หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล

[ifwedo]

หื่นแน่ๆพี่ต้น

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

ชัดเจนซะทีนะ ว่าต้นฟื้นละ อิๆ

[panang]

  พี่ต้นกะน้องน้ำมีบทแล้ว

[both^^]

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


พี่ต้นฟื้นแล้ว  เย่ๆ

[abcd]

 

[โพ่มือคลี่]

Powerful up

[cartoons]

  อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย รอตอนต่อไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ







กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ในที่สุด น้ำกับพี่ต้นก็กลับมา อ๊ายยยยยยยยยยยยย

[Please.ii]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


ต่อไป เป็นฉาก แย่งกันเป็นพระเอก   และเกิดศึกชิงนาย   



ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  พี่ต้น หล่อล่ำ แต่ฟันมาเยอะ ไม่เอ๊าาาาา  มีราคี



ต้องหมู  ซิค่ะๆๆๆๆ 


หลวงพ่อก็ยังพูดดดดดเ ลยอะไรน๊าา จำไม่ได้ เอ่ออันนั้นแหละะ หมู เป็นพระเอก เอ่อ ๆ ๆ 

[titansyui]

    อ๊างงงงงงงงงงง    งี๊ก๊ใกล้จบแล้วจิเนี่ย

   ยกนิ้วให้ + อีก 1 แต้ม หุๆ   เป็นนิยายอีกเรื่องที่ชอบมากๆเลยค่ะ  รักคนเขียน จ๊วฟๆ 

[krappom]

พี่ต้นฟื้นแล้ว
 

[zandwizz]

ฟื้นแย้ว พี่้ต้น

มาต่อด่วนเลยนะพี่ตั้ม

สั้นได้ใจจิง ๆ

[three]

ตื่นแล้วหยดน้ำที่หยดบนพื้นดินที่แห้งผาก

[kongkilmania]

กรี๊ดดดดด พี่ต้นกะน้องน้ำอยู่ด้วยกันแล้ว แอร๊ยยยยยย 
ลุ้นกันมาตั้ง 60 ตอน กว่าพระนายจะได้อยู่ด้วยกัน (แบบตัวเป็นๆ)
เพราะฉะนั้น  น้องตั้มอย่าด่วนตัดจบนะน้องนะ
ยืดไปอีก 60 ตอน แข่งกะวิกหลายสีโลด
เน้นฉากหวานแหวว    วี๊ดวิ้ว  ไปเลย 55555



ปล.    อีโมตัวนี้มานคือไรเนี่ย ???

[lanlan]

วันนี้มาต่ออีกเถอะนะคะ
อยากอ่านต่อแล้ว

[Please.ii]

 

กล้จบแล้ว เย่ ๆ ๆ 

[Please.ii]

กรี๊ดดดดด คืนนี้มีคนยิ้มให้นู๋ผื่นด้วยนะ ชาวเล้าเป็ด ปลื้มๆๆ


เค้าจะยิ้มให้นู๋อีก 5 คืน มีความสุข



อยากรู้ช่ายป่ะ ใคร


ก็พระจันทร์งายแหละะะ กรี๊ดดดด




น่ารักแอ๊บแบ๊ว ม๊ากกกกกก


ไม่เชื่อออกไปดู

[บุหรง]

ตอนที่ ๖๑

   “คุณผกาคะ คุณผกา” เสียงดังขึ้นทำลายความเงียบ พร้อมกับคนที่แต่งตัวคล้ายนางพยาบาล เดินเข้ามาในห้องรับแขกด้วยความรีบเร่ง ใบหน้าแตกตื่น
   “มีอะไรคะ” ผกาหันหน้าไปหาผู้เรียก
   “คุณต้นค่ะ คุณต้น” เสียงบอกอย่างตื่นเต้น “รีบเข้าไปดูเถอะค่ะ”
   แล้วทั้งสองคนก็พากันกึ่งเดินกึ่งวิ่งหายไปทางด้านในของบ้าน ทิ้งให้น้ำหยดนั่งงุนงงอยู่ภายในห้องรับแขกเพียงคนเดียว เวลาผ่านไปนาน น้ำหยดนั่งนิ่งๆต่อไปไม่ไหว จึงลุกขึ้นไปยืนอยู่ที่บานประตูเลื่อนที่เป็นกระจก ทิวทัศน์ภายนอกเป็นภาพของบึงน้ำขนาดย่อม มีใบบัวและดอกบัวสารพัดสี กระจายกันอยู่เป็นกลุ่มๆบนผิวน้ำ ริมบึงมีต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงาแก่พื้นหญ้าบริเวณนั้น รวมทั้งบึงน้ำบางส่วน ดูแล้วช่างคล้ายคลึงกับบริเวณริมบึงใหญ่ ที่มีต้นชมพูพันทิพย์อยู่รอบๆ ภายในมหาวิทยาลัยเสียเหลือเกิน
   น้ำหยดเหม่อมองอยู่สักพัก ก็เลื่อนสายตามองไปตามบริเวณอื่นเรื่อยๆ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อมีเสียงคนหลายคนเดินเข้ามาภายในบ้าน หันไปมองก็เห็นชายในชุดคล้ายเสื้อกราวด์แพทย์ ๔-๕ คน หิ้วกระเป๋าใบย่อม เดินอย่างรีบเร่งไปยังด้านที่คุณผกาเดินหายเข้าไป น้ำหยดมองด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ก็ต้องเก็บความสงสัยไว้ มองไปรอบๆห้องก็เห็นหนังสือนิตยสารหลายเล่มวางอยู่บนชั้นวางของ จึงเดินไปหยิบ แล้วกลับมานั่งลงที่โซฟาตัวเดิม อ่านนิตยสารเหล่านั้น เพื่อรอพบคุณผกาอีกครั้งหนึ่ง

   ผกาเดินตามพยาบาลที่เธอจ้างมาเพื่อดูแลลูกชาย เข้าไปในห้องที่แบ่งส่วนกั้นไว้เป็นพิเศษ ทางด้านหลังห้องรับแขก เมื่อเข้าไปถึงเธอก็เดินเข้าไปที่เตียงนอน ซึ่งวางอยู่เกือบจะกึ่งกลางห้อง รอบๆเตียงเต็มไปด้วยเครื่องมือทางการแพทย์หลายอย่าง คนบนเตียงกระพริบตามองดูเธอที่กำลังเดินเข้าไปหา
   “ตาต้น ตาต้น...” ผกาเรียกลูกชายเสียงเครือ “ฟื้นแล้วเหรอลูก ตาต้นลูกแม่” ผกาเอิ้อมมือข้างหนึ่งจับมือของลูกเธอไว้ อีกมือหนึ่งลูบไปบนแก้มที่ซูบตอบ
   “ใจเย็นๆนะคะ หนูให้คนโทรตามคุณหมอแล้ว” พยาบาลเดินเข้าไปพูดเบาๆ ผกาหันหน้ามาพยักหน้ารับรู้แล้วหันกลับไปมองหน้าลูกชาย ด้วยน้ำตาที่ค่อยๆไหลรินลงมาด้วยความดีใจ ที่ลูกชายของเธอได้ฟื้นขึ้นมาจากการเป็นเจ้าชายนิทราถึง ๒ ปี
   พักใหญ่ๆกลุ่มนายแพทย์ก็เข้ามาตรวจดูลูกชายของเธอ พร้อมทั้งถอดอุปกรณ์ทางการแพทย์บางอย่างออกไปจากร่างกายของผู้ป่วย หลังจากนั้นเธอพูดคุยกับกลุ่มแพทย์อยู่นาน ถึงอาการที่ดีขึ้นโดยกะทันหัน และนัดหมายถึงการตรวจครั้งต่อไป จนกระทั่งกลุ่มแพทย์กลับไปแล้ว เธอจึงเข้าไปกุมมือลูกชายของเธอไว้อีกครั้งหนึ่ง
   “...” ต้นพยายามที่จะพูดอะไรบางอย่าง ผกาก็สังเกตเหมือนกันว่าลูกชายเธอมีท่าทางเหมือนจะพูดอะไรมาตั้งแต่คืนสติ
   “อะไรเหรอลูก”
   “น้ำ” เป็นเสียงแผ่วๆ ที่ผกาพยายามจับน้ำเสียงออกมาจนได้
   ผกาจึงหันไปหยิบแก้วน้ำ ที่มีช้อนคันเล็กๆอยู่ด้วย เธอใช้ช้อนตักน้ำส่งเข้าปากต้น
   “หิวน้ำเหรอลูก”
   แต่ต้นกลับปิดปากสนิท จนผกาต้องเอาแก้วน้ำกลับไปวางไว้ที่เดิม
   “น้ำ” ต้นพยายามพูดอีก ด้วยความลำบากดวงตาเหลือบมองไปที่ทางเดินที่ทอดออกไปยังห้องรับแขก
   “น้ำเหรอลูก หรือว่า...” ผกาคิดขึ้นมาได้ถึงเด็กหนุ่มที่อยู่ในห้องรับแขกเมื่อสักครู่ แล้วก็ต้องตกใจว่าเธอทิ้งให้เด็กหนุ่มคนนั้นอยู่ในห้องรับแขก เป็นเวลานานมากแล้ว ไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นยังรออยู่หรือว่ากลับไปเสียแล้ว
   ผกาผลุนผลันเดินออกมา ก็เห็นว่าน้ำหยดยังนั่งอยู่บนโซฟา อ่านหนังสือนิตยสารอยู่อย่างเงียบๆ เมื่อได้ยินเสียงเธอเดินเข้าห้องรับแขก ก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มน้อยๆให้เธอ
   “หนูน้ำ” ผกาเอ่ยชื่อเบาๆรู้สึกสบายใจขึ้นที่เห็นน้ำหยดยังอยู่ภายในห้องรับแขก “ขอโทษนะจ๊ะที่ให้นั่งรอเสียนาน นี่น้าคิดว่าหนูกลับไปแล้ว” พูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น
   “ยังไม่ได้ลาคุณน้าเลย แล้วไม่มีใครที่พอจะบอกได้เลย ผมก็เลยรออยู่น่ะครับ อีกอย่าง ...” ใบหน้าของน้ำหยดแดงระเรื่อขึ้น “ผมยังไม่ได้เจอพี่ต้นเลย”
   “นั่นสินะ” ผกานั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับน้ำหยด “อยากเจอต้นมากเหรอจ๊ะ”
   “ครับ” น้ำหยดพูดพร้อมกับพยักหน้ารับคำ “สัญญากับพี่เค้าไว้แล้วด้วย ว่ายังไงวันนี้ก็จะมาหาพี่เค้า”
   “หนูแน่ใจเหรอจ๊ะว่าอยากเจอต้น” ผกาถามย้ำอีกครั้ง
   “เอ๋ ...” ความประหลาดใจปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของน้ำหยดทันที “ทำไมเหรอครับ”
   “เปล่าจ๊ะ ตาต้นก็อยากเจอหนูเหมือนกัน อยู่ข้างในแน่ะ ตามน้ามาสิจ๊ะ” พูดแล้วผกาก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปด้านใน โดยมีน้ำหยดลุกจากโซฟาเดินตามไปด้วยความงุนงงไม่น้อย
   “นั่นไงตาต้น เข้าไปหาสิ” ผกาบอกพลางพยักหน้าไปที่เตียงในห้องนั้น น้ำหยดมองตามไปยังร่างนี่นอนอยู่บนเตียงด้วยความงุนงง
   ผิวที่ขาวซีด ใบหน้ารูปไข่ คิ้วคมเข้ม ดวงตากลมโต ริมฝีปากที่เกือบจะเป็นรูปกระจับแต่ซีดเซียว กับใบหน้าที่ซูบผอม ทำให้น้ำหยดเหม่อมองพลางค่อยๆขยับเดินเข้าไปใกล้ๆด้วยความไม่แน่ใจ แววตาดำขลับถึงจะไม่สดใสอย่างที่เคยเห็น แต่ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก และความหวัง ที่ส่งประกายตอบกลับมานั่นเอง ทำให้น้ำหยดมั่นใจว่า คนที่นอนอยู่บนเตียงเป็นคนคนเดียวกับที่ตนได้เห็นหน้าอย่างชัดเจนเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว น้ำหยดเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียง เอื้อมมือทั้งสองข้างไปกุมมือใหญ่โตที่ซีดเซียวไว้ พลางบีบเบาๆ
   “พี่ต้น น้ำมาหาตามสัญญาแล้วนะครับ” น้ำหยดพูดเบาๆ เบ้าตากลับเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาของความสงสาร และความตื้นตัน เมื่อเข้าใจเรื่องราวหลายๆอย่างขึ้นมาได้ ถึงแม้จะไม่ทั้งหมดก็ตาม
   “น้ำอยู่นี่แล้วนะครับ น้ำไม่ไปไหนเด็ดขาด ยังไงน้ำก็ไม่ทิ้งพี่ต้นไปไหนแน่นอนครับ” น้ำหยดพูดด้วยรอยยิ้มกว้างจนดวงตาหยีลงเกือบครึ่ง ทำให้หยาดน้ำตาที่เอ่อคลอ ไหลรินลงมาอย่างช้าๆ

[shibao]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย

ซึ้งอย่างแรง

 

[Zatan the devil]

  น้ำคาคลอเลยอ่ะ

[Jeremy_F]

 

 

[nana]

เจอกันจนได้

[Ugly-TheBeast]

อ่า ยังจ้ำจี้ไม่ได้
พี่ต้นยังไม่มีแรง

[THIP]

^
^
รีบนช่างคิดเนอะ 

[blackie]

แอบซึ้งอะครับ 

[cassper_W]

สั้นนอ่ะค่ะ

แต่ได้ใจความ  อ๊ากกกกกกกกกกกกกก  เค้าอยากกอ่านอีกกกอ่ะ 

ฮือออออ

[krappom]

เจอกันแล้วๆ

 

[Poes]

ดีใจฟื้นแล้ว เจอกันแล้ว 

[sun]

น้ำอยู่นี่แล้วนะครับ น้ำไม่ไปไหนเด็ดขาด ยังไงน้ำก็ไม่ทิ้งพี่ต้นไปไหนแน่นอนครับ”
^
^
โฮกกกส์..อ่านแล้ว น้ำตาซึม ด้วยความซาบซึ้ง   
กรี๊ดดด ... เอามือทุบโต๊ะ ปังๆ   น้ำหยดได้เจอกับพี่ต้นไม้แย้ว     

[bellbomb]

โอว์ การพบเจอกันแบบตัวเป็นๆครั้งแรก ซึ้งง่ะ 

[Kirimanjaro]

เห็นด้วย  ยืดอีก 60 ตอนโลด