หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล

[mist]

เฮอะ มารู้ตัวตอนนี้ก็สายไปซะแล้วเจ้าหมู 

[FRODO]

   อ่านวันละนิดจิตแจ่มใส   

[ifwedo]

มาดันให้จ๊ะ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

ยิ่งอ่านยิ่งอยากให้ต้นไม้แข็งแรงเร็วๆจังงะ

[โพ่มือคลี่]

ขอบคุณมากมายที่มาลงต่อให้นะครับ...

โพ่ดีใจจริงๆ เลย...

ติดตามอยู่ทุกความเคลื่อนไหวนะครับ

[menano]

โห่ หมู เลิกหวังเฮอะ

เฮ้ออออออออออออออ

อย่างนี้แหละ

ไม่เห็นกับตาก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองหมดหวังจริง ๆ

 

[nana]

พี่ต้นหายไวๆ จะได้ไปแสดงตัวซะที

[อิง]

พี่ต้นไม้หายไว ๆ จิ 

หมูกินแห้วไปซะแล้ว เอาต้อยไปปลอบใจดีมั้ย 

[ka[ze]na]

อิๆๆ มาแล้วหรือพี่ตั้ม คะน้าคิดถึงมากมาย
ก็ยังหาบทสรุปของคำว่าลงตัวไม่ได้
ยังมีชีวิตก็ต้องดิ้นรนต่อไป
จะรอวันที่หมูยอมรับได้ทุกอย่าง

ถึงแม้ว่าต้องใช้เวลา...แต่มันก็คุ้มค่าที่หัวใจเคยได้รักใครซักคน....

[kongkilmania]

เป็นกำลังใจ  ให้น้ำหยดพยาบาลพี่ต้นไม้นะจ๊ะ
แต่....พี่ต้นก็ขี้อ้อนจริงจิ๊ง  ต้องให้น้ำอยู่ใกล้ตลอดเวลาอ่ะ
แล้วถ้าหายป่วยขึ้นมา  สงสัยน้ำไม่ต้องไปไหนเลยแน่ๆ
ต้องอยู่ในสายตาพี่ต้นตลอดเวลา     แบบว่าหวง และห่วงมากมาย อิๆๆ




  น้องตั้มจ้า

[three]

ขอบพระคุรนะครับผมเชื่อนะครับว่าพี่ต้นไม้ต้องหายในเร็ววันแน่ๆครับผม

[cassper_W]

รอวันต้นไม้เติบโตแข็งแรงงงงง

[โพ่มือคลี่]

แวะมาทักทายเด้อ

[both^^]

พี่ต้นให้เร็วๆ น้า

ส่วนหมูก็เอาใจช่วยให้เจอรักใหม่เร็วๆ

[kongkilmania]

น้องตั้มจ๋า... เค้ารออยู่นะตะเอง 
รีบๆมาต่อนะจ๊ะ 

[abcd]

 

[โพ่มือคลี่]

หาได้อัพไม่...คิดถึงแล้วนะ

[Ferfa]

 

[Please.ii]

ผื่นว่าา

ยั๊งงง๊ายย ยังไง  หมูก็เป็นพระเอก ค๊าาาา


หมู สู้ๆๆๆ   

กินมาม่าหมูสับก่อน 

[โพ่มือคลี่]

ยังไม่มาเยือน

[Kirimanjaro]

รอครับ  อ่านทุกตอนนะ  แต่มาเม้นท์บ้างไม่มาบ้าง  อย่าน้อยใจเด้อคุณตั้ม 

[nana]

มารอค่ะ 

[MonsterP]

รอ ด้วยค้าบ รอด้วยยยยยยย 

[kongkilmania]

น้องตั้มหายไปเลยน้า...
งานยุ่งใช่ป่าว
แวะมาส่งข่าวคราวบ้างก็ดีนะจ๊ะ
เป็นห่วงนะคะ   

[jojoe]

แบบว่า อ่านถึงตอนที่ 4แล้วก็ไม่ได้เข้ามาอ่านานมาก
พอมาอีกที่ รวดเดียว ถึงตอนที่ 60 (พรุ่งนี้จะมาอ่านต่ออีกให้ทันชาวบ้าน)
ขอชมเรื่องการใช้ภาษาืที่มีการเรียบเรียงอย่างดี
และมีการทิ้งปมไว้ตอนจบของทุกตอน ทำให้ต้องอ่านตอนต่อไปทันที
เป็นกำลังให้ต่อไปนะครับ
ดีใจที่ได้ติดตามงานคุณภาพแบบนี้

[บุหรง]

ตอนที่ ๖๕

   หมูมองเห็นนักศึกษากลุ่มนั้นเดินเข้ามาในโรงอาหารตั้งแต่แรก แต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมากนอกจากรู้สึกว่า วันนี้ทุกคนมากันพร้อมหน้ามากกว่าที่คิด และเหมือนจะล้อมใครสักคนไว้กึ่งกลาง หมูเหลือบมองดูแว่บหนึ่ง แล้วก็สนใจกับขนมที่ซื้อมาจากตลาดแสงจันทร์ต่อไป พร้อมกับฟังการสนทนาของเพื่อนๆด้วยอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก จนกระทั่งขนมต่างๆหมดลง หมูและเพื่อนๆก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วพากันเดินออกไปจากโรงอาหาร
   “ไอ้หมู” ต้อยเรียกขณะที่กำลังเดินไปหารถจักรยาน ที่จอดไว้ข้างๆโรงอาหาร
   “ไร” หมูตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไรนัก
   “ตกลงมึงจะไม่คุยกับพี่เค้าหน่อยเหรอ”
   “คุยกับใคร” หมูหันกลับมามองหน้าต้อยที่ยืนอยู่ข้างหลัง
   “พี่น้ำไง มึงไม่เข้าไปหาเค้าหน่อยเหรอ” สีหน้าของต้อยเหมือนรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
   “คุยยังไงวะ อยู่ไหนกูยังไม่รู้เลย” หมูตอบแล้วก็เห็นต้อยขมวดคิ้ว
   “มึงไม่เห็นจริงๆเหรอวะ” ต้อยพูดช้าๆชัดถ้อยชัดคำ
   “เห็นอะไร” คราวนี้หมูขมวดคิ้วบ้าง
   “พี่น้ำไง มึงไม่เห็นพี่เค้าเหรอ”
   “ไหน ... มึงว่าเห็นน้ำที่ไหน” หมูถามอย่างตื่นเต้น
   “โน่นไง” ต้อยหันไปชี้ที่กลุ่มของนักศึกษาปี ๒ คณะมนุษยศาสตร์ ที่นั่งกันอยู่ในโรงอาหาร “ที่ใส่แจคเกตสีน้ำเงินน่ะ”
   หมูฟังจบก็เดินกลับเข้าไปในโรงอาหารด้วยความรวดเร็ว สายตาจ้องมองดูแผ่นหลังที่คุ้นตาของคนใส่เสื้อแจคเกตสีน้ำเงิน คนคนนั้นนั่งหันหลังให้เขาซึ่งกำลังเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ
   “อ้าวหมู มารับน้ำเหรอ” นุชพูดขึ้นทันที ที่มองเห็นหมูเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังคนใส่เสื้อแจคเกตสีน้ำเงิน ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ “มาเร็วไปหน่อยมั๊ง พวกเรายังคุยกันไม่จุใจเลย”
   หมูก้มหน้าลงมองด้านหลังของคนที่ใส่เสื้อแจคเกตสีน้ำเงิน ผมหยักศกเส้นหนาที่ซอยสั้น เปิดให้เห็นผิวต้นคอที่เป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ ราวสีน้ำผึ้ง รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขณะที่คนคนนั้นกำลังหันหน้ามาช้าๆ
   “น้ำ” หมูบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น อยากจะทำอะไรมากกว่าการยืนมองหน้าคนตรงหน้าอยู่เฉยๆแบบนี้
   “นี่ ตาน้ำ” น้ำหยดหันกลับไปตามเสียงเรียกของเก๋ “เบอร์โทรฯพวกเรา ก็ให้ไปหมดแล้วนะ เดี๋ยวปิดเทอมอย่าลืมโทรหาพวกเรามั่งล่ะ จะได้นัดกันออกมาคุยกันให้นานๆ”
   “อื้อ” น้ำหยดรับคำ ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางๆ
   “เดี๋ยวนายก็ไปส่งน้ำตอนกลับด้วยแล้วกันนะ” โดมที่นั่งข้างๆน้ำหยดลุกขึ้นมาพูดกับหมู แล้วกันกลับไปพูดกับน้ำหยดอีกครั้ง “ไว้เจอกันนะน้ำ พวกเราไปเว๊ย เจ้าของเค้ามารับแล้ว”
   พอโดมพูดจบ ทุกคนก็พากันลุกจากเก้าอี้ พูดจาล่ำลาน้ำหยดเล็กน้อยแล้วก็พากันเดินออกไปจากโรงอาหาร ส่วนน้ำหยดยังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างเดิม
   “น้ำ ไปคุยกันที่อื่นดีกว่านะ” หมูพูดเบาๆ พลางเอื้อมมือไปดึงต้นแขนของน้ำหยดเบาๆ น้ำหยดเองก็ลุกขึ้นยืน จากนั้นหมูเลื่อนมือไปจับไว้ที่ข้อมือของน้ำหยด แล้วพาน้ำหยดเดินไปที่รถจักรยานที่จอดไว้ น้ำหยดซ้อนท้ายรถจักรยานโดยมีหมูเป็นคนขับขี่ ตรงไปยังหอชาย๙
   เมื่อไปถึงหอชาย๙ น้ำหยดลังเลใจเมื่อหมูชักชวนให้ขึ้นไปคุยกันที่ห้องพัก จึงเสนอให้นั่งคุยกันที่บริเวณโต๊ะหิน หรือโต๊ะไม้ในบริเวณหอพัก แต่สุดท้ายหมูก็จูงข้อมือน้ำหยด ขึ้นมายังห้องพักของเขาจนได้
   “พวกเพื่อนๆนายเหมือนจะคิดว่าเรายังคบกันอยู่ นายไม่ได้เล่าอะไรให้พวกเพื่อนๆฟังเลยเหรอ” หมูถามอย่างอ่อนโยน ขณะที่ตัวเขานั่งอยู่บนเตียง หันหน้าหาน้ำหยดที่นั่งอยู่ข้างๆ
   “เปล่า” น้ำหยดตอบพลางหลบสายตาของหมู ที่เหมือนมีประกายบางอย่างที่น้ำหยดไม่เคยเห็นมาก่อน
   “ทำไมล่ะ”
   น้ำหยดไม่ตอบ แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ
   “แล้วที่ผ่านมานายหายไปอยู่ที่ไหนมา ทำไมไม่ติดต่อเราบ้าง” หมูเอื้อมมือไปจับมือน้ำหยด ซึ่งน้ำหยดก็พยายามดึงมือออกแต่ไม่สำเร็จ เพราะหมูกำมือน้ำหยดไว้แน่น “น้ำไปอยู่กับคนชื่อต้นใช่มั๊ย”
   “อื้อ เราไปอยู่ที่บ้านพี่ต้น”
   “แล้วทำไมไม่ติดต่อเราบ้าง นายต้นห้ามไว้เหรอไง” เสียงของหมูเริ่มแสดงถึงความไม่พอใจ
   “เปล่า พี่ต้นไม่ห้าม”
   “เราโทรหาน้ำตั้งหลายหนรู้มั๊ย ทำไมน้ำเลิกใช้โทรศัพท์มือถือล่ะ”
   “ก็แม่เราน่ะสิ เอาเป้เราไปลงเครื่องซักผ้า”
   “เป้?…เกี่ยวไรกับมือถือ”
   “ก็ในเป้มีโทรศัพท์มือถือไง มันเลยพัง ไม่ไหวเลยแม่เรา ไม่รู้ว่าหวังดีประสงค์ร้ายรึเปล่า” น้ำหยดพูดแล้วก็หัวเราะน้อยๆด้วยรอยยิ้มกว้างจนตาหยี หมูจ้องมองจนรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
   “แล้ววันนี้น้ำมาทำอะไรบ้าง”
   “มาเยี่ยมเพื่อนๆน่ะ แล้วก็มาทำเรื่องคืนห้องพัก”
   “คืนห้อง” หมูทวนคำ “คืนทำไมล่ะ เทอมหน้าก็กลับมาเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ”
   “เปล่า” น้ำหยดก้มหน้าลง “เทอมหน้าเราจะไปเรียนที่เดียวกับพี่ต้น”
   “อะไรนะ” หมูเหมือนจะไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “มันจำเป็นยังไง ถึงกับต้องเปลี่ยนที่เรียน ทำไมนายต้องทำขนาดนี้ด้วย”
   “เรา...” น้ำหยดลังเลที่จะเล่าเรื่องต่างๆให้หมูฟัง “ช่างมันเหอะ พูดไปบางทีนายอาจจะไม่เข้าใจ”
   “ใช่เราไม่เข้าใจ เราไม่เคยเข้าใจนายเลย ไม่เคยเข้าใจแม้กระทั่งตัวเอง”  หมูจ้องหน้าน้ำหยดนิ่ง ดวงตาส่งประกายแวววาวอย่างที่น้ำหยดไม่เคยเห็นมาก่อน แต่แววตาแบบนี้ทำให้น้ำหยดรู้สึกกลัวขึ้นมา “เราไม่เคยเข้าใจกระทั่งนายจากเราไป”
   “หมู ... เราเจ็บ” น้ำหยดพูดเบาๆ เพราะแรงบีบจากมือของหมูที่กำมือตนเองไว้ เริ่มทวีแรงบีบมากขึ้น
   “น้ำ ... น้ำหยด... จำได้มั๊ย เราเคยบอกว่านายเหมือนหยดน้ำที่ค่อยๆหยดมาในใจเรา”  หมูเรียกพลางใช้สองมือจับไหล่ของน้ำหยดไว้ “เรารักนายนะน้ำ เราเพิ่งเข้าใจตัวเอง ว่าเรารักนาย”
   พูดจบหมูก็รวบตัวน้ำหยดเข้าไปกอดไว้อย่างแนบแน่น

[Poes]

จิ้มก่อนอ่านสักทีเหอะ คอยนานแล้ว 

รู้ตัวเมื่อสายไปแล้วหมู้เอ้ย  นี่แหละคนเราจะรู้ตัวเมื่อสิ่งนั้นไม่ได้หลุดลอยไปแล้ว

[nana]

สายไปแล้วหนู

[THIP]

หมูเอ้ย เกินจะเยียวยา 

[cassper_W]

เมื่อไหร่พี่ต้นจะกลับมาหล่อ ฟิต ดังเดิม  หนอ   คิคิ

มาต่อยหมูคว่ำสักที  เอาแต่ใจจัง ชิชิ