หัวข้อ: << วิญญาณเสน่หา >>[สนพ.Sensebook]

[แมวดำ]

สนุกมาก

[k2blove]

วาบหวามตลอดเลยนะ
 
คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน
 

[Billie]

รอให้มีอะไรมาทำให้ทั้งคู่รู้
สงสาร การรอคอยนานๆ

 

[มะลิ mali]

เป็นคูที่รักกันรุนแรงจริงๆ 

[TachibanaRain]

จะบอกว่าเอิร์ทฝันดีหรือฝันร้ายดีละแบบนี้  อดีตเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆสำหรับเอิร์ทแล้วเหลือแค่เอิร์ทจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้มากแค่ไหนนี่แหละ

[เป็ดอนุบาล]

[Belove]

                             วิญญาณเสน่หา

                               บทที่ ­­๑๔



         ปฐพีตื่นสายในวันรุ่งขึ้นเพราะกว่าจะข่มตาให้หลับต่อก็เกือบรุ่งเช้าแล้ว ดีที่เป็นวันหยุดเขาจึงไม่ต้องรีบ

ร้อนไปมหาวิทยาลัย ชายหนุ่มเดินลงมายังชั้นล่างของบ้านด้วยสีหน้าที่ยังงัวเงียจนบิดาต้องเอ่ยปากทัก


        “ทำไมสภาพลูกชายพ่อเหมือนคนอดนอนล่ะนี่”


        “นอนไม่หลับครับพ่อ”


         ครอบครัวของปฐพีประกอบด้วยบิดามารดาและพี่ชายที่ไปเรียนต่อต่างประเทศอีกหนึ่งคน พ่อของปฐพีชื่อ

บัญชาเป็นอดีตอาจารย์มหาวิทยาลัย ส่วนมารดาชื่อนลินีเป็นนักจิตวิทยา ฐานะทางบ้านแม้จะไม่รวยจนเรียกว่าเศรษฐี

แต่ก็มีใช้ไม่เดือดร้อน


        “พูดเหมือนเป็นคนแก่ อายุเท่านี้นอนไม่หลับด้วยหรือ”


         บัญชาหยอกเย้าบุตรชายอย่างสนิทสนม ปฐพีถอนหายใจพลางเดินไปเปิดตู้เย็นคว้ากล่องนมขึ้นมาดื่ม

เขากลับมานั่งที่เดิมและเอ่ยถามบิดา


         “พ่อ พ่อเคยฝันอะไรที่มันเหมือนจริง แล้วก็เป็นฉากเดิม ๆ หรือไม่ก็เรื่องต่อ ๆ กันเหมือนดูหนังไหม”


          “ไม่เคย”


         บัญชาละสายตาจากรายการข่าวทางโทรทัศน์แล้วหันมาให้ความสนใจกับปฐพีอย่างจริงจัง


        “ถามแบบนี้คือเพราะเราฝันอย่างนั้นหรือ เรื่องแบบนี้ลองปรึกษาแม่เขาดูไหม”


        “คุยอะไรกันพ่อลูก”


        นลินีเดินยกจานผลไม้ออกมาจากครัวมาวางลงตรงหน้าสามีและลูกชาย เธอมองหน้าหมองของปฐพีด้วย

ความสงสัย


          “เอิร์ทอยากเล่าให้แม่ฟังไหม”


          ครอบครัวของปฐพีอยู่กันอย่างอบอุ่น พ่อแม่เลี้ยงลูกแบบสมัยใหม่ ปฐพีจึงไม่ใช่เด็กมีปัญหาก็อาจจะมี

แค่เอาแต่ใจเล็กน้อยตามประสาลูกคนเล็ก เขาจึงเอ่ยปากเล่าเรื่องความฝันให้มารดาฟัง


         “เอิร์ทฝันถึงผู้ชายสองคนครับแม่ ฝันเป็นเรื่องเป็นราวเลยนะ คนหนึ่งแต่งตัวโบราณ ๆ อีกคนหนึ่งเขา

เป็นอาจารย์สอนวาดรูปที่มหาวิทยาลัยของเอิร์ทเอง แต่เพราะอะไรไม่รู้ทำให้เอิร์ทรู้สึกว่าผู้ชายสองคนนั้นเขาเป็นคน

เดียวกัน แล้วในฝันเอิร์ทก็ เอ่อ รักผู้ชายสองคนนี้”


        นลินีนิ่งฟังปฐพีอย่างตั้งใจ เมื่อบุตรชายเล่าจบเธอจึงให้คำแนะนำ


       “ความฝันมันแสดงจิตใต้สำนึกที่ซ่อนอยู่ เอิร์ทอาจจะชอบที่อาจารย์สอนดีสอนสนุกจนเก็บมาฝันถึงก็ได้นะ”


       “แล้วผู้ชายอีกคนล่ะแม่ เอิร์ทมั่นใจว่าไม่เคยเจอแน่ ๆ ทำไมเอิร์ทถึงคิดว่าเขาเป็นคนเดียวกับอาจารย์ล่ะ”


        คำถามของปฐพีทำให้นลินีไม่กล้าตอบในตอนนี้ ช่วงนี้เธอกำลังศึกษาทางด้านศาสนวิทยาเพิ่มเติม เธอเดา

ว่าบุตรชายกำลังได้รับสัญญาณอะไรบางอย่าง


       “แม่ไม่มั่นใจพอจะตอบเอิร์ทเลยเพราะความรู้แม่ยังไม่มากพอ ถ้าอย่างนั้นเอิร์ทไปกับแม่ไหมลูก แม่จะนำ

เงินทำบุญของแม่กับเพื่อน ๆ ไปถวายหลวงพ่อที่วัดที่แม่ไปเรียนเรื่องธรรมะพอดีเลย หลวงพ่อที่สอนแม่เขามีความ

รู้มากนะ”


          เพราะเหตุนี้เองครอบครัวของปฐพีจึงพากันไปยังวัดดังในแถบชานเมืองหลวงแห่งหนึ่ง นลินีเดินนำสามี

และบุตรเข้ามากราบนมัสการพระคุณเจ้าเจ้าอาวาสวัสแห่งนี้ นลินีและบัญชาพูดคุยกับพระภิกษุวัยชราอยู่ครู่ใหญ่จนเสร็จ

สิ้นธุระนลินีจึงได้เกริ่นนำเรื่องบุตรชาย


        “นอกจากเรื่องเงินทำบุญแล้วยังมีอีกเรื่องค่ะหลวงพ่อ ลูกชายดิฉันเขามาปรึกษาว่าฝันเรื่องเดียวกันมา

หลายคืน หลวงพ่อพอจะชี้แนะได้ไหมคะ”


          เมื่อมารดากวักมือเรียกปฐพีที่นั่งรออยู่ไม่ไกลนักจึงคลานเข่าเข้าไปกราบนมัสการ เมื่อเงยหน้าเขาจึง

สบตากับดวงตาแจ่มใสแม้จะฝ้าฟางไปบ้างเพราะวัยชรา


        “ยังมีบุญเกื้อหนุนซึ่งกันอยู่สินะ”


        ปฐพีงงงัน เขาสบตากับพระภิกษุวัยชราน่าเลื่อมใส


        “อะไรนะครับหลวงพ่อ ผมไม่เข้าใจ”


       “ดวงเขามาคู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกันหรอกนะ โยมนลินี ลูกชายของโยมน่ะ เขามีดวงคู่เกื้อหนุนกันมานาน

แล้ว”


          ปฐพีเบิกตากว้าง ตะลึงงันกับคำกล่าวของหลวงพ่อ เขาหักห้ามความตื่นเต้นและกล่าวคำถามด้วยน้ำ

เสียงเบาหวิว


         “ทั้งหมดคือความจริงอย่างนั้นหรือครับ แต่ที่ผมเห็นมันปะติดปะต่อเรื่องไม่ชัดเลย”


         หลวงพ่อยิ้มให้อย่างมีเมตตาและตอบคำถามของเด็กหนุ่มด้วยความเต็มใจ


        “จิตบางจิตก็ละทิ้งเรื่องเดิมจนไม่มีสัญญาณใดๆ ติดมาเลย แต่บางจิตก็ผูกพันกันแน่นหนาด้วยบุญหรือ

กรรมก็แล้วแต่ จนเรื่องราวฝังอยู่ในจิตไร้สำนึกและบางทีก็แสดงออกมาให้รับรู้”


         ชายหนุ่มยังคงสับสน เขาตั้งคำถามต่อพระภิกษุวัยชราอย่างต่อเนื่อง


        “แล้วผมควรจะทำอย่างไรต่อครับหลวงพ่อ”


         ปฐพีไม่มั่นใจ หากเรื่องทั้งหมดคือเรื่องจริงที่เขายังปะติดปะต่อเรื่องราวได้ยากยิ่ง ไตรภูมิที่ปรากฏตัวใน

ความฝันจะรับรู้เรื่องราวเหล่านี้ด้วยหรือไม่


          “รู้หรือไม่รู้ก็ดีกันคนละอย่าง”


          หลวงพ่อตอบคำถามราวกับนั่งอยู่ในหัวใจของเขา


         “บางครั้งไม่รู้อะไรเลยก็ดี จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่โดยไม่ต้องสนใจอดีต บางครั้งรู้เรื่องไว้ก็ดี เพื่อจะได้

แก้ไขให้ชีวิตใหม่นั้นสมบูรณ์กว่าเดิม แต่รู้หรือไม่รู้ สิ่งที่ควรทำคือความดีเพื่อให้เป็นผลบุญต่อตนเองและคนที่เป็นดวง

เกื้อหนุนกับเรา”




         ปฐพียังคงครุ่นคิดในคำแนะนำของหลวงพ่อแม้ว่าจะเดินทางกลับแล้ว เขานั่งในตอนหลังของรถยนต์ที่

บัญชาและนลินีนั่งอยู่ด้านหน้า เขาปล่อยให้บิดามารดานั่งคุยกันไปขณะที่เขามองเหม่อไปนอกหน้าต่าง

       เขายังจำทุกอย่างไม่ได้ทั้งหมด เพียงแค่ความฝันกระท่อนกระแท่นไม่ได้ทำให้ทุกอย่างกระจ่างชัด แต่สิ่งที่

ปฐพีมั่นใจที่สุดในตอนนี้คือความรู้สึกรักและผูกพันกับไตรภูมิตั้งแต่แวบแรกที่เขาเห็นผู้ชายคนนั้น และไตรภูมิจะคิด

อย่างไรต่อเขาปฐพีก็สุดจะรู้ ในเมื่อไตรภูมิยังมีใจให้คนในรูปวาดจนปฐพีนึกอิจฉา เขาอยากจะรู้นักว่าผู้ชายที่ไตรภูมิรัก

นักหนาในปัจจุบันนี้คือใคร


         “ยังคิดเรื่องความฝันอยู่หรือลูก”


         นลินีหันมาคุยกับเขา ปฐพีพยักหน้ารับ


        “เอิร์ทอึดอัดน่ะแม่ หากมันคือเรื่องจริง รู้ก็รู้แค่นิดหน่อยเหมือนดูหนังไม่จบเรื่อง”


         “หลวงพ่อท่านก็บอกแล้วนี่นาว่าไม่ต้องสนใจ รู้กับไม่รู้ก็เหมือนกัน ถ้าดวงมันจะเป็นคู่กันจริงเอ็งก็เดิน

หน้าลุยเลยสิวะไอ้เสือ”


         พ่อของเขาพูดอย่างอารมณ์ดีจนปฐพีอดหัวเราะไม่ได้


        “พ่อ ไม่ตกใจบ้างหรือไงที่ลูกชายฝันถึงผู้ชายด้วยกัน ตามปกติพ่อแม่คนอื่นเขาต้องห้ามสิ นี่ทำไมพ่อถึง

มายุให้ลูกไปจีบเขาล่ะนี่”


       “นั่นมันพ่อแม่ยุคไดโนเสาร์โว้ย นี่พ่อแกนะ แกไม่เห็นถึงความทันสมัยของพ่อบ้างเลยหรือไง เขารณรงค์

เรื่องความหลากหลายทางเพศกันโครม ๆ ไปทั่วโลก พ่อใช้อินเตอร์เน็ทเพื่อหาข่าวสารพวกนี้ ไม่ใช่เอาไว้ส่งรูปสวัสดี

วันจันทร์ถึงวันอาทิตย์นะ”


         บุตรชายอมยิ้มกับวาทะของบิดา เขาหันไปหามารดาบ้าง


        “แม่ละครับ แม่คิดยังไงกับเรื่องนี้”


        นลินีหันมาแล้วยิ้มให้ปฐพีอย่างอบอุ่น


       “แม่เลี้ยงลูกได้แต่ตัว ส่วนทางเดินเอิร์ทก็ต้องเลือกเองนะลูกเพราะมันเป็นชีวิตของเอิร์ท ถ้าลูกมีความสุขแม่

ก็ดีใจแต่ถ้าลูกมีปัญหาแม่ก็จะคอยเป็นที่ปรึกษาให้ โอเคนะเจ้าแสบ”


        ปฐพีนึกอยากจะโผเข้ากอดบิดามารดานัก เขาดีใจที่เกิดมาอยู่ในครอบครัวที่ดีเช่นนี้ อย่างน้อยก็เป็นบุญ

อย่างหนึ่งที่ปฐพีได้รับมาในชีวิต


        หางตาแลเห็นที่ดินว่างเปล่าผืนหนึ่ง ปฐพีหันขวับไปมองทันที เขาเบิกตากว้างพลางตะโกนลั่น


        “พ่อ พ่อจอดรถก่อน เร็ว ๆ”


        บัญชาเลี้ยวเข้าจอดข้างทาง เขาและภรรยามองหน้ากันอย่างแปลกใจเมื่อเห็นบุตรชายลงจากรถเดินตรงลิ่ว

ไปยังที่ดินผืนเปล่าล้อมรั้วด้วยกำแพงอิฐไม่สูงมากนัก บัญชากับนลินีเดินตามไปยืนเบื้องหลังบุตรชายเมื่อเห็นปฐพีมอง

ที่ดินว่างราวกับตกอยู่ในภวังค์

        เขาต้องเคยรู้จักพื้นที่แถวนี้แน่ ๆ ปฐพีบอกตนเอง พื้นที่วางเปล่ามีต้นหญ้าขึ้นคลุมถึงหัวเข่าท่ามกลางบ้าน

เรือนหนาแน่น ไม่ไกลจากบริเวณนี้มีลำคลองเล็ก ๆ เต็มไปด้วยร้านอาหารสร้างอยู่ริมคลอง


       “มีอะไรหรือเปล่าเอิร์ท”


       นลินีเอ่ยถาม ปฐพีจึงได้ตื่นจากภวังค์และหันมาตอบมารดา


      “เอิร์ทว่า เอิร์ทคุ้นตาที่ตรงนี้น่ะแม่ ทั้งที่เพิ่งจะเคยมาแถวนี้ครั้งแรก”


       รั้วของบ้านหลังหนึ่งที่รั้วอยู่ชิดกับที่ดินเปล่ามีคนเปิดประตูออกมา เจ้าของบ้านหันมามองพ่อแม่ลูกที่ยืนอยู่

พลางเอ่ยทัก


       “สนใจที่ดินหรือครับ เจ้าของเขาไม่ขายนี่”


        ปฐพีเดินเข้าไปและกล่าวถามทันที


        “ใครเป็นเจ้าของที่ตรงนี้หรือครับ”


         เจ้าของบ้านหลังติดกันขมวดคิ้วเล็กน้อย


         “เอ เคยคุยกันไม่กี่ครั้งแต่ก็ลืมถามชื่อเขา รู้สึกจะเป็นครูหรือไงนี่แหละครับ แกนาน ๆ มาที มาก็หาคน

มาดายหญ้าบ้าง อะไรบ้างแต่ก็ไม่ยอมสร้างอะไรนะ คนมาถามซื้อกันเยอะเพราะมีถนนตัดเข้ามาแล้ว ด้านหลังก็มีคลอง

กลายเป็นแหล่งท่องเที่ยว แต่เจ้าของเขาก็ไม่ขายทั้งที่ราคาดีมาก ถ้าเขามาอีกผมจะถามชื่อกับเบอร์ติดต่อไว้ละกัน”


        ปฐพีได้แต่หันไปมอง แปลกที่เขาจินตนาการออกถึงบริเวณโดยรอบ เขาแทบจะมองเห็นต้นไทรต้นใหญ่ที่

ยังยืนต้นอยู่ริมคลองปล่อยให้รากอากาศทิ้งตัวลงสู่ผืนน้ำ รวมถึงศาลเพียงตาหลังเล็กจนไม้ผุที่ตั้งอยู่โคนต้น และที่

สำคัญคือบ้านไม้ที่มีหน้ามุขทรงหกเหลี่ยมตั้งอยู่กลางพื้นที่ว่างตรงหน้า


          หัวใจของปฐพียังเต้นเร็วไม่เลิกแม้ว่าบิดามารดาจะชักชวนให้ขึ้นรถยนต์กลับบ้านแล้วก็ตาม



มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...



          ทั้งสัปดาห์นั้นไตรภูมิไม่เห็นปฐพีแม้แต่เงา

           วิชาวาดรูปที่ไตรภูมิสอนมีสัปดาห์ละสองวัน แต่ทั้งสองวันปฐพีไม่ได้เข้าชั้นเรียน ไตรภูมิได้แต่กวาด

สายตามองหา น่าแปลกที่หัวใจพลันห่อเหี่ยวได้แต่หวังว่าชายหนุ่มจะเดินเข้ามาแต่จนหมดชั่วโมงความหวังของเขาก็

หมดลง

          เป็นสัปดาห์ที่แสนจะทรมานจนเขานึกโมโหตนเองที่เฝ้าแต่นึกถึงเด็กหนุ่มที่เป็นลูกศิษย์เช่นนั้น ทั้งที่เขา

บอกตนเองแล้วว่าเขาควรจะซื่อสัตย์ต่อความรักที่มีต่อดิน ความละอายแก่ใจบังเกิดมาจนกระอักกระอ่วนจนต้องพยายาม

ตัดใจแต่ก็ยากเย็นเหลือเกิน

           อีกทั้งไตรภูมิไม่มั่นใจความรู้สึกที่ปฐพีมีต่อเขา ชายหนุ่มหน้าตาดีคนนั้นอาจจะไม่ได้คิดอะไรไปทำนอง

เดียวกัน อาจจะมีแค่ไตรภูมิที่ฟุ้งซ่านอยู่ฝ่ายเดียว และนั่นอาจทำให้เขาเจ็บปวดยิ่งกว่า ไตรภูมิทอดถอนหายใจในวัน

สุดท้ายของสัปดาห์ขณะที่เขากำลังจะเดินกลับไปที่ห้องพักอาจารย์ของเขาเพื่อเก็บอุปกรณ์การสอนก่อนกลับบ้าน

            พลันสายตาเบิกกว้างเมื่อเห็นปฐพียืนอยู่ไม่ไกลนัก หัวใจของไตรภูมิเต้นระส่ำด้วยความยินดีก่อนที่มัน

จะเหี่ยวแห้งลงอีกครั้งเมื่อมีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ใกล้ ๆ และพูดคุยกับปฐพีอย่างสนิทสนม

           นึกถึงความเป็นจริงที่ปฐพีอายุน้อยกว่าเขาถึงยี่สิบปี ความเหมาะสมนั้นมองไม่เห็นเลยแม้แต่น้อย

ไตรภูมิตัดใจจากภาพบาดตานั้นและหันหลังให้


           “จะกลับห้องพักหรือครับอาจารย์ไตรภูมิ”


          ไตรภูมิสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงทุ้มดังอยู่เบื้องหลัง เขาไม่กล้าหันกลับไปมองจนเจ้าของเสียงต้องเดิน

อ้อมมาอยู่ตรงหน้า


         “มาครับ ผมช่วยถือ”


         “เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกเอิร์ท”


        “อย่าดื้อสิครับ”


         ร่างสูงกว่าคว้าข้าวของในมือของไตรภูมิไปโดยไม่ฟังคำห้าม จนไม่รู้ว่าคนแก่กว่าหรือเด็กกว่ากันแน่ที่ดื้อ

ปฐพีส่งยิ้มชวนใจสั่นให้กับไตรภูมิ


           “ไปครับอาจารย์”


          ไตรภูมิหมดทางโต้แย้ง เขาได้แต่เดินนำปฐพีไปยังห้องพักเงียบ ๆ แม้จะหักห้ามเพียงไหนแต่แค่ได้ยิน

ฝีเท้าที่เดินตามหลังมาหัวใจของไตรภูมิก็อดเต้นรัวไม่ได้


         “ขอบใจนะเอิร์ท วางไว้บนโต๊ะนี่แหละ”


          ปฐพีวางของลงบนโต๊ะ สายตาคมจับจ้องใบหน้าที่ตรึงตาเขาตั้งแต่แรกเห็น ครั้นไตรภูมิเผลอหันมา

สบตาก็ถึงกับชะงัก เลือดในกายแล่นวูบวาบมารวมกันอยู่บนใบหน้าจนร้อนเห่อ เขากะพริบตาเรียกสติและเบนสายตา

หลบจากตาคมที่ยังมองเขาไม่มีหลุกหลิก


          “อากาศร้อนอบอ้าว เอิร์ทคงร้อนมาก เดี๋ยวผมจะไปหาน้ำมาให้...”


           ขณะกำลังหมุนกายเพื่อกลบเกลื่อนท่อนแขนของไตรภูมิกลับถูกปฐพียึดไว้ ชายหนุ่มเคลื่อนกายมายืน

อยู่เบื้องหลัง ลมหายใจอุ่นรินรดอยู่ใกล้ใบหูจนไตรภูมิตัวแข็งราวกับหุ่น


           “ไม่เห็นหน้ากันหลายวัน อาจารย์คิดถึงผมบ้างไหมครับ”


           “เอิร์ท!”


           “ผมพยายามแล้ว ลองที่จะไม่มาพบอาจารย์ ลองว่าจะเลิกคิดถึงอาจารย์บ้างไหม แต่ก็ไม่สำเร็จ”


           เสียงหัวเราะขมปร่าดังตามมาจนหัวใจของไตรภูมิอ่อนยวบ


           “ทำยังไงก็ยังคิดถึงอาจารย์อยู่ดี”


           “เราไม่ควรจะพูดกันเรื่องนี้”


           ไตรภูมิตอบโต้ ได้ยินเสียงตนเองสั่นพร่า


          “ผมเป็นอาจารย์ คุณเป็นลูกศิษย์ มันไม่ใช่เรื่องเหมาะสม”


          “ผมเป็นมนุษย์ครับ อาจารย์ก็เช่นเดียวกัน ผมมีหัวใจและผมห้ามความรู้สึกไม่ได้”


           สองแขนของปฐพีโอบกอดไปกับร่างอุ่น แผ่นหลังของไตรภูมิแนบอยู่กับแผ่นอกของเขา แม้อีกฝ่ายจะ

ขืนกายไว้แต่ปฐพีก็ไม่ยอมปล่อย


           “คุณก็รู้ว่าผมมีคนรักอยู่แล้วนะเอิร์ท”


          “ถ้าอย่างนั้นคนรักของอาจารย์อยู่ไหนล่ะครับ ทำไมไม่มาแสดงตัว”


          “เขา เอ่อ เขาตายไปแล้ว”


          “ถ้าอย่างนั้นก็ยิ่งดีใหญ่ อาจารย์ควรจะเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยไม่ต้องไปยึดกับคนรักที่ตายไปแล้ว”


          “เอิร์ท”


          ไตรภูมิฝืนกายตนเองออกจากอ้อมกอด เขาหันกลับมาเผชิญหน้า ดวงตาแดงก่ำ


          “ผมเคยสัญญากับเขาว่าจะมีหัวใจให้เขาคนเดียว”


           “ถ้าผมเป็นคนรักของอาจารย์ที่ตายไปผมคงเสียใจที่กักขังหัวใจของอาจารย์ไว้กับเขาและปล่อยให้คน

รักใช้ชีวิตอย่างคนไม่มีหัวใจ”


           น้ำเสียงของปฐพีเข้มและดึงดันในสิ่งที่เขาต้องการจนไตรภูมิเจ็บปวด ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไรกับเด็ก

หนุ่มตรงหน้า ทั้งที่ความจริงเขาหวั่นไหวกับปฐพีตั้งแต่แรกเห็น


            “มองผมสิครับอาจารย์”
               


                          มือของปฐพียึดต้นแขนทั้งสองของไตรภูมิไว้


           “ผมไม่รู้ว่าคนที่อาจารย์รักเป็นคนยังไงแต่ผมอยากเป็นคน ๆ นั้น อยากเป็นเขาที่อาจารย์มอบหัวใจให้

ผมอาจจะดีน้อยกว่าเขาที่จากอาจารย์ไป แต่ผมยืนอยู่ตรงหน้าอาจารย์และรักอาจารย์ไม่แพ้เขาแน่นอน ผมไม่ห้ามหาก

อาจารย์จะไม่ลืมเขา แค่อาจารย์เปิดใจให้รักผมอีกสักคน เริ่มต้นใหม่กับผมจะได้ไหม”


           หัวใจของไตรภูมิเกือบจะหยุดเต้นเมื่อปฐพีดึงเขาเข้าไป ร่างสูงก้มใบหน้าต่ำและแนบริมฝีปากลงมากับ

กลีบปากของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว ความอุ่นร้อนของเลือดเนื้อและลมหายใจที่เป่ารดลงมาทำให้ไตรภูมิน้ำตาไหล มัน

ช่างเป็นสัมผัสที่คุ้นเคยและโหยหา


           “ดิน ดินของผม”



                               TBC


         เดี๋ยวจะงงกัน เอิร์ทฝันเห็นคุณพุ่มและไตรภูมิ แต่เขามองไม่เห็นหน้าตัวเอง

                      ว่าหน้าตาเหมือนดินนะเจ้าคะออเจ้าทั้งหลาย


                                                                       


 
 
 

[Billie]

 

จะได้รักกันแล้ว

[naruxiah]

อาจารย์หักห้ามใจตนเองไม่ได้แล้วต่อ หัวใจสองดวงเค้าผูกกันไว้ สุดท้ายก็ได้รักกันอยู่ดี

[เป็ดอนุบาล]

สนุกมากเลยค่ะในทีสุดความจริงที่ทั้งสองคนจะได้กลับมารักกันก็ไกล้เข้ามาละ

[k2blove]

ไตรภูมิซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเอง
แม้ว่า มีใจให้อีกคนแต่ก็ยังยึดมั่น
ในคำสัญญา ดีแล้วที่รับรู้ว่ารอยสัมผัส
จากเอิร์ท นั้นเหมือนกันดิน
 

[❣☾月亮☽❣]

จูบนี้รอมานาน
สองชาติแล้วนะดิน ไม่รอแล้ว

[lizzii]

จุ๊บบบบบบ กันแล้ว

[lucifer miumiu]

ลุ้นหนักมากอยากให้เขาสมหวังกัน

[TachibanaRain]

เดี๋ยวจะงงกัน เอิร์ทฝันเห็นคุณพุ่มและไตรภูมิ แต่เขามองไม่เห็นหน้าตัวเอง

                      ว่าหน้าตาเหมือนดินนะเจ้าคะออเจ้าทั้งหลาย

อ๋ออถึงว่าสิ เอิร์ทฝันเห็นในมุมมองของตัวเองนี่เองเลยไม่เคยเห็นหน้าดิน ตอนแรกเราก็คิดว่าที่เอิร์ทจำดินไม่ได้จากรูปวาดเป็นเพราะหน้าตาคนละแบบกันซะอีก

[Belove]

                                   วิญญาณเสน่หา

                                      บทที่ ­­๑๕



        ปลายลิ้นแทรกซึมเข้ามาตรึงไตรภูมิไว้ราวกับวิญญาณลอยหาย เขาแหงนหน้ารับโดยไม่รู้ตัวให้เด็กหนุ่มที่

อายุน้อยกว่าถึงยี่สิบปีขบเม้มริมฝีปากของเขาไว้ ปฐพียังคงโอบกอดร่างของเขาจนแทบจะจมไปกับแผ่นอก และกว่าจะ

รู้ตัวไตรภูมิก็ยกสองแขนขึ้นคล้องไปรอบลำคอของปฐพีและเหนี่ยวรั้งเขาไว้เมื่อจุมพิตคลายออก

        ไตรภูมิหลับตา ลมหายใจของเขาร้อนผ่าวเมื่อยังตกอยู่ในภวังค์และดื่มด่ำไปกับจูบที่ร้างลามานาน หากไม่

ลืมตาไตรภูมิคิดว่าเจ้าของจูบนั้นคือดิน หากแต่เมื่อเขาเปิดเปลือกตาขึ้นภาพของดินในจินตนาการกลับซ้อนทับกับ

ใบหน้าของปฐพี ไตรภูมิรีบผลักชายหนุ่มให้ห่างแต่อีกฝ่ายก็ยังดื้อดึงเหนี่ยวรั้ง


         “เอิร์ท ปล่อย ปฐพี ผมบอกให้คุณปล่อยผม”


         เสียงดุของไตรภูมิทำให้ปฐพีจำเป็นต้องปล่อย สีหน้าของไตรภูมิแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกอันหลากหลาย

ใจหนึ่งอิ่มเอมที่ปฐพีมีใจต่อเขา แต่อีกใจก็ยังละอายแก่ใจหากผิดคำสัญญา เขาสับสนว่าควรจะตัดสินใจอย่างไร


        “อาจารย์เองก็ชอบผม อย่าปฏิเสธเลยครับ”


        ปฐพีย้ำตรงจุด ไตรภูมิจูบตอบเขาและต้องยอมรับว่าเป็นจูบที่แสนหวาน เขายังเสียดายที่ต้องถอนริมฝีปาก

ออกมาจากความคุ้นเคยในรสจุมพิต คล้ายกับว่าเขาเคยได้ครอบครองเรียวปากหวานฉ่ำนี้มาก่อนทั้งที่นี่คือจูบแรก

ระหว่างเขากับไตรภูมิ


         “พอทีปฐพี”


         การที่ไตรภูมิเรียกชื่อจริงของเขาทำให้ปฐพีหน่วงในหัวใจ ความใกล้ชิดสนิทสนมถูกตัดรอนจากร่างโปร่งที่

กำลังกลั้นสะอื้น


         “ผมจะรู้สึกอย่างไรกับคุณก็ไม่สำคัญ เพราะถึงอย่างไรผมก็ไม่อาจทำผิดสัญญาได้ อย่าให้ผมต้องรู้สึกผิด

ไปมากกว่านี้เลย”


         หากมีเข็มสักเล่มหล่นลงบนพื้นก็คงจะได้ยินเสียงเมื่อทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสนิท ปฐพีมองใบหน้า

ของไตรภูมิอย่างผิดหวัง เมื่อไตรภูมิเงยหน้าสบตาเขาถึงกับใจหายกับนัยน์ตาตัดพ้อคู่นั้น


        “ผมไม่ยอมแพ้หรอกครับ”


         ปฐพีเอ่ยหลังจากเงียบไปนาน


        “ผมจะต้องทำให้อาจารย์ยอมรับรักของผมให้ได้”

     
         ไหล่ของปฐพีลู่ลงจนไตรภูมิเกือบจะใจอ่อนตอนที่เขาหันหลังให้และเดินไปทางประตูห้อง ปฐพีกล่าวทิ้ง

ท้ายด้วยเสียงอ่อนระโหย


        “แต่ผมดีใจนะที่อาจารย์เป็นคนมั่นคงในความรัก คนรักของอาจารย์จะต้องภูมิใจมากแน่ ๆ”


        เสียงประตูเปิดและปิดลง ปฐพีจากไปแล้ว ไตรภูมิทรุดนั่งบนเก้าอี้และยกมือปิดหน้าตนเอง เขาร้องไห้ออก

มาเมื่ออยู่เพียงลำพัง


        เขารักปฐพี


        รักเด็กหนุ่มคนนั้นทั้งที่รู้จักกันแค่เดือนกว่า ๆ เป็นความรักที่ไร้เหตุผลสิ้นดี นัยน์ตาผิดหวังตัดพ้อของปฐพี

เหมือนคาถากรีดแทงจนหัวใจของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล

        ไตรภูมิได้แต่ก่นด่าตนเองที่เป็นคนสองใจ และเขาพยายามปลอบใจว่าทำถูกแล้วที่เลือกตัดรอนปฐพีแม้ว่า

เขาจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม







         คำปฏิเสธจากไตรภูมิทำให้ปฐพีเจ็บกว่าที่คิด เขาซมซานไปถึงรถยนต์และขับออกไปอย่างไร้จุดหมาย ใน

หัวสมองมีแต่เรื่องของไตรภูมิเต็มไปหมด เขาไม่เข้าใจว่าหากเขากับไตรภูมิเป็นดวงเกื้อหนุนกันจริงดั่งคำของหลวงพ่อ

ที่เอ่ยมาแล้ว เพราะเหตุใดไตรภูมิถึงยังไม่ยอมรับความรักของเขาอีก

         ขับรถฝ่าการจราจรมาแทบไม่รู้สึกตัว ปฐพีจอดรถยนต์ลงพลางมองไปนอกกระจกรถ คิ้วเข้มขมวดเข้าหา

กันเมื่อเห็นว่าตนเองนั้นขับรถมาถึงที่ดินเปล่าในย่านชานเมืองที่เพิ่งมาเมื่อวันหยุด ร่างสูงก้าวลงจากรถไปหยุดหน้า

ประตูรั้วของที่ดินเปล่าตรงหน้า

         ปฐพีเรียนคณะสถาปัตยกรรม เขานึกถึงแบบบ้านสไตล์โคโรเนียลสมัยรัชกาลที่หกสร้างอยู่บนพื้นที่ตรงนี้

สองเท้าพาปฐพีลัดเลาะไปตามซอยเล็กลัดไปทางด้านหลังของที่ดินผืนนั้น ไม่นานก็ถึงลำคลองสายเล็ก ที่เต็มไปด้วย

ร้านอาหารทั้งสองฝั่ง ความเจริญมาเยือนจนนึกถึงความเงียบสงบไม่ออก จะมีก็เพียงต้นไทรต้นใหญ่ที่ยืนต้นอยู่ริมฝั่ง

ปฐพีก้าวตรงไปยังต้นไทรต้นนั้น

           ภายใต้ลำต้นขนาดหลายคนโอบ ปฐพีมองเห็นศาลไม้หลังเล็กเก่าคร่ำคร่า ปฐพีทรุดตัวลงนั่งกับพื้นดิน

โดยไม่สนใจความสกปรก เขาทอดสายตาเจ็บช้ำผ่านศาลใต้ต้นไทรไปยังผืนน้ำในลำคลอง

          ถ้าเจ้าพ่อต้นไทรมีจริง ทำไมไม่ดลบันดาลให้เขาสมหวังในรักบ้างเล่า

          เขาตัดพ้อสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่ในใจ


         “ทั้งที่ผมมั่นคงในความรัก แต่ก็ยังไม่เคยได้เคียงคู่ ผมขอได้ไหมครับ กราบละ”


          ปฐพีก้มกราบลงหน้าศาลไม้เก่าผุพังตามกาลเวลา


          “หากผมยังมีบุญกุศลอยู่บ้าง ขอให้เขารักผมเหมือนที่ผมรักเขา ขอให้มีหนทางสมหวังเสียที”


          เสียงฟ้าร้องดังลั่นทั้งที่ไม่มีเค้าของฝนเลยสักนิด อยู่ ๆ สายฝนก็เทลงมาจนปฐพีต้องรีบวิ่งกลับไปยัง

รถยนต์และขับรถกลับบ้าน แต่ขับไปไม่ถึงนาทีฝนก็หยุดถนนเบื้องหน้าไม่มีแม้แต่ร่องรอยของเม็ดฝน ราวกับพระพิรุณ

จะโปรยปรายเฉพาะจุดที่เขาจากมา





        กว่าจะกลับถึงบ้านก็ค่ำมากแล้ว บิดาของเขานั่งดูรายการโทรทัศน์อยู่ ส่วนมารดาอ่านหนังสือใกล้กัน ปฐพี

หยุดทักทายครู่ใหญ่จึงได้ขอตัวขึ้นห้อง


         “เอิร์ท อาบน้ำอาบท่าแล้วอย่าลืมสวดมนต์นั่งสมาธิอย่างที่หลวงพ่อแนะนำมานะลูก”


         “ครับแม่”


          รับคำมารดาแล้วเขาจึงเดินไปยังชั้นสอง อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัวก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องพระ

          ร่างสูงทรุดนั่งขัดสมาธิ เขาสวดมนต์ทำจิตให้เป็นสมาธิพยายามขจัดสิ่งรบกวนออกไปจนกระทั่งดำดิ่งลง

ไปเรื่อยๆ

          ท่ามกลางความมืดมิดปฐพีมองเห็นภาพสีจาง ๆ แล่นผ่านไป รู้สึกตัวอีกครั้งเขาก็หยุดยืนหน้าที่ดินล้อม

รั้วคุ้นตา แหกแต่คราวนี้ปฐพีมองเห็นสิ่งก่อสร้างเป็นบ้านสองชั้นหน้ามุขหกเหลี่ยมตั้งอยู่บนผืนดินนั้น


         ปฐพีเดินเข้าไปในบ้านอย่างคุ้นเคย ร่างของเขาผ่านประตูเข้าไปราวกับไม่มีเลือดเนื้อ มองเห็นใครคนหนึ่ง

นั่งอ่านหนังสือเล่มโตอยู่บนเตียงกว้าง เมื่อคน ๆ นั้นเงยหน้ามาปฐพีจึงยิ้มกว้าง


         “คุณพุ่ม”


         เขาเรียกไตรภูมิว่าพุ่มอย่างนั้นหรือ ปฐพีอดสงสัยไม่ได้ แต่เขาก็ไม่มีเวลาสงสัยนานนักเมื่อต้องเอนกาย

ลงไปนอนลงบนตักของไตรภูมิ


         “คุณพุ่มอ่านอะไรอยู่หรือขอรับ”


         ไตรภูมิยิ้มให้เขาทั้งปากและตา ความสดใสอาบใจจนปฐพีมองไม่วางตา


         “ผมไปยืมหนังสือมาจากห้องสมุด เป็นวรรณคดีตั้งแต่สมัยรัชกาลที่สอง เรื่องพระอภัยมณี อ่านถึงตอน

พระอภัยสาบานรักกับนางละเวง”


        ปฐพีไม่เข้าใจที่ไตรภูมิพูด เขาดึงมือของไตรภูมิมาแนบที่ใบหน้าของเขา


        “อ่านให้กระผมฟังบ้างเถิดขอรับ จำได้ว่าคุณพุ่มเคยอ่านให้กระผมฟังแล้วครั้งหนึ่ง อยากฟังอีกสักครั้ง

เหลือเกิน”


        ไตรภูมิเปิดหน้าหนังสือ เสียงนุ่มอ่านบทกลอนอันไพเราะให้ไตรภูมิได้ฟัง




        ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร                         ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน

แม้อยู่ในใต้หล้าสุธาธาร                        ขอพบพานพิศวาสมิคลาดคลา

แม้เนื้อเย็นเป็นห้วงมหรรณพ                       พี่ขอพบศรีสวัสดิ์เป็นมัจฉา

แม้เป็นบัวตัวพี่เป็นภุมรา                      เชยผกาโกสุมปทุมทอง

แม้เป็นถ้ำอำไพขอให้พี่                      เป็นราชสีห์สมสู่เป็นคู่สอง

ขอติดตามทรามสงวนนวลละออง                เป็นคู่ครองพิศวาสทุกชาติไป





      ไตรภูมิวางหนังสือลง เขามองปฐพีนัยน์ตาฉ่ำหวาน


      “บทกลอนบอกว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นความรักก็ยังจะคงอยู่ ขอให้เกิดเป็นคู่กันในทุก ๆ ชาติ”


      “เป็นดังนั้นขอรับ”


       ปฐพียันกายขึ้น เขาเอื้อมมือเชยคางไตรภูมิไว้


       “กระผมจะเป็นเช่นในบทกลอน ผมจะรักคุณพุ่มและขอติดตามคุณพุ่มในทุกชาติภพ”


       “ผมจะรอนะดิน รอวันที่คุณจะมาหาผม”


        ปฐพีโน้มกายมอบจุมพิต ไตรภูมิเงยหน้ารับพร้อมกับจูบตอบ ปฐพีรับรู้ถึงความอ่อนหวานก่อนจะค่อย ๆ

แปรเปลี่ยนเป็นความเสน่หาในกายของกันและกัน ร่างกายที่กอดรัดแน่นหนาพากันล้มลงไปบนเตียงกว้าง ปฐพีฟอน

เฟ้นกายเปลือยเปล่าของไตรภูมิด้วยจมูกและปาก


         “อา ดิน”


           ไตรภูมิเรียกเขาว่าดินแต่ปฐพีก็ไม่ได้ปฏิเสธ เขาเชยชมร่างนุ่มด้วยแรงขับแห่งปรารถนา  เสียงครางแผ่ว

ของไตรภูมิทำให้ปฐพีสุขใจนัก เขาเอ่ยคำหวานกับคนที่เป็นเจ้าของหัวใจ


         “ขอให้ไอ้ดินได้มอบความสุขให้คุณพุ่มนะขอรับ”


         ปฐพีทอดกายทับ ร่างกายของไตรภูมิร้อนผ่าวในขณะที่เขาเย็นเฉียบคล้ายไม่มีเลือดเนื้อ เขาสัมผัสกอด

ก่ายก่อนจะแทรกกายเข้าไป ความแนบแน่นทำให้ปฐพีครางลึก


         “โอ คุณพุ่ม”


        “ขยับเถอะดิน ผมทนไม่ไหวแล้ว”


         สายตาเว้าวอนทำให้ปฐพีขยับกาย เขายันข้อมือไว้คร่อมร่างใต้ล่างพร้อมกับขับเคลื่อนเข้าออก ไตรภูมิ

กอดเขาทั้งแขนและขาพลางยกเอวสูงให้เข้าได้เคลื่อนที่เต็มกำลัง


        “ดิน ดินครับ ดีเหลือเกิน”


        ปฐพีรักในเสียงหวานยามใกล้จะถึงจุดสุขสม ไตรภูมิหอบกระเส่าเมื่อปฐพีกระแทกเข้าโดยแรง


       “มีความสุขพร้อมกันเถิดขอรับ”


        เขาออกแรงแข็งขัน ไตรภูมิครวญครางไม่ขาดระยะจนในที่สุดกายก็เกร็งค้างในเวลาไล่เลี่ยกัน


        “อา ดิน ไม่ไหวแล้ว”


        “คุณพุ่ม คุณพุ่มของไอ้ดิน โอ”


         ปฐพีตกใจ เขาเรียกตนเองว่าดินอย่างนั้นหรือ


         เมื่อร่างกายผ่านความสุขสมปฐพีก็หันขวับไปยังกระจกบนตู้เสื้อผ้า เขาเบิกตากว้างเมื่อเห็นใบหน้าตนเอง


        ก็นั่นนะ มันเป็นใบหน้าของผู้ชายในภาพวาดฝีมือของไตรภูมิชัดๆ!





          ปฐพีสะดุ้งจนหลุดออกจากสมาธิ เขารีบกำหนดลมหายใจให้เป็นปกติก่อนจะกราบพระพุทธรูปและกลับ

มายังห้องนอนตนเอง ร่างสูงนอนหงายมองเพดานห้องอย่างครุ่นคิด

          ความรู้สึกของเขาบอกว่าพุ่มกับไตรภูมิคือคน ๆ เดียวกัน และตัวเขาเองก็เป็นอันหนึ่งอันเดียวกับนายดิน

ประกอบกับวาจาของหลวงพ่อว่าเขากับคนในฝันมีดวงเกื้อหนุนกัน

          ปฐพีคลี่ยิ้ม เขากล่าวคำขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่ในใจที่ทำให้ปะติดปะต่อเรื่องราวได้ในที่สุด




มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...


       

          “อาจารย์คะ อาจารย์ไตรภูมิ หมดเวลาสอบแล้วค่ะ”


         ไตรภูมิสะดุ้ง เขาฝืนยิ้มกวาดสายตาไปทั่วห้องเรียน


         “ขอโทษทีนะ ผมคิดอะไรเพลินไปหน่อย”


         “อาจารย์เหมือนคนอกหักเลย ใครนะทำอาจารย์หน้าเศร้าแบบนี้ หนูรับอาสาดามใจนะคะ”


          ขอบตาของไตรภูมิร้อนผ่าว เขาลอบมองไปยังตำแหน่งบนสุดของห้องเรียนที่มีเจ้าของประจำนั่งอยู่

หากแต่ดวงตาคมคู่นั้นกลับหันมองไปทางอื่น ปฐพีทำเช่นนี้มาตลอดตั้งแต่มีปากเสียงกันเมื่อเดือนที่แล้ว

          ปฐพีไม่มาหาเขา ไม่มาช่วยยกหนังสือ เขาเข้าเรียนสัปดาห์ละสองวันตามปกติแต่กลับไม่เคยสบตากับ

ไตรภูมิยามที่ไตรภูมิกวาดสายตาไปทางเขา การกระทำของปฐพีทำให้ไตรภูมิเจ็บปวด แต่เขาก็ต้องกล้ำกลืนไว้เพราะ

นั่นคือสิ่งที่เขาเลือก เขาเป็นคนตัดรอนปฐพีออกจากชีวิตเอง


        “วาดกันเรียบร้อยแล้วก็รวบรวมมาส่งเลยนะครับ”


        แม้จิตใจจะยังไม่ปกติแต่ไตรภูมิก็พยายามปัดมันทิ้งเมื่ออยู่ต่อหน้านักศึกษา แต่เพราะวันนี้เป็นชั่วโมงสอบ

กลางเทอมและโจทย์ของไตรภูมิคือให้นักศึกษาวาดรูปของเขาด้วยดินสอ ไตรภูมิจึงมีหน้าที่เพียงนั่งเป็นหุ่นเท่านั้น เมื่อ

ต้องนั่งอยู่นิ่ง ๆ ความคิดของไตรภูมิจึงวนเวียนแต่เรื่องของปฐพีจนเหม่อลอย


          “วาดสวยดีนี่”


          เขาเอ่ยชมนักศึกษาสาวคนหนึ่งที่ชื่นชมเขาจนออกนอกหน้า


        “ยังไม่หล่อเท่าตัวจริงเลยค่า”


         อารมณ์ดีขึ้นมาบ้างเมื่อได้พูดคุยกับลูกศิษย์จนกระทั่งเกือบทุกคนทยอยออกไปจากห้องหมดแล้วเหลือ

เพียงร่างสูงที่นั่งอยู่หลังสุด ไตรภูมิถอนหายใจเมื่ออีกฝ่ายยังคงหันหน้าหนีไปทางอื่น เขาทำได้เพียงรวบรวมกอง

กระดาษวาดรูปผลงานของนักศึกษาแล้วเดินกลับไปยังห้องพัก

        ไตรภูมินั่งลงบนเก้าอี้ เขาหยิบกระดาษวาดรูปมาดูและให้คะแนนทีละแผ่น การทำงานทำให้พอลืมเรื่องส่วน

ตัวไปได้บ้าง จนกระทั่งถึงแผ่นสุดท้ายไตรภูมิจึงสะดุ้งวาบ มือเรียวที่จับแผ่นกระดาษสั่นเทาดวงตาของเขาเบิกกว้าง


       เป็นไปไม่ได้!


       ไม่ต้องดูชื่อที่เขียนอยู่ตรงมุมกระดาษก็รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร เส้นร่างคมชัดเกือบสมบูรณ์ ถ้ามีเวลาลงราย

ละเอียดอีกสักพักก็แทบจะไปวางขายได้ แต่สาระสำคัญอยู่ตรงที่บุคคลในกระดาษหาใช่ใบหน้าของไตรภูมิที่เป็นโจทย์

ให้วาด หากแต่เป็นใบหน้าของคนที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน

       เสียงประตูเปิดดังขึ้นพร้อมกับเจ้าของผลงานปรากฏตัว ไตรภูมิค่อย ๆ เงยหน้าสบตาทั้งที่หัวใจยังคงสั่นไหว


       ผมคิดว่าอาจารย์คงอยากพบผม”


       เสียงทุ้มดังขึ้นชัดถ้อยชัดคำ ดวงตาคมจ้องมองไตรภูมินิ่งนาน


       “อยากจะถามอะไรผมไหมครับ”


       ไตรภูมิวางแผ่นกระดาษลงบนโต๊ะ จมูกของเขาร้อนชื้นไปหมด พยายามสกัดกลั้นเสียงสะอื้นแล้วเอ่ยถาม

ออกไป


       “โจทย์ของการสอบคือให้วาดรูปผม ทำไมเอิร์ทถึงวาดรูปนี้มาส่ง”


        ปฐพีก้าวเข้ามาใกล้ ห่างกันเพียงแค่มีโต๊ะทำงานกั้นไว้ ดวงตาคมเพิ่งจะเริ่มฉายแววสดใสดังเดิม


       “แล้วอะไรทำให้อาจารย์คิดว่ารูปนี้ไม่ใช่อาจารย์ครับ”


        ชายหนุ่มคว้ากระดาษฝีมือตนเองมาถือไว้ในมือ คิ้วเข้มยกสูงยั่วเย้า


        “ผมว่าลายเส้นของผมดีพอจะได้เกรดเอล่ะนะ วาดสุดฝีมือเลยนะครับแต่ถ้าอาจารย์ไม่ชอบจะหักคะแนน

ก็ได้”


        “เอิร์ท!” ไตรภูมิขัดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ


        “อย่าเพิ่งล้อเล่น บอกผมมาก่อน”


         ปฐพีเปลี่ยนอารมณ์เป็นจริงจัง เขาวางกระดาษวาดรูปไว้บนโต๊ะเหมือนเดิมก่อนจะก้าวอ้อมโต๊ะทำงาน

เข้าหาไตรภูมิและดึงต้นแขนให้ไตรภูมิลุกขึ้นยืน


         “ผมเฝ้าแต่ฝันถึงใบหน้านี้ บางทีก็ฝันเห็นอาจารย์ พออีกทีมันก็ซ้อนทับกันจนกลายเป็นคนเดียวกัน ถ้า

โจทย์คือให้วาดรูปของอาจารย์ ก็นี่แหละครับ หรืออาจารย์คิดว่าไม่ใช่”


         ไตรภูมิน้ำตาหลั่งรินเมื่อเขาก้มไปมองลายเส้นบนแผ่นกระดาษอีกครั้ง เขาจะปฏิเสธได้อย่างไรว่าคนในรูป

ที่ชื่อพุ่มนั้นไม่ใช่ตัวเขา และใครเล่าจะรู้จักพุ่มจนวาดออกมาเป็นรูปได้นอกจากชายที่ชื่อดิน


          “ดิน ดินของผม”


         ไตรภูมิโผเข้าหา ปฐพีกางแขนรับไตรภูมิเข้ามาในอ้อมกอด ความตื้นตันเอ่อท้นจนน้ำตาคลอในขณะที่

ไตรภูมิร้องไห้จนเสื้อของเขาเปียกปอน ปฐพีวางใบหน้าไว้บนกระหม่อมของไตรภูมิและปล่อยให้ความยินดีหล่อเลี้ยง

จิตใจของเขา

         คราแรกเมื่อปฐพีมั่นใจว่าตนเองคือดิน เขายังไม่รู้ว่าไตรภูมิจะรู้เรื่องในอดีตด้วยหรือไม่ อาจมีเพียงเขาที่

ได้รับสัญญาณเหล่านั้นเพียงฝ่ายเดียว ตลอดเวลาที่ผ่านมาปฐพีจึงยังไม่รุกเร้าจนคล้ายมึนตึงทั้งที่ความจริงเขาอยากจะ

ดึงร่างของไตรภูมิเข้ามากอดเสียหลายครั้ง ปฐพีคิดหาหนทางพิสูจน์แต่ก็ยังคิดไม่ออกจนกระทั่งถึงวันสอบกลางเทอม

เขาจึงสบโอกาสเมื่อไตรภูมิให้นักศึกษาวาดรูปของไตรภูมิเองปฐพีจึงวาดรูปของพุ่มลงไป และผลที่ได้ก็ประสบความ

สำเร็จ


         ปฐพีและไตรภูมิรู้แล้วว่าทั้งคู่ต่างก็เกิดมาเพื่อกันและกัน

                                 TBC


                              เฮ้อ รู้กันเสียทีนะ


      เรื่องหน้าตานั้น ก็ตามหลักความจริงเลยจ้า คุณพุ่มกับไตรภูมิหน้าไม่เหมือนกัน ดินกับเอิร์ทก็ไม่เหมือนกันนะ

มาเกิดใหม่หน้าตาก็ต้องเหมือนพันธุกรรมตามพ่อแม่ มีแต่ดวงจิตนี่แหละที่ยังคงเดิมจ้า


                   

[❣☾月亮☽❣]

ฟินเหลือจะกล่าวเจ้าค่า

[k2blove]

 
ต่อไปคงมีความสุขนะ ไตรภูมิที่เศร้ามาตลอด
มั่นคงในรักแท้ ขอให้สมหวังนะ อาวุธ-นายเหมือน
ก็ขออย่าได้ตามมาอีกเลย ไม่งั้นโป้งคนเขียนจริงๆนะ
 

[Billie]

 

จะหวานแล้ววววว

[เป็ดอนุบาล]

                                                           
                         ในที่สุดความรักของทั้งคู้ก็สมหวังละสมใจสมการรอคอยค่ะ

[แมวดำ]

ชอบมุขวาดรูปพิสูทธิ

[Kei]

ดีต่อใจหุหุ

[Belove]

                                วิญญาณเสน่หา

                                   บทที่ ­­๑๖



       “คราวนี้อาจารย์จะรับรักของผมได้หรือยังครับ”


       ปฐพีดึงไหล่ของไตรภูมิออกจากอ้อมกอดอย่างนุ่มนวล เขาใช้ปลายนิ้วไล่เช็ดน้ำตาของไตรภูมิออกจนหมด

นัยน์ตาคมบ่งบอกถึงความรักและผูกพันที่เขามีต่อไตรภูมิ


         “อาจารย์จะได้เลิกคิดว่าตัวเองเป็นคนสองใจ เป็นคนไม่ซื่อสัตย์ อาจารย์พิสูจน์แล้วว่าหัวใจของอาจารย์มี

ค่าเหลือเกิน”


       ไตรภูมิมองกลับจากตื้นตัน ตอนนี้รอยยิ้มของเขาเปิดเผยออกมาได้อย่างเต็มที่ เขาพยักหน้ารับกับคำพูดของ

ปฐพีที่เฝ้ารอคำตอบอยู่


       “ผมรักเอิร์ทตั้งแต่ครั้งแรกที่สบตาแล้วล่ะ”


       น้ำเสียงสดใสที่มาพร้อมรอยยิ้มทำให้ปฐพีอดใจไม่ไหวอีกต่อไป เขาดึงไตรภูมิเข้าหาตัวและจูบที่ปากแดงอิ่ม

อย่างรวดเร็ว ไม่กี่วินาทีแรกปฐพีจูบอย่างคนบุ่มบ่ามใจร้อนแต่หลังจากนั้นเขาจึงลดความกระหายลงและเพิ่มความนุ่ม

นวลเข้าไปแทนที่ มือของปฐพีวางแนบไปกับท้ายทอยของไตรภูมิเพื่อให้ใบหน้านั้นเงยรับจูบจากเขาได้อย่างพอเหมาะ

ส่วนอีกข้างแตะอยู่ตรงกรอบหน้าลากไล่ลงมาจนถึงไหล่ลาด


         ไตรภูมิยืนแทบไม่อยู่ เขาตัวสั่นจนต้องสอดแขนโอบกอดไปรอบเอวของปฐพี สัมผัสนี้ที่เขาโหยหา

สัมผัสนี้ที่เขาใฝ่ฝัน อาการของไตรภูมิเรียกร้องให้ปฐพีเพิ่มน้ำหนักลงไปทีละนิดจนกระทั่งเขาเบียดแนบครอบครองเรียว

ปากอิ่มไว้ได้ทั้งหมด ปฐพีรุกไล่แตะลิ้นเปิดสบฟันขึ้นเพื่อที่เขาจะสอดลิ้นอุ่นเข้าไปกวาดต้อนความหวาน เขาลดมือลง

ไปวางแนบเอวบางพลางดึงเข้าแนบชิดจนได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน


        “ผมรักอาจารย์นะครับ รักมาตลอด”


         เผยความในใจแผ่วเบาขณะถอนลิ้นออกมาจนไตรภูมิใจหาย แต่ปฐพีไม่ได้ห่างไกลเมื่อเขาพรมจูบไล่แก้ม

นุ่มจนถึงคางก่อนจะขบเม้มลงไปที่ซอกคอจนไตรภูมิสะท้านไปทั้งกาย


       “เอิร์ท อา...ดิน”


        ไตรภูมิน้ำตาคลอจากสัมผัสนั้น สัมผัสของเลือดเนื้อและลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดทุกครั้งที่เด็กหนุ่มปรน

จูบ ไตรภูมิไม่สนใจสิ่งใดอีกแล้วนอกจากความคิดถึงที่เขามีต่อคนที่ยึดครองหัวใจของเขามาตลอด ไตรภูมิยกแขนขึ้น

โอบกอดตอบรับไปกับร่างของปฐพี


        ปฐพีลากลิ้นไล่ต่ำจากลำคอมาตามสาบเสื้อ กลิ่นกายของไตรภูมิช่างคุ้นจมูกถึงแม้ว่าเขาได้ดอมดมใกล้ชิด

ครั้งนี้เป็นครั้งแรก มันยากเหลือเกินที่เขาจะหักใจและยิ่งไตรภูมิมองเขาด้วยนัยน์ตาหวานซึ้งยิ่งทำให้เด็กหนุ่มตัดสินใจ

โอบเอวบางให้ลงมานอนราบอยู่บนพื้นห้องหลังโต๊ะทำงานนั่นเอง


        “เอิร์ท!”


       “ผมต้องการอาจารย์”


       ปฐพีพูดเสียงสั่นพร่า มืออุ่นจนร้อนดึงชายเสื้อเชิ้ตของไตรภูมิออกจากขอบกางเกงแล้วถลกจนเกือบถึงลำคอ

เขาวางมือลงไปบนเนื้อนุ่มที่โผล่พ้นออกมาจนไตรภูมิผวา


      “เดี๋ยวใครมาพบเข้าล่ะ”


       “ผมล็อกประตูห้องแล้ว”


        มากกว่านั้นก่อนเข้ามาในห้องปฐพียังเลื่อนป้ายสถานะที่ติดอยู่หน้าประตูว่าเจ้าของห้องไม่อยู่อีกด้วย เขามอง

ไตรภูมิด้วยนัยน์ตาเว้าวอน


       “นะครับ แต่ถ้าอาจารย์ไม่อยาก...”


      ไตรภูมิยื่นหน้าไปบดจูบกับริมฝีปากของปฐพีแทนคำตอบรับ นานเพียงใดแล้วที่เขาไม่ได้พบเจอกับความสุขสม

ทั้งกายและใจ คำตอบของไตรภูมิทำให้ปฐพีจูบกลับอย่างเร่าร้อน เขาดึงหัวเข็มขัดของไตรภูมิออกแล้วดึงกางเกงของ

ไตรภูมิจนพ้นสะโพกกลมกลึงก่อนจะรีบร้อนจัดการตัวเองให้อยู่สภาพเดียวกันทั้งที่ริมฝีปากยังไม่ยอมละห่าง ไตรภูมิ

ถึงกับหอบหายใจเหนื่อยหนักยามเมื่อปฐพีผละปากลงไปที่เนินอกราบที่มียอดสวยคอยอยู่


       “ดิน ดินจ๋า”


        เผลอครางคำหวานออกไปด้วยความคิดถึง รสลิ้นของปฐพีไม่ต่างอะไรกับดินของเขา ผิดกันตรงที่ร่างกายนี้มีเลือด

เนื้อและไออุ่นยามที่เขาเบียดกายเข้าหา ไตรภูมิขยับขาเปิดทางกว้างเมื่อปฐพีบรรจงสอดกายแทรกทีละน้อย ช่องทางที่

ร้างจากการสอดประสานมานานทำให้ไตรภูมินิ่วหน้าไปชั่วครู่ แต่สักพักเมื่อปรับตัวได้สัมผัสเสียดสีจึงสร้างความรัญจวน

จนต้องเป่าปาก


        “อา รู้สึกดีจัง”


        ช่องทางแคบอุ่นจนร้อนยามดันลึกเข้าไปเรื่อย ๆ กล้ามเนื้อโอบอุ้มราวกับคุ้นเคยทั้งที่ปฐพีเพิ่งเคยรู้จักเป็นคราแรก

ความอบอุ่นตราตรึงไหลเวียนไปทั่วร่างยามเขาหมุนวนส่วนคับแน่นให้เสียดสีอยู่รอบหนทาง ลมหายใจร้อนผ่าวของ

ไตรภูมิที่รินรดอยู่ตรงเนินไหล่ยิ่งทำให้ปฐพีไม่อาจทนได้อีกต่อไป


         “อาจารย์ครับ ผมขอเรียกอาจารย์ว่าไตรได้ไหม”


        เขาป้อนเสียงหวานกระซิบข้างหู มีหรือที่ไตรภูมิจะปฏิเสธ


       “เอิร์ทจะเรียกผมว่าอะไรก็ได้ เพราะผมจะตอบรับเอิร์ททุกครั้งที่ได้ยินเสียง”


        ไตรภูมิพูดเสียงกระเส่าอยู่ข้างหูเด็กหนุ่ม เขาขยับเอวตอบรับอย่างรู้จังหวะพลางแตะลิ้นลงที่ข้างหู สองแขนตวัด

โอบรัดรอบลำตัวเด็กหนุ่มเพื่อรองรับแรงกระแทก เขาพยายามกลั้นเสียงครางหวานเพราะกลัวว่าคนภายนอกจะได้ยิน

และอาจขัดขวางหนทางสวรรค์ที่เขาเฝ้ารอ


        “ถ้าอย่างนั้นผมจะเรียกไตรว่าที่รักดีไหม”


       ปฐพียั่วเย้า ดวงตาคู่คมพราวระยับเมื่อกำลังจูงมือไตรภูมิปีนป่ายใกล้ถึงสวรรค์เข้าไปเรื่อย ๆ


      “ไตรครับ ทั้งหวานทั้งเร่าร้อนจริง ๆ ที่รักครับ เอิร์ทรักไตรนะครับ”


        กระซิบคำรักอย่างเช่นเก่าก่อนแม้ว่าสถานภาพจะเปลี่ยนแปลงแต่ความรู้สึกมั่นคงต่อรักยังไม่จางหาย กล้ามเนื้อใน

กายต่างบีบเค้นเมื่อใกล้สู่จุดหมาย ปฐพีเร่งจังหวะส่งให้ไตรภูมิเกร็งกายปวดร้าวก่อนจะคว้าชัยล่วงหน้าเขาจึงกัดฟันขยับ

เอวอีกไม่กี่ครั้งก็ติดตามไตรภูมิไป ปฐพีทิ้งกายลงซบบ่าของไตรภูมิจนกระทั่งความเหน็ดเหนื่อยบรรเทาลงเขาจึงผงกหัว

ขึ้นมองใบหน้าของไตรภูมิที่แดงก่ำจากความสุขสม


       “เป็นแฟนกันนะครับไตร”

       ปฐพีเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีมาที่ชั้นล่างของอาคารเรียน เพื่อน ๆ กระจายตัวนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบในช่วง

บ่าย ชายหนุ่มหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงสุนัขตัวผอมสกปรกเห่าใส่เขาจนดังขรม ปฐพีเลิกคิ้วมองอย่างระอา



     “ไอ้ล่องจุ๊น เมื่อไหร่มึงจะเลิกเห่าใส่กูสักทีวะ กูอยู่คณะนี้มาจนสอบมิดเทอมแล้วนะยังเห็นกูเป็นคนแปลกหน้าอยู่อีก

หรือไง”


       ส่งเสียงดุก็แล้ว เจ้าตัวต้นเสียงก็ยังยืนจังก้ามองเขาราวกับเป็นศัตรูคู่แค้นจนรุ่นพี่ในคณะที่นั่งใกล้ ๆ ต้องไล่มัน

ออกไปด้วยความรำคาญ


      “อย่าไปถือสามันเลยว่ะ” 


      รุ่นพี่คณะคนหนึ่งที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้ ๆ บอกเขา


       “มันเป็นหมากำพร้าไร้ญาติขาดมิตร ไอ้ล่องจุ๊นเกิดที่ใต้ถุนคณะนี่แหละ อยู่มาห้าปีกว่าละไม่ยอมไปไหน แต่ไม่

เห็นมันเคยเห่าใครนะนอกจากมึงน่ะเอิร์ท  ชาติก่อนมึงไปทำอะไรให้ไอ้ล่องจุ๊นโกรธหรือเปล่าวะ”


      “โธ่พี่ ผมเพิ่งจะเคยเห็นหน้ามันก็ตอนมาเรียนที่นี่แหละ จะไปทำอะไรมันได้”


      ปฐพีโอดครวญ


        “เออ มึงก็เลี่ยง ๆ มันหน่อยละกัน แต่ไอ้ล่องจุ๊นมันหน้าหม้อนะมึง โดยเฉพาะกับอาจารย์ไตรภูมิน่ะ แหม ไอ้หมา

เวรนี่เห็นคนหล่อหน่อยไม่ได้ต้องไปนั่งเฝ้าเขาไม่ยอมห่าง”


      “โห จริงหรือพี่ ไอ้ล่องจุ๊นนี่มันเป็นติ่งอาจารย์ไตรภูมิเหมือนหนูเลย”


      กลุ่มเพื่อนผู้หญิงชั้นปีเดียวกับปฐพีส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด ชายหนุ่มได้แต่แอบยิ้มอยู่ในใจเพราะคนที่เพื่อนของเขาชอบ

นั้นกลายเป็นคนรักหมาด ๆ ของเขาไปแล้ว


     “ไปไหนมาวะเอิร์ท แล้วทำไมหน้าบานขนาดนี้ มึงไปโดนตัวไหนมา”


     เมื่อเดินไปถึงโต๊ะของกลุ่มเพื่อนที่เริ่มสนิทกัน เขาก็ถูกตั้งคำถาม


       “เหี้ย ไม่โดนตัวไหนทั้งนั้นแหละ กูอยู่ของกูเฉย ๆ กูอารมณ์ดีกูก็ยิ้มสิวะ”


     มันไม่ใช่ความจริง ปฐพีไม่ได้อยู่เฉย ๆ ตามที่บอกเพื่อน


      ปฐพีหัวเราะเบา ๆ เมื่อนึกถึงไม่กี่นาทีที่ผ่านมากับความสุขสมที่ได้รับจากไตรภูมิ     เขาถอนกายจากช่องทางนั้นอ

ย่างเสียดายและใช้กระดาษทำความสะอาดให้ในขณะที่ไตรภูมิมองเขาอย่างขัดเขิน


     “ไตรมีความสุขไหมครับ”


    แกล้งถามเพราะเขาชอบเห็นใบหน้าเนียนเปลี่ยนสี ไตรภูมิกลบเกลื่อนด้วยการคว้าเสื้อผ้ามาใส่แก้เก้อ


    “เด็กบ้า ใครสั่งใครสอนให้ทำแบบนี้ในห้องทำงานนะ”


    ปฐพีหัวเราะ เขาหอมแก้มไตรภูมิดังฟอดใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวบ้าง        เมื่อเสร็จเรียบร้อยเขาก็ดึงไตรภูมิเข้า

มากอดอีกครั้ง


    “ขอโทษนะครับที่ครั้งแรกของเรามาเกิดขึ้นบนพื้นห้องหลังโต๊ะทำงาน ไม่ได้มีความโรแมนติกเสียเลย แต่เพราะเห็น

หน้าไตรแล้วอดใจไม่อยู่จริง ๆ เอิร์ทขอแก้ตัวใหม่นะ เย็นนี้ให้เอิร์ทไปส่งไตรที่คอนโด นะครับ”


      ปลายเสียงออดอ้อน ไตรภูมิเพิ่งจะรู้ตัวว่าการมีแฟนเด็กเป็นเช่นนี้นี่เอง       “ไปทำไมครับเอิร์ท พรุ่งนี้มีสอบอีก

ไม่ใช่เหรอ”


     “เอิร์ทจำเนื้อหาวิชาที่สอบพรุ่งนี้ได้หมดแล้ว นะครับ ให้เอิร์ทไปส่ง อยู่ไม่นานหรอก สัญญา”


     ห้ามไปก็คงไม่สำเร็จ ไตรภูมิจึงพยักหน้าตอบรับ ปฐพียิ้มอย่างดีใจก่อนจะจูบเขาอีกครั้งถึงได้ยอมออกจากห้องแล้ว

มานั่งยิ้มกริ่มตรงนี้


        “แอร้ย มีคนถ่ายรูปอาจารย์ไปลงทวิตเตอร์ด้วยว่ะ แฮชแท็กอะไรนะ อาจารย์ขามาสอนหนูหน่อย โอยแกดูสิ คนรี

ทวิตไปเป็นพันแล้ว หวงโว้ย”


        คนที่หวงน่าจะเป็นเขามากกว่า ปฐพีดึงโทรศัพท์มือถือมาจากมือของเพื่อนพลางจ้องหน้าจอตาไม่กะพริบ ไตรภูมิ

ขึ้นกล้องมาก ใบหน้าที่มีรอยยิ้มอบอุ่นไม่ว่าใครเห็นก็ต้องชอบทุกคน


      “ใครได้อาจารย์ไตรภูมิไปเป็นแฟนต้องเป็นคนที่โชคดีมากเลย”


      สาว ๆ ยังพูดถึงไม่ยอมหยุด คนโชคดีที่ว่าได้แต่ยิ้มหน้าบาน


       ปฐพีมองรูปนั้นด้วยความอิ่มเอมใจที่อุปสรรคทั้งหลายจบลงเสียที

มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...




     “รอนานไหมครับ”


      ปฐพีวิ่งกระหืดกระหอบมาถึงรถยนต์ของเขาที่มีไตรภูมิยืนรออยู่แล้วตามเวลานัดในตอนเย็น


      “ไม่นานหรอกเอิร์ท แล้วนี่วิ่งไปไหนมา”


      ปฐพีคลี่ยิ้มสดใส เขายื่นช่อดอกแก้วส่งให้ไตรภูมิ


      “แอบไปเด็ดดอกแก้วมาให้ไตรครับ”


      ไตรภูมิรับดอกแก้วมาพลางยิ้มขำ เขาสูดกลิ่นดอกแก้วจนชื่นใจ


      “ระวังคนสวนเขาจะว่าได้นะถ้าเขาเห็นน่ะ”


      “ไม่ว่าหรอกครับ คุณลุงคนสวนเขาจะตัดใบเล็มกิ่งพอดี เอิร์ทก็เลยรีบขอเขามา ไตรขึ้นรถเถอะครับ”


       ปฐพีเปิดประตูรถให้ไตรภูมิขึ้นไปนั่งก่อนที่เขาจะก้าวไปยังฝั่งคนขับแล้วสตาร์ทรถขับไปยังคอนโดมิเนียมของ

ไตรภูมิ วันนี้การจราจรไม่ติดขัดนักไม่นานทั้งคู่ก็มาถึง สิ่งแรกเมื่อปฐพีก้าวเข้ามาในห้องพักของไตรภูมิคือเดินไปที่ภาพ

วาดของดินซึ่งตอนนี้ไตรภูมิลงรายละเอียดจนเหมือนจริงและใส่กรอบแขวนเรียบร้อย


        “เขาคือผมจริง ๆ ใช่ไหม”


        ปฐพีจ้องมองภาพนั้น เขาไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้เห็นใบหน้าของตนในอีกชาติภพ ไตรภูมิเดินตามไปยืน

เคียงข้าง และมองภาพของดินตามไปด้วย


        “ตามความรู้สึกของผมแล้ว ผมรู้ว่าเอิร์ทคือดินตั้งแต่วินาทีแรกที่สบตา ถึงแม้รูปร่างหน้าตาจะเปลี่ยนไป

แต่ที่ไม่เปลี่ยนเลยคือดวงตาของเอิร์ท”


        “เราผ่านอะไรกันมาบ้างครับไตร ทุกข์สุขอุปสรรคทั้งหลาย แล้วเรารักกันมากไหม”


        ไตรภูมิจูงมือปฐพีให้มานั่งบนเก้าอี้โซฟา


        “เรื่องมันยาว ครั้งหนึ่งเมื่อนานมากแล้วผมเป็นนายและเอิร์ทเป็นบ่าว ความรักของเราถูกขัดขวางเพราะ

เรื่องของชนชั้นทางสังคมและต้องจากกันด้วยความตายโดยที่ยังมีเรื่องค้างคาในใจ จนเอิร์ท เอ่อ ดินต้องอยู่เป็น

วิญญาณอยู่ในบ้านที่จองจำเขาไว้”


        “วิญญาณ!”


        เป็นเรื่องเหลือเชื่อแต่สีหน้าของไตรภูมิไม่ได้บอกว่าเขาล้อเล่น รอยยิ้มเศร้าปรากฏไปพร้อมกับอดีตที่

ไตรภูมิถ่ายทอดให้ฟัง


        “แต่สุดท้ายเมื่อเรื่องที่ค้างคานั้นคลี่คลายลงไป ดินก็จากผมไปอีกครั้ง ความหวังของผมหมดไปแล้ว ผม

ไม่รู้เลยว่าจะมีโอกาสในชาตินี้หรือเปล่าที่จะได้พบดินอีก ถ้าไม่พบในชาตินี้ผมก็ต้องทำบุญเยอะ ๆ และอธิษฐานให้ได้

พบดินในชาติภพหน้า ผมใช้ชีวิตอยู่ไปวัน ๆ สอนหนังสือ วาดรูปไปเรื่อยไม่มีจุดหมาย จนกระทั่งวันหนึ่งผมได้พบกับ

เอิร์ท”


        “มิน่าล่ะ วันนั้นไตรถึงตกใจมากตอนที่เห็นหน้าผม”


       ไตรภูมิยกมือทั้งสองวางประคองแนบแก้มของปฐพี ปลายนิ้วแตะเบา ๆ ที่ใต้ดวงตาคมนั้น


       “เห็นหน้าน่ะไม่เท่าไหร่ แต่นัยน์ตาคู่นี้น่ะสิทำเอาผมทำอะไรไม่ถูกเลย”


       ปฐพีจำได้ว่าในคาบเรียนแรกนั้น เมื่อเขากับไตรภูมิสบตากันไตรภูมิก็ทำไมโครโฟนร่วงหล่นจากมือทันที

ชายหนุ่มรวบกายของไตรภูมิเข้ามากอดพลางมองตาเชื่อม


        “ตอนนี้ผมมาหาไตรแล้วนะครับ ผมจะอยู่ข้าง ๆ ไตร ชีวิตของไตรจะไม่เงียบเหงาอีกต่อไป”


        ใบหน้าที่ห่างกันแค่คืบค่อย ๆ โน้มเข้าใกล้ ปฐพีเอียงจนได้จังหวะจึงได้แนบริมฝีปากลงไป ไตรภูมิเผยอ

กลีบปากรับเพื่อให้ปฐพีส่งลิ้นผ่านเข้าไปได้ ปฐพีไม่เร่งเร้าเขาละเลียดความหวานทีละนิด จูบนั้นเนิ่นนานจนพากัน

หายใจหอบ มืออุ่นสอดเข้าไปในชายเสื้อของไตรภูมิแตะต้องผิวกายจนผิวหนังนั้นเริ่มวูบวาบ

        ไตรภูมิไม่ยอมแพ้ เขารำลึกถึงประสบการณ์หวามไหวในอดีตและลงมือกระทำด้วยการจูบตอบจนปฐพีเริ่ม

ไม่อยู่สุข กระดุมเสื้อนักศึกษาของปฐพีถูกไตรภูมิปลดทีละเม็ดจนหมด มันถูกดึงออกจากกายและเหวี่ยงทิ้งลงพื้นเหลือ

เพียงเสื้อกล้ามสีขาว


        “ไตร”


         ปฐพีกระซิบข้างหู


        “ประตูตรงนั้นใช่ประตูห้องนอนหรือเปล่าครับ”


       “เอิร์ทอยากรู้ไปทำไม”


        ไตรภูมิส่งเสียงอู้อี้ตอบเพราะเขาถูกปฐพีบดริมฝีปากเข้าใส่


        ““ถ้าไตรไม่บอกว่าประตูห้องตรงหน้าใช่ห้องนอนหรือเปล่า เอิร์ทก็จะจัดการไตรตรงโซฟานี่แหละ ว่าไงครับ ไตรจะเลือกตรงไหน”


       น้ำเสียงสั่นพร่ายามกระซิบถามพลางขบเม้มติ่งหูของคนในอ้อมกอด ไตรภูมิหัวเราะออกมากับคารมของเด็ก

หนุ่ม เขามองกลับด้วยนัยน์ตาพราวระยับ


          “มันคือห้องนอนนั่นแหละ แต่ผมก็ให้เอิร์ทเลือกได้นะว่าอยากจะจัดการบนโซฟาเล็ก ๆ แคบ ๆ หรือ

จะหนำใจบนเตียงกว้าง ๆ นุ่ม ๆ มากกว่ากัน”


       “ไตรท้าเอิร์ทเหรอ”


        ปฐพีส่งเสียงในลำคอ เขาลุกขึ้นยืนช้อนแขนเข้าไปใต้บ่าและเข่าของไตรภูมิพร้อมกับยกขึ้นมา สำหรับคนที่

ชอบเล่นกีฬาอย่างเขาร่างโปร่งของไตรภูมินั้นไม่เป็นปัญหาเลย ปฐพีอุ้มไตรภูมิตรงดิ่งไปยังประตูห้องนอนทันที




                              TBC


                          อีก 2-3 บทจะจบแล้ว

                         
                                                 

[Billie]

 

[เป็ดอนุบาล]

       สนุกมากเลยค่ะในที่สุดก็มีมุมหวานๆของทั้งคู่แล้ว
ถึงชาติที่แล้วๆจะไม่สมหวังแต่ชาตินี้ก็ตามมาจนเจอและได้รักกันซะทีนะค่ะ
       แต่ก็สงสารนายเหมือน เหมือนกันนะค่ะที่ชาตินี้ต้องมาเกิดเป็นหมา และยังรักไตรภูมิไม่เปลี่ยน หวังว่าเค้าจะได้รับความรักจากไตรภูมิบ้างนะค่ะถึงในฐานะเจ้าของหมาก็เถอะถึงแม้ความรักที่มีใชภพก่อยๆจะเห็นแก่ตัวเห็นแก่ครอบครองไปหน่อยแต่มันก็คือความรักแต่ตามมารักในทุกๆชาตินับถืบความรักเค้าค่ะหวังว่าหมาตัวนั้นจะมีไตรภูมิเป็นเจ้าของนะค่ะ
                                                 

[k2blove]

เจอกันทีไร เลือดกำเดาพุ่งทุกทีเลยคู่นี้
 

[mild-dy]