ตอนที่ 4 : วันหยุดความรู้สึกเปียกชื้นที่แก้มทำให้พฤกษ์ลืมตาขึ้นช้าๆ เขาขยับตัวเพื่อไล่ความง่วงก่อนส่งยิ้มเกียจคร้านให้เหมียวส้มที่ปีนขึ้นมานั่งอยู่บนอก
“ซนจริงๆ”
“เมี้ยว” เหมียวส้มขานรับ มันขยับเท้าไปมาเบาๆ ราวกับดีใจที่เขาตื่นเสียที
“ขออีกสิบนาที” พฤกษ์กอดเหมียวส้มให้นอนแนบลงบนอก ปิดเปลือกตา เอียงหน้าลงซบหมอน เช้าวันหยุดแบบนี้เขาอยากนอนให้เต็มอิ่ม
แผลบ ลิ้นเล็กๆ เลียลงบนแก้ม ดูท่าเหมียวส้มจะหิว ชายหนุ่มมั่นใจว่าเขาแง้มประตูห้องนอนเอาไว้ เพื่อให้เหมียวส้มออกไปทำธุระและกินอาหารได้ หรือมันจะออกไปไม่เป็น
พฤกษ์ยอมลืมตา เขาเอียงศีรษะกลับมาเป็นจังหวะเดียวกับที่เหมียวส้มเลียลงมาบนแก้ม ลิ้นเล็กๆ จึงแตะเข้ากับริมฝีปากของเขาแทน เจ้าเหมียวส้มทำท่าสะดุ้งโหยง มันมองเขาตาโตก่อนหมุดหายเข้าไปในผ้าห่ม พฤกษ์หัวเราะลั่นให้กับท่าทางตลกๆ ของมัน
“ไปไหน ออกมานี่” ดูมันทำ แทนที่เขาจะเป็นฝ่ายตกใจเหมียวส้มกลับทำท่าประหลาดเสียได้ พฤกษ์หมายจะเปิดผ้าห่มออกเพื่อแกล้งไอ้ตัวเล็ก แต่มันกลับโผล่หน้าออกมาก่อน
“ไงเรา” พฤกษ์มองหน้าเล็กๆ ที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมา เหมียวส้มหมอบตัวจ้องมองเขานิ่ง ก่อนกระโจนออกมาแลบลิ้นเลียริมฝีปากของเขาเบาๆ แล้วมุดหายกลับเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง
“เจ้าเหมียว” พฤกษ์หัวเราะลั่น เอามือลูบปากตัวเอง ไม่มีน้ำลายเปียกเหนอะหนะมีเพียงสัมผัสอุ่นชื้นที่เขารู้สึกเมื่อครู่
“มานี่เลย” พฤกษ์โยนผ้าห่มไปด้านข้าง จับเหมียวส้มที่นอนกลิ้งอยู่ในผ้าห่มออกมา เขาจับมันนอนหงายกับหมอน ก้มหน้าลงไปฟัดพุงสีขาว เจ้าเหมียวดิ้นไม่หยุด สองขาหน้าปัดป้องกันไม่ให้เขาแกล้งสำเร็จ
“ริเป็นโจรขโมยจูบเหรอ” พฤกษ์ใช้สองมือล็อคหน้าเหมียวส้มเอาไว้ ใช้ริมฝีปากแตะย้ำไปทั่วๆ เหมียวส้มร้องประท้วง สองขาหน้าแตะลงบนมือเขาแต่กลับไม่ดิ้นหนี
“แสบนักนะเรา” พฤกษ์เงยศีรษะขึ้น ดีดนิ้วลงบนศีรษะเล็กเป็นการปิดท้าย เขาแกล้งให้เจ้าเหมียวสะดุ้งเล่น น้ำหนักของนิ้วแทบไม่มี
“โอเคตื่นก็ตื่น ขืนนอนต่อคงกวนไม่เลิก” พฤกษ์นั่งตัวตรงสะบัดคอไปมาแก้ปวดเมื่อย สงสัยเขาต้องออกกำลังกายบ้างแล้ว ก้มลงไปฟัดเจ้าเหมียวไม่เท่าไหร่ดันปวดคอ
“แค่หาอะไรให้กินก็พอใช่ไหม” พฤกษ์ยังคิดจะกลับมานอนต่อ วันหยุดแบบนี้เขาไม่มีโปรแกรมออกไปไหน มีแค่นัดกับกรวีไว้ ซึ่งอีกฝ่ายจะเอางานเข้ามาปรึกษาที่บ้านช่วงบ่ายเท่านั้น
Rrrr พฤกษ์วางเหมียวส้มลงบนเตียงเหมือนเดิม เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ หน้าจอแสดงชื่อของฤดีมาศ
“ครับฤดี” เหมียวส้มจ้องมองเขา แต่พอเขาหันไปสบตาเจ้าเหมียวตัวดีกลับสะบัดหน้าหนี สงสัยงอนที่เขาชักช้า
“วันนี้หรือครับ” พฤกษ์เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนผนังห้อง “วันนี้ผมไม่สะดวกครับมีนัดคุยงานช่วงบ่าย กว่าจะไปถึงกว่าจะกลับมาผมคิดว่าไม่น่าทัน เอาไว้นัดกันอีกทีดีกว่าครับ” ฤดีมาศชวนเขาออกไปทานข้าวกลางวัน พฤกษ์ยังรู้สึกเกียจคร้านและเขาไม่อยากเร่งรีบเพื่อกลับมาให้ทันนัดกับกรรวี
“บ้านผม? เอาอย่างนั้นหรือครับ..ก็น่าจะทัน..งั้นก็ตามใจฤดีครับ” พฤกษ์มองตามหลังเหมียวส้ม พอเขาพูดจบประโยค ไอ้ตัวเล็กก็กระโดดลงจากเตียง เดินลิ่วๆ ออกจากประตูห้องนอนที่แง้มไว้ออกไป อ้าว! ก็ออกได้นี่
“อะไรนะครับ” พฤกษ์มัวแต่สนใจเหมียวส้มจึงไม่ทันฟังสิ่งที่ฤดีมาศพูด ต้อองขอให้ทวนใหม่อีกครั้ง
“ได้ครับ เดี๋ยวเจอกัน” พฤกษ์กดวางสาย ฤดีมาศอยากแวะมาหา บอกว่ามาทำธุระใกล้กับละแวกบ้านของเขาพอดี อยู่ไม่ไกลกัน
พฤกษ์ลุกจากเตียง เดินลงไปดูเหมียวส้มที่ชั้นล่างแต่ไม่เห็นแม้แต่เงา อาหารในชามยังเหลืออยู่เต็ม
“เหมียว” เงียบไม่มีเสียงตอบรับ
“เหมียว” ชายหนุ่มเรียกซ้ำสองแต่บ้านยังเงียบเชียบ
พฤกษ์ก้มลงแตะอาหาร เมื่อเห็นว่ายังดูใหม่ กระบะทรายยังสะอาด เขาจึงตัดสินใจขึ้นไปอาบน้ำเพื่อให้ทันเวลาก่อนฤดีมาศจะมาถึง เดี๋ยวถ้าหิวไอ้ตัวเล็กคงออกมากินเอง
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
"พฤกษ์แมวตัวนี้ไม่น่ารักเลย มันข่วนฤดี" ฤดีมาศโกรธจนลมออกหู แมวบ้านี่ข่วนเธอทันทีที่พฤกษ์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นมันยังนั่งเรียบร้อยให้เธอลูบหัวอยู่เลย
"หือ” พฤกษ์ขมวดคิ้ว “ไอ้ตัวเล็กข่วนฤดีเหรอ” ตั้งแต่เขาเลี้ยงเหมียวมาแม้จะไม่กี่วัน เหมียวไม่ใช่แมวชอบข่วน เรียกว่าไม่เคยกางเล็บเลยก็ว่าได้ แถมยังขี้อ้อนและติดคนมากด้วย ชายหนุ่มจึงแปลกใจที่ฤดีมาศบอกแบบนั้น
“ใช่ค่ะ” ฤดีมาศลงเสียงหนัก ไม่พอใจที่พฤกษ์ทำเสียงเหมือนไม่เชื่อเธอ จริงอยู่ที่เจ้าเหมียวบ้านี่ไม่ได้ข่วนเธอจริงจัง แต่การที่มันเอาเท้าตบมือเธอที่ยื่นไปลูบหัวก็ทำเอาฤดีมาศนึกชัง
เมี้ยววว...เหมียวส้มเดินเข้าไปคลอเคลียเอาหัวถูไถไปมากับแขนของฤดีมาศ พฤกษ์ยิ้ม อย่างไอ้ตัวเล็กหรือจะทำร้ายใคร มีแต่จะอ้อนมากกว่า
"อย่าเข้ามาใกล้" ฤดีมาศใช้มือปัดเจ้าเหมียวเบาๆ แต่ร่างเล็กกลับกระเด็นไปไกล
เมี้ยววว!! เจ้าเหมียวส้มกลิ้งหลุนๆ พอหยุดนิ่งมันหันมามองเธอด้วยสายตาตัดพ้อ
"เจ็บไหม" พฤกษ์รีบเดินไปช้อนขึ้นอุ้ม เหมียวส้มซบหน้าซุกอกเขาตัวสั่น
"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร" ชายหนุ่มพยายามปลอบเหมียวส้มที่ตัวสั่นน้อยๆ ตลอดเวลา เขาแนบหน้าลงไปหา กดจูบลงบนศีรษะเล็ก พยายามปลอบให้สงบ
"พฤกษ์คะ!" ฤดีมาสขัดใจกับภาพที่เห็น พฤกษ์เอาใจแมวเกินไปหรือเปล่า ดูสายตาที่มันเหลือบมามองเธอสิ แววตาเป็นประกายคล้ายผู้ชนะ ถ้าไม่ได้คิดไปเองเธอว่าแมวตัวนี้กำลังยิ้มเยาะเธออยู่
“เอาไปไว้ห้องอื่นเถอะค่ะ ดูมันไม่ค่อยชอบฤดี เดี๋ยวกัดขึ้นมาฤดีกลัวติดโรค”
“เหมียวไม่กัดหรอกครับฤดี อีกอย่างผมเพิ่งพาเหมียวไปตรวจมา ไม่มีโรค” วันที่เหมียวส้มเป็นไข้ เขาให้หมอเจาะเลือดไปตรวจ รวมถึงให้ตรวจเห็บหมัด ไรหู เชื้อรา เหมียวส้มสะอาดสะอ้าน เมื่อผลเลือดออกมาก็เป็นปกติดี
“แต่ฤดีไม่ชอบ” ฤดีมาศเผลอขึ้นเสียงเมื่อพฤกษ์ไม่ยอมตามใจเธอก่อนรีบเบาเสียงลงเมื่อนึกได้ “คือ..ฤดีแพ้ขนแมวค่ะ อยู่ด้วยสักพักจะเริ่มจาม”
“อย่างนั้นหรือครับ” พฤกษ์มองฤดีมาศด้วยสายตาพิจารณา เขาเชื่อว่าคนที่แพ้ขนแมวน่าจะรีบบอกตั้งแต่แรกเพราะถือเป็นอันตราย แต่ทำไมถึงเพิ่งมาบอกเขาป่านนี้ พฤกษ์ก้มลงมองหน้าเหมียวส้ม มันช้อนตาขึ้นมองเขาด้วยสายตาน่าสงสาร คงยังตกใจอยู่ไม่น้อย
“ถ้าอย่างนั้นผมว่าฤดีกลับก่อนดีไหมครับ พอดีผมปล่อยเหมียวเดินได้รอบบ้าน ขนคงร่วงเต็มไปหมด ผมทำงานทุกวันยังไม่มีเวลาเก็บกวาดทำความสะอาด คิดอยู่ว่าวันนี้จะทำ”
“คะ!”
“เดี๋ยวฤดีจะไม่สบาย คนเป็นภูมิแพ้เป็นง่ายหายยากไม่ใช่หรือครับ ผมเป็นห่วง” เจอรอยยิ้มอ่อนโยนที่ส่งมาให้ ฤดีมาศจึงไม่กล้าโวยวาย ได้แต่ส่งสายตาอาฆาตไปหาต้นเหตุที่อยู่ในอ้อมแขนของพฤกษ์ เธอหรืออุตส่าห์ลงทุนบึ่งรถมาหาเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมออกไปพบ แล้วนี่อะไร ไม่ถึงชั่วโมงก็ต้องกลับแล้วเพราะไอ้แมวบ้านี่ตัวเดียว
“ก็ได้ค่ะ แต่วันหลังพฤกษ์ต้องแก้ตัวด้วยการพาฤดีไปดูหนังนะคะ ฤดีอุตส่าห์มาหา”
“ครับ” พฤกษ์ยิ้มรับ เขาเห็นว่าใกล้เวลานัดกับกรรวีแล้วจึงออกปาก ฤดีมาศบอกเขาว่าอยู่ละแวกบ้านจะมาถึงภายในครึ่งชั่วโมง แต่กลับใช้เวลาในการเดินทางจริงนานมาก เขาเดาว่าฤดีมาศเพิ่งมาจากบ้าน พฤกษ์เป็นคนตรงไปตรงมาเขาจึงสะดุดกับเรื่องนี้ ยอมรับว่าเขาไม่ชอบใจที่โดนหลอกเพราะเรื่องเวลาเป็นสิ่งสำคัญ เขามีนัดคุยเรื่องงานและเขาได้บอกฤดีมาศไปแล้ว ที่สำคัญเห็นสายตาเหมียวแล้วเขาขังมันไว้ในห้องไม่ลง
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“ขอบคุณครับพี่พฤกษ์ ขอโทษอีกทีผมเพิ่งทำเสร็จเมื่อคืนเลยต้องมากวนวันหยุด” กรรวีเก็บทุกอย่างลงกระเป๋า เขาโทรหาพฤกษ์เมื่อคืนเพื่อขอให้อีกฝ่ายช่วยดูแบบให้ พฤกษ์มีความชำนาญและเก่งกว่าเขา กรรวีไม่อยากให้งานชิ้นนี้หลุดมือ จึงอยากให้พฤกษ์ช่วยดูให้ก่อนที่เขาจะเข้าไปคุยกับลูกค้าที่บ้านวันอาทิตย์
“ไม่มีปัญหา พี่ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว วีมีธุระที่ไหนต่อไหม พี่ได้ไวน์มาใหม่หาคนชิมเป็นเพื่อน”
“โห ลาภปากผมเลย ไม่มีครับอยู่ได้สบาย” กรรวีนั่งเอนหลังสบายใจเมื่อคุยเรื่องงานเสร็จแล้ว ไม่สนใจสายตาที่มองจ้องมาจากมุมห้อง
เมี้ยว”
“ติดคนจริงๆ อยู่ตรงไหนตามมาด้วยตลอด” พฤกษ์เดินไปอุ้มเหมียวส้มมาวางบนโต๊ะกินข้าว ที่ๆ เขาใช้คุยงานกับกรรวี
“ตกลงพี่พฤกษ์เลี้ยงไว้เหรอ”
“อืม หาเจ้าของไม่เจอ” พฤกษ์เดินไปเปิดตู้เก็บของเพื่อหยิบของขบเคี้ยวมาเทใส่จาน
“ให้กทม.มารับไปไหมพี่ ผมมีเบอร์ โอ๊ย!” พฤกษ์รีบหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงร้องของกรรวี เขาต้องตกใจเมื่อเห็น เหมียวส้มกำลังงับเข้าที่แขนของรุ่นน้อง ในขณะที่เจ้าตัวพยายามดึงคอเพื่อให้ปล่อย
“เหมียว” พฤกษ์ตกใจรีบเดินเข้าไปดึงเหมียวส้มออก เขาจับมันวางลงบนพื้นห้องก่อนก้มลงมองแขนของกรกวี
“เจ็บหรือเปล่าวี”
“นิดหน่อยพี่” กรรวียกมือลูบแขนตรงที่ถูกกัด
“ไปฉีดยาหน่อยไหม แต่หมอตรวจแล้วไม่มีโรคนะ”
“ไม่ต้องๆ สงสัยเป็นหนุ่มแล้วเลยหงุดหงิด พี่พฤกษ์พามันไปทำหมันดีกว่าครับผมแนะนำ รับรองว่าสงบลงเยอะ”
“ง้าววว” เหมียวกางเล็บกระโจนเกาะขากรรวี ดีที่พฤกษ์เห็นเขาจึงรีบคว้าเอาไว้
“โทษทีวี วันนี้เหมียวหงุดหงิดนิดหน่อย กลัวคนน่ะนึกว่าจะโดนทำร้าย”
“รุ่นนี้กลัวกับเขาด้วยเหรอ”
“หือ?”
“เปล่าพี่ไม่มีอะไร ผมเห็นแมวเฮี้ยวเอาการเลยแซว”
“ไม่หรอก เห็นแบบนี้เหมียวเรียบร้อยไม่เฮี้ยว” กรรวีกลั้นหัวเราะจนตาเป็นประกาย สบตากับดวงตาเอาเรื่องของน้องชาย มันน่าแฉนักว่าเจ้าแมวตัวนี้ห่างไกลกับคำคำว่าเรียบร้อยมากแค่ไหน
“แล้วนี่เจ้านายกลับวันไหน” พฤกษ์เห็นว่าเหมียวส้มกับกรรวีสงบศึกกันชั่วคราวแล้ว เขาจึงหันไปเตรียมกับแกล้มต่อ คุณกานต์เดินทางไปฮ่องกงตั้งแต่เมื่อคืน กรรวีถึงต้องเอางานมาให้เขาดูแทน
“อังคารเย็นๆ ครับ”
“กวีไปด้วยเหรอ”
“เปล่าครับ” กรรวีหันไปสบตากับน้องชายในร่างแมว “ทำไมพี่พฤกษ์คิดว่ากวีไปด้วย”
“ไม่เห็นมากับวี ทุกทีไม่เคยพลาด” กวีติดสอยห้อยตามกรรวีมาหาเขาเสมอ แม้พี่ชายจะบ่นว่าสร้างความลำบากใจให้แค่ไหนน้องชายก็ไม่เคยฟัง พฤกษ์ยอมรับว่าอึดอัดเล็กน้อยที่อีกฝ่ายรุกเขาหนัก เขาจึงต้องวางเฉย ทำเหินห่างบ้าง เพื่อกั้นระยะเอาไว้ แต่พอไม่เห็นมาเขากลับอดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้
“อ๋อ ออกไปเที่ยวครับ พักนี้ทำตัวเกเร บ้านช่องไม่ยอมอยู่”
“ง้าววว” ศึกที่สงบลงแล้วเกือบเริ่มขึ้นใหม่ ดีที่พฤกษ์เสร็จพอดี เขายกของกินเล่นมาวางบนโต๊ะ อุ้มเหมียวส้มขึ้นมาวางบนเก้าอี้ จัดการเปิดไวน์ที่วางเตรียมไว้รินลงแก้ว
“พักนี้คงไม่ค่อยมาวุ่นวายกับพี่พฤกษ์เท่าไหร่ โล่งอกได้เลยพี่”
“อืม” พฤกษ์หมุนแก้วไวน์ในมือ แปลกที่เขาไม่รู้สึกดีใจอย่างที่ควรจะเป็น เขาคงเคยชินไปแล้วกับการเห็นกวีวนเวียนอยู่ใกล้ๆ
“ดื่มกันเถอะ” พฤกษ์ยกแก้วไวน์ชนกับรุ่นน้อง แบบนี้ก็ดีแล้ว เขาจะได้ทำงานได้เต็มที่โดยไม่ต้องคอยพะวง คอยระวังเรื่องการวางตัวกับลูกชายของเจ้านาย
“เมี้ยวว” เหมียวส้มกระโดดจากเก้าอี้ขึ้นมานั่งบนตักเขา มันเอาหน้าคลอเคลียกับอก ทำเสียงเบาๆ ในคอ เห็นสายตาที่มองขึ้นมา จู่ๆ พฤกษ์ก็คิดถึงกวี
“จะตลกไหมถ้าพี่จะบอกว่าพี่รู้สึกว่าเจ้าเหมียวกับกวีเหมือนกัน”
แค่ก แค่ก กรรวีสำลักไวน์ที่ดื่มเข้าไป เขาไอออกมาเบาๆ “อะไรนะพี่พฤกษ์”
“ไม่มีอะไร” พฤกษ์ยิ้มให้รุ่นน้อง เขาคงเพี้ยนไปเอง คนกับแมวจะเหมือนกันได้ยังไง
“ดื่มดีกว่า ไม่หมดขวดวีห้ามกลับ”
“ไม่กลับอยู่แล้วพี่ วันนี้ผมว่าง” น้ำเสียงของกรวีปนหัวเราะ คล้ายเจ้าตัวพอใจอะไรบางอย่าง
“เมี้ยว” เสียงร้องขัดใจนั่งมาจากตักของพฤกษ์ กรวีไม่เห็นหน้าแต่มั่นใจว่าเจ้าตัวดีคงกำลังโมโหเขา หึๆ การได้แกล้งน้องชายตัวเองเป็นสิ่งที่เขาชอบมากเป็นพิเศษ มีพี่ชายเป็นกขค.สักวันก็แล้วกันนะ งานนี้ไม่ดึกเขาไม่กลับ จะแกล้งแล้วต้องให้ถึงที่สุด
กวีซบหน้าลงกับตักของพฤกษ์ เขาทำอะไรพี่ชายไม่ได้จึงได้แต่หัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ในใจ โธ่ นึกว่าจะได้อยู่ด้วยกันสองคน หมดกันพอดีที่คิดไว้
เขาชอบเวลาอยู่กับพฤกษ์ ชอบเวลาที่พฤกษ์ลูบเนื้อตัวเขา ชอบที่พฤกษ์หอม และชอบที่.. เหมียวส้มสะบัดหน้าไปมาเมื่อคิดถึงบางอย่าง โอ๊ยเขินชะมัด ริมฝีปากของพฤกษ์ในที่สุดเขาก็ได้สัมผัสแล้ว ขโมยจูบไปตั้งสองที โชคดีอะไรอย่างนี้ กวีเคลิ้มจนตาลอย เอาเถอะในเมื่อวันนี้มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้น เขาจะยอมยกโทษให้คุณพี่ชายสักวันก็ได้ มาเป็นมารของน้องจริงๆ
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
