ตอนที่ 6 : เหมียวซน “พี่พฤกษ์หลังเลิกงานมีนัดหรือเปล่า”
“เตมีอะไร” พฤกษ์หยุดงานในมือ เงยหน้าขึ้นมองเตชิตที่ยืนยิ้มเผล่อยู่ข้างโต๊ะ
“ไอ้นทมันฝากชวน วันนี้มันเพิ่งปิดงานลูกค้าได้มันจะฉลอง โทรมาเมื่อกี้เองสดๆ ร้อนๆ”
“สงสัยลูกค้าให้โบนัสพิเศษนท”
“เปล่าพี่ มันจะฉลองที่จบงานเสียที ไม่ต้องเจอลูกค้ารายนี้อีก”
“ไอ้พวกนี้ อย่าให้เจ้านายได้ยินเชียว” พฤกษ์ส่ายหัว รุ่นน้องแต่ละคนล้นไม่มีใครเกิน
“เจ้านายรู้แล้วพี่ วีเพิ่งไปชวน ยังได้เงินติดไม้ติดมือมาตั้งสามพัน เจ้านายบอกให้ค่าปลอบใจ”
“หึๆ” สาเหตุที่เขาไม่อยากไปทำงานที่อื่น แม้ฝีมืออย่างเขาจะเลือกบริษัทใหญ่ขนาดไหนก็ได้ก็เพราะแบบนี้ พฤกษ์เลือกความสบายใจในการทำงานมากกว่า มีเจ้านายที่เข้าใจลูกน้อง เงินตอบแทนอยู่ในระดับที่พอใจ ได้ทำงานที่ตัวเองรัก สำหรับเขาถือว่าน่าพอใจแล้ว
“ว่าไงพี่ ไปด้วยกันไหม”
“พี่เตผมไปด้วยสิ” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น กวีแวะมาคุยงานโต๊ะใกล้ๆ จึงพลอยได้ยินไปด้วย
“ว่างเหรอเรา เดี๋ยวนี้หลังเลิกงานหายหัวตลอด”
“ก็ผมยุ่ง” กวีตอบเสียงอ่อย เขาออกจากบริษัทเร็วทุกวัน เรียกว่าตรงเวลาเป๊ะ เพราะไม่รู้ว่าวันไหนพฤกษ์จะกลับบ้านเร็ว
“ไม่ใช่ไปติดหนุ่มที่ไหนนะ”
“จะไปติดที่ไหนได้ก็ติดอยู่คนเดียว” กวีมองตรงไปยังพฤกษ์ สายตาของเขาไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมายถึงใคร
“ชัดถ้อยชัดคำตลอด” เตชิตทำเป็นบ่น ที่จริงเขาช่วยรุ่นน้องตอกย้ำอีกแรง “ว่าไงพี่พฤกษ์ไปหรือเปล่า ผมจะโทรไปจองโต๊ะจะได้บอกจำนวนคนถูก” พฤกษ์กำลังชั่งใจ ที่ผ่านมาหากกวีไปด้วยเขามักจะหลีกเลี่ยงเสมอ เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายตัดใจได้เร็วๆ แต่คราวนี้ชายหนุ่มกลับลังเล
Rrrr
“ครับฤดี” พฤกษ์กดรับสายจากฤดีมาศที่โทรเข้ามาขัดจังหวะพอดี
“วันนี้หรือครับ” กวีเบือนหน้าหนี ได้ยินแค่นี้เขาก็รู้คำตอบแล้ว เตชิตตบมือลงบนบ่าของน้องเล็ก นึกสงสารเมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสร้อยนั้น
“วันนี้ผมไปไม่ได้ครับมีนัดแล้ว ฤดีเที่ยวให้สนุก ฝากบอกคุณนิดด้วยว่าผมขอบคุณที่ชวน” กวีเบิกตากว้าง เขาได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า พฤกษ์ไม่ไปอย่างนั้นหรือ
“ไม่ได้จริงๆ ครับ...อย่าเพิ่งงอนผมเลย.. ครับ..ได้ครับ..สวัสดีครับ” พฤกษ์กดวางสาย ทันเห็นสายตาของกวีที่จ้องมองมาก่อนที่เจ้าตัวจะรีบหลบ
“แปลว่าไปด้วยกันใช่ไหมพี่พฤกษ์” เตชิตจัดการรวบรัดตัดความ ยอมเสียมารยาทให้รู้ไปเลยว่าแอบฟัง
“อืม” พฤกษ์ทำหน้าขรึม ตอบด้วยเสียงในลำคอ ไม่อยากถูกรุ่นน้องตัวดีแซ็ว เห็นสายตาดีใจของกวีแล้วไม่รู้เขาคิดถูกหรือคิดผิด มันแค่รู้สึกอยากไปขึ้นมา
“โอเค เดี๋ยวผมถามคนที่เหลือจะได้รีบโทรไปจองโต๊ะ”
“อืม” พฤกษ์ก้มหน้าลงทำงานให้รู้ว่าเขาหมดความสนใจกับเรื่องนี้แล้ว เตชิตแอบยักคิ้วให้กวี ดูคนท่ามากเสียก่อน เขารู้หรอกน่าว่าห้ามแซ็ว เพราะพฤกษ์อาจจะเปลี่ยนใจได้ เขาไม่อยากให้กวีผิดหวัง
“ไปทำงานได้แล้ว” เสียงเข้มๆ เอ่ยดุ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมา เตชิตกับกวีรีบแยกย้ายด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม คนหนึ่งยิ้มขำส่วนอีกคนยิ้มอย่างมีความสุข
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“พี่วีเรียกน้องเหรอ” กวีนั่งลงหน้าโต๊ะทำงานของพี่ชาย กรรวีเลิกทำงานเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ยกมือกอดอกมองน้องชาย ก่อนถอนใจออกมาเบาๆ
“ได้ข่าวจะไปดื่มกับพวกเต”
“ใช่ พี่พฤกษ์ไปด้วยนะพี่วี โคตรเซอร์ไพรส์เลย” กวียิ้มร่า ดีใจจนปิดไม่มิด
“ดีใจ?”
“ของมันแน่อยู่แล้ว” กวีทำเสียงและสีหน้าเหมือนจะบอกว่าไม่เห็นต้องถาม
“นี่ประชด”
“อ้าว! แล้วพี่วีจะประชดน้องทำไม”
“ไปแล้วจะกลับยังไง เดี๋ยวก็โดนจับได้กันพอดี”
“โธ่ระดับนี้แล้ว ไม่มีทางจับได้หรอกน่า” กวีอวดตัว “เดี๋ยวผมก็ขอตัวกลับก่อน รีบนั่งแท็กซี่กลับบ้านแค่นี้ก็เรียบร้อย ไม่มีปัญหา
“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าพี่พฤกษ์ไม่กลับตามหลังเราไปติดๆ พี่พฤกษ์ขับรถเองถ้าถึงก่อนขึ้นมจะทำยังไง”
“ไม่มีทาง” กวีขึ้นเสียงสูง ยิ้มอมภูมิก่อนเปลี่ยนเป็นยิ้มประจบ ยื่นมือออกไปคว้ามือพี่ชายที่กอดอกอยู่มากุมไว้
“พี่วีก็รั้งพี่พฤกษ์ไว้ให้น้องสิ ขอสักแค่สามสิบนาทีก็พอ น้องทันแน่นอน”
“เฮ้อ” กรรวีถอนใจออกมาดังๆ ตั้งใจให้น้องชายได้ยิน
“น่า นะ นะ ช่วยน้องหน่อย”
“นี่แหละน้า คิดเองเออเองคนเดียว ไอ้เรื่องเข้าไปอยู่บ้านพี่พฤกษ์ก็เหมือนกันไม่รู้จักปรึกษาใครเลย” กรรวีอดบ่นน้องชายไม่ได้
“ถามพี่หรือยังว่าพี่ทำได้ไหม”
“งะ พี่วีจะไม่ช่วยน้องเหรอ” กวีทำเสียงเศร้า ตาละห้อย รู้ว่ามุกนี้พี่ชายไม่เคยชนะ ใจอ่อนร้อยเปอร์เซ็นต์
“ไม่ใช่ไม่ช่วยแต่มันช่วยไม่ได้ พี่ต้องไปรับน้าปรางที่สนามบินให้แม่ มันก็แบบนี้ล่ะนะบ้านช่องไม่ยอมอยู่ถึงไม่รู้อะไรเลย”
“แต่พี่เตบอกว่าพี่วีไปด้วยนี่” กวีเริ่มหน้าเสีย
“ใช่ แต่พี่ไปแค่แป๊บเดียว นั่งได้ไม่เกินชั่วโมงก็ต้องกลับ หรือเราจะกลับพร้อมพี่”
“โห ชั่วโมงเดียวเอง นานๆ พี่พฤกษ์จะยอมไปด้วยสักครั้ง” กวีทำเสียงออด
“เอาไง คิดดีๆ นะว่าควรเลือกแบบไหน”
“ไม่เป็นไรน้องน่าจะพอมีทาง พี่วีไม่ต้องห่วง” กวีคิดว่าเขาน่าจะกลับทัน พฤกษ์ไม่น่าจะรีบกลับ อย่างน้อยขอนั่งต่ออีกสักชั่วโมงก็ยังดี เวลาไปดื่มก็อยู่กันถึงห้าทุ่มเที่ยงคืนอยู่แล้วนี่นา
“ตามใจเรา ซวยขึ้นมาอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน”
“ครับผม เชื่อน้องเถอะไม่ซวยหรอก” กวียิ้มทะเล้น ยังคงมั่นใจในความคิดตัวเอง ไม่เป็นไรหรอกน่า
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“ยังสนุกอยู่เลยแต่ผมต้องกลับแล้ว” กวีเอ่ยขอตัวเมื่อเวลาผ่านไปจนถึงสี่ทุ่มกว่า ส่วนกรรวีกลับไปตั้งแต่ยังไม่สองทุ่ม
“เราจะกลับยังไง มากับพี่วีไม่ใช่เหรอ” เตชิตเพิ่งนึกได้ว่ากวีไม่มีรถมา
“แท็กซี่ไงพี่เต เอาน่าผมไม่ปล้ำคนขับหรอกไม่ต้องเป็นห่วง” กวีพูดติดตลกหวังให้ขำกัน
“กลัวแต่ยังไม่ทันโบกแท็กซี่จะโดนดักฉุดก่อนสิวะ หน้าตายิ่งดีๆ อยู่ คนเมาเยอะแยะ” นทแซ็วรุ่นน้อง กวีได้ชื่อว่าเป็นหนุ่มน้อยหน้าหวานที่สุดในออฟฟิศ ไม่ถึงกับน่ารักแบบผู้หญิง แต่เป็นผู้ชายที่ผู้ชายด้วยกันเองยังชอบมอง
“งั้นพี่นทก็ไปยืนส่งผมขึ้นแท็กซี่”
“ก็อยากไปอยู่หรอกว่ะ แต่กลัวไอ้เตมันคาบผู้หญิงที่พี่หมายตาไปก่อนสิวะ”
“นั่นไง ทำมาเป็นห่วงน้องห่วงนุ่งที่แท้ก็เห็นผู้หญิงดีกว่า”
“ฮ่าๆ น้องนุ่งก็ห่วง แต่ห่วงน้องไม่นุ่งมากกว่า”
“ทุกทีอะ” กวีแกล้งทำสีหน้าเบื่อหน่าย สุดท้ายก็หัวเราะออกมา
“เดี๋ยวพี่ไปส่งจะกลับพอดี” เสียทุ้มดังขึ้น เตชิตหันไปมองรุ่นพี่ พฤกษ์ยังมีสีหน้าเรียบเฉย แต่กลับทำให้ทุกคนในโต๊ะชะงักได้
“ดีเลยพี่ ผมจะได้ไม่ต้องห่วง” ชายหนุ่มทำเหมือนเดิมคือไม่แซ็ว ไม่พูดให้พฤกษ์ถอย เขารีบตะครุบโอกาสนี้ให้น้องสุดที่รัก โดยไม่รู้สักนิดว่าคนที่ควรดีใจกำลังหัวใจจะวาย
ไม่ได้! ไม่ได้เป็นอันขาด กวีร้องดังๆ อยู่ในใจ ซวยแล้ว ซวยจริงๆ อย่างที่พี่วีแช่ง ตายแน่ เขาจะทำยังไงดี
“ไปสิ” เตชิตกระซิบเบาๆ เอาศอกกระทุ้งน้องชายสุดที่รักที่นั่งอยู่ข้างๆ เพ่งตาใส่คล้ายจะถามว่าเอ็งจะนั่งรออะไรอยู่วะ เดี๋ยวโอกาสก็หลุดลอย
“คือ...” กวีหัวเราะแห้งๆ ออกมา คืออะไรดีวะ “คือ..ผมว่าผมไม่กวนพี่พฤกษ์ดีกว่าครับ จะได้นั่งต่อ”
“พี่จะกลับอยู่แล้ว” เสียงพฤกษ์นิ่ง ไม่มีใครรู้ว่าพฤกษ์กำลังคิดอะไรอยู่
“ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ” กวีรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ
“พี่ไม่ได้ไปเพราะจะไปส่ง แต่พี่จะกลับอยู่แล้ว เข้าใจหรือเปล่า”
“อ่า..” โดนดุแบบนี้ กวีได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ เขาพยักหน้ารับ ในหัวกำลังคิดหาวิธีพาตัวเองผ่านเหตุการณ์นี้ไปให้ได้
“แต่ไม่ต้องไปส่งผมก็ได้ครับ พี่พฤกษ์จะได้พักผ่อน” กวีไม่รู้ตัวเลยว่าคำถามของเขาสร้างความแปลกใจให้คนฟังมากแค่ไหน แม้แต่เตชิตยังประหลาดใจกับสิ่งที่ได้ยิน
“ลุกได้แล้ว” พฤกษ์ใช้วิธีตัดบท เขาหันไปทางนทเจ้าภาพของงาน “พี่ฝากไว้สองพันเพื่อที่เจ้านายให้ไม่พอ”
“ไม่เป็นไรพี่ ผมเป็นคนขอเลี้ยงที่เหลือผมจ่ายเอง” นทรีบปฏิเสธรุ่นพี่
“เอาไปเถอะ” พฤกษ์วางเงินลงบนโต๊ะ เขาลุกขึ้นยืนมองไปยังกวี ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา แต่ทำให้กวีรู้ตัวว่าเขาต้องลุกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ผมกลับก่อนครับ” กวีบอกลาเพื่อนร่วมโต๊ะที่เหลือเมื่อรู้ว่าไม่มีทางปฏิเสธได้อีกแล้ว คิดไม่ออกว่าจะแก้สถานการณ์นี้อย่างไร ไม่รู้เลยว่าความกังวลของเขาหลุดออกมาทางสีหน้า และร่างสูงที่ยืนอยู่เห็นมันอย่างชัดเจน
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“พี่พฤกษ์ขับกลับบ้านเลยก็ได้ครับ ส่งผมหน้าหมู่บ้านพี่ก็พอเดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่ต่อไปเอง” กวียังไม่ละความพยายาม ขืนให้พฤกษ์ไปส่งเขาที่บ้าน กว่าเขาจะออกมาหน้าหมู่บ้านคงใช้เวลานาน ไม่รู้พี่วีถึงบ้านหรือยัง จะหาใครออกมาส่งเขาได้ไหม บ้านเขาอยู่เกือบท้ายสุดของหมู่บ้านเดินออกมาไม่ต่ำกว่าสิบห้านาที ยิ่งคิดยิ่งไม่เจอทางออก
“บ้านพี่กับบ้านเราห่างกันไม่ไกล” พฤกษ์เลือกซื้อบ้านไม่ไกลจากที่ทำงานมากนัก ทำให้ไม่ไกลจากบ้านของกวีด้วย
“คือ..”
“เรามีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับเปล่า ไม่มี” กวีปฏิเสธเป็นพัลวัน พยายามคิดหาทางออกแต่ก็จนหนทาง
“ไม่อยากให้พี่ไปส่งเหรอ”
“หะ! ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่” เขาเพิ่งรู้ตัวว่ากำลังทำให้พฤกษ์เข้าใจผิดอยู่ “โธ่ พี่พฤกษ์ก็รู้ว่าผมอยากให้พี่พฤกษ์ไปส่งแค่ไหน” คนพูดเสียงอ่อย ถ้าไม่ติดว่าหน้าสิ่วหน้าขวานอยู่ กวีคงดีใจจนทำอะไรไม่ถูก ไม่ใช่แค่พฤกษ์ไม่หลบหน้าเขา ยังอาสาพามาส่งถึงบ้านด้วย
“ไม่รู้สิ พักนี้เห็นเรายุ่งตลอด แต่ก็ดีแล้ว”
“ใจร้ายชะมัด” กวีมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
“ว่าใคร”
“ใครได้ยินก็คนนั้นแหละครับ ใจดำ”
“ไม่ได้ใจดำ เรายังเด็ก กลับไปใช้ชีวิตตามประสาวัยรุ่นก็ดีแล้ว”
“ไม่ต้องคอยไล่ผมหรอก ผมรู้อยู่แล้วว่าพี่พฤกษ์เกลียดขี้หน้าผม”
“กวี” เสียงเรียกอ่อนโยนของพฤกษ์ทำให้เขาเงียบ กวีแพ้เสียงแบบนี้ เสียงของพี่ชายใจดี ผิดแค่เขาไม่ได้อยากเป็นน้องชาย
“พี่ไม่ได้เกลียด พี่รักกวีนะ ห่วงกวี เหมือนที่วีห่วง”
“เหอะ พูดแบบนี้บอกว่าเกลียดผมยังดีกว่า” เสียงของกวีขึ้นจมูก พฤกษ์หันไปมอง ชายหนุ่มถอนใจออกมาเบาๆ
“คุยกันดีๆ อย่าเพิ่งงอนเป็นเด็กๆ”
“พี่พฤกษ์ก็แบบนี้ คำก็เด็กสองคำก็เด็ก”
“ก็ดูเราสิ จะไม่ให้พี่เรียกว่าเด็กได้ยังไง” พฤกษ์ลืมตัวยกมือขึ้นโยกหัวอีกฝ่ายเบาๆ เมื่อเห็นริมฝีปากที่เชิดขึ้นเกือบติดจมูกของกวี
“มีแฟนเด็กเขาว่าจะกระชุ่มกระชวย พี่พฤกษ์ไม่คิดจะลองหน่อยเหรอ”
“หึๆ” พฤกษ์อดขำไม่ได้ เอากับเจ้าตัวดี เขาเปลี่ยนอารมณ์ตามแทบไม่ทัน งอนอยู่ได้แป๊บเดียวกลับมารุกเขาอีกแล้ว
“หัวเราะไปเถอะ เล่นตัวนักจะปล้ำให้” ตาวาวๆ ของอีกฝ่ายทำให้พฤกษ์ขมวดคิ้ว เขาหันไปมองพอดีจึงเห็น
“แก่แดด”
“ทำได้ก็แล้วกัน”
“หึ อย่าหวังเลย พูดแบบนี้ก็ดีต่อไปพี่จะห้ามเราเข้าบ้าน”
“เหอะ กลัวตายล่ะ” กวีไม่กลัวหรอก เขานอนอยู่บนเตียงด้วยทุกคืน คอยดูเถอะเล่นตัวนักสักวันจะหายาปลุกเซ็กส์มาใส่ให้กิน
“พักนี้พี่ว่าเราดูแปลกๆ ไป” กวีชะงักเมื่อถูกพฤกษ์ทักขึ้น เมื่อก่อนเขาไม่กล้าพูดแบบนี้เพราะกลัวจะไม่ได้เข้าใกล้ชายหนุ่มอีก ตั้งแต่เป็นเหมียวได้อยู่ใกล้พฤกษ์ตลอดเวลา เขาเลยเผลอลืมตัวไปบ้าง
“เปล่า” มันแน่นอนอยู่แล้วว่าเขาต้องปฏิเสธ
“ไม่แปลกก็ได้แต่เปลี่ยน”
“ไม่เปลี่ยน”
“เรามันหัวรั้นไม่ยอมรับ”
“ผมไม่เปลี่ยนจริงๆ ไม่มีอะไรเปลี่ยนทั้งนั้น โดยเฉพาะเปลี่ยนใจยิ่งไม่มีทาง” พฤกษ์ละสายตาจากถนนไปสบกับสายตาเด็ดเดี่ยวที่มองมา ถ้าเป็นเมื่อก่อนพฤกษ์คงรีบบอกว่าอย่าพูดแบบนี้มันไม่ดี แต่วันนี้เขาเพียงแค่เบือนสายตากลับไป
“พี่พฤกษ์!” เพราะมัวแต่คุย กวีจึงไม่ทันสังเกตว่าพฤกษ์ขับรถถึงทางเข้าหมู่บ้านของเขาแล้ว
“อะไร เรียกซะพี่ตกใจ”
“จอดส่งผมด้านหน้านี่แหละครับเดี๋ยวผมเข้าไปเอง พี่พฤกษ์จะได้ไม่ต้องเสียเวลาวนรถออกมา” กวีรีบบอก ถ้าจากตรงนี้เขาจะเรียกแท็กซี่ได้เลย
พฤกษ์ไม่ตอบ เขาขี้เกียจเถียงเรื่องเดิมๆ ที่เคยพูดไปแล้ว ชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าป้อมยาม บอกเลขที่บ้านและส่งบัตรประชาชนให้เพื่อแลกบัตร หางตาเห็นกวีทำท่าจะปลดเข็มขัดเปิดประตูลงไป พฤกษ์จึงคว้าแขนเอาไว้
“นั่งดีๆ” เสียงดุๆ ไม่เท่ากับมือที่กำแขนเขาไว้แน่น กวีใจเต้นแรง ไม่บ่อยครั้งที่พฤกษ์จะถูกต้องตัวเขาอย่างนี้ โดยเฉพาะหลังจากเขาสารภาพว่าชอบออกไป อีกฝ่ายแทบจะระวังตัวกับเขาตลอดเวลา
“ผมลงตรงนี้ก็ได้” กวีเสียงอ่อย เสียดายก็เสียดายแต่มันให้ไปส่งไม่ได้จริงๆ
พฤกษ์ไม่ตอบ เขารับบัตรผ่านมาจากยามโยนมันลงหน้าคอนโซลรถ ปล่อยมือจากแขนของกวี ขับรถผ่านป้อมยามเข้าไปได้เพียงครู่เดียวก็เปิดไฟกะพริบ เบนรถเข้าจอดข้างทาง
“ขอบคุณครับ” กวียิ้มโล่งอก นึกว่าพฤกษ์เปลี่ยนใจจอดให้เขาลง
“เดี๋ยว” เสียงดุๆ ของพฤกษ์ทำให้กวีชะงักมือที่เตรียมเปิดประตูรถ หันไปมองใบหน้าเรียบสนิทของพฤกษ์
“ครับ?”
“พี่ถามอะไรเราหน่อยสิ”
“อะไรครับ” กวีขมวดคิ้ว มีเรื่องอะไรสำคัญอย่างนั้นหรือ พฤกษ์ถึงกับต้องจอดรถคุย
“ที่เราอยากรีบกลับ ไม่อยากให้พี่ไปส่ง อยากลงรถให้ได้เพราะมีนัดกับใครหรือเปล่า”
“หะ!!” หัวใจกวีเต้นตึกตัก โธ่เขาต้องทำตัวมีพิรุธมากแน่ๆ ไม่ต้องให้ใครมาบอกกวีก็รู้
“ไม่ได้คิดจะกลับเข้าบ้านใช่ไหม บอกพี่มาตรงๆ “ พฤกษ์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนพูดต่อ “เรานัดใครไว้หรือเปล่า”
“เปล่าครับเปล่า ผมแค่เกรงใจพี่พฤกษ์จริงๆ”
“แน่ใจ?”
“ยิ่งกว่าแน่อีกครับ ผมไม่ได้นัดใครไว้” เขาไม่ได้โกหก เขาไม่ได้นัดใคร แล้วเขาก็เกรงใจพฤกษ์จริงๆ กลัวกลับบ้านไปไม่เจอแมวแล้วจะเป็นเรื่องใหญ่
“อืม” ชายหนุ่มพยักหน้า หันกลับไปนั่งตัวตรง รถเคลื่อนตัวออกอีกครั้ง
“อ้าว!” กวีตาโต นึกว่าถามแล้วจะยอมให้เขาลง
“ไหนว่าไม่ได้ไปไหน”
“...” แล้วจะให้กวีพูดอะไรได้ นอกจากนั่งคอตก ซวยแน่ๆ แล้วคราวนี้ รู้อย่างนี้แอบส่งข้อความบอกให้พี่วีเรียกแท็กซี่มารอดีกว่า โง่จริงๆ กวีเอ๊ย ทำไมมานึกได้เอาป่านนี้
กวีได้แต่พร่ำบ่นตัวเองอยู่ในใจ เขาเพิ่งคิดวิธีการได้แต่เหมือนจะสายเกินไป รถของพฤกษ์เลี้ยวไปเรื่อยๆ จนจอดลงที่หน้าบ้านหลังใหญ่ของบิดา
“ถึงแล้ว” พฤกษ์หันไปบอกเมื่อคนอยากรีบลงกลับนั่งนิ่ง ทำท่าไม่อยากลงเสียอย่างนั้น
“อ่า..ครับ” กวีหน้าแห้ง เอาไงดี เอาไงดี
“พี่พฤกษ์”
“หือ”
“คือ..” กวีอึกอัก สายตาหลุบลงต่ำ
“มีอะไรก็พูดมา”
“ขอบคุณครับที่มาส่ง”
“ไม่เป็นไร” กวีพยักหน้าหงอยๆ ยื้อไปก็ป่วยการ ถึงอย่างไรพฤกษ์ก็ต้องกลับไปก่อนเขาอยู่ดี
“ผมไปนะครับ ขอบคุณที่มาส่ง”
“ไม่เป็นไร” กวีเปิดประตูลงจากรถ เขายืนรอจนพฤกษ์ขับรถออกไป เมื่อเห็นว่าแสงไฟไปไกลมากพอแล้ว กวีรีบกดโทรศัพท์หาพี่ชาย
“พี่วีอยู่บ้านหรือเปล่า”
(อยู่)
“อย่าเพิ่งถามอะไร น้องยืนรออยู่หน้าบ้าน ไปส่งน้องที่บ้านพี่พฤกษ์หน่อย”
(หะ!)
“เร็วๆ ลงมาเลยนะ ด่วนๆ”
(เออๆ)
กวีเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง ใจเต้นรัวเร็ว เริ่มสวดมนต์บทสั้นๆ เท่าที่พอจะนึกออก ขอให้ลูกรอดด้วยเถอะ เพี้ยง
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“เหมียว” พฤกษ์เริ่มเอะใจ ปกติเหมียวส้มจะวิ่งเข้ามาคลอเคลียเขาทันทีที่เปิดประตูเข้าบ้าน แต่คืนนี้พฤกษ์ถึงบ้านได้สักพัก เดินเข้าครัวไปเปิดน้ำในตู้เย็นดื่มจนเรียบร้อยก็ยังไม่เห็นวี่แวว
“หรือจะงอนที่กลับดึก” ไอ้ตัวเล็กของเขายิ่งไม่เหมือนแมวตัวไหน มันงอนได้ไม่แพ้คน บางครั้งเขายังรู้สึกว่ามันงอนยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก
“เหมียว” พฤกษ์เดินขึ้นชั้นบนหลังจากหาชั้นล่างจนทั่วแล้ว
“เหมียวอยู่ไหน ออกมาเร็ว” ทุกอย่างเงียบกริบ พฤกษ์เริ่มรู้สึกไม่ดี เหมียวส้มหายไปไหน!
ชายหนุ่มเดินหาจนทั่ว ซ้ำอีกครั้งทั้งชั้นบนและชั้นล่างไม่เจอแม้แต่เงาของเหมียวส้ม พฤกษ์คิดไม่ออกว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร เขาตรวจดูจนทั่ว ไม่มีประตูหน้าต่างบานไหนถูกเปิดทิ้งไว้ ไม่มีรูหรือช่องทางให้ลอดออกไปได้ มันอะไรขึ้น
พฤกษ์เดินออกไปหาในสวนรอบๆ ตัวบ้านก็ยังไม่เจอ เขาตัดสินใจเดินออกไปนอกรั้วบ้าน เดินหาไปเรื่อยๆ ตามถนนจนถึงบ้านหลังสุดท้าย แต่ไม่มีวี่แววเหมียวส้มแม้แต่น้อย ใจคอของเขาเริ่มรู้สึกไม่ดี เป็นห่วงไอ้ตัวเล็ก ไม่รู้ว่าป่านนี้มันจะเตลิดไปที่ไหน
พฤกษ์เปิดประตูรั้วเข้าบ้าน เมื่อเดินหาถึงสองซอยด้วยกันก็ยังไม่เจอ ใจของเขาหนักด้วยความเป็นห่วง
“แง้วว” เสียงเล็กๆ ดังมากจากใต้พุ่มไม้เดียวกับวันแรกที่เขาเจอมัน ด้วยความดีใจปนโล่งใจ พฤกษ์รีบอุ้มมันขึ้นมากอด เขากดริมฝีปากไปบนตัวมัน บนหน้าผาก หัว จูบไปทั่วจนพอใจ
“หายไปไหนมา”
“เมี้ยว” เหมียวส้มเลียแก้มเขาเบาๆ ก่อนซุกหน้าเข้ากับซอกคอของเขา สองขายกขึ้นมาวางอยู่บนอก พฤกษ์ช้อนตัวมันไว้กันหล่น
“แกออกมาได้ยัไง”
“เมี้ยว” เหมียวส้มเอาหน้าถูไปมากับคอของพฤกษ์ ในใจคิดว่าโชคดีชะมัดที่ตอนนี้อยู่ในร่างแมว เขาจึงไม่จำเป็นต้องตอบคำถาม
“หรือว่า” พฤกษ์ทำหน้าคิด เหมียวส้มใจเต้นตึกตัก เพี้ยงขออย่าให้พฤกษ์สงสัยอะไรเลย ช่วยลูกสักครั้งด้วยเถอะ
“หรือว่าเราเดินตามหลังฉันออกมาตอนเช้า” พฤกษ์เพิ่งคิดได้ว่าเขาไม่ได้สังเกตว่าเหมียวส้มลอดออกมาตอนเขาเปิดประตูออกจากบ้านหรือไม่ เขาชะล่าใจเกินไปไม่สำรวจให้ดี เพราะปกติเหมียวส้มจะยืนส่งเขานิ่งไม่เกเร เป็นไปได้มากว่าจะวิ่งตามเขาออกมา
“ซนจริงๆ เลย” พฤกษ์ทำเสียงดุ เขาจรดริมฝีปากลงไปบนขนนุ่มซ้ำๆ ราวกับยังไม่หายคิดถึง
“เมี้ยว” เหมียวส้มเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาสำนึกผิด
“ไม่ต้องมองแบบนี้ เรามันรู้มาก” พฤกษ์บ่นเพราะเขาก็ใจอ่อนกับตาแป๋วๆ ของมันทุกครั้ง เรื่องอ้อนต้องยกให้ที่หนึ่ง ทำตาได้สารพัดแบบ
“ต่อไปห้ามเกเร ห้ามซนแบบนี้อีก ดีนะที่กลับมาบ้านถูก” แค่คิดว่าเหมียวส้มอาจคึกคะนองตามประสาหนุ่ม ไปไกลจนหลงทางกลับบ้านไม่ถูกพฤกษ์ก็ใจหายแล้ว เขาชินกับการมีเหมียวส้มอยู่ด้วย เมื่อครู่พฤกษ์รู้สึกได้ว่าบ้านมันเงียบ เงียบจนใจหาย
“ไป เข้าบ้านกัน วันนี้ต้องโดนอบรมซะบ้าง ห้ามหนีเที่ยวอีกรู้ไหมฉันเป็นห่วง”
“เมี้ยว”
“หึๆ ไอ้ตัวเล็กเลย ขี้อ้อนจริงๆ” พฤกษ์ยกเหมียวส้มขึ้นพาดบนบ่า เปิดประตูเข้าไปในบ้าน ต่อไปเขาต้องระมัดระวังให้มาก ไม่อย่างนั้นอาจไม่โชคดีเหมือนวันนี้
ในขณะที่เหมียวส้มซบหน้านิ่ง มันแอบพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ในใจคิดว่ารอดแล้วเรา คราวหน้าต้องระวังให้มาก ห้ามประมาทเป็นอันขาดเขาอาจไม่โชคดีแบบนี้ ท่านกลางเสียงถอนใจโล่งอก หนึ่งคนหนึ่งแมวคิดถึงสิ่งเดียวกันโดยไม่รู้ตัว
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ This man is mine ❤ คนนี้ของเหมียว [End] 05/12/17 ✿ P:35 (อ่าน 232942 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก