสียงของไตรภูมิเบาหวิว ใบหน้าซีดยิ่งกว่ากระดาษเมื่อสบตากับคณบดี


           “ผมจะไม่ชี้ชัดลงไปหรอกนะว่าผมเชื่อเช่นนั้นหรือเปล่า แต่ผมอยากจะเตือนอาจารย์แค่ว่าภาพพจน์

ความเป็นอาจารย์มันจะเสียหายได้ถ้าเกิดว่ามีคนรู้เรื่องนี้ ทางที่ดีอาจารย์ควรจะเลิกติดต่อกับปฐพีไปเลยดีกว่า

เลิกติดต่อกับปฐพีเพราะสถานภาพอาจารย์กับลูกศิษย์อย่างนั้นหรือ


          ไตรภูมิคิดด้วยความปวดร้าว

 


                                 TBC

                ใกล้จบแล้ว ยังไม่วายมีดราม่า เฮ้อออ

  รบกวนออเจ้าทั้งหลายช่วยเขียนคอมเมนท์หลังอ่าน หรือ แนะนำกับสหายของออเจ้าให้บ้างนะเจ้าคะ

     อีกนิดเดียวจะจบ ยอดเมนท์ ไม่กระเตื้อง ข้าปวดใจ ปวดตับเหลือเกินเจ้าค่ะ             


                            o9 o9 o9 o9 o9









« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 10-03-2018 14:38:06 โดย Belove »

ออฟไลน์ pigarea

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 748
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
คิดว่าคงไม่โดนซุ่มจัมผิดนะ หรือว่ามียังมองไม่เห็นว่าใครจะเป็นตัวร้าย

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6
 :m15: :ling1:

เขารักกันมาตั้งนาน อย่าเซซซซซซซ่

 :L2: :pig4:

ออฟไลน์ TachibanaRain

  • มาโกโตะเทนชิ
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-3
อุตส่าห์สมหวังกันแล้วยังไม่วายมีดราม่า เราว่าไตรต้องเลือกลาออกเองแน่ๆเลย

ออฟไลน์ Nus@nT@R@

  • Life is Investment
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +456/-11
ใครแอบถ่ายรูปไตรกับเอิร์ธ

ออฟไลน์ manami1155

  • ~I Still Love You~
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1749
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +99/-1
งื้ออออออ
กำลังหวานๆอยู่เชียว
มีมาม่าชามโตโผล่มาเฉย
ใครมันมสแอบถ่าย น่าตีจริงเชียว

ออฟไลน์ yymomo

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-3
 :z10:  :z10:

คลานเข่าเข้ามาจิ้มมมม
แอบสงสารเหมือนอ่ะ เวรกรรมจริงๆ อย่าจองเวรจองกรรมกันอีกเลยนะ


ปล. ลาออกจร๊ะไตร ถ้าไตรออกก็ไม่ได้เป็นศิษย์อาจารย์กันแล้ว 555

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
ทั้งคู่จะแก้ปัญหานี้ยังไงนะ จริงอยู่ว่าในอดีตเคยรักกัน ต้องเจออะไรมาเยอะกว่าจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ มันคงเป็นความรู้สึกรักมาก เหมือนของรักที่หายไปได้กลับคืนมา แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าสถานะทางสังคนในตอนนี้ของทั้งคู่คือศิษย์กับอาจารย์
ในความคิดเราคบกันได้นะ แต่เปิดเผยไม่ได้ จะทำอะไรเวลาอยู่ข้างนอกต้องระวัง อยากสัมผัสกันควรทำในที่ลับที่มั่นใจว่าปลอดภัย
เพราะถ้าคนนอกรู้ความสัมพันธ์นี้ต้องมองทั้งคู่ไม่ดีแน่ ก็ได้แต่หวังว่าจะไม่เลือกทางที่ต้องแยกจากกันอีก ให้เรื่องนี้เป็นบทเรียนด้านการวางตัวเวลาอยู่นอกบ้านนะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ เป็ดอนุบาล

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
       สนุกมากค่ะแต่ไม่อยากให้จบเลย :mew2:
ตอนที่อ่านถึงบทของนายเหมือนที่ชาติปัจจุบันกลับมาเกิดเป็นหมาแถมป็นแผลอีกน่าสงสารจับใจแอบน้ำตาซึมโดยส่วนตัวรักหมาอยู่แล้ว และยิ่งมาเห็นความรักที่มีต่อคนที่เค้ารักแล้วก็ยิ่งสงสารถึงจะเป็นหมาในชาตินี้ก็ยังรัก ความรักบางครั้งมันก็ทำให้คนเราเลวร้ายได้เพื่อให้ได้มา เข้าใจความรู้สึกของนายเหมือนนะค่ะแต่ไม่ได้ยอมรับกับสิ่งเลวร้ายที่ทำไว้ แค่นับถือในความรักค่ะ
      ส่วนเรื่องระหว่างไตรภูมิกับปฐพีโดยส่วนตัวก็แอบคิดเเละเป็นห่วงอยู่แล้วเพราะฐานะที่ทั้งสองคนยื่นอยู่มันเสี่ยงต่อการตกเป็นประเด็นมาก
      ทางที่ดีที่สุดเราคิดว่าความรักไม่จำเป็นต้องหยุดลงทั้งสองทางทั้งความรักในอาชีพการสอนของไตรภูมิ และ ความรักที่มีต่อคนรักในฐานะลูกศิษย์ แค่ก้าวออกมานิดนึงก็พอค่ะ
      คนเป็นครูไม่จำเป็นว่าต้องสอนในสถาบันค่ะ สอนข้างถนนก็คือครูค่ะ  เราคิดว่าน่าจะขอหยุดการสอบในฐานะครูในมหาลัยเสียนะค่ะแล้วมาเปิดโรงเรียนสอนวาดรูปหรือสอนติวเกียวกับวิชาที่ต้องใช้ความสามารถในการวาดรูปเพื่อไปสอบเข้าตามมหาลัย
แทนการเป็นครูในสถาบันการศึกษาค่ะ และ ไม่เสียหายต่อภาพลักษณ์ด้วยถ้าจะคบกันต่อ ... สู้ๆนะค่ะเป็นกำลังใจให้ไรต์และเป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนด้วยค่ะผ่านจุดๆนี้ไปให้ได้นะค่ะแค่นี้สบายขนาดข้ามภพข้ามชาติยังตามมารักกันได้เลยเเค่นี้สบายค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ jum1201

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 587
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-5
เรื่องของนักเขียนสนุกค่ะ  อ่านภาคแรกและติดถามภาคนี้ต่อค่ะ สู้ๆ ไม่ค่อยเม้น  แต่มีกำลังใจให้เพียบ :mew1: :กอด1: :L2:

ออฟไลน์ lucifer miumiu

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 152
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +147/-1
สงสารนายเหมือนมากค่ะเป็นหมาไปแล้วTT

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove


                                  วิญญาณเสน่หา

                                     บทที่ ­­๑๘



          ปฐพียุ่งอยู่กับงานศพของญาติจนกระทั่งเผาศพเรียบร้อยแล้วจึงไม่มีเวลาติดต่อไตรภูมิในช่วงสองสามวัน

ที่ผ่านมา บ่ายวันเผาศพบัญชาจึงขับรถกลับกรุงเทพ ปฐพีกำลังจะโทรศัพท์หาไตรภูมิด้วยความคิดถึงแต่รุ้งงามกลับ

โทรเข้ามาเสียก่อน


          “ว่าไงรุ้ง”


          “ไอ้เอิร์ท” น้ำเสียงของรุ้งงามฟังคล้ายกำลังร้อนรน


          “แกเปิดไลน์ของฉัน แล้วดูรูปที่ฉันส่งไปเดี๋ยวนี้”


          “อะไรของแกวะ”


           ปฐพีไม่เข้าใจ แต่รุ้งงามก็ยังกำชับมาตามเสียง


           “เร็วสิแก เรื่องสำคัญนะ”


           ชายหนุ่มเปิดแอพลิเคชันไลน์ เขาดาวน์โหลดรูปที่รุ้งงามส่งมาให้ เมื่อเห็นเต็มตาหัวคิ้วของปฐพีก็ย่น

เข้าหากันทันที เขารีบเอ่ยถามรุ้งงามเสียงเครียด


         “รูปนี้มาจากไหนวะรุ้ง”


         “รูปผู้ชายที่หันหลังอยู่ใช่แกหรือเปล่าเอิร์ท”


         รุ้งงามไม่ตอบแต่กลับชิงถามด้วยคำถามที่ปฐพีลำบากใจที่จะตอบ


         “รูปนี้น่ะ พวกที่เขาชอบอาจารย์ไตรภูมิไปถ่ายมาได้โดยบังเอิญแล้วมาอัพลงทวีต แต่พวกนั้นมันถ่ายรูป

คนที่จูบอาจารย์ได้มาแต่ด้านหลัง เขากำลังสืบหากันให้ควักว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร”


         ปฐพีตกใจ เขานึกเป็นห่วงไตรภูมิว่ารู้ข่าวนี้หรือยัง


        “แกคิดว่าเป็นฉันเหรอรุ้ง”


         “ไอ้เอิร์ท ฉันเรียนห้องเดียวกับแกมาตั้งแต่มอสี่ แล้วก็นั่งอยู่หลังแกมาตลอด ทำไมฉันจะจำไม่ได้ว่าเป็น

แกวะ”


          รุ้งงามจำได้แน่นอนว่าผู้ชายที่อยู่กับไตรภูมิเป็นใคร


         “ถามจริงเอิร์ท แกกับอาจารย์คบกันเหรอ แต่แกกับอาจารย์น่ะอายุห่างกันตั้งเยอะนะ แล้วยังเป็นลูกศิษย์

กับอาจารย์กันอีก ถ้าหากคนอื่นเขารู้เรื่องนี้ล่ะแกว่าอาจารย์จะถูกมองว่าไงวะ”


        ไตรภูมิกดวางสาย หัวจิตหัวใจมีแต่ความว้าวุ่น เขารีบโทรไปหาไตรภูมิแต่มีเพียงเสียงสัญญาณที่ไม่มีผู้รับ


         “โธ่โว้ย”


         เขาสบถด้วยความหงุดหงิดจนนลินีที่นั่งอยู่ตอนหน้าของรถยนต์หันมามองด้วยความสงสัย


        “มีอะไรเอิร์ท ได้ยินเสียงดังตั้งแต่คุยกับรุ้งแล้ว”


         ปฐพีเล่าเรื่องที่รุ้งงามโทรศัพท์มาหาให้บัญชาและนลินีฟัง สีหน้าของปฐพีไม่ดีนัก


        “อาจารย์เขาเป็นคนคิดมากด้วย ไม่รู้ว่าจะรู้เรื่องนี้หรือยัง ถ้ารู้ป่านนี้คงกลุ้มใจน่าดูนะแม่”


        “ลองโทรไปอีกสิ” คราวนี้บัญชาเป็นผู้แนะนำ “โทรจนกว่าเขาจะรับสายนั่นแหละ”


         รีบทำตามคำแนะนำที่บิดาบอก แต่ครั้งแล้วครั้งเล่าไตรภูมิก็ยังไม่รับสาย ปฐพียิ่งใจคอไม่ดี


         “พ่อ ถึงไหนแล้วครับ เร็วอีกนิดได้ไหม”


         “ใจเย็นสิลูก อีกเดี๋ยวก็ถึงกรุงเทพแล้ว อาจารย์เขารับสายหรือเปล่า”


          นลินีเตือนด้วยความเป็นห่วง ปฐพีพยายามควบคุมอารมณ์ให้เข้มแข็งมากที่สุด เขาหลับตาลงและ

ภาวนาในใจ


          เจ้าพ่อต้นไทร หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไหนก็แล้วแต่ ขอช่วยดลบันดาลให้ไตรภูมิรับสายด้วยเถิด


         ปฐพีกดโทรศัพท์ไปหาไตรภูมิอีกครั้ง เขารอจนเกือบจะถอดใจ แต่ในที่สุดอีกฟากฝั่งก็รับสาย


         “ไตร ไปไหนมาครับ ทำไมไม่รับสาย เอิร์ทเป็นห่วงนะครับ”


         รอจนหัวใจร้อนรนจึงเพิ่งจะได้ยินเสียงไตรภูมิ


        “เอิร์ท”


         น้ำเสียงนั้นไม่สดใสและเป็นกังวลชัดเจน ปฐพีนึกรู้ทันทีว่าไตรภูมิรู้ข่าวแล้ว


        “ไตร ไตรรู้ข่าวในทวิตเตอร์แล้วใช่ไหมครับ บอกเอิร์ทมาเถอะ”


         เอ่ยเสียงร้อนรนลงไปแต่ไตรภูมิยังเงียบจนกระทั่งได้ยินเสียงทอดถอนใจผ่านทางโทรศัพท์


         “ผมคิดว่าเราควรจะห่างกันสักพักนะเอิร์ท


         เมื่อได้ยินคำพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าของไตรภูมิ ปฐพีก็ยิ่งตกใจ


         “นี่ไตรพูดเรื่องอะไร ไม่ เราจะไม่ห่างกัน ไม่มีเหตุผลที่เราต้องห่างกันเลยนะครับไตรในเมื่อเรารักกันมาก

ขนาดนี้ เราจะแก้ปัญหาไปด้วยกัน เอิร์ทจะไม่ยอมให้ไตรต้องสู้อยู่คนเดียวเด็ดขาด”


          ปลายทางเงียบเสียงลงอีกครั้ง พักใหญ่กว่าไตรภูมิจะยอมตอบกลับมา


          “ผมรู้ว่าเอิร์ทไม่ทิ้งผมหรอก แต่ปัญหาบางอย่างก็ไม่ใช่แก้ไขได้ง่าย ๆ และถ้ายิ่งแก้ไขด้วยอารมณ์มัน

ก็ยิ่งยุ่งยากมากขึ้น ผมขอเวลาสักพักนะเอิร์ทถ้าทุกอย่างคลี่คลายแล้วผมจะติดต่อมาเอง   ดูแลตัวเองด้วยนะ ผมรัก

เอิร์ทนะครับ”


         “ไตร เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งวางหู ไตร!”


           สัญญาณโทรศัพท์ถูกตัดไปแล้ว ปฐพีรีบกดโทรออกอีกครั้งและผลที่ได้คือไตรภูมิปิดเครื่อง ชายหนุ่ม

กระสับกระส่ายจนกระทั่งบัญชาขับรถถึงบ้านปฐพีจึงขอพ่อกับแม่ไปหาไตรภูมิ เขารีบขับรถไปยังคอนโดมิเนียมของ

ไตรภูมิ และสิ่งที่เห็นก็ยิ่งทำให้ปฐพีทั้งตกใจและกระวนกระวาย เมื่อหน้าประตูกลับมีป้ายประกาศขายห้องติดไว้


        “ไตร ไตรภูมิ เปิดประตูเดี๋ยวนี้”


          เขาทุบประตูห้องจนเจ็บมือ ปฐพีใช้กุญแจที่ไตรภูมิให้ไว้เปิดประตูเข้าไป หัวใจของปฐพีหล่นหายเมื่อ

เปิดไฟสว่างแล้วพบแต่ความว่างเปล่า ไตรภูมิไม่เหลือเสื้อผ้าหรือของใช้ส่วนตัวไว้แม้แต่ชิ้นเดียว มีเพียงเฟอร์นิเจอร์ชิ้น

ใหญ่และความเงียบสงัดจนปฐพีเดินคอตกออกนอกห้อง


          “อ้าวคุณ”


         ผู้ชายที่อยู่ห้องข้าง ๆ เดินออกมาพอดี เขาทักปฐพีด้วยความแปลกใจเพราะคุ้นหน้ากันอยู่ว่าเคยมาค้างที่

ห้องของไตรภูมิ


         “ลืมอะไรไว้เหรอ อาจารย์ไตรภูมิเขาย้ายออกไปแล้วนี่”


         ปฐพีรีบก้าวไปหาอย่างมีความหวัง


         “เขาย้ายไปไหนทราบไหมครับ”


        “เอ ไม่รู้เหมือนกันนะ เห็นเก็บข้าวของไปตั้งแต่สองวันก่อน นี่ยังฝากผมประกาศขายห้องอยู่เลย”


        ในที่สุดปฐพีก็ต้องกลับบ้านอย่างหมดหวัง นลินีที่รออยู่ด้วยความเป็นห่วงรีบถามเมื่อบุตรชายกลับบ้าน


       “เขาหนีเอิร์ทไปแล้วแม่”


         ชายหนุ่มนอนลงหนุนตักมารดา เขาหลับตาเพื่อปิดบังหัวใจที่แตกสลาย นลินีถอนหายใจก่อนจะลูบผม

ปฐพีเพื่อปลอบใจ


          “แม่ว่าเขาไม่ได้หนีหรอก เขารอเอิร์ทมานานขนาดนี้แค่อุปสรรคนิดหน่อยจะทำให้เขาทิ้งเอิร์ทได้ลง

เชียวหรือ”


         “เอิร์ทไม่อยากให้เขาทุกข์อยู่คนเดียว คนเรารักกันมันก็ต้องอยู่ด้วยกันทั้งทุกข์และสุขไม่ใช่เหรอแม่”


         น้ำเสียงของปฐพีอ่อนระโหยเต็มทีจนมารดาได้แต่สงสาร


       “เท่าที่เล่าให้แม่ฟัง เขาก็ไม่ได้จะทิ้งเอิร์ทไปนี่ เขาขอเวลาแล้วจะกลับมา ถ้าเอิร์ทคิดว่าเขามั่นคงต่อเอิร์ทก็

ลองให้เวลาเขาสักหน่อย แม่ว่าอีกไม่นานเขาต้องกลับมาหาลูก”


         คำพูดของมารดาเตือนสติปฐพี เขาเชื่อมั่นว่าไตรภูมิไม่ได้หนีหายไปไหน วันรุ่งขึ้นเมื่อไปมหาวิทยาลัย

ปฐพีจะไปถามไตรภูมิให้กระจ่างว่าเพราะเหตุใดถึงตัดสินใจเช่นนั้น





         ปฐพีไปถึงมหาวิทยาลัยตั้งแต่เช้า เขาตรงดิ่งไปยังห้องพักอาจารย์ของไตรภูมิ ชายหนุ่มสบถออกมาเมื่อ

เห็นว่าป้ายชื่อของไตรภูมิที่ติดไว้หน้าห้องถูกถอดออกไปแล้ว ปฐพีกลับลงมาที่ใต้ถุนอาคารอย่างใจลอย



         “อาจารย์ไตรภูมิลาออกไปแล้วว่ะ”



          ปฐพีหูผึ่งเมื่อได้ยินเพื่อนในคณะพูดคุยกัน เขารีบก้าวเข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อนทันทีและเอ่ยถามเสียง

เครียด



           “ลาออกทำไม”



            “รู้แล้วเหยียบไว้นะ ป้าแม่บ้านเม้าให้ฟังว่าคณบดีเรียกอาจารย์ไตรภูมิมาคุยเรื่องที่มีรูปอาจารย์กับ

นักศึกษาหลุดออกมาไง คณบดีบอกว่ามันไม่เหมาะสม อาจารย์เลยชิงลาออกไปเลย”



           “โอ๊ย สงสารอาจารย์ว่ะ แต่ก็นะ พวกโลกสวยในทุ่งลาเวนเดอร์ก็คงคิดว่ามันน่าเกลียดนั่นแหละ”



          “แต่ฉันฟินว่ะ สาววายอย่างฉันชายได้ชายคือนิพพาน ตอนนี้อยากรู้แค่ว่าไอ้คนที่คว้าอาจารย์ไตรภูมิสุด

หล่อของฉันไปกินมันคือใคร เสียดายคนถ่ายรูปไม่ได้ถ่ายหน้ามาให้ส่อง เออ ไอ้เอิร์ท ทรงแกก็คล้ายกับเด็กของ

อาจารย์เหมือนกันนะเนี่ย หรือว่าเป็นแกวะ ฉันเห็นแกไปช่วยถือหนังสือให้อาจารย์บ่อย ๆ นี่นา”



         ปฐพีทนฟังไม่ไหว เขาผุดลุกหนีจากกลุ่มเพื่อนไปนั่งกลุ้มใจอยู่คนเดียว นึกสงสารไตรภูมิเหลือเกินว่าจะ

ต้องเผชิญกับคำครหาแค่ไหน ตอนนี้ปฐพีได้แต่เป็นห่วงคนที่เขารักสุดหัวใจ





มีต่ออีกนิด...



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-03-2018 19:55:45 โดย Belove »

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove
ต่อกันตรงนี...




          เวลาผ่านไปจนกระทั่งปฐพีสอบปลายเทอมครบทุกวิชาและปิดเทอมแล้วไตรภูมิก็ยังไม่ติดต่อกลับมา

ช่วงเวลาหลายเดือนนั้นปฐพีพยายามตามหาไตรภูมิด้วยวิธีต่าง ๆ ก็ยังไม่ได้ผล ข่าวของไตรภูมิในมหาวิทยาลัยจางลง

เรื่อย ๆ ไม่นานก็ไม่มีใครพูดถึงอีก จะมีก็แต่ปฐพีที่เฝ้ารออย่างอดทน


         “เมื่อไหร่จะยิ้มได้สักทีวะไอ้เสือ”


          นายบัญชาบิดาของเขาพยายามให้กำลังใจบุตรชาย


         “รอกันมาตั้งนานยังรอได้ แค่ผ่านไปไม่กี่เดือนเองก็ต้องรอกันได้สิวะ”


          ปฐพีฝืนยิ้มให้บิดา รู้ว่าคนในครอบครัวเป็นห่วง ชายหนุ่มพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด


         “ไปเปิดหูเปิดตาบ้างเอิร์ท อย่ามัวแต่ทำตัวซังกะตาย นี่พ่อได้การ์ดเชิญเปิดแกลเลอรี่ภาพวาดมาจากลูก

ศิษย์ พวกเราไปเที่ยวกันดีกว่า”


          พ่อของปฐพีเคยเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยก่อนจะลาออกมาทำธุรกิจส่วนตัว ลูกศิษย์เก่า ๆ บางคนก็ยัง

ติดต่อกันจนกระทั่งบัดนี้ ปฐพีไม่อยากให้บิดามารดาเป็นห่วงมากนักจึงยอมติดตามทั้งคู่มาด้วย


       “เขาแชร์โลเคชันมาให้ ช่วยกันดูหน่อย”


        บัญชาบอกให้ปฐพีดูเส้นทางในโทรศัพท์มือถือ


       “ลูกศิษย์พ่อคนนี้วาดรูปเก่งมากเลยนี่” 


       นลินีชวนคุย บัญชาพยักหน้ารับ


        “ใช่ วาดรูปสวยมาก โดยเฉพาะพวกลายเส้นแบบไทย ๆ รูปหนึ่งก็ขายได้หลายเงินอยู่ เรียกว่าหาเงินได้

ตั้งแต่ยังวัยรุ่นอยู่เลยเมื่อหลายปีมาแล้ว”


           ปฐพีฟังบ้างไม่ฟังบ้างเมื่อต้องคอยดูแผนที่ เขาเริ่มเอะใจเมื่อเส้นทางไปยังแกลเลอรี่เป็นเส้นเดียวกับที่

เขาเคยมาเมื่อหลายเดือนก่อน ความแปลกใจมีมากขึ้นพร้อมกันทั้งครอบครัวเมื่อในที่สุดบัญชาก็ขับรถมาถึงจุดหมาย


          “นี่มันที่ดินเปล่าที่พวกเราเคยมาตอนที่มาหาหลวงพ่อนี่นา”


          นลินีเอ่ยขึ้น ในวันนี้ที่ดินผืนนั้นไม่ใช่ที่ดินเปล่าอีกต่อไป สองฝั่งถนนด้านหน้ามีรถยนต์จอดเป็นแถวยาว

ประตูรั้วทางเข้าถูกเปลี่ยนใหม่ให้โปร่งสบายและทันสมัยมากขึ้น จากประตูรั้วมีถนนลาดยางเล็ก ๆ ตรงเข้าสู่ตัวบ้านที่

สร้างขึ้นกลางที่ดินเปล่า ด้านข้างของถนนลาดยางเรียงรายไปด้วยต้นแก้วตลอดทั้งสองฟาก บางต้นเริ่มมีช่อดอกแก้ว

ส่งกลิ่นหอมเย็นให้ชื่นชม

          เมื่อเงยหน้ามองบ้านสองชั้นไตรภูมิก็ยิ่งตกตะลึงจนตัวแข็ง ภายนอกเป็นบ้านปูนเปลือยตามสมัยนิยม

หากแต่ก่อสร้างในสไตล์โคโรเนียลในยุคร้อยกว่าปีที่ผ่านมา ปฐพีจำมุขหกเหลี่ยมด้านหน้าได้อย่างแม่นยำ จำแม้

กระทั่งแผ่นประดับชายคาที่ฉลุลายขนมปังขิงด้วยซ้ำ

          หัวใจของปฐพีเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นยินดี จะมีใครสักกี่คนที่ออกแบบและสร้างบ้านได้ตรงกับใจของเขา

เช่นนี้ ชายหนุ่มรีบหันขวับไปหาบิดามารดาทันที


           “พ่อครับ ลูกศิษย์พ่อที่เป็นเจ้าของแกลเลอรี่ชื่ออะไรครับ”


           “ชื่อไตรภูมิ ทำไมเหรอ อ๊ะ หรือว่า...”


          “ไตรภูมิเหรอ คนรักของเอิร์ทก็ชื่อไตรนี่ เออ หรือว่า...”


          มารดาของเขาก็พลอยตื่นเต้นไปด้วย ปฐพีรีบคว้าข้อมือบิดามารดาให้ก้าวเข้าสู่ชั้นล่างของตัวบ้านที่

ตกแต่งสำหรับเป็นแกลเลอรี่ แขกที่มาในวันเปิดงานกระจายกันอยู่หน้าภาพวาดใส่กรอบพลางพูดคุยด้วยความชื่นชมใน

ฝีมือ ปฐพีกวาดสายตาไปทั่วกลับไม่เห็นคนที่เขาเฝ้ารอแม้แต่เงา

          ภาพวาดภาพหนึ่งปรากฏอยู่บนผนังสะดุดตาและดึงดูดให้ปฐพีก้าวไปหยุดยืนจ้องมองราวกับตกอยู่ใน

ภวังค์ ปฐพีนึกถึงลำคลองที่มีน้ำเย็นใสแจ๋ว ต้นโพธิ์ต้นใหญ่ยืนต้นอยู่ริมคุ้งน้ำ เขามองเห็นกระทั่งรายละเอียดของผืน

ดินอ่อนนุ่มริมตลิ่งที่ถูกน้ำในคลองท่วมทับยามหน้าน้ำหลาก


         “ภาพนี้ไม่ขายครับ แต่ถ้าอาจารย์ชอบผมจะมอบให้อาจารย์”


         ปฐพีหันขวับไปทางต้นเสียงที่เขาได้ยิน ดวงตาคมเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างโปร่งยืนคุยกับบัญชาและนลินีด้วย

ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส บิดาของเขายกมือตบต้นแขนคนตรงหน้าเบา ๆ อย่างสนิทสนมพลางแนะนำให้นลินีรู้จัก มารดา

ของเขาทักทายตอบเป็นกันเอง

         รอยยิ้มนั้นพิมพ์อยู่ในใจของปฐพีมาเนิ่นนาน เขาพิสูจน์ด้วยหัวใจตนเองแล้วว่าไม่มีวันไหนที่เขาจะลืม

เลือนคน ๆ นี้ได้เลย ปฐพีเดินตรงเข้าไปในกลุ่มสนทนาอย่างลืมตัว


         “เอิร์ท มานี่เร็ว นี่ไงลูกศิษย์ของพ่อสมัยที่ยังหนุ่มๆ...”


          ปฐพีดึงร่างนั้นเข้ามากอด เขาไม่สนใจสายตาของผู้ใดทั้งสิ้น พักใหญ่กว่าจะได้สติคลายวงแขนแต่ถึง

กระนั้นเขาก็ยังจ้องใบหน้าของคนในอ้อมกอดไม่วางตา


        “พ่อครับแม่ครับ”


        ปฐพีเอ่ยขึ้นเมื่อพอจะหักห้ามความยินดีได้บ้างแล้ว


        “คน ๆ นี้คือคนที่เอิร์ทรักมาตลอดเวลาที่ผ่านมา และจะรักตลอดไป”





          ไตรภูมิยืนอยู่ตรงหน้ามุขบนชั้นสองที่เขาจัดไว้เป็นห้องนอนของเขาเช่นในอดีต เขาทอดสายตามองสวน

หน้าบ้านเบื้องล่างลงไป แสงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าเมื่อแกลเลอรี่ปิดให้เข้าชมในวันแรกแล้ว เขาคลี่ยิ้มเมื่อมีแขน

สอดมาจากเบื้องหลังโอบกอดเขาไว้อย่างแน่นหนา



          “คนใจร้าย”



          เสียงนั้นดังอยู่ข้างหู เจ้าของอ้อมกอดจูบที่ขมับของเขาและตัดพ้อจนน่าสงสาร



         “หนีผมมาทำไม”



         ไตรภูมิยิ้มอย่างยินดี เขาพิงแผ่นหลังลงไปกับอกอุ่น นึกถึงเมื่อตอนกลางวันที่ปฐพีคว้าเขาไปกอดและ

สารภาพรักต่อหน้าพ่อกับแม่จนพากันตกตะลึง ไตรภูมิเองก็ตั้งตัวไม่ทันเขาไม่นึกว่าปฐพีจะบ้าบิ่นถึงขนาดนี้ แต่ดู

เหมือนบัญชาอาจารย์ของเขาเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนกับนลินีภรรยาจะไม่ตกใจกับการกระทำของลูกชายนักและต่างพากันยิ้ม

ไปกับการแนะนำของปฐพี



         “ได้พบกันเสียที เอิร์ทพูดถึงคุณจนฉันอยากจะพบเหลือเกิน ในที่สุดก็มีวันนี้”



          นลินีเอ่ยเสียงอ่อนโยน ส่วนบัญชาหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ



          “โลกมันกลมดีแท้ ใครจะนึกว่าลูกศิษย์ที่สอนกันมาจะกลายมาเป็นแฟนของลูกชาย”



          ไตรภูมิดีใจมากที่ครอบครัวของปฐพีไม่ได้รังเกียจเดียดฉันท์ ทั้งที่เขาเป็นผู้ชายและยังอายุมากกว่าปฐพี

หลายปี บัญชากับนลินีอยู่คุยกับเขาอีกพักใหญ่ก่อนจะเอ่ยคำลา



         “ไปก่อนนะคะ ฝากเจ้าเอิร์ทมันด้วยล่ะ ท่าทางจะไม่ยอมกลับบ้านแน่ ๆ ว่างเมื่อไหร่ไปเที่ยวที่บ้านบ้าง

นะคะ”



          รอจนกระทั่งถึงกำหนดเวลาปิดแกลเลอรี่ไตรภูมิเพิ่งจะมีเวลาเป็นส่วนตัวกับปฐพีที่ไม่ยอมห่างจากเขา



         “ไม่ได้หนีนะครับเอิร์ท ผมบอกแล้วว่าขอเวลาเท่านั้น”



        หนุ่มใหญ่วัยใกล้สี่สิบแต่ใบหน้ายังคงอ่อนเยาว์จนเดาอายุไม่ถูกหันกลับไปหาคนรักพลางยกแขนคล้องคอ

ไตรภูมิไว้ ไตรภูมิซุกหน้ากับแผ่นอกที่รอรับอยู่



           “ตอนที่มีข่าวออกมาและท่านคณบดีเรียกไปตำหนิมันสับสนไปหมด คิดอะไรไม่ออกเลย เขาบอกว่า

ผมควรจะเลิกกับเอิร์ทเพื่อไม่ให้เป็นที่ครหา แต่ผมตัดใจจากเอิร์ทไม่ได้ก็เลยตัดสินใจลาออกจากมหาวิทยาลัย เพราะ

ว่าผมไม่อยากให้เรามีสถานะเป็นอาจารย์กับลูกศิษย์กันอีก ผมอยากเป็นคนรักของเอิร์ทมากกว่า”



          “พูดได้ดีครับไตร” ปฐพียกนิ้วเขี่ยแก้มนวลเล่น



          “แล้วทำไมไม่ติดต่อกลับมาอีก หายไปตั้งหลายเดือน”



          “ก็มัวยุ่ง ๆ กับสร้างบ้านหลังนี้นี่แหละครับ หลังจากไฟไหม้เมื่อสิบแปดปีก่อนก็ไม่ได้ทำอะไรกับที่ดิน

อีก เรียกว่าไม่ได้สนใจเลยล่ะ พอลาออกจากงานก็ว่างไง แวะมาดูอีกทีเพิ่งจะรู้ว่ามันเจริญขึ้นมาก ถนนหนทางไปมา

สะดวกกว่าสมัยก่อนก็เลยตัดสินใจทำแกลเลอรี่ขายภาพอย่างที่เคยอยากทำ ผมก็เลยยุ่งกับการสร้างบ้านขึ้นมาใหม่โดย

ใช้แบบบ้านทรงเดิม”



           “บ้านหลังนี้สวยมาก ผมไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสได้เห็นของจริงนอกจากในฝัน”



          “ดีใจที่เอิร์ทชอบนะ”



           ไตรภูมิยิ้มบาง ๆ ดวงตาของเขาพลันกระจ่างใส ปฐพีสบตาแล้วก็อดใจไม่ไหว เขาเชยคางให้ไตรภูมิ

แหงนหน้าขึ้น



            “อย่าเพิ่งมาทำซึ้งเลยครับ ผมยังไม่ได้ลงโทษไตรเลยที่ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว”



            ปฐพีประทับริมฝีปากลงไปอย่างโหยหาพลางพร่ำบ่นเสียงกระซิบข้างหูของไตรภูมิ



            “คิดถึงใจจะขาด คิดถึงปากนี้ คิดถึงแก้มนุ่มของไตร”



           ปฐพีเริ่มจูบหนักหน่วง กระดุมเสื้อเชิ้ตของไตรภูมิถูกปลดออกอย่างรวดเร็ว แค่ชั่วอึดใจเขาก็เหลือแต่

กายเปล่าอวดสายตาคนรัก มือร้อนวางแนบไปทั่วลำตัวโดยเฉพาะเม็ดเล็กเหนือทรวงอกที่ปฐพีขยุ้มปลายนิ้วทั้งห้าลงไป

ขยี้จนมันแข็งเป็นไต



         “คิดถึงตรงนี้ และก็ตรงนี้ด้วย”



         อีกมือเลื่อนลงล่างคว้าแก่นกายที่ยื่นออกมาเค้นคลึง ไตรภูมิถึงกับหอบหนักเมื่อเจอการรุกเร้าของปฐพี

มือที่จับแต่พู่กันตอนนี้ร้อนรนดึงเข็มขัดของปฐพีออกและรูดซิปลงทันที



         “คิดถึงเอิร์ทมากเหมือนกันครับ อยากให้ตรงนี้ทำงานเสียที”



         ไตรภูมิเองก็ขยับมือเข้าหาท่อนเนื้อร้อนที่แข็งขืนอยู่ภายในกางเกง แค่เขาเกี่ยวเบา ๆ มันก็ดีดผึงออกมา

ตั้งตรงผงาด ไตรภูมิใช้ปลายนิ้วแกล้งเขี่ยที่ยอดเบา ๆ ปฐพีก็ถึงกับครางออกมา เขาส่งเสียงกระเส่าใส่เมื่อตอนนี้พา

กันตื่นไปกับแรงปรารถนาที่เว้นว่างไปนาน



         “ไตร เดี๋ยวเถอะ”



          ร่างโปร่งของไตรภูมิถูกจับให้หันหน้าเข้าหาผนังห้องพลางยกมือทั้งสองดันผนังไว้ ปฐพีใช้ต้นขาดัน

แทรกให้ไตรภูมิอ้าขาให้กว้างเพื่อเปิดทางให้เขาค่อย ๆ ดันเอวเข้าไปในช่องทางแสนหวาน



           “โอ เอิร์ท ดีจัง”



         ไตรภูมิเงยหน้าปรือตารับสัมผัสหวาม ท่อนเนื้อเติมเต็มเข้ามาในช่องว่างอย่างคุ้นเคยและอ่อนโยนจน

กระทั่งรู้สึกได้ว่ามันล้ำลึกสุดตัว ปฐพียกแขนวางแนบขนานไปกับแขนของไตรภูมิ เขายื่นหน้ามากระซิบที่ข้างหูของ

ไตรภูมิเสียงสั่นพร่า



            “ต่อจากนี้คือการลงโทษที่ไตรหนีผม ทิ้งผมให้อยู่คนเดียว ผมจะไม่ปรานีเด็ดขาด”



           ไตรภูมิหันหน้ากลับมายิ้มท้าทาย



           “ตามใจเอิร์ทเลยครับ ผมรอให้เอิร์ทลงโทษผมอยู่”



           ปฐพีส่งเสียงทุ้มลึกจากลำคอ เขากดมือของไตรภูมิไว้แน่น สะโพกแกร่งดึงเอวออกมาหมิ่นเหม่แล้ว

กระแทกเอวสวนเข้าไปสุดโคนจนไตรภูมิครางฮือ



         “อึก อื๊อ เอิร์ท ที่สุดเลยตอนนี้”



           ปฐพีได้ใจ เขายิ่งสาวเอวซ้ำไม่หยุดหย่อน ไตรภูมิตั้งท่ารอรับจนขาสั่นเมื่อปฐพีย้ำหนักทั้งเร็วและแรง

ลมหายใจของไตรภูมิอุ่นร้อนไปด้วยไฟเสน่หาเมื่อเขาหันหน้ากลับมารับจูบเร่าร้อนของปฐพี



          “รักไตรที่สุด รักคุณพุ่ม”



           ปฐพีครางลึก ช่องทางของไตรภูมิทำงานดีเช่นเคย มันสอดประสานและบีบรัดไปรอบท่อนเนื้อสร้าง

ความเสียวซ่านจนปฐพีอยากจะระเบิด เขาเลื่อนมือคว้าจุดอ่อนไหวของไตรภูมิไว้ในอุ้งมือแล้วโยกรั้ง รู้สึกถึงการตอดรัด

ถี่ยิบตามแรงหัวใจที่เต้นรัว



         “เอิร์ททท ฮื้อ ไม่ ไหว แล้ว”



          กลั้นหายใจเมื่อกล้ามเนื้อบีบอัดทะลักทลาย ไตรภูมิเนื้อตัวสั่นไปหมดเมื่อวิ่งไปถึงเส้นชัย แรงตอดรัด

เรียกเสียงคำรามจากปฐพี เขาโอบเอวไตรภูมิไว้แน่นหนาเมื่อเร่งจังหวะสุดท้ายก่อนปลดปล่อยตามมาติด ๆ



            ปฐพีทิ้งกายไปบนแผ่นหลังชื้นเหงื่อของไตรภูมิจนไตรภูมิต้องแนบตัวติดผนังอย่างเหนื่อยอ่อน เหลือ

เพียงลมหายใจหอบหนักที่ยังแข่งกันอยู่พักใหญ่กว่าที่ปฐพีจะดึงกายออกและดึงไตรภูมิให้หันหน้ากลับมาทางเขา



           “เป็นไงบ้างครับที่รัก”



            ไตรภูมิช้อนสายตาหวานมองกลับด้วยความสุขสม



           “เกือบตายแน่ะเอิร์ท”



          “ไหนว่าไหวไงครับคุณอา”



           ยิ้มล้อเลียนก่อนจะช้อนแขนอุ้มไตรภูมิมาวางบนเตียงนอน



         “เมื่อกี้สำหรับเดือนแรกที่ทิ้งเอิร์ทไป”



          ไตรภูมิทำตาโตกลั้นยิ้ม



           “เอิร์ทอย่าบอกนะว่า...”



          “ทิ้งเอิร์ทไปกี่เดือนก็ตามนั้นแหละ จะคิดทบต้นทบดอกเลย”



           และแล้วปฐพีก็ซุกหน้าลงไปกับร่างของไตรภูมิอีกครั้ง
 
 



                                THE END



                    อ๊ะ ๆๆ อย่าเพิ่งลุกกันนะคะท่านผู้โชมมมม


                         มี End credit ต่ออีกนิดนึงจ้า

                             
                                                 :teach: :teach: :teach: :teach: :teach: :teach: 














« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-03-2018 20:08:37 โดย Belove »

ออฟไลน์ k2blove

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1868
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3
เลือดหมดตัวแล้วยังไม่ลุก เอ้ย ยังไม่ไปไหน จะรออยู่นะจ๊ะ
 :z2: :z2:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-03-2018 20:25:38 โดย k2blove »

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove


                            วิญญาณเสน่หา

                              บทส่งท้าย



        “เอิร์ท กลับบ้านยังไง แกไม่ได้เอารถมาไม่ใช่เหรอ กูไปส่งที่บ้านไหม”


        เพื่อนชั้นปีถามขึ้นเมื่องานรับน้องใหม่เสร็จสิ้นลง ตอนนี้ปฐพีเป็นรุ่นพี่ปีสองแล้ว เขาหันไปส่ายหน้าปฏิเสธ


        “ไม่เป็นไร เดี๋ยวมีคนมารับ”


        “ใครวะ เฮ้ย ไอ้เอิร์ทแม่งแอบซุ่ม มึงแอบไปมีแฟนแล้วใช่ไหม พามาให้เพื่อนรู้จักเลยนะมึง”


         ชายหนุ่มยิ้มรับอย่างอารมณ์ดี


        “เออ อันที่จริงพวกมึงก็รู้จักกันนะ”


        ท่ามกลางความงุนงงของกลุ่มเพื่อน รถยนต์คันหนึ่งขับมาจอดอยู่ใกล้กับอาคารคณะสถาปัตยกรรม เมื่อ

เจ้าของรถก้าวลงมานักศึกษาปีสองโดยเฉพาะสาว ๆ ก็ส่งเสียงดังด้วยความตื่นเต้น


        “อาจารย์ไตรภูมิ”


        “แอร้ย อาจารย์ขา คิดถึงจังเลย”


         คนมาใหม่กลายเป็นจุดสนใจและถูกรายล้อมแย่งกันทักทาย ไตรภูมิโปรยยิ้มให้อย่างทั่วถึง


        “คิดถึงทุกคนเหมือนกันนะ”


        “แล้วนี่อาจารย์ลาออกไปทำอะไรคะ อยู่ที่ไหน อ้อ มีแฟนหรือยังคะ”


        ไตรภูมิยิ้มเขิน เขาชำเลืองมองไปยังร่างสูงที่กอดอกยืนคอยอยู่ด้านหลังวงล้อมของบรรดาเพื่อนนักศึกษา


        “ไปเปิดร้านขายรูปน่ะ แล้วก็ เอ่อ แฟนก็มีแล้ว”


        เสียงวี้ดว้ายดังขึ้นในกลุ่มสาว ๆ อีกครั้ง


        “จารย์ ใครเป็นแฟนอาจารย์คะ โคตรน่าอิจฉาเลย”


        แก้มเนียนแดงก่ำ ไตรภูมิเฉลยเสียงเบาหวิว


        “ก็รู้จักกันดีอยู่นะ ยืนอยู่ตรงนั้น”


        กลุ่มนักศึกษาทั้งชายหญิงที่ยืนรายล้อมต่างมีสีหน้าเหรอหรา กระทั่งคนหนึ่งในกลุ่มเอะใจ


       “เฮ้ย จริงสิ อย่าบอกนะว่าเป็นไอ้เอิร์ท”


        เสียงฮือฮาดังขึ้นทันทีในขณะที่คนถูกพูดถึงยักไหล่เบา ๆ และก้าวมาสู่วงสนทนา


        “ไอ้เอิร์ทจริงด้วย แกเป็นผู้ชายในรูปที่จูบอาจารย์ใช่ไหม ถึงว่าคุ้น ๆ โอ๊ย ไอ้เอิร์ทนี่เองที่คาบอาจารย์

ของหนูไป”


          ปฐพีแสร้งถอนหายใจทั้งที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ


          “คนมันเสน่ห์แรงโว้ย โอ๊ย หยิกทำไมครับ”


          “น้อย ๆ หน่อยเถอะคุณปฐพี” ไตรภูมิมองอย่างหมั่นไส้


          “ขอโทษที่ทิ้งทุกคนไปกลางคันทั้งที่ยังสอนไม่จบเทอมนะ แต่ตอนนั้นผมไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงจริง ๆ”


          ไตรภูมิกวาดสายตามองไปทั่วทั้งอาคารเรียนที่เขาเคยทำงานมาหลายปี ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่มี

เปลี่ยน


        “เออ ล่องจุ๊นล่ะ หายไปไหนแล้ว”


       ถามถึงสุนัขประจำคณะที่เห็นกันเป็นประจำ ไตรภูมิไม่ทันสังเกตสีหน้าของปฐพีที่ขรึมลงเมื่อเอ่ยถึงสุนัขตัวนั้น


        “ไอ้ล่องจุ๊นมันตายแล้วค่ะอาจารย์”


       ไตรภูมิขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ


       “อ้าว แล้วมันเป็นอะไรตายล่ะ”


       “มีหมาติดเชื้อพิษสุนัขบ้าละแวกนี้ค่ะ หมาจรจัดก็เลยถูกจับไปหมด ไอ้ล่องจุ๊นมันวิ่งหนีจนถูกรถชนกระเด็น

ไปขาดใจตายในหลุมตอกเสาเข็มตรงอาคารใหม่ที่กำลังสร้างน่ะค่ะอาจารย์”


         ปฐพีแอบถอนหายใจ ตอนที่รู้จุดจบของล่องจุ๊นเขาก็ได้แต่อโหสิกรรมให้เจ้ากรรมนายเวรของเขา ปฐพี

ตระหนักในเรื่องผลแห่งกรรมจนถึงแก่นแท้


        “มัวแต่ชวนแฟนกูคุย ที่รักกลับบ้านเหอะ เอิร์ทง่วง”


        ชายหนุ่มดึงตัวเองออกจากความหดหู่แล้วส่งเสียงร่าเริงออกไปจนได้ยินเสียงโห่จากเพื่อน ๆ เขาเปิด

โอกาสให้ไตรภูมิพูดคุยล่ำลาอีกพักหนึ่งจึงคล้องแขนให้ไตรภูมิเดินตามไปขึ้นรถยนต์และขับไปยังบ้านของเขา เมื่ออยู่

กันลำพังไตรภูมิจึงเอ่ยถาม


         “ทำไมเมื่อครู่ทำหน้าเครียดล่ะครับเอิร์ท”


         ปฐพีเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ


       “ไตรสังเกตด้วยหรือครับ”


       ไตรภูมิยิ้มรับ อะไรที่เกี่ยวกับปฐพีเขาย่อมใส่ใจอยู่แล้ว ปฐพียอมบอกความจริง


       “ทำไมไอ้ล่องจุ๊นมันเห่าเอิร์ทอยู่คนเดียวและชอบวิ่งกระดิกหางไปหาไตร ไตรรู้ไหมครับ”


        คนรักส่ายหน้า ปฐพีจึงเฉลยให้ฟัง


        “มีอยู่วันหนึ่งที่เอิร์ทมองตามัน วันนั้นเอิร์ทก็เลยรู้ว่า ไอ้ล่องจุ๊นมันเกลียดเอิร์ทและมันรักไตร ไหนลอง

บอกทีว่าลักษณะที่ว่ามาไตรจะนึกถึงใคร”


       ไตรภูมินิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนจะเบิกตากว้าง เขาสบตากับปฐพีอย่างเหลือเชื่อ


       “อย่าบอกนะว่าล่องจุ๊นมันคือไอ้วุธ...โธ่เอ๋ย เวทนามันจัง”


        ปฐพียิ้มรับ เขาดึงมือของไตรภูมิไปกุมไว้


        “ยิ่งรู้ว่ามันตายยังไง เอิร์ทก็ยิ่งศรัทธาเรื่องกฎแห่งกรรม ใครทำอะไรก็มักจะได้ผลอย่างนั้น อย่างเอิร์ทรัก

ไตรมาก ไตรก็รักเอิร์ทกลับมากเช่นกัน”


        ปฐพียกหลังมือของไตรภูมิมาจูบ นัยน์ตาของเขาสื่อถึงความรู้สึกล้ำลึกที่มีต่อคนตรงหน้า


         “เอิร์ทรักไตรนะครับ เอิร์ทจะทำตัวดี ๆ จะหมั่นทำบุญแล้วอธิษฐานให้เราได้เคียงคู่กันอย่างนี้ตลอดไป

ทุก ๆ ชาติ”


        ไตรภูมิตื้นตันจนน้ำตาคลอ เขาดีใจที่อุปสรรคมากมายผ่านพ้นไปแล้ว ต่อไปภายภาคหน้าไม่ว่าจะมีปัญหา

อะไร ไตรภูมิเชื่อว่าเขาและปฐพีจะฝ่าฟันไปได้ด้วยความรักที่ทั้งคู่มีต่อกัน


         “ผมก็รักเอิร์ท ไม่ว่าจะกี่ชาติภพผมก็จะรอเอิร์ทคนเดียวเท่านั้น”


         ประสานสายตากันด้วยความรักและเสน่หา ปฐพีโน้มใบหน้าลงไปประทับจุมพิตบนกลีบปากนุ่มของไตรภูมิ

แทนคำสัญญาระหว่างพวกเขา กาลเวลากลายเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าหัวใจของทั้งคู่จะมั่นคงซึ่งกันตลอดไป




                            The End
 
 


             ขอบพระคุณที่ติดตามไอ้ดินกับคุณพุ่ม ปฐพีกับไตรภูมิ มาจนถึงตอนจบ


            อ่านแล้วคิดเห็นเป็นประการใด อย่าลืมเล่าแจ้งแถลงไขให้บีเลิฟยินดีบ้างนะเจ้าคะ


                        :z9: :z9: :z9: :z9: :z9:













« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-03-2018 20:34:56 โดย Belove »

ออฟไลน์ k2blove

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1868
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3
ขอบคุณนะ ที่มาต่อจนเรื่องสมบูรณ์ยิ่งขึ้น และก็คิดว่าจะถามเหมือนกันว่า
อยากให้ไตรรับล่องจุ้นไปเลี้ยง แต่ผลของกรรมเวร ก็ได้ทำหน้าที่ของมัน
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับนิยายดีๆ จ๊ะ
 :L2: :L2:
+1

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8

ออฟไลน์ manami1155

  • ~I Still Love You~
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1749
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +99/-1
ฮืออออออ ในที่สุดก้สมหวัง
จะกี่ภพกี่ชาติก้จะตามรักกันตลอดไป
ประทับใจมากเลยค่ะคุณบีเลิฟ
ตอนเป็นเรื่องสั้นก้ชอบ พอเปนเรื่องยาวยิ่งชอบมาก
ขอบคุณที่ทำให้เรื่องที่มีบทสรุปที่สวยงามนะคะ
❤❤❤❤

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Ice_Iris

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1227
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +74/-0

เอิ่ม.....

ดินกับเอิร์ทนี่ นอกจากหน้าที่เหมือนกัน

ยังมีความหื่นที่เหมือนกันอีกด้วย

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ


ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม เวรต้องระงับด้วยการไม่ทำเวร สาธุ  :amen:

ออฟไลน์ เป็ดอนุบาล

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
       สงสารหมาจังเลยค่ะเค้าก็รับผลไปแล้วไม่คิดว่าจะต้องหนักขนาดนี้แต่เวณใครกรรใครก็ชดใช้ไปตามกรรมของแต่ละคนนะค่ะ
แค่แอบคิดว่าตอนที่อ่านถึงตอนที่ไตรภูมิสร้างแกลลอรี่ขายภาพแล้วคิดว่าจะได้รับหมามาเลี้งเสียอีกแต่พออ่านถึงบทสรุปของมันแล้วใจหายจริงๆค่ะ
       ในที่สุดการรอคอยคนรักของทั้งคู่ก็มาถึงตอนสุดท้ายและความรักของพวกเค้าก็ได้สมหวังซะทีดีใจด้วยนะค่ะ... :mew1: :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
สุดท้ายก้ได้ครองคู่กันสักที แฮปปี้

ออฟไลน์ chaotic69

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 225
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
ในที่สุดก็สมหวังเสียที ขอบคุณบีเลิฟนะคะ เลือกเรื่องจากซีรีย์มาต่อตอนยาวได้ถูกใจเราทั้งสองเรื่องเลย (ผมกำลังจะกลับบ้านด้วย)  :mew1:

ออฟไลน์ Kei

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-1
สงสารน้องหมาถึงชาติก่อนมันจะเลวกะเหอะ นึกถึงอีแพงณ บ่วงบาป

โอ๊ยอีแพงมันยังชะตากรรมดีกว่ามึงเยอะไอ้ล่องจ๊นกูสงสารมึงนัก

ออฟไลน์ lucifer miumiu

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 152
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +147/-1

ออฟไลน์ TachibanaRain

  • มาโกโตะเทนชิ
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2402
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-3
จบแล้ววว ในที่สุดคู่นี้ก็ไม่ต้องพลัดพรากกันอีกแล้ว ขอบคุณ Belove ที่ช่วยสานต่อเรื่องสั้นเรื่องนี้ค่ะ

ออฟไลน์ Meen2495

  • is allergic to drama.
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 364
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-4
จบดีจังค่ะ

กลับมาเกิด ได้เจอกัน
แล้วก็มาอยู่ที่เดิม

เสียดายก็แต่ "ล่องจุ๊น" (ในฐานะคนรักหมา)
จริง ๆ อยากให้มาอยู่ที่บ้านด้วยกัน ไม่อยากให้ตายเลย
แบบมาอยู่อย่างจงรักต่อพุ่ม-ไตร
แล้วยอมปรับนิสัยใหม่ จนที่สุดก็ภักดีต่อดิน-เอิร์ธได้

แต่คงเหลือเชื่อไปหน่อย  เฮ้ออออ ...

สุดท้าย ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวดี ๆ
และจะรออ่านเรื่องต่อไปค่ะ

ออฟไลน์ jum1201

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 587
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-5
 o13  ขอบคุณนิยายดีๆ คะคุณคนเขียน จะรอติดตามเรื่องต่อไปคะ :mew1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด