หัวข้อ: |:.Fall in Lust ประสบกามประสบรัก.:| Ch.48 : How do you feel?.:29.10.19:[END]

[Snowermyhae]

เป็นกำลังใจให้น้องติมค่ะ ถ้าเขาเลิกไม่ได้ก็ปล่อยเขาไปค่ะลูก 

[คุณซี]

แซคแล้วเทอจะเสียใจที่ปล่อยกระต่ายน้อยกลับบ้าน!!!!

[ืniyataan]

แดนติมเถอะ....สงสารน้อง 

[t2007]

ขอฉาก love love ไอติม เดนนี่ เยียวยา ด่วนๆ

[areenart1984]

ติม หาพระเอกหนังโป๊คนใหม่เถอะ 

[sailom_orn]

    

[waragorn]

เห็นแล้วเศร้า เรื่องพวกนี้ก็แล้วแต่คนจะคิดเนอะ จริงๆแล้วเรื่องพวกนี้ติมก็ให้แซคได้ตลอดนะ หรืออาหารมันจำเจต้องมีของมาล้างปากถึงจะกินต่อได้ หรืออาจจะเพราะเคยชินกับการมีอะไรกับคนอื่นได้ง่ายๆไม่ต้องคิดอะไร อยากให้แซคปรับตัวเองให้ดีขึ้น

[Jiraapp]

คือชอบน้องแต่ยังเลิกล่าเหยื่อไม่ได้ อย่างน้อยที่ผ่านมาก็ควรระวังหน่อยดิ นี่คือให้น้องเห็นจะ ๆ ขนาดนั้นใครมันจะทำใจรับได้อ่ะ แล้วน้องเพิ่งยี่สิบต้น ๆ อ่ะ เพิ่งมีความรักครั้งแรกจะไปมีภูมิต้านทานอะไรกับเรื่องนี้ได้อ่ะ แบบปิดตาข้างนึงนี่น้องทำไม่ได้หรอกตอนนี้

[mybear_sr]

ทัศนคติเรื่องพวกนี้ของไรท์กับเราน่าจะต่างกันเยอะเลย เหมือนจะพยายามอธิบายว่าการมีแฟนคนรักหรือคู่ชีวิตแล้วและมีคนอื่นด้วยเป็นเรื่องปกติอะค่ะ อืม ต่างคนต่างความคิดแหละเนอะ คิดแบบนั้นก็อาจจะไม่ผิดแต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ใครหลายคนตะยอมรับได้ รวมทั้งเราด้วย5555555 ถ้าแซ็คยังหยุดไม่ได้ก็ปล่อยติมไปละดีแล้ว ติมเจอต้องเจอผู้ชายเห็นแก่ตัวตั้งแต่พ่อยันผัวไม่ไหวอะ สงสาร ปล่อยไปตลอดเลยก็ได้นะ55555 เชียร์เดนนี่ค่ะ งู้ยยยยย

[Janemera]

นี่ว่าอิแซคลดไม่ได้หรอก เหมือนไปบังคับธรรมชาติของนางอ่ะ ซึ่งนางก็พูดชัดอยู่แล้ว จะทำอะไรก็คิดดีๆนะติม อย่าวู่วาม

[องศาวาย]

เข้าใจติมนะที่ทนมองเขามีอะไรกับคนอื่นเพราะงานได้ แต่นอกงานถ้ายังทำอีกก็ไม่โอเคป่ะ มันบั้นทอนจิตใจมากนะ มองคนที่รักมีอะไรกับคนอื่นต่อหน้าต่อตา แค่งานก็เกินพอละ ถอยออกมาแบบนี้ดีแล้ว ตั้งหลักแล้วเริ่มใหม่ดีกว่า อย่าเอาตัวเข้าไปให้หนายใจเลย

[Majariga]

น้องติมสิ่งที่หนูทำมันดีสำหรับหนูแล้วลูก อย่าไปเชื่อเดนนี่
ปล่อยนังแซ็คไป ถ้าเค้ารักเราเค้าต้องมีเราคนเดียวลูก เชื่อแม่!!!!

[dekying kukkig]

วุ้ยยยยย บอกแล้วว่าน่าตีตูดทั้งคู่ ถึงแม้จะรักกันแต่ในใจยังไม่พร้อมจะก้าวไปด้วยกันได้ แบบนี้ดีแล้วที่ห่างกันตอนนี้จะได้เรียนรู้กันเพื่อรอจนกว่าที่ความรู้สึกของต่างคนต่างก็คิดว่าความห่างกันมันคือความทรมานที่ขาดกันไม่ได้
เมื่อนั้นแหล่ะความแซ่บที่เก็บกักไว้ในอกมันทะลักคาดว่าอิป้าคนนี้คงสำรองเลือดไว้หลายลิตรล่ะ

[nofsnof]

ไม่คิดว่าจะเสียน้ำตาเพราะเรื่องนี้เลยง่ะ 55

แต่เข้าใจทั้งสองคนแล้วก็เค้าก็เข้าใจตัวเองอ่ะ

ถ้ารับไม่ได้ เปลี่ยนไม่ได้ มันก็ต้องใช้เวลามาเปลี่ยน
น้องติมทำถูกแล้ว 

[jin_kazu]

ถอยออกมาดีแล้วน้องติม สู้ๆน้าาาา *กอด*

[BAKA]

เฮ้ออออ เอาเป็นว่าเอาใจช่วยทุกคนก่อนละกันเนอะ สู้ๆ นะไอติม

[Alicegalholic]

นิยายเรื่องนี้สะท้อนสังคมมากๆเนอะ เราเจอตามชีวิตจริงหรือคนรอบตัวนะ แต่ขอบอกเลยว่ารอฉากพระเอกที่แท้จรีง(สำหรับเรา)อย่างเดนนี่มากๆๆ 5555555555   

[คุณเจ้]

Fall in lust - Chapter 36 :: Illuision. (ภาพลวง)





“ฉันไม่เจอแกแค่สี่วัน ไปทำอะไรมา” เจมส์ขมวดคิ้วมองเพื่อน สำรวจใบหน้าแห้ง แลดูหยาบกร้าน ขนาดแก้มทั้งสองข้างลดลงจากปกติ แววตาลึกโหลและขอบตาก็คล้ำจนแทบจะเป็นดำ

           

 

“มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อยน่า” คนถูกทักบอกเสียงเฉื่อย หน้าตาหดหู่และเหนื่อยหน่าย เจมส์มองเพื่อนด้วยสายตาเคลือบแคลง

           

 

“ใช่ มันไม่ได้แย่ถึงขั้นเลวทราม แต่วันนี้แกจะถ่ายแบบ แล้วแกต้องการออร่า แต่แกไม่มีเลย” หนุ่มอเมริกันขมวดคิ้ว สีหน้าแสดงออกถึงความรำคาญเล็กๆ

           

 

“แล้วจะมีรีทัชไว้ทำไม จะมีเครื่องสำอางไว้ทำไม” แซ็คว่าเสียงแข็ง มองเจมส์ตาแข็งพอ ๆ กับเสียง เจมส์ไม่ได้รู้สึกกลัวหรือผงะ แต่กลับยิ่งมองเพื่อนด้วยความเคลือบแคลงมากขึ้น

           

 

“มีหน้าที่อะไร ก็ทำไปสิ จะมาวุ่นวายอะไรกับฉันนักวะ”

           

 

“คิดว่าฉันอยากวุ่นวายกับแกนักเหรอ ปกติฉันวุ่นวายกับแกเหรอ แต่ที่แกเป็นอยู่มันส่งผลกับงาน” เจมส์เสียงแข็งกลับ และมองแซ็คนิ่ง ไม่มีทีท่าเกรงกลัว แซ็คย่นคิ้ว ดวงตาสีเทาอ่อนมองเพื่อนอย่างหงุดหงิด

           

 

“งั้นฉันไม่ทำ”

           

 

“เรื่องของแกสิ” เจมส์ลุกขึ้นเดินออกไปจากบริเวณโซนแต่งหน้าแต่งตัวในบ้านของลูคัสที่วันนี้ถูกเนรมิตเป็นสตูดิโออีกครั้ง เลโอที่มองเหตุการณ์อยู่ก่อนแล้วรีบก้าวเท้าเดินเข้ามาจับไหล่เจมส์ไว้

           

 

“เฮ้ ไม่อยากพูดนักหรอกนะ เพราะโคตรเชย แต่ใจเย็นก่อนได้มั้ย” เจมส์ไม่ได้กระฟัดกระเฟียดใส่เลโอ ก็แค่ยืนอยู่กับที่ไม่ได้คิดจะเดินหนีหรือต่อต้าน

           

 

“ไม่ ฉันโอเค ไม่ได้ใจร้อนอะไรเลย” เลโอพ่นลมหายและพยักหน้า มองไปทางแซ็คที่นั่งหน้ามุ่ยไม่สนใจใครอยู่จุดเดิม

           

 

“ฉันว่านายอาจจะเดาออก” เจมส์พยักหน้า

           

 

“เล่นหนักแค่ไหน”

           

 

“ตั้งแต่เช้าวันที่ไอศกรีมย้ายออกไปก็…” เจมส์ขมวดคิ้ว

           

 

“…อะไรนะ ไอติมย้ายออกจากห้องนั้นแล้วเหรอ” เลโอพยักหน้า ไม่ได้มีสีหน้าประหลาดใจที่อีกฝ่ายไม่รู้ ไม่ใช่แค่เจมส์หรอกที่ไม่รู้ ยังไม่มีใครรู้เลยดีกว่า 

           

 

“หลังจากฉลองบ้านใหม่ได้วันนึง เช้ามาก็ย้ายออก แล้วก็…” เลโอผายมือไปทางแซ็ค และทำหน้าลำบากใจ

           

 

“…ไบรอั้นมันก็จัดหนัก กลิ่นฟุ้งจนฉันเองก็ต้องขนของหนีออกก่อนกำหนด ดีนะที่ฉันแวะไปดูมัน ไม่งั้นวันนี้มันไม่มาทำงานหรอก”

           

 

“ทำไมล่ะ”

           

 

“มันไม่อยากออกจากห้อง สภาพห้องมันอย่างกับมิติลี้ลับ” เจมส์อ้าปากค้าง เลโอพยักหน้ายืนยันคำพูดของตัวเอง เจมส์รู้สึกเป็นกังวลใจจากสิ่งที่ได้ยิน

           

 

“ท่าไม่ค่อยจะดีแล้ว” เจมส์พึมพำและหันไปมองแซ็ค อีกฝ่ายลุกเดินเข้าไปทางในครัว เจมส์เดาว่าคงเดินไปหลังบ้าน

           

 

“ไม่ดีเลยละ” เลโอพูดอย่างเห็นด้วย

           

 

“ไอติมรู้เรื่องรึยัง” เลโอส่ายหัว

           

 

“นายคิดว่าไอศกรีมควรรู้เรื่องนี้เหรอ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขาเลยนะ” เจมส์ถอนหายใจแผ่วเบา

           

 

“ก็จริง” เลโอถอนหายใจบ้าง สีหน้าของเขาหนักใจ และในใจก็นึกเป็นห่วงเพื่อน

           

 

“แต่ถ้าวันนี้เขารับรู้ ก็แล้วแต่ไอศกรีมแล้วกันว่าจะยังไง” เจมส์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย มันไม่ใช่เรื่องที่พวกเขาจะเข้าไปเจ้ากี้เจ้าการจัดการให้ หรือไปบอกให้ไอติมทำอย่างงั้นอย่างงี้

           

 

“มีอะไรกันรึเปล่า” ลูคัสเดินเข้ามาถาม มองสลับทั้งสองด้วยความงุนงง

           

 

“แค่คิดว่าวันนี้น่ะ ไบรอั้นจะทำงานได้หรือเปล่า” ลูคัสมองเจมส์อย่างประหลาดใจ

           

 

“ทำไมเหรอ ฉันยังไม่เห็นหมอนั่นเลย”

           

 

“ไปทางหลังบ้านแล้ว” ลูคัสย่นคิ้ว เลโอเลยทำนิ้วคีบให้ดู ลูคัสยังคงขมวดคิ้วอยู่ ไม่เข้าใจว่านั่นหมายถึงอะไร จนเจมส์บอกถึงได้ร้องอ๋อ

           

 

“เดี๋ยวฉันคงต้องรอเห็นกับตาอีกที” เจมส์กับเลโอพยักหน้า

           

 

“แล้วประเด็นมันคืออะไร” เลโอขอตัวไปเตรียมตัว ลูคัสพยักหน้า เจมส์หันไปยืนคุยกับลูคัสตรงๆ

           

 

“เดาว่าน่าจะเพราะไอติม” ลูคัสย่นคิ้ว แต่ก็ไม่ได้ถึงกับงงจนคิดอะไรไม่ออก ก็แค่ไม่รู้ว่าที่ตัวเองคิดนั้นถูกประเด็นหรือเปล่า

           

 

“แต่ไอศกรีมดูปกติมาก เพิ่งคุยกันเมื่อคืน เขาก็… ดูมีชีวิตชีวาเหมือนเคยนะ” เจมส์ยิ้มมุมปาก

           

 

“ไม่แปลกหรอก เอาเป็นว่าคุณลองไปเช็กสภาพไอ้พระเอกนั่นดูก็แล้วกันว่าวันนี้มันจะขายออกมั้ย” เจมส์เดินผ่านลูคัสกลับไปยังในส่วนทำงานของตัวเองเพื่อรอจัดการเสื้อผ้าหน้าผมให้กับเหล่านายแบบในวันนี้

           

 

“โอ้ว เฮ้ เทสต์กล้องได้เลยนะ” ลูคัสตะโกนบอกดัสตินกับทีมตากล้อง ทั้งช่างกล้องภาพนิ่ง ภาพเคลื่อนไหว แล้วก็ช่างไฟ ฝ่ายตกแต่งภาพ

           

 

ลูคัสพ่นลมหายใจแผ่วเบา ก้าวเท้าเดินไปทางหลังบ้านเพื่อไปเช็กสภาพของเพื่อนซี้ต่างวัย เขาดันประตูหลังบ้านบานใหญ่ หันไปมองทางม้านั่งมุมด้านขวามือก่อนเป็นที่แรก แล้วก็เจอไบรอั้นกำลังนอนเหยียดขาอยู่บนนั้น มีเสื้อแจ็คเก็ตพาดปิดตากันแสงแดดที่ไปไม่ถึงตรงจุดที่เจ้าตัวนอน ร่างสูงใหญ่ล้ำบึ้กเดินไปยืนตรงหน้าม้านั่ง

           

 

“ไบรอั้น”

           

 

“…”

           

 

“เฮ้”

           

 

“…”

           

 

“ถึง…” ลูคัสชะงักและนึกอะไรขึ้นได้

           

 

“…ไอศกรีมถามหา” แม้จะไม่ใช่อาการที่เกิดขึ้นในทันทีแบบฉับพลัน แต่มือขวาของไบรอั้นก็ยกขึ้นดันเสื้อแจ็คเก็ตขึ้นไปกองไว้บนหน้าผากของตัวเอง ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมอง และแม้ว่าแดดจะไม่ได้แรง แต่อีกฝ่ายกลับหรี่ตามองเพื่อนนักกล้าม

           

 

“ถามหาทำไม” ลูคัสส่ายหน้านิ่ง

           

 

“เปล่า เขาไม่ได้ถามหา ยังไม่มาด้วยซ้ำ และไม่รู้ว่าจะมาหรือเปล่า” แซ็คเงียบ หลุบตาลงมองพื้นหญ้านิ่งครู่หนึ่งก่อนที่จะดึงเสื้อลงมาปิดตาตัวเองต่อ

           

 

“นายทำงานไหวหรือเปล่า” ลูคัสทันเห็นภาพความโทรมหม่นหมองของอีกฝ่าย และถึงแม้จะไม่เห็นทั้งหน้า แค่เห็นหนวดเคราขึ้นครึ้มกว่าปกติก็รู้แล้วว่าสภาพเยินพอสมควร

           

 

“แต่นายต้องทำนะ มันคือหน้าที่ จะให้เรื่องส่วนตัวมาทำให้งานเสียแบบนี้ไม่ได้…” คนบนม้านั่งนอนเงียบ ลูคัสไม่ได้แสดงท่าทีไม่พอใจหรืออ่อนใจ เขาแค่ยืนมองอีกฝ่ายอย่างสงบ

           

 

“…จะยอมปีกหักกลับไปอยู่กรงเดิมก็แล้วแต่ ฉันและทุกคนช่วยกันเต็มที่ ไอศกรีมก็ซัพพอร์ตนายอย่างดีที่สุดแล้ว ถ้ามันจะกลับไปติดวังวนเดิม ก็ช่างมัน” ลูคัสเดินกลับไปเปิดประตูอย่างไม่รีบร้อน ก่อนหายกลับเข้าไปในบ้าน

           

 

ร่างสูงใหญ่อีกร่างที่นอนเหยียดอยู่บนม้านั่งพ่นลมหายใจยาว ๆ ก่อนดันตัวลุกขึ้นนั่ง เสื้อแจ็คเก็ตหล่นลงไปกองบนตัก เผยให้เห็นสภาพใบหน้าหมองคล้ำ ผิวแห้งกร้าน หนวดเคราขึ้นเป็นดง แต่ยังไม่ถึงกับทึบมาก ใต้ตาคล้ำ และเบ้าตาคล้ายว่าจะลึกโบ๋กว่าเดิม

           

 

แซ็คนั่งมองพื้นหญ้านิ่ง ดวงตาสีเทาดูเลื่อนลอยเล็กน้อย แต่สักพักเขาก็ยืนขึ้นเต็มความสูง ก้าวเท้าเดินไปทางประตูบ้าน ดึงประตูบานใหญ่แล้วเดินเข้าไปด้านใน ก้าวเท้าเดินไปอย่างล่องลอยจนกระทั่งเดินไปถึงห้องโถงของบ้านที่อยู่ใกล้กับสระว่ายน้ำเขาก็ชะงัก ความเย็นแล่นไปตามตัว สายตาจ้องมองร่างผอมบางขาวสว่างจ้าที่กำลังยืนยิ้มแย้มกับลูคัส

           

 

“How did you come here? (มาที่นี่ยังไงเนี่ย)” ลูคัสถามเสียงสนุกสนาน ไอติมตอบไปยิ้มกว้างไป

           

 

“Metro and then the bus. (รถไฟใต้ดินแล้วก็รถบัสฮะ)” ลูคัสมีสีหน้าประหลาดใจแต่ก็รู้สึกชื่นชมในเวลาเดียวกัน

           

 

“Wow, that’s amazing.”

           

 

“I’m so excited. (ผมตื่นเต้นมากเลย)” ไอติมหัวเราะฮิ ๆ แซ็คยิ้มตามทั้งที่แววตานั้นหมองเศร้า แล้วสักพักก็ยิ่งรู้สึกเศร้าเมื่อเจ้ากระต่ายตัวน้อยหันมาเห็นเขาแล้วยิ้มบาง แววตาสีน้ำตาลอ่อนเหมือนจะกลับไปสดใสอย่างที่เคยเป็น

           

 

ไม่เจอกันไม่กี่วัน กระต่ายตัวจ้อยเยียวยาตัวเองได้ขนาดนี้แล้ว

           

 

“Hi, Zach.” ไอติมเดินเข้ามาหาแซ็คพร้อมกับรอยยิ้มเป็นมิตรเช่นเคย ร่างสูงมองกระต่ายของเขาด้วยแววตาลึกโหล แต่ทว่าก็แสดงออกถึงความโหยหาและคิดถึง จังหวะที่ไอติมกำลังจะอ้าปากพูดต่อ แซ็คก็โอบสองแขนกอดร่างขาวนวลเนียนนั้นไว้เต็มอ้อมกอด

           

 

“โวววว” ไอติมร้องอุทานด้วยความประหลาดใจ ดวงตาเรียวสองชั้นหลบในเบิกกว้าง ริมฝีปากสีแดงสดขยับเป็นรอยยิ้มบางเบา สองแขนยกขึ้นกอดตอบร่างของแซ็ค มือขวาลูบแผ่นหลังของแซ็คขึ้นลง

           

 

แม้ว่าเจตนาของเจ้ากระต่ายตัวจ้อยจะไม่ได้คิดปลอบเขา แต่แซ็คก็กำลังรู้สึกถึงความสงบภายในอก และความอบอุ่นตามร่างกายจากตอนแรกที่เย็นยะเยือก

           

 

“I miss you. (คิดถึง)” แซ็คกระซิบข้างหูของไอติมก่อนจะดันเจ้าตัวจ้อยออก ไอติมยิ้มกว้างก่อนที่รอยยิ้มจะลดลงไปวูบหนึ่งแล้วก็กลับมายิ้มต่อ

           

 

“How are you? (เป็นไงบ้างฮะ)” ไอติมมองสำรวจสภาพใบหน้าของขวัญใจตัวเองในขณะนี้

           

 

“I miss you. (ฉันคิดถึงนาย)” ไอติมยิ้มกว้างพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ กับคำบอกกล่าวของฝรั่ง

           

 

“I miss you, too. (ผมก็คิดถึงคุณ)” แซ็คยิ้มบางเบา มองไอติมด้วยสายตาสั่นไหว ไอติมกลืนน้ำลายลงคอ และพยายามฝืนยิ้มต่อ แม้ว่าแววตาจะเริ่มอ่อนไหวแล้วก็ตาม

           

 

แซ็คอยากบอกให้กลับมาอยู่ด้วยกัน กลับมาอยู่ข้าง ๆ กันเหมือนเดิม แต่เขาก็เลือกที่จะกลืนประโยคเหล่านั้นลงคอไป

           

 

“You look no good. (คุณดูไม่ดี)” ไอติมว่าตาใสแป๋ว แซ็คยิ้มกริ่มแม้แววตาจะไร้ชีวิตชีวา

           

 

“I’m sick. (ฉันป่วยน่ะ)” แซ็คตอบไปงั้น ตอบไปเรื่อยเปื่อย

           

 

ไอติมมองหน้าขวัญใจตัวเองตาใสพักหนึ่งก็ยื่นมือซ้ายเอาหลังมือไปแตะหน้าผากของคนตัวโต แซ็คยืนนิ่งให้ไอติมแตะ หัวใจของเขาเต้นตึกตัก

           

 

“Don’t hot. (ไม่ร้อน)” ไอติมมองหน้าแซ็คด้วยความฉงน แซ็คยิ้มแบบไม่เห็นฟัน

           

 

“I got better when I see your face. (ฉันดีขึ้นพอเห็นหน้านาย)” ไอติมกะพริบตาปริบ ๆ อยู่วิสั้น ๆ และพอเข้าใจว่าอีกฝ่ายพูดอะไรก็ยิ้มเขิน ใบหน้าขาวใสแดงระเรื่อจนแซ็คนึกมันเขี้ยว

           

 

“How are you? (นายเป็นไงบ้าง)” ไอติมยิ้มเล็กน้อย พยักหน้าสองสามครั้ง

           

 

“Good. (ดีฮะ)” สีหน้าของแซ็คสลดลง แววตาเหงาหงอย ไอติมเม้มปาก เบี่ยงสายตามองไปทางอื่นครู่หนึ่งก่อนหันกลับมามองแซ็คที่สีหน้าหมองทั้งสีผิวและออร่า

           

 

 

“You should prepare yourself. (คุณควรเตรียมตัว)” แซ็คพยักหน้าลงหนึ่งครั้ง ดวงตาสีเทามองไอติมคล้ายสายตาคนจะหลับ ไอติมขยับมุมปากทั้งสองข้างเพียงนิด ก่อนที่จะหมุนตัวหันหลังให้แซ็ค ยืนงงสักพักว่าจะไปไหนดี สุดท้ายก็คิดว่าไปคุยกับลูคัสต่อจะดีกว่าเลยก้าวเท้าเดินจากแซ็คมา

           

 

ขวัญใจไอติมมองตามแฟนพันธุ์แท้ตัวน้อยตาละห้อย ก่อนที่จะก้าวเท้าเดินไปหาเจมส์อย่างคนสติล่องลอย เจมส์ที่กำลังยืนเตรียมเสื้อผ้าแสนจะน้อยชิ้นให้กับนายแบบบางส่วนในวันนี้หันไปมองเพื่อนสนิทตัวเองแล้วมองอย่างระอา

           

 

“ฉันว่าแกไม่ไหว” แซ็คย่นคิ้ว รู้สึกหงุดหงิดที่โดนอีกฝ่ายถากถาง

           

 

“ฉันไหว ฉันจะทำงาน” เจมส์มองหน้าโทรม ๆ ของไบรอั้นนิ่งพักหนึ่งก่อนหันไปมองรอบ ๆ สักพักแล้วก็เจอแฟนตัวเองกำลังช่วยทีมงานหญิงฝ่ายเมคอัพอีกคนทาผิวแทนให้หนึ่งในทีมเต้นของไบรอั้นอยู่

           

 

“โจ ถ้าเสร็จจากตรงนั้นแล้วมาลงรองพื้นให้ไบรอั้นทีสิ” โจหันหน้ามองแฟนตัวเองแล้วพยักหน้าหนึ่งครั้ง เจมส์หันมองเพื่อนที่นั่งหน้าซังกะตายอยู่บนเก้าอี้

           

 

“แกไปล้างหน้าล้างตาก่อนไป” ด้วยความขี้เกียจเถียง ไบรอั้นเลยลุกเดินไปทางห้องน้ำ ประตูห้องน้ำเปิดออกอยู่แล้วเพื่อความสะดวก พวกเขาไม่เคยล็อคประตูห้องน้ำ และไม่ได้รู้สึกเขินอายอะไรถ้าใครจะเผลอเดินเข้ามาหากใครคนใดคนหนึ่งอยู่ในนี้ก่อนแล้ว

           

 

“I miss your house. (คิดถึงบ้านนายจัง)” แซ็คที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นจากอ่างล้างหน้าหลังจากวักน้ำใส่หน้าไปหลายทีชะงักเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยและหัวเราะใส ๆ ของกระต่ายตัวจ้อย เขามองเห็นความเศร้าบนใบหน้าตัวเอง เห็นความสั่นคลอนในดวงตาตัวเอง

           

 

“I will go back to Thailand at first week of March. (ผมจะกลับไทยที่สัปดาห์แรกของมีนาคมฮะ)” ไอติมตอบเสียงใส หัวใจของแซ็คกระตุกวูบ เขาเดินออกจากห้องน้ำอย่างเชื่องช้า เดินไปหยิบผ้าขนหนูสีขาวบนราวไม้หน้าห้องน้ำขึ้นมาซับใบหน้าและก้าวเท้าเดินกลับไปที่เดิม

           

 

“ฮะๆๆ” แซ็คขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของเลโอ เขาหงุดหงิดงุ่นง่าน

           

 

“ไบรอั้น…”

           

 

“…อย่าพูดมากน่า!” เขาตวาดใส่เจมส์จนรอบข้างนิ่งชะงัก มีเพียงเสียงเพลงจากลำโพงที่ยังดังอยู่ เจมส์กลอกตาพร้อมกับพ่นลมหายใจ หันไปมองแฟนตัวเองแล้วขยับหัวไปด้านซ้ายเป็นเชิงบอกให้มาจัดการ

           

 

แซ็คไม่สนใจว่าใครจะมองยังไง แค่เสียงสองคนนั้นเงียบหายไปเขาก็รู้สึกพอใจ แต่ไม่ได้หมายความว่าให้ไอติมเงียบไปทั้งวัน

           

 

“Take off your shirt. (ถอดเสื้อออก)” โจบอกเสียงราบเรียบ แซ็คถอดเสื้อยืดสีขาวออก จี้กระต่ายสีทองอ่อนห้อยเด่นอยู่บนผิวสีขาวโรยผงโกโก้ แต่ความหนาแน่นของกล้ามเนื้อนั้นฟีบลงจากปกติ เจมส์เห็นสิ่งนั้นแต่ขี้เกียจจะพูด

           

 

โจจัดการใบหน้าของแซ็คด้วยรองพื้นและคอนซีลเล่อร์ ช่วยกลบเกลื่อนในสิ่งที่ควรจะกลบเกลื่อน ทั้งที่จริงวันนี้คนคิดคอนเซ็ปต์อย่างไอติมต้องการให้ชายหนุ่มทุกคนเปลือยหน้าสด แต่หน้าสดของตัวเอกในวันนี้กลับไม่รอด ลูคัสยืนมองแซ็คในสภาพห่อเหี่ยวจากอีกมุมหนึ่งแล้วก็ถอนหายใจ

           

 

“วันนี้ถ่ายคนอื่นก่อนมั้ย” ลูคัสพูดกับดัสตินที่กำลังเช็กกล้อง ตากล้องรูปหล่อมีรอยสักเงยหน้ามองไอ้พระเอกแล้วหันไปพูดกับเจ้านาย

           

 

“ปรึกษาครีเอทีฟสิ” ลูคัสหันไปมองไอติมที่นั่งอยู่ริมสระน้ำและกำลังคุยกับหนึ่งในทีมนักเต้นของแซ็คที่มาถ่ายเซ็ทของวันนี้ จังหวะที่ไอติมเลื่อนสายตามาทางเขา ลูคัสก็ยกมือซ้ายกวักเรียกครีเอทีฟคนเก่งให้มาหา ไอติมลุกเดินมาหาเขาอย่างไว

           

 

“I need to talk about Bryan. (ฉันอยากจะคุยเกี่ยวกับไบรอั้น)” ไอติมกะพริบตาปริบ หันไปมองคนที่กำลังจะเป็นประเด็นในบทสนทนาครู่หนึ่งก่อนหันกลับมาหาหนุ่มล่ำกล้ามโต

           

 

“Why? (ทำไมเหรอฮะ)”

           

 

“He is so shit. (สภาพเขาเหี้xมาก)” ไอติมนิ่งไปพักหนึ่งเพราะไม่แน่ใจในคำศัพท์ จนดัสตินช่วยอธิบายเพิ่มเติมว่าลูคัสพูดถึงอะไรไอติมถึงพยักหน้าด้วยความเข้าใจ

           

 

“And you want to change new man? (และคุณต้องการเปลี่ยนผู้ชายคนใหม่เหรอ)”

           

 

“We can’t. He is the highlight, but not for today. (ไม่ได้หรอก หมอนั่นมันเป็นตัวเด่น แต่ไม่ใช่สำหรับวันนี้)” ไอติมนิ่ง พอจะเข้าใจในสิ่งที่ลูคัสพูด

           

 

“What we can do? (เราสามารถทำอะไรได้บ้างฮะ)” ลูคัสส่ายหัว

           

 

“I don’t know. We may have to pray for him to bring himself back. (ไม่รู้สิ เราอาจต้องสวดภาวนาให้มัน ให้มันดึงตัวเองกลับมาให้ได้)”

           

 

ไอติมแปลครู่หนึ่งก่อนที่สีหน้าจะหม่นลง “And if he, (แล้วถ้าเขา…)”

           

 

“We keep going, but it might be a little bit hard if we don’t have him, but—yeah, we can still do it. (เราก็ไปต่อ แต่อาจจะยากหน่อยถ้าไม่มีเขา แต่ก็ ใช่ เรายังคงทำได้)” หัวใจไอติมรู้สึกห่อเหี่ยวบิดเบี้ยวพิกล สมองรู้สึกเป็นกังวลกับแซ็ค

           

 

“What I am going to ask you is can you change a concept on this day? Shoot everyone except him. (ที่ฉันจะถามเธอก็คือ เปลี่ยนคอนเซ็ปต์ของวันนี้ได้มั้ย ถ่ายทุกคนยกเว้นเขา)” ไอติมหันไปมองแซ็คที่สภาพดูดีขึ้นมานิดหน่อยจากการเนรมิตของโจ แต่แม้จะมีเครื่องสำอางช่วยปกปิดร่องรอยริ้วรอยบนใบหน้า แต่แววตาของเขานั้นแย่มาก และออร่าแบบที่เขามักจะมีก็ดับวูบไปหมดเลย

           

 

“Okay, I will talk to him. (โอเคฮะ ผมจะคุยกับเขา)” ไอติมยิ้มบาง ลูคัสมองครีเอทีฟของตัวเองด้วยสายตาเป็นห่วง

           

 

“Are you guys have a conflict? (พวกเธอมีข้อขัดแย้งกันหรือเปล่า)” ไอติมกะพริบตาหน้างง

           

 

“I mean, problem, both of you have problem? (ฉันหมายถึง ปัญหาน่ะ เธอสองคนมีปัญหากันมั้ย)” ไอติมอึกอัก เพราะไม่แน่ใจว่าที่เกิดขึ้นระหว่างตัวเองกับแซ็คมันเรียกว่าปัญหาได้หรือเปล่า เนื่องจากเราเข้าใจกันดีว่าต่างคนต้องการอะไร และใครให้อะไรใครไม่ได้

           

 

“I think no, (ผมคิดว่าไม่)” ลูคัสหันไปมองดัสตินด้วยสายตาสงสัยกันทั้งสองคน ก่อนหันกลับไปมองหนุ่มเอเชียตัวน้อย

           

 

“Lukas, Dustin, you ever see his dad and mom? (ลูคัส ดัสตินฮะ คุณเคยเจอพ่อกับแม่เขามั้ยฮะ)” ลูคัสเลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่ง ดัสตินมองไอติมด้วยความสงสัย

           

 

“No. And we don’t know anything about his family. (ไม่ แล้วพวกเราก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับครอบครัวเขาเลย)” ไอติมกะพริบตาปริบ ๆ มองทั้งสองหนุ่ม ดัสตินพยักหน้ายืนยันคำพูดของลูคัส

           

 

“I think there is one person that know his background more than anyone, (ฉันคิดว่ามีอยู่คนเดียวที่รู้แบ็คกราวด์ไอ้ไบรอั้นมากกว่าใคร)” ดัสตินยักคิ้วหน้านิ่ง หัวใจไอติมเต้นตึกตัก

           

 

“Yes, the person on your mind right now. (ใช่ คนที่อยู่ในใจนายตอนนี้แหละ)” หัวใจไอติมห่อเหี่ยวและแฟบฟีบ ทั้งที่จริงไม่ได้มีเหตุหนักหนาอะไรที่ต้องรู้สึกอย่างงั้น แค่คนนั้นรู้ประวัติชีวิตแซ็คมากกว่าใครเท่านั้นเอง และอาจจะเป็นคนเดียวด้วยที่เคยเจอพ่อกับแม่ของแซ็ค

           

 

ไอติมแค่รู้สึกว่าถ้าเกิดต้องพึ่งเขาเกี่ยวกับประเด็นนี้ ไอติมไม่อยากยุ่งด้วย นั่นเลยอาจเป็นสาเหตุทำให้ใจฟีบแบบนี้

           

 

“Person that we leave. (คนที่พวกเราจากมา)” ลูคัสพยักหน้า ไอติมพ่นลมหายใจ

           

 

“Why did you ask about his parents? (ถามถึงพ่อแม่หมอนั่นทำไมล่ะ)” ไอติมนิ่งเงียบไปหลายวินาที

 

 

            “Maybe they can help him feel good. (พวกเขาอาจจะช่วยเขารู้สึกดี)” ลูคัสคลี่ยิ้มบาง ยื่นมือซ้ายไปวางบนหัวของไอติมและขยี้เบาๆ

           

 

“I don’t think so. I think the most powerful person for him now is someone in front of me. (ฉันไม่คิดงั้นนะ ฉันคิดว่าคนที่ทรงพลังที่สุดสำหรับเขาตอนนี้คือใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน)” ไอติมกะพริบตาปริบ ใบหน้าเหลอหลางงๆ

           

 

“บอกว่าเป็นเขาไม่ง่ายกว่าเหรอ” ลูคัสยิ้มกว้างขำขันแล้วหันไปมองดัสตินที่ย่นคิ้วมองเขา อดีตพระเอกหนังโป๊ชื่อดังยักไหล่สองข้างก่อนปล่อยมือออกจากหัวไอติม

V
v
v

[คุณเจ้]

V
v
v


กระต่ายตัวจ้อยหันไปมองตรงจุดที่แซ็คเคยนั่งอยู่แต่ก็ไม่เห็นเขา ไอติมเลยเดินตามหาอยู่พักหนึ่งจนกระทั่งเจอแซ็คหลบไปนั่งในห้องทำงานของลูคัส ภายในห้องเหมือนถูกดึงม่านให้ปิดกันแสงจากด้านนอกจนห้องมืด ไอติมเดินผ่านแซ็คที่นั่งหลับตาอยู่บนเก้าอี้นั่งทำงานไปที่หน้าต่าง ตั้งใจว่าจะดึงบานเกล็ดขึ้นเพื่อรับแสง

           

 

“No. (อย่า)” สองมือไอติมชะงัก ดึงได้แค่นิดเดียว มีแสงลอดผ่านบานเกล็ดมาหนึ่งชั้น ลำแสงเส้นสี่เหลี่ยมพาดผ่านบนตัวของแซ็ค ไอติมมองหน้าของแซ็คที่ซ่อนอยู่ในความมืดด้วยความเป็นห่วง ก้าวเท้าไปยืนตรงหน้าขวัญใจตัวเอง

           

 

“Zach, you can go home. It’s okay. You can shoot other day. I will think, (แซ็ค คุณกลับบ้านได้นะ ไม่เป็นไร คุณถ่ายวันอื่นได้ ผมจะคิด…)” พูดไม่ทันจบไอติมก็ถูกดึงไปนั่งบนตักของแซ็คแล้วฝรั่งก็เด้งตัวขึ้นนั่งโอบกอดไอติมไว้ ไอติมนิ่งค้างพักหนึ่งก่อนจะยกแขนซ้ายขึ้นโอบหลังเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย

           

 

“You want to go home? (อยากกลับบ้านมั้ย)” ไอติมถามเสียงอ่อนโยน มือซ้ายลูบหลังแซ็คช้า ๆ ฝรั่งตัวโตนั่งกอดกระต่ายตัวจ้อยนิ่ง ใบหน้าซุกอกเจ้ากระต่ายเอาไว้ ไอติมเลื่อนมือซ้ายขึ้นมาลูบหัวของแซ็คแทนแผ่นหลัง ไอติมได้ยินเพียงเสียงลมหายใจอันผ่อนคลายของขวัญใจตัวเอง

           

 

“Go home? (กลับบ้านมั้ย)” ไอติมถามอีกครั้ง และก็ได้รับแต่เพียงความเงียบกลับมา แต่ผ่านไปได้หลายนาทีแบบที่ไอติมก็ไม่รู้ว่ากี่นาที เสียงทุ้มแหบก็ดังขึ้น

           

 

“You go with me. (ไปกับฉันนะ)” ไอติมยิ้มอ่อนโยน

           

 

“Okay, I will send you at home. (โอเค ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน)”

 

 

           

           

ไม่มีใครขัดขวางการเทงานครั้งนี้ของแซ็ค ทุกคนเข้าใจในสภาพของเขาและยินดีให้เขากลับไปพักผ่อน และเนื่องจากขามาเลโอเป็นคนนั่งแท็กซี่ไปฉุดแซ็คออกมาจากเตียงและรับแซ็คมาจากที่ห้อง ขากลับไอติมเลยพาแซ็คกลับโดยแท็กซี่เช่นกัน เจมส์เป็นคนเรียกแท็กซี่สีขาวเขียวคันยาวให้มารับถึงบ้านลูคัส

           

 

“Key. (กุญแจฮะ)” ไอติมยื่นมือไปขอกุญแจจากเจ้าของบ้านที่ยิ้มกริ่ม แซ็คหยิบกุญแจจากกระเป๋ากางเกงให้ไอติมไปไขประตูบ้าน วินาทีแรกที่ไอติมเปิดเข้าไปก็ชะงักไปนิดกับห้องที่มืดแทบจะสนิท

 

 

สภาพห้องเละเทะพอสมควร อ่างล้างจานเนืองแน่นไปด้วยจานชามที่ไม่ได้ล้าง บนเค้าน์เตอร์ครัวมีเศษอาหารมากมาย ถังขยะล้นจนเศษขยะเกลื่อนบนพื้น เค้าน์เตอร์บาร์ก็มีขวดเหล้าวางเรียงกันเป็นสิบขวด และมีเศษเปลือกถั่วกระจัดกระจายเต็มเค้าน์เตอร์ ตรงโต๊ะห้องโถงก็มีถุงขนมวางเกลื่อน ที่สำคัญคือกลิ่นกัญชาลอยฟุ้งไปทั่วห้องจนไอติมเบ้หน้า

           

 

“You want to clean face? (อยากล้างหน้ามั้ยฮะ)” ไอติมถามเพราะอีกฝ่ายยังไม่ได้ล้างรองพื้นออกจากใบหน้า แซ็คยิ้มแล้วเดินไปทางห้องน้ำ ไอติมปิดประตูห้องตามหลัง เดินตรงไปเปิดผ้าม่านก่อนเป็นอย่างแรกเพื่อจะได้เห็นสภาพห้องชัด ๆ และจะได้ทำความสะอาดได้ถูกต้อง

           

 

ไอติมมองสภาพความสกปรกของห้องแล้วก็พ่นลมหายใจแผ่วเบา เดินไปหาถุงขยะตรงตู้เก็บของด้านล่างเค้าน์เตอร์ครัว หยิบออกมาสามใบแล้ววางไว้บนเค้าน์เตอร์ ก้าวเท้าเดินไปทางห้องนอน เปิดประตูเข้าไปสำรวจก็พบว่าห้องนอนยังถือว่าสภาพดีอยู่ แต่ก็เหม็นกลิ่นกัญชาไม่แพ้ข้างนอก ไอติมกะว่าจะพาแซ็คเข้านอนก่อนแล้วค่อยจัดการทำความสะอาดให้อีกฝ่าย

           

 

“Hungry? (หิวมั้ยฮะ)” ไอติมถามแซ็คที่เดินหน้าเปียกออกมาจากห้องน้ำ คนถูกถามยิ้มกริ่มแล้วก็ส่ายหัว

           

 

“You want to sleep? (อยากนอนมั้ยฮะ)” แซ็คพยักหน้า ไอติมคลี่ยิ้มบาง ดันประตูห้องเข้าไป แซ็คจูงมือไอติมไปที่เตียง หยิบรีโมตแอร์ที่วางอยู่บนหมอนมากดเปิด

           

 

“Sleep with me. (นอนกับฉันนะ)” ไอติมมองหน้าแซ็คด้วยความลำบากใจ แต่สุดท้ายก็ยิ้มน้อย ๆ พร้อมกับพยักหน้า แซ็คยิ้มกว้าง ถอดเสื้อยืดออกจากตัว ดึงก้อนผ้านวมออกจากเตียงแล้วล้มตัวลงนอน ไอติมเดินไปปิดประตูห้อง หมุนตัวหันมองก็เห็นแซ็คนอนยิ้มรออยู่บนเตียงฝั่งเขาเอง ไอติมคลี่ยิ้มขำ เดินอ้อมปลายเตียงไปฝั่งที่ตัวเองเคยนอน ล้มตัวลงนอนตะแคงข้างมองหน้าแซ็ค เจ้าของห้องคลี่ผ้านวมห่มตัวเองและกระต่ายตัวจ้อย

           

 

แซ็คนอนตะแคงข้างมองหน้าไอติมแล้วคลี่ยิ้ม ไอติมยิ้มตอบเล็กน้อย แซ็คผ่อนลมหายใจเบา ๆ แล้วหลับตาลง ท่าทีของเขานั้นดูผ่อนคลาย ไอติมย่นจมูกเพราะกลิ่นกัญชาเริ่มทำให้แสบในโพรงจมูก แต่ก็พยายามฝืนนอนอยู่แบบนั้นอีกพักใหญ่จนแน่ใจว่าแซ็คหลับไปแล้วถึงค่อย ๆ ลุกออกจากเตียง

           

 

พอออกมานอกห้องนอน ไอติมก็เริ่มต้นด้วยการเปิดประตูระเบียงห้องเพื่อระบายกลิ่นออกไป จากนั้นก็จัดการเก็บกวาดเช็ดถูจนพื้นห้องกลับมาสะอาด ปราศจากเศษขยะชิ้นเล็กชิ้นน้อยชิ้นใหญ่ และยังถูพื้นให้ใหม่เพื่อขจัดสิ่งสกปรกจากขยะที่วางเกลื่อนมาหลายวัน

 

 

โต๊ะในห้องโถงก็กลับมาโล่งเพราะขยะมากมายถูกยัดลงในถุงดำ บนโซฟาที่มีเศษเล็กเศษน้อยของอาหารและขนมรวมทั้งผงกัญชาก็โดนกวาดลงถุงทั้งหมด เค้าน์เตอร์ทั้งสองก็กลับมาเป็นระเบียบเรียบร้อยและสะอาดตาดังเดิม จานชามในอ่างไอติมก็จัดการล้างให้จนเกลี้ยงและวางไว้อย่างเป็นระเบียบบนตะแกรงเก็บจาน

 

 

ใช้เวลาเกินหนึ่งชั่วโมงในการทำทุกอย่างให้กลับมาสะอาดเอี่ยมอ่องน่ามอง ไอติมมัดปากถุงขยะทั้งสี่ใบ ยืดตัวขึ้นเต็มความสูงแล้วมองไปรอบห้องที่สะอาดเอี่ยมอ่อง ไอติมเปิดตู้บนเค้าน์เตอร์ครัวเพื่อหาสเปรย์ดับกลิ่นที่ซื้อมา เนื่องจากกลิ่นกัญชายังลอยฟุ้งไปทั่วห้อง ไอติมฉีดไปรอบห้องโถงกับห้องครัวจนได้กลิ่นสดชื่นมากกว่ากลิ่นกัญชา

 

 

ไอติมวางกระป๋องสเปรย์ไว้บนเค้าน์เตอร์บาร์ เปิดประตูห้องและแบกถุงขยะไปทิ้งทีละสองถุงจนกระทั่งหมด พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยไอติมก็เดินไปเปิดประตูห้องมองแซ็คหลับอยู่บนเตียง กระต่ายตัวจ้อยมองคนตัวโตด้วยสายตาหม่นอยู่พักหนึ่งก่อนดึงประตูห้องนอนปิดเบา ๆ เดินไปปิดประตูระเบียง และเปิดม่านเอาไว้เพื่อให้แสงส่องเข้ามา

 

 

ไอติมเดินกลับไปเปิดประตูบ้านของแซ็ค จังหวะที่ประตูบ้านปิด ประตูห้องนอนของแซ็คก็เปิดออก ร่างสูงใหญ่ยืนมองประตูบ้านที่ปิดสนิทด้วยความรู้สึกดำดิ่ง แววตาละห้อยโหยหา เขาเดินไปตรงโต๊ะหัวเตียง หยิบกล่องเหล็กสีเงินออกมา เดินไปปิดม่านจนห้องกลับมามืดสนิท เดินไปนั่งบนโซฟา เปิดกล่องเหล็กแล้วหยิบของในนั้นออกมา จัดการด้วยความคุ้นเคยอยู่พักหนึ่งก็หยิบไฟแช็คมาจุดไฟ

 

 

ควันสีขาวลอยฟุ้งไปทั่วห้องที่เพิ่งถูกกำจัดกลิ่นไม่พึงประสงค์ออกไป เจ้าของห้องค่อย ๆ ล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาว สายตาเหม่อมองเพดานห้อง มือขวายกของในมือขึ้นสูบอีกหลายครั้งต่อหลายครั้งจนกระทั่งหมดไป แต่ก็ตามมาด้วยชิ้นที่สองและสาม แล้วสุดท้ายรอยยิ้มแห่งความสุขก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาสีเทาฉ่ำเยิ้ม เปล่งประกายระยิบระยับ เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างแผ่วเบา

 

 

มือซ้ายของแซ็คจับจี้กระต่ายบนอกของตัวเองแล้วรอยยิ้มก็กว้างขึ้น เปลือกตาค่อย ๆ ปิดลงด้วยความพริ้มอิ่มใจ แล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะดังกังวานในห้องอันมืดมิด







เม้าท์เม้าท์เม้าท์กะขุ่นเจ้

 

[ืniyataan]

พี่แซคอาการไม่ดีเลย..ทำไมยังไม่ยอมรับซะทีว่าขาดกระต่ายไม่ได้แล้ว   

[jin_kazu]

เจ็บปวดด้วยกันทั้งคู่   
รอตอนต่อไปนะคะ

[t2007]

ไบรอั้น ติดกระต่าย และกัญชา งอมแงม

[nofsnof]

โอยยย แย่มากๆๆ
อยากสมน้ำหน้า แต่ก็ทำตัวเอง
น้องติมต้องหนักใจมากแน่ๆ 

[องศาวาย]

อาการแซ็คแย่ลงเคื่อยๆ แล้ว

[nisaday]

 
้ไบรอั้นเอ๋ย จงเติบโตและข้ามผ่าน

[Ti0590]

หน่วงมากกกก ไม่รู้จะสงสารใครดี
อยากให้ทั้งสองคนใช้ชีวิตให้มันง่ายอ่ะ แต่เหมือนคนทั้งไบรอั้น แล้วก็ไอติม กำลังทำให้ความรักกลายเป็นเรื่องยาก

[Mamamapp]

 

[Majariga]

สงสารแซ็คนะ เค้าคงรับมือกับปัญหาไม่ค่อยเก่ง ทางออกคือใช้กัญชาสร้างภาพความสุขขึ้นมาเอง

แต่ยังไงก็ตาม เราโกรธแทนติมมากกกก เพราะกว่าจะเก็บห้องเสร็จแล้วขจัดกลิ่น ท้ายสุดนังแซ็คก็วนลูป

โกรธ

[areenart1984]

ใครอาการหนักกว่าล่ะเนี่ย 

[Janemera]

แซคถ้าแกยังทำตัวแบบนี้ ก็อย่าหวังว่าน้องติมจะกลับมาาเลยเถอะะ