ตอนที่ 17
ความพยายาม(ของไข่ม้วน)อยู่ที่ไหนความวอดวายอยู่ที่นั่น!
“ต้องขอโทษด้วยนะครับสาวๆ เฮียเขาเมนส์ไม่มาก็เลยไม่คึก”
โบกมือลาสามสาวใบเถาที่ต้องกลับบ้านไปก่อนเวลาเพราะเฮียจ้าวยื่นคำขาดว่าให้หยุดการเต้นจ้ำบ๊ะ สาว(เหลือ)น้อยฉีกยิ้มจนน้ำหมากสีแดงไหลย้อยออกมาแลดูน่าสยดสยองยิ่งนัก ผมได้แต่ยืนโบกมือป้อยๆปนสยองอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งทุกคนหายลับตาไป
“!!!”
สะดุ้งสุดตัว รับรู้ได้ถึงรังสีอาฆาตอย่างแรงกล้า
“ไอ้ตัวแสบ”
“แหะๆ ฮะ…ฮาย…”
ทำท่าโบกมือเล็กน้อยพลางขยิบตาให้อีกฝ่ายที่ยืนจ้องเขม็งอยู่ตรงปลายบันได ขอบตาดำคล้ำเป็นสัญญาณของความอดหลับอดนอนและพักผ่อนไม่เพียงพอของมัน
“หมดแล้วใช่ไหม ฉันจะได้ไปนอน”
ไม่ตอบแต่กะพริบตาปริบๆกลับไปแทน เฮียจ้าวหมุนตัวกลับขึ้นห้องทันใด
โครม!!!
ปิดเบาๆก็ได้เฟ้ยยยย ปกติประตูทุกบานของบ้านมึงก็ไม่ใช่จะอยู่รอดปลอดภัยไปถึงสิ้นปีอยู่แล้ว อย่าทำร้ายมันนักเลย!
“หึๆ”
หัวเราะชั่วร้ายออกมาอีกครั้ง
คิดว่ากูจะยอมแพ้ง่ายๆเหรอ แผนหนึ่งไม่ได้ผลก็ยังมีแผนสองโว้ยยยย! ยิ่งกูทำให้นกเขามึงกลับมาขันได้เร็วเท่าไหร่ เวลาแห่งการฝึกวาดอนาโตมีของกูก็จะยิ่งเพิ่มขึ้นเท่านั้น
ไข่ม้วนขอสู้สุดใจแดดิ้น!!!
ปฏิบัติการครั้งที่สอง…เล้าโลมด้วยเสียง!
[อ๊า แรงอีกค่ะ โอ้วววววว ซี๊ดดดด อื้มมมมม]
[อ่า แน่นุสดๆ อ่า ตอดดีเหลือเกินโอ้ววว]
[อ๊า!!!!!!]
[โอ้วววววว!!!!!!]
เร่งเสียงจากโน้ตบุ๊คให้ดังเต็มแม็กซ์เพื่อส่งเสียงสยิ้วกิ้วให้ดังไปถึงเฮียจ้าวซึ่งนอนหลับอยู่ภายในห้อง แน่นอนว่าผมเอาหูฟังมาเปิดเพลงจากมือถือไว้เรียบร้อย ปิดหน้าจอของคลิปตรงโน้ตบุ๊คลงแล้วเปิดแค่เสียงให้คนด้านในฟัง
ถ้าอีกฝ่ายไม่เล่นตัดปัญหาการช่วยเหลือ(?)ของผมด้วยการล็อกประตูล่ะก็ ผมคงไม่ต้องเปิดเสียงดังขนาดนี้หรอก
[ปึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ]
[อ๊า ตรงนั้นค่ะ อื้ออออ]
[ควงสว่านกันเถอะ]
[อ๊า!!!! ท่านี้มัน อ๊าๆๆๆๆๆๆๆ!]
[โอ้ววววววววว!]
ก๊ากๆๆๆ อยากจะรู้นักว่าเจอเสียงหนังเอวีที่กำลังฮิตฮอตที่สุดในตอนนี้เข้าไปแล้วจะเป็นยังไง มังกรของมันยังจะทนจำศีลไหวหรือเปล่า!
อย่าแปลกใจนะว่าผมมีคลิปแบบนี้ในโน้ตบุ๊คได้ยังไง กูก็ผู้ชายคนหนึ่งที่เคยช่วยตัวเองตอนดูคลิปพวกนี้เหมือนกัน แต่ที่เอาหูฟังมาเปิดเพลงฟังแทนเพราไม่อยากเกิดอารมณ์ตอนที่อยู่กับมันแค่สองต่อสองเหอะ มันน่ากลัวว่าทุ่งลาเวนเดอร์กูจะไม่ปลอดภัยแม้ว่ามังกรมันจะหลับ แต่นิ้วมันก็ขยับได้ป่ะวะ?!
[จะเสร็จแล้ว แรงอีกค่ะผัวขา อ๊า…ตรงนั้น ตรงนั้น อ๊าๆๆๆๆๆ]
[ซี๊ดดด มันส์ดีจริงๆ โอ้วๆๆๆๆๆๆ]
[อ๊าๆๆๆๆ!!!!]
[โอ้วววว ซี๊ดดดดดดดด!]
ปังงงง!!!
ประตูห้องถูกกระชากออกอย่างแรง คนตัวโตเดินตีหน้ายักษ์ออกมาถลึงตาใส่ผมพร้อมคาดโทษเสร็จสรรพ นะ…น่ากลัวฉิบ!
ไม่ได้!
มึงต้องสู้! สู้เพื่ออนาโตมี!!!
“ไงเฮีย มันตื่นไหมฮะ”
“ตื่น…”
“จริงเหรอ!”
“ฉันนี่แหละตื่น! มานี่เลยไอ้ตัวแสบ!”
หมับ!
“เจี๊ยกกกกกกก!”
เฮียจ้าวใช้เท้าดันโน้ตบุ๊คของผมเข้าไปในห้องก่อนจะหิ้วคเสื้อผมจากด้านหลังพาลงบันไดมาทางประตูบ้านและ…
โครม!!!
เหวี่ยงผมลงกับพื้นอย่างไม่ไยดี
สาบานกับกูอีกที…มึงคือคนๆเดียวกับไอ้หนุ่มมุ้งมิ้งที่ขอให้กูเป็นของมันคนเดียวแน่นะ คนละเวอร์ชั่นสัสๆ!
“ห้ามเข้ามาในบ้านจนกว่าฉันจะตื่น!”
ปังงง!
แกร๊กๆๆ
สั่งเสร็จสรรพก็ปิดประตูใส่หน้าผมพร้อมลงกลอนเรียบร้อย! เมื่อกี้ก็ล็อกประตูห้องไม้ให้กูได้เข้าไป มาคราวนี้มึงล็อกประตูบ้านเลยเรอะ! จะมาเกินไปแล้วนะไอ้ดับตำเป็ด! ไม่สิ ไอ้เป็ดตับดำ เอ๊ย ไอ้ดำตับเป็ด!
อ๊ากกกกก โกรธมันจนมั่วแม้กระทั่งในความคิดเลยกู ฮึ่ยยยย!
“คนอุตส่าห์พยายามเพื่อช่วยแท้ๆ ไม่เข้าใจกันบ้างเลย”
ลุกขึ้นเดินกะเผลกด้วยเจ็บก้นที่กระแทกกับพื้นเต็มแรงออกไปข้างนอก เดินเล่นคร่าเวลาจนกว่าเจ้าของบ้านมันจะนอนเต็มอิ่มแล้วมาเปิดประตูให้ละกัน
จ๋อม! จ๋อม!
เสียงก้อนหินตกกระทบผิวน้ำครั้งแล้วครั้งเล่า นั่งหง่าวมาร่วมชั่วโมงอยู่ริมคลองไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่นัก แม่งนอนหรือตายกันแน่วะ คิดบ้างไหมว่าที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อช่วยนกเขาของมึงทั้งนั้น ยังมีหน้ามาโมโหโกรธาความหวังดีของกูอีก เฮ้อออ!
“เอาใจคนแก่นี่ลำบากชะมัด”
ปกติมีแต่คนแก่มาเอาใจ อย่างแม่งี้ พวกพี่สาวงี้ สารพัดจะเอาใจทำให้ผมกลายเป็นพวกชอบอ้อนคนแก่ ยิ่งใครที่สำนึกลึกๆของผมพยายามเข้าหาหรืออยากสนิทด้วยล่ะก็…จะชอบเผลอแสดงความเป็นเด็กใส่จนหลายครั้งที่ไอ้ไม้พายชอบด่าว่าผมทำตัวซนเป็นเด็กไม่รู้จักโต
อ่า…
พอพูดถึงแม่กับพวกพี่ๆก็ชักจะคิดถึงขึ้นมาแฮะ โทรไปดีไหมนะ
ตะ…แต่ถ้าโทรไปทุกคนจะต้อง…
“เอาวะ! ตั้งแต่มาถึงยังไม่เคยโทรกลับไปเลย แถมยังกำชับไว้ว่าห้ามโทรมาเพราะต้องใช้สมาธิอีก ป่านนี้คงจะ…”
คิดภาพว่าตอนนี้แม่กับพวกพี่สาวจะเป็นยังไงแล้วก็ขนลุก ยิ้มเจื่อนๆคนเดียวก่อนจะล้วงหยิบมือถือที่โชคดียัดเข้ากระเป๋ากางเกงได้ทันไม่ถูกเฮียจ้าวใช้เท้ากวาดเข้าห้องไปด้วยขึ้นมากดโทรออกเบอร์แม่
ตื๊ด…
ทันทีที่สัญญาณรอสายแรกดังขึ้น…
[ฮัลโหล หนูไข่ของแม่จ๋า!]
ปลายสายรับอย่างรวดเร็ว
“ฮะแม่ ไข่เอง แม่สบายดีไหมฮะ”
[ไม่เลย แม่จ๋าคิดถึงหนูไข่ใจแทบจะขาดรอนๆ พวกพี่ๆก็เหมือนกัน เราสี่คนนอนกอดรูปหนูไข่ร้องไห้ทุกคืนเลยน้า]
“ระ…เหรอฮะ”
[หนูไข่โทรมาเหรอแม่ ให้ตุ๋นคุยบ้าง!]
[ดาวด้วย!]
[อ๊ายย ไม่นะๆๆ ให้เจียวคุยก่อน]
[ไม่ได้! แม่จ๋าต้องได้คุยก่อนสิ หนูไข่โทรเข้าเครื่องแม่จ๋านะ]
[แม่จ๋าขี้โกงอ่ะ เชอะ!]
กะ…ก็แบบนี้แหละ
ครอบครัวผมมีแต่ผู้หญิงก็เลยหลงผมที่หลงฝูงเป็นเด็กผู้ชายคนเดียวของบ้านกันหมด พากันรักและเลี้ยงผมมาในแบบผิดๆ (เลี้ยงมาในแบบของเด็กผู้หญิง กระซิกๆ) ปัจจุบันยังคงความเพี้ยนและคลั่งไคล้ผมกันเอาไว้ได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย
“ไข่โทรมาเพราะคิดว่าแม่กับพวกพี่ๆคงเป็นห่วงเฉยๆฮะ เดี๋ยวก็ต้องวางแล้ว”
[อะไรกัน แม่จ๋าคิดถึงหนูไข่จะตาย จะคุยกับแม่จ๋าแค่นี้จริงๆเหรอ]
“แม่จ๋า เอ๊ย แม่ฮะ…”
จะบ้าตาย บางครั้งผมก็เผลอหลุดเรียกอะไรที่มันติดปากเพราได้ฟังทุกวันๆเหมือนกัน ลำพังแค่ติดใช้ฮะกับคนที่แก่กว่ามันก็ทำให้ผมดูเป็นเด็กมากพอแล้ว ถ้าขืนยังติดเรียกว่าแม่จ๋ากับพี่จ๋าเหมือนเมื่อตอนเด็กๆอีกล่ะก็…
อับอาย คำเดียวสั้นๆได้ใจความ!
[แล้วเป็นยังไง ฝึกวาดไปถึงไหนแล้ว กินอิ่มนอนหลับดีไหม ไม่ป่วยไม่เป็นอะไรใช่ไหมหนูไข่]
[ถามน้องด้วยสิแม่ว่ากินอาหารจากที่ไหน อย่าไปกินสุ่มสี่สุ่มห้าเดี๋ยวจะท้องเสียเอา บอกว่าพี่ตุ๋นจ๋าเป็นห่วง]
[ห้ามน้องอดหลับอดน้องเพื่อฝึกวาดรูปนะแม่ พี่ดาวจ๋าก็เป็นห่วงเหมือนกัน]
[ถ้าไอ้จ้าวรังแกอะไรให้รีบบอกพี่เจียวจ๋าเลยนะ พี่เจียวจ๋าจะรีบไปตื๊บมันให้เอง!]
ทำไมกันนะ…
ทั้งที่ดูเป็นครอบครัวที่ชุลมุนวุ่นวายแท้ๆ และผมเคยอายมาตลอดเวลาที่แม่กับพวกพี่ๆขนโขยงกันไปที่โรงเรียนตอนวันประชุมผู้ปกครองหรือเวลามีงานอะไรตั้งแต่สมัยอนุบาลยันมัธยมต้น (พอมัธยมปลายผมยื่นคำขาดว่าถ้าใครไปวุ่นวายอีกผมจะสักรูปแมงกุ๊ดจี่ที่กลางหน้าผาก! ก็เลยไม่มีใครกล้าไปอีกเลย) เพื่อตามถ่ายรูปผมเก็บไว้เป็นคอเลคชั่น ยิ่งพวกพี่ๆนี่ถึงขั้นเอาทำวอลเปเปอร์แปะในห้องกันเลยนะ ไอ้เล้งเคยเรียกอาการของพวกพี่ๆว่า ‘บราค่อน’ อะไรสักอย่าง ผมไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก
นั่นแหละ เอาเป็นว่ากลุ่มคนที่เคยทำให้ผมรู้สึกอายเพราะถูกเพื่อนๆล้อว่าเป็นลูกแหง่บ้างล่ะ ไอ้ตุ๊ดบ้างล่ะ ทว่าตอนนี้พวกเธอกลับเป็นกลุ่มคนที่ได้คุยเมื่อไหร่ผมจะรู้สึกปลอดโปร่งและสบายใจขึ้นมา เหมือนว่าพอโตขึ้นมันยิ่งทำให้ผมเข้าใจถึงความรักความเป็นห่วงที่พวกเธอมีให้ แม้อาจจะดูมากและล้นๆไปบ้างก็ตาม ฮ่าๆๆๆ
“ขอบคุณทุกคนมากนะฮะที่เป็นห่วง ผมสบายดีทุกอย่าง ไม่เป็นระ…”
“วันนี้ทุกคนทำได้ดีมากเลยนะ รีบกลับไปอาบน้ำล้างหน้าแล้วเอาขนมมากินกันเถอะ”
เด็กวัยประถมกลุ่มหนึ่งมีทั้งหญิงและชายเดินผ่านหน้าไปด้วยเครื่องแต่งกายแปลกๆ ความคิดอันบรรเจิดแล่นปราดเข้าสู่สมองอันชาญฉลาดของกูทันที!
[หนูไข่ ทำไมเงียบ…]
“แม่ฮะ แค่นี้ก่อนะฮะ ผมต้องรีบไปฝึกแล้ว ไว้จะโทรไปหาใหม่ คิดแม่กับพี่ๆนะฮะ บาย!”
กดวางสายทันที ผมรีบลุกขึ้นไปดักหน้าเด็กๆกลุ่มนั้น
“เดี๋ยวน้องๆๆ”
“ครับพี่?”
แกนนำที่ชวนเพื่อนๆออกมากินขนมต่อเอ่ยถาม ผมยิ้มก่อนจะลูบคางใช้ความคิดพลางมองสำรวจใบหน้าของเด็กแต่ละคนไปด้วย
“พวกน้องๆไปไหนกันมาเหรอ”
“ไปแสดงลิเกที่วัดมาครับ เขามีให้เด็กๆขึ้นไปแสดงเพื่อแลกขนมด้วยนะ พี่อยากไปบ้างไหมล่ะ”
“ไม่ๆๆ พี่ไม่ได้อยากไปหรอก เพียงแต่…พี่มีเรื่องรบกวนน้องๆหน่อย”
ยิ้มกริ่มอย่างมั่นใจในแผนการ
ในเมื่อแผนการใช้ร่างกายหญิงสาวเข้าปลุกเร้าอารมณ์ล้มเหลว
แถมแผนการเล้าโลมด้วยเสียงก็ยังพังไม่เป็นอีกท่า งั้นก็ต้องเจอแผนนี้!!!
กูจะยอมใช้ตัวกูนี่แหละปลุกมังกรของมันดู!!!
“ฮึบ!”
พับผ่าสิ ทำไมการปีนขึ้นชั้นสองมันถึงได้ลำบากแบบนี้ฟะ!
อาจจะเพราะผมไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะคล่องแคล่วว่องไวได้เหมือนทุกทีเลยค่อนข้างยากหากจะปีนขึ้นสอง
แต่! เพื่ออนาโตมีกูต้องทำได้!
แรงฮึกเหิมเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว ผมถลกผ้าขึ้นเพื่อจะได้ปีนถนัดมากกว่าเดิม มือกาวเกาะเกี่ยวขอบกำแพงบ้านที่เป็นแบบซึ่งยื่นออกมาไว้มั่นแล้วออกตัวปีนต่อไป อีกแค่นิดเดียวก็จะถึงระเบียงห้องนอนแล้ว
หมับ!
“เยส!”
มือคว้าเอาราวระเบียงได้สำเร็จ ที่เหลือก็แค่เหวี่ยงตัวเองให้ข้ามระเบียงไปได้เท่านั้นก็เป็นพอ ทีนี้แหละเฮียจ้าว กูลองมาหมดตั้งแต่ผู้หญิงยันเสียง งั้นลองผู้ชายดูบ้างแล้วกันวะ!
“ทำอะไร?”
สิ่งเหนือความคาดหมายบังเกิดเมื่อคนที่ผมคิดว่าน่าจะยังหลับอยู่กลับเอ่ยถามขึ้นโดยต้นเสียงดังมาจากทางขวามือ
คนตัวดำยืนสูบบุหรี่ในสภาพนุ่งแค่ผ้าขาวม้าผืนเดียวเอ่ยถาม พอหันไปเจอมันทำให้ผมตกใจจนเผลอปล่อยมืออกจากราวจับ
เหี้ยแล้ว!!!
ร่วงแน่ๆ!
หมับ!
“จริงๆเล้ย เมื่อไหร่จะเลิกวุ่นวายสักที”
มือหนาคว้าข้อมือผมไว้ได้ทัน ความจริงถ้าตกลงไปอย่างมากก็แค่ขาแพลงนั่นแหละเพราะชั้นสองไม่ได้สูงมากมายอะไร แต่ไม่ได้คือดีที่สุด หากต้องมาขาแพลงเดินไม่สะดวกอยู่ที่นี่ผมคงไม่ไหว…
“ฮะ…เฮียตื่นนานแล้วเหรอ”
“อือ เห็นตั้งแต่นายเดินย่องเข้ามาจนพยายามปีนระเบียงเหมือนลิงจอมซนตัวหนึ่งแถมยังใส่ชุดประหลาดๆกับแต่งหน้าหนาเตอะเหมือนจะไปเล่นงิ้วอีก ถามจริง…มาไม้ไหนอีกไม่ทราบ”
บรรยายซะหมดรูปการ!
จริงอย่างที่อีกฝ่ายพูดทุกประการ ผมขอร้องให้พวกเด็กกลุ่มนั้นช่วยแปลงโฉมให้ผมดูดีที่สุดเพื่อจะมายั่วยวนเฮียจ้าวด้วยตัวเอง เลยถูกจับแต่งหน้าและเอาเสื้อคอกระเช้ากับผ้าถุงมาให้สวมพร้อมกับเอาดอกชบาสีแดงมาเหน็บที่หูให้ แต่เด็กพวกนั้นยืนยันมาแล้วว่าสวยมากนี่หว่า
แล้วไหงไอ้เฮียมันถึงทำหน้าตาเหมือนกำลงกลั้นขำแบบนี้วะ!
“ไม่ได้ส่องหน้าตัวเองก่อนมาสินะ เอ้า”
เฮียจ้าวขยี้บุหรี่ลงกับขอบระเบียงก่อนจะเอื้อมไปหยิบมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะไม้สำหรับนั่งตรงระเบียงแล้วหันทางผม คือมึงดึงกูขึ้นไปก่อนจะดีกว่าไหม ให้มาห้อยต่องแต่งแบบนี้มันเมื่อยนะเฟ้ยยย!
“เป็นไง ดูดีไหมล่ะ ฮะๆๆ”
“เจี๊ยกก!!!”
ไอ้พวกเด็กเปรต!!!
กูให้เงินไปกินขนมตั้งคนละยี่สิบบาทแต่ดูสิ่งที่พวกมึงสร้างสรรค์ให้กูดิ๊!!! แบบนี้มันเรียกว่าสวยหรือดูดีตรงไหนกันวะ แม่ง…โรนัลด์ แมคโดนัลด์ ชัดๆ! ซ้ำยังพ่วงดอกชบาตรงหูกูมาอีก…
แบบนี้นอกจากนกเขามันจะไม่ขันแล้วกูว่าคงลาตายจากโลกนี้ไปตลอดกาล!
“ฉันว่านายช่วยคิดหาวิธีแบบคนปกติจะดีกว่านะ แต่ละวิธีของนายวันนี้มันไม่ได้ผลหรอก”
“แล้ววิธีของผมมันไม่ปกติตรงไหนล่ะ นี่อุตส่าห์จะเอาตัวเข้าแลกเพื่อยั่วยวนเลยนะ!”
“หืม?”
“อุ๊บ!”
ตายห่าล่ะ หลุดปากไปอีกแล้ววว!
ปากมึงเป็นแบล็กโฮล(หลุมดำ)หรือไง ถึงมีอะไรก็หลุดออกมาจากปากได้ง่ายๆตลอดไอ้ไข่ม้วนนน!
“น่าสนนี่ ถ้าเป็นตัวนายฉันอาจจะมีอารมณ์ขึ้นมาก็ได้”
“มะ…ไม่ล่ะเฮีย ผมเปลี่ยนใจแล้ว สภาพผมเหมือนโรนัลด์ผสมยัยใบบ้าขนาดนี้เฮียคงไม่มีอารมณ์ด้วยหรอก”
“ไม่เอาน่า ไม่ลองไม่รู้ ขึ้นมาดีกว่า”
“เจี๊ยก!!! ไม่ขึ้นโว้ยยย ปล่อยผมๆๆ ผมจะลงไปข้างล่าง ปล๊อยยยยย!!!”
ร้องเสียงหลง เฮียจ้าวเริ่มออกแรงจะดึงผมให้ข้ามระเบียงเข้าไปในห้อง ขืนเข้าไปตอนนี้อาจมีเสียทุ่งลาเวนเดอร์!
กูยังไม่พร้อมเฟ้ยยย ขอเวลาปรึกษารุ่นพี่อย่างไอ้เล้งก่อนสิฟะ! (หืออออ?!)
“มามะ มาให้เฮียกินไข่ม้วนหน่อย”
พูดว่าไข่แล้วมองที่กล่องดวงใจกูมันหมายความว่ายังไง ตกลงมึงจะแดกไข่ไหนกันแน่ไอ้ดำ!!!
“จ้าว…”
กึก!
เสียงหวานใสที่ผมไม่คุ้นเคยเลยสักนิดดังขึ้นจากตรงด้านล่างแถวๆประตูบ้าน เฮียจ้าวหยุดดึงผมทำให้ขาที่เกือบจะเหยียบขอบระเบียงได้แล้วเป็นอันต้องเลื่อนลงไปจนหน้าแข้งได้เลือดเพราะครูดกับขอบระเบียงไปเล็กน้อย
แว้กกก ขนหน้าแข้งลูกพ่อออ!!!
“หอมจันทร์…”
หือ?
ชื่อที่หลุดออกมาจากปากเฮียจ้าวแบบเลื่อนลอยทำให้ต้องเงยหน้ามองดูคนพูดด้วยความสงสัย สายตาของไอ้ดำมองไปยังเจ้าของเสียงหวานนั้นด้วยสีหน้าตกใจไม่น้อย
“ทำอะไรอยู่เหรอ…”
ผล็อย…
“เหวออออ!!!”
“ไข่ม้วน!!!”
ผมสบสายตากับเฮียจ้าวที่เหมือนเพิ่งจะรู้ตัวว่าเผลอปล่อยมือออกจากข้อมือของผม ร่างสูงพยายามเอื้อมมือจะมาคว้าอีกครั้งด้วยดวงตาเบิกกว้างแต่ไม่ทัน
ร่างของผมหงายหลังร่วงลงสู่พื้นดินทันที!
หอมจันทร์…
ชื่อนี้มัน…
แฟนเก่าเฮียจ้าว…ใช่ไหม?
บับเบิ้ลบิวชวนคุย :
มาอัพแล้วจ้า ปวดหมองกับระบบความคิดของน้องไข่จริงๆ ทำแต่ละอย่างสร้างความวุ่นวายทั้งนั้น 555 แต่ดูเหมือนวิธีสุดท้ายจะเวิร์กสุดนะ เพราะเฮียจ้าวมีปฏิกิริยาสนใจน่าดูเชียวล่ะ ถ้าไม่ติดว่าหอมจันทร์ปรากฏตัวขึ้นมาก่อนล่ะก็!!! ว่าแต่…ทำไมคนที่หายไปจากชีวิตเฮียจ้าวตั้งนานถึงโผล่มาตอนนี้กันนะ? ยิ่งไปกว่านั้น…ทำไมจู่ๆเฮียถึงปล่อยมือน้องล่ะโว้ยยยยย
#เฮียจ้าวคนกินไข่ ติดแฮชแท็กเม้ามอยพูดคุยกันในทวิตเตอร์ได้จ้า
หัวข้อ: [SET]SEX(Y)Manรักจัดหนัก! อัพบทส่งท้าย (เฮียจ้าว+ไข่ม้วน)YAOI >30/12/60<#23 (อ่าน 92718 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก