[สนพ.เฮอร์มิท]Calorie ผมแค่มารอลี่~ [YAOI][#แจ้งข่าวรูปเล่มหน้า 12 นะคะ](7/9/61)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [สนพ.เฮอร์มิท]Calorie ผมแค่มารอลี่~ [YAOI][#แจ้งข่าวรูปเล่มหน้า 12 นะคะ](7/9/61)  (อ่าน 54350 ครั้ง)

ออฟไลน์ plearnly

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 42
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
สนุกดีอ่านเพลินเลย  ชอบพี่โรลที่สุดเลย :-[

ออฟไลน์ Gloomy Sunday

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 408
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-3
    • Fanpage : Gloomy Sunday Tk.
          Calorie ที่ 32 คนรักที่ยังคง(เอา)แต่ใจ


          พอไอ้เมี่ยงออกไปและประตูห้องปิดลง ผมก็หันไประดมหมัดฟาดพี่โรลรัวๆ โอ้ยย ไอ้บ้า มันเอาจนได้ ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้ามันเปิดประตูเข้ามาตอนกำลังเข้าได้เข้าเข็มผมจะทำหน้ายังไง

          " แบบนี้ไม่เอาแล้วนะ " ผมทำหน้างอน และยังคงฟาดไอ้คนที่ทำหน้าเหมือนกำลังบินได้อยู่

          " เสียวดีออก โอ้ยๆๆ " ผมหยิกหูไอ้คนไม่รู้จักฟัง ดื้อสุดๆ

          " ถ้าทำแบบนี้อีกต่อไปผมไม่ยอมจริงๆ ด้วย " ผมกอดอกหน้าบึ้ง ผมเอาจริงนะ

          " คร๊าบบ เมีย " ผมฟาดพี่โรลที่ยิ้มหน้าบานอีกที โอ้ยย เขิน

          " แล้วทำไมไปนอนบ้านเพื่อนล่ะ แบบนี้ก็ทำลำบากสิ " หนอยย นี่ยังคิดจะทำอีกจริงๆ เหรอเนี่ย

          " ทำบ้าอะไรล่ะ ไปนอนนั่นแหละ " ผมจะได้ปลอดภัยไง แบร่

          " พี่นอนไหนก็ได้ถ้าลี่ไปนอน " โอเค ค่อยคุยกันรู้เรื่องหน่อย แต่ผมไม่ได้ทันเห็นตาเป็นประกายของพี่โรล ที่น่าจะมีแผนร้ายอยู่ในใจ

          ผมพยายามตั้งใจทำการบ้านอีกครั้ง โดยมีคนที่กวนใจอยู่ข้างหลังตลอดเวลา

          " พี่โรล " ผมเรียกพี่โรลที่ยังคงกอดผมพร้อมฮำเพลงไปมาอย่างอารมณ์ดี

          " อยากอาบน้ำอีกรอบอ่ะ เหนียวตัว " ผมพูดพลางหันไปมองพี่โรลที่ตาเป็นประกายอีกแล้ว โอ้ยย

          " อยากอาบกับพี่ใช่ไหม​ " นั่นไงว่าแล้ว

          " ไม่ใช่ซะหน่อย ช่วยทำงานหน่อยดิ " พี่โรลที่ยิ้มกว้างก็หุบยิ้มทันที

          " จะได้รีบไปบ้านเมี่ยงอ่ะ นะ " ผมได้ทีออดอ้อนตาใส

          " จ้า พี่ทำแปบเดียว " พี่โรลพูดพลางขยับตัวมาเขียนให้ผม หึหึ ใช้งานง่าย และเดี๋ยวนะ ลายมือหรือตัวพิมพ์ฟะ สวยชิบ

          ผมยืนขึ้นและเหลือบมองคนที่กำลังทำการบ้านให้ หึหึ สบายละกู ฮ่าๆ

          ผมค่อยๆ เดินช้าๆ เข้าห้องน้ำ โอ้ยย รู้สึกแปลกๆ ทุกย่างก้าว แต่จะพูดว่าไงดี มันรู้สึกดีมาก อ้ากก จริงๆ ผมก็อยากทำแบบที่ได้มองพี่โรลไปด้วย ผมอยากเห็นร่างกายของพี่เวลาไม่ได้ใส่อะไร จริงๆ ผมนี่โครตหื่นเลยนะ แต่เงียบไว้ก่อนเดี๋ยวมีคนบางคนได้ใจ ฮ่าๆ

          ผมอาบน้ำและจัดการล้างทุกอย่างอีกครั้ง และผมก็ต้องหน้าแดงจัด ไอ้พี่บ้านี่ปล่อยใส่ผมเยอะขนาดไหนฟะเนี่ย นี่พี่เก็บมาทั้งชีวิตเลยหรือเปล่า กี่ลิตรฟะเนี่ย

          ' ก็อกๆๆ '

          " อะแฮ่ม อย่าแอบทำอะไรนะ เดี๋ยวพี่ทำให้ " ผมสะดุ้งน้อยๆ ไอ้บ้าพูดอะไรฟะ เดินตามมาเคาะถึงห้องน้ำเลย ดูคนเรา

          " เปิดประตูหน่อยย "  ผมยืนฟังเสียงคนตะกายประตู หนอย ผมรีบล้างรีบอาบรีบใส่เสื้อผ้าโดยเร็ว ไม่ปล่อยให้เข้ามาตอนนี้หรอกเฟ้ย

          " เขียนเสร็จแล้วเหรอครับ " ผมเปิดประตูและดันอีพี่หื่นกามนี่ไว้และเดินฉิวเข้าห้องตัวเอง

          " เสร็จแล้ว พี่ขั้นเทพอยู่แล้ว " จ้าๆ พ่อคนเก่ง แบบนี้อาจารย์แม่งจะด่าไหม​ฟะ ลายมือต่างกันฟ้ากับเหว

          ผมมองสมุดและโยนเก็บไว้ที่เดิมและเดินลงไปหาไอ้เมี่ยงที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์บ้านผมและแดกป็อปคอร์นของผม ไอ้สลัดผัก

          " โห่ นึกว่ามึงต่อรอบสองกันนะเนี่ย นี่กูรอจน.. "

          " จนแดกขนมกูหมดตู้เลยใช่ไหม​ " ผมหรี่ตามองมันที่กำลังยิ้มจนผมเห็นซากช็อคโกแลตของผมบนฟันมันอีก ไอ้หอก

          " นิดเดียวเอง เอ่อ พี่โรลผมไม่ได้ว่าพี่นะครับ เชิญตามสบาย " ผมมองคนบ้าสองคนที่ชูนิ้วโป้งให้กันเหมือนเป็นสัญญาณอะไรสักอย่าง เฮ้อ

          พวกเราเดินกันออกมาจากบ้านของผมและเดินไปตามถนนที่มีคนพลุกพล่าน มีร้านค้า ของกินยามค่ำคืน ผมมองพี่โรลที่จับมือผมเอาไว้แบบไม่อายสายตาประชาชี และทุกย่างการเดินของพี่แกก็ไม่เคยมองทางเลยครับ จ้องจนผมจะไฟลุกอยู่แล้ว

          " มองหน้าทำไมเนี่ย " ผมถามพลางดึงมือออกเพราะอายชาวบ้านเขา

          " หลงรักเธอตั้งแต่แรกเจอ~ โอ้ยย " ผมเหยียบทีนไอ้คนบ้านี่ด้วยความอาย อาการหนักกว่าเก่าอีกนะเนี่ย

          " เขาเรียกคนหลงเมีย " ไอ้เมี่ยงกระซิบข้างหูผม และก็โดนผมตบกบาลไปหนึ่งทีเต็มๆ เสล่อจริงๆ มึง

          " ลี่เดินนำพี่ไปสิ "  ผมขมวดคิ้วพลางเดินนำไปแบบงงๆ

          " โอเคไม่มองหน้าแล้ว " เดี๋ยวนะ ผมหยุดเดินและหันไปมองด้วยความสงสัย และก็ชัดเจน แม่งมองก้นผมชัดๆ โอ้ยยย

          " แหม่ อยากจะสอยอีกสักที "

          " ถ้ายังไม่เลิกกวนผมนี่แหละจะสอยพี่ " ผมเท้าเอวหรี่ตาขู่

          " ถ้าลี่ต้องการแบบนั้น พี่ก็โอเค " ผมมองไอ้คนที่ทำท่าเหนียมอาย เอานิ้วชี้ชนกันแบบเขินๆ เอ่อ พี่ครับ คนละสอยแล้วโว้ย

          ผมถอนหายใจ นับหนึ่งถึงสามในใจและใส่เกียร์หมาทันที ไม่คุยด้วยแล้วโว้ย วิ่งหนีแม่งเลย ฮ่าๆ

          " เดี๋ยวลี่ อย่าวิ่ง เดี๋ยวแท้ง " โอ้ยยย กูอยากฆ่าคนโว้ย ผมวิ่งและได้ยินเสียงหัวเราะตามหลัง สนุกเนอะ สนุกกันจริงๆ ไอ้สองคนพี่น้องนั่น ผมที่วิ่งไปได้ไม่ไกลก็เหนื่อยซะแล้ว ผมหยุดวิ่งและก้มลงหอบหายใจ

          " เฮ้ย ทำอะไรเนี่ย ปล่อยเลย " พี่โรลที่วิ่งตามมาพอเห็นผมหยุดก็วิ่งมาอุ้มผมขึ้นเลยครับ อ้ากกก แกจะแรงเยอะไปไหน อุ้มเป็นหมากระเป๋าเลย ไอ้บ้าเอ้ย

          " อุ้มเจ้าสาว ฮ่าๆ " ผมฟาดก้นไอ้พี่โรลไปหลายที อุ้มเจ้าสาวบ้านพี่แบบนี้เหรอห๊า อยู่ดีๆ ก็จับพาดบ่าซะงั้น แถมวิ่งเร็วจนผมจุกเลยทีเดียว

          " อ้าว มาไงกันเนี่ย แล้วอาลี่เป็นอะไรลูก พี่เขาถึงอุ้มมา " น้าจันทร์ที่เห็นผมโดนอุ้มก็ถามทันที

          " ไม่มีอะไรครับ เล่นกันเฉยๆ " ผมพูดและฟาดพี่โรลให้วางผมลง

          " แม่ หิวแล้วอ่ะ " ไอ้เมี่ยงพูดอ้อนแม่มัน นี่มึงซัดขนมกูไปยังไม่พออีกเหรอ

          " ขึ้นไปข้างบนกันเลย เดี๋ยวแม่ทำให้ อาลี่ผอมแบบนี้แปลกตาเลย แต่น่ารักจังเลยลูก " ผมเกาหัวยิ้มเขินๆ จริงๆผมไม่ดีใจเลยสักนิดที่ถูกบอกว่าน่ารัก ผมหล่อครับ ผมหล่อ ได้ยินม๊าย

          " ใช่ น่าร้ากก " ผมหันไปทำหน้าบูดมองพี่โรลที่ยิ้มหวานมองผม

          " พี่โรลไปอาบน้ำ " ผมขึ้นมาบนบ้าน และดันหลังพี่โรลให้เข้าห้องน้ำเพราะพี่แกยังไม่ได้อาบเลย แต่ผมก็หยิบเสื้อผ้าผมมาให้พี่เขาแล้ว

          " อาบกับพี่นะ " พี่โรลกระซิบและพยายามดึงผมให้เข้าห้องน้ำไปด้วย

          " ไม่เอา นี่มันไม่ใช่บ้านเรานะ " ผมยื้อตัวเองไว้แบบเอาเป็นเอาตาย

          " เอาเลย คิดซะว่าผมไม่มีตัวตนนะพี่นะ " ผมมองไอ้เมี่ยงที่กำลังกินน้ำหวานและยืนมองพวกผมในระยะที่แค่เอื้อมมือก็จับมันได้ มึงจะเสนอหน้าเกินไปแล้วโว้ย

          สุดท้ายผมก็ไล่พี่โรลเข้าไปอาบจนได้ และมานั่งหอบหายใจที่เก้าอี้ตัวยาวตัวเดิมหน้าทีวี

          " มึงลงกีฬาอะไรแน่ไอ้เมี่ยง " ผมถามพลางมองมันที่กำลังกดรีโมทไปมา

          " บอลแหละ " ก็ว่างั้น เห็นมันซ้อมบ่อยๆ

          " แต่จริงๆ กินวิบากก็เหมาะกับมึงนะ แต่ถ้าเหมาะกับมึงที่สุดก็คงเป็นกินอุบาทมากกว่า ฮ่าๆ " ผมพูดพลางหัวเราะเสียงดัง

          " กูหล่อจะตาย " มันพูดพลางทำท่าเก็กหล่อ

          " ถรุ๊ยย " ถึงกับคันคอเลยทีเดียว

          ผมแย่งน้ำหวานในมือมันมาดื่ม ทำเอามันทำมือถือแก้วค้างในอากาศและหรี่ตามองผม

          " ลี่ มันเป็นไงมั่งวะ " อยู่ดีๆ มันก็มาล็อคคอผมและกระซิบเบาๆ

          " อะไรเป็นไงวะ " ผมเลิกคิ้วถาม

          " ก็โดนเปิดซิงไง "

          ' พรวดดดด '

          ผมถึงกับสำลักน้ำหวานเลยทีเดียว นี่มึงมั่นใจจังเลยวะ รู้ดีชิบหาย

          " มึงก็รู้ กูเป็นเพื่อนมึงมานาน กูมองแปบเดียวก็รู้แล้ว ว่ามึงโดนสอยไปเรียบร้อย " ผมโบกกบาลมันอีกครั้ง ถามเชี่ยอะไรหยาบคายจริงๆ

          " อยากรู้ก็ลองดิ " ผมแหย่มันเล่น

          " มึงจะให้กู 3P ด้วยเหรอ โอ้ยย " ผมกระทืบทีนมันทันที 3P โพ่ง

          " 3P อะไรกันเหรอ " ผมสะดุ้งโหยงทันที โอ้ยย ออกมาจากห้องน้ำเมื่อไหร่ฟะ พี่แกเดินมาหลังเก้าอี้และยื่นหน้ามาร่วมวงด้วยซะงั้น

          " ไม่มีอะไรซะหน่อย ไปใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลย " ผมลุกจากเก้าอี้และไปลากพี่โรลที่ใส่แค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวอีกแล้ว ให้เข้าไปในห้อง

          แต่เมื่อผมเข้ามาในห้องไอ้เมี่ยง พี่โรลก็รีบไปล็อคประตูอย่างไว เห้ย พลาดแล้ว

          " พี่ครับ นี่มันห้องคนอื่นนะ " ผมไม่กล้วหรอกครับ เพราะรู้ว่าพี่แกกวนผมเล่น

          " โธ่ กลัวพี่มั่งไหม​เนี่ย " ฮ่าๆ ผมว่าแล้ว พี่โรลกระทืบเท้าแบบเด็กๆ งอแงตามสไตล์พี่แก

          ' ปึ้งปึ้งปึ้ง '

          " พี่โรลคร๊าบบ เมี่ยงขอเข้าไปด้วย " ไอ้ตัวเสือกกำลังตะกายประตูห้องอยู่ข้างนอกสุดฤทธิ์ แต่คิดอีกทีนี่มันห้องมันนี่หว่า กร๊ากกก

          " อะไรของมึง " ผมพูดพลางเปิดประตูไปตบหัวมันอีกรอบ

          " อ่าว ชิ นึกว่าจะจัดกันอีก "

          " ถ้ากูจะทำ กูจะอัดมึงให้สลบก่อนแน่นอน " ผมพูดพลางเดินเชิดออกไปข้างล่าง หาของกินดีกว่าเบื่อพวกติ๊งต๊อง

          ผมลงมาในครัวและจัดการกินข้าวต้มรอบดึกที่น้าจันทร์อุตส่าห์ทำให้ ซึ่งไม่นานพี่โรลและไอ้เมี่ยงก็ตามลงมาและสวาปามกันเต็มคราบ

          ตกดึกพวกผมก็เข้าไปนอนเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือคราวนี้ผมต้องนอนข้างล่างกับพี่โรลครับ ตอนนั้นที่ไม่ได้นอนด้วยกันพี่โรลนี่โครตเคือง แต่ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นแฟนกันนี่เนอะ ช่วยไม่ได้ ฮ่าๆ

          ช่วงนี้อากาศเริ่มหนาวแล้ว ยิ่งเป็นบ้านแบบนี้ยิ่งไปใหญ่ ผมนอนนิ่งๆและมองพี่โรลที่นอนหลับตาอยู่ แปลกแฮะ ผมคิดว่าพอได้นอนอีพี่นี่คงมาเลื้อยเกาะแกะผมแน่ๆ แต่นี่กลับหลับก่อนซะงั้น แถมยังนอนห่างอีกด้วย หนอย ผมแอบเตะพี่โรลใต้ผ้านวมผืนใหญ่ เชอะ ทำตัวห่างเหินนะ งอนอ่ะ

          ผมนอนหันหลังให้พี่โรลและมองไอ้เมี่ยงที่นอนอยู่บนเตียง ซึ่งมันก็นอนหันหลังให้ผมกับพี่โรลเช่นกัน แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว เดี๋ยวไอ้หอกนี่จะมาล้อผมอีกถ้าพี่โรลมากอดผม

          แต่เมื่อผมที่นอนอยู่ก็ต้องสะดุ้งน้อยๆ เพราะความรู้สึกของผมมันบอกว่า ก้นผมกำลังโดนลูบอยู่ ผมหดตัวลงและเอื้อมมือไปหยิกไอ้คนที่นอนกระเถิบมาชิดด้านหลังผม แนบลำตัวและกอดผมเอาไว้

          " อย่าาา " ผมไม่ได้ออกเสียงแต่หันไปพูดขยับปาก แต่ก็โดนพี่โรลประกบริมฝีปากและจูบผมอย่างรวดเร็ว ผมตกใจเหลือบตามองไอ้เมี่ยงบนเตียง แต่ก็ต้องโล่งใจเพราะมันยังคงนอนหันหลังอยู่

          ผมยังคงนอนหันหลังให้พี่โรลที่แนบด้านหลังของผม พี่โรลล็อคแก้มผมให้หันหน้าไปและจูบปากผมอย่างเมามันส์ ไอ้คนคนนี้นี่ จะเอาแบบนี้จริงๆ เหรอ ผมรู้สึกถึงส่วนที่คับตึงของพี่โรลที่ชนก้นผมอยู่ ผมที่ใส่กางเกงขาสั้นนั้นก็ขนลุกทั่วร่างเลยทีเดียว พี่โรลยังคงจูบผมและลูบไปมาบนเรียวขาของผม และเลื่อนมือเข้าไปในใต้เสื้อของผมและลูบไล้ยอดอกผมเบาๆ

          ผมดิ้น และส่ายหน้าน้อยๆ พยายายามจับมือพี่โรลไว้

          " ไม่เอา "

          " ชู่วว "  ผมที่เผลอพูดเบาๆ ทำให้พี่โรลจุ๊ปากบอกผมให้เงียบเสียงลง และมองที่ไอ้หอกเมี่ยงที่ยังคงหันหลังอยู่

          " พี่รักลี่ " ผมหน้าแดงขึ้นทันทีที่อ่านปากพี่โรลออก หนอย ทำตัวแบบนี้ยอมดีไหม​นะ อ้ากกก

          " ผมก็รักพี่ " ผมพะงาบปากกลับไป

          " ทำให้พี่หน่อย " พี่โรลพูดเบาๆ ข้างใบหูสีแดงของผม

          หน้าผมที่แดงอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งแดงขึ้นไปใหญ่ อ้ากก ไอ้ทำนี่ใช่แบบนั้นใช่ไหม​ ผมไม่เคยนะ ผมทำไม่เป็นง่า ผมเหลือบมองพี่โรลที่ยิ้มให้ผมและชี้ลงไปข้างล่าง โอ้ยยย ตายๆ

          ผมรู้สึกหัวใจเต้นระส่ำ เอ่อ ก็คงไม่ยากหรอกมั้งเหมือนที่พี่โรลทำให้ผมนั่นแหละ ผมกลืนน้ำลายและค่อยๆ ขยับตัวเลื่อนลงช้าๆ มุดผ้าห่มเข้าไป ผมมองไม่เห็นอะไร แต่ใช้มือคลำเบาๆ ไปตามอก หน้าท้อง และหยุดลงที่กางเกงของพี่โรล

          ผมมือสั่น ค่อยๆ ลูบเบาๆ ตรงส่วนที่นูนแข็งนั้น สายตาของผมที่เริ่มชินกับความมืดก็ทำให้ผมมองเห็นส่วนนั้นขึ้นมา อ้ากก พอมองแบบนี้ก็สุดยอดจริงๆ นั่นแหละ แต่ผมไม่กล้าเอาออกมาอ่ะ ทำไง

          เหมือนพี่โรลจะรู้ใจผม ถึงเลื่อนมือมาข้างล่างและจับมือผมไว้ ให้มาจับลงบนส่วนที่คับตึงของตัวเอง อ้ากกก ไอ้ทะลึ่ง ขอทำใจก่อนไม่ได้หรือไงฟะ

          ผมดึงมือออกและหยิกมือพี่โรลเบาๆ ผมทำเองได้น่าอย่ายุ่งสิ ผมค่อยๆ เลื่อนมือไปบนขอบกางเกงของพี่โรลอีกครั้งและเลื่อนขอบกางเกงนั้นลง ให้ส่วนที่กำลังแข็งอยู่เปิดออกมา

          ผมถึงกับตะลึง เพิ่งเห็นจังๆ ก็คราวนี้แหละ อ้ากก พี่กินอะไรเข้าไป ถึงได้ขนาดนี้ ถึงว่าโดนทีเหมือนจุกไปถึงลิ้นปี่ ผมน่าแดงจัดแต่ก็เลื่อนมือไปกอบกุมส่วนนั้นไว้ช้าๆ และเลื่อนตัวเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจะได้ทำให้ถนัด

          ผมค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปช้าๆ และเลียเบาๆ ที่ส่วนแข็งขืนนั้น ผมรู้สึกถึงอาการกระตุกเกร็งของคนที่นอนอยู่ พี่โรลเลื่อนมือมาลูบหัวผมช้าๆ เดี๋ยวนะ แบบนี้ไม่ใช่ลูบแล้วเฟ้ย ใจเย็นๆ สิฟะ พี่โรลกำลังออกแรงดันผมให้ทำมากกว่านี้ครับ หนอย ไอ้คนใจร้อน

          ผมเลียลากยาวจากโคนและจรดริมฝีปากเม้มตรงส่วนบนนั้น และครอบริมฝีปากลงไป พลางดูดเม้มจนเกิดเสียงเล็กน้อย ขนาดของมันทำเอาคนปากเล็กๆ แบบผมทำได้แค่ส่วนบนเท่านั้นเอง

          พี่โรลเลื่อนมือมาลูบแก้มผมเบาๆ และเกร็งไปทั้งตัว ผมเริ่มใช้ปากทำเปลี่ยนจังหวะและใช้มือรูดเบาๆ ที่โคนไปด้วย แต่อยู่ดีๆ พี่โรลก็จับผมให้หยุดและดึงผมขึ้นมาข้างบนเหมือนเดิม เดี๋ยวสิ พี่ยังไม่เสร็จเลยนี่

          ผมทำหน้ามึนทันทีที่โผล่หัวออกมา แต่ก็ถูกพี่โรลจับพลิกให้ผมนอนหันหลังให้พี่โรลตามเดิม นี่อย่าบอกนะว่า อ้ากกก ไม่เอาโว้ยย ใครจะไปกลั้นเสียงได้ฟะ ผมพยายายามยื้อกางเกงตัวบางของผมไว้สุดชีวิต พลางเหลือบมองไอ้เมี่ยงที่ยังคงนอนหันหลังท่าเดิม ทำไมวันนี้มึงนอนนิ่งจังวะ แต่ผมก็ไม่มีเวลาคิด เพราะว่าตอนนี้กางเกงของผมได้ถูกเลื่อนลงไปที่ต้นขาเรียบร้อยแล้ว

          ผมหดตัวหลับตาแน่น พี่โรลกอดผมและซุกไซร้จูบผมที่ลำคอและลูบไล้ไปทั่วตัวผม ผมหน้าร้อนผ่าว ส่วนแก่นกายของพี่โรลนั้นกำลังถูไปมาที่ก้นของผม พี่โรลเลื่อนมือลงไปด้านล่างและกอบกุมส่วนอ่อนไหวที่ผมพยายามเอามือปิดเอาไว้ มือที่กอบกุมอยู่นั้นกำลังรูดขึ้นลงเบาๆ พร้อมๆ กับค่อยๆ สอดนิ้วเข้ามาช้าๆ ที่ช่องทางด้านหลังของผม

          ผมเม้มปากหลับตาแน่น พยายามไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกมา พี่โรลที่เหมือนจะรู้ ก็ก้มลงจูบปากผมเพื่อให้ผมกลั้นเสียงไว้ ไม่นานผมก็เกร็งตัวและปลอดปล่อยหยาดน้ำออกมาเลอะมือพี่โรล พี่โรลใช้นิ้วที่เปื้อนคราบน้ำนั้น สอดนิ้วเพิ่มเข้ามาอีก และนวดรอบเพื่อเตรียมพร้อม ผมจิกแขนพี่โรลที่กอดผมเอาไว้ พยายามอ้าปากหายใจช้าๆ พี่โรลถอนนิ้วมือออกมาจากช่องทางอ่อนนุ่มนั้น และเลื่อนมือลงไปถอดกางเกงผมที่ค้างอยู่ที่ต้นขาออกจนพ้นจากตัว ขยับตัวนอนลงแนบลำตัวชิดผมมากขึ้นอีก

          " อื้อออ "  พี่โรลขยับตัวมาประกบริมฝีปากปิดปากผมอีกครั้ง พร้อมๆ กับจ่อปลายของแก่นกายลงที่ช่องทางนั้น และค่อยๆ ดันเข้ามาเรื่อยๆ อย่างช้าๆ พี่โรลจับขาข้างหนึ่งของผมยกขึ้นน้อยๆ และยังคงดันแก่นกายเข้าไปจนสุด

          พวกเรายังคงประกบปากเพื่อกลั้นเสียงไว้ มันเสียวจนผมแทบจะเสร็จโดยที่พี่โรลยังไม่ได้ขยับ ผมอ้าปากน้อยหายใจให้เบาที่สุดด้วยความอดกลั้น

          ผมมองพี่โรลที่กำลังหลับตา และก้มลงจูบผมไปทั้งหน้า กอดรัดผมและหอมแก้มผมเพื่อคลายความกระสันนั้น

          " อ่า ดีจัง ดีจนจะตายอยู่แล้ว " ผมก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน

          " เบาๆ นะ "  ผมกระซิบและเงยหน้าขึ้นจูบพี่โรลอีกครั้ง

          ร่างกายท่อนล่างลองเรายังคงประสานกันและพี่โรลก็เริ่มขยับตัวเบาๆ ผมกอดแขนพี่โรลที่รองคอผมไว้กลั้นเสียงคราง พลางมองไปยังไอ้เพื่อนเลวที่ยังคงนิ่งอยู่ พี่โรลขยับตัวขึ้นอีกนิดและเพิ่มแรงที่เอว ผมปิดปากแน่น เอื้อมมือไปจับแขนพี่ที่กำลังยกขาข้างหนึ่งของผมอยู่

          " อ.อื่..อ๊ " ผมกลั้นเสียงสุดกำลังแต่ก็ยังคงไม่สามารถทำได้ พี่โรลไม่ได้ทำไว แต่ค่อยๆ ขยับตัวเข้าออกช้าๆ และเน้นๆ แทน ทำเอาผมเสียวจนแทบขาดใจ

          พี่โรลยังคงจังหวะเข้าออกและกอดรัดผมพลางหายใจข้างๆ หูผม ต่างคนต่างกลั้นเสียงอย่างสุดกำลัง

          " อึก.. จะไปแล้ว " พี่โรลก้มลงจูบที่หูผมและพูดเบาๆ และยกขาผมขึ้นสูงอีกนิด และขยับเอวเข้าออกถี่ขึ้น ผมจิกมือลงกับผ้าปูที่นอนและกัดปากแน่น เผลอร้องครางออกมาในจังหวะสุดท้าย ก่อนที่เราสองคนจะปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน

          พี่โรลวางขาผมลงและลากผมไปกอดแน่น พลางหายใจหอบ และเหงื่อเต็มตัวทั้งๆ ที่ตอนนี้นั้นอากาศเย็นมากๆ

          ผมและพี่โรลหลับไหลไปด้วยความเหนื่อยอ่อน โดยไม่รูเลยว่า ไอ้เพื่อนตัวแสบนั้นไม่ได้หลับตาลงเลยสักนิด แต่นอนจมเลือดกำเดาที่ไหลหยดย้อยเปื้อนไปทั้งหมอน



" พี่แม่งคนจริงว่ะ "
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-04-2018 13:06:17 โดย Gloomy Sunday »

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ fahsida

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 362
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-1
เมี่ยงจะตายไหมน่ะ สงสารเมี่ยงจริงๆ 555+

ออฟไลน์ k2blove

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1868
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3
พี่โรล ไม่เกรงใจบ้านคนอื่นเลยนะ สงสารแต่เมี่ยงนะ

ออฟไลน์ ซีเนียร์

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 767
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0

ออฟไลน์ Tiffany

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1147
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
พี่โรลคนจริง 2017

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
เมี่ยงนอนฟังทั้งคืน จำได้หมดป่ะ จำไว้จะได้ไว้ใช้กับแฟนตัวเองไง แต่เมี่ยงต้องหาแฟนให้ได้ก่อนนะ  :hao3:

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3066
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
โถๆๆๆเมี่ยงน้อยผู้น่าสงสาร

ออฟไลน์ Gloomy Sunday

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 408
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-3
    • Fanpage : Gloomy Sunday Tk.
          Calorie ที่ 33 แสงที่สาดส่องเข้ามา


          ในรุ่งเช้า ผมสะดุ้งตื่นขึ้นและตกใจมากที่ตัวเองยังนอนอยู่ในสภาพที่ตัวเปรอะและกางเกงยังคงไม่ได้ใส่ แถมมีพี่โรลเกาะติดหนึบอยู่ไม่ห่าง

          แต่โชคยังดีที่มีผ้าห่มผืนใหญ่คลุมตัวพวกเราอยู่ โอ้ยย นี่เพลียจนเผลอหลับน็อคกันทั้งคู่ พูดแล้วก็หมั่นไส้ไอ้ตัวการ

          ผมพยุงตัวลุกขึ้นและฟาดแขนอีพี่โรลที่ยังนอนขดตัวและควานหาผมเพื่อจะนอนต่อ และผมก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าชิบหายแล้ว นี่มันห้องไอ้หอกเมี่ยง แล้ว...มันล่ะ

          ผมค่อยๆ หันไปที่เตียงของไอ้เมี่ยง และก็ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอก มันหายไปแล้วครับ แปลกมากที่มันตื่นแต่เช้าขนาดนี้

          ผมจัดการใส่กางเกงให้ตัวเองและอีพี่โรลพลางฟาดก้นไอ้คนหื่นกามนี่อีกรอบ ก่อนจัดท่าให้พี่แกนอนดีๆ และห่มผ้าให้

          ผมลุกขึ้นนิ่วหน้าเล็กน้อยด้วยความเจ็บนิดๆ เพราะถ้านับแล้วเมื่อคืนตั้งแต่ที่บ้านผมก็สองรอบเลยทีเดียว อ้ากก ถ้าต้องใช้ชีวิตกับพี่โรลจริงๆ ผมคงบอกได้เลยว่า ผมเละแน่นอน

          ผมเดินเข้าห้องน้ำจัดการอาบน้ำล้างหน้าและเอาผ้าหมาดๆ มาเช็ดตัวให้ไอ้คนที่ยังนอนขี้เซาอยู่ แปลกแฮะ ไอ้เมี่ยงมันหายไปจริงๆ นะเนี่ย

          " งืมม เมียจ๋า เอาอีก " หนอยยย ผมเอาเท้าเขี่ยอีพี่โรลที่ละเมอเคี้ยวลิ้นตัวเองให้กลับไปนอนดีๆ นี่พี่ไปจัดต่อในฝันอีกเหรอเนี่ย ผมละเชื่อเขาเลย

          ผมออกจากห้องมองหาไอ้เพื่อนเกรียนของผมว่ามันไปแอบนอนละเมออยู่ในหลืบไหนหรืออย่างไร และก็ต้องพบว่า มันอยู่ในครัว กำลังนั่งเด็ดชะอมอยู่นี่เอง และเดี๋ยวนะ

          " มึงเป็นอะไรน่ะ " ผมถามขึ้นทันทีที่เห็นหน้ามัน เพราะสภาพมันตอนนี้เรียกได้ว่า โทรมสุดๆ เหมือนคนอดนอน หน้าซีด และมีทิชชู่ยัดอยู่ในรูจมูกมันทั้งสองข้าง

          " แม่ก็ถามมันอยู่ แต่มันไม่ยอมพูดอะไรเลยอาลี่ " น้าจันทร์หันมาบอกผมขณะที่กำลังทอดไข่อยู่หน้าเตา ผมเดินไปนั่งข้างๆ มันและแย่งชะอมมาเด็ดบ้าง

          " ไม่สบายก็ไปนอนไป " ผมไล่มันที่กำลังเด็ดชะอมและหรี่ตามองผมอยู่

          " อยากรู้จริงๆ เหรอ " มันพูดเบาๆ และมองผมด้วยแววตากวนบาทาปกติของมัน

          " เสียงมึงโครต... " ผมตาโตรีบเอาชะอมที่กำลังเด็ดยัดปากมันทันที นี่อย่าบอกนะว่ามึง อ้ากกกก กูว่าแล้วทำไมมึงถึงนอนนิ่งเป็นศพขนาดนั้น

          ผมหน้าแดงเป็นเมือเทศและบีบคอมันไว้ พลางเขย่าน้อยๆ

          " หุบปากของมึงซะ เข้าใจไหม​ " ผมเขยิบไปใกล้มันและส่งเสียงขู่ฟ่อในลำคอ

          " กูไม่อะไรหรอก แต่อิจฉาว่ะ อยากมีบ้างไรบ้าง " ผมปล่อยคอมันและนั่งลงตามเดิม

          " มึงไม่เอาเองนี่ หน้าแบบมึงจะหากี่คนก็ได้มั้ง " ผมก้มหน้าก้มตาเด็ดชะอมตามเดิม

          " ยอมรับแล้วสิว่ากูหล่อ " ผมชะงักมือและมองมันอย่างเอือมระอา

          " เออ มึงหล่อ หล่อชิบหาย หล่อตายห่า พอใจยัง " ผมมองมันที่กำลังเคี้ยวชะอมดิบและยืดอกอย่างภูมิใจ

          " แต่จะมีใครหล่อกว่าพี่อีกล่ะจริงไหม​ " ผมชะงักทันที หนอยย ตื่นมาก็ปากดีเลย

          ผมมองพี่โรลที่ค่อยๆ เดินเข้ามานั่งลงตรงข้ามผม และจ้องผมพลางยิ้มกวน

          " เมี่ยง ไม่สบายเหรอ " พี่โรลหันไปมองไอ้เมี่ยงและขมวดคิ้วงงๆ กับสภาพมัน

          " เอ่อ มันเป็นโรคโลหิตจางแบบนี้แหละ ฮ่าๆ " ผมหัวเราะและเหยียบทีนไอ้เมี่ยงเอาไว้ไม่ให้มันพูดอะไรไม่เข้าเรื่อง

          ผมมองพี่โรลที่กำลังลุกขึ้นไปดูกับข้าวในหม้อ ผมก้มหน้าลงน้อยๆ รู้สึกเขินเวลามองร่างกายของพี่โรลมาก พวกเราเป็นของกันและกันแล้ว และพวกเราก็เห็นกันทุกส่วน พี่โรลนั้นมีร่างกายที่เพอร์เฟคมากจนผมคิดว่า คนแบบนี้มาชอบผมได้ยังไงกันนะ

          ไม่นานพวกเราก็กินข้าวกัน ซึ่งกับข้าวหลายๆ อย่างนั้นพี่โรลบอกว่าเพิ่งเคยจะได้กิน พี่เขาคงกินแต่พวกอาหารขยะแน่ๆ ผมตักกับข้าวให้พี่โรลและหลบสายตาวิบวับบ้าๆ บอๆ ของพี่แกไปเรื่อย ผมอมยิ้มอย่างมีความสุข แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจสายตานั้น

          สายๆ พวกเราก็ขึ้นไปนั่งดูทีวีและผลัดกันเล่นเกมส์ ซึ่งผมนั้นต้องยอมแพ้สองคนนี้เลยทีเดียว มันเล่นกันเอาเป็นเอาตาย และเล่นเก่งกันมาก ทำเอาผมได้แต่นั่งมองเลยทีเดียว

          ' พี่โรล พี่โรล พี่โรล~ '

          ผมมองหาต้นตอของเสียงประหลาดๆ นั้นด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น และหันไปมองพี่โรลที่ตัวแข็งทื่อและอยู่ดีๆ พี่โรลก็ลุกขึ้น วางจอยเกมส์และวิ่งฉิวหนีเข้าไปในห้องไอ้เมี่ยงพลางปิดประตูเสียงดัง

          ผมตาโตขึ้นทันที เดี๋ยวนะ ไอ้เสียงเมื่อกี้น่ะ มันจะไม่คุ้นได้ยังไง เพราะมันคือเสียงของผมทั้งนั้น อ้ากกกก นี่พี่บ้าขนาดไหนฟะเนี่ย ถึงเอาเสียงผมมาตัดทำเป็นริงโทนขนาดนี้

          " ลี่ กูว่าผัวมึงน่าจะไปถ้ำกระบอกแล้วนะแบบนี้ โอ้ยๆ " ผมหยิกไอ้เมี่ยง พลางวิ่งไปเอาหูแนบที่ประตูห้องที่พี่โรลซ่อนตัวอยู่

          แต่ผมก็ต้องย่นคิ้วหนักไปใหญ่ เพราะว่าเสียงที่ได้ยินนั้นมันแปลกมาก ผมฟังไม่รู้เรื่อง มันเหมือนกับไม่ใช่ภาษาไทย และผมก็เข้าใจทันทีว่า พี่โรลน่าจะคุยกับคุณพ่ออยู่ และภาษาที่ได้ยินก็น่าจะเป็นภาษารัสเซีย ซึ่งแปลกมากๆ ผมพึ่งจะเคยได้ยินพี่เขาพูดรัสเซียก็วันนี้แหละ

          " แอบฟังแบบนี้น่าจับทำโทษ " ผมสะดุ้งถอยหลังออกจากประตูทันที เพราะพี่โรลอยู่ดีๆ ก็เงียบไปและเปิดประตูออกมา

          " หนอย แอบคุยทำไมอ่ะ " ผมหน้าบูด

          " ไม่ใช่กิ๊กนะ พี่คุยกับคุณพ่ออ่ะ " พี่โรลคุกเข่าและกอดผมแน่นอย่างออดอ้อน โอ้ยยย ไม่ต้องขนาดนั้นครับพี่

          ผมหันไปมองไอ้เมี่ยงที่เบะปากมองบน ทำหน้าเหม็นเบื่อฟามรัก
         
          " ผมไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย " ผมฟาดพี่โรลและดึงให้ยืนขึ้นมาคุยกันดีๆ

          " ลี่ไปกับพี่นะ " ผมขมวดคิ้วมองพี่โรลที่อยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนอารมณ์ไป

          " ไปไหนเหรอครับ "

          " ไปบ้านพี่ " ผมตาโต และส่ายหน้าทันทีแบบหัวแทบหลุด

          " ไม่เอา ผม.. " ผมที่คิดว่าผมยังไม่พร้อม ผมกลัวมากๆ แต่พอคิดถึงหน้าหนิง คิดถึงผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ข้างๆ คุณแม่ของพี่โรล ผมก็รู้สึกว่าผมควรจะไป

          " ครับ วันนี้เลยเหรอ " ผมเงยหน้ามองพี่โรลด้วยสายตาแน่วแน่

          " น่ารักจัง ไม่ต้องกลัวนะ คุณพ่อพี่ก็มา " หืมมม ผมคิดว่าผมยิ่งต้องกลัวเลยนะนั่น นี่มันสงครามที่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเลยแท้ๆ

          ไม่นาน ผมก็บอกลาไอ้เมี่ยงและลองถามมันดูเผื่อมันจะอยากไปด้วย แต่มันก็ปฏิเสธเพราะไม่อยากเจอหนิง ผมกับพี่โรลเลยกลับไปที่บ้านของผม เพื่อรอให้ผมแต่งตัวใหม่ด้วยชุดที่เรียบร้อยกว่านี้

          และผมกับพี่โรลก็ขึ้นรถของพี่โรลที่จอดอยู่หน้าบ้านผม และตรงไปยังคอนโดของพี่โรลอีกที เพื่อให้พี่โรลเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เช่นกัน

          " ผมควรจะไปจริงๆ ใช่ไหม​ครับ " ผมบีบมือตัวเองและมองพี่โรลที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีดำที่ดูเท่ห์มาก พี่โรลกำลังขับรถและเหลือบมองผมเป็นระยะ

          " ลี่เป็นเมียพี่ " ผมตาโตมองพี่โรลด้วยความตกใจ นี่อย่าบอกนะว่า

          " ห้ามพูดอะไรแบบนี้ออกมานะครับ " ผมยื่นมือไปหยิกพี่โรลเบาๆ

          " ทำไมอ่ะ พี่ออกจะภูมิใจ " พี่โรลพูดด้วยสีหน้าจริงจัง นี่พี่เอาจริงใช่ไหม​

          " คุณแม่พี่จะหัวใจวายตายเอาสิครับ "

          " พี่พูดเรื่องจริงนี่นา จัดโชว์ซะเลยดีไหม​ " ดูพี่แกพูด อ้ากกกก

          " ไอ้บ้า " ผมบ่นเบาๆ หันหน้าหนีคนหื่น

          " พี่รักลี่ พี่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ลี่อยู่กับพี่ " ผมหันหน้าจากกระจกจ้องมองพี่โรลที่พูดแบบนั้นออกมา

          " ผมก็จะทำทุกอย่าง เพื่อให้พี่อยู่ข้างๆ ผมเหมือนกัน " ผมยิ้มให้พี่โรล ที่หันมายิ้มให้ผมเช่นกัน

          ' ปรี้นนนนนนนนนนนนนน '

          เหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างนั้นกำลังหยุดลงช้าๆ ผมมองและไขว่คว้าหาคนที่รักเอาไว้ ภาพเบื้องหน้าที่เคลื่อนไหวอย่างช้าๆ เศษกระจก เศษแก้ว และแสงไฟที่พุ่งเข้ามา



และนั่น ก็เป็นภาพสุดท้ายของพวกเราสองคน
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-04-2018 13:08:34 โดย Gloomy Sunday »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ k2blove

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1868
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3
 :ling3:
อย่าโหดร้ายนักนะคนเขียน คนอ่านใจบอบบาง

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3066
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
อย่าบอกนะว่าคู่กรณี หรือผู้ว่าจ้างเป็นชะนีเน่าตัวนั้น  :fire:

ออฟไลน์ Tiffany

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1147
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
อย่าเป็นอะไรนะทั้งสองคน

ออฟไลน์ Gloomy Sunday

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 408
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-3
    • Fanpage : Gloomy Sunday Tk.
          Calorie ที่ 34 ความรักที่ถูกลืมเลือน


          ผมลืมตาขึ้นอีกครั้งโดยมีมือของเพื่อนรักจับเอาไว้ และอีกข้างหนึ่งนั้นก็คือป๊าม๊าและน้องสาวของผม และพี่นายที่ยืนอยู่ที่ปลายเตียง ผมปวดหัวไปหมด รู้สึกเจ็บไปทั้งตัว แต่ก็ยังคงสามารถขยับตัวได้ ผมตัวสั่น หัวใจเต้นรัวทันทีที่มองไม่เห็นคนอีกคน คนที่ผมนั้นรักหมดหัวใจ

          " พี่โรล "  ผมพูดด้วยเสียงแหบแห้ง ถามเพื่อนของผมที่ยังคงหน้านิ่งและมองผมด้วยสีหน้าไม่ดีนัก ผมเริ่มน้ำตาไหลออกมาช้าๆ ความกลัวทำให้ผมตัวชา

          " ไม่ๆ พี่เขาไม่เป็นไร เขายังอยู่ " ผมค่อยๆ ร้องไห้ออกมาอย่างโล่งใจ พี่ยังอยู่ พี่ไม่เป็นไร พี่จะต้องอยู่ข้างๆ ผมอยู่แล้ว แต่ทำไมกันนะ ผมมองหน้าเพื่อนของผมที่ไม่เคยโกหกผม มันกำลังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

          " ครั้งนี้มึงก็จะผ่านมันไปได้ กูอยู่กับมึงเสมอ " ผมค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้น ผมไม่เข้าใจ มันหมายถึงอะไรงั้นเหรอ

          " ผมหลับไปนานแค่ไหนเหรอครับ " ผมหันไปถามป๊าม๊าที่กำลังทำหน้าเศร้าเช่นกัน

          " เกือบสามวัน แต่อาลี่ไม่ได้โดนเยอะนะลูก แค่ร่างกายฟกช้ำ บาดแผลภายนอก และหัวกระแทกเท่านั้น " ม๊าพูดพลางบีบมือผมแน่นขึ้นไปอีก

          " แล้วพี่โรลละครับ " ผมมองทุกคนที่เงียบไป

          " โรลสาหัส ผ่าตัดสมองมาสองรอบแล้ว รถพุ่งมาชนด้านคนขับแบบเต็มๆ เลย รอดมาได้นี่ปาฏิหาริย์แล้วนะ " ผมรู้สึกอ่อนแรงลงทันที หัวใจมันเจ็บปวดเหลือเกิน ผมยังคงจำรอยยิ้มของพี่โรล รอยยิ้มที่บอกว่าพี่นั้นดีใจมากแค่ไหน ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป

          " อีกอย่าง สมอง..." ผมมองพี่นายที่กำลังจะพูดอะไร แต่ไอ้เมี่ยงก็รีบหันไปมองหน้าพี่นายทันที

          " ลี่พักก่อนเถอะ ถ้าลี่อาการดีขึ้นพี่จะพาไปหาโรลเอง "

          " ผมจะไปเดี๋ยวนี้ฮะ " ผมพูดและพยายามลงจากเตียง แต่ทุกคนก็เข้ามาจับผมเอาไว้ ทำไมล่ะ ผมไม่เข้าใจเลย

          " ปล่อยผมเถอะ ผมไม่เป็นไรแล้ว " ผมร้องไห้ออกมา ผมต้องไป ผมอยากไปหาพี่โรล ผมเป็นห่วงพี่ พี่จะเป็นยังไงบ้าง

          " กูจะพาไปตอนดึก " ไอ้เมี่ยงก้มลงกระซิบข้างหูผมเบาๆ ผมมองไปรอบๆ และตัดใจนอนลงเหมือนเดิม

          ผมมองพี่นายที่ส่ายหัวน้อยๆ และมองหน้าไอ้เมี่ยงที่ทำหน้าไม่สนใจพี่นายต่อไป

          ผมหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาช้าๆ หรือเพราะว่าคนบนท้องฟ้านั้นกำลังแกล้งพวกเรา พวกเราถึงต้องเจ็บปวดกันขนาดนี้ ผมไม่เข้าใจเลยสักนิด

          ผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง ไฟในห้องตอนนี้นั้นดับมืดลงแล้ว ผมค่อยๆ ขยับตัวและมองไอ้เมี่ยงที่นั่งอยู่ข้างๆ และหลับตาอยู่ ภายในห้องมีเพียงแค่เพื่อนผมคนเดียวเท่านั้น

          " เมี่ยง เมี่ยง " ผมค่อยๆ เอื้อมมือไปดึงคอเสื้อเพื่อนเบาๆ เพื่อปลุกมัน มันค่อยๆ ลืมตาขึ้นและลุกขึ้นพยุงผมทันที ผมมองหน้ามัน ผมรักมันมาก มันเป็นเพื่อนรักผม ถ้าไม่มีมัน ผมก็เหมือนไม่มีใครเลย

          ผมค่อยๆ เดินไปช้าๆ โดยมีเพื่อนพยุงเอาไว้ไม่ห่าง ค่อยๆ เดินหลบเลี่ยงห้องที่มีพยาบาลเฝ้า และขึ้นไปยังชั้นที่สูงกว่า เป็นชั้นของห้องที่ระดับดีที่สุดของโรงพยาบาล

          ผมหัวใจสั่นไหว หยุดอยู่ที่หน้าประตูที่มีชื่อพี่โรลอยู่บนนั้น ผมค่อยๆ จับลูกบิดประตู และเปิดเข้าไป

          ผมปิดปากตัวเองน้ำตาไหล ผมสงสารพี่เหลือเกิน พี่โรลนั้นนอนอยู่บนเตียงโดยมีผ้าพันแผลพันไว้เกือบทุกที่ แขนและขาถูกเข้าเฝือกแน่นหนา สายน้ำเกลือและเครื่องช่วยต่างๆ มีอยู่เต็มข้างเตียงไปหมด ผมมองคลื่นหัวใจของพี่โรลที่ยังคงเต้นอยู่ แต่เหมือนจะเบาเหลือเกิน

          " มาทำไม " ผมสะดุ้งน้อยๆ หันไปมองผู้หญิงที่นั่งกอดอกไขว่ห้างอยู่ทีโซฟามืดๆ

          " เงียบๆ หน่อย " ผมมองไอ้เมี่ยงที่กำลังพูดขู่หนิงที่ทำหน้ายักษ์มองผม

          " ตัวซวยแท้ๆ " ผมมองหนิงที่กำลังทำหน้าโกรธเคืองผม ผมไม่ค่อยมีแรง ไม่อยากต่อปากต่อคำเท่าไหร่

          " พี่โรล " ผมพูดเบาๆ และจับที่แก้มที่โรลที่ตัวเย็นเฉียบ

          " อย่าไปแตะต้องนะ พี่เขาฟื้นมารอบนึงแล้ว อย่าไปรบกวน " ผมมองหนิงที่เดินมายืนข้างหลังผม

          ฟื้นมาแล้วรอบนึงงั้นเหรอ ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ผมยังคงพยายามเอื้อมมือไปลูบที่แก้มพี่โรลเบาๆ พี่โรลครับ รีบลุกขึ้นมานะ ผมอยากเห็นพี่ยิ้มให้ผมอีกครั้ง และพวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

          แต่ผมที่กำลังลูบแก้มพี่โรลนั้นก็ต้องชะงัก เพราะว่าดวงตาที่กำลังหลับอยู่ กำลังลืมขึ้นช้าๆ และคิ้วที่เข้มเป็นเส้นตรงนั้นกำลังย่นน้อยๆ

          " พี่โรล พี่ครับ " ผมรีบก้มหน้ามองพี่โรลใกล้ๆ ด้วยใบหน้าดีใจ

          " ใคร " ผมชะงักแต่ก็ยังคงยิ้มให้พี่โรล

          " ผมเองครับ มันมืดใช่ไหม​ เดี๋ยวผมเปิดไฟให้นะ " ผมทำท่าจะเดินไปเปิดไฟ แต่ก็ต้องหยุดลงทันที

          " ไม่ต้อง " ผมหันกลับไปมองพี่โรล ผมขมวดคิ้ว สีหน้าพี่โรลนั้นดูแปลกไป

          " พี่โรลคะ นอนเถอะค่ะ อย่าไปสนใจเลย เอาอะไรบอกหนิงเลยนะคะ " ผมน้ำตาไหลออกมาและมองไอ้เมี่ยงที่กำลังมองผมอยู่เช่นกัน นี่ใช่ไหม​ที่มึงต้องการจะบอกกู

          " เธอก็ด้วย อย่ามายุ่ง " ผมหันไปมองหนิงที่ชะงักไปเช่นกัน ดูเหมือนพี่โรลนั้น จะจำใครไม่ได้เลยต่างหาก

          ผมค่อยๆ เดินไปจับเพื่อนไว้ และหันกลับไปมองพี่โรลที่กำลังจ้องผมพลางขมวดคิ้ว

          " เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาเยี่ยมใหม่นะครับ ผมชื่อลี่ครับ ถ้าพี่อยากรู้นะ " ผมส่งยิ้มให้พี่โรล และหันมาเกาะเมี่ยงไว้ และค่อยๆ เดินออกจากประตู

          ผมค่อยๆ เดินมาอย่างเงียบๆ โดยมีไอ้เมี่ยงประคองไว้ จนมาถึงห้องของผม ที่อยู่ถัดลงมาสองชั้น

          ผมรู้สึกเหมือน ผมไม่รู้ว่าผมกำลังทำอะไร ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไป ผมนึกถึงสายตาของพี่โรลเมื่อกี้ นึกถึงเสียงที่เย็นชานั่น ผมไม่สามารถทำใจรับรู้ได้ว่า ในความทรงจำของพี่นั้น ไม่มีผมอยู่อีกแล้ว

          " อยากกอดกูไหม​ " ผมมองเพื่อนที่ยิ้มน้อยๆ ให้ผมและอ้าแขนกว้าง ผมเดินไปกอดมันเอาไว้และร้องไห้ออกมาอย่างสุดหัวใจ

          ครั้งนั้นที่เราทะเลาะกัน แต่พวกเรานั้นยังคงรักกัน พวกเรายังคงมีความรักต่อกันอยู่ในแววตา แต่บัดนี้ ความรักทั้งหมดที่มีมันหายไปแล้ว หายไปพร้อมกับความทรงจำที่ล้ำค่าของเราสองคน

          " เอาพี่โรลคนเดิมกลับคืนมาให้ได้ มึงทำได้ พี่เขาเคยหลงรักมึงมาแล้วครั้งนึง เขาก็จะต้องหลงรักมึงอีก กูแน่ใจ " ผมยังคงร้องไห้กอดมันไว้แน่น ขอบคุณมาก ผมทำได้ และผมต้องทำ ผมจะทำให้พี่จำได้ว่า พี่นั้นรักผมมากแค่ไหน



และผมจะไม่มีวันปล่อยพี่ไป
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-04-2018 13:10:16 โดย Gloomy Sunday »

ออฟไลน์ Gloomy Sunday

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 408
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-3
    • Fanpage : Gloomy Sunday Tk.
          Calorie ที่ 35 ข้างในหัวใจที่ว่างเปล่า


          ผมตื่นมาในวันรุ่งขึ้นในสภาพที่ตาบวมปูดไปหมด ผมกินข้าวต้มที่แสนจืดชืด โดยมีไอ้เพื่อนเกรียนที่ยังคงเฝ้าผมไม่ห่าง คอยชวนผมคุยและทะเลาะกับคนอีกคนอยู่ตลอดเวลา ผมว่าพี่นายกับมันนี่เข้ากันดีนะ ถึงผมจะไม่อยากให้มันเสียใจแบบผมกับสิ่งที่พี่นายทำ แต่ผมก็อยากจะลองให้โอกาสพี่นายดู แต่สิ่งนั้นผมไม่ได้เป็นคนตัดสิน คนที่ต้องตัดสินใจก็คือเพื่อนผม ว่ามันจะคิดยังไงกับผู้ชายที่มันเคยเกลียดเสมอมา

          " ลี่ เป็นไงบ้างวันนี้ " ผมมองพี่นายที่ยิ้มแย้มแบบคนใจดีปกติ

          " พี่นายก็รู้อยู่แล้วใช่ไหม​ครับ เรื่องพี่โรล " ผมพูดและยิ้มเศร้าๆ

          " โรลตอนนี้สมองจำได้ถึงตอนอายุ 18 เองมั้ง ยังไม่รู้จักใครเลย แต่เหมือนจะจำพี่ได้นะ เพราะเคยเจอกันในงานสังคมสมัยม.ปลาย แต่ก็ไม่สนิทพอจะพูดคุยด้วย พี่บอกได้เลย โรลน่ะ ดีแค่กับคนที่ตัวเองคิดว่าเป็นเพื่อนเท่านั้น นิสัยตอนนี้จะน่ากลัวหน่อย ปากร้ายและเข้าหายากสุดๆ แต่ลี่เข้าใจใช่ไหม​ " ผมพยักหน้าและยิ้มน้อยๆ แปลว่าผมกำลังจะเผชิญกับจอมวายร้ายของแท้เลยสินะ แต่ผมก็อยากรู้นะ ว่าพี่ตอนที่ไม่ได้รู้จักผม ไม่ได้ รัก..ผม นั้นเป็นยังไง ตอนนี้ผมนั้นถึงแม้จะอยากร้องไห้ออกมามากแค่ไหน ก็คงต้องอดกลั้นเอาไว้ มันไม่มีประโยชน์อะไร ผมจะต้องสู้ เพื่อเอาชีวิตของเราสองคนกลับคืนมา

          หลังจากจัดการตัวเองหลายๆ อย่าง ผมก็ค่อยๆ เกาะไหล่เมี่ยงและเดินขึ้นไปยังชั้นบน เพื่อไปหาพี่โรล โดยมีพี่นายช่วยประคองอีกข้าง ผมมองคนที่ช่วยประคองผมทั้งสองคนที่แยกเขี้ยวยิงฟันเหมือนจะกัดหูผมอยู่แล้ว ให้ตายเถอะ

          เมื่อมาถึงชั้นบน ผมก็ค่อยๆ เดินเอง และเดินไปยังหน้าห้องของพี่โรล ซึ่งวันนี้ผมต้องตกใจมาก เพราะมีคนอยู่ในห้องเยอะทีเดียว ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนวีลแชร์นั่นผมคิดว่าคงเป็นคุณแม่ของพี่โรล และผู้ชายตัวสูงหล่อเหลาหน้าออกไปทางชาวต่างชาตินั้นก็คือคุณพ่อ พี่โรลได้พ่อมาเยอะเลยทีเดียว และคนอื่นๆ น่าจะเป็นคนจากที่บ้านพี่โรล และผู้หญิงที่กำลังเข็นวีลแชร์ของคุณแม่พี่โรลอยู่นั้น แน่นอนว่าคือหนิง

          ผมค่อยๆ เคาะประตูห้องเบาๆ และเปิดเข้าไป ทุกสายตาจ้องมองมายังผมทันที ผมมองพี่โรลที่ยังคงหลับอยู่ และมองผู้หญิงบนวีลแชร์ที่กำลังทำสีหน้าไม่พอใจผม สักพักหนิงก็เข็นวีลแชร์นั้นมาทางผมที่ยืนอยู่ที่ประตู

          " เธอเองสินะ เธอไม่ได้รู้เลยเหรอ ว่าไม่ควรมายุ่งอีกแล้ว โรลจะได้ชีวิตใหม่ เริ่มต้นใหม่ " ผมกำมือแน่น ชีวิตแบบไหนเหรอครับ ผมมั่นใจ ว่าถึงผมจะไม่ปรากฎตัวตรงนี้ พี่โรลก็จะไม่มีวันหมั้นกับผู้หญิงคนนี้อยู่แล้ว

          " หนู ไม่ต้องไปฟัง เข้ามาสิ " ผมเงยหน้ามองคุณพ่อของพี่โรลที่กำลังยิ้มให้ผม และค่อยๆ พยุงผมเข้าไป ผมตัวเกร็ง คุณพ่อพี่โรลนั้นหล่อและยังหนุ่มมาก ช่างเหมือนพี่โรลเหลือเกิน เอ๊ะ ไม่สิ ต้องบอกว่าเป็นพี่โรลโหมดใจดี

          ผมเหลือบมองเห็นคุณแม่พี่โรลแทบจะพ่นไฟ ฟึดฟัดไม่พอใจ และหนิงที่หน้าตาดูโกรธแค้นผมมาก

          " หนูลี่ใช่ไหม​ " คุณพ่อพี่โรลพาผมมานั่งและนั่งลงข้างๆ

          " ครับ " ผมตื่นเต้นลิ้นชาจนไม่กล้าพูด

          " โรลกลับไปรัสเซียคราวที่แล้ว พ่อนี่ฟังเรื่องของหนูจนหูชาไปหมด ฮ่าๆ พอมาเจอตัวจริงนี่อึ้งไปเลย น่ารักสุดๆ เลยนะ " ผมรีบยกมือไหว้คุณพ่อพี่โรลและยิ้มน้อยๆ อย่างดีใจ

          " ตอนนี้พี่เขาป่วย ให้เวลาพี่เขาหน่อยนะ " ผมมองหน้าคุณพ่อของพี่โรลด้วยแววตาสั่นระริก ผมดีใจมาก ผมคิดว่าผมจะโดนไล่ออกไปซะแล้ว

          " ขอบคุณครับ " ผมยกมือไหวอีกครั้ง

          " โรล เป็นยังไงบ้างลูก " ผมตกใจรีบมองตามเสียงนั้น และก็พบว่าพี่โรลเพิ่งลืมตาขึ้นและขยับตัวน้อยๆ

          " น้ำ " ผมลุกขึ้นยืนช้าๆ และค่อยๆ เดินเลาะไปเพื่อมองดูพี่โรลให้ใกล้ที่สุด ผมสงสารพี่โรลที่หายใจแรงเหมือนกำลังเจ็บปวดอยู่ ผมเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาน้อยๆ และยืนมองอยู่ห่างๆ

          " พี่โรลคะเดี๋ยวหนิงป้อนนะ " ผมมองผู้หญิงที่ทำท่าเสนอตัวด้วยใบหน้าชื่นบาน

          " เธอ เป็นใคร ยุ่ง " ผมยิ้มน้อยๆ มองหนิงที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ พี่โรลนั้นเป็นพวกใจยักษ์ใจมารไม่ว่าหน้าไหนๆ เหมือนเก่า

          " นาย ยิ้มอะไร " ผมชะงักและมองพี่โรลที่กำลังจ้องมองผม ผมสังเกตุว่าพี่โรลนั้นกลายเป็นคนพูดคำสั้นๆ อีกแล้ว

          " เปล่าครับ " ผมพูดและยิ้มน้อยๆ

          " นายเป็นใคร " คำถามของพี่โรลทำเอาผมนิ่งอึ้งอีกครั้ง ผมหลุบตาลงต่ำ ผมจะอ่อนแอไม่ได้ พี่โรลเป็นของผม

          ผมมองหนิงที่กำลังมองผมด้วยสีหน้ายิ้มเยาะ งั้นเหรอ ผมเป็นใครงั้นสินะ ผมเงยหน้าขึ้นและตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจที่สุด

          " ผมเป็นเมียพี่ " หลังจากสิ้นคำตอบของผม ในห้องก็เงียบกริบจนเหมือนจะได้ยินเสียงจั๊กจั่นที่เกาะอยู่ด้านนอก ผมมองหน้าหนิงที่ตาโตและปากสั่นน้อยๆ และพี่โรลที่กำลังสำลักน้ำออกทางจมูก

          พี่โรลมองผมพลางหรี่ตา และขมวดคิ้วมองผมอีกที

          " เมื่อกี้ว่าไงนะ " พี่โรลถามผมอีกครั้งพลางกวักมือเรียกผมให้ไปใกล้ๆ

          ผมหน้าแดงขึ้นน้อยๆ แต่ก็จ้องหน้าพี่โรลและพูดออกไปอีกครั้ง

          " ผมเป็นเมียพี่ " ผมตอบฉะฉานเสียงดังฟังชัด เอาซะแม่พี่โรลควานหายาดมเลยทีเดียว

          ผมเหลือบมองไอ้เมี่ยงที่ชูนิ้วโป้งให้ผมทั้งสองมือแบบอึ้งๆ

          พี่โรลไม่ได้พูดอะไร แต่กำลังกุมขมับตัวเองพลางนวดเบาๆ

          " นี่เรื่องจริงเหรอเนี่ย " พี่โรลทำหน้าแบบเหวอเลยทีเดียว ผมก็เข้าใจนะ เพราะพี่โรลนั้นไม่ได้เป็นเกย์ ไม่เคยมีแฟน แต่อยู่ดีๆ มีผู้ชายแบบผมมาบอกว่าเป็นเมีย เป็นใครก็ช็อคแหละครับ

          " เรื่องจริงผมเป็นพยาน..จ๊ากก " ผมคว้าส้มในตระกร้าเยี่ยมไข้พี่โรลและปาหัวไอ้ตัวเสือกที่มันกำลังจะแฉผม

          " พี่ไม่เชื่อก็เรื่องของพี่ แต่ผมเป็นเมียพี่จริงๆ " ผมพูดพลางเดินไปเกาะที่ปลายเตียงพี่โรล

          พี่โรลมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น และส่ายหน้าน้อยๆ เหมือนไม่อยากจะเชื่อ

          " แต่นายไม่ใช่สเปคฉันเลยนะ " ผมเงยหน้ามองพี่โรลด้วยแววตาสั่นระริก นั่นสินะ ผมลืมไปได้ยังไงว่าพี่โรลชอบผมเพราะอะไร ผมในนอนนี้ผอมแห้ง ไม่ใช่ลี่แบบที่พี่โรลหลงรักในตอนแรก

          " เป็นผู้ชายที่หน้าด้านหน้าไม่อายจริงๆ " ผมหลบตาคุณแม่พี่โรลที่กำลังชี้หน้าด่าผมอยู่

          " ยังไม่ได้ยินหรือไง ออกไปได้แล้ว " คุณแม่พี่โรลพูดไล่ผม และคำพูดของพี่โรลนั้น ทำเอาผมรู้สึกเหมือนกับถูกพี่โรลตบหน้า ผมตัวสั่นน้อยๆ และทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง

          " เดี๋ยวก่อน " ผมหันหลังไปอีกครั้ง พี่โรลกำลังทำมือเรียกผมอยู่

          " ตาโรล พอได้แล้ว เห็นชัดๆ ว่ามันโกหกนะลูก "

          " เงียบได้ไหม​ ผมปวดหัว " คุณแม่พี่โรลเงียบทันทีและมองผมด้วยสีหน้าไม่พอใจ

          ผมค่อยๆ เดินกลับไปช้าๆ ไปข้างๆ เตียงของพี่โรล

          " แผลโดนอะไร " พี่โรลจ้องมองผมและมองรอยแผลรอยฟกช้ำบนตัวผม

          " รถชนครับ " พร้อมพี่นั่นแหละ ผมยิ้มน้อยๆ มองหน้าพี่โรล ซึ่งพี่โรลก็มองหน้าผมและทำมือให้ผมนั่งลง

          " ทุกคนออกไปให้หมด " ผมตกใจและทำท่าจะลุกขึ้น แต่พี่โรลก็ทำมือให้ผมนั่งลงเหมือนเดิม

          " เล่าเรื่องของนายให้ฟังหน่อย " ผมมองพี่โรลที่หลับตาลงเหมือนกำลังรอฟังสิ่งที่ผมพูด

          " ผมไม่มีอะไรจะเล่าหรอกครับ " พี่โรลลืมตาขึ้นอีกครั้ง และขมวดคิ้วมองผม

          " ทำไม " ผมมองพี่โรลที่ทำหน้าเหมือนไม่พอใจ พี่ในตอนนี้นั้นไม่มีพี่โรลที่ผมรู้จักเหลืออยู่เลย พี่จะไม่มีวันทำสายตาแบบนี้ใส่ผมแน่นอน

          " มันเป็นสิ่งล้ำค่าที่ผมอยากให้พี่จำมันได้เอง " ผมมองพี่โรลและยิ้มน้อยๆ

          " ถ้านายโกหกล่ะ " ผมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่ให้ไหลออกมา

          " กับผู้ชายเนี่ยนะ " ผมน้ำตาไหลออกมาช้าๆ อย่างสุดจะกลั้น พี่ครับ พี่จำผมไม่ได้จริงๆ เหรอ พวกเราเพิ่งจะกอดกันเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเองนะครับ



พี่ไม่มีผมอยู่ในนั้นแล้วจริงๆ เหรอ ข้างในหัวใจของพี่
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-04-2018 13:12:22 โดย Gloomy Sunday »

ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2590
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ k2blove

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1868
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3
 o3 จริงๆ เลย เมี่ยงเนี่ย อย่าลืมหาคู่ให้ด้วยนะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
เห้อแบบนี้ก็ต้องรอนานเลยสิ
ดูแม่จะกีดกันอีกด้วย

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
ความสุขมักจะมาไว และไปไว  สู้ ๆ นะหลานลี่  :กอด1:

ออฟไลน์ Nus@nT@R@

  • Life is Investment
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +456/-11
อดทนไว้ลี่ เด่วพี่โรลก็หายแล้ว

ออฟไลน์ Gloomy Sunday

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 408
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +215/-3
    • Fanpage : Gloomy Sunday Tk.
          Calorie ที่ 36 คำขอโทษที่มีความหมาย


          หลังจากที่คุยกับพี่โรล ผมก็ขอตัวกลับมาพักที่ห้องของผม ผมน้ำตาไหลตลอดเวลาที่อยู่ใกล้ๆ พี่ และพี่ก็เหมือนจะทำตัวไม่ถูก ได้แต่มองผม และบอกให้ผมหยุดร้องไห้ซะ ผมอยากเข้าไปหาพี่ใกล้ๆ และกอดพี่เอาไว้ ผมรู้ว่าพี่กำลังเจ็บปวดและสับสน ผมจะต้องอดทน รอวันที่พี่จะกลับคืนมา

          ผมนอนอยู่บนเตียงของตัวเอง เหม่อลอยคิดถึงวันเก่าๆ วันที่พวกเรานั้นเพิ่งเจอกัน มันเหมือนกับเพิ่งผ่านมาได้ไม่นาน วันแรกพี่ที่แอบจับมือผม หยิบขนมออกจากกระเป๋าของผม ร้องเพลงให้ผม บอกว่าชอบผม จูบผม และกอดผมเอาไว้ ผมจำวันเวลาพวกนั้นได้ดี ผมมีความสุขมากที่พี่มักจะทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีค่า ผมพิเศษกว่าใครๆ พี่ลืมมันทั้งหมดไปแล้วจริงๆ เหรอ ผมห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้ แต่ก็ไม่เคยทำได้ ผมเจ็บปวดใจเหลือเกิน ผมร้องไห้เบาๆ และผลอยหลับไป แต่ก็รู้สึกถึงเสียงที่กำลังเรียกผมเบาๆ

          " ลี่ "  ผมลืมตาขึ้นและพบว่าเมี่ยงกำลังเขย่าผมอยู่

          " มีอะไรเหรอ " ผมถามมันที่กำลังยิ้มน้อยๆ ให้ผม
         
          " คือคุณลี่คะ ขอโทษที่รบกวน แต่คุณโรลไม่ยอมทานยาไม่ยอมทานข้าวเลยค่ะ คอยแต่จะอาละวาดลูกเดียว ยังไงช่วยไปดูหน่อยได้ไหม​คะ " ผมขมวดคิ้วมองดูผู้หญิงคนหนึ่งที่น่าจะเป็นแม่บ้านของบ้านพี่โรล ผมค่อยๆ ลุกขึ้นและเดินตามผู้หญิงคนนั้นไปยังห้องของพี่โรลที่ชั้นบน

          ผมเปิดประตูเข้าไปและก็ต้องตกใจมาก เพราะว่าพี่โรลกำลังขว้างของลงพื้น และทำท่าเหมือนกำลังปวดหัวอยู่ ถ้าผมไม่เคยรู้จักพี่โรลมาก่อน ผมคงจะพูดได้เลยว่า พี่โรลนั้นน่ากลัวและดูร้ายกาจมากแค่ไหน

          " พี่ครับ ใจเย็นๆ นะ " ผมค่อยๆ เดินเข้าไปและเก็บของที่ร่วงอยู่ตามพื้น ผมนิ่วหน้าน้อยๆ เพราะผมก็เจ็บแผลของผมเหมือนกัน ผมเหลือบมองหนิงที่ยืนแอบอยู่ข้างผนัง และคุณแม่พี่โรลที่กำลังขมวดคิ้วมองผมเช่นเคย แต่คุณพ่อพี่โรลไม่อยู่ครับ

          ผมค่อยๆ เดินเลาะเข้าไปและไปนั่งข้างๆ พี่โรลที่กำลังทำหน้าอารมณ์เสียอยู่

          " ปวดหัวเหรอครับ " ผมถามเบาๆ และมองพี่โรลที่กุมหัวตัวเองอยู่ นี่ขนาดแขนหักไปข้างนึงนะ ยังฤทธิ์เยอะดีจริงๆ

          " เอาตัวเองให้รอดเถอะ " พี่โรลเหลือบมองผมพลางขมวดคิ้ว

          " ผมไม่เป็นอะไรครับ "

          " คนโกหก " พี่โรลยังคงมองผมไปทั่วทั้งตัว รู้ดีจริงๆ เลยนะ

          " พี่ไม่กินยาก็ไม่หายสิ ทำไมถึงปาของละครับ " ผมถามพลางหยิบยาที่พยาบาลกำลังยื่นให้อย่างกล้าๆ กลัวๆ ดูทุกคนจะกลัวพี่โรลกันแฮะ ก็นะ ร้ายจริงๆ เลยล่ะ

          " รู้สึกเหมือนกำลังจะตาย " ผมตกใจรีบลุกขึ้นจับตัวพี่โรล

          " จริงเหรอครับ เจ็บตรงไหนอีกครับ จะได้ให้หมอมาดู " แต่ผมที่ทำหน้าตาตื่นก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของคนที่บอกว่ากำลังจะตาย

          " หลอกง่ายนะเราน่ะ โอ้ยยย " อ้ากกก ผมเผลอฟาดพี่โรลเข้าให้ด้วยความเคยชิน ทำเอาทุกคนตาเหลือกกันเลยทีเดียว

          " ซาดิสม์หรือไง " ผมนั่งลงและหน้าบูดใส่ไอ้คนจอมแหลนี่ ขนาดจำไม่ได้ยังกวนเหมือนเดิม

          " อย่าพูดอะไรแบบนั้นอีกนะ " ผมพูดและทำหน้าดุแข่งกับคนกวน

          " อ่ะ กิน " ผมทำมือยื่นยาให้พี่โรลที่กำลังมองผมอยู่

          " แขนหักกินไม่ได้ " พี่โรลส่ายหน้าและไม่ยอมรับยานั้น

          " หักข้างเดียวนะรู้สึก เมื่อกี้ยังเก่งอยู่เลย " ผมยังคงหน้ามุ่ย หนอย สำออยเป็นเลิศ

          " เดี๋ยวหนิงป้อนก็ได้ค่ะ " ผมมองหนิงที่ทำท่าจะเสนอตัวมาช่วย

          " เธอ น่ารำคาญ " ผมแอบขำน้อยๆ เป็นไงล่ะ ให้มันรู้ซะบ้าง พี่โรลทำมือไล่หนิงอย่างไม่ใยดี

          " คนอื่นออกไป เกะกะ " ผมมองทุกคนที่ทำหน้าเจื่อนๆ แต่ก็ออกไป นี่พี่จะโหดไปไหน ในคนพวกนั้นมีแม่พี่ด้วยนะ ไอ้เด็กเกเรเอ๋ย

          " กินยากินข้าวแล้วจะได้พักผ่อน " ผมพูดและยังคงยื่นยาให้

          " ป้อน " หือออ ผมตาโตมองไอ้คนที่อ้าปากรอเหมือนเด็กน้อย

          " เร็วดิ " ผมลุกขึ้นและป้อนยาใส่ปากพี่โรลและหยิบน้ำป้อนให้อีกที ก็ดูกินง่ายนี่ ทำไมต้องวิ่งไปตามผมกันละเนี่ย

          พี่โรลมองผมเหมือนกำลังคิดอะไร แต่ก็ไม่พูดออกมา ผมยังคงจำสิ่งที่พี่พูดเมื่อเช้าได้ ซึ่งมันทำให้ผมเสียใจเหลือเกิน

          " นาย เอ่อ ลี่เป็นเมียจริงเหรอ " ผมมองหน้าพี่โรลและพยักหน้าน้อยๆ

          " ผู้ชายกับผู้ชายนี่ ทำยังไงกันเหรอ " ผมตาโตขึ้นทันทีด้วยคำถามบ้าๆ นั่น อ้ากกก จะให้พูดยังไงละครับเพ่ โอ้ยยย ถามทำไมฟะ แล้วแหม อีตอนทำแม่งโครตดูเชี่ยวชาญ พอตอนนี้ละเจือกมาถาม ผมนี่อยากจะตะกุยหน้าไอ้พี่บ้านี่จริงๆ

          " ใครจะไปพูดเล่า " ผมพูดพลางทำหน้าบูด

          " งั้น...ขอดูนมหน่อยได้ไหม​ " ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่โรลและต้องยั้งใจไม่ให้ฟาดไอ้พี่บ้านี่อีกที หนอยยย

          " มีที่ไหนล่ะ "

          " ไม่มีก็อยากดูอ่ะ " พี่โรลพูดเรื่องแบบนี้ออกมาได้หน้าตาเฉย อ้ากกก จำไม่ได้แม่งยังหื่นอีก

          " ไม่เอา " ผมพูดพลางทำหน้าบูด

          " อายทำไมผัวเมียกัน "  เหรออออ อ๋อเหรอออ เมื่อเช้าใครฟะพูดเหมือนรับไม่ได้ที่มีเมียเป็นผู้ชาย

          " ไอ้ทะลึ่ง "

          " อ่ะ แลกกันดูก็ได้ " พี่โรลพูดพลางทำท่าจะถกกางเกงให้ดู อ้ากกกก ใครจะไปอยากดูหนอนเหี่ยวๆ ของแกตอนนี้ฟะ ผมรีบตะครุบมือพี่โรลที่กำลังจะถกกางเกงลงจริงๆ และก็เหมือนเข้าไปติดกับดัก พี่โรลปล่อยมือจากกางเกงเปลี่ยนมาจับข้อมือผมไว้แน่น พลางดึงผมและจ้องหน้าดูใกล้ๆ จนผมแก้มขึ้นสีระเรื่อ

          " หน้าตาน่ารักดีนะ " ผมหน้าแดงจัดขึ้นมาทันทีและแกะมือพี่โรลออก

          " น่ารักบ้าอะไรล่ะ " ผมนั่งลงและหยิบจานข้าวมาเตรียมป้อน

          " เอ้า อ้าปาก "  ผมพูดและอ้าปากให้ดูและพี่โรลก็หัวเราะเบาๆ

          " ปกติพวกเราเป็นแบบนี้กันเหรอ " ผมหุบปากลงและมองพี่โรลที่กำลังยิ้มให้ผม ผมมือสั่นน้อยๆ รู้สึกอยากร้องไห้ออกมาอีกแล้ว

          " อย่าร้องไห้ " ผมมองพี่โรลที่พูดบอกผมด้วยเสียงจริงจัง

          " มันเจ็บมากเลย ตรงนี้ " พี่โรลพูดพลางชี้ที่หัวใจ

          " ไม่อยากเห็นลี่ร้องไห้ " พี่พูดแบบนี้ แล้วผมจะไม่ร้องไห้ได้ยังไงละครับ ผมวางชามข้าวต้มและก้มลงร้องไห้กับฝ่ามือ ผมทั้งดีใจและเสียใจที่ทำตามที่พี่บอกไม่ได้

          " ผมขอโทษครับ " ผมรู้สึกถึงสัมผัสที่พี่โรลค่อยๆ เอื้อมมือมาแตะที่หัวของผมเบาๆ นั่นยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักไปใหญ่

          หลังจากนั้น ผมก็ป้อนข้าวให้พี่โรลจนหมด ผมกินบ้างพี่กินบ้าง พี่โรลนั้นถึงจะยังจำผมไม่ได้ แต่ก็ดูจะเปิดใจให้ผมมากขึ้น พี่คงอยากรู้ใช่ไหม​ ว่าพี่เคยชอบผมจริงๆ หรือเปล่า ผมไม่โทษพี่หรอก เชิญเลยครับ มองผมให้เต็มตา มองและสัมผัสตามที่พี่ต้องการ ผมเป็นของพี่ ของพี่ทั้งตัวและหัวใจ

          " ผมไปแล้วนะ พี่ก็นอนพักซะ " ผมจับให้พี่โรลนอนลง ผมคิดไปเองหรือเปล่านะ เหมือนผมจะเห็นพี่โรลทำหน้าเหมือนกำลังเจ็บปวดอยู่ แต่พอผมมองดูดีๆ พี่เขาก็จะทำหน้านิ่งๆ ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลย

          " ลี่ " ผมที่กำลังจะเดินออกไปก็หันกลับมาอีกครั้ง

          " อยู่ข้างๆ ก่อนได้ไหม​ จนกว่าพี่จะหลับ " ผมเดินกลับมาและนั่งลงใกล้ๆ ผมค่อยๆ เอื้อมมือไปจับมือของพี่โรลเอาไว้ พี่โรลยิ้มน้อยๆ และค่อยๆ หลับตาลง

          ผมมองพี่โรล ผมรู้สึกดีใจมาก ขอบคุณนะครับ ที่อยากให้ผมอยู่ใกล้ๆ ถึงพี่จะจำผมไม่ได้ แต่พอเป็นแบบนี้ผมก็ยังรู้สึกว่า ผมมีหวัง อีกไม่นานพี่จะกลับมาใช่ไหม​ครับ และพวกเราจะไม่มีวันพรากจากกันอีก

          " ขอโทษนะ " ผมขมวดคิ้วมองพี่โรลที่หลับไปแล้ว ผมไม่เข้าใจเลย ว่าทำไมพี่ถึงพูดแบบนั้น มันเหมือนกับจะเป็นคำบอกลา



เหมือนกับจะเป็นถ้อยคำสุดท้าย ที่ผมจะได้ยินจากพี่
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-04-2018 13:14:34 โดย Gloomy Sunday »

ออฟไลน์ k2blove

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1868
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3
คนป่วยเจ้าเล่ห์จังเลยนะ ลี่เขินน่ารัก

ออฟไลน์ fc_fic

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2590
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-7

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
หรือว่าต้องไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ เลยต้องห่างกัน  :กอด1:

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3066
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2

ออฟไลน์ ซีเนียร์

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 767
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด